Knjiga je dobro očuvana. Perast,2008,458 strana,mek povez,veliki format. ,,Akademik, prof. dr. Kaplan Burović, porijeklom iz Perasta (Boka Kotorska), rođen je u Ulcinju 08.08.1934. godine, u jednoj od najznačajnijih plemićkih porodica Crne Gore. Još od vremena Stevana Nemanje ova je porodica dala Perastu, Herceg Novom, Trebinju i Ulcinju, pa i čitavoj Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, pa i Jugoslaviji, Balkanu, Evropi i svijetu jako značajne ljude, grofove i heroje u ratnim okršajima, više oficire, vojvode, generale i mudre drevne rukovodioce, kapetane i presjednike gradova, guvernere, senatore i poslanike skupština i parlamenata, konstruktivne građane, akademike, umjetnike, pjesnike i književnike, dobrotvore i verske dostojanstvenike najvišeg ranga. Neke od njih, zajedno sa Akademikom Kaplanom, imate ih u ISTORIJI CRNE GORE i u LEKSIKONU CRNOGORSKE KULTURE. Kaplan je srednje obrazovanje stekao pri XV Beogradskoj gimnaziji i dva puta se diplomirao: U Skoplju (Albanologiju) i u Tirani (Književnost). Počeo je da radi u Beogradu kao glavni i odgovorni urednik lista ISKRA, zatim kao dopisnik mnogih organa štampe, pa profesor jezika i knjievnosti i – najveći dio ivota, 33 godine – kao politički osuđenik i disidentni knjievnik. Tri puta se oenio i svaki put su mu politički protivnici razorili porodicu, masakrirali i njega i njegovu djecu, ubili mu oca i unuka, brata i rođake. Čim se spasio jugoslovenskog zatvora, zajedno sa generalom Vlado Dapčević prebjegao je za Albaniju, sa namjerom da pređu u SSSR. Generala Dapčevića su pustili da pođe za SSSR, a Burovića zadržali i pokušali da ga razmene za albanskog književnika Martin Camaj, koji je pre malo vremena prebjegao iz Albanije u Jugoslaviju. Pošto nisu uspjeli da to realiziraju, potranom jugoslovenskih vlasti uhapšen je, kao uslov da se uspostave diplomatski odnosi na rang ambasada. Kao odgovor na njegovo hapšenje, mnogi su jugoslovenski emigranti u Albaniji protestirali, a neki od njih, koji su bili studenti, napustili su studije i traili da se vrate svojim kućama u Jugoslaviju. Albanski pjesnik Gani Skura javno diže kriglu piva u njegovo zdravlje, za što se odmah hapsi i osuđuje na 10 godina zatvora. Za oslobođenje Akademika Burovića iz albanskog zatvora (osuđen na 43 godina zatvora!) protestirali su pred albanskim ambasadama po svijetu, pa je kod presjednika Albanije otišla i jedna delegacija stranih akademika. Istovremeno albanski profesori i studenti pri Universitetu u Prištini, instruirani od Titoista i Enverista, demostriraju protiv puštanja Akademika iz zatvora. Čim se oslobodio albanskog zatvora, gde su više puta pokušali da ga fizički likvidiraju, odleteo je avijonom za Švajcarsku, koja ga prihvatila kao političkog emigranta, a zatim mu dala i svoje državljanstvo. Akademik Burović se afirmirao kao publicista, književnik, naučnik i društveno-politička ličnost, kao borac prve ure i prvih redova za slobodu i demokratiju. On se nije borio samo na frontu svog jugoslovenskog naroda, već i na svim drugim frontovima, drugih naroda, Balkana i Evrope, gdje god se klicalo protiv nepravde i ugnjetavanja Na svim frontovima njega su proglasili za heroja, koji je poniženim i uvređenim, prezrenim i ugnjetenim, prethodio iz okršaja u okršaj. Posebno se borio (i nastavlja da se bori!) na frontu Kosova, na kojemu je doprinio i ratvovao koliko i kao niko drugi: 10 puta je na živo odran od albanskih kriminalaca, dok ih je on, okovan u gvožđe i beton najmonstrioznijeg zatvora na svijetu Burelji, još 1970. godine pljunuo u lice: “Pička vam materina, albanska socijal-fašistička i šovinistička, bagro! Mičite ruke sa Kosova, jer je bilo i jeste naše!”- primjer ovaj bez presedana u istoriji čovječanstva. Za problem Kosova on se posebno angažovao i svojim naučnim istraživanjima, otkrićima i edicijama. Dokumentima, činjenicama i naučnim argumentima on je jasno i nepobitno dokazao da Albanci ne samo što nisu autohtoni na Kosmetu, već nisu autohtoni ni u samoj Albaniji. Oni su iz Rumunije stigli u oblast Mat (iznad Tirane) u IX vijeku nove ere, dok su Srbi ušli u Durhachium i nazvali ga Drač 548. godine, 400 godina prije prispeća Albanaca u Mat, ako nisu bili tu i prije nove ere, kako to kaže akademik Jovan Deretić. Istovremeno Akademik Burović dokazuje da Albanci nemaju nikakve etničke veze ni sa Pelazgima, niti sa Ilirima, što su prihvatili albanolozi svijeta, pa i mnogi albanski trezveni naučnici. Njegove albanološke teze, objavljene u njegovom kapitalnom djelu KO SU ALBANCI?, već se uvode u predavanja universiteta, po wikipedijana i enciklopedijama. Svetski naučnici su izjavili preko medija da, poslije albanoloških otkrića Akademika Burovića, zgrada albanologije treba da se preuredi iz temelja. Problemu Kosova on je posvetio i mnoga svoja izdanja publicističkog karaktera, demaskirajući albanske falsifikate i dokazujući da su Albanci na Kosovo stigli poslije turske okupacije. Sem toga, on nam dokumentima dokazuje da jedan dobar dio njih ne samo što nisu Albanci, već su i Srbi, koji su se preko muslimanske vjere albanizirali, ili se prave kao da su Albanci, jer zbog njihovog terora ne smiju se oglasiti kao Srbi. Svojom poemom BOJANA, objavljena u Dubrovniku 1952. godine Burović se afirmirao kao disidentni književnik Br. 1 ne samo Jugoslavije, već i Balkana, Evrope i svijeta. Svoju disidenciju je nastavio nizom pjesama, pripovijedaka, novela, romana. On je do sada objavio tri zbirke pjesana na srpskom jeziku, tri na albanskom i dvije na francuskom. Objavio je i zbirku pripovovijedaka, deset novela i 4 romana. Njegov roman IZDAJA (doživio je do sada pet izdanja!) posvećen je događajima na Kosovu u toku Drugog svijetskog rata. Albanci su ga proglasili za remek djelo njihove proze svih vremena i uveli u programe škola svih kategorija, misleći za Akademika da je Albanac i njihove gore list. Kad su saznali istinu o njemu i njegovom stvaranju, izbacili su mu iz programa sva djela i počeli da ga sataniziraju monstruoznim klevetama, lažima i falsifikatima, paskvilama preko medija i čitavim knjigama, pa su pozvali preko interneta i svoje “junake” da pođu u Ženevu i da ga ubiju, dok mu je jedan albanski “marksist-lenjinista” opjevao i opelo – preko interneta! Akademik Burović je autor preko 100 knjiga. Zbog persekutiranja, on ih privatno objavljuje, lično ih nosi na svoja bolesna pleća iz države u državu, iz grada u grad, iz ulice u ulicu i sa praga do prada, razdajući ih ovako na poklon. U zatvor on je stvorio čitavu biblioteku knjiga džepnog formata, koje je preko sportelja na vrata ćelija ubacivao zatvorenicima da ih čitaju. Iz zatvora on je uspio i da objavi, i to u glavnom organu Saveza književnika Albanije, časopis NËNTORI, preko svega – disidentni sonet DOĆI ĆU! – primjer ovaj bez presedana u istoriji čovječanstva. Bez presedana u istoriji čovječanstva je i njegov portret, svijetlo lice ovog izuzetnog Čovjeka i heroja, koji je krajem 2012. godine odlikovan medaljom SRPSKA KRUNA i proglašen za Srpskog viteza. Od vremena Akademik Burović je bio član Saveza književnika Jugoslavije, zatim i član Saveza književnika Albanije. Aktuelno je član Saveza književnika Švajcarske i počasan član Društva srpskih knjievnika u Švajcarskoj – grana Saveza knjievnika Srbije. Strane akademije nauka dodjelile su mu zvanje profesor i doktor nauka, a jedna ga akademija proglasila i za svog počasnog člana. Aktuelno, akademik, prof. dr Kaplan Burović je najpersekutirani stvaralac na svijetu. Vidite emisiju, koju su mu na internetu priredili prijatelji pod naslovom MANDELA ALBANIJE U MEDIJSKOJ BLOKADI – Sajt posvecen ličnosti i delu Kaplana Burovića: kaplanresuli.wordpress.com. Vidite i djelo srpskog knjievnika Radovana Milića SVETSKI RAT PROTIV JEDNOG ČOVEKA – Akademik Burović disident Br. 1. Protiv ovog Akademika aktuelno se bore ništa manje već šest drava: zvanična Crna Gora, Srbija, Makedonija, Švajcarska i Francuska, sve na čelo sa albanskom mafijom na vlasti. Godine 2009, sred Tirane, spalili su mu sav tira 4 tek objavljenih knjiga i izvršili na njega atentat, uz svestranu podršku svih pomenutih država.``

Retko u ponudi Tekst Milanka Todić Nikola Vučo (Beograd, 28. maj 1902 – Beograd, 27. novembar 1993) bio je srpski fotograf, istoričar i ekonomista koji se pretežno bavio ekonomskom istorijom. Biografija[uredi | uredi izvor] Nikola Vučo je rođen kao četvrti sin Đorđa i Ifigenije u trgovačkoj porodici. U toku rata, u periodu između 1915. i 1918. godine školovao se u Marseju, Nici, Kanu i Parizu, zajedno sa ostalom srpskom decom koja su našla zaštitu u Francuskoj. Iduće godine vratio se u Beograd i završio gimnaziju. Od 1921. do 1925. studirao je pravo, ekonomiju i sociologiju u Parizu i uzimao privatne časove klavira. Upoznao je pariske nadrealiste, a posebno je bio blizak s Filipom Supoom. Po završetku studija ostao je izvesno vreme u Parizu, gde nastaju njegove prve fotografije. Putovao je i sa svojim bratom Milanom u Španiju. 1928. godine otvorio je advokatsku kancelariju u Beogradu. Naredne godine oženio se Jelkom Nikolić koja je bila model u seriji njegovih fotografija. Dobili su kći Ljubicu. Vučo je intenzivno sarađivao sa Markom Ristićem i obajvio je fotografije u almanahu Nemoguće - L`impossible: „Zaustavljeno bekstvo nadstvarnosti“, „Zlatan presek obmane“, „Zid agnosticizma“, „Mi nemamo koga da ubeđujemo“, kao i nekoliko bez naslova, mada nije bio član grupe i potpisnik manifesta. Vreme Drugog svetskog rata, između 1941. i 1945, proveo je u nemačkim kaznenim logorima kao ratni vojni zarobljenik. 1947. godine, na novoosnovanom Ekonomskom fakultetu u Beogradu, izabran je za profesora ekonomske istorije. Objavio je niz značajnih studija i knjiga iz te oblasti. 1948. godine, u novom braku sa Zoranom Ivanić, dobio je kćer Gordanu. Fotografsko delo[uredi | uredi izvor] Fotografsko delo Nikole Vuča je nastalo u Parizu i Beogradu između 1926. i 1930. i zastupa principe nadrealističkog pokreta. U tom kratkom periodu, ozbiljna nastojanja Nikole Vuča da izgradi vrlo maglovito zamišljenu nadrealističku sliku, dali su rezultate koji se mogu porediti sa najznačajnijim ostvarenjima umetnosti nadrealizma ne samo kod nas, nego i u široko prihvaćenom opštem toku ovog avangardnog pokreta. Nikola Vučo, iako formalno izvan jezgra ovog pokreta, svojim delom je u samoj njegovoj suštini. S obzirom na to da je pariska sredina mesto nastanka prvih njegovih dela, i da je pripadao krugu ljudi koji sarađuju i kreću se oko Bretona i Ristića, Nikola Vučo je dobro obavešten o zamislima i idejama nadrealizma, te je sasvim očekivano da u svoje fotografije tada unese nadrealistički pogled na svet. Vučo je, naime, uz Vaneta Živadinovića Bora jedini, a po vremenu izvedbe radova prvi fotograf beogradskog nadrealizma. Nikola Vučo dolazi iz kruga fotografa amatera. Njemu je stariji polubrat Mihailo Vučo poklonio prvu fotografsku kameru kojom je ovaj počeo da otkriva prostore mehaničke slike na pariskim ulicama. Danas je teško uviditi utvrditi trenutak kada su dokumentarne vrednosti zamenjene nadrealističkim konceptom u njegovoj fotografskoj praksi, ali na početku svog nadrealističkog eksperimenta on se oslanja na sadržaje koji pripadaju poeziji ili muzici. Fotografija Krov nad prozorom nastala po istoimenoj poemi njegovog brata Aleksandra Vuča je iz 1926, pa se ta godina uzima kao donja vremenska granica kada Nikola Vučo otpočinje svoj nadrealistički eksperiment. Iz ovog perioda su i fotografije Betoven I i Betoven II. U almanahu Nemoguće - L`impossible iz 1930. godine, fotografije Nikole Vuča su dobile važno mesto, posebno u okviru najznačajnijeg teksta srpskog nadrealizma, „Uzgred budi rečeno“, koji je propraćen i programski potvrđen isključivo fotografijama Nikole Vuča i Vaneta Živadinovića Bora. Tu su objavljene tri programski najznačajnije fotografije srpskog nadrealizma: „Zid agnosticizma„“, „Mi nemamo koga da ubeđujemo“ i „Zadržano bekstvo nadstvarnosti“. Ova poslednja fotografija ponovljena je na naslovnoj strani almanaha, jer je to delo prepoznato u krugu beogradskih nadrealista kao amblem i zaštitni znak čitavog pokreta. U njoj su sažete sve namere stvaralaca almanaha Nemoguće i sva programska načela nadrealizma u Srbiji u vreme njegove pune aktivnosti. Nikola Vučo je snagom vlastite umetničke imaginacije uspeo da u fotografiju, medij koji je pogodan za mimetičko predstavljanje realnog sveta, ostvari nestvarne vizije višeslojnih smisaonih poruka. Njegove slike sna i zagonetki uspešno su prevele u fotografsko delo koncepciju kojom se u konkretnim stvarima traga za iracionalnim doživljajima. Poštujući osnovne principe fotografskog jezika, Vučo je pomoću tipično fotografskih postupaka, ne samo preveo figurativni sadržaj u sliku-zagonetku, nego je na pravi način učestvovao u rušenju tradicionalnih predstava realnosti. Pri tome je koristio postupak duple ekspozicije, kao jedan način da ostvari nadrealističko zbližavanje dveju udaljenih realnosti, u fotografijama „Krov nad prozorom“ i „Betoven“. Drugi postupak u realizaciji fotografske slike, koji Vučo koristi u vreme objavljivljanja almanaha Nemoguće, je postupak drastičnog sečenja kadra usmeren ka cepanju konvencionalne predstave o realnosti. Osim ovih fotografskih postupaka Nikola Vučo se opredaljuje i za metod dvostruke slike. Upravo uz pomoć ove tehnike je došao do kapitalnog dela „Zadržano bekstvo nadstvarnosti“. Problem dvostruke slike Vučo je rešavao na različite načine, interpretirajući ovaj motiv i kao sliku u ogledalu i kao sliku u slici. Njegovi postupci su, dakle, čisto fotografski, lišeni bilo kakve manipulacije i intervencije na negativu. Dok je izgledalo da jedino ulje, „Priviđenje u dimu“, Radojice Živanovića Noje pored malobrojnih crteža, kolaža i asamblaža čine potpuni inventar nadrealističkog likovnog umetničkog eksperimenta u Beogradu, nadrealistički pokret je i mogao biti posmatran kao fragmentarna pojava u srpskoj umetnosti između dva rata. Činilo se tada da je nadrealizam beogradske grupe, pre svega, pojava koja pripada istoriji književnosti, jer se među trinaestoricom potpisanika nadrealističkog manifesta nalazi ime samo jednog slikara-Radojice Živanovića Noje, koji se u almanahu Nemoguće javno odriče slikarstva. Međutim, posle otkrivanja obimnog i izuzetno dragocenog fotografskog dela Nikole Vuča, nadrealistički pokret dobija sasvim izmenjenu poziciju. Naučni rad[uredi | uredi izvor] Brojnim radovima iz srpske, jugoslovenske i opšte ekonomske istorije Vučo je utvrdio ekonomsku istoriju kao posebnu naučnu disciplinu u srpskoj istoriografiji. U ovoj oblasti najznačajniji su njegovi radovi koji se odnose na raspad esnafa i na agrarnu krizu u Jugoslaviji - Agrarna kriza u Jugoslaviji 1930—1935 (1958). Posebno se bavio industrijskom revolucijom u studiji Industrijska revolucija u Srbiji u XIX veku (1978) i industrijalizacijom Srbije i Jugoslavije. Zastupao je tezu o zaostajanju jugoslovenskog prostora 100 do 150 godina u odnosu na industrijski najrazvijenije zemlje. Napisao je nekoliko sintetičkih pregleda: Privredna istorija Srbije (1947), Ekonomska istorija sveta (1962), Državna intervencija u prvivredi, istorijski razvoj (1975). Odabrani radovi[uredi | uredi izvor] Nauka o društvu (Sociologija), 1947. Privredna istorija Jugoslavije, 1947. Privredna istorija FNRJ, 1955. Privredna istorija Srbije, 1962. Ekonomika srednjovekovne Srbije kroz Dušanov zakonik, 1951. Raspadanje esnafa u Srbiji I—II, 1954, 1958. Agrarna kriza u Jugoslaviji 1930—1934, 1967. Industrijska revolucija u jugoslovenskim zemljama, 1973. Agrarni blok Podunavskih zemalja za vreme ekonomske krize 1929—1933, 1976. Državna intervencija u privredi, 1975. Industrijska revolucija u Srbiji u XIX veku, 1978.