Radio Philips 204U Made in Holland Dobro očuvan

Stari radio,,Savica56 `iz 1956 godine

Zanimljiv radio, lep ukras i neobican.Ne znam da li radi i ne smem to da isprobavam.Samo je radio predmet licitacije.

stari radio meteor loewe opta Nemacki...

Bivsi kolekcionar, zbog nemanja prostora rasprodaje neke svoje stare uredjaje.Znam samo sa sto posto sigurnosti d aiz cele kolekcije samo jedan radio.Ja sam to skupljao zbog njihovog izleda i ne mogu da to probam , ukljucujem , niti znam da li imaju svi delovi unutra.Posle pet dana ocekujem da mi se kupac javi uplati na ziro racun i dobice radio post ekspresom.Ovo su cene ispod kojih ja ne zelim da prodajem aparate i ne dajem popust na kolicinu.Znaci radio u vidjenom stanju.Komunikacija samo preko kupinda.Ima crnu fleku kraj dugmeta i malo je iscepana tkanina.na jednoj od slika se vidi

RR Niš radio aparat iz 60-tih godina (RR-240) za srednje i kratke radio talase. Vizuelno je u vrlo dobrom stanju, kao na slikama, očišćen i repariran koliko god je to bilo moguće. Aparat bruji kada se uključi, gore mu sve lampe i sijalice, tako da ima vrlo lep RETRO izgled. Stanice ne hvata, ako na srednjim i kratkim talasima danas uopšte neko emituje, zaista NE ZNAM. Ukoliko brujanje smeta, stručnjak to može relativno jednostavno da reši. Zanimljivo za KOLEKCIONARE ili kao VINTAGE predmet koji može da značajno ulepša izgled nekog ugostiteljskog ili sličnog objekta.

Model: A-530B / 5 - Philco Radio & Television Corp Superheterodyne (common); ZF/IF 451 kHz; 2 AF stage(s) Tuned circuits - 6 AM circuit(s) Wave bands - Broadcast, Long Wave and Short Wave. Power type and voltage - Alternating Current supply (AC) / 200-229; 230-250 Volt Loudspeaker - Electro Magnetic Dynamic LS (moving-coil with field excitation coil) / Ø 6 inch = 15.2 cm Material - Bakelite case Model: A-530B / 5 - Philco Radio & Television Corp Tubes - 6K8G, 6K7G, 6Q7G, 6V6G, 5Z4G Nedostaje antena, stanje kao na slici. Godina verovatno 1942.

Izdavač: McGraw-Hill Book Company, Inc. (New York, Toronto, London) Broj strana: 1197 Povez: tvrd + omot Visina: 24 cm Stanje: ★★★★★ O autoru: Keith Henney (IRE Associate, 1918; Member, 1926; Senior Member, 1943: and Fellow, 1943) was born in McComb, Ohio, on 28 October 1896. He received the B.A. degree from Western Reserve University, Cleveland, Ohio, in 1921, and the M.A. degree from Harvard University, Cambridge, Massachusetts, in 1925. In 1912, Henney had his first experience with radio via a crystal detector and a two-slide tuner. He had his first experience in publishing in Marion, Ohio, where he was a cub reporter on the anti-Harding daily paper. His radio experience continued by means of rotary spark gaps, Thordarson 1-kw transformers, and glass plate condensers in his amateur station 8ZD. He remained a radio amateur, and in 1962, he was operating W1QGU in New Hampshire and K2BH in New York. In 1923, Henney joined the technical staff of the Western Electric Company. The next five years were spent developing a radio laboratory for Doubleday Doran & Company, publishers of `Radio Broadcast.` In 1929, he published his first book, `Principles of Radio,` and in 1962, it reached the sixth edition. He became Associate Editor of `Electronics` upon its founding by the McGraw-Hill Book Company, Inc., New York, N.Y., founded `Electronics,` in 1930, and appointed Henney Associate Editor. The publisher named him Managing Editor in 1934; Editor-in-Chief in 1935; and Consulting Editor in 1946. The following year (1947) he became Editor of `Nucleonics and retired from McGraw-Hill in 1961. Henney edited `Radio Engineering Handbook` (1933), which reached its fifth edition by 1962. He spent his career publishing and editing a variety of technical books related to radio, electronics, and photography. He published `Electron Tubes in Industry` (1934) and `Color Photography for the Amateur` (1938) and co-edited the `Handbook of Photography` (1939). In 1962, Henney was a member of the Harvard Club of New York City; a Fellow of the IRE; a Fellow and Past President of the Radio Club of America, and an Associate of the Photographic Society of America. He served as a Director of the IRE from 1945 to 1948. The IRE awarded Henney a plaque at the 1944 Rochester Fall meeting for `His many years of unselfish service to the radio and electronics industries through the technical press.` Predmetne odrednice: radio inženjering, uputstvo, izrada, komunikacija, indukcija, otpornici, električno kolo, monitoring, televizija, faksimil, avijacija, signalna komunikacija, šifrovana komunikacija, kodirana komunikacija, radiotelegraf

ovo je jedan od dva radija marke Kosmaj, jako popularan medju kolekcionarima.Postoji mala razlika izmedju ova dva, a postoji i jos jedna varijanta na temu ali ja taj nemam.Ne znam da li radi, ne znam da li ima sve delove.Meni su oni bili lepi vizualno ali da li su ispravni svakako ne.

Drugi Kosmaj iz kolekcije, imama malo ostecenje ili naprsnuce na kucistu.Slikano pa vidite.Nista dramaticno za godine iz koje potice mislim da je 1957, ne znam za ispravnost i delove .Kupujete u vidjenom stanju.Uvelicati drugu sliku da vidite to ostecenje na kucistu, nefali nikakv deo ali je verovatno malo od vlage se podiglo pa napuklo i vratilo na mesto

Stari radio GRUNDIG RTV 500 iz sredine 70-ih godina sa zvučnicima BOX-39. Dosta dobro očuvan i sve ispravno.

OFSET 47X60 LIMITIRAN TIRAZ OD 99, RADJEN ZA PROMOCIJU SLIKE U PRIVATNOJ KOLEKCIJI DELTE 6/99 POTPIS DOLE DESNO Ljubomir Ljuba Popović (Tuzla, 14. oktobar 1934 — Beograd, 12. avgust2016) bio je srpski slikar koji je od 1963. radio u Francuskoj. Biografija[uredi] Osnovnu školu i gimnaziju je završio u Valjevu. Završio je Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu. Od 1963. godine živeo je i radio u Parizu. Njegove nadrealističke vizije, postavljene uglavnom u renesansniambijent ističu se izraženim naturalizmom. Godine 1991. je izabran za člana van radnog sastava SANU. Bio je jedan od članova grupe Mediala. Osnovao je Modernu galeriju u Valjevu 1985. godine.[1] Tokom oktobra i novembra 2015. održana je izložba njegovih slika u Galeriji RTS u Beogradu.[2] Sa suprugom Natašom, ćerkom Kirila i Vere Jančić, ima ćerke Adrijanu i Tijanu.[3] Poslednju sliku koju nije stigao da završi i da joj naziv radio je u Grčkoj tokom jula 2016. godine.[4] Preminuo je u Beogradu, 12. avgusta 2016.[5] Sahranjen je u Valjevu 16. avgusta 2016.[

Potpis glumci Indeksovo radio pozoriste Dragoljub Ljubičić Mićko Slobodan Bićanin Bićko Srđan Pešić Branislav Petrušević Petrući i Ranko Goranović potpisana knjiga Jugoslavijo Adio 1990 godine dimenzija 20x14cm vrlo dobro ocuvano.

Par fenjera - lampi na petrolej Odlicno ocuvani i ispravni Boja je kao na levom fenjeru, svetlo hrom ali na jednom fenjeru zbog godina nakupilo se patine. Stajao je u drugoj prostoriji pa je promenio boju, moze da se ocisti da budu isti ali to nisam radio, mozda nekom treba bas ovakav. Mozda su i posrebreni, ne razumem se. Visina 40cm

Kompletno popunjen album  Deutsche Märchen / Nemačke bajke iz 1939. godine. Slike su se kupovale u prodavnicama cigareta. Ilustracije je radio Paul Hey. 30 x 23 cm Korice su malo oštećene, neke stranice su zacepljene, ali svih 100. ilustracija je odlično očuvano. `Pol Hej je bio nemački ilustrator, grafičar i slikar. Poznat je po svojim mračnim, ilustracijama bajki, narodnih pesama, istorijskih događaja i neobičnog svakodnevnog života. Njegov rad je predstavljen u različitim  komercijalnom izdanjima kao što su razglednice, ilustracije knjiga i kolekcionarske kartice za cigarete.`

MILAN SIMIĆ - ORIGINALNI POTPIS 1874 [K-26] Poptisan ugovor, Milan Simić je potpisao kao upravitelj narodnog pozorišta. Ugovor je potpisala takođe i Bosiljka Hadžić - dramska glumica Milan A. Simić (Beograd, 17. marta 1827 - Beograd, 14. jula 1880) bio je pravnik, upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu. Rođen je u Beogradu u poznatoj porodici Simić. Njegovi roditelji su bili Aleksa Simić, političar, i Katarina. Milan se nalazio u Parizu 1848. godine, gde je stvorio malu srpsku studentsku koloniju sa sunarodnicima Srbima koji su studirali na nemačkim fakultetima. Među njima nije bio jedini državni pitomac. 1858. godine Simić je podneo ostavku na državnu službu. Otišao je u Rumuniju, gde se dugo bavio trgovinom i bankarstvom, pre nego što se vratio državnim poslovima. Neko vreme je radio kao knjigovođa u Glavnoj kontroli. Veoma je zaslužan za otvaranje stalnog Srpskog narodnog pozorišta u Beogradu. 1863. godine sa Jovanom Boškovićem ušao je u književno odeljenje Odbora za otvaranje Narodnog pozorišta u Beogradu. [1] Do 18. oktobra 1870. pozorištem (osnovano 1868. godine) upravljao je „Pozorišni odbor“, sastavljen od 17 članova. Tada počinje imenovanje profesionalnih upravnika srpskog pozorišta. Zbog njegovih zasluga imenovan je dva puta, sa pauzom za upravnika Narodnog pozorišta. Ministar Stojan Novaković zamenio ga je sa mesta upravnika pozorišta, na koji je došao 11. decembra 1871. godine, [2] zbog odgovornosti za loš rad pozorišta, 22. oktobra 1875. Zatim je premešten na niže mesto , pomoćniku upravnika Fonda, gde je radio od 1875-1877. godine. Od 1877. godine vid mu je naglo počeo da slabi, uprkos lečenju koje je preduzeo u Beču. Ponovo je postavljen za direktora pozorišta [3] i ostaće na toj funkciji skoro do svoje smrti, do 1. marta 1880.

MILAN SIMIĆ - ORIGINALNI POTPIS 1874 [K-26] Ugovor je takodje potpisala Lenka Hadžić - dramska glumica Milan A. Simić (Beograd, 17. III 1827. – Beograd, 14. VII 1880) je bio pravnik, upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu. Rodio se u Beogradu u poznatoj znamenitoj porodici Simić. Roditelji su mu bili Aleksa Simić političar i Katarina. Nalazio se Milan 1848. godine u Parizu, gde je sa kolegama Srbima koji su studirali nemačke fakultete, napravio malu srpsku studentsku koloniju. Među njima jedino on nije bio državni pitomac. Simić je 1858. godine dao ostavku na državnu službu. Otišao je u Rumuniju gde se duže vreme bavio trgovinom i bankarstvom, pre nego što je ponovo u državne poslove. Radio je izvesno vreme kao računoispitivač u Glavnoj kontroli. Veoma je zaslužan za otvaranje stalnog srpskog narodnog pozorišta u Beogradu. Sa Jovanom Boškovićem ušao je 1863. godine u literarni odsek, Odbora za otvaranje narodnog pozorišta u Beogradu.[1] Sve do 18. oktobra 1870. godine pozorištem (osnovanim 1868) je upravljao `Pozorišni odbor`, sastavljen od 17 članova. Onda počinje postavljanje profesionalnih upravnika srpskog teatra. Zbog zasluga postavljan je dva puta, sa prekidom za upravnika Narodnog pozorišta. Sa mesta upravnika pozorišta, na koje je došao 11. decembra 1871. godine,[2] smenio ga je zbog odgovornosti za slab rad teatra, ministar Stojan Novaković, 22. oktobra 1875. godine. Premešten je tada na niži položaj, za pomoćnika upravnika Uprave fondova, gde je radio 1875-1877. godine. Od 1877. godine vid je naglo počeo da mu slabi, i pored preduzetog lečenja u Beču. Ponovo je postavljen za upravnika pozorišta[3] i na toj funkciji će ostati skoro do smrti, do 1. marta 1880. godine.

potpisana grafika iz 1974. 97 / 200 inspirisano stihovima Božidara Kovačevića Mladen Srbinović 1925. - 1995. Mladen Srbinović rodio se 1925. godine u Sušici kod Gostivara. Osnovnu školu i gimnaziju pohađao je u Beogradu. Studirao je slikarstvo na Akademiji likovnih umetnosti od 1947. do 1951., a postdiplomske studije završio je 1953. godine. Za asistenta u Akademiji likovnih umetnosti bio je izabran 1953. kada je izabran i za člana ULUS-a. Penzionisan je u zvanju redovnog profesora Fakulteta likovnih umetnosti 1988. godine. Prvi put je izlagao 1948.. na Izložbi radova studenata Akademije likovnih umetnosti , a samostalno 1952. godine u Grafičkom kolektivu. Pored mnogih samostalnih i grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu, predstavljao je jugoslovensku umetnost na brojnim izložbama. Bio je član Grafičkog kolektiva i grupe Samostalni (od 1952), i jedan od osnivača i članova Decembarske grupe(1955). Izdao je dve grafičke mape (1953. i 1955.), inspirisane stihovima Lorke. Uporedo sa slikarstvom i grafikom od 1960. počeo je da radi mozaike i predloške za tapiserije koje su realizovane i izlagane. Izradio je u mozaiu: · zid u svečanoj sali Saveznog izvršnog veća (1962), · dve zidne kompozicije u Muzeju revolucije BiH u Sarajevu(1966), · dva ciklusa zidnih mozaika(1971.i 1988), i 17 podnih mozaika (1985), u svečanoj dvorani Skupštine opštine Kruševac, · zidne mozaike u Medicinskom centru Gamzigrdske banje (1975), · mozaičku kompoziciju u svečanoj sali fabrike Prvi maj u Pirotu( 1978, uništena u požaru 1992.), · dva mozaika u zgradi Radio-televizije Beograd u Košutnjaku(1979), · dva mozaike za crkvu Sv. Nikole u Rumi (1985), · mozaik na pročelju Investbanke u Beogradu (1989) i · mozaičke ikone za oltarsku pregradu u manastiru Žiči (1993). · Radio je i vitraže za Svečanu dvoranu Skupštine opštine Kruševac. Izabran je 1981. godine za dopisnog, a 1988. za redovnog člana Srpske akademije nauke i umetnosti, a 1997. godine je izabran i za člana Makedonske akademije nauka i umetnosti . tags. pesnik Božidar Kovačević

Stara Singerica, kao eksponat za muzej, šivaća mašina, u odličnom stanju, da bi radila mislim da treba da se promeni samo igla. Dobra za dekoraciju u privatnim prostorima, kafićima, izuzetno lep ambijentalni element.

Tempera na papiru. Dimenzije sa ramom 52x32cm,a samog dela 23,5x13,5cm Potpisana od strane umetnika. Prema podacima sa kojima se raspolaže, Helena Sivč je prva vojvođanska Rusinka koja je završila Akademiju likovnih umetnosti. Rođena je u Ruskom Krsturu 22. novembra 1922. gde je završila osnovnu školu, a srednju učiteljsku je započela u Novom Sadu. Zbog političkih uverenja morala napustiti Novi Sad, i školovanje nastaviti u Somboru. Višu pedagošku školu je završila u Novom Sadu. Na predlog skulptora Eugena E. Kočiša upisuje likovnu akademiju u Zagrebu, a studije nastavlja u Beogradu gde je diplomirala 1951. U klasi poznatog slikara i pedagoga Nedeljka Gvozdenovića. Jedno vreme je živela i radila u Banja Luci i Sarajevu gde je bila član Udruženja likovnih umetnika tadašnje Bosne i Hercegovine. Nakon povratka u Novi Sad, postaje i član Udruženja likovnih umetnika Vojvodine. Radila je i u Ruskom Krsturu i u dve gimnazije u Novom Sadu. 
Kao učesnica NOP posle završetka Drugog svetskog rata bila je angažovana u mnogim društvenim akcijama i manifestacijama. Dobitnica je visokih državnih i profesionalnih priznanja. 
Helena Sivč u svom slikarskom pristupu je izrazita akvarelistkinja, a svoju tematiku je fokusirala na pejzaž ravnice i na teme iz svog rodnog mesta. Njeni akvaerli imaju suptilnu lirsku koloritnu strukturu gde svaki objekat zadobija svoju moćnu formu naslikanih predmeta. Radila je i tapiserije u koje je unosila elemente rusinske estetike. 
Samostalne i zajedničke izložbe imala je u Beogradu, Sarajevu, Novom Sadu, Ruskom Krsturu, Đurđevu. Helena Sivč je jedna od osnivačica Kluba likovnih umetnika u okviru Društva za rusinski jezik u kulturu koji je osnovan 1996. godine, i kojem je bila prva predsednica. 
Umrla je 4. novembra 2016. u Novom Sadu. Sahranjena je na Novosadskom groblju.

Радите скулптуру у дрвету. Потребан Вам је орах због своје специфичности у боји и структури. Ево јединствене прилике. Орах 30+ година стар, здрав, без чворова, исечен до трупца, а који је остао са следећим димензијама: - висина 230 цм - пречник 55 цм Организација сечења и изношења је у Вашем домену, а након плаћања оглашене цене у целости. Ту су и грађ. колица, ако могу бити од користи приликом транспорта. Цена није фиксна.

Ko zna o cemu se radi on i pazari -ova lutka datira iz perioda 18 veka ,naravno ovo je novija verzija iz 2006 god. i veoma retka u ovakvom stanju takoreci NOVA Iste ovakve su se radile u periodu od 1968 do 1990 god. Razglednica iz perioda 1957 godine ...RETKO !! Gumena glava ,telo platneno punjena slamom i vunom SVI MOJI PREDMETI NA KUPINDU : https://www.kupindo.com/Clan/180001/SpisakPredmeta ISTI PREDMET SAMO DODATA JOS JEDNA LUTKA : https://www.kupindo.com/Lutke/67847565_Steiff-Mecki-i-Micki-Jezevi-VEOMA-RETKO-

Originalni pozorišni plakat za predstavu Ateljea 212: NE ŠETAJ SE GOLA Premijera: 16.1.1989. JDP Teatar `Bojan Stupica`, Beograd Broj izvođenja: 63 Poslednje izvođenje: 14.5.1990. Prevod: Ivanka Pavlović Režija: Zoran Ratković Scenograf i kostimograf: Petar Pašić Kompozitor: Vojislav Kostić Dramaturg: Ivana Dimić Igraju: Vlastimir Stojiljković (Vantru), Predrag Tasovac (Ošperde), Duško Premović (Romen de Ževal), Dragoljub Denda, Zoran Cvijanović, Nebojša Ljubišić, Svetozar Cvetković (Viktor), Svetlana Bojković (Klarisa Vantru), Zoran Ratković (Klemanso) Dizajn plakata: Ferenc Barat Ferenc Barat (Kanjiža, 1946) Završio srednju školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu (1966). Pohađao Likovnu akademiju u Beogradu, u klasi prof. Aleksandra Lukovića (1967-1969). Član UPIDIV-a od 1970. godine. Kao likovni i tehnički urednik sarađivao sa novosadskim omladinskim listovima Index i Uj Simposion (1965-1969), a potom kao grafički dizajner i urednik radio u izdavačkoj kući Forum (1969-1992). U isto vreme sarađuje sa brojnim pozorišnim kućama u Novom Sadu i Beogradu. Glavna delatnost kojom postiže društveno i umetničko priznanje je grafički dizajn – dizajn plakata i oprema knjiga. Tokom godina njegovi plakati, zajedno sa radovima drugih novosadskih umetnika i grafičkih dizajnera, postali su sinonim za Novosadsku školu kulturnog plakata. Seli se u Budimpeštu 1992. godine, gde osnova grafički i umetnički studio za dizajn Studio Barat Art. Njegovi plakatski radovi se nalaze u više galerija i muzeje u Njujorku, Konektikatu i Koloradu (SAD), Parizu, Pečuju i Budimpešti (Mađarska), Lahtiju (Finska), Vilnovu (Poljska), Tojama (Japan), Beogradu (MPU), Novom Sadu (Pozorišni muzej Vojvodine, MSUV). Samostalno izlagao na preko četrdeset izložbi, kao i na velikom broju kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Barat se bavio i eksperimentalnom grafikom tokom čitave karijere a poslednjih se godina posvećuje skoro isključivo umetničkom radu. Po opštem mišljenju, Barat je jedan od najpoznatijih i najpriznatijih grafičkih dizajnera sa ovih prostora. Dimenzije oko 98 x 67 cm Kao na fotografijama. Zacepljen na više mesta. Šalje se urolan u kartonskoj tubi.

Impozantna slika mrtva priroda ulje na platnu dimenzije sa ramom 73 x 57 cm dimenzije bez rama 61 x 48 cm Slikarka Katarina Strugar ( Donji Ulići Ceklin 1931 - 2021) Završila Filozofski fakultet, Istoriju umjetnosti u Beogradu. Slikarstvo učila (1959-1963) kod profesora Svetolika Lukića i Aleksandra Tomaševića. Član ULUCG od 1987. na čijim „ Tradicionalnim izložbama“ redovno učestvuje. Učestvovala na brojnim kolektivnim izložbama širom bivše Jugoslavije. Održala šest samostalnih izložbi – značajnije u UP ULCG Podgorica, 1991. godine i u galeriji Doma JNA - Beograd, 1996. godine. Radila je pejzaže i mrtve prirode u ulju i pastelu na kojima je koloristički superiorna.

Stari zidni sat sa klatnom. Može se reći klasičan predstavnik Industrial Design poktera, mada se može podvesti i pod Bauhaus koji se pojavio nešto kasnije. Spada u veće zidne satove namenjene železnici, čekaonicama u raznim firmama, fabrikama itd. Kućište je drveno, čamovina, a vrata su hrastovina. Karakteristika ove vrste satova je da su masivni, jaki i izdržljivi, za rad u teškim uslovima i na duži rok. Zato je mehanizam ovog sata tako i napravljen, prednja i zadnja ploča su od 2.5 mm. brušenog mesinga, na kome se praktično ne vide tragovi višegodišnjeg rada i koji će još dugi niz godina dobro raditi. Sat je kompletno servisiran i naravno ispravan. Dolazi sa svojim ključem za navijanje i uputstvom za postavljanje i pokretanje Dimenzije: 38 x 38 cm. Dubina 13.5 cm..