AUTOBIOGRAFIJE UŽIVO Od Slobodana Jovanovića do danas - Dragoslav Simic Izbor iz Dokumentarnog programaa Govori da bih te video Radio Beograd 2 Izdavac: Draslar Partner Knjiga ne sadzi CD Cvrst povez 182 str. Sadrzaj: Dragoslav Simic: Put ideje autobiografija uzivo Slobodan Jovanovic - Danilo Basta Matija Beckovic Aleksandar Jerkov Dusan Janjic Dejan Kosanovic Isak Asiel Rasko Jovanovic Jovan Cirilov Radomir Putnik Dragoljub Pokrajac Ivan Aleksic Rajko Djuric Djordje Malavrazic Biografski podaci

BEOGRADSKA KNJIGA Beograd 2002 meke korice kao nova sa potpisom autora Knjiga `Zaveštanja Vojina Šulovića` obuhvata dva razgovora koje je autor vodio sa akademikom Vojinom Šulovićem. Prvi je vođen za ciklus emisija Radio Beograda `Gost Drugog programa` u junu 1976.godine. Drugi razgovor je vođen za ovu knjigu. Ova knjiga predstavlja životno-stručni put ovog našeg uglednog lekara i profesora, akademika, kao i uvid u život naše medicine u drugoj polovini XX veka. I biće, slutim, podstrek mladim lekarima u njihovoj profesionalnoj karijeri.

Slaviša Sabljić : DEVEDESETE - Iz ratnog dnevnika / Бања Лука : Арт принт, 2005 , Fizički opis 198 стр. ; 20 cm Библиотека Ратни дневник ; 1 Стр. 189-195: Рецензије / Остоја Барашин, Бранислав Божић Биљешка о аутору на задњем кор. листу. Грађански рат -- Босна и Херцеговина -- 1992-1995 -- У успоменама Republika Srpska - ratni dnevnik Očuvanost 4. Славиша Сабљић (Дрвар, 12. септембар 1946 − Бања Лука, 1. новембар 2021) био је дугогодишњи новинар и уредник Радио-телевизије Републике Српске, аутор серијала `Капи завичаја`. Током Одбрамбено-отаџбинског рата био је шеф Прес-центра Другог крајишког корпуса Војске Републике Српске.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Franc Mering: KARL MARKS - Istorija njegovog života Franz Erdmann Mehring (27. veljače 1846. - 28. siječnja 1919.) bio je njemački komunistički povjesničar, književni i umjetnički kritičar, filozof i revolucionarni socijalistički političar koji je bio stariji član Spartakove lige tijekom Njemačke revolucije 1918.-1919. Biografija Rane godine Mehring je rođen 27. veljače 1846. u Schlaweu, Pomeranija, kao sin umirovljenog vojnog časnika i višeg poreznog službenika.[1] Studirao je klasičnu filologiju na Sveučilištu u Leipzigu i doktorirao 1882. s disertacijom: `Njemačka socijaldemokracija, njihova povijest i njihovo učenje`.[2] Politička karijera Mehring je radio za razne dnevne i tjedne novine i godinama je pisao vodeće članke za tjednik Die Neue Zeit. U početku je bio pristaša buržoasko-demokratskih ideala i povezao se s nacionalno-liberalnim taborom, no nakon što se upoznao s vođama radničke klase poput Augusta Bebela i Wilhelma Liebknechta Mehringa postupno je krenuo prema socijalizmu.[3] Godine 1868. Mehring se preselio u Berlin na studij i radio u uredništvu novina Die Zukunft. Od 1871. do 1874. Mehring je radio za Dopisništvo u Oldenburgu, pišući izvješća o sjednicama Reichstaga i lokalnog parlamenta. Postao je poznati parlamentarni izvjestitelj radeći za novine Frankfurter Zeitung i Die Waage, novine koje izdaje Leopold Sonnemann. S vremena na vrijeme Mehring je govorio u prilog radničkog pokreta, njegovi su stavovi u početku bili bliski Ferdinandu Lassalleu. Godine 1880. Mehring je počeo proučavati djela Karla Marxa.[4] Mehring je napustio Die Waage nakon svađe sa Sonnemannom i 1884. postao glavni urednik novina Berliner Volks-Zeitung. Istupio je protiv antisocijalističkih zakona Otta von Bismarcka, iako je u to vrijeme i sam bio blizak buržoasko-liberalnim strankama. Godine 1891. Mehring se pridružio Socijaldemokratskoj stranci Njemačke (SPD).[3] Godine 1893. Mehring je dobio pismo od Friedricha Engelsa, u kojem je potonji prvi napisao frazu Lažna svijest.[5][potreban bolji izvor] Između 1902. i 1907. Mehring je bio glavni urednik socijaldemokratskih novina Leipziger Volkszeitung.[1] Od 1906. do 1911. Mehring je predavao u partijskoj školi SPD-a, a od 1917. do 1918. bio je član pruskog parlamenta. Tijekom Prvog svjetskog rata Mehring se počeo distancirati od SPD-a, zajedno s drugim članovima koji su vjerovali da stranka napušta svoju socijalističku agendu donošenjem zakona o slanju više trupa u rat. Godine 1916. osnovana je ljevičarska marksistička revolucionarna Spartakova liga, a Mehring je bio jedan od njenih glavnih vođa uz Karla Liebknechta i Rosu Luxemburg.[1] Mehring je bio naklonjen boljševičkoj organizaciji u Rusiji i cilju Oktobarske revolucije.[1] Mehring je napisao marksističku analizu postupaka švedskog kralja Gustava Adolpha koja je odbacila službeno objašnjenje Tridesetogodišnjeg rata kao ukorijenjenog u religiji, tvrdeći umjesto toga da su ekonomski i društveni interesi različitih klasa bili stvarni poticaji za akciju. Nakon `dugih i iritantnih odgoda zbog vojne cenzure` (prema engleskom prevoditelju Edwardu Fitzgeraldu, američko izdanje iz 1935.), Mehringov Karl Marx: Priča o njegovom životu objavljen je 1918..[6] Klasična Marxova biografija, [6] bila je posvećena kolegi spartakistici Clari Zetkin. Knjiga je kasnije prevedena na mnoge jezike, uključujući ruski (1920), švedski (1921–1922), danski (1922), mađarski (1925), japanski (1930), španjolski (1932) i engleski (1935).[7] ] Smrt i ostavština Već narušenog zdravlja, Mehring je bio duboko pogođen smrću svojih drugova Rose Luxemburg i Karla Liebknechta u siječnju 1919. [1] Umro je nešto manje od dva tjedna kasnije, 28. siječnja 1919. u Berlinu u dobi od 73 godine. Njegov grob sada čini dio Memorijala socijalistima (njemački: Gedenkstätte der Sozialisten) na središnjem groblju Friedrichsfelde u Berlinu. Mehringovi dokumenti nalaze se kao fond 201 u Ruskom centru za očuvanje i istraživanje suvremenih povijesnih dokumenata (RCChIDNI) u Moskvi.[8] Ovaj je materijal također dostupan za korištenje znanstvenicima na tri koluta mikrofilma, uz dopuštenje potrebno od strane centra prije objavljivanja opsežnih ulomaka. Mehringdamm, Mehringplatz i časnička akademija NVA zrakoplovstva koja se nalazila u Kamenzu nazvani su po njemu.

CLIO Broj strana: 187 Povez: Tvrd NOVO Edgar Alan Po, čuveni američki pisac, u mladosti je služio kao vojnik, a književnu karijeru započeo je stihovima po ugledu na Bajrona. Uskoro se opredelio za prozu, odabravši kao svoj žanr melodramu sa elementima horora, prva koja je postigla uspeh bila je Pad kuće Ašer. Postavši glavni urednik časopisa Mesindžer ojačao je svoj uticaj na književnoj sceni. Biografija koju piše Piter Akrojd počinje tokom šest poslednjih dana Poovog života. Niko ne zna šta se dogodilo od momenta kada su ga prijatelji ispratili na parobrod u Baltimoru do smrti šest dana kasnije u jednoj lokalnoj kafani. Sjaj genija i ugled pisca vizionara mešao se sa ponorima siromaštva, alkoholizma i gubitaka najdražih osoba koje je odnosila tuberkuloza. Svojim književnim delom Edgar Alan Po predstavlja preteču moderne fantastike, psihološke drame i detektivske priče. Pesnik Tenison rekao je za njega da je “predstavljao najoriginalniji um Amerike”.Biografija Pitera Akrojda stavlja akcenat na Poovo gotovo tragično detinjstvo, sa majkom putujućom glumicom koja je rano preminula, tvrdeći da je nesrećni pisac pronašao svoju porodicu u književnosti, ne toliko svoga doba koliko one koja će tek biti napisana u dvadesetom veku, vraćajući stalno pogled na delo pisca kome savremenici nisu odali zaslužano priznanje koje. Piter Akrojd: Engleski pisac i publicista, rođen 1949. Već sa devet godina napisao je svoju prvu dramu, kasnije se školovao na Kembridžu i Jejlu. Od 1973. do 1977. Radio je za časopis The Spectator, da bi ga kasnije i uređivao. Ispočetka je pisao poeziju, kasnije se opredelio za prozu, pri čemu mu je omiljeni motiv bila istorija, naročito istorija engleske književnosti i umetnosti. Njegovo najpoznatije djelo je London: The Biography, knjiga posvećena njegovom gradu koja je adaptirana u igrano~dokumentarnu seriju za BBC. Osim po njoj, Akrojd je zapažen i po seriji istorijskih knjiganamenjenih mladima. U ediciji Gral, 1999. godine objavljen je njegov roman Testament Oskara Vajlda.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Konrad Adenauer, karijera jednog državnika - Nikola M. Živkovic Konrad Herman Jozef Adenauer (nem. Konrad Hermann Joseph Adenauer; Keln, 5. januar 1876 — Bad Honef, 19. april 1967) bio je nemački političar i prvi posleratni kancelar Nemačke od 1949. do 1963. godine. Uspešno se zalagao za obustavu denacifikacije i izveo je Zapadnu Nemačku iz ruševina Drugog svetskog rata i od nje napravio produktivnu i prosperitetnu državu koja je uspostavila bliske odnose sa Francuskom, Velikom Britanijom i SAD.[1] Za vreme njegove vladavine Zapadna Nemačka je postala demokratska i stabilna država sa međunarodnim ugledom i ekonomskim prosperitetom (Nemačko ekonomsko čudo).[2] Bio je prvi lider Demohrišćanske unije (CDU), a Demohrišćanska stranka je pod njegovim vođstvom postala najuticajnija stranka u zemlji. Adenauer, koji je bio kancelar do svoje 87. godine, nazvan je Der Alte (stari). Prema britanskom istoričaru Roju Dženkinsu on je „najstariji državnik ikada koji je izabran na neku funkciju”.[3] Protivrečio je svojim godinama intenzivnim radnim navikama i neverovatnim političkim instinktom. Zalagao se za široku viziju tržišta baziranim na osnovama liberalne demokratije i antikomunizma. Kao izuzetno vešt političar, Adenauer je bio duboko posvećen prozapadnoj orijentaciji spoljne politike Zapadne Nemačke i njenom vraćanju na svetsku scenu. Radio je na obnovi zapadnonemačke privrede od razaranja Drugog svetskog rata i bio je na čelu nemačkog ekonomskog čuda. Ponovo je uspostavio nemačku armiju (Bundesver) 1955. godine i obnovio odnose sa Francuskom, što je omogućilo ekonomsko ujedinjenje zapadne Evrope. Adenauer je predstavljao oštrog protivnika Istočne Nemačke i uveo je Zapadnu Nemačku u NATO. Za vreme njegovog mandata, Zapadna Nemačka je postala čvrst saveznik Sjedinjenih Američkih Država. Kao veliki rimokatolik, bio jedan od vodećih članova Stranke centra za vreme Vajmarske Republike. Takođe, vršio je funkciju gradonačelnika Kelna (1917—1933) i bio predsednik Pruskog državnog saveta (1922—1933).

Raj sam uvek zamišljao kao nekakvu biblioteku. Horhe Luis Borhes Život, literatura, anegdote – sve je tu. Trideset pisaca otvara vrata svoje „druge kuće”, onih tihih mesta u kojima su radili kao upravnici, bibliotekari ili arhivisti, provodeći duge sate u čitanju i istraživanju. Anhel Esteban nas vodi kroz istoriju prašnjavih polica, kroz vekove nagomilanog znanja i upoznaje nas sa (ne)radnim navikama slavnih ljudi od pera poput Getea, Helderlina, Prusta, Borhesa, Ljose, Kerola, Pereka i Stivena Kinga. Čar ove knjige nije samo u raznolikosti sudbina njenih junaka, anegdotama i mitovima koji su se pleli oko njih, već i u istorijsko-geografskim skokovima kojima obilazimo biblioteke iz epohe baroka do savremenog doba, od Buenos Ajresa preko Londona, Madrida pa sve do ruskih pustahija. Anhel Esteban je uspeo da sumira ogromnu građu koja po pavilu prati ovakve knjige i da zakletim knjiškim moljcima pruži uzbudljivo i edukativno štivo, puno dragocenih podataka. Prevod sa španskog: Vesna Vidaković Povez knjige : mek Strana : 230 Format knjige : 21 cm Pismo : latinica

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Uroš Predić (Orlovat, 7. decembar 1857 — Beograd, 11. februar 1953) bio je srpski slikar. Uz Paju Jovanovića i Đorđa Krstića smatra se za najznačajnijeg srpskog slikara realizma. Predić je najviše ostao upamćen po svojim ranim radovima, u kojima je prikazao „stvaran” život običnih ljudi. Kasnije je dao veliki doprinos u crkvenom slikarstvu i portretima. Predićev opus obuhvata ukupno 1658 radova. Biografija Rođen je u Orlovatu kao najmlađi sin sveštenika Petra Predića i Marije, rođene Ilijević, iz Crepaje.[1][2] U Orlovatu je pohađao osnovnu školu, a potom nemačku školu u Crepaji. Od 1869. do 1876. godine pohađao je sedmorazrednu gimnaziju u Pančevu (pančevačka realka, koja je kasnije dobila ime po njemu). Kao vrlo darovit, dobio je stipendiju Matice srpske[3] i 1876. godine otišao na bečku slikarsku akademiju.[4] Predić je bio najizrazitiji predstavnik akademskog realizma kod Srba. Završio je konzervativnu Umetničku akademiju u Beču 1880. godine u klasi profesora Gripenkerla (Christian Griepenkerl), istaknutog bečkog slikara, koji je imao veliki uticaj na Predića. U toku studija dobio je Gundelovu nagradu - za slikanje uljem po muškom modelu 1879. godine. Godine 1882. radio je u privatnom ateljeu prof. Gripenkerla, a u periodu 1883-1885. bio je asistent Umetničke akademije u Beču. U to vreme po uputstvu prof. Gripenkerla i arhitekte Hanzena izradio je 13 slika mitološke sadržine za friz Parlamenta u Beču.[5] Usled porodičnih obaveza 1885. godine vraća se u domovinu. O njegovom intimnom životu tog umetnika svetačkog života i lika, nedovoljno se zna. Sav posvećen umetnosti i porodici, nikada se nije oženio. Posle srećnog i bezbrižnog petnaest godina dugog perioda u rodnom selu, skrasio se u srpskoj prestonici. Drugu polovinu svog života proveo je u svom delu zajedničke kuće, sa bratom Josifom, profesorom - u Beogradu. U Orlovatu je ostala priča o neostvarenoj ljubavi između sredovečnog slikara i šesnaest godina mlađe Orlovaćanke, Ane Nakarade (1873—1938), ćerke penzionisanog oberlajtanta Đure Nakarade (1830-1899).[6] Stari Orlovaćani pamte da je gospođa majka Katarina, bila jedina prepreka njihovom zajedničkom životu.[7] U Orlovatu radi seriju slika iz života svojih seljaka. Zatim je 1886-1889. boravio u Beogradu, 1890-1893. u Novom Sadu i u Starom Bečeju. U periodu 1894-1909. godine živi u Orlovatu, a od 1909. godine pa do smrti u Beogradu. Svoje slike samostalno izlaže 1888, 1910, 1920, 1949. godine u Beogradu, 1890, 1949. u Novom Sadu, 1890. u Sremskim Karlovcima, te 1890. u Pančevu i Vršcu. U svom slikarskom opusu najviše su zastupljeni portreti, ikonografija, žanr i istorijske kompozicije, ređe predeo, i samo jedan akt. Kuća i atelje Uroša Predića u Beogradu, Svetogorska 27 Vesela braća, 1887, Narodni Muzej Srbije, Beograd Jedan je od osnivača društva Lada 1904. i bio je neprekidno član ovog društva, kao i njegov prvo predsednik, pa dugogodišnji počasni predsednik. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 26. januara 1909, a 3. februara 1910. godine za redovnog člana. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika u Beogradu 1919. godine i prvi njegov predsednik.[8] U pokušaju da postigne što uverljiviju sličnost sa likom naručioca i insistirajući na prepoznatljivosti, Predić je postao hroničar građanskog društva svoga vremena. Godine 1885. u Pančevu je počeo sa slikanjem portreta po porudžbini, ponekad uz pomoć fotografija. Radio je najčešće reprezentativne portrete, glave ili biste. Bio je jedan od članova delegacije Kraljevine Srbije na paviljonu Kraljevine Srbije na međunarodnoj izložbi u Rimu 1911. godine.[9] Od žanr scena, poznata dela su Vesela braća i Siroče (na majčinom grobu), zatim istorijska dela su Hercegovački begunci i Na Studencu. Jedna od najpoznatijih njegovih slika je Kosovka devojka. Uradio je čuvene portrete predsednika Akademije: Sime Lozanića, Stojana Novakovića (1920), Jovana Žujovića (1921), Jovana Cvijića (1923), Đorđa Vajferta (1927) Slobodana Jovanovića (1930), Bogdana Gavrilovića (1935) i Aleksandra Belića (1940). Zatim portreti Mihaila Petrovića (1943), Ksenije Atanasijević (1917), Brane Petronijevića (1911), Živojina Mišića (1919) itd. Inicijali kojima je često potpisivao svoje slike Njegove slike „Hercegovački begunci“ i „Siroče na majčinom grobu“ otkupio je Mihajlo Pupin na izložbi u Parizu 1889. godine i poklonio ih Narodnom muzeju Srbije.[10] Uroš Predić je oslikao ikonostas bečejske pravoslavne crkve i ikonostas u kapeli bečejskog veleposednika Bogdana Dunđerskog.[11] Osim toga naslikao je više ikonostasa zbog kojih se ocenjuje da je poslednji značajan srpski ikonopisac, među njima je i ikonostas crkve u Orlovatu.[12][13] Poseban kvalitet kod Predića ima njegov crtež, što je posebno uočljivo u njegovim sačuvanim blokovima za skiciranje. U svom dugom stvaralačkom životu ostao je veran pravilima starih majstora i istrajao je na isticanju crteža i jasnoće kompozicije, pokazujući otpor prema težnjama mladih umetnika koji su se školovali u Minhenu i Parizu. I u dubokoj starosti bio je pun radne energije i vedrine. Nekoliko meseci pre smrti peo se na stolicu da ređa neke slike u svom ateljeu, pao je i tom prilikom se povredio (polomio nogu), od toga se nikada nije potpuno oporavio.[4] Ubrzo je umro 1953. godine u Beogradu, u svojoj 96. godini, kao najstariji srpski slikar. Prema sopstvenoj želji sahranjen je u Orlovatu.[14][15] Predić je redovno vodio evidenciju svojih radova, kada ih je započeo, dovršio i primopredao. Njegov čitav opus obuhvata 1658 radova.[16] Opisivan je kao disciplinovan i vredan umetnik, džentlmen, gospodin i skeptik. Izložba njegovih dela održana je 2022. u Novom Sadu u Galeriji Matice srpske

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The Tell-Tale Heart: The Life and Works of Edgar Allan Poe Julian Symons Julian Gustave Symons (izvorno Gustave Julian Symons) (izgovara se SIMM-ons; [1] 30. svibnja 1912. – 19. studenog 1994.) bio je britanski pisac krimića i pjesnik. Pisao je i društvenu i vojnu povijest, biografiju i studije književnosti. Rođen je u Claphamu u Londonu, a umro u Walmeru u Kentu. Život i djelo Julian Symons rođen je u Londonu od aukcionara Morrisa Alberta Symonsa (umro 1929.), rusko-poljskog židovskog imigrantskog podrijetla, i Minnie Louise (umrla 1964.), rođene Bull.[2] Bio je mlađi brat, a kasnije i biograf pisca A. J. A. Symonsa. Kao i njegov brat, zbog oskudnih financijskih prilika obitelji napustio je školu s 14 godina, pohađajući `školu za zaostalu djecu` zbog teškog mucanja. Kasnije se uglavnom samoobrazovao, dok je radio kao daktilograf i službenik za inženjersku tvrtku.[3][1] Osnovao je 1937. časopis za poeziju Stih dvadesetog stoljeća, uređujući ga dvije godine. Prije rata se bezbrižno okrenuo kriminalističkom pisanju i ubrzo nakon toga etablirao se kao njegov vodeći eksponent, iako njegova upotreba ironije da pokaže nasilje iza respektabilnih maski društva postavlja mnoge njegove knjige na razinu ortodoksnog romana.` [4] Kao rani trockist, podnio je zahtjev za priznanje antikapitalističkog prigovarača savjesti u Drugom svjetskom ratu, ali ga je sud odbio. Odlučio je ne žaliti se i završio je u Kraljevskom oklopnom korpusu od 1942. do 1944., kada je dobio invaliditet zbog ozljede ruke koja nije bila povezana s borbom. Nakon razdoblja kao pisac reklamnih tekstova, postao je pisac s punim radnim vremenom 1947. Tijekom svoje karijere osvojio je dvije nagrade Edgar od Misterijalnih pisaca Amerike, a 1982. dobio je MWA-ovu nagradu Grand Master. Symons je bio predsjednik Detection Cluba od 1976. do 1985. godine. Symonsova knjiga iz 1972. Krvavo ubojstvo: od detektivske priče do kriminalističkog romana (objavljena kao Mortal Consequences u SAD-u) jedno je od najpoznatijih kritičkih djela na području kriminalističke fikcije. Revidirana izdanja objavljena su 1985., 1992. i konačno 1994. Symons je istaknuo razliku između klasične zagonetačke misterije, povezane s piscima kao što su Agatha Christie i John Dickson Carr, i modernijeg `krimića`, koji stavlja naglasak na psihologiju i motivacija. Symons je objavio više od trideset kriminalističkih romana i zbirki priča između 1945. i 1994. Njegova su djela kombinirala elemente i detektivske priče i kriminalističkog romana, ali su jasno naginjala prema potonjem, s naglaskom na karakter i psihologiju, što je anticipiralo kasnije pisce krimića poput Ruth Rendell i P.D. James. Njegovi se romani usredotočuju na obične ljude uvučene u ubojiti lanac događaja; zamršeni zapleti često su začinjeni crnim humorom. Romani tipični za njegov stil uključuju The Color of Murder (1957.), Edgarom nagrađeni The Progress of a Crime (1960.), The Man Whose Dreams Came True (1968.), The Man Who Lost His Wife (1970.) i The Plot Against Roger Ryder (1973). Symons je napisao dva moderna pastiša Sherlocka Holmesa, kao i pastiš smješten u 1920-e. U A Three-Pipe Problem (1975.), detektiv je bio `... televizijski glumac, Sheridan Hayes, koji nosi masku Sherlocka Holmesa i preuzima njegov lik. Knjiga je lijepo preokrenula uobičajenu temu kriminalca iza maske imati prilično običnog čovjeka koji nosi masku velikog detektiva.` Nastavak The Kentish Manor Murders napisan je 1988. Za svoju knjigu The Great Detectives iz 1981. napisao je pastiš Sherlocka Holmesa umjesto biografske skice. Pod naslovom `Kako je pustinjak bio uznemiren dok je bio u mirovini`, događaji u priči odvijaju se 1920-ih kada Sherlocka Holmesa izvlače iz mirovine kako bi riješio neobičan slučaj nestale osobe. Priča je uvrštena u zbirku Daljnje pustolovine Sherlocka Holmesa, u kojoj je dobila doyleovski naslov `Avantura Hillerman Halla`. Također je povremeno ulazio u povijesne misterije, kao što je The Blackheath Poisonings (1978.), koji je snimljen za televiziju 1992., i sa Sweet Adelaide (1980.). Godine 1941. Symons je oženio Kathleen Clark; dobili su sina Marka.[5] Symons je umro u svom domu u Walmeru, u Kentu, a iza njega su ostali udovica i sin. The Tell-Tale Heart uklanja mitove koji su se razvili oko života Edgara Allena Poea i daje potpuno svježu procjenu i čovjeka i njegovog djela. Symons otkriva Poea onako kako su ga njegovi suvremenici vidjeli kao čovjeka koji se bori za život od hakerskog novinarstva i nastoji pronaći pokrovitelja za svoj novi časopis, i čovjeka čiji je život bio opterećen tolikim tragedijama da je često bio tjeran na prekomjerno opijanje i niz nezdravih odnosa. Prikladno napisan od strane još jednog majstora u umjetnosti pisanja krimića, ovaj svezak briljantno prikazuje izvornog tvorca detektivske priče i otkriva ga kao genijalca i besramnog plagijatora kakav je i bio.`