Lepo očuvano Kao na slikama Oko 1930. Nolit Retko u ponudi Pavle (Pal) Bihali (mađ. Bihali Pál; 1898 — 1941) je bio književnik, izdavač i prevodilac. Rođen je 8. avgusta 1889. godine u Zemunu. U svojim ranim dvadesetim godinama već je preuzeo očev privatni posao vezan za uređenje enterijera i moleraj. Iako se time bavio predano i širio je posao, Pavle se potajno zanimao za umetnost, naročito književnost i slikarstvo. Iz toga je proizašao 1928. godine časopis „Nova Literatura“, koji je bio pravo osveženje za siromašan kulturni život Beograda ali i regiona. Posle časopisa koji je gradio zajedno sa svojim bratom Otom, Pavle osniva danas već uveliko poznatu izdavačku kuću „Nolit“ i postiže veliki uspeh. Ne samo da je bio glavni i odgovorni urednik, već i grafički dizajner, prevodilac, pisac mnogobrojnih eseja, stvaralac legendarnih intervjua. Bio je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1920. Mladi tog vremena bili su fascinirani magazinima, knjigama, slikama i reportažama koje je Pavle donosio iz Evrope, a uz saradnju mnogih prijatelja iz sveta umetnosti. Ipak, to je sa sobom nosilo i breme vremena i netrpeljivost tadašnje vlasti koja nimalo nije bila naklonjena literalnim delima zapadnog sveta a naročito Austrije-Nemačke. Uz uticaj koji je imao na zapadu Pavle je napravio čvrsta prijateljstva i poslove sa nekim od najpoznatijih svetskih imena kao što su: DŽek London, Pablo Pikaso, Albert Ajnštajn, Bertolt Breht, Gustav Krklec, Teodor Drajzer, Maksim Gorki, Egon Ervin Kiš, Erih Marija Remark i mnogim drugima. Iako je bio jevrejsko-mađarskog porekla, Pavle je oženio rođenu Bečlijku i katolkinju Mariju Fingstl sa kojom 1938. godine dobio sina Ivana, koji je kršten pravoslavnoj crkvi. Posle okupacije Karljevine Jugoslavije i početka progona Jevreja, 1941. godine, sklonio se u Gornji Milanovac. Kao poznatog kulturnog radnika, ali i levičara i antifašistu, Gestapo ga je uhapsio 17. maja 1941. godine i odveo u Beograd. Streljan je 17. jula 1941. godine u Beogradu. ------------------------------ Oto Bihalji-Merin (Zemun, 3. januar 1904. — Beograd, 22. decembar 1993.), bio je jugoslavenski slikar, istoričar umetnosti, književnik i likovni kritičar iz Beograda. Oto Bihalji-Merin rođen je jevrejskoj porodici (otac mu je bio slikar), mladost je proveo u Zemunu, tada pograničnom austro-ugarskom gradu, na granici dveju država i kultura. Studije slikarstva započeo je u Beogradu 1924 i nastavio u Berlinu, tamo je počeo sarađivati kao likovni kritičar i novinar u časopisu Illustrierten Neuen Welt i Die Linkskurve (Levi zavoj) koji je okupljao leve intelektualce, saradnik tog časopisa bio je i György Lukács. Taj krug odveo ga je i do Nemačke komunističke partije čiji je postao član. U Beograd se vratio 1928. i postao pilot Ratne avijacije Kraljevine Jugoslavije. Tad je sa bratom Pavlom Bihaljijem osnovao časopis Nova literatura i izdavačku kuću Nolit. Izdavali su knjige Jacka Londona, Maksima Gorkog, Remarqua, Heinricha Manna, Sinclaira Lewisa, Johna Steinbecka, Isaka Babelja... naslove koje je ondašnja cenzura često uzimala za provokativno levičarske i često zabranjivala. Otpušten je zbog urođene srčane mane, nakon tog se vratio u Berlin. Nastavio je raditi kao novinar i publicist, ali je tad na svoje oči vidio rađanje nemačkog nacizma, i osetio potrebu da se odupre svim svojim snagama. Oto Bihalji se družio i sarađivao sa vodećim tadašnje Evrope Brechtom, Thomasom i Heinrichom Mannom, Malrauxom, Sartrom, Gorkim, Hemingwayom, Faulknerom, Picassom i mnogim drugima, a sve u cilju borbe protiv rastućeg fašizma u Italiji i nacional-socijalizma u Nemačkoj. Kad se stanje pogoršalo - 1933 napustio je Berlin i otišao u Pariz, tu je sa Arthur Koestlerom i Manèsom Sperberom osnovao Institut za borbu protiv fašizma. Istovremeno je i nadalje objavljivao u Nemačkoj ali pod raznim pseudonimima (najčešće kao Pierre Merin ili Peter Thoene) do 1936 živi na relaciji Francuska - Švajcarska. Bihalji je 1936. otišao u Španiju, gde se na strani republikanaca borio protiv snaga generala Franka. Nakon poraza republikanaca vratio u Kraljevinu Jugoslaviju i nakon kratkotrajnog aprilskog rata pao u zarobljeništvo kao oficir Kraljevske jugoslavenske vojske. Dobro poznavanje njemačkog i brojni pseudonimi pod kojima je objavljivao, spasili su mu život - jer ga niko nije povezao sa njegovim stvarnim imenom, za razliku od njega brat Pavle mu je streljan već prvih dana okupacije. Nakon Drugog svetskog rata, Bihalji se vratio u Beograd i sve do smrti 1993. živio u istom predratnom skromnom stanu u Nemanjinoj ulici, i pored velikih prihoda koje je imao od prodaje knjiga po svetu (najviše Nemačkoj). Oto Bihalji - Merin napisao je na desetine knjiga, uglavnom o umetnosti i to većinom na nemačkom. Za njega je Thomas Mann rekao da je jedan od najboljih stilista nemačkog jezika. Potaknut nacističkim progonom modernih umetnika, napisao je prvu istoriju moderne umetnosti u Nemačkoj, koju je 1938. godine objavio Penguin Books s predgovorom Herberta Reada. Neposedno nakon rata, kada je umetnost Jugoslavije bila pod uticajem socijalističkog realizma SSSR-a, stao je na stranu moderne, ali i naivne umetnosti. To što se tadašnja Jugoslavija relativno brzo odvojila od sovjetskog modela populističke, politički obojene umetnosti i slikarstva, dobrim je delom i njegova zasluga. Oto Bihalji ostao je intimno vezan i veran međuratnom nemačkom ekspresionizmu - izopačenoj umetnosti - kako su je zvali nacisti, za koji je slovio kao ekspert. Nakon rata radio je na promociji jugoslavenske kulturne baštine, - stećci, naivna umetnost (Ivan Generalić, Bogosav Živković) ali i apstraktnih slikara Vangel Naumovski. Kao jedan od članova Međunarodne stručne komisije zadužene za veliku izložbu Fifty Years of Modern Art, bio je zaslužan za to što je jugoslavenska umetnost dobila značajnu promociju na na Svetskoj izložbi u Brislu 1958. godine. Vrlo rano počeo je pisati kako teorija relativiteta, psihoanaliza, fotografija i nove tehničke mogućnosti gledanja mikro i makro sveta proširuju pojam realnosti, i na taj način menjaju zor umetnika ali i ulogu umetnosti. Pred kraj života počeo je pisati autobiografiju - Moj lepi život u paklu, ali je nije dovršio zbog smrti. -------------------------------------- Алексеј Максимович Пешков (rus. Алексей Максимович Пешков; 28. mart, 16. mart po Julijanskom kalendaru, 1868 - 14. jun 1936), poznatiji kao Maksim Gorki (rus. Максим Горький), je bio sovjetski pisac, osnivač književnog metoda socijalističkog realizma i politički aktivista. Rođen je u Nižnjem Novgorodu a umro je u Moskvi. Od 1906. do 1913. i od 1921. do 1929. je živeo u inostranstvu; nakon povratka u Sovjetski Savez, prihvatio je kulturnu politiku toga vremena, mada mu nije bilo dozvoljeno da napušta zemlju. U 19. godini pokušao je samoubistvo. Agitirao je protiv carizma, tražio društvo revolucionara narodnjaka i branio interese siromašnih. Godine 1905. piše proglase protiv vojske, policije, cara i biva zatvoren, a oslobođen je na protest intlektualaca mnogih zemalja. Godine 1906. ilegalno napušta zemlju i ostaje u emigraciji do 1913., gdje se bori za obustavljanje svake pomoći carskoj Rusiji. U svojim prvim pripovetkama opisuje egzistenciju ljudi sa dna društvene lestvice. U nizu članaka prikazuje svoje neprijateljstvo prema fašizmu i malograđanskoj sebičnosti. Smisao umetnosti tražio je u istini, stvaralačkom radu i afirmaciji čovečnih odnosa među ljudima.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rikna malo ostecena, nista strasno! Sve ostalo uredno! Dimitrije Tucović (Gostilje, kod Čajetine, 13. maj 1881 — Vrače brdo, kod Lajkovca, 20. novembar 1914) bio je pravnik, političar, novinar i publicista, kao i istaknuti vođa i teoretičar socijalističkog pokreta u Srbiji i jedan od osnivača Srpske socijaldemokratske partije (SSDP). Prva saznanja o socijalizmu dobio je u Užičkoj gimnaziji od svog druga Radovana Dragovića. Školovanje je nastavio 1899. u Beograd, gde je takođe nastavio sa radom na propagiranju socijalizma. Godine 1901, nakon obnavljanja Beogradskog radničkog društva, formirao je socijalističku grupu velikoškolaca i postao član Uprave radničkog društva sa željom da radi na formiranju modernih sindikata. Tokom 1902. i 1903. bio je organizator nekoliko demonstracija protiv režima kralja Aleksandra Obrenovića, zbog čega je morao da emigrira. Nakon Majskog prevrata, vratio se u Srbiju i avgusta 1903. učestvovao u osnivanju Srpske socijaldemokratske stranke (SSDS). Tada je postao urednik stranačkog lista Radničke novine. Na Drugom kongresu Radničkog saveza i SSDS 1904. održao je referat o sindikalnim organizacijama. Godine 1906. je diplomirao pravo na Beogradskom univerzitetu, nakon čega je otišao u Beč na specijalizaciju, ali se 1908. vratio u Srbiju i iste godine bio izabran za sekretara SSDS. Početkom 1910. je u Beogradu organizovao Prvu balkansku socijalističku konferenciju, na kojoj je pokrenuta ideja o stvaranju Balkanske federacije. Iste godine je pokrenuo teorijski časopis Borba, čiji je bio glavni urednik. Kao predstavnik SSDP učestvovao je na mnogim međunarodnim radničkim kongresima i skupovima. Na međunarodnom planu, SSDP je bila članica Druge internacionale, a on je sarađivao sa mnogim istaknutim ličnostima poput Roze Luksemburg. Na Međunarodnom socijalističkom kongresu u Kopenhagenu, avgusta 1910. održao je značajan govor u kome je kritikovao socijaliste zapadnih zemalja zbog njihovog držanja povodom austrougarske aneksije Bosne i Hercegovine. U polemici sa austrijskim socijalistom Karlom Renerom ukazao je na kolonijalno-porobljivačku politiku Austrougarske. Kao rezervni oficir tokom 1912. i 1913. učestvovao je u Prvom balkanskom ratu i vojnom pohodu u Albaniji. Svoja neslaganja sa ovom politikom izneo je u knjizi Srbija i Arbanija, gde se suprotstavio osvajačkim planovima Vlade Nikole Pašića, ocenjujući ih kao imperijalističke. Nakon povratka iz vojske ponovo se posvetio radu u radničkom pokretu, a 1914. je član Međunarodnog socijalističkog biroa. Neposredno pred početak Prvog svetskog rata, otišao je u Berlin sa ciljem da doktorira, ali se odmah po izbijanju rata vratio u Srbiju i stupio u Srpsku vojsku. Kao rezervni kapetan druge klase, poginuo je u toku Kolubarske bitke, na Vrače brdu u okolini Lazarevca. Nakon smrti, njegovi posmrtni ostaci su čak pet puta sahranjivani na raznim lokacijama, a 2016. su prenete u Aleju velikana na Novom groblju. Godine 1974. snimljena je televizijska serija o njegovom životu. Napisao je nekoliko brošura i zbirki reportaža, među kojima su — Za socijalnu politiku, U izbornu borbu, Porezi: jedna žalosna glava u politici srpske buržoazije, Srbija i Arbanija i dr. Pisao je za mnoge inostrane novine i časopise, a prevodio je dela Marksa, Bebela i Kauckog. Biografija Rođen je 13. maja[a] 1881. u Tucovićima, zaseoku zlatiborskog sela Gostilje, kod Čajetine, gde se danas nalazi njegova rodna kuća. U vreme njegovog rođenja, kroz ovo selo prolazio je put kojim se od Užica putovala prema Sandžaku, Crnoj Gori i Hercegovini. Kako je mnogim putnicima bilo zgodno da zanoće upravo u ovom selu, ono je prozvano Gostilje. Kao i većina stanovništva užičkog kraja, porodica Tucović je vodila poreklo iz crnogorskih i hercegovačkih krajeva.[b] Bili su poznati kao bistri i razboriti ljudi i trudili su se da školuju svoju decu, više nego ostali Gostiljci, ali i Zlatiborci, pa su u nekoliko generacija dali veliki broj sveštenika, učitelja, pravnika i dr. Dimitrije je na rođenju dobio ime svoga dede koji je bio sveštenik, a želja njegovog oca je bila da i on kad poraste nastavi porodičnu tradiciju i bude sveštenik.[3] Dimitrijev otac Jevrem Tucović je veoma mlad završio bogosloviju, ali se nije mogao odmah zapopiti, pa je izvesno vreme radio kao učitelj u Karanu i Arilju. Nakon što se u tridesetoj godini oženio Jefimijom Cicvarić, ćerkom bogatog trgovca Jovana Cicvarića iz Nikojevića, dobio je parohiju. U periodu od 1874. do 1890, Jevrem i Jefimija su izrodili osmoro dece, pet sinova i tri kćeri — Vladimira, Maru, Jelenku, Čedomira, Dimitrija, Stevana, Kostu i Dragicu. Najmlađa ćerka Dragica je rođena u Užicu, a svi ostali u Gostilju. Dvojica od petorice braće Tucović su rano preminuli — Kosta kao trogodišnji dečak, a Čedomir kao učenik četvrtog razreda Užičke realke. Pored Dimitrija, u istoriji su ostala zabeležena i njegova dva brata, oficiri Vladimir i Stevan Tucović.[3] Školovanje u Užicu 1893—1899. Kako bi svojoj deci omogući bolje uslove za školovanje prota Jevrem se 1885. sa porodicom preselio u Užice,[v] gde je sve do 1893. honorarno radio kao veroučitelj u Užičkoj realci. Ovde je 1889. Dimitrije pošao u osnovnu školu.[g] Nasledivši od svog oca izričitu fizičku razvijenost, bio je skoro za glavu viši od svojih vršnjaka. Poznat ne samo po svojoj visini, nego i po prirodnoj bistrini, često se družio sa đacima iz starijih razreda, koji su mu bili sličniji i po uzrastu i po znanju.[3] Septembra 1893. pošao je u prvi razred Užičke realke, a kako je od ranije imao naviku da se druži sa starijim đacima, ovde se 1895. kao učenik trećeg razreda upoznao sa tri godine starijim Radovanom Dragovićem. Družeći se sa njim, upoznao se sa raznim društvenim temama, a vremenom je počeo da čita knjige, koje nisu bile u školskom programu. Vremenom je od njega saznao za socijalizam, za socijalistički i radnički pokret i dobio na čitanje prve socijalističke knjige. Uglavnom su to bile zabranjene knjige Svetozara Markovića, Vase Pelagića, Mite Cenića, Nikolaja Černiševskog i dr.[7] Članovi đačke družine Napredak, 1899, u gornjem redu sleva nadesno — Radovan Dragović (drugi), Dimitrije Tucović (treći) i Stevan Tucović (treći) Ideje o socijalnoj pravdi su veoma brzo našle pristalice među učenicima Užičke realke, a tome je doprineo i određeni broj profesora, koji su ovde bili premešteni po kazni, tako da je realka u to vreme bila ispunjena đacima i profesorima, koji su bili protivnici autoritarnog režima oca i sina kralja Milana i Aleksandra Obrenovića. Propagatori prvih socijalističkih ideja u Užicu bili su Miladin Radović[d] i Dragiša Lapčević, a preko njih su učenici realke dobijali socijalističke knjige, listove Socijaldemokrat i Zanatlijski savez, kao i list Zlatibor, pokrenut 1885. godine. Kako je čitanje socijalističkih knjiga postalo masovno među užičkim gimnazijalcima, oni su uz pomoć Dragiše Lapčevića, marta 1891. osnovali literarnu družinu Napredak, koja je imala za cilj „umno i moralno usavršavanje svojih članova, a pored toga i materijalno pomaganje siromašnih učenika”.[9] Iako nije bio odličan učenik, Tucović je u petom razredu realke čitao nemačke klasike i teorijski časopis Nova era (nem. Die Neue Zeit), a u šestom razredu je objavio svoj prvi prevod sa francuskog jezika. Posebno se isticao na sednicama đačke literarne družine, gde se isticao svojim teoretskim znanjem, ali i svojim zapažanjima. Bio je strasni diskutant, koga su mlađi učenici rado slušali. Nakon odlaska Radovana Dragovića u Zagreb, 1896. Dimitrije je postao centralna ličnost đačke družine i vođa učenika-socijalista Užičke realne gimnazije. Oni su održavali veze sa užičkim radnicima, a 1897. nakon osnivanja Radničkog društva u Užicu, učenici su se uključili u pripreme za obeležavanje praznika rada. Uprava škole je učenicima zabranila da učestvuju u proslavi praznika rada, a na dan 1. maja kolona radnika je prošla pored zgrade gimnazije, kada je bila pozdravljena od strane učenika. Nakon ovoga „incidenta”, rad đačke grupe Napredak je bio zabranjen, a policija je motrila na delatnost učenika.[9] Avgusta 1896, Vlada Vladana Đorđevića je na predlog ministra prosvete i crkvenih dela Andre Nikolića u interesu štednje donela odluku o ukidanju nekoliko gimnazija u Kraljevini Srbiji, među kojima je bila i užička realka. Ova odluka je primljena sa velikim negodovanjem, a posebno u gradovima kojima su bile ukinute gimnazije. Užički učenici-socijalisti su se u znak revolta odlučili na akciju — Dimitrije Tucović, Tasa Milivojević i Sreten Vukašinović su u toku noći na krovu gimnazije okačili veliku crvenu zastavu i protestnu parolu. Pošto je Dimitrije bio poznat kao vođa učenika-socijalista, prema ranijem dogovoru, on je iste večeri otputovao u rodno Gostilje, kako bi zavarao trag pred policijom. Zalaganjem vršioca dužnosti direktora gimnazije Živka Petrovića, ovaj događaj nije shvaćen previše ozbiljno pa značajnija istraga nije ni vođena, uprkos protivljenju okružnog načelnika. Umesto ukinute državne gimnazije, u Užicu je tada osnovana privatna srednja škola „Gimnazija Vojvode Milana Obrenovića”, u kojoj je Dimitrije završio šesti razred. Kako je ova privatna gimnazija imala samo šest razreda, morao je otići iz Užica na dalje školovanje, ostavljajući iza sebe kružok učenika-socijalista među kojima su bili — Nedeljko Divac, Dušan Popović, Živko Topalović i dr.[10] Aktivnost u Beogradu 1899—1903. Pošto je Užička realna gimnazija bila zatvorena, a privatna gimnazija imala samo šest razreda, Dimitrije je morao da nastavi školovanje u nekom drugom gradu. Njegovi roditelji su odlučili da ode u Beograd, pa je on septembra 1899. upisao Treću beogradsku gimnaziju, u kojoj je završio sedmi i osmi razred. Ostao je upamćen njegov sukob sa profesorom istorije, poznatim književnikom Stevanom Sremcem, u toku osmog razreda marta 1901. godine. Sukobili su se prilikom predavanja lekcije o Francuskoj revoluciji, jer je Sremac kao konzervativan čovek osudio borbu francuskih revolucionara, a posebno Robespjera, kao jednog od njenih ideologa. Neki od maturanata nisu želeli da prihvate negativnu ocenu francuskih revolucionara, ali je jedino Dimitrije reagovao i suprotstavio se profesoru. Kao odličan učenik, bio je na kraju školske godine oslobođen polaganja usmenih ispita iz svih predmeta. Nastavljajući tradiciju druženja sa starijim drugovima, on se po dolasku u Beograd povezao sa grupom velikoškolaca-socijalista, a iste godine je u Beograd iz Graca došao njegov drug i prvi socijalistički učitelj Radovan Dragović. Marta 1901. učestvovao je na sastanku beogradskih socijalista na kome je doneta odluka da se obnovi rad Beogradskog radničkog društva i pokrene socijalistički list Napred. Iste godine je napisao i objavio svoj prvi članak Prvi maj 1901, koji je bio objavljen u Radničkom listu.[11] Nakon mature, juna 1901, Dimitrije je otišao u Užice, gde se sa roditeljima dogovarao oko izbora fakulteta koji će upisati. Njihova želja je bila da po uzoru na svog dedu-imenjaka i on pohađa bogosloviju, ali je preovladala njegova želja da studira prava, pa je septembra iste godine upisao Pravni fakultet na beogradskoj Velikoj školi. Tokom boravka u Užicu, napisao je tri članka — Besplatna radna snaga, Užice juna 1901 i Bosotinja u kojima je pisao o životu užičkih radnika-proletera. Nakon povratka u Beograd, Dimitrije je u toku leta, prema uputstvima Radovana Dragovića učestvovao u osnivanju prvih sindikalnih saveza, čime je brzo stekao zapaženo mesto u socijalističkom pokretu Beograda. Nedugo potom, došlo je do obnavljanja studentskog socijalističkog pokreta, a kada je početkom januara 1902. obnovljen rad Kluba socijalista velikoškolaca, Tucović je bio izabran za sekretara Kluba. Kako su na Velikoj školi postojali i drugi studentski klubovi, uglavnom građanske orijentacije, Dimitrije se trudio da Klub studenata socijalista očuva uticaj u radu opštestudentskog udruženja „Pobratimstvo”, osnovanog još 1867. godine. Prva knjiga objavljena u izdanju Kluba bila je Dimitrijev prevod knjige Bebelove Đaci i socijalizam, u čijem je dodatku objavljen njegov rad Đački portreti u Srbiji.[12][13] U svom radu Tucović se trudio da dođe do jače saradnje između studenata i radničkih organizacija, a pre svega radničke omladine. Par dana nakon obnavljanja rada Kluba studenata socijalista, 18. januara 1902.[đ] došlo je do obnavljanja ranije zabranjenog lista Radničke novine, u čijem su se uredništvu našli Radovan Dragović, Triša Kaclerović i Dimitrije Tucović.[14] Desetak dana kasnije, 27. januara je bila održana Druga skupština Beogradskog radničkog društva na kojoj je Dimitrije bio izabran za njegovog sekretara. Na ovaj način došlo je do preuzimanja srpskog socijalističkog pokreta od strane najistaknutijih predstavnika marksističke struje. U susret dvadesetsedmoj godišnjici smrti prvog srpskog socijaliste Svetozara Markovića, bilo je odlučeno da se odgovarajuće komemoracije održe u Beogradu i Jagodini. Istaknuta uloga u obeležavanju ove godišnjice pripala je Dimitriju Tucoviću koji je u Beogradu održao predavanje Svetozar Marković pregled života i rada, a zatim u Jagodini položio venac na njegov grob.[13] Kapetan-Mišino zdanje U vreme Tucovićevih studija, Velika škola se nalazila u Kapetan-Mišinom zdanju, u kojoj su takođe bile održavane sednice Narodne skupštine i Senata Kraljevine Srbije. Nepoštovanje zakona od strane vlasti, kao i ograničavanje ličnih sloboda, bili su tada opšta pojava, pa je izglasavanje Zakona o zborovima i udruženjima u Senatu, privukao veliku pažnju velikoškolaca, koji su vodili borbu za ostvarivanje većih sloboda u društvu. Pošto je predloženi Zakon obećavao znatno veće slobode od prethodnog, u javnosti se sve više govorilo da Senat neće prihvatiti ovaj Zakon. Kako bi privoleli senatore da podrže ovaj Zakon, velikoškolci predvođeni Dimitrijem su organizovali demonstracije u kojima su pored studenata-socijalista učestvovali i drugi studenti. Prilikom demonstracija, održanih 24. marta 1902,[e] velikoškolci su poseban prekor uputili političaru Nikoli Pašiću, vođi Narodne radikalne stranke, koji je u mladosti bio blizak saradnik Svetozara Markovića i čiji je glas u Senatu bio uticajan na donošenje odluka. Odmah po izbijanju demonstracija, došlo je do intervencije žandarmerije i policije koji su se sukobili sa velikoškolcima, ali su se morali povući iz zgrade Velike škole, zbog kršenja autonomije. Nakon sukoba, velikoškolci su održali protestni zbor i usvojili Rezoluciju kojom je zahtevano da se Kapetan-Mišino zdanje, u skladu sa željom zaveštača, koristi samo kao dom velikoškolaca. Vlasti su prihvate ovu odluku i iselile Senat iz Kapetan-Mišinog zdanja, ali ovo nije prešlo bez represalija — oko 50 studenata, među kojima i Dimitrije, bilo je kažnjeno gubitkom semestra, a Velika škola je bila zatvorena sve do jeseni.[13] Nakon zatvaranja Velike škole, Dimitrije je napustio Beograd i otišao kod roditelja u Užice, ali je u nekoliko navrata dolazio u Beograd, gde je maja 1902. postao član Centralnog odbora, najvišeg rukovodećeg foruma radničkog pokreta Srbije, čiji je zadatak bio da radi na pripremi za stvaranje partije.[12] Zajedno sa Dragovićem, koji je bio glavni organizator radničkog pokreta, Kaclerović i Tucović su predstavljali najborbeniji deo Centralnog odbora, u kome su se nalazile i pristalice drugih struja, od kojih je najjača bila grupa reformista, među kojima su bili Dragiša Lapčević, Jovan Skerlić, Ljuba Jovčić, Kosta Jovanović i dr. U toku leta, Tucović se u Užicu upoznao sa Filipom Filipovićem, koji je ovde po povratku iz Rusije provodio raspust, jer mu je otac bio direktor užičke gimnazije. U jesen 1902. Dimitrije se vratio u Beograd i nastavio sa studijama, ali i sa radom u radničkom pokretu u kome je početkom februara naredne 1903. na sednici Beogradskog radničkog društva bio izabran za njegovog sekretara.[13] Martovske demonstracije i emigracija Vladavina kralja Aleksandra Obrenovića bila je obeležena brojnim nezakonitim potezima i progonima političkih protivnika, pa su pred zabrane socijalističkih listova bili zabranjeni i drugi opozicioni listovi poput Odjeka i Dnevnog lista. Marta 1903, u trenutku kada se kralj pripremao da izvrši državni udar i suspenduje Ustav iz 1901, velikoškolci su počeli da nameću diskusiju o potrebi većih političkih i javnih sloboda. Dogovorom klubova studenata socijalista i studenata nacionalista, koje su predvodili Triša Kaclerović i Dimitrije Tucović, s jedne i Ljuba Jovanović Čupa, s druge strane, odlučeno je da se u nedelju 23. marta 1903.[ž] uzme učešće na već zakazanom zboru trgovačkih pomoćnika i članova studentskog društva „Pobratimstvo”.[15] Aleksandar Obrenović, marta 1903. Među govornicima na velikim martovskim demonstracijama, u kojima je učestvovalo oko 5.000 ljudi[z] — radnika, đaka i studenata, bili su Kaclerović, Jovanović i Tucović. Kako je tokom zbora na Terazijama došlo do sukoba sa žandarmerijom, demonstranti su izvršili napad na redakcije prorežimskih listova Male novine i Večernje novosti, nakon čega je kolona demonstranata pošla prema Kalemegdanu, gde je Dimitrije Tucović okupljenima održao svoj govor. Kao jedan od najkorpulentnijih demonstranata, bio je lako uočljiv policajcima. Pošto su u toku demonstracija pale žrtve — poginulo je šestoro, a ranjeno 23 lica (7 demonstranata i 18 žandara) i uhapšeno 123 demonstranata, odlučeno je da se demonstracije prekinu.[15][16] Iste večeri, u stanu Dimitrija Tucovića su se radi dogovora i ocene događaja okupili Triša Kaclerović, Tasa Milivojević i Nedeljko Divac. Znajući da policija traga za vođama demonstracija odlučili su da se Dimitrije i Tasa Milivojević iste noći prebace preko Save u Austrougarsku, što su i učinili. Oni su se u Zemunu susreli sa Ljubom Čupom i nakon dva dana zajedno otišli za Peštu, a potom za Beč. Računali su na pomoć austrijskih socijaldemokrata i bili razočarani jer im oni nisu pružili ni pomoć ni razumevanje za situaciju u kojoj se nalaze. Potom su otišli u Cirih, ali se ovde nisu dugo zadržali jer su im švajcarske vlasti uskratile gostoprimstvo. Nakon toga su se ponovo vratili u Beč, a odatle u Peštu, gde je Dimitrije krajem maja prisustvovao kongresu Mađarske socijaldemokratske partije. Ovde ih je prihvatilo Jugoslovensko radničko društvo, čiji su članovi prikupili sredstva kako bi im obezbedili minimum životnih potreba.[17] U toku njihovog boravka u emigraciji, istražni sudija Uprave grada Beograda je izdao poternice za kolovođama demonstracija, dok je državni tužilac Prvostepenom sudu za grad Beograd dostavio spisak od 27 najistaknutijih demonstranata, među kojima je Dimitrije Tucović bio prvi na listi optuženih. Kako je položaj Milivojevića i Jovanovića bio nešto lakši, oni su se krajem maja 1903, neposredno pred dinastički prevrat, vratili u Srbiju. Posle martovskih demonstracija, kralj Aleksandar je nastavio sa svojom autokratskom politikom, pa je samo dan kasnije u noći 24/25. marta[i] izveo državni udar tokom koga je suspendovao Ustav, raspustio Narodnu skupštinu i Senat, postavio nove predsednike i sudije svih sudova i ukinuo nekoliko zakona, među kojima je bio i Zakon o štampi,[j] nakon čega je ponovo vratio Ustav. Ovakvi katastrofalni politički potezi, bili su dodatno opravdanje oficirima-zaverenicima da što pre izvrše svoj ranije pripremljeni plan o ubistvu kraljevskog para. U noći 28/29. maja 1903.[k] grupa oficira, predvođena Dragutinom Dimitrijevićem Apisom, upala je u dvor i ubila kralja Aleksandra i kraljicu Dragu, čime je okončana vladavina dinastije Obrenović.[17] Dinastičkom smenom, svi optuženi za organizovanje martovskih demonstracija su bili oslobođeni, pa se Dimitrije krajem juna 1903, nakon tri meseca provedena u emigraciji, vratio u Srbiju i odmah otišao u Užice, gde je obišao roditelje. Njegovi drugovi Radovan Dragović i Dragiša Lapčević nalazili su se tada u Beogradu i zajedno sa drugim socijalistima i socijaldemokratima, koristeći novu političku klimu nastalu nakon promene režima, aktivno radili na organizovanju novih radničkih organizacija.[18] Osnivanje Socijaldemokratske stranke Tokom boravka u Užicu, nakon povratka u Srbiju, Dimitrije je aktivno radio na organizovanju novih radničkih organizacija, pa su njegovom zaslugom 19. jula 1903.[l] osnovane Radničke čitaonice u Užicu i Ivanjici. Članovi ovih čitaonica su izabrali svoje delegate koji je trebalo da otputuju u Beograd, na Osnivački kongres socijaldemokratske partije, a među njima je bio i Tucović. Ipak usled fizičke iznurenost, zbog tromesečnog gladovanja u emigraciji, ali i finansijskih poteškoća, Dimitrije nije prisustvovao Osnivačkom kongresu Srpske socijaldemokratske stranke (SSDS) održanom 2. avgusta 1903.[lj] u Beogradu.[16] Ipak, Dimitrije je bio u stalnoj vezi sa Radovanom Dragovićem i Dragišom Lapčevićem i sa njima se dogovarao oko neposrednih priprema za održavanje Osnivačkog kongresa SSDS, na kome su Lapčević i Dragović bili izabrani za predsednika i sekretara stranke.[18] Dušan Popović i Dimitrije Tucović sa studentskom delegacijom u Sofiji, 1904. Do polovine septembra 1903, do kada je boravio u Užicu, Dimitrije je aktivno učestvovao u širenju socijalističkih ideja. Govorio je na radničkim zborovima u Užicu i Čačku, a Radnička čitaonica u Užicu je narasla na preko 100 članova čime se širenje socijalističkih ideja iz užičke realke prenelo u radničke redove, koji su aktivnije počeli da dolaze na političke zborove i da čitaju socijalističke listove i knjige. Ubrzo po formiranju socijaldemokratske stranke, u Kraljevini Srbiji su održani parlamentarni izbori, na koje je rukovodstvo stranke odlučilo da izađe. Na Tucovićev predlog u Užicu je za narodnog poslanika bio kandidovan Dragiša Lapčević, a u užičkom okrugu Dragiša Lapčević, Jevto Bondžulić, Marko Josipović, kao i profesor Ljubo Jovčić i docent Nedeljko Košanin. Usled neravnopravne agitacione borbe, tokom predizborne kampanje, Srpska socijaldemokratska stranke je u Užicu dobila svega 22, a u užičkom okrugu 602 glasa, dok je na državnom nivou dobila ukupno 2.627 glasova i osvojila jedno poslaničko mesto — dr Mihailo Ilić izabran u Kragujevcu.[19] Pojavljivanje prve radničke stranke na parlamentarnim izborima bio je značajan potez za odvikavanje radnika od navike da glasaju za već postojeće građanske i nacionalne stranke. Takođe, veliku smetnju ostvarivanju boljeg izbornog rezultata socijalista predstavljala je činjenica da su prema tada važećem izbornom zakonu pravo glasa imala samo ona lica koja su plaćala određenu visinu poreza, kao i da je među radnicima bilo dosta nepismenih. Uočavajući ove probleme, užička radnička čitaonica je pokrenula inicijativu za opismenjavanje radnika smatrajući da je pismenost osnovni korak na putu do političke akcije među radnicima.[18] Polovinom septembra Dimitrije Tucović je iz Užica došao u Beograd, gde je nastavio sa studijama prava, ali i sa partijskim radom. Ubrzo po dolasku, od rukovodstva stranke je bio zadužen da pripremi Radnički kalendar za 1904, koji je trebalo da predstavlja priručnik za radnike. Prilog za kalendar, Tucović je tražio i od Karla Kauckog, tada vodećeg nemačkog socijaldemokrate, a čitav posao je završio već krajem novembra. Takođe, u jesen iste godine je bio jedan od predavača na prvoj sindikalnoj školi, koju je formirao Radovan Dragović. Nedugo potom pokrenut je i partijski časopis Život, u čijoj se redakciji našao i Dimitrije. Početkom 1904. je bio zadužen za pripremu Majskog spisa, druge publikacije koje je izdala SSDS, a početkom aprila je bio među govornicima na skupu povodom godišnjice martovskih demonstracija. Istog meseca je kao delegat Čačanskog radničkog društva učestvovao na Drugom kongresu Radničkog saveza, kao i Drugog kongresa SSDS, na kome je između ostalog izabrana i nova redakcija Radničkih novina, koju su činili: Radovan Dragović, urednik; Dragiša Lapčević i Dimitrije Tucović.[20][21] Partijski rad 1904—1907. Tucović je vremenom sve više bio angažovan u sindikalnom i partijskom radu, radio je na organizaciji prvomajskih proslava, saradnji sa bugarskim studentima socijaldemokratama, učestvovao je na radničkim zborovima u Beogradu, Užicu, Požarevcu i dr, a oktobra 1904. je bio izabran u Sud časti pri socijaldemokratskoj stranci. Posebno priznanje za svoj rad, dobio je novembra iste godine kada je postao član Glavne partijske uprave Srpske socijaldemokratske stranke, čime je i zvanično postao jedan od čelnih ljudi radničkog pokreta Srbije. Kako se u to vreme razboleo urednik Radničkih novina Radovan Dragović, Dimitrije je zajedno sa Dragišom Lapčevićem preuzeo sve obaveze oko uredništva lista. Pored političkih događaja u Srbiji, pratio je i dešavanja u svetu, pa je januara 1905. veliku pažnju posvetio Revoluciji u Rusiji. Prilikom radničkog zbora održanog krajem istog meseca u kafani „Kolarac”, tokom koga su o predloženom Zakonu o radnjama govorili Ilija Milkić i Dragiša Lapčević, Tucović je beogradskim radnicima govorio o borbi ruskog proletarijata protiv carizma, kao i o Krvavoj nedelji.[22][21] Naslovna strana Radničkih novina iz 1897. Početkom 1905. radio je na uređivanju Majskog spisa i pripremio predlog Pravila Radničkog saveza za predstojeći Treći kongres, održan u Kragujevcu 18. i 19. juna 1905. godine.[23] Na ovom Kongresu je došlo do žučne rasprave o jedinstvu radničkog pokreta, tokom koga su marksisti, kojima je pripadao Tucović, istakli potrebu jedinstva političke i ekonomske borbe radničke klase, koji su bili u skladu sa predlozima usvojenim na međunarodnim socijalističkim kongresima. Sa razvojem bolesti Radovana Dragovića, Tucovićevog školskog druga i prvog socijalističkog učitelja, Dimitrije je sve više preuzimao njegove obaveze u Srpskoj socijaldemokratskoj stranci, Beogradskom radničkom društvu i redakciji Radničkih novina, gde je nakon njegove prerane smrti 7. januara 1906.[m] preuzeo dužnost urednika. Ipak ubrzo potom je pozvan na odsluženje vojnog roka, koji je u periodu januar—decembar 1906. odslužio u Beogradu, Valjevu i Užicu. Tokom vojnog roka, završio je Školu rezervnih oficira i stekao čin potporučnika. Služenje vojske mu je dalo više vremena da se posveti polaganju ispita na Pravnom fakultetu, pa je oktobra 1906. diplomirao pravo.[24] Za vreme Tucovićevog boravka u vojsci, aprila 1906. održan je Četvrti kongres SSDS,[25] a novoizabrana Glavna partijska uprava računala je na njega kao na glavnog partijskog „agitatora i organizatora” čiji će zadatak biti da obilazi partijske organizacije po Srbiji i pomaže im u njihovom organizacionom i političkom jačanju. Neposredno pred povratak iz vojske, redakcija Radničkih novina ga je polovinom novembra uključila u svoj sastav, u kome su se tada nalazili Dragiša Lapčević i Triša Kaclerović. Njima trojici bila je poverena dužnost da izvrše pripreme za pokretanje Socijalističke biblioteke, što bi značilo početak planskog objavljivanja marksističke literature. Već polovinom decembra Tucović je u Beogradu govorio na nekoliko radničkih zborova, kao i na koncertu radničke umetničke grupe „Abrašević”. Kao delegat SSDS od 23. do 26. decembra 1906. u Osijeku je prisustvovao Četvrtom kongresu Socijaldemokratske stranke Hrvatske i Slavonije, a od 2. do 4. februara 1907. u Trstu Šestom kongresu Jugoslovenske socijaldemokratske stranke.[26] U povratku iz Trsta, svratio je u Sarajevo, gde je posetio Glavni radnički savez Bosne i Hercegovine i Milana Dragovića, rođenog brata Radovana Dragovića.[27] Uprkos napornom radu u redakciji Radničkih novina, kao i pripravničkom poslu kod advokata Živote Đurkovića, Dimitrije je sredinom februara 1907. predao u štampu prevod Marksovog dela Najamni rad i kapital, koje je odlukom Glavne partijske uprave štampan u 5.000 primeraka. Od polovine februara do polovine marta 1907. u Beogradu, na Čukarici tekao je štrajk radnika u fabrikama šećera, kože i obuće. Centralni organi radničkog pokreta pružili su im podršku, a preko 500 štrajkača je postavilo straže oko fabrike šećera. Kako bi po svaku cenu ugušile štrajk, vlasti su 14. marta[n] na štrajkače poslale odred od 300 žandarma. U sukobu žandara i štrajkača poginula su četvorica, a ranjena petorica radnika. U znak protesta protiv policijske torture, sutradan je bio održan veliki radnički zbor na kome su govorili Dragiša Lapčević i Dimitrije Tucović.[28] Ovaj tragičan događaj Dimitrije je pominjao i u kasnijim prilikama i navodio ga kao razlog zaoštravanja klasnih odnosa. Na Četvrtom kongresu Glavnog radničkog saveza, održanom od 5. do 7. maja,[nj] održao je referat o štrajkovima, a na Petom kongresu SSDS, održanom od 23. do 25. juna 1907.[o] održao je referat o radničkoj štampi.[29] Triša Kaclerović je u toku priprema ovog Kongresa predlagao Tucovića za sekretara partije, ali on to nije prihvatio iz razloga jer je planirao da ode na usavršavanje u inostranstvo. Polovinom jula je od Glavne partijske uprave zatražio ostavku na mesto redaktora Radničkih novina, ali pošto se razboleo morao je da odloži put, zbog čega je nastavio sa radom. Tokom bolovanja, pisao je članke na novine, kao i brošuru Zakonsko osiguranje radnika u bolestima, invalidstvu i starosti, nesretnim slučajevima u kojoj se zalagao za neka osnovna prava radnika iz oblasti osiguranja i zdravstvene zaštite. Nakon ozdravljenja, početkom septembra, napustio je redakciju Radničkih novina, gde su ga zamenili Tasa Milojević i Dušan Popović.[27] Boravak u Berlinu 1907—1908. Polovinom oktobra 1907. Dimitrije Tucović je otišao u Berlin, na usavršavanje sa namerom da pripremi i odbrani doktorat iz pravnih nauka. Pre toga, on je u Užicu posetio roditelje i sa njima se dogovorio oko odlaska u inostranstvo. Pored napornog rada na pripremanju doktorata, Dimitrije je po prethodnom dogovoru sa rukovodstvom Srpske socijaldemokratske stranke radio na upoznavanju radničkog pokreta Nemačke. Već od početka novembra, rukovodstvo partije mu je poštom slalo domaće novine, kako bi mogao da prati razvoj događaja u zemlji, a on je redakciji Radničkih novina slao svoje tekstove. Uporedo je održavao stalnu prepisku sa svojim partijskim drugovima i prijateljima — Dragišom Lapčevićem, Dušanom Popovićem, Dragišom Đurićem, Tasom Milivojevićem, Nedeljkom Divcem i dr. Upoznavao se sa istaknutim ličnostima nemačke socijaldemokratije i radničkog pokreta, kao i sa metodama njihove borbe za ostvarivanje radničkih prava. Sa mnogima od njih, održavao je vezu još dok je bio u Beogradu, odakle je slao priloge za nemački list Novo vreme (nem. Die neue Zeit), u kojima je pisao o stanju radničkog pokreta u Srbiji i drugim južnoslovenskim teritorijama. Pored srpskih socijalista, održavao je vezu i sa socijalistima Bosne i Hercegovine, kojima je poslao prilog sa njihov Majski spis. Poseban doživljaj tokom boravka u Berlinu, na Tucovića ostavilo je prisustvo Marksovoj večeri, marta 1908, koju je organizovao Klub Jugoslovena „Budućnost”.[30] Za vreme njegovog boravka u inostranstvu, Srpska socijaldemokratska stranka je kao brošuru objavila njegov rad Zakon o radnjama i socijalna demokratija, koji je štampan u 4.000 primeraka. Ipak, prateći srpsku radničku štampu, ali i održavajući stalnu prepisku sa Dušanom Popovićem, Milanom Stojanovićem i dr, osetio je određeni zastoj u borbi radničkog pokreta, kao i to da se njegovo rukovodstvo nije aktivno bavilo glavnim pitanjima borbe, a posebno sindikalnim oblicima borbe. Nezadovoljan vestima o stanju u radničkom pokretu, odlučio je da napusti studije i stavi se na raspolaganje Srpskoj socijaldemokratskoj stranci i Radničkom savezu. Rukovodstvo SSDS mu je nakon toga jednoglasno uputilo poziv da se vrati u Srbiju, što je on i učinio sredinom aprila 1908. godine. Odlazak iz Berlina, nije samo prekinuo njegove doktorske studije, već i planove o odlasku u Ameriku i upoznavanje sa njihovim radničkim pokretom.[30] Sekretar Socijaldemokratske stranke 1908—1909. Ubrzo nakon povratka u Srbiju, Tucović je na Šestom kongresu SSDS, održanom od 26. do 28. aprila 1908,[p] zajedno sa grafičkim radnikom Nikolom Nikolićem, bio zabran za sekretara SSDS, dok su za predsednike Glavne partijske uprave bili izabrani Nedeljko Košanin i Nikola Veličković.[31] Ubrzo potom, poverena mu je i dužnost glavnog urednika Radničkih novina. Kako bi formirao redakciju lista, pozvao je u Beograd Dragišu Lapčevića, koji se tada nalazio u Nišu i Dušana Popovića, koji se nalazio u Užicu. Kako se Popović nije odazvao pozivu, Tucović je otputovao u Užice u posetu roditeljima i da Dušana lično pozove u Beograd. Pored Lapčevića i Popovića, u redakciji mu je pomagao i Ilija Milkić. Nedugo potom, objavljena je njegova brošura Zakon o radnjama i socijalna demokratija. Tokom maja 1908. učestvovao je na predizbornim skupovima SSDS u Nišu, Leskovcu, Vranju, Pirotu, Beogradu i Kragujevcu. Na parlamentarnim izborima održanim 31. maja 1908.[r] Srpska socijaldemokratska stranka osvojila je jedan mandat izborom Triše Kaclerovića za narodnog poslanika u Kragujevcu.[32] Nakon izbora, sredinom godine, Tucović je odlučio da ponovo oživi partijske organizacije i osposobi što veći broj agitatora i organizatora radničkog pokreta, boreći se za uvođenje opšteg prava glasa u Kraljevini Srbiji. U ovom periodu, na njegovu inicijativu su štampane dopisnice sa likom Radovana Dragovića i dr Mihaila Ilića, kako bi se njihovi likovi što duže održali u sećanju radnika i drugih pristalica socijalističkog i radničkog pokreta.[33] Delegati Sedmog kongresa SSDS u Beogradu 1909. (Tucović i Popović skroz desno u prvom redu) Oktobra 1908. Austrougarska je izvršila aneksiju Bosne i Hercegovine, što je dovelo do Aneksione krize i dodatnog narušavanja srpsko-austrougarskih odnosa. Rukovodstvo SSDS je tada zauzelo antiratni stav i osudilo ne samo zvaničnu politiku Austrougarske, već i stavove austrijskih socijaldemokrata, koji su pravdali poteze svoje vlade. Svoje proteste srpski socijaldemokrati uputili su Međunarodnom socijalističkom birou, što im je donelo određeni ugled i priznanje kod socijalističkih i socijaldemokratskih vođa, koji su takođe zauzimali antiratni stav i osuđivali imperijalističku politiku Austrougarske. Povodom aneksije, u Beogradu je 11. oktobra 1908.[s] održan masovan radnički zbor na kome je govorio Dimitrije Tucović.[32] Krajem 1908. i početkom 1909. bavio se zavođenjem reda u vođenju administracije i knjigovodstva SSDS, kao i nabavkom socijalističke literature na nemačkom i francuskom jeziku. Obilazio je partijske organizacije u Čačku, Paraćinu, Mladenovcu, Smederevskoj Palanci, Svilajncu i drugim gradovima. Uprkos zauzetosti, sarađivao je u stranim socijalističkim listovima kako bi istina o radničkom pokretu u Srbiji stigla do što većeg broja socijalista u Evropi.[33] Marta 1909. zajedno sa Nedeljkom Košaninom, bio je izabran za člana Međunarodnog socijalističkog biroa. Na Petom kongresu Glavnog radničkog saveza, održanom aprila 1909. u Beogradu, podneo je Referat o jednoj centralnoj instanci za sve opšte, klasne akcije pokreta u kome je ukazao na potrebe za objedinjavanja interesa klasne borbe.[34] Tada je zajedno sa Dušanom Popovićem završio prevod knjige Žena i socijalizam nemačkog socijaliste Avgusta Bebela.[33] Na Sedmom kongresu SSDS, održanom od 30. maja do 1. juna 1909.[t] podneo je referat i bio ponovo izabran za sekretara stranke, dok je za predsednika izabran Dragiša Lapčević. Na ovom Kongresu usvojen je novi Statut po kome je Srpska socijaldemokratska stranka (SSDS) promenila naziv u Srpska socijaldemokratska partija (SSDP).[35] Pored Lapčevića i Tucovića, u Glavnoj partijskoj upravi su se našli — Nedeljko Košanin, Aca Pavlović, Blagoje Bračinac i Dušan Popović. Uređivanje Radničkih novina i dalje je bilo povereno Tucoviću, Lapčeviću i Popoviću. Novembra 1909. u Ljubljani je prisustvovao Jugoslovenskoj socijaldemokratskoj konferenciji, na kojoj je pozdravio ideju ideju zbližavanja i saradnje među radničkim pokretima u jugoslovenskim zemljama, ali se i kritički osvrnuo na austrougarske stavove o nacionalnom pitanju.[36] Nakon Konferencije je otišao u Sofiju, gde je sa predstavnicima Bugarske socijaldemokratske radničke partije razgovarao o sazivu Prve balkanske socijalističke konferencije, koja je održana od 7. do 9. januara 1910.[ć] u Beogradu. Konferencija je predstavljala pokušaj da se malim balkanskim narodima pruži mogućnost za ujedinjenje i osnaživanje kako bi se borili protiv osvajačke politike velikih evropskih država, a prisustvovala su joj 34 delegata — 12 iz Srbije, 10 iz Bugarske, 5 iz Turske, 3 iz Hrvatske, 2 iz Slovenije i po jedan iz Bosne i Hercegovine i Rumunije. Tucović je na Konferenciji podneo glavni referat Balkansko pitanje i socijalna demokratija i bio jedan od glavnih sastavljača Rezolucije kojom je balkanskim narodima ukazana potreba stvaranja saveza slobodnih balkanskih naroda putem klasne borbe.[33] Sekretar Socijaldemokratske partije 1910—1912. Značaj štampe za radnički pokret bio je veliki, što pokazuje i činjenica da su Radničke novine pokrenute još 1897, odnosno šest godina pre formiranja Srpske socijaldemokratske stranke (1903). Njen zadatak je bio da radnicima, ali i drugim građanima, tumačili osnove programa partije koja se borila — za političke slobode, opšte pravo glasa, tajno glasanje, narodnu vojsku, uvođenje samouprave, odvajanje crkve od države, besplatno pravosuđe i pravnu pomoć, zdravstveno osiguranje, kao i zaštitu radnika ograničenjem radnog vremena na osam časova, zabranu rada dece mlađe od 14 godina i dr. Kako bi se što bolje tumačili programski ciljevi partije, na Tucovićev predlog je 14. januara 1910.[u] pokrenut polumesečni časopis Borba.[f] Glavni urednik lista bio je Tucović, koji se već nalazio u redakciji Radničkih novina, a kako se on starao o sadržaju svih brojeva lista, list je nazivan Tucovićeva borba. Ovaj list je odigrao značajnu ulogu u organizovanju radničke klase, odnosno u teorijskoj izgradnji rukovodilaca radničkog pokreta. U listu su objavljivani prevodi dela iz marksizma, pre svega Karla Marksa i Fridriha Engelsa, kao i prevodi dela istaknutih teoretičara Druge internacionale — Kuckog, Lafarga, Blagoeva, Bauera, Adlera, Vendela i dr. Od domaćih socijalističkih teoretičara, pored urednika Tucovića i Popovića, bili su zatupljeni — Dragiša Lapčević, Filip Filipović, Zdravko Todorović, Nedeljko Košanin i dr. Do jula 1914, kada je zbog početka Prvog svetskog rata list prestao da izlazi, izašlo je ukupno 85 brojeva.[39] Tucovićevi saradnici Triša Kaclerović i Dušan Popović U toku marta i početkom aprila 1910. SSDP je održala nekoliko predizbornih zborova, od kojih je najveći bio u Beogradu, na kome je učestvovalo 4.000 radnika. Na ovom, ali i ostalim zborovima traženo je opšte pravo glasa. Jednom od zborova, održanom polovinom marta u Beogradu, prisustvovao je i predstavnik bugarskih socijaldemokrata Vasil Kolarov, koji je zajedno sa Tucovićem bio govornik. Opštinski izbori održani su 10. aprila 1910.[h] i na njima je SSDP osvojila 20 odborničkih mesta u osam opština.[38] Nakon izbora, održan je od 19. do 21. juna 1910.[c] Osmi kongres SSDP na kome je Tucović podneo izveštaj o radu Glavne partijske uprave i referat Jedna centralna instanca za sve opšte akcije pokreta. Ubrzo nakon Kongresa osnovana je Radnička komora koja se bavila pitanjima zaštite radnika od preterane eksploatacije. Za njenog predsednik bio je izabran Luka Pavićević, a za sekretara Dimitrije Tucović. Posle kongresa, zajedno sa Dragišom Lapčevićem, otputovao je u Sofiju, gde je prisustvovao Sedamnaestom kongresu Bugarske socijaldemokratske radničke partije. Prilikom povratka u Srbiju, posetio je Niš, a potom i Skoplje, gde je obišao tamošnje socijaldemokrate. Krajem jula u Beogradu je prisustvovao radničkom zboru na kome je govorio o balkanskom pitanju i socijalnoj demokratiji. Pored njega na zboru su govorili — Lav Trocki o ruskoj revoluciji i balkanskim narodima, Bohumil Šmeral o austrijskom imperijalizmu i balkanskim narodima i V. Levinski o neoslovenstvu i potištenim narodima.[40][41] Sredinom avgusta 1910, zajedno sa Ilijom Milkićem, otputovao je u Zagreb, gde je prisustvovao Šestom kongresu Socijaldemokratske stranke Hrvatske i Slavonije, nakon čega su preko Beča, Praga i Berlina, stigli u Kopenhagen, gde su od 28. avgusta do 3. septembra prisustvovali Osmom kongresu Druge internacionale. Tokom rada Kongresa, Tucović je kao cenjeni socijalista bio biran u svih pet kongresnih komisija, a učestvovao je i u osnovanju Međunarodne centrale socijalističkih novina. Na Kongresu je govorio O pitanju rata i mira, a u svom govoru je uputio kritiku austrijskim socijaldemokratama zbog njihove podrške imperijalističkoj politici Austrougarske i aneksije Bosne i Hercegovine. Njegovo govor bio je dobro primljen, ali je izazvao veliko iznenađenje jer austrijski socijaldemokrati nikada i ni od koga nisu bili ovako kritikovani.[41][40] Prvi balkanski rat Dimitrije Tucović se žestoko protivio teritorijalnoj ekspanziji Srbije u Prvom balkanskom ratu, nazivajući srpsko oslobađanje Kosova imperijalnim osvajanjem. On je smatrao da Kosovo pripada Albancima i zalagao se za pripajanje Kosova Albaniji. Nakon Prvog balkanskog rata i vojne kampanje na Kosovu, Tucović je opominjao da je „izvršen pokušaj ubistva s predumišljajem nad celom jednom nacijom“, što je „zločinačko delo“ za koje se „mora ispaštati“.[42] Veliki rat i pogibija Poginuo je kao komandir 1. voda 1. čete 4. bataljona 1. puka Moravske divizije prvog poziva 20. novembra 1914. godine u borbi protiv austrougarske vojske u Kolubarskoj bici u Prvom svetskom ratu na zapadnom delu Vrače brda, u rejonu sela Ćelije na desnoj obali reke Kolubare, okolina Lajkovca. `Neću ni sada, kao što nisam nikada, ni pomišljati da sebe sklanjam od sudbine koja prati ceo narod“ - napisao je Dimitrije Tucović, uoči smrti, svom ocu. Tucović je sahranjen nedaleko od mesta pogibije, na poprištu bitke, pod jednim hrastom. Sahranom je rukovodio njegov prijatelj dr Dragutin Vladisavljević.[43] Šest sahrana Spomen-crkva u Lazarevcu Mrtvog Tucovića pronašao je njegov drug Živko Topalović, tada ađutant komandanta Prvog puka Moravske divizije, koji je odmah poslao komordžiju sa konjem da njegovo telo skloni sa prve linije i potom sahrani. Za sahranu je bilo određen nekoliko vojnika — četni bolničari Adam Čitaković, Adam Čolić, Blagoje Savić i neki Jevto, a sa njima su bila još trojica vojnika. Štab Četvrtog puka putio je vojnika Vlajka Martinovića, koji je bio poznat kao socijalista, da sahrani Tucovića, pa se i ona priključio ovoj grupi. Sahrana je obavljena u podnožju Vrače brda, ispod jednog velikog hrasta, pored puta koji od Lazarevca vodi ka Rudniku. Nakon sahrane, Martinović je na hrastu urezao natpis — Ovde počiva Dimitrije Tucović socijalistički borac za narodna dela. Nakon saznanja za Tucovićevu smrt i sahranu, stolar iz Lazarevca Milenko Marković napravio je sanduk i uz pomoć meštana Šušnjara, Tucovićevo telo sahranio na seoskom groblju. Naredbom austrougarskih okupacionih vlasti svi poginuli vojnici u Kolubarskoj bici, sahranjeni su u zajedničkoj grobnici na vojničkom groblju u Lazarevcu. U odvojenim sanducima, sa imenima poginulih, sahranjeno je trideset poginulih oficira, među kojima je bio i Tucović, čiji je prenos posmrtnih ostataka sa groblja u Šušnjaru izvršen 1916. godine.[44][45][46] Godine 1938. počela je u Lazarevcu gradnja Hrama Svetog Dimitrija, spomen-crkve u koju su preneti posmrtni ostaci srpskih i austrougarskih vojnika sa starog vojničkog groblja. Ekshumacija i prenos posmrtnih ostataka počeo je jula 1939. godine. Tucovićevi posmrtni ostaci, tada su smešteni u specijalni metalni sanduk broj tri, dok su njegove lične stvari stavljene u poseban sanduk i pohranjene u kripti spomen-crkve. Obeležavajući tridesetpetu godišnjicu njegove smrti, nova komunistička vlast je novembra 1949. organizovala prenos njegovih posmrtnih ostataka iz lazarevačke spomen-crkve u Beograd, gde su sahranjene na trgu Slavija, koji je 1951. preimenovan u Trg Dimitrija Tucovića.[44] Slavija sa spomenikom Dimitriju Tucoviću Odluku o prenosu Tucovićevih posmrtnih ostataka na Slaviju donela je Vlada Narodne Republike Srbije, a sam čin prenosa odigrao se od 18. do 20. novembra 1949. godine. Najpre je u petak 18. novembra u Lazarevcu organizovan ispraćaj posmrtnih ostataka, tokom koga je kovčeg sa posmrtnim ostacima bio izložen u Domu kulture, gde su mu građani Lazarevca i meštani okolnih sela odavali počast. U pratnji državno-partijskih rukovodilaca Dragog Stamenkovića, Mite Miljkovića, Živadina Simića i dr, posmrtni ostaci su u subotu 19. novembra automobilom, preko Aranđelovca i Mladenovca, preneti u Beograd, gde ih je ispred zgrade Saveza sindikata Jugoslavije sačekala masa građana i grupa visokih državno-partijskih rukovodilaca među kojima su bili — Đuro Salaj, Veljko Vlahović, Dušan Petrović Šane, Mitra Mitrović, Čedomir Minderović i dr. Iste večeri, na Kolarčevom narodnom univerzitetu održana je svečana akademija posvećena Dimitriju Tucoviću, na kojoj je revolucionar Moša Pijade održao referat o njegovom životu i radu. Svečanoj akademiji je prisustvovao predsednik Vlade FNRJ maršal Josip Broz Tito, u pratnji Aleksandra Rankovića, Borisa Kidriča i Franca Leskošeka.[44] Grob Dimitrija Tucovića u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu U nedelju 20. novembra izvršena je sahrana Tucovićevih posmrtnih ostataka, koji su iz zgrade sindikata, u pratnji Slobodana Penezića Krcuna, Ratka Dugonjića, Grge Jankesa i Desimira Jovovića, preneti na Slaviju. U pogrebnoj povorci, pored članova porodice Tucović, nalazili su se i visoki državno-partijski funkcioneri Srbije i Jugoslavije — članovi Politbiroa CK KPJ Moša Pijade i Blagoje Nešković; sekretar Politbiroa CK KPS Petar Stambolić; predsednik Saveza sindikata Jugoslavije Đuro Salaj; članovi CK KPJ i Vlade FNRJ Rodoljub Čolaković, Dobrivoje Radosavljević, Osman Karabegović i Božidar Maslarić; načelnik Generalštaba JNA general-pukovnik Koča Popović; predsednica AFŽ Vida Tomšič, sekretar CK Narodne omladine Jugoslavije Milijan Neoričić i drugi predstavnici masovnih organizacija. Pogrebnu povorku je na Slaviji, dočekala velika masa sveta, kao i predsednik Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ Ivan Ribar, sa potpredsednicima Vladom Zečevićem, Jakovom Blaževićem i Stanojem Simićem.[44] Na trgu je tada postavljena spomen-bista, autora vajara Stevana Bodnarova. Odlukom Skupštine grada Beograda, u periodu od 2004. vraćeni su stari predratni nazivi mnogim ulicama, pa je i Trgu Dimitrija Tucovića vraćen stari naziv Trg Slavija. Dana 13. novembra 2016. počela je rekonstrukcija ovog trga i doneta odluka da posmrtni ostaci Dimitrija Tucovića budu premešteni u Aleju velikana na Novom groblju, što je i učinjeno 15. decembra 2016. uz državne i vojne počasti. Ovo je bila njegova šesta sahrana....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pripovijest iz Ruskoga Zivota Aleksandr Ivanovič Kuprin (ruski: Aleksandr Ivanovič Kuprin; 7. rujna [OS 26. kolovoza] 1870. - 25. kolovoza 1938.) bio je ruski književnik najpoznatiji po svojim romanima Dvoboj (1905.) [2] i Yama: Jama (1915.), kao kao i Moloch (1896), Olesya (1898), `Captain Ribnikov` (1906), `Emerald` (1907) i The Garnet Bracelet (1911) - potonji je snimljen u filmu iz 1965. godine. Alexandr Kuprin rođen je u Narovchatu u Penzi od Ivana Ivanoviča Kuprina, vladinog dužnosnika u Penzanskoj guberniji. [4] i Liubov Alekseyevna Kuprina, rođena Kulunchakova. [5] Otac mu je bio Rus, majka je pripadala plemenitoj tatarskoj obitelji Volga koja je izgubila većinu svog bogatstva tijekom 19. stoljeća. [6] Alexandr je imao dvije sestre, Sofiju (1861–1922) i Zinaidu (1863–1934). [7] Godine 1871. Ivan Kuprin, star 37 godina, umro je od kolere, a tri godine kasnije Aleksandar se s majkom uselio u Udovički dom u Kudrinu u Moskvi, što je razdoblje oslikano u njegovoj priči `Bijela laž` (1914).[8] Godine 1876. ušao je u internat u Razumovskom, što mu je izazvalo mnogo onoga što je kasnije nazvao `pritužbama iz djetinjstva`, ali je također dovelo do njegove razuzdanosti i učinilo ga popularnim među vršnjacima kao vrsnog pripovjedača. [9] Godine 1880., nadahnut ruskom pobjedom u rusko-turskom ratu, [9] Kuprin se upisao u Drugu moskovsku vojnu gimnaziju, 1882. pretvorio se u kadetski zbor. [10] Nekoliko Kuprinovih autobiografskih priča, poput `Na prekretnici` (1900), `Rijeka života` (1906) i `Lenochka` (1910), odnosi se na to razdoblje. `Sjećanje na brezu u Kadetskom zboru ostalo mi je do kraja života`, napisao je nedugo prije smrti.[11] Ipak, tu je razvio interes za književnost i počeo pisati poeziju. Većina njegovih trideset mladenačkih pjesama datira od 1883. do 1887., četiri godine dok je bio u kadetskom korpusu. U tom je razdoblju Kuprin napravio i nekoliko prijevoda stranih stihova (među njima Béranger -ov `Les Hirondelles` i Heine -ov `Lorelei`). [9] [10] Prema znanstveniku Nicholasu Lukeru, `možda je najzanimljivija Kuprinova rana pjesma politički komad` Snovi `, napisan 14. travnja 1887., dan prije nego što je izrečena presuda teroristima koji su planirali ubiti Aleksandra III. godine.`[10] U jesen 1888. Kuprin napušta kadetski zbor i ulazi u Aleksandrovsku vojnu akademiju u Moskvi.[8] U ljeto 1890. diplomirao je na Akademiji kao podzapovjednik i bio je raspoređen u 46. Dnjeparsku pješačku pukovniju (koju je izabrao nasumce) [9] stacioniranu u Proskurovu (sada Hmeljnicki), gdje je proveo sljedeće četiri godine. [4 ] [10] Književna karijera Kuprin početkom 1890 -ih Godine 1889. Aleksandar Kuprin upoznaje Liodora Palmina, etabliranog pjesnika koji je u Ruskom satiričkom letku organizirao objavljivanje njegove prvenstvene pripovijetke `Posljednji debi`, zasnovane na događaju iz stvarnog života, samoubojstvu trovanjem na pozornici pjevačice Yevlalye Kadmine. 1881., tragedija koja je također inspirirala priču Ivana Turgenjeva `Clara Milich`. [5] [10] Prošle su tri godine između pojavljivanja `Posljednjeg debija` i objavljivanja njegove druge priče `Psiha` u prosincu 1892. Kao i `U mjesečevoj noći` koja je uslijedila, komad je pokazao aberacije poremećenog uma, istražujući tanka linija između fantazije i stvarnosti.[10] Za nekoliko godina Kuprinovog vojnog roka objavljen je kratki roman U mraku (1893.) i nekoliko kratkih priča, uglavnom vještih studija abnormalnih stanja duha (`Slavenska duša`, `Ludilo` i `Zaboravljeni poljubac`, sve 1894). [10] Samo `The Inquiry` (1894), njegova prva publikacija koja je izazvala kritičke komentare, bavila se vojskom, započevši seriju kratkih priča na teme ruske vojske: `Mjesto za spavanje` (1897.), `Noćna smjena` (1899.), `Praporshchik` (1897.), `Misija` (1901.) što je konačno rezultiralo njegovim najpoznatijim djelom Dvoboj.[9] Osim sve većeg nezadovoljstva životom u vojsci, objavljivanje `Istrage` vjerojatno je bio glavni razlog Kuprinove ostavke u ljeto 1894. `Nema sumnje da je pojava takvog djela, koju je napisao časnik i potpisala s njegovim punim imenom, imao bi neugodne posljedice po njega `, tvrdi Luker. [10] [12] Nakon povlačenja iz službe, bez ikakvih konkretnih planova za budućnost, `ikakvih znanja, akademskih ili praktičnih` (prema `Autobiografiji`), Kuprin je krenuo na petogodišnje putovanje jugozapadom zemlje. [9] Pokušao je s mnogim vrstama poslova, uključujući zubarsku njegu, izmjeru zemljišta, glumu, bio je cirkusant, pjevač psalama, liječnik, lovac, ribar itd., A sve se to kasnije odrazilo u njegovoj fikciji. Sve vrijeme dok se bavio samoobrazovanjem i mnogo je čitao, Gleb Uspenski sa svojim je skicama postao njegov omiljeni autor. [9] U ljeto 1894. Kuprin je stigao u Kijev i do rujna je počeo raditi za lokalne novine Kievskoe Slovo (Kijevska riječ), Zhizn i Iskusstvo (Život i umjetnost), a kasnije Kievlianin. Kvalitete potrebne za dobrog novinara, vjerovao je, bile su `luda hrabrost, odvažnost, širina pogleda i nevjerojatno pamćenje`, darovi koje je i sam posjedovao u punoj mjeri. [13] Dok je često putovao po jugozapadu Rusije, surađivao je za novine u Novočerkasku, Rostovu na Donu, Caricinu, Taganrogu i Odesi.[14] Uz feljtone i kronike Kuprin je napisao male crtice, istražujući određena okruženja, ili prikazujući ljude specifičnih zanimanja ili okolnosti, kasnije okupljene u zbirku. U ožujku 1896. objavljeno je osam takvih skica u malom izdanju pod naslovom Kijevski tipovi, prva Kuprinova knjiga. [15] U listopadu 1897. izašla je njegova druga zbirka Minijature, jedna od njegovih najpoznatijih cirkuskih priča, `Allez!`, Koja je zaslužila velike pohvale Lava Tolstoja. Kuprin je 1905. opisao minijature kao svoje `prve dječje korake na književnom putu`; definitivno su označile daljnju fazu njegova sazrijevanja kao književnika, kao i njegove `Industrijske skice` nastale 1896–1899 nakon njegova posjeta regiji Donbass. [14] [16] Godine 1896. Russkoye Bogatstvo je objavilo Moloch, prvo veliko Kuprinovo djelo, kritiku brzo rastućeg ruskog kapitalizma i odraz rastućih industrijskih nemira u zemlji.[16] Od tada se samo dva puta nakratko vraćao toj temi, u `Zbrci` (1897.) i `U utrobi zemlje` (1899.). `Na temelju toga netko dolazi u iskušenje zaključiti da je njegova briga za industrijskog radnika u Molochu bila tek samo prolazna faza`, smatra Luker.[14] Godine 1897. Kuprin je otputovao na Voliniju da tamo radi kao upravitelj imanja, a zatim je otišao u područje Polesye u južnoj Bjelorusiji, gdje je pomogao u uzgoju makhorke. [14] [16] `Tamo sam upio svoje najsnažnije, najplemenitije, opsežne i plodonosne utiske ... i upoznao ruski jezik i krajolik`, sjetio se on 1920. Tri priče o svom nedovršenom `Poleskom ciklusu` - `Zaleđe`, mnogo hvaljeni ljubavni komad Olesya i `Vukodlak`, horor priča - objavljeni su između 1898. i 1901. [14] Moloch i Olesya mnogo su pomogli Kuprinu u izgradnji njegove književne reputacije. U rujnu 1901. Viktor Mirolyubov, urednik Zhurnala Dlya Vsekh, pozvao je Kuprina da se pridruži ovom popularnom mjesečniku u Petersburgu, a u prosincu se preselio u glavni grad. [10] 1901–1904 U Petersburgu se Kuprin našao u središtu ruskog kulturnog života. Postao je prijatelj s Antonom Čehovom s kojim se redovito dopisivao sve do njegove smrti 1904., često tražeći njegov savjet. [17] Kuprinovo prijateljstvo s Ivanom Bunjinom trajat će gotovo četrdeset godina, nastavivši se u emigraciji.[18] Druga važna osoba za Kuprina bio je učenjak i kritičar Fjodor Batjuškov iz Mir Božija; 150 sačuvanih pisama predstavljaju manji dio njihove ogromne korespondencije.[19] Kasnije je Kuprin izrazio veliku zahvalnost Viktoru Miroljubovu[20][21] koji je, kao i Maxim Gorky, izvršio snažan utjecaj na njegovu karijeru.[17][22][23] Fjodor Šaljapin i Aleksandar Kuprin Godine 1901. Kuprin se pridružio književnom društvu Moskovska sreda (srijeda) koje je 1899. osnovao Nikolaj Teleshov i ujedinjavalo je uglavnom mlade realističke pisce, među kojima su bili Gorki, Bunjin i Leonid Andrejev. [17] U veljači 1902. Kuprin se oženio Marijom Karlovnom Davydovom, usvojenom kćeri Alexandre Davydove, urednice Mir Bozhy. Potonji je iste godine umro, Maria Karlovna preuzela je publikaciju i ubrzo je Kuprin napustio Zhurnal Dlya Vsekh kako bi vodio odjeljak fantastike časopisa koji je njegova supruga sada uređivala. [17] U veljači 1903. godine, Znanye (Znanje) koje je osnovao Gorki objavili su zbirku osam Kuprinovih priča, među njima `Istraga` i Moloch. [17] Lav Tolstoj pohvalio je zbirku zbog živopisnog jezika, a kritičari su bili gotovo jednoglasni u odobravanju, ukazujući na Kuprinovu bliskost u temama i tehnici s Čehovom i Gorkim. Angel Bogdanovich iz Mira Bozhyja (koji je 1897. nelaskavo pisao o Molochu) sada je hvalio Kuprinov kompaktan stil i njegovu sposobnost da prenese osjećaj blistave radosti života.[24] Sam Gorki je, pišući Teleshovu u ožujku 1903., Kuprina svrstao u trećeg ruskog autora, pored Čehova i Andrejeva. [25] Unatoč njegovom književnom uspjehu, Kuprinove prve godine u Petersburgu bile su stresne. Zaposlenje u časopisu ostavilo mu je malo vremena za vlastito pisanje, a kada se njegov rad pojavio u Mir Bozhyju, pričalo se da svoj uspjeh duguje obiteljskim vezama.[17] `Život je težak: skandal, tračevi, zavist, mržnja ... Osjećam se vrlo usamljeno i tužno`, priznao je jednom od svojih prijatelja iz Kijeva u pismu. [26] Kuprin je između 1902. i 1905. napisao manje nego što je imao u provincijama, ali, prema Lukeru, `ako bi se smanjila količina njegova spisa - ukupno dvadesetak priča - njegova je kvaliteta bila neusporedivo veća ... Sada svjesniji očiglednih kontrasta koji prevladava u ruskom društvu, skrenuo je pozornost na nevolje `malog čovjeka` slijedeći najbolje tradicije ruske književnosti. `[17] Među zapaženim pričama bile su` U cirkusu `(1902.) koje su Čehov i Tolstoj hvalili, `Močvara` (1902.), tematski povezana s ciklusom Polesye i `Židovka` (1904.), pokazujući Kuprinovu duboku simpatiju prema ovoj progonjenoj manjini u ruskom društvu u vrijeme kada su pogromi bili redovita pojava na ruskom jugozapadu.[17] ] Druge teme Kuprinove proze ovog razdoblja uključuju licemjerje (`Miran život`, 1904.; `Dobro društvo`, 1905.), netrpeljivost (`Ospica` s`, 1904.) i degeneracija besposlene klase (`Veliki svećenik`, 1905.).[23] Dvoboj Kuprin je 1904. počeo raditi na The Duel. Ovaj roman, začet u njegovoj drugoj godini u vojsci, i komentirajući `užas i dosadu u vojnom životu`, objavljen je 3. svibnja 1905. [27] [28] Stvaranje ovog romana bilo je katarzično iskustvo za Kuprina. `Moram se osloboditi teškog tereta utisaka nakupljenih mojim godinama služenja vojnog roka. Nazvat ću ovaj roman Dvoboj, jer će to biti moj dvoboj ... s carskom vojskom. Vojska osakaćuje dušu, uništava sve čovjekove najfinije porive i ponižava ljudsko dostojanstvo... Moram pisati o svemu što sam znao i vidio. I svojim ću romanom izazvati carsku vojsku na dvoboj`, obavijestio je suprugu u pismu.[29] 30] Dvoboj je postao književna senzacija godine u Rusiji. Godine 1905. prodano je oko 45,5 tisuća primjeraka, što je veliki broj za početak 1900 -ih. Kontroverze koje je ovaj roman izazvao nastavile su se do 1917. Kritičari ljevice pozdravili su Duel kao `još jedan čavao u lijes autokracije`, dok su ih njihovi konzervativni kolege osudili kao `perfidan napad na vladajući poredak`. [31] Jedan časnik čak je izazvao Kuprina na dvoboj kroz peterburške novine [28], dok je skupina od dvadeset časnika poslala Kuprinu pismo 1905., izražavajući svoju zahvalnost. Dvoboj je, prema Lukeru, označio `vrhunac Kuprinove karijere... osiguravajući mu besmrtnost u analima ruske književnosti.`[28] 1905–1913 Kuprin u Gatchini (crtani film iz 1910 -ih) Nakon revolucije 1905. Kuprin je otvoreno kritizirao režim. Uspostavio je veze s mornarima Crnomorske flote u Sevastopolju, pa se čak pokušao prijaviti na bojni brod Potyomkin, koji se pobunio u lipnju 1905. Smatra se politički nepouzdanim, stavljen je pod nadzor tajne policije. [10] [15] U `Događajima u Sevastopolju` opisao je uništenje krstarice Očakov, čemu je Kuprin svjedočio u Balaklavi. Njegova kasnija priča `Gusjenica` (1918.) otkriva da je pomogao u spašavanju nekoliko mornara koji su pobjegli s vatrene krstarice. [32] Zapovjednik Crnomorske flote, admiral Grigorij Chukhnin, općenito smatran odgovornim za tragediju, naredio je Kuprinu da napusti Sevastopolj u roku od 48 sati i pokrenuo je pravni postupak zbog klevete. U lipnju 1906. Chukhnin je ubijen, ali slučaj nije zaključen, a dvije godine kasnije u Žitomiru Kuprin je osuđen na novčanu kaznu i deset dana kućnog pritvora. [33] Među njegovim poznatijim pričama sredinom 1900-ih bile su `Snovi`, `Zdravica`, `Umjetnost` i `Ubojica`, a potonji je preuzeo pitanje nasilja koje je zahvatilo Rusiju u to vrijeme. `Mlađi kapetan Rybnikov` (1906.) koji je ispričao priču o japanskom špijunu koji se predstavljao kao ruski časnik, pohvalio je Gorki.[30] Mnogo se raspravljalo o `Uvredi` (1906.) i `Gambrinus` (1907.), emocionalnom sažimanju mnogih motiva njegovog pisanja nakon 1905., odjekujući deklamacijski ton `Događaja u Sevastopolju`, prema Lukeru.[33] Od 1905. nadalje Kuprin se ponovno uključuje u brojna neknjiževna područja. Predao se kao birač prve Državne dume za grad Petersburg. 1909. - 1910. letio je zračnim balonom s uglednim sportašem Sergejem Utochkinom, a zatim se kao ronilac uputio u dubine Crnog mora i pratio zrakoplovca Ivana Zaikina na njegovim zrakoplovnim putovanjima. Godine 1907. razveo se od prve žene i oženio Jelizavetom Geinrikh (1882–1943), koja je 1908. rodila njihovu kćer Kseniju. [34] Godine 1908. odnos Kuprina s Gorkim se pogoršao i on je napustio Znanye. Iste godine objavljena je `Morska bolest`, kratka priča koja govori o silovanju socijaldemokratske heroine i prikazuje njezina muža revolucionara u nepovoljnom svjetlu, što je Gorki smatrao namjernim vređanjem ruskih socijalista.[33] Među ostalim Kuprinovim djelima tog razdoblja su `Smaragd` (1907.), najpoznatija njegova priča o životinjama, `Sulamith` (1908.), oda `vječnoj ljubavi` blisko zasnovana na Pjesmi nad pjesmama, autobiografska `Lenochka` ( 1910.) i Narukvica od granata (1911.), njegova poznata romana o `propaćenom romantizmu` u kojoj beznadna ljubav nalazi svoju tihu tragičnu apoteozu.[33] Lestrigoni (1907–11), niz skica o ribarima iz Balaklave [15], pružili su lirski paean jednostavnom životu i epsko veličanje vrlina njegovih jednostavnih ljudi. [33] [34] U listopadu 1909. Kuprinu je zajedno s Buninom dodijeljena Puškinova nagrada. [9] Rupa. 1909–1917 Godine 1908. Kuprin je počeo raditi na Jami, svom najambicioznijem i najkontroverznijem djelu. Prvi dio ove romaneskne studije o prostituciji pojavio se 1909., drugi 1914., a treći 1915. [35] I. dio, kako je izašao, izazvao je široku kontroverzu, dio II i III naišli su na gotovo univerzalnu ravnodušnost. Kuprin, koji očito nije mogao odlučiti hoće li njegov roman biti dokumentarac ili fikcija, ili je oscilirao između njih dvojice ili ih pokušao spojiti na umjetan način. `Uspješniji je u dokumentarcu tako da je prvi dio, sa svojim detaljima o životu u bordelu, daleko najbolji“, tvrdi Luker.[33][35] Neki ruski kritičari i autori (među njima i Lav Tolstoj) kritizirali su roman zbog toga što je roman bio kritiziran zbog toga što je bio Lav Tolstoj. pretjeran naturalizam, među onima koji su mu se divili bila je i mlada Nina Berberova.[36] Kuprin i njegova supruga tijekom Prvog svjetskog rata Jama je bilo Kuprinovo posljednje veliko djelo, a mnogima je signaliziralo pad njegove kreativnosti. [33] [35] Njegove najpoznatije priče iz 1912.-1914. Su `Crne munje` i `Anatema`, dok je njegov posjet jugu Francuske između travnja i srpnja 1912. doveo do `Azurne obale`, dvadeset skica koje čine ciklus putovanja dojmovi.[15][37] Godine 1911. preselio je svoju obitelj u Gatchinu, blizu Sankt Peterburga.[9] Kako je izbio Prvi svjetski rat, Kuprin je otvorio vojnu bolnicu u svom domu u Gatchini, a zatim je posjećivao gradove na zapadnom frontu. Potkraj 1914. putem medija je zatražio novac za ranjenike, a u prosincu je odbacio ideju o proslavi 25. obljetnice svoje književne karijere. Kao pričuvni časnik, pozvan je u studenom 1914., a u Finskoj je zapovijedao pješačkom četom do svibnja 1915., kada je otpušten zbog lošeg zdravstvenog stanja. To je bio razlog zašto nije mogao postati ratni dopisnik, karijera kojoj je težio tijekom rusko-japanskog rata 1904. – 1905. Među nekoliko njegovih priča koje su odražavale rat, najzapaženije su bile njegove satire (`Goga Veselov`, `Kantaloupi`, `Tata`, `Grunya`), koji su prstom prešli na cinike koji su bogatili na temelju pritužbi nacije. [34 ][35][37] Februarska revolucija pronašla je Kuprina u Helsinkiju, kamo je otišao po liječnički savjet. Vrativši se u Gatchinu, izrazio je svoje oduševljenje slomom carizma u nizu članaka i u svibnju je počeo uređivati ​​novine Svobodnaia Rossiya (Slobodna Rusija) Partije socijalista, doprinoseći također Volnost (Sloboda) i Petrogradskii Listok (Petrograd Leaflet). . Pozdravljajući slobodu koju je donijela Februarska revolucija, predvidio je ekscese koje bi daljnji potresi mogli donijeti i upozorio je da Rusija ne padne u orgiju krvoprolića. [37] Listopadska revolucija malo je pojasnila Kuprinov politički stav. U člancima je doprinosio raznim novinama do sredine 1918.-Petrogradskoe Ekho (Petrogradski odjek), Vecherneye Slovo (Večernja riječ) i Zaria (Zora) među njima-njegov stav prema novom režimu ostao je ambivalentan. Prepoznao je povijesni značaj boljševičke revolucije i divio se Lenjinu kao `poštenom i hrabrom čovjeku`, izjavljujući da `boljševizam čini veliku, čistu, nezainteresiranu doktrinu koja je neizbježna za čovječanstvo.` [38] [39] Ipak, dok je radio kratko vrijeme s Maximom Gorkyjem u izdavačkoj tvrtki World Literature kritizirao je prodrazverstku i politiku ratnog komunizma [9], tvrdeći da su boljševici prijetili ruskoj kulturi, te da je njihovo nedovoljno poznavanje zemlje donijelo patnju seljacima. U lipnju 1918. Kuprin je nakratko uhićen zbog članka u novinama Molva (Glasine) u kojem se kritizira režim. Jedna od njegovih priča iz 1918. (`Gusjenica`) hvalila je herojstvo žena revolucionarki, druga (`Duh Gatchine`) bila je antiboljševička priča o tiraniji novih gospodara Rusije. [37] Krajem 1918. Kuprin je izradio razrađene planove za Zemliju, rad posebno osmišljen za seljaštvo. Njegov predloženi program uključivao je pomoć vladi u radikalnoj transformaciji seoskog života u skladu s načelima komunizma. Podržan od strane Gorkog i odobren od Lenjina koji se sastao s Kuprinom 25. prosinca 1918., projekt je ostao neostvaren. [40] [41] Godine u emigraciji Kuprin 1910 -ih Dana 16. listopada 1919., Gatchina je zauzela Bijela armija koju je predvodio general Nikolaj Yudenich. Dvanaest dana Kuprin je uređivao Prinevsky Krai (Nevska zemlja), rad koji je izdalo sjedište Yudenichove vojske. U listopadu, dok su se Bijeli povlačili prema zapadu, Kuprin je s njima otputovao u Yamburg, gdje se pridružio svojoj ženi i kćeri. Preko Narve obitelj je stigla do Revela u Estoniji, a u prosincu je otišla u Finsku. Nakon pola godine u Helsinkiju otplovili su prema Francuskoj, stigavši ​​u Pariz početkom srpnja 1920. [10] Sljedećih sedamnaest godina u Parizu bilježi pad Kuprinovog stvaralaštva i podleganje alkoholizmu. Ožalošćen zbog odvajanja od Rusije, postao je usamljen i povučen. [42] Obiteljsko siromaštvo pogoršalo je situaciju. `Ostao sam gol ... i siromašan kao stari pas bez krova nad glavom`, napisao je Kuprin Ivanu Zaikinu, starom prijatelju. [43] Sve je to u kombinaciji ometalo njegovo pisanje.[44] `Što je čovjek talentiraniji, teže mu je živjeti bez Rusije`, rekao je Kuprin novinaru 1925. [45] Kuprinova nostalgija objašnjava retrospektivnu kvalitetu njegova djela u emigraciji. Vratio se poznatim temama iz svojih ranijih spisa i zadržao se na osobnim iskustvima koja ga povezuju s domovinom koju je izgubio. [42] Njegov posjet jugozapadnoj Francuskoj 1925. inspirirao je `Crimsan Blood `(1926), živopisan prikaz borbe s bikovima u Bayonneu, nakon čega je 1927. godine uslijedio` Blaženi jug `, četiri skice o Gasconiji i visokim Pirinejima. [15] Zatim su došle pretežno urbane skice napravljene u Jugoslaviji, rezultat Kuprinovog posjeta Beogradu 1928. na konferenciji ruskih književnika u emigraciji. [41] [42] Tri glavna djela Kuprinovih pariških godina bila su Kolo vremena (13 skica stiliziranih kao roman, 1929), autobiografska Junkers (1932) i romantična `Jeannette` (1933), koja opisuje naklonost starijeg profesora prema djevojčici u njegovom susjedstvu. [42] [44] Povratak u Rusiju i smrt Grob Aleksandra Kuprina Do 1930. Kuprinova je obitelj bila u siromaštvu i dugovima. Njegovi honorari za književnost bili su skromni, opijanje je pratilo njegove pariške godine, nakon 1932. počeo mu se pogoršavati vid, a rukopis je postao oštećen. Pokušaji njegove supruge da osnuje knjigoveznicu i knjižnicu za emigrante bili su financijski katastrofalni. Povratak u Sovjetski Savez ponudio je jedino rješenje za Kuprinove materijalne i psihološke poteškoće. Krajem 1936. konačno je odlučio podnijeti zahtjev za vizu. Dana 29. svibnja 1937., ispraćeni samo od svoje kćeri, Kuprinovi su krenuli s Gare du Nord u Moskvu. Tamo su ih 31. svibnja dočekali predstavnici književničkih organizacija i postavili u hotel Metropole. Početkom lipnja preselili su se u daču u vlasništvu Sovjetskog Saveza književnika u Golitsynu, izvan Moskve, gdje je Kuprin dobio liječničku pomoć i odmarao se do zime. Sredinom prosinca on i njegova žena preselili su se u stan u Lenjingradu.[10] Godine u Parizu slomile su mu zdravlje i pretvorile ga u starca. Tragičnu promjenu primijetio je književnik Nikolaj Teleshov, njegov prijatelj s početka 1900 -ih. Posjetivši Kuprin nedugo nakon njegova dolaska, Teleshov ga je zatekao zbunjenog, razdraganog i jadnog. `Napustio je Rusiju ... fizički vrlo robusnu i snažnu`, napisao je kasnije, `ali vratio se mršavog ... ... slabog, slabe volje. To više nije bio Kuprin-taj čovjek izuzetnog talenta-to je bilo nešto. .. slab, tužan i vidljivo umirući. `[46] Kasnije je Bunin inzistirao da je Kuprinova uloga čisto pasivna:` Nije otišao u Rusiju - tamo je odveden, vrlo bolestan, već u drugom djetinjstvu `, napisao je. [46] Kuprin povratak zaslužio je objavljivanje njegovih djela u Sovjetskom Savezu, ali nakon toga nije napisao gotovo ništa novo. U lipnju 1937., na obilježavanje prve godišnjice Gorkijeve smrti u lipnju, Izvestiya je objavila Kuprinove `Fragmente sjećanja`. U listopadu je izašla skica `Moja rodna Moskva`. [46] Uspomene o Kuprinovim posljednjim danima, objavljene u Sovjetskom Savezu, daju nam sliku čovjeka, zadovoljnog povratkom u rodnu zemlju. S druge strane, u svom izvještaju o Kuprinovim posljednjim mjesecima spisateljica Lydia Nord naslikala je sliku razočaranog starca koji se osjećao kao stranac u svojoj rodnoj zemlji. [47] U siječnju 1938. Kuprinovo se zdravlje pogoršalo. Do srpnja njegovo je stanje bilo teško; koji je već bolovao od bubrežnog poremećaja i skleroze, sada je razvio rak jednjaka. Kirurgija nije ništa pomogla. Aleksandar Kuprin umro je 25. kolovoza 1938., a dva dana kasnije sahranjen je na Literaturskim mostima (književni most) u Lenjingradu na groblju Volkovo. [10] Privatni život Liza Geinrikh 1909. godine U veljači 1902. Kuprin se oženio Marijom Karlovnom Davydovom (1881—1966), posvojenom kćeri Alexandre Davydove, udovice ravnateljice Konzervatorija u Sankt Peterburgu, koja je nakon suprugove smrti 1889. postala urednica časopisa Mir Bozhy. Kad je umrla 1902., preuzela ga je Marija Karlovna i ubrzo je Kuprin postao voditelj beletristike u časopisu njegove supruge. Imali su jednu kćer Lidiju (1903–1924). [4] Sredinom 1900-ih njihovi su se odnosi pogoršali, a glavni razlog za to je Kuprinovo zlostavljanje alkohola. Jednom prilikom, ogorčena njegovim ponašanjem u društvu pijanica i prostitutki koje je doveo na njihovu vikendicu, Maria Karlovna mu je srušila dekanter o glavu. Još jedan incident kada je tijekom ružne svađe pokušao zapaliti njezinu haljinu, pokazao se kao njihov posljednji: 1907. par se razveo. [48] Maria Davydova kasnije se udala za sovjetskog diplomatu Nikolaja Iordanskog; 1966. izašla je njezina knjiga sjećanja Godine mladosti (Gody molodosti, 1966.). [49] Druga supruga Kurpina bila je Yelizaveta Geinrikh (1882–1942), kći mađarskog revolucionara Moritsa Rotoni-Geinricha, koju je odgojila obitelj Dmitrija Mamina-Sibirjaka, supruga njezine sestre Marije. Početkom 1900 -ih bila je milosrdna sestra, kasnije Lidijina guvernanta i dobra prijateljica Alexandre Davydove. Godine 1907. par se vjenčao i nastanio u Gatchini. 1908. rodila im se kći Ksenia. [9] Njihova druga kći Zinaida rođena je 1909., a umrla je od upale pluća 1912. Nakon Kuprinovog povratka u Rusiju, Yelizaveta Kuprina-Geinrikh posvetila se sastavljanju i objavljivanju književne ostavštine svog supruga. Počinila je samoubojstvo 1942. godine, tijekom opsade Lenjingrada.[48] Ksenia Kuprina (1908–1981) krajem 1920 -ih postala je Paul Poiret model, a zatim i glumica koja se, kao Kissa Kuprine, pojavila u 11 filmova, počevši od Le Diable au cœur (1927) Marcela L`Herbiera. Nakon povratka u SSSR 1958. radila je kao scenska glumica, prevoditeljica, spisateljica i scenaristica. Njezina knjiga sjećanja Moj otac Kuprin (Moj otac - Kuprin) izašla je 1978. [50] [51] Naslijeđe Prema Nicholasu Lukeru, Kuprinov položaj u povijesti ruske književnosti vrlo je značajan, ako ne i jedinstven. Rođen u doba koje je zasjenilo veliki ruski roman, koji je svoj zenit dosegao 1860 -ih. okrenuo se kratkoj priči kao žanru koji odgovara i njegovu nemirnom temperamentu i višestrukim preokupacijama njegove generacije ... Sa svojim suvremenicima Čehovom, Gorkim i Buninom. žanr novele doveo je do procvata bez paralele ruskim slovima. Ono što je ustupio suzdržanost Čehovu, uvjerenost Gorkomu i suptilnost Bunjinu, Kuprin je nadoknadio tempom pripovijedanja, konstrukcijom radnje i bogatstvom teme. Ove posljednje kvalitete, zajedno s njegovim stalnim interesom za ljudsku dušu, čine ga i danas vrlo čitljivim. [46] Proslavio ga je njegov roman Dvoboj (1905.), [52] Kuprina su visoko cijenili kolege pisci, uključujući Antona Čehova, Maksima Gorkog, Leonida Andrejeva, nobelovca Ivana Bunina [4] i Lava Tolstoja koji su ga proglasili pravim nasljednikom Čehov. Premda je živio u doba kada su pisce zanosili književni eksperimenti, Kuprin nije tražio inovacije i pisao je samo o stvarima koje je sam doživio, a njegovi su junaci sljedeća generacija nakon Čehovljevih pesimista. Vladimir Nabokov nazvao ga je `ruskim Kiplingom` zbog njegovih priča o patetičnim avanturistima, koji su često `neurotični i ranjivi`. Tijekom cijelog 20. stoljeća Aleksandar Kuprin ostao je `jedan od najčitanijih klasika u ruskoj književnosti`, s mnogim filmovima temeljenim na njegovim djelima, dijelom i zbog `njegovih živopisnih priča o životu običnih ljudi i nesretne ljubavi, njegovih opisa vojske i javne kuće, što ga čini piscem za sva vremena i mjesta. `[6] Po njemu je nazvan manji planet 3618 Kuprin, koji je 1979. otkrio sovjetski astronom Nikolaj Stepanovič Černih...