Jako korisno za bilo koju osobu koja se bavi bilo kojom naukom koja se naslanja na matematiku

Izdanje Zorana Živkovića u saradnji s Informatikom, Beograd Prevod: Zoran Živković Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 216 Ilustrovano. Odlično očuvana. Kao i mnoge njegove kolege teoretičari fizike, Stiven Hoking nastoji da se domogne svetog grala nauke – neuhvatljive Teorije Svega koja počiva u samom srcu kosmosa. Svojim pristupačnim i često lepršavim stilom on nam pomaže da proniknemo u tajne kosmosa – od supergravitacije do supersimetrije, od kvantne teorije do M-teorije, od holografije do dvojnosti. U njegovoj pratnji stižemo do još neukroćenih međa nauke gde teorija superstruna i p-brana možda sadrži konačni ključ zagonetke. Kosmos u orahovoj ljusci je raskošno ilustrovana knjiga u kojoj se izlaže priča o napretku u fizici ostvarenom posle pojave Hokingovog prvog znamenitog dela. Takođe, Hoking nam omogućava da zavirimo iza pozornice jedne od najuzbudljivijih intelektualnih pustolovina – nastojanja „da se povežu Ajnštajnova opšta teorija relativnosti i zamisli Ričarda Fejnmena o višestrukim istorijama u celovitu objedinjenu teoriju koja bi opisala sve što se događa u kosmosu“. Obilje ilustracija u boji pomaže da se predeli kojima se krećemo predoče kao nadrealna zemlja čuda u kojoj se čestice, listovi i strune kreću kroz jedanaest dimenzija; gde crne rupe isparavaju i iščezavaju, odnoseći sa sobom svoje tajne; i gde je prvobitno kosmičko seme iz koga je iznikao naš kosmos bilo tek majušni orah. (K-98)

Biljke planina Bosne i Hercegovine / Dubravka Šoljan, Edina Muratović, Sabaheta Abadžić Sarajevo / Zagreb 2009. Mek povez, bogato ilustrovano, 453 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Koncept knjige je prilagođen širem krugu korisnika, prvenstveno ljubiteljima planina, koji moraju imati potrebno botaničko obrazovanje, ali imaju i želju da znaju kako se koja biljka zove, koju ima upotrebnu vrijednost, gdje raste, koliko je široko rasprostranjena itd. Ova vrsta interesa može se zadovoljiti ukoliko se iskoriste fotografije biljaka napravljene u vrijeme njihovog cvjetanja, zatim, da se rasporede u skupine jednake boje cvjetova i da se svakoj fotografiji pridruži kratak tekst i neophodni numerički podaci koji će doprinijeti sigurnosti u određivanju nepoznate vrste. Na ovaj način odabrano je 400 vrsta iz skupine skrivenosjemenjača, uglavnom zeljastih, te manji broj drvenastih biljaka, a koje su botanički svrstane u 61 porodicu (familiju). U završnom dijelu knjige nalaze se poglavlja: Literatura i Registar naziva biljaka, domaći, latinski, engleski. Engleski nazivi biljaka kao i poglavlja: Predgovor i Uvod, napisani na engleskom jeziku, omogućit će strancima koji žive i rade u BiH, ili dolaze kao turisti, te posjećuju naše planine i zanimaju se za biljni svijet, da ovu knjigu uspješno koriste. Knjiga će biti od velike koristi studentima biologije, farmacije, šumarstva i agronomije.

Fantastično izdanje, kvalitetan papir. Knjiga je nova !!! Dubravka Šoljan, Edina Muratović, Sabaheta Abadžić Ilustracije u boji Izdavač:Šahinpašić Sarajevo/Zagreb Broj strana: 454 Težina:772 g Upoznavanje i određivanje biljaka. Sadržaj: Biljke planina Bosne i Hercegovine je pisana na bosanskom i engleskom jeziku. Koncept knjige je prilagođen širem krugu korisnika, prvenstveno ljubiteljima planina, koji moraju imati potrebno botaničko obrazovanje, ali imaju i želju da znaju kako se koja biljka zove, koju ima upotrebnu vrijednost, gdje raste, koliko je široko rasprostranjena itd. Ova vrsta interesa može se zadovoljiti ukoliko se iskoriste fotografije biljaka napravljene u vrijeme njihovog cvjetanja, zatim, da se rasporede u skupine jednake boje cvjetova i da se svakoj fotografiji pridruži kratak tekst i neophodni numerički podaci koji će doprinijeti sigurnosti u određivanju nepoznate vrste. Na ovaj način odabrano je 400 vrsta iz skupine skrivenosjemenjača, uglavnom zeljastih, te manji broj drvenastih biljaka, a koje su botanički svrstane u 61 porodicu (familiju). U završnom dijelu knjige nalaze se poglavlja: Literatura i Registar naziva biljaka, domaći, latinski, engleski. Engleski nazivi biljaka kao i poglavlja: Predgovor i Uvod, napisani na engleskom jeziku, omogućit će strancima koji žive i rade u BiH, ili dolaze kao turisti, te posjećuju naše planine i zanimaju se za biljni svijet, da ovu knjigu uspješno koriste. Knjiga će biti od velike koristi studentima biologije, farmacije, šumarstva i agronomije.

Tvrd povez,format A4.Springer Verlag 1988.Autori Brauer,Rozenberg,Salomaa.151 strana.Vrhovi oko 50 strana pokvasili se se i brzo osusili jedva primetne blage fleke.Bez mirisa i slepljenih listova

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! The Usborne Book of Astronomy and Space by Lisa Miles Astronomija (starogrčki: αστρον + νόμος i u prevodu znači zakon zvezda) je nauka koja proučava objekte i pojave izvan Zemlje i njene atmosfere. Ona proučava poreklo, razvoj, fizička i hemijska svojstva, kretanje, kao i procese koji se odvijaju na nebeskim telima (kao što su planete, zvezde, zvezdani sistemi, galaksije...), pojave kao što je kosmičko pozadinsko zračenje, i nastanak, razvoj i sudbinu svemira. Osobe koje se bave astronomijom zovu se astronomi. Astronomija je jedna od najstarijih nauka. Astronomi ranih civilizacija izvodili su planska zapažanja o noćnom nebu, a astronomski artefakti su pronađeni i iz mnogo ranijeg perioda. Međutim, bilo je potrebno otkriće teleskopa pre nego što je astronomija mogla da se razvije u savremenu nauku. Istorijski gledano, astronomija je uključivala raznovrsne discipline kao što su astrometrija, nebeska navigacija, posmatračka astronomija, izrada kalendara, pa čak i astrologija, ali profesionalna astronomija se danas često poistovećuje sa astrofizikom. Od 20. veka, profesionalna astronomija je podeljena na posmatračke i teorijske grane. Posmatračka astronomija usmerena je na sticanje i analiziranje podataka, uglavnom korišćenjem osnovnih principa fizike. Teorijska astronomija je usmerena prema razvoju računarskih ili analitičkih modela za opisivanje astronomskih objekata i pojava. Dva polja dopunjuju jedno drugo, tako da teorijska astronomija nastoji objasniti rezultate posmatranja, a posmatranja se koriste se za potvrdu teorijskih rezultata. Astronomija se mora razlikovati od astrologije koja je pseudonauka o predviđanju ljudske sudbine posmatranjem putanja zvezda i planeta. Iako dva polja dele zajedničko poreklo i deo metodologije (naime, korišćenje efemerida), ona su različita.[1] Astronomi amateri su doprineli mnogim važnim astronomskim otkrićima, i astronomija je jedna od preostalih nauka u kojoj amateri još uvek mogu igrati aktivnu ulogu, posebno u otkrivanju i posmatranju prolaznih pojava.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lekovite biljke (u literaturi se može sresti i termin medicinske biljke) se koriste u zvaničnoj ili narodnoj medicini za lečenje bolesti ili očuvanje zdravlja ljudi. Danas se koristi oko 10.000 vrsta biljaka i posvećuje im se velika pažnja upravo u cilju pronalaženja boljih lekova koji bi po organizam čoveka bili što je moguće manje štetni. Mnoge farmakopeje u svetu koriste biljke za dobijanje lekova (u Rusiji se oko 170 vrsta biljaka koristi u te svrhe) jer su bogate sadržajem alkaloida, glikozida, smole, etarskih ulja i dr. Nauka koja se bavi izučavanjem lekovitog bilja, odnosno drogama biološkog porekla naziva se farmakognozija. Istorija upotrebe biljaka u lečenju tesno je povezana sa istorijom i razvojem ljudskog društva. Najstariji pisani dokumenti potiču iz Kine 3000 godina p. n. e. kada se znalo za više od stotinu lekovitih biljaka među kojima se neke i danas koriste, kao npr. rebarbara (Rheum ssp.) i cimet. Godina 1806. obeležena je zaslugom nemačkog apotekara Fridriha Vilhelma Sertinera (nem. Friedrich Wilhelm Sertürner 1783—1841), koji je prvi izolovao morfin iz opijuma, kao početak stručne farmakognozije. Razvoj fitoterapije u Srbiji Prvi pisani dokumenti o upotrebi biljaka u lečenju, fitoterapiji, sadržani su u manastirskim kodeksima Hodoškom (XIV vek) i Hilandarski (XV i XVI vek). U XVIII veku Zaharije Stefanović Orfelin u svom delu Veliki srpski travnik 1783. g. opisao je na desetine biljaka i način njihove upotrebe. Vuk Stefanović Karadžić je 1818. g. u Srpskom rječniku objavio veliki broj podataka o upotrebi biljaka u narodnoj medicini. U XIX veku posebno mesto u izučavanju fitoterapije zauzimaju Josif Pančić, svojim delom Botanika(1868) i Sava Petrović koji je napisao prvu knjigu o rasprostranjenju i upotrebi lekovitog bilja kod nas, Lekovito bilje Srbije (1883). U isto vreme Vladan Đorđević objavljuje Narodna medicina u Srba i Vasa Pelagić priručnik Stvarni narodni učitelj. Ova dela su dosta pomogla popularisanju upotrebe lekovitog bilja. Početkom XX veka počinje i novo poglavlje u razvoju fitoterapije obeleženo radom Jovana Tucakova (1905—1978) i njegovih saradnika, učenika i sledbenika. Višegodišnji rad u prikupljanju podataka o rasprostranjenju lekovitih biljaka, njihovoj upotrebi u narodnoj medicini kao i laboratorijska ispitivanja njihovih sastojaka postavili su temelje naše fitoterapije. Među mnogobrojnim naučnim i stručnim radovima izdvajaju se Farmakognozija (1948) i Lečenje biljem (1971). Ovaj vrsni naučnik je osnivač Instituta za proučavanje lekovitog bilja Josif Pančić u Beogradu.

Školska knjiga zagreb 1992. tvrde korice, omotnica, veliki format, ilustrovana odlično očuvana ( jedva primetno podvučena na pojedinim mestima običnom grafitnom olovkom kao što se vidi na slici ) U knjizi akademika Dadića težište je na transformaciji ideja i metoda u njihovom istorijskom razvoju. Knjiga obuhvata celokupan razvoj matematike i fizike od praistorije do 20. veka, pa su zato u njoj zastupljene samo one ideje koje označavaju glavne razvojne tokove. Nastoji se pokazati da temeljne ideje ostaju očuvane u raznim razdobljima, posebno ako se odnose na temeljne pojmove u matematici i fizici.

Lepo očuvano Retko Stratigrafija ATLAS Vladimir K. Petkovic Profesor geologije na universitetu. Drzavna stamparija kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca Beograd, 1925. godine. Istorijska geologija je nauka koja se bavi proučavanjem procesa, događaja i svih promena na Zemlji i u Zemljinoj kori u toku njenog razvoja, koji traje oko 4,5 milijardi godina. Savremenim geološkim proučavanjima, utvrđeni su osnovni procesi: unutrašnji i spoljašnji, kao što su magmatizam i sedimentacija, zatim razni događaji u okviru jednog procesa kao što su izlivanja magme, stvaranje sedimentnih slojeva, rasedanje i promene tj. rezultati procesa i događaja. Na primer, nove naslage lave ili naslage sedimenata, promene reljefa usled nabiranja i rasedanja. Stalnim proučavanjem geoloških odnosa stenskih masa i oblik reljefa u savremenoj Zemljinoj kori, zaključujeno je da je sličnih procesa, događanja i promena bilo u prošlosti. Na primer, oštri grebeni Alpskih predela ukazuju na relativno mlado orogeno izdizanje, koje još uvek traje. A procesi erozije nisu imali dovoljno vremena da ih razore i zaoble. Stare venačne planine su zaobljene i niže zbog dugotrajnog dejstva spoljašnjih sila, odnosno fizičko i hemijsko razaranje - erozija. Idući dalje u geološku prošlost sreće se još zaobljenije i skoro zaravnjene planine nekih još ranijih orogeneza. Jedan orogeni ciklus traje više desetina miliona godina. Alpska orogeneza počela je pre oko 65 miliona godina. Međutim spoljašnji izgled reljefa nije dovoljan za utvrđivanje starosti nekog dela Zemljine kore. Položaj slojeva sedimentnih stena takođe ukazuje na njihovu relativnu starost. U jednoj normalnoj sedimentnoj seriji, niži slojevi su ranije nataloženi, tj. stariji su od slojeva iznad. Geološka disciplina koja se bavi proučavanjem sedimenata i njihovih slojeva u Zemljinoj kori zove se stratigrafija. Metoda određivanja starosti sedimentnih stena na osnovu položaja (taloženja slojeva u prostoru) zove se stratigrafska metoda. Postoji i palentološka metoda (pale znači star), ukoliko sedimentne stene sadrže neke biljne ili životinjske ostatke. Istorijska geologija deli se na geohronologija - geološko vreme (proučavanje kako je otkriveno) i svrstavanje delova Zemljine kore. Prikazana je i vremenskom podelom svih 4,5 milijardi godina. Rekronstrukcija geoloških pojava i promena (procesa)[uredi | uredi izvor] Proučavanjem savremenih geoloških pojava kao što su vulkanizam, tektonski potresi (izdizanja ili spuštanja morske obale), erozije i sedimentacije, mogu se u nekim delovima Zemljine kore prepoznati slične pojave i promene koje su se događale u geološkoj prošlosti. Na primer, tragovi morskih biljaka i životinja u nekim sada kopnenim slojevima ukazuju da su oni bili u prošlosti morsko dno. Tragovi erozije u stenama koje su kasnije prekrivene sedimentnim slojevima ukazuju na kopnenu fazu koja je prethodila morskoj fazi, iz kojih su proistekli mlađi sedimenti. Prisustvo vulkanskih stena ili postvulkanskih pojava (andeziti), sumporni izvori, gejziri i dr. ukazuju na raniju vulkansku aktivnost. Ove pojave ukazuju na orogena kretanja. Svaka geološka promena predstavlja promenu uslova za stvaranje novih stena, posebno sedimentnih, koji mogu biti kopneni ili slatkovodni. Za razliku od morskih sedimenata, koji sadrže tragove morske sredine, predstavlja promenu uslova - razvoja biljnog i životinjskog sveta. Sve geološko-paleontološke promene predstavljaju prirodne vremenske granice za razvijanje istorijsko-geoloških vremenskih perioda. Određivanje starosti stena[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Određivanje starosti stena Razvoj geologije kao nauke omogućava i raznovrsne metode utvrđivanja starosti stena. Klasične metode obuhvataju proučavanje položaja, pojedinih stena u Zemljinoj kori, njenog litološkog sastava, izgleda i sadržaj ili odsustvo fosilnih ostataka. U savremenije metode, koje se još uvek razvijaju, spadaju geofizičke metode kao i metode utvrđivanje sopstvene starosti stene. Metode relativne starosti stena se dele na nepaleontološke i paleontološke. Kod nepaleontoloških najznačajnija je stratigrafska metoda, zatim litološka i druge. Kod paleontoloških najznačajnija i najkorišćenija je metoda karakterističnih fosila. Svaka biološka vrsta je imala svoje trajanje, tj. geološki period od njene pojave na površini Zemlje do njenog gašenja. Vrste koje su se razvijale u relativno stabilnim opštim uslovima, imale su dug vremenski period, pogotovo ako su imale sposobnost prilagođavanja u slučaju promene životnih uslova. Fosili takvih vrsta, nalaze se u svim stenama, taloženim u tom vremenskom razdoblju. Zbog toga takvi fosili nisu pogodni za neko bliže utvrđivanje starosti stena u kojoj se nalazi. Neke biljne i životinjske vrste bile su osetljive na promene uslova života, tako da su posle kratkog trajanja izumrle. To znači da njihovi ostaci (fosili) mogu da se nađu samo u onim sedimentima koji su stvarani u vreme trajanja njihove vrste. Zato se takvi fosili nazivaju karakterističnim. Na primer, biljke i životinje koje se lako prilagođavaju promeni dubine mora, biće manje značajni za istorijsku geologiju od svih vrsta koje se ne prilagođavaju promeni dubine i predstavljaju karakterističan fosil, tj. za vremenski kraći period. Zajednica stene sa njenim litološkim osobinama i fosila koji sadrže predstavljaju geološku faciju. Svaka facija je rezultat mesta stvaranja stena, uslova i vremena kada je stena nastala. Reference[uredi | uredi izvor] Kratak kurs istorijske geologije, Kosta V. Petković Istorijska geologija (stratigrafija), Vladimir K. Petković

Autor - osoba Šoljan, Dubravka Muratović, Edina Abadžić, Sabaheta Naslov Biljke planina Bosne i Hercegovine = Plants of the mountains of Bosnia and Herzegovina / Dubravka Šoljan, Edina Muratović, Sabaheta Abadžić ; [autorice fotografija Dubravka Šoljan, Edina Muratović ; prevodilac Sanja Kujačić] Uporedni naslov Plants of the mountains of Bosnia and Herzegovina Vrsta građe stručna monografija URL medijskog objekta odrasli, ozbiljna (nije lijepa knjiž.) Jezik bosanski, engleski Godina 2009 Izdanje 1. izd. = 1st ed. Izdavanje i proizvodnja [Sarajevo] : `Šahinpašić` : FONDEKO, 2009 (Varaždin : Varteks) Fizički opis 453 str. : ilustr. u bojama ; 22 cm Drugi autori - osoba Kujačić, Sanja Zbirka ǂBiblioteka ǂUdžbenici i priručnici Izdanje na bosanskom i engleskom jeziku. Knjiga opisuje čak četiri stotine vrsta biljaka iz skupine skrivenosemenica, kao i manji broj drvenastih biljaka koje su botanički svrstane u šezdeset i jednu porodicu. Knjiga obiluje fotografijama. Koncept knjige je prilagođen širem krugu korisnika, prvenstveno ljubiteljima planina, koji moraju imati potrebno botaničko obrazovanje, ali imaju i želju da znaju kako se koja biljka zove, koju ima upotrebnu vrijednost, gdje raste, koliko je široko rasprostranjena itd. Ova vrsta interesa može se zadovoljiti ukoliko se iskoriste fotografije biljaka napravljene u vrijeme njihovog cvjetanja, zatim, da se rasporede u skupine jednake boje cvjetova i da se svakoj fotografiji pridruži kratak tekst i neophodni numerički podaci koji će doprinijeti sigurnosti u određivanju nepoznate vrste. Na ovaj način odabrano je 400 vrsta iz skupine skrivenosjemenjača, uglavnom zeljastih, te manji broj drvenastih biljaka, a koje su botanički svrstane u 61 porodicu (familiju). U završnom dijelu knjige nalaze se poglavlja: Literatura i Registar naziva biljaka, domaći, latinski, engleski. Engleski nazivi biljaka kao i poglavlja: Predgovor i Uvod, napisani na engleskom jeziku, omogućit će strancima koji žive i rade u BiH, ili dolaze kao turisti, te posjećuju naše planine i zanimaju se za biljni svijet, da ovu knjigu uspješno koriste. Knjiga će biti od velike koristi studentima biologije, farmacije, šumarstva i agronomije. MG87 (N)

TEORIJA SVEGA Stiven Hoking Poreklo i sudbina univerzuma Izdavač: Alnari, Beograd Povez: broširan Broj strana: 164 Ilustrovano. ------------------ Stiven Hoking je prevazišao bolest koja ga je dovela do invaliditeta i postao supernova svetske fizike. Iako nije bio u stanju da piše, pa čak ni da jasno govori, on je načinio skok van velikog praska, sve do „geometrijskog plesa“ koji je stvorio svemir. Hoking je otkrio fenomen koji je postao poznat kao „Hokingova radijacija`, kada crne rupe ispuštaju energiju i pretvaraju se u ništavilo. Bio je slavan po izuzetnoj sposobnosti da vizualizuje naučna rešenja bez proračuna ili eksperimenta. Najviše pažnje privukla je njegova „teorija svega“, koja sugeriše da se univerzum razvija prema jasno definisanim zakonima. „Ovaj kompletni set zakona može da nam pruži odgovore na pitanja kao što su kako je nastao univerzum“, rekao je on. „Kuda se kreće i da li će imati kraj? A ako hoće, kako će se tačno okončati? Ako nađemo odgovore na ta pitanja, zaista ćemo spoznati božji um.“ Knjiga je NOVA..... -------------------------------- D2

И.И.Перепечко Введение в физику полимеров И.И. Перепечко Увод у физику полимера Монографија је систематски приказ основних принципа физике полимера. Узимају се у обзир не само структура, физичка стања, чврстоћа, већ и друга физичка и физичко-хемијска својства – термичка, акустичка и диелектрична, нуклеарна магнетна резонанца. Монографија је систематски приказ главних одредби савремене физике полимера у прилично ригорозном облику, али разумљивом чак и за неспецијалисте. Претпоставља се да ће проучавање ове монографије омогућити читаоцу да брзо уђе у опсег основних идеја и проблема савремене физике полимера, а затим пређе на дубље проучавање посебних питања. У књизи се не говори само о структури, физичким стањима, чврстоћи, већ и о другим физичким и физичко-хемијским особинама – термичкој, акустичкој и диелектричној, нуклеарној магнетној резонанци. Карактеристика књиге је да су многи њени делови написани у духу идеја модерне физике чврстог стања. Књига је намењена научницима који се баве физиком, хемијом и физичком хемијом полимера, инжењерима у индустрији пластике, као и дипломираним студентима и студентима.

Pedološki pokrivač zapadne i severozapadne Srbije. Institut za proučavanje zemljišta u Topčideru. Autori Đorđe Tanasijević, Gligorije Antonović, Života Aleksić, Nikola Pavićević, Đorđe Filipović, Miodrag Spasojević. Izdavač: Institut za proučavanje zemljišta, Geokarta Beograd 1966. Odlično očuvana knjiga. Unutrašnjost savršeno očuvana, korica se poznaje da je korišćena. Vidi se sve na slikama. Napomena: Za detaljniji opis stanja - kontakt pre kupovine. Prodajem još dosta knjiga, pogledajte sve moje oglase, možda pronađete još nešto što Vas zanima.

Osnove ekologije, Alan Bibi i En Marija Brenan Žanrovi:: Popularna nauka Izdavač:: Clio, 2008. Broj strana: 690 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd nova knjiga U svakodnevnom govoru, pojam ekologija se odnosi na enviromentalizam. Razlog za ovakvu pogrešnu upotrebu termina možda leži u tome što veliki deo ekološke misli zaista jeste usmeren ka očuvanju ekoloških procesa, staništa i vrsta. Međutim, verovatnije je da se interesovanje za živu i neživu okolinu kod nestručne javnosti razvilo nakon suočavanja sa teškim negativnim posledicama sopstvenih aktivnosti. Iz toga se razvio strah, a iz straha (pa i panike), saznavanje o fundamentalnim procesima ekosistema ostaje zanemareno, i u senci katastrofičnih ‘dimnih zavesa’. Knjiga Osnove Ekologije predstavlja jedinstvenih izvor na srpskom jeziku nužnih znanja o ekologiji kao nauci, njenoj primeni i rezultatima. Knjiga pruža sveobuhvatan i temeljan pregled svih ključnih koncepata ekologije i raspravlja o mestu čovečanstva u prirodi, sa jasnim naglaskom na primenjenu ekologiju, ali daleko od senzacionalizma i profitiranja na temi za koju se danas može reći da je danas najpopularnija u svetu. Početno objašnjenje principa prirodne selekcije poslužilo je kao osnova za pripovedanje procesa evolucije čoveka i ekspanzije vrsta širom planete, ističući interakciju između vrsta, zajednice koje vrste formiraju i njhove uloge u ekosistemu na skali globalnih promena. Autori nam nude priču o promeni okruženja iz perspektive ljudske vrste, i posebnu pažnju posvećuju aktuelnim pitanjima kao što su: izumiranje vrsta, održivost ekosistema, diverzitet i stabilnost, procena bioloških resursa i određivanje prioriteta. Ispričano jezikom razumljivim kao čitaocima koji se bave naukom, tako i onima koji se prvi put susreću sa ovakvom vrstom literature, štivo nas uči na koji način su ekološki principi krucijalni za razumevanje sveta i kako su oblikovali našu evoluciju. Ekološki profesionalci će u ovoj knjizi naći, između ostalog, kreativne ideje i relevantne studije slučaja, a laici će naučiti šta je ekologija i gde im je, kao pripadnicima ljudske vrste, mesto u prirodi. Da bismo bili spremniji za izazove i mogućnosti koje imamo, važno je da naučimo koje su posledice i granice naše interakcije sa prirodnim i društvenim okruženjem. Knjiga je opremljena rečnikom stručnih izraza i bogatom bibliografijom, a tekst je upotpunjen obiljem ilustracija i grafičkih prikaza. Ova knjiga je značajna zbog toga što spaja pregled osnova ekologije sa raspravom koja se vodi oko mnogobrojnih pitanja životne sredine i njenog očuvanja. - Robert M. Mej, Univerzitet u Oksfordu

Makarska 1976. Mek povez, ilustrovano, 237 strana. Na predlistu posveta autora. Knjiga je veoma dobro / odlično očuvana. J11 Najinteresantnija dalmatinska planina, Biokovo, zajedno sa svoja dva krila Rilićem na istoku i Dovnjem na zapadu, te pobrđem na svome zaleđu čini jedno jedinstveno područje, koje omeđuje rijeka Cetina od Omiša do Trilja, zatim linija Trilj—Imotski—Vrgorac—Metković, te rijeka Neretva od Metkovića do Ploča i Jadransko more. Biljni svijet ovog kraja pruža nam vrlo zanimljivu sliku. U blagoj i toploj mediteranskoj klimi, uz sunčana žala, razvila se na podnožju Biokova više ili manje tipična mediteranska flora, koja je kroz dolinu Neretve i kroz kanjon Cetine zašla obilno i u zaleđe Biokova. Tako je maginja Arbutus unedo L. najobilnije zastupljena na području između Vrgorca i Ravče, a judić Cercis siliquastrum L. od Zadvarja, preko Ciste, Blata, Ugljana prema Trilju. Pa i u primorju neke mediteranske biljke kao čepljez Asphodelus microcarpus Salzm. et Viv. i zlatoglavica Asphodeline lutea (L.) Rchb. ne dolaze uz more nego na visini od 200 do 400 m. što se god više i s primorske i sa zagorske strane uspinjemo na brdo, tim više osječamo promjenu, dok se pri vrhovima ne nađemo na terenu na kojem se susreću dvije velike biljne regije: mediteranska i eurosibirskosjeveroamerička. Od mora i zagorskih nizina do planinskih vrhova možemo dobro uočiti nekoliko različitih stupnjeva rasprostranjenosti biljaka: mediteranski, submediteranski, prigorski, gorski, subalpinski i alpinski. Na različitim visinama i u različitim okolnostima razvili su se različiti oblici vegetacije. Sadržaj: Sistematski popis Papratnjače — Pteridophyta Sjemenjače — Spermatophyta — Golosjemenjače — Gymnospermae — Kritosjemenjače — Angiospermae Literatura Summarium Kazalo — Latinski nazivi porodica — Latinski nazivi radova — Hrvatski narodni nazivi

Na prodaju više knjiga o poljskoj jarebici autora dr Zorana Ristića i dr Bobana Kostića. Knjiga sadrži informacije o biologiji jarebica, štetnim uticajima i gubicima kod jarebica, kratak osvrt na status jarebica u pojedinim evropskim zemljama, tehnička uputstva za proizvodnju jarebica, ispuštanje jarebica, lov jarebica, programe i projekte o jarebicama itd. Cena jedne knjige je 1500 dinara. Knjiga se može kupiti u Novom Sadu ili se može preuzeti od kurirske službe o trošku kupca (cena dostave je oko 450 dinara).

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Verner Karl Hajzenberg (nem. Werner Karl Heisenberg; Vircburg, 5. decembar 1901 — Minhen, 1. februar 1976)[1] bio je nemački fizičar i dobitnik Nobelove nagrade za fiziku 1932. godine, jedan od osnivača kvantne mehanike.[2] Kvantna mehanika Verner Hajzenberg na konferenciji u Solveju Hajzenberg je u jesen 1920. godine upisao fiziku, 17. jula 1923. godine je doktorirao, a oktobra 1927. godine, kao dvadesetšestogodišnjak, postavljen je za redovnog profesora Teorijske fizike u Lajpcigu. U tom periodu boravio je u tri najveća svetska centra teorijske atomske fizike tog vremena. U Minhenu je uradio doktorat pod rukovodstvom A. Zomerfelda, u Getingenu je u zimu 1922/23. bio student, a 1923/24. asistent M. Borna, dok je u Kopenhagenu, kod Nilsa Bora, prvo, 1924/25, bio u poseti, a 1926. godine je postavljen za predavača iz teorijske fizike. Godine 1925. je otkrio matričnu mehaniku, prvu formulaciju kvantne mehanike. Njegova Relacija neodređenosti, otkrivena 1927, tvrdi da određivanje pozicije i impulsa čestice nužno sadrži greške, a proizvod ove dve greške je veći od, ili jednak određenoj Plankovoj konstanti. Zajedno sa Borom, on će formulisati Kopenhagensku interpretaciju kvantne mehanike. Dobio je Nobelovu nagradu za fiziku 1932. godine „za stvaranje kvantne mehanike, njenu primenu koja je, inter alia, dovela do otkrića alotropskih formi vodonika“. Rad za vreme rata Nuklearna fisija je otkrivena u Nemačkoj 1938. Hajzenberg je ostao u Nemačkoj za vreme Drugog svetskog rata, radeći pod nacističkim režimom. Vodio je nemački program nuklearnog oružja, ali opseg njegove saradnje sa nacistima nije sasvim razjašnjen. Otkrio je Boru postojanje ovog programa na konferenciji u Kopenhagenu, septembra 1941. Posle ovog susreta, veliko prijateljstvo između Bora i Hajzenberga je okončano. Bor se kasnije pridružio Projektu Menhetn. Nemačka nije uspela da proizvede atomsku bombu. Spekuliše se da je Hajzenberg imao moralne sumnje, i da je pokušavao da uspori projekat. On lično je takođe pokušavao da stvari prikaže tako posle rata, i knjiga Tomasa Pauera, „Hajzenbergov rat“, kao i predstava „Kopenhagen“ Mihaela Frajna su usvojile ovakvu interpretaciju. Februara 2002. se pojavilo pismo koje je Bor napisao Hajzenbergu 1957. (ali ga nije poslao). U tom pismu Bor kaže da Hajzenberg kada su se sastali 1941, nije izrazio nikakve moralne probleme u vezi projekta pravljenja bombe, da je Hajzenberg proveo protekle dve godine radeći skoro u potpunosti na ovom projektu, i da je bio ubeđen da će atomska bomba odlučiti pobednika u ratu. Većina istoričara nauke uzima ovo kao dokaz da je prethodna interpretacija Hajzenbergovog otpora bila pogrešna, ali neki se ne slažu, smatrajući da je Bor možda pogrešno razumeo Hajzenbergove namere, kada su se sreli 1941. Pogled unazad Hajzenberg je napisao knjigu pod naslovom „Deo i celina“ koja govori o njegovom životu, prijateljstvu sa Borom, i njegovim ocenama kvantne fizike. „On leži ovde negde“ bio je njegov epitaf. Kako se priča, jednom su ga pitali, šta bi upitao Boga, ako bi se ukazala prilika. On je odgovorio: Kada sretnem Boga, upitaću ga dve stvari: Zašto relativitet? I zašto turbulencija? Zaista verujem da će imati odgovor na prvo pitanje.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Borivoj Vračarić (Cirih, 1918 — Beograd, 1997) bio je lekar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i sanitetski general-major JNA.[1] Biografija Rođen u Cirihu 1918. godine, gde su se njegovi roditelji boravili tokom Prvog svetskog rata. Ubrzo po njegovom rođenju, porodica se preselila u Novi Sad, gde je 1928. godine završio osnovnu školu. Gimnaziju završava 1936. godine kada je upisao Medicinski fakultet na kome je i diplomirao 1942. u Beogradu. Drugi svetski rat je proveo pomažući ratne stradalnike u Beogradu i okolini. U tim teškim vremenima rano se uključuje u otpor okupatoru zbog čega je 1943. godine bio upućen na prinudni rad u Bor, a potom u bolnicu za izbeglu decu u Beogradu. Posle oslobođenja Beograda stupio je u jedinice Narodnooslobodilačke vojske i tada počinje njegovo uspešno vojnostručno rukovođenje i oficirsko napredovanje. Po završetku rata upućuje se na specijalizaciju ih higijene u Lenjingradsku Vojnomedicinsku akademiju krajem 1945. godine. 1950. godine postavljen je za načelnika Instituta za higijenu Zavoda za preventivnu medicinu VMA. Na toj dužnosti ostaje do 1973. godine, kada dolazi na čelo Zavoda za preventivnu medicinu VMA. Realizovao više istraživačkih projekata, uveo originalne doktrinarne principe, razvio specifičnu metodologiju rada i obrazovao veći broj mladih specijalista, doktora nauka i kasnije uglednih profesora. Bio je jedan od pionira higijene. Stručno usavršavanje obavlja u SAD, Engleskoj, Francuskoj i Rusiji. Širokoj lepezi problema iz higijene, kao što su voda, ishrana, stanovanje, lična oprema, fizička razvijenost i kondicija vojnika, dao je originalan doprinos. Za njegovo ime posebno se veže proučavanje mogućnosti korišćenja divlje flore i faune za ishranu u uslovima krajnje oskudice. Knjiga „Ishrana u prirodi“ u kojoj je prikazano originalno ispitivanje, doživela je brojna izdanja i priznanja, za koju je dobio i nagradu `22. decembar`. General Vračarić je bio dugogodišnji član Komisije za ishranu Saveznog zavoda za zdravstvenu zaštitu, zatim odbornik Gradske skupštine Beograda i član Saveta za zdravlje. Bio je generalni sekretar Udruženja za preventivnu medicinu Jugoslavije, predsednik Sekcije za preventivnu medicinu Srpskog lekarskog društva (SLD), član Medicinske akademije SLD koja mu je odala priznanje za životno delo, potpredsednik Društva antropologa Jugoslavije, član redakcije više časopisa itd. Funkciju načelnika VMA obavljao je od 1979. do 1982. godine, u vreme kada se VMA preselila iz starih objekata u novo savremeno zdanje. Odlikovan je brojnim odlikovanjima. Delo Za ime Borivoja Vračarića posebno se veže proučavanje moguć­nosti korišćenja divlje flore i faune za ishranu uslovima krajnje oskudice, čiji je rezultat i vredna knjiga „Ishrana u prirodi”.

Kroz jedanaest poglavlja obrađene su mnoge teme koje se dotiču anatomije, fiziologije i histološke građe kljuna, preko njegovih mnogobrojnih funkcija, različitih urođenih i stečenih poremećaja i mogućnosti njihovih korekcija. Autor se osvrnuo i na osnovne bolesti kljuna, kao i načine dijagnostičke i terapijske procedure koje se sprovode. Čitavo poglavlje je posvećeno osnovnim principima nege kljuna sa pregršt korisnih saveta. Knjiga je bogato ilustrovana kvalitetnim fotografijama u koloru koje je većinom napravio sam autor. The book is focused on the beak as an organ that characterizes the whole species of birds with special consideration of the beak characteristics for different species of parrots. Professor Radmila Resanović PhD The book is actually the contribution of Dr. Ivić for the doctors of veterinary medicine to increase the quantum of knowledge in this field, but also to educate birds lovers, breeders and all those who are in any way related to birds. PHd Stevan Veličković Broj strana: 156 Povez: Mek Format: 20x20 cm Izdavač:: CFP Apostrof

MANJA POSVETA NA PREDLISTU VRLO OČUVANA Džin Mening, Nikolas Begič Žanrovi:: Popularna nauka Izdavač:: Mašinski fakultet - Univerzitet u Beogradu Godina izdanja:: 2018. Broj strana: 316 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 24 cm Ovu harfu ne sviraju anđeli: napredak u Teslinoj tehnologiji je knjiga američkih autora dr Nikolasa Begiča i Džina Meninga o Teslinom patentu koji je, suprotno njegovim humanističkim vizijama nauke, doveo do razvoja tehnologija nove generacije oružja za geofizičko, klimatsko i psihološko ratovanje. U tom smislu delo predstavlja apel svetskoj javnosti da se stane na put daljoj zloupotrebi naučnih dostignuća za vojne tehnologije. Knjiga je, inspirisana postavljanjem velikog radarsko-antenskog postrojenja na Aljasci 80-tih godina prošlog veka, radi izučavanja polarne svetlosti i radio komunikacija. Naravno, reč je o kontroverznom projektu HARP, što je skraćenica za Visokofrekventivni Auroralni Aktivni Istraživački Program. Autori faktografski iznose podatke o višegodišnjim eksperimentima čiji je cilj realizacija projekta i upotreba radiofrekventnih tehnologija za veštačku stimulaciju jonosfere, atmosfere i geosfere. Odnosno, za stvaranje novih vrsta naoružanja kojima se može uticati na tektonske procese, klimu, ali i ljudsku psihu. Na principima koji se pominju u projektu HAARP, pre više decenija radio je jedan od najvećih svetskih umova iz oblasti elektriciteta – Nikola Tesla. Zato, pominjanje Nikole Tesle u drugom delu naslova nije slučajno. Tehnologija koja omogućava da se energija putem radiofrekventnih talasa šalje u jonosferu oko Zemlje razvijena je upravo na osnovu njegovih otkrića. Problem je, kako se navodi, što taj razvoj ne prati i Tesline moralne ne poglede na zloupotrebe naučnih otkrića u vojne svrhe. Tesla je istraživanja napustio kad je tokom eksperimenata napravio poremećaj u jonosferi, koji je doveo do katastrofalnog spaljivanja 40 hiljda kvadratnih kilometara prostora Tunguske. To je zvanični podatak koji možete pronaći u ruskim izvorima, naglasio je prof. dr Momčilo Milinović, ekspert za sisteme naoružanja i jedan od recenzenata izdanja na srpskom jeziku. Antensko postrojenje „Harp“ na Aljasci je u međuvremenu isključeno, jer je sistem prevaziđen još krajem 20. veka. Međutim, dvadeset prvi vek se nije odrekao nijednog od postavljenih tehnoloških ciljeva zbog kojih je HARP sagrađen. Šta više, razvijene su nove tehnologije slične namene, usavršene i znatno manjih dimenzija. Novi HARP već je u potrebi u SAD, Rusiji, Nemačkoj, Velikoj Britaniji, Francuskoj, Kini, istaknuto je na promociji. Knjiga je izuzetno aktuelna i u svetlu poslednjih ratnih sukoba, posebno u Siriji, koje već po pravilu prate i neke naizgled prirodne katastrofe, istakao je urednik izdanja Vladimir Davidović. On pored geofizičkog i klimatskog delovanja novog oružja, posebno ističe njegov kortikalni aspekt, citirajući jednog vojnog stručnjaka: „Šta ćete da radite s vašim raketama i avionima, ako ja mogu da im uspavam posadu“. Upotreba radiofrekvetnih talasa na ljudsku psihu ujedno je i najspornije pitanje u ovoj knjizi. Iako pokušaj razvoja takve tehnologije deluje kao načuna fantastika postavlja se pitanje morala celog čovečanstva, pa i morala ratovanja.

Фрушка Гора : геоморфолошка проучавања / Чедомир Милић 74 стр., [5] стр. с таблама, [2] пресавијена листа с геолошким картама : илустр. ; 24 cm Нови Сад : Матица српска, 1973 (Нови Сад : Будућност) Монографије Фрушке Горе = Monographie de la Fruška Gora Напомене уз текст Библиографија: стр. 70-72 Résumé: La Fruška Gora : études géomorphologiques. Fruška gora je ostrvska planina u Srbiji, u okviru koje se nalazi nacionalni park. Najveći deo Fruške gore se nalazi u severnom delu Srbije, u Sremu, delu autonomne pokrajine Vojvodine, dok mali deo zalazi u istočnu Hrvatsku, u Vukovarsko-srijemsku županiju. Fruška gora se prostire dužinom od oko 78 km i širinom od 12 do 15 km i zahvata površinu od 255 km². Deo Fruške gore je 1960. godine proglašena nacionalnim parkom[1] i time je postala prvi nacionalni park u Srbiji. Najviši vrh je Crveni Čot (539 m). Naziv Fruška potiče od reči starog slovenskog etnonima Frug, sinonima za Franke što daje značenje imenu planine kao „planina Franaka“. Prirodne odlike Fruška gora je ostrvska, stara gromadna planina. Najviši vrh je Crveni Čot (539 m), a ostali značajni vrhovi su Stražilovo (321 m), Iriški Venac (451 m) i Veliki Gradac (471 m). Biljni i životinjski svet Doline i padine Fruške gore su prekrivene livadama, pašnjacima i žitnim poljima, na padinama su voćnjaci i vinogradi sa čuvenim vinskim podrumima, a delovi viši od 300 m su obrasli gustom listopadnom šumom. Na Fruškoj gori je najveća koncentracija lipove šume u Evropi. Oko 700 vrsta lekovitog bilja raste na ovoj planini. Neke od brojnih životinjskih vrsta su: srna, jelen, muflon, lasica, divlja svinja, kuna, divlja mačka, šakal, zec, itd. Kultura Na Fruškoj gori najznačajniji spomenik kulture predstavlja 16 manastira Srpske pravoslavne crkve raspoređenih po celoj planini. Podignuti su kao zadužbine srpskih vladarskih porodica, nakon što je, u kasnom srednjem veku pod pritiskom Turaka, težište srpske duhovne i kulturne baštine pomereno na sever. Fruškogorski manastiri su: Beočin Vrdnik Grgeteg Jazak Kuveždin Novo Hopovo Privina Glava Staro Hopovo Bešenovo Velika Remeta Đipša Krušedol Mala Remeta Petkovica Rakovac Vranjaš Šišatovac Dva manastira koja imaju blisku istorijsku vezu sa fruškogorskim manastirima su: Kovilj Fenek Manastir Novo Hopovo Fruška gora je bila inspiracija mnogim velikanima poezije, od Branka Radičevića, Jovana Jovanovića Zmaja, Milice Stojadinović Srpkinje; u manastirima su boravili Vuk Stefanović Karadžić, Dositej Obradović, Filip Višnjić, Karađorđe i mnogi drugi. Na planini se nalaze nekoliko utvrđenja, među kojim je Vrdnička kula koja je u ruševinama. Nedaleko od Čortanovaca se nalazi luksuzna vila Stanković, koju je 1930. godine podigao Radenko Stanković, a danas se nalazi u državnom vlasništvu. Naselja Veći gradovi kojima je okružena Fruška gora su Šid, Sremska Mitrovica, Ruma i Inđija na južnom delu, dok su severno od planine Sremski Karlovci, Novi Sad, Beočin i Bačka Palanka kao i Ilok u Hrvatskoj. Mnogi stanovnici ovih, ali i drugih gradova odmore i praznike provode u brojnim vikend-naseljima na padinama ove planine. Privreda Jezero Ledinci Danas veliki problem predstavljaju prometni regionalni putevi koji povezuju Srem, Banat i Bačku. Njima saobraća veliki broj vozila, posebno kamiona, koji zagađuju i uništavaju najlepše delove planine. Nekada je na Fruškoj gori bila razvijena i rudarska proizvodnja uglja u Vrdniku, ali je rudnik napušten pre više decenija. Na planini se nalaze više površinskih kopova, što napuštenih, što aktivnih. Na Fruškoj gori izgrađeno je 14 veštačkih jezera uglavnom na južnoj strani planine (sva osim Popovičkog i jezera kod Testere) u potočnim dolinama u cilju navodnjavanja, odbrane od bujica, ali i turizma i ribolova. Jezera od istoka ka zapadu su: jezero Ljukovo (kod Jarkovaca) jezero Šelovrenac (kod Maradika) jezero Dobrodol (kod Šatrinaca) jezero Međeš (kod Šatrinaca) jezero Borkovac (kod Rume) jezero na Popovici (kod vikend-naselja Popovica) jezero Kudoš (ili Pavlovačko; kod sela Pavlovci) jezero Mutalj (kod Bešenovačkog Prnjavora) jezero Testera (kod istoimenog odmarališta) jezero Manđelos (ili Vranješ; kod Manđelosa) jezero Čalma (kod istoimenog sela) jezero Moharač (između Vizića i Erdevika) jezero Burje (kod Erdevika) jezero Sot (kod istoimenog sela) Dva jezera su nastala nakon popunjavanja vodom dva napuštena površinska kopa: Ledinačko jezero (ili jezero Srebro; kod Starih Ledinaca) - u toku rekultivacija kopa jezero Beli Kamen (kod Bešenovačkog Prnjavora) Turizam Na Fruškoj gori postoje više poznatih turističkih odredišta. Letenka je poznato izletište i dečje odmaralište, na Brankovcu se nalazi napušteno odmaralište Pošte. Testera je dečje odmaralište, a nedaleko od nje na Andrevlju se nalazi odmaralište i konferencijski centar u državnom vlasništvu. Kod TV tornja na Iriškom vencu se nalazi hotel Norcev, kao i na Iriškom vencu koji je ujedno i poznato izletište. Na Stražilovu, izletištu iznad Sremskih Karlovaca, se nalazi grob Branka Radičevića. U Vrdniku se nalazi banja „Termal“ sa termalnom vodom i hotel sa pet zvezdica „Premijer akva“ sa kompletnim velnes programom i bazenima sa termalnom vodom kao i Vrdnička kula, koja je sagrađena na mestu utvrđenja iz rimskog doba. Pored pomenutih poznatih odredišta, značajnija su sledeća izletišta: Čortanovačka šuma, Partizanski put, Iriški venac, Glavica, Popovica, Zmajevac, Hajdučki breg, Ciganski logor, Rohalj baze, Lipovača i dr. Na svim ovim izletištima stvoreni su uslovi za jednodnevni boravak u šumi, šumskim proplancima i na livadama. čedomir milić monografija istrazivanje fruske gore geomorfologija ...

Velikani Fizike 1-2 Milorad Mlađenović Novi Sad 2008 g./ 397+420 str. Tvrd povez,odlicno ocuvane obe knjige. -`Knjiga Velikani fizike oslanja se na 5 tomova razvoja fizike, koji sadrži istoriju klasične fizike, i na 2 toma istoriju nuklearne fizike (oba dela objavljena su na engleskom jeziku). U njima se izlaže tok teorije fizike i eksperimenata, bez dubljeg ulaženja u živote stvaralaca, ostavljajući po strani opštedruštvene uslove u kojima se stvaralo. Prilaz u ove dve knjige kritičniji je nego u knjigama pisanim u ikonografskom maniru. Razdvojeno je naučno stvaranje od ličnog života i karaktera. Po svojim ljudskim osobinama, naučnici pokrivaju čitav spektar od prekrasnih ljudi do potpuno odbojnih ličnosti. Neke od njih ne možemo da ne zavolimo, a neke je naprosto nemoguće voleti`... Velikani fizike, knjiga prva – od antičkog doba do kraja XIX veka: Prva knjiga – od antičkog doba do kraja XIX veka Aristotel Arhimed Ptolemej Kopernik Galilej Kepler Brahe Dekart Njutn Kulon Frenel Amper Helmholc Faradej Maksvel Marija Kiri knjiga druga – XX vek Plank Bor Ajnštajn Born De Broj Hajzenberg Šredinger Dirak Gamov Raderford Fermi Lorens Han Landau vrt6

Izdavač: Zmaj Broj strana: 397+420 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 24 cm Godina izdanja: 2008. Knjiga Velikani fizike oslanja se na 5 tomova razvoja fizike, koji sadrži istoriju klasične fizike, i na 2 toma istoriju nuklearne fizike (oba dela objavljena su na engleskom jeziku). U njima se izlaže tok teorije fizike i eksperimenata, bez dubljeg ulaženja u živote stvaralaca, ostavljajući po strani opštedruštvene uslove u kojima se stvaralo. Prilaz u ove dve knjige kritičniji je nego u knjigama pisanim u ikonografskom maniru. Razdvojeno je naučno stvaranje od ličnog života i karaktera. Po svojim ljudskim osobinama, naučnici pokrivaju čitav spektar od prekrasnih ljudi do potpuno odbojnih ličnosti. Neke od njih ne možemo da ne zavolimo, a neke je naprosto nemoguće voleti. VELIKANI FIZIKE – Velikani fizike, knjiga prva – od antičkog doba do kraja XIX veka: Aristotel Arhimed Ptolemej Kopernik Galilej Kepler Brahe Dekart Njutn Kulon Frenel Amper Helmholc Faradej Maksvel Marija Kiri Velikani fizike, knjiga druga – XX vek Plank Bor Ajnštajn Born De Broj Hajzenberg Šredinger Dirak Gamov Raderford Fermi Lorens Han Landau a4.2

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Milutin Milanković (Dalj, 28. maj 1879 — Beograd, 12. decembar 1958) bio je srpski matematičar, astronom, klimatolog, geofizičar, građevinski inženjer, doktor tehničkih nauka, kao i popularizator nauke i fizičar. Vanredni profesor primenjene matematike bio je od 1909. do 1920. godine (osim 1914—1918), dok je kao redovni profesor nebeske mehanike radio od 1920. do 1955. (osim 1941—1945) na Univerzitetu u Beogradu. Bio je dekan Filozofskog fakulteta školske 1926/27, pionir u raketnom inženjerstvu, potpredsednik SANU u tri mandata počev od 1948, direktor Astronomske opservatorije u Beogradu od 1948. do 1951, član i reosnivač Komisije 7 za nebesku mehaniku Međunarodne astronomske unije od 1948. do 1953. itd. Milanković je dao dva fundamentalna doprinosa nauci. Prvi doprinos je „Kanon osunčavanja Zemlje” koji karakteriše sve planete Sunčevog sistema. Drugi doprinos je teorijsko objašnjenje Zemljinih dugotrajnih klimatskih promena uzrokovanih astronomskim promenama njenog položaja u odnosu na Sunce; danas poznato kao Milankovićevi ciklusi. Ovo objašnjava pojavu ledenih doba tokom geološke prošlosti Zemlje, kao i klimatske promene na Zemlji koje se mogu očekivati u budućnosti. Milutin Milanković je osnovao planetarnu klimatologiju izračunavanjem temperaturskih uslova u gornjim slojevima Zemljine atmosfere, kao i temperaturske uslove na planetama unutrašnjeg Sunčevog sistema (Merkuru, Veneri i Marsu), te Zemljinom prirodnom satelitu — Mesecu. Pored toga, Milanković se u geofizici smatra koautorom teorije tektonskih ploča, i to sa svojim radom Pomeranje Zemljinih obrtnih polova. Milanković je kao autor ili koautor registrovao osam patenata, koje je u periodu 1905—1933. podnosio u različitim državama. Tokom profesorske karijere ostao je veran svom prvom životnom pozivu — građevinarstvu, pa je radio kao konstruktor, statičar i supervizor na celom nizu građevinskih objekata od armiranog betona širom Jugoslavije. Tako je i većina patenata vezana za ovu oblast. Detinjstvo Rodna kuća Milutina Milankovića u Dalju Milutin Milanković je rođen u selu Dalj, na desnoj obali Dunava, u Austrougarskom carstvu. Milutin i njegova sestra bliznakinja Milena, bili su najstariji od sedmoro dece.[1] Njihov otac Milan bio je imućan zemljoradnik i trgovac kao i lokalni političar, ali je umro mlad — kada je Milutinu bilo svega 8 godina.[2] Milankovići su bila stara i ugledna porodica u kojoj je i ranije bilo znamenitih ličnosti. Među njima, Milutin je u svojim Uspomenama (autobiografija) posebno govorio o Urošu Milankoviću (1780—1849), lokalnom prosvetitelju, prirodnom filozofu i realisti koji se borio protiv sujevernih stavova seljaka i konzervativnih lokalnih plemića, te imao zapažene rasprave na nemačkom i srpskom jeziku objavljene u delima Organizam sveta, Organizam vasione, Prosveta čoveka, Zastava slobode i pravde i Ogledalo istine. Umro je 1849. godine za vreme građanskog rata u Austrijskom carstvu. Milutinova trojica braće umrla su od tuberkuloze još kao deca. Nakon očeve smrti, majka Jelisaveta (devojačko Maučević), baka i ujak Vasilije Vasa Maučević, tada su se starali o deci. Međutim, staranje o Milutinu je preuzeo — u najvećoj meri — njegov ujak Vasa, koji ga je tokom većeg dela života pomagao i savetovao.[3] Obrazovanje Osnovna škola Zbog osetljivog zdravlja, Milutin je stekao osnovno obrazovanje kod kuće, učeći od guvernanti i privatnih učitelja.[3] U desetoj godini (početkom oktobra 1889), preselio se u obližnji Osijek kod drugog ujaka, Paje Maučevića, gde je po prvi put pošao u javnu školu. Srednja škola Dvanaestogodišnji Milutin Milanković u đačkim danima (cca 1890. godine) U Milutinovo vreme postojale su dve vrste gimnazija: klasična i realna gimnazija. Realna gimnazija je pripremala učenike za studije tehnike i poljoprivrede, pa je tako Milutin 1889. godine započeo svoje srednjoškolsko obrazovanje u Realnoj gimnaziji u Osijeku.[4] Kada je krenuo u javnu školu, uvideo je nedostatke koje je imalo njegovo dotadašnje privatno obrazovanje. Ostala deca su bila bolja od njega u čitanju, pisanju i računanju. Međutim, Milutin je ubrzo sustigao vršnjake i postao najbolji učenik. Svedočanstvo o završenoj realnoj gimnaziji dobio je 29. maja 1896. godine. Posle završetka gimnazije i položenog maturskog ispita, Milanković je sa grupom maturanata otputovao na đački izlet u Srbiju. Tada je pored Beograda posetio i druga mesta širom Srbije, a jedan deo puta od Kragujevca do Stalaća prešao je pešice.[5] Studije Milutin se dugo premišljao šta da upiše u Beču. Presudan uticaj je imao njegov profesor matematike na osječkoj realci, Vladimir Verićak.[6] U početku je želeo da studira elektrotehniku, ali tog odseka na Visokoj tehničkoj školi u Beču nije bilo. Zato se na nagovor profesora Verićaka Milutin na kraju opredelio za studiranje građevine.[7] Oktobra 1896. godine, u 17. godini, Milutin odlazi na studije u Beč koje uspešno završava 1902. godine, s najboljim ocenama. Milutin je kasnije o svojim studijama u Uspomenama napisao: „Profesor Emanuel Čuber nas je učio matematici... Svaka njegova rečenica bila je majstorsko delo stroge logike, bez ijedne suvišne reči, bez ijedne omaške.”[8] Nakon odsluženog obaveznog vojnog roka, Milutin pozajmljuje novac od ujaka Vase kako bi nastavio školovanje na doktorskim studijama. On se tada usmerio na rešavanje jednog veoma složenog i tada aktuelnog pitanja iz domena primene statičkih metoda na konstrukciji modularnih armiranobetonskih mostova.[9] Doktorski ispit Milanković je položio u 25. godini, 12. decembra 1904. na Visokoj tehničkoj školi u Beču, i to raspravom pod nazivom Teorija linija pritiska (nem. Beitrag zur Theorie der Druck-kurven).[10] Doktorat je položio pred komisijom u kojoj su bila četiri člana: Johan Brik (predsednik komisije), Ludvig fon Tetmajer (rektor), Jozef Finger (profesor racionalne mehanike) i Emanuel Čuber.[11] Srednje doba Građevinski inženjer Milutin Milanković kao student u Beču Početkom 1905. godine, na osnovu preporuke, Milanković je primljen u poznatu bečku građevinsku firmu barona Adolfa Pitela, gde je ubrzo zauzeo jedno od glavnih mesta u konstruktivnom birou.[12] Milankovićevo radno mesto se sastojalo u obavljanju najsloženijih proračuna statičke prirode kada je trebalo konstruisati nove objekte od armiranog betona. U to vreme, armirani beton bio je relativno nov građevinski materijal koji se počeo naglo koristiti u svim oblastima građevine. Milanković je jedan od prvih stručnjaka koji je u građevinarstvo uveo matematičko modelovanje, napustivši dotadašnji geometrijski (grafički) metod projektovanja. Nakon manje od godinu dana po zaposlenju, Milanković se našao pred problemom projektovanja velikog magacina i fabričke hale od armiranog betona. Složenost tih projekata sastojala se u tome što nisu postojale matematičke formule na osnovu kojih bi se mogle odrediti dimenzije armaturnih greda i nosećih ploča. Tada je Milanković, uveren u svoju doktorsku tezu odnosno u validnost opšte teorije elastičnosti, strpljivo radio na proračunavanju koje će objaviti u stručnom časopisu i patentirati pod nazivom Prilog teoriji armiranobetonskih nosača. Drugi rad na istu temu a na osnovu novih rezultata objavio je 1906. godine. Rezultat je bio posebno vidljiv na projektu armiranobetonskog akvedukta za hidrocentralu u Sebešu, u Erdelju, koji je uradio na početku svoje inženjerske karijere. Tokom pet godina koliko je proveo u bečkom preduzeću, Milanković je osim sebeškog akvedukta radio na sledećim objektima: projektovao je akvedukt u Semeringu i Pitenu, mostove u Kranju, Banhildi i Išli, zatim beogradske kanalizacije, te Krupovu fabriku metala u Berdorfu. Ostvario je šest odobrenih i štampanih patenata od velikog teorijskog i praktičnog značaja čime je stekao slavu istaknutog izumitelja, kao i finansijsku dobit. Milanković je radio kao građevinski inženjer u Beču sve do 1. oktobra 1909. godine, kada je prihvatio poziv za vanrednog profesora Beogradskog univerziteta — na Katedri primenjene matematike, u sklopu koje su bile racionalna i nebeska mehanika, kao i teorijska fizika.[13] Iako je imao veoma značajne radove koji su se ticali armiranog betona, mladi Milanković je ipak bio odlučio da se posveti fundamentalnim istraživanjima. 1910. godine postao je državljanin Kraljevine Srbije. Milankovićeva plata vanrednog profesora bila je deset puta manja od one koju je imao kao inženjer u Beču; stoga je nastavio da honorarno radi statičke proračune u građevinarstvu i kada se preselio u Srbiju. Milanković je prihvatio poziv svog školskog druga sa bečke Tehnike i vlasnika građevinske firme Petra Putnika da od armiranog betona izradi projekat mostova u rasponu od 30 m na stenovitim obalama na budućoj trasi pruge Niš—Knjaževac, u dolini Timoka. Milanković, kome se ova ideja veoma dopala, brzo je izradio statički proračun za sve mostove, a upravo njegovo rešenje bilo je glavni razlog da Srpske državne železnice — SDŽ dodele posao preduzeću Petra Putnika, koji je ubrzo započeo radove (1912. godine). Kao rezervni oficir, učestvovao je u Balkanskim ratovima. Bio je na dužnosti referenta za stranu korespondenciju u Štabu Dunavske divizije prvog poziva, a potom u Presbirou Vrhovne komande.[14] Osunčavanje planeta Kapetan-Mišino zdanje (levo) iz 1938. (u to doba, Filozofski fakultet, danas Rektorat BU; u zgradi pored bio je smešten „Novi univerzitet”, danas Filološki fakultet), u kome je profesor Milanković od 1909. do 1955. imao radni kabinet Milanković se od 1911. godine počeo zanimati za klimatologiju. Proučavajući naučne radove savremenog klimatologa Julijusa fon Hana, Milanković je uočio značajno pitanje koje će postati jedno od glavnih oblasti njegovog naučnog istraživanja: misterija ledenog doba. Ideju o mogućem uticaju astronomskih faktora na klimatske promene prvi put je u obzir uzeo astronom Džon Heršel (1792—1871); kasnije, ideju je utemeljio geolog Lujs Agaši (1807—1873). Uporedo s tim, bilo je još nekoliko pokušaja da se objasne klimatske promene uzrokovane astronomskim silama (najznačajnija od njih je teorija koju je postavio Džejms Krol 1870-ih).[15][16] Milanković je takođe proučavao radove Žozefa Ademara i Džejmsa Krola, čije su pionirske teorije o astronomskom poreklu ledenog doba zvanično odbačene od njihovih savremenika. U to doba, klimatolozi i geolozi imali su preovlađujući stav da ledeno doba nastaje pod uticajem okeana-vulkana. Iako su imali pouzdane geološke podatke o prostiranju glacijacije na Alpima, klimatolozi i geolozi ipak nisu mogli da otkriju osnovne uzroke, pogotovo zbog toga što su promenljive vrednosti osunčavanja na Zemlji tokom prethodnih doba bile van domašaja ovih nauka.[17] Međutim, Milanković je odlučio da prati njihov put i pokuša ispravno da izračuna magnitude takvih promena. On je tražio rešenje ovog složenog problema u oblasti sferne geometrije, nebeske mehanike i teorijske fizike. Počeo je da radi na proučavanjima 1912. godine, i to nakon što je uočio da je: „... meteorologija ništa drugo nego prikupljanje brojnih empirijskih nalaza, većinom numeričkih podataka sa korišćenjem fizike u tragovima da se one objasne... Napredna matematika nema ulogu u ovoj nauci...” Njegov prvi rad egzaktno opisuje sadašnju klimu na Zemlji i kako Sunčevi zraci određuju temperaturu na površini Zemlje nakon prolaska kroz atmosferu. Prvi rad na ovu temu štampao je pod nazivom Prilog teoriji matematske klime u Beogradu, 5. aprila 1912. godine.[18] Njegov sledeći rad na istu temu objavljen je pod nazivom O rasporedu sunčeve radijacije na površini Zemlje, 5. juna 1913. godine.[19] Ispravno je izračunao intenzitet osunčavanja i unapredio matematičku teoriju opisujući klimatske zone, odnosno izvršio je proračun osunčavanja za pojedine uporednike od polutara (0°) do Zemljinih obrtnih polova (90°).[20] Njegov glavni cilj je bila izgradnja jedne integralne matematičke teorije koja će povezati toplotne uslove na planetama s njihovim kretanjem oko Sunca. Milanković je o tome napisao: „... takva teorija će biti sposobna da nas odvede više od samog direktnog posmatranja, ne samo u vasioni, već i u vremenu... Biće moguće rekonstruisati Zemljinu klimu i njeno predviđanje, ali daće nam i prve pouzdane podatke o klimatskim uslovima na drugim planetama.” Nakon toga, počeo je da traži matematički model kosmičkog mehanizma kako bi objasnio Zemljinu klimatsku i geološku prošlost. Objavio je rad na tu temu 1914. godine, pod nazivom O pitanju astronomskih teorija ledenih doba. Međutim, kosmički mehanizam nije bio lak problem i Milankoviću će trebati više od dve decenije za usavršavanje ove teorije. U isto vreme izbila je Julska kriza između Austrougarske i Srbije, koja će dovesti do Velikog rata. Milanković se 14. juna 1914. godine oženio sa Hristinom Topuzović, rodom iz Šapca, nakon čega odlaze na svadbeno putovanje u njegovo rodno selo Dalj. Kako je u to vreme bio državljanin Srbije sa kojom je Austrougarska u ratnom stanju, Milanković je uhapšen. Zatvoren je u jednu staru žandarmerijsku kasarnu, a potom prebačen u logor Nežider na Balatonskom jezeru. Opisao je svoj prvi dan u zatvoru sledećim rečima: „ Iza mene su se zatvorila teška gvozdena vrata... Sedoh na krevet, obazrah se oko sebe i počeh da mislim o svom novom društvenom položaju... U mom ručnom koferu koji sam poneo sa sobom nalazili su se moji već štampani ili tek započeti radovi o mome kosmičkom problemu; tu je bilo i čiste hartije. Počeh da prelistavam te spise, uzeh u ruke svoje verno pero, stadoh da pišem i računam... Posle ponoći se obazrah po sobici, zapitah se de se nalazim. Izgledala mi je kao prenoćište na mome putovanju po vasioni. ” Tabela srednjih godišnjih temperatura Marsa objavljena u Milankovićevom delu Ispitivanje planete Mars 1916. godine; ova tabela je kasnije, 1920. godine, publikovana za svetsku naučnu javnost u Parizu; ovim radom, Milanković je teorijskim putem ukazao na izuzetno surove klimatske prilike koje onemogućavaju postojanje vode u tečnom stanju na ovoj planeti Njegova supruga Hristina je otišla u Beč kako bi razgovarala sa Emanuelom Čuberom, koji je bio njegov mentor i dobar prijatelj. Koristeći društvene veze, profesor Čuber je izdejstvovao Milankovićevo oslobađanje iz logora i dozvolu da Milanković zarobljeništvo provede u Budimpešti s pravom na rad. Nakon šest meseci provedenih u logoru, Milanković je decembra 1914. godine stigao u Budimpeštu, gde je bio u obavezi da se javlja u policijsku stanicu jednom nedeljno. Ubrzo nakon dolaska, Milanković se sreo sa direktorom biblioteke Mađarske akademije nauke, Kolomanom fon Silijem, koji je kao matematičar oberučke prihvatio Milankovića i omogućio mu da nesmetano radi kako u biblioteci tako i u Centralnom meteorološkom institutu. Milanković je proveo u Budimpešti četiri godine, skoro ceo rat. Nastavio je veoma studiozno raditi na teoriji klima. Koristeći matematički metod radio je na proučavanju sadašnjih klima planeta unutrašnjeg Sunčevog sistema. 1916. godine objavio je rad pod nazivom Ispitivanje klime planete Mars.[21][22] Milanković je izračunao da je prosečna temperatura u donjim slojevima Marsove atmosfere −45 °C (−49 °F) i prosečna temperatura tla −17 °C (1 °F). Takođe je zaključio sledeće: „Ova velika razlika između temperature tla i donjeg sloja atmosfere nije neočekivana. Velika prozirnost Marsove atmosfere za Sunčeve zrake čini da je Marsova klima veoma slična visinskoj klimi naše Zemlje, koja se takođe odlikuje visokom temperaturama tla, a niskim temperaturama vazduha.” Danas se pouzdano zna da je prosečna temperatura tla −55 °C (−67 °F),[23] ali da se temperature tla i vazduha generalno razlikuju.[24] U svakom slučaju, Milanković je teorijski dokazao da Mars ima veoma ekstremnu klimu.[25] Pored razmatranja Marsa, Milutin Milanković se bavio i klimatskim uslovima koji vladaju na Merkuru i na Veneri. Posebno su značajni proračuni temperaturnih uslova na Mesecu. Milanković je znao da jedan dan na Mesecu traje 15 zemaljskih dana, te da toliko iznosi i dužina noći. Potom je izračunao da temperatura tla na dnevnoj strani Meseca u podne dostiže +100,5 °C. Takođe, izračunao je da temperatura tokom ranog jutra na Mesecu — tačnije, pre pojave Sunca nad horizontom — iznosi −58 °C. Danas se pouzdano zna da dnevna temperatura na Mesečevoj površini dostiže +108 °C, a noćna pada i do −153 °C. U Pešti se 1915. godine rodio Milutinov sin Vasilije (1915—2003), koji je umro u Australiji i od koga Milanković ima dvoje unuka i praunuke.[26] Nakon rata, Milanković se sa porodicom vratio u Beograd, 19. marta 1919. godine. Nastavio je karijeru na Univerzitetu; izabran je za redovnog profesora nebeske mehanike na Filozofskom fakultetu, a Ukaz o postavljenju potpisan je 29. septembra 1919. godine. Milanković je od 1912. do 1917. godine objavio sedam naučnih radova o matematičkoj teoriji klime, kako za Zemlju tako i za druge planete. Formulisao je precizan numerički klimatološki model s kapacitetom za rekonstrukciju prošlosti kao i za predviđanje budućnosti, te je ustanovio astronomsku teoriju klime kao generalnu matematičku teoriju osunčavanja. Kada su najvažniji problemi u teoriji bili rešeni i osnove za budući rad postavljene, Milanković je završio knjigu koja je 1920. godine objavljena u Parizu na francuskom jeziku, pod nazivom Matematička teorija toplotnog fenomena uzrokovana sunčevim zračenjem (franc. Théorie mathématique des phénomènes thermiques produits par la radiation solaire). Ubrzo nakon objavljivanja, meteorolozi su ovaj rad prepoznali kao značajan doprinos proučavanju sadašnjih klimatskih uslova. Egzaktni radovi Levisa Frija Ričardsona iz 1922. godine, kao i Vilhelma Bjerknesa iz 1924. godine, predstavljaju temelj i pionirske radove iz kojih će se razviti savremena numerička prognoza vremena. Za dopisnog člana Srpske akademije nauka Milanković je izabran 1920. godine. O brzini svetlosti Milanković je objavio dva rada o relativnosti. Prvi rad „O teoriji Majkelsonovog eksperimenta` publikovao je 1912. godine. Radio je istraživanja o ovoj teoriji i 1924. godine. U stvari, njegovi radovi bili su o specijalnoj teoriji relativnosti i oba rada na temu Majkelsonovog eksperimenta (sada poznatom kao Majkelson—Morlijev eksperiment) koji je dao snažan dokaz protiv teorije etra. U svetlu Majkelsonovog eksperimenta diskutovao je o validnosti drugog postulata Specijalne teorije relativnosti, da je brzina svetlosti ista u svim referentnim sistemima.[27] Do svoje smrti, ostao je ubeđen da brzina svetlosti u kosmičkim prostorima ne može biti konstantna.[28] Zanimljivo da se na prelazu iz 20. u 21. vek u nauci sve više navodi pojam varijabilna (promenljiva) brzina svetlosti.[29] Revizija julijanskog kalendara Milutin Milanković je 1923. godine predložio reformu julijanskog kalendara. Suština njegovog predloga je da su prestupne sve godine deljive sa 4, ne uključujući sekularne godine osim ako pri deljenju sa 900 daju ostatak ili 200 ili 600 (2000, 2400, 2900, 3300, 3800... su sekularne ali ipak prestupne). Prema gregorijanskom kalendaru, prestupne godine su sve one koje su deljive sa 4 ne uključujući sekularne godine osim ako pri deljenju sa 400 daju ostatak 0 (400, 800, 1200, 1600, 2000, 2400, 2800, 3200, 3600, 4000... su sekularne ali ipak prestupne). U maju 1923. godine, Pravoslavna crkva je u načelu prihvatila kalendar;[30][31] uklonjena je razlika od 13 dana (1—13. oktobar 1923) nastala od Nikejskog sabora do 20. veka, a takođe brojne crkve su usvojile izmenjeni algoritam prestupnih godina. Datumi Uskrsa i srodnih praznika i dalje bi se obračunavali po obrascu julijanskog kalendara. U to vreme, Milanković je izražavao sumnju da period obrtanja Zemlje možda nije konstantan; međutim, ovo je bilo nemoguće dokazati i potvrditi sve do pojave kvarcnih i atomskih časovnika.[32] Varijacije u periodu obrtanja Zemlje su glavni uzrok netačnosti kako gregorijanskog tako i revidiranog julijanskog (Milankovićevog) kalendara kada se posmatraju ogromni vremenski rasponi....

Knjiga je polovna, dobro očuvana, stanje kao na slici. Izdavač i pisac knjige se vide na glavnoj slici. Ostale slike predstavljaju prvu i poslednju stranu sadržaja.