IPRO A6 MINI DS Operativni sistem / Procesor i grafika Chipset SC6531E Procesor: Spreadtrum Single Core Ekran Ekran: 1.77″ TFT QQVGA Rezolucija ekrana: 128 x 160 piksela / 113 ppi Dual sim Dual SIM (Mini SIM – Regular, Mini SIM – Regular) Ram memorija / Interna memorija 32 MB Slot za memorijsku karticu MicroSD maksimalno do 32 GB Zadnja kamera 0.08 Mpix Prednja kamera / Ostale karakteristike -FM radio, MP3 / MP4 plejer, Bluetooth, Wireless -Bluetooth v2.1, micro USB (5pin), 3.5mm audio -Prenos podataka: GPRS -Jezik menija Engleski, Srpski, Mađarski -Sadržaj pakovanja: Punjač, Korisničko uputstvo, Kutija Baterija 800 mAh /Lithium-ion/Promenljiva Punjač DC 5V 500mAh sa kablom Boja Crna Mreža 2G Spoljašnje karakteristike Dimenzije: 112 x 46.6 x 14 mm Masa: 68g Garancija 2 Godine Zagarantovana sva prava po Zakonu o zaštiti potrošača. Tačan podatak o uvozniku i zemlji porekla je naveden na deklaraciji proizvoda.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Na sredini se knjiga odvojila uredno na pola, sve ostalo u redu. 1928 g. I izdanje !!! Crtez: Gabrijel Jurkic Naslovni crtež od Gabrijela Jurkića. Sadržaj: - Dubrovačka legenda - Josaki - Osvetnik - Pismo - Mjesečarka - Zašto sam ubio - Čudnovati doživljaji jednog reportera - Legenda o sv. Nikiforu Jurkić, Mirko, hrvatski književnik i pedagog (Livno, BiH, 24. III. 1886 – Zagreb, 27. XII. 1965). Studirao pedagogiju u Beču, Leipzigu i Jeni. Radio kao učitelj, profesor i školski nadzornik u Bosni i Dubrovniku. Pisao pjesme bez veće umjetničke vrijednosti, pripovijesti, drame i znanstvene radove iz područja pedagogije. U zbirci Iz Završja (1917) objavio je slikovite pripovijesti, pisane lapidarnim stilom, o Livnu i okolici, s ilustracijama brata blizanca, slikara G. Jurkića. U knjizi pripovijedaka Dubrovačka legenda (1928) prevladavaju psihološke analize likova, ali i satire političkog stanja i administracije.

IPRO A6 MINI DS Operativni sistem / Procesor i grafika Chipset SC6531E Procesor: Spreadtrum Single Core Ekran Ekran: 1.77″ TFT QQVGA Rezolucija ekrana: 128 x 160 piksela / 113 ppi Dual sim Dual SIM (Mini SIM – Regular, Mini SIM – Regular) Ram memorija / Interna memorija 32 MB Slot za memorijsku karticu MicroSD maksimalno do 32 GB Zadnja kamera 0.08 Mpix Prednja kamera / Ostale karakteristike -FM radio, MP3 / MP4 plejer, Bluetooth, Wireless -Bluetooth v2.1, micro USB (5pin), 3.5mm audio -Prenos podataka: GPRS -Jezik menija Engleski, Srpski, Mađarski -Sadržaj pakovanja: Punjač, Korisničko uputstvo, Kutija Baterija 800 mAh /Lithium-ion/Promenljiva Punjač DC 5V 500mAh sa kablom Boja Crna Mreža 2G Spoljašnje karakteristike Dimenzije: 112 x 46.6 x 14 mm Masa: 68g Garancija 2 Godine Zagarantovana sva prava po Zakonu o zaštiti potrošača. Tačan podatak o uvozniku i zemlji porekla je naveden na deklaraciji proizvoda.

PORTRETI PREMA ŽIVIM MODELIMA MILAN JOVANOVIĆ STOIMIROVIĆ MATICA SRPSKA Novi Sad 1 9 9 8 MILAN JOVANOVIĆ STOIMIROVIĆ (1888-1966) Ataše za štampu pri poslanstvu JugoSlavije u Berlinu (1929). U Skoplju izDavao list `Vardar` (1932-1935). Radio u Centralnom presBirou (1935-1937). Načelnik političkog odeljenja Ministarskog saveta JugoSlavije (1940). DiRektor državnog arhiva u BeoGradu (1941-1944) i glavni uRednik `Obnove` (1941). Posle rata o/Suđen na 15 godina robije, pušten posle polovine izDržane kazne... DOKUMENT I Ksenija Atanasijević Nikolaj Velimirović Branislav Petronijević Ljubomir Stojanović Aleksandar Belić Miloš Đurić Slobodan Jovanović Jovan Cvijić II Rista J. Odavić Jovan Dučuć Milan Rakić Radovan Tunguz Perović Nevesinjski Gligorije Božović Sima Pandurović Veljko Petrović Sibe Miličić Ivo Andrić Miloš Crnjanski Rastko Petrović Rade Drainac III Bogdan i Pavle Popović Milan Bogdanović Brana Cvetković Geca Kon Na klapni slika i biografija autora, Broš, Ćirilica, 280 str, NEKORIŠĆENO Izvrsno za POKLON !!!!!!!!

IPRO A6 MINI DS 1.77''/800mAh Black/Red Operativni sistem / Procesor i grafika Chipset SC6531E Procesor: Spreadtrum Single Core Ekran Ekran: 1.77″ TFT QQVGA Rezolucija ekrana: 128 x 160 piksela / 113 ppi Dual sim Dual SIM (Mini SIM – Regular, Mini SIM – Regular) Ram memorija / Interna memorija 32 MB Slot za memorijsku karticu MicroSD maksimalno do 32 GB Zadnja kamera 0.08 Mpix Prednja kamera / Ostale karakteristike -FM radio, MP3 / MP4 plejer, Bluetooth, Wireless -Bluetooth v2.1, micro USB (5pin), 3.5mm audio -Prenos podataka: GPRS -Jezik menija Engleski, Srpski, Mađarski -Sadržaj pakovanja: Punjač, Korisničko uputstvo, Kutija Baterija 800 mAh /Lithium-ion/Promenljiva Punjač DC 5V 500mAh sa kablom Boja Crno/crvena Mreža 2G Spoljašnje karakteristike Dimenzije: 112 x 46.6 x 14 mm Masa: 68g Garancija 2 Godine Zagarantovana sva prava po Zakonu o zaštiti potrošača. Tačan podatak o uvozniku i zemlji porekla je naveden na deklaraciji proizvoda.

IPRO A6 MINI DS 1.77''/800mAh Black/Red Operativni sistem / Procesor i grafika Chipset SC6531E Procesor: Spreadtrum Single Core Ekran Ekran: 1.77″ TFT QQVGA Rezolucija ekrana: 128 x 160 piksela / 113 ppi Dual sim Dual SIM (Mini SIM – Regular, Mini SIM – Regular) Ram memorija / Interna memorija 32 MB Slot za memorijsku karticu MicroSD maksimalno do 32 GB Zadnja kamera 0.08 Mpix Prednja kamera / Ostale karakteristike -FM radio, MP3 / MP4 plejer, Bluetooth, Wireless -Bluetooth v2.1, micro USB (5pin), 3.5mm audio -Prenos podataka: GPRS -Jezik menija Engleski, Srpski, Mađarski -Sadržaj pakovanja: Punjač, Korisničko uputstvo, Kutija Baterija 800 mAh /Lithium-ion/Promenljiva Punjač DC 5V 500mAh sa kablom Boja Crno/crvena Mreža 2G Spoljašnje karakteristike Dimenzije: 112 x 46.6 x 14 mm Masa: 68g Garancija 2 Godine Zagarantovana sva prava po Zakonu o zaštiti potrošača. Tačan podatak o uvozniku i zemlji porekla je naveden na deklaraciji proizvoda.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Elin Pelin [eli`n peli`n] (pravo ime Dimităr Ivanov Stojanov), bugarski književnik (Bajlovo kraj Sofije, 8. VII. 1877 – Sofija, 3. XII. 1949). Pisao romane, novele, kratke priče, obrađivao narodne bajke za djecu. Tematski okrenut društvenim promjenama bugarskoga sela, raspadu patrijarhalnoga etosa i osiromašenju seljaštva. S književnopovijesnoga stajališta zaslužan je za stilski preokret od društveno-kritičkoga prema psihološkom realizmu. Glavna djela: Priče (Razkazi, I–II, 1904–11), Zbornik priča (Sbornik ot razkazi, 1923), Zemlja (Zemja, 1927), Jan Bibijan (1933), Jan Bibijan na Mjesecu (Jan Bibijan na Lunata, 1934), Pod manastirskom lozom (Pod manastirskata loza, 1936), Geraci (Geracite, 1943). Elin Pelin (rođen kao Dimitar Ivanov Stojanov; bug. Димитър Иванов Стоянов; 8. jul 1877. - 3. decembar, 1949.) je poznati bugarski pisac, slavljen zbog svojih prikaza seoskog života. Rođen je u selu Bajlovo u sofijskoj oblasti. Ime koje je dobio rođenjem je Dimitar Ivanov Stojanov. Otac mu je bio Ivan Stojanov , i majka Stojanka Ivanova i pripadali su vrlo velikoj seoskoj porodici koja je imala 11 dece.[3][4] Od detinjstva je voleo pisati. Najpre se okušao u slikarstvu i u pisanju stihova, da bi se kasnije u potpunosti posvetio proznom radu. Na kraju svog stvaralačkog puta je rekao: `Био сам толико млад када сам почео да пишем да сам једноставно заборавио који је био разлог за то` [4] Imao je formalno obrazovanje i želeo je postati učitelj. Nakon što je diplomirao, postao je učitelj u svom selu. Međutim, on dugo nije radio na tom poslu. Tada odlučuje postati pisac i uzima umetničko ime, Dimitar Stojanov je postao Elin Pelin 1897. godine. [3] [4] Rodna kuća Elina Pelina u selu Bajlovo u Bugarskoj Njegov susret s Jordanom Jovkovim doprineo je u izrastanje klasičnog reprezentativnog nacionalnog pisca kratkih priča, kojima je umnogome odredio kasniji smer i lik bugarskog umetničkog pripovedanja. Prvu pripovetku „Draga je domovina“ (bug. Мило е отечеството) objavio je 1895. Od 1899. živeo je u Sofiji, gde je uređivao časopis „Seosko ćaskanje“ (1902—1903), radio kao bibliotekar. To mu je davalo dovoljno slobode za pisanje. 1910. godine postavljen je za upravnika posebnih zbirki u biblioteci u Sofiji. Tokom Prvog svetskog rata Pelin je bio ratni izveštač, a kasnije je bio muzejski konzervator. U muzej Vazova dolazi 1924. godine i tamo je radio 20 godina.[3] Grob Elina Pelina na Sofijskom centralnom groblju Njegova najbolja dela nastala su tek nakon završetka Prvog svjetskog rata. Prije Prvog svetskog rata, pisao je `Prijedlog obitelji` 1911. - priča o transformaciji iz seoskog života u moderno društvo. Knjiga je bila vrlo dobro prihvaćena i hvaljena zbog svojih živopisnih slika seoskog života u Bugarska sela.[3] Pelinova najbolja dela su posvećena bugarskom selu, gde prikazuje svakidašnji život kroz prizmu socijalne kritike; junaci su obični siromašni seljaci ili seoski učitelji. Stil mu je bio izvoran, neposredan i topao, obogaćen narodnim poslovicama. Ostvario je izvanredne, životvorne portrete seljaka u čijem karakteru se sukobljavaju elementarne strasti i čistota duše sa primitivizmom koji je posledica zaostalesti i bede i uzrok strasti i prizemnih poriva, nemoračlnih postupaka i zločina.[2] Elin Pelin je i jedan od začetnika bugarske dečje književnosti. Nagrade i priznanja Godine 1940. postao je predsednik Društva bugarskih književnika. Grad Novoselci pored njegovog rodnog Bajlovo danas nosi njegovo ime. Izabran je za člana Bugarske akademije znanosti i umetnosti. Dela Pripovetke „Pripovetke I` (1904.) „Pepeo mojih cipela“ (1905.) „S prozora“ (1906.) „Pripovetke II` (1904.) „Geraci“ (1922.) „Zemlja“ (1922.) „Izabrane priče“ (1922.) „Zbirka kratkih priča“ (1923.)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Retko! Prvo Izdanje! Jovan Đorđević (1908 — 1989) , pravnik i politikolog; doktor pravnih nauka i redovni profesor Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu, profesor na Sorboni-Pariz, član SANU i svih južnoslovenskih akademija nauka i umjetnosti.[1] [2] [3] [4] Đorđević je radio na izradi čuvenog Zakona o samoupravljanju iz 1950. godine, kojim su uvedeni društvena svojina i samoupravni socijalizam, kao alternativa sovjetskom modelu. Jovan Đorđević rođen je 10. marta 1908. u Beogradu. Potiče iz ugledne i obrazovane beogradske prodice Đorđević. Mlađi brat Božidar Đorđević (lekar) bio je takođe profesor Beogradskog univerziteta i akademik. Jovan je osnovnu školu, Četvrtu beogradsku gimnaziju i Pravni fakultet završio je u Beogradu. Doktorske studije u Parizu na Sorboni. 1945. postaje prvi dekan Pravnog fakulteta u Beogradu. Od 1946. predaje ustavno pravo, teoriju države i sociologiju. Jovan Đorđević je 1950. radio na formulisanju Zakona o samoupravljanju, čijim je uvođenjem trebalo napraviti distancu prema sovjetskom modelu. Za Đorđevića je samoupravljanje, zapravo uvođenje radničkih saveta bilo takođe sredstvo da se poveća proizvodnja putem veće zainteresovanosti radnika, jer je privredna situacija bila „tragična`.[5] 1954. učestvuje u „pravnoj izgradnji“ Ustava i zakona FNRJ kao pomoćnik ministra gdje obavlja funkciju sekretara Komiteta za zakonodavstvo i organizaciju Saveznog izvršnog veća. Sudija je Ustavnog suda Jugoslavije i predsjednik Ustavnog suda Srbije. Urednik je `Arhiva za pravne i duštvene nauke`.[1] Pridruženi je profesor Univerziteta u Parizu - Sorbona . Dr Jovan Đorđević je član SANU, odeljenja društvenih nauka: dopisni od 17.12.1959, redovni od 20.12.1961. u odborima za izvore srpskog prava i filozofiju i društvenu teoriju - Član je Predsedništva SANU od 7.4.1966 do 24.4.1969. Bio je član svih južnoslovenskih akademija nauka i umjetnosti. Umro je u Beogradu 9. decembra 1989. g. [4] Djela fr. Les rapports entre la notion d`etat et la notionde classes sociales, these, Paris 1935; Kontrola ustavnosti zakona SAD, (1937) Javno mnjenje, (1939) Osnovna pitanja federalne države,(1940) Ustavno pravo FNRJ, (1947-1948) Narodni odbori, ( 1949) Ustavno pravo , ( 1953. I 1958) Državno uređenje FNRJ, (1954) Ogled o birokratiji, (1960) Ustavno pravo i politički sistem, (1961,1962) Socijalizam i demokratija, (1961). Novi ustavni sistem, (1963,1964)

sa bugarskog preveo Sinisa Paunovic str. 46, mek povez Elin Pelin (rođen kao Dimitar Ivanov Stojanov; 8. jul 1877. - 3. decembar, 1949.) je poznati bugarski pisac, slavljen zbog svojih prikaza seoskog života. Rođen je u selu Bajlovo u sofijskoj oblasti. Ime koje je dobio rođenjem je Dimitar Ivanov Stojanov. Otac mu je bio Ivan Stojanov , i majka Stojanka Ivanova i pripadali su vrlo velikoj seoskoj porodici koja je imala 11 dece. Od detinjstva je voleo pisati. Najpre se okušao u slikarstvu i u pisanju stihova, da bi se kasnije u potpunosti posvetio proznom radu. Na kraju svog stvaralačkog puta je rekao: `Био сам толико млад када сам почео да пишем да сам једноставно заборавио који је био разлог за то` Imao je formalno obrazovanje i želeo je postati učitelj. Nakon što je diplomirao, postao je učitelj u svom selu. Međutim, on dugo nije radio na tom poslu. Tada odlučuje postati pisac i uzima umetničko ime, Dimitar Stojanov je postao Elin Pelin 1897. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice malo labavije. Bernhard Kellermann (4. mart 1879. – 17. oktobar 1951) bio je njemački književnik i novinar, najpoznatiji kao autor popularnog science fiction romana Der Tunnel. Kellerman je postao poznat zahvaljujući nizu romana na početku 20. vijeka, kao i putopisnih knjiga temeljenih na njegovim putovanjima po Japanu i SAD. Za vrijeme prvog svjetskog rata je radio kao dopisnik liberalnog časopisa Berliner Tageblatt na zapadnm frontu. U doba Weimarske Republike mu je njegov roman Der 9. November zbog svog antimilirarističkog stava navukoa bijes iz desnih i nacionalističkih krugova, te je nakon dolaska nacista na vlast 1933. godine službeno spaljen. Kellerman nije emigrirao, nego je ostao u nacističkoj Njemačkoj uzdržavajući se pisanjem šund romana. Nakon završetka drugog svjetskog rata se opredijelio za Istočnu Njemačku, te postao član Narodne skupštine DDR i Društva njemačko-sovjetskog prijateljstva. Zbog toga je postao predmetom crne liste među zapadnim knjižarima, te je danas gotovo zaboravljen.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! Redje u ponudi! Izdavac: Geca Kon 1930 g. Borislav Lorenc (1883 — 1975), filozof, profesor Teološkog fakulteta u Beogradu. Gl. dela: „Psihologija“ (1926), „Misao u akcija“ (1930), „Psihologija u filozofcja religije“ (1939). Rođen je u Aranđelovcu gde je proveo i detinjstvo, niže škole završava u Valjevu, a višu gimnaziju završava u Beogradu. Nakon toga odlazi u Nemačku gde na berlinskom univerzitetu studira filozofiju i stiče naučni stepen doktora 1908. kada se i vraća u Srbiju. Izvesno vreme je radio kao profesor Gimnazije a potom biva postavljen za profesora na katedri za filozofiju na Filozofskom fakultetu u Skoplju. Ubrzo prelazi na novoosnovani Bogoslovski fakultet u Beogradu na kome predaje sve do 1956. Objavio je više radova iz filozofije i psihologije, učestvovao je na više značajnih konferencija iz ovih oblasti. Znao je više jezika; engleski, nemački, francuski, ruski, latinski i grčki, te je imao mogućnost širokog uvida u stručnu literaturu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! 1940. Evropa i srpsko pitanje u periodu oslobođenja 1804-1918. - Vasilj Popović Vasilj Popović (25. januar 1887, Stolac — 1941, Kotor) srpski istoričar. Biografija Gimnaziju je završio u Mostaru a studirao u Gracu i Beču gde je diplomirao 1911 . Od 1923. godine predaje opštu istoriju novog veka na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Redovni profesor postao je 1933. godine. Kao univerzitetski profesor radio je sve do Aprilskog rata 1941. godine. Proučavao je prvenstveno srpsku istoriju, a od opšteistorijskih tema „Istočno pitanje“. Među prvim je našim istoričarima koji je dao sintetički pregled jugoslovenskih naroda („Istorija Jugoslovena“ 1920). Popovićeva knjiga „Istorija novoga veka“ (1941) je prvi naš priručnik za studije istorije novoga veka posvećen pojedinim „problemima“ i sa detaljnom bibliografijom. Bio je 1921—1922. poslanik Narodne skupštine Kraljevine SHS. U vremenima nesigurnosti nakon sloma Kraljevine Jugoslavije, pritisnut ličnim emotivnim problemima, pod nerazjašnjenim okolnostima, izvršio je samoubistvo u kotorskom zatvoru 25. avgusta 1941. u svojoj 54. godini.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korica malkice ostecena, sve ostalo uredno! Prvo izdanje! Manji format 1920. god Dr Marko Maletin (Novi Sad, 4. avgust 1890 — Sremski Karlovci, 30. april 1968)[1] bio je srpski profesor, sekretar Matice srpske, urednik Letopisa Matice srpske, upravnik Vojvođanskog arhiva i Narodnog pozorišta Dunavske banovine.[2] Biografija Obrazovanje Osnovnu školu i Srpsku pravoslavnu veliku gimnaziju završio je u Novom Sadu.[3] Potom je u Beču studirao istoriju filozofije. Od 1909. kao pitomac Tekelijanuma studirao slavistiku u Budimpešti, gde je i diplomirao 1912. godine.[4] Školsku 1912/13. proveo je u Budimpešti na istraživačkom radu i pripremi doktorata o Teodoru Pavloviću, koji je, posle ratnog prekida, odbranio 1920. Studija je objavljena u Glasniku istoriskog društva u Novom Sadu (1935 —1936).[5] Prvi svetski rat Tokom školske 1913/14. kao suplent Srpske gimnazije u Novom Sadu predavao je srpski jezik, nemački i krasnopis. Posle mobilizacije u austrougarsku vojsku prebegao je oktobra 1914. srpskoj vojsci, potom je upućen u Niš gde se prijavio za dobrovoljca. Ubrzo se razboleo od tifusa pa je po izlečenju postavljen za učitelja u Đevđeliji.[4] U leto 1915. najzad mu je usvojena molba pa je upućen u I prekobrojni (kasnije XXI) puk, u kojem je kao borac ostao do kraja rata, prešavši Albaniju, Krf i Solunski front.[4] U borbama je iskazao veliku hrabrost. O jednom periodu tih događaja pisao je u ratnom dnevniku (Povratak: od Krfa do Bitolja 1916. godine).[5] Posle rata, od decembra 1918, radio je u gimnaziji u Đevđeliji, od marta 1919. u Velesu. Potom se vraća u Novi Sad i od 1919. do 1921. radi u Gimnaziji i Učiteljskoj školi. U novembra 1921. dao je ostavku i otišao u Berlin za dopisnika beogradskog lista Vreme.[4] Matica srpska U proleće 1923. ponovo dolazi u Novi Sad, a septembra iste godine izabran je za sekretara Matice srpske i urednika Letopisa. U Biblioteci Matice srpske inicirao je 1923. osnivanje Arhivskog odseka. Kao urednik Letopisa Matice srpske (1923—1929)[1][6] učinio je da časopis poveća obim i da se, uz redovno izlaženje (najčešće jednom mesečno), donekle približi modernijim tokovima srpske književnosti. Dosta pažnje posvećivao je naučnoj i socijalnoj problematici (M. Milanković, B. Petronijević, S. Jovanović, S. Bokšan i dr.). Povremeno je objavljivao književnokritičke tekstove (o E. Adiju, D. Vasiljevu, T. Ostojiću i dr.). Bio je jedan od ključnih organizatora obeležavanja stogodišnjice osnivanja Matice srpske, kada je objavljena spomenica Matica srpska 1826—1926. Značajan je njegov bibliografski popis radova Letopisa Matice srpske u okviru kojeg je razrešio pitanje autorstva mnogih tekstova iz ovog časopisa.[5] Izradio je sadržaj Letopisa Matice srpske 1825-1950 po piscima.[1] Ostavku na mesto sekretara Matice dao je u leto 1929. zbog novih kriza u Upravi i prešao u Skoplje, gde je do 1934. zaposlen kao profesor u Gimnaziji.[3] Istovremeno je honorarno radio kao lektor Narodnog pozorišta u Skoplju. Nakon toga prelazi u Beograd, gde je bio profesor u Petoj muškoj gimnaziji (1934—1936).[5] Narodno pozorište Dunavske banovine Upravnik Narodnog pozorišta Dunavske banovine bio od 1936. do 1941. godine.[1] Na tom poslu je ponovo pokazao organizacione sposobnosti, pa je pozorište postalo jedno od najboljih u Kraljevini Jugoslaviji. Tokom Drugog svetskog rata deo ansambla SNP predvođen Maletinom nastavlja rad u Pančevu (1942—1944)[3]. Po oslobođenju zemlje kratko bio upravnik pozorišta „Sterija” u Vršcu (1945—1946).[5][4] Po povratku u Novi Sad imenovan za upravnika Vojvođanskog arhiva (1946—1949)[1][7], a od 1949. do penzionisanja 1952. godine radio je kao naučni saradnik Matice srpske.[5] U rukopisu su mu ostale studije Novosadsko pozorište između dva rata i Suton vojvođanske pozorišne tradicije. Prevodio je s mađarskog Oskara Jasija i Morica Žigmonda. Bio oženjen Katarinom Avakumović.[5] Odlikovan je Karađorđevom zvezdom sa mačevima[5] i Albanskom spomenicom.

napisao M. Đ. Milićević 1988 GLAS V Srpska kraljevska akademija veoma dobro očuvano za svoje godine Milan Đ. Milićević, je bio redovni član Srpskog učenog društva, član Akademije nauka u Petrogradu, Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu, član Srpske kraljevske akademije u Beogradu, predsednik Srpskog arheološkog društva i jedan od osnivača Srpske književne zadruge. Završio je Bogosloviju u Beogradu i radio kao državni činovnik u raznim zvanjima: kao učitelj osnovne škole u Lešnici pa u Topoli, sudski praktikant u Valjevu, a zatim je bio premešten u Beograd gde je službovao do kraja života. Kraće vreme uređivao je službene Srpske novine, bio je bibliotekar Narodne biblioteke i državni savetnik. Važnija njegova dela su: Putnička pisma Život Srba seljaka Slave u Srba Iz svojih uspomena Zadružna kuća na selu Manastiri u Srbiji Knez Miloš u pričama Karađorđe u govoru i tvoru Kneževina Srbija, Beograd, 1876. Kraljevina Srbija Pomenik znamenitih ljudi u srpskoga naroda novijega doba, Beograd, 1888. tags> narodni muzej istorija srba srpskog naroda srbije xix 19. vek veka

MK4 60814) SUTONI , Branko Boranić , Vlastita naklada Zagreb 1943 , BORANIĆ, Branko, pjesnik (Dugo Selo kod Zagreba, 22. XII 1899 — Zagreb, 20. XI 1977). Osnovnu školu polazio je u Šestinama (1907–10), četiri razreda gimnazije u Zagrebu (1911–14). Nakon završena tipografskog zanata (1918), radio je u zagrebačkim tiskarama; 1934–37. bio je radnički povjerenik. Od 1957. tehnički je urednik u izdavačkom poduzeću »Znanje«, od 1959. tehnički urednik časopisa Sloga. — U književnosti se javio pjesmom Susreti (7 dana, 1939, 10). Pjesme i lirsku prozu objavljivao je u tjedniku 7 dana (1939, 1940), Književnom tjedniku (1942), Preporodu (1942, 1943) i dr. Pjesme Olovna noć u radionici (7 dana, 1940. i Grafički rad, 1951) i Poema (Grafički rad, 1953) nagrađene su na prvomajskom natječaju. Po ocjeni kritike, B. je pjesnik intimne lirike, prisan i jednostavan, ali bez većih pjesničkih dosega. — Objavljivao je i članke iz grafičke struke u Grafičkom radniku (1936), Grafičkoj reviji (1940, 1952) i Grafičkom radu (1948–58). DJELA: Sutoni. Zagreb 1943. — Dani. Zagreb 1955. mek povez, format 14,5 x 20 cm , zaštitni omot, potpis i posveta autora na predlistu , 95 strana

VEDRI DANI SA SMEĐIM LJUDIMA Richard Katz VEOMA RETKO U PRODAJI Zabavna biblioteka Zagreb, 1934. godine, 224 strane, tvrd platneni povez, zlatotisak, suvi žig. Knjiga je odlično očuvana, čista, uredna, sa normalnim tragovima vremena, ali se vidi da je knjiga čuvana. Tu i tamo poneka bleda flekica i malčice zaprljane korice, međutim, sve u svemu knjiga je više nego solidno očuvana. Rihard Kac (1888 - 1968) bio je nemački putopisac, novinar i esejista iz Češke. Poznat je po svojoj prozi koja obiluje humorom, skromnošću i ljubavlju prema svim živim bićima. Pored putovanja, njegove omiljene teme bile su vrtlarstvo i psi, o čemu je takođe pisao. Kac je studirao prava na Nemačkom univerzitetu u Pragu, a kasnije je radio kao novinar i urednik. Pokrenuo je list Die Grüne Post koji je doživeo veliku popularnost, što je Kacu omogućilo da putuje i piše o putovanjima. Na početku Prvog svetskog rata, 1941, emigrirao je u Brazil, gde je živeo do 1956. Knjigu Vedri dani sa smeđim ljudima preveo je prof. Vladimir Babić, a izdata je u Zagrebu 1934. godine. # 56

LJUBA JAROVA (Drama u pet činova) - Konstantin Trenjev Nakladni zavod hrvatske 1946 - Pripada među najbolja scenska djela sovj. književnosti = - Nagrađena Staljinskom premijom prvog stupnja = - Kazališna biblioteka = - Nakladni zavod Hrvatske , Zagreb , 1946. = - Režiserski komentar napisao : N. M. Gorčakov = - Inscenaciju predstave sastavio : V. V. Šverubovič = - Preveo : Dr. Gojko Stojanović = - Urednik : Ranko Marinković = - Naslovna strana : Vladimir Žedrinski = - Korektori : Vladimir Kovačić , Ive Jelenović ===== - 245 str. - Meki uvez - Format : 14 × 20 cm ===== - Tekstovni dio bez obilježavanja , podvlačenja. Margine čiste - bez ikakvih obilježavanja sa blagom starosnom , požutjelom bojom. Kompaktno stanje knjige (korice - hrbat - stranice). Knjiga nije iz otpisa knjižnice , nego iz gradskog kazališta i vidljive su arhivske naljepnice na prednjoj i stražnjoj korici. Također , nekoliko pečata na početnim stranicama. Uočljivi su tragovi korištenja i godišta najviše na koricama. === Trenjov (Trenëv) [tr’in’o`f], Konstantin Andrejevič (Andreevič), ruski dramatičar (majur Romašovo, Harkovska gubernija, 2. VI. 1876 – Moskva, 19. V. 1945). Školovao se u Sankt Peterburgu. Radio kao učitelj. Proslavio se dramom Ljubov’ Jarovaja (1926; izvedena u HNK-u u Zagrebu, 1957). Naslovna junakinja pristaje uz »crvene«, izdaje svojega supruga bjelogardijca i vodi ga u smrt. L.1. K.56

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Perković, Luka, hrvatski književnik (Krišpolje, 21. I. 1900 – Klenovnik, 5. VI. 1948). Završio studij povijesti i zemljopisa na Filozofskom fakultetu u Zagrebu 1929; radio kao gimnazijski profesor u Zagrebu i Varaždinu. Prve književne radove objavio je 1919. u Plamenu; uređivao je Književnik (1920–30) i Savremenik (1936–38). Njegove rane pjesme napisane su u ekspresionističkom duhu i u motivskom i izražajnom sloju u stilu A. B. Šimića, a poslije u duhu matoševskog artizma i okreću se pejzažnoj slikovitosti i erotskim motivima; neke pjesme odlikuju se društvenom satirom i deklarativnom pobunom. Jedina mu je pjesnička zbirka Drugovanje s tišinom (1935). Prozni opus izravnije tematizira društvenu građu i uklapa se u socijalne tendencije u hrvatskoj prozi između dvaju svjetskih ratova. U njegovoj jedinoj proznoj knjizi Novele (1935) našle su se tako autobiografske novele o beskućničkom životu (Prijatelj iz spavaćeg vagona) i o bukoličkome seoskom životu suprotstavljenome gradu (Pripovijest bez naslova). Posmrtno objavljena knjiga Škrinja (1950) označuje daljnji korak u prikazu stanja i ugođaja u duhu A. P. Čehova.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pecat! Crna Gora i Hercegovina, uoči rata 1874-1876 Autor: Milo Vukčević Izdavač: Narodna knjiga - Cetinje Godina izdanja: 1950 Povez: meki Strana: 292 str. Milo Vukčević (1896, Farmak, Crna Gora—14. april 1941, Alibunar) bio je srpski istoričar i prosvetni radnik u Kraljevini Jugoslaviji. Kao dobrovoljac učestvovao je u Prvom balkanskom ratu. Studirao je na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Radio je kao gimnazijski profesor u Vršcu, Temišvaru, Novom Sadu i Beogradu. Zbog izbijanja Drugog svetskog rata u Jugoslaviji nije imao priliku da brani doktorsku disertaciju Crna Gora i Hercegovina uoči rata 1874—1876, a koja je objavljena na Cetinju 1950. godine. Objavio je više naučnih i naučno-popularnih radova: Đurđeva Jerina u tradiciji i nauci (Vršac, 1934), Sauervaldov dnevnik (Misao 36, 1—2 (1931), 70—83; 3—4, 200—214; 5—8, 444—458), O politici grofa Andrašija prema našem narodu uoči istočne krize, Glasnik ID NS 5, 3 (1932) 403—417; Svetozar Miletić prema Crnoj Gori, LMS 4—5 (1939), 336—353. Knjiga nastala na osnovu njegove doktorske disertacije objavljena je posthumno.

Prvo izdanje, odlično očuvano! Autor - osoba Marinković, Ranko, 1913-2001 = Marinković, Ranko, 1913-2001 Naslov Geste i grimase / Ranko Marinković Vrsta građe esej Jezik hrvatski Godina 1951 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Zora, 1951 (Zagreb : Nakladni zavod Hrvatske) Fizički opis 255 str. ; 17 cm Zbirka Mala biblioteka / Zora ; 86 ISBN (Broš.) Napomene Bilješka o piscu: str. 253 Napomene i bibliografske reference uz tekst. Predmetne odrednice Pozorišna kritika SADRŽAJ Mnogo vike ni za što Molièrov Umišljeni bolesnik 59 Molièrov George Dandin 62 Calderonov Zalamejski sudac 66 „Braća Karamazovi“ na pozornici 73 Gončarov-Bor, Bezdan 82 Na dnu Maksima Gorkoga 89 Zapolska – Moral gospode Dulske 96 Nušićevo Sumnjivo lice 99 Nušićeva Protekcija 103 U pozadini – Miroslav Feldman 108 Čovjek bez svjedodžbe od Preradovića 113 Povratak – Zlata Kolarić-Kišur 116 Krsnik Bonifačića-Rožina 122 Rastanak na mostu – Plaović i Gjoković 129 Pirandello – Što je istina 137 Pirandellov Henrik IV 141 Pirandello – Večeras improviziramo 145 Karel Čapek – Mati Frantisek Langer – Broj 72 164 Stephan Zweig – Janje siromaha 108 Elizabeta, žena bez muškarca – André Josset 174 „Dvije večeri“ Harry Baura 178 Hella Vuolijoki – Žene na Niskavuoriju 182 Iznenađenje – K. H. Rostworowsky 185 Ettlinger – Knjiga za pritužbe 190 Velika stvar Emila Syncka 193 Synekova Nоćnа služba 197 Vachek — Na peći 1.000.000 muka Valentina Katajeva 205 Čovjek koji je vidio smrt – Victor Eftimiu 210 Wernerovi Ljudi na santi u kinematografu 214 О mehanici i poetici filma 218 Bilješka о piscu 251 Ranko Marinković (Vis, 22. februar 1913 – Zagreb, 28. januar 2001) bio je hrvatski i jugoslovenski književnik, direktor drame Hrvatskog narodnog kazališta i član Srpske akademije nauka i umetnosti. Za roman Kiklop 1965. godine dobio je prestižnu NIN-ovu nagradu. Biografija Ranko Marinković rođen je 1913. godine u gradu Visu na istoimenom jadranskom ostrvu. Potiče iz stare porodice koja se u Komiži, gradu na ostrvu Visu, pominje još od 15. veka. Osnovnu školu završio je 1923. na Visu, nižu gimnaziju 1927. u Splitu, a višu 1932. u Zagrebu. Studije romanistike završio je 1935. godine na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gde je i diplomirao 1938. godine. Do izbijanja rata radio je kao nastavnik u privatnoj gimnaziji Zdenka Vojnovića. U proleće 1943. interniran je u italijanski logor Feramonte u Kalabriji, a posle pada Italije preko Barija je stigao u saveznički zbeg u El Šat na Sinaju. Tokom boravka u zbegu bio je sekretar Kulturno-informativnog odeljenja. Posle rata radio je u Ministarstvu prosvete Narodne Republike Hrvatske, Nakladnom zavodu Hrvatske, bio je upravnik Drame zagrebačkoga Hrvatskog narodnog kazališta. Godine 1950. bio je jedan je od osnivača Kazališne akademije (kasnije Akademija za kazališnu i filmsku umjetnost) na kojoj je predavao, prvo kao docent a zatim vanredni i redovni profesor sve do penzionisanja 1983. godine. Prva supruga mu je bila Branka Rakić, baletska kritičarka i prevodilac. Član je Društva književnika Hrvatske od 1945. Od 1968. je dopisni član Srpske akademije Nauka i umetnosti (Odeljenje jezika i književnosti), a 1998. godine, po raspadu Jugoslavije, preveden je u inostranog člana. Od 1983. je redovni član Jugoslovenske akademije znanosti i umetnosti (danas Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti). Književni rad Ranko Marinković je već tokom školovanja počeo u književnim časopisima da objavljuje poeziju, prozu, eseje i kritike. U zagrebačkom Hrvatskom narodnom kazalištu 1939. godine izvedena je njegova prva drama Albatros, kasnije štampana kao sastavni deo njegove prve prozne knjige. Posle rata razvio se u značajnog pisca sa ovih prostora, nikada ne insistirajući na kvantitetu – objavljivao je malo, ali je uvek uspevao da svakim delom unapredi kvalitet svog stvaralaštva. Svoje radove nastavio je da objavljuje u časopisima, listovima i raznim drugim publikacijama: Mladost, Učiteljski podmladak, Danica, Južni pregled”, „Književni horizonti”, „Dani i ljudi”, „Ars 37”, „Nova riječ”, „Novosti”, „Hrvatski književni zbornik”, „Republika”, „Radio Zagreb, Radio Beograd, Hrvatsko kolo, Narodni list, Svedočanstva, Zagrebački tjednik, NIN, Politika, Nova misao, Vjesnik, Književnost, Književne novine, Pobjeda, Sovremenost, Vjesnik u srijedu, Borba, Prosvjeta, Jedinstvo, Novi list, Rad, Telegram, Panorama, Delo i drugim. Njegova dela su prevođena na više jezika. Najznačajnija knjiga proze je zbirka Ruke, štampana u tridesetak izdanja, sa kojom je zadobio pažnju i pohvale kritike. Za roman Kiklop 1965. godine dobio je NIN-ovu nagradu. Žiri u sastavu Velibor Gligorić (predsednik), Miloš I. Bandić, Borislav Mihajlović Mihiz, Muharem Pervić, Eli Finci i Petar Džadžić svoju odluku doneo je jednoglasno. Bibliografija Proze (1948) Ni braća ni rođaci – zbirka proze (1949) Geste i grimase – kritike i eseji o drami, pozorištu i filmu (1951) Pod balkonima – zbirka proze (1953) Ruke – zbirka proze (1953) Glorija – drama (izvedena 1955, štampana 1956) Poniženje Sokrata – zbirka proze (1959) Karneval i druge pripovijetke (1964) Kiklop – roman (1965) Politeia ili Inspektorove spletke – drama (1977) Zajednička kupka – roman (1980) Pustinja – drama (1982) Nevesele oči klauna – knjiga eseja (1986) Never more – roman (1993) Nagrade i priznanja Savezna nagrada 1948. Nagrada grada Zagreba za dramu Glorija 1965. NIN-ova nagrada za roman Kiklop 1965. Nagrada grada Zagreba 1966. Goranova nagrada 1966. Nagrada Vladimir Nazor za životno delo 1976. Odlikovan je Ordenom zasluga za narod za rad u El Šatu, Ordenom rada i republičkim Ordenom sa srebrnim vencem. Od 1964. godine svake subote u zagrebačkom Večernjem listu izlaze prozni tekstovi poznatih i manje poznatih autora. Već posle dve godine, 1966. pokrenuto je i takmičenje za najbolju kratku priču, kada su dodijeljene i prve nagrade. Od 2001. godine, u čast pisca, ova nagrada nosi ime Nagrada Ranko Marinković za najbolju kratku priču. Pozorišne adaptacije i ekranizacije Prva Marinkovićeva drama Albatros postavljena je na scenu još 1939. godine, a drama Glorija iz 1955. najpoznatija je i najizvođenija njegova drama. U Srpskom narodnom pozorištu prikazana je 1984 godine. Osim drama dramatizovana su i druga njegova dela: roman Kiklop (1974), novele Prah (1975) i Zagrljaj (1976). Kiklopa je za scenu adaptirao jugoslovenski pozorišni reditelj Kosta Spaić 1976. godine. Prema romanu Kiklop 1982. godine snimljen je istoimeni film, a naredne godine i TV serija Kiklop, obe ekranizacije u režiji Antuna Vrdoljaka. MG24

Naslov Kralj Jovan Vladimir : legenda u stihovima / Voj. [Vojislav] J. Ilić Mlađi Vrsta/sadržaj type of material poezija Jezik srpski Godina 1925 Izdavanje i proizvodnja Beograd : [V. J. Ilić Mlađi], 1925 (Beograd : Štamparija M. Karića) korice kao na slici unutra dobro stanje Rođen je 7. oktobra 1877. godine u Oreovici kod Požarevca, kao prvo dete Julijane i Jovana Ilića, oreovačkog prote, kasnije sveštenika u crkvi Svetog Marka u Beogradu i dvorskog sveštenika obeju dinastija. Tamo se nalazila njegova rodna kuća. Pogrešno je često vezivan za pesnika Vojislava Ilića, sa kojim nije u srodstvu, mada su živeli izvesno vreme u susedstvu na beogradskoj Paliluli. Zbog istog imena i prezimena, čak i srednjeg slova a iz poštovanja prema Vojislavu Iliću svome imenu pridodao je Mlađi. Školovao se u rodnom selu, u Požarevcu i Beogradu gde je završio Pravni fakultet na Velikoj školi 1903. godine. Službovao je u svojstvu sudskog pisara u Čačku, Kruševcu, Jagodini, Aleksincu, Ćupriji. Za sekretara Apelacionog suda u Beogradu postavljen je 1919. godine. Tokom 1922. radio je kao pomoćnik upravnika Narodne biblioteke Srbije, a od iste godine radio je kao inspektor u Ministarstvu pravde do penzionisanja.[1] Mnogo upoređivan sa Zmajem, bio je i Zmajeve sudbine. Izgubio je kćerku Julijanu i Zagorku, sinove Jovana i Dušana. Njima je posvetio svoje najlepše i najtužnije stihove. U književnosti se javio kao vrlo mlad. Pesme su mu štampali eminentni književni časopisi. Neumornog pera, pisao je poeziju, književne kritike, prevodio sa ruskog, francuskog i nemačkog jezika. Objavio je preko 40 knjiga. U dva maha prevođen je na bugarski (1922. i 1929) i na esperanto (1932). Sarađivao je u stotinak časopisa. Njegove pesme bile su omiljeno štivo između dva rata. Nije bilo svečanosti, praznika, komemoracije da se nisu čuli njegovi stihovi. Deklamovani su u školama, crkvama, na grobljima, u Dvoru. Njegovi dirljivo sastavljeni epitafi krase mnoge grobove beogradskog Novog groblja. Vojislav Ilić Mlađi, pesnička duša, prevodima bisera svetskog pesništva, približio je Srbiji Puškina, Ljermontova, Getea, Šilera, Molijera, Gotijea, Lamartina i druge velikane. Njegovi stihovi uklesani su u kamen veličanstvenog mauzoleja na srpskom groblju Zejtinlik u Solunu. Pisao je rodoljubive, kraljevske, religiozne i ljubavne stihove. Bili su snažni, otmeni, gorljivi i iskreno nacionalno obojeni, tako da su komunistički vlastodršci, 1945. godine, odlučili da proteraju Ilićevu reč iz srpske književnosti. Stvarao je i pesme radosti i zanosa, očaran prirodom. Manje je možda poznato da je napisao i jedan nadahnuti tekst o velikom naučniku Mihailu Pupinu, a nije zaboravio ni svog učitelja Tasu kome je za Spomen knjigu zahvalnih učenika napisao jubilarni pozdrav. Mnoge pesme Ilića Mlađeg našle su svoje mesto u antologijama poezije. Umro je 1944. godine. Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Nagrada Vojislav Ilić Mlađi, dodeljuje se svake godine njemu u čast, kao nagrada za najbolji sonet na srpskom jeziku.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Devet sto četrnaesta, Stevan Jakovljević. PRVO IZDANJE Izdavačko preduzeće Geca Kon a. d. 1934. Knjiga deveta i deseta , prva knjiga ratne hronike kasnije nazvana Srpska trilogija , prvo izdanje , tvrd povez, format 13 x 19 cm Stevan Jakovljević (Knjaževac, 6. decembar 1890 — Beograd, 2. novembar 1962) bio je profesor Univerziteta u Beogradu i rektor od 1945. do 1950, biolog, književnik i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU)[1]. Odrastao je u Kragujevcu, gde se porodica preselila neposredno nakon njegovog rođenja. Po završetku Prve kragujevačke gimnazije, u jesen 1909. godine dolazi u Beograd na studije biologije, koje završava septembra 1913. i odlazi u vojsku. Po povratku iz vojske maja sledeće godine, zaposlio se kao suplent u Kragujevačkoj gimnaziji, a po izbijanju Prvog svetskog rata biva mobilisan i učestvuje u borbama do 1918. godine i demobilisanja. Četiri godine je radio kao profesor Kragujevačke gimnazije, a onda se preselio u Beograd i dobio profesorsko nameštenje u Četvrtoj muškoj gimnaziji, odakle prelazi na mesto asistenta na Beogradskom univerzitetu i započinje svoj naučno-istraživački rad. Godine 1925. je doktorirao biološke nauke s tezom iz eksperimentalne biljne morfologije, četiri godine kasnije dobio docenturu, 1934. postao vanredni, a 1938. godine i redovni profesor Univerziteta. Dopisni član Srpske kraljevske akademije postaje u februaru 1937. godine, a posle rata dopisni član Srpske akademije nauka. Za redovnog člana izabran je decembra 1959. Proglašen je akademikom 22. februara 1960. godine. Objavio je veći broj članaka i udžbenika iz oblasti botanike, kao i više romana i pripovedaka, koje je pisao od 1922. godine i dolaska u Beograd. Najpoznatiji je po trilogiji romana „Srpska trilogija” (1937), koju čine „Devetstočetrnaesta” (1935), „Pod Krstom” (1936) i „Kapija slobode” (1937). Učesnik Martovskog puča 27. marta 1941. godine, nakon hapšenja u Kotoru rat provodi u zarobljeništvu u Italiji i Nemačkoj. Po oslobođenju Jugoslavije, obavljao je funkciju rektora Beogradskog univerziteta. U tom periodu nalazio se i na mestu člana prvog saziva Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ. Bio je brat književnice Milice Jakovljević Mir-Jam. Preminuo je 2. novembra 1962. godine i sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Biografija Rođen je 6. decembra[2] 1890. godine u Knjaževcu, u porodici državnog činovnika Jakova Jaše Jakovljevića. S obzirom da je ostao udovac sa osmoro dece, Jakovljevićev otac se — slušajući savete rođaka i prijatelja — oženio Simkom, rođenom Pavlović, udovicom bez dece. Pošto je bio činovnik, Jakova su često su premeštali iz jednog u drugo mesto. To je uzrokovalo da najstarija Jakovljevićeva sestra Milica bude rođena u Jagodini, a ubrzo po njegovom rođenju preselili su se u Kragujevac, gde je rođena mlađa sestra Zora, a otac je napredovao u službi, dobivši mesto okružnog načelnika, s kog je i penzionisan.[2] Nakon osnovne škole, Jakovljević je pohađao Prvu kragujevačku gimnaziju, koju završava 1909. godine. Potom se upisao na studije biologije na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Diplomirao je u septembru 1913. godine, a dva meseca kasnije odlazi na odsluženje vojnog roka u đačku bateriju u Kragujevac. Iz vojske se vratio u maju 1914. godine sa položenim oficirskim ispitom. Od maja 1914. pa do početka Prvog svetskog rata radio je kao suplent u Kragujevačkoj gimnaziji.[2] Po izbijanju Prvog svetskog rata, Jakovljević je mobilisan u činu podnarednika u artiljerijski puk u Zaječaru. Brzo je napredovao, pa tako oktobra 1914. biva proizveden u oficira Srpske vojske. U Šumadijski artiljerijski puk prelazi 1915. godine. Tokom rata učestvovao je u mnogim borbama koje je vodila Srpska vojska, i o svemu vodio zabeleške, što će mu kasnije pomoći u pisanju književnih dela. Nakon rata je demobilisan i stupa na dužnost profesora Kragujevačke gimnazije, koju obavlja do 1922. godine, kada dobija službeni premeštaj u Beograd.[2] Po dolasku u Beograd, Jakovljević je postao profesor u Četvrtoj muškoj gimnaziji. Tad u to vreme stanuje sa svojim sestrama u Molerovoj ulici, a nakon što se oženio preselio se sa suprugom u Njegoševu ulicu. U istom periodu počinje intenzivnije da se interesuje za oblast eksperimentalne biljne morfologije i tokom 1922. godine izdaje svoje prve naučne radove iz te oblasti, polaže svoj profesorski ispit, dok krajem iste godine biva postavljen na mesto asistenta na Beogradskom univerzitetu.[2] Biološke nauke je doktorirao 1925. godine, sa doktorskom disertacijom iz oblasti eksperimentalne biljne morfologije. Jakovljević je jedan od prvih domaćih botaničara koji je započeo istraživanja makrofita vodenih basena, ali mu je dosta dokumentacije stradalo u ratu. Istraživao je glečerska jezera na Pelisteru — Golemo i Malo, Prespansko, Ohridsko i Plitvička jezera. Sakupljene alge iz jezera ustupio je na odrađivanje Fridrihu Hustetu, istraživaču silikatnih algi na Univerzitetu u Bremenu. Hustet je po Stevanu Jakovljeviću nazvao dve nove vrste algi (lat. Navicula jakovljevia i lat. Achnanthes jakovljevici).[2] Za docenta na Beogradskom univerzitetu izabran je 1929, vanredni profesor je postao 1934, a 1938. godine i redovni profesor Farmaceutskog fakulteta u Beogradu.[3] Dopisni član Srpske kraljevske akademije postaje u februaru 1937. godine[4], a posle rata dopisni član Srpske akademije nauka (Odeljenja literature i jezika), marta 1948. Za redovnog člana Odeljenja literature i jezika izabran je 17. decembra 1959. Proglašen je akademikom 22. februara 1960. godine.[2] Jakovljević je bio jedan od organizatora vojnoga puča, 27. marta 1941. godine, kada je sa pet vojnika upao i zauzeo stanicu Radio Beograda. Nakon nemačke invazije i okupacije Kraljevine Jugoslavije, bio je komandant Radio stanice u Beogradu. U Kotoru su ga zarobili Italijani, a posle kapitulacije Italije, zarobili su ga Nemci i odveden je u zarobljeništvo u Nemačku, pa je u italijanskom i nemačkom ratnom zarobljeništvu proveo ukupno četiri godine. U februaru 1945. ga je iz zarobljeništva oslobodila Crvena armija.[2] Po oslobođenju Jugoslavije, postao je predsednik Komisije za obnovu Beogradskog univerziteta, te od oktobra 1945. do 1950. godine obavljao funkciju rektora Beogradskog univerziteta, uspevši vremenom da na Univerzitet vrati brojne predratne profesore. U istom intervalu, nalazio se na mestu člana prvog saziva Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ.[2] Jakovljević je obavljao i brojne društvene dužnosti. Bio je predsednik Slovenskog komiteta Jugoslavije, predsednik Radio Beograda, predsednik Udruženja univerzitetskih nastavnika, predsednik Udruženja književnika Srbije (UKS). Bio je prvi saradnik „Prosvetine” Enciklopedije za teme iz biologije. Godine 1947. postao je počasni doktor Karlovog univerziteta u Pragu.[2] Nakon rata nije se više bavio naučnim radom.[2] Preminuo je 2. novembra 1962. u Beogradu.[5] Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Nosilac je brojnih priznanja i jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden rada prvog reda.[2] Njegova sestra bila je književnica Milica Jakovljević Mir-Jam. Po njemu se zove gimnazija u Vlasotincu. Književni i publicistički rad Knjige „Srpska trilogija” i „Likovi u senci” Jakovljević se pisanjem bavio od 1922. godine, kada je objavio prvi rad u časopisu „Misao” — pripovetku „Slutnja”. Svoje pripovetke „Od Pontija do Pilata”, „Petronije Žugić, ja nisam kriv”, „Neznani”, „Živa lobanja” i dr. je nastavio da objavljuje, pored „Misli”, i u „Srpskom književnom glasniku” i „Politici”, pod pseudonimom Sanio Pavlović. Književno ime[6] i popularnost stekao je ipak trilogijom romana pod nazivom „Srpska trilogija” (1937), koju čine „Devetstočetrnaesta” (1935), „Pod Krstom” (1936) i „Kapija slobode” (1937). Ostala dela obuhvataju: „Smena generacija”[7] (1939), o društvenom životu Beograda između dva svetska rata; „Velika zabuna” (1952), slom Jugoslovenske vojske u Aprilskom ratu i ratna hronika Drugog svetskog rata; „Likovi u senci” (1956), opis zarobljeničkog života u Italiji i Nemačkoj; „Krvava avlija” (1958); „Suze i osmesi“, pripovetke (1959); „Zemlja u plamenu“, roman o Kragujevcu i okolini, okupaciji i početku Narodnooslobodilačke borbe (1961).[2] Objavio i više dela iz botanike — „Studije o biljnom svetu Prespanskog jezera”, „Makrofitska vegetacija Ohridskog jezera” i „Sistematika lekovitog bilja”, kao i jedanaest udžbenika iz oblasti botanike — od toga jedan za osnovnu školu, pet za srednju školu i pet univerzitetskih udžbenika, za studente biologije i farmacije...

Mobilni telefon sa ispucalim staklom ali touchscrean funconise dobro i (sve ostalo) radi bez problema,zamena kosta oko 1000 dinara.radi na telenor mrezi Model : Blade G V7.0 Mreže : 850Mhz, 900Mhz, 1800Mhz, 1900Mhz, HSDPA, Kućište Dimenzije : 133 x 67 x 9.2 mm Težina : 140 grama Oblik : touch-screen, Tastatura : nema, Procesor : 1200 Takt : 2x ARM Cortex-A5 MHz Baterija Vrsta : Li-Ion Kapacitet : 2000 mAh Ostalo : vibracija, kompas, akcelerometar, Ekran Tip : IPS LCD Veličina : 4.5 inča Broj boja : (24-bit) 16.777.216 boja Rezolucija : 480x854 piksela Ostalo : osetljiv na dodir, Kamera Orijentacija sočiva : sa zadnje strane Broj piksela senzora : 5.0 megapiksela Rezolucija fotografija : 2592x1944 piksela, Ostalo : video zapis, blic, autofokus, Zvuk Reprodukcija Format melodija : mp3, aac, wav, Ostalo : spikerfon, fm radio prijemnik, Memorija Operativna ROM : 4096 MB RAM : 512 MB Eksterna Podržani formati : microSD (Trans Flash), Maximalno podržano : 32768 MB Operativni sistem Vrsta : Android Verzija : 4.1.2 Podržani formati : aac, wav, mp3, mp4, wma, H.264, wmv, Funkcije Osnovne : kalkulator, kalendar, štoperica, alarm, konverter, Napredne : snimanje glasa, Komunikacija Kablom na : USB 2.0 port, 3.5` audio, Bežično : bluetooth, Udaljeno Prenos podataka : GSM (9,6 Kb/s), GPRS (115 Kb/s), EDGE (236 Kb/s), HSDPA, WAP pretraživač : 2.0 Podržane tehnologije : SMS, EMS, MMS, WiFi, GPS, SyncML, DLNA,

Naslov: Posle topova : priče iz rata Autor: Dr. Dragoslav Smiljanić Izdavač: Beograd : Francusko-srpska knjižara A.M. Popović Pismo: ćirilica Br. strana: 72 Format: 20 cm Povez: tvrdi, zlatotisak Knjiga je u celosti (korice, listovi, povez) veoma lepo očuvana iako je stara 90 godina: listovi su potpuno čisti i ravni (sem praznog predlista koji je zacepljen na dužini od 5-6 cm uz riknu zbog greške u koričenju i sa minimalnim tragovima savijanja), nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja i sl. Korice izgledaju bolje nego na slici, crvena boja je jasna i ujednačena, nema pruga koje su se pojavile prilikom skeniranja. Kratka proza Korice ilustrovao: Drag. Stojanović (Dragoslav Stojanović, slikar, grafičar i karikaturista (1890-1945), tvorac znamenitog plakata Majko Srbijo pomozi, kojim su tokom Drugog rata pozivani građani Srbije da pomognu svom narodu pobeglom od ustaškog terora, autor čuvenog zaglavlja predratnog satiričnog časopisa Jež i dizajner loga i najpopularnijih edicija izdavačke kuće Gece Kona) Ornamente radio E. Maunović (Emanuel Maša Maunović - Sremski Karlovci, 1880 — Beograd, 1944) Knjiga je izdata 1933. godine a štampana je u štampariji `Soko` Milivoja J. Trajkovića, Kosmajska 14a, Beograd. Pogledajte i ostale antikvarne knjige koje trenutno imam u ponudi: https://www.kupindo.com/pretraga.php?Grupa=357&Pretraga=&CeleReci=0&UNaslovu=0&Prodavac=bebaimoca&Okrug=-1&Opstina=-1&CenaOd=&CenaDo=&submit=tra%C5%BEi

Berlin, Leipzig : Verlag von Hermann Seemann Nachfolger Autor/in: August Strindberg Titel: Schwedische Natur 1901. unutra odlično stanje, korice vrlo dobre kao na slici August Strindberg (šved. August Strindberg; Stokholm, 22. januar 1849 — Stokholm, 14. maj 1912) bio je švedski pisac, dramaturg i slikar. Strindberg se smatra jednim od najznačajnih švedskih pisaca i začetnikom modernog teatra. Rođen je kao četvrto od jedanaestero dece siromašnog trgovca Karla Oskara Strindberga i njegove služavke Eleonore Norling. U svojim autobiografskim delima, posebno romanu Služavkin sin (Tjenstekvinnans son) svoje detinjstvo je prikazivao težim nego što je zaista bilo. Radio je kao kućni učitelj, činovnik u telegrafskom uredu, glumac, bibliotekar, novinar, a okušao se i u studiju medicine. Tri puta se ženio: Siri von Essen, Frieda Uhl i Harriet Bosse. Njegov odnos prema ženama bio je prilično problematičan, od mišljenja da žene i muškarci imaju ista prava u Brakovima I (Giftas I) do mizoginijskih stajališta u Brakovima II (Giftas II) i drugim delima. Pisao je romane, novele, pripovetke, pesme, kritike, pisma, ali je najveću vrednost dostigao u dramama, posebno naturalističkim, na primer Gospođicom Julijom (Fröken Julie) kojoj prethodi Predgovor (Förord), značajan manifest naturalizma; dok se drame Igra snova (Ett drömspel) i Sablasna sonata (Spöksonaten) smatraju pretečom ekspresionizma. Njegov naturalizam razlikuje se od naturalizma Emila Zole. Švedska priroda