Najnovija akciona figura Indiana Jones Adventure Series iz serijala Indijana Dzons. U ponudi je zli Rene Belok iz kultnog filma Indijana Dzons i otimaci izgubljenog kovcega (Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark) iz 1981 godine. Figura je nova, nekoriscena i kompletna. Dobija se bez originalnog pakovanja. Visina: 15 cm (6`) Proizvodjac: Hasbro 2023 Pogledajte ovde ostale kolekcionarske figure koje nudim: http://www.kupindo.com/Clan/Shmickey86/SpisakPredmeta

Obelix plasticna posuda za sampon, Albert Rene Goscinny ADMIRANDA 2008 les editions made in China, visina oko 20 cm krila na šlemu se pomeraju

Obelix plasticna posuda za sampon, Albert Rene Goscinny ADMIRANDA 2008 les editions made in China, visina oko 19 cm gornji deo trupa i ruke mogu da se okrecu

Obeliks prelepa i veoma kvalitetna figura iz 1982 godine Može da posluži i kao držač za olovku Veoma retko kod nas Vintage Visina oko 10,5 cm Helmog Goscinny-Uderzo

Lux Posrebreni bokalčić. Pravi ukras na gospodskom stolu, za npr. mleko uz Kafu, senf ili ljuti ren uz kuvanu junetinu kao na stolu kraljice VRHUNSKI visina 3-4-6 cm, dužina 7-9 cm, širina 6,5 cm Jako Lepo dizajniran, POSREBREN, bez oštećenja. Stoji dugo godina kao ukras u vitrini Stanje vidite na slici Lična kupovina u centru BG-a, ili posle uplate šaljem kurirskom službom.

Filmski plakat akcioni film UCJENA (RANSOM) 1996 glumci Mel Gibson Rene Russo dimenzija 68x48cm presavijan dvaputa dobro ocuvan.

Originalni bioskopski filmski plakat SF naucnofantasticni film GODZILA ( Godzilla ) iz 1998 glumci Matthew Broderick Jean Reno reziser Roland Emmerich poster je dimenzija 67x48cm presavijan dva puta dobro ocuvan.

Stari autic Reno 12 iz 70tih. Lepo ocuvan autic s`obzirom na godine. Vrata se otvaraju. Skala: 1/64 Proizvodjac: Mini Jet Norev Made in France Pogledajte ovde ostale modele koje nudim: http://www.kupindo.com/Clan/Shmickey86/SpisakPredmeta

Originalni veci metalni autic popularni Reno 5. Novo, nekorisceno! Predmet prodaje je na prvoj i trecoj slici. Ostale slike su sa neta i prikazuju izgled modela. Proizvodjac: Welly Razmera: 1/34 Pogledajte ovde ostale originalne modele koje nudim: http://www.kupindo.com/Clan/Shmickey86/SpisakPredmeta

83 x 59 cm 3 x presavijen movie poster, AFFICHE de FILM ilustrovao : BOLE, 1970 Guns of the Magnificent Seven is a 1969 western, styled in the genre of a Zapata Western, the second sequel to the classic 1960 western action film, The Magnificent Seven, itself based on Akira Kurosawa`s Seven Samurai (1954). The film was directed by Paul Wendkos and produced by Vincent M. Fennelly. It stars George Kennedy as Chris Adams, the character Yul Brynner portrayed in the first two films. The additions to the cast to make up the `new` seven are Monte Markham, Bernie Casey, James Whitmore, Reni Santoni, Joe Don Baker and Scott Thomas. Each have their quirks and baggage. They band together to help free a Mexican revolutionary (Fernando Rey) and help fight the oppression of sadistic militarist Diego played by Michael Ansara. Elmer Bernstein once again provides the music. In late 19th-century Mexico, Federales capture Quintero (Fernando Rey), a revolutionary who attempts to rally those opposing the dictatorship of President Díaz. Before going to prison, Quintero gives his lieutenant, Maximiliano O`Leary (Reni Santoni), $600 (equivalent to $17,000 in 2019) with which to continue the cause. Bandit chief Carlos Lobero (Frank Silvera) demands that the money be used for guns and ammunition, but Max instead crosses the border in search of Chris Adams (George Kennedy): a legendary, American gunman whom his cousin had told him about. Max finally finds the laconic Chris, witnessing him free a man from a rigged trial, first by using his wits, then with the famed hair-trigger skill as a gunfighter. Chris agrees to mount a rescue of Quintero and uses $500 of Max`s money to recruit five highly trained combatants: Keno (Monte Markham), a horse thief and hand-to-hand combat expert (whom Chris saved from hanging); Cassie (Bernie Casey), a brawny but intelligent former slave, who can handle dynamite; Slater (Joe Don Baker), a one-armed, sideshow sharp-shootist; a tubercular wrangler called `P.J.` (Scott Thomas), and Levi Morgan (James Whitmore), an aging family man who is doubtful of his worth, despite his incredible knife-throwing skills. En route to Mexico, the motley band of Americans becomes less mercenary when observing the brutal treatment of the peasants. Their journey is marked by encounters with a political prisoner`s little boy, Emiliano Zapata (Tony Davis) and a pretty peasant girl, Tina (Wende Wagner), who falls in love with P.J. When Lobero learns that Max did not buy guns with the $600, he refuses to allow his men to take part in Quintero`s rescue. Realizing that he needs support, Chris frees a prison gang that includes Zapata`s father, then trains them in military tactics. Despite their superior fighting skills and strategy, Chris` men are outnumbered and their valiant effort to free Quintero appears doomed. At the last moment, 50 of Lobero`s bandits, having slain their leader for his lack of patriotism, thunder onto the prison grounds and turn the tide of battle. Of the original seven, only Chris, Max and Levi survive. Before riding home, Chris and Levi leave behind the $600 the peasants had collected.

STADTLENGSFELD - Pet šoljica i tacni (1950-1959) Dimenzije šoljica: Visina: 4,5 cm Širina: 11,5 cm Prečnik dna: 4 cm Prečnik otvora: 9,5 cm Dimenzije tacni: Prečnik: 13,5 cm Visina: 1,5 cm Ukupna težina: 1010 g Po nekoliko sitnih, jedva vidljivih tragova pribora na dnu tacni. Žig na dnu: STADTLENGSFELD VEB (na zracima sunca, iznad crteža jedrilice) RHÖN Fabrika „V.E.B. Porzellanwerk Stadtlengsfeld“ koristila je žig između 1950. i 1959. godine. Naziv “Rhön” (Ren), u imenu fabrike i na žigovima, odnosi se na područje s tim imenom na kojem se sastaju delovi Turingije, Bavarske i Hesena. Naziv “Felda”, takođe jedno vreme u imenu fabrike i na žigovima, je ime reke koja protiče kroz područje Röhn. Slika jedrilice na žigovima odnosi se na istoriju ovog područja, koje je rodno mesto nemačkog jedriličarstva i dom mnogih poznatih pilota jedrilica. Fabrika koju su osnovali Koch (Koh) i Schnorr (Šnor) u gradu Stadtlengsfeld (Štatlengsfeld, nemačka savezna država Tiringija) počela je sa radom 1890. godine. Direktor Hegemann (Hageman) pokušao je da fokusira proizvodnju samo ka izvozu, što je bio pogrešan poslovni model i fabrika je krajem 1895. godine prodata zbog bankrota. Fabriku je preuzela porodica Carla Frischa (Karl Friš) 1896. godine i odmah započela izgradnju dodatnih peći i zgrada. Samo četiri godne kasnije eksplozija je u potpunosti uništila delove fabrike u kojima su se nalaziili štamparija, pakirnica i skladište. Uz mnogo napora sve je obnovljeno, a Frisch je morao da uloži sve što je imao. Ipak, došlo je do finansijskih problema, i u septembru 1901. godine fabrika je morala da podnese zahtev za stečaj. To je bilo previše za Frischa, koji je izvršio samoubistvo. Iste godine imovinu je preuzela pratnerska firma „Büchner, Seiffert, Reuss & Beckmann“. Na čelu fabrike su se smenjivali direktori, ali problemi nisu prestajali godinama. 1909. godine fabrika je oštećena u poplavama, a radovi na popravci drastično su smanjili sredstva kompanije. 1911. godine kompanija je skoro opet bankrotirala, a direktor Ludwig Hermann (Ludvig Herman) izvršio je samoubistvo. Nakon restrukturiranja delova fabrike činilo se da se kompanija oporavila, a broj radnika je polako porastao na 400. 1916. godine fabrika je ponovo poplavljena, 1918. godine izgorele su konjušnice a do 1919. godine fabrika je četiri puta prestajala sa radom zbog nedostatka uglja. Nakon I Svetskog rata kompanija je postala akcionarsko društvo, i od 1921. godine počela je da donosi profit. 1930. godine imala je oko 500 radnika. Kompanija je promenila ime od „Porzellanfabrik Lengsfeld A.G.“, zatim u „Felda Porzellan“ a kasnije u „Felda Rhön Porzellan“. Tokom II Svetskog rata prostorije fabrike nisu oštećene, ali je radionica za dekorisanje 1944. godine izgorela pod nerazjašnjenim okolnostima. Rad je nastavljen 1945. godine sa svega 78 radnika. Krajem 1946. godine izgoreli su skladiše i pakirnica, što opet nije nikad rasveljeno. Još jedan požar 1947. godine opet je uništio delove magacina. Nakon svega, 1948. godine ponovo je došlo do manjih poplava. Posle osnivanja DDR fabrika je 1949. godine nacionalizovana i pretvorena u državno preduzeće „V.E.B. Porzellanwerk Stadtlengsfeld“. 5. januara 1967. godine velika eksplozija je skoro potpuno uništila fabriku. Odnova je odmah počela i dobro napredovala do 19. maja kada je ponovo došlo do velikog požara. 1969. godine osnovan je kombinat u Colditzu, u koji su ušle fabrike u Colditzu (Koldic), Freiburgu (Frajburgu), Annaburgu (Anaburgu), Lettinu (Letin), Weißwasseru (Vajsvaser) i Stadtlengsfeldu. Za fabriku u Stadtlengsfeldu to je otvorilo mogućnosti za modernizaciju, izgrađena je nova proizvodna zgrada, uvedene peći na gas, broj zaposlenih se polako uvećavao do 570 ljudi. Pred ponovno ujedinenje Nemačke fabrika je već imala 680 radnika. Posle ujedinjenja fabrika je restrukturirana i privatizovana, čime je broj zaposlenih smanjen na 300 do 1991. godine, a sledeće godine na 162. Posle zatvaranja postrojenja za preradu sirovina, pošto je 1996. godine postalo jeftinije gupiti gotovu mešavinu za porcelan, broj radnika je smanjen na samo 90. Ipak, posao se nije razvijao kako je očekivano, i krajem januara 1998. godine kompanija je bankrotirala. Skoro ceo asortiman kalupa fabrike prodat je kompaniji „Triptis Porzellan G.m.b.H. & Co. KG.“ Tim novcem osnovana je potpuno nova kompanija „Gilitzer Porzellan Manufaktur G.m.b.H.“ koja je proizvodila u istim prostorijama. Započela je prilično dobro, i 2005. godine preuzela je „Wallendorfer Porzellanmanufaktur G.m.b.H.“, poznatog proizvođača porcelanskih figura. Kompanija je ipak naišla na finansijske probleme i morala je da proglasi nesolventnost u martu 2007. godine, što je dovelo i do zatvaranja fabrike u Wallendorfu 2009. godine. Prodaju se bez držača za tanjire. (117/41-38/124-kp/1173)

ovo je dodatak (supplement) francuskom casopisu - reviji `l`europe nouvelle` otisnuto na debljem papiru (nije novinski) i ima omot od paus papira 25 x 16,5 cm L`Europe Nouvelle je politički časopis specijalizovan za spoljnopolitička pitanja, osnovan nakon Lige naroda i subvencionisan od nje, 12. januara 1918. Prvobitno režiran od strane Filuza, brokera za finansijsko oglašavanje, zamenila ga je Luiz Vajs. kao direktor 1920. Dvadesetih godina prošlog veka L`Europe Nouvelle, vođen idealom Ženeve i Brijanovom politikom, zadržao je veliki uticaj među elitama. Od 1934. međunarodni kontekst i gubitak prestiža S.D.N-a razočarali su Luiz Vajs koja je napustila novine. Politička linija časopisa je tada postala nejasnija sve do njegovog poslednjeg broja 8. juna 1940. godine. ---------------------------- ------------------------ RODOLPHE-TEOFIL BOŠARD 1889 - 1960 Rođen 1889. u Morgesu, Rodolphe-Theophile Bosshard studira na Ženevskoj školi lepih umetnosti. 1910. odlazi u Pariz i otkriva Luvr pored Gustava Bušea. Dok je stil njegovih prvih slika ekspresionistički, kubizam uskoro utiče na način na koji on strukturira svoje kompozicije. 1920. odlazi u Pariz, gde će živeti četiri godine i gde se sprijatelji sa Osipom Zadkinom, Markom Šagalom, Andreom Derenom i Đinom Severinijem, zajedno sa piscima i sunarodnicima Šarl-Alberom Singijom i Blezom Sendrarom. Vrativši se u Švajcarsku, nastanjuje se u selu Rieks (Lavauk), u kući koju je obezbedio ženevanski bankar Rene Hentš. Nekoliko puta putuje u zemlje oko sredozemnog basena — Grčku, Alžir, Italiju — koja mu omogućavaju da obnovi svoje podanike. Zajedno sa štafelajnim slikarstvom, Bosshard radi na komadima velikog formata i bavi se mozaikom za dva javna rada koja je dobio 1930-ih (Les Muses, 1934, Visoka škola za mlade dame u Lozani; i dekoracija za krematorijum Vevi , 1939). Iako je Bosshard slikar stilizovanih pejzaža, mrtvih priroda i mističnih kompozicija, ženski akt dominira njegovim radom. On prikazuje ogoljena tela, ugrađujući ih u delove okruženja u spoj oblika koji je sličan kubizmu. Svetlost često funkcioniše na proizvoljan način na njegovim slikama, dajući nestvaran sjaj motivima slike koji je dodatno pojačan njegovim maglovitim nejasnim potezom četkice. Poslednjih dvadeset godina njegovog života karakteriše rad zasnovan na mineralnom i biljnom svetu koji sve više klizi ka apstrakciji. Njegova prva retrospektiva postavljena je za njegovog života, 1949. godine, u Vevejevom Musee Jenisch. Od njegove smrti 1960. godine, tri dodatne retrospektive su sastavljene u regionu Ženevskog jezera, između 1962. i 1986. godine.

2 x presavijen oko 70 x 50 cm Rajko Grlic Nenad Burcar Stars: Predrag 'Miki' Manojlovic, Vladislava Milosavljevic, Mladen Budiscak Mi smo znali šta smo napravili i uradili smo odmah dve kopije filma “Samo jednom se ljubi”, to smo se dogovorili sa Sulejmanom Kapićem, direktorom "Jadran filma", a u knjigama laboratorije i svega je pisalo da postoji samo jedna kopija. Isto veče kada je prva kopija izašla, neko iz "Jadran filma" je to javio i isto veče su organizovali projekciju na koju su došli njih osmorica. To su bili šef policije Zagreba, šef Udbe za Hrvatsku, član Centralnog komiteta za sigurnost...uglavnom osam prvih policajaca. Oni su došli da odgledaju film u jednoj maloj dvorani. Mi smo sedeli pozadi, a oni napred. Išao je film i niko nije uzdahnuo, niko nije ispustio nikakav zvuk, ni veselja ni neveselja, apsolutno nemo su gledali. Kad se projekcija završila, upalila su se svetla, a najmlađi među njima koji je bio u nekom elegantnom odelu, fino podšišan mladi kadar, okrenuo se i rekao: "Da smo ovo naručili od ustaške emigracije, ne bismo ovo dobili." To je bila prva rečenica. Malo su nam se noge odsekle, a onda su oni počeli veoma dobronamerno, takvim tonom, nisu bili ljuti, nisu nešto pretili, već su nam govorili: "Pa možda ovu scenu biste mogli da izbacite. Ovo vam ne treba. Šta će vam ovo? Ovo zaista tu nekako nema svrhu... ". Mi smo posle računali da bi nam ostalo ukupno pet minuta filma da smo ih poslušali. To je bilo 1981. u februaru, martu. Drugu kopiju filma sam ja poslao sestri u Pariz i ona ju je dala u Kan, tako da smo tako ušli na festival sa filmom. Policija je odmah uzela i zaključala negativ, a mene i Kapića je šef zagrebačke policije, jedan divan, miran čovek sede kose, u finom odelu, potapšao i rekao: "Nemojte nigde da putujete, ostanite ovde da imamo priliku da porazgovaramo"... To je u stvari značilo: Ne mrdaj odavde! Ja sam tu noć sa suprugom sedeo uz čašu vina i razmišljao da li da ujutro u "reno 4”stavimo malu bebu, dva kofera i da krenemo... Film je mogao da bude prikazan u Kanu na dva načina - ili kao film koji je zabranjen u Jugoslaviji ili da ide pod jugoslovenskom zastavom. Da sam tada otišao u Kan, a da je film prikazan kao zabranjen, ja se više nikada ne bih vratio. Onda sam trgovao s Račanom na tu temu. Naime, glumica Semka Sokolović Bertok je bila članica CK Hrvatske i jednog dana sam je sreo na ulici kada mi je rekla da je čula da imam neke probleme sa filmom. “Imam velike probleme s filmom”, rekao sam, i pitao sam je da li hoće da dođe da ga pogleda jer je policija uzela negativ, ali pozitiv je ostao u "Jadran filmu". Ona je došla da pogleda film i njoj se to strašno svidelo pa je rekla da će ona nešto da uradi. Semka je bila prvak Hrvatske, mislim i Jugoslavije u bridžu, bila je internacionalni majstor u šahu, jedna vrlo zanimljiva žena i dobra glumica. Kod nje se igrao bridž, recimo utorkom uveče, i tu su dolazili Račan i pola Centralnog komiteta. Rekla mi je da pripremim oko deset uveče u nekoj maloj dvorani projekciju filma, a ona će na kraju partije pitati društvo da li hoće da pogledaju jedan film. Ako pristanu, ona će javiti da dolaze u dvoranu, pa da ja izađem i da sat i po vremena budem ispred te dvorane. Mislim da sam dvadeset puta obišao taj blok u Zagrebu. Rekla mi je da ako ona izađe iz dvorane, to znači da hoće da razgovaraju sa mnom, a ako vidim da ne izlazi, da se maknem. Imali smo spremne sve varijante. Ona je izašla iz dvorane, uvela me unutra, a tu u sedeli Račan i još neki ljudi i svi su bili sa suprugama. Kada sam video da sve žene plaču, da imaju suzne oči, tada sam sebi rekao: "Sad mi više niko ništa ne može. Sad će ih ubiti kod kuće ako nešto naprave filmu". Onda me uzeo Račan pod ruku i počeli smo opet da obilazimo taj blok i da se cenkamo. To je bilo cenkanje kao na pijaci. On je bio šef ideološke komisije CK i rekao mi je: "Ide ti film u Kan. Mi ćemo poslati ljude da vidimo kako je to prošlo i prema tome ćemo odlučiti da li film može da ide ovde ili ne može". Ja sam rekao da to nije nikakva trgovina, da ja tamo glumim da film postoji, a oni će razmisliti da li će ga pustiti. Rekao sam: "Petnaest dana bioskop ’Zagreb’, najveći bioskop je moj, bez obzira šta se dogodilo, film igra. Onda ja u Kanu glumim da je sve u redu. I ne bioskop na periferiji nego u centru...” Tako smo se cenkali i onda je on rekao jednu rečenicu koju ja uvek citiram: "U Puli nema nagrada." Što znači da su oni to sve potpuno kontrolisali i u Puli zaista nismo dobili ništa.

18 x 24 cm Lepotica dana (franc. Belle de Jour) je francuski film iz 1967. u režiji Luisa Bunjuela, a u glavnim ulogama su Katrin Denev, Žan Sorel i Mišel Pikoli. Snimljen na osnovu istoimenog romana Žozefa Kesela, film govori o mladoj ženi koja odluči da popodneva provodi kao prostitutka dok joj je muž na poslu. Naslov filma je igra reči na francuskom. Fraza `belle de nuit` je najbolje prevedena engleskom frazom `dama noći`, odnosno prostitutka. Severin radi kao prostitutka u toku dana tako da je `belle de jour`. To takođe može biti referenca za francusko ime za cvet ljiljan, što znači lepota dana, cvet koji cveta samo tokom dana. Radi se o prvom Bunjuelovom filmu u koloru, koji je ujedno i njegov najuspešniji i najpoznatiji nadrealni `klasik`. Američki režiser Martin Skorseze je 1995. promovisao ograničeno ponovno puštanje u Americi i DVD izdanje 2002. Godine 2010. filmski časopis rangirao je Lepoticu dana na 56. mesto liste 100 najboljih filmova svetske kinematografije. Film je osvojio Zlatnog lava i nagradu Pasineti za najbolji film na Filmskom festivalu u Veneciji 1967. Mnoge od kostima koje Katrin Denev nosi u filmu dizajnirao je Iv Sen Loran. Severin Serizi, mlada i lepa domaćica nije u stanju da deli fizičku intimnost sa svojim suprugom, Dr. Pjerom Serizijom, uprkos njihovoj međusobnoj ljubavi. Njen seksualni život je ograničen na razradi fantazija koje uključuju dominaciju, sadomazohizam, i ropstvo. Iako frustriran frigidnošću njegove žene prema njemu, Pjer poštuje njene želje. Tokom posete skijaškom centru oni sreću dva prijatelja, Anrija Husona i Rene. Severin ne voli način na koji Huson gleda u nju. Nazad u Parizu, Severin se sastaje sa Renee i saznaje da zajednička prijateljica, Henrijeta, sada radi u bordelu. U svom domu, Severin dobija ruže od Husona i biva uznemirena tim gestom. Na teniskom terenu, ona sreće Husona i oni razgovaraju o Henrijeti i kući zadovoljstva. Huson pominje Severin visoko-klasni bordel na adresi 11 Cité Jean de Saumur. On joj takođe priznaje svoju želju za njom, ali Severin odbacuje njegove izjave. Progonjena sećanjima iz detinjstva koja uključuju njenog oca, Severin odlazi u visoko-klasni bordel, koji vodi madam Anajs. Tog popodneva Severin uslužuje njenog prvog klijenta. Oklevajući u početku, ona reaguje na čvrstu ruku madam Anajs, koja joj daje nadimak `lepotica dana`, i potom ima seks sa strancem. Nakon pauze od nedelju dana, Severin se vraća u bordel i počinje da radi od dva do pet sati svakog dana, vraćajući se svom mužu bezazleno u večernjim časovima. Jednog dana dolazi Huson da je poseti kod kuće, ali Severin odbija da ga vidi. Ipak ona fantazira o seksu sa njim u prisustvu njenog muža. Ironično, fizički odnos Severine sa njenim mužem se popravlja i ona počinje da spava s njim. Severin se udružuje sa maldim gangsterom Marselom koji joj nudi vrstu uzbuđenja od njenih fantazija. Kada Marsel postaje sve zahtevniji i ljubomoran, Severin odlučuje da napusti bordel, sa pristankom Madam Anajs. Severin je takođe zabrinuta zbog Husona koji zna za njen tajni život u bordelu. Jedan od Marselovih gangsterskih saradnika prati Severin do njenog doma, a uskoro je i sam Marsel posećuje i preti da će otkriti njen tajni život njenom mužu. Severin ga ubeđuje da napusti njen dom i nakon nekog vremena on to i čini. Marsel potom sačeka Pjera da se vrati kući i puca na njega tri puta pre bekstva. Ipak, policija ga na kraju prati i ubija. Pjer preživljava, ali ostaje u komi. Policija nije u stanju da pronađe motiv za pokušaj ubistva. Posle nekog vremena Severin vodi kućnu brigu o Pjeru koji je sada potpuno paralizovan i u invalidskim kolicima. Huson ga posećuje i kaže Pjeru istinu o tajnom životu njegove supruge; ona ne pokušava da ga zaustavi. Nakon toga, Severin sanja da je njen muž ponovo zdrav i oni su srećni. ----------------------------------- Belle de Jour is a 1967 drama film directed by Luis Buñuel, and starring Catherine Deneuve, Jean Sorel, and Michel Piccoli. Based on the 1928 novel Belle de jour by Joseph Kessel, the film is about a young woman who spends her midweek afternoons as a high-class prostitute, while her husband is at work.[3] The title of the film is a play on words on the French term belle de nuit (`beauty of the night`, i.e., a prostitute), as Séverine works during the day under the pseudonym `Belle de Jour`. Her nickname can also be interpreted as a reference to the French name of the daylily (Hemerocallis), meaning `beauty of [the] day`, a flower that blooms only during the day. Belle de Jour is one of Buñuel`s most successful and famous films. It won the Golden Lion and the Pasinetti Award for Best Film at the Venice Film Festival in 1967. Séverine Serizy (Catherine Deneuve), a young and beautiful housewife, is unable to share physical intimacy with her husband, Dr. Pierre Serizy (Jean Sorel), despite their love for each other. Her sexual life is restricted to elaborate fantasies involving domination, sadomasochism, and bondage. Although frustrated by his wife`s frigidity toward him, he respects her wishes. While visiting a ski resort, they meet two friends, Henri Husson (Michel Piccoli) and Renée (Macha Méril). Séverine does not like Husson`s manner and the way he looks at her. Back in Paris, Séverine meets up with Renée and learns that a common friend, Henriette, now works at a brothel. At her home, Séverine receives roses from Husson and is unsettled by the gesture. At the tennis courts, she meets Husson and they discuss Henriette and houses of pleasure. Husson mentions a high-class brothel to Séverine at 11 Cité Jean de Saumur. He also confesses his desire for her, but Séverine rejects his advances. Haunted by childhood memories, including one involving a man who appears to touch her inappropriately, Séverine goes to the high-class brothel, which is run by Madame Anaïs (Geneviève Page). That afternoon Séverine services her first client. Reluctant at first, she responds to the `firm hand` of Madame Anaïs, who names her `Belle de Jour,` and has sex with the stranger. After staying away for a week, Séverine returns to the brothel and begins working from two to five o`clock each day, returning to her unsuspecting husband in the evenings. One day, Husson comes to visit her at home, but Séverine refuses to see him. Still, she fantasizes about having sex with him in her husband`s presence. At the same time, Séverine`s physical relationship with her husband is improving and she begins having sex with him. Séverine becomes involved with a young criminal, Marcel (Pierre Clémenti), who offers her the kind of thrills and excitement of her fantasies. When Marcel becomes increasingly jealous and demanding, Séverine decides to leave the brothel, with Madame Anaïs`s agreement. Séverine is also concerned about Husson, who has discovered her secret life at the brothel. After one of Marcel`s associates follows Séverine to her home, Marcel visits her and threatens to reveal her secret to her husband. Séverine pleads with him to leave, which he does, referring to her husband as `the obstacle`. Marcel waits downstairs for Pierre to return home and shoots him three times. Marcel then flees but is shot dead by police. Séverine`s husband survives but is left in a coma. The police are unable to find a motive for the attempted murder. Sometime later Séverine is at home taking care of Pierre, who is now paralysed, blind and in a wheelchair. Husson visits Pierre to tell him the truth about his wife`s secret life; she does not try to stop him. Afterwards, Séverine, looking at Pierre, who is crying, begins to daydream that Pierre is suddenly in perfect health. He asks what she is thinking about. She replies, `About you, Pierre`.

Narodno pozorište u Beogradu je pozorište u Beogradu koje se nalazi na Trgu republike, na uglu Vasine i Francuske ulice, u samom centru grada. Osnovano je 1868. godine, a u sadašnju zgradu, na mestu tadašnje Stambol kapije, uselilo se 1869. godine. U okviru njega funkcionišu umetničke jedinice Opera, Balet i Drama, a predstave se odigravaju na Velikoj sceni i Sceni „Raša Plaović”. Danas predstavlja jednu od najreprezentativnijih i najznačajnijih kulturnih institucija Srbije. Godine 1900. u novosadskom listu Pozorište se ovo pozorište naziva Kraljevsko srpsko narodno pozorište u Beogradu. Danas, nakon perioda komunizma, u imenu pozorišta se ne pominje kralj niti srpsko ime. Zapravo, jednostavan naziv `Narodno pozorište` je korišćen i pre rata. Sve od 1842. godine, postojala je želja i napori da se u Beogradu osnuje stalno profesionalno pozorište. Iako su prvi pokušaji u tom smeru propali, Narodno pozorište u Beogradu je ipak osnovano 1868. godine. Ono je najpre bilo smešteno na privremenoj lokaciji u tadašnjoj Kosmajskoj ulici na broju 51, u gostionici „Kod engleske kraljice“. Za adaptaciju ovog prostora bio je angažovan arhitekta Aleksandar Bugarski. Na ovoj lokaciji, 22. novembra 1868. godine (po novom kalendaru), Narodno pozorište je imalo svoju prvu predstavu - izvedena je predstava „Đurađ Branković“ Karolja Obernjaka. Taj se datum danas slavi kao Dan pozorišta. Narodno pozorište se na ovoj lokaciji zadržalo godinu dana. Predstave su igrane i u magacinu Carinarnice (Teatar na Đumruku), u salama hotela (Teatar „Kod jelena`), u Kneževoj pivari, u hotelu „Srpska kruna“ i kafani „Kod engleske kraljice“. Zalaganjem Odbora Ljubitelja narodne prosvete i Pozorišnog odbora organizovano je prikupljanje dobrotvornih priloga: knez Aleksandar Karađorđević priložio je 1.000, a kapetan Miša Anastasijević 500 dukata, dok je Vlada Kneževine Srbije poklonila zemljište na Zelenom vencu i novčani iznos od 2.000 dukata. Iako je pozorišno zdanje na Zelenom vencu započeto 1852. godine, prema projektu italijanskog arhitekte Josifa Kasana, od ove namere se odustalo zbog podvodne prirode tla. Ovaj graditeljski neuspeh odložio je uspostavljanje prvog srpskog pozorišta za gotovo dve decenije. Podizanjem Narodnog pozorišta na uglu Vasine i Francuske ulice i realizacijom Josimovićevog Plana regulacije varoši u šancu iz 1867. godine stvoreni su uslovi za formiranje danas glavnog beogradskog trga, Trga republike. Počeci školovanja umetnika u Srbiji javljaju se još polovinom 19. veka, kao vid napora za kulturnu emancipaciju srpskog naroda i u vidu težnje za bogaćenjem nacionalne tradicije tekovinama evropske kulture. Uporedo sa konstituisanjem i razvojem srpske države i paralelno sa procesom uspostavljanja sistema opšteg i stručnog školovanja i podizanja njegovog nivoa od vremena Dositejeve i Karađorđeve Velike škole do Univerziteta, javlja se i potreba za obrazovanjem u oblasti umetnosti. Isprva, u pionirskim putujućim pozorišnim trupama, obrazovanje i kompetencije članova ovakvih družina nisu bile podjednake, ni po opštem obrazovanju, ni po pismenosti. Osim toga svako je imao manje ili više glumačkog iskustva, nadarenosti i intuicije. Pošto je država bila ta pod čijim je patronatom od samog početka i delovalo Narodno pozorište u Beogradu, nametnula se potreba za sistematskim obrazovanjem umetnika i školovanjem mladih glumačkih naraštaja. Neposredno po osnivanju Narodnog pozorišta 1868. godine, prvi upravnik, Jovan Đorđević, osniva internu Pozorišnu školu za već zaposlene glumce po istom principu kako je to uradio tri godine ranije u Srpskom narodnom pozorištu. Ova vrsta obuke bi se danas mogla nazvati permanentnim obrazovanjem, a sam njen cilj svakako je bio podizanje nivoa pozorišnog profesionalizma. Pravi pomak u tom smislu dogodio se tek angažovanjem Alekse Bačvanskog, tada najobrazovanijeg pozorišnog umetnika-praktičara, kojem je osim uloge glumca i reditelja poverena i organizacija i rukovođenje stalnom Pozorišnom školom pri Narodnom pozorištu u Beogradu. Njegova internacionalna karijera i dvodecenijsko iskustvo koje ga je dovelo do statusa budimpeštanske glumačke zvezde, bila je podest za profesionalni iskorak polaznika ove škole. Na osnovu odluke Pozorišnog odbora od 16. decembra 1869. godine, škola je počela sa radom 2. januara 1870. godine. Prethodno su konsultovani Pravilnici pozorišnih kuća Beča i Budimpešte, a sam Bačvanski je već bio upoznat sa radom budimpeštanske škole za dramsku umetnost koja je bila osnovana već 1864. godine. Nastavni plan se sastojao od dve grupe predmeta, teorijskih i praktičnih: teorijski su bili: Teorija dramatske poezije sa istorijom dramatske književnosti domaće i stranske; Teorija pozorišne umetnosti; Istorija pozorišne umetnosti; Srpski jezik i poznavanje stihova; Estetika; Istorija srpskoga naroda i opšta istorija; a praktični: Deklamovanje; Igra licem i udovima (mimika i plastika); Tumačenje uloga i čitavih komada i kako ih valja besediti; Mačevanje (kod muških); Pevanje, Igranje i Pantomima (U posebne veštine je uključeno i jahanje). Osim Bačvanskog (kako su ga zvali po mađarskom nadimku, Varhidi), glumce je podučavao i sam Jovan Đorđević po nadimku Foter (švapski iskvareno od nemačkog „otac`). Veoma blizak odnos su učenici osećali prema svojim nastavnicima, a sa druge strane i veliko poštovanje prema ovim autoritetima i velikanima teatra, kako je o tome pisao Đorđe Maletić. Za prijem u školu, kao i radne obaveze u samom pozorištu, ocenjivanje i stipendiranje kandidata odvijalo se po ustanovljenim principima, a najpoznatiji učenici ove škole su pre svega Milka Grgurova, Toša Anastasijević i Pera Dobrinović. Posle obnavljanja rada Narodnog pozorišta 1874. godine, Pozorišna škola nije nastavila sa radom. Ova škola je osnovana 21. novembra 1909. godine. govorom tadašnjeg upravnika pozorišta Milana Grola, a u prisustvu ministra prosvete Jovana Žujovića. Iako je imala dobre predavače i podršku države, zapravo je zbog malog broja kandidata i teškog materijalnog života samih glumaca postojala svega nekoliko mesci, tj. samo jedan semestar. Najbolji učenici i glumci ove škole bili su: Aleksandar Zlatković, Teodora Arsenović i Petar Hristilić. Kao nastavnici se pominju ljudi velikog pozorišnog autoriteta: Milan Predić, Ilija Stanojević, Sava Todorović, ali i čuveni naučnici: dr Nikola Vulić i dr Veselin Čajkanović koji su predavali istoriju klasičnog pozorišta i književnosti. Ova škola je prestala sa radom kako iz finansijskih razloga, tako i zbog trivijalnog raskola dve struje u samom ansamblu. Naime, ministar Žujović je podržao stranu protivnu upravi Pozorišta, i tako je došlo do iznuđene ostavke Grola i Predića, a dolazeća strana izgleda nije imala sluha za inovacije prethodne uprave, pa je kao žrtva takvog odnosa pala i glumačka škola. Međutim, kada je sam ministar Jovan Žujović, nakon nekoliko meseci, podneo ostavku i na njegovo mesto stupio Jaša Prodanović, garnitura Grol–Predić ponovo staje na čelo Narodnog pozorišta. Osim mnogih dobro zamišljenih i uspešno sprovedenih projekata na podizanju nivoa samog pozorišta, usledio je i Grolov Memorandum o saradnji južnoslovenskih pozorišta iz 1912. godine, koji je bio ispunjen vizionarskim idejama o zajedničkim umetničkim projektima, saradnji oko opremanja predstava, korelaciji oko prevoda, u oblasti autorskih prava itd. Ovde je predloženo i osnivanje velikog zajedničkog konzervatorijuma za obrazovanje pevačkih i glumačkih snaga. Ta ideja, kao i mnoge druge, ostale su neostvarene. Nastupilo je vreme serije ratova za nacionalno oslobođenje, a nerešeni problem pozorišnog obrazovanja ostao je odložen za bolja vremena. Nakon ujedinjenja i stvaranja nove Države Srba, Hrvata i Slovenaca, u opštoj obnovi zemlje, pokazalo se da je ovaj problem postao je još akutniji. Rat je proredio redove pozorišnih umetnika, a i potreba za svestrano obrazovanim glumcima, usled zahteva modernog repertoara i umetnički oblikovane režije, zahtevala je brzo rešavanje problema. Za vreme ministarskog mandata Svetozara Pribićevića, obnovljena je nekadašnja Umetnička (likovna) škola postavši, pritom, državna institucija, a na inicijativu Grola, kao upravnika pozorišta, i Nušića, kao načelnika umetničkog odeljenja Ministarstva prosvete, počela je sa radom 1. novembra 1921. godine nova Glumačko–baletska škola. Ova škola je išla ka tome da odgovori novim potrebama sve raznovrsnijih oblika pozorišnog života, koji je sada podrazumevao i operu i balet. Ova škola nije bila institucionalno vezana za Narodno pozorište. U početku, školovanje je bilo dvogodišnje, a zatim je produženo na tri godine. U prvu generaciju dramskog odseka primljeno je petnaest učenika, a nakon prvog semestra je održan kontrolni ispit, posle kojeg je zadržano svega sedam učenika. Narednih godina je primano po pet do šest novih učenika. Prvi direktori ove škole su bili Velimir Živojinović Masuka i Momčilo Milošević.[4] Program rada je bio ambiciozan. Tokom postojanja škole, od 1921. do 1927. godine, u raznim periodima nastavu su vodili, između ostalih: Milan Grol (Čitanje naglas, Analiza teksta, Dikcija), koji je vrlo brzo napustio školu; Milan Bogdanović (Srpski jezik i književnost, Istorija novije domaće i francuske drame); dr Vinko Vitezica (Istorija drame i Nemački jezik); dr Jovan Maksimović (Ruski jezik); dr Miloje Milojević (Elementi muzike); Zlata Markovac (Dikcija, Tehnika glasa); Klavdija Isačenko (Telesne vežbe – plastika); Velimir Živojinović (Čitanje i Dikcija); Momčilo Milošević (Srpski jezik, Istorija novije domaće i francuske drame); Sima Pandurović (Čitanje sa estetskom analizom tekstova); Milan Kašanin (Istorija umetnosti); dr Ranko Mladenović (Istorija pozorišta). Ipak, zastupljenost pojedinih predmeta u raznim periodima rada škole bila je nejednaka, jer kada je škola bila pritisnuta finansijskim teškoćama obim nastave se smanjivao, a u nekim periodima svodio se samo na glumu i dikciju. Nastavu glume su vodili Mihailo Isailović, Pera Dobrinović, Jurij Rakitin (Psihologija glume sa praktičnim vežbama). Iako često na udaru kritike, zbog zavisti onih koji nisu angažovani u njenom radu, ili onih koji su isticali vrednost talenta bez važnosti obrazovanja, podilazeći na taj način svome slučaju, ova škola je ipak iznedrila 25 učenika dramskog odseka i ti su rezultati za svako poštovanje. Iz prve generacije izašli su glumci kao što su: Dara Milošević, Leposava Petrović, Milan Ajvaz, Borislav Mihailović (kasnije osnivač i reditelj Kruševačkog pozorišta) i Mateja (Mata) Milošević koji je zapravo najvažniji prenosilac pravog glumačkog i pedagoškog plamena po liniji Aleksa Bačvanski, Pera Dobrinović, Mata Milošević i koji je bio prvi profesor glume na Akademiji za pozorišnu umetnost, prethodnici današnjeg Fakulteta dramskih umetnosti. Kasnije generacije svršenih glumaca ove treće Glumačko–­baletske škole su: između ostalih, Nevenka Urbanova, Pavle Bogatinčević, Branko Tatić, Nikola Popović, Vaso Kosić, Ruža Tekić, Miloš Paunković, Marica Popović, Sofija (Coka) Perić (Nešić), Obrad Nedović. Momčilo Milošević je skromno zaključio: „Bilo bi smelo reći da su oni prošli kroz najbolju školu ove vrste, ali je svakako od koristi da je nisu obišli”. Značajnu školsku aktivnost predstavljalo je javno izvođenje predstava. Za šest godina izvedeno je 65 predstava, dakle, najmanje jedna mesečno. Glavni motiv ove delatnosti nije bio pedagoške prirode već zapravo večita nemaština i škola uopšte ne bi mogla opstati bez prihoda od predstava, od kojih su podmirivane skromne potrebe nastave i od kojih je čak davana pomoć siromašnim učenicima. Predstave je omogućilo i Narodno pozorište, koje je ustupalo salu manježa (posle Drugog svetskog rata prepravljenu u novoosnovano Jugoslovensko dramsko pozorište) i kostime, uz naplatu minimalnih režijskih troškova. Izvođeni su najčešće komadi koji se inače nisu nalazili na repertoaru Narodnog pozorišta, a predstavljali su dobre primere određenih stilskih epoha, kao na primer: Tirkare Alena Rene Lezaža, Igra ljubavi i slučaja Marivoa, Strindbergove jednočinke, Baljzaminova svadba Ostrovskog, Hanelino vaznesenje Hauptmana, Čudo svetog Antonija Meterlinka, Šenherova Dečja tragedija. Tu su režirali Isailović, Rakitin, Masuka, Pera Dobrinović i Momčilo Milošević. Radi opšte edukacije, pre početka predstava održavane su tzv. konferencije, odnosno predavanja o autorima izvođenih dela. Neke predstave pripremane su u saradnji sa muzičkom školom što je imalo intenciju u osnivanju budućeg konzervatorijuma. Pojedini učenici su bili angažovani i kao glumci Narodnog pozorišta uporedo sa nastavom koju su pratili, poput Nevenke Urbanove i Mate Miloševića. Uprkos prihodu od predstava, škola se neprestano suočavala sa krajnjom nemaštinom, što je i dovelo do njenog gašenja u jesen 1927. godine. Nakon šest godina pauze, ponovo u okrilju Narodnog pozorišta, sa odobrenim od Ministarstva „Pravilnikom o osnivanju i radu glumačke škole Narodnog pozorišta u Beogradu”, tadašnjeg upravnika Dragoslava Ilića, 4. januara 1934. godine Četvrta glumačka škola počinje sa radom. Predviđeno trajanje školovanja bilo je tri godine, od kojih su prve dve više teorijski usmerene, a završna godina se skoro isključivo sastojala od praktičnog rada, u koji je ulazilo i učestvovanje u predstavama Narodnog pozorišta. Upravnik Narodnog pozorišta bio je i direktor škole, a sekretar škole, u stvari – umetnički rukovodilac, bio je u početku Josip Kulundžić, a kasnije je to mesto bilo vezano za funkciju direktora Drame (Radoslav Vesnić, dr Dušan Milačić). U ovoj školi, nastavnici su bili: Josip Kulundžić (Vežbe dikcije, Gluma), Jurij Rakitin (Tehnika glume, Tehnika govora, Istorija pozorišta) i Momčilo Milošević (Psihološke analize tekstova sa glumačkom primenom), dr Milan Marković (Istorija književnosti i Istorija pozorišta), Desa Dugalić (Vizuelna gluma), dr Dušan Milačić (Književna analiza dramskog teksta), Radoslav Vesnić (Dikcija, Psihološka analiza dramskog teksta), dr Miloš Moskovljević (Praktične vežbe iz dikcije), Milorad Vanlić (Psihologija i estetika), Branko Dragutinović (Elementi muzike), Vera Greč (Tehnika glume – improvizacija), dr Erih Hecel (Tehnika glume), Vladeta Dragutinović (Stilovi glume), inž. Vojislav Jovanović (Tehnika pozornice), Milica Babić Jovanović (Istorija kostima), Nadežda Grbić (Ritmika), Vladimir Žedrinski i Stanislav Beložanski (Šminkanje). Ova škola nije dala baš očekivane rezultate i ponovo se s tim u vezi oglašava Milan Grol, koji ističe da bi se veća važnost morala posvetiti amaterskim pozorištima i trupama pri opservaciji šireg kruga selekcije kandidata. Kuđenje i kritika od strane Grola koji ovoga puta nije učestvovao u radu škole, uzima se sa rezervom, ali se danas zna da je u ovoj školi bilo nesrazmerno više teorijskih predmeta od praktičnih, često su se zapostavljale glavne discipline i administrativni aparat nije pratio stvarnu potrebu škole. I pored ovih nedostataka, školu su završili istaknute pozorišne individualnosti: Teja Tadić, Aleksandar Stojković, Milivoj Popović Mavid, Dušan Antonijević, Edita Milbaher (Jelena Trumić), Kapitalina Apostolović (Erić), Mirko Milisavljević, Branka Ćosić (Andonović, Veselinović), Ljubica Sekulić, Dimitrije Parlić, Moša Beraha (Barić), Ladislav (Slavko) Lajtner, Divna Radić (Đoković). Uredbom Ministarstva prosvete o osnivanju srednjih i viših umetničkih škola u Beogradu od 31. marta 1937. godine osnovane su Muzička akademija i Umetnička (likovna) akademija. Ova novoosnovana Akademija je imala Odsek za pozorišnu umetnost, a bila joj je pridružena i Srednja muzička škola. Prve školske godine 1937/1938. godine, na Odsek za pozorišnu umetnost bilo je primljeno devet studenata, od kojih su troje već bili završili prethodnu Glumačku školu pri Narodnom pozorištu. Prve godine nastavu su vodili Momčilo Milošević (Književna i psihološka analiza tekstova), čija pedagoška delatnost povezuje obe prethodne glumačke škole sa Akademijom, zatim Raša Plaović (Umetnička dikcija), dr Miloš Moskovljević (Dikcija, Ruski jezik), dr Vinko Vitezica (Kulturna istorija u vezi sa razvojem drame i opere, Italijanski jezik), Milorad Vanlić (Osnovi psihologije u vezi sa pozorišnom umetnošću) i Lujo Davičo (Ritmička gimnastika po Žak-Dalkrozu). Sledeće godine Raša Plaović napušta Akademiju, tako da pored svojih dotadašnjih predmeta, Momčilo Milošević preuzima Praktičnu glumu, dr Miloš Moskovljević - Srpsko­hrvatski jezik, a Đurđe Bošković Pregled istorije umetnosti. Godine 1939, na mesto rektora Akademije dolazi Petar Konjović, veliki srpski kompozitor i dugogodišnji rukovodilac više pozorišnih kuća i koji predlaže ideju po kojoj bi se i na Srednjoj muzičkoj školi osnovao Pozorišni odsek, na kome bi se školovali budući glumci, a na Pozorišnom odseku akademije „će se spremati režiseri i dramaturzi prvenstveno i drugi akademski obrazovani pozorišni činioci.” Po toj ideji, „tek po izuzetku, svršeni apsolventi dramskog odseka srednje muzičke škole mogu i treba da prelaze na pozorišni odsek u akademiji”. I pored velikih ambicija pri osnivanju, rad Odseka za pozorišnu umetnost Muzičke akademije nije ispunio sva očekivanja. Ipak, među studentima su bili neki koji su imali značajno mesto u posleratnom razvoju pozorišta i filma, kao i u razvoju Akademije za pozorišnu umetnost, kao što su: Dušan Antonijević, Bratislav (Bata) Miladinović, Jovan Putnik, Predrag Dinulović, Ljiljana Krstić, Ilija Milčinović (Milčin), Radoš Novaković, Dimitrije Parlić, Bora Hanauska, Danica Mokranjac, Nada Kasapić, Neda Depolo, Sofija (Soja) Jovanović, Mića Tomić, Mirjana Kodžić i drugi. Ratne godine su dovele do krajnjeg osipanja kadra, polaznika i prestanka rada Odseka za pozorišnu umetnost Muzičke akademije 1944. godine. Nakon Oslobođenja Beograda, 1945. godine, Muzička akademija počinje sa radom, ali bez Odseka za pozorišnu umetnost. Stvorio se vakuum između tendencija sveobuhvatne kulturološke obnove oslobođene zemlje i pomanjkanja kadra u brojnim novootvorenim pozorištima širom zemlje. Da bi se taj trenutni nedostatak kadrova ublažio, u očekivanju prave visoke pozorišne škole, pored Srednje glumačke škole u Novom Sadu, kao privremeno rešenje osnovan je Dramski studio pri Narodnom pozorištu u Beogradu. Bio je smešten, kao i neke od ranijih glumačkih škola, u dvorišnoj zgradi Manježa, na mestu današnjeg Teatra „Bojan Stupica”. Nastava u Studiju bila je dvogodišnja, a školovanje su završile dve generacije. Prvi prijemni ispit održan je decembra 1945. godine. Pripreme za osnivanje studija, kao i prijemni ispit, vodila je autoritativna trojka: Milan Predić, upravnik pozorišta, Velibor Gligorić, direktor drame i Milan Đoković, koji je imenovan za direktora Dramskog studija. Teoriju glume, koja je većinom bila posvećena proučavanju „sistema” Stanislavskog, predavao je Raša Plaović, a praktičnu nastavu glume vodili su Mata Milošević, Strahinja Petrović i Dragoljub Gošić, uz Ljubišu Jovanovića, koji je predavao Recitaciju. Teorijske predmete predavali su dr Hugo Klajn, Milan Bogdanović, Božidar Kovačević, Petar Mitropan i Sreten Marić. 1868. godine dogodilo se drugo gostovanje Srpskog narodnog pozorišta iz Novog Sada u Beogradu. Tada knez Mihailo Obrenović, oduševljen novosadskim glumcima, donosi istorijsku odluku o gradnji novog i stalnog zdanja beogradskog teatra. U dogovoru sa Državnim savetom 12. marta 1868. knez Mihailo je odlučio da se pozorišna zgrada podigne na državnom, ranije turskom zemljištu kod Stambol kapije, gde je istog dana počelo rušenje turskih kuća na tom terenu. Posebna simbolika odabira lokacije za njeno podizanje dodatno je naglašena ugrađivanjem delova porušene Stambol kapije u temelje pozorišnog zdanja. Ova brzina govori o odlučnosti da Beograd dobije stalnu pozorišnu ustanovu. Knez je zahtevao da zgrada bude završena do 15. oktobra iste godine. O značaju koji je podizanje ovog objekta imalo u svesti srpskog naroda govori i to da je čitav trg ispred građevine dobio ime Pozorišni trg, preuzimajući od nekadašnje Velike pijace (danas Studentskog trga) značenje glavnog beogradskog trga. Narodno pozorište zamišljeno je i realizovano kao reprezentativna građevina na kojoj je autor pokazao visoko poznavanje principa tada vladajućeg akademizma. Odnosom masa, horizontalnom i vertikalnom podelom fasada, kao i odabirom građevinskih i dekorativnih elemenata, opšti izgled zdanja upućivao je na sličnosti sa čuvenim milanskim pozorištem La Scala, koje je sagrađeno dvadesetak godina ranije. Naročitu pažnju arhitekta Bugarski posvetio je oblikovanju fasade orijentisane prema trgu. Središnji rizalit glavne fasade završen je trougaonim timpanonom u zoni krova, dok je horizontalna podela ostvarena istaknutim podeonim vencima. U prizemlju se isticao trem, iznad kojeg je, u visini prvog sprata, bila terasa sa dekorativno rešenom ogradom. Knez je pozvao Jovana Đorđevića da i u Srbiji osnuje stalno pozorište. Prihvatajući poziv kao čast i izazov, upravnik sa sobom odvodi i polovinu novosadskog ansambla i sedam godina posle nastanka SNP-a. Kada je knez Mihailo ubijen 29. maja, pripreme su neko vreme zastale. Namesništvo je htelo da se započeto kao knežev amanet dovede do kraja. Obrazovan je Pozorišni odbor čija je briga bila zidanje zgrade i formiranje trupe. Aktom ustupljenja od 17. juna 1868. kneževi zakoniti naslednici sestra Petrija Bajić i sestrići Teodor i Mihailo Nikolić određuju da se Narodnom pozorištu izda suma od 6500 dukata „shodno obećanju blaženoupokojenog knjaza“.[5] Temelj pozorišne zgrade je postavljen 18. avgusta, u prisustvu maloletnog Kneza Milana i namesnika. Mitropolit beogradski Mihailo je osvetio vodicu, pozdravnu reč je održao predsednik Pozorišnog odbora Filip Hristić potom je spuštena i uzidana povelja.[5] Iste godine Pozorišni odbor je zakupio privatnu kuću sveštenika Sušića da formirana trupa održava u njoj predstave, dok se zgrada ne završi. U toj kući je 10. novembra (po starom kalendaru) izvedena prva predstava, komad Karolja Obernjika Đurađ Branković. Pre predstave je izvedena Srpska uvertira kompozitora Dragutina Reša, a uvodnu reč o pozorišnoj umetnosti, dramskoj književnosti i dotadašnjim dramskim predstavama kod Srba održao književnik Milorad Šapčanin. Prema projektu arhitekte Aleksandra Bugarskog zgrada je završena 1869. godine, a 30. oktobra iste godine izvedena je i prva predstava - „Posmrtna slava kneza Mihaila“ koju je za tu priliku napisao Đorđe Maletić. U toj predstavi u ulozi kneza Mihaila je bio Ducman, učitelj jahanja u Vojnoj akademiji.[6] Prvih nekoliko decenija rada Narodnog pozorišta obeležili su: Aleksa Bačvanski (1832—1881), Adam Mandrović (1839—1912), Milka Grgurova-Aleksić (1840—1924), Toša Jovanović (1845—1893), Ilija Stanojević (1859—1930), Milorad Gavrilović (1861—1931), Sava Todorović (1862—1935) i drugi. Rešenje enterijera prvog zdanja bilo je ostvareno na osnovu posredno prihvaćenih italijanskih modela, koji su u prvi plan isticali uređenje i udobnost gledališta. Naročita pažnja bila je ukazana ukrašavanju kraljevske lože draperijama, krunom i prestolom nabavljenim u bečkim umetničkim radionicama. Tavanice i parapeti loža bili su obloženi raskošnim gipsanim ukrasom sa pozlatom, dok je svečanoj atmosferi samog gledališta doprinosila svetlost „lustera sa stotinu sveća“. Poseban segment pozorišnog dekora predstavljale su slikane scenske zavese, izrađene prema nacrtima najznačajnijih domaćih slikara, koje su same po sebi predstavljale svojevrsna umetnička dela. Osvetljenje pozornice i čitavog pozorišta obezbeđivala je gasna stanica – gasara, smeštena u napuštenoj Kara-džamiji na uglu Dositejeve ulice i Braće Jugovića. Stalna potreba za ulepšavanjem najpopularnijeg beogradskog zdanja toga doba realizovana je kroz brojne prepravke i dorade prvobitnog enterijera. Tako je već 1905. godine izvedeno i novo dekorativno slikarstvo na sceni, gledalištu i u foajeu. Prema nacrtima Dragutina Inkiostrija Medenjaka, prvog srpskog dekorativnog slikara koji je svojim umećem ukrasio brojne beogradske palate, izrađene su dekoracije inspirisane motivima iz narodne umetnosti, ornamentike i tradicije. Od izgradnje, zgrada je prošla kroz više rekonstrukcija: 1870, 1912 — 1922, 1965. i, konačno, 1986 — 1989. godine. Najznačajnije rekonstrukcije su one iz 1922. i 1989. godine. Nedovoljno veliki prostor pozornice, kao i niz tehničkih poteškoća, doprineli su da rekonstrukcija započne 1912. godine, ali je zbog Balkanskog rata, a kasnije i Prvog svetskog rata nekoliko puta prekidana, ponovo započeta 1919. te završena tek 1922. godine. Za radove je bio angažovan arhitekta Josif Bukavac. Prema zamisli arhitekte, pročišćenost i harmoničnost prvobitne zgrade zamenjena je naglašeno neobaroknim izgledom fasada, čiju ulaznu partiju ističu dve ugaone kule za stepeništa. Tom prilikom, enterijer zdanja dodatno je ukrašen dekorativnim i gipsanim radovima na zidovima gledališta i ulaznog hola, kao i slikanim dekoracijama koje je na tavanicama izveo ruski slikar Stjepan Fjodorovič Kolesnikov. Zanimljivo je da se umetnik, iako vaspitan u tradiciji ruskog akademskog realizma, opredelio za kompoziciju zasnovanu na principima barokne dekorativne umetnosti. Bogatim koloritom i izrazitom minucioznošću u izradi, Kolesnikov je tavanicu gledališta oslikao klasičnim antičkim temama – Talija na kvadrigi i Bahanal, mitološke fantazije, koje slave pozorište kao hram umetnosti. Prva predstava u obnovljenoj zgradi, „Revizor”, održana je 6. juna 1922. Pri radovima 1938, parter je smanjen za jedan rad, kako bi se proširio orkestar. Veći radovi su obavljeni na leto 1939: pojačano je osvetljenje, reparirani su pokretna bina i pod pozornice, postavljen novi horizont. Naredna rekonstrukcija pozorišne zgrade usledila je 1940. godine, ali je zbog rušenja gledališta i pozornice u bombardovanju 6. aprila Beograda 1941. do realizacije došlo tek krajem te godine. Iste godine je i obnovljena.[10][11] Prema zamisli arhitekata Gojka Todića i Dragana Gudovića[12], građevina je u potpunosti izmenila izgled. Izuzev profilisanog krovnog venca, sa glavnog pročelja je skinuta sva dotadašnja dekorativna plastika. Ovakav izgled pozorište je zadržalo i tokom naredne rekonstrukcije 1965. godine, kada su preuređeni i ulazni hol, gledalište i orkestarski prostor pod rukovodstvom arhitekte Nikole Šercera. Za vreme okupacije, tadašnji direktor Narodnog pozorišta Jovan Popović je stavio ovu instituciju u službu okupacionog i kvislinškog režima. Svakako najzanimljivija i najznačajnija rekonstrukcija zgrade nacionalnog teatra, realizovana u periodu od 1986. do 1989. godine, otvorila je polemiku među stručnom i širom javnosti o pitanju da li zgradi treba vratiti izvorni izgled ili obrise iz 1922. godine. Ipak, obnovljen je izgled objekta iz vremena njegove prve rekonstrukcije i dograđen zastakljeni tehnički aneks u zadnjem delu građevine prema projektu arhitekata Slobodana Drinjakovića i Ljubomira Zdravkovića. Taj izgled je zgrada zadržala do danas. Prilikom ovih radova, prema zamisli arhitekte Milana Pališaškog[13], obnovljen je u potpunosti verodostojan ambijent unutrašnjosti sa ciljem da se potvrde vizuelne i simbolične vrednosti starog teatra. U vestibilu je postavljena bista kneza Mihaila, rad Enrika Pacija iz 1872. godine, a slikana kompozicija Kolesnikova na tavanici rekonstruisana je na osnovu sačuvanih originalnih nacrta. Odolevajući burnim istorijskim događajima, koji su obeležili srpsku istoriju decenijama unazad, Narodno pozorište je opstalo kao svedočanstvo očuvanja srpske kulture i tradicije, ali i kao stvarni svetionik srpske duhovnosti u budućnosti. Zbog svojih kulturnih, istorijskih, arhitektonskih, urbanističkih, umetničkih i estetskih vrednosti, Narodno pozorište u Beogradu utvrđeno je za kulturno dobro od velikog značaja 1983. godine. Na ovu rekonstrukciju je utrošeno 4,5 miliona dolara. Renovirana zgrada Narodnog pozorišta svečano je otvorena 15. oktobra 1989. godine. Istoriju Drame Narodnog pozorišta u Beogradu delimo na četiri faze: od 1868. do 1914, od 1918. do 1941, od 1945. do 1991, i od 1991. do današnjih dana. Karakteristično za prve decenije postojanja Narodnog pozorišta je da su predstave imale uglavnom samo premijeru i dve/tri reprize, dok su samo retki, izuzetno popularni komadi, imali i desetak izvođenja. Režija, u današnjem smislu te reči, praktično nije ni postojala. Situacija se popravila tek pred sam Prvi svetski rat kada dolazi Aleksandar Ivanovič Andrejev, školovani reditelj, koji režiju, a i kvalitetu predstava uopšte, postavlja na jedan viši nivo. Početke domaćeg stvaralaštva u Narodnom pozorištu obeležile su uglavnom tragedije i dramski prikazi inspirisani srednjovekovnom i novijom istorijom kao što su, na primer, „Smrt Uroša V“ Stefana Stefanovića, „Miloš Obilić (Boj na Kosovu)“ Jovana Subotića, „Hajduk Veljko“ Jovana Dragaševića. Izvodili su se i kolokvijalno nazvani komadi s pevanjem, poput dramatizacija proze Stevana Sremca „Zone Zamfirove“ i „Ivkove slave“, a najpopularniji i najgledaniji od svih, „Koštana“ Borisava Stankovića, prvi je put prikazana 1901. godine te je do današnjih dana ostala kultna predstava. Od istaknutih domaćih autora naročito se ističu mladi Branislav Nušić i Jovan Sterija Popović, tada već prepoznati domaći klasici, ali i umetnici kao što su Simo Matavulj, Svetozar Ćorović, Vojislav Jovanović Marambo, Milivoj Predić, Laza Kostić, Milovan Đ. Glišić i drugi. Od svetskih ostvarenja koja su obeležila prvu fazu postojanja Narodnog pozorišta ističu se dela Sofokla, Šekspira, Ostrovskog, Kalderona, Molijera, Rasina, Goldonija, Šilera i mnogih drugih. Poslednja predstava pre Prvog svetskog rata je nedovršena izvedba `Hajduk Veljka`, 15. (28.) juna 1914, prekinuta po naređenju Ministarstva unutrašnjih poslova nakon prijema vesti o atentatu u Sarajevu. Rad je nastavljen nakon Ujedinjenja,[14] krajem 1918. u `Kasini`.[15][16] Nakon Prvog svetskog rata i dalje se igra klasični repertoar. Od svetskih pisaca izvode se Bernard Šo, Luiđi Pirandelo, Džon Golsvordi i rugi, dok domaći repertoar čine Jovan Sterija Popović, Branislav Nušić, koji stiču izrazitu popularnost, Milutin Bojić, Borisav Stanković, Ivo Vojnović, Milan Begović, Ivan Cankar, Todor Manojlović i drugi. U to vreme među publikom je veoma popularan i takozvani bulevarski repertoar, naročito francuski „laki komadi“. Kada je reč o režiji, dominiraju školovani domaći i ruski reditelji i glumci-reditelji. U periodu od 1945. do početka pedesetih godina 20. veka izvode se predstave sa jasnom političkom porukom, a prevladava tzv. „socijalistički realizam“. Od početka pedesetih godina taj politički uticaj se gubi te dolazi do svojevrsne liberalizacije što dovodi do toga da glavnu reč u radu Pozorišta ponovo imaju umetnici i umetnost. Sedamdesete i osamdesete godine obeležile su predstave po delima Borislava Mihajlovića Mihiza, Aleksandra Popovića, Miroslava Krleže, Ljubomira Simovića, Jovana Hristića, Velimira Lukića i drugih. Izvodi se i savremena svetska dramaturgija, a nosioci savremene domaće dramaturgije su Siniša Kovačević, Vida Ognjenović, Jelena Kajgo, Miloš Nikolić, Stevan Pešić i drugi. Tokom 2015-2018 Drama Narodnog pozorišta je dobila preko 100 nagrada.[17] Neke od predstava ovog pozorišta su Velika Drama, Važno je zvati se Ernest, Bolivud, Bizarno, Bela kafa, Dama s kamelijama, Balkanski špijun, Antigona. Narodno pozorište je dobilo nagradu „Stevan Majstorović” 2022. godine.