Da se ne zaboravi , izdanje Sekcija bivših interniraca i zatočenika u Italiji, Beograd . Odlično očuvana

Srđan Cvetković Kako se stvarao Tito Meki povez Knjiga `Kako se stvarao Tito` autora Srđana Cvetkovića je fascinantna analiza oblikovanja kulta ličnosti Josipa Broza Tita. Otkrijte kako se stvarao Broz, jedan od ključnih stubova autoritarne vlasti u socijalističkoj Jugoslaviji. Ova detaljna studija istražuje kako je kroz decenije razvijena propaganda i stvaranje kulta ličnosti koji je omogućio da Tito ostane voljen i obožavan čak i decenijama nakon njegove smrti. Autor postavlja pitanje kako je Tito uspeo da izgradi svoj kult ličnosti. Postavlja se i pitanje u kojoj meri je na to uticalo društveno nasleđe i tradicija divinizacije vođa u Srbiji. Analizira se kako su tehnologije građenja kulta ličnosti bile specifične u odnosu na druge autoritarne vođe tog vremena. Ukratko, knjiga `Kako se stvarao Tito` istražuje zadatak Titovog kulta i društvene preduslove za njegov nastanak. Autor iznosi podatke kako se kult manifestovao i na koji način je bio modeliran. Od vitalnog značaja za razumevanje kulta ličnosti u savremenom dobu bila je uloga masovnih medija i državne propagande. Cvetkovićeva analiza ukazuje na to da je Titov kult bio dugotrajan, sistematski i agresivno negovan. Autor istražuje i ulogu svih državnih institucija i društvenih organizacija, što je bilo ključno za njegovu dugovečnost i uticaj. Studija `Kako se stvarao Tito` predstavlja značajan doprinos razumevanju domena propagande i tehnologije izgradnje kulta ličnosti, kao i njegovih uspešnih i neuspešnih pokušaja razgradnje u novijem vremenu. Uvodna poglavlja knjige bave se značajem kulta ličnosti za uspostavljanje i održavanje vlasti u autoritarnim društvima i tehnologijama izgradnje kulta vođe.

Nova knjiga, 313 strana, izdanje Catena mundi 2023, sa potpisom autora, vidi se na slici Studija `Kako se stvarao Tito` istoričara Srđana Cvetkovića, objavljena je u izdanju izdavačke kuće `Catena Mundi` i Instituta za savremenu istoriju. Knjiga „Kako se stvarao Tito“ autora Srđana Cvetkovića je analiza oblikovanja kulta ličnosti Josipa Broza Tita, jednog od ključnih stubova autoritarne vlasti u socijalističkoj Jugoslaviji. Ova detaljna i provokativna studija istražuje kako je kroz decenije razvijena propaganda i stvaranje kulta ličnosti koji je omogućio da Tito ostane voljen i obožavan čak i decenijama nakon njegove smrti.

odlično očuvana kliz

ŽIV SE NE PREDAJEM!!! - Dnevnik Koste Vojinovića Kosovca 1916-1917. priredila Božica Mladenović Izdavač: TALIJA Niš Godina izdanja: 2018. Povez: broš Strana: 320 Pismo: ćirilica Stanje: odlično

DOBOŠARSKA služba u Vojvodini DAJE SE NA ZNANJE-JAVLJENO! Ljubica Budać Knjiga LJubice Budać „Daje se na znanje – Javljeno! Dobošarska služba u Vojvodni“, zajedničko je izdanje Arhiva Vojvodine i Kulturnog centra Vojvodine „Miloš Crnjanski“. Knjiga je objavljena u ediciji „Dokumenti“ i predstavlja istorijski pregled nastanka i razvoja dobošarske službe u Vojvodini od 18. do 20. veka, o dobošarima u Srbiji, kao i o njihovom radu u jugoslovenskoj državi. Izuzetna vrednost ove knjige je i u tome da autorka LJubica Budać proučava i temu dobošara u književnosti, kao i sećanja na dobošare, a posebno je interesantan deo gde su objavljene odabrane naredbe iz Dobošarske knjige zapovesti opštine Starčevo (1918-1924). 256.str.,2019.god., Ilustrovana,24.cm Knjiga je NOVA ---------------------------- 0

Obren-Ole Karadžić: STARI ŽABLJAK : DA SE NE ZABORAVI Mek povez, 19cm, 154strane, ilustrovano, ćirilica, izdavač: EDIT PRINT - Beograd

Borisav M. Spasojevic - Ko je znao neka se podseti a ko nije neka sazna odlicno ocuvana, na predlistu ima posvetu autora POLICA 18

84str;ilustr 34cm.Katalog izlozbe fotografija.Odlicno ocuvana. K104

NOVA KNJIGA mek povez 177 strana Cilj ovog višeslojnog istraživačkog rada je da se ukaže na sva najvažnija praistorijska plemena i njihove etnonime, koji se vezuju za prostor Velike, Južne i Zapadne Morave - odnosno Tromoravlja, da se predoče, pre svega, dostupne istorijske činjenice o njima, ukaže na otkrivene arheološke nalaze i loka-litete sa materijalnim dokazima iz stare ere, da se izvrši i lingvistička analiza naziva mesta - ojkonima, označe praistorijski rodovi - apelativi, preko pripadnosti stanovnika određenih mesta - etnika, odnosno da se i jezički predoči istovetnost ili slič-nost današnjih toponima sa praistorijskom onomastikom, da se predoči postojanje života u tim mestima pre nove ere, kao i danas. Koliko je nama poznato, ovo je prvi i jedini rad, te vrste i metodologije, u istoriografskoj literaturi Pomoravlja i Tromoravlja u praistoriji, a u svetlu istinite istorijske srbske škole.

Domišljata misao da je istorija nauka o onome što se nikad ne događa dva puta može se upotpuniti i osnažiti pronicljivim i verodostojnim objašnjenjem da se povesnica nikada ne ponavlja, ali uz napomenu da se ponavljaju samo istorijske okolnosti, odnosno okvir pojedinih zbivanja. Zaključak koji proističe iz dveju prethodnih premisa istrajava na činjenici da su povesna dešavanja po sebi jedinstvena, zamršena u svojoj unutrašnjoj arhitekturi, dakle, neponovljiva. Upravo u toj neponovljivosti sadržane su zanimljivost, privlačnost i veličajnost istorijskih događaja. tvrd povez, 280 str.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Mali tiraz Komunizam i nacizam: 25 ogleda o totalitarizmu u XX. stoljeću Alain de Benoist Usporedba komunizma i nacizma zapravo je ne samo legitimna, već i neizbježna, jer bez nje oba fenomena postaju nerazumljiva. Jedini način da ih se shvati - i da se shvati povijest prve polovine 20. stoljeća - jest da ih se `uzme zajedno` (Furet), i da ih se prouči u `njihovu vremenskom kontekstu` (Nolte), što znači u zajedničkom povijesnom trenutku. (Alain de Benoist) Nacizam i komunizam danas ne postoje. Prvi je, pre više od pola veka, zbrisan oružjem, a drugi je istrunuo kao žrtva vlastite entropije, nakon što se decenijama umarao u pokušaju da pridobije zapadni svet pomoću `loše kopije` (Nikolaj Berđajev). Od njih su, tu i tamo, ostali samo tragovi. Ali, dok se antikomunizam gotovo sasvim ugasio padom sovjetskog sistema, i dok su fašizam i nacizam potonuli još mnogo ranije, `antifašizam` je i dalje na dnevnom redu ... savremeni antifašizam zapravo otkriva, pre svega, intelektualnu lenjost. Lakše je prepoznati zlo iz prošlosti, nego primetiti zlo iz sadašnjosti... Ernst Nolte kaže: `Primećujem kako se pojavljuje stvarna opasnost: potpuno neobuzdani kapitalizam, koji upravlja celim svetom, i koji dopušta da se praznina, koju vuče za sobom, ispuni antifašizmom koji pojednostavljuje i nagrđuje istoriju, baš kao što privredni sistem uniformiše ceo svet.”

IST 8 03210) KALDRMA I ASFALT , Dubravka Stojanović , Udruženje za društvenu istoriju Beograd 2009 ,urbanizacija i evropeizacija Beograda 1890–1914 , Dubina podela i snaga političkih strasti mučila je i stanovnike Beograda u vremenu kojim se bavi ova knjiga.U poglavljima u prvom delu knjige, pod nazivom „Grad“ pokazano je da je takva situacija često kočila donošenje odluka koje su bile od vitalnog značaja za grad. Te šizme između političkih stranaka, između bivše i sadašnje vlasti, između beogradske i državne vlasti, dovodile su, kao što je pokazano, do toga da su i u prošlosti sva pitanja stalno ostajala otvorena. Čak i u slučajevima u kojima bi se donelo neko rešenje, brzo se pokazalo da ono ni iz daleka nije bilo shvatano kao konačno i neopozivo. Odluke su se retroaktivno poništavale, a ceo proces odlučivanja vraćao na početak. Svaka nova vlast poništavala je rezultate one prethodne, uključujući tu i stručne analize koje su izradili eksperti koje je angažovala prethodna vlast. To je dovodilo do toga da se problemi nisu rešavali, već da su se u svakoj novoj prilici dodatno komplikovali, sve dok sukobi u okviru uske prestoničke elite ne bi postali toliko užareni da se više nijedan problem nije mogao rešiti. To je proizvodilo višegodišnje blokade u radu institucija, koje, zavađene, nisu bile funkcionalne. Javni interes gubio se u zađevicama i prepirkama, a unutrašnji sukobi bili su preči od opšteg dobra. drugo izdanje , mek povez, format 14,5 x 20 cm , ćirilica, ilustrovano, 406 strana , posveta na predlistu

Nikšić, 1995. 271 strana. Lepo očuvana. Autor: Imao sam srece da cujem kazivanje jednog od najpoznatijih pamtisa iz Stitarice, Novaka Vukovica, koji je `zakacio` pune dvije decenije zivota iz 19. vijeka, zatim Milivoja Vukovica, Nikola Boskova Rakocevica,Vida Krgovica, Milovana Rubezica, Mijaila Vukovica, Djoka Rakocevica, i mnogih drugih koji su znali lijepo da pripovijedaju o svom kraju a svi rodjeni krajem 19. vijeka, i ratnika svih ratova koji su kazivali svoja sjecanja, i sjecanja koja su culi od svojih predaka, koja sam i prihvatio kao jedini pouzdani izvor, kojemu se, uslovno receno, mora vjerovati, jer drugih izvora i nema. Zalim sto nijesam mogao da nadjem pisanih izvora o Stitarici prije 1809. godine, sto bi blize odredilo njeno ime i stanovnistvo, odnosno od doseljenja Rakocevica iz Morace. Nakon ovog datuma, stoji jedna praznina, sem sto su prisutna sjecanja, price koju su prenosene sa koljena na koljeno, punih 15 decenija, da bi se, tek negdje oko 1875. godine, opet pojavila neka dosta stura verzija o dogadjaju koji se desio u Stitarici. Pa tako sve do 1886. godine, kada je oslobodjena od turaka. No, bez obzira na sve poteskoce trudio sam se da sto vise saznam i zapisem o nasem kraju. U nedostatku dokumenata, ja sam najvise koristio sjecanja. Prenosio sam ih na papir bas onako kako sam ih cuo od kazivaca. Trudio sam se da saznam ko su sve bili zitelji Stitarice. Odakle su se doselili, i njihovo dalje kretanje. I nadam se da sam u tom donekle uspio. Zabiljezio sam i migraciona kretanja, jer je poznato da su se, narocito u drugoj polovini 19. vijeka, brojna bratstva selila iz Crne Gore, Morace, Rovaca i Uskoka, u pravcu Raske oblasti, Metohije i dalje, pa su se, uzgredno, i neka od njih nakratko, zadrzavala, odnosno naseljavala u Stitarici, da bi odatle, nakon izvjesnog vremena odlazila dalje trazeci `srecnu` zemlju za svoje staniste. U svemu tome, moguce je i da neko bratstvo bude izostavljeno sto mi nije bila namjera. Posebno sam se trudio da vjernije prikazem period koji ja pamtim i za koji sam imao dokaze od savremenika toga doba. No, i tu je moguc previd koji ne treba uzeti za zlo.

Odlicno ocuvano.. Služeći se istim metodama, kao i u stvaranju knjige Kneževina Srbija, Milićević je odlazio u nove okruge, skupljao građu, zapisivao sve što mu se činilo da može biti korisno...

`Предмет истраживања ове књиге су велике друштвене и политичке промене које су се догађале у Србији у периоду од 1878. до 1903. године. Тај период омеђен је двама догађајима значајним за политичку историју Србије. За почетак овог истраживања узимам Берлински конгрес 1878. године, на ком Србија постаје независна држава пред којом се отвара читав низ модернизацијских питања. Крај је одређен Мајским превратом 1903. године, који означава престанак владавине династије Обреновић и долазак на власт династије Карађорђевић, али којим се завршава и читава епоха `политичке модернизације земље` започета стицањем њене независности. Одлуком Берлинског конгреса, Србија постаје међународно призната држава, чиме се отвара пут значајнијим модернизацијским процесима, који обухватају области друштвене, политичке и привредне модернизације. У овом истраживању ограничавам се на ово последње. Политичку модернизацију у Србији у наведеном периоду изучавам као процес који обухвата следеће фазе: успостављање владавине права, поделу власти, проширење бирачког права, увођење парламентаризма, остварење слободе штампе, збора и удруживања, успостављање ефикасног бирократског и репресивног апарата…` - Предраг Терзић тврд повез, 24 цм, 380 стр.

Seobe i Druga knjiga Seoba u jednoj knjizi. Beograd 1990. Tvrd povez, zaštitni omot,ćirilica, ilustrovano, 814 strana. Napomena: na predlistu posveta; ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. V5 »Bilo je seoba i biće ih večno, kao i porođaja, koji će se nastaviti. Ima seoba. Smrti nema!« Seobe (1929) istovremeno predstavljaju porodični roman tri lika i nacionalni roman o Srbima u Habzburškoj monarhiji u vreme Marije Terezije. Poetičnim pripovedanjem bez premca u srpskoj prozi priča o sudbinama srpskog oficira Vuka Isakoviča, njegove žene i njegovog puka tokom vojnog pohoda 1744. godine razgranava se u povest o opštoj tragediji nepripadanja, o lutanju, potrazi za smislom i snovima o utočištu. Odmah po objavljivanju roman dobija nagradu SANU, a tokom decenija postaje jedno od temeljnih dela u svakoj kućnoj biblioteci. Doživeo je brojna strana izdanja, a u Francuskoj je proglašen za inostrani roman godine. Druga knjiga Seoba (1962) posvećena je seobi Srba iz Austrije u Rusiju 1752. godine. Kroz priču o oficirima Pavlu Isakoviču i njegovoj braći koji nastoje da se ukorene u novoj domovini uobličena je veličanstveno razuđena slika neostvarivosti sna o utočištu. U preplitanju živopisnih likova, prizora i događaja i smenjivanju ironičnih, tragičnih, i grotesknih perspektiva ispisuju se najoriginalnije stranice u srpskoj pripovednoj književnosti. „Ogromna istorijska freska u kojoj se pojedinačne sudbine uzdižu iznad kolektivnog života jednog naroda, epska poema u kojoj se smenjuju avantura i tragedija, pesma ljubavi upućena zemlji i mrtvima – Seobe su sve to istovremeno. Drugim rečima, to je izvanredno delo koje je u svojoj neaktuelnosti izuzetno aktuelno. “ Le Figaro, Pariz „Najveće delo srpske proze koje se u celini može meriti sa najvećim delima svetske literature.“ Nikola Milošević „Poput Tolstoja, Crnjanski ume da spoji individualnu sudbinu i mahnitanje istorije. Knjiga u kojoj nema nijedne rečenice koja ne očarava svojom tamnom, svetlucavom lepotom.“ La Quinzaine Littéraire, Pariz

ISTINA O POGIBIJI BLAŽA BOŠKOVIĆA Jovan Stamatović Dragan Bošković - Spomenica glasovitom komandantu i hrabrim crnogorskim junacima u bici za Skadar - Unireks Nikšić, 1994. godine, 235 strana, veći udžbenički format, tvrd povez, zaštitni omot, ilustrovano, ćirilica, zaštitni omot. Knjiga je izvanredno očuvana, kao nova, moguće da nije čitana. BLAŽO BOŠKOVIĆ Blažo Bošković spada u red značajnih ličnosti istorije Crne Gore. O njemu i njegovim djelima decenijama se ćutalo. Kada se malo bolje upoznamo sa istorijskim činjenicama i tadašnjom, aktuelnom, političkom situacijom, dolazimo do raznih elemenata koji su mogle imati presudnog uticaja na kontroverznu smrt Blaža Boškovića. Biografija ovog crnogorskog junaka je veoma znamenita. Blažo je bio crnogrski đeneral i sudija. Iz čuvenog je bratstva Boškovića, iz Orje Luke. Sin je Baja Boškovića, heroja iz bitke na Vučjem dolu. Iako je Blažo bio prvi sudija upravnog suda, narodni poslanik u dva mandata, upravitelj nikšićke oblasti, najviše se ponosio svojom karijerom vojnika, započetom u šesnaestoj godini na Vučjem dolu, zajedno sa svojim ocem. Kuriozitet je što u određenim spisima može da se pronađe da je to čovjek „koji se potpisivao s jedanaest slova B“. To je značilo: „Blažo Bajov Bošković Brigadir Bjelopavlićke Brdske Brigade Bog Blagoslovi Braću Bjelopavliće.“ Blažo je bio u srodstvu sa Petrovićima preko svoje supruge, koja je bila sestra od strica kraljice Milene. Iako je ta veza jaka, istoričari navode da je postojao sukob između Boškovića i Petrovića. Tajna o smrti Blaža Boškovića, pod velom tajne, opstala je sto godina. Zvanična verzija ovu priču tretira kao samoubistvo. Uzrok i posljedice njegove smrti mogu se naslutiti u ovoj pjesmi, jer su potkrijepljene istorijskim faktima. Poznato je da je Blažo poginuo prvog dana Prvog balkanskog rata, uoči napada na Skadar. Poznato je da je komandant Zetskog odreda bio Blažo, ali je presudnu ulogu odigragao rođak Kralja Nikole, Božo Petrović. Božo je smatrao da bi poraz Kralja Nikole bio ulazak Blaža Boškovića u Skadar, jer niko od kraljevih sinova nema neki visoki komandni položaj. Poznato je i to da je Božo bio veliki zagovornik teorije da se u Blažovom slučaju radi o samoubistvu. S druge strane, postoji verzija u kojoj se princ Petar verbalno sukobio sa Blažom oko komande, u čemu su pojedini vidjeli „naredbu“ da se ubije Blažo Bošković. Autor je u ovoj pjesmi jasno ukazao na kontroverze koje postoje o pogibji Blaža Boškovića i ulogu svih aktera u velikoj sramoti Crne Gore. Činjenica da je junak Crne Gore sahranjen u tajnosti, bez vojnih počasti i sveštenika, baca još veću sumnju. Prepoznajemo da u ovoj pjesmi postoji naslućivanje svega onoga što će kasnije da se desi i koliko će ovaj događaj ostati crna mrlja Crne Gore. Povratak zemnih ostataka Blaža Boškovića u Orju Luku desio se 2012. godine i sahranjeni su u hramu Svetog Luke. Prisustvovao je ogroman broj građana a mitropolit Amfilohije je tom prilikom rekao da se radi o istorijskom događaju, kojim Crna Gora „okajava jedan svoj istorijski grijeh“. U noći između 7. i 8. oktobra je stradao Blažo Bošković. Autor Batrić – Bajo Kandić nas ovom pjesmom podsjeća na ovaj sramni događaj u istoriji Crne Gore. Autor teksta Jovan Krušić / tekstu prethodi pesma Batrića Baja Kandića na koju se autor osvrće u svom tekstu. # 56

Izdavač:NARODNA KNJIGA,VOJNOIZDAVAČKI ZAVOD Beograd Godina: 2004 Broj strana:788 Povez:Tvrd - kožni - zlatotisak Pismo:Ćirilica Dimenzije knjige:24 x 18 cm Odlično očuvana knjiga, bez skrivenih mana i oštećenja,za očuvanost pogledajte slike u visokoj rezoluciji,na svako dodatno pitanje u vezi knjige rado ću vam odgovoriti ! Doba Voltera – Istorija Civilizacije predstavlja doba Prosvećenosti a najveći zalagač za procvat umetnosti i nauke bio je, svakako, Volter. U ovoj knjizi se Vil Djurant fokusirao na istoriju i dešavanja Francuskoj, Britaniji i Nemačkoj u periodu od 1715. pa do 1756. godine. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Prvo poglavlje se bavi vladavinom Luja XV, drugo poglavlje se bavi engleskom filozofskom misli u prvoj polovini XVIII veka, treće najviše govori o Volterovom radu i tadašnjem okruženju u kom su njegovi tekstovi nastajali. Četvrto poglavlje govori najviše o Johanu Sebastijanu Bahu, jednom od najvećih kompozitora kako baroka, tako muzičke umetnosti uopšte. Peto poglavlje nastavlja sa mislima i tezama Voltera, kao i enciklopediji Denija Didroa i filosofskoj klimi tadašnje Evrope.

Opis Knjiga "Antička Srbija" autora Jovana I. Deretića donosi raskrinkavanje starih predstava o antičkom vremenu koja nisu bazirana na naučnim činjenicama, već su konstruisana radi popunjavanja logičkih i vremenskih praznina ili su podložna tendencioznim tumačenjima u politici dominacije. Autor se bavi proučavanjem razvoja civilizacijskih sfera starog sveta na Balkanu (Helmsko poluostrvo), posebno se fokusirajući na arheološke lokalitete poput Vinče, Lepenskog vira, Starčeva, Sirmijuma, Gamzigrada i drugih. U knjizi se naglašava važnost i ozbiljnost proučavanja ovih lokaliteta, te se ističe da oni ne smeju biti ignorisani ili tumačeni minorno i nesaglasno sa naučnim saznanjima. Autor se suočava s predrasudama koje su prisutne u nekim naučnim i obrazovnim sistemima i zagovara originalan pristup materiji koji je strukturno prilagođen i saglasan s biblijskim shvatanjima i predstavama o antički poznatoj geografiji, narodima, istorijskim ličnostima, događajima i tokovima. Knjiga "Antička Srbija" ima cilj osvetliti važnost Balkana u proučavanju razvoja antičkog sveta, osnažiti značaj arheoloških nalazišta na ovim prostorima i pružiti alternativni i logičan pogled na istorijske procese koji su oblikovali ovaj deo Evrope. Povez knjige : tvrd Strana : 336 Format : 25 cm Pismo : ćirilica

Pod prekornim Pogledom Istorije 1-2 Radovan Kalabić Beograd 2010g./251+342 strane Mek povez,knjiga prva ima manje ostecenje coskica (vidi se na slici) i u njoj se nalazi autorska posveta,druga knjiga je odlicno ocuvana vr386

Polovna knjiga, izuzetno očuvana. Izdavač: Istorijski arhiv - Pančevo, 2009. god. Tvrd povez, 24,5 cm. 264 str. Ilustrovano Tomaševac je naselje grada Zrenjanina u Srednjobanatskom okrugu, u Srbiji. Prema popisu iz 2022. bilo je 1212 stanovnika. Stariji naziv naselja je bio Tomaševci, u množini, verovatno zato što je selo bilo neušoreno, a kuće poput salaša razbacane. Za Tomaševac se vezuju naselja Tomaševci, Čoke, Marijevo selo i Tomaševac. Po jednom predanju, na mestu današnjeg sela, prvi kolac je udario izvesni Tamaš Lak i vremenom je selo koje je tu nastalo dobilo naziv po njemu. Ipak smatra se da je selo dobilo naziv po Tamišu. Nazivi sela na drugim jezicima: mađ. Tamáslaka, nem. Tomaschewatz. Kako se na pojedinim starim stranim kartama selo naziva i `Tomasevicz`, moglo bi se uzeti u obzir i mogućnost da je ime možda dobilo po nekom srednjovekovnom vlastelinu Tomaševiću. U srednjem veku u naselju Tomásfalva otkriveni su tragovi dve i to navodno katoličke crkve. Prvo trajnije naselje nastaje u XVI veku, na levoj, nižoj obali reke Tamiš. Pored sela je vekovima Tamiš premošćen drvenim mostom (ćuprijom). U vreme osmanske uprave (16-18. vek), Tomaševci se pominju kao selo nastanjeno Srbima. Godine 1554. Tomaševac je selo u Čakovačkoj nahiji i ima 18 domova, a 1568. godine narastao je na čak 57 kuća. Tada je Banat bio gusto naseljen i zvao se `Mala Raška`, po Srbima koji su dominirali. Kaluđeri Pećke patrijaršije se 1660. godine zabeležili 12 priložnika u selu Tomaševci, dok je u susednom mestu Čoke bilo njih sedam. Nakon Požarevačkog mira iz 1718. godine, kojim su Turci napustili Banat, naselje postaje deo Habzburške monarhije, odnosno Tamiškog Banata. Tomaševac je 1717. godine pod imenom Tomašovic, po prvi put upisan na austrijskoj karti kao mesto od 20 kuća. Za vreme komorskog perioda Tomaševac je bio važno mesto na carskim drumovima, i tu se nalazi poštanska stanica 1724. godine. Novo selo Tomaševac je nastalo spajanjem dva manja naselja, komorskog `Čoke` (u stvari starog Tomaševca) i novog graničarskog - Marijeva (Marijino Selo). Čoke i Marijevo razdvojeni barom Ljutavom - tako se ove dve polovine sela i danas u narodu nazivaju. Dva naselja koja su imali svoje crkvice, su administrativno spojena 1776. Austrijski carski revizor Erler 1774. godine pominje u svom izveštaju oba susedna mesta. `Tomaševac` i `Marino Selo` su militarskog statusa a stanovništvo je srpsko. Šezdesetih godina 18. veka, Tomaševac ulazi u sastav Vojne granice, on je sedište Kompanije (čete), a pored Tomaševca, u sastav ulaze kao podređene štacije (vodovi) Botoš i Orlovat. U militarsko selo se tada doseljavaju i Srbi iz oblasti Tise i Moriša, koji ulaze u graničarsku službu austrijske monarhije. U ataru sela, prema Samošu, nalazila se pustara Ludoš, koja je dobila ime po mađarskoj reči, koja označava gusku. Tu je jedno vreme oko bare, bilo naselje izbeglih Perležana, koji su se kasnije vratili u svoje mesto. Prediju Ludoš su 1767. godine arendirali kao pašnjak Tomaševčani za 150 florina...

Lepo očuvano kao na slikama 1963 Muzej grada Splita Vid Morpurgo (Split, 7. svibnja 1838. – Split, 31. siječnja 1911.) je hrvatski nakladnik, tiskar, bibliograf, knjižničar i političar. Portret Vida Morpurga, Muzej grada Splita Obitelj Uredi Obitelj Morpurgo je židovska obitelj podrijetlom iz Marburga (kako se u 17. stoljeću zvao Maribor).[1] Prvi splitski član obitelj bio je David-Vita (u. 1774.) koji se doselio u Split u prvoj polovini 18. stoljeća. Njegov praunuk David-Elija (u. 1882.) oženio se 1837. godine Anettom Gentili iz Gorice s koja mu je rodila sina Vida. Vid Morpurgo je osnovnu školu završio u Splitu (1846. – 1849.), zatim pohađa Carsko kraljevsku gimnaziju u Splitu, a maturirao je 1856. godine na Nadbiskupskom sjemeništu`. Bio je dobar učenik, ali hrvatski jezik nikada nije u potpunosti svladao. Zato se u novinskim polemikama i spisima uvijek služio talijanskim jezikom. Unuka njegova brata Josipa bila je Tina Morpurgo, hrvatska slikarica iz Splita.[2][3] Knjižarska i izdavačka djelatnost Uredi Još kao mladić, Vid se zaposlio u knjižnici splitskog posjednika Petra Sava. Tu je mladi Vid razvio živu knjižarsku djelatnost povezavši se s brojnim inozemnim izdavačkim kućama. U tu svrhu je 1855. godine putovao u Veneciju i Trst kako bi sklopio ugovore s knjižarima i nakladnicima. Godine 1860. otvorio je vlastitu knjižaru pod imenom `Libreria Morpurgo succ. Savo`, a od 1862. godine `Libreria Morpurgo`. Knjižara se nalazila u kući Tomašić na današnjem Narodnom trgu, gdje se i danas nalazi i djeluje pod imenom `Knjižara Morpurgo`. Godine 1861. pokrenuo je Morpurgo i prvu splitsku posudbenu biblioteku (Biblioteca circolante o da nolo), ali projekt nije sasvim zaživio.[4] Morpurgo je želio pokrenuti časopis koji bi okupio dalmatinsku inteligenciju u Dalmaciji i izbavio pokrajinu iz kulturne zaostalosti u kojoj se nalazila. U tu je svrhu pokrenuo `Annuario Dalmatico` (Dalmatinski godišnjak), tiskan 1859. godine u koji su svoje tekstove poslali brojni dalmatinski intelektualci (Kosta Vojnović, Nikola Tommaseo i dr.). Godine 1861., izdao je drugi svezak `Dalmatinskog godišnjaka`, koji se za razliku od prvog sveska čisto literarne prirode, počeo baviti političkim problemima zemlje. Tijekom 1861. godine u splitu je izdano oko deset publikacija političkog sadržaja, od kojih je pet objavio Morpurgo. Također, izdavao je razne prigodne knjige i brošure, s vremenom sve više na hrvatskom jeziku. Narodnjačka i politička djelatnost Uredi Već kao dvadeset trogodišnjak nalazi se među potpisnicima zahtjeva za sjedinjenje Dalmacije s Hrvatskom.[5] Morpurgova je knjižara od samih početaka svog djelovanja bila bila sjedište Narodne stranke u Splitu gdje su se okupljali mladi intelektualci zaneseni preporodnim idejama. Sam Morpurgo bio je neformalni organizator i savjetnik narodnjaka, zbog čega mu je `Naše jedinstvo`, povodom smrti, 1911. godine, odalo počast navodeći: `U njegovoj knjižari još prije nego se je počela razvijati borba u Splitu, okuplčjali su se prvi narodnjaci; tu su bili prvi sastanci sa kojih je naviješten u čitavoj pokraijini narodni pokret pa i za to je ime Vida Morpurga steklo uvaženje u cijeloj zemlji`.[6] Morpurgo je sudjelovao i u pokretanju preporodnih novina `Il Nazionale` (Narodni list), o čemu se ideja rodila upravo u Splitu. Isprva je bilo planirano da se list tiska u Splitu, ali je naposljetku odlučeno da se uređuje i tiska u Zadru, u kojem je bilo sjedište pokrajinskih vlasti i birokracije. Sam Morpurgo prihvatio se posla prikupljanja pretplatnika, a preuzeo je na sebe i vođenje dijela administracije lista. Njegova knjižara u Splitu bila je neka vrst filijalnog uredništva lista za srednju Dalmaciju. Nadalje Morpurgo je aktivno sudjelovao u radu lista objavljivanjem svojih članaka većinom upravljenih protiv autonomaške gradske uprave na čelu s načelnikom, dr. Antom Bajamontijem. Zbog toga je Morpurgo često bio na udaru autonomaških pristaša koji su ga više puta fizički napadali na ulici (u srpnju 1867., u srpnju 1868. i ljeti 1870. godine).[7] Godine 1870. kandidirala je Narodna stranka i izabrala Vida Morpurga za zastupnika u Dalmatinskom saboru. Nakon pobjede Narodne stranke u Splitu i preuzimanja općine 1882. godine Morpurgo je nastavio političku djelanost. `Naše jedinstvo` je na najbolji način izrazila njegov značaj za razvoj i djelovanje narodnog preporoda u Dalmaciji riječima: `Bio je običan vojnik za širok puk, ali u stvari bio je duša svega`.[8] Gospodarska djelatnost Uredi Vid Morpurgo je sudjelovao u svim akcijama, koje su se odnosile na gospodarski prosperitet Splita, ističući da zastoj u ekonomskom napretku može negativno utjecati na razvoj političkih ideja.[5] Osnivač je prve parne tvornice opeka u Splitu 1875. godine. U zemlji, ali i u inozemstvu bio je poznat po svojoj tvornici rakija i likera i skladišta vina. Tvornicu je osnovao 1870. godine.[9] Bila je to, uz zadarsku, najveća destilarija u Dalmaciji (Prva odlikovana dalmatinska parna destilerija). Jedina je od splitskih tvornica likera koja je opstala do Drugoga svjetskog rata, i do tad se Morpurgo udružio sa Šimom Brajovićem, Ljudevitom Troccolijem i Vickom Jurasom, te obitelji Buzolić i Fabris.[9] Nakon pohrvaćenja splitske općine izabran je za potpredsjednika splitske Trgovačko-obrtničke komore, a uskoro i njen predsjednik. Godine 1870. Morpurgo je pomogao osnivanje `Prve pučke dalmatinske banke` s ciljem da se dalmatinski težaci oslobode materijalne ovisnosti o, većinom autonomaškim, veleposjednicima, malim kapitalistima i lihvarima, koji su posuđujući novac seljacima, kupovali njihove izborne glasove. Banka je isprva djelovala u Morpurgovoj knjižari, a on je bio njen prvi potpredsjednik, a kasnije dugogodišnji predsjednik.[10] Nakon rascjepa u stranci povukao se s političke pozornice i usmjerio k gospodarstvu, na proizvodnju alkoholnih pića.[11] Njegova Prva odlikovana dalmatinska parna destilerija bila je suvremeno opremljena i zapošljavala je za ono vrijeme mnogo ljudi.[11] Proizvodila je proizvode na bazi dropa i vina.[11] Dobitnost posla bila je u tome što je Morpurgo povoljno nabaljao drop od seljaka iz splitske okolice koji su drop nakon gnječenja i tiještenja uglavnom bacali.[11] Proizvodio je rakiju dropicu, borovicu, mastiku, šljivovicu, zatim vinjake Cognac Dalmatia, Medicinal-Cognac, maraschino Selecht, Dalmatia vieux, maraschino Albe i ina alkoholna pića.[11] Proizvodio je i ekstrakte od dalmatinske višnje maraske za ine tvornice likera.[11] Proizvodi su dobili ugledne međunarodne nagrade, izvozili su se diljem Europe, a zbog etikete na lijepo dekoriranim bocama koja je imala grb Splita, širio se ugled Splita.[11] 1905. se je godine s Morpurgom u posao udružio Emil Stock s kojim je poslije pokrenuo prvu tvornicu Stocka.[11] Dopuštenje za izgradnju pogona u Supavlu osporavao je splitski gradonačelnik Vicko Mihaljević zbog ekoloških razloga (tvornički otpad kao zagađivač), a tom su osporavanju prema nekima pridonijeli i politički sukobi.[11] Zbog razočaranosti nedobivanjem koncesije i zbog ograničenosti stare tvornice, Morpurgovi i Stockovi nasljednici osnovali su drugu tvrtku i pogone premjestili u Rovinj, a jer je posao išao dobro, proširili su proizvodnju osnovavši u Trstu novu tvornicu alkoholnih pića.[11] Grob Vida Morpurga na židovskom groblju na Marjanu Pokopan je na splitskom židovskom groblju na Marjanu.

Priredio: Đorđe Piljević 1999. mek povez, strana 328 Dobro očuvana `U ovoj knjizi sabrani su tekstovi akademika Vladimira Ćorovića o manastirima, štamapani u raznim časopisima i posebnima izdanjima. Objavljuju se u originalnom vidu da bi se sačuvala njihova autentičnost...`

Vladimir Ćorović 1992. Tvrd povez, strana 870 Korice na par mesta pohabane, unutra sve vrlo dobro ` Vladimir Ćorović se u svojoj monografiji Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku bavi složenim odnosima dveju država uoči izbijanja Prvog svetskog rata. Razlog nastanka ovako obimnog i razložnog dela predstavlja napor srpske istoriografije da se odbrani od nametanja krivice za izbijanje najvećeg oružanog sukoba u dotadašnjoj istoriji sveta. Knjiga sadrži originalna diplomatska dokumenta Srbije, Austorugarske i drugih velikih sila, koja obuhvataju period od turskih reformi 1902. godine do izbijanja rata 1914: od Carinskog rata i Aneksione krize, preko balkanskih ratova, sve do Sarajevskog atentata i Julske krize. Sudbina samog rukopisa jednako je dramatična kao i period kojim se bavi. Naime, iako su postojali napori jugoslovenske države da se diplomatska dokumenta objave, zbog spoljnopolitičkih promena i približavanja Nemačkoj tokom vlade Milana Stojadinovića, knjiga je, mada odštampana 1936, zabranjena i sklonjena od očiju javnosti. Ova monografija danas postaje ponovo aktuelna zbog novih pokušaja revizije istorije XX veka kojima Nemačka i Austrija žele da odgovornost za rat prebace na druge. S obzirom na to da se pred nama nalaze izvodi iz originalnih dokumenata, komentarisani i razjašnjeni velikim autoritetom Vladimira Ćorovića, Odnosi između Srbije i Austrougraske u XX veku daju priliku da se dobro poznate istorijske činjenice sagledaju iz ugla visoke diplomatije i njenog delovanja u prelomnim trenucima svetske istorije`