Katalog izložbe `Evo mene, eto Vas` - Dva veka od drugog srpskog ustanka. Katalog urađen na kvalitetnom papiru.Bogato ilistrovan. Dimenzije: 29,5 X 21cm Tiraž: 300 Vidi slike.

Nova, nekorišćena Publisher : Routledge; 2nd edition (October 12, 2001) Language : English Paperback : 368 pages ISBN-10 : 0415267390 ISBN-13 : 978-0415267397 Item Weight : 15.2 ounces Dimensions : 5.08 x 0.83 x 7.79 inches There is an immense range of books about the English Civil War, but one historian stands head and shoulders above all others for the quality of his work on the subject. In 1961 Christopher Hill first published what has come to be acknowledged as the best concise history of the period, Century of Revolution. Stimulating, vivid and provocative, his graphic depiction of the turbulent era examines ordinary English men and women as well as kings and queens. In 1961 Christopher Hill first published what has come to be acknowledged as the best concise history of the period, Century of Revolution. Stimulating, vivid and provocative, his graphic depiction of the turbulent era examines ordinary English men and women as well as kings and queens. Hill argued that the Civil War was driven by the conflict between the old feudal élites and the growing merchant classes. Society and the State are dissected alongside other aspects such as Protestantism and the rise of capitalism and the questioning of hitherto unassailable authorities such as the church and the law. Full of wit and insight, his treatment of what is regarded as one of England`s most formative periods is one that is as truly satisfying in the second edition, as it was in 1961.

U dobrom stanju. Zaštitna kutija lošija. Folio Society First Impression No. 125 Publisher Folio Society, London; 1959 Black Buckram Hardback, 164 pp Contemporary portraits and etchings. Size 220 x 140mm, 650g The Trial of Charles I Never was kingly dignity more apparent than in those last months of imprisonment during which Charles I, defeated and alone, came to accept the inevitability of a martyr’s death. This volume tells the story in the words of men who were there: Sir Thomas Herbert, Groom of the Bedchamber, and John Rushworth, Assistant Clerk to the House of Commons. A detailed picture of Charles’s life in captivity is followed by a day-to-day report or the trial, in which the impersonal nature of the account serves only to throw conflict and tragedy into even sharper relief. After the King’s farewells, when Herbert can no longer bear to watch, Rushworth describes the scene on the scaffold; finally, at Windsor, the ‘Winter King’ is laid to rest. Features;

Nova, nekorišćena. The Great War: 1914-1918 (Routledge Classics) by Marc Ferro Item Weight : 11.2 ounces Paperback : 288 pages ISBN-10 : 0415267358 ISBN-13 : 978-0415267359 Dimensions : 5.08 x 0.65 x 7.79 inches Publisher : Routledge; 2nd edition (November 7, 2001) Language: : English This radically new interpretation of the First World War and its causes, by one of the most brilliant of France`s modern historians, reflects a new understanding of the nature of war, and its effects on society. Ferro sees the war as a natural response to pressures built into European society, and describes how revolutionary tension which was apparently submerged in 1914 burst out again in 1917. He includes much original material on the way the war was fought, and the social impact of the new technology, but the main focus of his interest is on social forces and movements rather than battles and events. He shows why men went to war, and why the world which they found after it was ended was totally transformed In this, his most famous work, Marc Ferro looks at the realities faced by the millions who fought in the Great War and their families at home. In doing so, he presents us with one of the most significant reappraisals of the war ever written. One of the world`s preeminent historians, Marc Ferro is a leading member of the Annales School of France and a recognized authority on early twentieth-century European history. He is Director of Studies in Social Sciences at the École des hautes études en sciences sociales. He is a co-director of the French review Annales and co-editor of the Journal of Contemporary History. Prvi svetski rat, WWI

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! O još jednoj generaciji X između `Vođe`, `Dange` i `Stradije` Izdavač: N. P. `VREME`, Beograd 855 str. ; 16 x 24 cm - Latinica / Tvrd povez Desna deca levih roditelja Zbirka tekstova koje je Milan Milošević ispisivao tokom 45 godina svoje novinarsje karijere, a poslednjih 25 godina u `Vremenu`. Iz predgovora Dragoljuba Žarkovića: Pred čitaocima je knjiga koju `Vreme` s ponosom predstavlja u godini u kojoj slavi četvrt veka svog postojanja, ali taj podatak iz inače trošnih biografija institucija, pokreta i udruženja bledi pred činjenicom da je knjiga `Desna deca levih roditelja – O još jednoj generaciji X, između ‘Vođe’, ‘Dange’ i ‘Stradije’` rezultat četrdesetpetogodišnjeg rada Milana Miloševića, i da tu nema govora ni o kakvoj trošnosti. Moje iskustvo u (k)varljivoj novinarskoj profesiji tek je nešto kraće od iskustva Milana Miloševića, dakle dovoljno je da čitaocu jemčim da gotovo da nema pouzdanijeg svedoka vremena, ali ni pouzdanijeg čoveka, novinara i urednika. On je, po meni, rodonačelnik forme koja je uspešan spoj novinarske imaginacije i ozbiljnih socioloških, demografskih i socijalnih istraživanja. On ne baca reči u vetar i ne manipuliše uskovitlanim, a tako kratkotrajnim osećanjima javnosti kojoj se obraća. Ima u našem poslu tekstova koji su važni i zavodljivi u jednom danu, jednom nedeljno, ako toliko prežive, a onda ih pokriju `snegovi i šaš`, pa se dogodi da ni autor ne zna baš najbolje, pošto prođe izvesno vreme, o čemu u njima beše reč. Suočeni s tekstovima Milana Miloševića, čitaoci će uvek znati o čemu se radi, pa bilo da čitaju tekst od pre četrdeset pet godina ili tekst napisan prošle nedelje. Ova zbirka tekstova dragocena je i kao udžbenik za sve one koji bi ozbiljno da se bave novinarstvom, ako takvih još uopšte ima. Knjiga brani čast profesije i svedoči kako se u životnom opredeljenju može biti dosledan i čestit i kad je sve, pa i taj život, protiv tebe.

Nova, nekorišćena Pistoleros!: The Chronicles of Farquhar McHarg - I: 1918 Author: Farquhar McHarg Publisher: PM Press / Christie Books ISBN: 9781604864014 Published: 11/2011 Format: Paperback Size: 6 x 9 Page count: 256 Subjects: History, Autobiography Barcelona, 1976: Hired gunmen brutally murder a lifelong friend and fellow anarchist, forcing Farquhar McHarg into a race to document an epic history before he too can be silenced. The first volume of his memoirs finds him a Glasgow boy, dropped by chance into Barcelona’s revolutionary underworld at the tail end of the great imperialist war of 1914–1918, recruited by Spanish anarchists to act as a go-between with Britain’s Secret Service Bureau. McHarg tells of a corrupt and brutal Spanish regime, bent on bringing a rebellious working class back under its heel, and the generous and recklessly idealistic men and women who struggled to transform it after rejecting traditional party politics. Pistoleros! is a thrilling tale of intrigue and romance, and a sweeping inside view of the saboteurs and spies, the capitalists and bold insurrectionaries of Spain’s bloody past. Praise: “A young boy casts his fate with the wretched of the earth, leaps onto the back of the mad bull that will become the Twentieth Century, and holds on for dear life!” —Bill Ayers “A rare plunge into the dark whirlpool of politics, passion and intrigue that swirled around the docks, bars and tenements of Barcelona in 1918… Pistoleros! is a crack shot that rings out to remind us of times that were less bland.” —Pauline Melville, actress and author of Shape-Shifter and The Ventriloquist’s Tale “Written with tremendous brio, this is a passionate and gripping tale of an idealist’s coming of age. McHarg’s gripping narrative convincingly taps the rich historical seams of intrigue, protest and conflict of an age in which many of the streets of Barcelona became stained with blood.” —Chris Ealham, author of Anarchism and the City: Revolution and Counter-Revolution in Barcelona, 1898–1937 About the Author: Farquhar McHarg (1900–1978) was born in Glasgow, but a trip to Barcelona in 1918 landed him as a teenager in the middle of a web of espionage and anarcho-syndicalist uprisings. It launched him into the life of an anarchist revolutionary, playing a key role in the Spanish Civil War and the following decades of struggle to overthrow Franco then Salazar, and joining the underworld in multiple continents as he worked to foment revolution across the world. The blaze of 1968 found him an old man, but still fighting to achieve a better world. Anarhizam · Anarhisti · Anarho-sindikalizam · Španski građanski rat CNT / FAI · UGT · POUM · PSOE · PKE · Falange · Komiterna · Internacionalne brigade

Kapitalno delo (sa fotografijama u boji) u četiri toma koje obrađuje celokupnu svetsku istoriju estetike knjige, od prvog pisma do današnjih dana. Dr Dragutin Furunović: ISTORIJA I ESTETIKA KNJIGE I–IV Izdanje autora, Beograd, 1999 tvrde korice, platno, prošiveno, 17 x 24,5 cm, ilustrovano, 3035str. + 608 str. s tablama I tom: 599 str., 256 str. s tablama II tom: 600–1294 str., 257–416 str. s tablama III tom: 1295–2159 str., 417–528 str. s tablama IV tom: 2160–3035 str., 529–608 str. s tablama Dr Dragutin Furunović rođen je 4. oktobra 1935. godine u Nišu a preminuo 2009. godine u Beogradu. Svoje rano detinjstvo i svoju nemirnu mladost proveo je u Gornjoj Toplici kod Niša gde su mu roditelji bili zaposleni. Posle završene Učiteljske škole u Aleksincu (1953) te Više pedagoške škole u Nišu (1955), diplomirao je 1957. godine na Filozofskom fakultetu u Skoplju na grupi za istoriju književnosti jugoslovenskih naroda. Stvaralaštvo U Beogradu je završio postdiplomske studije (1973) a potom na istom, Filološkom fakultetu odbranio doktorsku disertaciju („Književno delo Gustava Krkleca“) 1984. godine. Studirao je na Visokoj školi političkih nauka. Od 1961. godine radi kao profesor u Grafičkoj školi u Beogradu, a jedno vreme bio je rukovodilac Grafičke tehničke škole (1971-1975) i direktor Grafičke škole (1991–1993). Na Višoj školi likovnih i primenjenih umetnosti u Beogradu predavao je Kulturu govora. Piše književne kritike, eseje, feljtone, recenziju i prikaze, a bavi se proučavanjem i osvetljavanjem baštine tipografa sveta i naše zemlje. Dosad je objavio veći broj članaka, prikaza, eseja, kritika, feljtona i dr. u „Politici“, „Borbi“, „Večernjim novostima“, „Frontu“, „Vojnoistorijskom glasniku“, te u „Raskovniku“, „Mostovima“, „Vencu“, „Obeležjima“, „Književnosti“, u „Grafičkom radu“, „Štampi i papiru“, „Školskom grafičaru“, „Grafoimpleksu“, „Jedinstvu“, „Beogradskom školstvu“ i drugde. Napisao je dva udžbenika za polaznike V stepena grafičke struke za predmet „Kultura štampe“ koji je on osmislio. U Grafičkoj školi je dugi niz godina uređivao „Školski grafičar“, a potom, u istoj školi, pokrenuo ediciju „Mala školska biblioteka“ u kojoj je dosad izišlo desetak knjiga. Sve te knjige on je uredio i za iste napisao nadahnute predgovore. Godine 1986. objavio je književno-kritičku monografiju „Ceste Gustava Krkleca“, a od 1991. delo „Književna kritika o pesniku Gustavu Krklecu“ i „Prepiska Gustava Krkleca“. U pripremi za štampu su sledeća njegova dela: „Književno delo Gustava Krkleca“, „Tipografska čitanka“, „Istorija i estetika knjige“, „Tipografski velikani“ i još neka druge. Citat U Enciklopediji štamparstva napisao je: „Mojim najdražim: Saši, Mariji, Nadeždi i Uglješi, njihovoj plemenitoj ljubavi Uvidevši da sve je na ovom svetu prolazno i skovano od zavera, domislih da sastavim ovakvu jednu knjigu, moj skromni doprinos pokoljenjima na dar. Godine teške su mi za to bile potrebne, godine pune prijatelja ali, izgleda, i mnogo neprijatelja koji govorahu: ’Onaj ko je brži, gubi’. Pošto su neprijatelji moji umrli odavno i u mom snu, odnevši pamćenje sa sobom, ostaje mi da se okrenem prijateljima, onima koji pomagahu i koji pomogoše, sa više ili manje znanja i volje, da knjiga ova ugleda svetlost dana. Oni su svedoci moje moći, ali i moje nemoći, one molitve nemoći koja prati sve mučenike hranjene vatrom duha, pa i mene, mene, ranjivog od svakojake varke što život ispreda, govoreći: ’Na sreću sve istine su pogrešne.’ Svi moji prijatelji, pomogači, su tu, na dohvat ruke, urezani duboko u moje pamćenje, sada i u redove ove knjige, ulepšavane njihovom pomoći. Čuvam svoju misao zahvalnosti, glasno izgovarajući njihova imena. Blagorazumije očekujem i od onih koji, bez zlih namera, bespomoćnošću pamćenja svog zaboravih da istaknem. I njima i svima ostalim hristoljubivo i otačastvoljubivo poručujem: Onaj ko hoće prelistati, pročitati ili koristiti knjigu ovu, molim da bude milostiv i da me ne kune zbog nemoći uma mojega i drugog nedostatka što iskazah u njoj. Podložan svemu čovečanskome, od Boga i ljudi dobrijeh milosti ištem, ja, obični, grešni i duhom klonuli u ovom nevoljnim vremenima Velikog Zla i svakojakih oskudica Dragutin Furunović, čiji moto života oduvek beše: ’Stupi stepenicu više i nađi sebi prijatelja.’ Zime Gospodnje 1993. kada ne beše ni papira ni ostaloga – za knjigu ovu, mukom i znojem hranjenu. Nekoliko godina kasnije mrak je vejao na sve strane, a psi, kao i ranije: najpre ujedali pa onda lajali. Đavolski haos i pomračina mržnje. Gozba poraženih, a svi behu poraženi, i oda zlima. Nepotrebni krvavi rat je odjezdio da se nekom drugom prilikom ponovo javi. Sreća silazak, sa mučnim usponom u nadanju, da se umanje muke i bolovi. Da mi umanje bolove i muke šalju mi noći u kojima moram da sanjam. I ja sanjam: kako se penjem, bolestan od radosti, nebeskim lestvicama, stariji za više od jednog veka. I kako me knjiga ova, ispisana na vlastitoj koži, prateći me u stopu, kori, govoreći: ’Bolovao si od neobične bolesti: reč ti beše brža od ćutanja!’ Da je umilostivim rekoh: ’Razlika između dva čoveka, koji sebe smatraju prijateljima, može biti mnogo veća nego između prijatelja i neprijatelja.’ ’Sve je na svetu zagonetka. Strašno mnogo tajni ima. Suviše mnogo zagonetki ugnjetavaju na Zemlji čoveka! Širok je čovek – suviše širok – ja bih ga suzio’, reče mi ona, pozivajući se na misao Dostojevskog, a odobravajući moju. Mrak je za to vreme i dalje vejao na sve strane, iako je od ovog zapisa protekao čitav jedan vek. Šejtanska posla!, glasno rekoh, a onda, budući da (ne)bejah u milosti slova na koži svojoj ispisana, istrgoh parče kože na onom delu, na kome se, kao na pergamentu, jasno razaznavala rečenica (koju će mi ukrasti jevanđelisti Matej, Marko, Luka i Jovan): ’Jer, ko mene voli’ – reče Gospod – ’i ja ću njega zavoleti’. Ona me i sada prati, a pratiće me, znam, i do izdihanija mojega. Leta Gospodnjeg 1996. kada već beše papira i drugog (sem dinara kod mene), ali ne i dovoljno iskrenih i pravih prijatelja“ – Dragutin Furunović. MG (L)

U dobrom stanju New York: Ticknor & Fields, 1991. First Edition; First Printing Hardcover, 420 pages Product Dimensions: 6.8 x 4.2 x 1 inches Shipping Weight: 11.8 ounces Immortalizes Damon Runyon in a biography of the Roaring Twenties journalist who covered the Mexican Revolution, World War I, the Lindbergh kidnapping, sports and theater The life of the mythic, wealthy journalist/short-story writer of the Broadway classic Guys and Dolls, told by the legendary, wealthy journalist/novel writer of Table Money, World Without End, Amen, etc. Making some allowances, this book is like Hemingway on Shakespeare. At first Breslin`s bragging--making the reader brilliantly aware that the Breslin Mouth is equal to its subject-- is off-putting. But as his Runyon anecdotes gather force, we slowly grasp that Breslin`s self-esteem is tested to the breaking point by this portrait of a figure even more legendary and cynically witty in his day than Breslin himself. The Runyon/Breslin team on the page is, with its fruity richness of newsroom lore, simply overwhelming, better than Runyon`s buddy Gene Fowler on John Barrymore in Good Night, Sweet Prince, with Breslin tailoring Runyon`s every word and move to cut the most--well, Shakespearean- -figure possible. This Runyon with all his invented dialogue must be a fiction--but so what when the page is drugged with such high humor? Runyon at eight cut his teeth as his father`s printer`s devil in the western states, at 15 was on his own as a wandering reporter. He was a shy, quiet poet with a withering view of mankind--and also a man of warm fellowship with murderers, gamblers, and criminals who fed him the life in his copy and later became his fictional characters. Breslin excels at creating the mirror-reversed moral world of criminals, with the reader, like Alice, on a Broadway of monsters ruled by Runyon, their re-creator in print--people who later become Runyonesques by choice. Companion to Al Capone, Arnold Rothstein, Jack Dempsey, Babe Ruth, and Walter Winchell, and William Randolph Hearst`s highest-paid sportswriter and war-reporter, Runyon never bit the hand that fed him--which included many, many hands, only some of them legitimate. Breslin`s best--and more impressive in its sustained cynicism than Runyon`s own writing. Could live forever. This biography of the hellraising journalist Runyon, written by another hellraising reporter, reads a lot like one of Runyon`s short stories. Although a popular and widely read journalist, Runyon became famous for his fiction depicting gangster life on Broadway in the 1920s and 1930s. From the stories came the film Little Miss Marker with Shirley Temple, and the musical Guys and Dolls . Breslin, author of numerous books and a long-time New Yorker, knows the territory well. His book is sprinkled with scenes of the colorful lifestyle that was glamorized in Runyon`s short stories. Although Breslin`s affection and appreciation for Runyon shine through, his view is not an uncritical one. We see Runyon and his times, warts and all. **************** James Earle Breslin (October 17, 1928 – March 19, 2017) was an American journalist and author. Until the time of his death, he wrote a column for the New York Daily News Sunday edition. He wrote numerous novels, and columns of his appeared regularly in various newspapers in his hometown of New York City. He served as a regular columnist for the Long Island newspaper Newsday until his retirement on November 2, 2004, though he still published occasional pieces for the paper. He was known for his newspaper columns which offered a sympathetic viewpoint of the working-class people of New York City, and was awarded the 1986 Pulitzer Prize for Commentary `for columns which consistently champion ordinary citizens`. Bibliography • 1962 Sunny Jim: The life of America`s most beloved horseman, James Fitzsimmons • 1963 Can`t Anybody Here Play This Game? • 1969 World of Jimmy Breslin • 1969 The Gang That Couldn`t Shoot Straight • 1973 World without End, Amen • 1976 How the Good Guys Finally Won • 1978 .44 • 1983 Forsaking All Others • 1986 Table Money • 1988 He Got Hungry and Forgot His Manners • 1988 The World According to Jimmy Breslin • 1991 Damon Runyon: A Life • 1997 I Want to Thank My Brain for Remembering Me: A Memoir • 2002 American Lives: The Stories of the Men and Women Lost on September 11 • 2002 I Don`t Want to Go to Jail: A Novel • 2002 The Short Sweet Dream of Eduardo Gutiérrez • 2004 The Church That Forgot Christ • 2008 The Good Rat: A True Story • 2011 Branch Rickey Njujork, novinarstvo, književnost

Broj strana: 298 Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 14 x 20 Godina izdanja: 2008 Izdavač: Clio Knjiga Veštice – ispovesti i tajne nastala je kao rekonstrukcija zapisnika sa sudskih procesa sačuvanih u arhivama širom Italije, ilustrovana citatima iz demonoloških tekstova i inkvizitorskih priručnika. Autorka se oslanja na temeljan istraživački rad, stoga nam knjiga nudi bogatu i zanimljivu faktografiju. Otkrila nam je bogatu arhivsku građu i korpus neistraženih tekstova na osnovu kojih možemo stvoriti slike o toku suđenja i torturama. Knjiga Veštice bi mogla da smesti između kategorija sociološke studije i istorijskog štiva, ali pristup fenomenu veštičarenja u ovoj knjizi nije naučni. Drama o vradžbinama je ispričana u svetlu svih vinovnika priče o veštičarenju – od progonitelja, inkvizitora, seljana, veštica. Posebno su interesantni zapisi i svedočanstva optuženih žena i progonitelja, koji su beskrajno – duhoviti. Autorka je, dakle, veoma vešto premostila jaz koji postoji između autentičnih narodnih predstava i inkvizitorskih obrazaca tako što je rekonstruisala ispovesti samih žena optuženih za veštičarenje. Na taj način, do nas stiže ispričana „mikroistorija“ – životna iskustva neukih seljanki na osnovu kojih slika postaje potpunija, jer nam je pružena prilika da „proživimo“ njihove strahove, nade, osećanja i želje. Ovo je knjiga koja nam kazuje kako se iza svakog veštičijeg poteza kriju obični ljudski motivi, i time napokon oslobađa veštice iz viševekovnog društvenog izgnanstva i vraća ih među obične ljude - na mesto kojem oduvek pripadaju. „Nema pakosti na koju ovaj zli soj nije spreman ne bi li što sigurnije gurnuo u propast duše muškaraca. Veštica može da privuče svakoga, i to onim sredstvima kojima ga može ščepati na najsigurniji način.“M. A. del Rio, Istrage veštica Jedna „vešta žena“ savetovala je damama kako da privuku muškarce, ako to žele. Prijateljica će im na golu zadnjicu staviti krišku hleba koju će, potpom, pojesti narečeni muškarac.„Uradila sam to da bi se on zaljubio u mene, kunem se, ni zbog čega drugog. Htela sam da ga vežem za sebe kako bi mi dozvolio da zauvek ostanem u njegovoj kući. Čak i kada budem uvela starica“, izustila sam umorno“.„Tako se više nije moglo. Dok je spavao, podelila sam njegovu kosu na četiri dela, u obliku krsta. I isekla je. Od tada sam ja tukla muža“.Prevela s italijanskog: Alenka Zdešar-Ćirilović.Likovni urednik Dragana Atanasović. Likovno rešenje korice Svetlana Volic. Terzila Gato Kanu, proučavalac istorije i narodnih predanja, napisala je mnoge eseje, romane, radio-drame i dečje priče. U izdavačkoj kući Newton & Compton objavila je sledeće naslove: Le grandi donne del Piemonte (2006), Fiabe e leggende della Valle d’Aosta (2004), I miti dei greci e dei romani (2000), Miti e leggende della cewazione e delle origini (1999).

Nove, nekorišćene. Na trećoj knjizi oštećene korice, kao na slici. Oštećeno mesto je sanirano i neće se širiti, ali postoji estetski nedostatak. Književni jug, fototipsko izdanje časopisa u 4 toma Autor: Grupa autora Žanrovi: Publicistika Izdavač: Zavod za kulturu Vojvodine Godina izdanja: 2021. Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 25 cm Težina: 4,5 kg Književni jug, fototipsko izdanje časopisa u 4 toma 2020. godina, tvrd povez, 25 x 18,5 cm, I tom = 536 str., II tom = 448 str., III tom = 582 str., IV = 408 str., Zorica Hadžić i Milivoj Nenin priredili su fototipsko izdanje književnog časopisa Književni jug koji su zajedno objavili Arhiv Vojvodine i kulturni centar Vojvodine Miloš Crnjanski. Urednica izdanja je dr Dragana Bedov. Časopis Književni jug počeo je da izlazi u Zagrebu, poslednje godine Prvog svetskog rata, dakle 1918. godine, a u njemu su objavljeni, između ostalih i pripovetka Isidore Sekulić, Andrićev Đerzelez i Ex ponto, Apoteoza Miloša Crnjanskog, sećanja Svetozara Ćorovića, pesme Tina Ujevića, Vladimira Nazora i Anice Savić… U prvom broju su objavljeni prevodi pesama Volt Vitmena. U prvom uredništvu bili su Ivo Andrić, Branko Mašić, Vladimir Ćorović i Niko Bartulović koji je u prvom broju, 1. januara 1918. godine, u uvodniku Zadaci vremena, između ostalog, napisao: Ima ciljeva, koji su, tako reći, izvan vremena i prostora, nad svim prolaznostima i epohama, mimo svih ograda i plemena, i oni su – nebesa čovječanstva. No ima opet vremena, kad sve dobija stanovitu potenciju života i aktuelnosti, kad čitav svijet kao da istupi napred iz tamne pozadine beskrajnosti, i sve spirale razvoja, poput razbjesnjelih zmija zasikću nam upravo kraj ušiju, podškakljaju nas pod sam živac svijesti i ništa više ne može da nam ostane ravnodušno, ničemu da budemo tuđi, već samo izgaramo od želje za supatnjom. U takvim vremenima su i vječni ciljevi bliži. Snaga vremena skida ih sa njihovog izvanvremenskog, apsolutnog pijedestala i podređuje ih sebi. Vrhovni ciljevi postaju tako zadaci vremena, koje toliko znači u uzdizanju k njima, da može da obuhvati u se – barem za naše smrtničke zjenice – i njihove vječne sadržine. Nije tim dakle ništa umanjeno na njihovu značenju, ako na čelo ovog članka stavih, mjesto napadnog naslova ‘Vječni ciljevi’, čedniji i, što je glavno, konkretniji naslov: ‘Zadaci vremena’. Tako mogu da govorim izravnije i stvarnije, da budem jasniji I pristupačniji, a da opet ni za vlas ne učinim krivo ideji apsolutnog, koja je, bar za mene, ipak najdublji izvor i bit svega ovog prolaznog i stvarnog. Za umetnički deo bio je zadužen je Tomislav Krizman. Na kraju svake sveske, sve do kraja 1919. godine kao “vlasnik i odgovorni urednik” pominje se Branko Mašić. U drugoj i trećoj knjizi nema imena Tomislava Krizmana, ali je uredništvo pojačano sa urednikom Antonom Novačanom iz Slovenije. U četvrtoj knjizi, umesto Vladimira Ćorovića, urednik je Miloš Crnjanski, koji je tada u Beogradu i koji se zato vodi kao spoljašnji član redakcije. U časopisu Književni jug objavljivali su: Isidora Sekulić, Ivo Andrić, Miroslav Krleža, Miloš Crnjanski, Tin Ujević, Stanislav Vinaver, Ivan Cankar, Aleksa Šantić, Anica Savić, Milan Kašanin, Oton Župančić, Gustav Krklec, a redovno je objavljivana i književna kritika.

Uspon Srbije od Prvog srpskog ustanka do Prvog svetskog rata Nebojša Bogunović Press ekspress Beograd 2002, odlično očuvano, tvrd povez, format 25 x 22,5 cm , ilustrovano, ćirilica, ilustrovano , 255 strana, sadržaj : Dr Slavenko Terzic-REČ O OVOJ KNjIZI Nebojša Bogunović-AUTOR ČITAOCIMA ZNAČAJNI DOGAĐAJI Karađorđe pre prvog srpskog ustanka AUSTRIJSKI VOJNIK Buna na dahije KAKO JE KARAĐORĐE POSTAO VOŽD Boj na Mišaru NAJVEĆA POBEDA U PRVOM SRSKOM USTANKU Oslobodjenje Beograda 1806. ČARAPIĆEVA POGIBIJA NA STAMBOL KAPIJI Život u Beogradu za vreme Prvog srpskog ustanka VOŽD ZAVODI RED Propast Karađorđeve Srbije VOŽDOVA BOLEST U ZAO ČAS Ubistvo vožda Karađorđa KRVAVA SEKIRA RADOVANJSKA Takovski ustanak EVO MENE,A ETO VAMA RATA SA TURCIMA Vojne i diplomatske pobede kneza Miloša BOLJI JE DOBAR MIR NEGO NEIZVESTAN RAT Borba kneza Miloša za srpsku autonomiju CILJ OPRAVDAO SREDSTVA Prosperitet Miloševe Srbije DOK SE NE OPISMENE NAŠI SINOVI Knez Miloš kao neimar HRABRI RATNIK,VREDAN GRADITELj Prvi strani diplomati u Srbiji KNEŽEV NALOG-BEZ LjUBLjENjA I GRLjENjA Abdikacija kneza Miloša U SLOBODI STASAVA DEMOKRATSKA SVEST Kratkotrajna vladavina Miloševih sinova SAMO MESEC DANA NA PRESTOLU Dolazak na vlast Aleksandra Karađorđevića SRBIJA NA KLACKALICI VELIKIH SILA Vlada ustavobranitelja KNEZ KAO PARAVAN Život kneza Miloša u emigraciji HRVATSKI ZATVOR ZA SRPSKOG KNEZA Svetoandrejska skupstina NAJMIRNIJA REVOLUCIJA U SRPSKOJ ISTORIJI Druga vladavina Miloša Obrenovića STARI KNEZ DOČEKAN OVACIJAMA Knez Mihailo ponovo na kneževom tronu POBORNIK NACIONALNOG POMIRENjA Bombardovanje Beograda 1862 POGIBIJA SIME TERDŽUMANA Velika srpska diplomatska pobeda KLJUČEVI BEOGRADA U RUKAMA KNEZA MIHAILA Prvi Beogradski hoteli SRBI VEĆI ENGLEZI OD ENGLEZA Novogodišnje dvorske svečanosti VEČERAS,GOSPO,KOD KNEZA NA BALU Veliko slavlje u Topčideru DO MIHAILA I JULIJE - KĆERI KARAĐORĐEVE Bračne nevolje kneza Mihaila STO SE BORE MISLI MOJE Ubistvo kneza Mihaila UMESTO VENČANjA SAHRANA Izgradnja narodnog pozorišta u Beogradu POSMRTNA SLAVA KNEZA MIHAILA Otkrivanje spomenika knezu Mihailu A GDE MU JE KAPA Namesnički rezim DOK DEČAK NE DORASTE ZA KNEZA Prvi srpsko turski rat POBEDA NA ŠUMATOVCU Drugi srpsko turski rat BERLINSKOM KONGRESU U SUSRET Oslobodjenje Niša SVEČANI DOČEK KNEZA MILANA Posle pet vekova SRBIJA POSTAJE KRALJEVINA Osnivanje radikalske stranke i dizanje Timočke bune SELJAČKI POKRET PROTIV BIROKRATSKE DRŽAVE Srpsko - bugarski rat OLAKO IZGUBLJEN TEŠKO STEČENI UGLED Razvod braka kralja Milana i kraljice Natalije SRCU SE NE MOŽE KOMANDOVATI Dva atentata na kralja Milana GLAVA ČITAVA,REPUTACIJA TEŠKO RANJENA Smrt kralja Milana u Beču CAR FRANJO JOSIP CEREMONIJAL-MAJSTOR SAHRANE Dolazak na presto Aleksandra Obrenovića Jedna država a dva kralja Knjaz Nikola u Beogradu KO ĆE KOME PRE U GOSTE Fatalni brak kralja Aleksandra KAD KUMUJE RUSKI CAR Tragičan kraj dinastije Obrenović KRVAVI EPILOG MAJSKOG PREVRATA Beograd ukorak sa svetom KAD SE TELEFON TRKAO SA KONJANICIMA Uređenje Kalemegdanskog parka PAŠIĆ ISPUNIO AMANET KNEZA MIHAILA Ponovni dolazak dinastije Karađorđević NA PRESTOLU VOŽDOV UNUK Protesti u Srbiji protiv aneksije Bosne i Hercegovine ZAKON SILE UMESTO SILE ZAKONA Balkanski ratovi LAKŠE OSVOJITI NEGO PODELITI Sarajevski atentat EPICENTAR SVETSKOG ZEMLJOTRESA Početak prvog svetskog rata ULTIMATUM KAO PARAVAN Cerska i Kolubarska bitka DOŠO SVABA SVE DO RALJE,A OD RALJE NIKUD DALJE Odbrana Beograda 1915 ZA OBRAZ PRESTONICE,IZBRISANI IZ BROJNOG STANJA Niška i Krfska deklaracija U VIHORU RATA RAZMIŠLJA SE O NOVOJ DRŽAVI Srpska golgota TAMO DALEKO JEDINI BIO JE PUT Okupacija Srbije 1915 - 1918 PRAĆENI SVIM JAHAČIMA APOKALIPSE Solunski proces KO JE KRIV ZA APISOVU SMRT Solunski front SA SOKOLA SE,REKOŠE NAM,VIDI OTADŽBINA Oslobodjenje Srbije 1918 godine KA BEOGRADU-BRŽE OD OLUJE ZNAMENITE LIČNOSTI biografija 85 najznačajnijih ličnosti ovog perioda

01685) USPON SRBIJE od Prvog srpskog ustanka do prvog svetskog rata, Nebojša Bogunović , Press ekspress Beograd 2002, sadržaj : SADRZAJ Dr Slavenko Terzic-REČ O OVOJ KNjIZI Nebojša Bogunović-AUTOR ČITAOCIMA ZNAČAJNI DOGAĐAJI Karađorđe pre prvog srpskog ustanka AUSTRIJSKI VOJNIK Buna na dahije KAKO JE KARAĐORĐE POSTAO VOŽD Boj na Mišaru NAJVEĆA POBEDA U PRVOM SRSKOM USTANKU Oslobodjenje Beograda 1806. ČARAPIĆEVA POGIBIJA NA STAMBOL KAPIJI Život u Beogradu za vreme Prvog srpskog ustanka VOŽD ZAVODI RED Propast Karađorđeve Srbije VOŽDOVA BOLEST U ZAO ČAS Ubistvo vožda Karađorđa KRVAVA SEKIRA RADOVANJSKA Takovski ustanak EVO MENE,A ETO VAMA RATA SA TURCIMA Vojne i diplomatske pobede kneza Miloša BOLJI JE DOBAR MIR NEGO NEIZVESTAN RAT Borba kneza Miloša za srpsku autonomiju CILJ OPRAVDAO SREDSTVA Prosperitet Miloševe Srbije DOK SE NE OPISMENE NAŠI SINOVI Knez Miloš kao neimar HRABRI RATNIK,VREDAN GRADITELj Prvi strani diplomati u Srbiji KNEŽEV NALOG-BEZ LjUBLjENjA I GRLjENjA Abdikacija kneza Miloša U SLOBODI STASAVA DEMOKRATSKA SVEST Kratkotrajna vladavina Miloševih sinova SAMO MESEC DANA NA PRESTOLU Dolazak na vlast Aleksandra Karađorđevića SRBIJA NA KLACKALICI VELIKIH SILA Vlada ustavobranitelja KNEZ KAO PARAVAN Život kneza Miloša u emigraciji HRVATSKI ZATVOR ZA SRPSKOG KNEZA Svetoandrejska skupstina NAJMIRNIJA REVOLUCIJA U SRPSKOJ ISTORIJI Druga vladavina Miloša Obrenovića STARI KNEZ DOČEKAN OVACIJAMA Knez Mihailo ponovo na kneževom tronu POBORNIK NACIONALNOG POMIRENjA Bombardovanje Beograda 1862 POGIBIJA SIME TERDŽUMANA Velika srpska diplomatska pobeda KLJUČEVI BEOGRADA U RUKAMA KNEZA MIHAILA Prvi Beogradski hoteli SRBI VEĆI ENGLEZI OD ENGLEZA Novogodišnje dvorske svečanosti VEČERAS,GOSPO,KOD KNEZA NA BALU Veliko slavlje u Topčideru DO MIHAILA I JULIJE - KĆERI KARAĐORĐEVE Bračne nevolje kneza Mihaila STO SE BORE MISLI MOJE Ubistvo kneza Mihaila UMESTO VENČANjA SAHRANA Izgradnja narodnog pozorišta u Beogradu POSMRTNA SLAVA KNEZA MIHAILA Otkrivanje spomenika knezu Mihailu A GDE MU JE KAPA Namesnički rezim DOK DEČAK NE DORASTE ZA KNEZA Prvi srpsko turski rat POBEDA NA ŠUMATOVCU Drugi srpsko turski rat BERLINSKOM KONGRESU U SUSRET Oslobodjenje Niša SVEČANI DOČEK KNEZA MILANA Posle pet vekova SRBIJA POSTAJE KRALJEVINA Osnivanje radikalske stranke i dizanje Timočke bune SELJAČKI POKRET PROTIV BIROKRATSKE DRŽAVE Srpsko - bugarski rat OLAKO IZGUBLJEN TEŠKO STEČENI UGLED Razvod braka kralja Milana i kraljice Natalije SRCU SE NE MOŽE KOMANDOVATI Dva atentata na kralja Milana GLAVA ČITAVA,REPUTACIJA TEŠKO RANJENA Smrt kralja Milana u Beču CAR FRANJO JOSIP CEREMONIJAL-MAJSTOR SAHRANE Dolazak na presto Aleksandra Obrenovića Jedna država a dva kralja Knjaz Nikola u Beogradu KO ĆE KOME PRE U GOSTE Fatalni brak kralja Aleksandra KAD KUMUJE RUSKI CAR Tragičan kraj dinastije Obrenović KRVAVI EPILOG MAJSKOG PREVRATA Beograd ukorak sa svetom KAD SE TELEFON TRKAO SA KONJANICIMA Uređenje Kalemegdanskog parka PAŠIĆ ISPUNIO AMANET KNEZA MIHAILA Ponovni dolazak dinastije Karađorđević NA PRESTOLU VOŽDOV UNUK Protesti u Srbiji protiv aneksije Bosne i Hercegovine ZAKON SILE UMESTO SILE ZAKONA Balkanski ratovi LAKŠE OSVOJITI NEGO PODELITI Sarajevski atentat EPICENTAR SVETSKOG ZEMLJOTRESA Početak prvog svetskog rata ULTIMATUM KAO PARAVAN Cerska i Kolubarska bitka DOŠO SVABA SVE DO RALJE,A OD RALJE NIKUD DALJE Odbrana Beograda 1915 ZA OBRAZ PRESTONICE,IZBRISANI IZ BROJNOG STANJA Niška i Krfska deklaracija U VIHORU RATA RAZMIŠLJA SE O NOVOJ DRŽAVI Srpska golgota TAMO DALEKO JEDINI BIO JE PUT Okupacija Srbije 1915 - 1918 PRAĆENI SVIM JAHAČIMA APOKALIPSE Solunski proces KO JE KRIV ZA APISOVU SMRT Solunski front SA SOKOLA SE,REKOŠE NAM,VIDI OTADŽBINA Oslobodjenje Srbije 1918 godine KA BEOGRADU-BRŽE OD OLUJE ZNAMENITE LIČNOSTI biografija 85 najznačajnijih ličnosti ovog perioda odlično očuvano, tvrd povez, format 25 x 22,5 cm , ilustrovano, ćirilica, ilustrovano , 255 strana,

U dobrom/vrlo dobrom stanju Tvrdi povez, bez oštećenja Šesta serija, dvadeset godina jednog od najznačajnijih istorijskih časopisa u Velikoj Britaniji. Cambridge University Press, London. Black hardback cloth cover. 220mm x 140mm The Royal Historical Society Transactions offers readers an annual collection of major articles representing some of the best historical research by some of the world`s most distinguished historians. Vol I Volume I (1991) Thompson, F.M.L., ‘Presidential Address: English Landed Society in the Twentieth Century: II. New Poor and New Rich’, p. 1-20 Reynolds, Susan, ‘Social Mentalities and the case of Medieval Scepticism’, pp. 21-42 Croft, Pauline, ‘The Reputation of Robert Cecil: libels, political opinion and popular awareness in the early seventeenth century’, pp. 43-70 Bethell, Leslie, ‘The Decline and Fall of Slavery in Nineteenth Century Brazil’, pp. 71-88 Lockwood, Shelley, ‘Marsilius of Padua and the case for the Royal Ecclesiastical Supremacy (The Alexander Prize Essay)’, pp. 89-120 Glanton, Lord Dacre of, ‘The Continuity of the English Revolution (The Prothero Lecture)’, pp. 121-136 Bossy, John, ‘Christian Life in the Later Middle Ages: 1. Prayers’, pp. 137-150 Dobson, Barry, ‘Christian Life in the Later Middle Ages: 2. English Monastic Cathedrals in the Fifteenth Century’, pp. 151-172 Rosser, Gervase, ‘Christian Life in the Later Middle Ages: 3. Parochial Conformity and Popular Religion in Late medieval England’, p. 173-190 Davies, Richard G., ‘Christian Life in the Later Middle Ages: 4. Lollardy and Locality’, pp. 191-212 Lannon, Frances, ‘Women and Images of Women in the Spanish Civil War’, pp. 213-228 Vincent, David, ‘The Origins of Public Secrecy in Britain’, pp. 229-248 Vol II Included is `England, Britain and the Audit of War` by Kenneth Morgan and `The Peoples of Britain and Ireland 1100-1400` by Professor Davies. Vol III This 1995 third volume of the sixth series includes `English Landed Society in the Twentieth Century: IV, Prestige without Power?` by F. M. L. Thompson, ``Between the Sea Power and the Land Power`: Scandinavia and the Coming of the First World War` by Patrick Salmon, `Confession before 1215` by Alexander Murray, ``Les Engleys Nées en Irlande`: The English Political Identity in Medieval Ireland` by Robin Frame, `The Origins of the Gothic Revival: A Reappraisal` by Giles Worsley, `Providence, Protestant Union and Godly Reformation in the 1690s` by Craig Rose, `A Thirty Years War? The Two World Wars in Historical Perspective` by Michael Howard and `Bristol West India Merchants in the Eighteenth Century` by Kenneth Morgan. Vol IV Volume 4 includes Presidential Address: The People of Britain and Ireland, 1100–1400, 1.Identities; R. R. Davies; General Franco as Military Leader; Paul Preston; Symbolic Meanings of Hair in the Middle Ages; Robert Bartlett; ; Men`s Dilemma: The Future of Patriarchy in England 1560–1660; Anthony Fletcher; ; Edward III and the Dialectics of Strategy, 1327–1360 (The Alexander Prize Essay); Clifford J. Rogers; ; Monasteries and their Patrons at Foundation and Dissolution* (The Alexander Prize Essay); Benjamin Thompson; ; Prince and States General: Charles V and The Netherlands (1506–1555) (The Prothero Lecture); H. G. Koenigsberger; ; Political Ideologies in Twentieth Century Britain; Select The Failure of Socialist Unity in Britain c. 1893–1914; The Failure of Socialist Unity in Britain c. 1893–1914; Keith Laybourn; ; Liberal Toryism in the Twentieth Century; Michael Bentley; ‘Harvesting the Cupboards’: Why Britain has Produced no Administrative Theory or Ideology in the Twentieth Century; Peter Hennessy; ; Women and the Norman Conquest; Pauline Stafford; ; Metaphors of the Middle: the Discovery of the Petite Bourgeoisie 1880–1914; Geoffrey Crossick; ; Report of Council, Session 1993–1994; ; Officers and Council; Vol V `The Peoples of Ireland, 1110-1400: II. Names and Boundaries`, Rees Davies; `My special friend`? The Settlement of Disputes and Political Power in the Kingdom of the French, tenth to early twelfth centuries`, Jane Martindale; `The structures of politics in early Stuart England`, Steve Gunn; `Liberalism and the establishment of collective security in British Foreign Policy`, Joseph C. Heim; `Empire and opportunity in later eighteenth century Britain`, Peter Marshall; History through fiction: British lives in the novels of Raymond Wilson, David B. Smith; and `Institutions and economic development in early modern central Europe: proto-industrialisation in Württemburg, 1580-1797`, Sheila Ogilvie. Vol VI Volume six of the sixth series, first published in 1997, includes: `The Peoples of Ireland, 1110–1400: III. Laws and Customs`, the third Presidential Address from Rees Davies; the winner of the Alexander Prize, `Isabeau of Bavaria, Queen of France (1385–1422)`, Rachel Gibbons; and the 1995 Prothero Lecture ”An Airier Aristocracy”: The Saints of War`, Christopher Holdsworth. Also included, contributions from Sarah Foot, Nicholas Orme and John Stevenson, a special collection of papers taking the theme `Honour and Reputation in Early-Modern England`, and the annual Report of Council. Vol VII volume seven of the sixth series will include: `The Peoples of Britain and Ireland, 1100–1400: IV Language and Historical Mythology`, Rees Davies; `The Limits of Totalitarianism: God, State and Society in the GDR`, Mary Fulbrook; `History as Destiny: Gobineau, H. S. Chamberlain and Spengler`, Michael Biddiss; `Constructing the Past in the Early Middle Ages: The Case of the Royal Frankish Annals`, Rosamond McKitterick; `England, Britain and the Audit of War`, Kenneth Morgan; `The Cromwellian Decade: Authority and Consent`, C. S. L. Davies; `Place and Public Finance`, R. W. Hoyle; `The Parliament of England`, Pauline Croft; `Thomas Cromwell`s Doctrine of Parliamentary Sovereignty`, Conrad Russell; `Religion`, Christopher Haigh; `Sir Geoffrey Elton and the Practice of History`, Quentin Skinner. Vol VIII Volume 8 of the sixth series takes the theme `identities and empires` as its main focus and includes the Presidential Address on `Britain and the World in the Eighteenth Century: Reshaping the Empire` by Professor P. J. Marshall, `Russia, Imperial and Soviet Identities` by Dominic Lieven, and `Frontiers of the Mind: Conceptions of Community in Colonial Southeast Asia` by A. J. Stockwell. Vol IX Volume 9 takes the theme `oral history, memory and written tradition` as its main focus and includes the Presidential Address on `Britain and the World in the Eighteenth Century: Reshaping the Empire` by P. J. Marshall and `Thatcherism: an historical perspective` by E. H. H. Green. Vol X Volume ten of the sixth series takes the theme `the British-Irish Union of 1801` as its main focus and includes the Presidential Address on `Britain and the World in the Eighteenth Century: Reshaping the Empire` by P. J. Marshall, `Court cases and Legal Arguments in England c.1066–1166` by John Hudson, `The Union in European Context` by William Doyle, `Alliances and Misalliances in the politics of the Union` by L. M. Cullen, `Ireland, India and the Empire, 1780–1914` by C. A. Bayley and `The Divergence of England: The Growth of the English Economy in the Seventeenth and Eighteenth Centuries` by E. A. Wrigley. Vol XI Articles include Britain and the World in the Eighteenth Century; A Profane History of Early Modern Oaths; Churchill in the Twenty-First Century; The Three Careers of Winston Churchill; Churchill and Democracy; Churchill and the British Monarchy; Churchill and the Trade Unions; Churchill and the Premiership; Churchill and the Conservative Party. Vol XII Articles in Volume 12 include: England and the Continent in the Ninth Century: I, Ends and Beginnings; Travellers and the Oriental City, c.1840-1920; The Myths of the South Sea Bubble; The Place of Tudor England in the Messianic Vision of Philip II of Spain. There is also a collection of papers on `English politeness: conduct, social rank and moral virtue, c.1400-c.1900`, which includes the following papers: From Civilitas to Civility: Codes of Manners in Medieval and Early Modern England; Topographies of Politeness; Polite Consumption: Shopping in Eighteenth-Century England. Vol XIII Volume thirteen includes: England and the Continent in the ninth century: II. Vikings and Others; According to ancient custom: the restoration of altars in the Restoration Church of England; Migrants, immigrants and welfare from the Old Poor Law to the Welfare State; Jack Tar and the gentleman officer: the role of uniform in shaping the class- and gender-related identities of British naval personnel, 1930-1939; Resistance, reprisal and community in Occupied France, 1941-1944. Vol XIV Contents; England and the Continent in the Ninth Century 1; The Legacy of the Nineteenth-Century Bourgeois Family and 25; Liberty and the AngloSaxons Revisited 47; Travel Exploration and Knowledge 73; Culture 93; A CONFERENCE HELD 117 ; A Painting and its Afterlife 123; Pepys and the Elizabethan Navy 141; Queen Elizabeth and the Myth of Seapower in English History 153; The Advance of Scientific 175; Was Elizabeth I Interested in Maps and Did It Matter? 185; The Politics of Translation in 199; France and Elizabethan England 223; James Stuarts True Law of Free 243; A Sense of Place in Stone Print and Paint 261; Scotland Elizabethan England and the Idea of Britain 279; Queen Elizabeth and Ireland 295; Elizabeth I and the Sovereignty of the Netherlands 15761585 309 Vol XV The volume includes the following articles: Presidential address: England and the Continent in the Ninth Century, The Triumph of the Doctors: Medical Assistance to the Dying, c. 1570-1720, Marmoutier and its Serfs and the Eleventh Century, Housewives and Servants in Rural England 1440-1650, Putting the English Reformation on the Map, The Environmental History of the Russian Steppes: Vasilii Dokuchaev and the Harvest Failure of 1891, A `Sinister and Retrogressive` Proposal: Irish Women`s Opposition to the 1937 Draft Constitution Vol XVI The volume includes the following articles: Potential Address: Britain and Globalisation since 1850: I. Creating a Global Order, 1850-1914; Land, Freedom and the Making of the Medieval West; The Origins of the English Hospital (The Alexander Prize Essay); Trust and Distrust: A Suitable Theme for Historians?; Witchcraft and the Western Imagination; Africa and the Birth of the Modern World; The Break-Up of Britain? Scotland and the End of the Empire (The Prothero Lecture); Report of Council for 2005-2006. Vol XVII The volume includes the following articles: Presidential Address: Britain and Globalisation since 1850: II. The Rise of Insular Capitalism, 1914-1939, King Henry I and Northern England, Aristocratic Widows and the Medieval Welsh Frontier: The Shropshire Evidence, The Burden and Conscience of Government in the Fifteenth Century, `Representing` Africa: Ambassadors and Princes from Christian Africa to Renaissance Italy and Portugal, 1402-1608, How Scientific Conversation Became Shop Talk and Théodore Vacquer and the Archaeology of Modernity in Haussmann`s Paris. Vol XVIII The volume includes the following articles: Presidential Address: Britain and Globalisation since 1850: III. Creating the World of Bretton Woods, 1939-1958 Martin Daunton; High and Low: Ties of Dependence in the Frankish Kingdoms (The Alexander Prize Essay) Alice Rio; Text, Visualisation and Politics: London, 1150-1250 Derek Keene; Centre and Periphery in the European Book World Andrew Pettegree; A Tale of Two Episcopal Surveys: The Strange Fates of Edmund Grindal and Cuthbert Mayne Revisited (The Prothero Lecture) Peter Lake; The Language and Symbolism of Conquest in Ireland, c. 1790-1850 Jacqueline Hill; Writing War: Autobiography, Modernity and Wartime Narrative in Nationalist China, 1937-1946 Rana Mitter; The Death of a Consumer Society Matthew Hilton; Report of Council for 2007-2008. Vol XIX Volume 19 includes the following articles: Presidential Address: Britain and Globalisation since 1850: IV: The Creation of the Washington Consensus by Martin Daunton, Representation c.800: Arab, Byzantine, Carolingian by Leslie Brubaker, Humanism and Reform in Pre-Reformation English Monasteries by James G. Clark, Lord Burghley and il Cortegiano: Civil and Martial Models of Courtliness in Elizabethan England (The Alexander Prize Lecture) by Mary Partridge, Communicating Empire: The Habsburgs and their Critics, 1700-1919 (The Prothero Lecture) by Robert Evans, The Slave Trade, Abolition and Public Memory by James Walvin, Cultures of Exchange: Atlantic Africa in the Era of the Slave Trade by David Richardson, and Slaves Out of Context: Domestic Slavery and the Anglo-Indian Family, c.1780-1830 by Margot Finn. Vol XX This volume includes the following articles: `Presidential Address: French Crossings I: Tales of Two Cities` by Colin Jones, `Living Like the Laity? The Negotiation of Religious Status in the Cities of Late Medieval Italy` by Frances Andrews, `Oliver Cromwell and the Protectorate` by Blair Worden, `Refashioning Puritan New England: The Church of England in British North America, c.1680–c.1770` by Jeremy Gregory, `Irish Social Thought and the Relief of Poverty, 1847–1880` by Peter Gray, ``Facts Notorious to the Whole Country`: The Political Battle over Irish Poor Law Reform in the 1860s` by Virginia Crossman, `The Age of Prothero: British Historiography in the Long Fin de Siecle, 1870–1920` (The Prothero Lecture) by Michael Bentley.

Kao na slikama Ima fleku sa strane, odtalo lepo očuvano Retko u ponudi O temama / O narodima Konstantin Porfirogenit ’’O temama’’ opisuje okolnosti u kojima su vođeni Romejska imperija i njena politika kao i praktičnih saveta kako se predstavljati u svakodnevnim situacijama koje nameće donošenje vladarskih odluka. ’’O narodima’’ daje karakterologiju političkih i ratničkih osobina svih naroda Carstva: Srba, Hrvata, Rusa, Arabljana, Španaca, nekih unutrašnjih varvara i ostalih romejskih podanika. Konstantin VII Porfirogenit (grčki: Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, Carigrad, 2. septembar 905 — Carigrad, 9. novembar 959) bio je vizantijski car (913—959) i autokrator (od 945. godine). Takođe se bavio i istoriografskim radom. Kao istoričar, napisao je četiri znamenita djela, zajedno sa svojim saradnicima: Spis o narodima, Spis o ceremonijama, Spis o temama i Život Vasilijev.[1][2] Biografija[uredi | uredi izvor] Konstantin Porfirogenit i Roman II na vizantijskom zlatniku (945-959) Konstantin je rođen 905. godine u Carigradu, kao sin vizantijskog cara Lava VI Mudrog iz njegovog vanbračnog odnosa sa Zojom Korbonopsinom. Uprkos tome, krštenje carevog novorođenog, a takođe i jedinog sina obavio je 6. januara 906. godine carigradski patrijarh Nikola Mistik.[3] Posle smrti Lava VI (912) državom je kao autokrator upravljao njegov brat, car Aleksandar I, ali on je umro već sredinom 913. godine,[4] nakon čega je maloletni Konstantin ostao jedini car. Stvarna vlast je data regenstvu, koje je prvo vodio patrijarh Nikola Mistik, a posle njega carica Zoja, majka Konstantina VII. Na kraju je 920. godine punu vlast uzeo Roman I Lakapin (um. 944), kao car-savladar i tast Konstantinov.[5] Konstantin uspeo je da preuzme vlast tek 945. godine,[6] a nakon toga je vladao samostalno, sve do svoje smrti 959. godine.[7] Njegova vladavina je sa političkog aspekta bez većeg značaja, ali zato njegova naučno literarna delatnost zauzima jedno od najistaknutijih mesta i u vizantijskoj kulturnoj istoriji. Konstantin je imao smisla i ljubavi za nauku i umetnost. Car je oko sebe okupio grupu sposobnih i obrazovanih saradnika koji su mu pomagali na spremanju materijala, a sudelovali su i u pisanju, tako je teško odvojiti šta je pisao sam car a šta saradnici. Karakter dela ovog kruga je kompilatorski ali baš u tome je njihova vrednost jer donose vesti starijih izgubljenih izvora. Konstantinova dela su bogata informacijama. Najpoznatije njegovo delo je „De administrando imperio“ (O upravljanju carstvom) koje ima didaktički karakter i namenjen je carevom sinu, kasnijem caru Romanu II. U tom delu, Konstantin Porfirogenit daje podatke o zemljama i narodima sa kojima je Vizantija dolazila u dodir, među njima i Slovenima. Delo je naročito značajno za proučavanje istorije srpskog naroda, jer Porfirogenit piše o dolasku Srba na Balkan u 7. veku naše ere. Obično se ističe da je delo nastalo 948-952. godine.[1] Još ranije od ovog Konstantinovog dela nastalo je njegovo delo „De thematibus“ (O temama) koji je napisao oko 934. Taj spis opisuje vizantijske upravne jedinice-teme u Konstantinovo vreme, ali delo se više odnosi na stanje u 5. i 6. veku. Treće, ujedno i najopširnije delo cara-pisca nosi naziv „De ceremonius aulae Bizantinae“ (O ceremonijama vizantijskog dvora). Ono je nastalo posle 952. godine i donosi opis vizantijskih obreda na dvorovima i vizantijskim ceremonijama. Poslednje istorijsko delo cara Konstantina Porfirogenita je bila biografija njegovog dede, Vasilija I Makedonca, osnivača Makedonske dinastije i jednog od najmoćnijih vizantijskih careva u 9. veku. Vladavina strica Aleksandra[uredi | uredi izvor] Vizantijski car Aleksandar I (912-913) Pitanje četvrtog braka Lava VI dugo je uzbunjivalo vizantijski svet. Kad je maja meseca 912. Lav VI umro, zakonitost Konstantinovog položaja je opet došla u pitanje. Od tada pa za sedam godina, dve neprijateljske ambicije će stajati jedna prema drugoj: Zoe, vatrena u odbrani svoga carskog dostojanstva, svoga braka i svoga sina, i patrijarh Nikola, ne manje vatren u traženju odmazde, trudeći se da pobede načela koja je on branio i da ostvari svoju želju za vlašću. Po obećanju koje je senat dao vasileusu na samrti, mladi Konstantin VII bi proglašen za cara. Ali on je imao za druga i za tutora svoga strica Aleksandra, a prva briga ovoga bila je da surovo istera Zoju iz dvora i da na patrijaršisku stolicu vrati Nikolu. Prvosveštenik se vratio iz progonstva vođen željom za osvetom; oholiji u svome triumfu i bezočniji no ikad, on je uporno išao za tim da zadovolji svoju mržnju i siguran da će se time dopasti vasileusu Aleksandru, čiju je politiku tako pomagao, on nije štedeo ništa i nikoga. Prečasni Jeftimije dobio je prvi udarac. Pozvan da izađe pred skupštinu koja se držala u palati Magnaur, bio je ne samo zbačen i anatemisan, nego se Nikola toliko zaboravi da ga je počeo podlo vređati, a sluge patrijarhove, jurnuvši na nesrećnika, iscepaše njegovo svešteničko odelo, oboriše ga na zemlju, iščupaše mu bradu, polomiše zube, i najposle ga toliko izudaraše nogama i pesnicama da je ostao onesvešćen na mestu i s teškom se mukom spasao smrti. To nije bilo dovoljno da ublaži mržnju Nikolinu. On je hteo da se osveti svima koji su bili uzrok nemilosti u koju je pao i njegovom progonstvu, carici Zoe, rimskom prelatu, i samom pokojnom caru. U dugoj predstavci koju je uputio papi Anastasiju, on je izložio sa svoga gledišta ceo tok četvrte ženidbe, iznoseći sa uvredljivom strogošću ponašanje vasileusovo, kudeći sa ponižavajućim sažaljenjem slabost Sergija III koga su prevarili legati, dajući pouke Latinima, zahtevajući naročito neodložno da se poprave učinjene sablazni. On u četvrtoj ženidbi carevoj nije hteo da vidi ništa drugo do razvrat, nečistu vezu, dostojnu jednoga skota i stidnu za ljudsku prirodu; i ako je pristajao da se oprosti mrtvima, on je u naknadu tražio da se krivci koji su još u životu, Zoe i njen sin, strogo osude. Car Aleksandar radio je u Rimu u istom smislu. On je mrzeo sina svoga brata, čiji mu je život zatvarao puteve ka najvišoj vlasti; on je strasno želeo da njegovo rođenje oglasi za nezakonito; čak je pomišljao, kažu, da se oslobodi toga deteta, koje mu je smetalo, načinivši ga evnuhom; i s teškom mukom su uspeli; la ga odvrate od te svirepe namere. Srećom po mladoga Konstantina, Aleksandar umre juna meseca 913. ; ali pre no što će umreti, postarao se da za predsednika namesničkog saveta odredi patrijarha Nikolu. Znao je da može računati na prvosveštenika da će produžiti njegovu politiku i zadovoljiti njegovu mržnju. Dok se Aleksandar borio s dušom, Zoja, uvek; energična, pokušala je jedan smeo ispad; ona se pojavila u Svetoj Palati, izjavivši da hoće da vidi; svoga sina, i da se razgovara za samrtnikom; mislila je da se tako dočepa vlasti. Nikola naredi da je surovo oteraju. Zatim, da bi se konačno oslobodio te moguće suparnice, svemoćni namesnik, najviši gospodar države, izdao je jedan ukaz kojim zabranjuje carici pristup u carski stan, i oduzima joj čak i titulu vasilise; malo docnije, on je čak primora da uđe u manastir, i mislio je da će tako ubuduće biti mrtva za svet. Ali Zoja je bila protivnica dostojna patrijarha. Iz dna manastira gde su je preko njene volje bili zatvorili, ona je samo čekala priliku da upropasti svoga suparnika. I ubrzo je nađe. Strogost sa kojom su namesnici ugušili pobunu Konstantina Duke, izazvala je velika nezadovoljstva protiv njih; s druge strane, u dvoru, mladi car je tražio svoju majku. Trebalo se rešiti da je povrate: to je bilo u oktobru 913. Za to vreme Simeon je pojačao napade protiv Vizantije, iskorišćavajući u Carigradu gotovo uobičajene krize oko nasledstva. Vizantija je, osećajući veliku opasnost, napregla sve svoje snage da odoli Bugarima. Carigradska diplomatija postala je veoma aktivna tražeći na sve strane saveznike. U nevolji obratila se i Srbima. Drački zapovednik Lav Rabduh došao je lično u neretvanski kraj, koji je tad bio pod vlašću Petrovom, s misijom da pridobije Srbe protiv Bugara, u vezi s Mađarima. Zahumski župan Mikajlo Višević, koga je Petar potisnuo iz Zahumlja na susedna ostrva, obavesti o tim pregovorima Bugare. On je uopšte bio prišao bugarskoj politici, nadajući se da će njihovom pomoću suzbiti Petra, koji je pokazivao težnje da se oslobodi bugarskog pritiska. Mihajlo je još 912. god. uhvatio sina mletačkog dužda i docnijeg dužda Petra Badoarija, kad se iz Carigrada vraćao u Mletke, i poslao ga je Simeonu. Regentstvo carice Zoje[uredi | uredi izvor] Smrt cara Aleksandra Vrativši se tako na mesto, ona se time koristi da svoje ljude ponamešta na važne položaje; ona udalji ljubimce pokojnoga cara Aleksandra, koje je on namestio u namesnički savet, zatim, drsko, napade na patrijarha. Smela žena, kao što je bila, ona je sasvim prosto mislila da ga da ubiti; Nikola uspe da umakne ubicama, i skloni se u Svetu Sofiju i dvadeset i dva dana nije smeo da ostavi to neprikosnoveno sklonište. Zoja je likovala. Već je pomišljala da prvosveštenika svrgne i nudila je njegovo mesto Jeftimiju; ali se ovaj uklanjao; Nikola je, uostalom, još bio moćan; stupiše dakle u pregovore. Patrijarh obeća da će se ubuduće baviti samo crkvenim poslovima, da će se odreći vlade u državi, da se više neće pojavljivati u dvoru dok ne bude pozvan; obaveže se da će pominjati Zoe u zvaničnim molitvama pored vasileusa njenog sina, da će je svečano proglasiti za Avgustu. Po tu cenu on je dobio potpuno pomilovanje za prošlost i pravo da zadrži svoje crkveno dostojanstvo. U toj borbi za krunu koja se vodila između Zoje i Nikole, sveštenik je bio konačno pobeđen (februara 914. ). Novčić na kome je prikazana Zoja sa sinom Konstantinom. Politika bugarskog poglavara Simeona bila je jasna: on je, da preseče sve te opasne veze protiv sebe, pogodio najpre najačeg protivnika. U bici kod Anhijala, 917. godine, on je strahovito potukao Grke.[8] Odmah za tim, dok je jednu vojsku uputio na Carigrad, krenuo je drugu na Srbe, da sruši Petra i dovede na vladu Pavla Branovića, unuka Mutimirova. Ali je Petar bio jak; održao se s uspehom protiv svih dotadašnjih napadaja; i nije bilo neverovatno da će i sada njegov otpor biti vrlo snažan. Stoga Bugari smisliše prevaru. Oni ga, pod zakletvom, pozvaše na dogovor. Kad je on poverovao zakletvi i došao, oni ga uhvatiše i vezana odvedoše u Bugarsku. Tamo je i umro u Simeonovoj tamnici. Vladu u Srbiji preuze bugarski štićenik Pavle Branović, priznavši Simeonovu vrhovnu vlast. Posle tih svojih pobeda Simeon se 918. god. krunisao za cara, stvorivši u isto vreme i bugarsku patrijaršiju. Neuspesi vizantijski dovedoše u Carigradu do velikih promena. Zoja, postavši regentkinja, pokaza se zaista nesposobna da se odupre spletkama koje su je okružavale. Carica je odavno imala jednoga ljubimca, Konstantina, za koga je, još za života Lava VI, bila osumnjičena da ima nešto više nego blagonaklonosti. Taj čovek, koji je pao u nemilost zajedno sa caricom, vratio se, naravno, s njom na vlast i vršio je svemoćni uticaj na vladarkin duh. Uspelo se da se zbog toga probudi sumnja mladoga cara; njemu bliski ljudi predstaviše mu ljubimca kako se sprema da ga zbaci i pomišlja da na presto dovede svoga sopstvenog zeta Lava Foku. Sklopi se zavera. Protiv Konstantina i njegovog rođaka tražili su pomoći od flote, i veliki admiral Roman Lakapen dobi od vasileusa pismenu zapovest i primi nalog da zatvori ljubimca. Taj je udarac bio uperen pravo na caricu. Očajna, ona jurnu na terasu Bukoleona, pitajući svoga sina, svoje prijatelje, šta znači ta pobuna. Odgovoriše joj da je njena vlada svršena, da vlast prelazi u druge ruke; i odmah sutradan hteli su da je oteraju s dvora. Tada, sva u suzama, bacivši se u naručja svoga sina, ona se pozva na svoja materinska prava i preklinjaše da je zadrže. Mladi Konstantin, dirnut, popusti i reče: Ostavite moju majku pored mene. Ali ako je ostala na dvoru, ona je izgubila najvišu vlast. To je bilo 918. Patrijarh Nikola kao regent[uredi | uredi izvor] U ovim kritičnim okolnostima samo je jedan čovek izgledao sposoban da uzme vlast u svoje ruke. To je bio patrijarh Nikola, koji dok je bio u nemilosti nije ništa izgubio od svoje energije i od svoje ambicije. Njemu se i sama Zoja u trenutku revolucije, kad je njen ljubimac podlegao, bila obratila, kao jedinom osloncu koji je mogla naći; njemu je vasileus poverio zvanje prvoga ministra. On je bio na tom mestu kad se, marta meseca 919. podigao Roman Lekapen, zapovednik flote, a kasnije i tast cara Konstantina, dočepao se dvora i vladareve ličnosti, očekujući bliski dan kad će se pridružiti prestolu, prvi od onoga niza nasilnika koji su više puta u toku X veka vladali vizantijskom monarhijom pod imenom zakonitih vasileusa. Regentstvo i vladavina Romana Lakapina[uredi | uredi izvor] Novčić sa likom Romana Lakapina. Oko Romana Lakapena susretoše se poslednji put dvoje protivnika, čije su borbe i ambicije :već skoro dvadeset godina ispunjavale istoriju Svete Palate. Kažu da je Zoja, još uvek lepa, pomišljala, da bi se opet dočepala vlasti, da zavede skorojevića, i da se uda za njega; izvesno je u svakom slučaju da je pokušala, pošto je njena stranka bila slomljena u buni Lava Foke, da otruje nasilnika. Ona nije uspela i morala je otići, prognana sa dvora ovog puta zanavek, da u manastiru Svete Eufimije Petrionske završi svoj buran i dramatičan život. Za to vreme Nikola je likovao. Juna meseca 920. godine, koliko da ugodi Romanu i da zadovolji svoju ličnu osvetoljubivost toliko da okonča rascep koji je proizišao iz tetragamije, patrijarh obznani čuveni akt poznat pod imenom „proglas sloge`. Najednom svečanom skupu, grčka Crkva, u prisustvu vasileusa, Romana i Konstantina, proslavila je povraćenu slogu između pristalica Nikolinih i Jeftimijevih. Pomirenje je izvršeno na račun cara Lava VI. Crkva je svakojako izuzetno, dopustivši taj čin, pristala da oprosti, čak i da ozakoni četvrtu ženidbu carevu; ali se u toliko više pokazivala nepopustljiva u održanju kanonskih načela, i strogim izrazima je osuđivala brakove te vrste. „Složno izjavljujemo`, rekli su glavari crkve u svojoj presudi, „da je četvrta ženidba stvar apsolutno zabranjena. Ko god, se bude usudio da je zaključi, biće isključen sa svake crkvene službe, dogod bude ostao u naložništvu. Ocevi pre nas presudili su tako, i mi bliže određujući njihovu misao, proglašujemo da je to delo protivno svakoj hrišćanskoj ustanovi.“ Sa istom takvom strogošću, prvosveštenici su osudili i treću ženidbu. „Treba, govorili su, iščistiti tu sramotu, kao što se čisti đubre, kad je, umesto da bude bačeno u jedan kut, rastureno po celoj kući`. I tumačeći ove reči, patrijarh Nikola je pobedonosno pisao papi da su, iz obzira prema carskom veličanstvu, milostivo postupali, ali da je četvrta ženidba protivna dobrim običajima i crkvenoj disciplini. Mladi car Konstantin VII morao je prisustvovati čitanju akta koji žigoše brakove slične onome iz koga je on rođen; on je svake godine morao svečano proslavljati tu svetkovinu jedinstva koja ga je podsećala na tako mučne uspomene. To je za carsko dostojanstvo bilo teško poniženje, za crkvu pobeda na koju je ona s pravom bila gorda, za patrijarha Nikolu, njenog poglavara, triumf kome nema ravna, posle toliko borbe, padanja u nemilost i neočekivanog vraćanja sreće. Pa ipak, i pored spoljnjeg izgleda, ako se posmatra suština stvari, videće se da je, svojom upornom željom da ima sina, uzastopnim ženidbama koje je sklapao u tom cilju, veštom otpornošću koju je uneo u pitanje četvrte ženidbe, Lav VI učinio veliku uslugu carevini i dinastiji. Prisustvo jednog zakonitog naslednika, oko koga su se skupili svi verni, jedino je spaslo Vizantiju da posle smrti vasileusove ne utone u haos revolucija. Život ovoga deteta, predstavnika Makedonskog Doma osujetio je slavoljubive namere Konstantina Duke, i Lava Foke, i sprečio Romana Lekapena da konačno utvrdi svoje naslednike na vlasti. Ako je vladalačka porodica makedonska, umesto da provede nekoliko kratkih godina na prestolu, vladala Vizantijom skoro dva veka i dala joj slavu i napredak, ona to poglavito duguje staranju Lava VI, gipkoj diplomatiji i mirnoj hrabrosti sa kojima je taj vladalac kroz sve teškoće, i pored protivljenja Crkve, išao cilju koji je sebi postavio i ostvario ga. Udaja Romanove kćerke za cara Kaonatantina uvredi Simeona, koji je imao ugovor s Vizantijom da njegova kći postane njihova carica i da tako on sam dođe do uticaja u Carigradu. Novi rat bio je neizbežan, i počeo je vrlo brzo. U to vreme nalazio se u Carigradu srpski knežević Zaharija, koji se pred Petrom bio sklonio u Hrvatsku. Vizantijska diplomatija ponudi Zahariji, da s njihovom pomoću izvede prevrat u Srbiji i sruši bugarskog štićenika Pavla. Grci su očevidno hteli da Bugare zaposle na toj strani i odvrate od Carigrada. Zaharijin pokušaj nije uspeo. Sam Zaharija bi uhvaćen i poslat u Bugarsku, gde je čuvan u okovima (920/21. god.). Ali malo iza toga uloge se potpuno menjaju. Sigurno potaknut grčkim obećanjima, a možda i izazvan kakvom surovošću Bugara, sam Pavle se digao protiv Simeona. Ali, kao i drugi pre njega, nemade uspeha. Simeon posla sa svojom vojskom protiv njega Zahariju, za koga je držao da ga je bavljenje u Bugarskoj naučilo pameti. Pavle bi zbačen, a Zaharija dođe na vlast, 922. god. Ali Zaharija nije bio prijatelj Bugara. Njihov pritisak opredelio ga je brzo, da nastavi svoje ranije veze s Vizantijom. Kao povod za novi stav njemu je dobrodošao jedan ustanak u samoj Bugarskoj, koji je izbio 923. god. Da li je on dao kakve pomoći ustanicima i da li je imao uopšte kakvih veza s njima ne zna se pouzdano, ali je sigurno da se sam opredelio protiv Simeona. Zbog toga Simeon uputi u Srbiju jednu kaznenu ekspediciju, kojoj behu na čelu Teodor Sigrica i Marmaj, one iste vođe koje su s Pavlom Branovićem i ranije dolazile tamo protiv Petra. Srbi suzbiše tu vojsku s velikim bugarskim gubicima; u borbi im padoše obe vođe. Kao dokaz svoje pobede Zaharija posla u Carigrad njihove glave i oružje. Kivan radi tog poraza, Simeon posla u Srbiju novu, znatno jaču vojsku, i uza nju, tobože kao novog kandidata za presto, Klonimirova sina Časlava. Zaharija se prepade od te nove sile i, ne smejući da je sačeka u zemlji, pobeže u Hrvatsku. Srbija je, ipak, mogla da dade otpora; Bugari su bili dobro obavešteni o svom prošlom porazu. Zato ponovo pribegavaju lukavstvu. Pozivajući srpske župane da dođu na jedno određeno mesto i prihvate svog novog vladara Časlava, oni su se kleli, da ne misle ništa rđavo. Zaboravivši sličnu lakovernost Petrovu, Srbi poverovaše i dođoše na to mesto. Tu vođe biše odmah pohvatane, a obezglavljen narod posta lak plen bugarskog napadaja. Bugari uđoše u Srbiju, pohvataše tamo velik deo stanovništva `od malog do velikog` i odvedoše ga u Bugarsku. Jedan samo deo, zapadni svakako, uspeo je da se spase u Hrvatsku. Ovo zaštićivanje Srba i veze Hrvata s Vizantijom izazvaše Simeona da krene vojsku i na Hrvatsku, ali je u tom pothvatu bio zle sreće. Hrvatski kralj Tomislav s uspehom je odbio bugarske napadaje, preduzimane, istina, na toj daljini, s nevelikim snagama. Srbija je međutim postala obična bugarska pokrajina. Konstantin i Simeon. Mihajlo Višević, protivnik Petra Gojnikovića, a saveznik cara Simeona, kao da se u poslednje vreme bio povukao od Bugara. Posle pada Petrova on je sigurno dobio natrag svoju zahumsku oblast i pratio, bez življeg učešća, borbe u Raškoj. O njegovu držanju za vreme ovog teškog ratovanja između Srba i Hrvata s jedne i Bugara s druge strane nema nikakva pomena. Tek 925. spominje se on, uz kralja Tomislava, kao učesnik na spljetskom crkvenom saboru, na kom se raspravljalo o slovenskom bogosluženju u Hrvatskoj i susedstvu. Po svemu se čini, da Mihajlo nije bio tada potpuno samostalan, nego da je zavisio od Tomislava. Po zaključku tog sabora Split je postao crkvena metropola ne samo hrvatske, nego i zahumske srpske države. Mihajlo se, posle toga, javlja kao izvestan vojnički činilac. 10. jula 926. uzeo je italijanski grad Sipont, koji je nominalno bio vizantijski, ali je lako mogao postati plen pljačkaških Arapa ili Langobarda. Očevidno je, da Mihajlo nije morao uzimati taj udaljeni italijanski grad za svoj račun, jer ga ne bi mogao trajno održati. Nije, međutim, sigurno, da li je to činio radi plena, iz gusarske sklonosti; ili po želji Tomislavljevoj; ili, možda, po poruci iz Carigrada. Jer nedugo iza toga je ušao u veze s Vizantijom i dobio je otud plemstvo i titulu `antipata`, tj. namesnika. Posle smrti cara Simeona (27. maja 927.) Bugarska poče naglo opadati. Svađe nastaše u samoj dinastiji između carevih sinova; u boljarskim redovima, dugo pritiskivanim silnim carevim autoritetom, javiše se veliki prohtevi; ratom zamorena zemlja tražila je oduške. Bogumilski pokret, koji uze naglo da se širi, bio je čista reakcija osvajačkom duhu Simeonove politike: ljudi su tražili ugušivanje strasti, vraćanja odricanju i sporila su vlasti. Postanak te sekte veže se uz ime nekog sveštenika Bogumila, koji se javio za vreme Simeonova naslednika, cara Petra; u stvari, to je niz učenja koja potiču iz starih gnostika, a imaju dubljih veza sa pavlikijancima i manihejima. U osnovi dualistička, kao sve vere Istoka, bogumilska sekta je taj dualizam naglašavala do kraja u svima pojavama: boga i đavola, odnosno duše i tela, vere i države. Glavni propovednici te vere bili su pavlikanski Sirci i Jermeni, koji su bili kolonizovani na Balkanu od VII-X veka; ali se pokret razvio naročito posle smrti cara Simeona, kad je nezadovoljstvo u zemlji moglo da se slobodnije izrazi. Bogumili su imali izvesnih racionalističkih crta; bili su protivnici verskih simbolizacija, apstraktnih teorija i dogmatičarstva; tražili su, da se Hristova vera razume onako kako je propovedana, bez naslanjanja na Stari Zavet, prosta i jednostavna, ali duboka po svojoj suštini. Odbacuju krst i krštenje dece, pričest, vaskrs mrtvih. Ne veruju u čistilište i zagrobni život. Ljuti su protivnici hijerarhije i nekrišćanskog sjaja crkve. Ovaj svet sujete nije delo božje nego đavolsko; stoga treba duhovnim savladati telesno; vratiti se izvoru pravog apostolskog hrišćanskog života. Protivnici bogumila, kao čuveni Kozma Prezviter, napadaju ih prekorima, da su protivnici vlasti, da osuđuju bogatstva, da bune sluge protiv gospodara, da daju ženama mnogo prava. Da je ta socijalna kritika imala svoje opravdanosti vidi se iz reči, koje govori sam Kozma: sveštenici stranstvuju po tuđim zemljama, pa i u rođenoj; ne brinu se o pastvi nego samo o sebi i svojima; učestvuju u metežima, ili pijanče `budući sluge utrobi, a ne bogu`, ili se zanose pohotom; ili se bave trgovačkim poslovima; kad odu u manastire, ne mogući podnositi askezu i disciplinu, vraćaju se starom životu `kao psi na svoje bljuvotine`. Učenje bogumila imalo je velikog uspeha, naročito među Slovenima. S izvesnim demokratskim osobinama, s nešto nacionalnih crta vidnih u samom imenu sekte, u nazivima braće (ded, strojnik), bogumilizam im je postao blizak i drag. Bilo je možda i izvesnog socijalno-političkog opredeljenja. Vlasti su u Bugarskoj bile još uvek stari bugarski boljari, sa još neistrtim plemenskim osećanjima; ili pod Petrom, na dvoru, grčke. Sloveni, široki puk, bili su nosioci glavnih tereta. Nije slučajno, da se u jednoj-dve od poznatih bogumilskih organizacija, među Brsjacima i Drugovićima, na donjem Vardaru i oko Babune, organizuje doskora nova, od Bugara nezavisna, država. Možda je čak i ime babuna, koje se navodi kao druga oznaka za bogumile, naročito u srpskim oblastima, u vezi s tom organizacijom. Iz Bugarske i Maćedonije ta je sekta prešla posle i u Srbiju, a odatle u Bosnu. Prva se otcepila od Bugarske Srbija. Za vreme uzajamnih borbi i meteža u Bugarskoj rešio se Časlav Klonimirović da obnovi svoju otadžbinu. Sa četvoricom drugova on 931. god. pobeže iz Preslava u Rašku. O pustoši, koja je tada vladala u Srbiji, pričale su se na zainteresovanom carigradskom dvoru neobične stvari. Časlav je, govorilo se, zatekao u zemlji svega pedeset ljudi, koji su lutali planinama i hranili se lovom, a ne imali ni žena ni dece. Pričanje je nesumnjivo preterano, ali je verovatno da je zemlja ličila na kakvo zgarište i da su prometni putevi bili napušteni. Takvu zemlju Časlavu nije bilo teško `zauzeti`. On se odmah obratio vizantijskom dvoru tražeći pomoći i zaštite. Car Roman, kome je svako slabljenje Bugarske bilo dobrodošlo, iako se s njom smirio, a imajući i ranije Srbiju u svojim kombinacijama, prihvatio je odmah ponudu Časlavljevu. Vizantija je dala za obnovu Srbije materijalna sredstva, koja su donosile one izbeglice što su se iz Bugarske, preko Carigrada, ili iz Vizantije same, vraćale u otadžbinu. Vratiće se i begunci iz Hrvatske i drugih susednih zemalja. Srbija se, zajedničkom saradnjom, brzo oporavljala. Bugarska nije, koliko se zna, zauzeta domaćim zlom, preduzimala ništa protiv Časlava; verovatno je tome doprinelo i držanje Vizantije, koja je odmah pokazala živ interes za srpsko pitanje. Samostalna vladavina[uredi | uredi izvor] Posle trećine veka 945. godine Konstantin je počeo vladati sam jer je srušio Lakapinovu porodicu. Za vlade cara Konstantina Porfirogenita, stalno pomagan od Vizantije kao njen štićenik, Časlav je uspeo da znatno utvrdi svoju vlast i ojača Srbiju. On je bio još živ, kad je car pisao svoj važni spis De administrando imperio, u kom je naveo granice tadašnje srpske države. Srbija je tada obuhvatala današnju Bosnu do Plive, Cetine i Lijevna na zapadu; Travunija i Konavlje priznavali su srpsku vlast, a Zahumlje i Neretljanska oblast označavani su kao područje srpskog stanovništva i države. Na istoku je srpska granica dopirala do Rasa, a prema severu išla je do Rudnika i možda do Save. Na jugu se Časlav naslanjao na srpska plemena u Duklji. Časlav je imao širu državu nego Vlastimir, ali je središte i njegove države bilo u današnjoj istočnoj Bosni i severoistočnoj Hercegovini i zapadnoj Srbiji; od izvora Neretve do zapadne Morave. Taj kraj, za više od dva veka, predstavlja središte srpskog plemena i zametak srpske države. Uži naziv Srbija Porfirogenit daje za severoistočnu Bosnu sa Solima i za kraj od izvora Lima, Rasa pa do Rudnika, nazivajući to `pokrštenom Srbijom`. Ali u cara se nalazi i širi obim tog imena. Prvi put se kod njega, dakle sredinom X veka, za ovu čitavu Časlavovu tvorevinu, upotrebljava ime Srbija, ι Σερβλια. Pod srpskim imenom Porfirogenit obuhvata sva plemena, koja su ušla u obim Časlavove države, Bosance, Rašane, Trebinjce, Konavljane, Dukljane, Zahumce i Neretljane. Pod Časlavom se, dakle, vrši prvo srpsko plemensko grupisanje u našoj prošlosti, i to kao reakcija na bugarsku osvajačku politiku Simeonova vremena. Dinastija Viševića gubi svoj značaj iako se Mihajlo u drugom delu svoje vladavine, pred kraj Simeonova života, približio Vizantiji i bio primljen od nje. Srbe i Hrvate od početka X veka često i surovo napadaju Mađari, bilo da na njih udaraju neposredno, bilo da preko njihova područja prodiru u tuđe oblasti. Poslednje godine vlade cara Konstantina, 959., o Vaskrsu, oni prodiru duboko u Vizantiju, do blizu same prestonice. U tim napadajima nije, verovatno, bila pošteđena ni Srbija. U Dukljanskoj Hronici ima poduža priča o tom, kako je Časlav došao u sukob s Mađarima i poginuo od njih. Neki vođa mađarski, Kiš, upao je s vojskom u Bosnu i plenio je. Časlav požuri sa svojim četama proti njega. Stiže ga negde kod Drine i potpuno ga potuče; sam Kiš pogibe u toj borbi. Njegova udovica pođe poglavici mađarskom s molbom, da joj da novu vojsku, da bi osvetila muža. Sa `nebrojenom vojskom`, priča hronika, pošla je ona protiv Časlava. Zatekla ga je negde u Sremu. Po noći, iznenada, napali su Mađari na Srbe, potukli ih i uhvatili i samog Časlava i svu njegovu mušku rodbinu. Po naredbi Kišove udovice, vezali su im noge i ruke i pobacali ih sve u Savu. To je bilo negde oko 960. god. S Časlavom je pala i njegova državna tvorevina. Jedini istorijski izvor za to vreme, vrlo mutan i nepouzdan, Ljetopis Popa Dukljanina, zabeležila je samo činjenicu, da se Srbija iza Časlavljeve pogibije raspala u manje jedinice i da je takvo stanje trajalo duže vremena. Raška se odvojila od Bosne, koju je osvojio hrvatski kralj Krešimir II. Bosanski ban, videvši da mu ne može odoleti, pobeže Mađarima. U ostalim srpskim pokrajinama uzeše vlast lokalni gospodari. Tako se priča za trebinjsku oblast, da je u njoj obrazovana posebna kneževina.