Daljinski za klimu, univerzalni, novo Dolazi sa uputstvom kako namestiti za bilo koji model klime. Koristi dve AAA baterije. Imam i nove baterije svih modela, cak i dugmaste. Mogucnost ugradnje i programiranja za klimu. Radim i servis racunara i mrezne opreme, ugradjujem senzore i kamere u stanove i lokale (sistem Pametna kuca - za pracenje preko Vaseg mobilnog telefona). Slobodno pitajte 8-21h/viber/sms, /mts broj za one koji imaju minute/ Licno preuzimanje u BG na dve lokacije: Zgrada Opstine Novi Beograd - radnim danima 7-16h Zvezdara, kod Poste preko puta Gradske bolnice - radnim danima 17-21h i subota-nedelja 09-21h Saljem Post expresom drzavne Poste uz prethodni dogovor

Petar S. Petrović : ROĐA , Srpska književna zadruga 1934, tvrdi povez, str. 166. Roman. Očuvanost 4-; ima posvetu. Савременик Српске књижевне задруге. коло 4 ; књ. 15 Petar S. Petrović Pecija (Lađevac, 9. jun 1899 — Beograd, 20. oktobar 1952) bio je književnik i dramski pisac, glumac i pozorišni reditelj[1]. Otac Stevan je bio guslar i sakupljač narodnih pesama i kafedžija. Majka Evica, domaćica, brat Emil, književnik iz Sarajeva. Završio je glumačku školu u Zagrebu u klasi Branka Gavele i Tita Strocija, (diplomirao 1920). Po završetku glumačke škole najpre je radio kao glumac u Sarajevskom narodnom pozorištu, a zatim, posle nekoliko godina radi u Skopskom pozorištu kao glumac, gde se proslavio u ulozi Hamleta. Godine 1928. dolazi na poziv u Narodno pozorište u Beogradu, gde radi sve do svoje smrti, u svojstvu glumca, reditelja i dramskog pisca, čije se drame prikazuju u istom pozorištu i gde učestvuje i dalje kao glumac, reditelj i dramski pisac. Istovremeno radi i u Radio Beogradu, gde zajedno sa Nikolom Popovićem, glumcem, osniva poznatu i veoma popularnu emisiju „Čas humora“, koja je prva u najavi imala svoj popularni i lako prepoznatljivi „džingl“, koji je počinjao rečima: „Dobro veče, želim svima...“ U Narodnom pozorištu u Beogradu prikazuju se njegove drame „Oslobođenje Koste Šljuke“, u kojoj igraju prvaci Narodnog pozorišta, zatim, „Mis Beograd“, „Pucanj iz publike“, komedija za decu „Družina Mike Miša“ na Kolarčevom univerzitetu i najzad, velika istorijska tragedija, „Dušan, mladi kralj,” koja je okupila sve najveće glumce Narodnog pozorišta u Beogradu. Nažalost, javni tužilac iz Beograda Banić, nakon reprize zabranjuje predstavu, kojoj je trebalo da prisustvuje i kraljević Petar Drugi Karađorđević, prestolonaslednik, jer je navodno utvrdio da predstava predstavlja udarac na političke prilike i sistem u predratnoj Jugoslaviji. Ovu predstavu je režirao veliki reditelj Jurij Rakitin. Zatim, tu je i istorijska drama „Carica Milica“, iz kosovskog triptiha („Carica Milica“, „Olivera“ i „Joasaf“) sa kojom je sa velikim uspehom gostovalo u Ateljeu 212 Kruševačko pozorište[2]. Posle toga, Petar S. Petrović je napravio nekoliko veoma uspelih dramatizacija: Rankovićevu „Seosku učiteljicu“, Ignjatovićevog „Večitog mladoženju“, zatim „Rodoljupce“ i „Ženidbu i udadbu“ Jovana Sterije Popovića, pa „Ugašeno ognjište“, koje su prikazivane u Beogradu i u više pozorišta u Srbiji (Beograd, Zrenjanin, Kragujevac, Kruševac i druga mesta sa pozorišnom tradicijom). Sve dramatizacije su imale velikog uspeha kod publike, a režirao ih je sam autor, iskazavši se ponovo, kao i ranije, i kao vrstan reditelj. Potom piše komediju „Sve po planu“, komad u tri čina, pozorišne slike Branka Radičevića, scensku hroniku „Parlamentarci“, nakon toga komediju „Mis Beograd“, te konačno, poslednju dramu pred izbijanje Drugog svetskog rata pod nazivom „Daktilografkinje“. Posle Drugog svetskog rata napisao je dramske tekstove „Simići“, „Mi ne priznajemo“ i „Pucanj u noći“. Po završetku rata, iako već bolestan, bio je jedan od osnivača Beogradskog dramskog pozorišta u Beogradu, gde je prvu sezonu otvorio, 28. 2. 1948. svojom režijom, predstavom „Mladost otaca“, Borisa Gorbatova. Međutim, nije bio samo pozorišni čovek, već i istaknuti dramski pisac i literata. Napisao je zbirku pripovedaka „Godina dana“, zatim romane „Rođa“ u izdanju SKZ, „Zemlja ostavljena“, „Bez zemlje“ i „Mladi kurjak“, roman za koji je 1936. godine dobio prvu nagradu za najbolji jugoslovenski roman, sve u izdanju Gece Kona. Potom piše „Begunce“ (dva izdanja), dečje priče: „Deca u selu i gradu“, u ediciji popularne „Zlatne knjige“, roman za decu „Mali Milkin“, i konačno „Bele vrane“ (u rukopisu). Neki romani su mu prevođeni na nemački, češki i bugarski jezik. Gostovao je kao reditelj u Pragu, u Narodnom divadlu, na poziv poznatog praškog reditelja Gabriela Harta, i u Sofiji. Godinama je bio stalni saradnik dnevnog lista „Politika“, u kojoj je objavio veliki broj pripovedaka. Sarađivao je i u više drugih listova i časopisa. Neposredno pred kraj rata, krajem 1944. i 1945. godine, pozvan je iz kragujevačkog partizanskog štaba da organizuje kulturni život u Aranđelovcu, a zatim i u kragujevačkom pozorištu, gde je režirao ratnu dramu Leonida Leonova, „Najezda“, kada su ga po završetku premijere partizanski komandanti izneli na ramenima. Umro je relativno mlad, u 52. godini života, kada je sazreo i bio u naponu stvaralačke snage, mada je iza sebe ostavio veliki književni i stvaralački opus. Bio je jedan od najpriznatijih pisaca i dramskih autora između dva rata.

Naslov: Poratna država Autor: Slobodan Jovanović Izdavač: Beograd : Geca Kon a.d. Pismo: ćirilica Br. strana: 185 Format: 19,5 cm Povez: meki, prošiveno Antikvarna knjiga, u celosti (listovi, korice, povez) veoma lepo očuvana iako je stara skoro 90 godina: listovi su čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl. i odlično su povezani međusobno i sa koricama; korice su kao na slici. Knjiga je izdata 1936. godine, a štampana je u štamparskom zavodu `Orao` - Beograd, Topličin venac 4. Kompletan sadržaj možete da pročitate ukoliko drugu sliku uvećate do pune veličine. O autoru: https://sr.wikipedia.org/sr-el/%D0%A1%D0%BB%D0%BE%D0%B1%D0%BE%D0%B4%D0%B0%D0%BD_%D0%88%D0%BE%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B Slobodan Jovanović (Novi Sad, Austrougarska, 21. novembar/3. decembar 1869 — London, Ujedinjeno Kraljevstvo, 12. decembar 1958) bio je srpski pravnik, istoričar, književnik i političar, potpredsednik Ministarskog saveta Kraljevine Jugoslavije (27. mart 1941 — 11. januar 1942), predsednik Ministarskog saveta Kraljevine Jugoslavije (11. januar 1942 — 26. jun 1943) u Londonu, profesor Beogradskog univerziteta (1897—1940), predsednik Srpske kraljevske akademije, rektor Beogradskog univerziteta, profesor javnog prava i dekan Pravnog fakulteta u Beogradu. Tokom oba balkanska rata 1912. i 1913. godine bio je šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi Srpske vojske. U ratnom presbirou je radio i od početka Prvog svetskog rata do 1917. kada mu je dodeljen rad u Ministarstvu inostranih dela. Ekspert na Konferenciji mira u Parizu 1919, teoretičar koji je između 1932. i 1936. objavio sabrana dela u sedamnaest tomova, predsednik Srpskog kulturnog kluba (1937—1941). Posle Drugog svetskog rata, Jovanovićeve knjige nisu štampane u Jugoslaviji do 1990. godine. Preminuo je u Londonu, u devedesetoj godini, kao apatrid. Jovanović je zvanično rehabilitovan 2007. godine. Država | Evropa | 20v Pogledajte i ostale antikvarne knjige koje trenutno imam u ponudi: https://www.kupindo.com/pretraga.php?Grupa=357&Pretraga=&CeleReci=0&UNaslovu=0&Prodavac=bebaimoca&Okrug=-1&Opstina=-1&CenaOd=&CenaDo=&submit=tra%C5%BEi

Опис Kategorija Blenderi Snaga 500 W Tip blendera Klasičan Gumirane nožice Bez klizanja Potenciometar NE BAR-kod 8606019600310 Boja Crveni Broj brzina 5 + Pulsna snaga Bruto težina 1.98 kg Dimenzije aparata (ŠxVxD) 20.0 x 17.3 x 37.5 cm Dimenzije spakovanog aparata (VxDxŠ) 20×17.5×40.5 cm Easy storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Garancija 25 meseci Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Kapacitet posude 1.5L Neto težina 1.6 kg Ostali benefiti Seckalica pogodna za pranje u sudomašini, kao i za korišćenje u mikrotalasnoj pećnici. Sečivo od nerđajućeg čelika, pogodno za pranje na visokim temperaturama, gumirane nožice (zaštita od klizanja) System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Slični proizvodi

Опис VOX TM 9000 Blender Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Snaga 500 W Kapacitet posude 1.5L Broj brzina Mogućnost višestepenog podešavanja aparata Benefit staklene posude Posuda u kojoj je moguće blendirati tvrdo voće, povrće i led Ostali benefiti Mogućnost blendiranja tvrdog i mekog voća, posuda periva u sudomašini, sistem sigurnosnog zaključavanja Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Gumirane nožice Bez klizanja Potenciometar Da Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini ISTIČEMO ICE CRUSH Garancija 25 meseci Boja Bela Dimenzije aparata (ŠxVxD) 21 x 21 x 39.5 cm Dimenzije spakovanog aparata (ŠxVxD) 21 x 29.2 x 34.6 cm Neto težina 2.85 kg Bruto težina 3.57kg

Autor - osoba Буйницкий, Виктор Харлампиевич, 1911-1980 Naslov 812 dana na santama Sjevernog ledenog oceana : dnevnik / V. [Viktor] H. Bujnickij ; [preveo s ruskog V. [Vaso] Bogdanov] Jedinstveni naslov 812 dneй v Dreйfuющih lьdah. srpski jezik Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1947 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Prosvjeta, 1947 (Zagreb : Tipografija, grafičko-nakladni zavod) Fizički opis 331 str., [8] str. s fotogr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Bogdanov, Vaso, 1902-1967 = Bogdanov, Vaso, 1902-1967 Papanin, Ivan Dmitrievič, 1894-1986 ISBN (Broš.) Napomene Prevod dela: 812 дней в Дрейфующих льдах / В. Х. Буйницкий Str. 5-10. Predgovor / I. [Ivan] D. Papanjin Napomene uz tekst. Viktor Harlampijevič Bujnicki (1911–1980) – član posade ledolomca „Georgij Sedov“. Učesnik Velikog otadžbinskog rata. Heroj Sovjetskog Saveza (1940). Zaslužni radnik nauke i tehnike RSFSR. Počasni radnik Mornarice, doktor geografskih nauka. Član petnaest polarnih ekspedicija. Autor preko 100 naučnih radova, uključujući 14 knjiga i brošura. Rođen 18. decembra (31. decembra po novom kalendaru) 1911. godine u gradu Čiti u porodici službenika. Godine 1930. diplomirao je u Čitinskoj šumarskoj tehničkoj školi, radio je u tajgama i šumama Habarovske teritorije. 1932. stigao je u Lenjingrad, gde je upisao Rudarski institut. Zatim prelazi u Hidrografski institut, otvoren 1935. godine. Godine 1936, tokom industrijske prakse, učestvovao je u ekspediciji ledolomca Sadko u Karskom moru. Član KPSS (b) / CPSU od 1942. godine. Učesnik arktičkog putovanja parobroda „Georgi Sedov“, gde je Bujnicki bio jedini istraživač – hidrograf-geofizičar. Godine 1940. diplomirao je na Lenjingradskom hidrografskom institutu. Od februara 1940. bio je viši naučni saradnik Arktičkog istraživačkog instituta, a od jula 1941. njegov direktor. Učesnik Velikog otadžbinskog rata od 1941. Borio se na Baltičkoj Crvenoj zastavi, zatim u Severnoj floti, bio navigator na razaraču „Uricki”, vodeći navigator specijalne grupe štaba Severne flote, koja je pratila savezničke transportne karavane. Godine 1942. Bujnicki je opozvan iz flote i ponovo imenovan za direktora Arktičkog istraživačkog instituta, u kojem je, pod njegovim rukovodstvom, stvoren sistem hidrometeorološke podrške arktičkoj plovidbi. Godine 1946. odbranio je doktorat, a 1948. doktorsku disertaciju. Od 1950. – profesor, šef Katedre za okeanologiju Lenjingradskog državnog univerziteta. Preminuo je 18. 6. 1980. Sahranjen je u gradu Lenjingradu Stanje knjige: Korice sa tragovima korišćenja, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju. MG76 (N)

Autor - osoba Batušić, Slavko Naslov 23 pjesme / Slavko Batušić Vrsta građe poezija Jezik hrvatski Godina 1938 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Pododbor Matice hrvatske, 1938 Fizički opis 51 str. ; 21 cm Zbirka Knjižnica Pododbora Matice hrvatske ; knj. 4 ISBN (Karton) Napomene Beleška o piscu: str. [54]. Stanje: nedostaje deo rikne (v. sliku), potpis na predlistu, unutra dobro očuvano Batušić, Slavko, hrvatski književnik, teatrolog, kazališni redatelj, povjesničar umjetnosti, leksikograf i prevoditelj (Novska, 2. VI. 1902 – Zagreb, 25. IV. 1979). Diplomirao je 1925. povijest umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, potom studij povijesti umjetnosti i arheologije nastavio na pariškoj Sorbonnei i na École de Louvre, a doktorirao u Zagrebu 1927. Od 1921. angažiran u zagrebačkome HNK-u, isprva kao asistent redateljima Ivi Raiću i Branku Gavelli, potom tajnik uprave (1923–29), tajnik Drame (1929–35), tajnik i zamjenik intendanta (1935–40) te dramaturg (1941). Za II. svjetskog rata radio u Sveučilišnoj knjižnici u Zagrebu, a nakon rata voditelj je Arhiva i muzeja HNK-a te 1950–72. redoviti profesor na Akademiji za kazališnu umjetnost (danas Akademija dramske umjetnosti) u Zagrebu. Suutemeljitelj (1966) i voditelj Odsjeka za teatrologiju Zavoda za književnost i teatrologiju JAZU-a. Osim znanstvenih radova, koje je objavljivao u hrvatskim i inozemnim časopisima, pisao je pjesme (23 pjesme, 1938), novele (Čuda i čarolije, 1931), romane (Na dragom tragu, 1932; Argonauti, 1936; Laterna magica, 1958), putopise (Kroz zapadne zemlje i gradove, 1932; Od Kandije do Hammerfesta, 1937; Od Siene do Harlema, 1941; Pejsaži i vedute, 1959), drame (Komorni trio, 1938) te eseje, feljtone, književne i likovne prikaze. Pisao je o zagrebačkim kazališnim građevinama i prostorima, o repertoaru, prijelomnim datumima i zbivanjima, o školskom, kajkavskom i pokrajinskom kazalištu te o kazališnim umjetnicima, o cenzuri, operi, baletu, skladateljima i scenografiji. Režirao je šesnaest dramskih i četiri glazbena djela te postavio mnogobrojne izložbe. Kao leksikograf surađivao je u hrvatskim i inozemnim enciklopedijskim izdanjima; bio glavni urednik Enciklopedije likovnih umjetnosti te Bibliografije rasprava i članaka likovnih umjetnosti (dvanaesta knjiga) u izdanju Leksikografskoga zavoda. Uređivao je kazališne časopise, priređivao književna izdanja i prevodio s francuskoga i njemačkoga jezika. Dobitnik je Nagrade „Vladimir Nazor“ za životno djelo (1970) i Nagrade za životno djelo za područje društvenih znanosti (1978). MG52 (N)

Frano Alfirević: PESME, SKZ Beograd 1934, tvrdi povez, str. 144. Očuvanost 4-; ima posvetu na predlistu. Savremenik Srpske književne zadruge. ALFIREVIĆ, Frano, pjesnik, prozni pisac i prevodilac (Zadar, 11. IX 1903 — Zagreb, 2. II 1956). Obitelj A. potječe iz sela Podgrađe (nekadašnja Poljička Republika) i nazivala se Gerončić. Njezin odvjetak preselio se u doba mletačke vladavine u Kaštel-Sućurac. U vrijeme francuske okupacije Dalmacije jedan član obitelji dobio je nadimak »alfiere« (tal. zastavnik), pa je po njemu cijela obitelj dobila ime. Franini roditelji su Josip, sudski činovnik, i Lucija, rođ. Gatić. A. je osnovnu školu polazio u Kotoru (1909–1913), gimnaziju s prekidima u Kotoru i Dubrovniku, a ispit zrelosti položio je 1922. u Kotoru. Poslije petog razreda gimnazije plovio je pola godine kao ložač na brodu. Od 1922. studirao je, a 1926. diplomirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu slavistiku, francuski jezik i knjilževnost. Radio je kao činovnik u Univerzitetskoj biblioteci u Beogradu (1926/1927); bio je privremeni predmetni nastavnik na gimnaziji u Trebinju (1927) i I realnoj gimnaziji u Sarajevu (1928), gdje je doskora suplent te profesor (1929–1935). U međuvremenu je sa stipendijom francuske vlade boravio 9 mjeseci u Montpellieru, a 1934. je u Grenobleu, Parizu i Bretagni. Proučavao je život bretonskih ribara te je o njima napisao raspravu koja je u Francuskoj objavljena i nagrađena. God. 1935. predaje na gimnaziji u Beogradu, 1936. na gimnaziji u Zemunu, a od 1937. na ženskoj realnoj gimnaziji u Sarajevu. Uoči rata je na vojnoj dužnosti kao četni pisar. God. 1941. i 1942. je profesor na II ženskoj realnoj gimnaziji i Državnoj prvoj muškoj realnoj gimnaziji u Zagrebu. Od rujna 1942. do svibnja 1945. je upravitelj knjižnice pri Ministarstvu narodne prosvjete u Zagrebu. Od kraja 1945. do umirovljenja 1947. predaje na I muškoj gimnaziji, II klasičnoj i V nižoj gimnaziji u Zagrebu. — Književnim radom počeo se baviti već u višim razredima srednje škole. Prvu pjesmu Spleen objavio je u listu Mlada Jugoslavija (1922, 3), a prvu kritiku Pitigrilli u Savremeniku (1923, 3). God. 1934. izlazi mu u Beogradu prva zbirka Pesme, a drugu zbirku, More i daleki gradovi, objavio je u Zagrebu 1941. i za nju dobio nagradu Državnog zavoda za narodnu prosvjetu (1942). God. 1942. izlazi mu u Zagrebu knjiga Putopisi i eseji.

U dobrom stanju, naknadni kožni povez Autor - osoba Riše, Marta = Riše, Marta Naslov Moj obaveštajni rad / M. Riše Vrsta građe knjiga URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina s. a.] Izdavanje i proizvodnja : bez godine izdanja, možda rane 1940-e Fizički opis 137 str. ; 20 cm Napomene Napomena ruskom izdanju od 1938. godine: str. [3] Od izdavača: str. 4. Predmetne odrednice Špijunaža -- Francuzi -- Nemačka -- 1814-1918 -- U uspomenama Pisac knjige M. Riše je poznati agent-dvojnik francuske obaveštajne službe, koja je radila u nemačkom špijunskom centru u Madridu za vreme imperijalističkog rata 1914-1918. M. Riše podrobno opisuje svoj rad i metode pribavljanja podataka i materijala za francusku obaveštajnu službu, od nemačkog špijunskog centra. Pisac kritikuje rđavu organizaciju francuske obaveštajne službe i posvećuje dosta mesta opisivanju te organizacije, metoda i tehnike rada nemačkog špijunskog centra u Madridu i njegovih rukovodilaca.

Set za kuvanje jaja bez ljuske Pripremite savršeno kuvano jaje svaki put, bez nereda i odstranjivanja ljuske. Skratite vreme pripreme, radite zanimljiv i zdrav doručak, svaki dan. Kalup za kuvanje jaja brz je i lak način za pripremu savršeno kuvanog jaja, bez odstranjivanja ljuske i oštećivanja belanceta. Kalup za kuvanje jaja skraćuje vam vreme pripreme. Samo razbijete i izlijete jaje u kalup te ga stavite kuvati. Nakon nekoliko minuta imat ćete savršeno kuvano jaje, bez potrebe za guljenjem ljuske. Isprobajte neverovatan ukus kuvanog jajeta sa začinima U kalupu, jaje se kuva kao u pravoj ljusci, a zahvaljujući nelepljivoj unutrašnjosti, vaše će jaje samo iskliznuti napolje kad ga otvorite. Budući da kuvate bez ljuske, možete biti kreativni i dodavati razne začine i sastojke vašem jajetu pre kuvanja te tako poboljšati njegov ukus. U paketu: 6 x kalupi za kuvanje jaja cena 750din

Esperanza TULLE pegla na paru savršeno će raditi u svakom domaćinstvu. Opremljena je takvim karakteristikama kao što su: mlaz pare ili rastvor protiv kapanja tokom peglanja na nižim temperaturama. Njegova vrhunska keramička ploča ne lepi se i glatko ide uz bilo koji materijal. Ravnomerno raspoređena toplota (po celoj ploči) i velika snaga (2400V) znatno će ubrzati vaše peglanje. Izgleda vrhunski i moderno. Njen ergonomski dizajn učiniće peglanje lakim i prijatnim. FUNKCIJA PROTIV KAPANJA SAMO ČIŠĆENJE SNAŽNO RASPRŠIVANJE PARE SUVO PEGLANJE Vertikalno peglanje SPREJ VISINA: 13CM ŠIRINA: 11,50CM DUŽINA: 27,50CM Snaga maX .: 2400V Dužina kabla za napajanje: 150cm Napon: 220-240V Frekvencija: 50-60Hz Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Detaljnije Vox pegla DBL5025 3.602,00 din. Akcija- 35 % Detaljnije Vox pegla DBL7003 2.590,00 din. 3.984,00 din. Akcija- 35 % Detaljnije Vox pegla DBL5071 2.590,00 din. 3.984,00 din. Detaljnije ISKRA pegla na paru 2600W SL-2099 3.849,00 din.

Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Benefit staklene posude Posuda u kojoj je moguce blendirati tvrdo voce,povrce i led Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Gumirane nožice Bez klizanja System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Potenciometar NE Neto težina 3.2 kg BAR-kod 8606108251348 Boja Crveni Broj brzina 5 brzina + TURBO Bruto težina 4 kg Dimenzije aparata (ŠxVxD) 21 x 21 x 39.5 cm Dimenzije spakovanog aparata (VxDxŠ) 39x20.6x26 cm Garancija 25 meseci ISTIČEMO ICE CRUSH Kapacitet dodatne posude 1.6L Ostali benefiti Staklena posuda Snaga 600 W Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Akcija- 41 % Detaljnije Vox blender TM 6002 3.390,00 din. 5.715,00 din. Akcija- 42 % Detaljnije Vox blender TM 6008 3.390,00 din. 5.819,00 din. Akcija- 34 % Detaljnije Vox blender TM 9000 3.990,00 din. 6.075,00 din. Akcija- 30 % Detaljnije GORENJE Blender B501LBW 4.290,00 din. 6.150,00 din.

Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Benefit staklene posude Posuda u kojoj je moguce blendirati tvrdo voce,povrce i led Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Gumirane nožice Bez klizanja System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Potenciometar Da Dimenzije spakovanog aparata (ŠxVxD) 21 x 29.2 x 34.6 cm Neto težina 2.85 kg Boja Bela Broj brzina Mogućnost višestepenog podešavanja aparata Bruto težina 3.57kg Dimenzije aparata (ŠxVxD) 21 x 21 x 39.5 cm Garancija 25 meseci ISTIČEMO ICE CRUSH Ostali benefiti Mogućnost blendiranja tvrdog i mekog voća, posuda periva u sudomašini, sistem sigurnosnog zaključavanja Snaga 500 W Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Akcija- 32 % Detaljnije Vox blender TM 1013 4.290,00 din. 6.271,00 din. Akcija- 41 % Detaljnije Vox blender TM 6002 3.390,00 din. 5.715,00 din. Akcija- 42 % Detaljnije Vox blender TM 6008 3.390,00 din. 5.819,00 din. Akcija- 30 % Detaljnije GORENJE Blender B501LBW 4.290,00 din. 6.150,00 din.

Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Benefit staklene posude Posuda u kojoj je moguce blendirati tvrdo voce,povrce i led Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Gumirane nožice Bez klizanja System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Potenciometar NE Neto težina 3.3 kg BAR-kod 8606019600334 Boja Crni Broj brzina 5 + Pulsna snaga Bruto težina 4.22 kg Dimenzije spakovanog aparata (VxDxŠ) 39.1x20.3x27.9 cm Garancija 25 meseci ISTIČEMO ICE CRUSH Kapacitet posude 1.6L Ostali benefiti Mogućnost blendiranja tvrdog i mekog voća, posuda periva u sudomašini, sistem sigurnosnog zaključavanja Snaga 500 W Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Detaljnije SENCOR SNB 4301RD blender 8.665,00 din. Detaljnije SENCOR SHB 4463OR-EUE3 ručni blender narandžasti 7.676,00 din. Detaljnije SENCOR SHB 4461GR-EUE3 ručni blender zeleni 7.676,00 din. Detaljnije SENCOR SHB 4462BL-EUE3 ručni blender plavi 8.323,00 din.

Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Gumirane nožice Bez klizanja System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Potenciometar NE Neto težina 1.6 kg BAR-kod 8606019600860 Boja Crni Broj brzina 2 + Pulsna snaga Bruto težina 1.98 kg Dimenzije aparata (ŠxVxD) 20.0 x 17.3 x 37.5 cm Dimenzije spakovanog aparata (VxDxŠ) 20x17.5x40.5 cm Garancija 25 meseci Kapacitet posude 1.5L Ostali benefiti Mogućnost blendiranja tvrdog i mekog voća, posuda periva u sudomašini, sistem sigurnosnog zaključavanja Snaga 500 W Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Akcija- 32 % Detaljnije Vox blender TM 1013 4.290,00 din. 6.271,00 din. Akcija- 41 % Detaljnije Vox blender TM 6002 3.390,00 din. 5.715,00 din. Akcija- 34 % Detaljnije Vox blender TM 9000 3.990,00 din. 6.075,00 din. Akcija- 30 % Detaljnije GORENJE Blender B501LBW 4.290,00 din. 6.150,00 din.

Kategorija Blenderi Tip blendera Klasičan Jednostavno čišćenje Svi delovi perivi u sudomašini Easy Storage Za svaku kuhinju, kompaktan i lagan Gumirane nožice Bez klizanja System safety Blender će raditi samo ukoliko su svi delovi skladno postavljeni, opasnost od povreda ne postoji Potenciometar NE Neto težina 1.6 kg BAR-kod 8606019600310 Boja Crveni Broj brzina 5 + Pulsna snaga Bruto težina 1.98 kg Dimenzije aparata (ŠxVxD) 20.0 x 17.3 x 37.5 cm Dimenzije spakovanog aparata (VxDxŠ) 20x17.5x40.5 cm Garancija 25 meseci Kapacitet posude 1.5L Ostali benefiti Seckalica pogodna za pranje u sudomašini, kao i za korišćenje u mikrotalasnoj pećnici. Sečivo od nerđajućeg čelika, pogodno za pranje na visokim temperaturama, gumirane nožice (zaštita od klizanja) Snaga 500 W Vaše ime Komentar Ocena: Pošalji Vezani artikli Slični proizvodi Akcija- 32 % Detaljnije Vox blender TM 1013 4.290,00 din. 6.271,00 din. Akcija- 42 % Detaljnije Vox blender TM 6008 3.390,00 din. 5.819,00 din. Akcija- 34 % Detaljnije Vox blender TM 9000 3.990,00 din. 6.075,00 din. Akcija- 30 % Detaljnije GORENJE Blender B501LBW 4.290,00 din. 6.150,00 din.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Naklada Jos. Čaklovića , Zagreb, 1920 Format: 18.5x26 cm Broj stranica: 8 +12 priloga, meki povez Frangeš-Mihanović, Robert, hrvatski kipar (Srijemska Mitrovica, 2. X. 1872 – Zagreb, 12. I. 1940). Završio Obrtnu školu u Zagrebu 1889., školovanje nastavio u Beču na Umjetničko-obrtnoj školi 1889–94., potom na Umjetničkoj akademiji 1894/95. Usavršavao se u Parizu 1900/01. gdje se družio s A. Rodinom i M. Rossom. Bio je nastavnik na Obrtnoj školi u Zagrebu 1895–1907. i profesor kiparstva na Umjetničkoj akademiji u Zagrebu 1907–40. Jedan od pokretača i organizatora likovnoga života u Zagrebu na prijelazu iz XIX. na XX. st. Sudjelovao u osnutku Društva hrvatskih umjetnika (1897), udruženja Lada (1904) i Umjetničke akademije (1907), uz koju je utemeljio ljevaonicu bronce i doveo prve ljevače. Bio je član JAZU (danas HAZU), Srpske akademije nauka i umetnosti i Akademije znanosti i umjetnosti u Pragu. Uz R. Valdeca utemeljitelj modernoga hrvatskoga kiparstva. Njegove medalje i plakete s figuralnim i animalističkim motivima (Bik Herkul, 1899. i Puran, 1904; Vinogradari, 1900. i Kopač, 1906) označili su početak hrvatskoga medaljarstva. Oblikovao je sitnu plastiku (Stidljivost, 1902; Bijeg u Egipat, 1906; Otmica Europe, 1907), portrete (V. Lisinski, 1895), poprsja (Antun Mihanović, 1908., Klanjec; Antun i Stjepan Radić, 1936., Trebarjevo). God. 1897. za Osijek je izradio spomenik palim vojnicima Šokčevićeve 78. pukovnije – Umirućeg ratnika, koji je uz kompoziciju Filozofija iz 1897. (u zgradi Odjela za bogoštovlje i nastavu u Opatičkoj ul. 10 u Zagrebu) najraniji primjer impresionizma u hrvatskome kiparstvu. Najmonumentalnije njegovo djelo je konjanički spomenik Kralj Tomislav 1928–38 (postavljen 1947. u Zagrebu). Izveo nadgrobne spomenike na groblju u Varaždinu (Spomenik smrti na grobnici obitelji Leitner, 1906) i Mirogoju (Radnik na grobnici obitelji Müller, 1935). Radio arhitektonsku figuralnu plastiku na zagrebačkim zgradama (reljefi Filozofija, Teologija, Medicina i Justicija, 1912., na bivšoj zgradi Nacionalne i sveučilišne knjižnice, Marulićev trg; Rad i Zdravlje, 1927., na zgradi u Mihanovićevoj ul. 3). U svojem razvoju prešao je faze od akademizma, simbolizma do modernizma, tj. najranijih primjera impresionizma u hrvatskom kiparstvu, a u punoj zrelosti ostvario je vlastiti izraz u slobodnoj realističkoj modelaciji lika. Bavio se umjetničkom obrtom. Robert Frangeš Mihanović (Srijemska Mitrovica, 2. listopada 1872. - Zagreb, 12. siječnja 1940.), hrvatski kipar Suprug je Ženke Kopač Frangeš, žene koja je osnovala Udrugu za očuvanje seljačke umjetnosti i obrta, otac Branke Frangeš Hegedušić, hrvatske slikarice i ilustratorice i punac hrvatskog slikara Krste Hegedušića.[1] Životopis Završio je Obrtnu školu u Zagrebu 1889., školovanje nastavio u Beču na Umjetničko-obrtnoj školi 1889. – 94., potom na Umjetničkoj akademiji 1894./95. Usavršavao se u Parizu 1900/01. gdje se družio s A. Rodinom i M. Rossom. Bio je nastavnik na Obrtnoj školi u Zagrebu 1895. – 1907. i profesor kiparstva na Umjetničkoj akademiji. Među njegove poznate učenike spada Joza Turkalj.[2] Jedan je od pokretača i organizatora likovnog života u Zagrebu na prijelazu iz XIX. na XX. stoljeće. Sudjelovao je u osnutku Društva hrvatskih umjetnika (1897.), udruženja Lada (1904.) i Umjetničke akademije (1907.), uz koju je utemeljio ljevaonicu bronce i doveo prve ljevače. Bio je član JAZU, Srpske akademije nauka i umjetnosti i Akademije znanosti i umjetnosti u Pragu. Uz R. Valdeca utemeljitelj modernog hrvatskog kiparstva. Djela `Drvosječa` iz 1910. godine na zgradi Gliptoteke HAZU `Bački Hrvati`, spomenik na grobu Petra Šarčevića, Mirogoj, Zagreb. Frangešove medalje i plakete s figuralnim i animalističkim motivima (Bik Herkul, 1899. i Puran, 1904.; Vinogradari, 1900. i Kopač, 1906.) označili su početak hrvatskog medaljatstva. Oblikovao je sitnu plastiku (Stidljivost, 1902.; Bijeg u Egipat, 1906., Otmica Europe, 1907.), portrete (V. Lisinski, 1895.), poprsja (Antun Mihanović, 1908., Klanjec; Antun i Stjepan Radić, 1936., Trebarjevo), skulpturu zdenac Elegija (1912.), postavljenu u parku na Rokovom perivoju. Godine 1897. za Osijek je izradio spomenik palim vojnicima Šokčevićeve 78. pukovnije - Umirućeg ratnika, koji je uz kompoziciju Filozofija iz 1897. godine (u zgradi Odjela za bogoštovlje i nastavu u Opatičkoj ulici br. 10 u Zagrebu) najraniji primjer impresionizma u hrvatskom kiparstvu. Najmonumentalnije Frangešovo djelo je konjanički spomenik Kralj Tomislav 1928. – 38. (postavljen 1947. u Zagrebu). Godine 1925. utemeljeno je Društvo za podizanje spomenika kralju Tomislavu, koji su kiparu povjerili izradu spomenika. Kipar je 1930. izradio sadreni model, 1933./34. spomenik je saliven u bronci, a postolje za spomenik napravljeno je 1940. godine i tijekom ratnih godina postavljeno ispred Željezničkog kolodvora. Spomenik je postavljen 1947. godine, ali bez Frangeševih reljefa na postolju i bez grba, što je bilo ispravljeno 1991. godine.[3] Izveo je i nadgrobne spomenike na groblju u Varaždinu (Spomenik smrti na grobnici obitelji Leitner, 1906.) i Mirogoju (Radnik na grobnici obitelji Muller, 1935.). Radio arhit, figuralnu plastiku na zagrebačkim zgradama (reljefi Filozofija, Teologija, Medicina i Frustracija, 1912.), na bivšoj zgradi Nacionalne i sveučilišne knjižnice danas zgrada Hrvatskog državnog arhiva, Marulićev trg; Rad i Zdravlje, 1927. na zgradi u Mihanovićevoj ulici br. 3). U svojem razvoju prešao je faze od akademizma, simbolizma do modernizma, tj. najranijih primjera impresionizma u hrvatskom kiparstvu, a u punoj zrelosti ostvario je vlastiti izraz u slobodnoj realističkoj modelaciji lika. Bavio se umjetničkim obrtom.

Odlično stanje Skz 1927 U svojim pripovetkama Sibe Miličić prikazivao je njemu poznati život: sudbine primoraca, njihov mentalitet, tragične životne drame, odnos prema religiji, odlaske u „novi svet”, zabranjene, grešne i duboke, iskrene ljubavi… Zabeležio je duh jednog sveta i života koji više ne postoji i to toplim pripovedanjem i stilom punim simbolike, bliskih alegorija i arhetipova. Sibe (Josip) Miličić (Brusje, Hvar 3. april 1886.[1]—Bari, Italija 1944.) je bio srpski književnik i književni kritičar. Sibe Miličić Sibe Miličić.jpg (1929) Puno ime Josip Miličić Datum rođenja 3. april 1886. Mesto rođenja Brusje Austrougarska Datum smrti 1944. Mesto smrti Bari Italija Biografija Uredi Sibe Miličić rođen je kao Josip Miličić 1886. godine na Hvaru. Studirao je romanistiku i slavistiku na univerzitetima u Beču, Firenci, Rimu i Parizu. Na studijama u Beču prihvatio je ideju o Srbiji kao jugoslavenskom Pijemontu i postao unitarista. Po završetku studija u privatnim školama u Firenzi, Rimu i Parizu proučavao je slikarstvo. Od 1913. godine gimnazijski je nastavnik u Srbiji. U Prvom svetskom ratu ordonans je među srpskim dobrovoljcima prvo u Srbiji a potom u Rusiji. Priključio se grupi srpskih pisaca okupljenih oko Zabavnika, na Krfu (1917—1918), zajedno sa Vladimirom Čerinom i Tinom Ujevićem. Posle nacističkog bombardovanja Roterdama 1939. godine gde je radio u konzulatu Kraljevine Jugoslavije vraća se u Zagreb gde objavljuje knjigu pjesama `Apokalipsa`. Rat provodi na Hvaru, a posle pada Italije 1943. godine odlazi u partizane. Prebacuju ga u Bari, gđe se već nalaze brojni intelektualci iz Dalmacije (Vladimir Nazor, Jure Kaštelan i drugi). Početkom 1945. na povratku iz Barija na Vis tokom noći nestao je s broda. [2] Miličić je autor manifesta književnog pokreta kosmizam pod naslovom Jedan izvod koji bi mogao da bude program (1920). Pored toga, pisao je pesme, pripovetke i romane. Svoje radove objavljivao je često i u velikom broju listova i časopisa, kao što su: Pijemont, Srpski književni glasnik, Delo, Politika, Zabavnik, Jugoslavija, Književne novosti, Dan, Misao, Republika, Budućnost, Tribuna, Kritika, Epoha, Revi, Savremenik, Novo doba, Vijenac, Almanah Branka Radičevića,, Vreme, Pravda, Život i rad, Volja, Reč i slika i mnogim drugim. Dela Uredi Objavio je sledeće zbirke pesama: Pjesme (Beč, 1906) 10 pjesama o don Juanu (Beč, 1912) Treća knjiga pjesama (1914) Knjiga radosti (1920) Knjiga večnosti (1922) Moje selo Brusje (1936) Deset partizanskih pjesama (Bari, 1944) Milos Crnjanski Lament nad Beogradom Bm30

U vrlo dobrom stanju Autor - osoba Nedić, Ljubomir Naslov Noviji srpski pisci. Kolo 1, Kritičke studije Ljubomira Nedića Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1923 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : G. Kon, 1923 Fizički opis 174 str. ; 20 cm ISBN (Broš.) Predmetne odrednice Književna kritika Srpski književnici SADRŽAJ. O KNJIŽEVNOJ KRITICI Uvod. — Tri vrste Kritike: Kritika koja prati; Kritika koja upućuje; Kritika koja proučava. - Istorija Književnosti i Književna Kritika . Kritika kao grana Kjiževnosti Biografska metoda u Kritici. – Prava metoda njena - Iskrenost u Kritici ...5-30 LJ. P. NENADOVIĆ Opšta karakteristika. – Didaktičar. - Patriot. - Putopisac. - Opet didaktičar patriot. — Humorist ...32-73 M. Đ. MILIĆEVIĆ Položaj u književnosti. — Književni rad na veliko; narodni čovek u književnosti; samouk. — Prevodilac. — Skuplјač. — Avtobiograf i putopisac. — Pripovedač. — Jezik i stil ...75-124 M. P. ŠAPČANIN Simpatičan pisac. — Pesme. — Pripovetke. — Putopisi ...125—14 Z M A J Ponovan pretres. — Podražavanje drugima. — Ugledanje na narodne pesme. — Prava pevanija njegova. — Pesme s tendencijom. — Dečje pesme . ..149—174 Rođen je u Beogradu, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Godine 1878. upisao se na univerzitet u Lajpcigu, a doktorirao je 1884. Godinu dana boravio je i u Engleskoj. Radio je kao profesor filozofije na Velikoj školi u Beogradu.[2] Pokrenuo je 1895. godine književni časopis Srpski pregled. Zbog bolesti penzionisan je 1899, a umro je tri godine kasnije. Iako je po struci bio logičar opredelio se za kritiku u poslednjoj deceniji života, a najaktivniji je bio nekoliko godina pred smrt. Nedić je prvi srpski kritičar koji odlučno raskida sa sentimentalno-patriotskim, filološkim i pozitivističkim pristupom književnom delu koji su bili aktuelni u srpskom književnom romantizmu. Njega ne zanima biografija pisca, njegovo političko opredeljenje, društvene prilike u kojima stvara i živi ili bilo koja druga neknjiževna činjenica, već svoj sud bazira isključivo na vrednosti samog književnog dela. Takav princip u kritici nazvan je estetski princip, koji će kasnije preuzeti i usavršiti Bogdan Popović. Nedić je smatrao da samo pravedna i stroga kritika može da pomogne našoj književnosti da se razvije, pa je zato postavio visoko svoje kritičarske kriterijume. U toj strogosti Nedić je dela nekih priznatih i slavljenih pisaca negativno ocenio, između ostalih i pesme Jovana Jovanovića Zmaja i Laze Kostića. Veoma je pohvalno govorio o poeziji Vojislava Ilića. I pored grešaka koje mu se spočitavaju Nedić se danas smatra začetnikom moderne srpske kritike.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Vojislav Ilić Mlađi (Oreovica, 7. oktobar 1877 — Beograd, 22. maj 1944) bio je srpski pesnik aktivan u periodu između Prvog i Drugog svetskog rata. Pisao je poeziju, književne kritike, prevodio sa ruskog, francuskog i nemačkog jezika i svrstavan je među vodeće umove svoga doba. Njegovi stihovi urezani su na kapeli srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku u Solunu. Objavio je preko četrdeset knjiga, a sarađivao u stotinak časopisa. Njegov legat nalazi se u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” u Beogradu. Nagrada Vojislav Ilić Mlađi dodeljuje se svake godine njemu u čast, kao nagrada za najbolji sonet na srpskom jeziku, kao i za najbolju neobjavljenu dečiju pesmu. Dobitnici ove nagrade za 2020. godinu su književnik Jovan Bundalo za najbolji sonet i književnica Ana Stjelja za najbolju dečiju pesmu. Vojislav Ilić Mlađi rođen je 7. oktobra 1877. godine u Oreovici kod Požarevca, kao prvo od sedmoro dece Julijane i Jovana Ilića, oreovačkog prote, kasnije paroha u crkvi Svetog Marka u Beogradu, a potom i dvorskog sveštenika obe srpske dinastije. Tamo se nalazila njegova rodna kuća, koja je imala status spomenika kulture, ali je devedesetih godina 20. veka srušena.[2] Vojislav Ilić u mladosti Pogrešno je često vezivan za pesnika Vojislava Ilića, sa kojim nije u srodstvu, mada su živeli izvesno vreme u susedstvu na beogradskoj Paliluli. Zbog istog imena i prezimena, čak i srednjeg slova, a iz poštovanja prema Vojislavu Iliću, svome imenu pridodao je Mlađi. Osnovnu školu završio je u rodnom selu, a potom je upisao i završio Požarevačku gimnaziju. Već u svojim srednjoškolskim danima počeo je da piše, objavljujući pesme u većem broju časopisa tog vremena. Nakon završene gimnazije odlazi na studije u Beograd, gde mu je otac bio paroh, i upisuje Pravni fakultet na Velikoj školi. Kao student, 1902. godine, izdao je malu zbirku prevedenih pesama Tuđinski biser. Ova zbirka prošla je gotovo neprimećena, a kasnije u životu rekao je za nju da je `danas pogotovu nigde i nema`.[3] Tokom studija se zaljubio u Darinku Simonović, ćerku popa Miloša Simonovića, koju ženi odmah po završenim studijama 1903. godine. Mladost i predratni period Nakon završenog prava, Vojislav je službovao u svojstvu sudskog pisara i pod ovim zaposlenjem često se sa svojom ženom selio po srpskim varošima. Radio je u Čačku, Kruševcu, Jagodini, Aleksincu i Ćupriji. Među ovim mestima, na dalji tok života, ali i njegovo pesništvo, najviše uticaja imao je boravak u Aleksincu. U tom periodu, 1905. godine, njegova žena Darinka Ilić radila je kao učiteljica u Krivom Viru, selu nadomak Zaječara. Dok je Vojislav, usled bolesti i po preporuci lekara, privremeno poslat na obalu Jadranskog mora, njegova tromesečna ćerka Julijana razbolela se i ubrzo potom preminula. Ovo je prva od nekoliko velikih nesreća u njegovom životu, nakon kojih Vojislavljevo pesništvo dobija snažnu notu tuge i boli. Po povratku sa Jadrana odlazi da poseti svoju ženu u Krivom Viru, zatiče je u preljubi i, u tragičnom spletu okolnosti, oduzima joj život. Pod istragom je odležao šest meseci u pritvoru u Zaječaru, nakon čega je utvrđeno da nije kriv, te je pušten na slobodu.[4] U obrazloženju presude, donesene avgusta 1906. godine, „utvrđeno je da je optuženi bez svoje krivice, u jarost doveden postupcima i velikim ucenama od strane ubijene, pok. Darinke, delo ovo odmah učinio”.[5][4] Ovaj događaj snažno je uticao na njegov život i svu svoju tugu i bol Vojislav će pretočiti u poeziju. Godine 1909. objavljuje svoju prvu zbirku autorskih pesama pod nazivom Pesme, među kojima se ističu Noćna svirka, Iz jedne šetnje, Nad izvorom Timoka, Zvoni, Njen venčić, Iz bolničkih časova, U poštanskim kolima. Za ovu zbirku Jovan Skerlić napisaće kritiku, kasnije uključenu u delo Pisci i knjige (1964).[3] Između ostalog, Skerlić piše: Ima u ovoj knjizi ceo jedan niz pesama potpuno ličnih i najintimnijih, gde je velika iskrenost našla vrlo jak i impresivan izraz. Ilić je imao jednu veliku nesreću u svome životu, i nema nikakve nedelikatnosti pominjati je kada je ona vrlo otvoreno i u pojedinostima ispričana u celom jednom nizu jakih pesama [...] Utisak ostaje, i on je, u svojoj tragičnosti, velik i silan. Skerlić takođe navodi da je Vojislav do tada bio samo osrednji pesnik, koji je, kao i svi pesnici, prevodio i objavio knjigu prevedenih pesama. Međutim, dotaknut ličnim sunovratom, doseže pesničke visine.[3] Nekoliko godina kasnije, Bogdan Popović uvrstiće tri njegove pesme u svoju Antologiju novije srpske lirike (1911). Međuratni period Vojislav sa suprugom Jovankom Nakon završetka Prvog svetskog rata, 1919. godine, Vojislav je postavljen na poziciju sekretara Apelacionog suda u Beogradu. Po drugi put se oženio, i sa ženom Jovankom Prvanović, domaćicom, izrodio je osmoro dece. I u ovom braku prerano je izgubio troje dece, ćerku Zagorku i sinove Jovana i Dušana, što će mnoge navesti da njegovu sudbinu često porede sa sudbinom Jovana Jovanovića Zmaja. Svojoj deci posvetio je neke od najlepših i najtužnijih stihova. Tokom 1922. godine radio je kao pomoćnik upravnika Narodne biblioteke Srbije, a od iste godine radio je kao inspektor u Ministarstvu pravde, sve do penzionisanja.[6] Vojislav recituje u Dvoru Karađorđevića Između dva svetska rata važio je za jednog od omiljenih pesnika, čiji su se stihovi čitali na raznim svečanostima, praznicima, komemoracijama, ali i u školama, crkvama, na grobljima i u Dvoru. Pisao je u prvom redu rodoljubive, zatim zavičajne, ljubavne i dečije pesme, ali i humorističko – satirične, religiozne, kraljevske i druge. Često mu je ukazivana velika čast pozivanjem da sastavlja nadgrobne stihove, ali i da drži govore na sahranama mnogih velikana, među kojima su vojvoda Radomir Putnik i vojvoda Živojin Mišić.[7] Njegovi dirljivo sastavljeni epitafi krase mnoge grobove beogradskog Novog groblja. Zanimljivo je da je, u nekoliko navrata, Vojislav i sam sebi pisao epitafe, uz koje bi navodio šaljive razloge poput: „Spremljen sebi samom, kad sam, kao pomoćnik bibliotekara, imao nesreću da se, jedne zime, u Narodnoj biblioteci, smrzavam od hladnoće`.[7] Epitaf Vojislava Ilića Mlađeg na Zejtinliku Vojislav je, na strogo anonimnom konkursu za pesnike čije bi se pesme mogle naći na srpskom vojničkom groblju na Zejtinliku u Solunu, priložio svoju pesmu iako su u komisiji bili ljudi sa kojima nije bio u dobrim odnosima.[4] Njegovi stihovi su odabrani, bez prethodnog znanja o autorstvu, a potom uklesani na kamen veličanstvenog mauzoleja. Ilićevi stihovi ispisani su i na spomeniku srpskim junacima sahranjenim u grobnici na Mačkovom kamenu.[8] Tokom svog života dosta je prevodio, čime je Srbiji značajno približio Puškina, Ljermontova, Getea, Šilera, Molijera, Gotijea, Lamartina i druge velikane. U dva maha njegova dela prevođena su na bugarski (1922. i 1929) i na esperanto (1932). Nekoliko godina pred početak Drugog svetskog rata, Vojislav se našao u finansijskoj krizi. Od srca želeći da mu pomogne, a da pritom Vojislava ne uvredi, naučnik Mihajlo Pupin otkupio je više stotina primeraka njegovih knjiga i na taj način ga spasao gladi.[7] Ilić mu se u dva navrata odužio i zahvalio pesmama. Prva pesma nastala je 1933. godine, povodom naučnikovog rođendana, a druga povodom Pupinovog podizanja „Narodnog Doma` (danas deo Memorijalnog kompleksa) u Idvoru, 1935. godine. Originalni rukopisi ovih pesama danas se nalaze u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat` u Beogradu. Drugi svetski rat i posleratni period Stihovi Vojislava Ilića Mlađeg često su bili snažni, otmeni, gorljivi i iskreno nacionalno obojeni, a u njima se jasno mogla videti ljubav prema Kralju i veri.[4] Ovakve tematike uticale su na proterivanje i ukidanje Ilićeve reči iz srpske književnosti nakon 1945. godine. Međutim, pesnik nije doživeo ovu odluku. Preminuo je 22. maja 1944. godine u okupiranom Beogradu, a sahranjen je na Novom groblju, u porodičnoj grobnici u 11. parceli, pored svoja dva rano preminula sina. Danas Vojislav Ilić Mlađi dugo je bio zaboravljen u srpskoj književnosti. Međutim, u Srbiji ovog veka postepeno se formira uverenje da je Ilić jedan od klasika srpske književnosti, koji je bio žigosan i bojkotovan u periodu komunizma i tako nepravedno zaboravljen. Centar za kulturu opštine Žabari, koji nosi naziv po pesniku, svakog oktobra organizuje „Dane Vojislava Ilića Mlađeg“ u Orevici, pesnikovom rodnom selu.[9] U okviru festivala dodeljuje se Nagrada Vojislav Ilić Mlađi za najbolji sonet na srpskom jeziku. Legat Vojislava Ilića Mlađeg Detaljnije: Legat Vojislava Ilića Mlađeg Aprila 2018. godine, Ilićeva unuka Milica Janjušević, poklonila je arhivu svoga dede Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat`, a avgusta 2020. godine u Muzeju srpske književnosti otvoren je njegov legat...

61068) ULICA MAČKA RIBARA , Jolanda Foldes , Binoza Zagreb 193? Jolanda Feldes (1902, Kenderes –1963, London) je bila mađarska spisateljica. Njen najpoznatiji roman je Ulica mačka ribara. Diplomirala je u Budimpešti (1921) i otišla u Pariz gde je radila kao radnica i službenica. Njen prvi roman, Maria jol erett (1932) doživeo je književni uspeh u Mađarskoj i nagrađen Mikšatovom nagradom. Njen roman A halaszo macska utcaja govori o teškom životu porodice mađarskih emigranata radničke klase u Parizu posle Prvog svetskog rata. Pobedio je na Konkursu za romane svih nacija 1936. godine Pinter Publishing Ltd (London). Naslov se odnosi na ime najkraće ulice u Parizu, Rue du Chat-kui-Peche (Ulica mačka ribara). Roman je preveden na 12 evropskih jezika. Godine 1941. Feldes je emigrirala u London i njeni kasniji radovi su napisani na engleskom. Jolanda Feldes je bilao popularna autorka međuratne ere. Njeni romani su zabavni, ali književni kritičari je smatraju autorom lake literature. Samo je Ulica Ulica mačka ribara.cenjena kao značajno književno ostvarenje. tvrd originalni povez, format 14,5 x 19,5 cm , zlatotisak, latinica, 236 strana

Dr. Tih. R. Đorđević - Naš narodni život (1923.) Tihomir Đorđević - Naš narodni život SKZ, Srpska književna zadruga, 1923., tvrd povez, ćirilica, 194 str, rašiveno - odvojio se jedan deo knjige Tihomir Djordjević (Knjaževac, 19. februar 1868 — Beograd, 28. maj 1944) je bio etnolog, folklorista i kulturni istoričar, profesor beogradskog univerziteta. Rođen je u patrijarhalnoj porodici. Otac Raja je služio kao sveštenik u Brestovcu i Lužanu kod Aleksinca. O detinjstva se nalazio u neposrednom dodiru sa selom i narodom, što je uticalo da se još od mladosti, pa sve do smrti posveti proučavanju naroda, njegova života i kulture. Završio je istorijski-filološki odsek Velike škole u Beogradu, a zatim je studirao u Beču i Minhenu, gde je doktorirao 1902. godine. Đorđevićev opus je veliki - broj njegovih radova je oko sedam stotina. Đorđevićeva interesovanja bila su veoma široka i različita i kreću se od detaljnih analiza narodnog života Srba, preko etnografskih istraživanja života drugih naroda u Srbiji (Roma, Vlaha, Cincara, Grka, Čerkeza itd), do folklorističkih i socioloških studija ne samo Srbije, već i Balkana. Prvi je sistematizovao i izvršio opštu klasifikaciju narodnih igara i dao teorijske i istorijske poglede na narodne igre relevantne za vreme u kojem je radio. Postavio je i razradio metodska uputstva za sakupljače i opisivače narodnih igara. Održavajući je stalne veze s kolegama iz inostranstva, bila mu je dostupna najvažnija literatura tadašnjih pregalaca na polju etnologije i folkloristike. Imao je dobar uvid u najnovije naučne pravce, posebno je dobro poznavao tadašnju nemačku etnološku literaturu, u kojoj je narodna igra razmatrana iz više uglova. Zahvaljujući njemu i podršci koju je dobijao od kolega iz inostranstva, krajem 19. veka stvareni su uslovi za sakupljanje narodnih igara u najširem njihovom značenju. Raspravu i klasifikaciju narodnih igara je objavio u knjizi „Srpske narodne igre” (kao devetu knjigu Srpskog etnografskog zbornika 1907. godine). Ona predstavlja nezaobilazno delo u proučavanju narodnih igara u širem smislu reči.[3] Do objavljivanja ovog dela Đorđević nije objavio nijedan članak u izdanjima Srpske kraljevske akademije nauka u Beogradu, i tek nakon njegove objave je uspostavio tešnji kontakt sa akademijom, koju je inače veoma uvažavao. Iako nije bio antropolog, prvi je naučnik u nas koji je eksplicitno ukazao na značaj paleoantropologije za istoriju i etnologiju. Godine 1908. je kroz rad Neznano groblje u Žagubici, pokazao da su stara groblja, nekropole, izvor primarnih podataka za mnoge nauke.[5] U knjizi Đorđević naglašava da podaci, do kojih se dolazi izučavanjem skeleta i grobnih priloga, praktično predstavljaju jedini izvor elemenata o građi, izgledu i načinu života ljudi u određenom periodu prošlosti. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 19. februara 1921, a za redovnog 16. februara 1937.

Povez popustio, ostalo u dobrom i urednom stanju! Andre Maurois (francuski: Andre Maurois) pseudonim je francuskog pisca Emila Solomona Vilhelma Herzoga, autora mnogih novelizovanih biografija, savremenih romana i istorijske literature. Dekretom predsednika Republike od 27. juna 1947. godine njegov pseudonim postao je službeno ime. Andre Moroa rođen je 26. jula 1885. godine u Elbeufu, Saint-Maritime, u Francuskoj, u jevrejskoj porodici Ernesta i Alice Herzog Levi, tekstilnih industrijalaca. Nakon franko-pruskog rata, njegova porodica se preselila u Normandiju. Odgajan u rodoljubnoj porodici, doživeo je antisemitizam tokom afere Dreifus. Studirao je na Univerzitetu Corneille u Rouenu, gde je slušao predavanja poznatog filozofa Alaina (na francuskom: Emile Chartier) i na njega bio pod jakim uticajem. Posle diplomiranja, 10 godina radio je kao menadžer u očevoj fabrici. 1909. godine u Ženevi je upoznao svoju prvu ženu, Jean-Marie Vanda de Shimkievicz, poljsko-rusku aristokratkinju koja je studirala na Okfordskom univerzitetu. 1923. umrla je od pobačaja i trovanja krvi. Svoju drugu suprugu Simone de Cailave (1894 - 1968), književnicu i javnu ličnost, upoznao je 1924. Oženio se njom 1926. i živeli zajedno do njegove smrti. Grob A. Moroa i njegove žene u Neuilli-sur-Seine. Za vreme Prvog svetskog rata bio je prevodilac i oficir za vezu Britanskih ekspedicijskih snaga. Tamo je stekao utiske koje je ogledao u svom prvom romanu, Tišine pukovnika Bramblea (1918), zabavnoj knjizi o svojim britanskim drugovima u vojsci. Usvojio je pseudonim Andre Moroa - `Andre` je ime prijatelja koji je umro za Francusku tokom Prvog svetskog rata, a `Moroa` je ime malog francuskog sela, čiji tužni zvuk opčinjava pisca. Nakon rata, tema Engleske nastavila se u nizu umetničkih i novinarskih dela - „Ariel, ili život Šelli“ (1923), „Disraeli“ (1927), „Biron“ (1930). Svetski poznat je postao romanima Bernard Kuesnai (1926), Klima (1928), Porodični krug (1932) i drugi. 23. juna 1938. izabran je za člana Francuske akademije. Na početku Drugog svetskog rata, 54-godišnji pisac upisao se kao dobrovoljac u Francusku slobodnu armiju. Poraz i okupacija Francuske primorali su ga da ode u Sjedinjene Države. Tamo radi kao predavač na Univerzitetu u Kanzasu. Napisao je niz istorijskih i novinarskih materijala protiv nacista. Godine 1943. preselio se u Severnu Afriku, a nakon završetka rata 1946. godine vratio se u Francusku. Objavio je zbirku kratkih priča, knjige `U potrazi za Marcelom Proustom` (1949), `Georges Sand` (1952), `September Ruses` (1954), `Olimpio, ili život Victora Huga` (1955), `Three Dumas` (1957). Svoje poslednje biografsko delo „Prometej ili Balzakov život“ završio je 1965. godine, kada je imao 80 godina. Andre Moroa umro je 9. oktobra 1967. u Neuilli-sur-Seine u 82. godini.

Fanoro – Mini bežični ventilator. Inovativni i minimalistički dizajn, pruža snažan protok zraka bez lopatica koje se brzo okreću, čineći ventilator sigurnim za djecu i kućne ljubimce.. Ljetne vrućine vam nikada neće smetati!. Pritiskom na jedno dugme možete birati između 3 brzine ventilatora. Samo podesite brzinu i uživajte u hladnom vazduhu!. Ponesi ga sa sobom. Ponesite ventilator gdje god vam je potreban - može neprekidno raditi 6 sati s jednim punjenjem. Držaće vas hladnim dok ste u pokretu!. Idealno za svaku aktivnost na otvorenom. Rashladite se tokom vrućih ljetnih šetnji, za sportove na otvorenom ili pored bazena uz ovaj lagani i prijenosni ventilator. Možete ga ponijeti čak i na plažu!. Ne dozvolite da vam vrućina pokvari dan. Ovaj mini ventilator će vas rashladiti dok čekate u redu, u vožnji tramvajem, u tržnim centrima itd. Njegova primjena je neograničena.. Odlično i za unutrašnje prostore. Ima postolje koje se može ukloniti i možete ga postaviti na stolove, noćne ormariće, terase, kuhinjske stolove ili bilo gdje drugdje gdje želite da se oslobodite vrućine.. Inovativni i minimalistički dizajn, pruža snažan protok zraka bez lopatica koje se brzo okreću, čineći ventilator sigurnim za djecu i kućne ljubimce Mini bežični ventilator

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Skz Knjiga br. 185 Pripovetke date u ovom izboru reprezentativne su za Petrovićevo stvaralaštvo. Njegova najpoznatija pripovetka `Bunja` donosi tragediju raskorenjenog čoveka, čoveka odvojenog od svoje zemlje, prirode, nasleđa. Veljko Petrović u svojim pripovetkama pronalazi načina da prevaziđe temu čoveka bez korena, da svog junaka vrati pravom životu, životu u radu, da ga učini izdržljivim, otpornim i punim životne snage. Veljko Petrović (Sombor, 4. februar 1884 – Beograd, 27. jul 1967) je bio srpski književnik. Veljko Petrović je rođen u Somboru. Njegov otac Đorđe bio je somborski katiheta koji će 1891. u monaštvu dobiti ime Gerasim i predavaće u Bogosloviji u Sremskim Karlovcima. Veljkova mati se zvala Mileva i bila je kćerka somborskog paroha Jovana Momirovića. Mati je umrla nekoliko nedelja posle porođaja. Veljko Petrović je imao dve starije sestre Vidu i Anđu, te brata Milivoja. Gimnaziju na mađarskom jeziku završio je u rodnom Somboru. Godine 1902. stiže u Budimpeštu gde je studirao pravo. Istovremeno bio je pitomac prvog srpskog koledža, zavoda Save Tekelije, čuvenog peštanskog Tekelijanuma. Prve pesme je počeo da objavljuje 1905. godine. Održava prijateljske veze sa Petrom Konjovićem i Vasom Stajićem. U proleće 1906. godine u Budimpešti sa Jurajom Gašparcem uređuje mesečnik na mađarskom jeziku „Kroacija“ („Croatia“), u čijem podnaslovu stoji „Hrvatsko-srpski sociopolitička, ekonomska i književna mesečna revija“. Iste godine, pošto je apsolvirao, glavni urednik Svetozar Pribićević zagrebačkog „Srbobrana“ obaveštava ga da je primljen u uredništvo. 1908. godine Veljko Petrović prelazi u Sremsku Mitrovicu za urednika „Slobode“, a 1909. godine postaje urednik sarajevske „Srpske riječi“. Potom je 1911. emigrirao u Beograd, gde je radio kao ratni dopisnik za novosadski „Branik“ i za sarajevski „Narod“. Između 1914-1915 bio je u štabu Moravske divizije II poziva, dok nije pozvan u niški Jugoslovenski odbor za jednog od urednika „Savremenih pitanja“. U Beogradu upoznaje pesnika Simu Pandurovića i uglednog Jovana Skerlića kome će postati književni miljenik. U jeku Balkanskih ratova u beogradskom Narodnom pozorištu upoznaje sedamnaestogodišnju Maru Mandrašević, kćerku pančevačkog trgovca sa kojom će se venčati u njenom rodnom mestu, Kuli, 20. novembra 1919. godine. Prešavši Albaniju upućen je u Ženevu, u novinarski propagandistički biro, gde je radio do 1918. god na štampi i publikacijama. 1918. god. izabran je za člana Jugoslovenskog odbora. Veljko Petrović se tada nadao da će biti postavljen za ambasadora u Budimpešti, međutim, umesto toga 1919. je imenovan za referenta u odseku Ministarstva prosvete za Bačku, Banat i Baranju u Novom Sadu. Sledeće 1920. godine premešten je u Ministarstvo prosvete u Beograd. Između 1921. i 1923. bio je šef Kabineta ministra, zatim je imenovan za referenta u Umetničkom odeljenju, a od 1925. godine postaje inspektor u istom Ministarstvu. U to doba održava vezu sa mnogim uglednim srpskim književnicima kao što je bio Jovan Dučić, Aleksa Šantić, Miloš Crnjanski i Milan Kašanin, ali i sa likovnim umetnicima kao što je Petar Dobrović koji je uradio grafiku za naslovnu stranu njegove zbirke pripovedaka „Bunja i drugi u Ravangradu“. 1929. uz pomoć Miloša Crnjanskog tadašnjeg člana presbiroa pri Ambasadi Kraljevine Jugoslavije u Berlinu Veljko Petrović je boravio nemačkoj prestonici gde se upoznao sa vodećim ličnostima kulturnog života Nemačke. Dana 12. januara 1930. Petrović u svečanoj dvorani beogradskog Univerziteta, kralju Aleksandru pročitao je svoju raspravu „Šumadija i Vojvodina“. Početkom maja 1930. kao izveštač lista „Politika“ boravio je u Budimpešti i piše o Srbima u Mađarskoj i njihovoj kulturnoj baštini. Svoj boravak u Budimpešti i Sentandreji ponovio je 1961. godine. Tom prilikom njegov domaćin bio je Stojan D. Vujičić doajen srpskih književnika u Mađarskoj. Umro je u Beogradu 1967. a sahranjen je uz velike počasti u Aleji velikana. Književnost Na književnom planu počeo je da sarađuje još 1903. u „Novom Srbobranu“, pišući političke članke, kozerije, dopise i prevodeći priče. Od 1905. počeo je da objavljuje stihove, priče i književne članke i beleške u „Srpskom književnom glasniku“ i „Brankovom kolu“, a potom i u „Delu“, „Savremeniku“, „Novoj iskri“, „Bosanskoj vili“ i „Slovenskom jugu“. 1912. god. je izdao svesku „Rodoljubive pesme“, a 1914. knjigu pesama „Na pragu“. Iste godine spremio je dve knjige pripovedaka za izdanja Matice srpske i „Napretka“, ali je u toku ratu rukopis izgubljen. Tek 1920. počeo je da štampa izbor svojih novela, u knjigama: “Bunja i drugi iz Ravangrada“, predratna pričanja, dvanaest pripovedaka (1921), „Pomerene savesti“, deset pripovedaka (1922), „Tri pripovetke“ (1922), „Iskušenje“, petnaest pripovedaka (1924). 1925. izdala je Srpska književna zadruga izbor iz Petrovićevih novela (Pripovetke). Petrović je napisao oko sto pripovedaka, i velik broj članaka iz književnosti i umetnosti u „Politici“, „Letopisu“ itd. O stogodišnjici Matice srpskePetrović je uredio „Album vojvođanske umetnosti“ i u njemu napisao pregled srpske umetnosti od kraja 17. do 20. veka. Veljko Petrović je 1933. god. u decembru mesecu na glavnoj skupštini Čitaonice izabran „radi zasluga u nacionalnom i kulturnom pogledu“ za njenog počasnog člana. Veljko Petrović je bio član Srpske akademije nauka i umetnosti, bio je predsednik Matice srpske u Novom Sadu i Srpske književne zadruge u Beogradu, i dugogodišnji upravnik Narodnog muzeja u Beogradu. Pretežno je pisao o Vojvodini, njenom ambijentu i ljudima, a i autor je mnogih članaka i studija iz oblasti književnosti i likovnih umetnosti uopšte, posebno vojvođanskog slikarstva XVIII i XIX veka. Dobitnik je nagrade Saveza književnika Jugoslavije. Mara Petrović, njegova supruga, poštujući želju Veljka Petrovića, zaveštala je gradu Beogradu sve kulturno istorijske vrednosti koje su ga u njihovoj kući za života okruživale. Tu su, pre svega, rukopisi, prepiska i biblioteka Veljka Petrovića, zatim umetničke slike, stilski nameštaj i predmeti primenjene umetnosti. Legat još uvek nije otvoren za javnost, zbog nedostatka sredstava za adaptaciju porodične kuće, takođe poklonjene Gradu, za muzejsku namenu....