Kao novo. Bez posvete. Ptičje oko na tarabi - Milena Marković Izdavač: LOM Godina izdanja: 2018 Broj strana: 119 Format: 20 cm Povez: Broširani starim i nema više obećanja kad krene noć sve znam šta će da bude ko mače se trljam ispod stolice lokam svoje i ćutim starim i nema više tajne sve znam šta mi ko misli osmeh imam na licu on je kao srča na kapiji starim i čekam da budem mlađa znam kako se to radi zavrtiš se padneš na pod i vidiš gore je nebo bez kraja. Milena Marković rođena je 9.aprila 1974. u Zemunu. Diplomirala je dramaturgiju na FDU u Beogardu, 1998. Bibliografija: Pas koji je pojo sunce (2001) Istina ima teranje (2003) Tri drame (2006) Crna kašika (2007) Ptičje oko na tarabi (2009) Pre nego što sve počne da se vrti (2011) Pesme(2012) Drame (2012) Pesme za žive i mrtve (2014) Zmajeubice Pesme za žive i mrtve, sabrane pesme (2017) Izvedene drame: Paviljoni- kuda idem, odakle dolazim i šta ima za večeru (2001) Šine (2002) Nahod Simeon (2006) Brod za lutke (2006) Šuma blista (2008) Zmajeubice (2014) Deca radosti (2016) Dobitnik je specijalne nagrade u Beču za najbolje drame sa ex-Yu prostora , tri nagrade Sterijinog pozorja za najbolji dramski tekst, kao i nagrade za dramsko stvaralaštvo „Borislav Mihajlović Mihiz“ i „Todor Manojlović“. Za knjigu Tri drame dobila je nagradu „Miloš Crnjanski“, a za knjigu Ptičje oko na tarabi nagrade „Biljana Jovanović“ i „Đura Jakšić.“

Potpuno novo, nečitano, kao iz knjižare. Najčešće nedoumice roditelja u prvoj godini života bebe - Slađana Crvenkov Godina izdanja: 2021 Broj strana: 159 Povez: Mek Najčešće nedoumice roditelja u prvoj godini života bebe, knjiga koja rešava najćešće postavljena pitanja i nejasnoce roditeljima, kako po dolasku bebe iz porodilišta , tako i do godinu dana. Što bi se reklo instant hit, pisan rukom više medicinske sestre Slađane Crvenkov, sa preko dve decenije iskustva u patronažnom radu s trudnicama i novonastalim majkama.Čitajući ovaj priručnik kao lagano štivo saznaćete sve o:Najčešćim promenama na telu kod bebaSadržaju pregleda u prvom mesecuUltrazvučnom pregledu kukova (kada se radi, kako i zašto)Sadržaju pregleda u prvoj godini (koje su obavezni pregledi i kada)Razvoju motorike bebe po mesecimaNezi genitalija bebaInfekcijama kod dece i prvoj pomoći kod istih (ojedi,osipi, ekcem, bakterije u stolici i u urinu, prehlada, povraćanje, proliv, upala i pojava gnoja zanoktice, nokta... )Nicanju zubaUvođenu nemlečne ishrane (kojim redosledom, kako spremati, čuvati i sl)Bezbednosti dece u kući i saobraćajuPutovanju s decomEko proizvodima za decuSmetnjama u toku dojenja – ragade i upala dojki (rana detekcija i saniranje nastalih promena)Upotrebi lekova tokom dojenja, kontracepciji, infekcijama majke itd.

Svijet Stavio sam u neispravne jer NEMA roman! Iz sadržaja: Naslovna strana: ? (foto agencija IPC) Krojenje: Kaputi, Suknje, popodnevne haljine, U 4 kućna zida, Za decu Moda: Kaputi, Sportske kombinacije (modeli ?) Pletenje: Debeli džemper Svijet svijetu Što kipi u školskom loncu (školska kuhinja) Zadimljeno zdravlje Gornja Radgona - Grad koji trči (na dve strane i fotografije) Konobare, svatovi su žedni! (naše svadbe) Elegantni poput Jugoslavena - DDR sportisti nose naše trenerke Holandija: Živjeti na vodi Intervju: Ljuba Jelčić Intervju: Ksenija Jeričević kostmiograf (u kostimima Karlo Bulić i Biserka Ipša, Iva Marjanović...) Kroz svijet: Đankarlo Đanini, Film `Beg iz Atine`... Film: Špijunska veza Priče iz sudskih dosijea Stoliću, prostri se! Putopis: Otok sreće, Tenerife Mala škola krojenja i šivenja 4.deo Svijet priča: Savršena nevera Kuvar (Recepti): ... Ocena: 4. Vidi slike. Skladište: Magazini 87 Tagovi: Vez, vezenje, kukičanje, krojenje, štrikanje, heklanje, pletenje... Težina: 200 grama NOVI CENOVNIK pošte za preporučenu tiskovinu od 18.03.2021. godine. do 100 gr - 82 dinara 101-250 gr - 92 dinara 251-500 gr – 120 dinara 501-1000gr - 130 dinara 1001-2000 gr - 158 dinara Tiskovina ubuduće ne može da pređe 2 kg. U SLUČAJU KUPOVINE VIŠE ARTIKLA MOGUĆ POPUST OD 10 DO 20 POSTO. DOGOVOR PUTEM PORUKE NA KUPINDO. Pogledajte ostale moje aukcije na Kupindo http://www.kupindo.com/Clan/Ljubab/SpisakPredmeta Pogledajte ostale moje aukcije na Limundo http://www.limundo.com/Clan/Ljubab/SpisakAukcija

Mihailo Vukas : SUDBINA ISTINE 1992 , Akademska misao 2016, tvrdi povez, omot, str. 190. Biografska proza. Doktor Vukas je lekar, hirurg, doktor nauka, profesor, akademik i književnik. Piše na (“Suza iz oka kanula, zašto”, “Igra sudbine”, “Srce na dlanu”) srpskom, latinicom i ćirilicom, na švedskom, engleskom, ruskim pismom, narodskim jezikom sa primesama turcizma, engleštine, mađarskog, bugarskog dijalekta. “Ja sam hirurg koji je držao hiljadu puta ljudsko srce na dlanu i koji je spasao toliko ljudskih života. Pedagog sam i mislilac, koji svoje znanje nesebično deli i daruje drugima. Humanista sam i spasilac ljudi u egzistencijalnoj nevolji, bolesti, povredi, rani. Pacifista sam, koji je javno protiv rata, jer je sobom doneo zlo i pokor svim narodima na Balkanu bez obzira na boju kože, veroispovest, kulturnu tradiciju i običaje, pesmu (epsku i lirsku o mladosti i o starosti)”, govori za sebe doktor Vukas. Rođen je 1939 godine u Nišu u pravoslavnoj porodici. Diplomirao je 1963. na Medicinskom fakultetu Beogradskog univerziteta i iz Srbije je 1968. godine upućen u Švedsku na specijalizaciju „dečje kardiovaskularne hirurgije“, gde je ostao da radi. Imao je hiljadu operacija na ljudskom srcu. Vukas je čuvar srpske duše u tuđini. Zabrinut za svoje potomke, koje je u situacijama kada mu se radni dan produži do sutra, pokušavao da svoju decu rođenu u Švedskoj, ne vaspitava preko telefona. Vernik je koji veruje u Čoveka i u Boga, nauku i veru. Prošao je kroz iskušenja i patnje naroda, osetio herojstvo i izdajstvo, strah od ranjavanja, bolove ranjenika, koji kada traže pomoć prvo zovu majku, potom Boga, pa doktora. Suprug je, otac, deda, koji danas sedi za porodičnim stolom sa osamnaest stolica i okružen sa četiri doktora medicinskih nauka.

Mihailo Vukas : SUDBINA ISTINE 1991 , Akademska misao 2016, tvrdi povez, omot, str. 190. Biografska proza. Očuvanost 4. Doktor Vukas je lekar, hirurg, doktor nauka, profesor, akademik i književnik. Piše na (“Suza iz oka kanula, zašto”, “Igra sudbine”, “Srce na dlanu”) srpskom, latinicom i ćirilicom, na švedskom, engleskom, ruskim pismom, narodskim jezikom sa primesama turcizma, engleštine, mađarskog, bugarskog dijalekta. “Ja sam hirurg koji je držao hiljadu puta ljudsko srce na dlanu i koji je spasao toliko ljudskih života. Pedagog sam i mislilac, koji svoje znanje nesebično deli i daruje drugima. Humanista sam i spasilac ljudi u egzistencijalnoj nevolji, bolesti, povredi, rani. Pacifista sam, koji je javno protiv rata, jer je sobom doneo zlo i pokor svim narodima na Balkanu bez obzira na boju kože, veroispovest, kulturnu tradiciju i običaje, pesmu (epsku i lirsku o mladosti i o starosti)”, govori za sebe doktor Vukas. Rođen je 1939 godine u Nišu u pravoslavnoj porodici. Diplomirao je 1963. na Medicinskom fakultetu Beogradskog univerziteta i iz Srbije je 1968. godine upućen u Švedsku na specijalizaciju „dečje kardiovaskularne hirurgije“, gde je ostao da radi. Imao je hiljadu operacija na ljudskom srcu. Vukas je čuvar srpske duše u tuđini. Zabrinut za svoje potomke, koje je u situacijama kada mu se radni dan produži do sutra, pokušavao da svoju decu rođenu u Švedskoj, ne vaspitava preko telefona. Vernik je koji veruje u Čoveka i u Boga, nauku i veru. Prošao je kroz iskušenja i patnje naroda, osetio herojstvo i izdajstvo, strah od ranjavanja, bolove ranjenika, koji kada traže pomoć prvo zovu majku, potom Boga, pa doktora. Suprug je, otac, deda, koji danas sedi za porodičnim stolom sa osamnaest stolica i okružen sa četiri doktora medicinskih nauka.

168 strana, 2007. „Dobro, onda je sve sređeno“, reče majmun. „Ti ćeš se pretvarati da si Aslan, a ja ću ti govoriti šta da kažeš.“ Lažni Aslan naređuje svim Narnijcima da rade za okrutne Kalormence. Džil i Justas ponovo su prizvani u Narniju, ovoga puta da pomognu kralju Tirijanu, koji se bori da zemlji u nemiru donese spokoj. Mogu li deca naći pravoga Aslana pre nego što opaki majmun zauvek ne uništi svet Narnije? Ovo je sedma pustolovina uzbudljivih Letopisa Narnije. Ostale iz serije: 1. Čarobnjakov sestrić 2. Lav, Veštica i orman 3. Konj i njegov dečak 4. Princ Kaspijan 5. Putovanje namernika zore 6. Srebrna stolica 1. Kraj Je­ze­rskog kotla 2. Kralje­va brzople­tost 3. Majmun u svom sjaju 4. Šta se do­go­di­lo­ te no­ći­ 5. Kako­ je kralju do­šla po­mo­ć 6. Valjan po­sao­ za jednu no­ć 7. Uglavnom o patuljci­ma 8. Kakve­ novosti­ je­ done­o orao 9. Ve­li­ki­ skup na Bre­gu štale­ 10. Ko­ će u štalu? 11. Ri­tam se­ ubrzava 12. Kroz vrata štale­ 13. Kako­ su patuljci­ o­dbi­li­ da budu uključeni­ 14. No­ć pada na Narni­ju 15. Još dalje­ i­ još vi­še­ 16. Zbogom ze­mljama se­nki­

Mihailo Vukas : HUMKE - 2 , Akademska misao 2016, tvrdi povez, omot, str. 123 + 105. Biografska proza iz dva dela u jednoj knjizi. Prva knjiga počinje sa jedne strane a druga sa druge. Očuvanost 4. Doktor Vukas je lekar, hirurg, doktor nauka, profesor, akademik i književnik. Piše na (“Suza iz oka kanula, zašto”, “Igra sudbine”, “Srce na dlanu”) srpskom, latinicom i ćirilicom, na švedskom, engleskom, ruskim pismom, narodskim jezikom sa primesama turcizma, engleštine, mađarskog, bugarskog dijalekta. “Ja sam hirurg koji je držao hiljadu puta ljudsko srce na dlanu i koji je spasao toliko ljudskih života. Pedagog sam i mislilac, koji svoje znanje nesebično deli i daruje drugima. Humanista sam i spasilac ljudi u egzistencijalnoj nevolji, bolesti, povredi, rani. Pacifista sam, koji je javno protiv rata, jer je sobom doneo zlo i pokor svim narodima na Balkanu bez obzira na boju kože, veroispovest, kulturnu tradiciju i običaje, pesmu (epsku i lirsku o mladosti i o starosti)”, govori za sebe doktor Vukas. Rođen je 1939 godine u Nišu u pravoslavnoj porodici. Diplomirao je 1963. na Medicinskom fakultetu Beogradskog univerziteta i iz Srbije je 1968. godine upućen u Švedsku na specijalizaciju „dečje kardiovaskularne hirurgije“, gde je ostao da radi. Imao je hiljadu operacija na ljudskom srcu. Vukas je čuvar srpske duše u tuđini. Zabrinut za svoje potomke, koje je u situacijama kada mu se radni dan produži do sutra, pokušavao da svoju decu rođenu u Švedskoj, ne vaspitava preko telefona. Vernik je koji veruje u Čoveka i u Boga, nauku i veru. Prošao je kroz iskušenja i patnje naroda, osetio herojstvo i izdajstvo, strah od ranjavanja, bolove ranjenika, koji kada traže pomoć prvo zovu majku, potom Boga, pa doktora. Suprug je, otac, deda, koji danas sedi za porodičnim stolom sa osamnaest stolica i okružen sa četiri doktora medicinskih nauka.

Bruno Munari jedan je od najinspirativnijih italijanskih umetnika i dizajnera XX veka svoje razmišljanje otpočinje pitanjima: Šta rade dizajneri? Koja je funkcija dizajna? Kakvu ulogu dizajn ima u našoj svakodnevici? Munari zagovara dizajn koji je funkcionalan, lep i pristupačan, ali koji, pre svega, odgovara nameni samog predmeta. Upućuje nas da inspiraciju potražimo u logici dizajna u prirodi, upoznaje nas sa načelima oblika kruga, kvadrata, trougla, načinom na koji opažamo boje. Dizajniranje lampi, stolica, saobraćajnih znakova, postera, knjiga, automobila, kod Munarija je uvek vođeno održivošću i skladom pri estetskom odabiru. Podsećajući nas da je svaki predmet koji vidimo u modernoj svakodnevici nužno neko dizajnirao, Munari nas podstiče da svet posmatramo aktivno kako bismo ponovo uspostavili vezu između umetnosti i publike, između čoveka i umetnosti kao žive stvari. Uvod: beskorisne mašine Dizajneri i stilisti / Ko je dizajner? / Čista i primenjena umetnost / Živi jezik / Ruža u obliku ruže / Stilisti / Tajanstvena umetnost Vizuelni dizajn / Vizuelna karakterizacija / Oblik reči / Telegrami i pesme / Dve u jednoj / Jezik simbola i znakova? / 12 000 različitih boja Grafički dizajn Plakat sa centralnom figurom Plakat bez dimenzija Knjige za decu Industrijski dizajn / Minijaturizacija umetnosti / Kako se živi u tradicionalnoj japanskoj kući? / Šta je bambus? / Spontani oblik / Lampa u obliku prizme / Istrošeni predmeti / Pomorandža, grašak i ruža / Putna skulptura / Gospodski domovi s luksuznim detaljima / Šta je autoritet danas? / Pribor za jelo / Ima još toga / Maštoviti pokloni Radni crteži / Iris / Porasti i pukni / Konkavno-konveksni oblici / Neprekinute strukture / Tetrakonus / Jin-Jang / Moare / Direktne projekcije / Projekcije pomoću polarizovane svetlosti / Kvadrat / Krug / Trougao / Strela dlaku menja ali ne i vrh / Teorijske rekonstrukcije imaginarnih predmeta / Vežbe iz eksperimentalne topologije / Dve fontane, devet lopti Prilog: mašine mog detinjstva

NASLOV: UMETNOST KAO ZANAT Autor: Bruno Munari Izdavač: Fakultet za medije i komunikacije Prevod sa italijanskog: Saša Moderc Grafičko oblikovanje: Srđa Dragović Edicija: FMK knjige off Obim: 224 str. Format: 13 x 20cm Povez: broširan sa klapnom Godina izdanja: 2022 ISBN: 978-86-6126-003-2 Jedan od najinspirativnijih italijanskih umetnika i dizajnera dvadesetog veka svoje razmišljanje otpočinje pitanjima: Šta rade dizajneri? Koja je funkcija dizajna? Kakvu ulogu dizajn ima u našoj svakodnevici? Munari zagovara dizajn koji je funkcionalan, lep i pristupačan, ali koji, pre svega, odgovara nameni samog predmeta. Upućuje nas da inspiraciju potražimo u logici dizajna u prirodi, upoznaje nas sa načelima oblika kruga, kvadrata, trougla, načinom na koji opažamo boje. Dizajniranje lampi, stolica, saobraćajnih znakova, postera, knjiga, automobila, kod Munarija je uvek vođeno održivošću i skladom pri estetskom odabiru. Podsećajući nas da je svaki predmet koji vidimo u modernoj svakodnevici nužno neko dizajnirao, Munari nas podstiče da svet posmatramo aktivno kako bismo ponovo uspostavili vezu između umetnosti i publike, između čoveka i umetnosti kao žive stvari. *********************************************************** Uvod: beskorisne mašine Dizajneri i stilisti / Ko je dizajner? / Čista i primenjena umetnost / Živi jezik / Ruža u obliku ruže / Stilisti / Tajanstvena umetnost Vizuelni dizajn / Vizuelna karakterizacija / Oblik reči / Telegrami i pesme / Dve u jednoj / Jezik simbola i znakova? / 12 000 različitih boja Grafički dizajn Plakat sa centralnom figurom Plakat bez dimenzija Knjige za decu Industrijski dizajn / Minijaturizacija umetnosti / Kako se živi u tradicionalnoj japanskoj kući? / Šta je bambus? / Spontani oblik / Lampa u obliku prizme / Istrošeni predmeti / Pomorandža, grašak i ruža / Putna skulptura / Gospodski domovi s luksuznim detaljima / Šta je autoritet danas? / Pribor za jelo / Ima još toga / Maštoviti pokloni Radni crteži / Iris / Porasti i pukni / Konkavno-konveksni oblici / Neprekinute strukture / Tetrakonus / Jin-Jang / Moare / Direktne projekcije / Projekcije pomoću polarizovane svetlosti / Kvadrat / Krug / Trougao / Strela dlaku menja ali ne i vrh / Teorijske rekonstrukcije imaginarnih predmeta / Vežbe iz eksperimentalne topologije / Dve fontane, devet lopti Prilog: mašine mog detinjstva *********************************************************** dizajn, teorija umetnosti, vizuelna umetnost, industrijski dizajn, kinestetičko učenje

Autorke ove knjige su i same doživele tragična iskustva, iznose ih u svojoj knjizi, pišu o svojim potresnim pričama i pričama ožalošćenih sa kojima su razgovarale. Knjiga će svima koji prolaze kroz težak period pomoći da olakšaju svoju bol i naučiti ih kako mogu da se suoče sa životom i nastave da ga žive nakon smrti voljene osobe. Sadržaj: 9 Pohvale knjizi Kako preboljeti gubitak voljene osobe 14 Komentari čitatelja 21 Zahvale 25 Uvod 29 PRVI DIO Nepoznati svijet: Putovanje prema dubokoj žalosti 31 01. Polazište: Napomene autorica 41 02. Napomene za prvih nekoliko tjedana 53 03. Razumijevanje emocionalnih i fizičkih učinaka tugovanja 79 04. Zablude i nesporazumi vezani uz proces žalovanja 97 DRUGI DIO Svijet nam se okrenuo naglavce: Kako sakupiti razasute komadiće 99 05. Svijet nam se okrenuo naglavce 109 06. Odnosi s drugim Ijudima 115 07. Teški dani: Blagdani, godišnjice i ostale proslave 123 08. Tugovanje u osami, zajedničko tugovanje: Kako tuguju muškarci, a kako žene 132 09. Kako djeci pomoći da prebole gubitak 149 TREĆI DIO Naše priče 151 10. Gubitak prijatelja 158 11. Gubitak roditelja 166 12. Gubitak djeteta 177 13. Gubitak bračnog druga 193 14. Gubitak brata ili sestre 205 15. Pali junaci 214 16. Samoubojstvo 224 17. Jedan od mnogih: Kad tragičan udes izazove masovnu pogibiju 230 18. Ostali, nešto rjeđi izazovi 237 ČETVRTI DIO Putevi koji vode kroz duboku žalost 239 19. Put koji vodi prema izlazu: Razumijevanje putovanja kroz duboku bol 246 20. Vjera 255 21. Samopomoć i psihoterapija 267 22. Vježbe Smjernice za oporavak od duboke žalosti 287 23. Putovanje se nastavlja... Oproštajne napomene autorica 295 Dodatak Radni listovi i smjernice 303 Izvori Potpora ožalošćenima 317 Literatura 323 Kazalo 327 O autoricama Uvod Svake godine oko osam milijuna Amerikanaca doživi gubitak člana uže obitelji. Popis žrtava terorističkih akcija, ratova, Ijudske patnje i nesretnih slučajeva je dugačak i svakim danom sve više raste. Među onima koji doživljavaju takve gubitke nalaze se obitelji i pojedinci koje ne viđamo u medijima. Ožalošćeni pate iza zatvorenih vrata, u našem susjedstvu, u našim vlastitim kućama, u bolničkim čekaonicama. Oni koračaju hodnicima odjela za hitnu pomoć, gledaju kako se aparati za održavanje na životu isključuju ili tupo sjede na tvrdim bolničkim stolicama. Oni nestrpljivo čekaju u hotelskim sobama ne bi li pronašli tijelo njihovog voljenog. Oni su ti kojima neočekivan telefonski poziv slama srce. Oni su ti koji se moraju nositi s iznenadnom smrću, iznenadnim krajem, iznenadnom tragedijom. Nitko od njih nije bio spreman za rastanak. Svi smo mi, od prvog daha, uključeni u životne cikluse u koje imamo povjerenja. Kao malena djeca vjerujemo da će se naši roditelji pobrinuti za zadovoljenje naših potreba. Kao djeca vjerujemo u dobrotu Ijudi koji nas okružuju. Uče nas da će nam drugi Ijudi, ukoliko prema njima budemo dobri, uzvratiti istom mjerom. Ubrzo nakon toga postajemo adolescenti koje njihovi stariji uče o zakonu uzroka i posljedica. Uče nas da će nam naša tijela služiti godinama ako brinemo o njima i jedemo nutritivnu hranu. Tako odrastamo i dalje vjerujući nekim temeljnim ciklusima. Vjerujemo da će sunce svakoga jutra izići i svake večeri zaći, da će nas naša djeca nadživjeti, da će biti mnogo vremena za uživanje s onima koje volimo. A onda se, s viješću o iznenadnoj smrti našeg voljenog, naš svijet u djeliću sekunde zauvijek promijeni. Svijet reda i predvidljivih ciklusa nestaje. Bačeni smo u ponor i pri ruci nemamo ništa što bi nam pomo- glo da iz njega iziđemo. Nismo imali vremena da se pripremimo na to. Nismo imali vremena da prikupimo ono što će nam trebati na našem putovanju. Nije bilo vremena za nedovršene poslove, ni za pozdrav na rastanku. Možda smo fizički i stvoreni od stanica i gena i kože i kostiju, no nas u emocionalnom smislu, sačinjavaju misli, uspomene i djelići Ijudi koje smo dotakliikoji su dotaknuli nas. Smrt osobe koju volimo stvara ogromnu ranu. Zato se mijenjamo. Naša ciklička struktura se zauvijek remeti pa sami sebe možemo zateći kako lutamo ruševinama svojih jučerašnjib. temelja. ***

Odlično očuvana, nekorišćena knjiga, ali ima oštećenje korica u gornjem levom uglu, kao na slici Ežen Jonesko, rođen kao Euđen Jonesku (franc. Eugène Ionesco, rum. Eugen Ionescu; Slatina, 26. novembar 1909 — Pariz, 28. mart 1994), bio je rumunski i francuski dramski pisac, jedan od utemeljivača pravca Teatar apsurda. Pored humora i ismevanja banalnih situacija, Joneskove drame dočaravaju usamljenost i beznačajnost ljudskog postojanja. Osim drama, pisao je i eseje, pripovetke i druga dela. Biografija[uredi | uredi izvor] Jonesko je rođen 26. novembra 1909. u rumunskom gradu Slatini. Otac mu je bio Rumun, a majka Francuskinja grčko-rumunskog porekla.[1] Otac mu je bio pravoslavne vere. Njegova baka sa majčine strane bila je grkopravoslavne vere, ali se preobratila u religiju svog supruga, protestantizam, te je i Joneskova majka odgajena kao protestantkinja. Sam Jonesko je kršten kao rumunski pravoslavac. Mnogi izvori navode njegov datum rođenja kao 1912, ali to je greška nastala iz Joneskove vlastite taštine.[2] Jonesko se 1911. seli u Francusku gde ostaje sve do 1922. kada se vraća u rodnu Rumuniju.[3] Njegovi roditelji su se razveli za vreme boravka u Francuskoj, 1916.[3] Po povratku u Rumuniju, morao je ponovo da uči rumunski jezik kako bi mogao da normalno prati predavanja tokom školovanja u Bukureštu.[3] Nakon srednje škole, 1928. počinje studije francuske književnosti na univerzitetu u Bukureštu. Na univerzitetu je diplomirao 1933. Za vrijeme studija upoznao se sa Emilom Sioranom i Mirčom Elijadom, te su njih troje postali doživotni prijatelji. Jonesko se 1936. oženio sa Rodicom Burileanu (1910 - 2004). Brak im je doneo jednu kći za koju je Jonesko napisao mnogo nekonvencionalnih priča za decu. Dobivši stipendiju[3] 1938, beži pred rumunskim fašizmom nazad u Francusku gde je završio svoj doktorski rad. Zbog izbijanja Drugog svetskog rata 1939, ostao je tamo, u Marselju, ali se konačno nastanio u Francuskoj tek 1942. Nakon oslobađanja Pariza 1944, Jonesko se sa porodicom preselio tamo. Uprkos dogotrajnom boravku u Francuskoj, državljanstvo je dobio tek 1950.[4] Jonesko je 1970. odlikovan članstvom u Francuske akademije.[5] Jonesko je dobio i mnogo nagrada od kojih su najistaknutije: Nagrada na Turskom festivalu za film 1959, Prix Italia 1963, Nagrada Asocijacije pozorišnih pisaca 1966, Grand Prix National za pozorište 1969, Monaco Grand Prix 1969, Austrijska državna nagrada za evropsku književnost 1970, Nagrada Jerusalim 1973, te počasni doktorati na univerzitetima u Njujorku, Levenu, Vorviku i Tel Avivu. Jonesko je preminuo u Parizu 28. marta 1994. u svojoj 84. godini, a sahranjen je na pariškom groblju Monparnas. Iako je Jonesko pisao gotovo samo na francuskom, on je jedan od najodlikovanijih rumunskih umetnika. Jonesko - književnik[uredi | uredi izvor] Koreni njegove prve drame[uredi | uredi izvor] Kao i Semjuel Beket, Jonesko je u pozorište došao jako kasno. Svoju prvu dramu, Ćelavu pevačicu, napisao je tek 1948, a prvi put je izvedena je tek 1950. Sa 40 godina odlučio je da nauči engleski jezik koristeći Asimil metodu brižnog kopiranja celih rečenica kako bi ih zapamtio. Kada bi ih ponovno pročitao, osećao se kao da nije učio engleski, nego je otkrivao neke zapanjujuće istine kao ta da ima 7 dana u nedelji, da je tavanica gore, a pod dole tj. stvari koje je već znao, ali koje su ga iznenedno pogodile kao zapanjujuće koliko su one zapravo neosporno istinite. Ovaj osjećaj samo se intenzivirao sa predstavljanjem likova znanih kao „G. i Gđa. Smit” u kasnijim iskustvima. Na njegovo iznenađenje, Gospođa Smit obavestila je svoga supruga da imaju nekoliko dece, da žive u Londonu, da se prezivaju Smit, da je gospodin Smith službenik, da imaju sluškinju Meri, koja je Engleskinja, baš kao i njih dvoje. Veliki značaj gospođe Smit, mislio je, je njezina jako metodična procedura u njezinom traganju za istinom. Za Joneskja, klišeji i istinite činjenice iz uvodnog razgovora raspadale su se u divlju karikaturu i parodiju gde se sam jezik raspada i puca na fragmente reči. Jonesko je odlučio da prevede to iskustvo u dramu, Ćelavu pevačicu, koja je prvi put izvedena 1950, a režirao ju je Nikolas Bataj. Izvođenje je bilo totalni krah i prošlo je neopaženo sve dok par uspešnih kritičara i pisaca, među kojima su bili i Žan Anuj i Rajmond Keno, nisu pohvalili predstavu. Ranija dela[uredi | uredi izvor] Joneskova najranija, ali i najinovativnija dela su jednočine antidrame: Ćelava pevačica (1950), Poduka (1951), Stolice (1952) i Žak ili pokornost (1955). Ti apsurdni skečevi, kojima je dao naziv „antikomadi” ili „antidrame” (fra. anti-pièce), opisuju moderni osećaj otuđenosti, i nemogućnosti i besmislenosti komunikacije sa nadrealnom komičnom silom, parodirajući konformizam buržoazije i konvencionalnih pozorišnih formi. U njima Jonosko odbija konvencionalnu fabulu kao bazu, i umesto toga uzima njihovu dramsku strukturu iz akcelerirajućih ritmova i(li) cikličnih ponavljanja. Zanemaruje psihologiju i logički dijalog, time opisujući dehumanizovani svet sa mehaničkim, skoro lutkarskim likovima koji govore na non-sequituru. Jezik postane sve ređi, sa rečima i materijalnim objektima koji dobiju vlastiti život, povećavajući likove i stvarajući osećaj opasnosti. Velike drame[uredi | uredi izvor] Sa Neplaćenim ubicom (1959, njegova druga velika, prava drama; prva je bila Amedi ili kako ga se otarasiti), Jonesko je započeo istraživanje više podržanih dramskih situacija sa više humaniziranih likova. Od istaknutijih likova treba spomenuti Berengera, koji je bio glavni lik u više Joneskovih drama, od kojih je zadnja Vazdušni pešak iz 1963. Berenger je poluautobiografski lik koji izražava Joneskovo čudenje i strepnju za otuđenost stvarnosti. On je komično naivan, čime zadobiva simpatiju publike. U Neplaćenom ubici on se susreće sa smrću u obliku serijskog ubice. U Nosorogu on posmatra svoje prijatelje kako se jedan po jedan pretvaraju u nosoroga dok on sam ostaje nepromenjen protiv tog talasa konformizma. Baš u ovoj drami, Jonesko silno izražava njegov strah prema ideološkom konformizmu, inspirisanoj usponom Željezne garde u Rumunskoj za vreme 1930-ih. Kralj umire iz 1962. predstvlja ga kao kralja Berengera I, lika prosečnog čovjeka koji pokušava da se pomiri sa vlastitom smrću. Kasnija dela[uredi | uredi izvor] Joneskova kasnija dela dobila su znatno manju pažnju. Među ta dela spadaju i Žeđ i glad (1966), Igre od krvoprolića (1971), Magbet (1972, slobodna adaptacija Šekspirovog Magbeta) i Ce formidable bordel (1973). Osim libreta za operu Maksimilin Kolbe (za koju je muziku napisao Dominik Probst), koja je izvedena u 5 zemalja, ekranizirana i snimljena na CD, Jonesko nije pisao nijedno pozorišno delo posle Putovanja k mrtvima 1981. Međutim, Ćelava pevačica se još i danas igra u Pozorištu Hačete[6] gde je prvi put izvedena 1952. Bibliografija[uredi | uredi izvor] Njegove najznačajnije drame su: Ćelava pevačica (1950) Lekcija (1951) Stolice (1952) Amede, ili kako ga izgubiti (1954) Žak, ili pokornost (1955) Novi stanar (1955) Almina improvizacija (1956) Nosorog (1959) Kralj umire (1962) Šetnja po vazduhu (1963) Žeđ i glad (1964) Magbet (1972) avangardna drama avangarda

Lepo očuvano Ežen Jonesko, rođen kao Euđen Jonesku (franc. Eugène Ionesco, rum. Eugen Ionescu; Slatina, 26. novembar 1909 — Pariz, 28. mart 1994), bio je rumunski i francuski dramski pisac, jedan od utemeljivača pravca Teatar apsurda. Pored humora i ismevanja banalnih situacija, Joneskove drame dočaravaju usamljenost i beznačajnost ljudskog postojanja. Osim drama, pisao je i eseje, pripovetke i druga dela. Biografija[uredi | uredi izvor] Jonesko je rođen 26. novembra 1909. u rumunskom gradu Slatini. Otac mu je bio Rumun, a majka Francuskinja grčko-rumunskog porekla.[1] Otac mu je bio pravoslavne vere. Njegova baka sa majčine strane bila je grkopravoslavne vere, ali se preobratila u religiju svog supruga, protestantizam, te je i Joneskova majka odgajena kao protestantkinja. Sam Jonesko je kršten kao rumunski pravoslavac. Mnogi izvori navode njegov datum rođenja kao 1912, ali to je greška nastala iz Joneskove vlastite taštine.[2] Jonesko se 1911. seli u Francusku gde ostaje sve do 1922. kada se vraća u rodnu Rumuniju.[3] Njegovi roditelji su se razveli za vreme boravka u Francuskoj, 1916.[3] Po povratku u Rumuniju, morao je ponovo da uči rumunski jezik kako bi mogao da normalno prati predavanja tokom školovanja u Bukureštu.[3] Nakon srednje škole, 1928. počinje studije francuske književnosti na univerzitetu u Bukureštu. Na univerzitetu je diplomirao 1933. Za vrijeme studija upoznao se sa Emilom Sioranom i Mirčom Elijadom, te su njih troje postali doživotni prijatelji. Jonesko se 1936. oženio sa Rodicom Burileanu (1910 - 2004). Brak im je doneo jednu kći za koju je Jonesko napisao mnogo nekonvencionalnih priča za decu. Dobivši stipendiju[3] 1938, beži pred rumunskim fašizmom nazad u Francusku gde je završio svoj doktorski rad. Zbog izbijanja Drugog svetskog rata 1939, ostao je tamo, u Marselju, ali se konačno nastanio u Francuskoj tek 1942. Nakon oslobađanja Pariza 1944, Jonesko se sa porodicom preselio tamo. Uprkos dogotrajnom boravku u Francuskoj, državljanstvo je dobio tek 1950.[4] Jonesko je 1970. odlikovan članstvom u Francuske akademije.[5] Jonesko je dobio i mnogo nagrada od kojih su najistaknutije: Nagrada na Turskom festivalu za film 1959, Prix Italia 1963, Nagrada Asocijacije pozorišnih pisaca 1966, Grand Prix National za pozorište 1969, Monaco Grand Prix 1969, Austrijska državna nagrada za evropsku književnost 1970, Nagrada Jerusalim 1973, te počasni doktorati na univerzitetima u Njujorku, Levenu, Vorviku i Tel Avivu. Jonesko je preminuo u Parizu 28. marta 1994. u svojoj 84. godini, a sahranjen je na pariškom groblju Monparnas. Iako je Jonesko pisao gotovo samo na francuskom, on je jedan od najodlikovanijih rumunskih umetnika. Jonesko - književnik[uredi | uredi izvor] Koreni njegove prve drame[uredi | uredi izvor] Kao i Semjuel Beket, Jonesko je u pozorište došao jako kasno. Svoju prvu dramu, Ćelavu pevačicu, napisao je tek 1948, a prvi put je izvedena je tek 1950. Sa 40 godina odlučio je da nauči engleski jezik koristeći Asimil metodu brižnog kopiranja celih rečenica kako bi ih zapamtio. Kada bi ih ponovno pročitao, osećao se kao da nije učio engleski, nego je otkrivao neke zapanjujuće istine kao ta da ima 7 dana u nedelji, da je tavanica gore, a pod dole tj. stvari koje je već znao, ali koje su ga iznenedno pogodile kao zapanjujuće koliko su one zapravo neosporno istinite. Ovaj osjećaj samo se intenzivirao sa predstavljanjem likova znanih kao „G. i Gđa. Smit” u kasnijim iskustvima. Na njegovo iznenađenje, Gospođa Smit obavestila je svoga supruga da imaju nekoliko dece, da žive u Londonu, da se prezivaju Smit, da je gospodin Smith službenik, da imaju sluškinju Meri, koja je Engleskinja, baš kao i njih dvoje. Veliki značaj gospođe Smit, mislio je, je njezina jako metodična procedura u njezinom traganju za istinom. Za Joneskja, klišeji i istinite činjenice iz uvodnog razgovora raspadale su se u divlju karikaturu i parodiju gde se sam jezik raspada i puca na fragmente reči. Jonesko je odlučio da prevede to iskustvo u dramu, Ćelavu pevačicu, koja je prvi put izvedena 1950, a režirao ju je Nikolas Bataj. Izvođenje je bilo totalni krah i prošlo je neopaženo sve dok par uspešnih kritičara i pisaca, među kojima su bili i Žan Anuj i Rajmond Keno, nisu pohvalili predstavu. Ranija dela[uredi | uredi izvor] Joneskova najranija, ali i najinovativnija dela su jednočine antidrame: Ćelava pevačica (1950), Poduka (1951), Stolice (1952) i Žak ili pokornost (1955). Ti apsurdni skečevi, kojima je dao naziv „antikomadi” ili „antidrame” (franc. anti-pièce), opisuju moderni osećaj otuđenosti, i nemogućnosti i besmislenosti komunikacije sa nadrealnom komičnom silom, parodirajući konformizam buržoazije i konvencionalnih pozorišnih formi. U njima Jonosko odbija konvencionalnu fabulu kao bazu, i umesto toga uzima njihovu dramsku strukturu iz akcelerirajućih ritmova i(li) cikličnih ponavljanja. Zanemaruje psihologiju i logički dijalog, time opisujući dehumanizovani svet sa mehaničkim, skoro lutkarskim likovima koji govore na non-sequituru. Jezik postane sve ređi, sa rečima i materijalnim objektima koji dobiju vlastiti život, povećavajući likove i stvarajući osećaj opasnosti. Velike drame[uredi | uredi izvor] Sa Neplaćenim ubicom (1959, njegova druga velika, prava drama; prva je bila Amedi ili kako ga se otarasiti), Jonesko je započeo istraživanje više podržanih dramskih situacija sa više humaniziranih likova. Od istaknutijih likova treba spomenuti Berengera, koji je bio glavni lik u više Joneskovih drama, od kojih je zadnja Vazdušni pešak iz 1963. Berenger je poluautobiografski lik koji izražava Joneskovo čudenje i strepnju za otuđenost stvarnosti. On je komično naivan, čime zadobiva simpatiju publike. U Neplaćenom ubici on se susreće sa smrću u obliku serijskog ubice. U Nosorogu on posmatra svoje prijatelje kako se jedan po jedan pretvaraju u nosoroga dok on sam ostaje nepromenjen protiv tog talasa konformizma. Baš u ovoj drami, Jonesko silno izražava njegov strah prema ideološkom konformizmu, inspirisanoj usponom Željezne garde u Rumunskoj za vreme 1930-ih. Kralj umire iz 1962. predstvlja ga kao kralja Berengera I, lika prosečnog čovjeka koji pokušava da se pomiri sa vlastitom smrću. Kasnija dela[uredi | uredi izvor] Joneskova kasnija dela dobila su znatno manju pažnju. Među ta dela spadaju i Žeđ i glad (1966), Igre od krvoprolića (1971), Magbet (1972, slobodna adaptacija Šekspirovog Magbeta) i Ce formidable bordel (1973). Osim libreta za operu Maksimilin Kolbe (za koju je muziku napisao Dominik Probst), koja je izvedena u 5 zemalja, ekranizirana i snimljena na CD, Jonesko nije pisao nijedno pozorišno delo posle Putovanja k mrtvima 1981. Međutim, Ćelava pevačica se još i danas igra u Pozorištu Hačete[6] gde je prvi put izvedena 1952. Bibliografija[uredi | uredi izvor] Njegove najznačajnije drame su: Ćelava pevačica (1950) Lekcija (1951) Stolice (1952) Amede, ili kako ga izgubiti (1954) Žak, ili pokornost (1955) Novi stanar (1955) Almina improvizacija (1956) Nosorog (1959) Kralj umire (1962) Šetnja po vazduhu (1963) Žeđ i glad (1964) Magbet (1972)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Funky Business kapital igra kako talenat svira Jonas Riderstral, Kjel A. Nordstrom Autori, uvek u crno odeveni i glatko izbrijani švedski profesori iz stokholmske Škole za ekonomiju, poznati su po tome da svojim studentima ne drže predavanja ni seminare, već gigove - svojevrsne zabavnopoučne predstave.Knjigom Funky Business dvojica autora predočila su istinski manifest novoga poslovnog doba, gramatiku i popis recepata uspešnosti, u medijima već epski opevane, nove ekonomije. Knjiga, koja se u dve godine postojanja još drži u prvih pet na top-lestvici najčitanijih magazina Financial Times, do sada je doživela dvadeset i osam izdanja na dvadeset i pet jezika. Funky Business, Nordstrom Kjel & Riderstral Jonas Funky Business (u podnaslovu: `Kapital igra kako talenat svira`), delo je u Evropi prodato u preko milion primeraka, a okarakterisano i kao `manifest novog poslovnog doba` , `Biblija moderne poslovne filozofije` (Red Magazine), kao i delo koje je `plod obimnog istraživanja, knjiga duhovita i inteligentna, koja vam nudi obilje provokativnih ideja` (Business Voice). Autori Funky Business-a su dva švedska doktora nauka mlađe generacije. Nordstrom radi u Institutu za međunarodno poslovanje pri Ekonomskom fakultetu u Stokholmu, a Riderstrale je zaposlen u Centru za više studije rukovođenja na Ekonomskom fakultetu u Stokholmu. Osnovni postulat ove knjigeje da nam sledi, ni manje ni više, nego `treća revolucija mozgova` u kojoj da biste `preživeli i uspeli, morate da se naoružate najsmrtonosnijim oružjem - znanjem` i u kome `tržište - dominantna institucija sadašnjice, nije zamena za odgovornost, već mehanizam za odvajanje efikasnog od neefikasnog`. Autori Funky business-a smatraju da je osnovno sredstvo proizvodnje malo, sivo i teži oko 1,3 kilograma - ljudski mozak, dakle, a da je novi hladni rat koji je pred nama još suptilniji. U njemu, naime, ratuju - mozgovi s mozgovima. Autori bitan aspekt pobede u novoj tržišnoj utakmici vide u znanju, koje je `novo bojno polje za države, kompanije i pojedince`. Nordstrom i Riderstrale predviđaju da bi naši domovi uskoro mogli da postanu hramovi virtualne realnosti, ispunjeni raznim napravama., `kao Gejtsov, možda, samo manji`, a promene vide svuda, pre svega, u porodici, istićući da su tokom šezdesetih, američki očevi sa svojom decom razgovarali u proseku 45 minuta dnevno, a danas - samo šest. Oni navode i sledeći podatak: Kada je Stokke u Francuskoj pokrenuo prodajnu kampanju za dečju stolicu `trip-trap`, otkrio je da francuske porodice više ne ručavaju zajedno. Rešenje za novonastalu situaciju u svetu biznisa, ali i na svakom tržištu, pa i na onom koje postoji u kapilarnim društvenim strukturama, autori vide u totalnoj inovaciji, koja se odnosi na inoviranje novim strategijama, brzinom, pameću, istićući da `niko nema monopol nad kreativnošću, pa ni Majkrosoft`. Društvo je postalo `zavisno od brzine, a svi mi živimo - uživo`, kažu Nordstrom i Riderstrale i rešenje vide samo u tome da se kapital natera da igra po našem modelu, insistirajući da `kapital igra kako talenat svira` i napominjući da `prosek nikada ne pobeđuje`. Izgleda da je `tešiteljskoj ekonomiji` i reinterptretiranju Marksa i društva onako kako je kome tog trenutka odgovaralo - napokon odzvonilo. Srećom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Biblioteka NESANICA, 18. knjiga, Komična jednočinka, ćirilica, 40 str, 20 cm, Na kraju knjige zajednička fotografija: urednik Petar Krdu i Ežen Jonesko u jednom razgovoru u Parizu 9. septembra 1991. godine Ežen Jonesko (franc. Eugène Ionesco, rum. Eugen Ionescu) je bio francuski i rumunski dramski pisac. Njegovo ime po rođenju bilo je Euđen Jonesku. Rođen je u Slatini u Rumuniji, 26. novembra 1909. godine, a umro je u Parizu, 28. marta 1994. godine. Smatra se jednim od presudnih ličnosti za utemeljenje pravca „Teatar apsurda“. U dramskom radu, pored humora kao građu, je koristio apsurdnost i usamljenost ljudske egzistencije. Pored plodnog i značajnog dramskog rada, napisao je nekoliko pripovijedaka i eseja. Najznačajnije drame koje je Jonesko napisao su: „Ćelava pjevačica“ (1950. godine), „Lekcija“ (1951. godine), „Stolice“ (1952. godine), „Nosorog“ (1959. godine), „Kralj umire“ (1962. godine), „Šetnja po vazduhu“ (1963. godine) i „Makbet“ (1972. godine). Lični život Ežen Jonesko je rođen 1909. godine u Rumuniji, u porodici koja se često selila. Djetinjstvo je proveo na relaciji Rumunija-Francuska. Njegov otac je bio advokat. Roditeljima je bilo stalo do njegovog kvalitetnog školovanja, kako bi izabrao zanimanje koje bi mu omogućilo pristojan život. Sa tri godine imao je želju da postane prodavac vrućih kestena, a onda je želio da postane oficir, pa ljekar. Kada je u odraslim godinama sumirao svoje dječačke ambicije i želje došao je do zaključka kako je zapravo čitavo vrijeme htio da radi poslove koje imaju bilo kakve veze sa literaturom. Već od najmlađih dana mnogo ga je privlačilo pozorište, pa je u vezi s tim Ežen izjavio: „Sa majkom sam bio u Luksemburškom parku gde se nalazilo lutkarsko pozorište. Imao sam četiri godine, svi oko mene su se smijali, ali ja nisam. Majka je mislila da mi je dosadno i htjela je da napusti predstavu, ali ne, meni uopšte nije bilo dosadno, naprotiv – bio sam prikovan, očaran, gotov!“ Nakon što su mu se roditelji razveli svu brigu o njemu preuzela je njegova majka. U Bukureštu je studirao francuski jezik, književnost i filozofiju. Nakon studija je boravio u Parizu, gdje je otkrio veliku ljubav prema teatru. Jonesko se u Francuskoj smatra najvažnijim dramskim piscem nakon Drugog svjetskog rata. Isto tako, u njegovoj rodnoj Rumuniji važi za jednog od najvećih dramatičara. Njegova opsesija prema pozorištu trajala je cijeli život. Svoje prve pozorišne komade napisao je pedesetih godina prošlog vijeka, prvobitno na rumunskom, a zatim na francuskom. Godine 1936. se oženio, te je iz ovog braka rođena njegova ćerka kojoj je posvetio veliki broj priča za djecu. U Francuskoj se konačno nastanio 1942. godine. Francusko državljanstvo je dobio 1950. godine. Tu je objavio svoje prvo djelo, dramu „Ćelava pjevačica“, 1950. godine, koja mu je donijela jedno od vodećih mjesta među piscima avangardnog teatra. Zatim je napisao i objavio i druge apsurdne drame, kao i neka djela koja imaju politički karakter. Takva je bila njegova drama koju je objavio 1958. godine „Nosorog“. Njegov dramski rad zasnivao se na dramama koje su prožete dubokim razmišljanjima o grijehu, jeziku i smrti. Cijeli život je bio podvojen između francuske i rumunske kulture, njihovih jezika, vrijednosti i društvenih običaja, između očeve i majčine zemlje Francuske, za kojom je čeznuo kada je bio daleko od nje. Iako je najčešće pisao na fracuskom jeziku, najveća priznanja je dobio kao rumunski pisac. Tokom posljednjih godina života usmjerio se na druge žanrove u pisanju, kao što su autobiografije i romani. Svjetsku slavu je stekao na svojim dramama. Ežen Jonesko je umro 1994. godine u 86. godini života, u Parizu gdje je i sahranjen.

Ustaški zločini genocida i suđenje Andriji Artukoviću 1986. godine / Milan Bulajić Beograd 1988./1989. Tvrd povez, zaštitni omotom, ilustrovano 891 + 953 + 656 + 785 strana + strane sa fotografijama. Napomena: sitnija oštećenja zaštitnog omota; knjige su veoma dobro očuvane. Iz sadržaja: KNJIGA I Predgovor Vladimira Dedijera SCRIPTA MANET, autorova „Pristupna besjeda” Ustaški ministar dr Andrija Artuković — Ustaško-klerofašistički rad na razbijanju Jugoslavije između dva rata, Artukovićeva Ekstradicija iz Francuske i suđenje u Beogradu 1936, NDH kao genocidna tvorevina, Prvi zahtev Vlade FNRJ za izručenje Andrije Artukovića i odluka američkog suda iz 1959. da se izručenje odbija, Suđenje Adolfu Ajhmanu u Jerusalimu 1961, Drugi zahtev Vlade SFRJ da se Artuković izruči Jugoslaviji I odluka američkog suda o njegovoj ekstradiciji iz 1984. Analitička dokumentacija za optužnicu protiv Andrije Artukovića — Odluka o proglašenju Artukovica za ratnog zločinca iz 1945. Optužnice iz 1951, usklađena optužnica iz 1984. i dopune optužnice iz 1985, Optužnica iz 1986, Ustaški zločini genocida nad Srbima u Hrvatskoj, Zločini genocida nad Srpskom pravoslavnom crkvom, Zločini genocida nad Srbima U Hercegovini, Bosni i Sremu. KNJIGA II Zločini genocida nad Jevrejima i Romima, Sistem koncentracionih logora Jasenovac, Masovno ubijanje dece — najteži oblik ustaških zločina genocida. Zagrebački proces Andriji Artukoviću 1986. godine — istražni postupak, Glavna rasprava, Pitanje kvalifikacije krivičnih dela Andrije Artukovića i izostavljanje krivičnog dela genocida, Žalbe pravnih zastupnika i stavovi viših sudskih instanci, „Krunski svedok” optužbe Bajro Avdić i njegovi lažni iskazi pred sudom, Ustaški zločini genocida na području Vrginmosta i Gline, Pokolj Srba u pravoslavnoj crkvi u Glini i odgovornost Andrije Artukovića za zločine genocida na ovom području, Nalazi Državne komisije za utvrđivanje zločina o odgovornosti Andrije Artukovića za zločine na području Vrginmosta i Gline, Zločini genocida na Kordunu i Baniji. Vatikan i NDH — O odgovornosti hrvatske katoličke crkve i nadbiskupa Alojzija Stepinca, Stav Vatikana prema Jugoslaviji u toku rata, Misija njujorškog biskupa Spelmana, Stepinčev odnos sa Svetom stolicom i njegova poseta Vatikanu, Vrhovni sud Hrvatske utvrđuje Stepinčevu odgovornost, Zavod sv. Jeronima u Rimu kao sklonište ustaških zločinaca posle rata. Umesto zaključka: Poziv na dijalog i utvrđivanje istorijske istine. KNJIGA III-IV Zavera ćutanja i traganje za istinom. Optužujem. Istorijska paralela: 1914-1941. Pitanje odgovornosti pravosudnih i drugih institucija SFRJ u slučaju suđenja Andriji Artukoviću. Ustaški genocid kao tabu-tema. Zaštita zločinaca. Nalazi u arhivama Ujedinjenih nacija, Međunarodnog Crvenog krsta i drugim arhivskim zbirkama u svetu. Od „prebrojavanja” žrtava kao tabua do „igre brojeva” i navodne „pogibeljomanije”. Propast Nezavisne države Hrvatske, Spasavanje zločinaca, bekstvo Andrije Artukovića i uloga zapadnh saveznika. Poslednji dani Andrije Artukovića u Zagrebu 1987—1988. Bajro Avdić — „krunski svedok” na zagrebačkom procesu Andriji Artukoviću. Logori Gospić, Jadovno, Pag I Jasenovac. Ustaški zločini u Lici, na Kordunu, u Slavoniji i Bosni. Zašto nije napadan logor Jasenovac? Jasenovac i Andrija Hebrang. Vatikan i Nezavisna država Hrvatska prema dnevniku Đuzepea Masučija. Nova istraživanja, novi odgovori, nova pitanja. Do sada nepoznata dokumenta i svedočenja iz stranih i naših arhiva.

U vrlo dobrom stanju Engleski bez profesora : komična jednočinka / Ežen Jonesko ; [s rumunskog preveo Petru Krdu] Vrsta građe drama Jezik srpski Godina 1997 Izdavanje i proizvodnja Vršac : Književna opština Vršac, 1997 (Beograd : Žig) Fizički opis 34 str., [1] list s tablom ; 19 cm Drugi autori - osoba Krdu, Petru, 1952-2011 = Cârdu, Petru, 1952-2011 Biblioteka Nesanica Prevedeno prema: Englezeşte fǎrǎ profesor / Eugen Ionescu; izvornik na franc. jeziku Slika autora i beleška o delu na koricama. Jonesko, Ežen, 1909-1994 = Ionesco, Eugène, 1909-1994 Biblioteka NESANICA, 18. knjiga, Komična jednočinka, ćirilica, 40 str, 20 cm, Na kraju knjige zajednička fotografija: urednik Petar Krdu i Ežen Jonesko u jednom razgovoru u Parizu 9. septembra 1991. godine Ežen Jonesko (franc. Eugène Ionesco, rum. Eugen Ionescu) je bio francuski i rumunski dramski pisac. Njegovo ime po rođenju bilo je Euđen Jonesku. Rođen je u Slatini u Rumuniji, 26. novembra 1909. godine, a umro je u Parizu, 28. marta 1994. godine. Smatra se jednim od presudnih ličnosti za utemeljenje pravca „Teatar apsurda“. U dramskom radu, pored humora kao građu, je koristio apsurdnost i usamljenost ljudske egzistencije. Pored plodnog i značajnog dramskog rada, napisao je nekoliko pripovijedaka i eseja. Najznačajnije drame koje je Jonesko napisao su: „Ćelava pjevačica“ (1950. godine), „Lekcija“ (1951. godine), „Stolice“ (1952. godine), „Nosorog“ (1959. godine), „Kralj umire“ (1962. godine), „Šetnja po vazduhu“ (1963. godine) i „Makbet“ (1972. godine). Lični život Ežen Jonesko je rođen 1909. godine u Rumuniji, u porodici koja se često selila. Djetinjstvo je proveo na relaciji Rumunija-Francuska. Njegov otac je bio advokat. Roditeljima je bilo stalo do njegovog kvalitetnog školovanja, kako bi izabrao zanimanje koje bi mu omogućilo pristojan život. Sa tri godine imao je želju da postane prodavac vrućih kestena, a onda je želio da postane oficir, pa ljekar. Kada je u odraslim godinama sumirao svoje dječačke ambicije i želje došao je do zaključka kako je zapravo čitavo vrijeme htio da radi poslove koje imaju bilo kakve veze sa literaturom. Već od najmlađih dana mnogo ga je privlačilo pozorište, pa je u vezi s tim Ežen izjavio: „Sa majkom sam bio u Luksemburškom parku gde se nalazilo lutkarsko pozorište. Imao sam četiri godine, svi oko mene su se smijali, ali ja nisam. Majka je mislila da mi je dosadno i htjela je da napusti predstavu, ali ne, meni uopšte nije bilo dosadno, naprotiv – bio sam prikovan, očaran, gotov!“ Nakon što su mu se roditelji razveli svu brigu o njemu preuzela je njegova majka. U Bukureštu je studirao francuski jezik, književnost i filozofiju. Nakon studija je boravio u Parizu, gdje je otkrio veliku ljubav prema teatru. Jonesko se u Francuskoj smatra najvažnijim dramskim piscem nakon Drugog svjetskog rata. Isto tako, u njegovoj rodnoj Rumuniji važi za jednog od najvećih dramatičara. Njegova opsesija prema pozorištu trajala je cijeli život. Svoje prve pozorišne komade napisao je pedesetih godina prošlog vijeka, prvobitno na rumunskom, a zatim na francuskom. Godine 1936. se oženio, te je iz ovog braka rođena njegova ćerka kojoj je posvetio veliki broj priča za djecu. U Francuskoj se konačno nastanio 1942. godine. Francusko državljanstvo je dobio 1950. godine. Tu je objavio svoje prvo djelo, dramu „Ćelava pjevačica“, 1950. godine, koja mu je donijela jedno od vodećih mjesta među piscima avangardnog teatra. Zatim je napisao i objavio i druge apsurdne drame, kao i neka djela koja imaju politički karakter. Takva je bila njegova drama koju je objavio 1958. godine „Nosorog“. Njegov dramski rad zasnivao se na dramama koje su prožete dubokim razmišljanjima o grijehu, jeziku i smrti. Cijeli život je bio podvojen između francuske i rumunske kulture, njihovih jezika, vrijednosti i društvenih običaja, između očeve i majčine zemlje Francuske, za kojom je čeznuo kada je bio daleko od nje. Iako je najčešće pisao na fracuskom jeziku, najveća priznanja je dobio kao rumunski pisac. Tokom posljednjih godina života usmjerio se na druge žanrove u pisanju, kao što su autobiografije i romani. Svjetsku slavu je stekao na svojim dramama. Ežen Jonesko je umro 1994. godine u 86. godini života, u Parizu gdje je i sahranjen.

Autor - osoba Kerol, Luis, 1832-1898 = Carroll, Lewis, 1832-1898 Naslov Alisa u zemlji čuda ; Alisa u svetu ogledala ; Pisma deci / Luis Kerol ; ilustrovao Viktor Šatunov ; [prevod Luka Semenović, Svetozar Koljević, Branko Kovačević] Vrsta građe kratka proza ; dečje, opšte Jezik srpski Godina 1998 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1998 (Subotica : Minerva) Fizički opis 277 str. : ilustr. ; 21 cm Drugi autori - osoba Šatunov, Viktor Semenović, Luka Koljević, Svetozar Kovačević, Branislav Paunović, Zoran Zbirka ǂBiblioteka ǂOvejana zrnca (karton) Napomene Prevodi dela: Alice`s adventures in Wonderland ; Through the looking-glass ; Letters of Lewis Carroll Pravo ime autora: Charles Lutwidge Dodgson Str. 273-276: Nestašna olovka Luisa Kerola / Zoran Paunović Str. 277: Beleška o piscu / Z. P. Najlepše izdanje `Alise` koje se može pronaći na našem tržištu. Osim Alise u zemlji čuda u knjizi se nalaze još dva dela Luisa Kerola. To su `Alisa u svetu ogledala` i `Pisma deci`. Odličan prevod Svetozara Koljevića, Luke Semenovića i Branka Kovačevića. Belešku o piscu napisao je naš poznati prevodilac Zoran Paunović. Tvrd povez, bogato ilustrovano na najfinijoj hartiji. Alisa u zemlji čuda (engl. Alice`s Adventures in Wonderland, često skraćeno kao Alice in Wonderland) je roman iz 1865. koji je napisao engleski pisac Čarls Latvidž Dodžson (Charles Lutwidge Dodgson) pod pseudonimom Luis Kerol (Lewis Carroll). Knjiga govori o devojčici po imenu Alisa (Alice) koja nakon što propadne kroz zečju rupu dospeva u svet mašte u kome žive neobična i antropomorfna stvorenja. Priča se poigrava s logikom na način koji joj je obezbedio dugotrajnu popularnost kako kod dece, tako i kod odraslih. Knjiga se smatra jednim od najkarakterističnijih predstavnika takozvanog žanra literarnog apsurda, a njena naracija i struktura imale su ogromni uticaj, prvenstveno u žanru fantastike. Alisa je objavljena 1865. godine, tri godine nakon što su Čarls Latvidž Dodžson i velečasni Robinson Dakvort veslali u čamcu 4. jula 1862. (ovaj popularni datum „zlatnog poslepodneva” može biti zbunjujuću ili čak još jedna Alisinih priča, jer je taj specifični dan je bio hladan, oblačan i kišovit), uzvodno Temzom sa tri mlade kćeri Henrija Lidela (zamenika kancelara Oksfordskog univerziteta i dekana Hristove crkve), koje su se zvale: Lorina Šarlot Lidel (13 godina, rođena 1849) („Prima” u uvodnom stihu knjige); Alis Plezans Lidel (10 godina, rođena 1852) („Sekunda” u uvodnom stihu); Edit Meri Lidel (8 godina, rođena 1853) („Tercija” u uvodnom stihu). Sadržaj Devojčica Alisa je sedela na obali reke jednog letnjeg dana, dok je njena sestra čitala knjigu. Ugledala je Belog zeca, koji je stalno govorio da kasni. Začudila mu se, jer je bio obučen. Pošla je za njim u zečju rupu, koja je bila vrlo duboka i kroz nju je lagano padala. Pad je trajao jako dugo. Našla se u hodniku. Ponovo je ugledala Belog zeca koji je ušao u jedan lepi vrt, do kojega su vodila vrata. Alisa je htela ući unutra, ali nije mogla, jer je bila prevelika. Na jednom stoliću u bočici bio je napitak na kojem je pisalo, da ga popije. Kada ga je popila smanjila se, ali su vrata bila zaključana. Da bi došla do ključa, pojela je kolač s porukom `pojedi me`, ali umesto da bude još manja, povećala se. Naišao je Beli zec koji se uplašio kada je ugledao Alisu. Ona se ponovo smanjila, ali toliko da je pala u bocu vode. Na kraju je ipak ušla u vrt, tako što je plivajući u boci prošla kroz ključaonicu. U zemlji čudesa, Alisa je upoznala više različitih likova. Boravila je u kući Belog zeca, gde je popila iz boce i ponovo narasla zaglavivši se u kući. Gušter Bil, pomoćnik Belog zeca popeo se na dimnjak, da izvidi situaciju. Alisa ga je nogom šutnula u nebo. Uspela se osloboditi i krenula je dalje. Na raskršću je srela Gusenicu koja puši lulu. Dala joj je gljivu s dva kraja. Kada pojede jedan kraj smanji se, a kada pojede drugi poveća se. Nakon više smanjivanja i povećavanja, vratila se na normalnu veličinu. Nasmejana mačka uputila je Alisu kuda da ide. Pila je čaj sa Martovskim zecom i Ludim šeširdžijom. Uvredili su je pričama pa ih je napustila uz komentar, da je to najgluplja čajanka na kojoj je bila. Došla je do kraljičinog vrta. Pojavio se zec s trubom, a iza njega agresivna kraljica, miroljubivi kralj i vojnici od karata za poker. Vojnici su igrali kriket; loptica je bila jež, a palice su bili flamingosi. Neko je na dvoru ukrao kolače pa je bilo suđenje. Kraljica je htela ubiti Alisu, ali ona je pojela deo kolača koji joj je ostao od pre pa je počela rasti. Odjednom se probudila i bila je doma. Shvatila je da je to sve bio divan san. MG45

Prvo izdanje 1. Edition Miroljub Todorović (Skoplje, 1940) srpski je pesnik, osnivač i teoretičar je srpskog i jugoslovenskog neoavangardnog stvaralačkog pokreta signalizam. Biografija[uredi | uredi izvor] Ratne godine je proveo kao izbeglica sa majkom, učiteljicom, i sestrom u mestima oko Velike Morave, gde je završio osmogodišnju školu. Godine 1954. sa porodicom prelazi u Niš, gde završava gimnaziju. Diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu 1963. godine. Jedno vreme je studirao na trećem stepenu istog fakulteta Međunarodno javno pravo. Kao član redakcije studentskog lista za kulturu Vidici učestvovao je u studentskoj pobuni 1968. Tada je njegova pesma „Koračnica crvenog univerziteta“ umnožena u više hiljada primeraka i aklamacijom na studentskom zboru u zgradi Filozofskog fakulteta prihvaćena kao himna Beogradskog univerziteta. Godine 1969. je osnovao neoavangardni književno-umetnički pokret signalizam, a sledeće godine je pokrenuo Internacionalnu reviju Signal. Radio je kao novinar, profesor u srednjoj školi, sekretar redakcije, urednik časopisa i savetnik za međurepubličku i međunarodnu kulturnu saradnju u Ministarstvu kulture Republike Srbije. Godine 1982. je otišao u penziju i u potpunosti se posvetio književnom i umetničkom radu. Poezija, eseji i intermedijalni radovi Miroljuba Todorovića objavljivani su na više jezika u antologijama, zbornicima, katalozima, listovima i časopisima u Evropi, Severnoj i Južnoj Americi, Australiji, Južnoj Koreji i Japanu. Kao umetnik, imao je dvanaest samostalnih izložbi i izlagao je na preko šest stotina kolektivnih međunarodnih izložbi crteža, kolaža, vizuelne poezije, mejl-arta i konceptualne umetnosti. Zastupljen je u biografskom leksikonu Srbi koji su obeležili XX vek (pet stotina ličnosti), Serbs who marked the 20th Century (five hundred persons), Beograd, 2006. O radu Miroljuba Todorovića i signalizmu, pokretu koji je on osnovao, odbranjene su tri doktorske disertacije (dr Julijan Kornhauzer, Jagjelonski Univerzitet u Krakovu, Poljska, 1980; dr Živan Živković, Filološki fakultet u Beogradu, 1991; dr Milivoje Pavlović, Filozofski fakultet u Kosovskoj Mitrovici, 2002) i objavljeno dvadesetak monografskih publikacija. U fondu Biblioteke Srpske akademije nauka i umetnosti postoji Posebna biblioteka Miroljuba Todorovića [1], a u Istorijskom arhivu Beograda Legat Miroljuba Todorovića.[2] Nagrade[uredi | uredi izvor] Nagrada „Pavle Marković Adamov”, za poetski opus i životno delo, 1995. Nagrada „Oskar Davičo”, za najbolju knjigu objavljenu u 1998. godini (Zvezdana mistrija); Nagrada „Todor Manojlović”, za moderni umetnički senzibilitet, 1999. Vukova nagrada 2005. godine, za izuzetan doprinos razvoju kulture u Srbiji i na svesrpskom kulturnom prostoru; Nagrada Vukove zadužbine 2007. godine, za umetnost, za zbirku poezije Plavi vetar; Nagrada Zlatno slovo 2008. godine, za knjigu Šatro priče u izdanju Srpske književne zadruge, kao najbolja knjiga kratke proze objavljene u 2007. godini; Priznanje „Krleža“ za životno delo, 2010; Priznanje za životno delo Udruženja književnika Srbije, 2010. Zlatni beočug Kulturno-prosvetne zajednice Beograda, za trajni doprinos kulturi grada, 2011.[3] Objavljeni radovi[uredi | uredi izvor] Knjige poezije[uredi | uredi izvor] Planeta (1965) Signal (1970) Kyberno (1970) Putovanje u Zvezdaliju (1971) Svinja je odličan plivač (1971) Stepenište (1971) Poklon-paket (1972) Naravno mleko plamen pčela (1972) Trideset signalističkih pesama (1973) Gejak glanca guljarke (1974) Telezur za trakanje (1977) Insekt na slepoočnici (1978) Algol (1980) Textum (1981) Čorba od mozga (1982) Gejak glanca guljarke (drugo prošireno izdanje, 1983) Chinese erotism (1983) Nokaut (1984) Dan na devičnjaku (1985) Zaćutim jeza jezik jezgro (1986) Ponovo uzjahujem Rosinanta (1987) Belouška popije kišnicu (1988) Soupe de cervau dans l Europe de l Est (1988) Vidov dan (1989) Radosno rže Rzav (1990) Trn mu crven i crn (1991) Ambasadorska kibla (1991) Sremski ćevap (1991) Dišem. Govorim (1992) Rumen gušter kišu pretrčava (1994) Striptiz (1994) Devičanska Vizantija (1994) Glasna gatalinka (1994) Ispljuvak oluje (1995) U cara Trojana kozje uši (1995) Planeta (zajedno sa poemom Putovanje u Zvezdaliju, drugo prošireno izdanje, 1995) Smrdibuba (1997) Zvezdana mistrija (1998) Električna stolica (1998) Recept za zapaljenje jetre (1999) Azurni san (2000) Pucanj u govno (2001) Gori govor (2002) Foneti i druge pesme (2005) Paralelni svetovi (2006) Plavi vetar (2006) Rana, reč i pesma (2007, sa Dejanom Bogojevićem) Zlatno runo (2007) Ljubavnik nepogode (2009) Svinja je odličan plivač i druge pesme (2009) Glad za neizgovorljivim (2010) Pandorina kutija (2015) Lovac magnovenja: izabrane i nove pesme (2015) Knjige proze[uredi | uredi izvor] Tek što sam otvorila poštu (epistolarni roman, 2000) Došetalo mi u uvo (šatro priče, 2005) Dnevnik 1982 (2006) Prozor (snovi, 2006) Šatro priče (2007) Laj mi na đon (internet izdanje, 2007) Šoking-blu (šatro roman, 2007) Kisnem u kokošinjcu (šatro žvake, 2008) Boli me blajbinger (2009) Torba od vrbovog pruća (kratke priče, 2010) Dnevnik signalizma 1978-1983 (2012) Dnevnik 1985 (2012) Apeiron (Internet izdanje 2013) Knjige eseja i polemika[uredi | uredi izvor] Signalism (na engleskom jeziku, 1973) Signalizam (1979) Štep za šumindere (1984) Pevci sa Bajlon-skvera (1986) Dnevnik avangarde (1990) Oslobođeni jezik (1992) Igra i imaginacija (1993) Haos i Kosmos (1994) Ka izvoru stvari (1995) Planetarna kultura (1995) Žeđ gramatologije (1996) Signalism Yugoslav Creative Movement (na engleskom jeziku, 1998) Miscelaneae (2000) Poetika signalizma (2003) Tokovi neoavangarde (2004) Jezik i neizrecivo (2011) Vreme neoavangarde (2012) Stvarnost i utopija (2013) Prostori signalizma (2014) Nemo propheta in patria (2014) Iz signalističkog dokumentacionog centra. 2 / Miroljub Todorović i Marina Abramović (2017) Izvori signalizma: intervjui (2018) Knjige za decu[uredi | uredi izvor] Miš u obdaništu (2001) Blesomer (2003) Bookworks (knjige umetnika)[uredi | uredi izvor] Fortran (1972) Approaches (1973) Signal-Art (1980) Zlatibor (1990) Šumski med (1992) Antologije[uredi | uredi izvor] Signalistička poezija (1971) Konkretna, vizuelna i signalistička poezija (1975) Mail Art - Mail Poetry (1980) Tags: Signal casopis signalizam signalism visual concrete poetry avantgarde art

“U ovoj knjizi se pitam šta sam kao biće, majka, umetnik. U njoj sam najviše ja.” Voz M je knjiga putovanja Peti Smit po vlastitoj duši, sećanjima, kafeima, gradovima i životu njenih bližnjih. A bližnji su joj ne samo porodica već i Bertolt Breht, Silvija Plat, Artur Rembo, Frida Kalo, Nikola Tesla. Na ovom hodočašću stranice knjige pohode duhovi “gubitaka” Peti Smit: voljenog supruga (Freda “Sonika” Smita), brata, izgubljenog kaputa, omiljene Murakamijeve knjige zaboravljene kraj aerodromskog toaleta, foto-aparata ostavljenog na plaži, “njenog” kafea koji je – zatvoren, kuća mnogih suseda sravnjenih sa zemljom besom uragana.Osim što je majstor pisane i vizuelne reči, bard nota, Peti Smit je i vrsni fotograf. Otud je ova knjiga putovanja kroz život i toponime nadopunjena slikama melanholije sa njenih fotografija. – Vladislav Bajac “Dok je knjiga memoara Samo deca iz 2010. pratila njen put od detinjstva do slave, Voz M se ne kreće pravolinijski od jednog do drugog odredišta. On meandrira između njenog unutrašnjeg života i njenog javnog života, povezujući snove, odraze i sećanja. Bogati, inventivni jezik Peti Smit mami čitaoca po ovom putu bez uzora.” – M. G. Lord, The New York Times Voz M je ozbiljna književnost pre nego tek knjiga sećanja slavne ličnosti…A (Peti Smit) ume da bude i duhovita (postoji jedna posebno dobra scena u kojoj ona u svom omiljenom kafeu na svojoj omiljenoj stolici zatiče neku ženu te pobesni kao u nekoj komediji: “Da je ovo epizoda Ubistava u Midsomeru, ovu ženu bi zasigurno pronašli zadavljenu iza napuštene vikarije”). Čitanje ove knjige je uranjanje u um jednog umetnika. – Elis O’Kif, The Guardian Knjiga Voz M proglašena je najboljom knjigom 2016. u izboru časopisa NME (New Musical Express) i nominovana je 2017. za nagradu Gremi u kategoriji “Album izgovorene reči” (koja uključuje poeziju, audio-knjige i pripovedanje). Peti Smit je rođena 30. decembra 1946. godine u Čikagu, kao najstarije od četvoro dece Beverli Smit, džez pevačice i konobarice i Granta Smita, radnika u fabrici Hanivel. Porodica se 1950. godine preselila iz čikaškog Sautsajda u Filadelfiju, a zatim 1956. u Vudberi u Nju Džerziju. Već u srednjoj školi zanimala se za muziku i performans. Zaljubila se u muziku Džona Koltrejna, Litl Ričarda i Roling stonsa, i često učestvovala u školskim predstavama i mjuziklima. Nakon mature, 1964. godine, zaposlila se u fabrici igračaka. To kratkotrajno ali izuzetno neprijatno iskustvo opisano je na njenom prvom singlu Piss Factory. Nakon toga, upisala se na učiteljski koledž „Glasboro Stejt“ – poznatiji kao Univerzitet Rovan – pripremajući se da postane nastavnica likovnog u srednjoj školi, ali njena želja da fokus nastave bude isključivo na eksperimentalnim i neafirmisanim umetnicima nije odgovarala školskoj administraciji. Sa poljuljanim umetničkim ambicijama, preselila se u Njujork i neko vreme radila u knjižari na Menhetnu. Najpre je izabrala poeziju kao svoj vid umetničkog izražavanja: Peti Smit je održala svoje prvo, danas legendarno javno čitanje, 10. februara 1971. godine u Crkvi Svetog Marka u Boveriju, u Njujorku. Poezija praćena gitarom Lenija Keja, predstavila ju je kao svežu i obećavajuću pojavu u umetničkim krugovima Njujorka. Kasnije te godine učestvovala je kao koautor i glumica u poluautobiografskoj predstavi Sema Šeparda Cowboy Mouth. Nekoliko narednih godina posvetila se pisanju. Godine 1972. objavila je svoju prvu knjigu poezije, Seventh Heaven i, uprkos tome što se knjiga prodala u malom tiražu, dobila je dosta laskavih kritika, kao i sledeće dve zbirke, Early Morning (1972) i Witt (1973). Nakon toga objavila je još nekoliko proznih i pesničkih dela: Ha! Ha! Houdini! (1977), Babel (1978), Woolgathering (1992), Early Work (1994), The Coral Sea (1996), Patti Smith Complete (1998), Strange Messinger (2003), Auguries of Innocence (2005), Land 250 (2008), Trois (2008). Kao vizuelna umetnica prvu izložbu svojih crteža imala je 1973. Celog života se bavi la fotografijom: od polaroidne do klasične. Peti Smit je 2005. godine odlikovana najvišim Ordenom viteza umetnosti i književnosti, Francuske Republike; a pripala joj je i medalja „Ketrin Hepbern“ za 2013. godinu, koja se dodeljuje ženama koje oličavaju „inteligenciju, hrabrost i nezavisnost“. Godine 2010, Peti Smit je objavila knjigu Just Kids – sećanja i lični osvrt na mladost i blisku vezu s fotografom Robertom Mejpltorpom krajem šezdesetih i sedamdesetih u Njujorku. Knjiga je postala bestseler Njujork tajmsa i osvojila jednu od najstarijih i najuglednijih američkih književnih nagrada „National Book Award“. Godine 2015. najavljeno je i snimanje TV serije bazirane na toj knjizi. Posle niza poetskih i muzičkih performansa, 1974. godine osnovala je Patti Smith Group i nastupala s njom do 1979. godine. Do danas je objavila više od deset albuma. Najpoznatiji je Horses, 1975. kojim je značajno uticala na pojavu i razvoj pank pokreta.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 1933. Benedikt XV. lat. Benedictus PP. XV. (Peglia, Ligurija, 21. studenog 1854. – Rim, 22. siječnja 1922.), rođen kao Giacomo della Chiesa, 258. poglavar Katoličke Crkve, papa od 3. rujna 1914. do smrti 1922. Rodio se 21. studenog 1854. u Pegli (danas u sastavu grada Genove), u plemićkoj obitelji markiza, od oca Giuseppea i majke Giovanne, rođene Migliorati. Ta je obitelj u prošlosti dala jednog papu – Cosima Miglioratija (kao papa Inocent VII.), (1404. – 1406.). Godine 1875. Giacomo odlazi na studij teologije u Genovi, gdje studira civilno pravo. U prosincu 1878. zaređen je za svećenika, te nastavlja studij na Papinskom sveučilištu Gregoriana u Rimu, gdje stječe doktorat iz teologije i kanonskog prava. Mladi Giacomo opredjeljuje se za diplomatsku službu, te od 1882. do 1887. je tajnik nunciju Marinu Rampolli del Tindaru (1843. – 1913.) u Španjolskoj, a kada je Rampolla postao kardinal i državni tajnik pape Lava XIII. i Giacomo odlazi u Rim u Državno tajništvo. Kada Rampollu nasljeđuje kardinal Rafaelo Merry del Val (1865. – 1930.) Giacomo ostaje u samom vrhu Kurije, kao sastavljač dokumenata. Bio je niskog rasta, pa su ga u Kuriji zvali «il piccoletto». Godine 1907. papa Pio X. imenuje ga nadbiskupom Bologne. Sedam godina kasnije, u svibnju 1914. godine isti papa imenuje ga kardinalom. Ni tri mjeseca kasnije, papa Pio X. iznenada umire i kardinal della Chiesa je s još pedeset šest kardinala pozvan u Rim na konklave. Izbor za papu Kardinal Giacomo della Chiesa Bile su to veoma teške konklave, jer su se u njima našli kardinali čije su zemlje međusobno bile zaračene. Te godine Italija još nije bila u ratu, te je vjerojatno i to utjecalo na ishod konklava. Nakon tri dana i deset krugova glasovanja 3. rujna 1914. godine Giacomo della Chiesa izabran je za novoga papu, kao Benedikt XV. Zanimljivo je to da se tada pojavio mali problem prilikom odjevanja Pape u novu odoru. Naime, prilikom izbora novoga pape svaki puta budu izrađene tri papinske odore u različitim veličinama no, ovoga puta sve tri odore su bile prevelike za papu, pa je službeni krojač morao s nekoliko pribadača suziti i skratiti odoru. Mnogi su to tumačili činjenicom da na njega nitko nije računao. Zbog ratnih žrtava, kao znak žalosti, Papa je odredio da se ustoličenje obavi uz minimalne troškove, tako da je krunjenje umjesto na Trgu sv. Petra obavljeno u Sikstinskoj kapeli, u prisustvu nekoliko kardinala i veleposlanika. Papa Benedikt XV. Mirotvorac Pontifikat Niskog rasta, mršav, iskrivljene kralježnice, ali pun energije i dobre volje, papa Benedikt XV. se pokazao kao pravi dušobrižnik u teškim okolnostima rata. Samo par dana nakon izbora Papa upućuje zaraćenim stranama apel za mir i protiv nehumanosti rata. U ratnom vihoru papa Benedikt XV. se držao strogo neutralno, suzdržavajući se od osude bilo koje strane. U Vatikanu otvara ured koji vodi brigu o razmjeni zarobljenika i njihovu povratku kućama. U kolovozu 1917. papa šalje saveznicima i centralnim silama jedan program od sedam točaka, kojim preporučuje mir zasnovan na pravima, a ne na vojnim uspjesima. No, nitko to nije želio prihvatiti, jer su svi i pravno htjeli ozakoniti svoja osvajanja. Benedikt XV. je dao punu podršku Ligi naroda, te dekretom `Pacem Dei munus` od 23. svibnja 1920. godine naglašava da bi Liga naroda morala preuzeti međunarodne probleme i rješavati ih. Za razliku od svojih predhodnika (Pija IX., Lava XIII. i Pija X.) papa Benedikt XV. je radio na približavanju Crkve i Kraljevine Italije. U Vatikanu raste broj stranih predstavništava, pa je čak i Velika Britanija uspostavila svoje predstavništvo, prvo nakon XVII. stoljeća. Za vrijeme njegovog pontifikata spor između Svete Stolice i Kraljevine Italije nije riješen, ali je papa Benedikt XV. postavio dobre temelje za budući dogovor ukinuvši zabranu o nesudjelovanju katolika u državnim poslovima, koju je uveo papa Pio X. Da bi poboljšao odnose s odvojenim Crkvama, Papa u svibnju 1917. godine otvara kongregaciju za Istočne Crkve i Institut za Istočne nauke. Iste godine papa proglašava novi Crkveni zakonik (Codex iuris canonici) i određuje komisiju koja će odrediti autentična tumačenja Zakonika. Za nešto više od sedam godina svoga pontifikata papa Benedikt XV. napisao je dvanaest enciklika. Svoju prvu encikliku `Ad beatissimi apostolotum` od 1. studenog 1914. godine papa je posvetio traženju mira. I u drugim svojim enciklikama Papa se bavi pitanjima mira (`Quod Iam Diu` – 1918.; `Pacem, Dei munus pelcherrimum` – 1920.), te brigom za djecu u poratnoj Europi (`Paterno Iam Diu` – 1919.; `Annus Iam plenus` – 1920.). Svoju posljednju encikliku `Fausto appetente Dei` posvećenu sv. Dominiku, Papa je izdao samo sedam mjeseci prije svoje smrti. Iako jedan od najmanje upamćenih papa XX. stoljeća, bio je jedinstven u svom humanom pristupu za vrijeme Prvog svjetskog rata. «Papu mira» kako je poslije nazvan, nitko nije slušao. No, još za života, u Istanbulu Turci podižu papi Benediktu XV. spomenik s natpisom: «Velikom Papi svjetske tragedije... dobročinitelju naroda bez obzira na narodnost i vjeru». Kao papa, Benedikt XV. se ponašao aristokratski, ali blago, iako se ponekad znao i razljutiti. Bio je poznat po svojoj velikodušnosti, odazivajući se na sve pozive za pomoć od siromašnih Rimskih obitelji, s velikim novčanim darovima iz svojih privatnih prihoda. Benedikt XV. je gajio veliku pobožnost prema Blaženoj Djevici Mariji, pa je kao i svi moderni pape, podsticao nošenje smeđeg škapulara Blažene Djevice Marije od Monte Carmela (Scapulare Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo). Papina smrt Sarkofag pape Benedikta XV. U prvim danima siječnja 1922. papa Benedikt XV. se razbolio od jake prehlade. Pri jednom napadu kašlja svom tajniku je rekao: `Nisu ovo valjda trube koje najavljuju smrt`. Diljem svijeta se nagađalo o papinoj bolesti, pa su neke novine čak i objavile na naslovnim stranicama vijest o papinoj smrti, iako na to još ništa nije upućivalo. Kraj pape Benedikta XV. ipak je došao i to neočekivano. Obolio je od upale pluća, te je samo četiri dana kasnije, 22. siječnja 1922. gotovo naprasno preminuo. Pokopan je u kripti Bazilike sv. Petra, pokraj groba svoga prethodnika pape Pija X. Mirotvorac Benedikt XV. malo je poznat široj javnosti po svom diplomatskom djelovanju. Pokušao je na brojne način zaustaviti veliko krvoproliće koje je napravio Prvi svjetski rat. Ističe se Benediktov apel 1. kolovoza 1917. godine u kojem je rat nazvao `beskorisnim krvoprolićem`. Zbog takvog čvrstog proturatnog stava zamjerio se ondašnjim zagovornicima rata. Bio je `proročki papa`, jer su `njegova jasnoća i djela onemogućili da Crkva opravdava rat, kojim se pokušalo kršćansku vjeru iskoristiti u ratne, promocijske i mobilizacijske svrhe`.

07432) SRBIJA U MODERNIZACIJSKIM PROCESIMA 19. i 20. veka 2 , grupa autora , Institut za noviju istoriju Srbije Beograd 1998 , Položaj žene kao merilo modernizacije , naučni skup , ZAKONODAVSTVO Dr Marija Draškić i dr Olga Popović-Obradovte - PRAVNI POLOŽAJ ŽENE PREMA SRPSKOM GRADANSKOM ZAKONIKU (1844-1946) Dr Vesna Nikolić-Ristanović - KRIVIČNOPRAVNA ZAŠTITA ŽENA U SRBIJI 19. i 20. VEKA Dr Dorde Stanković - ŽENA U USTAVIMA KRALJEVINE JUGOSLAVIJE (1918-1945) Dr Momčilo Mitrović - ŽENE I REPRESIVNO ZAKONODAVSTVO U SRBIJI 1944-1952. GODINE ŠKOLOVANJE Dr Nedeljko Trnavac - INDIFERENTNOST PREMA ŠKOLOVANJU ŽENSKE DECE U SRBIJI 19. VEKA Mr Maja Nikolova - ŠKOLOVANJE ŽENSKE MLADEŽI U SRBIJI DO 1914. Dr Ljubinka Trgovčević - O STUDENTKINJAMA IZ SRBIJE NA STRANIM UNIVERZITETIMA DO 1914. GODINE INSTITUCIJE DRŽAVE I DRUŠTVA: dvor, crkva, vojska Mr Ana Stolić - DVOR U BEOGRADU (1880-1903) IZMEĐU TRADICIONALNOG I MODERNOG Dr Radmila Radić - STAVOVI O ŽENI U RADOVIMA PRAVOSLAVNIH TEOLOGA. Dr Mile Bjelajac - OFICIRSKA ŽENA U SRBIJI I JUGOSLAVIJI 1862-1946. DRŽAVNE ŽENSKE INSTITUCIJE Dr Latinka Perović - MODERNOST I PATRIJARHALNOST KROZ PRIZMU DRŽAVNIH ŽENSKIH INSTITUCIJA: VIŠA ŽENSKA ŠKOLA (1863-1913) NACIONALNI POKRETI I INSTITUCIJE Dr Vitomir Vuletić - UJEDINJENA OMLADINA SRPSKA I DRUŠTVENI POLOŽAJ ŽENE Mr Biljana Šimunović - MATICA NAPREDNIH ŽENA - SEKCIJA MATICE SRPSKE 1918-1941. GODINE SELO GRAD: Svet rada i porodice Dr Momčilo Isić - ŽENA U SEOSKOJ PORODICI U SRBIJI IZMEĐU DVA RATA. Dr Milutin Folić - DRUŠTVENI POLOŽAJ ŽENE U JUŽNOJ SRBIJI U DRUGOJ POLOVINI 19. I NA POČETKU 20. VEKA Mr Miroslav Perišić - ŽENA U DRUŠTVENOM ŽIVOTU U SRBIJI KRAJEM 19. VEKA Dr Milica Milenković - ŽENE RADNICE U PRIVREDI SRBIJE 1918-1929. GODINE. Dr Dubravka Stajić - ŽENE I SVET RADA U TRANZICIJI Dr Gordana Tripković - MATERINSTVO I MODERNIZACIJA U SRPSKOJ VOJVOĐANSKOJ PORODICI PROFESIONALNA PRAVA I PROFESIONALNE ORGANIZACIJE Mr Dubravka Stojanović - ŽENE `U SMISLU RAZUMEVANJA NAŠEG NARODA` Slučaj žena stručnjaka u Srbiji 1903-1912 Mirjana Obradović - UDRUŽENJE UNIVERZITETSKI OBRAZOVANIH ŽENA U JUGOSLAVIJI 1927-1941. GODINE. STVARALAŠTVO I STVARAOCI Dr Miloš Nemanjić - ŽENE SRBIJE KAO DEO STVARALAČKE INTELIGENCIJE OD POČETKA STVARANJA SAMOSTALNE DRŽAVE DO 1920. GODINE. Dr Vesna Matović - ŽENSKA KNJIŽEVNOST I SRPSKI MODERNIZAM - SAGLASJA I RASKOLI Dr Branka Prpa-Jovanović - BILJEŠKE O ISIDORI SEKULIĆ: `KRVAVI NACIJONALIZMI` POLITIKA I POLITIČKI ŽIVOT Dr Gordana Krivokapić-Jović `DRUŠTVO ZA PROSVEĆIVANJE ŽENE I ZAŠTITU NJENIH PRAVA` - RADIKALI I ŽENSKO PRAVO GLASA POSLE PRVOG SVETSKOG RATA Dr Slavoljub Cvetković - BORBA ZA RAVNOPRAVNOST I JEDNAKOST ŽENA KAO DEO KLASNOG I MODERNIZACIJSKOG PROCESA U SRBIJI Mr Marina Arsenović-Pavlović - METODOLOŠKI PROBLEMI U ISTRAŽIVANJIMA POLITIČKE SOCIJALIZACIJE ŽENA. RAT Dr Žarko Jovanović - ŽENE SRBIJE U RATU 1941-1945. Dr Mihailo Stanišić - STAVOVI (RAVNOGORSKOG) ČETNIČKOG POKRETA PREMA ŽENI Bojan B. Dimitrijević - ŽENE RAVNOGORSKOG SELA 1943-1944. Dr Nikola Cvetković - LIKOVI ŽENA U NARODNOJ POEZIJI OSLOBODILAČKIH RATOVA JAVNO MNJENJE, ŠTAMPA O ŽENI I ŽENSKA ŠTAMPA Dr Predrag J. Marković - MESTO ŽENE U JAVNOM MNJENJU BEOGRADA 1918-1965. Dr Mira Bogdanović - ŽENSKO PITANJE U ČASOPISU `NOVA EVROPA` (1920-1941). Dr Vera Gudac-Dodić - ANALIZA TEKSTOVA O ŽENI U LISTU `POLITIKA` 1945-1953. Svetlana Stefanović - ŽENSKA ŠTAMPA: `ŽENA I SVET` 1925-1941. SHVATANJA O ŽENI I ŽENSKOM PITANJU Dr Nadežda Jovanović - DRAGOLJUB JOVANOVIĆ O ULOZI ŽENE U DRUŠTVU Dr Branko Nadoveza - NEKA KONZERVATIVNA GLEDIŠTA O POLOŽAJU ŽENE U SRBIJI IZMEĐU DVA SVETSKA RATA Dr Dragan Subotić - GRAĐANSKE I SOCIJALISTIČKE IDEJE O ŽENSKOM PITANJU U SRBIJI (19.1 20. VEK) LIČNOSTI Mr Sofija Božić - MILICA TOMIĆ: STREMLJENJE KA MODERNOM. Anja Suša - MAGĀ MAGAZINOVIĆ I MODERNOST ANGAŽMANA ŽENE. PRIPADNICE DRUGIH NARODNOSTI Jovanka Veselinović - JEVREJSKA ŽENA U BEOGRADU OD DRUGE POLOVINE 19. VEKA DO DRUGOG SVETSKOG RATA... Mr Zoran Janjetović - NEMICE U LOGORIMA ZA FOLKSDOJČERE U VOJVODINI 1944-1948. ŽENE U ISTORIJI I ISTORIJA ŽENA: pitanje metoda Neda Božinović - ŽENE U MODERNIZACIJSKIM PROCESIMA U JUGOSLAVIJI I SRBIJI.. Dr Smiljana Đurović - ISTORIJA ŽENA - OPŠTA METODOLOŠKA RAZMATRANJA SA OSVRTOM NA JUGOSLOVENSKI ISTORIJSKI PROSTOR U 20. VEKU ... Dr Anđelka Milić - PATRIJARHALNI POREDAK, REVOLUCIJA I SAZNANJE O POLOŽAJU ŽENE PRILOZI Др Вера Весковик-Вангели ЕДНАКВОСТА НА ЖЕНАТА ВО СОВРЕМЕНОТО ОПШТЕСТВО: ПАРАДОКС ИЛИ ПАРАДИГМА PODACI O AUTORIMA. mek povez, format 16,5 x 23,5 cm , latinica, 580 strana

Detalji predmeta Stanje Polovno Аутор - особа Хамовић, Драган, 1970- = Hamović, Dragan, 1970- Наслов Мракови, руге / Драган Хамовић ; илустрације Слободан Маринковић Врста грађе поезија Циљна група одрасли, опште (лепа књижевност) Језик српски Година 1992 Издавање и производња Краљево : Слово : Књижевни клуб Краљево, 1992 (Краљево : Слово) Физички опис 43 стр. : илустр. ; 22 cm Други аутори - особа Маринковић, Слободан Збирка ǂБиблиотека ǂСлово : савремени краљевачки писци ; 5 ISBN 86-7463-040-5 (брош.) Напомене Тираж 500. УДК 821.163.41-1 Dela Poezija Mrakovi, ruge (1992) Nameštenik: poema (1994) Matična knjiga (2007) Album ranih stihova (2007) Žeženo i nežno (2012) Zmaj u jajetu: naivne pesme (2013) Tiska (2015) Meko jezgro (2016) Popravljam uspomene / Remont vospominaniй (2017) Bežanijska kosa (2018) Izvod iz matične knjige (2019) Rođen kao zmaj: pesme dečje i nimalo naivne (2019) Lik sa Limesa (2020) Zaštitna maska (2020) Dve hiljade dvadeseta (2021) Prisutni građani: u spomen kraljevačkih žrtava rata 1941-1945 (2021) Izmeštenik (2023) Eseji, kritike, monografije Stvari ovdašnje: mali ogledi na zavičajne književne motive (1998) Pesničke stvari: iz srpske poezije XX veka (1999) Poslednje i prvo: mala knjiga o srpskoj poeziji XX veka (2003) Morava (kao koautor) (2006) S obe strane: eseji i kritike (2006) Leto i citati: poezija i poetika Jovana Hristića (2008) Pesma od početka: eseji, kritike i zapisi (2009) Raičković: pesnički razvoj i poetičko okruženje (2011) Matični prostor (2012) Put ka uspravnoj zemlji: moderna srpska poezija i njena kulturna samosvest (2016) Momo traži Kapora: problem identiteta u Kaporovoj prozi (2016) Preko veka: iz srpske poezije XX i XXI stoleća (2017) Lica jednine (2018) Znaci raspoznavanja: prilozi za samorazumevanje srpske književnosti (2020) Roman Rod oraha (2022) Priređivački rad Zbornici Ivan V. Lalić, pesnik : zbornik, Narodna biblioteka, Kraljevo, 1996. (Biblioteka Preobraženje) Milosav Tešić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 1997. (Biblioteka Preobraženje ; knj. 2) Branislav Petrović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 1999. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj.3) Stevan Raičković, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2000. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 4) Alek Vukadinović, pesnik : zbornik, 2001. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 5) Matija Bećković, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2002. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 6) Borislav Radović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2003. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 7) Rajko Petrov Nogo, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2004. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 8) Milovan Danojlić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2005. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 9) Miroslav Maksimović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2006. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 10) Zlata Kocić, pesnikinja : zbornik, Kraljevo, 2007. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 11) Dušan Radović i razvoj moderne srpske književnosti : zbornik radova, Beograd : Učiteljski fakultet, 2008. Đorđo Sladoje, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2008. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 12) Novica Tadić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2009. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 13) Bratislav R. Milanović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2010. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 14) Petar Pajić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2011. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 15) O pesmama, poemama i poetici Matije Bećkovića : zbornik radova, Beograd : Institut za književnost i umetnost ; Učiteljski fakultet Univerziteta u Beogradu, 2012. Ivan Negrišorac, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2012. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 16). Gojko Đogo, pesnik : zbornik, 2013. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 17) Pesnička poetika Oskara Daviča : zbornik radova, Beograd : Institut za književnost i umetnost ; Biblioteka šabačka, 2013. Pesničko delo i misao o poeziji Milovana Danojlića : zbornik radova, Beograd–Trebinje : Institut za književnost i umetnost ; Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu, 2013. Spomenica Momi Kaporu: zbornik, Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske, 2013. Miloš Crnjanski, poezija i komentari: Beograd–Novi Sad: Institut za književnost i umetnost, Filološki fakultet, Matica srpska, 2014. Petar Cvetković, pesnik : zbornik, Kraljevo 2014. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 18) Ranko Jovović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2015. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 19) Đorđe Nešić, pesnik : zbornik, 2016. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 20) Poezija Branka V. Radičevića: zbornik radova, Beograd–Čačak: Institut za književnost i umetnost, Gradska biblioteka "Vladislav Petković Dis", 2016. Živorad Nedeljković, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2017. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 21) O poeziji i o poetici Borislava Radovića: Beograd: Institut za književnost i umetnost, Biblioteka grada Beograda, 2017. Mošo Odalović, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2018. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 22) Prilozi za poetiku Branislava Petrovića: zbornik radova, Beograd–Čačak, Institut za književnost i umetnost, Gradska biblioteka "Vladislav Petković Dis", 2019. Stevan Tontić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2019. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 23) Vladimir Jagličić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2020. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 24) Srpska književnost početkom 20. veka: modernost i stari zadaci: zbornik radova, Beograd: Institut za književnost i umetnost, 2020. Milan Nenadić, pesnik : zbornik, Kraljevo, 2021. (Edicija Povelja. Biblioteka Preobraženje ; knj. 25) Pripovedač Slavko Stamenić: zbornik, Kraljevo–Obrenovac, 2021. Književnost i kultura u čitanju Slobodana Jovanovića: zbornik radova, Beograd: Institut za književnost i umetnost, 2022. Knjige San za Dragana Ilića : prilozi o pesniku ; Kraljevo : Ibarske novosti, 1990. Najlepše pesme Milosava Tešića : Beograd : Prosveta, 2002. (Biblioteka Naj) Rajko Petrov Nogo, U Vilovome dolu : izabrane i nove pesme Beograd – Istočno Sarajevo : Zavod za udžbenike i nastavna sredstva Beograd ; Zavod za udžbenike i nastavna sredstva Istočno Sarajevo, 2005. Branislav Petrović, Žanka ; Beograd : Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, 2005. –(Biblioteka Zlatokrila) Nikola Tesla, Mladost i prvi izumi ; Beograd : Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, 2006. – (Biblioteka Knjiga i po) Novica Petković, Slovenske pčele u Gračanici : ogledi i članci o srpskoj književnosti i kulturi ; Beograd : Zavod za udžbenike, 2007. – (Biblioteka Nova dela) Novica Petković, Razgovori 1992–2004 ; priredio Dragan Hamović. Beograd : Učiteljski fakultet, 2009. – (Biblioteka Akademija) Nikola Tesla, Mladost i prvi izumi ; priredio i za decu prilagodio Dragan Hamović. –Beograd : Zavod za udžbenike, 2010.– (Biblioteka Knjiga i po) Novica Petković, Na izvoru žive vode : iz ostavštine ; Beograd : Zavod za udžbenike, 2010. – (Biblioteka Nova dela) Petar Petrović Njegoš, Neka bude što biti ne može : izbor iz speva Gorski vijenac ; Beograd : Zavod za udžbenike, 2010.– (Lektira za osmi razred osnovne škole) Živorad Nedeljković, Neumereni rad godina : izabrane pesme ; Čačak : Gradska biblioteka „Vladislav Petković Dis“, 2011.– (Biblioteka Knjiga gosta, 37) Pesnici u Žiči : besede na Preobraženje ; Kraljevo : Narodna biblioteka „Stefan Prvovenčani“, 2011. Novica Tadić, Ja i moja pratnja ; Beograd : Zavod za udžbenike, 2011 – (Biblioteka Nova dela) Novica Tadić, Sabrane pesme I : Prisustva, Smrt u stolici, Ždrelo, Ognjena kokoš, Pogani jezik ; Podgorica : Matica srpska – Društvo članova u Crnoj Gori, Izdavački centar, 2012. Novica Tadić, Sabrane pesme II : Ruglo, O bratu, sestri i oblaku, Kobac, Ulica ; Podgorica : Matica srpska – Društvo članova u Crnoj Gori, Izdavački centar, 2012. Novica Tadić, Sabrane pesme III : Napast, Potukač, Nepotrebni saputnici, Okrilje ; Podgorica : Matica srpska – Društvo članova u Crnoj Gori, Izdavački centar, 2012. Novica Tadić, Sabrane pesme IV : Tamne stvari, Neznan, Đavolov drug, Tu sam, u tami ; Podgorica : Matica srpska – Društvo članova u Crnoj Gori, Izdavački centar, 2012. Novica Tadić, Ostavština : Ja i moja pratnja, Stihovi iz beležnice, Grdana, Bibliografija ; Društvo članova u Crnoj Gori, Izdavački centar, 2012. Disu u gostima : izbor iz razgovora i beseda sa „Disovih proleća“ Čačak : Gradska biblioteka „Vladislav Petković Dis“, 2013. Spomen Principu : izbor poezije mladobosanaca i srpske poezije o Gavrilu Principu / Beograd: Naš Pečat, 2014. Hrana za ptice : pesmice i epigrami / Milovan Danojlić ; Beograd: Albatros plus, 2014. Večita pešadija i srodne pesme / Branko V. Radičević, Gradska biblioteka "Vladislav Petković Dis" i dr. Čačak–Lučani, 2017. Novica Tadić, sobom samim; Zavod za proučavanje kulturnog razvitka, Beograd, 2020. Nagrade i priznanja Nagrada „Milan Bogdanović”, za kritički tekst o knjizi Fascikla 1999/2000 Stevana Raičkovića, 2006. Nagrada „Branko Ćopić”, za zbirku poezije Matična knjiga, 2008. Nagrada „Zmajev pesnički štap”, 2014. Nagrada „Momčilo Tešić”, 2014. Nagrada „Đorđe Jovanović”, za knjigu Put ka uspravnoj zemlji. 2016. Oktobarska nagrada Grada Kraljeva, 2016. Zmajeva nagrada, za knjigu poezije Meko jezgro, 2017. Nagrada „Odzivi Filipu Višnjiću”, 2019.[8] Nagrada „Gordana Brajović”, 2020. Nagrada „Gračanička povelja”, 2020. Nagrada „Gomionica”, 2020.

Autor - osoba Tanasković, Darko, 1948- = Tanasković, Darko, 1948- Naslov Belezi vremena : pojave, događaji, ljudi / Darko Tanasković ; [fotografija Srđa Mirković] Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2014 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Pravoslavna reč, 2014 (Novi Sad : Daniel print) Fizički opis 241 str. : autorova slika ; 24 cm Drugi autori - osoba Mirković, Srđa Kecmanović, Nenad, 1947- = Kecmanović, Nenad, 1947- (karton) Napomene Tiraž 1.000 Str. 9-13: Tanaskovićevi belezi / Nenad Kecmanović Darko Tanasković : biografski podaci: str. [245] Podaci o prvom objavljivanju tekstova uključenih u knjigu: str. 240-241. Knjiga `Belezi vremena` sastoji se od tridesetak članaka prethodno objavljenih u listu `Pečat` i nekoliko drugih novina i nedjeljnika, u kojima je riječ o neoosmanizmu, odnosima Srbije sa susjedima, ali u kojima se analiziraju i odnosi velikih sila i situacija na Bliskom istoku. Kao svojevrsni centar gravitacije, u Belezima vremena, po našem mišljenju, ključno mesto zaslužuje sveobuhvatni spoljnopolitički ogled Oštrica meke moći. Na svega nekoliko stranica, autoru polazi za rukom da, čak i čitaocu kome spoljna politika i njeni instrumenti nužno ne predstavljaju predmet primarnog interesovanja, ovaj sve aktuelniji fenomen objasni uprkos njegovoj složenosti i višeslojnosti. Tanaskovićev neumorni realizam ovde je najbolje iskazan rečima da „u svetu nikada nije bilo, nema i neće biti potpune ravnopravnosti među narodima i državama“. Prepoznavajući ljudske glave „kao istinsko i odsudno bojište“ današnjice, a precizno dijagnostikujući „raširenu nekritičnost“ i „nepotrebnu inferiornost“ kao pretežne uzroke srpske malodušnosti, Tanasković poziva na promišljeno spoljnopolitičko delovanje „u utakmicama čiji ishod ne mora biti unapred poznat“. Čvrstih skrupula, a pritom ne izlazeći iz okvira racionalnog i naučno dokazivog, Tanasković skreće pažnju na klance opasnosti padanja u san „iz koga buđenja nema“ i na taj način brani kardinalne vrednosti zajednice kojoj pripada. (Dušan Spasojević) Darko Tanasković, rođen 4. januara 1948. u Zagrebu. Klasičnu (osmogodišnju) gimnaziju završio u Beogradu (1996). Na Filološkom fakultetu, takođe u Beogradu, diplomirao orijentalnu filologiju (1970), magistrirao (1972) i doktorirao (1979), disertacijom Arapski jezik u savremenom Tunisu – diglosija i bilingvizam, na istom fakultetu, gde je, na Katedri za orijentalistiku, izabran za asistenta-pripravnika za orijentalnu filologiju (1971). Kao docent (1980), vanredni profesor (1981) i, od 1988. godine, redovni profesor na ovoj katedri, predavao je više predmeta (Arapski jezik, Turski jezik, Uvod u orijentalnu filologiju, Arapsku književnost, Persijsku književnost, Osnove islamske civilizacije, a na postdiplomskim studijama Uvod u uporednu gramatiku semitskih jezika, Lingvističku i Književnu arabistiku, Islam i hrišćanstvo, Islamski fundamentalizam…). Objavio preko 700 naučnih i stučnih radova iz oblasti široko shvaćene orijentalistike, među kojima i knjige: Arapska poezija (1977), Sufizam (s I. Šopom, 1981, 2012), Arapski jezik u savremenom Tunisu (1982), Kontrastivna analiza arapskog i srpskohrvatskog jezika (1982), U dijalogu s islamom (1992), Tursko-srpski rečnik (u koautorstvu sa S. Đinđićem i M. Teodosijevićem, 1997), Na Istoku Zapada (sa M. Jevtićem, 2000, dva izdanja), Islam i mi (2000, četiri izdanja) , Jugoistok Srbije. Kontinuitet krize i mogući ishodi (s grupom autora, 2001), Gramatika arapskog jezika (sa A. Mitrovićem, 2005, dva izdanja) , Islam:dogma i život (2008, dva izdanja), Autonomija mišljenja ( sa M. Jevtićem,2009), Neoosmanizam (2010, 2011, 2015), Golub koji nije postao ptica (2012), Belezi vremena (2014), Iz dana u dan (2015) . Više radova štampano mu je na stranim jezicima. Darko Tanasković je po pozivu predavao na univerzitetima u Sarajevu , Skoplju, Alžiru i Rimu, kao i na Visokoj školi za društvene nauke ((Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales – EHESS)) u Parizu (1984); od 1990 je član Izvršnog komiteta Evroarapskog univerziteta (Université Euro-Arabe Itinérante) u Rimu, a 1995. je izabran u Evropsku akademiju nauka i umetnosti (Academia Scientiarum Et Artium Europea – Salcburg). Dopisni je član društva za turski jezik ((Türk Dil Kurumu)) u Ankari (2000) i inostrani član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske (2015). Gostovao na većem broju univerziteta u zemlji i svetu i održao niz javnih predavanja iz domena orijentalistike i islamologije. Od 1999. godine držao predavanja i na Univerzitetu primenjenih nauka „Megatrend“, a potom i na Akademiji za diplomatiju i bezbednost (Beograd) , Fakultetu za medije i komunikacije (Beograd), Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu (Beograd), Fakultetu političkih nauka (Banja Luka) i Filološkom fakultetu (Banja Luka). Saradnik Beogradske otvorene škole (BOŠ) i, ranije, Instituta za geopolitičke studije (Beograd). Profesor po pozivu u ECPD Univerzitetu UN u Beogradu (od 2007). Član je Udruženja književnih prevodilaca, Udruženja književnika Srbije i srpskog PEN-kluba. Od 2010. član je Spoljnopolitičkog saveta Ministarstva spoljnih poslova Srbije, a od 2013. predsednik Saveta Diplomatske akademije “Koča Popović” pri MSP. Počasni je predsednik Društva srpsko-azerbejdžanskog prijateljstva (2016). Darko Tanasković je, tokom univerzitetske karijere, pored ostalog, bio upravnik Katedre za orijentalistiku, prodekan, predsednik Saveta i Upravnog odbora Filološkog fakulteta, član Komisije za matičnost , Upravnog odbora i Saveta Univerziteta u Beogradu,kao i predsednik Odbora za humanističke nauke pri Zajednici, odnosno Ministarstvu nauke Srbije. Bio član Upravnog odbora Instituta za književnost i umetnost u Beogradu ,Upravnog odbora vaterpolo saveza Srbije. Predsednik je Upravnog odbora Narodnog muzeja u Beogradu (2013), a član Upravnog odbora SKZ, Upravnog odbora Matice srpske , Univerzitetske biblioteke “Svetozar Marković” i Kolarčeve zadužbine. Od 1995. do 1999. godine obavljao je dužnost ambasadora SRJ u Turskoj i (1998-1999) u Azerbejdžanu. Imenovan je, marta 2001, za člana jugoslovenske Komisije za istinu i pomirenje. Od 2002.do 2008. godine Darko Tanasković je bio na dužnosti izvanrednog i opunomoćenog ambasadora SRJ pri Svetoj Stolici ( u Vatikanu) i pri Malteškom viteškom redu. Od februara 2016. stalni je predstavnik Republike Srbije pri Unesku u Parizu. Papa Jovan Pavle II odlikovao ga je (oktobra 2004) ordenom Velikog krsta reda Pija IX, a Veliki Majstor Malteškog viteškog reda (oktobra 2005) ordenom Velikog krsta Reda za vojničke zasluge. Za doprinos kulturi Beograda, KPZ Beograda dodelila mu je priznanje „Zlatni beočug“ (2008), a 2014. izuzetnu „Vukovu nagradu“. Govori francuski, engleski, arapski, turski, italijanski i ruski jezik, a poznaje i latinski i starogrčki. Darko Tanaskovic je oženjen i ima troje dece. MG134

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Edmund Leach i D. Alan Aycock Kroz primenu antropoloških tehnika za analizu mitova, eseji u ovom svesku iz 1983. nude zanimljive strukturalističke uvide koji izazivaju razmišljanje za niz konkretnih slučajeva u Svetom pismu. Oni takođe daju neki prikaz prošlih interakcija između antropologa i hrišćanskih teologa i ulaze u debatu o istoričnosti biblijskih događaja. Edmund Lič je dugi niz godina bio zainteresovan za implikacije strukturalističkog načina analize mitova za objašnjenje biblijskih tekstova i problema. Njegovi eseji u ovoj knjizi nastavljaju liniju istraživanja koju je prvi razvio u Postanku kao mit (1969) i on ovde nastavlja svoje argumente sa karakterističnom bojom i briljantnošću izlaganja. Sa dva dela dr Alana Ejkoka o srodnim temama, ovaj tom daje fascinantan i kontroverzan doprinos proučavanju i tumačenju Biblije. Sir Edmund Ronald Leach FRAI FBA (7. studenog 1910. - 6. siječnja 1989.) bio je britanski socijalni antropolog i akademik. Služio je kao rektor King`s Collegea u Cambridgeu od 1966. do 1979. Također je bio predsjednik Kraljevskog antropološkog instituta od 1971. do 1975. Rane godine Osobni život Leach je rođen u Sidmouthu, Devon, kao najmlađi od troje djece i sin Williama Edmunda Leacha i Mildred Brierley. Njegov otac je posjedovao i bio upravitelj plantaže šećera u sjevernoj Argentini. Godine 1940. Leach se oženio Celijom Joyce koja je tada bila slikarica, a kasnije je objavila poeziju i dva romana. Dobili su kćer 1941., a sina 1946. godine. Obrazovanje i karijera Leach se školovao na koledžu Marlborough i koledžu Clare u Cambridgeu, gdje je 1932. diplomirao inženjerstvo s počastima. Nakon što je napustio Sveučilište Cambridge, Leach je 1933. sklopio četverogodišnji ugovor s Butterfieldom i Swireom u Kini, služeći u Hong Kongu, Šangaju, Chongqingu, Qingdaou i Pekingu. Nakon isteka ugovora otkrio je da mu se ne sviđa poslovna atmosfera i više nikada neće sjesti na uredski stolac. Namjeravao se vratiti u Englesku preko Rusije Transsibirskom željeznicom, ali sve veća politička previranja u Rusiji uvjerila su ga u suprotno. Dok je bio u Pekingu, Leach je imao slučajan susret s Kiltonom Stewartom, psihijatrom, bivšim mormonskim misionarom i piscem koji ga je pozvao na izlet na otok Botel Tobago blizu obale Formoze. I tako je na putu kući Leach proveo nekoliko mjeseci među Yami Botel Tobaga, otoka blizu obale Formoze. Ovdje je vodio etnografske bilješke i posebno se usredotočio na dizajn lokalnog broda. Ovaj je rad rezultirao člankom iz 1937. u antropološkom časopisu Man.[3] Vratio se u Englesku i studirao socijalnu antropologiju na London School of Economics kod Raymonda Firtha koji ga je upoznao s Bronisławom Malinowskim. Bio je aktivan član `čuvenog seminara` Malinowskog.[4] Godine 1938. Leach je otišao u Irak (Kurdistan) proučavati Kurde, što je rezultiralo društvenom i ekonomskom organizacijom Rowanduz Kurda.[5] Međutim, odustao je od ovog putovanja zbog Münchenske krize. Napisao je: `Imam ogromnu količinu sposobnosti za gotovo sve, ali do sada to nisam iskoristio apsolutno ništa... Čini se da sam visoko organizirani dio mentalnog aparata od kojeg nitko drugi nema nikakve koristi ` (D.N.B. 258). Godine 1939. namjeravao je proučavati brda Kachin u Burmi, ali se umiješao Drugi svjetski rat. Leach se potom pridružio vojsci Burme, od jeseni 1939. do ljeta 1945., gdje je postigao čin bojnika. Tijekom svog vremena u Burmi, Leach je stekao vrhunsko znanje o sjevernoj Burmi i njezinim brojnim brdskim plemenima. Posebno se dobro upoznao s narodom Kachin, čak je služio i kao zapovjednik neregularnih snaga Kachina.[4] To je rezultiralo objavljivanjem `Jinghpaw Kinship Terminology: An Experiment in Ethnographic Algebra` 1945. godine.[6] Nakon što je napustio vojsku 1946., vratio se na London School of Economics kako bi završio svoju disertaciju pod nadzorom Raymonda Firtha. U proljeće 1947. doktorirao je antropologiju. Njegova disertacija od 732 stranice temelji se na vremenu provedenom u Burmi i naslovljena je Kulturna promjena, s posebnim osvrtom na brdska plemena Burme i Assama.[7][8] Kasnije te iste godine, na zahtjev Sir Charlesa Ardena Clarka, tadašnjeg guvernera Sarawaka (tada pod britanskom kolonijalnom vlašću) i na preporuku Raymonda Firtha, Britansko kolonijalno vijeće za istraživanje društvenih znanosti pozvalo je Leacha da provede veliko istraživanje lokalne zajednice. naroda.[9] Izvješće iz 1948., Istraživanje društvenih znanosti u Sarawaku (kasnije objavljeno 1950.), korišteno je kao vodič za mnoga dobro poznata naknadna antropološka istraživanja regije. Uz izvješće, Leach je izradio pet dodatnih publikacija iz ovog rada na terenu. Po povratku s terenskog rada na Borneu, Leach je postao predavač na LSE-u. Godine 1951. Leach je osvojio Curl Essay Prize [10] za svoj esej Strukturalne implikacije matrilateralnog braka između rođaka, koji se oslanjao na njegove opsežne podatke o Kachinu kako bi iznio važne teorijske točke u vezi s teorijom srodstva.[11] Godine 1953. postao je predavač na Sveučilištu Cambridge, a 1957. unaprijeđen u Readera. Zajedno sa svojom suprugom Celijom, Leach je proveo godinu dana od 1960. do 1961. u Centru za napredna proučavanja bihevioralnih studija u Palo Altu u Kaliforniji. Ovdje je upoznao Romana Jakobsona, ruskog lingvista, popularizatora Saussureove strukturalne lingvistike i velikog utjecaja na teorijsko razmišljanje Levi-Straussa, što je dovelo do njegove strukturalne antropologije. Godine 1972. dobio je osobnu stolicu. Izabran je za rektora King`s Collegea u Cambridgeu 1966. i umirovljen je 1979.; predsjednik Kraljevskog antropološkog instituta (1971.–1975.); član Britanske akademije (od 1972.), a proglašen je vitezom 1975.

`Svinja je odličan plivač i druge pesme` predstavlja širi izbor pesama iz onih signalističkih poetskih žanrova koje sam svojevremeno imenovao kao: aleatorna, tehnološka, fenomenološka, kompjuterska, varijaciona, ready-made (nađena, gotova) i elementarna poezija. Većina ovih pesničkih oblika definisana je, kako u mojim manifestima i pratećim tekstovima, tako i u tekstovima (esejima) proučavalaca i tumača signalizma. Osnovu izbora čine ciklusi iz zbirki `Svinja je odličan plivač` (1971), `Kiberno` (1970), `Čorba od mozga` (1982) i `Pucanj u govno` (2001), a pojedine pesme preuzete su još iz `Algola` (1980), `Nokauta` (1984), `Sremskog ćevapa` (1991) i knjige `Chinese erotism` (1983). Pesme `Jela po porudžbini` i `Jaja na srpski način`, nastale (nađene) pre četrdesetak godina, ovde se prvi put objavljuju. Izvodi iz kritika preuzeti su iz prikaza zbirki od kojih je načinjen ovaj izbor, kao i onih eseja i studija gde su se kritički i teorijski tumačili žanrovi signalizma što ih poezija u ovom izboru oličava. M.T. Poezija, eseji i intermedijalni radovi Miroljuba Todorovića objavljivani su na više jezika u antologijama, zbornicima, katalozima, listovima i časopisima: Italije, Mađarske, Austrije, Nemačke, Francuske, Španije, Portugala... Miroljub Todorović rođen je 5. marta 1940. godine u Skoplju. Ratne godine proveo je kao izbeglica, sa majkom učiteljicom i sestrom, u mestima oko Velike Morave. Osmogodišnju školu učio je u Ćićevcu, Obrežu kod Varvarina i Lučini kod Stalaća. Godine 1954. sa porodicom prelazi u Niš gde završava gimnaziju. Prvu pesmu objavio je još kao učenik osnovne škole 1953. godine u beogradskom časopisu ``Pionir``. Prve ``ozbiljne`` pesme objavljuje, kao učenik gimnazije ``Stevan Sremac``, u niškom književnom časopisu ``Gledišta`` (1958), radio Nišu, niškim Narodnim novinama, sarajevskom ``Životu`` i zagrebačkom ``Poletu``. Bio je član niškog književnog društva ``Nestor Žučni`` koje mu je objavilo i prvu knjigu, poemu ``Planeta`` 1965. godine. Kao književnik i umetnik formirao se u krugu niških stvaralaca, kada se u njemu i rodila ideja o scijentizmu (signalizmu). Diplomirao je na pravosudnom odseku Pravnog fakulteta u Beogradu 1963. godine. Jedno vreme studirao je i na trećem stepenu istog fakulteta Međunarodno javno pravo. Kao član redakcije studentskog lista za kulturu ``Vidici`` učestvuje u studentskoj pobuni 1968. Tada je njegova pesma ``Koračnica Crvenog univerziteta`` umnožena u više hiljada primeraka i aklamacijom na studentskom zboru u zgradi Filozofskog fakulteta prihvaćena kao himna Beogradskog univerziteta. Sa grupom stvaralaca 1969. osniva neoavangardni književno-umetnički pokret signalizam, a sledeće godine pokreće Internacionalnu reviju ``Signal``. Radio je kao novinar, profesor u srednjoj školi, sekretar redakcije, urednik časopisa i kao savetnik za međurepubličku i međunarodnu kulturnu saradnju u Ministarstvu kulture Republike Srbije. Godine 1982. odlazi u penziju i u potpunosti se posvećuje književnom i umetničkom radu. U braku je sa Dinkom Todorović (rođena Petrović, u Bijeljini 1949), profesorkom fizike. Sin Viktor (1975), kao student molekularne biologije, učestvuje u Studentskom protestu 1996/97. Na predlog Studentskog parlamenta 1997. izabran je za studenta prorektora Beogradskog univerziteta što ondašnja vlast nije priznala. Posle završetka studija, (kao student generacije), i jednogodišnjeg rada u Institutu za molekularnu genetiku i genetičko inženjerstvo, Viktor 1999. odlazi u Ameriku gde doktorira sa tezom ``CCN1 (CYR61): A NOVEL EXTRACELLULAR MATRIX INDUCER OF CELL DEATH``. Sada je na post.doc. studijama na Northwestern University u Čikagu. Oženjen je sa Carrie Franzen, takođe, doktorom genetike, s kojom ima kćer Maju. Nasmešenim likom trogodišnje Maje Todorović, ukolažiranim u vizuelnu pesmu ``Vreme signalizma – The Times of Signalism`` otvara se ovaj sajt Miroljuba Todorovića. Objavljene knjige poezije: Planeta (1965), Signal (1970), Kyberno (1970), Putovanje u Zvezdaliju (1971), Svinja je odličan plivač (1971), Stepenište (1971), Poklon-paket (1972), Naravno mleko plamen pčela (1972), Trideset signalističkih pesama (1973), Gejak glanca guljarke (1974), Telezur za trakanje (1977), Insekt na slepoočnici (1978), Algol (1980), Textum (1981), Čorba od mozga (1982), Gejak glanca guljarke (drugo prošireno izdanje, 1983), Chinese erotism (1983), Nokaut (1984), Dan na devičnjaku (1985), Zaćutim jeza jezik jezgro (1986), Ponovo uzjahujem Rosinanta (1987), Belouška popije kišnicu (1988), Soupe de cerveau dans l Europe de l Est (1988), Vidov dan (1989), Radosno rže Rzav (1990), Trn mu crven i crn (1991), Ambasadorska kibla (1991), Sremski ćevap (1991), Dišem. Govorim (1992), Rumen gušter kišu pretrčava (1994), Striptiz (1994), Devičanska Vizantija (1994), Glasna gatalinka (1994), Ispljuvak oluje (1995), U cara Trojana kozje uši (1995), Planeta (zajedno sa poemom Putovanje u Zvezdaliju drugo prošireno izdanje, 1995), Smrdibuba (1997), Zvezdana mistrija (1998) Električna stolica (1998), Recept za zapaljenje jetre (1999), Azurni san (2000), Pucanj u govno (2001), Gori govor (2002), Foneti i druge pesme (2005), Paralelni svetovi (2006), Plavi vetar (2006), Rana, reč i pesma (sa Dejanom Bogojevićem, 2007), Zlatno runo (2007), Ljubavnik nepogode, ( 2009), Svinja je odličan plivač i druge pesme, (2009), Glad za neizgovorljivim (2010), Kiborg (2013), Pandorina kutija (2015), Lovac magnovenja (2015). Knjige proze: Tek što sam otvorila poštu (epistolarni roman, 2000), Došetalo mi u uvo (šatro priče, 2005), Dnevnik 1982. (2006), Prozor (snovi, 2006), Šatro priče (2007), Laj mi na đon, Internet izdanje, (2007), Šoking-blu (šatro roman, 2007), Kisnem u kokošinjcu (šatro žvake, 2008), Boli me blajbinger (šatro roman, 2009), Torba od vrbovog pruća (2010), Dnevnik signalizma 1979 - 1983 (2012), Dnevnik 1985 (2012). Knjige eseja i polemika: Signalism (na engleskom,1973), Signalizam (1979), Štep za šumindere (1984), Pevci sa Bajlon-skvera (1986), Dnevnik avangarde (1990), Oslobođeni jezik (1992), Igra i imaginacija (1993), Haos i Kosmos (1994), Ka izvoru stvari (1995), Planetarna kultura (1995), Žeđ gramatologije (1996), Signalism Yugoslav creative movement (na engleskom,1998), Miscellaneae (2000), Poetika signalizma (2003), Tokovi neoavangarde (2004), Jezik i neizrecivo (2011), Vreme neoavangarde (2012), Stvarnost i utopija (2013), Nemo propheta in patria (2014). Knjige za decu: Miš u obdaništu (2001), Blesomer (2003). Antologije: Signalistička poezija (1971), Konkretna, vizuelna i signalistička poezija (1975), Yougoslavie et Catalans (1978), Mail Art - Mail Poetry (1980). Bookworks: Fortran (1972), Approaches (1973), Signal-Art (1980), Zlatibor (1990), Šumski med (1992). Poezija, eseji i intermedijalni radovi Miroljuba Todorovića objavljivani su na više jezika u antologijama, zbornicima, katalozima, listovima i časopisima: u Italiji, Mađarskoj, Austriji, Nemačkoj, Francuskoj, Španiji, Portugaliji, Švajcarskoj, Češkoj, Poljskoj, Litvaniji, Švedskoj, Rusiji, Finskoj, Islandu, Velikoj Britaniji, Danskoj, Holandiji, Belgiji, SAD, Kanadi, Meksiku, Urugvaju, Brazilu, Novoj Kaledoniji, Južnoj Koreji, Japanu i Australiji. Kao umetnik imao je dvanaest samostalnih izložbi: (Likovni salon, Niš, 1969.; Galerija Ateljea 212, Beograd, 1969.; Likovni salon Trbine mladih, Novi Sad, 1969.; Galerija Doma omladine, Beograd, 1970.; Galerija Studentskog kulturnog centra, Beograd, 1973.; Salon Muzeja savremene umetnosti, Beograd 1984.; Art Gallery, San Francisco, 1997., itd.) Izlagao je i na preko šest stotina kolektivnih međunarodnih izložbi crteža, kolaža, vizuelne poezije, mejl-arta i konceptualne umetnosti: (Muzej savremene umetnosti, Beograd, 1970; Galeria Sum, Reykjavik, 1972; Galerija suvremene umjetnosti, Zagreb, 1974; Kyoto Municipal Museum of Art, Kyoto, 1974; Van Gogh Museum, Amsterdam, 1975; Aiichi Art gallery, Nagoya, 1975; National Art Gallery, Wellington, Novi Zeland, 1976; CAYC Gallery, Buenos Aires, 1977; Palazzo Strozzi, Firence, 1978; Gallery Maki, Tokyo, 1980; XVI Bienal de Sao Paulo, Sao Paulo, 1981; galleria Apolinaire, Milano, 1981; Kwan Hoon Museum of Arts, Seul, 1982; Umetnički paviljon ‘’Cvijeta Zuzorić’’, Beograd, 1982; Vanham galleria, Helsinki, 1983; 25 oktobarski salon likovnih I primenjenih umetnosti, Beograd, 1984; Kunstverein, Stadt Museum, Kassel, 1984; Centre Culturel Kanak, Noumea, Nouvelle Caledonie, 1986; Art Pool, Budapest, 1989; Scene jezika, Galerija ULUS, Beograd, 1989; Galerija kulturnog centra, Beograd, 1992; Yu Mail Art, Muzej savremene umetnosti, Beograd, 1994, Staatlishes Musem, Schwerin, 1996; ‘’Poesia totale’’, Mantova, 1998; Culturcentrum, Brugge, 1999; galerij c. de vos, Aalst, Belgija, 2002; itd). Zastupljen je u Biografskom leksikonu ``Srbi koji su obeležili XX vek (pet stotina ličnosti)``, ``Serbs who marked the 20th Century (five hundred persons)``, Beograd, 2006. Odlukom Vlade Republike Srbije, decembra 2007. godine, dobio je posebno priznanje za doprinos nacionalnoj kulturi Srbije (nacionalna penzija). O radu Miroljuba Todorovića i signalizmu odbranjene su tri doktorske disertacije (Jagelonski univerzitet u Krakovu, Poljska, 1980; Filološki fakultet u Beogradu 1991; Flozofski fakultet u Kosovskoj Mitrovici, 2002), objavljeno je dvadesetak monografskih publikacija i više od 2.700 prikaza, eseja i studija. Nagrade: ‘`Pavle Marković Adamov`` 1995. godine za poetski opus i životno delo. ``Oskar Davičo``, za najbolju knjigu objavljenu u 1998. godini (Zvezdana mistrija). ``Todor Manojlović`` 1999. godine, za moderni umetnički senzibilitet. ``Vukova nagrada`` 2005. godine, za izuzetan doprinos razvoju kulture u Srbiji i na svesrpskom kulturnom prostoru. Nagrada Vukove zadužbine 2007. za umetnost za zbirku poezije Plavi vetar. Nagrada ``Zlatno slovo`` 2008. za knjigu Šatro priče u izdanju Srpske književne zadruge kao najbolje knjige kratke proze objavljene u 2007. godini. Priznanje Krleža za životno delo 2010, Povelja za životno delo Udruženja književnika Srbije 2010. ``Zlatni beočug`` za trajni doprinos kulturi Beograda 2011. Mek povez, 260 str, 20 cm, tiraž 500 Tardis 2009