Slika je radjena uljanim bojama lasonitu Dimenzije slike sa ramom 76×56 bez rama 64×45 Slika je uramljena drvenim ramom i potpisana Slika je mnogo lepsa u prirodi Srecna kupovina Sliku saljem brzom postom posle uplate

Dimenzija sa ramom 36x28cm,a samog dela 24x15cm.

Milovan Blažić keramika Akademski slikar Unikat. motiv horoskopski znak Rak, velicina 14,5x13,5 cm. 1980

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Ulje na platnu-pečenje rakije dimenzije: 80x61cm. neuramljena, Kupujete direktno od autora. Samo licno preuzimanje,ne saljem kurirskim sluzbama.

Replika zapreznih kola , univerzalna dekoracija za sve praznicne prilike (Bozic,Vaskrs), kao drzac za vinsku flasu, ili jednostavno kao ukras vaseg doma ili prigodan poklon nekome za slavu kao ambalaza dobre rakije ili vina... sa prelepim rucno,izrezbarenim drvenim tockovima ... kupite i uverite se ☺️

DARKO ĆIRIĆ GRADSKI NOMAD - beogradski zapisi fotoreportera Aleksandra Ace Simića Saradnik - Goran Malić Izdavač - Muzej grada Beograda, Beograd Godina - 2016 332 strana 24 cm Edicija - Zbirke i legati ISBN - 978-86-80619-75-0 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja `Darko Ćirić, pored opisa i datovanja svake od 404 fotografije, dodaje istorijske podatke i priče vezane za predstavljena dešavanja, ličnosti, scene ili građevine u Beogradu tokom XX veka.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Dino Alfijeri Svetozar Grdijan Branibor Debeljković Patrijarh Dimitrije Pavlović Vojin Đorđević Petar Živković Divna Zamolo Đurić Anastas Jovanović Milan Jovanović Pavle Karađorđević Kralj Vojislav Marinković Lazar Marković Žorž Mile Predrag Milosavljević Dobrica Milutinović Milan Nedić Nikola Pašić Tomislav Peternek Rahamim Ruben Raka Aleksandar Aca Simić Radenko Stanković Milan Stojadinović Živana Žanka Stokić Nikola Uzunovićstevan Hadžić Dragiša Cvetković

Autobiografija: Osam decenija života i rada / Radoslav Vesnić Priredio za štampu Radoslav Vesnić Mlađi Beograd 1998. Mek povez sa klapnama, ćirilica, 187 strana + 32 strane sa tablama. Knjiga je odlično očuvana. Sadržaj: OD DETINjSTVA DO MATURE POSLE MATURE OD 1914. DO 1920. VELIKANI BEOGRADSKOG POZORIŠTA Branislav Nušić Milorad Gavrilović (1861-1931) moj prvi učitelj i reditelj Aleksej Andrejev Milutin Čekić (1882-1964) Nova era režije Umetnička porodica Zlatković OD 1920. DO 1923. TRI SEZONE U NOVOM SADU ISKUŠENjA U OSIJEKU OD 1928. DO 1930. SEZONA 1930/31. U NOVOM SADU „Brak iz ljubavi” u Skoplju „Dom gazda Jovana” OD 1931. DO 1941. Nušić o „Putem iskušenja” i kritici Prikaz „Putem iskušenja” u Beogradu Moje režije Odlazak Milana Predića i dolazak Dragoslava Ilića Nušićeve poslednje godine Povratak 1935. Otpozdrav akademiku Gligoriću Uzajamno gostovanje Beograd - Sofija Posle Koroščeve zabrane „U logoru” Do povratka u pozorište 1939. PET SUROVIH GODINA Prvo aktiviranje Pakt i 27. mart Pred šesti april Doček u Pljevljima Susret sa Rakom Draincem Kuda i šta dalje? Na putu za bodljikave žice Logor u Nirnbergu, OFLAG XII B Kulturni život Apeli, protesti, represije, zlostavljanja Veze sa porodicom i domovinom Bombardovanje logora Grupa amatera u Osnabriku Život u Hamelburgu „Misionari” iz Srbije Opomena i pretnja generala Uoči Nove 1945. godine Najzad povratak u otadžbinu SRPSKO NARODNO POZORIŠTE 1947-1951. NARODNO POZORIŠTE U BANjA LUCI 1951-1954. POVRATAK U NOVI SAD 1954-1969. . PEDAGOŠKI RAD . RAD SA AMATERIMA . PUBLICISTIČKI RAD U NOVOM SADU POGOVOR BIBLIOGRAFIJA Popis uloga Radoslava Vesnića Režije Radoslava Vesnića Književni radovi Radoslava Vesnića Prevodi Radoslava Vesnića Članci, studije i eseji Radoslava Vesnića Bibliografija napisa o Radoslavu Vesniću REGISTAR IMENA REGISTAR DELA

- LJE VINA. Oprez - erotizovana kompozicija, ne na prvi pogled. Berba, muljačica grožđa i radnik, 1993. godina, E.A. primerak, potpisan, 40 x 28 cm plus ram iz superiorne kolekcije. kljucne reci : Vino od A do Š Više stotina eksponata, raznih sprava, pribora i alata koji su nekada služili za spravljanje vina mogu se i danas videti u Muzeju vinarstva i vinogradarstva u Aleksandrovačkoj župi. Smešten je u podrumu Poljoprivredne škole, koja je građena davne 1924. godine, a osnovan pre četiri leta sa namerom da otrgne od zaborava tradiciju vinarstva i vinogradarstva ovog blagorodnog kraja. Već u holu muzeja, na požutelim fotografijama posetioci mogu da vide lepotice berbe, muljačice grožđa, stari način proizvodnje vina, bosonoge nadničare, gazde u gospodskim odelima kako nadgledaju berbu. Na pojedinim foto-zapisima prepoznaju se i poznate vinarske porodice kao i čuvene župske poljane, stara vinogradarska naselja koja čine vajati gde su vinogradari provodili letnje dane. Izložene su i razne vinske sprave koje već dugo nisu u upotrebi, krčazi, satlik iliti vinska flaša kao i stare „deljane“ čaše za vino. Već u prvoj sobi koja se jednostavno zove „Župska trpeza“ predstavljeno je svo bogatstvo blagorodne Župe. Na trpezi su vinari ovog kraja izložili, šta bi drugo, nego vina, rakije, sokove, razno voće. „Poljanski dvor“ je prostorija koja odiše tradicijom minulih vremena i svedoči o mitu uzgajanja i kulturi vinove loze na prostorima Župe. Tu su i vajati sa ognjištem, niskim drvenim stolom, krevetom ali i kolevkom jer su se mnoge žene radeći na polju i porađale. „Vrionica“ je prostorija gde su smeštene stare sprave za preradu grožđa, muljače, prese koje su iz Austrije stigle 1926. kao deo ratne odšete. - Vinova loza se u ovim krajevima gaji od Rimljana. U pisanim dokumentima prvi put se pominje još u studeničkoj povelji 1196. godine gde se navodi da je župan Stefan Nemanja manastiru Studenica darovao vinogradarska sela u Župi. Postoji svedočenje da je francuski konzul Deko prilikom posete Župi 1904. godine rekao za ovaj kraj da je evropska Šampanja - priča Gvozden Đolić, direktor Muzeja vinarstva i vinogradarstva Aleksandrovačke župe. Madam od Aleksandrovca, figurina iz neolita može se videti u sobi „vinarski zbor“ gde se okupljaju vinogardari i vinari a održavaju se i pesničke večeri i muzički koncerti. Majstorska soba namenjena je nadaleko čuvenim župskim vinarima u kojoj ocenjuju plodove rada. Tu je i ikona zaštitnika vinara, Svetog Trifuna kao i tron srpske gidže ili župski čokot koji može da rađa i do 150 godina. Ovu sobu posetioci najčešće opsedaju, jer na ovom mestu degustiraju različite vrste vina. Teškom mukom ih nateraju da pođu u dalje razgledanje. Sto se u majstorskoj sobi okreće, a verovatno i čitava soba pojedinim posetiocima koji preteraju u degustaciji. Uz čašu župskog pića može se čuti i zanimljiva vinska priča. - Sve vrste grožđa koje se gaje u vinogorjima Evrope uspevaju i u ovom kraju zbog župske klime. Planine Jastrebac, Kopaonik, Željin i Goč štite Župu od jakih planinskih vetrova, veliki je broj sunčanih dana u godini, malo magle, što izuzetno pogoduje uzgajanju vinove loze-priča naša sagovornik. Dominantne sorte vina u ovom kraju su prokupac, stara blizu hiljadu godina, i tamnjanika, muskantna sorta poreklom iz Francuske koja se u Srbiji gaji unazad pet stotina godina. Gaje se i sovinjon, smederevka, župljanaka, šardone, italijanski rizling, a najpoznatije vino u kraju je župska „ružica“, „župsko crno“, „rizling“, „kaberne sovinjon“ i „merlo“. - Župa je bogom dana zemlja koju zovu srpska Kalifornija, gde uspevaju sve vrste grožđa, jabuke, šljive, žitarice, zato ovaj narod opstaje bez obzira na sve, pa i na svetsku ekonomsku krizu - kaže u šali Gvozden Đolić, direktor Muzeja vinarstva i vinogradarstva Aleksandrovačke župe. Na pitanje koje je vino najbolje Aleksandrovčani imaju unapred smišljen odgovor. - Mora da zadovolji tri uslova, prvi, da ga ima mlogo, da je ladno i, što je najvažnije, da je džabe. Vođeni ovom istinom, kada je davne 1963. godine obnovljena župska berba, meštani su rakiju i vino nudili u buradima na kojima je pisalo „potegni koliko možeš, sve je džabe“. Te godine, kažu, bilo je najviše pijanih gostiju koji su teturajući napuštali Aleksandrovac.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Deli savete o prošivenoj odeći, donjem vešu, brzom krojenju, dizajnerskoj završnoj obradi i osnovnim tehnikama šivenja Nancy L. Zieman (rođena Luedtke; 21. lipnja 1953. - 14. studenog 2017.) bila je američka spisateljica i dizajnerica nadaleko poznata kao voditeljica televizijske emisije Šivanje s Nancy. Pozadina Maloprodajna trgovina Nancy`s Notions u Beaver Damu, Wisconsin Zieman je rođen 21. lipnja 1953. i odrastao je na farmi mliječnih krava u Wisconsinu.[1] Bila je kći Ralpha i Barbare Luedtke.[1] Zieman je diplomirao kućanstvo i novinarstvo na Sveučilištu Wisconsin-Stout. Udala se za Richarda Ziemana 1977. godine.[1] Neki od njezinih ranih poslova uključivali su rad za nacionalni lanac trgovina šivanjem u Chicagu i kao slobodna instruktorica šivanja u Minnesoti. Godine 1979. osnovala je Nancy`s Notions, tvrtku za izravnu poštu specijaliziranu za šivanje proizvoda, potrepština i dodataka. Nancy`s Notions je 2003. kupila Tacony Corporation iz St. Louisa, Missouri. Bila je autorica i dizajnerica za McCall Pattern Company i Clover Needlecraft. Bellova paraliza Ziemanovo lice bilo je djelomično paralizirano zbog Bellove paralize. Dobila ga je zbog infekcije uha dok je bila mala.[2] Zieman je uvijek otvoreno govorio o njezinom stanju; pisala je o tome, intervjuirali su je novinari i vodila segment u svojoj televizijskoj emisiji s medicinskim stručnjacima. U šali je sebe nazivala `djetetom s plakata za Bellinu paralizu.` [2] Zieman je napisao da je `šivanje postalo moj ispušni ventil, strast i konačna karijera` jer je `osvajanje lente na županijskom sajmu ili nagrada na natjecanju Napravi sam s vunom zahtijevalo vještinu, a ne izgled.` [2] Šivanje s Nancy Šivanje s Nancy je polusatna emisija koju je Zieman koproducirao na Wisconsin Public Television.[3] U eteru od rujna 1982., Šivanje s Nancy najduži je program o šivanju na sjevernoameričkoj televiziji, s preko 900 snimljenih epizoda. Prema njezinoj autobiografiji, `Što se tiče godina, samo je Letterman imao dulji staž.`[4] U početku su se programi snimali u Ziemanovoj dnevnoj sobi, sa snimateljskom ekipom od jedne osobe. U ranim godinama, Zieman je vodio nastup s jednom ženom, razvijao scenarije, pravio uzorke i snimao programe. Zieman je bila voditeljica i izvršna producentica od njezine inauguracije, do njezinog umirovljenja zbog lošeg zdravlja u rujnu 2017. Od sredine 1980-ih, Wisconsin Public Television u Madisonu, Wisconsin bila je Nancyn partner u televizijskoj produkciji s Laurie Gorman koja je radila kao direktorica u prošlosti. 19 godina. Osobno Zieman je živjela u Beaver Damu u Wisconsinu sa svojim mužem. Umirovljenje i smrt Zieman je u ožujku 2015. dijagnosticiran osteosarkom, vrsta raka kostiju. U srpnju 2015. dijagnosticiran joj je rak dojke. Zieman je nastavila snimati svoj Sewing With Nancy prema izmijenjenom rasporedu, nastavljajući s punim rasporedom 2016. Dana 2. rujna 2017., Zieman je na svom blogu objavila da nakon 910 emisija Sewing with Nancy odlazi u mirovinu, objašnjavajući da je jedan od njezinih karcinoma metastazirao i da `dodatni tretmani ne bi bili od pomoći.`[5][6] Zieman je umrla 14. studenog 2017. u svom domu.[7] Iza sebe je ostavio muža i dva sina.[1] Njezina smrt dogodila se samo dan nakon emitiranja posljednje epizode Sewing with Nancy. Počasti i nagrade Udruga žena poduzetnica Wisconsina proglasila ju je 1988. godine poduzetnicom godine.[1] Zieman je 1991. godine dobila nagradu National 4-H Alumni Award, a 2014. Sveučilište Wisconsin-Extension 4-H Youth Development Programme uvrstilo ju je u Wisconsin 4-H Hall of Fame.[1] Zieman je 2013. godine osvojio nagradu Istaknuti alumni Sveučilišta Wisconsin-Stout.[1] Knjige i publikacije Zieman je objavila svoju autobiografiju, Seams Unlikely: The Inspiring True Life Story of Nancy Zieman, 2014. godine. Napisala je preko 40 knjiga o šivanju, uključujući The Art of Landscape Quilting, Serge with Confidence, Machine Embroidery with Confidence, Sew with Confidence, Landscape Quilts with Natalie Sewell, Let`s Sew, 10-20-30 Minutes to Sew, The Best of Sewing with Nancy, Sew Clever Bags i 501 savjet za šivanje.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Osnovni vodič za šivanje Nancy L. Zieman (rođena Luedtke; 21. lipnja 1953. - 14. studenog 2017.) bila je američka spisateljica i dizajnerica nadaleko poznata kao voditeljica televizijske emisije Šivanje s Nancy. Pozadina Maloprodajna trgovina Nancy`s Notions u Beaver Damu, Wisconsin Zieman je rođen 21. lipnja 1953. i odrastao je na farmi mliječnih krava u Wisconsinu.[1] Bila je kći Ralpha i Barbare Luedtke.[1] Zieman je diplomirao kućanstvo i novinarstvo na Sveučilištu Wisconsin-Stout. Udala se za Richarda Ziemana 1977. godine.[1] Neki od njezinih ranih poslova uključivali su rad za nacionalni lanac trgovina šivanjem u Chicagu i kao slobodna instruktorica šivanja u Minnesoti. Godine 1979. osnovala je Nancy`s Notions, tvrtku za izravnu poštu specijaliziranu za šivanje proizvoda, potrepština i dodataka. Nancy`s Notions je 2003. kupila Tacony Corporation iz St. Louisa, Missouri. Bila je autorica i dizajnerica za McCall Pattern Company i Clover Needlecraft. Bellova paraliza Ziemanovo lice bilo je djelomično paralizirano zbog Bellove paralize. Dobila ga je zbog infekcije uha dok je bila mala.[2] Zieman je uvijek otvoreno govorio o njezinom stanju; pisala je o tome, intervjuirali su je novinari i vodila segment u svojoj televizijskoj emisiji s medicinskim stručnjacima. U šali je sebe nazivala `djetetom s plakata za Bellinu paralizu.` [2] Zieman je napisao da je `šivanje postalo moj ispušni ventil, strast i konačna karijera` jer je `osvajanje lente na županijskom sajmu ili nagrada na natjecanju Napravi sam s vunom zahtijevalo vještinu, a ne izgled.` [2] Šivanje s Nancy Šivanje s Nancy je polusatna emisija koju je Zieman koproducirao na Wisconsin Public Television.[3] U eteru od rujna 1982., Šivanje s Nancy najduži je program o šivanju na sjevernoameričkoj televiziji, s preko 900 snimljenih epizoda. Prema njezinoj autobiografiji, `Što se tiče godina, samo je Letterman imao dulji staž.`[4] U početku su se programi snimali u Ziemanovoj dnevnoj sobi, sa snimateljskom ekipom od jedne osobe. U ranim godinama, Zieman je vodio nastup s jednom ženom, razvijao scenarije, pravio uzorke i snimao programe. Zieman je bila voditeljica i izvršna producentica od njezine inauguracije, do njezinog umirovljenja zbog lošeg zdravlja u rujnu 2017. Od sredine 1980-ih, Wisconsin Public Television u Madisonu, Wisconsin bila je Nancyn partner u televizijskoj produkciji s Laurie Gorman koja je radila kao direktorica u prošlosti. 19 godina. Osobno Zieman je živjela u Beaver Damu u Wisconsinu sa svojim mužem. Umirovljenje i smrt Zieman je u ožujku 2015. dijagnosticiran osteosarkom, vrsta raka kostiju. U srpnju 2015. dijagnosticiran joj je rak dojke. Zieman je nastavila snimati svoj Sewing With Nancy prema izmijenjenom rasporedu, nastavljajući s punim rasporedom 2016. Dana 2. rujna 2017., Zieman je na svom blogu objavila da nakon 910 emisija Sewing with Nancy odlazi u mirovinu, objašnjavajući da je jedan od njezinih karcinoma metastazirao i da `dodatni tretmani ne bi bili od pomoći.`[5][6] Zieman je umrla 14. studenog 2017. u svom domu.[7] Iza sebe je ostavio muža i dva sina.[1] Njezina smrt dogodila se samo dan nakon emitiranja posljednje epizode Sewing with Nancy. Počasti i nagrade Udruga žena poduzetnica Wisconsina proglasila ju je 1988. godine poduzetnicom godine.[1] Zieman je 1991. godine dobila nagradu National 4-H Alumni Award, a 2014. Sveučilište Wisconsin-Extension 4-H Youth Development Programme uvrstilo ju je u Wisconsin 4-H Hall of Fame.[1] Zieman je 2013. godine osvojio nagradu Istaknuti alumni Sveučilišta Wisconsin-Stout.[1] Knjige i publikacije Zieman je objavila svoju autobiografiju, Seams Unlikely: The Inspiring True Life Story of Nancy Zieman, 2014. godine. Napisala je preko 40 knjiga o šivanju, uključujući The Art of Landscape Quilting, Serge with Confidence, Machine Embroidery with Confidence, Sew with Confidence, Landscape Quilts with Natalie Sewell, Let`s Sew, 10-20-30 Minutes to Sew, The Best of Sewing with Nancy, Sew Clever Bags i 501 savjet za šivanje.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Helen Gardner (1878. – 1946.) bila je američka povjesničarka umjetnosti i pedagoginja. Njezina umjetnost kroz stoljeća ostaje standardni tekst za američku nastavu povijesti umjetnosti. Biografija Gardner je rođen u Manchesteru, New Hampshire, a pohađao je školu u četvrti Hyde Park u Chicagu. Godine 1901. diplomirala je klasiku na Sveučilištu u Chicagu.[1] Nakon stanke kao učiteljica, vratila se na isto sveučilište kako bi studirala povijest umjetnosti i magistrirala 1918. Godine 1920. počela je predavati na School of the Art Institute of Chicago, gdje će provesti ostatak svoje karijere , s izuzetkom kratkih sastanaka na UCLA i Sveučilištu u Chicagu. Godine 1919. postala je voditeljica odjela za fotografije i dijapozitive u Ryersonovoj knjižnici Instituta za umjetnost u Chicagu. Sljedeće godine počela je predavati kolegij povijesti umjetnosti na Školi Instituta za umjetnost. Godine 1922. odlučila je dati ostavku na svoje mjesto u knjižnici kako bi imala više vremena za podučavanje. Od frustracije što nije mogla pronaći sveobuhvatan udžbenik koji bi imao dovoljno široku pokrivenost povijesti umjetnosti, riješila je problem tako što je sama napisala takvu knjigu, što je rezultiralo desetljećima korištenim popularnim udžbenikom povijesti umjetnosti, Umjetnost kroz stoljeća. Njezino glavno djelo, Umjetnost kroz stoljeća (1926.), bio je prvi udžbenik u jednom svesku koji pokriva cijeli niz povijesti umjetnosti iz globalne perspektive. Često revidiran, ostaje standardni udžbenik u američkim školama i sveučilištima. Godine 1932. objavila je i Razumijevanje umjetnosti, tekst o umjetnosti usmjeren prema edukatorima. Za oba sveska, analitičke crteže dala je umjetnica Kathleen Blackshear. Godine 1936. objavila je drugo izdanje Umjetnosti kroz stoljeća, s proširenim sadržajem. Godine 1946., u dobi od 68 godina, umrla je od raka. No, unatoč bolesti prije smrti, ostala je savjetnica u Institutu za umjetnost.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Umetnost kroz vekove Helen Gardner Autor : Helen GARDNER Izdavač : Matica srpska - Novi Sad ; 1967.god. strana 773, ilustrovano, Tvrdi povez, zaštitni omot, zlatotisk, Helen Gardner (1878. – 1946.) bila je američka povjesničarka umjetnosti i pedagoginja. Njezina umjetnost kroz stoljeća ostaje standardni tekst za američku nastavu povijesti umjetnosti. Biografija Gardner je rođen u Manchesteru, New Hampshire, a pohađao je školu u četvrti Hyde Park u Chicagu. Godine 1901. diplomirala je klasiku na Sveučilištu u Chicagu.[1] Nakon stanke kao učiteljica, vratila se na isto sveučilište kako bi studirala povijest umjetnosti i magistrirala 1918. Godine 1920. počela je predavati na School of the Art Institute of Chicago, gdje će provesti ostatak svoje karijere , s izuzetkom kratkih sastanaka na UCLA i Sveučilištu u Chicagu. Godine 1919. postala je voditeljica odjela za fotografije i dijapozitive u Ryersonovoj knjižnici Instituta za umjetnost u Chicagu. Sljedeće godine počela je predavati kolegij povijesti umjetnosti na Školi Instituta za umjetnost. Godine 1922. odlučila je dati ostavku na svoje mjesto u knjižnici kako bi imala više vremena za podučavanje. Od frustracije što nije mogla pronaći sveobuhvatan udžbenik koji bi imao dovoljno široku pokrivenost povijesti umjetnosti, riješila je problem tako što je sama napisala takvu knjigu, što je rezultiralo desetljećima korištenim popularnim udžbenikom povijesti umjetnosti, Umjetnost kroz stoljeća. Njezino glavno djelo, Umjetnost kroz stoljeća (1926.), bio je prvi udžbenik u jednom svesku koji pokriva cijeli niz povijesti umjetnosti iz globalne perspektive. Često revidiran, ostaje standardni udžbenik u američkim školama i sveučilištima. Godine 1932. objavila je i Razumijevanje umjetnosti, tekst o umjetnosti usmjeren prema edukatorima. Za oba sveska, analitičke crteže dala je umjetnica Kathleen Blackshear. Godine 1936. objavila je drugo izdanje Umjetnosti kroz stoljeća, s proširenim sadržajem. Godine 1946., u dobi od 68 godina, umrla je od raka. No, unatoč bolesti prije smrti, ostala je savjetnica u Institutu za umjetnost.

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDAN CRTEŽ Tehnika: Tuš na slikarskom papiru Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Šifra:1079,1080,1081 Slika 1. Dimenzija bez rama: 51x76cm Slika 4. Dimenzija bez rama: 45x56cm Slika 7. Dimenzija bez rama: 45x59cm Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović Tehnika: Flomaster naslikarskom papiru Izlagana na izložbi Podravke u Domu Sindikata Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Dimenzija:46x62 Šifra:1078 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović Tehnika: Flomaster na platnu kaširano na karton Izlagana na izložbi Podravke u Domu Sindikata Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Dimenzija:21,5x27,5 Šifra:1072 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović Tehnika: Flomaster na slikarskom papiru karton Godina:1975. Dimenzija sa ramom: 57x70 Dimenzija:41x59 Šifra:86 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDAN CRTEŽ Tehnika: Tuš na slikarskom papiru Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Šifra:1093,1094,1095 Slika 1. Dimenzija bez rama: 55x75cm Slika 4. Dimenzija bez rama: 55x75cm Slika 7. Dimenzija bez rama: 50x69cm Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDANAEST CRTEŽA-MINIJATURA Tehnika: Tuš na slikarskom papiru Šifra:1121 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

ocuvno kao na slikama Ikonu je uradio poznati srpski slikar iz Sombora Milan Radakovic Milan Radaković je Dinarac, rođen i odrastao u Vojvodini, i slikar je Vojvodine, koju, verovatno zbog gena svojih predaka, vidi drugačije „u nekim sitnim detaljima“. Vojvodina je večita inspiracija: i njene oranice, plavetnilo neba, zemlja, iz koje crpimo život i bitisanje, vojvođanski kanali i druge vode, kal, put, sneg, sve to daje neku mirnoću, ali ne i depresiju, kako to mnogi pogrešno tumače. U njegovim slikama ovekovečeni su krajolici oko njegovog rodnog Bačkog Gračaca, Sombora i Apatina, ka kojima danas najčešće gravitira. Bog mu je dao talenat, suptilnost pokreta, mirnu ruku i oštro oko da uhvati „nešto“ lepo i da to prenese na platno „da ostane za vijek i vjekov“. Dok je do devedesetih radio u vodoprivredi, očaravala ga je voda, lokvanji, obale, ta tako jedinstvena lepota ravnice sa u hiljadu boja zalazećeg sunca i zemljom iz koje uvek izvire život. -Moji su kolonizovani 1945. godine u Bački Gračac kod Odžaka. Trebala je da prođe čitava jedna generacija da se gorštaci priviknu na ovu zemlju, na ovu blagodet. Posadi u sobu zrno, ono će niknuti. Isto je tako i sa stokom. U dinarskom kraju svinja se gajila dve godine, najmanje, jer su kukuruz i proja bili za ljude, nikada nije preticala za stoku - priča Milan Radaković promišljajući da je i to jedan od razloga što ovu plodnu Vojvodinu vidi drugačijim očima. Iz faze vode polako je izlazio da bi došao do ravnice na kojoj su kal i blato, paorska kola, klasje žita, prašnjav put kroz njive. Imao je i fazu kada je slikao i kotliće i riblje paprikaše u njima. Ta faza je prošla, a ljubav prema kotilićima je ostala, što je pokazala i likovna kolonija porodice „Miljević“, u Starim Ledincima, gde je umetnik reprezentovao svoje kulinarsko umeće. Gospodin Radaković kaže da su likovne kolonije nekada bile pomodarstvo, a danas se u njima nalazi obostrani interes. -Slikara danas ima jako mnogo. Kolonije tipa, kao što je kolonija u „Podrumu Miljević“, i neke slične, nastale su iz uzajamnog interesa. Mi smo ovde fantastično ugošćeni, a našli smo i lep prostor za naše slike, u koji navraća hiljadu gostiju, i vide naše izložene radove koji krase zidove ovog podruma-restorana. Nekome će se neka slika svideti, taj će, od domaćina, tražiti naš kontakt, i to je jedan od načina na koji mi, slikari tražimo neko uhlebljenje koje možemo da imamo kroz ovaj vid druženja. Još ako je kolonija ispraćena na pravi način, izložbom i katalogom, kao što je ova, onda sve ovo dobija pun smisao, primećuje umetnik, ali i vitez vina „Kék Frankos“ promovisan u Pálmonostora (Bács-Kiskun županija u Mađarskoj), kada je dobio i priznanje za srneći paprikaš, koji je tog dana, zajedno sa jednim drugim velikanom kičice, Savom Stojkovim, skuvao za domaćina i njegove goste. -Kada se prisetim mog detinjastva, imali smo jednu baštu koju smo zvali vinograd, mada se ja ne sećam da je ikada u njoj bio zasađen ni jedan jedini čokot. Moj pokojni otac i djed uvek su govorili o vinu i rakiju, nikada u njihovom vokabularu nije bila reč pivo. Sećam se i vremena kada je u Vojvodini preovladavao pivski red velikih stomaka, ali se sada ponovo vraćamo vinskim blagodetima. Valjda je to iskonska mera, koju neki zovu tradicijom ili kulturom povratka vinu. I vinari su shvatili da bez povezivanja sa umetnošću, bilo da se misli na književnost, muziku ili slikarstvo, bez onoga što će njihov prostor učiniti plemenitijim, a ponudu kvalitetno raznovrsnijom, ne mogu (i ne treba) da napreduju. To je na zapadu uobičajeno, da se u vinskim podrumima nalaze umetnička dela. Ali, prisećanja radi, svi prostori naše kulturne baštine su bili oslikani i svi na neki način pokazuju naš život. Zapad taj svet ne poznaje. Mi imamo kuluturu slike, naši manastiri su bili oslikavani još u XII veku - zadovoljno kaže Milan Radaković. Nije česta praksa kod nas da likovnu koloniju organizuje jedan vinski podrum. Likovna kolonija, koja neguje kult slike, i vinska kultura, koja sublimira sve pozitivne civilizacijske tekovine oko jedinog pića iza kojeg stoji božanstvo, našli su zajednički imenitelj u prostoru Podruma „Miljević“, a slikar Milan Radaković nas je samo podsetio na to. ikona na drvetu

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDAN CRTEŽ Tehnika: Beli tuš na slikarskom papiru Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Šifra:1082, 1083, 1084, 1085,1086, Slika 1. Dimenzija bez rama: 30x40cm Slika 4. Dimenzija bez rama: 46x50cm Slika 7. Dimenzija bez rama: 50x65cm Slika 10. Dimenzija bez rama: 50x65cm Slika 13. Dimenzija bez ram: 50x60,5 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDAN PASTEL Tehnika: Pastel na slikarskom papiru Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Šifra:1067, 1068, 1069, 1070, 1071 Slika 1. Dimenzija bez rama: 50x69 Slika 4. Dimenzija bez rama: 50x69 Slika 7. Dimenzija bez rama: 50x69 Slika 10. Dimenzija bez rama: 44x47 Slika 13. Dimenzija bez ram: 44x63 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

Detalji predmeta Stanje Kolekcionarski primerak Kulturno dobro Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine Milan Miša Martinović CENA JE ZA JEDAN CRTEŽ Tehnika: Pastel na slikarskom papiru Dimenzija sa ramom: Neuramljeno Šifra:1073, 1074, 1075, 1076 Slika 1. Dimenzija bez rama: 70x100cm Slika 4. Dimenzija bez rama: 70x100 Slika 7. Dimenzija bez rama: 58x79 Slika 10. Dimenzija bez rama: 58x79 Slika 13. Dimenzija bez ram: 49x65 Milan Miša Martinović 02.08 1931. Veliko Gradište-03.12.2007. Beograd Završio redovne studije na Akademiji Primenjene Umetnosti-odsek Primenjene grafike 28.06.1959g. Tadašni rektor je bio Đorđe Andrejević Kun Završio postdiplomske studije 1962. na fakultetu Primenjene umetnosti u Beogradu Višestruko nagrađivan za svoje radove. Likovni urednik „ Kolubarinih” izdanja Istaknuti beogradski dizajner Milan Miša Martinović (1931), dugogodišnji saradnik Moderne galerije i Izdavačkog preduzeća „ Kolubara” . U Valjevo ga je dovelo drugovanje iz studentskih dana na beogradskoj Likovnoj akademiji, početkom šezdesetih godina, sa slikarom Ljubom Popovićem. Imali su zajednički atelje „ Kula” na jednoj od stambenih zgrada u blizini prestoničke železničke stanice. Autor prvog znaka Studija B. Autor idejnog rešenja zaštitnog znaka Skadarlije-šešir , štap i ruža. Autor poštanske markice za Olimpijadu Minhen 1972. Autor prigodne koverte SPS-Planika 1972. Autor poštanske markice „ Dečija nedelj“ 1961. U Modernoj galeriji u Valjevu likovno je opremao sve kataloge i plakate za izložbe od njenog osnivanja pre 20 godina pa do svoje smrti. Tvorac je specifičnog ćiriličnog pisma „ valjevčica” koju su najviše koristili Agencija „ Valjevac” i Valjevska gimnazija. Miša se sa naročitim uspehom bavio likovnom opremom knjiga, u tom svojstvu potpisivao je i sva izdanja Izdavačkog preduzeća (društva) „ Kolubara” . NAGRADE I IZLOŽBE Martinović Milan, grafike, 11-20.4. 1965. izložba u grafičkom kolektivu Oktobarski salon 1964 Nagrada ULUSa, za rad „ Gospođica II-bakropis 1966. Zahvalnica grada Banja Luka za donaciju radova za pomoć posle zemljotresa Zahvalnica društva za borbu protiv raka 1966. Zahvalnica za učešće u akciji „ Pomoć starim licima“ u organizaciji Beogradske hronike i Sava Centra 1981. Godišnja nagrada ulupudusa 1984g, Zahvalnica za učešće u akciji u izgradnji doma za decu bez roditelja na Voždovcu 1987. Povelja Ježa za izuzetnu autorsku saradnju i doprinos ugledu „ Ježa“ 1985

KATARINA OTO-DORN ISLAMSKA UMETNOST Prevod - Gordana Tomić Izdavač - Bratstvo jedinstvo, Novi Sad Godina - 1971 278 strana 24 cm Edicija - Umetnost u svetu: istorijske, društvene i religiozne osnove Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: PREDGOVOR UVOD I. ISTORIJSKI PREGLED II. NASTAJANJE DŽAMIJA I PRVA OSTVARENJA RELIGIOZNE ARHITEKTURE III. UMETNOST OMAJADA Građenje džamija (19): Mihrab (20), Mimbar (22), Minare; Velika džamija u Damasku (23), Džamija u Medini (32), Džamija Sidi Okba (33), Džamija al-Aksa (33), Kupola na steni u Jerusalimu (36). Izgradnja palata (40): Kusajr-Amra (42), Kasr al-Kajr al-Garbi (46), Kirbet al-Mefdžir (48). Mšata (56). Kasr al-Kajr eš-Šarki (58); Rusafa-Sergiopolis (59). Ribat iz Susa (60). Primenjena umetnost (60): Bronzani ibrik kalife Marvana II (63). Zaključak (64) IV. STARA ABASIDSKA UMETNOST Bagdad (65): Plan grada (66). Velika džamija (66); arhitektura palata (67). Raka (71). Samara (72): Velika džamija (75). Nadgrobna arhitektura (76). Arhitektura palata: Mutasimova palata (77). Palata Balkuvara (78). Stele sa likovima (80). Ahthamar, ogledalo abasidskog dvora (83); Dekoracija u štuku iz Samare (86). Prvobitni oblici arabeske (88). Mimbar iz džamije Sidi Okba (89). Primenjena umetnost (89). Zaključak (93) V. UMETNOST TULUNIDA Džamija Ibn Tuluna (95) VI. SAMANIDSKA UMETNOST Mauzolej Samanida Ismaila u Buhari; Nišapur; dekoracija u štuku (97) Zidno slikarstvo; keramika (98) VII. UMETNOST GAZNAVIDA Religiozna arhitektura (100): Mahmudov mauzolej (102). Arhitektura palata (102): Laškari-Bazar (103). Gazna (104) VIII. UMETNOST FATIMIDA Građenje džamija: Džamija iz Mahdije; Džamija al-Azhar (106). Al-Hakimova džamija (107). Džamija al-Akmar (107). Arhitektura palata u doba Fatimida (108). Kapela Palatina (110). Primenjena umetnost Fatimida: Keramika (112); Slonovača (112). Umetnost u metalu, staklo (114). Tkanine (115). Zaključak (116) IX. UMETNOST U ŠPANIJI I MAGREBU Španija: Velika džamija u Kordovi (117). Arhitektura palata (120). Medina ez-Zahra (121). Primenjena umetnost: Keramika, slonovača, mermerne kade, umetnost u metalu (122). Severna Afrika: Almoravidi (123). Almohadi (125). Velika džamija u Sevilji; Palate Almoravida i Almohada, Nasridi, Alhambra (126). Mudehar stil (129). Primenjena umetnost: Keramika (129), umetnički predmeti od metala, tekstil (130). Tepisi (131). Zaključak (132) X. SELDŽUČKA UMETNOST Persija (132): Medresa (133), Podizanje džamija. Mezdžid-i-Džuma (133). Mihrab (134); minare (135). Minare iz Džama (135). Nadgrobna arhitektura (136). Arhitektura palata (140). Primenjena umetnost: Keramika (140). Sjajna (lister) keramika i »minaj« keramika (140). Keramika za oblaganje (145). Slikarstvo ispod gleđi; plastika (147). Sirijska keramika (147). Keramika bez gleđi; umetnička obrada metala (149). Bronzani predmeti iz Mosula, sirijska bronza (152). Staklo (154). Mala Azija (154): Džamije (156), Predvorja (158). Mihrab (159). Minar (160). Džamije sa drvenim stubovima (162). Medresa (163). Nadgrobna arhitektura (165). Zodijak (167). Nadgrobno kamenje; dvorska arhitektura u Koniji (169). Dekoracija u štuku (170). Palata u Kobadabadu (171). Pločice (172). Kameni reljef (174). Karavan-saraj (177). Primenjena umetnost: Keramika (178). Umetnička obrada metala (179). Tepisi (180). Zaključak (181). XI. UMETNOST MONGOLA Ilkani (182). Timuridi: Samarkand (184). Velika džamija; medresa (185). Nadgrobna arhitektura; arhitektura palata (186). Primenjena umetnost: Keramika, tepisi, tkanine (187) XII. OSMANLIJSKA UMETNOST Rana faza: Džamija (189). Medresa; imaret (190). Keramika emaljiranim slikarstvom, »plavo-bele« fajansne pločice (192). »Plavo-belo« luksuzno posuđe (193). Vrhunac osmanlijske umetnosti: Arhitektura džamija (193), Arhitekta Sinan (194). Džamija sultana Ahmeda; profana arhitektura: palate (196). Kupatila (amami); arhitektonska dekoracija: keramika iz Iznika (197). Luksuzno posuđe (200). Carigradska keramika; slikarstvo (200); Tepisi (201). Tkanine (204). Turski rokoko. Zaključak (204). XIII. MAMELUČKA UMETNOST Religiozna arhitektura: Bahridski Mameluci. Džamija i medresa (205). Čerkeski Mameluci; džamije i medrese (207). Profana umetnost. Primenjena umetnost: Keramika (209). Staklo, umetnost u metalu (210). Tepisi (210), tkanina (211). Zaključak (211) XIV. SEFEVIDSKA UMETNOST Religiozna arhitektura: Džamija (213), medresa (214). Arhitektura palata (214). Primenjena umetnost: Keramika (216), tepisi (218). Tkanine (220). Zaključak (220) XV. MINIJATURA Bagdadska škola (222). Persijske minijature: Mongolska epoha (224). Timuridska epoha, Herat (226); Behzad (228). Reza Abasi (228). Turska minijatura: Sijah Kalem (228) XVI. O FIGURATIVNOM SLIKARSTVU NAPOMENE PRILOZI Pregled planova (240). Pregled karata (242). Planovi (243). Karte (254). Literatura (257). Pregled crteža (259). Pregled tabli u boji (262). Poreklo tabli u boji (163). Indeks (266) Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Katharina Otto-Dorn l`art de l`islam Abas Abasidi Avganistan Aladinova Džamija Aladin Kajkobad Alep Al Kajr Almoravidi Alhambra Anadolija Andaluzija Ankara Antika Ahtamar Bagdad Brusa Buhari Carigrad Crkva Svete Sofije Ćaba Damask Delhi Dijarbekir Divan Dvor Abasidski Džamija Sidi Okba Keruan Kufi Džingis Kan Egipat Fatimidi Fatimidska Fostat Gazna Gaznavidi Gotika Granada Harun Al Rašid Herat Hišam Ivan Iznik Nikeja Indija Irak Irački Isfahan Jedrene Jermenija Jerusalim Jordan Kavkaz Kairo Kapela Palatinska Karavijan Kasr Al Kajr Al Garbi Eš Šarki Kašan Keruan Kibla Kina Kirbet Al Mefdžir Konija Koran Kordova Kosi Rez Krstaški Ratovi Kupola Na Steni Kusajr Amra Kurgan Khutba Maksura Mameluci Marakeš Mahmud Iz Gazne Medina Medresa Jakutija Meka Mesopotamija Mefdžir Mimbar Minare Mihrab Monogli Mongolija Mosul Muktadir Muhamed Mšata Neshi Nišapur Omajadi Otomani Palestina Paradeison Persija Raka Reja Rum Rusija Salahedin Saladin Samara Samarkand Sasanidi Sevilja Seldžuci Sirija Stepa Stepska Tradicija Stil Sulejman Šivas Tabriz Timur Timuridski Timuridi Tirac Tulunidi Tulut Turbe Turekstan Ujguri Valid Venecia Vizantija Zapad

Lepo očuvano Katalog Kurcio Malaparte Kurcio Malaparte (ital. Curzio Malaparte; Prato, 9. jun 1898 — Rim, 19. jul 1957), čije je pravo ime bilo Kurt Erih Zukert (nem. Kurt Erich Suckert), bio je italijanski književnik, filmski reditelj, novinar i diplomat. Biografija[uredi | uredi izvor] Rodio se u malom toskanskom mestu Pratu.[1] Majka mu je bila Italijanka iz Lombardije - Evelina Pereli (ital. Evelina Perelli), a otac Nemac - Ervin Zukert (nem. Erwin Suckert), rukovodilac u jednoj tekstilnoj fabrici[2]. Za vreme Prvog svetskog rata, iako je tada imao samo šesnaest godina, pobegao je iz klasične gimnazije i prijavio se kao dobrovoljac u francusku vojsku, pošto je Italija tada još bila neutralna. U Francuskoj je bio vojnik Garibaldijeve legije sve do maja 1915 kada su Italija i Francuska postale sveznice. Iste 1915. Malaparte se priključio Petoj alpinskoj regimenti, gde je dobio čin kapetana i bio odlikovan nekoliko puta. Na francuskom frontu kod Remsa je 1918. bio izložen dejstvu iperita koji mu teško oštetio pluća i zbog čega je imao ozbiljnih zdravstvenih problema sve do svoje smrti[3]. Svoje obrazovanje je stekao na Koledžu Čikonjini (ital. Collegio Cicognini), Prato i na Univerzitetu La Sapienca (ital. La Sapienza) u Rimu. Posle rata jedno vreme radi u diplomatskoj službi a od 1922. do 1930. uglavnom kao novinar. Političko delovanje[uredi | uredi izvor] U toku 1920-tih Malaparte je bio jedan od italijanskih intelektualaca koji podržavao italijanske fašiste i Musolinija. Godine 1922. uzeo učešće u Musolinijevom maršu na Rim i podržavao fašiste svojim člancima u časopisu 900. Kasnije je počeo da se distancira i kritikuje Musolinija i fašiste pa je 1933. godine bio isključen iz fašističke partije Italije a u periodu od 1933.-1938. bio je u kućnom pritvoru na ostrvu Kapri. Na intervenciju Galeaca Ćana je bio oslobođen pa zatim hapšen i i držan u zloglasnom rimskom zatvoru Ređina Ćeli (ital. Regina Coeli) 1938, 1939, 1941. i 1943. godine. U tom periodu objavio je nekoliko knjiga. Esejom Kameleon zamerio se Musoliniju koji ga je zbog toga iz Rima oterao u Torino. Učinio mu je, u neku ruku, uslugu, jer se tako Malaparte približio Francuskoj, gde je 1931. objavio Tehniku državnog udara (franc. Technique du coup d`etat), prvo delo u Evropi protiv Hitlera. Pošto je ubrzo štampao i Dobričinu Lenjina (ital. Intelligenza di Lenin) Musolini ga je proterao iz Italije pa se Malaparte nastanio u Londonu. Posle Drugog svetskog rata bio je blizak Palmiru Toljatiju mada nikad nije postao član Komunističke partije Italije. Pred kraj života je putovao u SSSR i Kinu na osnovi čega je nastao njegov putopis Ja u Rusiji i Kini (ital. Io, in Russia e in Cina) objavljen posthumno[4]. Ratno dopisništvo i novelistika[uredi | uredi izvor] Tokom većeg dela Drugog svetkog rata bio je ratni dopisnik milanskog dnevnika Korijere dela Sera (ital. Corriere della Sera) i oficir Italijanske armije na Istočnom frontu. Ratne epizode u kojima Malaparte ima ulogu svedoka iz Poljske, Finske, Rumunije, Ukraine i Jugoslavije postale su okosnica njegovih romana Kaputt, Koža (ital. La pelle) i Volga se rađa u Evropi. U Italiju se vratio 1943 gde je postao italijanski oficir za vezu pri štabu Američke armije u Italiji. Godine 1944. je objavio roman Kaputt, delo koje ga je učinilo slavnim. Kaputt je roman-svedočanstvo pisano sa tačke gledišta onih koji su osuđeni da izgube rat. Opisujući nemačku jedinicu koja beži ispred neprijatelja na Ukrainskom frontu, Malaparte kaže: Kada se Nemci prepadnu, kada taj misteriozni nemački strah počne da se uvlači u njihove kosti, oni uvek izazovu u čoveku poseban užas i sažaljenje. Njihova pojava je bedna, njihova okrutnost žalosna, njihova hrabrost nema i beznadna. [5][6] U istom romanu Malaparte je opisao svoj susret sa Pavelićem u glavi Korpa sa ostrigama: Prošlo je poduže vremena od kako nisam video Antu Pavelića. Kada sam ušao u njegov studio, primetio sam da je promenio mesto nameštaja. Dok smo razgovarali, ja sam posmatrao korpu od vrbovog pruća, postavljenu na njegovom stolu, na levoj strani od Poglavnika. Poklopac je bio podignut, videlo se da je korpa bila puna morskih plodova, tako su mi izgledali, rekao bih ostrige, ali izvađene iz ljušture … `To su ostrige iz Dalmacije?`, upitao sam Poglavnika. Ante Pavelić je podigao poklopac korpe i pokazujući te morske plodove, tu ljigavu i pihtijastu masu ostriga, rekao je, osmehujući se, sa tim svojim dobrim i umornim osmehom. `To je poklon mojih vernih ustaša: dvadeset kilograma ljudskih očiju.`[7] Prvi prevod i izdanje Kaputta na nemačkom jeziku je 1951. godine dočekano tužbom koju je pred sudom u Karlsrueu protiv Malapartea pokrenuo baron Gustaf Braun fon Štum zbog opisa duševnih patnji i samoubistva Jozefine (ital. Guiseppina) fon Štum, druge žene barona fon Štuma. Kada je čuo da mu se žena ubila, fon Štum je malo pocrveneo i uzviknuo: `Hajl Hitler`. Ni jedna od nemačkih žena nije došla na sahranu Jozefine, Italijanke poreklom. Baron fon Štum, koji je tokom rata bio Hitlerov ambasador i predstavnik za štampu Ministarstva spoljnih poslova, optužio je Malapartea za izmišljen opis uzroka samoubistva Jozefine. Tužilac fon Štum je zahtevao konfiskaciju celog izdanja knjige i kaznu od 10 000 maraka koju bi izdavač knjige Štalberg (nem. Stahlberg-Verlag) morao da plati dobrotvornim institucijama u Italiji. Malaparte i njegova odbrana su tvrdili da se radi o fikciji a ne istini. Sud nije doneo odluku o zapleni knjige niti je osudio Malapartea na zatvor.[8][9] Naredni roman Koža (1949) još više će učvrstiti njegovu reputaciju velikog pisca. Godine 1944. Malaparte se vratio u Italiju gde je postao oficir za vezu, u činu kapetana, pri savezničkoj komandi. Dolazak američkih trupa u Napulj, stanje nemoći i očaja u Napulju čine narativno jezgro ovog romana. Sam je roman pun golog realizma i grubih opisa svakodnevnog života u Napulju u to vreme rata, što često prelazi u nadrealizam i grotesknost. Kožu je publikovala izdavačka kuća `Aria d`Italia` 1949. godine i odmah je po publikovanju stavljena na spisak zabranjenih knjiga (Index Librorum Prohibitorum), bez ikakvog obrazloženja. Smatra se da je razlog za to bio opis grupe Jevreja raspetih na drveću u Ukrajini, u formi teške optužbe hrišćanstva u Evropi, što je Rimokatolička crkva mogla protumačiti kao bogohuljenje i uvredu.[10][11] Malapartea je Rimokatolička crkva Italije ekskomunicirala i izdejstvovala da mu se zabrani boravak u Napulju.[12] U istoriji književnosti biće zapamćen po još nekoliko zanimljivih publicističkih, pesničkih, esejističkih, romanesknih i dramskih dela: Sodoma i Gomora (1931), Volga se rađa u Evropi (ital. Il Volga nasce in Europa, 1943), Prokleti Toskanci (ital. Maledetti toscani, 1956) itd. Drama, film i arhitektura[uredi | uredi izvor] Vila Malaparte na Kapriju Godine 1947. Malaparte se preselio u Pariz. U Parizu je napisao dve drame koje nisu doživele uspeh na sceni. Drama `Na Prustovoj strani` (franc. Du Côté de chez Proust) je o životu Marsela Prusta a `Kapital` (nem. Das Kapital) je dramski portret Karla Marksa. `Zabranjeni Hrist` (ital. Cristo Proibito) je bio Malaparteov umereno uspešan film koji je on režirao i čiji je scenario napisao 1950. godine. Ovaj film je dobio specijalnu nagradu grada Berlina na Prvom berlinskom međunarodnom filskom festivalu 1951. godine[13]. Film je priča o ratnom veteranu koji se vraća u svoje selo da bi osvetio bratovu smrt koga su ubili Nemci. Film je u Sjedinjenim državama prikazan 1953. godine pod imenom `Čudna obmana` (engl. Strange Deception) i proglašen za jedan od pet najboljih stranih filmova te godine od strane Nacionalnog odbora za pregled (engl. National Board Of Review). Malaparte je napisao i režirao kabaretsku predstavu (engl. variety show) `Seksofon` (engl. Sexophone) sa kojom je nameravao da prokrstari Sjedinjene države na biciklu. Na jednoj litici na ostrvu Kapri je sagradio Vilu Malaparte po nacrtu italijanskog arhitekte Adalberta Libere (ital. Adalberto Libera). Ova vila je postala deo kulturne baštine Italije.[14][15] Smrt[uredi | uredi izvor] Malaparteov mauzolej na planini Le Koste (Prato) Pred kraj života 1957. godine Malaparte je posetio Narodnu Republiku Kinu. Teško bolestan je, uz pomoć italijanske države, prebačen u Rim. Svojim testamentom je ostavio Kini svoju kuću, Vilu Malaparte, na ostrvu Kapri. Međutim testament su pred sudom oborili Malaparteovi naslednici. Malaparte je umro jula 1957. godine od raka pluća[16]. Smrt mu je ubrzalo, a verovatno bilo i uzrok raka pluća, trovanje iperitom u Prvom svetskom ratu i pušenje. Sahranjen je, po ličnoj želji, u mauzoleju sagrađenom na vrhu planine Le Koste (ital. Le Coste) iznad mesta Prato u kome je rođen.[17] Pred kraj njegovog života Rimokatolička crkva je pokušavala da ga pokrsti a Italijanski komunisti su mu dodelili člansku kartu nekoliko dana pre smrti[18]. Nije poznato kojoj je od ove dve crkve Malaparte prišao na kraju života.[19]. Pokušaj pokatoličenja Malapartea je shvaćen, po nekima, kao poslednja piščeva komedija [20].

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Filmovi Andreja Tarkovskog: vizuelna fuga / Vida T. Džonson, Grejem Petri Banja Luka / Beograd 2007. Mek povez, 351 strana. Filmovi Andreja Tarkovskog daju novo viđenje jednog od najvećih - i naimanje shvaćenih filmskih autora u poslednje četiri decenije. Džonson i Pitri opisuju svaki film Tarkovskog, tumačeći ga u okviru biografskog i istorijskog okvira. Prvi deo istražuje život Tarkovskog, njegove metode rada, estetske teorije, i njegovo mesto unutar spektra Sovjetske kinematografije. Drugi deo daje kritičke analize sedam glavnih filmova Tarkovskog i detaljni sadržaj svakog filma. Poslednji deo ispituje glavna stitlistička sredstva, slikovne obrasce koji se ponavljaju, i teme koje sačinjavaju `poetski svet` Tarkovskog. Tekst je obogaćen sa više od šesdeset slajdova kvadrata iz filma. Ova studija skida naslage mita i dezinformacija koje pokrivaju kreativni rad i život ovog velikog filmskog autora, i daje bogatu i detaljnu analizu njegovih filmova. Andrej Tarkovski je nesumnjivo najveći Ruski filmski stvaralac posle Ezeištaina. Njegov vizionarski pristup filmskoj priči i prostoru kao i njegova poetična posvećenost filmu svakako je bitno uticala na razvoj moderne filmske umetnosti. B. B. Grulović VIDA T. JOHNSON, Vanredni Profesor i Direktor programa za ruski jezik na univerzitetu Tafts, zajedno sa Grejemom Pitrijem bila je koautor poglavlja o Andreju Tarkovskom knjizi Five Filmmakers (Pet filmskih stvaralaca, čiji je urednik Danijel Goulding). GREJEM PETRI, Profesor drame i engleskog jezika na univerzitetu Mekmaster i autor Bioskop Fransoa Trifoa; Istorija mora odgovoriti čoveku: Savremeni mađarski film; i Holivudske sudbine: Evropski režiseri u Americi, 1921- 1931. Andrej Arsenijevič Tarkovski (rus. Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский; Zavražje, 4. april 1932 — Pariz, 28. decembar 1986) je bio ruski filmski i operski režiser, scenarista, pisac, teoretičar filma i pozorišta, glumac i estetičar.[1] Mnogi ga smatraju jednim od najznačajnijih i najuticajnijih ruskih filmskih umetnika i najvećim režiserom u istoriji svetske kinematografije.[2][3] Njegov filmski izražaj karakterišu dugi kadrovi, dramatična struktura, upotreba poezije i sna, nehronološko izlaganje radnje i poetske slike prožete metafizičkim temama. Detinjstvo i mladost Njegov otac Arsenij Tarkovski bio je pesnik koji je zarađivao za život kao prevodilac, dok je njegova majka, Marija Ivanovna, po profesiji glumica provela život radeći kao urednik za prvu državnu izdavačku kuću u Moskvi. Uoči njegovog rođenja roditelji su mu se preselili na selo, ali su se nedugo zatim i razveli. Uporedo sa gimnazijom pohađao je muzičku školu i tri godine učio slikarstvo. Studije Tokom 1952. godine upisao je Fakultet za orijentalne jezike, gde je učio arapski jezik i književnost, ali posle dve godine školovanja napustio je fakultet i otišao u Sibir da radi i studira geologiju. Učenik filmske škole Krajem 1954. godine napustio je dotadašnji posao i u Moskvi upisao Filmsku akademiju u klasi profesora Mihajla Iliča Roma. Filmsku akademiju završio je 1960. godine, diplomirajući kratkim filmom „Parni valjak i violina“. Tada se oženio svojom prvom ženom, Irmom Ruš. Rano doba Hruščova nudilo je dobre mogućnosti mladim filmskim rediteljima. Pre 1953. godišnja filmska produkcija bila je niska i većinu filmova režirali su veterani reditelji. Posle 1953. godine proizvedeno je više filmova, i to od strane mladih reditelja. Hruščovska otopina je malo ublažila sovjetska socijalna ograničenja i dozvolila ograničen priliv evropske i severnoameričke književnosti, filmova i muzike. To je Tarkovskom omogućilo da vidi filmove italijanskih neorealista, francuskog novog talasa i reditelja poput Kurosave, Bunjuela, Bergmana, Bresona, Andžeja Vajde (čiji su film Pepeo i dijamanti uticali na Tarkovskog) i Mizogučija. Rad u SSSR Prvi film Tarkovskog bilo je `Ivanovo detinjstvo` iz 1962. godine. Film je nasledio od režisera Eduarda Abalova, koji je morao da odustane od projekta. Film je zaslužio međunarodno priznanje Tarkovskog i osvojio nagradu Zlatni lav na Filmskom festivalu u Veneciji 1962. Iste godine, 30. septembra, rođen mu je prvi sin Arsenije (zvan Senka u dnevnicima Tarkovskog) Tarkovski. Godine 1965. režirao je film `Andrej Rubljov` o životu Andreja Rubljova, ruskog slikara ikona iz petnaestog veka. Andrej Rubljov nije, osim jedne projekcije u Moskvi 1966, odmah pušten nakon završetka zbog problema sa sovjetskim vlastima. Tarkovski je morao nekoliko puta da preseče film, što je rezultiralo nekoliko različitih verzija različite dužine. Film je široko objavljen u Sovjetskom Savezu u rezanoj verziji 1971. Ipak, film je imao budžet veći od milion rubalja - značajna suma za taj period.[4] Od svoje supruge Irme Ruš razveo se u junu 1970. Iste godine oženio se Larisom Kizilovom, koja je bila asistent produkcije filma `Andrej Rubljov` (zajedno su živeli od 1965). Sa njom je dobio i drugog sina. 1972. završio je Solaris, adaptaciju romana `Solaris` Stanislava Lema. Na ovome je radio zajedno sa scenaristom Fridrihom Gorenštajnom od 1968. Film je predstavljen na Filmskom festivalu u Kanu, osvojio je Grand Prix Spécial du Jury i nagradu FIPRESCI i nominovan za Zlatnu palmu. Spomenik Andreju Tarkovskom na ulazu u Institut za kinematografiju `Gerasimov` Od 1973. do 1974. godine snimao je film `Ogledalo`, autobiografski i nekonvencionalno strukturiran film koji opisuje njegovo detinjstvo i uključuje neke očeve pesme. U ovom filmu Tarkovski je prikazao nevolje detinjstava pogođenih ratom. Tarkovski je na scenariju za ovaj film radio od 1967. godine. Od početka, film nije bio dobro prihvaćen od sovjetskih vlasti zbog svog sadržaja i elitističke prirode. Sovjetske vlasti svrstale su film u „treću kategoriju“, strogo ograničenu distribuciju, i dozvolile su prikazivanje samo u trećerazrednim bioskopima i radničkim klubovima. Poslednji film Tarkovskog završen u Sovjetskom Savezu bio je `Stalker`, inspirisan romanom `Piknik pored puta` braće Arkadije i Borisa Strugatskog. Tarkovski je braću prvi put upoznao 1971. godine i bio je u kontaktu s njima do svoje smrti 1986. godine. Proizvodnja je zaglibila u nevolje; nepravilan razvoj negativa uništio je sve spoljne snimke. Odnos Tarkovskog sa snimateljem Georgijem Rerbergom pogoršao se do te mere da je Aleksandra Knjažinskog zaposlio kao novog prvog snimatelja. Tarkovski je pretrpeo srčani udar u aprilu 1978. godine, što je rezultiralo daljim odlaganjem. Film je završen 1979. godine i dobio je nagradu ekumenskog žirija na Filmskom festivalu u Kanu. U emigraciji Slika Andreja Tarkovskog u Latina izbegličkom kampu Latina (Italija) 1985. godine Početkom 1980. godine Tarkovski, je napustio Sovjetski Savez i nekoliko preostalih godina života proveo je u stalnoj borbi sa sovjetskim vlastima da dozvole njegovoj porodici, a naročito mlađem sinu, da mu se pridruže. Njegova filmska karijera je ponovo počela u Italiji gde je radio dokumentarac „Putovanje u vremenu“ (1983), a za film „Nostalgija“ scenario je napisao u saradnji sa scenaristom Toninom Guerom. Veći deo 1984. proveo je pripremajući film `Žrtvovanje`. Na konferenciji za štampu u Milanu 10. jula 1984, on je najavio da se nikada neće vratiti u Sovjetski Savez i da će ostati u Evropi. U to vreme, njegov sin Andrej mlađi još je bio u Sovjetskom Savezu i nije mu bilo dozvoljeno da napusti zemlju. 28. avgusta 1985. Tarkovski je stigao u izbeglički kamp Latina u Latini,[5] gde je bio registrovan sa serijskim brojem 13225/379.[6] `Žrtvovanje` je bio poslednji film Tarkovskog, posvećen njegovom sinu Andreju mlađem. Režija Andreja Tarkovskog, koji dokumentuje nastanak Žrtvovanja, objavljen je nakon smrti režisera 1986. U posebno potresnoj sceni, pisac / režiser Mihail Lezczilovski prati Tarkovskog u šetnji dok izražava svoja osećanja prema smrti - tvrdi da je besmrtan i da se ne plaši smrti. Smrt Tokom 1985. godine u Švedskoj je snimio film `Žrtvovanje`. Na kraju godine dijagnostikovan mu je terminalni rak pluća. U januaru 1986. godine započeo je lečenje u Parizu, a tamo mu se pridružio njegov sin kojem je konačno dozvoljeno da napusti Sovjetski Savez. Žrtva je predstavljena na Filmskom festivalu u Kanu i dobila je Grand Prix Spécial du Jury, nagradu FIPRESCI i nagradu ekumenskog žirija. Kako Tarkovski zbog bolesti nije mogao da prisustvuje, nagrade je prikupio njegov sin Andrej Mlađi. U poslednjem zapisu Tarkovskog u svom dnevniku (15. decembra 1986.), napisao je: „Ali sada više nemam snage - u tome je problem“. Dnevnici su ponekad poznati i kao Martirolog i objavljeni su posthumno 1989. i na engleskom 1991. godine. Tarkovski je umro 28. decembra 1986. godine u Parizu (Francuska). Sahranjen je na groblju ruskih emigranata Sent-Ženevjev-di-Bua u Parizu. Teorija zavere pojavila se u Rusiji početkom devedesetih kada se tvrdilo da Tarkovski nije umro prirodnom smrću, već da ga je ubio KGB. Dokazi za ovu hipotezu uključuju svedočenja bivših agenata KGB-a koji tvrde da je Viktor Čebrikov izdao naredbu da se Tarkovski ubije, da bi se umanjilo ono što su sovjetska vlada i KGB videli kao antisovjetsku propagandu Tarkovskog. Kao i kod Tarkovskog, i njegova supruga Larisa Tarkovskaja i glumac Anatolij Solonjicin umrli su od iste vrste raka pluća. Vladimir Šarun, dizajner zvuka u filmu`Stalker`, uveren je da ih je sve otrovala hemijska fabrika u kojoj su snimali film....