Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dušan Miklja rođen je u Beogradu, gde se i školovao. Mnogo je putovao i boravio više godina u Africi, odakle je kao dopisnik izveštavao o dramatičnim istorijskim događajima. Lično je poznavao mnoge državnike, ali i gerilske vođe. Autor je zbirki priča Sultan od Zanzibara, Kosmopolitske priče, Bilo jednom u Beogradu, Hronika nastranosti,kao i njenih proširenih izdanja Dranje dabrova i Uloga jelovnika u svetskoj revoluciji, Potapanje Velikog ratnog ostrva,romana Put u Adis Abebu, Krpljenje paučine, Kraj puta i Njujork, Beograd,putopisno-esejističke proze Crni Sizif, Trbuh sveta i Putopisi po sećanju. U pozorištu mu je izvedena drama Orden, koja je na međunarodnom festivalu u Moskvi dobila nagradu za najbolji savremeni antiratni tekst. Hronika nastranosti prevedena je na engleski jezik. Na osnovu romana Njujork, Beograd napisao je scenario po kome je snimljen film. Isti roman dobitnik je nagrade „Zlatni Hit Libris“ za jedno od najčitanijih književnih dela. Napisao je i više publicističkih dela, istorijskih hronika i radio-drama. Bavi se i prevođenjem. Živi i radi u Beogradu kao nezavisni novinar i pisac.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Svetozar Koljević (Banjaluka, 9. septembar 1930[1] — Novi Sad, 29. maj 2016)[2] bio je srpski književnik, istoričar književnosti, kritičar, prevodilac, penzionisani profesor, član Srpske akademije nauka i umjetnosti i Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske.[3] Biografija Rođen je 1930. u Banjaluci. Rođeni je brat pokojnog Nikole Koljevića. Magistrirao je u Kembridžu 1957,[1] a doktorirao na Filozofskom fakultetu u Zagrebu 1959. godine.[1] Stručnjak je u oblasti istorije engleske književnosti. Od 1971. do 1992. je radio kao redovni profesor Filozofskog fakulteta u Sarajevu, nakon čega napušta Sarajevo. Nakon izlaska iz kućnog pritvora u Sarajevu u oktobru 1992, ubrzo postaje profesor Filozofskog fakulteta Univerziteta u Novom Sadu. Član Srpske akademije nauka i umjetnosti van radnog sastava je postao 12. decembra 1985, dopisni član 1. decembra 1992, a redovni član 23. oktobra 1997. godine.[2] Iste godine je postao član predsedništva SANU, i potpredsednik Ogranka SANU u Novom Sadu. Redovni član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske je postao 27. juna 1997. godine.

Izdavač: Prosveta, Beograd Povez: broširan Broj strana: 593 Ilustrovano. Sadržaj priložen na slici. Spolja kao na slikama. Žućkaste flekice na par mesta, čista i veoma dobro očuvana. Georgije Ostrogorski rođen je u Sankt-Peterburgu, školovao se u velikim univerzitetskim centrima Nemačke i Francuske. 1933. godine, nakon nekoliko godina profesure na univerzitetu u Vroclavu, doselio se u Srbiju, tadašnju Jugoslaviju. Dobio je mesto na Beogradskom univerzitetu, na Filozofskom fakultetu, Odeljenje za istoriju, gde je na predmetu Istorija Vizantije radio čitavog života. Osnovao je Vizantološki institut SANU, koji je, zahvaljujući njegovom ugledu, postao važna institucija svetske vizantologije. Georgije Ostrogorski je napisao Istoriju Vizantije publikovanu 1963. godine u Monaku. Ha nemačkom jeziku izašla je u čuvenoj Milerovoj seriji „Handbuch der Altertumswissenschaft“. Ovo delo ima nekoliko srpskih izdanja, a prevedeno je i na sve svetske jezike i danas se još uvek smatra jednim od najsveobuhvatnijih jednotomnih pregleda vizantijske istorije. U svojim mnogobrojnim delima proučavao je gotovo sve vidove života Vizantije: političku istoriju, socijalno-ekonomsku istoriju, istoriju ideja i odnose sa slovenskim svetom. (K-163)

What the Romans Did for Us Philip Wilkinson mek povez kao nova ilustrov. 160 strana .... From frescoes to fast food, bridges to bikinis, the Romans brought us a variety of innovations that changed the landscape of Britain and the lifestyle of its inhabitants for ever. The Romans were mass-producers, capitalists and bureaucrats who during their 400-year stay in Britain built dozens of towns and miles of roads, leaving a fascinating and complex legacy that forms the basis of much of our technology today. Based on the BBC series of the same name, presented by Adam Hart-Davis, What The Romans Did For Us investigates the innovations that Romans brought to our shores and assesses their considerable impact on our lives. It features demonstrations and reconstructions of extraordinary Roman devices, and provides an alternative, dynamic history of the people that transformed Britain. `The irrespressible Adam Hart-Davis.... has the energy and ingenuity to match the Romans...` Radio Times `What makes any programme to do with Adam Hart-Davis fascinating is that he doesn`t just tell you things... he actually gets his feet wet.` The Times

Vojislav Kecmanović Đedo : ZABILJEŠKE IZ RATNIH DANA , Institut za istoriju Sarajevo / Oslobođenje Sarajevo 1980, tvrdi povez, str. 247. Očuvanost 4-; ima posvetu na predlistu Народноослободилачка борба -- 1941-1945 -- У литератури Vojislav Kecmanović, zvani Đedo (Čitluk kod Prijedora, 1881. — Sarajevo, 25. marta 1961.), liječnik, učesnik Balkanskih ratova i Narodnooslobodilačke borbe i prvi predsjednik NR Bosne i Hercegovine. Gimnaziju je pohađao u Sarajevu, Reljevu i Sremskim Karlovcima. Studirao je medicinu od 1905. do 1911. godine u Pragu gde je i diplomirao. Kao liječnik radio je u Tuzli, odakle je za vrijeme Balkanskog rata prešao u Srbiju i učestvovao u njemu kao dobrovoljac. Poslije rata vratio se u Tuzlu, a zatim živio u Sarajevu. U banjalučkom veleizdajničkom procesu osuđen je na pet godina robije, koju je izdržavao u Banjoj Luci i Zenici. Od 1918. godine bio je liječnik u Bijeljini. Bio je predsjednik kulturno-prosvjetnog društva i čitaonice „Filip Višnjić“ i istaknuti kulturni radnik. Uključivši se u Narodnooslobodilačku borbu, prebacio se tek juna 1943. godine na oslobođenu teritoriju. Iste godine bio je izabran za člana Antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Jugoslavije i za predsjednika ZAVNOBiH-a, ratne Vlade Bosne i Hercegovine. Od 26. aprila 1945. do novembra 1946. godine bio je predsjednik Prezidijuma Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine.

KNEZ ALEKSANDAR KARAĐORĐEVIĆ (1806-1885): Nebojša Jovanović Naslov Knez Aleksandar Karađorđević : (1806-1885) : biografija / Nebojša Jovanović Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2010 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Albatros plus : Službeni glasnik, 2010 (Beograd : Log) Fizički opis 318 str. ; 21 cm. Zbirka Biblioteka Posebna izdanja / [Albatros plus] ISBN 978-86-6081-049-8 (karton) 978-86-519-0674-2 Napomene Tiraž 800 Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. 308-318. Predmetne odrednice Karađorđević, Aleksandar, srpski knez, 1806-1885 -- Biografije Knjiga Nebojše Jovanovića o vladavini kneza Aleksandra Karađorđevića otkriva niz insajderskih detalja o običajima, ceremonijalima i intrigantnim odnosima prvog srpskog evropejskog dvora sa uticajnim ljudima tog vremena. Bilo je to vreme kada su bogatiji Srbi prestali da nose opanke i narodne nošnje i počeli da se oblače u odela i frakove. Knjiga Nebojše Jovanovića, „Dvor kneza Aleksandra Karađorđevića 1842–1858.“, sa podnaslovom „Prva knjiga o prvom srpskom dvoru” („Laguna”, 2010), donosi „insajdersku” priču o običajima u vladarskoj kući koja je počela da usvaja, modernim jezikom rečeno, evropske standarde. Uz korišćenje obilja izvora, Jovanović je napisao lako čitljivu i uzbudljivu priču o ustavobraniteljskom režimu u Srbiji i prihvatanju novih običaja u odevanju, ponašanju i ishrani. Jovanović baca i novo svetlo na mnoge uticajne ljude tog vremena, poput velikog zadužbinara kapetana Miše Anastasijevića, koji je više puta iz senke radio o glavi knezu Aleksandru. Odlično očuvana knjiga.

Dnevnik Benjamina Kalaja 1868-1875 Dr Andrija Radenić Beograd 1976g./887 str. Tvrd povez sa omotom,omot iskrzan na nekoliko mesta ,knjiga odlicno ocuvana. -`Benjamin Kalaj (mađ. Kállay Béni) bio je mađarski i austrougarski političar. Rođen je 22. decembra 1839, u Pešti. Njegov otac je bio viši državni službenik u ugarskoj vladi, a majka je poticala iz mađarizovane srpske porodice Blašković. Govorio je srpski jezik. Bio je austrougarski generalni je konzul u Beogradu od 1868. do 1875. godine. Tokom 1872. godine prvi put je otputovao u Bosnu, koja je u to vreme još uvek bila pod turskom vlašću. Nakon Rusko-turskog rata (1877–1878), odlazi na službu u Plovdiv. Dana 4. juna 1882. godine, imenovan je za austrougarskog ministra finansija, u čiji je resor spadao i nadzor nad zemljaskom upravom u Bosne i Hercegovine, koja se još od 1878. godine nalazila pod austrougarskom okupacijom. Tu službu je obavaljao do svoje smrti 1903. godine. Nastojeći da ojača austrougarsku vlast u Bosni i Hercegovini, radio je na suzbijanju narodnih pokreta, kako srpskog tako i hrvatskog. U tom cilju, pokušao je da reši nacionalo pitanje putem stvaranja integralne bosanske nacije, ali taj projekat je naišao na odlučan otpor među Srbima i Hrvatima. Stoga je pristupio redefinisanju svojih prvobitnih zamisli, te je svoj bosanski projekat zamenio bošnjačkim, koji se zasnivao na pretvaranju bosanskih muslimana u poseban bošnjački narod`... vr426

PRVI SVETSKI RAT: Lučijan Boja Naslov Prvi svetski rat : kontroverze, paradoksi, reinterpretacije / Lučijan Boja ; [preveo s rumunskog Dragan Stojanović ; redakcija prevoda Stevan Bugarski] Jedinstveni naslov Primul rǎzboi mondial. srpski jezik Vrsta građe stručna monografija URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2015 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Prometej ; Beograd : Radio-televizija Srbije, 2015 (Novi Sad : Prometej) Fizički opis 106 str. ; 21 cm Drugi autori - osoba Stojanović, Dragan = Stojanović, Dragan Bugarski, Stevan, 1939- = Bugarski, Stevan, 1939- Zbirka Edicija Srbija 1914-1918 ; ǂkolo ǂ2, ǂknj. ǂ4 ISBN 978-86-515-1023-9 (karton) Napomene Prevod dela: ǂPrimul ǂrǎzboi mondial / Lucian Boia Tiraž 1.000 Beleška o autoru: str. 105-106 Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Prvi svetski rat 1914-1918 Knjige Lučijana Boje su više nego polemička ispitivanja u smislu demitologizacije i otklanjanja zajedničkih mesta u istoriji i, implicintno, u rumunskom mentalitetu. Realni ulog je pisanje zajedničke evropske istorije, oslobođen predrasuda i opšteprihvaćenih teorija. Ova je knjiga nužni i jasni sintetički izraz dosadašnjih autorovih ideja, a glavna joj je tematika ‘utemeljujući događaj sveta u kojem živimo’. Po svojoj moralnoj problematici, po svom zamahu i po svojim katastrofalnim posledicama, koje su se neposredno materijalizovale u drugoj svetskoj konflagraciji, Prvi svetski rat ostaje jedna od najprostresnijih drama novije istorije. A Versajski sistem ostaje čin rođenja sadašnje Evrope Potpuno nova, nekorišćena knjiga. bs

Društvo ljubitelja starina i umetnosti Kruševac, 1977. Knjiga govori o postanku imena sela. Opisano je kako je 102 sela dobilo ime, a svako ime sela prati ilustracija, tako da ima i 102 ilustracije koje su radili: Vladimir Stojadinović, Đorđe Joković, Milorad Pavlović i Raka Milićević. 240 str. broširan povez. Dobro očuvana, bez pisanja, bez podvlačenog teksta. Ispisana posveta autora na predilištu. 134

RASUTE KOSTI - Mihailo Minić 438 str. Povez: mek Format: 13x20 cm Sadržaj: U ovoj knjizi opisao sam dogođaje i njihov razvoj, kao očevidac i učesnik. Izneta je istina o svemu, što sam video i preživeo. Od učesnika i očevidaca iz ovih događaja, dopunio sam ova izlaganja na terenu, i kasnije u emigraciji. Mnogi ljudi ustručavaju se da pišu istinu o greškama, manama I ljudskim strastima, onih koji su radili u ime naroda i nacije, jer se pojavi reakcija onih koji su sarađivali sa onima, čije se pogreške i strasti nabrajaju. Oni nemaju obzir dostojanstva prema izlaganju, ako se sa njim ne slažu. Njihova je odbrana, vlastodrštvo i zaštita nacije, a oružje dirigovana štampa.Ljudske strasti i samovolja nije rad u ime naroda i nacije, niti se to smatra radom ljudskom pogreškom. Ako se pokuša izneti istina, onda se ističu prigovori, da se vređa nacija i čast onih čija se dela nabrajaju, pod izgovorom, da su radili u ime naroda i nacije, a pisca istine oglase komunistom i da služi neprijatelju, i oglase svakoga za „Brankovića“, ako se ne saglasi sa strastima i voljom samovoljnih.Za otklanjanje odgovornosti, kao praska uvedeno je odricanje sopstvenih naredaba. Mnoga akta i naredbe, izdate i potpisate od onih koji su vodili narod i naciju, oglašene su kao akta i naredbe podmetnute na hartiji sa blanko potpisom. Nekim čudom, do danas nije objavljen nijedan papir sa blanko potpisom, kao dokaz da je blanko potpis postajao. Sa takivim radom onih, koji su radili u ime naroda i nacije, ne slaže se slobodarski duh srpskog naroda. Da bi naraštaji crpeli znanje i iskustvo, naraštajima treba istina o uzrocima stradanja naroda i nacije, a ne slavopojke o događajima. Nepristrasnim ispitvanjem tragičnih grešaka, koje su donele narodna stradanja, naraštaji neće ponoviti ove u budućnosti. Pisac I autor knjige

CIA protiv JUGOSLAVIJE Marko Lopušina Potpis AUTORA Pokušaj da se razreše neke od najvećih misterija naše novije političke istorije i da se odgovori na pitanja da li su i kako Srbi radili za CIA, ko je bio tajni agent Grizli, kad i gde je FBI hapsio i saslušavao Srbe, ko su Cimermanovi ljudi u Beogradu, ko je ubio Jugoslaviju?... Beograd 473 strane. ,Trece dopunjeno izdanje,.... Knjiga u PERFEKTNOM stanju..... L3

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Marin Drzic Frano Čale (Trebinje, 8. jul 1927 — 24. avgust 1993, Zagreb) italijanist, književni historičar i prevodilac, teatrolog. Redovni profesor talijanske književnosti Zagrebačkog sveučilišta. Otac Morane Čale i Lade Čale Feldman. Život i rad Studij romanistike završio u Zagrebu 1952. Doktorirao 1960. s temom Talijanski dramski teatar u Zagrebu 1860-1941. Od 1954. radio je na Odsjeku za talijanski jezik i književnost zagrebačkog Filozofskog fakulteta. Bavio se italijanistikom, komparatistikom, kroatistikom i teatrologijom. Izučavao je delo Držića, Dantea, Boccaccia, Petrarke, Machiavellija, Luigija Pirandella. Uza spomenute talijanske pisce, prevodio je i Goldonija, Leopardija, Foscola i dr. Bavio se talijansko-hrvatskim književnim vezama (osobito petrarkizmom), odnosom talijanske i hrvatske pozorišne književnosti. Sarađivao je s nekoliko pozorišta i reditelja (M. Fotez, B. Gavella) kao stručnjak za dubrovački govor. Dugogodišnje bavljenje Držićem Čale je okrunio kritičkim izdanjem Držićeva Djela (1979). Jugoslovenskoj italijanistici dao je golem doprinos objavljivanjem celokupnog Danteova i Boccacciova dela, a uredio je dvojezično uporedno izdanje Petrarkina Kanconijera. Priređivanje ovih izdanja okupilo je prvake jugoslovenske italijanistike i romanistike i urodilo do danas nenadmašenim prevodilačkim postignućem. Priredio je 1974. naučni skup posvećen Petrarki (zbornik objavljen 1978.), a 1980. naučni skup posvećen Danteu (zbornik objavljen 1984.). Primio je brojna domaća i međunarodna priznanja: 1973. zlatnu medalju grada Firence, 1974. nagradu Monselice za prevođenje, 1980. nagradu Zlatni Osimo u Rimu i viteško odličje Predsednika Republike Italije za zasluge italijanskoj kulturi u inostranstvu. Dobitnik je Nagrade «Marko Fotez» Odsjeka za teatrologiju Instituta za književnost i teatrologiju JAZU za četvorogodišnje razdoblje (1984—1987).

U dobrom stanju! SOLUNSKI FRONT ZEJTINLIK , Petar Opačić , Dečje novine 1990 , istorijska studija i monografija o srpskom vojničkom groblju u Solunu sa spiskom sahranjenih , tvrd povez, format 21 x 24 cm , zaštitni omot,bogato ilustrovano Petar Opačić (Plavno, kod Knina, 20. april 1927 — Beograd, 25. novembar 2015) bio je srpski istoričar i pukovnik JNA. Bio je učesnik NOB-a od 1941. godine. U Sarajevu je završio Pešadijsku oficirsku školu. Služio je kao aktivni oficir JA i JNA. U Beogradu je završio gimnaziju i Filozofski fakultet. Doktorirao je sa disertacijom Saveznička Solunska ofanziva. Radio je u naučno-istraživačkom odeljenju Vojnoistorijskog instituta. Proučavao je vojnu prošlost Srbije od 1804. do 1918. godine a posebno borbe srpske vojske protiv Centralnih sila u Prvom svetskom ratu. Takođe je razmatrao uticaj dejstava srpske vojske na opštu ratnu situaciju. Napisao je veliki broj radova, članaka, referata. Učestvovao je na brojnim domaćim i međunarodnim naučnim skupovima. Solunski front u Prvom svetskom ratu je nastao kao pokušaj Saveznika da pomognu Kraljevini Srbiji u jesen 1915. protiv združenog napada Nemačkog carstva, Austrougarske i Kraljevine Bugarske. Ekspedicija je došla prekasno i u nedovoljnom broju da spreči pad Srbije, a ekspedicija je bila otežana unutrašnjom političkom krizom u Grčkoj (Nacionalna šizma). Na kraju je stvoren stabilan front, koji se prostirao od albanske obale do reke Strume, u kom su se međunarodne savezničke snage borile sa Centralnim silama. Solunski front je ostao prilično stabilan, uprkos lokalnim akcijama, sve do velike savezničke ofanzive 15. septembra 1918, koja je rezultovala kapitulacijom Bugarske i oslobođenjem Srbije. Poginuli vojnici na frontu su sahranjeni u sklopu srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku u Solunu i ostalim srpskim vojnim grobljima u Makedoniji....

Autor: Petar Opačić Povez: tvrd sa zaštitnim omotom Br. strana: 172 Format: 21x24 Štampano na kunstdruku, ilustrovano! SOLUNSKI FRONT ZEJTINLIK istorijska je studija i monografija o srpskom vojničkom groblju u Solunu sa spiskom sahranjenih. Petar Opačić (Plavno, kod Knina, 20. april 1927 — Beograd, 25. novembar 2015) bio je srpski istoričar i pukovnik JNA. Bio je učesnik NOB-a od 1941. godine. U Sarajevu je završio Pešadijsku oficirsku školu. Služio je kao aktivni oficir JA i JNA. U Beogradu je završio gimnaziju i Filozofski fakultet. Doktorirao je sa disertacijom Saveznička Solunska ofanziva. Radio je u naučno-istraživačkom odeljenju Vojnoistorijskog instituta. Proučavao je vojnu prošlost Srbije od 1804. do 1918. godine a posebno borbe srpske vojske protiv Centralnih sila u Prvom svetskom ratu. Takođe je razmatrao uticaj dejstava srpske vojske na opštu ratnu situaciju. Napisao je veliki broj radova, članaka, referata. Učestvovao je na brojnim domaćim i međunarodnim naučnim skupovima. Solunski front u Prvom svetskom ratu je nastao kao pokušaj Saveznika da pomognu Kraljevini Srbiji u jesen 1915. protiv združenog napada Nemačkog carstva, Austrougarske i Kraljevine Bugarske. Ekspedicija je došla prekasno i u nedovoljnom broju da spreči pad Srbije, a ekspedicija je bila otežana unutrašnjom političkom krizom u Grčkoj (Nacionalna šizma). Na kraju je stvoren stabilan front, koji se prostirao od albanske obale do reke Strume, u kom su se međunarodne savezničke snage borile sa Centralnim silama. Solunski front je ostao prilično stabilan, uprkos lokalnim akcijama, sve do velike savezničke ofanzive 15. septembra 1918, koja je rezultovala kapitulacijom Bugarske i oslobođenjem Srbije. Poginuli vojnici na frontu su sahranjeni u sklopu srpskog vojničkog groblja na Zejtinliku u Solunu i ostalim srpskim vojnim grobljima u Makedoniji....

PLAMENI MAČ U SRBIJI I DRUGDE: Mejbel Sinkler Stobart Naslov Plameni mač u Srbiji i drugde / Mejbel Sinkler Stobart ; [preveo s engleskog Branko Momčilović] Jedinstveni naslov The flaming sword in Serbia and elsewhere. srpski jezik Ostali naslovi Plameni mač The flaming sword Vrsta građe dokumentar.lit. URL medijskog objekta odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 2016 Izdanje 1. izd. Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Prometej ; Beograd : Radio-televizija Srbije, 2016 (Novi Sad : Prometej) Fizički opis 336 str. : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Momčilović, Branko, 1937- = Momčilović, Branko, 1937- Zbirka Edicija Srbija 1914-1918 ISBN 978-86-515-1150-2 (Prometej; karton) Napomene Prevod dela: The flaming sword in Serbia and elsewhere / St. Clair Stobart Autorkina slika Oba forzeca ilustr. Tiraž 1.000 Predgovor: str. 7-8 Str. 331-336: Zaboravljena heroina Velikog rata - g-đa Mejbel Sinkler Stobart / Branko Momčilović. Predmetne odredniceSrbija -- Prvi svetski rat 1914-1916 -- Memoari Knjiga je uzbudljivo svedočanstvo o Srbiji 1915. godine engleske autorke Mejbel Sinkler Stobart, učesnice dramatičnih zbivanja te godine. Bila je upravnica engleske bolnice u Kragujevcu od aprila 1915. do početka povlačenja. Izvanredan organizator, učinila je mnogo za zbrinjavanje ranjenika i lečenje civila. Organizovala je nekoliko dispanzera u Šumadiji za civile i spasila hiljade života, žena, staraca i dece. Posle obnove neprijateljstava povlačila se zajedno sa srpskom vojskom preko Crne Gore i Albanije sve do Skadra. O svojim doživljajima ostavila je uzbudljivo svedočanstvo, ratni dnevnik objavljen nekoliko meseci po povratku u Englesku, 1916. godine. Knjiga je i delo talentovane književnice, pisana sa smislom za dramatičnost i tragičnost događaja čiji je svedok autorka bila. Potpuno nova, nekorišćena knjiga. ss

Vasa Stajić - Saša Marković Izdavac: Prometej - Radio-televizija Vojvodine Tvrd povez 315 str. 24 cm SADRZAJ: UVOD - Vasa Stajic, ideje, idealizam, i srpski identitet do 1918. Biografski osvrt Zamke samoodbrana u tumacenju stvaralastva Vasa Stajic Socijalni humanista i nacionalni pedagog Epilog prepoznatog Beleske Literatura IZABRANI CLANCI I RUKOPISI Nazarenstvo sa gledista moderne drustvene nauke Mederna proizvodnja i zanat Zemljoradnicke zadruge Revolucionarna uloga masinerije Osmocasovni radni dan O radu - Nekoliko misli posvecene citaocima Privrednog dela Kako sam postao socijalista Dodatak Karakter mog socijalizma Kako sam doznao za Svetozara Markovica O napadu na Srbe u Zagrebu Kroz blato kapitalizma u kulturu socijalizma Ateista na katedri Slepi nacionalizam Narodno obrazovanje Zadaca i organizacija omladine Srpska citaonica u Somboru Nekoliko rapsodija pred godisnju skupstinu Jovan Skerlic Pisci i knjig, III, Beograd, 1908. Jedna sveta duznost srpske inteligencije Borba za opstu slobodu u otadzbini Srpska narodna skola u Ugarskoj Borba za narodni opstanak Nasa avtonomna politika Klerikalizam u nasoj avtonomiji Borba o opce, jednako i trajno Pismo mladom ucitelju Pesnistvo i rodoljublje Pismo iz Sombora Narodna odbrana u Vojvodini- pregrst uspomena Cuvaj i njegovi atentatori Dr Nikolaj Velimirovic, Besede pod gorom Prvi pozdrav Novi Srbin Djaci i politika Novi Srbin i Madjari Svetli dani Srbi i Turci Omladinski zivot Djaci u radu za narod Beleske o popularnoj knjizevnosti Budite veliki! Nase namere Srbi u Ugarskoj Srpska prosveta i stranke Vasa Stajic o Jovanu Skerlicu Smisao za pomirljivost Velikosrpska propaganda u Juznoj Ugarskoj Nasa inteligencija - razgovor o ratarima Nasa pesma Zivot u misiji Nekoliko dokumenata o Vojvodini u Svetskom ratu Ucesce srpskog drustva u mojoj sudbini Pouka od robovanja Preboleti imperijalizam Javni radnik i nacin udruzivanja Socijalno i zensko pitanje Zena kao drug i naucnik MOje unutrasnje borbe Moje ucesce u jugoslovenskom ujedinjenju Podoljubi sto govore Sloboda i pravda Predavanje Vase Stajica Socijalizam i nacionalizam Beleske o autoru

Beograd 1996. Mek povez, ćirilica, 198 strana. Napomena: na predlistu posveta; knjiga je veoma dobro / odlično očuvana. R7 U poslednjih nekoliko godina napisana je obimna literatura o raznim pitanjima savremene Rusije, likvidiranju KPSS, tržišnoj privredi, privatizaciji i organizovanju (ne)nacionalne ruske države. I ova knjiga Ivana Saveljeva, ruskog književnika, na jedan osoben način bavi se ruskom državom, njenim parlamentom i ljudima koji zauzimaju najodgovornija mesta u administraciji. Saveljev je od 9. oktobra 1990. godine radio u Komisiji Saveta nacionalnosti Vrhovnog sovjeta za kulturno i prirodno nasleđe naroda RSFSR. Stoga je mogao iznutra da vidi nasrtaj neprijatelja Rusije na rusku kulturu jer, kako sam kaže, likvidiranjem kulture ubija se i narod. Svoju knjigu nazvao je, s blagom ironijom na sopstveni račun, „letimičnim zapisima aparatčika, ni memoarima ni esejem“. Sedeći u ruskom parlamentu, pomno prateći raspravu o bitnim državnim pitanjima, a posle proveravajući stenografske zapise, Saveljev je nesvesno postao hroničar ruskog parlamenta na prelomu RSFSR u RF (Rusku Federaciju), a posebno VI kongresa narodnih deputata Rusije 1992, godine. Svojim zapisima autor je opisao atmosferu u parlament, sudar reformatora — Gajdarova vlada s patriotskim deputatskim blokom i udaljavanje predsednika parlamenta Hazbulatova od predsednika države Jeljcina. Sve stranice ove knjige, pisane rukom angažovanog umetnika, u krajnjem ishodu ostaće vredno istorijsko vrelo za naučnu, tj. objektivnu analizu nastanka RF. Sadržaj: Predgovor Ubijaju zemlju U kontaktu s politikom Na sredini distance Ubiti kulturu — ubiti Rusiju - Hasidi, Hasidi - Rat u parlamentu . . - „Postavljanje pitanja o izglasavanju nepoverenja vladi” - „U tom mnogo širem kontekstu” - Prilozi U traganju za izgubljenim vremenom Neplodno seme Tajno veće ili Otvoreni izazov vladi Skok u provaliju Kongres progledavanja - Jutro pred izbor - Prva runda - Predsednik na tapetu - Crni dan predsednika - Damoklov mač šahrajevskog ustava - „Predsednika treba spasavati” - Vlada minira Kongres - Statistika za koju ne zna narod - Okršaj Preporod države ruske i ruska ideja Na putu Beleška o piscu

Nazovi NATO radi umorstva: Pariski kolateralni dnevnik (proljeće 1999.) / Frano Cetinić Beograd 2000. Mek povez, 288 strana. Knjiga je odlično očuvana. D5 `Ova knjiga nije rezultat strateških studija kojima sam inače sklon`, kaže Frano Cetinić, `već plod bilješki koje sam vodio od časa kada sam prvi put osjetio kovitlanje događaja koji su neodoljivo podsećali na ono što je De Ružmon tokom Drugog svjetskog rata nazivao `udjelom đavla`. To je moj privatni kalendar o susretima i razgovorima sa ljudima koji su bili zanimljivi i podsticajni za razmišljanje`, objašnjava ovaj Korčulanin koji je nakon završene gimnazije u Dubrovniku diplomirao na Katedri za sociologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Frano Cetinić rođen je 1947. u Blatu na Korčuli. Nakon gimnazije u Dubrovniku (1962-1966) studira u Beogradu na Filozofskom fakultetu, na grupi za sociologiju, gde diplomira 1971. godine na temu: Društveno-politički aspekti ujedinjene Evrope. Iste godine počinje da radi u Institutu za međunarodnu politiku i privredu. Školske 1977/78. godine kao stipendista švajcarske vlade boravi u Univerzitetskom institutu za visoke međunarodne studije u Ženevi. Tokom boravka u Ženevi upoznao se s velikim Evropljaninom, švajcarskim misliocem Denijem Ruzmanom i prijateljevao s njim. Školske 1983/84. godine kao stipendista francuske vlade boravi u Visokoj školi za društevene studije, na postdiplomskim studijama kod profesora Alena Benzasona. Od 1986. godine živi u Parizu gde radi kao urednik na Radio France Internationale. Sarađuje sa brojnim časopisima i još od studentskih dana s francuskog prevodi dela Borisa Suvarina, Denija de Ruzmona, Kornelijusa Kostarijadisa, Alena Benzansona i dr. Osnivač jugoslovenskog veća Evropskog pokreta 1989. godine i, dve godine kasnije, Hrvatskog vijeća Evropskog pokreta. Od 1992. udaljava se od svake aktivnosti u okviru Međunarodnog veća Evropskog pokreta ili njegovih nacionalnih organizacija.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Reginald William Winchester Wilmot (21. lipnja 1911. - 10. siječnja 1954.) bio je australski ratni dopisnik koji je izvještavao za BBC i ABC tijekom Drugog svjetskog rata. Nakon rata nastavio je raditi kao televizijski reporter, a napisao je i zapaženu knjigu o oslobođenju Europe. Poginuo je u padu BOAC kometa (Joke Petar) iznad Sredozemnog mora. Rani život Wilmot je rođen u Brightonu, predgrađu Melbournea; bio je sin Reginalda Wilmota, sportskog novinara, i unuk geodeta JGW Wilmota. Pohađao je gimnaziju u Melbourneu, a potom je studirao povijest, politiku i pravo kod Sir Ernesta Scotta na Sveučilištu u Melbourneu, gdje je boravio na Trinity Collegeu i počeo se zanimati za debatu; nakon što je diplomirao 1936., otišao je na međunarodnu debatnu turneju. Jedna od stanica bila je u nacističkoj Njemačkoj gdje je otišao na Nürnberški skup. Wilmot je počeo raditi kao pravni činovnik 1939. Ratni izvjestitelj Nakon što je samo nekoliko mjeseci radio kao pravni činovnik, izbijanje Drugog svjetskog rata navelo je Wilmota da se pridruži Australian Broadcasting Corporation. Poslan je na Bliski istok 1940. i izvještavao je iz Sjeverne Afrike, Grčke i Sirije; bio je u Tobruku tijekom opsade 1941. Kad je Japan ušao u rat, Wilmot se vratio u Australiju, a zatim je otišao izvještavati o ratu na Pacifiku. Izvještavao je iz Papue tijekom japanske invazije 1942., uključujući kampanju Kokoda Track, gdje je hodao do prednjeg područja, oko Abuarija i Isurave, s kolegom ratnim dopisnikom Osmarom Whiteom i snimateljem Damienom Parerom. Wilmot je smatrao generala Sir Thomasa Blameyja nesposobnim i protestirao je zbog njegove smjene general-pukovnika Sydneya Rowella. Blamey je otkazao Wilmotovu akreditaciju kao ratnog izvjestitelja u listopadu 1942. zbog širenja lažnih glasina da je Blamey primao isplate od poduzetnika za pranje rublja u Puckapunyalu [potreban citat] Wilmot je vraćen na posao, ali 1. studenog 1942. Blamey je ponovno ukinuo Wilmotovu akreditaciju, ovaj put zauvijek.[1] rad BBC-ja Tamo je Wilmot napisao knjigu o svojim iskustvima u Tobruku i ispričao dokumentarni film pod nazivom Sinovi ANZAC-a. Godine 1944. Wilmot je prešao na BBC gdje je bio jedan od glavnih izvjestitelja za Dan D, leteći jedrilicom sa 6. zračno-desantnom divizijom. Bio je prisutan i izvještavao s terena za većinu akcija tijekom oslobađanja Europe. Kada se njemačko vrhovno zapovjedništvo predalo, Wilmot je bio prisutan da izvijesti o tome. Vojni povjesničar Nakon završetka rata Wilmot je ostao u Engleskoj, gdje je pisao članke o nedavnom ratu, kao i knjigu o Drugom svjetskom ratu, The Struggle for Europe. Kada se pojavila 1952. godine, knjiga je bila povoljno ocijenjena, a vojni povjesničari je dobro cijene (John Keegan je napisao: `Wilmot je zapravo izumio modernu metodu pisanja suvremene vojne povijesti`). Jedan od njegovih članaka u kojima je kritizirao saveznički plan okupacije Njemačke pojavio se u časopisu Life.[2] Wilmot je namjeravao napisati knjigu o opsadi Tobruka i bitci kod El Alameina za australsku službenu povijest rata, ali je poginuo u padu Cometa; vidi Australija u ratu 1939–1945.

Moj životni put - Milica Miletic Milica Mica Miletić ( 1890 – 1972) bila je dete predsednika Okružnog suda u Negotinu Milana Miletića. Obrazovana za to vreme, radila je kao državni službenik, pohađala školu slikarstva kod Riste i Bete Vukanović, bila član ženskog feminističkog društva. – Svojim bližnjima, direktnih potomaka nije imala, kao zaostavštinu je ostavila svoju biografiju u rukopisu, kao i crteže. Taj rukopis na 88 stranica svedočanstvo je ne samo o njenom životu, već slika događaja čiji je bila savremenik. Opisala je Majski prevrat, život u okupaciji u vreme Prvog svetskog rata, Beograd u vreme ubistva Aleksandra Karađorđevića u Marseju, Drugi svetski rat. Rukopis se završava 1944. godine metg

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tihomir Ostojić Dr Tihomir Ostojić (Potiski Sveti Nikola, 17. jul 1865 — Beč, 18. oktobar 1921) je bio profesor Srpske velike pravoslavne gimnazije u Novom Sadu, muzikolog, književni i pozorišni kritičar, istoričar književnosti, sekretar Matice srpske i dekan Filozofskog fakulteta u Skoplju.[1] Mladost i obrazovanje Već sa 11 meseci ostao je bez oca Rade. Odrastao je sa majkom Savetom (rođ. Firićaski)[2], koja se preselila u Novi Sad, kako bi sinu obezbedila bolje obrazovanje. Osnovnu školu završio je u Potiskom Svetom Nikoli. Potom je pohađao gimnaziju u Novom Sadu, u kojoj će kasnije i predavati. Profesor mu je bio Jovan Grčić, koji ga je, prepoznavši njegov talenat za muziku, primio u svoju kuću, gde je ostao sve do mature. Tokom gimnazijskih dana bio je horovođa, čak je i komponovao, a od instrumenata je svirao klavir i violinu. Već kao gimnazijalac okušava se u književnom stvaranju. Preveo je krajem 1882. godine delo Hofnera - Svako je kovač svoje sreće.[3] Kao pitomac Tekelijanuma studirao je filozofiju (germanistiku i slavistiku) u Budimpešti. Bio je vrlo aktivan u budimpeštanskom studentskom književnom društvu „Kolo mladih Srba”. Na redovnim sednicama društva čita svoje brojne pisane radove. Potpisuje se kao dopisnik Stražilova sa pseudonimom „Tih. Radova O.”.[4]Iz studentskih dana potiču njegovi radovi iz srpske istorije i mali kritički ogledi. Profesorski ispit položio i doktorsku tezu o Dositeju Obradoviću (1894) odbranio je u Beču, kod čuvenog profesora Vatroslava Jagića.[5] Fotografija I razreda Srpske pravoslavne velike gimnazije u Novom Sadu sa razrednim starešinom Tihomirom Ostojićem (1892) Prosvetni i javni rad U Novosadskoj gimnaziji je radio od oktobra 1889. do 1911. godine kao profesor. Predavao je srpski, mađarski i nemački jezik, filozofiju, a povremeno i pevanje i gimnastiku. Kao svestran intelektualac, objavljuje niz knjiga o muzici[6], teoriji i izvođenju. Smatraju ga tada za profesora i „vrednog i zaslužnog muzičara” koji i dobro svira na klaviru. Po dolasku za katedru gimnazijsku u Novom Sad preuzeo je rukovođenje i dirigovanje gimnazijskim horom.[7] Nižu se svake godine novi muzikalni naslovi: „Staro Karlovačko pjenije” za četiri glasa na note (1887. i 1890), „Srpsko narodno kolo” za glasovir (1891), „Srpski zvuci” pesme i igre za klavir (1892), te knjige o crkvenom notnom pevanju „Mala Katavasija... ”(1880. i 1894). Ostojić se tokom života najviše bavio Dositejem Obradovićem, a prvi u nizu radova o Dositeju javlja se 1894. godine. U matičinim „knjigama za narod” izdao je Dositejeve basne.[8] Neumorni Tihomir je 1901. godine osnovao u Novom Sad prvo Sokolsko društvo, ali koje je radilo bez pisanih pravila. Rad se sastojao u telesnom vežbanju mladih dvaput nedeljno, a subotom su održani drugarski sastanci na kojima se razgovaralo o slovenskom zajedništvu.[9] U Novosadskoj srpskoj čitaonici prof. Ostojić je bio potpredsednik. Na jednom od društvenih prela održanih u čitaonici on je marta 1902. godine održao predavanje pod nazivom: „Ima li Novi Sad uslova da postane središte ovostranih Srba?”.[10] Godine 1905. on je potpredsednik Društva književnika, novinara i umetnika „Zmaj” u Sremskim Karlovcima. Jedna od društvenih aktivnosti bila je staranje o podizanju spomenika pesniku Jovanu Jovanoviću Zmaju.[11] Bio je veliki i bliski prijatelj sa slikarom Urošem Predićem, kojeg je posetio u Orlovatu 1904. godine. Intelektualni krug „Pokret” Krajem 19. veka doktor filozofije[12] Ostojić je okupio oko sebe grupu mlađih intelektualaca koji su tražili reforme u savremenom društvu. Oni su smatrali da promenu treba da inicira i predvodi Matica srpska. Reforme Matice srpske koje su se desile 1899-1900. godine njegovo su delo. Osnovao je časopis Pokret, koji je povremeno izlazio od 1899. do 1912. godine. U njemu je najčešće napadao Maticu srpsku, zahtevajući promene u načinu na koji je vođena ova institucija. Fokus kritike je bio na Letopisu i Biblioteci Matice. Ostojić je kao urednik šest godišta, od 1903. godine radio na modernizaciji `Kalendara Matice srpske`. Matica srpska Tihomir Ostojić se rano vezao za Maticu; od 1898. godine je član njenog Književnog odeljenja. Ostojić je 1911. godine izabran za sekretara Matice srpske, sa zadatkom da obnovi Maticu i uključi je u pokret nacionalnog preporoda. Na toj poziciji se vodio do marta 1920. godine i taj rad mu je uzet u penzioni staž. U okviru reformi osnovao stručna tela, „zborove”, za prosvećivanje, umetnost, istoriju, antropogeografiju i etnologiju, kao i za srpski jezik. Predložio je izmene u stipendiranju studenata, radio je na širenju članstva i uspostavljanju mreže poverenika, unapređenju edicije Knjige za narod i izdavačke delatnosti.[5]Uređivao je i Letopis Matice srpske od 1912. do 1914. godine.[13] Srpsko narodno pozorište U listu Pozorište povremeno je objavljivao pozorišne kritike, što ujedno predstavlja i njegov prvi kontakt sa Srpskim narodnim pozorištem (SNP). Za člana Pozorišnog odseka Društva za SNP izabran je 1904. godine, a za predsednika 1907. godine. Kao i u slučaju Matice srpske zahtevao je korenite reforme i modernizaciju pozorišta.[13] Prvi svetski rat Po izbijanju Prvog svetskog rata našao se na udaru austrougarskih vlasti, kao i drugi istaknuti srpski intelektualci u Monarhiji. Zbog disciplinske istrage koja je povedena protiv njega u Matici, a na zahtev komesara, zbog objavljivanja slika srpske vojske u Balkanskom ratu u Matičinom kalendaru za 1914. podneo je ostavku. Ostao je bez primanja, zarađujući tako što je pisao za zagrebačke časopise i skupljao podatke za Hrvatski biografski leksikon. Interniran je zbog „širenja srpske propagande” septembra 1914. godine u logor u Baju, pa u Sekešfehervar, gde je 1916. godine oboleo od tuberkuloze. I za vreme internacije, koju je proveo bolestan i u oskudici, neumorno je pisao. Objavio je tokom rata studiju o Branku Radičeviću u Radu JAZU u Zagrebu. U Novi Sad se vraća maja 1917. teškog zdravstvenog stanja. Oporavlja se na Fruškoj gori, a potom se uključuje u političke pripreme za oslobođenje Vojvodine. Još tokom ratnih meseci vraća se na mesto sekretara Matice. Odlazak u Skoplje Pošto mu je aprila 1920. ponuđeno mesto profesora i dekana (maja 1920) novoosnovanog Filozofskog fakulteta u Skoplju Ostojić je prihvatio ovu dužnost i napustio Novi Sad. Ministar prosvete donosi maja 1920. godine odluku, da se redovnom profesoru Skopskog univerziteta Ostojiću uračunaju u penzioni staž, sve dotadašnje godine (1889—1920) kao predavača i profesora Novosadske gimnazije i sekretara Matice srpske.[14] Na funkciji se kratko zadržao, zbog pogoršanog zdravstvenog stanja. Kao dekan u Skoplju dobio je Orden Sv. Save III stepena za prosvetni rad. U Skoplju je tokom te godine uspešnog rada osnovao „Naučno društvo”, kojim je predsedavao.[15] Smrt Odlazi na lečenje u sanatorijum u Beču, gde je i umro 18. oktobra 1921. godine.[16] „Jedan od najvećih Srba rodoljuba u Vojvodini, ozbiljni prosvetni i naučni radnik” sahranjen je 3. novembra 1921. godine na Novom groblju u Beogradu. Bio je oženjen Jelenom, upravnicom više ženskih internata. Ona je nakon njegove smrti, od 1931. godine vodila u Somboru svoj „Veliki devojački internat”.

Miroslav Čangalović bio je najveći bas bariton Opere Narodnog pozorišta u njeno takozvano Zlatno doba, od 50-tih do 70-tih godina prošlog veka. Ovenčan brojnim priznanjima i nagradama širom sveta, svrstan u red viteza umetnosti Francuske i svrstan u nacionalno blago Rusije, Miroslav Čangalović ipak je celog života pre svega bio posvećen, human i dobar Čovek. Njegova životna priča liči sa jedne strane na akcionu tragi-komičnu avanturu a sa druge strane na melanholičan, a opet bajkovit putopis. Teške životne okolnosti, činjenica da je sa devet godina ostao siroče i tada počeo svoje seobe od mesta do mesta, opasnosti koje je prošao bežeći od rata, teške bolesti zbog kojih je mesece provodio po bolnicama, učinile su da svoj životni poziv odabere iz velike humanosti. Svoje druženje sa muzikom počeo je kao vrlo mali slušajući pojanje oca sveštenika u Glamoču, da bi se kasnije prvi put susreo sa operom slušajući italijanske radio stanice u bolnici u Kraljevici, gde je predvodio hor bolesnika. Po dolasku u Beograd i osnivanju kulturno-umetničkog društva „Ivo Lola Ribar”, Miroslav se susreće sa poznatim vokalnim pedagogom Zdenkom Zinkovom koja pred njega stavlja jasan izbor: samo muzika i opera kojom će se profesionalno baviti ili da se okrene potpuno drugom putu. Miroslav donosi odluku i sledi zavet prijatelja koga je na samrti ispratio pesmom: „Moj Golube, da Bog da ljude vazda tešio pjesmom, hrabrio ih i pomagao.’’ Miroslav Čangalović je tokom svoje posebno bogate i aktivne karijere nastupao u oko 140 stranih gradova i u 31 zemlji na svim kontinentima (izuzev Australije). Ostvario je više od 90 operskih uloga u 68 opera, od čega 20 uloga u operama naših kompozitora. Za 30 godina aktivnog rada izveo je 754 predstave od kojih oko 500 u glavnim ulogama. Bio je redovan gost svih ostalih operskih kuća u tadašnjoj Jugoslaviji. Njegovi Boris Godunov, Don Kihot, knez Igor i Mefisto ostaće upamćeni kako na našim prostorima, tako i širom sveta do današnjih dana.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jirgen Elzeser RATNE LAŽI od Kosovskog sukoba do suđenja Miloševiću Pišući o ratu na Balkanu, autor se hrabro i argumentovano suprotstavlja medijskoj propagandi na Zapadu. Kritikuje nemačku politiku u odnosu na ovaj deo Evrope. Koristeći zapadne izvore, on iznosi istinu o dešavanjima u Bosni i na Kosovu, sa željom da ta istina dopre i do srpskog i do nemačkog čitaoca. U ovoj knjizi se mogu naći argumentovane istine o Račku, navodnom broju žrtava na Kosovu, Operciji Potkova, itd. Jürgen Elsässer (* 1957. u Pforzheimu) njemački je novinar i autor brojnih knjiga o vanjskoj politici Njemačke. Od sredine 1970-ih godina bio je član njemačkog Saveza Komunista (KB) do njegova raspada 1991. Jedan je od od utjecajnih komentatora njemačke političke ljevice. Elsässer je jedan od utemeljitelja tzv. Protu-Njemačke, i smatra se antiimperialistom.Od 1990-ih do 2002/03 redovito je pisao članke. Elsässer je maturirao u Pforzheimu i kasnije radio kao učitelj u Baden-Württembergu. Tijekom 4 godina imao je razred koje je bio sačinjen uglavnom od djece iz bivše SFR Jugoslavije. Kasnije je izjavio da je u to vrijeme počeo cijeniti `mentalitet srpskog naroda`[1] Nakon 14 godina rada 1994. napušta posao kao učitelj i seli se u Berlin. U siječnju 2009. Elsässer je pozvao na stvaranje `inicijative protiv financijskog kapitala`. Smatra da je Gospodarska i financijska kriza nastala kao `namjeran napad od strane anglo-američkog financijskog kapitala`, od kojeg se treba braniti. Pozicije Elsässer se izjašnjava polemočno primjerice o razlozima za raspad SFRJ, Domovinski rat i o Genocidu u Srebrenici gdje opovrgava broj ubijenih žrtava[2] Relativizira genocid između ostalog objašnavajući događaje srpskim žrtvama rata.[3] i izjavljuje da se ne radi o genocidu i izjavljuje da je to „laž“[4] i „mit“.[5] Tvrdi da je velik broj ubijenih muslimana iz ljeta 1995 zapravo žrtve likvidacija koje su počinili drugi muslimani.[6] Naglasio je da zločini u Srebrenici nisu počinjeni namjerno i sustavno, nego da su samo djela pljačkaša.[7] Smatra se ljubiteljem Srba i Slobodana Miloševića.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjigu `Kosmetska legenda` posvećujem mom jedinom bratu Vukanu Drecunu /1960-2002/ koji je, braneći naš narod od pograma u Hrvatskoj, dva puta teško ranjavan. Naučio si nas kako se za srpstvo i slobodu naroda živi, bori i umire. Otišao si u nezaborav i legendu. Znam da mi neće vratiti otadzbina što sam dao njoj i znam da me neće slaviti kada umrem i kad budem broj. Milovan Drecun (Vranje, 4. oktobar 1957) srpski je političar, novinar, TV voditelj, žurnalista, vojnopolitički analitičar. Poslanik je u Narodnoj skupštini Republike Srbije. Biografija Milovan Drecun je rođen u oficirskoj porodici. Odrastao je u Surdulici gde je završio i Osnovnu školu, a gimnaziju u Vladičinom Hanu, a Fakultet političkih nauka, međunarodni smer, u Beogradu 1981. godine. Počeo je da radi kao spoljno-politički urednik u listu „Narodna armija“, glasilu tadašnje JNA, koji je nakon raspada SFR Jugoslavije 1992. preimenovan u „Vojska“. U Radio-televiziju Srbije (RTS) prešao je 1993. i kao vojno-politički komentator, uglavnom pratio zbivanja na Kosovu. U vreme bombardovanja NATO-a 1999. bio je izveštač RTS sa Kosova. Kosovo je napustio zajedno sa jedinicama Vojske Jugoslavije nakon potpisivanja Vojno-tehničkog sporazuma u Kumanovu, 12. juna 1999. godine. Posle NATO bombardovanja bio je među prvih osam odlikovanih ordenima za hrabrost. Početkom 2000, a nakon javnih izjava i osnivanja partije Preporod Srbije čiji je predsednik, dobio je plaćeno odsustvo u RTS do 1. novembra te godine, a potom je napustio tu TV kuću. Sredinom 2011. godine pratio je zbivanja u Libiji tokom građanskog rata u toj zemlji. Autor je i voditelj dokumentarne serije „Izazovi istine“, koja se bavi ratovima na prostoru bivše Jugoslavije, kao i trenutnim međunarodnim odnosima između Istoka i Zapada. Bio je član Socijalističke partije Srbije (SPS), u koju se učlanio 1996. godine. Sredinom juna 2011. godine postao je član Srpske napredne stranke (SNS), a na parlamentarnim izborima 2012, izabran je za narodnog poslanika te stranke. Drecun se služi engleskim jezikom, oženjen je i ima dvoje dece, ćerku i sina....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Nekoliko recenica blago podvucena obicnom grafitnom olovkom, nista strasno. Sve ostalo uredno! Vladeta Jerotić (Beograd, 2. avgust 1924 — Beograd, 4. septembar 2018) bio je srpski neuropsihijatar, psihoterapeut, filozof, književnik i akademik SANU. Jerotić je 2007. godine formirao svoju Zadužbinu i Biblioteku.[1] Bio je član osnivač Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”, gde je 2014. godine formirao svoju zbirku. Detinjstvo, mladost i školovanje Vladeta Jerotić rođen je 2. avgusta 1924. godine u Beogradu, u Zadarskoj ulici, kao sin jedinac u činovničkoj porodici. Prva dva razreda osnovne škole završio je u OŠ „Kralj Petar Prvi”, u istoimenoj ulici, a druga dva razreda u OŠ „Kralj Aleksandar I”, u Dečanskoj ulici. Nakon osnovne, upisao je Drugu mušku gimnaziju, koja se nalazila na mestu današnje zgrade Politike. Gimnazija je srušena do temelja za vreme aprilskog bombardovanja 1941. godine. Kao dete, Vladeta je bio, kako sam sebe u autobiografiji opisuje, živahan, nemiran i neposlušan dečak. Bio je društven i razgovoran, voleo je sport i bioskope. U školi je najradije slušao veronauku i istoriju, želeći da po završetku gimnazije upiše Teološki ili Filozofski fakultet.[3] Međutim, pred kraj školovanja, pažnju mu je privukla medicina, a nakon što je Vladetinom dobrom prijatelju naglo dijagnostikovana šizofrenija odlučio je da medicinu upiše radi psihijatrije.[3] Drugi svetski rat Vladeta je poslednje godine gimnazije završavao u jeku Drugog svetskog rata. U tom periodu, živeo je sa svojom porodicom u stambenoj zgradi u Kondinoj ulici, gde se porodica zatekla i 6. aprila 1941. godine za vreme bombardovanja Beograda. U neposrednoj blizini, u Hilandarskoj ulici, bila je i zgrada Radio Beograda koja je tom prilikom pogođena. Tokom narednih nekoliko dana, prešao je sa porodicom prvo na Voždovac, a potom u Kumodraž, sklanjajući se od nemira i požara. Jerotić je, u svojoj autobiografiji, istakao užas koji je po prvi put osetio posmatrajući sa uzvišice svoj rodni grad u plamenu.[3] Sa ocem je, nakon ovih dešavanja, jedno vreme bio u vojsci u okolini Kraljeva, Užica i Čačka, ali se ubrzo vratio u Beograd i 1942. upisao i osmi razred gimnazije. Maturirao je 1943. godine. Nakon toga, do kraja rata radio je kao bolničar - volonter na hirurškom odeljenju Opšte državne bolnice u Beogradu, gde je bio građanski mobilisan. Po završetku rata, 1945. godine, upisao je Medicinski fakultet Univerziteta u Beogradu. Studije i karijera Na Medicinskom fakultetu diplomirao je 1951. godine. Specijalizaciju iz neuropsihijatrije stekao je 1957. godine i nakon toga, od 1958. do 1961, boravio je u Švajcarskoj, Nemačkoj i Francuskoj, gde je specijalizovao psihoterapiju. Svoje prvo zaposlenje pronašao je na Univerzitetskoj nervnoj klinici u Beogradu, gde je radio kao asistent do 1963. godine. Tada prelazi u bolnicu „Dr Dragiša Mišović”, na prvo psihoterapeutsko odeljenje osnovano u Jugoslaviji kod primarijusa dr Vladislava Klajna. Radeći na razvoju psihoterapije u Srbiji, gotovo 20 godina bio je načelnik Psihoterapeutskog odeljenja. Tu je stekao veliko iskustvo u radu sa pacijentima i postao primarijus. Od 1985. do penzionisanja, kao profesor po pozivu, predavao je pastirsku psihologiju i medicinu na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Akademik prof. dr Vladeta Jerotić razvio je obimnu i plodnu publicističku delatnost iz graničnih oblasti psihoanalize, psihoterapije, sociologije, socijalne psihijatrije i filozofije, kao i u oblastima teologije i filozofije hrišćanstva i drugih religija (poput judaizma, budizma i taoizma). Njegova interesovanja iznedrila su preko 70 knjiga i nekoliko stotina naučnih članaka. Takođe je održao brojna predavanja na teme iz pomenutih oblasti u gotovo svim većim gradovima Jugoslavije, a u poslednjim godinama u Beogradu i ostalim gradovima Srbije. Jerotića je zanimao i uticaj religije na psihu i ponašanje čoveka. U svojim radovima je pisao da se ljudska psiha sastoji od tri `paralelno i neprekidno aktivna` sloja koji se zasnivaju na verovanjima i običajima iz paganizma, Starog zaveta ili Novog zaveta.[4] Od 1984. godine Jerotić je bio član Udruženja književnika Srbije i redovni član Medicinske akademije i Srpske akademije nauka i umetnosti (Odeljenja jezika i književnosti). Bio je i član Srpskog lekarskog društva (psihoterapeutska sekcija), Psihoterapeutskog društva Jugoslavije, kao i Jungovog udruženja u Beogradu. Preminuo je u svojoj 94. godini, 4. septembra 2018. godine u Beogradu. Sahranjen je po sopstvenoj želji u porodičnoj grobnici na Novom groblju u Beogradu.[5] Dela (bibliografija) Knjige Ličnost Mladog Narkomana – Beograd: Institut Za Alkoholizam I Narkomaniju, 1974. Psihoanaliza I Kultura – Beograd: Bigz (biblioteka Xx Vek), 1974 Bolest I Stvaranje – Beograd: Bigz (biblioteka Xx Vek), 1976. Između Autoriteta I Slobode – Beograd: Prosveta, 1980. Neurotične Pojave Našeg Vremena – Beograd: Kolarčev Narodni Univerzitet, 1981. Neuroza Kao Izazov – Beograd: Medicinska Knjiga, 1984. Psihodinamika I Psihoterapija Neuroza (sa Milanom Popovićem) – Beograd: Nolit, 1984. Darovi Naših Rođaka I Deo – Beograd: Prosveta, 1984, Ii Deo: Prosveta 1993. Čovek I Njegov Identitet – Gornji Milanovac: Dečje Novine, 1988. Jung Između Istoka I Zapada – Beograd: Prosveta, 1990. Mistička Stanja, Vizije I Bolesti – Gornji Milanovac: Dečje Novine, 1992. Putovanje U Oba Smera – Beograd: Plato, 1992. Kako Zamišljam Da Bih Razgovarao Sa Vladikom Nikolajem Velimirovićem – Šabac: Šabačko-valjevska Eparhija, 1993. Razgovori Sa Pravoslavnim Duhovnicima – Vranje: Književna Zajednica „borisav Stanković“, 1994. Psihološko I Religiozno Biće Čoveka – Novi Sad: „besede“, 1994. Vera I Nacija – Beograd: Tersit, 1995. Samo Dela Ljubavi Ostaju – Beograd: Manastir Hilandar, 1996. Posete, Odlomci – Vršac: Kov, 1996. Staro I Novo U Hrišćanstvu – Beograd: Istočnik, 1996. Učenje Svetog Jovana Lestvičnika I Naše Vreme – Beograd: Ars Libri, 1996. Učenje Svetog Isaka Sirina I Naše Vreme – Beograd: Ars Libri, 1997. Učenje Svetog Marka Podvižnika I Drugi Ogledi – Beograd: Ars Libri, 1998. Duhovni Razgovori – Valjevo: Glas Crkve 1997. Hrišćanstvo I Psihološki Problemi Čoveka- Beograd: Bogoslovski Fakultet Spc, 1997. slikarstvo Svetozara Samurovića – Valjevo: Valjevac, 1998. Individuacija I/ili Oboženje – Beograd: Ars Libri, 1998. Darovi Naših Rođaka, Iii Deo, Prosveta, Beograd, 1999. Moja Putovanja – Evropa I Evropljani, Partenon, Beograd, 1999. 50 Pitanja I 50 Odgovora Iz Hrišćanske Psihoterapeutske Prakse Beograd: Ars Libri, 2000. Mudri Kao Zmije I Bezazleni Kao Golubovi - Beograd: Gutenbergova Galaksija, 2000. Nova Pitanja I Odgovori Iz Hrišćansko-psihoterapeutske Prakse Beograd: Ars Libri, Banjaluka:besjeda, 2003. Darovi Naših Rođaka, Iv Deo – Beograd: Ars Libri, 2007. O Tajni, – Beograd: Ars Libri, 2017. Prevodi Odabrana dela Sigmunda Frojda, knjiga 5, iz kulture i umetnosti (preveli s nemačkog V. Matić, V. Jerotić, Đ. Bogićević), Novi Sad: Matica srpska, 1969, – 357 str.; 23 cm Odabrana dela Sigmunda Frojda, knjiga 8, Autobiografija; Nova predavanja za uvođenje u psihoanalizu (preveli s nemačkog – prvo delo – V. Jerotić i – drugo delo – N. Volf), Novi Sad: Matica srpska, 1969, – 295 str., 23 cm Pisma Sigmunda Frojda verenici – Psihoterapija, 1, Zagreb, 1975, 85-96.