Cena je za sve 4 original Disney Store statue na postoljima. Posebno Kajli Ren i Kapetan Phazma su po 1599 din. Fin i Cubaka po 999 din Proverite porukom dal je željeni predmet na stanju pre naručivanja

dim. 25,5 x 20,5 cm nije potpisana, nema pecat...print iz 70tih PHOTOGRAPHY NOT SIGNED, NO SEAL , NO STAMP, RC paper René Burri (born 9 April 1933, Zurich) is a Swiss photographer known for his photos of major political, historical and cultural events and key figures of the second half of the 20th century. Burri worked for Magnum Photos and has been photographing political, military and artistic figures and scenes since 1946. He has made portraits of Che Guevara and Pablo Picasso as well as iconic pictures of São Paulo and Brasília. Burri studied in Zurich, Switzerland at the School of Applied Arts from 1949 to 1953, where he worked under Hans Finsler, Alfred Willimann and Johannes Itten. From 1953 to 1955 he began working as a documentary filmmaker while completing military service. During this time he also began working with Leica cameras. Then he worked for Disney as a cameraman until 1955. From 1956 to 1959 he traveled extensively to places including Turkey, Egypt, Syria, Iraq, Jordan, Lebanon, Italy, France, Spain, Greece, Brazil, and Japan, which led to publications in Life, Look, Stern, Paris-Match, Epoca, and New York Times, as well as a photographic essay `El Gaucho` which appeared in Du. Burri first began working with Magnum Photos in 1955 through Werner Bischof, becoming a full member in 1959 and being elected chair of Magnum France in 1982. His first report `Touch of Music for the Deaf` on deaf-mute children was published by Life. In 1965 he assisted with the creation of Magnum Films which lead to his work on the Magnum-BBC joint production of, The Two Faces of China. In 1967 he produced a documentary on the Six-Day War in Jerusalem for German television. He produced the film Jean Tinguely in 1972. In 1963 Burri was working in Cuba when he was able to photograph the revolutionary Che Guevara; these images of Guevara smoking a cigar have become iconic. Notably, after taking the photos, Burri remembers Guevara `scaring the hell out of him`. Describing a situation where an angry Che was pacing his tiny office like `a caged tiger`, while being interviewed by an American woman from Look magazine. While `hectoring` the reporter and `chomping on his cigar`, Che suddenly looked Burri straight in the eye and told him `if I catch up with your friend Andy, I`ll cut his throat` (while slowly drawing his finger across his neck). Andy was Andrew St. George, a fellow Magnum photographer, who had travelled with Che in the Sierra Maestra, and then later filed reports for American intelligence.

dim. 25,5 x 20,5 cm nije potpisana, nema pecat...print iz 70tih PHOTOGRAPHY NOT SIGNED, NO SEAL , NO STAMP, RC paper René Burri (born 9 April 1933, Zurich) is a Swiss photographer known for his photos of major political, historical and cultural events and key figures of the second half of the 20th century. Burri worked for Magnum Photos and has been photographing political, military and artistic figures and scenes since 1946. He has made portraits of Che Guevara and Pablo Picasso as well as iconic pictures of São Paulo and Brasília. Burri studied in Zurich, Switzerland at the School of Applied Arts from 1949 to 1953, where he worked under Hans Finsler, Alfred Willimann and Johannes Itten. From 1953 to 1955 he began working as a documentary filmmaker while completing military service. During this time he also began working with Leica cameras. Then he worked for Disney as a cameraman until 1955. From 1956 to 1959 he traveled extensively to places including Turkey, Egypt, Syria, Iraq, Jordan, Lebanon, Italy, France, Spain, Greece, Brazil, and Japan, which led to publications in Life, Look, Stern, Paris-Match, Epoca, and New York Times, as well as a photographic essay `El Gaucho` which appeared in Du. Burri first began working with Magnum Photos in 1955 through Werner Bischof, becoming a full member in 1959 and being elected chair of Magnum France in 1982. His first report `Touch of Music for the Deaf` on deaf-mute children was published by Life. In 1965 he assisted with the creation of Magnum Films which lead to his work on the Magnum-BBC joint production of, The Two Faces of China. In 1967 he produced a documentary on the Six-Day War in Jerusalem for German television. He produced the film Jean Tinguely in 1972. In 1963 Burri was working in Cuba when he was able to photograph the revolutionary Che Guevara; these images of Guevara smoking a cigar have become iconic. Notably, after taking the photos, Burri remembers Guevara `scaring the hell out of him`. Describing a situation where an angry Che was pacing his tiny office like `a caged tiger`, while being interviewed by an American woman from Look magazine. While `hectoring` the reporter and `chomping on his cigar`, Che suddenly looked Burri straight in the eye and told him `if I catch up with your friend Andy, I`ll cut his throat` (while slowly drawing his finger across his neck). Andy was Andrew St. George, a fellow Magnum photographer, who had travelled with Che in the Sierra Maestra, and then later filed reports for American intelligence.

KNJIGA ZA KOLEKCIONARE SATOVA Collectible Wristwatches features over 500 color photographs of watches, from rare and valuable early models to recent designer creations, from deep sea diver`s watches to those worn by aviators. Each photograph is accompanied by a short text explaining the significance of the item. Whether you are a novice or the proud owner of a series of beautiful watches, this book is the perfect source of new ideas for what to look for next for your collection. Paperback: 384 pages 14.1 x 14.1 cm Publisher: Flammarion Language: English ODLIČNO OČUVANO

dim. 20 x 25 cm nije potpisana, nema pecat...print iz 80tih turkey arab market rene burri (not sure) , it is not signed on verso,no seal René Burri (born 9 April 1933, Zurich) is a Swiss photographer known for his photos of major political, historical and cultural events and key figures of the second half of the 20th century. Burri worked for Magnum Photos and has been photographing political, military and artistic figures and scenes since 1946. He has made portraits of Che Guevara and Pablo Picasso as well as iconic pictures of São Paulo and Brasília. Burri studied in Zurich, Switzerland at the School of Applied Arts from 1949 to 1953, where he worked under Hans Finsler, Alfred Willimann and Johannes Itten. From 1953 to 1955 he began working as a documentary filmmaker while completing military service. During this time he also began working with Leica cameras. Then he worked for Disney as a cameraman until 1955. From 1956 to 1959 he traveled extensively to places including Turkey, Egypt, Syria, Iraq, Jordan, Lebanon, Italy, France, Spain, Greece, Brazil, and Japan, which led to publications in Life, Look, Stern, Paris-Match, Epoca, and New York Times, as well as a photographic essay `El Gaucho` which appeared in Du. Burri first began working with Magnum Photos in 1955 through Werner Bischof, becoming a full member in 1959 and being elected chair of Magnum France in 1982. His first report `Touch of Music for the Deaf` on deaf-mute children was published by Life. In 1965 he assisted with the creation of Magnum Films which lead to his work on the Magnum-BBC joint production of, The Two Faces of China. In 1967 he produced a documentary on the Six-Day War in Jerusalem for German television. He produced the film Jean Tinguely in 1972. In 1963 Burri was working in Cuba when he was able to photograph the revolutionary Che Guevara; these images of Guevara smoking a cigar have become iconic. Notably, after taking the photos, Burri remembers Guevara `scaring the hell out of him`. Describing a situation where an angry Che was pacing his tiny office like `a caged tiger`, while being interviewed by an American woman from Look magazine. While `hectoring` the reporter and `chomping on his cigar`, Che suddenly looked Burri straight in the eye and told him `if I catch up with your friend Andy, I`ll cut his throat` (while slowly drawing his finger across his neck). Andy was Andrew St. George, a fellow Magnum photographer, who had travelled with Che in the Sierra Maestra, and then later filed reports for American intelligence.

dim. 25,5 x 20,5 cm nije potpisana, nema pecat...print iz 70tih PHOTOGRAPHY NOT SIGNED, NO SEAL , NO STAMP, RC paper René Burri (born 9 April 1933, Zurich) is a Swiss photographer known for his photos of major political, historical and cultural events and key figures of the second half of the 20th century. Burri worked for Magnum Photos and has been photographing political, military and artistic figures and scenes since 1946. He has made portraits of Che Guevara and Pablo Picasso as well as iconic pictures of São Paulo and Brasília. Burri studied in Zurich, Switzerland at the School of Applied Arts from 1949 to 1953, where he worked under Hans Finsler, Alfred Willimann and Johannes Itten. From 1953 to 1955 he began working as a documentary filmmaker while completing military service. During this time he also began working with Leica cameras. Then he worked for Disney as a cameraman until 1955. From 1956 to 1959 he traveled extensively to places including Turkey, Egypt, Syria, Iraq, Jordan, Lebanon, Italy, France, Spain, Greece, Brazil, and Japan, which led to publications in Life, Look, Stern, Paris-Match, Epoca, and New York Times, as well as a photographic essay `El Gaucho` which appeared in Du. Burri first began working with Magnum Photos in 1955 through Werner Bischof, becoming a full member in 1959 and being elected chair of Magnum France in 1982. His first report `Touch of Music for the Deaf` on deaf-mute children was published by Life. In 1965 he assisted with the creation of Magnum Films which lead to his work on the Magnum-BBC joint production of, The Two Faces of China. In 1967 he produced a documentary on the Six-Day War in Jerusalem for German television. He produced the film Jean Tinguely in 1972. In 1963 Burri was working in Cuba when he was able to photograph the revolutionary Che Guevara; these images of Guevara smoking a cigar have become iconic. Notably, after taking the photos, Burri remembers Guevara `scaring the hell out of him`. Describing a situation where an angry Che was pacing his tiny office like `a caged tiger`, while being interviewed by an American woman from Look magazine. While `hectoring` the reporter and `chomping on his cigar`, Che suddenly looked Burri straight in the eye and told him `if I catch up with your friend Andy, I`ll cut his throat` (while slowly drawing his finger across his neck). Andy was Andrew St. George, a fellow Magnum photographer, who had travelled with Che in the Sierra Maestra, and then later filed reports for American intelligence.

Stanje kao na fotografijama. Preveden kao Skorpion Ubija 49cm x 69cm Prljavi Harry (eng: Dirty Harry) je američki kriminalistički triler redatelja i producenta Dona Siegela snimljen 1971.g. Clint Eastwood se pojavljuje u glavnoj ulozi kao inspektor policijske uprave u San Franciscu (SFPD) Harry Callahan ili `Prljavi Harry`. Film je postigao kritički i komercijalni uspjeh i potaknuo cijeli jedan pod-žanr policijskih filmova. Prvi je film u serijalu `Prljavi Harry` od pet filmova snimljenih između 1971. i 1988. od kojih je Eastwood režirao jednog: `Iznenadni udar` (eng: Sudden Impact) iz 1983.g. Harryjev lik je navodno temeljen prema stvarnom SFPD inspektoru po imenu Dave Toschi, koji je bio jedan od glavnih istražitelja u slučaju Zodiac. Prethodno je 1968.g. Steve McQueen u filmu Bullitt kopirao njegov jedinstveni način nošenja pištolja koji je omogućavao brzo izvlačenje oružja iz futrole pod pazuhom. Scenarist John Milius navodi utjecaj još jednog stvarnog policajca kojeg je poznavao: `...sa kriminalcima se odnosio `po kratkom postupku`, ali je bio iznimno nježan prema životinjama...` Iako nije bio prvi izbor za ulogu, prema vlastitim riječima, Eastwood ju je prihvatio jer lik kojeg tumači iskazuje opsesivnu brigu za prava žrtava ekstremnog nasilja, koja su po njemu, bila zasjenjena političkom atmosferom toga doba. Motiv filma o policajcu koji više brine o pravdi nego o pravilima posljedično je inspirirao mnoga filmska ostvarenja. Rečenica `Moj Bože, to je jedan veliki` koju spontano izgovara Škorpion kad Callahan skloni svoj pištolj, uzrokuje prasak smijeha cijele filmske ekipe zbog dvosmislenosti, scena se ponavlja, ali rečenica ostaje. Završna scena u kojoj Callahan baca svoju policijsku značku u vodu, zgađen birokracijom i policijskom neučinkovitišću je homage sličnoj sceni snimljenoj 1952. u westernu Točno u podne. Eastwoodov prikaz ciničnog, nekonvencionalnog i uvredljivo iskrenog detektiva u stalnom sukobu sa nesposobnim šefovima i gradskom birokracijom pobudio je simpatije američke i svjetske javnosti frustrirane rastućim urbanim nasiljem. Film je izazvao brojne kontroverze na temu moralne ispravnosti i policijske brutalnosti. Film je popularizirao i čuveni Smith & Wesson Model 29 revolver duge cijevi, sa snažnim .44 Magnum mecima (aproksimativno 10,9 mm u promjeru). Naslov izvornika Dirty Harry Redatelj Don Siegel Producent Don Siegel Scenarist Harry Julian Fink R.M. Fink Glavne uloge Clint Eastwood Harry Guardino Reni Santoni John Vernon Andy Robinson Glazba Lalo Schifrin Snimatelj Bruce Surtees Montaža Carl Pingitore Distributer Warner Bros. Godina izdanja 1972. Trajanje 102 min. Država Flag of the United States.svg SAD Jezik engleski Žanr kriminalistički triler Sljedeći Klopka za inspektora Callahana Clint Eastwood as Inspector Harry Callahan Andy Robinson as `Scorpio` Harry Guardino as Lieutenant Al Bressler Reni Santoni as Inspector Chico Gonzalez John Vernon as the Mayor of San Francisco John Larch as Chief of Police Paul Dacanelli John Mitchum as Inspector Frank DiGiorgio Woodrow Parfrey as Jaffe Josef Sommer as District Attorney William T. Rothko Mae Mercer as Mrs. Russell Albert Popwell as Bank Robber Lyn Edgington as Norma Gonzalez Ruth Kobart as Marcella Platt, school bus driver Lois Foraker as `Hot Mary` William Paterson as Judge Bannerman Debralee Scott as Ann Mary Deacon Originalan filmski plakat Vesna Film

arkadije stolipin - ruski emigrant u srbiji deda, Pyotr Arkadyevich Stolypin je bio predsednik ruske dume (1906-1911) dim. 23 x 17 cm Izvestan broj ruskih emigranata predano se bavio fotografijom kao hobijem u slobodnom vremenu. Jedan od najistaknutijih bio je Arkadije Stolipin o kome se medju starim fotografima-amaterima pricalo da je bliski rodjak poslednjeg predsednika ruske carske vlade. Stolipin je bio veoma agilan kao pokretac foto-sekcije Srpskog planinarskog drustva (1935) da bi pred rat (1939) bio medju inicijatorima osnivanja Kluba fotografa amatera `Beograd`. Prema secanju starijih, Stolipin je bio prava enciklopedija fotografskih znanja, i uz Ratka Stefanovica i dr Petra Kostica jedan od stubova amaterske fotografije u Beogradu tokom tridesetih godina. Izme|u dva svetska rata ruski fotografi unapredili su fotografsku struku unosenjem novih znanja, podizanjem ukusa i likovnosti. Uneli su mnoge novine, a neke i prvi pokrenuli, primenom fotografije u vazduhoplovstvu,medicini, sudstvu i kriminologiji. Imali su znatno mesto u stvaranju fotografske publicistike na srpskom jeziku, kao i u sirenju amaterske fotografije. Njihov doprinos dobija jos ozbiqnije razmere u svetlosti cinjenice da je fotografija profesionalnih ateljea u Srbiji vec od pocetka XX veka tonula u neprestanu stagnaciju. Dolaskom ruskih fotografa razvoj fotografija kod Srba bio je veoma podstaknut i ubrzan. Pyotr Arkadyevich Stolypin (14 April [O.S. 2 April] 1862 – September 18 [O.S. September 5] 1911) served as Prime Minister and the leader of the third Duma, from 1906 to 1911. His tenure was marked by efforts to counter revolutionary groups and by the implementation of noteworthy agrarian reforms. Stolypin`s reforms aimed to stem peasant unrest by creating a class of market-oriented smallholding landowners. He is considered one of the last major statesmen of Imperial Russia with clearly defined public policies and the determination to undertake major reforms. rusija, russia, russian photographer in serbia planinar planinarenje alpinizam Raško Dimitrijević, književnik, prevodilac i književni kritičar, profesor Beogradskog univerziteta rođen je 15. marta 1898. godine u Beogradu. Studirao je književnost u Parizu i Strazburu. `Bio je jedan od naših najboljih besednika i prevodilaca, čovek koji je bio simbol najlepšeg dela Beograda, izvrsni pijanista i ljubitelj Betovena, a pre svega posvećenik literature i profesor na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti Filološkog fakulteta u Beogradu.` `Svoj radni vek posvetio ne samo tumačenju književnosti, već, kako to često kažu njegovi nekadašnji đaci i studenti, `na izuzetan način umeo je da u nama razbudi tragalačku želju za lepotama i dubinama života``. `Ostaće zapamćen kao predavač retkog govorničkog dara. Najčešće je govorio o francuskim temama, ali i o nemačkim, ruskim i domaćim kompozitorima i piscima. Ovaj veliki epistolar napisao je oko 50 hiljada pisama. Preveo je sa francuskog i nemačkog preko 50 dela klasika i savremenih pisaca. Neprestano se iskazivao kao veliki humanista i erudita.` `Profesor Dimitrijević gajio je veliku ljubav prema Francuskoj, koja je bila njegova druga otadžbina. Počeo je da studira medicinu u Monpeljeu, ali ga je književnost privukla u Strazbur. Na našu Katedru za opštu književnost i teoriju književnosti došao je zaslugom profesora Vojislava Đurića, obnovitelja te katedre. Pored Dimitrijevića, bio je tu sjajan tim znalaca: Radoslav Josimović, Vladeta Košutić, Milan V. Dimić, Ivo Tartalja, Nikola Milošević. Raško je bio `glavni solista u tom orkestru`, i sačekivao je mlade, koji su željni kulture i znanja dolazili iz čitave zemlje. Mnogi od njih postali su dobri pisci; Danilo Kiš, Predrag Bajčetić, Muharem Pervić, Slobodan Rakitić, Milisav Savić, Nikola Koljević, Matija Bećković, rekao je profesor Nedeljković, podsetivši i na to da su Katedru za opštu književnost posetili i Rober Eskarpi, Rene Velek, Robert Jaus, Žan-Pol Sartr.`

EB1 Bogdan Babić dirigent potpis autograf potpis autograf autogram Potpisan program opere Travijata, Narodno pozorište Beograd 1953 godina. format 20,8 x 28,5 cm, presavijan po sredini, manja mrlja od mastila, 6 sitnih rupica duž boka od heftalice ; Posveta Dragecu ( operski pevač Drago Starc ) Bogdan Babić (Zagreb, 27. septembar 1921 — Beograd, 22. decembar 1980) bio je srpski i jugoslovenski dirigent. Biografija Bogdan Babić je rođen u uglednoj trgovačkoj porodici u Zagrebu, od oca Mihaila i majke Vidosave. Od detinjstva su deca posećivala operu i muzičke koncerte. Otac je bio obožavalac Riharda Vagnera, čime se može tumačiti kasnija izrazita sklonost dirigenta Bogdana Babića prema ovom nemačkom kompozitoru - „ocu moderne opere“. Bogdan uči klavir, a časove kompozicije i dirigovanja pohađa kod čuvenog pijaniste i orguljaša Franje Dugana starijeg, akademika. Dobija solidno muzičko obrazovanje, koje će kasnije usavršavati kod Кrešimira Baranovića (1894-1975), jedne od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smera u novijoj jugoslovenskoj muzici. Takođe je blisko sarađivao sa velikim jugoslovenskim i svetskim dirigentom Lovrom Matačićem, koji je bio dirigent Prvog srpskog pevačkog društva, Beogradske opere i Filharmonije, od kog je mnogo naučio. Okupacija Pred sam rat 1941 Bogdanu umire otac. Vlasti Nezavisne države Hrvatske dvadesetogodišnjeg Bogdana sa bratom i majkom, kao pripadnike srpske nacionalnosti, zatvaraju u Zagrebački logor „Sajmište“, gde su odmah počela pogubljenja. Spašeni su tako što su igrom slučaja deportovani vozom za Beograd, a ubrzo zatim u unutrašnjost Srbije, gde je Bogdan bio na prinudnom radu u rudniku uglja Кostolac. Rat provodi po logorima i u radu u fabrici. Prvi posao Po oslobođenju Beograda 1944. godine pridružuje se ansamblu obnovljene Beogradske opere, istovremeno kad i Baranović, koji je postavljen za direktora opere i Beogradske filharmonije. Bogdan radi prvo kao korepetitor i vođa binske muzike, a ubrzo zatim kao dirigent, već u svojoj 24. godini. Njagov talenat takođe je prepoznao naš poznati kompozitor i dirigent Stevan Hristić, koji mu prepušta dirigovanje svog baleta „Ohridska legenda“, bez prethodne probe, a zatim mu tadašnji direktor opere Oskar Danon poverava dirigovanje „Seviljskog berberina“. Tako Bogdan Babić postaje nezamenljiv i pouzdan dirigent, koji je za sledećih 35 godina rada ostvario širok repertoar opera i baleta u Narodnom pozorištu u Beogradu, opereta i mjuzikla u Pozorištu na Terazijama, te dirigovao simfonijskim orkestrima i horovima širom Jugoslavije, i komponovao. Svojom ogromnom energijom, ostvarivao je i do neverovatnih 16 naslova godišnje. Podjednako je gajio italijanski, savremeni i nacionalni repertoar. Hor „Branko Кrsmanović“ Sve to pada u zasenak pred onim što je postigao sa horom Beogradskog univerziteta Branko Кrsmanović (od 1949. do 1980. godine) koji je doveo do pevačkog savršenstva i svetske slave. Njagov kredo u radu sa horom su bile reči Riharda Vagnera: „Deco, stvarajte uvek novo, novo i novo“. Stvorio je potpuno nov repertoar i time počeo novu eru u srpskoj horskoj muzici. Ubrzo po preuzimanju hora, 1951. godine Bogdan Babić je izveo Mocartov Rekvijem, tada nezamisliv potez u jednoj zemlji komunističke političke orijentacije. Slede prva mesta na takmičenjima u Jugoslaviji, pa prvi izlazak iz zemlje i prvo mesto na međunarodnom Festivalu horova u Minhenu 1954. godine, u vrlo jakoj konkurenciji. Godina 1955. je značajna za hor. Bogdan Babić uvodi prvi put posle Drugog svetskog rata na koncertni podijum dela duhovne muzike Baha, Betovena, Sen-Sansa, američku muziku (crnačke duhovne pesme) i prvi put izvodi jedno delo srpske duhovne muzike van crkve „Njast Svjat“ (Svi sveti) iz OpelaStevana Stojanovića Mokranjca. Međunarodne saradnje Sarađivao je sa najvećim operskim i baletskim umetnicima svog vremena. Nabrojaćemo samo najveća imena: Nezaboravne primadone MET-a i La Skale: Elinor Stiber, Ana Mofo, Đana d`Anđelo, Glorija Lind, Bruna Baljoni, Martina Arojo, Virdžinija Zeani, Evgenija Mirošničenko, Evgenija Moldoveanu, Elen Nikolaidi. Prvaci operskog sveta: Plasido Domingo, Nikolaj Geda, Mario del Monako, Franko Кoreli, Luiđi Otolini, Nikolae Herlea, Tito Skipa, Lučano Pavaroti, Alfredo Sadel, Aleksandar Šved, Ljubomir Bodurov, Nikolaj Đaurov, Bonaldo Đajoti, Pjero Кapučili, Mikele Moleze, Umberto Borso. Baletske zvezde: Natalija Dudinskaja i Кonstantin Sergejev („Кirov“); Lian Dande i Mišel Reno („Pariska opera“); Raisa Stručkova i Moris Liepa („Baljšoj“); Natalija Besmertnova i Mihail Lavrovski u „Žizeli“ i Svetlana Berjozova i Džon Fild u „Labudovom jezeru“, zvezde iz svih evropskih metropola, na čelu sa tada najvećom priznatom balerinom Margot Fontejn (partner Majkl Soms) iz „Londonskog Кraljevskog baleta“. „Margot Fontejn je pred celim ansamblom, na kraju predstave, zahvalila Babiću za pažljivo i usredsređeno dirigovanje. To su bile reči umetnice, koja je umela da oceni značaj uloge i doprinosa dirigenta njenoj igri.“ (iz sećanja primabalerine Milice Jovanović)

originalni potpisi, autogram, potpis RADOMIR LUKIC, DUSAN KANAZIR i PAVLE SAVIC Radomir D. Lukić (Miloševac, 31. avgust 1914 — Beograd, 31. maj 1999) je bio član Srpske akademije nauka i umetnosti, redovni profesor Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu, teoretičar pravnih nauka, osnivač katedre za filozofiju i sociologiju prava. Rođen je i odrastao u skromnoj seljačkoj porodici. Diplomirao je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu 1937. godine, na koji je, po sopstvenoj priči, zbog manjka novca dolazio samo na ispite. Dve godine kasnije doktorirao je na pariskoj Sorboni odbranivši disertaciju Obavezna snaga pravne norme - problem objektivnog prava. Zanimljivo je da se Lukić na odbrani doktorske disertacije pojavio u srpskoj, šumadijskoj, narodnoj nošnji, što je izazvalo čuđenje kod članova komisije, a nakon toga je usledilo Lukićevo pitanje „Da li želite da branim rad na francuskom ili engleskom jeziku?` Pred Drugi svetski rat, 1940. godine, izborom u docentsko zvanje započinje univerzitetsku karijeru na Pravnom fakultetu Beogradskog univerziteta. Bio je predavač i u Grenoblu, Parizu, Nici, Varšavi, Moskvi i Kelnu. U SANU ulazi 1971. godine kao dopisni član. Među studentima je slovio za strogog profesora koji su se više od petice pribojavali njegovih vrcavih dosetki. Retko se pojavljivao u javnosti. Sahranjen je u rodnom Miloševcu, gde osnovna škola nosi njegovo ime. Radomir D. Lukić je napisao prvi jugoslovenski udžbenik sociologije. Sabrana dela akademika Lukića objavljena 1995. godine obuhvataju 11 tomova ili 4.600 stranica. Na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu dodeljuju se stipendije iz fondacije „Radomir D. Lukić“. Takođe na pomenutom fakultetu najveći amfiteatar (popularna petica) nosi ime „Radomir Lukić“. U rodnom selu Miloševcu osnovna škola od 2000. godine nosi njegovo ime, a ispred zgrade suda u Velikoj Plani postavljena je njegova spomen bista. 3. oktobra 2016. dobio je bistu u Malom Tašmajdanu u Beogradu. ---------------------------------------- Dušan Kanazir (Mošorin, 28. jun 1921 — Beograd, 19. septembar 2009) je bio molekularni biolog, akademik SANU. Rođen u Mošorinu 28. juna 1921. kao sin Todora–Toše, berberina. Roditelji su 1925. prešli u Novi Sad, gde je otac dobio posao u Banskoj upravi i Ženskoj učiteljskoj školi. Dušan se školovao u Novom Sadu i maturirao 1940. u II muškoj gimnaziji. Posle rata prešao je u Beograd. Studirao je medicinu u Parizu (1945–49), a diplomirao je u Beogradu 1949. godine. Doktorirao je 1955. godine u Briselu u oblasti fizioloških nauka. Postdoktorske studije obavio je u SAD. Dušan Kanazir je bio profesor po pozivu u Americi, Belgiji i Japanu. Kao ugledan naučnik biran je u mnoge značajne forume i obavljao je više odgovornih funkcija. Bio je ministar za nauku i tehnologiju republike Srbije od 1996–1998. godine. Kao akademik biran je za potpredsednika (1971–81) i predsednika (1981–94) SANU. Bio je član mnogih najuglednijih međunarodnih asocijacija. Objavio je preko 200 naučnih radova u zemlji i svetu. Dobitnik je mnogih nagrada i odlikovanja za svoj rad: Sedmojulske nagrade, Nagrade AVNOJ-a, Ordena rada III reda, Ordena rada sa crvenom zastavom, Ordena zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Ordenom bratstva i jedinstva, kao i francuskim Ordenom komandira Legije časti. Preminuo je 19. septembra 2009. --------------------------------------- Pavle Savić (Solun, 10. januar 1909 — Beograd, 30. maj 1994) je bio srpski fizičar i hemičar, koji je svetski renome stekao kada je sa Irenom Žolio Kiri 1937. i 1938. u Parizu otkrio izotope poznatih elemenata bombardovanjem atoma urana sporim neutronima. To dovodi Ota Hana i Frica Štrasmana do otkrića nuklearne fisije-cepanja uranovog jezgra. Sa Irenom Žolio bio je predložen za Nobelovu nagradu, ali je nju dobio samo Han. Od 1947. je rukovodio izgradnjom Nuklearnog instituta u Vinči i do 1960. bio direktor Instituta. Pavle Savić se kao prvi direktor smatra osnivačem Instituta „Vinča“, koji je tada zvan Institut „Boris Kidrič“. Bio je dugogodišnji šef Katedre za fizičku hemiju Prirodno-matematičkog fakulteta u Beorgadu, danas Fakulteta za fizičku hemiju. Od 1971. do 1981. godine je bio predsednik Srpske akademije nauka i umetnosti. Rođen je 10. januara 1909. godine u Solunu, koji je tada bio deo Osmanskog carstva. Pavlov otac Petar, ubeđeni socijalista, studirao je u Francuskoj u jeku Drajfusove afere, bio veliki simpatizer Žoresa i prijatelj sa Duškom Popovićem. Zbog svojih naprednih ideja Petar Savić je izgubio državnu stipendiju i bio proteran iz Francuske. Prevodio je Bodlera, Mopasana, Dodea i bio čovek bogate kulture. Majka Ana, nesuđena glumica i pesnička duša, bila je izvanredno privržena svojoj deci.[1] Diplomirao je fizičku hemiju na Prirodno-matematičkom fakultetu Univerziteta u Beogradu 1932. Nakon diplomiranja, zbog ličnih sukoba sa jednim profesorom, nije ostao na Katedri za fizičku hemiju, već kao odličan student izabran za asistenta na katedri za fiziku na Medicinskom fakultetu, kod profesora Dragoljuba K. Jovanovića, nekadašnjeg saradnika Marije Kiri. Savić je sa profesorom Jovanovićem je objavio svoj prvi naučni rad o kalorimetrijskom merenju apsorpcije gama-zračenja radijuma. Zahvaljujući profesoru Jovanoviću, Savić je 1935. dobio šestomesečnu stipendiju francuske vlade za naučno usavršavanje na poznatom Institutu za radijum, čiji je osnivač bila Marija Kiri. Po dolasku je zaključeno da mu nedostaje velik deo osnovnih znanja koje nije stekao na Beogradskom univerzitetu, kao što su otkriće veštačke radioaktivnosti, neutrona i pozitrona, što je sve uspeo da brzo nadoknadi. Marijina kćerka Irena Žolio-Kiri je predložila Saviću da radi sa njom na problemu porekla radioaktivnosti koje nastaju neutronskim ozračenjem urana, koje je godinu dana pre toga zapazio italijanski fizičar Enriko Fermi sa saradnicima. Savićeva šestomesečna stipendija se na kraju protegla na skoro pet godina. Po dotadašnjim znanjima, trebalo je da budu stvoreni na Zemlji nepostojeći transuranski elementi, atomskih brojeva 93 i 94, koji bi na osnovu Mendeljejevljeve periodne tablice elemenata trebalo da budu slični renijumu odnosno osmijumu. Među poznatim stvorenim radioaktivnostima, otkrivena je dotad nepoznata, s vremenom poluraspada od 3,5 sata, nazvanu R3.5h, koja je zbog svog prodornijeg zračenja mogla da se meri, a da ostale ne smetaju. Izgledalo je da se R3.5h ponaša slično aktinijumu (atomski broj 89), ali je tokom istraživanja nađeno da ova radioaktivnost po svojim hemijskim osobinama gotovo potpuno odgovara homologu aktinijuma, elementu lantanu, koji je za 35 mesta ispod urana. Ovaj je rezultat objavljen septembra 1938. godine. Jedna nemačka grupa koja se bavila istim problemom i koju je u Berlinu vodio Oto Han, renomirani radiohemičar je napisao pismo nobelovcu Frederiku Žoliou, Ireninom suprugu, gde ga moli da nagovori autore da demantuju ove „nemoguće i pogrešne rezultate“, jer će u suprotnom „biti prinuđen da ih opovrgne, a to bi mu bilo neprijatno“. Autori svoje rezultate nisu demantovali. U pokušaju da rezultate opovrgne, Han i njegov saradnik Štrasman morali su januara 1939. priznati da su oni ispravni i da je radioaktivnost od 3,5 sata stvarno jedan izotop lantana. Pored ovoga ustanovili su da jedna druga radioaktivnost u potpunosti pripada susednom elementu barijumu .[2] Ovo je bilo otkriće nuklearne reakcije koja je ubrzo dobila naziv fisija. Januara 1939. Savić je pokušao da eksperimentalno proveri da li se raspadom urana pored barijuma (atomski broj 56) dobija plemeniti gas kripton (atomski broj 36). Eksperimentom je pokazao da se prilikom neutronskog ozračivanja urana, zaista oslobađa gasovit radioaktivni proizvod s vremenom poluraspada od 20 minuta. Očekivalo se da će Irena Žolio-Kiri i Savić dobiti Nobelovu nagradu, ali je izbio Drugi svetski rat pa nekoliko godina nagrada nije dodeljivana. Nagrada za otkriće fisije dodeljena je tek 1944. godine, ali je pripala samo Otu Hanu, koji je dokazao njihovu pretpostavku da je radioaktivnost poticala od lantana. Savić je početkom 1939. u Institutu učestvovao i u merenju neutronskog efikasnog preseka za fisiju urana, što je kasnije postala osnova za proračun lančanih reakcija u nuklearnim reaktorima i nuklearnom oružju. Nakon početka Drugog svetskog rata, Francuzi su Savića kao stranca proterali iz zemlje i pored toga što se bio prijavio kao dobrovoljac za front. Vratio se u Beograd na Medicinski fakultet, gde je postao profesor fizičke hemije na Farmaceutskom odseku Fakulteta. Levičarskom studentskom pokretu pristupio je sredinom tridesetih godina, a član Komunističke partije Jugoslavije postao je 1939. godine. Pored raznih partijskih zadataka, po Titovom nalogu instalirao je, uoči rata, radio-stanicu za vezu sa Moskvom, ali je zgrada u kojoj se nalazila radio-stanica porušena prilikom bombardovanja Beograda, 6. aprila 1941. godine. Kasnije je instalirao novu radio-stanicu, koja je bila prva u partizanima. U Narodnooslobodilačkoj borbi učestvuje, zajedno sa suprugom Brankom, od 1941. godine. U toku rata je bio rukovodilac za šifru Vrhovnog štaba NOV i POJ, potpredsednik AVNOJ-a i član Vojne misije NOVJ u Moskvi. Tokom rata, kao ilegalka je poginula njegova sestra Slobodanka Danka Savić. Posle oslobođenja se nalazio na raznim odgovornim dužnostima. Bio je predsednik Privrednog saveta Srbije, član Saveta federacije i dr. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su Orden junaka socijalističkog rada i Orden narodnog oslobođenja. Bio je jedan od prvih predlagača ideje o izgradnji Instituta za nuklearne nauke u Vinči. Bio je direktor Instituta za nuklearne nauke „Boris Kidrič“ od 1960. do 1966. godine. Bio je predsednik Srpske akademije nauka i umetnosti od 1971. do 1981. Bio je aktivan skoro do kraja života. Poslednji naučni rad je objavio nekoliko meseci pre smrti, u 85. godini. Umro je u Beogradu 1994. godine.