Izdavači: FAKULTET DRAMSKIH UMETNOSTI, Beograd; INSTITUT ZA POZORIŠTE, FILM, RADIO I TELEVIZIJU, Beograd Edicija: KULTURA, UMETNOST, MEDIJI 166 str. ; 15 x 27 cm - Latinica / Mek povez U knjizi se nalazi posveta autora.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dejan Kosanovic - Poceci kinematografije na tlu jugoslavije 1896-1918 Izdavac : Institut za film Beograd 1985, 330 strana Dejan Kosanović (Beograd, 28. septembar 1930 – Beograd, 8. avgust 2013) bio je srpski reditelj i scenarista dramskih filmova, istoričar filma i profesor i dekan Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu i prorektor Univerziteta umetnosti u Beogradu. Bio je i direktor Festivala jugoslovenskog filma u Puli. Biografija Obrazovanje Dejan Kosanović je osnovnu i srednju školu završio u Beogradu. Godine 1948. je primljen u treću septembarsku generaciju Visoke filmske škole na odsek režije, a diplomirao je režiju na Akademiji za pozorišnu umetnost 1952. godine [1] Uporedo je završio Istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu.[1] Od 1971. godine aktivno se bavio proučavanjem istorije filma, odnosno, počecima filma u Jugoslovenskim zemljama i regionu[2] da bi 1983. godine krunisao svoj rad doktoratom na Fakultetu dramskih umetnosti Univerziteta umetnosti u Beogradu pod imenom: Počeci kinematografije na teritoriji Jugoslavije 1896-1918.[3] Profesorski poziv Od 1962. godine je počeo da predaje na tadašnjoj Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju (danas Fakultet dramskih umetnosti) predmet Organizacija filmske proizvodnje, kao i predmet Istorija filma na trećem stepenu studija. U početku je radio honorarno, a kasnije ulazi u stalni radni odnos. Na Fakultetu je radio – sa prekidima – sve do odlaska u penziju 1995. godine kao redovan profesor. Bio je dekan FDU (1973-1975), kao i prorektor Univerziteta umetnosti u Beogradu (1979-1983).[4] Izveo je brojne generacije studenata (organizacije), odnosno filmske produkcije na FDU, koje je ga pamte kao vrsnog predavača, izuzetnog pedagoga, odgovornog profesionalca i velikog eruditu koji pored znanja iz istorije, teorije, estetike filma.[5] Služio se engleskim, francuskim, italijanskim, nemačkim i kineskim jezikom.[1] Dejan Kosanović, Branko Vujović, Radoslav Đokić i Radoslav Zelenović Reditelj i scenarista Radio je kao asistent režije mnogih domaćih i stranih filmskih reditelja na domaćim i koprodukcionim igranim filmovima, a zatim je kao reditelj realizovao 35 dokumentarnih filmova i preko 200 televizijskih dokumentarnih emisija[2] za Jugoslovensku radio televiziju (TV Beograd, TV Novi Sad) i inostrane televizije ORTF, ZDF i američku ABC televiziju. [3] Tematika njegovih dokumentarnih filmova je bila raznovrsna. Dejan Kosanović je pre svega težio da gledaocu prenese nova saznanja o našoj prošlosti, o istoriji i istoriji likovnih umetnosti u Srbiji, ali takođe i o drugim zbivanjima u svetu koji nas okružuje....

Kao na slikama Izdavač: Zavod za izdavanje udžbenika - Sarajevo 1972 Ivan Focht (Sarajevo, 7. 6. 1927 - Zagreb, 20. 10. 1992), jugoslavenski filozof i mikolog. Sadržaj 1 Biografija 2 Djela 2.1 Knjige 2.2 Izabrani članci 2.3 Prijevodi i predgovori 3 Reference Biografija[uredi | uredi kod] Ivan Focht je rođen 7. 6. 1927 u Sarajevu u židovskoj[1][2] porodici Josipa i Sare-Šarlote Foht.[3] Ivanov otac, majka i mlađi brat Vlatko su stradali za vrijeme Holokausta.[3] Tijekom Drugoga svjetskoga rata, 1944 godine, cijela porodica Foht je uhićena, pošto je u njihovoj kući otkriven materijal vojne prirode i tiskara mjesnoga komiteta Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Izbjegavši smrt, skokom sa drugog kata zatvora u zgradi Župskoga redarstva,[3] Ivan se pridružio Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (NOVJ).[2] Nakon rata pohađao je i završio Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu u klasi Vladimira Filipovića. Nakon obrane doktorske teze vratio se u Sarajevo, gdje je predavao estetiku na odsjeku za filozofiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu i na Muzičkoj akademiji sve do odlaska u mirovinu. Potom se preselio u Zagreb, gdje je proveo ostatak života.[4][5] Ivan je bio filozof fenomenološke orijentacije, koji se već u ranim djelima odmicao od marksističkog i psihologističkog tumačenja umjetnosti. Glazba je u njegovim tekstovima imala ontološku prednost u odnosu na sve ostale umjetnosti. U glazbenoj umjetnosti, osobito onoj Bachovoj, Focht je pokušavao razotkriti bitnost pitagorejskog ostvarenja glazbe. Utemeljena brojem te na zakonima kosmosa što su ih ustanovili Pitagora i njegovi učenici, Bachova glazba prema tumaćenju Ivana Fochta nije puki odraz subjekta, niti odraz društvene zbilje, jednako tako ona nije izraz ljudskih osjećaja, nego tajna života ustrojena i ugođena prema kozmičkim zakonima.[4][5] Ivan Focht se pored estetike bavio i gljivarstvom, te je objavio nekoliko značajnih knjiga o gljivama. Također je bio jedan od prvih teoretičara znanstvene fantastike u nas, smatrajući kako je naše doba doba odumiranja filozofije, odnosno doba znanosti i znanstvene fantastike. Bio je dopisni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.[4][5] Ivan Focht je preminuo u Zagrebu, 20. 10. 1992 godine. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoju.[6] Djela[uredi | uredi kod] Knjige[uredi | uredi kod] Istina i biće umjetnosti, Sarajevo: Svjetlost, (1959) Mogućnost, nužnost, slučajnost, stvarnost / Hegelovo učenje o odumiranju umjetnosti, Sarajevo: Veselin Masleša, (1961) Moderna umetnost kao ontološki problem, Beograd: Institut društvenih nauka, (1965) Uvod u estetiku, Sarajevo: Zavod za izdavanje udžbenika, (1972) Tajna umjetnosti, Zagreb: Školska knjiga, (1976) Gljive Jugoslavije, Beograd: Nolit, (1979) Savremena estetika muzike: Petnaest teorijskih portreta, Beograd: Nolit, (1980) Ključ za gljive, Zagreb: Naprijed, (1986) Naši vrganji, Zagreb: Znanje, (1987) Izabrani članci[uredi | uredi kod] Marks o ljudskoj slobodi, Zora, 3, br. 9, 38-46, (1950) Shematiziranje podjele materijalizam-idealizam u obradi istorije filozofije, Pregled, 3, br. 10, (1953) Realizam-modernizam, Kulturni radnik, br. 10, 7-14, (1956) Neobičan položaj moderne muzike, Kulturni radnik, br. 1-2, 14-20, (1957) Pavle Stefanović, `Tragom tona`, Izraz, br. 7-8, 101-104, (1958) Apstraktno slikarstvo pod udarima, Izraz, br. 7-8, (1959) Najnoviji Lukačev estetički pokušaj, Izraz, 3, knj. 6, br. 11-12, 488-500, (1959) Tegobe teorije odraza, Izraz, 5, knj. 2, 149-165, (1961) Humanost umjetnosti, u: Branko Bošnjak i Rudi Supek (ur.), Humanizam i socijalizam, knj. 1, Zagreb: Naprijed, 217-234, (1963) Izgledi fenomenološke estetike muzike, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 3, knj. 6, br. 11, 679-712, (1964) Umjetnička tehnika i tehnifikacija umjetnosti, Praxis, 3, br. 2, 167-180, (1966) Granica Hartmannove estetike, Praxis, 4, br. 5-6, 749-754, (1967) Umjetnost i partijnost, Izraz, 9, br. 8-9, 815-822, (1967) O knjizi Dragutina Gostuškog `Vreme umetnosti`, Treći program Radio Beograda, br. 1, proljeće, 245-254, (1969) Estetički programi časopisa, Treći program Radio Beograda, br. 2, ljeto, 219-230, (1969) Teorijski autoportret, Treći program Radio Beograda, br. 4, zima, 324-332, (1970) Modalitet umjetnosti, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 9, 338-346, (1971) Umjetnost kao objektivirani duh, Forum: časopis Razreda za suvremenu književnost Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti, god. 10, knj. 22, br. 10-11, 552-558, (1971) Adornova podjela umjetnosti na `avangardnu` i `masovnu`, Kulturni radnik, br. 5, 83-89, (1972) La notion pythagoricienne de la musique: contribution a sa determination, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 3, br. 2, 161-172, (1972) Korčulanske gljive sabrane u prosincu, Zbornik otoka Korčule, sv. 2, 229-240, (1972) Šta je muzika, Treći program Radio Beograda, br. 16, zima, 345-354, (1973) Ukus malograđanina, Treći program Radio Beograda, br. 17, proljeće, 259-266, (1973) `Forma` i forme, Treći program Radio Beograda, br. 18, ljeto, 325-366, (1973) Otvorenost za vrednote, Treći program Radio Beograda, br. 19, jesen, 59-70, (1973) Adornos gnoseologistische Einstellung zur Musik, International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, god. 5, br. 2, 265-276, (1974) Andreas Liess: Der Weg nach Innen (Ortung ästhetischen Denkens heute), Verlag San Michele, Zürich 1973, pp. 134 (recenzija), International Review of the Aesthetics and Sociology of Music, 5, br. 2, 346-350, (1974) Amuzija hegelijanstva, Polja, 20, br. 186-187, 12-14, (1974) Slika čovjeka i kosmosa, Treći program Radio Beograda, br. 21, proljeće, 523-562, (1974) Granice ontologije umjetnosti u istraživanju književnog djela, Teka, br. 8, proljeće, 318-328, (1975) Geneza literature, Treći program Radio Beograda, br. 24, zima, 71-128, (1975) Filozofija prirode, Treći program Radio Beograda, br. 27, jesen, br. 27, 29-112, (1975) Put k ontologiji umjetnosti, u: Ante Marušić (ur.), Svijet umjetnosti: Marksističke interpretacije, Zagreb: Školska knjiga, 195-212, (1976) Esej kao protuteža filosofijskom sistemu, Delo, 22, br. 5, 30-39, (1976) Gljive dubrovačkog kraja, Dubrovnik, br. 6, 89-102, (1976) Muzika i simbolika brojeva, Polja, 23, br. 220-221, 3-6, (1977) Smrt i beskonačnost, Polja, 24, br. 236, 31-33, (1978) Filozofija muzike, u: Dobroslav Smiljanić (ur.), Filozofija umetnosti, Beograd: Kolarčev narodni univerzitet, 145-155, (1978) Filozofija izvan struke, Treći program Radio Beograda, br. 36, zima, 195-216, (1978) Savremeni estetičari muzike: Muzičari o muzici, Treći program Radio Beograda, br. 39, jesen, 451-481, (1978) Filozofski pogledi Franca Kafke: Jedan nacrt, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 3, 251-259, (1979) Metaestetika ili estetike marksizma, u: Sreten Petrović, Marksistička estetika: Kritika estetičkog uma, Beograd: BIGZ, 1-9, (1979) Problem identiteta muzičkog djela, Život umjetnosti, br. 29/30, 92-102, (1980) Jankelevičev muzičko-estetički agnosticizam, Polja, 26, br. 256-257, 197-200, (1980) Kriza ili kataklizma: Hegel i moderna umetnost, Politika, broj 10, (1980) Glazba i gljive padoše nam s neba, Zbornik Trećeg programa Radio Zagreba, br. 6, 195-201, (1981) Nesreća u sreći, Polja, 27, br. 264, 57-59, (1981) Estetika i moderna umjetnost, Polja, 29, br. 288, 70-72, (1983) Prijevodi i predgovori[uredi | uredi kod] Günther Anders: Kafka - za i protiv, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Narodna prosvjeta, (1955) Benedetto Croce: Estetika kao nauka o izrazu i opća lingvistika, preveo Vinko Vitezica, predgovor Ivan Focht, Zagreb: Naprijed, (1960) György Lukacs: Prolegomena za marksističku estetiku: posebnost kao centralna kategorija estetike, preveo Milan Damjanović, uvodna studija Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1960) Max Raphael: Teorija duhovnog stvaranja na osnovi marksizma, preveo Konstantin Petrović, predgovor Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1960) Max Dessoir: Estetika i opća nauka o umjetnosti, preveo Ivan Focht, Sarajevo: Veselin Masleša, (1963) Theodor W. Adorno: Filozofija nove muzike, preveo i predgovor napisao Ivan Focht, Beograd: Nolit, (1968) Eduard Hanslick: O muzički lijepom, predgovor i prijevod Ivan Focht, Beograd: Beogradski izdavačko-grafički zavod, (1977) Vladimir Jankélévitch: Muzika i neizrecivo, prevela Jelena Jelić, predgovor Ivan Focht, Novi Sad: Književna zajednica Novog Sada, (1987) Estetika max bense abraham mol hegel hartman ...

Autor: Stevan Kovačević Format: 22 cm Broj strana: 272 Povez: Tvrd Obnovljeno i prošireno izdanje knjige „Gradovi Srbije – u slici i reči` autora Stevana Kovačevića, u kojoj su dati mali, bogato ilustrovani portreti svih varoši i gradova u Srbiji. „Kao rukovodilac najveće priredbe i jedan od osnivača krosa Radio-televizije Srbije (RTS) putovao sam iz grada u grad i video da mnoge varošice, varoši i gradovi nemaju monografiju`, rekao je Kovačević, novinar Radio Beograda. Knjiga se obraća radoznalim duhovima, onima koji ne znaju ništa o kulturnoj i civilizacijskoj istoriji Srbije, onima koji znaju prilično, ali i onima koji su obavešteni o svim relevantnim pojedinostima. Ona se obraća svima koji u Srbiju dolaze i imaju otvoreno srce i iskrenu želju da o njenoj kulturi i istoriji saznaju nešto određeno i konkretno.

Malo nagnječena (tako je stajala u kutiji), ali inače nekorišćena. Tin Ujević je u tri navrata boravio u Beogradu – 1912. kao izgnanik iz Hrvatske, odnosno Austro- -Ugarske, zatim od početka 1920. do sredine novembra 1925, i na kraju od jula 1926. do sredine novembra 1929 – ukupno nepunih deset godina. Uzbudljiva priča o jednom od najvećih hrvatskih i jugoslovenskih književnika – zašto ne reći i srpskih (u krugu modernista s kojima je stvarao književnu i intelektualnu klimu Beograda) jer je u kontekstu ove literature stvorio veoma zamašan i izuzetan opus (Lelek sebra, Kolajna), ogroman broj raznolikih književnih radova rasutih po mnogobrojnim beogradskim listovima i časopisima. Beogradske godine Tina Ujevića sadrže dve različite priče: prva je veoma plodna i izrazito podsticajna modernistička stvaralačka magija, druga je obeležena ekstremnim boemstvom. Ovo je otkrivalačka, inspirativna, dobro sklopljena priča o jednom velikanu a i kralju beogradske boemije. Čita se kao uzbudljiv avanturistički roman... Nedeljko Ješić (Gorobilje kod Požege, 1. septembar 1930 – Beograd, 8. april 2019) bio je srpski i jugoslovenski profesor, novinar, književnik, publicista i urednik emisija. Nedeljko Ješić Lični podaci Puno ime Nedeljko Ješić Datum rođenja 1. septembar 1930. Mesto rođenja Gorobilje, Požega,, Kraljevina Jugoslavija Datum smrti 8. april 2019. (88 god.) Mesto smrti Beograd,, Srbija Novinarski rad Novine Večernje novosti Televizija Radio-televizija Srbije Biografija Rodio se kao sin Ješić M. Ljubomira Ljube i Milice.[1][2][3][4] Dobio je ime po svom stricu, Ješić M. Nedeljku (1890–1914), koji je kao mladić poginuo u Prvom vetskom ratu.[5][2] Osnovnu školu, završio je u svom zavičaju, [6] gimnaziju u Požegi, Užicu i Čačku,[6] a filološki fakultet – odsek za jugoslovensku književnost, u Beogradu,[7][6] gde je i magistrirao 1961. godine, na temu „Kritika o delu Miloša Crnjanskog“[6] Radio je jedno vreme kao profesor gimnazije u Čačku,[6][4] a nakon toga odselio se u Beograd i radio je u „Večernjim novostima“[7][6] i u Republičkom zavodu za izdavanje udžbenika.[7][6] Od 1963. godine, radio je kao novinar u Radio Beogradu, a 1973. prelazi u obrazovni program Televiziju Beograd, gde ostaje do kraja radnog veka, do 1995. godine.[7][6] Ostaće upamćen kao urednik emisija: „Zlatne ruke”, „Azbuka zanimanja” (1975/76)[8][9], „Očevi i deca”[10][11], a njegova emisija „Ljudi govore”, koju je radio od 1979. do 1995. godine, ostavila je trajne zapise o ljudima našeg podneblja, u rasponu od čitavog 20. veka.[7][6] Nedeljko Ješić bavio se i publicističkim i književnim radom.[6] Objavio je veći broj knjiga, proze i književne kritike, od kojih su najpoznatije „Mladi Crnjanski“ (2004.), „Cirkus Drainac“[12] i „Tin Ujević i Beograd“ (2008.),[12] ali i monografije o selu Gorobilju, o istoriji šaha u Čačku i dr.[6] U dnevnim listovima i časopisima objavljivao je priče, eseje i feljtone, a u časopisima i veći broj članaka iz istorije požeškog kraja.[6] Autor je i nekoliko radio-drama, kao i monodrame „Crnjanski 1918“ (izvođena 1981. u Ateljeu 212).[6] Od 2012. godine u Narodnoj biblioteci Požega čuva se njegov legat, koji sadrži zbirku od preko 1.200 knjiga iz oblasti književnosti i društvenih nauka, kao i zbirku neknjižne građe i njegovih vrednih rukopisa koji čekaju svoje izdavače.[6] Dobitnik je Grand priks nagrade Festivala etnološkog filma za 1992., a 1995. godine uručena mu je i nagrada za životno delo „Svetozar Marković“, koju dodeljuje Udruženje novinara Srbije.[6] Bio je oženjen, nije imao dece. [3] Umro je 8. aprila 2019. godine u Beogradu.[6] Kremacija je izvršena u četvrtak 11. aprila 2019. godine, u 13 časova na Novom groblju u Beogradu.[7][6] Dela „Hronika Gorobilje“ (2002.). „Gorobiljsko zvono” (2003.). „Mladi Crnjanski“ (2004.). „Tin Ujević i Beograd“ (2008.).

RADIOTEHNIKA ZA SVAKOGA SA 280 SLIKA I CRTEŽA U TEKSTU AUTOR: BOŽIDAR MIHAILOVIĆ RADIO-INŽENJER IZDAVAČ: SVEOPŠTA BIBLIOTEKA, BEOGRAD GODINA IZDANJA: 1946. MEKE KORICE PISMO: LATINICA BROJ STRANA: 302 STR. STANJE KNJIGE DOBRO TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA STST NVK

Autor - osoba Tanasić, Rodoljub Naslov Opstanak : priručnik za preživljavanje u prirodi / Rodoljub Tanasić Vrsta građe priručnik Jezik srpski Godina 1996 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Pokret gorana Novog Sada : Terra nova, 1996 (Novi Sad : Ofset atelje) Fizički opis 210 str. : ilustr. ; 21 cm (Broš.) Napomene Bibliografija: str. 205. Predmetne odrednice Priroda -- Preživljavanje -- Priručnici Za proteklih 25+ godina postojanja ovog priručnika, on je prošao kroz nebrojene ruke planinara, alpinista, šumara, pripadnika gorskih službi, ribolovaca, lovaca, kampera, istraživača, izviđača i drugih poštovalaca i ljubitelja prirode širom bivše Jugoslavije, a koriste ga za obuku o preživljavanju u prirodi i elitne jedinice Vojske. Knjiga na 200 stranica obiluje grafičkim prikazima, slikama i opisima. Rođen u Lukavcu, BiH. Živeo i radio do 1992. godine u Tuzli, BiH. Od 1992. godine do danas živi u Novom Sadu, Srbija. Od 2017. godine u penziji. Rodoljub je 1981. diplomirao na Poljoprivrednom fakultetu Univerziteta u Novom Sadu, na smeru Poljoprivredne mehanizacije. Iste godine se oženio Slavicom (Novkov) Tanasić, sa kojom ima dvoje dece. Trenutno je deda 3 dečaka. U BiH je radio kao direktor u firmi „Seme“ Beograd, a zatim u PK „Kalesija“ Kalesija gde je radio do početka rata u Hrvatskoj. Nakon ratova radi u Novom Sadu, prvo kao noćni portir u „Pobedi“ (gde počinje iz dosade da piše „Opstanak“), pa zatim u stovarištu građevinskog materijala „Dabar“ u Petrovaradinu. Pokret gorana Novog Sada u to vreme prepoznaje kao zanimljivu temu ove njegove knjige, te štampu i izdavaštvo iste sprovodi u delo. Zatim, radio je u JKP „Gradskom Zelenilo“ Novi Sad i JKP „Parking servis“ Novi Sad gde je bio direktor, odakle je posle otišao i u penziju. U međuvremenu, magistrirao je i doktorirao na Poljoprivrednom fakultetu u Novom Sadu. Autor je knjiga „Opstanak – priručnik za preživljavanje u prirodi“, „Tragovi divljači“ i „Bonton, poslovni bonton i diplomatski protokol“, kao i par udžbenika i oko 15 naučnih radova. Kao nastavnik i profesor, predavao je svojevremeno u dve srednje škole i na dva fakulteta. Konstruktor je nekoliko poljoprivrednih mašina i alata, te je kao inovator bio i digitalizator Gradskog Zelenila, dok je u Parking Servisu u Novom Sadu učestvovao u razvoju aplikacija. Pored svega navedenog, Rodoljub se bavio i dobrotvornim radom, pa je tako svojevremeno Matici Srpskoj poklonio preko 400 naslova na nekoliko jezika. Rodoljub se 2020. godine zarazio sa Covid-19 i kao posledica tromboze indukovane kovidom, amputirana mu je leva noga. Iako manje aktivan fizički, Rodoljub i dalje piše i stvara. MG115 (N)

Naslov: Krv boje benzina Urednik: Fatmir Alispahić Izdavač: Tuzla : Radio Kameleon, 1996 Pismo: latinica Br. strana: 410 Format: 24 cm Povez: meki, zaštitni omot Knjiga je u celosti (listovi, korice, povez) odlično očuvana: listovi su potpuno čisti i ravni, nigde nema podvlačenja, obeležavanja, dopisivanja, `magarećih ušiju` i sl. i odlično su povezani međusobno i sa koricama; na (praznom) predlistu posveta autora.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Trojezicno izdanje Engleski, Nemacki, Francuski Men Rej (engl. Man Ray, pravo ime Emanuel Rudzicki engl. Emmanuel Rudsitzky; Filadelfija, 27. avgust 1890 — Pariz, 18. novembar 1976) bio je američki avangardni fotograf, režiser slikar i skulptor. Njegova umetnost se svrstava u dadaizam i nadrealizam. Biografija Od 1908. do 1912. studirao je umetnost u Njujorku, a 1911. je radio kao slikar i skulptor. Prve značajnije fortografije snimio je 1918. U to se vreme već bavio slikarstvom, a radio je i na filmu. U saradnji sa Marselom Dišanom stvorio je američki dadaizam, pravac začet u Evropi kao radikalni otklon od tradicionalnih principa umetnosti. Bio je član grupe umetnika „Ostali“ (engl. Others). Posle nekoliko neuspelih pokušaja tvrdio je da dadaizam ne može zaživeti u Njujorku. Potom se preselio u Pariz i nastanio u umetničkoj četvrti Monparnas, gde je uglavnom radio u ateljeima tamošnjih umetnika. Zaljubio se u model Alis Pren zvanu „Kiki sa Monparnasa“ koja mu je uskoro počela pozirati.[1] Za više od 20 godina provedenih u Parizu, Men Rej je revolucionizovao fotografsku umetnost. Mnoge poznate ličnosti našle su se na njegovim fotografijama: Džejms Džojs, Gertruda Stajn, Žan Kokto, Bridžet Bejt Tičenor i Antonen Arto. Men Rej na fotografiji Lotara Voleha u Parizu 1975 Godine 1925. u galeriji Pjer u Parizu organizovana je izložba nadrealističkih radova, na kojoj su, uz Reja, izlagali i nadrealisti Žan Arp, Maks Ernst, Andre Mason, Huan Miro i Pablo Pikaso. Godine 1934. nadrealistička umetnica Meret Openhajm naga je pozirala Reju za seriju nadrealističkih fotografija. Sa asistentkinjom i ljubavnicom Li Miler otkriva postupak solarizacije fotografije. Izumeo je i fotografsku tehniku koja koristi fotograme, a koju je dadaista Tristan Cara nazvao rejografija. Man Rej se pod starost vraća u SAD (u Los Anđeles) ali je Monparnas do kraja smatrao svojim domom. U Monparnasu i umire 18. novembra 1976.

Djordje Lebovic - Haleluja Pozorisni program sa gostovanja u Poljskoj, 1964. godine. Mek povez, 40 strana, ilustrovano. Tekstovi Jovana Cirilova i Mire Aleckovic. Tu je i tekst o poljsko-jugoslovenskim pozorisnim vezama. RETKO! Đorđe Lebović (Sombor, 1928 – Beograd, 2004), pisac i dramatičar, detinjstvo je proveo u čestim selidbama i prilagođavanju na novu okolinu, najviše u Somboru i Zagrebu, usled razvoda roditelja i složene porodične situacije. Njegov osetljiv dečački karakter oblikovalo je apokaliptično vreme „Velikog Sunovrata“, kako ga sam naziva, zlo vreme koje se približavalo tokom njegovog odrastanja u krilu jevrejske porodice. Osnovnu školu je pohađao u Somboru i Zagrebu, a sa petnaest godina sa članovima svoje porodice transportovan je u koncentracioni logor Aušvic. U logorima Aušvic, Saksenhauzen i Mathauzen proveo je skoro dve godine, do završetka Drugog svetskog rata, i preživeo zahvaljujući, između ostalog, poznavanju nemačkog i mađarskog jezika. Kao pripadnik radne grupe staklorezaca učestvovao je u nacističkom demontiranju Krematorijuma II u Aušvicu, kada su nacisti ubrzano uništavali tragove svog zločina. Po povratku iz logora, Lebović je saznao da je izgubio celu porodicu i ostao bez 40 članova šire i uže familije. Završio je gimnaziju u Somboru u skraćenom roku 1947, a potom upisao filozofiju u Beogradu i diplomirao 1951. Za vreme studija radio je kao fizički radnik, nastavnik matematike, prevodilac i humorista, zarađujući za život kao reporter u Radio Beogradu i kolumnista u humorističkom listu „Jež“. Po završetku studija radi kao novinar u Radio Novom Sadu i kustos Muzeja pozorišne umetnosti u Beogradu, a od 1955. godine kao upravnik Letnje pozornice u Topčideru. Od 1960. godine upravnik je Izložbenog paviljona u Beogradu, a od 1979. direktor Drame u Beogradskom dramskom pozorištu. Godine 1981. odlazi u invalidsku penziju. Bio je član Evropskog komiteta „Aušvic“, nosilac ordena poljske vlade za doprinos idejama mira. Đorđe Lebović se javlja u književnosti pričom O ljudima u paklu i paklu u ljudima 1955. godine i novelom Živeti je ponekad visoko, objavljenom u prestižnom časopisu „Delo“ 1956. Sledi drama Nebeski odred, koju je napisao u saradnji sa piscem Aleksandrom Obrenovićem, po mnogima začetak moderne srpske dramaturgije. Drama je prevedena i izvođena na desetak svetskih jezika, a 1957. godine nagrađena Sterijinom nagradom u Novom Sadu. Za dramu Haliluja ponovo osvaja Sterijinu nagradu 1965. godine. Vanrednu Sterijinu nagradu dobiće 1968. za dramu Viktorija. Tokom umetničkog delovanja napisao je mnogo radio drama, TV-drama, serija i scenarija za dugometražne igrane filmove. Najviše uspeha među njima imale su drame Svetlosti i senke, Traganje po pepelu (prva nagrada na međunarodnom festivalu radio drama Prix Italia), Vojnik i lutka, Cirkus, Srebrno uže, Pali anđeo, Dolnja zemlja, Ravangrad 1900, Sentandrejska rapsodija, Ponor... Drame su mu štampane i izvođene u Poljskoj, Mađarskoj, Češkoj, Slovačkoj, Rusiji, Bugarskoj, Rumuniji, Italiji, Austriji, Holandiji, Belgiji, Danskoj, Norveškoj, Engleskoj, SAD i Izraelu. Od filmova za koje je Đorđe Lebović napisao scenarija najviše uspeha imali su Most, Devojku s Kosmaja, Valter brani Sarajevo i Konvoj za El Šat. U rukopisu i rasuti po časopisima ostali su njegovi eseji i desetak novela (Zli umiru vertikalno, Kako je Greko zaradio hleb, Deset vodoravnih crta, Anđeli neće sići sa nebesa, Ako lažem, obesite me, moliću lepo, Sahrana obično počinje popodne, Važan esek i dr.). Po izbijanju ratova na tlu bivše Jugoslavije, „sa istim predznakom – tla i krvi“, odlučio je da napusti Beograd i sa porodicom se preselio u Izrael 1992. godine. U Srbiju se vratio 2000. i do smrti četiri godine kasnije pisao svoj jedini, autobiografski roman Semper idem, koji je ostao nedovršen.

Meki povez, dobro očuvana treće izdanje, ima potpis na predlistu 258 strana D

AKVARISTIKA 1 Dvodihalice, Branko Lalić, Autorsko izdanje Bela Crkva 2018, monografija o pet familija akvarijumskih riba i opisano je okruglo 100 vrsta. Ovo je jedina monografija ove vrste napisana na srpskom jeziku. Knjiga je u koloru sa više od 250 fotografija na 220 strana. Plastificirane korice. Knjiga je teška 700 grama, B5 format 17,5 x 24,5 cm. Recenziju je radio ekspert akvaristike iz časopisa ZOV gospodin Vladimir Vuković u jubilarnom 903 broju ZOV-a.

1. Artur Džanov - Primalni krik, primalna terapija, izlečenje neuroze Vojislav Milić, privatno izdanje, Mond , Beograd, 1989., 520 str., mek povez, 20cm, lošije očuvano 2. Artur Džanov - Novi primalni krik Vojislav Milić, Mond , Beograd, 1992., 440 str., mek povez, 20cm, lošije očuvano Artur Džanov (Arthur Janov, 21. avgust 1924 – 1. oktobar 2017), poznat i kao Art Džanov, bio je američki psiholog, psihoterapeut i pisac. Kao kreator primalne terapije stekao je popularnost u javnosti. Primalna terapija podrazumeva dubinsko proživljavanje osećanja sa ciljem da se doživi dugo-potiskivani bol iz detinjstva. Džanov je osnivač psihoterapeutskog centra Primalni institut. Džanov se prvobitno bavio konvencionalnom psihoterapijom u Kaliforniji.Stažirao je na psihijatrijskoj klinici Haker (engl. Hacker Psychiatric Clinic ) na Beverli Hilsu, radio je sa veteranima u Neuropsihijatrijskoj bolnici Brentvud (engl. Brentwood Neuropsychiatric Hospital). Počinje rad u privatnoj praksi od 1952. do svoje smrti 2017. godine. Radio je i u osoblju psihijatrijskog odeljenja u dečijoj bolnici (engl.Children`s Hospital) u Los Anđelesu gde je učestvovao u razvoju njihove psihosomatske jedinice. Po Džanonovom mišljenju, potisnuti bol traumatičnih iskustava iz detinjstva na kraju stvara emocionalno oštećenu odraslu osobu. Ova iskustva uključuju ne samo očigledne fizičke i psihičke povrede, već i nemogućnost da kao takvi, sutra kao roditelji pruže detetu utehu. Među Džanovljevim poznatim pacijentima bili su muzičar Džon Lenon i umetnica Joko Ono.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Priredio: Radoslav Horvat Nikola Tesla (Smiljan, 10.7. 1856. - New York, 7.1. 1943.) bio je naučnik i inovator svjetskog glasa. Radio je u području elektrotehnike i radiotehnike, te je izumio okretno magnetsko polje i višefazni sustav izmjeničnih struja. Najznačajniji Teslini pronalasci su polifazni sistem, obrtno magnetsko polje, asinhroni motor, sinhroni motor i Teslin transformator. Takođe, otkrio je jedan od načina za generisanje visokofrekventne struje, dao je značajan doprinos u prenosu i modulaciji radio-signala, a ostali su zapaženi i njegovi radovi u oblasti rendgenskih zraka. Njegov sistem naizmeničnih struja je omogućio znatno lakši i efikasniji prenos električne energije na daljinu. Bio je ključni čovek na izgradnji prve hidrocentrale na Nijagarinim vodopadima. U nekoliko je navrata nominiran za Nobelovu nagradu za fiziku, ali ju nikada nije dobio; jedan od razloga je što ju nije htio dijeliti s Edisonom, a Švedska akadmija nije željela dijeliti nagrade svakom od njih pojedinačno. Preminuo je u svojoj 87. godini, siromašan i zaboravljen. Jedini je Srbin po kome je nazvana jedna međunarodna jedinica mere, jedinica mere za gustinu magnetnog fluksa ili jačinu magnetnog polja, tesla. Nikola Tesla je autor više od 700 patenata, registrovanih u 25 zemalja, od čega u oblasti elektrotehnike 112...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jakov Orfelin (sredina 18. veka, Vukovar ili Sremski Karlovci — oko 20. oktobra 1803) bio je srpski ikonopisac i barokni slikar. Biografija Školovao ga je stric Zaharije Orfelin.[1][2] Godine 1766. upisao se na bečku bakrorezačku akademiju Jakoba Šmucera.[3] Iz pisma, koje mu je uputio stric 13. marta 1773. godine, vidi se da ga je stric već posinio i da je tada bio već akademski slikar kao i da mu je pomagao u slikanju i da je zarađivao toliko da je mogao da pomaže svoga poočima. Neki od njegovih radova su pripisivani Zahariju Orfelinu. U društvu sa Teodorom Kračunom radio je na Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima 1780 — 1781. godine i to velike prestone ikone na ikonostasu Sv. Jovana Krstitelja, Sv. Jerarha i Sv. Trojice kao i mnoge druge ikonostase u Bačkoj, Sremu,[4] a vrlo je verovatno da je radio i portrete.[5] Živeo je u Sremskim Karlovcima.[6] Pored religioznog slikarstva i portreta izradio je i crteže za bakroreze Rajićeve istorije. Smatra se vodećim predstavnikom srpskog kasnobaroknog slikarstva, u kome se jasno ogledaju uticaji rokokoa i neoklasicizma. Orfelinovo slikarstvo je po duhu najbliže epohi prosvetiteljstva i jezefinističkim prosvetiteljskim reformama.

Damnjan emocionalna i izvodjačka sabranost 1954.-1959. Галерија РТС, Београд, 16. мај- 6. Јун 2013. / [аутор изложбе и каталога Љубица Миљковић] Врста/садржај каталог Језик српски Година 2013. Издавање и производња Београд : Радио-телевизија Србије, 2013 (Београд :Штампарија РТС) Остали аутори Вељовић, Срђан Физички опис 24 стр.: репродукције; 30 cm Тираж 1.000 Meki povez, format: 21 x 29,5 cm, 24 strana, ilustrovano u koloru, cirilica. Korice odlicne, kao na slikama. Unutra odlicna, bez tragova pisanja. Kompaktna. 18042023 ktj-54

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kris nije radio samo kao psihoanalitičar, već je radio i kao istoričar umetnosti i objavljivao članke o istoriji umetnosti. Kao psihoanalitičar dao je značajan doprinos psihologiji umetnika i psihoanalitičkoj interpretaciji umetničkih dela i karikature. Godine 1928. Kris je intenzivirao svoj radni odnos sa Frojdom i postao je član Bečkog psihoanalitičkog društva. Između 1930. i 1938. Kris je radio kao predavač na Bečkom psihoanalitičkom institutu. Godine 1933. Frojd je zamolio Krisa da postane urednik časopisa Imago, u kojem je 1936. objavio rad koji se odnosi na umetnost i psihologiju. Tvrdio je da je razlika između umetnika i psihotičara u tome što se umetnik može vratiti iz sveta svoje mašte. stvarnom svetu, dok psihotičar ne može. 1938. Kris je pobegao u Englesku, nakon što je Hitler napao Austriju. U Engleskoj je postao predavač i analitičar za obuku na Londonskom institutu za psihoanalizu, do 1940. Godine 1940. Kris se sa porodicom preselio u Njujork, gde je postao gostujući profesor na Novoj školi za društvena istraživanja, gde je osnovao istraživačku Projekat o totalitarnoj komunikaciji (1941–44) zajedno sa Hansom Špajerom.[4] Godine 1943. počeo je da radi kao predavač na Njujorškom psihoanalitičkom institutu i ​​Koledžu grada Njujorka. Godine 1945. zajedno sa Anom Frojd i Mari Bonaparta osnovao je časopis The Psichoanalitic Studi of the Child. Kris je poslednje godine svog života posvetio psihoanalitičkoj teoriji, psihologiji ega, ranom razvoju u detinjstvu i teoriji psihoanalitičke tehnike. Kris je bio jedan od prvih razvijača nove psihologije ega, škole psihoanalize koja je nastala u Frojdovom modelu ego-superego-id. Predložio je novi način ulaska u nesvesno; ne putem brzog i trenutnog ulaska, već putem istraživanja na površini. Sastoji se od razotkrivanja odbrambenih mehanizama, a ne od istraživanja id-a. Kris je umro u Njujorku 1957. Ernst Kris (26. travnja 1900. - 27. veljače 1957.) bio je austrijski psihoanalitičar i povjesničar umjetnosti. Život Kris je rođen 1900. godine u obitelji Leopolda Krisa, odvjetnika, i Roze Schick u Beču, Austro-Ugarska. Kris nije samo radio kao psihoanalitičar, radio je i kao povjesničar umjetnosti i objavljivao članke o povijesti umjetnosti. Kao psihoanalitičar dao je značajan doprinos psihologiji umjetnika i psihoanalitičkoj interpretaciji umjetničkih djela i karikature. U reviji Imago objavio je svoju prvu psihoanalitičku studiju `Ein geisteskranker Bildhauer` (Duševno bolesni kipar) o Franzu Xaveru Messerschmidtu. Krajem 1910-ih i početkom 1920-ih, Kris je studirao povijest umjetnosti kod Maxa Dvořáka i Juliusa von Schlossera na Odsjeku za povijest umjetnosti na Sveučilištu u Beču, na kojem je doktorirao 1922. [1] Jedan od profesora bio je Emanuel Loewy, prijatelj Sigmunda Freuda. Godine 1927. Kris se oženio Marianne Rie, kćeri drugog Freudova prijatelja, Oscara Riea. Imali su dvoje djece. Kris i njegova žena postali su psihoanalitičari i Kris je počeo objavljivati psihoanalitičke radove. Godinu dana kasnije, 1928., Kris je intenzivirao suradnju s Freudom, te je postao član Bečkog psihoanalitičkog društva. Između 1930. i 1938. Kris je radio kao predavač na Bečkom psihoanalitičkom institutu. Godine 1933. Freud je zamolio Krisa da postane urednik časopisa Imago, u kojem je 1936. objavio članak koji povezuje umjetnost i psihologiju. Tvrdio je da je razlika između umjetnika i psihotičara u tome što se umjetnik može vratiti iz svijeta svoje mašte. stvarnom svijetu, dok psihotični ne mogu.[2] Godine 1938. Kris je pobjegao u Englesku, nakon što je Hitler napao Austriju. U Engleskoj je postao predavač i analitičar na Londonskom institutu za psihoanalizu do 1940. U Londonu je također uspostavio radni odnos s povjesničarom umjetnosti Ernstom Gombrichom u vezi s umjetnošću karikature.[3] Kris je u isto vrijeme analizirao nacističke radijske emisije za BBC, kao i njegov prijatelj Gombrich. Godine 1940. Kris i njegova obitelj preselili su se u New York, gdje je postao gostujući profesor na Novoj školi za društvena istraživanja, gdje je zajedno s Hansom Speierom osnovao Istraživački projekt o totalitarnoj komunikaciji (1941.–44.). Godine 1943. počeo je raditi kao predavač na Njujorškom psihoanalitičkom institutu i Koledžu grada New Yorka. Godine 1945. zajedno s Annom Freud i Marie Bonaparte osnovao je časopis The Psychoanalytic Study of the Child. Godine 1946. Kris je postao članom Američkog ortopsihijatrijskog udruženja i suradnikom Američkog psihološkog udruženja. Također je postao član uredništva časopisa Journal of the American Psychoanalytic Association. Kris je posljednje godine svog života posvetio psihoanalitičkoj teoriji, ego psihologiji, ranom razvoju djeteta i teoriji psihoanalitičke tehnike. Kris je bio jedan od prvih razvijatelja nove ego psihologije, škole psihoanalize koja potječe iz Freudovog ego-superego-id modela. Predložio je novi način ulaska u nesvjesno; ne brzim i trenutnim ulazom, već istraživanjem površine. Sastoji se od izlaganja obrambenih mehanizama, a ne od istraživanja id-a. Kris je umro u New Yorku 1957.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Stefan T. Buczacki (rođen 16. listopada 1945.) [1] britanski je hortikulturist, botaničar, biograf, romanopisac i televizijski voditelj. Rani život Buczacki je odrastao u Duffieldu, Derbyshire, gdje se školovao u školi Ecclesbourne. Stekao je prvoklasnu počasnu diplomu iz botanike na Sveučilištu Southampton i doktorsku diplomu iz botanike. u šumarstvu na Linacre Collegeu, Sveučilište Oxford. Karijera Buczacki je započeo karijeru u istraživanju za Vijeće za poljoprivredna istraživanja pri Nacionalnoj stanici za istraživanje povrća u Wellesbourneu, Warwickshire. Kao biljni patolog radio je na biologiji i kontroli vrste Phytomyxea, Plasmodiophora brassicae, uzročnika bolesti klupaša.[2] Postao je slobodni autor i emiter 1984. godine.[3] Živi u Stratford-upon-Avonu. Njegov rad na emitiranju uključivao je dvanaest godina kao član komisije, a potom i predsjednik Gardeners` Question Time na BBC Radio 4, pridonoseći više od šest stotina uzastopnih izdanja. Osmislio je i predstavio The Gardening Quiz na BBC Radio 4 i Classic Gardening Forum na Classic FM-u. Često se pojavljivao na britanskoj televiziji uključujući priloge za svih pet zemaljskih kanala, uključujući Gardeners` World na BBC2 i brojne serije na satelitskim i regionalnim postajama. Također je bio stalni stručnjak za vrtlarstvo u dnevnoj emisiji Open House s Glorijom Hunniford na Channel 5 iu dnevnoj emisiji Good Morning s Anne i Nickom na BBC1 od 1992. do 1996. [4] Buczacki se smatra drugim najprodavanijim autorom o vrtlarstvu u Britaniji [potreban citat] s više od 60 knjiga o vrtlarstvu i prirodoslovlju. Njegova prva knjiga Collins Guide to the Pests, Diseases and Disorders of Garden Plants, koju je napisao zajedno s dr. Keithom Harrisom i ilustrirao Brian Hargreaves, ostala je standardno referentno djelo četrdeset godina, dok je njegova Fauna Britannica bila prikaz cijele divlje životinje život Britanskog otočja za koji je tadašnji princ od Walesa (sada kralj Charles III) napisao predgovor. Također je napisao 102. svezak Garden Natural History za Collinsovu seriju New Naturalist. Pisao je za brojne nacionalne novine i časopise [potreban citat] Buczacki je bio otvoreni kritičar vrtlarskih programa na televiziji, tvrdeći da je važnije pokazati ljudima kako vrtlariti nego pretvarati se da to radite umjesto njih.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rečnik specijalizovanih skraćenica (englesko - srpski) Slobodan Tankosić Ovaj Rečnik od oko 12000 terminoloških jedinica, olakšaće praćenje stručne literature na engleskom jeziku iz oblasti elektrotehnike, elektronike, računarstva, telekomunikacija, radio-tehnike optike vlakna, laserske tehnike, fizike, hemije i nekih drugih tehnologija i delatnosti koje prate razvoj pomenutih oblasti. Ovaj Rečnik će inžinjerima i naučno-stručnim prevodiocima poslužiti kao `džoger` memorije, ali će im i proširiti znanja o određenom području korišćenjem referenci u zagradama.

raritet, 60 strana, pitanja i odgovori, ok stanje, vidi slike Jerusalem: `Goren` 1947. First edition. 12mo, 60pp; wrappers. A slight band of toning toward upper edge of wraps, slight bend to rear wrapper, very near fine. Item #205375 A charming book of cultural quizzes aimed at young readers - and based on a popular radio quiz show - to spark growing identification with the nascent Jewish state. A second edition appeared in 1951 adding a supplement on Israel. This pre-statehood edition is very uncommon.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta Autora! Radoslav Lazić (Sanski Most, 13. septembar 1939)[1] je srpski reditelj, estetičar i dramski pedagog. Jedan je od najproduktivnijih srpskih pozorišnih stvaralaca.[2] Univerzitetski je profesor, istraživač sa preko 50 objavljenih monografskih izdanja. Radovi su mu prevedeni na više evropskih jezika. Gimnaziju i potom studije na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju završio u Beogradu, gde je diplomirao režiju u klasi prof. Vjekoslava Afrića, 1964. godine. Uporedo je studirao istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Postdiplomske studije iz oblasti teatrologije apsolvirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Specijalističke studije završio na Université, Paris VII, Diplome d`études approfondies (1981) i Diplôme doctorat de 3e cycle (1984) iz oblasti Études techniques et estétiques du Théatre. Doktorsku disertaciju Jugoslovenska dramska režija, 1918–1991, Teorija i istorija, praksa, propedeutika odbranio je na Akademiji umetnosti Univerziteta u Novom Sadu 1993. godine. Umetnički rad Kao pristalica multimedijalne orijentacije, osim pozorišta je režirao i na televiziji, radiju i filmu, te za scenu lutkarskog teatra. Kao pozorišni reditelj režirao oko 50 dramskih predstava na scenama Beograda, Zagreba, Novog Sada, Subotice, Niša, Banje Luke, Varaždina, Kumanova, Leskovca, Zrenjanina, Sombora, Vršca, Pančeva. Režirao je prvo izvođenje Sterije na sceni Državnog teatra Tirgu–Mureš u Rumuniji. Kao reditelj režirao za RTV Beograd i Novi Sad desetak serija i stotinak filmova i emisija, pretežno dokumentarnog i naučno–obrazovnog karaktera. Za Radio Beograd i Novi Sad režirao preko 50 radiofonskih ostvarenja. Naučno-istraživački rad Piše teorijske studije iz oblasti teatrologije, filmologije i nauke o medijima, kao i književnu i estetičku kritiku i esejistiku. Svojim naučnim istraživanjima dao vredan doprinos savremenoj estetici, istoriji i teorije multidisciplinarnoj režiji (pozorište, film, radio, televizija, opera, balet, lutkarstvo) i savremenoj estetici predstavljačkih umetnosti. Osnovu naučno–istraživačkog rada Radoslava Lazića predstavlja Jugoslovenska dramska režija / (1918–1991) / Teorija i istorija, praksa, propedeutika, zajedno sa Rečnikom dramske režije, imenikom osnovnih pojmova dramske režije. Ostali delovi njegovog istraživanja se organski nadovezuju na njih i predstavljaju otvorenu celinu istraživanja po načelu „work in progress“, „dela u nastajanju“. Lazićev kritičko–teorijski i esejistički rad karakterišu fundamentalna istraživanje u oblastima teatrologije, filmologije i nauke o medijima i njihove evaluacije na prostorima Srbije, Jugoslavije, Evrope i sveta. Plodove svog kritičko–istraživačko–publicističkog rada objavio je u preko 50 autorskih knjiga, sa tematikom iz estetike, teorije i istorije dramskih umetnosti, posebno u oblasti režije pozorište, film, radio, televizija, mediji i isto toliko naučnih zbornika i tematskih brojeva časopisa, kao i preko 1.000 bibliografskih jedinica u stručnoj periodici. Saradnik je mnogih časopisa u zemlji i inostranstvu. Učesnik je brojnih nacionalnih i međunarodnih simpozijuma i naučnih skupova posvećenih dramskim umetnosti. U Sterijinom pozorju ostvario je plodnu uredničku saradnju, dugu dve decenije, dajući doprinos umetničkom i naučnom razvoju našeg najznačajnijeg nacionalnog pozorišnog festivala i savremenoj teatrologiji. Od 1977. godine bio je saradnik, a potom i urednik časopisa za pozorišnu umetnost Scena. Bio je i urednik rubrike „RTV–estetika“ u časopisu RTV – teorija i praksa. Značajan je Lazićev doprinos i saradnja u enciklopedijskoj publikaciji Pozorišne biblioteke i muzeji u svetu, UNESCO, urednik Andre Vensten, Pariz, 1985, kao i desetina odrednica o srpskom lutkarstvu koje je objavio u Svetskoj enciklopediji lutkarske umetnosti. Saradnik je i projekta u pripremi Enciklopedija Krležiana, kazališni leksikon, Leksikografski zavod „Miroslav Krleža“, Zagreb, Hrvatska. U novosadskom „Prometeju“, uređivao je Biblioteku dramskih umetnosti (pozorište, film, radio, televizija, video), koju sada uređuje kao Autorska izdanja u Beogradu, gde objavljuje temeljna dela iz istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti (Apija, Arto, Stanislavski, Tarkovski, Bergman, Grotovski itd). U Autorskim izdanjima objavljuju se i dela iz Lazićeve teatrološke, filmološke i estetičke istraživačke laboratorije. Posebnu pažnju posvećuje antologijama, hrestomatijama i zbornicima kao sintezama u panorami savremenih i klasičnih dela iz estetike, istorije i teorije dramskih umetnosti. Pedagoški rad Od 1976. godine bavi se pedagoškim radom na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, najpre kao umetnički saradnik za predmet režija, a od 1984. godine kao predavač i redovan profesor Univerziteta za predmet Režija i Istorija i estetika režije (pozorište, film, radio, televizija, lutkarstvo). Učestvovao je u akademskom stručnom obrazovanju preko 50 diplomiranih reditelja. Vodio je magistarske i doktorandske studije na Akademiji umetnosti, Novi Sad, Univerzitetu umetnosti i Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je učestvovao, kao mentor ili član stručnih komisija, u odbranama tridesetak magistarskih i doktorskih disertacija iz oblasti istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti. Kao dramski pedagog, sarađivao je i sa Univerzitetom umetnosti u Beogradu, Akademijama umjetnosti u Osijeku i Banjoj Luci, kao i s Fakultetom dramskih umjetnosti na Cetinju. Lazić je takođe držao predavanja iz oblasti istorije i estetike režije i na univerzitetima u Parizu, Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu, Teheranu i Rotenburgu. Na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu na Master studijama trenutno predaje kreativno pisanje...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Radoslav Lazić (Sanski Most, 13. septembar 1939)[1] je srpski reditelj, estetičar i dramski pedagog. Jedan je od najproduktivnijih srpskih pozorišnih stvaralaca.[2] Univerzitetski je profesor, istraživač sa preko 50 objavljenih monografskih izdanja. Radovi su mu prevedeni na više evropskih jezika. Gimnaziju i potom studije na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju završio u Beogradu, gde je diplomirao režiju u klasi prof. Vjekoslava Afrića, 1964. godine. Uporedo je studirao istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Postdiplomske studije iz oblasti teatrologije apsolvirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Specijalističke studije završio na Université, Paris VII, Diplome d`études approfondies (1981) i Diplôme doctorat de 3e cycle (1984) iz oblasti Études techniques et estétiques du Théatre. Doktorsku disertaciju Jugoslovenska dramska režija, 1918–1991, Teorija i istorija, praksa, propedeutika odbranio je na Akademiji umetnosti Univerziteta u Novom Sadu 1993. godine. Umetnički rad Kao pristalica multimedijalne orijentacije, osim pozorišta je režirao i na televiziji, radiju i filmu, te za scenu lutkarskog teatra. Kao pozorišni reditelj režirao oko 50 dramskih predstava na scenama Beograda, Zagreba, Novog Sada, Subotice, Niša, Banje Luke, Varaždina, Kumanova, Leskovca, Zrenjanina, Sombora, Vršca, Pančeva. Režirao je prvo izvođenje Sterije na sceni Državnog teatra Tirgu–Mureš u Rumuniji. Kao reditelj režirao za RTV Beograd i Novi Sad desetak serija i stotinak filmova i emisija, pretežno dokumentarnog i naučno–obrazovnog karaktera. Za Radio Beograd i Novi Sad režirao preko 50 radiofonskih ostvarenja. Naučno-istraživački rad Piše teorijske studije iz oblasti teatrologije, filmologije i nauke o medijima, kao i književnu i estetičku kritiku i esejistiku. Svojim naučnim istraživanjima dao vredan doprinos savremenoj estetici, istoriji i teorije multidisciplinarnoj režiji (pozorište, film, radio, televizija, opera, balet, lutkarstvo) i savremenoj estetici predstavljačkih umetnosti. Osnovu naučno–istraživačkog rada Radoslava Lazića predstavlja Jugoslovenska dramska režija / (1918–1991) / Teorija i istorija, praksa, propedeutika, zajedno sa Rečnikom dramske režije, imenikom osnovnih pojmova dramske režije. Ostali delovi njegovog istraživanja se organski nadovezuju na njih i predstavljaju otvorenu celinu istraživanja po načelu „work in progress“, „dela u nastajanju“. Lazićev kritičko–teorijski i esejistički rad karakterišu fundamentalna istraživanje u oblastima teatrologije, filmologije i nauke o medijima i njihove evaluacije na prostorima Srbije, Jugoslavije, Evrope i sveta. Plodove svog kritičko–istraživačko–publicističkog rada objavio je u preko 50 autorskih knjiga, sa tematikom iz estetike, teorije i istorije dramskih umetnosti, posebno u oblasti režije pozorište, film, radio, televizija, mediji i isto toliko naučnih zbornika i tematskih brojeva časopisa, kao i preko 1.000 bibliografskih jedinica u stručnoj periodici. Saradnik je mnogih časopisa u zemlji i inostranstvu. Učesnik je brojnih nacionalnih i međunarodnih simpozijuma i naučnih skupova posvećenih dramskim umetnosti. U Sterijinom pozorju ostvario je plodnu uredničku saradnju, dugu dve decenije, dajući doprinos umetničkom i naučnom razvoju našeg najznačajnijeg nacionalnog pozorišnog festivala i savremenoj teatrologiji. Od 1977. godine bio je saradnik, a potom i urednik časopisa za pozorišnu umetnost Scena. Bio je i urednik rubrike „RTV–estetika“ u časopisu RTV – teorija i praksa. Značajan je Lazićev doprinos i saradnja u enciklopedijskoj publikaciji Pozorišne biblioteke i muzeji u svetu, UNESCO, urednik Andre Vensten, Pariz, 1985, kao i desetina odrednica o srpskom lutkarstvu koje je objavio u Svetskoj enciklopediji lutkarske umetnosti. Saradnik je i projekta u pripremi Enciklopedija Krležiana, kazališni leksikon, Leksikografski zavod „Miroslav Krleža“, Zagreb, Hrvatska. U novosadskom „Prometeju“, uređivao je Biblioteku dramskih umetnosti (pozorište, film, radio, televizija, video), koju sada uređuje kao Autorska izdanja u Beogradu, gde objavljuje temeljna dela iz istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti (Apija, Arto, Stanislavski, Tarkovski, Bergman, Grotovski itd). U Autorskim izdanjima objavljuju se i dela iz Lazićeve teatrološke, filmološke i estetičke istraživačke laboratorije. Posebnu pažnju posvećuje antologijama, hrestomatijama i zbornicima kao sintezama u panorami savremenih i klasičnih dela iz estetike, istorije i teorije dramskih umetnosti. Pedagoški rad Od 1976. godine bavi se pedagoškim radom na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, najpre kao umetnički saradnik za predmet režija, a od 1984. godine kao predavač i redovan profesor Univerziteta za predmet Režija i Istorija i estetika režije (pozorište, film, radio, televizija, lutkarstvo). Učestvovao je u akademskom stručnom obrazovanju preko 50 diplomiranih reditelja. Vodio je magistarske i doktorandske studije na Akademiji umetnosti, Novi Sad, Univerzitetu umetnosti i Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je učestvovao, kao mentor ili član stručnih komisija, u odbranama tridesetak magistarskih i doktorskih disertacija iz oblasti istorije, teorije i estetike dramskih umetnosti. Kao dramski pedagog, sarađivao je i sa Univerzitetom umetnosti u Beogradu, Akademijama umjetnosti u Osijeku i Banjoj Luci, kao i s Fakultetom dramskih umjetnosti na Cetinju. Lazić je takođe držao predavanja iz oblasti istorije i estetike režije i na univerzitetima u Parizu, Zagrebu, Ljubljani, Sarajevu, Teheranu i Rotenburgu. Na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu na Master studijama trenutno predaje kreativno pisanje...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Theodor Pallady (rumunjski izgovor: [teˈodor paˈladi]; 11. travnja 1871. – 16. kolovoza 1956.) bio je rumunjski slikar. Biografija Theodor Pallady bio je sin Ioana Palladyja i Marije Cantacuzino, starije sestre rumunjskog diplomata Neculaija B. Cantacuzina. Rođen je u Iașiju, u Rumunjskoj, 14. travnja 1878., a djetinjstvo je proveo u Perieniju iu Iașiju.[1] U mladosti ga je obitelj poslala u Dresden, gdje je studirao inženjerstvo na Tehničkom sveučilištu u Dresdenu između 1887. i 1889. U isto vrijeme studirao je umjetnost kod Erwina Oehmea, koji mu je, prepoznavši njegovu umjetničku intuiciju, predložio da ode u Pariz.[2] U Parizu je Pallady radio u studiju Edmonda Aman-Jeana i upisao Akademiju likovnih umjetnosti (Académie des Beaux-Arts). Godine 1892. pridružio se studiju Gustavea Moreaua gdje je radio zajedno sa slikarima kao što su Henri Matisse, s kojim je razvio blisko prijateljstvo, Georges Rouault i Albert Marquet.[3] Godine 1900. predstavio je svoje djelo `The Prodigal Son` na Exposition Universelle, koje mu je priskrbilo visoke pohvale.[2] Godine 1906. oženio je Jeanne Ghika-Brigadier.[4] Otvorio je studio u Parizu na Place Dauphine, gdje je radio do 1940., često putujući između Francuske i Rumunjske.[2] Godine 1904. Pallady se vratio u Rumunjsku, gdje je održao izložbu u Rumunjskom Athenaeumu. Međutim, održavao je bliske veze s Parizom, gdje je nastavio održavati mnoge osobne izložbe, sve do Drugog svjetskog rata.[5] Pallady nikada nije izgubio kontakt s Rumunjskom i imao je prijatelje iz zajednice rumunjskih umjetnika i intelektualaca koji su živjeli u Parizu, uključujući Benjamina Fondanea, Georgea Enescua, Constantina Brâncușija, Camila Ressua, Nicolaea Dărăscua, Panaita Istratija, Traiana Vuia, Eugènea Ionesca, Emila Ciorana, i Paul Celan. Theodor Pallady kupio je Brâncușijevu skulpturu Prvi poljubac, ovo djelo je mali poljubac (7,8` × 1,18` × 1,57`) od ružičastog mramora i prvo djelo moderne umjetnosti. Ova skulptura datira iz 1905. i donijela ju je sa sobom u Rumunjsku. Izlagao je i na Venecijanskom bijenalu 1924., 1940. i 1942. godine. Grob Theodora Palladyja na groblju Bellu (desno) Godine 1940. preselio se u Bukurešt.[1] Umro je u Bukureštu 16. kolovoza 1956., a pokopan je na groblju Bellu.

Polovna knjiga, zaštitni omot blsgo pohaban, ostalo izuzetno očuvano. Izdavač: Mjesna zajednica Brtonigla, 1987. god. Tvrd povez, 32,5 cm. 196 str. Kunstdruk, ilustrovano Aleksandar Rukavina (Zagreb, 2. mart 1934 - Sežana, 16. septembar 1985) bio je hrvatski vajar i slikar. Studije vajarstva završio je 1958. na Akademiji likovnih umetnosti u Zagrebu. Bio je saradnik Majstorske radionice Vanje Radauša (1959-1962), a 1960. i 1961. učestvovao je na izložbama „15 mladih“. Njegova figurativna i apstraktna skulptura, pretežno komornog karaktera, obeležena je sažimanjem oblika, artikuliranim volumenima i traženjem izražajnosti u obliku i materijalu. Kontrastovao je obrađenu i „sirovu“ površinu materijala, najčešće od kamena i drveta. Izlagao je u Zagrebu, Splitu, Osijeku, Beogradu, Puli, Bujama i Grožnjanu. Od 1962. do 1969. u Bujama je radio kao nastavnik likovnog vaspitanja u osnovnoj školi i u gimnaziji, a od 1971. je živeo i radio u Brtonigli. U Grožnjanu je 1964. pokrenuo likovnu koloniju kao i revitalizaciju mesta kao „grada umetnika“. Izradio je i niz reljefnih kompozicija za arhitektonske prostore te spomen-biste u Oprtlju, Bujama i Novigradu. Od monumentalnih plastika ističu se „Istarska žena“ (1964.) u Bujama te spomenici palim borcima u Novoj Vasi (1975), Juricanima (1978), Plovanije (1981) i Kučibregu (1984). Takođe je slikao akvarele i ulja na platnu sa istarskim motivima. Od 1989. u Brtonigli deluje Memorijalna galerija „Aleksandar Rukavina“.

Vodic kroz dio zbirke Ante Topica Mimare Guide through part of the Ante Topic Mimara collection udzbenicki format odlicno ocuvano bez nedostataka 188 str. plastificirane stranice Lib 10 Ante Topić Mimara (Korušce u Dalmatinskoj zagori, 7. travnja 1898. - Zagreb, 30. siječnja1987.) - hrvatski skupljač umjetnina i povjesničar umjetnosti Studirao je slikarstvo i restauriranje umjetnina u Rimu. Kolekcionarstvom se bavio od 1921. godine, a nakon Drugog svjetskog rata bio je savjetnik pri Jugoslavenskoj vojnoj misiji u Berlinu i Münchenu, gdje je radio na povratu opljačkanih hrvatskih i jugoslavenskih kulturno-umjetničkih dobara. Umjetničku zbirku od oko 3.000 različitih predmeta od prapovijesti do 20. stoljeća, darovao je 1972. godine hrvatskom narodu, a zbirka je smještena i izložena u zgradi nekadašnje gimnazije na Rooseveltovu trgu u Zagrebu, u današnjem Muzeju Mimara. Pored toga, veliki dio kolekcije darovan je Narodnom muzeju Srbije u Beogradu. Mimara = Mirko Maratović?Uredi Prema nekim teorijama [1], Ante Topić Mimara je zapravo, Mirko Maratović[1], rođen 16. ožujka 1897. u Splitu. Tijekom 20-ih godina, 20. stoljeća radio je pod imenom stanovitog grofa, kada je navodno,sa Josipom Brozom, organizirao krađu jedinstvenog diptiha od slonovače iz Zagrebačke katedrale. Diptih je 1928. godine prodan muzeju u Clevelandu i vraćen 1936. godine. Maratović je preuzeo identitet pravog Ante Topića, nakon što je pravi Topić umro u vojnoj bolnici u Rimu, otkupivši njegove dokumente. Ma