R. SpiridonovićTuberkoloza kostiju i zglobovaMeki povezMikobakterije mogu biti prouzrokovači infekcije zglobova i kostiju. Zahvatanje skeletne muskulature ima sporu kliničku evoluciju. Lokalne inflamatorne promene neopaženo, podmuklo dovode do destrukcije i mogu sponatno da prelaze kroz faze egzacerbacije i remisije. Sistemski simptomi su često dosutni.Uzrok nastankaTuberkuloza kostiju i zglobova nastaje kao posledica limfohematogenog širenja bacila iz ekstraartikularnog fokusa infekcije, ili u nekim slučajevima širenjem infekcije iz susednih žarišta.Klinička slikaTuberkuloza u kostima zgloba može da ostane "uspavana" nekoliko godina dok se ne aktivira. Osteoartikularna tuberkuloza može da zahvati bilo koju kost ili zglob, burzu ili tetivu, ali je najčešće lokalizovana na velikim nosećim zglobovima i pršljenovima. U toku tuberkuloznog procesa stvara se specifično granulaciono tkivo sa kazeifikacijom koja razara zglobnu hrskavicu i kosti odnosno telo pršljena i intervertebralni diskus.Tuberkuloza kičme (Pottova bolest) lokalizuje se u torakolumbalnoj kičmi od VI dorzalnog do III lumbalnog pršljena. Bolest počinje na prednjim ivicama pršljena i diska, progredira do suženja intervertebralnog prostora, destrukcije vertebralnih platoa i kolapsa pršljenskog tela, usled čega dolazi do akutne kifoze i karakterističnog deformiteta kičme u vidu gibusa (grba). Infekcija može da se lokalizuje na jednom ili na više pršljenova. Ove promene su praćene lokalnim spazmom i bolom koji se pojačava noću, dovodi do promena u stavu, hodu i raspoloženju bolesnika. Kasnije, mogu da nastanu hladni paravertebralni apscesi i različite neurološke komplikacije, zbog kompresije medule apscesima i granulacionim tkivom. Apscesi mogu prodirati uz i niz kičmu do prepona, duž rebra, vrata i sternuma.6/24

Obdanište za čudovištanca je tajno mesto koje skriva mnoga neobična stvorenja. Eva Ibotson vodi čitaoce na mesto prepuno mašte, ali pod jednim uslovom: obdanište mora ostati tajna! Jeste li se ikad zapitali šta rade sirene kad se ulepe naftom, ko pomaže džinovskim pticama kad im se zaglavi jaje i gde fantastična bića i morska čudovišta ostavljaju klince dok obavljaju razne misije širom sveta? Otkrićemo vam tajnu: svi oni odlaze na jedno daleko, tajanstveno ostrvo, kojeg nema na mapama, koje nema čak ni ime. Na njemu žive neobične sestre, koje svi zovu tetke, i brinu o raznim stvorenjima u nevolji, običnim i čudesnim, lepim i ružnim, njima jednako dragocenim. Međutim, posla je sve više, a njih su pritisle godine, pa moraju smesta da nađu pomoćnike. Dobro, ideja da kidnapuju troje dece nije bila baš najpametnija, ali se ničega drugog nisu setile. Fabio i Minet će se brzo uklopiti u ovo neobično obdanište za čudovištanca i sprijateljiti se s Herbertom, selkijem koji ne može da se odluči hoće li proživeti svoj vek kao čovek ili foka, zmajem bez krila koji živi na dnu jezera i povazdan filozofira i, naročito, s malim krakenom koga otac ostavlja u ovom neobičnom obdaništu dok plovi svetskim okeanima. Treće dete, Lambert, sve vreme pokušava da pobegne i konačno uspeva dovodeći u opasnost sve stanovnike ostrva. Da li će tetke, deca i neobična stvorenja s Ostva uspeti da se odbrane i sačuvaju svoju tajnu?

Odlicno ocuvana nova! Povijest dokazuje da je u čovjekovoj prirodi neprekidno traganje za sve većim znanjem. Bez našega stalnog posezanja za onim onkraj neposrednog znanja, našega neprekidnog poriva da krećemo prema horizontu i otkrivamo što leži tamo i još dalje - ne bi bilo napretka. Isaac Asimov, koji je pisao gotovo o svakom području čovjekova djelovanja, sad nam pruža izvanredno čitljiv prikaz čovjekovih istraživanja i ispitivanja fizičkog svijeta. U jednom svesku širokog raspona, priča nam o tome kako su ljudi učili i kako su nastavljali učiti o svome svijetu, od velikih migracija prethistorije do svemirskih sondi današnjice i putovanja sutrašnjice o kojima jedva snivasmo. Asimov obuhvaća velika otkrića u astronomiji, biologiji, zemljopisu, matematici, geologiji, fizici te praktički svim drugim područjima znanja. Pruža nam kronološki prikaz istraživanja, otkrića i izuma, razvitak znanstvene misli i znanstvene teorije i objašnjava jednostavno kako je čovjek stjecao, oplođivao i primjenjivao stečeno znanje kako bi naučio još više. On putuje od prošlosti do sadašnjosti i nastavlja dalje, da bi zamišljao smjerove kojima će nas znanje povesti u budućnosti. Unutar četiri područja fizičkog svemira - horizonta prostora, vremena, tvari i energije - Asimov otkriva kako je poriv za širenjem granica znanja odveo čovjeka dalje od obodnica poznatog svijeta, da bi razvio teorije i naprave koje će mu dopustiti prodiranje u tajne Zemlje i svemira. Tu su stotine fascinirajućih - i korisnih - činjenica, datuma, imena i brojaka koje su priča o čovjekovu prodoru u svijet i u svemir, s vječnim ciljem da širi horizonte znanja. G7

Nekorišćena knjiga, kao nova, plitka ogrebotina na plastifikaciji koja se vidi kad se knjiga iskosi, 11cm. Eva Ibotson (1925-2010)- Obdanište za čudovištanca, sa engleskog prevela Jovana Kuzmanović, Odiseja Beograd, 2014, meki povez sa preklopom, 276 stranica, 326g. `Jeste li se ikad zapitali šta rade sirene kad se ulepe naftom, ko pomaže džinovskim pticama kad im se zaglavi jaje i gde fantastična bića i morska čudovišta ostavljaju klince dok obavljaju razne misije širom sveta? Otkrićemo vam tajnu: svi oni odlaze na jedno daleko, tajanstveno ostrvo, kojeg nema na mapama, koje nema čak ni ime. Na njemu žive neobične sestre, koje svi zovu tetke, i brinu o raznim stvorenjima u nevolji, običnim i čudesnim, lepim i ružnim, njima jednako dragocenim. Međutim, posla je sve više, a njih su pritisle godine, pa moraju smesta da nađu pomoćnike. Dobro, ideja da kidnapuju troje dece nije bila baš najpametnija, ali se ničega drugog nisu setile. Fabio i Minet će se brzo uklopiti u ovo neobično obdanište za čudovištanca i sprijateljiti se s Herbertom, selkijem koji ne može da se odluči hoće li proživeti svoj vek kao čovek ili foka, zmajem bez krila koji živi na dnu jezera i povazdan filozofira i, naročito, s malim krakenom koga otac ostavlja u ovom neobičnom obdaništu dok plovi svetskim okeanima. Treće dete, Lambert, sve vreme pokušava da pobegne i konačno uspeva dovodeći u opasnost sve stanovnike ostrva. Da li će tetke, deca i neobična stvorenja s Ostva uspeti da se odbrane i sačuvaju svoju tajnu?` (sa zadnjih korica) (Za uzrast od 8 do 12 godina)

Radivoje Boričić Priče iz politikeMeki povezRadivoje Boričić (Polica, Berane, 10. novembar 1914 — Beograd, 15. jul 1969) bio je pesnik, pisac, učesnik NOB-e i nosilac Partizanske spomenice.BiografijaRadivoje je bio dete vasojevićkog plemena sa Beranske Police iz sela Dragosave nedaleko od današnjih Berana, Crna Gora. Rođen u mnogočlanoj i siromašnoj zemljoradničkoj porodici, od oca Filipa i majke Dmitre (rođene Ralević), svoje je najranije detinistvo proveo za vreme Prvog svetskog rata, za austrijske okupacije svog zavičaja. Završivši osnovnu školu u svom rodnom kraju, roditelji su ga uputili na dalje školovanje u Beransku gimnaziju. Ova se škola tada isticala naprednim stavom svojih nastavnika i bila smatrana jednom od tada najboljih srednjih škola u Crnoj Gori. Tu je već zarana svratio na sebe pažnju svojih nastavnika kao darovit crtač. Crtao je portrete, mrtvu prirodu ali i krajobraze. Najbolje od njih izlagali su njegovi nastavnici na školskim izložbama. Okušao se i u vajarstvu. Njegove biste Branka Radičevića i Njegoša stajale su u zbornici Beranske gimnazje niz godina, sve do Drugog svetskog rata. Kao omladinski pisac javljao se već zarana u podgoričkoj „Zeti“ i nikšićkim "Valjcima“, pa i u nekim zagrebačkim omladinskim listovima. Objavio je kao gimnazijalac i niz pesama uglavnom lirskog sadržaja. Svoju literarnu delatnost nije napustio ni u Zenici, gde je godine 1935/39. izdržavao kaznu zatvora na koju je osuđen kao član tada ilegalne Komunističke partije. Tamo je uređivao, sa nekoliko drugova, dva omladinska lista, koja su potajno širena među tadašnjom omladinom Crne Gore i mnogo čitana. U njima je objavljivao članke u kojima je opisivao tadašnji policijski teror nad naprednom omladinom i težak život u tamnici.Slom Kraljevine Jugoslavije zatekao ga je kao vojnika na mađarskoj granici, odakle se srećno probio nazad na svoju Policu. Tu je bio jedan od organizatora Trinaestojulskog ustanka i zapisničar istorijske sednice Prvog odbora Narodnog oslobodenja u Jugoslaviji, održane u oslobođenim Beranama 21. jula 1941. godine. Originalni zapisnik uspeo je sačuvati kroz sve ratne nevolje te je to danas jedan od veoma važnih originalnih dokumenata iz razvitka NOB-e u Jugoslaviji. Radivoje je i jedan od inicijatora i urednika tada nanovo pokrenutoga lista "Sloboda", koji je izlazio neko vreme 1941. godine u Beranama. Za vreme rata zapao je u četničku zasedu gde je bio uhvaćen i sproveden u Kolašinski zatvor, odakle je posle petnaest dana po ciči zimi, s još tri druga, uspeo pobeći na oslobođenu teritoriju. Posle rata talas informbiroa zahvatio je i njega, i bio je lišen slobode od 13. maja 1950. do 3. decembra 1953. godine. Kasnije je obavljao razne dužnosti kao službenik u opštini Ivangrad (danas Berane), gde je 1965. penzionisan.Posedovao je smisao za uočavanje bitnih istorijskih činjenica, neumorno je beležio sve što je odražavalo određeni istorijski trenutak, znajući da će to jednog dana predstavljati solidnu građu za istoriju Ivangrada i čitavog Polimlja. Bio je redak poznavalac svoga kraja, njegovih kulturnlh i istorijskih spomenika, njegove kulturne baštine i narodne tradicije. Kao prežveli aktivni učesnik revolucije nastojao je da sačuva uspomene na značajne ličnosti iz borbe, jer je to smatrao svojim dugom prema borcima za zajedničke ideale. Zato je neumorno sa posebnom ljubavlju i urođenim smislom za objektivnost čitavih dvadeset i više godina u raznim listovima i časopisima i drugim stručnim publikacijama pisao o značajnim ličnostima revolucije iz ovoga kraja, njihovom doprinosu organizaciji narodnooslobodilačke borbe i njihovim zanosima, ostvarenim i neostvarenim željama. Ti prilozi i sa naučnog gledišta predstavljaju značajan prilog istoriji NOB-e i revolucije u Polimlju.Narodnooslobodilačka borba nije ostala jedini predmet njegovog interesovanja. S uspehom je proučavao narodno predanje, običaje, arhitekturu i uopšte prošlost svog zavičaja i o tome napisao niz vrednih priloga. Zajedno sa još dvojicom autora objavio je knjigu: „Ivangradska komuna“ za potrebe školstva i šire kulturne javnosti. Jedan je od inicijatora osnivanja "Udruženja kulturnih, naučnih i javnih radnika Polimlja" čiji je bio i prvi sekretar. Rad tog društva daleko je prešao uske granice Polimlja i odigrao istaknutu ulogu u opštem kulturnom razvoju čitave republike Crne Gore.Za zasluge u antifašističkoj borbi odlikovan je ordenom Partizanske spomenice 1941. U braku sa Milevom Boričić imao je troje dece: Ljiljanu, udatu Dufrgan, Branislavu, udatu Grbić, i Branislava.6/8

38115) KAO DA SE NIJE NIŠTA NIJE DOGODILO , Marija Jovanović , Beograd 2004 , Roman Kao da se ništa nije dogodilo govori o razlicitim vrstama ljubavi i o izneverenosti, a u okvire te price smešten je citav istorijski roman, možda bismo mogli reci i saga porodice Sreznjevski. Pripovedanje se zasniva na stalnim ukrštanjima dva fabularna toka ciji su vremenski okviri razliciti i koje karakterišu slicnosti dogadaja i sudbina likova. Govoreci o preplitanju razlicitih sudbina u pripovedackom postupku, prepoznaje se i izvestan pavicevski manir ocudavanja teksta, tj. uvodenje misterioznosti i tajnovitosti u tekst: Po blagom osmehu koji je ostao na njenom licu, Sofija je neopozivo znala da je te noci kada se preselila na drugi svet, Nevena Blanuša sanjala Sergeja. Jedan tok vremenski odreden je dvadesetim godinama 20. veka, tj. u vezi je sa propašcu Carske Rusije. Taj istorijski dogadaj odreduje sudbinu Sofijinog dede Sergeja Mihailovica Sreznjevskog i Sofijine bake Galine Vasiljevne, a kasnije i sudbine Mihaila Sreznjevskog - Sofijinog oca i Nevene Blanuše - Mihajlove dadilje, dok je drugi tok vremenski sveden na nekoliko poslednjih decenija 20. veka, s tim što su narocito osvetljene poslednje godine 20. veka i tada aktuelni dramaticni istorijski i politicki dogadaji u Srbiji. Glavni junaci tog toka price su Sofija, Stojan i Ivana. Spoljašnji prostor unutar koga se realizuju glavni fabularni tokovi je Beograd pocetkom i Beograd krajem 20. veka. Kada se pripoveda o aktuelnim društveno-politickim dogadajima ton pripovedanja pomeren je ka ironijskom. Mnogobrojne licne nesrece ispricane u romanu tek su nagoveštaj dogadaja koji su uslovili opštu propast. Licne i kolektivne nesrece dešavaju se istovremeno, a price o tim nesrecama naizmenicno se smenjuju. Pripovedac nas suocava sa istovremenim postojanjem malih i velikih laži. Na samom pocetku romana uvedeno je niz momenata koji nam iznova oživljavaju slike koje nismo ni uspeli da zaboravimo: kolone izbeglica, samoživost i tortura režima, zloupotreba medija. Sa naturalistickim slikama onoga što se dešava u pozadini, dok u Kninskoj krajini, u Bosni i ostalim delovima bivše Jugoslavije traje rat pripovedac nas suocava uvodenjem kratkih rezova i inserata koje emituje televizija i plasira ih citaocima onako kako on tu celu situaciju i doživljava: emotivno, potresno, ljudski. Otuda se ovaj roman izdvaja od mnoštva romana slicne tematike koji nisu uspeli da prevazidu hronicarsko beleženje loših životnih trenutaka u okviru loših društvenih trenutaka. Izvesno je da autorka ovog romana poseduje smisao za detalj i koristeci se najcešce ironijom i groteskom, kako je vec napomenuto, cini sliku ubedljivom i funkcionalnom. Pripovedac pokazuje kako stagnaciju društva prati i stagnacija morala i ekspanzija neukusa. Olicenje takvog stanja stvari su emisije koje prezentuju i propagiraju turbo-folk. Pripovedac takve manifestacije karakteriše kao monstruoznu kombinaciju krvi i šljokica, u njoj vidi groteskni spoj smrti i divlje veselosti. U Spletkarenju sa sopstvenom dušom pripovedac kaže da u zlehudim zemljama politika i društveno uredenje u ogromnoj meri odreduju individualnu sudbinu. Taj iskaz vredi i kada razmišljamo i o najnovijem romanu Marije Jovanovic. Ipak, mehanizam dejstva onoga što uslovljava coveka i njegove slobode je, kako se pokazalo u konkretnoj prici u ovom romanu, izuzetno komplikovan i ne može se objasniti drugim recima osim onim koje je, naslucujuci osecanja izmedu Sofije i Stojana, jednom prilikom Nevena izrekla: Ne valja se. Roman se završava u duhu pozorišne tehnike. Sofija u stvarnost iskoracuje iz pozorišta, cuju se zvuci sirene za vazdušnu opasnost. Takav kraj romana je svojevrsna scena u sceni, pa ostavlja utisak da je citav roman predstava koju bi po nekim žanrovskim odlikama lako mogli svrstati u tragediju. mek povez, format 13,5 x 20,5 cm , latinica,341 strana ,