Opis proizvoda Pre sedam meseci iznad Zemlje su se otvorila vrata interdimenzionalnog portala. U naš svet ulazile su lude stvari… Pa, ne stvari… bića: džinovski monstrumi, jeziva stvorenja, vrišteća stvorenja. Počela je pošast zombija – većina čovečanstva pretvorena je u nemrtve. Ima dobrih čudovišta, ali ima i loših čudovišta. Loša čudovišta su baaaš loša. Ona obožavaju dijaboličnog ultrazlikovca, Reżżőcha drevnog, Uništitelja Svetova. Probao je da dođe u naš svet da uradi loše stvari zato što je to ono što interdimenzionalni zlikovci rade. Ali, dobre vesti… je i dalje zaglavljen u drugoj dimenziji! Džek i drugari, koji su napravili sklonište u kućici na drvetu, pokvarili su mu plan!Neko vreme, život je bio super! Prva je zima nakon apokalipse čudovišta. Za Džeka i njegove drugare to znači katapultiranje saonicama, epske bitke snežnim grudvama i jednu monstruoznu proslavu Božića. Četvorka iz kućice na drvetu udružena s dobrim čudovištima borila se protiv zla i svima je bilo zabavno. Ali pre mesec dana sve se promenilo… Pronašli su RADIO. A taj radio pokupio je signal DRUGIH LJUDI… Poruka kaže: Zdravo. Mi smo grupa ljudi koja je preživela apokalipsu čudovišta. Mi smo u Njujorku, smešteni u Kipu slobode. Svi su dobrodošli…

Djordje Lebovic - Haleluja Pozorisni program sa gostovanja u Poljskoj, 1964. godine. Mek povez, 40 strana, ilustrovano. Tekstovi Jovana Cirilova i Mire Aleckovic. Tu je i tekst o poljsko-jugoslovenskim pozorisnim vezama. RETKO! Đorđe Lebović (Sombor, 1928 – Beograd, 2004), pisac i dramatičar, detinjstvo je proveo u čestim selidbama i prilagođavanju na novu okolinu, najviše u Somboru i Zagrebu, usled razvoda roditelja i složene porodične situacije. Njegov osetljiv dečački karakter oblikovalo je apokaliptično vreme „Velikog Sunovrata“, kako ga sam naziva, zlo vreme koje se približavalo tokom njegovog odrastanja u krilu jevrejske porodice. Osnovnu školu je pohađao u Somboru i Zagrebu, a sa petnaest godina sa članovima svoje porodice transportovan je u koncentracioni logor Aušvic. U logorima Aušvic, Saksenhauzen i Mathauzen proveo je skoro dve godine, do završetka Drugog svetskog rata, i preživeo zahvaljujući, između ostalog, poznavanju nemačkog i mađarskog jezika. Kao pripadnik radne grupe staklorezaca učestvovao je u nacističkom demontiranju Krematorijuma II u Aušvicu, kada su nacisti ubrzano uništavali tragove svog zločina. Po povratku iz logora, Lebović je saznao da je izgubio celu porodicu i ostao bez 40 članova šire i uže familije. Završio je gimnaziju u Somboru u skraćenom roku 1947, a potom upisao filozofiju u Beogradu i diplomirao 1951. Za vreme studija radio je kao fizički radnik, nastavnik matematike, prevodilac i humorista, zarađujući za život kao reporter u Radio Beogradu i kolumnista u humorističkom listu „Jež“. Po završetku studija radi kao novinar u Radio Novom Sadu i kustos Muzeja pozorišne umetnosti u Beogradu, a od 1955. godine kao upravnik Letnje pozornice u Topčideru. Od 1960. godine upravnik je Izložbenog paviljona u Beogradu, a od 1979. direktor Drame u Beogradskom dramskom pozorištu. Godine 1981. odlazi u invalidsku penziju. Bio je član Evropskog komiteta „Aušvic“, nosilac ordena poljske vlade za doprinos idejama mira. Đorđe Lebović se javlja u književnosti pričom O ljudima u paklu i paklu u ljudima 1955. godine i novelom Živeti je ponekad visoko, objavljenom u prestižnom časopisu „Delo“ 1956. Sledi drama Nebeski odred, koju je napisao u saradnji sa piscem Aleksandrom Obrenovićem, po mnogima začetak moderne srpske dramaturgije. Drama je prevedena i izvođena na desetak svetskih jezika, a 1957. godine nagrađena Sterijinom nagradom u Novom Sadu. Za dramu Haliluja ponovo osvaja Sterijinu nagradu 1965. godine. Vanrednu Sterijinu nagradu dobiće 1968. za dramu Viktorija. Tokom umetničkog delovanja napisao je mnogo radio drama, TV-drama, serija i scenarija za dugometražne igrane filmove. Najviše uspeha među njima imale su drame Svetlosti i senke, Traganje po pepelu (prva nagrada na međunarodnom festivalu radio drama Prix Italia), Vojnik i lutka, Cirkus, Srebrno uže, Pali anđeo, Dolnja zemlja, Ravangrad 1900, Sentandrejska rapsodija, Ponor... Drame su mu štampane i izvođene u Poljskoj, Mađarskoj, Češkoj, Slovačkoj, Rusiji, Bugarskoj, Rumuniji, Italiji, Austriji, Holandiji, Belgiji, Danskoj, Norveškoj, Engleskoj, SAD i Izraelu. Od filmova za koje je Đorđe Lebović napisao scenarija najviše uspeha imali su Most, Devojku s Kosmaja, Valter brani Sarajevo i Konvoj za El Šat. U rukopisu i rasuti po časopisima ostali su njegovi eseji i desetak novela (Zli umiru vertikalno, Kako je Greko zaradio hleb, Deset vodoravnih crta, Anđeli neće sići sa nebesa, Ako lažem, obesite me, moliću lepo, Sahrana obično počinje popodne, Važan esek i dr.). Po izbijanju ratova na tlu bivše Jugoslavije, „sa istim predznakom – tla i krvi“, odlučio je da napusti Beograd i sa porodicom se preselio u Izrael 1992. godine. U Srbiju se vratio 2000. i do smrti četiri godine kasnije pisao svoj jedini, autobiografski roman Semper idem, koji je ostao nedovršen.

Meki povez, dobro očuvana treće izdanje, ima potpis na predlistu 258 strana D

AKVARISTIKA 1 Dvodihalice, Branko Lalić, Autorsko izdanje Bela Crkva 2018, monografija o pet familija akvarijumskih riba i opisano je okruglo 100 vrsta. Ovo je jedina monografija ove vrste napisana na srpskom jeziku. Knjiga je u koloru sa više od 250 fotografija na 220 strana. Plastificirane korice. Knjiga je teška 700 grama, B5 format 17,5 x 24,5 cm. Recenziju je radio ekspert akvaristike iz časopisa ZOV gospodin Vladimir Vuković u jubilarnom 903 broju ZOV-a.

1. Artur Džanov - Primalni krik, primalna terapija, izlečenje neuroze Vojislav Milić, privatno izdanje, Mond , Beograd, 1989., 520 str., mek povez, 20cm, lošije očuvano 2. Artur Džanov - Novi primalni krik Vojislav Milić, Mond , Beograd, 1992., 440 str., mek povez, 20cm, lošije očuvano Artur Džanov (Arthur Janov, 21. avgust 1924 – 1. oktobar 2017), poznat i kao Art Džanov, bio je američki psiholog, psihoterapeut i pisac. Kao kreator primalne terapije stekao je popularnost u javnosti. Primalna terapija podrazumeva dubinsko proživljavanje osećanja sa ciljem da se doživi dugo-potiskivani bol iz detinjstva. Džanov je osnivač psihoterapeutskog centra Primalni institut. Džanov se prvobitno bavio konvencionalnom psihoterapijom u Kaliforniji.Stažirao je na psihijatrijskoj klinici Haker (engl. Hacker Psychiatric Clinic ) na Beverli Hilsu, radio je sa veteranima u Neuropsihijatrijskoj bolnici Brentvud (engl. Brentwood Neuropsychiatric Hospital). Počinje rad u privatnoj praksi od 1952. do svoje smrti 2017. godine. Radio je i u osoblju psihijatrijskog odeljenja u dečijoj bolnici (engl.Children`s Hospital) u Los Anđelesu gde je učestvovao u razvoju njihove psihosomatske jedinice. Po Džanonovom mišljenju, potisnuti bol traumatičnih iskustava iz detinjstva na kraju stvara emocionalno oštećenu odraslu osobu. Ova iskustva uključuju ne samo očigledne fizičke i psihičke povrede, već i nemogućnost da kao takvi, sutra kao roditelji pruže detetu utehu. Među Džanovljevim poznatim pacijentima bili su muzičar Džon Lenon i umetnica Joko Ono.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Priredio: Radoslav Horvat Nikola Tesla (Smiljan, 10.7. 1856. - New York, 7.1. 1943.) bio je naučnik i inovator svjetskog glasa. Radio je u području elektrotehnike i radiotehnike, te je izumio okretno magnetsko polje i višefazni sustav izmjeničnih struja. Najznačajniji Teslini pronalasci su polifazni sistem, obrtno magnetsko polje, asinhroni motor, sinhroni motor i Teslin transformator. Takođe, otkrio je jedan od načina za generisanje visokofrekventne struje, dao je značajan doprinos u prenosu i modulaciji radio-signala, a ostali su zapaženi i njegovi radovi u oblasti rendgenskih zraka. Njegov sistem naizmeničnih struja je omogućio znatno lakši i efikasniji prenos električne energije na daljinu. Bio je ključni čovek na izgradnji prve hidrocentrale na Nijagarinim vodopadima. U nekoliko je navrata nominiran za Nobelovu nagradu za fiziku, ali ju nikada nije dobio; jedan od razloga je što ju nije htio dijeliti s Edisonom, a Švedska akadmija nije željela dijeliti nagrade svakom od njih pojedinačno. Preminuo je u svojoj 87. godini, siromašan i zaboravljen. Jedini je Srbin po kome je nazvana jedna međunarodna jedinica mere, jedinica mere za gustinu magnetnog fluksa ili jačinu magnetnog polja, tesla. Nikola Tesla je autor više od 700 patenata, registrovanih u 25 zemalja, od čega u oblasti elektrotehnike 112...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jakov Orfelin (sredina 18. veka, Vukovar ili Sremski Karlovci — oko 20. oktobra 1803) bio je srpski ikonopisac i barokni slikar. Biografija Školovao ga je stric Zaharije Orfelin.[1][2] Godine 1766. upisao se na bečku bakrorezačku akademiju Jakoba Šmucera.[3] Iz pisma, koje mu je uputio stric 13. marta 1773. godine, vidi se da ga je stric već posinio i da je tada bio već akademski slikar kao i da mu je pomagao u slikanju i da je zarađivao toliko da je mogao da pomaže svoga poočima. Neki od njegovih radova su pripisivani Zahariju Orfelinu. U društvu sa Teodorom Kračunom radio je na Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima 1780 — 1781. godine i to velike prestone ikone na ikonostasu Sv. Jovana Krstitelja, Sv. Jerarha i Sv. Trojice kao i mnoge druge ikonostase u Bačkoj, Sremu,[4] a vrlo je verovatno da je radio i portrete.[5] Živeo je u Sremskim Karlovcima.[6] Pored religioznog slikarstva i portreta izradio je i crteže za bakroreze Rajićeve istorije. Smatra se vodećim predstavnikom srpskog kasnobaroknog slikarstva, u kome se jasno ogledaju uticaji rokokoa i neoklasicizma. Orfelinovo slikarstvo je po duhu najbliže epohi prosvetiteljstva i jezefinističkim prosvetiteljskim reformama.

Damnjan emocionalna i izvodjačka sabranost 1954.-1959. Галерија РТС, Београд, 16. мај- 6. Јун 2013. / [аутор изложбе и каталога Љубица Миљковић] Врста/садржај каталог Језик српски Година 2013. Издавање и производња Београд : Радио-телевизија Србије, 2013 (Београд :Штампарија РТС) Остали аутори Вељовић, Срђан Физички опис 24 стр.: репродукције; 30 cm Тираж 1.000 Meki povez, format: 21 x 29,5 cm, 24 strana, ilustrovano u koloru, cirilica. Korice odlicne, kao na slikama. Unutra odlicna, bez tragova pisanja. Kompaktna. 18042023 ktj-54

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kris nije radio samo kao psihoanalitičar, već je radio i kao istoričar umetnosti i objavljivao članke o istoriji umetnosti. Kao psihoanalitičar dao je značajan doprinos psihologiji umetnika i psihoanalitičkoj interpretaciji umetničkih dela i karikature. Godine 1928. Kris je intenzivirao svoj radni odnos sa Frojdom i postao je član Bečkog psihoanalitičkog društva. Između 1930. i 1938. Kris je radio kao predavač na Bečkom psihoanalitičkom institutu. Godine 1933. Frojd je zamolio Krisa da postane urednik časopisa Imago, u kojem je 1936. objavio rad koji se odnosi na umetnost i psihologiju. Tvrdio je da je razlika između umetnika i psihotičara u tome što se umetnik može vratiti iz sveta svoje mašte. stvarnom svetu, dok psihotičar ne može. 1938. Kris je pobegao u Englesku, nakon što je Hitler napao Austriju. U Engleskoj je postao predavač i analitičar za obuku na Londonskom institutu za psihoanalizu, do 1940. Godine 1940. Kris se sa porodicom preselio u Njujork, gde je postao gostujući profesor na Novoj školi za društvena istraživanja, gde je osnovao istraživačku Projekat o totalitarnoj komunikaciji (1941–44) zajedno sa Hansom Špajerom.[4] Godine 1943. počeo je da radi kao predavač na Njujorškom psihoanalitičkom institutu i ​​Koledžu grada Njujorka. Godine 1945. zajedno sa Anom Frojd i Mari Bonaparta osnovao je časopis The Psichoanalitic Studi of the Child. Kris je poslednje godine svog života posvetio psihoanalitičkoj teoriji, psihologiji ega, ranom razvoju u detinjstvu i teoriji psihoanalitičke tehnike. Kris je bio jedan od prvih razvijača nove psihologije ega, škole psihoanalize koja je nastala u Frojdovom modelu ego-superego-id. Predložio je novi način ulaska u nesvesno; ne putem brzog i trenutnog ulaska, već putem istraživanja na površini. Sastoji se od razotkrivanja odbrambenih mehanizama, a ne od istraživanja id-a. Kris je umro u Njujorku 1957. Ernst Kris (26. travnja 1900. - 27. veljače 1957.) bio je austrijski psihoanalitičar i povjesničar umjetnosti. Život Kris je rođen 1900. godine u obitelji Leopolda Krisa, odvjetnika, i Roze Schick u Beču, Austro-Ugarska. Kris nije samo radio kao psihoanalitičar, radio je i kao povjesničar umjetnosti i objavljivao članke o povijesti umjetnosti. Kao psihoanalitičar dao je značajan doprinos psihologiji umjetnika i psihoanalitičkoj interpretaciji umjetničkih djela i karikature. U reviji Imago objavio je svoju prvu psihoanalitičku studiju `Ein geisteskranker Bildhauer` (Duševno bolesni kipar) o Franzu Xaveru Messerschmidtu. Krajem 1910-ih i početkom 1920-ih, Kris je studirao povijest umjetnosti kod Maxa Dvořáka i Juliusa von Schlossera na Odsjeku za povijest umjetnosti na Sveučilištu u Beču, na kojem je doktorirao 1922. [1] Jedan od profesora bio je Emanuel Loewy, prijatelj Sigmunda Freuda. Godine 1927. Kris se oženio Marianne Rie, kćeri drugog Freudova prijatelja, Oscara Riea. Imali su dvoje djece. Kris i njegova žena postali su psihoanalitičari i Kris je počeo objavljivati psihoanalitičke radove. Godinu dana kasnije, 1928., Kris je intenzivirao suradnju s Freudom, te je postao član Bečkog psihoanalitičkog društva. Između 1930. i 1938. Kris je radio kao predavač na Bečkom psihoanalitičkom institutu. Godine 1933. Freud je zamolio Krisa da postane urednik časopisa Imago, u kojem je 1936. objavio članak koji povezuje umjetnost i psihologiju. Tvrdio je da je razlika između umjetnika i psihotičara u tome što se umjetnik može vratiti iz svijeta svoje mašte. stvarnom svijetu, dok psihotični ne mogu.[2] Godine 1938. Kris je pobjegao u Englesku, nakon što je Hitler napao Austriju. U Engleskoj je postao predavač i analitičar na Londonskom institutu za psihoanalizu do 1940. U Londonu je također uspostavio radni odnos s povjesničarom umjetnosti Ernstom Gombrichom u vezi s umjetnošću karikature.[3] Kris je u isto vrijeme analizirao nacističke radijske emisije za BBC, kao i njegov prijatelj Gombrich. Godine 1940. Kris i njegova obitelj preselili su se u New York, gdje je postao gostujući profesor na Novoj školi za društvena istraživanja, gdje je zajedno s Hansom Speierom osnovao Istraživački projekt o totalitarnoj komunikaciji (1941.–44.). Godine 1943. počeo je raditi kao predavač na Njujorškom psihoanalitičkom institutu i Koledžu grada New Yorka. Godine 1945. zajedno s Annom Freud i Marie Bonaparte osnovao je časopis The Psychoanalytic Study of the Child. Godine 1946. Kris je postao članom Američkog ortopsihijatrijskog udruženja i suradnikom Američkog psihološkog udruženja. Također je postao član uredništva časopisa Journal of the American Psychoanalytic Association. Kris je posljednje godine svog života posvetio psihoanalitičkoj teoriji, ego psihologiji, ranom razvoju djeteta i teoriji psihoanalitičke tehnike. Kris je bio jedan od prvih razvijatelja nove ego psihologije, škole psihoanalize koja potječe iz Freudovog ego-superego-id modela. Predložio je novi način ulaska u nesvjesno; ne brzim i trenutnim ulazom, već istraživanjem površine. Sastoji se od izlaganja obrambenih mehanizama, a ne od istraživanja id-a. Kris je umro u New Yorku 1957.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Stefan T. Buczacki (rođen 16. listopada 1945.) [1] britanski je hortikulturist, botaničar, biograf, romanopisac i televizijski voditelj. Rani život Buczacki je odrastao u Duffieldu, Derbyshire, gdje se školovao u školi Ecclesbourne. Stekao je prvoklasnu počasnu diplomu iz botanike na Sveučilištu Southampton i doktorsku diplomu iz botanike. u šumarstvu na Linacre Collegeu, Sveučilište Oxford. Karijera Buczacki je započeo karijeru u istraživanju za Vijeće za poljoprivredna istraživanja pri Nacionalnoj stanici za istraživanje povrća u Wellesbourneu, Warwickshire. Kao biljni patolog radio je na biologiji i kontroli vrste Phytomyxea, Plasmodiophora brassicae, uzročnika bolesti klupaša.[2] Postao je slobodni autor i emiter 1984. godine.[3] Živi u Stratford-upon-Avonu. Njegov rad na emitiranju uključivao je dvanaest godina kao član komisije, a potom i predsjednik Gardeners` Question Time na BBC Radio 4, pridonoseći više od šest stotina uzastopnih izdanja. Osmislio je i predstavio The Gardening Quiz na BBC Radio 4 i Classic Gardening Forum na Classic FM-u. Često se pojavljivao na britanskoj televiziji uključujući priloge za svih pet zemaljskih kanala, uključujući Gardeners` World na BBC2 i brojne serije na satelitskim i regionalnim postajama. Također je bio stalni stručnjak za vrtlarstvo u dnevnoj emisiji Open House s Glorijom Hunniford na Channel 5 iu dnevnoj emisiji Good Morning s Anne i Nickom na BBC1 od 1992. do 1996. [4] Buczacki se smatra drugim najprodavanijim autorom o vrtlarstvu u Britaniji [potreban citat] s više od 60 knjiga o vrtlarstvu i prirodoslovlju. Njegova prva knjiga Collins Guide to the Pests, Diseases and Disorders of Garden Plants, koju je napisao zajedno s dr. Keithom Harrisom i ilustrirao Brian Hargreaves, ostala je standardno referentno djelo četrdeset godina, dok je njegova Fauna Britannica bila prikaz cijele divlje životinje život Britanskog otočja za koji je tadašnji princ od Walesa (sada kralj Charles III) napisao predgovor. Također je napisao 102. svezak Garden Natural History za Collinsovu seriju New Naturalist. Pisao je za brojne nacionalne novine i časopise [potreban citat] Buczacki je bio otvoreni kritičar vrtlarskih programa na televiziji, tvrdeći da je važnije pokazati ljudima kako vrtlariti nego pretvarati se da to radite umjesto njih.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rečnik specijalizovanih skraćenica (englesko - srpski) Slobodan Tankosić Ovaj Rečnik od oko 12000 terminoloških jedinica, olakšaće praćenje stručne literature na engleskom jeziku iz oblasti elektrotehnike, elektronike, računarstva, telekomunikacija, radio-tehnike optike vlakna, laserske tehnike, fizike, hemije i nekih drugih tehnologija i delatnosti koje prate razvoj pomenutih oblasti. Ovaj Rečnik će inžinjerima i naučno-stručnim prevodiocima poslužiti kao `džoger` memorije, ali će im i proširiti znanja o određenom području korišćenjem referenci u zagradama.

raritet, 60 strana, pitanja i odgovori, ok stanje, vidi slike Jerusalem: `Goren` 1947. First edition. 12mo, 60pp; wrappers. A slight band of toning toward upper edge of wraps, slight bend to rear wrapper, very near fine. Item #205375 A charming book of cultural quizzes aimed at young readers - and based on a popular radio quiz show - to spark growing identification with the nascent Jewish state. A second edition appeared in 1951 adding a supplement on Israel. This pre-statehood edition is very uncommon.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta Autora! Radoslav Lazić (Sanski Most, 13. septembar 1939)[1] je srpski reditelj, estetičar i dramski pedagog. Jedan je od najproduktivnijih srpskih pozorišnih stvaralaca.[2] Univerzitetski je profesor, istraživač sa preko 50 objavljenih monografskih izdanja. Radovi su mu prevedeni na više evropskih jezika. Gimnaziju i potom studije na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju završio u Beogradu, gde je diplomirao režiju u klasi prof. Vjekoslava Afrića, 1964. godine. Uporedo je studirao istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Postdiplomske studije iz oblasti teatrologije apsolvirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Specijalističke studije završio na Université, Paris VII, Diplome d`études approfondies (1981) i Diplôme doctorat de 3e cycle (1984) iz oblasti Études techniques et estétiques du Théatre. Doktorsku disertaciju Jugoslovenska dramska režija, 1918–1991, Teorija i istorija, praksa, propedeutika odbranio je na Akademiji umetnosti Univerziteta u Novom Sadu 1993. godine. Umetnički rad Kao pristalica multimedijalne orijentacije, osim pozorišta je režirao i na televiziji, radiju i filmu, te za scenu lutkarskog teatra. Kao pozorišni reditelj režirao oko 50 dramskih predstava na scenama Beograda, Zagreba, Novog Sada, Subotice, Niša, Banje Luke, Varaždina, Kumanova, Leskovca, Zrenjanina, Sombora, Vršca, Pančeva. Režirao je prvo izvođenje Sterije na sceni Državnog teatra Tirgu–Mureš u Rumuniji. Kao reditelj režirao za RTV Beograd i Novi Sad desetak serija i stotinak filmova i emisija, pretežno dokumentarnog i naučno–obrazovnog karaktera. Za Radio Beograd i Novi Sad režirao preko 50 radiofonskih ostvarenja. Naučno-istraživački rad Piše teorijske studije iz oblasti teatrologije, filmologije i nauke o medijima, kao i književnu i estetičku kritiku i esejistiku. Svojim naučnim istraživanjima dao vredan doprinos savremenoj estetici, istoriji i teorije multidisciplinarnoj režiji (pozorište, film, radio, televizija, opera, balet, lutkarstvo) i savremenoj estetici predstavljačkih umetnosti. Osnovu naučno–istraživačkog rada Radoslava Lazića predstavlja Jugoslovenska dramska režija / (1918–1991) / Teorija i istorija, praksa, propedeutika, zajedno sa Rečnikom dramske režije, imenikom osnovnih pojmova dramske režije. Ostali delovi njegovog istraživanja se organski nadovezuju na njih i predstavljaju otvorenu celinu istraživanja po načelu „work in progress“, „dela u nastajanju“. Lazićev kritičko–teorijski i esejistički rad karakterišu fundamentalna istraživanje u oblastima teatrologije, filmologije i nauke o medijima i njihove evaluacije na prostorima Srbije, Jugoslavije, Evrope i sveta. Plodove svog kritičko–istraživačko–publicističkog rada objavio je u preko 50 autorskih knjiga, sa tematikom iz estetike, teorije i istorije dramskih umetnosti, posebno u oblasti režije pozorište, film, radio, televizija, mediji i isto toliko naučnih zbornika i tematskih brojeva časopisa, kao i preko 1.000 bibliografskih jedinica u stručnoj periodici. Saradnik je mnogih časopisa u zemlji i inostranstvu. Učesnik je brojnih nacionalnih i međunarodnih simpozijuma i naučnih skupova posvećenih dramskim umetnosti. U Sterijinom pozorju ostvario je plodnu uredničku saradnju, dugu dve decenije, dajući doprinos umetničkom i naučnom razvoju našeg najznačajnijeg nacionalnog pozorišnog festivala i savremenoj teatrologiji. Od 1977. godine bio je saradnik, a potom i urednik časopisa za pozorišnu umetnost Scena. Bio je i urednik rubrike „RTV–estetika“ u časopisu RTV – teorija i praksa. Značajan je Lazićev doprinos i saradnja u enciklopedijskoj publikaciji Pozorišne biblioteke i muzeji u svetu, UNESCO, urednik Andre Vensten, Pariz, 1985, kao i desetina odrednica o srpskom lutkarstvu koje je objavio u Svetskoj enciklopediji lutkarske umetnosti. Saradnik je i projekta u pripremi Enciklopedija Krležiana, kazališni leksikon, Leksikografski zavod „Miroslav Krleža“, Zagreb, Hrvatska. U novosadskom „Prometeju“, uređivao je Biblioteku dramskih umetnosti (pozorište, film, radio, televizija, video), koju sada uređuje kao Autorska izdanja u Beogradu, gde objavljuje temeljna dela iz istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti (Apija, Arto, Stanislavski, Tarkovski, Bergman, Grotovski itd). U Autorskim izdanjima objavljuju se i dela iz Lazićeve teatrološke, filmološke i estetičke istraživačke laboratorije. Posebnu pažnju posvećuje antologijama, hrestomatijama i zbornicima kao sintezama u panorami savremenih i klasičnih dela iz estetike, istorije i teorije dramskih umetnosti. Pedagoški rad Od 1976. godine bavi se pedagoškim radom na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, najpre kao umetnički saradnik za predmet režija, a od 1984. godine kao predavač i redovan profesor Univerziteta za predmet Režija i Istorija i estetika režije (pozorište, film, radio, televizija, lutkarstvo). Učestvovao je u akademskom stručnom obrazovanju preko 50 diplomiranih reditelja. Vodio je magistarske i doktorandske studije na Akademiji umetnosti, Novi Sad, Univerzitetu umetnosti i Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je učestvovao, kao mentor ili član stručnih komisija, u odbranama tridesetak magistarskih i doktorskih disertacija iz oblasti istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti. Kao dramski pedagog, sarađivao je i sa Univerzitetom umetnosti u Beogradu, Akademijama umjetnosti u Osijeku i Banjoj Luci, kao i s Fakultetom dramskih umjetnosti na Cetinju. Lazić je takođe držao predavanja iz oblasti istorije i estetike režije i na univerzitetima u Parizu, Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu, Teheranu i Rotenburgu. Na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu na Master studijama trenutno predaje kreativno pisanje...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Radoslav Lazić (Sanski Most, 13. septembar 1939)[1] je srpski reditelj, estetičar i dramski pedagog. Jedan je od najproduktivnijih srpskih pozorišnih stvaralaca.[2] Univerzitetski je profesor, istraživač sa preko 50 objavljenih monografskih izdanja. Radovi su mu prevedeni na više evropskih jezika. Gimnaziju i potom studije na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju završio u Beogradu, gde je diplomirao režiju u klasi prof. Vjekoslava Afrića, 1964. godine. Uporedo je studirao istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Postdiplomske studije iz oblasti teatrologije apsolvirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Specijalističke studije završio na Université, Paris VII, Diplome d`études approfondies (1981) i Diplôme doctorat de 3e cycle (1984) iz oblasti Études techniques et estétiques du Théatre. Doktorsku disertaciju Jugoslovenska dramska režija, 1918–1991, Teorija i istorija, praksa, propedeutika odbranio je na Akademiji umetnosti Univerziteta u Novom Sadu 1993. godine. Umetnički rad Kao pristalica multimedijalne orijentacije, osim pozorišta je režirao i na televiziji, radiju i filmu, te za scenu lutkarskog teatra. Kao pozorišni reditelj režirao oko 50 dramskih predstava na scenama Beograda, Zagreba, Novog Sada, Subotice, Niša, Banje Luke, Varaždina, Kumanova, Leskovca, Zrenjanina, Sombora, Vršca, Pančeva. Režirao je prvo izvođenje Sterije na sceni Državnog teatra Tirgu–Mureš u Rumuniji. Kao reditelj režirao za RTV Beograd i Novi Sad desetak serija i stotinak filmova i emisija, pretežno dokumentarnog i naučno–obrazovnog karaktera. Za Radio Beograd i Novi Sad režirao preko 50 radiofonskih ostvarenja. Naučno-istraživački rad Piše teorijske studije iz oblasti teatrologije, filmologije i nauke o medijima, kao i književnu i estetičku kritiku i esejistiku. Svojim naučnim istraživanjima dao vredan doprinos savremenoj estetici, istoriji i teorije multidisciplinarnoj režiji (pozorište, film, radio, televizija, opera, balet, lutkarstvo) i savremenoj estetici predstavljačkih umetnosti. Osnovu naučno–istraživačkog rada Radoslava Lazića predstavlja Jugoslovenska dramska režija / (1918–1991) / Teorija i istorija, praksa, propedeutika, zajedno sa Rečnikom dramske režije, imenikom osnovnih pojmova dramske režije. Ostali delovi njegovog istraživanja se organski nadovezuju na njih i predstavljaju otvorenu celinu istraživanja po načelu „work in progress“, „dela u nastajanju“. Lazićev kritičko–teorijski i esejistički rad karakterišu fundamentalna istraživanje u oblastima teatrologije, filmologije i nauke o medijima i njihove evaluacije na prostorima Srbije, Jugoslavije, Evrope i sveta. Plodove svog kritičko–istraživačko–publicističkog rada objavio je u preko 50 autorskih knjiga, sa tematikom iz estetike, teorije i istorije dramskih umetnosti, posebno u oblasti režije pozorište, film, radio, televizija, mediji i isto toliko naučnih zbornika i tematskih brojeva časopisa, kao i preko 1.000 bibliografskih jedinica u stručnoj periodici. Saradnik je mnogih časopisa u zemlji i inostranstvu. Učesnik je brojnih nacionalnih i međunarodnih simpozijuma i naučnih skupova posvećenih dramskim umetnosti. U Sterijinom pozorju ostvario je plodnu uredničku saradnju, dugu dve decenije, dajući doprinos umetničkom i naučnom razvoju našeg najznačajnijeg nacionalnog pozorišnog festivala i savremenoj teatrologiji. Od 1977. godine bio je saradnik, a potom i urednik časopisa za pozorišnu umetnost Scena. Bio je i urednik rubrike „RTV–estetika“ u časopisu RTV – teorija i praksa. Značajan je Lazićev doprinos i saradnja u enciklopedijskoj publikaciji Pozorišne biblioteke i muzeji u svetu, UNESCO, urednik Andre Vensten, Pariz, 1985, kao i desetina odrednica o srpskom lutkarstvu koje je objavio u Svetskoj enciklopediji lutkarske umetnosti. Saradnik je i projekta u pripremi Enciklopedija Krležiana, kazališni leksikon, Leksikografski zavod „Miroslav Krleža“, Zagreb, Hrvatska. U novosadskom „Prometeju“, uređivao je Biblioteku dramskih umetnosti (pozorište, film, radio, televizija, video), koju sada uređuje kao Autorska izdanja u Beogradu, gde objavljuje temeljna dela iz istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti (Apija, Arto, Stanislavski, Tarkovski, Bergman, Grotovski itd). U Autorskim izdanjima objavljuju se i dela iz Lazićeve teatrološke, filmološke i estetičke istraživačke laboratorije. Posebnu pažnju posvećuje antologijama, hrestomatijama i zbornicima kao sintezama u panorami savremenih i klasičnih dela iz estetike, istorije i teorije dramskih umetnosti. Pedagoški rad Od 1976. godine bavi se pedagoškim radom na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, najpre kao umetnički saradnik za predmet režija, a od 1984. godine kao predavač i redovan profesor Univerziteta za predmet Režija i Istorija i estetika režije (pozorište, film, radio, televizija, lutkarstvo). Učestvovao je u akademskom stručnom obrazovanju preko 50 diplomiranih reditelja. Vodio je magistarske i doktorandske studije na Akademiji umetnosti, Novi Sad, Univerzitetu umetnosti i Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je učestvovao, kao mentor ili član stručnih komisija, u odbranama tridesetak magistarskih i doktorskih disertacija iz oblasti istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti. Kao dramski pedagog, sarađivao je i sa Univerzitetom umetnosti u Beogradu, Akademijama umjetnosti u Osijeku i Banjoj Luci, kao i s Fakultetom dramskih umjetnosti na Cetinju. Lazić je takođe držao predavanja iz oblasti istorije i estetike režije i na univerzitetima u Parizu, Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu, Teheranu i Rotenburgu. Na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu na Master studijama trenutno predaje kreativno pisanje...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Theodor Pallady (rumunjski izgovor: [teˈodor paˈladi]; 11. travnja 1871. – 16. kolovoza 1956.) bio je rumunjski slikar. Biografija Theodor Pallady bio je sin Ioana Palladyja i Marije Cantacuzino, starije sestre rumunjskog diplomata Neculaija B. Cantacuzina. Rođen je u Iașiju, u Rumunjskoj, 14. travnja 1878., a djetinjstvo je proveo u Perieniju iu Iașiju.[1] U mladosti ga je obitelj poslala u Dresden, gdje je studirao inženjerstvo na Tehničkom sveučilištu u Dresdenu između 1887. i 1889. U isto vrijeme studirao je umjetnost kod Erwina Oehmea, koji mu je, prepoznavši njegovu umjetničku intuiciju, predložio da ode u Pariz.[2] U Parizu je Pallady radio u studiju Edmonda Aman-Jeana i upisao Akademiju likovnih umjetnosti (Académie des Beaux-Arts). Godine 1892. pridružio se studiju Gustavea Moreaua gdje je radio zajedno sa slikarima kao što su Henri Matisse, s kojim je razvio blisko prijateljstvo, Georges Rouault i Albert Marquet.[3] Godine 1900. predstavio je svoje djelo `The Prodigal Son` na Exposition Universelle, koje mu je priskrbilo visoke pohvale.[2] Godine 1906. oženio je Jeanne Ghika-Brigadier.[4] Otvorio je studio u Parizu na Place Dauphine, gdje je radio do 1940., često putujući između Francuske i Rumunjske.[2] Godine 1904. Pallady se vratio u Rumunjsku, gdje je održao izložbu u Rumunjskom Athenaeumu. Međutim, održavao je bliske veze s Parizom, gdje je nastavio održavati mnoge osobne izložbe, sve do Drugog svjetskog rata.[5] Pallady nikada nije izgubio kontakt s Rumunjskom i imao je prijatelje iz zajednice rumunjskih umjetnika i intelektualaca koji su živjeli u Parizu, uključujući Benjamina Fondanea, Georgea Enescua, Constantina Brâncușija, Camila Ressua, Nicolaea Dărăscua, Panaita Istratija, Traiana Vuia, Eugènea Ionesca, Emila Ciorana, i Paul Celan. Theodor Pallady kupio je Brâncușijevu skulpturu Prvi poljubac, ovo djelo je mali poljubac (7,8` × 1,18` × 1,57`) od ružičastog mramora i prvo djelo moderne umjetnosti. Ova skulptura datira iz 1905. i donijela ju je sa sobom u Rumunjsku. Izlagao je i na Venecijanskom bijenalu 1924., 1940. i 1942. godine. Grob Theodora Palladyja na groblju Bellu (desno) Godine 1940. preselio se u Bukurešt.[1] Umro je u Bukureštu 16. kolovoza 1956., a pokopan je na groblju Bellu.

Polovna knjiga, zaštitni omot blsgo pohaban, ostalo izuzetno očuvano. Izdavač: Mjesna zajednica Brtonigla, 1987. god. Tvrd povez, 32,5 cm. 196 str. Kunstdruk, ilustrovano Aleksandar Rukavina (Zagreb, 2. mart 1934 - Sežana, 16. septembar 1985) bio je hrvatski vajar i slikar. Studije vajarstva završio je 1958. na Akademiji likovnih umetnosti u Zagrebu. Bio je saradnik Majstorske radionice Vanje Radauša (1959-1962), a 1960. i 1961. učestvovao je na izložbama „15 mladih“. Njegova figurativna i apstraktna skulptura, pretežno komornog karaktera, obeležena je sažimanjem oblika, artikuliranim volumenima i traženjem izražajnosti u obliku i materijalu. Kontrastovao je obrađenu i „sirovu“ površinu materijala, najčešće od kamena i drveta. Izlagao je u Zagrebu, Splitu, Osijeku, Beogradu, Puli, Bujama i Grožnjanu. Od 1962. do 1969. u Bujama je radio kao nastavnik likovnog vaspitanja u osnovnoj školi i u gimnaziji, a od 1971. je živeo i radio u Brtonigli. U Grožnjanu je 1964. pokrenuo likovnu koloniju kao i revitalizaciju mesta kao „grada umetnika“. Izradio je i niz reljefnih kompozicija za arhitektonske prostore te spomen-biste u Oprtlju, Bujama i Novigradu. Od monumentalnih plastika ističu se „Istarska žena“ (1964.) u Bujama te spomenici palim borcima u Novoj Vasi (1975), Juricanima (1978), Plovanije (1981) i Kučibregu (1984). Takođe je slikao akvarele i ulja na platnu sa istarskim motivima. Od 1989. u Brtonigli deluje Memorijalna galerija „Aleksandar Rukavina“.

Vodic kroz dio zbirke Ante Topica Mimare Guide through part of the Ante Topic Mimara collection udzbenicki format odlicno ocuvano bez nedostataka 188 str. plastificirane stranice Lib 10 Ante Topić Mimara (Korušce u Dalmatinskoj zagori, 7. travnja 1898. - Zagreb, 30. siječnja1987.) - hrvatski skupljač umjetnina i povjesničar umjetnosti Studirao je slikarstvo i restauriranje umjetnina u Rimu. Kolekcionarstvom se bavio od 1921. godine, a nakon Drugog svjetskog rata bio je savjetnik pri Jugoslavenskoj vojnoj misiji u Berlinu i Münchenu, gdje je radio na povratu opljačkanih hrvatskih i jugoslavenskih kulturno-umjetničkih dobara. Umjetničku zbirku od oko 3.000 različitih predmeta od prapovijesti do 20. stoljeća, darovao je 1972. godine hrvatskom narodu, a zbirka je smještena i izložena u zgradi nekadašnje gimnazije na Rooseveltovu trgu u Zagrebu, u današnjem Muzeju Mimara. Pored toga, veliki dio kolekcije darovan je Narodnom muzeju Srbije u Beogradu. Mimara = Mirko Maratović?Uredi Prema nekim teorijama [1], Ante Topić Mimara je zapravo, Mirko Maratović[1], rođen 16. ožujka 1897. u Splitu. Tijekom 20-ih godina, 20. stoljeća radio je pod imenom stanovitog grofa, kada je navodno,sa Josipom Brozom, organizirao krađu jedinstvenog diptiha od slonovače iz Zagrebačke katedrale. Diptih je 1928. godine prodan muzeju u Clevelandu i vraćen 1936. godine. Maratović je preuzeo identitet pravog Ante Topića, nakon što je pravi Topić umro u vojnoj bolnici u Rimu, otkupivši njegove dokumente. Ma

AKVARISTIKA 1 dvodihalice , Branko Lalić , Autorsko izdanje Bela Crkva 2018 , monografija o pet familija akvarijumskih riba i opisano je okruglo 100 vrsta. Ovo je jedina monografija ove vrste napisana na srpskom jeziku. Knjiga je u koloru sa više od 250 fotografija na 220 strana. Plastificirane korice. Knjiga je teška 700 grama, B5 format 17,5 x 24,5 cm. Recenziju je radio ekspert akvaristike iz časopisa ZOV gospodin Vladimir Vuković u jubilarnom 903 broju ZOV-a. mek povez, format 17 x 24 cm , ilustrovano u boji, latinica, 219 strana

IST 9 07161) PRIČA O KOMŠIJAMA KOJIH VIŠE NEMA , Milica Mihailović, Jovanka Veselinović, Radio B92 Beograd katalog, Kroz dokumenta o nekoliko zgrada koje su podigli beogradski Jevreji i u kojima su bile smeštene njihove institucije, prikazan je život i rad, verovanja i slavlja, kao i holokaust i skoro potpuno uništenje beogradskih Jevreja od strane Nemaca uporedni tekst na srpskom, engleskom i nemačkom jeziku ; A tale of the neighbours that are no more , Nachbarn, die es nicht mehr gibt ; mek povez, format 20 x 20 cm , ilustrovano, 80 strana

Beacon Press 1992 288 strana odlična očuvanost When the first edition of The Media Monopoly was published in 1983, critics called Ben Bagdikian`s warnings about the chilling effects of corporate ownership and mass advertising on the nation`s news `alarmist.` Since then, the number of corporations controlling most of America`s daily newspapers, magazines, radio and television stations, book publishers, and movie companies has dwindled from fifty to ten to five. The most respected critique of modern mass media ever issued is now published in a completely updated and revised twentieth anniversary edition.1395

elektronski muzički instrumenti mihajlović elektrotehnika u vasem stanu dinić prokopijević elektrotehnika za neelektrične škole nikola nikolić elektrotehnika petad miljnić elektrotehnički materijali pantelija nikolić osnovi elektronike radio uređaji za frekventnu modulaciju.. osnovi elektronike automatika dejstva električne struje svetozar božin elektronske cevi poluprovodnici i integrisana kola mesaroš električna struja i naši najmlađihajrudin čengić elektronički sklopovi stanko turk enciklopedija energetike nikolić dimitrijević mala škola elektronike I deo krstić elektronski merni instrumenti pantić pešić đukić stanković Prodajem samo u kompletu. Stanje solidno. Visina poštarine je za slanje poštom putem cc paketa. S 63

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Izdavač: Hrvatska sveučilišna naklada - Zagreb, 1995. god. Tvrd povez, 20,5 cm. 436 str. Želju Želev, bugarski političar (Veselinovo, 3. III. 1935). Diplomirao je (1958) i doktorirao (1974) filozofiju na Sveučilištu u Sofiji. Zbog kritičkih stajališta bilo mu je onemogućeno javno delovanje (do 1972). God. 1975-89. radio je u Institutu za kulturu. Nakon uvođenja višestranačja postao je 1989. predvodnikom opozicionog Saveza demokratskih snaga. Postao je član parlamenta 1990., a potom i prvi demokratski izabran predsednik Bugarske 1990-97. Glavno delo: Fašizam (Fašizmăt, 1982).

Venceslav Glisic- Dosije o Blagoju Neskovicu Prilozi za biografiju Sluzbeni glasnik, Beograd, 2011. Tvrd povez, 179 strana, ilustrovano. „Благоје Нешковић је био јака личност, са посебно израженом вољом и енергијом да све што замисли спроведе у дело. Успео је да сачува свој идентитет и по цену своје политичке каријере у колективистичком друштву и у партији која је била подређена вољи једног човека. Био је посебан – било шта да је радио успео би у томе. Нешковић је једна од ретких особа која је од политичара постала научник.` В. Глишић Blagoje Neskovic, Spanski gradjanski rat, Tito...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Edmund Gustav Albreht Huserl (hebr. אדמונד הוסרל, nem. Edmund Gustav Albrecht Husserl,[12][13][14][15][16] Prosnic, Moravska, 8. aprila 1859[17]–Frajburg, Nemačka, 27. aprila 1938) je bio nemački filozof jevrejskog porekla, osnivač fenomenologije i jedan od najuticajnijih filozofa 20. veka.[18][19] Njegovo delo je uticalo na egzistencijaliste i na Hajdegera. Studirao je astronomiju, matematiku, fiziku i filozofiju kod Franca Brentana,[20] koji je veoma uticao na Huserla. Posle habilitacije je radio kao privatni docent i kasnije kao profesor filozofije na univerzitetima u Haleu i kasnije u Frajburgu.

Svetozar Rapajić : Dramski tekstovi i njihove inscenacije / Београд : Факултет драмских уметности, Институт за позориште, филм, радио и телевизију ; Нови Сад : Позоришни музеј Војводине, 2013 , Fizički opis 222 стр. ; 24 cm Zbirka Посебна издања / [Позоришни музеј Војводине] Napomene `Текст књиге је настао у оквиру рада на пројекту `Идентитет и сећања: транскултурални текстови драмских уметности и медија (Србија 1989-2014)`, пројекат бр. 178012, Факултета драмских уметности у Београду.` --> прелим. стр. Тираж 300 Белешка о аутору: стр. 219-220 Напомене и библиографске референце уз текст Библиографија: стр. [211]-218. Predmetne odrednice Drama -- Pozorišna adaptacija -- 19v-21v Pozorišna režija -- Srbija -- 20v-21v Očuvanost 4; ima potpis