Marvel Legends Series X-Men Wolverine. Figura visine oko 14cm.

Marvel Legends - X-Men: The Animated Series - Mystique. Proizvođač: Hasbro. Visina figure: 6` (15,24 cm). Figura je nova, neotpakovana. Za sve dodatne informacije slobodno se obratite putem poruka.

Marvel Legends - X-Men: The Animated Series - Morph. Proizvođač: Hasbro. Visina figure: 6` (15,24 cm). Figura je nova, neotpakovana. Za sve dodatne informacije slobodno se obratite putem poruka.

Marvel Legends - X-Men: The Animated Series - Storm. Proizvođač: Hasbro. Visina figure: 6` (15,24 cm). Figura je nova, neotpakovana. Za sve dodatne informacije slobodno se obratite putem poruka.

Marvel Legends - X-Men: The Animated Series - Mr. Sinister. Proizvođač: Hasbro. Visina figure: 6` (15,24 cm). Figura je nova, neotpakovana. Za sve dodatne informacije slobodno se obratite putem poruka.

Vintidž privezak od srebra sa detaljem od crnog vulkanskog stakla opsidijan ili crni polirani oniks (po pretpostavci) Dimenzije 5,5 x 3 cm Ručni rad Poseduje žig oznake na meni nepoznatom alfabetu Poreklo najverovatnije Srednja Amerika...može biti i Azija... Težina 22 g na kuhinjskoj vagi Izuzetan komad

Stara slika iz 1950- godine. Dobijena za svadbu. 71 godinu stara Uramljena je, medjutim na prednjoj strani nema staklo. Ram je ok očuvan što se može videti na slikama. Ne znam koja je tehnika u pitanju meni liči kao da je fotografija. . zato što se može preći vlažnom krpom preko slike. Iznad konjanika dve tri žute mrljice. . . nije upadljivo. Slika se može kačiti na zid. Ulepšajte vaš poslovni ili životni prostor ovim raritetom! Dimenzije: slika: 75,5 x 34,5 cm Ram: 80 x 39,5 x 2 cm Lično Bg ili slanje Aks-om.

Ispravan uređaj iz naslova sa USB punjačem , možete puniti ili preko računara ili direktno preko punjača tj adaptera. Baterija traje od 2-4 dana , tasteri ne funkcionišu ukupno 4 tastera i navigacioni taster gore dole levo desno. Tako sam ga ja dobio , nisam ništa dirao. Za više fotografija ako Vas zanima postaviće samo pošaljite poruku Ovakav uređaj je teško da se nađe sa punjačem koji kupac dobija. Osnovni podaci o ovom uređaju Operativni sistem Palm OS 5.4 Procesor Intel XScale 416 MHz Memorija 32+64+160 MB (rom+ram+skladištenje) Slot za proširenje SD/MMC slot (sa opcijom za SDIO uređaje) Infrared da Bluetooth da Ekran 3.7`, 320x480 tačaka, transflective, 65000+ boja Kamera ne Audio 3.5mm. zvučnik Mikrofon ne Baterija 1300mAh Dimenzije 120 x 78 x 15 mm Masa 145 gr Pogledajte i moje ostale oglase iz kategorije Oprema za mobilne telefone https://www.kupindo.com/pretraga.php?Prodavac=PetroovicMiloos&Grupa=307 Pogledajte i moje ostale predmete na Kupindu Ima dosta zanimljivih stvari i dosta sniženja. http://www.kupindo.com/Clan/PetroovicMiloos/SpisakPredmeta ----------------------------------------------------------- Pogledajte i moje ostale aukcije na Limundu. http://www.limundo.com/Clan/PetroovicMiloos/SpisakAukcija ------------------------------------------------------------------------- Lično preuzimanje je kod mene kući ili u Knjaževcu ako se dogovorimo, uvek me pitajte za lično preuzimanje. - Poštarina je stavljena okvirno i nemora da iznosi koliko je napisano - Ako se ne slažete šta piše na aukciji Nemojte da licitirate - Pre licitacije lepo pročitajte aukciju - Pročitajte moje ocene i vidite šta drugi misle o meni - Moje ocene govore koliko sam ozbiljan - Pogledajte sliku u punoj veličini - Pitajte sve što vas zanima - Poštarinu plaća kupac - Ne šaljem u inostranstvo - Pogledajte i moje ostale akucije i predmete na Kupindu - Predmet lepo upakujem da nebi došlo do lomljenja. Kada kupite moj predmet prihvatili ste uslove na aukciji.

Rozlúčka so slovenskou korunou a privykanie na spoločnú európsku menu sústredili pozornosť nielen na dnešné platidlá, ale aj na peniaze, ktorými sa na našom území platilo od najdávnejšej minulosti. Čo vieme o týchto platidlách? Čo o nich vie občan, ktorý nie je numizmatik, historik či zberateľ? V tom lepšom prípade sa stretne s ich názvami v zaužívaných slovných spojeniach - keď si napríklad ťažká, že nemá ani grajciara, keď povie o lakomcovi, že by si dal za groš koleno vŕtať, keď konštatuje, že to či ono stojí za deravý groš, a vyhlási, že by to a to neurobil veri ani za vrece dukátov. Iste, vieme, že kedysi jestvovali denáre, toliare a zlatky, pätáky a šestáky. Lenže kedy tieto peniaze platili? Kto ich vyrábal a ako sa vyrábali? Čo za obraz a nápis je vlastne na nich? Čo sa za ne dalo kúpiť? Aké mali osudy a ako vplývali na konanie jednotlivcov aj celej spoločnosti? Podrobnosti Formát: 235 x 295 mm Rozsah: 272 strán Väzba: tvrdá väzba s prebalom

70 x 50 cm URAMLJEN SAMO LICNO PREUZIMANJE režija Henry Levin : William Holden, Glenn Ford, Ellen Drew WESTERN Vestern. Dvojica prijatelja (G. Ford, W. Holden) vraćaju će kući nakon otpusta iz vojske i Građanskog rata. Jedan od njih ima teške psihičke posljedice od sudjelovanja u ratu, čak postaje nasilan. Njegov prijatelj pokušava mu pomoći... ----------------------------------- The Man from Colorado is a 1948 American Drama Western film directed by Henry Levin and produced by Jules Schermer for Columbia Pictures. It stars Glenn Ford as a Union officer who becomes addicted to killing during the American Civil War, William Holden as his best friend, and Ellen Drew as their common love interest. Robert Andrews and Ben Maddow based the screenplay on a story by Borden Chase. Levin replaced Charles Vidor during filming. In Colorado near the end of the American Civil War, Union Colonel Owen Devereaux (Glenn Ford) orders his regiment to fire on a detachment of Confederate soldiers, even though he (and only he) has seen that they are signaling their surrender with a white flag. Afterward, his best friend and second-in-command, Captain Del Stewart (William Holden), finds the white flag, considers it and then buries it as a surviving Confederate officer secretly looks on. Immediately after the battle, the soldiers find out that the war has ended. As the soldiers celebrate, Sergeant Jericho Howard (James Millican) gets drunk while on duty and is insubordinate to Devereaux, who has him arrested. At a celebratory ball in the troops` hometown, the mayor announces Devereaux`s appointment as the federal judge for the region. Stewart asks Caroline Emmett (Ellen Drew) to marry him, but she is undecided between the two friends and later marries Devereaux instead. When the Confederate survivor confronts Devereaux about the white flag, Devereaux disarms him and then shoots him several times with his own gun, even though the man has already been subdued. Stewart realizes that Devereaux must have seen the flag and concludes that the war has unhinged his mind. He agrees to serve as Devereaux`s marshal after Devereaux promises not to carry a gun and participate in arrests. Many of Devereaux`s volunteer troops owned mines before the war, but a wealthy businessman named Big Ed Carter (Ray Collins) has claimed the mines for his company. As federal judge, Devereaux upholds Carter`s claim based on a legal technicality. Meanwhile, Jericho escapes and stages a series of gold robberies. Devereaux`s uncle, Doc Merriam (Edgar Buchanan), hopes that the end of the war and marriage to Caroline will settle Devereaux down, but Devereaux hangs Jericho`s partner after a hasty summary trial out in the country following a posse chase, prompting several other men to join Jericho. Devereaux also threatens to hang Jericho`s younger brother Johnny (Jerome Courtland) based on circumstantial evidence after another robbery, even though Johnny is not part of his brother`s gang. After warning Devereaux not to hang Johnny, Stewart finds Jericho and persuades him to turn himself in, but when Devereaux hangs Johnny, Stewart resigns in disgust and joins Jericho`s gang. After Stewart helps to rescue some men from being hanged, Devereaux lures him into town by spreading a rumor that Caroline is in danger, arrests him and puts him in jail. When Caroline sees this, she breaks into Devereaux`s desk and reads his diary, finally realizes that he is mentally unstable and persuades Doc Merriam to rescue Stewart. She begins to put Stewart and Doc Merriam on a carriage to alert the state government of Devereaux`s instability, but Devereaux shoots Stewart, so she drives the carriage for Stewart and the doctor as they flee to a nearby mining town. Devereaux cannot get the miners to surrender Stewart, and he eventually sets fire to the town. When Carter accuses him of being crazy with jealousy over Caroline`s loyalty to Stewart, he rides into town, confronts Stewart, Jericho and Caroline. Devereaux fights with Jericho and is killed when a wall from a burning building falls on them. Stewart boards a stage to travel to Washington, D.C. to plead on behalf of the dispossessed miners, but promises Caroline he will return.

MODNI KREATOR PHILIPP PLEIN DESIGN GARDEROBA ODECA OBUCA FASHION tvrdi poves, str. 191, dim. 29 x 22 cm Philipp Patrick Plein (b. 1978 in Munich) is a German fashion designer whose designs have incorporated a laughing skull which has become his signature. Upon completion of the Gymnasium Schloss Salem boarding school on Lake Constance, he studied at the Friedrich-Alexander University in Erlangen law. Plein`s strong interest in art, architecture and foreign cultures was shaped early in life through the extensive travels of his family, providing exposure as a child to the world`s most important museums and cultural exhibits. In 1998 he entered the world of design with exclusive furnishings initially created for family and friends. In the same year he also founded his own furniture company with 20.000 DM which he inherited from his grandfather. Primarily focusing on designs based on stainless steel and leather in crocodile look. From the leftovers of the furniture production the young designer started to create leather bags and accessories since he didn`t want to waste any material and started to sell them along with his furniture collection at trade fairs. After two years of selling furniture he gave up is law studies to concentrate on his own company. Philipp Plein had his final breakthrough in 2003 when he started to design a lounge at the German trade fair CPD Düsseldorf for Moët & Chandon in return for his work he was allowed to sell his fashion collection at the trade fair. According to the designer he `sold bags for over 100.000€ in one day“. In 2004 he launched his first fashion collection dedicated to men, women and children. The highlight of his first collections were vintage military jackets which he embroidered Swarovski skulls and sold them at the Maison et Objet in Paris which took place at the same time as the Prêt-à-Porter tradefair thus allowing him to promote his fashion collection since the city was full of fashion people. With the launch of his first fashion collection in 2004 Philipp Plein also created the PHILIPP PLEIN brand which still persists as of today. In 2006 the accessories line was introduced and in 2008 the `Couture` collection which is also was launched, supported by an ad campaign starring Naomi Campbell and Marcus Schenkenberg. In 2008 Philipp Plein presented his `heavy metal` collection on the occasion of `Germany`s Next Top Model` fashion show presented in Barcelona by Heidi Klum.In 2009 he collaborated with Mattel and presented the PHILIPP PLEIN Barbie doll during Barbie`s 50th Birthday celebrations at the Nuremberg Toy Fair on 4 February 2009. In the same year, the first mono-brand store was opened in Monte Carlo, and the first commercial showroom in Milan. In 2010 PHILIPP PLEIN boutiques opened in Vienna, Moscow, St. Tropez, Cannes, and Kitzbuhel in addition to the opening of a commercial showroom in Düsseldorf. In June 2010 the fall/winter ad campaign was unveiled starring the American actress Mischa Barton. In 2011 PHILIPP PLEIN boutiques opened in Forte dei Marmi and Düsseldorf, and the Hong Kong showroom was inaugurated. In September 2011 Lindsay Lohan was announced as the face of the new spring/summer 2012 ad campaign, which was shot several days later on the shores of Lake Como amongst crowds of fans and paparazzi. In 2012, 10 PHILIPP PLEIN boutiques were opened, in Marbella, Moscow Crocus, Baku, Milan, Dubai, St. Petersburg, Seoul, Macau, Amsterdam and Berlin.The British actor and singer Ed Westwick was the next celebrity to lend his image to the brand. Westwick was photographed by the internationally acclaimed photographer Terry Richardson, who also made cameo appearances himself in the fall/winter 2012/2013 campaign. Westwick also walked the runway for the men`s spring/summer 2013 fashion show. In 2012 PHILIPP PLEIN signed an agreement with the soccer team AS Roma to dress the team players starting with the 2012/13 season for 4 consecutive seasons.For the spring/summer 2013 campaign, Terry Richardson returns as both photographer and protagonist of a provocative campaign featuring the international top models Lea T. and Poppy Delevingne. For the fall/winter 2013/2014 women`s show Philipp Plein chose Grace Jones, to introduce his fashion show with a live performance of her hit `I`ve Seen That Face Before` Singer Iggy Azalea took over the stage to open Philipp Plein SS14 fashion show with a performance of `work`, leading the way for a show of black-only models closed by Ethiopian supermodel Liya Kebede, a poignant move given the recently debated racism in the fashion industry.

48 x 68 cm 2 x presavijen, IVICE SECENE i RUPICE movie poster, AFFICHE de FILM Ivan Grozni (sh. Иван Грозный) je sovjetski crno-beli istorijski film u dva dela, sniman od 1942. do 1946. godine u režiji Sergeja Ejzenštejna, poznat kao posljednji u njegovoj filmografiji. U njemu je prikazan život i vladavina ruskog cara Ivana IV Groznog, čiji lik tumači Nikolaj Čerkasov. Film je nastao za vreme drugog svetskog rata, odnosno u vreme kada se Ejzenštejn, kao i mnogi drugi sovjetski filmaši, zbog nemačke invazije sklonio u Alma Atu u današnjem Kazahstanu. Temu za film je predložio sovjetski vođa Staljin koji je Ivana Groznog smatrao jednim od svojih istorijskih uzora, odnosno priču o njegovoj vladavini prikazati kao alegoriju na vlastiti režim. Film se originalno trebao snimiti u tri dela. Prvi deo, koji prikazuje rane godine Ivanove vladavine, njegove ratne uspehe i podršku među ruskim seljacima, je prikazan krajem 1944. godine i dobio je Staljinovu nagradu. Drugi deo, u kome se prikazuju Ivanovi obračuni za boljarima, ali i njegova sve veća okrutnost i paranoja, su, pak, od režimskih cenzora prepoznati kao implicitna kritika Staljinovih metoda vladavine. Zbog toga je drugi dio filma završio u bunkeru, te je prikazan tek nakon Staljinove smrti 1958. godine. Treći deo je, sprečila Ejzenštejnova smrt. Usprkos toga, Ivan Grozni se smatra jednim od najvažnijih i najzanimljivijih Ejzenštejnovih filmova. Drugi deo takođe sadrži nekoliko sekvenci snimljenih u boji, što je bio prvi takav slučaj u istoriji sovjetske kinematografije. Godine 1962. je ušao u izbor 10 najboljih filmova svih vremena u prestižnoj anketi britanskog filmskog časopisa Sight & Sound. --------------------------------------------- Sergej Mihailovič Ejzenštajn (23. januar 1898. — 11. februar 1948) je sovjetski reditelj i filmski teoretičar. Najpoznatiji filmovi su mu: „Oklopljača Potemkin“, „Oktobar“, „Aleksandar Nevski“. Njegovi filmovi pripadaju žanru politički angažovanih filmova. Među istoričarima filma postoji uverenje da je upravo Sergej Ejzenštajn doprineo najviše razvoju montaže, kao ne samo tehničkog postupka povezivanja kadrova, nego kao i načina da se filmski jezik bitno izmeni i unapredi. Sa Lavom Kulješevim razvio je izuzetno značajan teoretski rad na polju razvoja montaže. Svo delo Sergeja Ejzenštajna karakteriše inovativna upotreba montaže, ritma, odabira dominantnih motiva, vrste osvetljenja, u poslednjem filmu i upotreba boja. Ove je bila inovacija u filmskom rečniku svoga doba. Potiče iz porodice u kojoj je dominantno religijsko uverenje bilo pravoslavlje, iako mu je otac, po nacionalnosti bio Jevrejin koji je prihvatio pravoslavlje, a majka Ruskinja. U svojim prvim filmovima nije koristio glumce profesionalce. Bavio se pitanjima klasnih konflikta u kojima su glumci imali stereotipne uloge. Ejzenštajn je bio odan idejama komunizma u vreme Staljina koji je odlično shvatao značaj filma kao propagandnog oružja. Popularnost i značaj Sergeja Ejzenštajna je rastao i opadao u funkciji uspeha njegovih filmova. Godine 1925, stvorio je film „Oklopnjača Potemkin“. Čuvenu scenu sa kolicima koja padaju niz stepenište u Odesi snimio je 22. septembra. Centralni komitet KPSS je organizovao obeležavanje jubileja revolucije iz 1905, a narodni komesari Lunačarski i Maljevič su angažovali Ejzenštajna da napravi film posvećen ovoj komemoraciji. Od mnoštva događaja, Sergej je odabrao pobunu na oklopnjači kao centralni motiv filma. U jesen 1928. godine napušta Sovjetski Savez i odlazi na dvogodišnje studijsko putovanje po Evropi sa saradnicima Edvardom Tiseom i Grigorijem Aleksandrovim. Tamo ih je poslala komunistička partija da bi usavršili saznanja o tehnici zvučnog filma. Tu je napravio jedan film u Francuskoj (Sentimentalna romanasa iz 1930). Studio Paramaunt ga 1930. poziva u SAD i nudi ugovor na 100.000 dolara. Ejzenštajn stiže u Njujork 20. maja. Trebalo je da ekraznizuje jedan od romana Teodora Drajzera, ali se od tog projekta odustalo zbog sukoba reditelja i producenata. Time dolazi u poziciju da ga prijatelji Epton Sinkler i Čarli Čaplin spašavaju od neke vrste progona. Odlazi u Meksiko da snima film za bračni par Sinkler, ali se i tu njegova umetnička priroda susreće sa, za njega u to vreme neprihvatljivim uslovima stvaranja. Film o Meksiku nije dovršen, a Staljin ga u međuvremenu poziva nazad u SSSR. Od snimljenog materijala je 1933. izmontirana verzija filma „Gromovi nad Meksikom“, kasnije poznatog kao „Živeo Meksiko!“ (¡Que Viva México!). Godine 1938. prikazan je prvi Ejzenštajnov zvučni film, „Aleksandar Nevski“. On opisuje istorijsku bitku Rusa i tevtonskih vitezova iz 13. veka na zaleđenom Čudskom jezeru. Filmom dominira ideja patriotizma i stoga je intenzivno korišćen kao propaganda u SSSR-u tokom Drugog svetskog rata. Ejzenštajnov boravak na zapadu ga je učinio sumnjivim u očima Staljina i komunističke nomenklature. Rad na nekim filmovima je otkazan, a rad na filmu „Ivan Grozni“ je često ometan. Prvi deo ovog filma iz 1944. primljen je sa simpatijama i nagrađen je, dok je drugi deo bio cenzurisan i nije prikazan do 1958. U nastavku filma, Ivan nije prikazan kao heroj već kao paranoični tiranin. Neki delovi su snimljeni u koloru, zahvaljujući nemačkim kolor kamerama zaplenjenim u bici kod Staljingrada. Treći deo filma, iz 1946, konfiskovala je komunistička partija. Sergej Ejzenštajn je umro od srčanog udara, 11. februara 1948. u Moskvi. ----------------------------------------------------------- Sergei Mikhailovich Eisenstein (22 January [O.S. 10 January] 1898 – 11 February 1948) was a Soviet film director and film theorist, a pioneer in the theory and practice of montage. He is noted in particular for his silent films Strike (1925), Battleship Potemkin (1925) and October (1928), as well as the historical epics Alexander Nevsky (1938) and Ivan the Terrible (1944, 1958). In its 2012 decennial poll, the magazine Sight & Sound named his Battleship Potemkin the 11th greatest movie of all time. ----------------------------- Ivan the Terrible (Russian: Иван Грозный, Ivan Grozniy) is a two-part historical epic film about Ivan IV of Russia, written and directed by the filmmaker Sergei Eisenstein. It was commissioned by Soviet Premier Joseph Stalin, who admired and identified himself with Ivan. Part I was released in 1944; Part II was not released until 1958, as it was banned on the order of Stalin, who became incensed over the depiction of Ivan therein. Eisenstein had developed the scenario to require a third part to finish the story but, with the banning of Part II, filming of Part III was stopped; after Eisenstein`s death in 1948, what had been completed of Part III was destroyed. PART 1 In the prologue Ivan`s mother and her lover are murdered by the boyars. Later Ivan is enthroned as Grand Prince of Moscow. Part I begins with Ivan`s coronation as Tsar of all the Russians, amid grumbling from the boyars. Ivan makes a speech proclaiming his intent to unite and protect Russia against the foreign armies outside her borders and the enemies within – a reference to the boyars, who are already seen as discontented with his coronation. Shortly after, Ivan marries Anastasia Romanovna and there is a wedding celebration. This causes him to lose the friendship of his two best friends, Prince Andrei Kurbsky and Fyodor Kolychev. The latter receives Ivan`s permission to retire to a monastery, while Kurbsky attempts to resume his romance with the Tsarina, who repels his advances. The marriage feast is interrupted by news of the burning of several boyar palaces, carried into the Tsar`s palace by a mob of the common people who also complain that the Tsar is being led astray by the Tsarina`s family (the Romanovs), the Glinskys and the Zakharins. Ivan calms the crowd, but is interrupted by envoys from the khanate of Kazan, who send him a ceremonial knife with the suggestion that he do himself a favor by using it to commit suicide. Ivan immediately proclaims that his kingdom is at war with Kazan. The next scene shows the siege of Kazan, in which Ivan`s army digs saps underneath the city and fills them with gunpowder. Kurbsky, nominally in command, is reprimanded by Ivan for senseless brutality (he ties Tartar prisoners to palisades within earshot of the walls of Kazan and tells them to shout to the city to surrender; the defending archers immediately shoot the prisoners). The city of Kazan falls to the Russian army. During his return from Kazan, Ivan falls seriously ill and is thought to be on his deathbed; Orthodox priests come to give him the last rites before he dies. Ivan sends for his relatives and orders them to swear allegiance to his son, the infant Dmitri, reminding them of the need for a single ruler to keep Russia united. They demur, with Ivan`s aunt, Efrosinia Staritskaya, openly urging the others to swear allegiance to her son, Vladimir, instead. Emotionally overwrought, Ivan collapses and is thought dead. The relatives, celebrating, all begin to swear allegiance to Vladimir, the `boyar tsar` they have hoped for; meanwhile, Kurbsky is uncertain of his own loyalty, trying to decide between the two sides. However, when the Tsarina says, `Do not bury a man before he is dead,` Kurbsky realizes that Ivan is still alive, and hurriedly swears his allegiance to Ivan`s infant son, Dmitri. He is sent, as a reward, to the western border of the kingdom to defend against the Livonians and Poles. At the same time, Ivan dispatches Alexei Basmanov, a commoner he likes, to the south to take care of the Crimean border. The fact that Ivan promotes a commoner over them creates more discontent amongst the boyars. The Tsarina now falls ill, and while Ivan is receiving bad news from all fronts, the boyars plot to kill her. Efrosinia comes into the palace with a cup of wine hidden in her robes, in which she has put poison. Just as the royal couple receive word that Kurbsky has defected to the Livonians, Efrosinia slips the cup of wine into the room and listens from behind a wall. The news that Kurbsky is a traitor gives the Tsarina a convulsion and Ivan, looking around for a drink to calm her, takes the poisoned wine and gives it to her. The scene changes to show the dead Tsarina lying in state in the cathedral, with Ivan mourning beside her bier. While a monk reads biblical verses over the body, Ivan questions his own justifications and ability to rule, wondering if his wife`s death is God`s punishment on him. However, he pulls himself out of it, and sends for Kolychev. At this point, Alexei Basmanov arrives, suggesting that Ivan surround himself with men he can trust – common people, `iron men,` the Oprichniki – and offers his (rather startled) son, Fyodor, for service. Ivan accepts, and sets about recouping his losses. He abdicates and leaves Moscow, waiting until the people beg him to return, saying that he now rules with absolute power by the will of the people. PART 2 Part II opens in the court of King Sigismund of Poland, to whom Kurbsky swears allegiance. Sigismund promises to make Kurbsky ruler of Ivan`s territories, once he exploits the tsar`s absence by conquering them. The plan is foiled when an emissary announces that Ivan has returned to Moscow. Ivan begins by reforming the land distribution: he takes the boyars` lands, then reinstalls them as managers, increasing his own power at their expense. His friend, Kolychev, arrives, now the monk Philip; after a heated debate, Philip agrees to become metropolitan of Moscow, if Ivan gives him the right to intercede for condemned men. This is mutually agreed upon. But as soon as it is settled, Ivan, propelled by his lieutenant Malyuta Skuratov, finds a way around this: he executes condemned men quickly, before Philip can use his right. In this way he has three of Philip`s kinsmen executed. Fyodor Basmanov, the first of the Oprichniki, helps Ivan figure out that the Tsarina was poisoned, and both suspect Efrosinia of poisoning the cup of wine. Ivan orders Fyodor not to say anything about it until he (Ivan) is certain beyond doubt of her guilt. The boyars, close to desperation, plead their case to Philip and eventually win him over. He vows to block Ivan`s abuse of power, and confronts him in the cathedral while a miracle play is being presented. As the argument heats up, Ivan, angry, proclaims that he will be exactly what the boyars call him – terrible – and has Philip seized. The boyars now decide that their only option is to assassinate Ivan, and the novice Pyotr is selected to wield the knife. Ivan, now certain of Efrosinia`s guilt, invites Vladimir, her son, to a banquet with the Oprichniki. (From here, the film is in colour.) Ivan gets Vladimir drunk while the Oprichniki sing and dance around them; Vladimir mentions that there is a plot to kill Ivan, and he, Vladimir, is to replace him as Tsar. Fyodor Basmanov notices the assassin leaving, and signals to Ivan, who, pretending surprise at Vladimir`s revelation, suggests Vladimir try being Tsar for a while, and has the Oprichniki bring throne, orb, scepter, crown and royal robes, and they all bow down to `Tsar Vladimir.` Then Ivan tells Vladimir to lead them to the cathedral in prayer, as a Tsar should lead. (Back to black-and-white.) Hesitantly, Vladimir does. In the cathedral, the assassin runs up, stabs the mock Tsar and is immediately seized by Fyodor and Malyuta. Efrosinia arrives, jubilant at the apparent death of Ivan, until she sees Ivan alive; rolling the corpse over, she realizes it is her own son. Ivan orders Fyodor and Malyuta to release Pyotr, the assassin, and thanks him for killing not only “a fool”, but “the tsar`s worst enemy”. He sentences Efrosinia, who is holding the crown her son was wearing and is singing over his dead body as if deranged. (Back to colour.) At the end, Ivan is seen proclaiming that all his enemies within Moscow are ruthlessly vanquished and he can now turn his attention to those outside.

Stanje kao na fotografijama! 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Reditelj: Milivoje Radakovic Scenograf: Vlajko Vukosav Kreator lutaka: Sandor Sarvas Kompozitor: Stevan Burka Premijera: 6. decembra 1970. godina Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Reditelj: Ilija Slijepcevic Scenograf: Mileta Leskovac Kreator lutaka: Sandor Sarvas Kompozitor: Jovan Adamov Premijera: 10. septembra 1978. godina Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Reditelj: Milivoje Radakovic Scenograf: Vlajko Vukosav Kreator lutaka: Milivoje Radakovic Premijera: 1. Novembar 1970. godina Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! Ivice malo iskrzane. 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Reditelj: Srboljub Stankovic Scena i lutke: Vukica Nikolic Kompozitor: Radoslav Graic Asistent Reditelja: Tereza Ilic Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! Ivice malo iskrzane. 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Natasa Gernatova Tatjana Guroviceva Reditelj: Milivoje Radakovic Scenograf: Vlajko Vukosav Kreator lutaka: Milivoje Radakovic Kompozitor: Dusan Stupar Premijera: 4. Mart 1967. godina Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! Ivice malo iskrzane. 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Po narodnoj prici priredio i rezirao Borislav Mrksic Scenograf: Mileta Leskovac Kreator lutaka: Sandor Sarvas Kompozitor: Eugen Gvozdenovic Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

Stanje kao na fotografijama! 33cm x 68cm Cirilica Lutkarska scena Reditelj: Ilija Slijepcevic Scenograf: Mileta Leskovac Kreator lutaka: Sandor Sarvas Kompozitor: Zoran Rambosek Muzicki saradnik: Eugen Gvozdenovic Koreografija: Ksenija Dinjaski Plakat: Radule Boskovic Radule Bošković, rođen u Novom Sadu, 2. februara 1954. godine. Školu za primenjenu umetnost u Novom Sadu, grafički odsek, završio 1972. godine, a 1978. godine diplomirao na Fakultetu za primenjene umetnosti u Beogradu, na Odseku grafike, u klasi profesora Branislava Makeša i grafiku knjige kod profesora Bogdana Kršića. Od 1979. godine član je ULUV-a (Udruženje likovnih umetnika Vojvodine). Živi i radi u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom, grafikom, scenografijom i grafičkim oblikovanjem. U Srpskom narodnom pozorištu radi od 1981. kao dizajner i osnivač Dizajn studija, zatim kao umetnički direktor Marketinga, potom kao direktor Kulturnog Centra Novog Sada i ponovo u Srpskom narodnom pozorištu, kao rukovodilac ,,Promo centra. Član ,,Art Direktor kluba` Srbije od osnivanja i Udruženja umetnika „Likovni krug“ iz Petrovaradina. Značajni projekti: Monumentalne slikarsko-grafičke kompozicije na stalnoj postavci Vojvođanskog muzeja (pozivni konkurs). Vizuelni identitet: Albus, Zavod za puteve „Zap 91“‚ Srpsko narodno pozorište, TV naučno-obrazovni serijal „Čarobnjak“, Zmajeve dečje igre… Dobitnik je više nagrada i priznanja, među kojima: Nagrada republičkog SIZ-a kulture za grafiku, na Oktobarskom salonu u Beogradu, 1978. godine; Nagrada za grafiku na „Likovnom susretu“ u Subotici, 1979. godine; „YU paleta mladih“ za grafiku, Vrbas, 1980. godine; Nagrada Cetinjskog centra za kulturu na salonu „13. novembar“, 1980. godine; Treća nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1991. godine; Prva nagrada za pozorišni plakat na „Sterijinom pozorju“, 1998. godine; Godišnja nagrada Srpskog narodnog pozorišta, 2001. godine; „Iskra kulture“, Pokrajinska nagrada za doprinos razvoju likovne umetnosti za 2002. godinu Grand prix na izložbi „Srpski pozorišni plakat“, Kragujevac 2007. godine Srebrna medalja „Jovan Đorđević“ Srpskog narodnog pozorišta, Novi Sad, 2012. godine. Studijska putovanja: Italija, Francuska, Španija, Velika Britanija, Nemačka, Austrija, Rumunija, Mađarska, Grčka, Holandija, Švajcarska... Samostalno je izlagao 37 puta, kao i na mnogobrojnim značajnim kolektivnim izložbama (slika, grafika, plakata i grafičkog oblikovanja) i učestvovao na mnogim umetničkim kolonijama i radionicama u zemlji i inostranstvu. O Radulu Boškoviću, Sava Stepanov, likovni kritičar Stvaralačka avantura Radula Boškovića traje skoro tri decenije. Svoju umetnost je već na startu jasno odredio kao figuracijsku, metaforičku i poetsku sliku sveta. U svojim grafikama, crtežima, pastelima, slikama, scenografijama i pozorišnim plakatima, Bošković teži da sopstvene spoznaje o svetu i umetnosti iskaže kao novu, zasebnu i sasvim personalnu vizuelnu tvorevinu. Umetnikovi stvaralački razlozi su autentični, a sam će jednom prilikom zapisati da `rešavati sudbinsko pitanje ljudskog postanka, života i smrti, prošlosti i budućnosti, spoj klasičnog i modernog, istorijskog i savremenog, jeste dovoljan izazov za stvaralački potez i plovidbu u sfere imaginarnog, a toliko bliskog`... To osećanje stvaralačke moći Bošković svih ovih godina kontinuirano, skladno i logično, razvija ostvarujući jedan opus koji poseduje svoju karakterističnu sadržinsku, plastičku i ekspresivnu definisanost, jedinstvenu u savremenoj vojvođanskoj umetnosti`. Celokupan Boškovićev izraz zasnovan je na izuzetnoj sposobnosti da linijom obuhati, prezentuje ali i iskaže svu svoju osećajnost, jedan sasvim specifičan likovni senzibilitet. Engrova maksima o `crtežu kao poštenju umetnosti` ovde ima još jednu ubedljivu potporu, ali povodom Boškovićeve umetnosti vredno je konstatovati da se ta crtačka primarnost nametnula prevashodno kao potreba da se iskaže jedan stvaralački senzibilitet, da se iskažu osećanja kao mera svih stvari u ovoj umetnosti. Linijom se to ponajbolje uspeva, ona je u skoro svakom crtačkom, grafičkom ili pikturalnom ostvarenju, svojevrsno svedočanstvo o stepenu umetnikove uzbuđenosti pred odabranim temama i motivima, ona je kardiogramski zapis otkucaja umetnikovog srca. Jer, Radule Bošković nije od onih umetnika revolucionara koji se hrane nadom o mogućim inovacijama, koji insistiraju na radikalnoj promeni sveta i umetnosti. On nije od onih koji teže epohalnim menama već je tihi pratilac epohe, umetnik koji svojim stvaralačkim senzibilitetom, čuva svoju i posmatračevu dušu, čuva ljudskost u sebi i u nama... U seriji slika nastalih tokom proteklih godina, Radule Bošković se bavi čovekom, njegovom sudbinom. Sve je to iskazano kroz lajt-motivske prizore raskošnih ženskih aktova, koji su nepresušni izvor razbokorene lepote ali i izvor bogatog metaforičkog naboja. Od botičelijevski intonirane sinteze čoveka i prirode, preko simbolističkih reminiscencija, pa sve do pojednostavljenih kompozicijskih rešenja punog plastičkog dejstva tipa `ecce homo`, svojim će slikama Bošković meditirati o suštini čovekovog bitisanja. Tiha erotika ovih prizora otkriva lepotu življenja koju umetnik izravno suprotstavlja celokupnom zlu našeg vremena. Tako ovaj umetnik nastavlja svoju donkihotovsku misiju uveren da je lepota s ljudskim obličjem pokretač svega. Toj istoj donkihotovskoj ideji veoma su bliske i slike u kojima su naslikani svi ti likovi viđeni na pozorišnim daskama koje i ovom slikaru život znače. Jer, kada ih slikar uvede u atmosferu svojih slika, kada njihovu potenciranu dramu ukomponuje u mizanscen svoje pikturalne scene, onda se to dobija jedan novi smisao `lepote nespokoja` (Draško Ređep). Njegove slike, najčešće slikane načinom starih majstora, poseduju uzbudljivu sugestivnost, kompleksnost i slojevitost (sadržinska, plastička i poetska) kojom se obezbeđuje kompleksno pikturalno dejstvo,onoliko, koliko to priželjkuje Surioova teorija,. Istovremeno, one su kompleksne toliko koliko je potrebno da se ispolji jedno slikarsko uverenje, jedan umetnički stav, jedan sasvim personalni doživljaj sveta i vremena u kome živimo. Uostalom, nimalo bez razloga, Radule Bošković je u jednom katalogu svoje samostalne izložbe (1991) citirao Borhesa: `Čovek reši da nacrta svet. Godinama ispunjava prostor crtajući pokrajine, kraljevstva, planine, zalive, ostrva, ribe, kuće, brodove, zvezde, konje i ljude. Pred kraj života otkriva da taj strpljivi lavirint linija otkriva njegov sopstveni lik`. I Radule Bošković traga za tim likom, gradi ga, nastoji da iz vlastite utrobe iznedri svu lepotu sopstvenog stvaralačkog bića. A mi sa zadovoljstvom pratimo tu njegovu želju `da nacrta svet`.

4 x 2,5 x 0,8 cm drvo (hrastovina iz kolubare), rucni rad naiva, brut art. folk art, primitive & outsider art samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Dragiša Stanisavljević (Jabučje, 1921 – 21. avgust 2012) bio je vajar, klasik naivne umetnosti Srbije. Rođen je 1921. godine u Jabučju kod Valjeva, Srbija. Skulpturom se bavio od 1958. Život na selu i vaspitanje u duhu patrijarhalnih načela, zavičajno okruženje stoletnim šumama podstakli su svakako njegov nagon za slobodom i oblikovanjem. Apsolutni je samouk, snažnog osećaja za stilizaciju forme. Umro je 2012. godine u Jabučju. Frontalnost i jednostavnost u izrazu, arhaično shvatanje forme, nesvesno su postignuti. Iz crnih, stoletnih debala umetnik oslobađa čistu formu, gladeći je do sjaja. Zaobljava je i ističe njenu organsku bit. Završava ono što je priroda davno započela. Sve je stilizovano gotovo do ogoljene, osnovne praforme, redukovano s izrazitim osećajem za meru, kakav su posedovali samo izvorni umetnici primitivnih kultura. Instiktivno stvaralaštvo ovog umetnika koje traje već više od pet decenija, ukazuje na snagu autentičnosti njegovih originalnih formi, na vezu između praiskonskog i modernog senzibiliteta likovnog izražavanja. Stoletna hrastovina koju vadi iz korita obližnje reke, nosi sama po sebi neki tajanstveni trag na svojoj materiji, vrstu patine. Sa izrazitim osećajem za harmoniju, bez gestova, sa interesovanjem za duhovnu podlogu svojih likova. Dragiša nesvesno shvata ulogu forme u postizanju univerzalnog. Reljefno shvatanje forme sa izraženim vertikalnim komponovanjem pomoćiće umetniku u njegovoj jednostavnosti izraza naročito kada za motiv bira filozofska razmišljanja o odnosima ljudi, njihovim sudbinama, skrivenim osobinama, njihovom grehu ili molitvi. Izlagao je samostalno i grupno počev od 1964. godine, u zemlji i inostranstvu, kao i na gotovo svim međunarodnim izložbama naivne i marginalne umetnosti (svetskim trijenalima u Bratislavi, počev od šezdesetih godina, tematskim izložbama u Martinjiju, Parizu, Pragu, Budimpešti itd.) Za svoje monumentalne skulpture, dobijao je više nagrada i priznanja, od kojih je najznačajnija Nagrada za ukupan umetnički rad na 10. Bijenalu naivne i marginalne umetnosti, 2001. godine u MNMU, Jagodina, Srbija. ------------------------------------- Dragiša Stanisavljević rođen je u selu Jabučju – Srbija 1921. godine, gde je proveo čitav svoj život i umro 2012. u svojoj 91. godini. Potiče iz skromne porodice ali, umetnički veoma obdarene. Za Dragišu i njegovog sina Milana akademik Ivan Tabaković tvrdio je da su: ,,…bili i ostali istinski nukleusi vajarske umetnosti…”. Umetnikova sestra Ranka Dinić sa uspehom piše poeziju, a u svet likovne umetnosti sa žarom i uverenjem Stanisavljevića upustila se i unuka Ivana. Vaspitavan u duhu patrijarhalnih načela, rano je naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik, obrađivao zemlju, a bio je vičan i mnogim zanatima i poslovima. Kuća, ograda, pokućstvo – delo su Dragišinih ruku. Zimske večeri prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta i prodavao ih, kako bi dodatno popravio svoje prihode. Tako se dogodilo da ovi predmeti dođu u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih umetnika. Posetio je Dragišu u Jabučju. Među rezbarenim kutijama, koricama u drškama za noževe, sviralama i štapovima, primetio je i nekoliko zabačenih, prašnjavih figura. Dragiša mu je objasnio da su to nezavršeni radovi, i da slične ,,nezavršene” figure, radi i njegov sin Milan. Upravo ti, ,,nezavršeni” sumarno obrađeni kipovi imali su snagu neposrednosti i prizvuke originalnosti koje je profesor naslućivao i priželjkivao. Uticaj stručnjaka na pojedine naivne umetnike bio je od velikog značaj u formiranju njihove umetničke ličnosti. Ali treba imati u vidu da su, pri tom, uvek bili presudni talenat i lična predispozicija autora. Uz potsticaj i podršku Ivana Tabakovića, Dragiša i Milan izlagali su zajedno već 1964. godine u Beogradskom grafičkom kolektivu. Ako posmatramo skulpturu “Troglavog” 1962. možda je predstava tri objedinjene figure u čvrsti stub, začetak nove legende o umetničkoj porodici sa dubokim korenjem i dugačkim trajanjem, čiji je začetnik Dragiša Stanisavljević, produžava je i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja unuka Ivana. ------------------------------------------------ Trpe Nikolovski o Dragiši Dragiša Stanisavljević vajar – naivac iz Jabučja godinama dokazuje da je kultura kad se lepota udruži sa istinom. Da vas upoznam sa pokojnim ocem..! Glosa: „Moj sin Milan, kad dovede prijatelje u našu kuću, koja je godinama već muzej naive, oronuo i dotrajao doduše, jer niko sem nas dvojice o njemu ne brine, pokazujući im skulpturu „Pokojnik”, a ja se odnegde pojavim na vratima, ima običaj da kaže: „E, sad, kad ste videli drvenog Dragišu, da vas upoznam i sa njenim autorom, mojim pokojnim ocem!” Piše Trpe Nikolovski Krevet je Dragiša napravio od tesanih dasaka hrastovine i ukrasio reljefnim predstavama Bogorodice sa Hristom, Arhanđela Mihajla, cara Lazara i carice Milice. Pored kreveta nalazi se masivni kovčeg sa ležećom figurom pokojnika sa šajkačom na glavi, šiljkanima na nogama, brič pantalonama, išaranim čarapama, vezenim jelekom, do grla zakopčanoj košulji, i rukama stisnutim uz telo. Sa strane kovčega izrezbarena je pogrebna povorka, utučenih ljudi, biće valjda, komšija i prijatelja. Više je nego očigledno da drveni „Pokojnik” ovde preuzima ulogu dvojnika samog umetnika. Zauzima Dragišino mesto na kovčegu sve dok on ne završi započete poslove u ovom životu. Izvajao ga je posle jedne preležane bolesti, da po narodnom običaju iznenadi smrt i preuzme zlo. – Kad dođe vreme, kad ja rešim – šali se, smejući se punim srcem Dragiša – ima da legnem na onaj krevet, pored ovog mog ispisnika, pa ujutro, ko se od nas dvojice probudi, taj će i da navabi živinu. A dotle, samo ću ovako da ga pokazujem ljudima. – Znate kako ga je radio, kako mu je uzimao meru – šali se sin Milan koji nas je krivudavim stazama i bogazama pored tamnavskih ugljenokopa, uz Kolubaru i dovezao do očevine u Jabučju, koju bi, kako reče, jer je zabita, dolazeći iz Beograda, teško mogli da nađemo . – Legao je na jednu dasku i rekao unuci da mu kredom povuće po dasci, baš tamo gde mu se završavaju šiljkani i šajkača, i obavezno ocrta i popola, gde je bio zategao pojas od pantalona. To su mu bile mere za skulpturu. Nije hteo da omane ni u milimetar, da ne napravi nekog drugog, nego sebe. – Bilo mi od tada nekoliko puta loše – nastavlja priču Dragiša – al’ zahvaljujući ovom mom dvojniku, dubleru, ja svanjivam svako jutro i idem za živinom, a ko zna da li bi tako bilo da se ovaj ovde nije opružio. No, ne uzima ni njega, biće da mu još nismo po volji, evo ga, leži, vidite ga… – smeje se šeretski naš domaćin. U sobi između kovčega i kreveta nalaze se skulpture „Molitva” i „Krilati anđeo”. Zidove sobe krase reljefni prikazi „Tajne večere”, „Skidanja s krsta” i mnoštvo ikona. Iz ove sobe proisteklo je Dragišino poimanje sveta i umetnosti sve što umetnik opaža i spoznaje u mirnom seoskom okruženju zelenih proplanaka oko Kolubare, ali i crnih ogromnih rupčaga tamnavskih ugljenokopa koji se neumitno približavaju prvim okućnicama rodnog mu Jabučja. – Ko smrt čeka – zagonetno će Dragiša – taj će otkriti sve što mu je na srcu. Ali, što više i što dublje saznaješ svoj život, tim manje veruješ da se on može uništi smrću. Za Dragišu je sve tema, pogotovo što je rano naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik i ratar, a bio je, i dandanji je, vičan i mnogim zanatima. Kuća, ograda, pokućstvo, sve je to delo Dragišinih ruku. Još kao dete, zimske večeri, prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta, poneke ih prodajući na beogradskim pijacama. I sve tako do 1964.godine, kada su njegove rukotvorine nekako došle u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih slikara. Uz podsticaj, podršku i na nagovor profesora, Dragiša i sin mu Milan, izlagali su zajedno sa njim svoje rezbarije u drvetu. Bilo je to pre tačno četrdeset godina u Beogradskom grafičkom kolektivu, a novinari nisu mogli čudom da se načude; profesor Tabaković izlaže zajedno sa dva vajara – naivca. Saživljenost sa prirodom i ljudima ogleda se i u izboru materijala u kome on i sin danas rade. Kao što je njegov pogled okrenut ka veri i mitu, tako je odabrao i drvo koje i samo ima svoju istoriju i legendu: crna hrastovinu koju vade iz tresetišta pored Kolubare. Prastara je, otporna i jaka, toliko čvrsta, da ponekad i tri testere „štilovke” odu na remont dok se skulptura napravi. – Vreme, voda i zemlja tvorili su njenu građu baš kao i ljude koje od nje vajam i režem – kaže Dragiša, milujući jedno od tri stabla visoka nekih tri do pet metara, širine oko dva metara, izvađenih sa tamnavskih kopova. – U oba slučaja reč je o životu, stradanju i ponovnom rađanju – nastavlja Dragiša. – Kao što selišće na stablu menja, tako prolazi i ljudski rod. Odlaze jedni, dolaze drugi ljudi, al’ za njima, treba nešto lepo da ostane. Ja se trudim, i uspevam. Moj Milan me je nadmašio u svemu, on me je i naučio nekim savršenstvima u skulpturi, pa na onu njegovu pošalicu da ljude upoznaje s pokojnim ocem ja uzvraćam; e, tako ti je kod nas Stanisavljevića, „od sina je ostanulo ocu”. Milan je vrhunski suklptor. Na meni prihvatljiv način prenosio mi je savete učenog profesora Ivana Tabakovića, preuzevši na sebe ulogu čuvara mojih, kako jednom neko napisa, u crnoj kolubarskoj hrastovini neiskvareno oblikovanih osećanja. Dragišu produžava i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja i unuka Ivana, koja nosi ime pokojnog profesora Ivana Tabakovića. A da sudbinski božji prst bude čudovišniji, rođena je istog dana kada je velikan srpske umetnosti preminuo. ANTRFILE: Divili se Evropljani, al’ i Amerikanci Dragišine skulpture nalaze se voljom ljudi kojima su se dopale, u kolekcijama bogatih na svih pet kontinenata. Dve godine, njegove skulpture, zajedno sa radovima slikara i naivaca iz Jugoslavije, obišle su čitavu Ameriku od Vašingtona do Tenseija. Ljudi su kupovali, divili se i uživali. – Ja se ne mučim dok radim. Ne tražim i ne izmišljam rešenja, koj’ će mi… Kad ne znam ‘de je čovek popola, šta mu je nagore, a šta nadole, ja legnem na deblo, unuka mi kredom il’ noktom, zabeleži kraj glave, stopala, i tu gde mi je kaiš na pantalonama, da imam celu figuru, i eto ti čoveka. Koja, druga mera, mi treba. Nikoja. Tako rezbareći izradio sam sve svece i vladare srpskog roda i poroda, od slavske mi ikone Svetog Đorđija, do Lazareve subote, gde je sedam likova na ikoni, sa crnim gavranom zloslutnikom nad glavom. I sve je to ovde, u ovoj mojoj kući, koja bi da je volje i para valjevskih i drugih vlasti, mogla i muzej da bude, da ljudi dolaze, gledaju i uživaju. ANTRFILE: Da spustim skulpturu, tu na Terazije – Imam jedan san – kaže Dragiša – Da me neko odvede kod gradonačelnika Beograda Radmile Hrustanović da mogu da joj pokažem skice za skulpturu koju sam namenio Beogradu. Da onda tu skulpturu uradim, za to još imam snage, i da bude jedno pet metara visoka i dva široka, od crne kolubarske hrastovine, koja je na dnu reke u mulju ležala neki kažu 10.000 a neki i 100.000 godina. Da onda ovde u selo dođe helikopter, da vežu lancima to moje delo i da ga spuste na Terazije, gde bi posle vekovima podsećalo na Dragišu Stanisavljevića iz Jabučja. Jeste, to sanjam. I da znate, srećan je onaj ko ima snove koji ga uspavljuju. Naspavao se toliko da mu se više i ne mili živeti, nego radostnik samo sanja… ----------------------------------------------------- He was born in Jabučje near Valjevo in 1921. He began doing sculpture in 1958. The life in the country under patriarchal principles, with century-old forests of his homeland and the impulse for modelling were basic motivational preferences of Dragiša Stanisavljević. Frontal aspect, simplicity of expression and archaic approach to form are unconsciously achieved. The artist liberated the form, polished it to brightness, made it round and emphasised its organic essence, thus completing what the nature had begun. Everything was stylised nearly to the bare, basic primordial form, and reduced with the pronounced sense for measure, which was known only to authentic artists of primitive cultures. More than five-decade-long instinctive and creative work of this artist pointed to the force of his authentic and original forms and the connection between primordial and modern sensibility of artistic expression. Age-old oak trunks which he tooled from the bed of the Kolubara River had a secret trace in its very substance, a kind of patina. With a pronounced sense of harmony, without gestures, expressive movements, but with interest in the spiritual background of his figures, Dragiša Stanisavljević understood the role of a form with the sensibility of a contemporary artist. Relief-like concept of form with pronounced vertical composition helped the artist with the simplicity of expression, especially when the selected motif was philosophical contemplation on human relationships, destinies, hidden characteristics, sins or prayers. He received many awards and recognitions for his monumental sculptures, among which the Award for Entire Artistic Work at the Tenth Biennial of Naïve and Marginal Art in Jagodina, 2001 was the most significant. He is a world classic. References: Oto Bihalji-Merin, Snovi i traume u drvetu, Beograd,1962 M. Bošković; M.Maširević, Samouki likovni umetnici u Srbiji, Torino,1977 Oto Bihalji-Merin; Nebojša Bato Tomašević, Enciklopedija naivne umetnosti sveta, Beograd, 1984 N. Krstić, Naivna umetnost Srbije, SANU, Jagodina, 2003 N. Krstić, Naivna i marginalna umetnost Srbije, MNMU, Jagodina, 2007 Lj. Kojić, Dragutin Aleksić, monografija, MNMU, Jagodina, 2007 N. Krstić, Histoire de Voire, Dragiša Stanisavljević,katalog, Pariz, 2012. N. Krstić, Outsiders, katalog, MNMU, Jagodina, 2013.

15 x 4 x 2,3 cm drvo (hrastovina iz kolubare), rucni rad naiva, brut art. folk art, primitive & outsider art samo srbija ovaj predmet ne saljem u inostranstvo serbia only I do not send this item abroad Dragiša Stanisavljević (Jabučje, 1921 – 21. avgust 2012) bio je vajar, klasik naivne umetnosti Srbije. Rođen je 1921. godine u Jabučju kod Valjeva, Srbija. Skulpturom se bavio od 1958. Život na selu i vaspitanje u duhu patrijarhalnih načela, zavičajno okruženje stoletnim šumama podstakli su svakako njegov nagon za slobodom i oblikovanjem. Apsolutni je samouk, snažnog osećaja za stilizaciju forme. Umro je 2012. godine u Jabučju. Frontalnost i jednostavnost u izrazu, arhaično shvatanje forme, nesvesno su postignuti. Iz crnih, stoletnih debala umetnik oslobađa čistu formu, gladeći je do sjaja. Zaobljava je i ističe njenu organsku bit. Završava ono što je priroda davno započela. Sve je stilizovano gotovo do ogoljene, osnovne praforme, redukovano s izrazitim osećajem za meru, kakav su posedovali samo izvorni umetnici primitivnih kultura. Instiktivno stvaralaštvo ovog umetnika koje traje već više od pet decenija, ukazuje na snagu autentičnosti njegovih originalnih formi, na vezu između praiskonskog i modernog senzibiliteta likovnog izražavanja. Stoletna hrastovina koju vadi iz korita obližnje reke, nosi sama po sebi neki tajanstveni trag na svojoj materiji, vrstu patine. Sa izrazitim osećajem za harmoniju, bez gestova, sa interesovanjem za duhovnu podlogu svojih likova. Dragiša nesvesno shvata ulogu forme u postizanju univerzalnog. Reljefno shvatanje forme sa izraženim vertikalnim komponovanjem pomoćiće umetniku u njegovoj jednostavnosti izraza naročito kada za motiv bira filozofska razmišljanja o odnosima ljudi, njihovim sudbinama, skrivenim osobinama, njihovom grehu ili molitvi. Izlagao je samostalno i grupno počev od 1964. godine, u zemlji i inostranstvu, kao i na gotovo svim međunarodnim izložbama naivne i marginalne umetnosti (svetskim trijenalima u Bratislavi, počev od šezdesetih godina, tematskim izložbama u Martinjiju, Parizu, Pragu, Budimpešti itd.) Za svoje monumentalne skulpture, dobijao je više nagrada i priznanja, od kojih je najznačajnija Nagrada za ukupan umetnički rad na 10. Bijenalu naivne i marginalne umetnosti, 2001. godine u MNMU, Jagodina, Srbija. ------------------------------------- Dragiša Stanisavljević rođen je u selu Jabučju – Srbija 1921. godine, gde je proveo čitav svoj život i umro 2012. u svojoj 91. godini. Potiče iz skromne porodice ali, umetnički veoma obdarene. Za Dragišu i njegovog sina Milana akademik Ivan Tabaković tvrdio je da su: ,,…bili i ostali istinski nukleusi vajarske umetnosti…”. Umetnikova sestra Ranka Dinić sa uspehom piše poeziju, a u svet likovne umetnosti sa žarom i uverenjem Stanisavljevića upustila se i unuka Ivana. Vaspitavan u duhu patrijarhalnih načela, rano je naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik, obrađivao zemlju, a bio je vičan i mnogim zanatima i poslovima. Kuća, ograda, pokućstvo – delo su Dragišinih ruku. Zimske večeri prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta i prodavao ih, kako bi dodatno popravio svoje prihode. Tako se dogodilo da ovi predmeti dođu u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih umetnika. Posetio je Dragišu u Jabučju. Među rezbarenim kutijama, koricama u drškama za noževe, sviralama i štapovima, primetio je i nekoliko zabačenih, prašnjavih figura. Dragiša mu je objasnio da su to nezavršeni radovi, i da slične ,,nezavršene” figure, radi i njegov sin Milan. Upravo ti, ,,nezavršeni” sumarno obrađeni kipovi imali su snagu neposrednosti i prizvuke originalnosti koje je profesor naslućivao i priželjkivao. Uticaj stručnjaka na pojedine naivne umetnike bio je od velikog značaj u formiranju njihove umetničke ličnosti. Ali treba imati u vidu da su, pri tom, uvek bili presudni talenat i lična predispozicija autora. Uz potsticaj i podršku Ivana Tabakovića, Dragiša i Milan izlagali su zajedno već 1964. godine u Beogradskom grafičkom kolektivu. Ako posmatramo skulpturu “Troglavog” 1962. možda je predstava tri objedinjene figure u čvrsti stub, začetak nove legende o umetničkoj porodici sa dubokim korenjem i dugačkim trajanjem, čiji je začetnik Dragiša Stanisavljević, produžava je i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja unuka Ivana. ------------------------------------------------ Trpe Nikolovski o Dragiši Dragiša Stanisavljević vajar – naivac iz Jabučja godinama dokazuje da je kultura kad se lepota udruži sa istinom. Da vas upoznam sa pokojnim ocem..! Glosa: „Moj sin Milan, kad dovede prijatelje u našu kuću, koja je godinama već muzej naive, oronuo i dotrajao doduše, jer niko sem nas dvojice o njemu ne brine, pokazujući im skulpturu „Pokojnik”, a ja se odnegde pojavim na vratima, ima običaj da kaže: „E, sad, kad ste videli drvenog Dragišu, da vas upoznam i sa njenim autorom, mojim pokojnim ocem!” Piše Trpe Nikolovski Krevet je Dragiša napravio od tesanih dasaka hrastovine i ukrasio reljefnim predstavama Bogorodice sa Hristom, Arhanđela Mihajla, cara Lazara i carice Milice. Pored kreveta nalazi se masivni kovčeg sa ležećom figurom pokojnika sa šajkačom na glavi, šiljkanima na nogama, brič pantalonama, išaranim čarapama, vezenim jelekom, do grla zakopčanoj košulji, i rukama stisnutim uz telo. Sa strane kovčega izrezbarena je pogrebna povorka, utučenih ljudi, biće valjda, komšija i prijatelja. Više je nego očigledno da drveni „Pokojnik” ovde preuzima ulogu dvojnika samog umetnika. Zauzima Dragišino mesto na kovčegu sve dok on ne završi započete poslove u ovom životu. Izvajao ga je posle jedne preležane bolesti, da po narodnom običaju iznenadi smrt i preuzme zlo. – Kad dođe vreme, kad ja rešim – šali se, smejući se punim srcem Dragiša – ima da legnem na onaj krevet, pored ovog mog ispisnika, pa ujutro, ko se od nas dvojice probudi, taj će i da navabi živinu. A dotle, samo ću ovako da ga pokazujem ljudima. – Znate kako ga je radio, kako mu je uzimao meru – šali se sin Milan koji nas je krivudavim stazama i bogazama pored tamnavskih ugljenokopa, uz Kolubaru i dovezao do očevine u Jabučju, koju bi, kako reče, jer je zabita, dolazeći iz Beograda, teško mogli da nađemo . – Legao je na jednu dasku i rekao unuci da mu kredom povuće po dasci, baš tamo gde mu se završavaju šiljkani i šajkača, i obavezno ocrta i popola, gde je bio zategao pojas od pantalona. To su mu bile mere za skulpturu. Nije hteo da omane ni u milimetar, da ne napravi nekog drugog, nego sebe. – Bilo mi od tada nekoliko puta loše – nastavlja priču Dragiša – al’ zahvaljujući ovom mom dvojniku, dubleru, ja svanjivam svako jutro i idem za živinom, a ko zna da li bi tako bilo da se ovaj ovde nije opružio. No, ne uzima ni njega, biće da mu još nismo po volji, evo ga, leži, vidite ga… – smeje se šeretski naš domaćin. U sobi između kovčega i kreveta nalaze se skulpture „Molitva” i „Krilati anđeo”. Zidove sobe krase reljefni prikazi „Tajne večere”, „Skidanja s krsta” i mnoštvo ikona. Iz ove sobe proisteklo je Dragišino poimanje sveta i umetnosti sve što umetnik opaža i spoznaje u mirnom seoskom okruženju zelenih proplanaka oko Kolubare, ali i crnih ogromnih rupčaga tamnavskih ugljenokopa koji se neumitno približavaju prvim okućnicama rodnog mu Jabučja. – Ko smrt čeka – zagonetno će Dragiša – taj će otkriti sve što mu je na srcu. Ali, što više i što dublje saznaješ svoj život, tim manje veruješ da se on može uništi smrću. Za Dragišu je sve tema, pogotovo što je rano naučio da nemanje zameni umećem. Radio je kao železnički radnik i ratar, a bio je, i dandanji je, vičan i mnogim zanatima. Kuća, ograda, pokućstvo, sve je to delo Dragišinih ruku. Još kao dete, zimske večeri, prekraćivao je režući razne upotrebne i ukrasne predmete od drveta, poneke ih prodajući na beogradskim pijacama. I sve tako do 1964.godine, kada su njegove rukotvorine nekako došle u ruke slikaru i profesoru Ivanu Tabakoviću, koji je sa velikom pažnjom pratio i štitio rad samoukih slikara. Uz podsticaj, podršku i na nagovor profesora, Dragiša i sin mu Milan, izlagali su zajedno sa njim svoje rezbarije u drvetu. Bilo je to pre tačno četrdeset godina u Beogradskom grafičkom kolektivu, a novinari nisu mogli čudom da se načude; profesor Tabaković izlaže zajedno sa dva vajara – naivca. Saživljenost sa prirodom i ljudima ogleda se i u izboru materijala u kome on i sin danas rade. Kao što je njegov pogled okrenut ka veri i mitu, tako je odabrao i drvo koje i samo ima svoju istoriju i legendu: crna hrastovinu koju vade iz tresetišta pored Kolubare. Prastara je, otporna i jaka, toliko čvrsta, da ponekad i tri testere „štilovke” odu na remont dok se skulptura napravi. – Vreme, voda i zemlja tvorili su njenu građu baš kao i ljude koje od nje vajam i režem – kaže Dragiša, milujući jedno od tri stabla visoka nekih tri do pet metara, širine oko dva metara, izvađenih sa tamnavskih kopova. – U oba slučaja reč je o životu, stradanju i ponovnom rađanju – nastavlja Dragiša. – Kao što selišće na stablu menja, tako prolazi i ljudski rod. Odlaze jedni, dolaze drugi ljudi, al’ za njima, treba nešto lepo da ostane. Ja se trudim, i uspevam. Moj Milan me je nadmašio u svemu, on me je i naučio nekim savršenstvima u skulpturi, pa na onu njegovu pošalicu da ljude upoznaje s pokojnim ocem ja uzvraćam; e, tako ti je kod nas Stanisavljevića, „od sina je ostanulo ocu”. Milan je vrhunski suklptor. Na meni prihvatljiv način prenosio mi je savete učenog profesora Ivana Tabakovića, preuzevši na sebe ulogu čuvara mojih, kako jednom neko napisa, u crnoj kolubarskoj hrastovini neiskvareno oblikovanih osećanja. Dragišu produžava i nadmašuje sin Milan, a umetničku nit sa uspehom nastavlja i unuka Ivana, koja nosi ime pokojnog profesora Ivana Tabakovića. A da sudbinski božji prst bude čudovišniji, rođena je istog dana kada je velikan srpske umetnosti preminuo. ANTRFILE: Divili se Evropljani, al’ i Amerikanci Dragišine skulpture nalaze se voljom ljudi kojima su se dopale, u kolekcijama bogatih na svih pet kontinenata. Dve godine, njegove skulpture, zajedno sa radovima slikara i naivaca iz Jugoslavije, obišle su čitavu Ameriku od Vašingtona do Tenseija. Ljudi su kupovali, divili se i uživali. – Ja se ne mučim dok radim. Ne tražim i ne izmišljam rešenja, koj’ će mi… Kad ne znam ‘de je čovek popola, šta mu je nagore, a šta nadole, ja legnem na deblo, unuka mi kredom il’ noktom, zabeleži kraj glave, stopala, i tu gde mi je kaiš na pantalonama, da imam celu figuru, i eto ti čoveka. Koja, druga mera, mi treba. Nikoja. Tako rezbareći izradio sam sve svece i vladare srpskog roda i poroda, od slavske mi ikone Svetog Đorđija, do Lazareve subote, gde je sedam likova na ikoni, sa crnim gavranom zloslutnikom nad glavom. I sve je to ovde, u ovoj mojoj kući, koja bi da je volje i para valjevskih i drugih vlasti, mogla i muzej da bude, da ljudi dolaze, gledaju i uživaju. ANTRFILE: Da spustim skulpturu, tu na Terazije – Imam jedan san – kaže Dragiša – Da me neko odvede kod gradonačelnika Beograda Radmile Hrustanović da mogu da joj pokažem skice za skulpturu koju sam namenio Beogradu. Da onda tu skulpturu uradim, za to još imam snage, i da bude jedno pet metara visoka i dva široka, od crne kolubarske hrastovine, koja je na dnu reke u mulju ležala neki kažu 10.000 a neki i 100.000 godina. Da onda ovde u selo dođe helikopter, da vežu lancima to moje delo i da ga spuste na Terazije, gde bi posle vekovima podsećalo na Dragišu Stanisavljevića iz Jabučja. Jeste, to sanjam. I da znate, srećan je onaj ko ima snove koji ga uspavljuju. Naspavao se toliko da mu se više i ne mili živeti, nego radostnik samo sanja… ----------------------------------------------------- He was born in Jabučje near Valjevo in 1921. He began doing sculpture in 1958. The life in the country under patriarchal principles, with century-old forests of his homeland and the impulse for modelling were basic motivational preferences of Dragiša Stanisavljević. Frontal aspect, simplicity of expression and archaic approach to form are unconsciously achieved. The artist liberated the form, polished it to brightness, made it round and emphasised its organic essence, thus completing what the nature had begun. Everything was stylised nearly to the bare, basic primordial form, and reduced with the pronounced sense for measure, which was known only to authentic artists of primitive cultures. More than five-decade-long instinctive and creative work of this artist pointed to the force of his authentic and original forms and the connection between primordial and modern sensibility of artistic expression. Age-old oak trunks which he tooled from the bed of the Kolubara River had a secret trace in its very substance, a kind of patina. With a pronounced sense of harmony, without gestures, expressive movements, but with interest in the spiritual background of his figures, Dragiša Stanisavljević understood the role of a form with the sensibility of a contemporary artist. Relief-like concept of form with pronounced vertical composition helped the artist with the simplicity of expression, especially when the selected motif was philosophical contemplation on human relationships, destinies, hidden characteristics, sins or prayers. He received many awards and recognitions for his monumental sculptures, among which the Award for Entire Artistic Work at the Tenth Biennial of Naïve and Marginal Art in Jagodina, 2001 was the most significant. He is a world classic. References: Oto Bihalji-Merin, Snovi i traume u drvetu, Beograd,1962 M. Bošković; M.Maširević, Samouki likovni umetnici u Srbiji, Torino,1977 Oto Bihalji-Merin; Nebojša Bato Tomašević, Enciklopedija naivne umetnosti sveta, Beograd, 1984 N. Krstić, Naivna umetnost Srbije, SANU, Jagodina, 2003 N. Krstić, Naivna i marginalna umetnost Srbije, MNMU, Jagodina, 2007 Lj. Kojić, Dragutin Aleksić, monografija, MNMU, Jagodina, 2007 N. Krstić, Histoire de Voire, Dragiša Stanisavljević,katalog, Pariz, 2012. N. Krstić, Outsiders, katalog, MNMU, Jagodina, 2013. -------------------------------------- Sveti Nikola (Patara, oko 270 — Mira, oko 345), u hrišćanstvu još poznat i kao Nikola Mirlikijski, Nikola Čudotvorac, svetac je u tradicionalnim crkvama, arhiepiskop Mire Likijske. U hrišćanstvu se poštuje kao čudotvorac, u istočnom hrišćanstvu još i kao zaštitnik putnika, zatvorenika i siromašnih, a u zapadnom hrišćanstvu još i kao zaštitnik gotovo svih slojeva društva, ali naročito dece. Često se prikazuje sa mitrom na glavi, simbolom njegovog episkopstva. Sveti Nikola je dao osnovu za stvaranje lika Santa Kloza. Na osnovu njegovih žitija, u kojima se govori o poklonu Svetog Nikole za tri kćerke siromašnog čovjeka, proizašao je običaj darivanja za Božić. U porti crkve Sv. Nikole u gradu Miri, gde je su bile nekad njegove mošti, nalazi se statua sveca u liku Deda Mraza (Božić Bate), a uz nju prikladna vreća poklona sa dečijim likovima. U drevnim žitijima Nikola Mirlikijsko obično se miješa sa Nikolom Patarskim zbog sličnih detalja u životima svetaca: oba su rodom iz Likije, bili su arhiepiskopi i poštovani su kao svetitelji i čudotvorci. Ove sličnosti su dovele do pogrešnog zaključka koji je postojao mnogo stoljeća, a to da je u istoriji crkve postojao samo jedan Sveti Nikola Čudotvorac. U Srpskoj pravoslavnoj crkvi Sveti Nikola se praznuje 22. (9) maja (prenos moštiju), 19. (6) decembra (dan smrti). Četvrtak je prema sedmičnom krugu bogosluženja u Pravoslavnoj crkvi posvijećen Svetom Nikoli, kao i Svetim apostolima.

Stanje kao na fotografijma, iskrzan po ivicam i ponegde zaceplpjen, nije puno 100 cm x 70 cm Gigi je mjuzikl snimljen 1958. u režiji Vincentea Minnellija. Scenarij je napisao Alan Jay Lerner koji se temelji na istoimenom romanu iz 1944. autorice Colette. Film ima pjesme sa stihovima koje je napisao sam Lerner; muziku je komponirao Frederick Loewe, a aranžer i dirigent bio je André Previn. Godine 1991. Gigi je odabran na čuvanje u Nacionalnom filmskom registru Sjedinjenih Američkih Država pri Kongresnoj biblioteci kao `kulturno, historijski i estetski značajan.` Američki filmski institut ga je rangirao na 35. mjestu u kategoriji `100 godina... 100 strasti`. Film se smatra posljednjim velikim muzičkim ostvarenjem MGM-a i konačnim velikim dostignućem Freed Unita, na čijem je čelu bio producent Arthur Freed, iako će on kasnije proizvesti još nekoliko filmova, uključujući mjuzikl Zvona zvone 1960. Film je bio temelj za neuspjeli pozornišni mjuzikl na Broadwayu 1973. Radnja se dešava u Parizu na prelasku iz 19. u 20. vijek i počinje s Honoréom Lachailleom (Maurice Chevalier) među visokim društvom u Bulonjskoj šumi. Šarmantni stari raskalašnik, on cinično primjećuje: `Kao i svuda, većina ljudi u Parizu se vjenčavaju, ali ne svi. Postoje i neki koji neće da se žene i neki koji nisu oženjeni. Godine 1900. u Parizu Honoré Lachaille, iskusni poznavalac ljepote i mode, šeta se kroz Bulonjsku šumu, diveći se sjaju mladosti utjelovljenom u duhovitoj školarki Gigi Alvarez. Kasnije, Honoré se susreće sa svojim elegantnim nećakom Gastonom, bogatim nasljednikom carstva šećera, koji kaže da je umoran da bude u centru pažnje pariskog društva. Na Honoréovo iznenađenje, Gaston priznaje da jedino mjesto gdje se može opustiti je u skromnom stanu Honoréove bivše ljubavnice, madam Alvarez, Gigijeve bake i starateljke. U međuvremenu, na njenim sedmičnim lekcijama o bontonu sa svojom kraljevskom tutorkom Alicijom, Gigi se bori da obuzda svoj prirodni nagon, dok uči o pravilima za vrijeme večere. Kada se Gigi žali da ona nikad ne smije prihvatiti ničije pozive i da nema prijatelja, Alicia joj objašnjava da se ne smije miješati s običnim ljudima koji žive običnim životom. Gigi priznaje da je svjesna da su žene u njenoj familiji malo neobične po tome što se nikada ne udaju, ali je zbunjena zbog toga. Alicia onda savjetuje Gigi o važnosti prepoznavanja skupog nakita i upozorava je da nikada ne prihvata drugorazredne poklone ili muškarce. Nakon što pokazuje Gigi kako razlikovati fine cigare, Alicia podsjeća svoju nećakinju da sve što ona uči ima svrhu i savjetuje joj da ne zaboravi da je ljubav umjetnost. Zbunjena o tome šta jedenje, nakit i duhan imaju veze s umjetnošću, Gigi odlazi kući i nailazi na Gastona, koji je bio u posjeti kod madam Alvarez. Oduševljen Gigijevom bezazlenom prirodom, Gaston je poziva na klizalište, gdje njegova trenutna ljubavnica, Liane d`Exelmans, uzima lekcije iz klizanja. Gigi iznenađuje Gastona kada mu izjavljuje da ona smatra Liane običnom i grubom. Te večeri, dok je večerao sa Liane i Honoré u restoranu Maxim, Gaston shvaća da su misli Liane negdje drugdje. Sljedećeg jutra Gaston govori Honoreu da je duboko uvrijeđen kada je saznao od privatnih detektiva da se Liane potajno viđa sa njenim instruktorom klizanja. Kad Gaston nagovještava da će okončati svoj ​​odnos s Liane preko pisma, Honoré insistira da raskid mora biti u skladu sa Gastonovim stilskim ugledom. Sjedajući u Gastonov potpuno novi automobil, dvojica muškaraca slijede Liane do Honfleura gdje Gaston plaća instruktoru klizanja da napusti Liane, a zatim je kritikuje u restoranu i izjavljuje joj da raskida vezu. Honoré zatim ohrabruje Gastona da prisustvuje svim nadolazećim modernim zabavama kako bi se pokazalo da raskid nije imao nikakav utjecaj na njega. Gigi i baka naknadno prate Gastonove avanture kroz novinske kolumne i nekoliko sedmica prolazi prije nego što ih on ponovo posjećuje. Dolazi jedne večere i donosi čokolade i šampanjac, te otkriva da će uskoro ići za Trouville. Nakon što madam Alvarez uvjerava Gastona da odustane od zabave sa dvije stotine gostiju kod Eiffelovog tornja, Gigi mu nudi da se karta s njim i kladi se da će, ako izgubi morati povesti nju i njezinu baku za Trouville. Kad Gigi pobjeđuje u igri, Gaston galantno pristaje ispuniti svoj ​​dio opklade, unatoč protivljenjima madam Alvarez, i priznaje da on ima više zabave sa Gigi nego sa bilo kim drugim. Kod Trouvillea, Gaston prati raskošnu Gigi na plaži, igra tenis i jaši magarca. Honoré, koji je također došao na more, začudio se kada je sreo madam Alvarez i njih dvoje zatim prepričavaju uspomene o njihovoj romantičnoj prošlosti. Po povratku u Pariz, madam Alvarez je pozvana od strane Alicie, koja je kritikuje što je prihvatila Gastonov poziv za Trouville zato što Gigi nije bila dobro pripremljena. Zaprepaštena sugestijom da je Gigi dovoljno zrela da otpočne romantičnu vezu sa Gastonom, madam Alvarez ipak nevoljko prihvaća sestrin savjet. Dok se Gaston odmara u Monte Carlu, Gigi posjećuje Aliciu svaki dan, ali njena tetka je obeshrabrena time da je Gigi i dalje nezrela i da ne cijeni njene lekcije. Iako se Gigi osjeća nelagodno u lepršavim haljinama kupljenim za nju od strane Alicie, kada se Gaston vraća ona oblači jednu za njega. Gaston je tako ogorčen Gigijevom neočekivanom transformacijom u odraslu osobu tako da poput oluje izlazi iz stana, da bi se nekoliko trenutaka kasnije vratio i pitao Gigi da idu na čaj u Swank Reservoir klub. Madam Alvarez to zabranjuje, ali u privatnom razgovoru kaže Gastonu da ako želi da se Gigi viđa sa njim u društvu, oni moraju imati formalno razumijevanje. Razbješnjen idejom, Gaston odlazi, te ljutito šeta ulicama smatrajući Gigi samo kao dijete dok on najednom shvaća da ona zaista postaje mlada dama. Gaston se vraća u stan i predstavlja svoju ponudu madam Alvarez, koja opet traži odobrenje od Alicie. Nakon što Alicia pristaje na uslove da Gaston službeno preuzima Gigi, žene se slažu da za sada neće ništa reći Gigi o aranžmanu. Kasnije, Gaston svraća u stan sa cvijećem za Gigi i poziva je na večeru. Kad Gaston pokušava objasniti promjene u njihovom odnosu, bio je zapanjen kako ga je glatko odbila. Gigi otkriva da je ona shvatila da je ona sada njegova ljubavnica i također otkriva da kada on postane umoran od nje onda će se očekivati ​​od nje da ode drugom čovjeku. Gigi zaključuje da to nije u njezinoj prirodi da živi na takav način. Šokiran njenom iskrenošću, Gastonu je neugodno, ali Gigi ističe da mu nimalo nije bilo neugodno napraviti aranžmane za nju sa madam Alvarez da ona postane njegova ljubavnica. Gigi zatim otkriva svoju želju da ona i Gaston mogu biti prijatelji kao i prije, ali Gaston izjavljuje da ne mogu, jer on je voli. Zapanjena, Gigi ga kritikuje da on nju želi samo kao ljubavnicu, i da on zaista ne brine za nju i onda bježi u svoju sobu. Zbunjen i ljutit, Gaston galami na madam Alvarez što je odgojila Gigi nepropisno i odlazi. Dok se Gaston sastaje sa Honoréom da mu se požali o situaciji, madam Alvarez telefonira Aliciu i saopštava joj vijesti. Užasnuta, Alicia napušta svoj ​​stan i po prvi put dolazi u sestrin stan. One su iznenađene kada Gaston stiže, nakon što je dobio poruku od Gigi. Na Alicijino olakšanje, Gigi Gaston priznaje da bi bila sretnija s njim nego bez njega, a i pristaje na dogovor. Iako nesigurna o svemu, Gigi, lijepo obučena, prati Gastona da bi se pridružili društvu u Maximu. Koristeći sve Alicijine savjete, Gigi je savršena pratilja, što dodtano uznemiruje Gastona, ali ipak joj poklanja prekrasnu smaragdnu narukvicu. Kad Honoré čestita Gastonu na uspjehu sa tako mladom pratiljom koja će ga uveseljavati tokom nekoliko mjeseci, Gaston naglo odvodi Gigi kući bez riječi. Zatim onda šeće ulicama Pariza u stanju zbunjenosti sve dok mu najednom nešto pade na um i, po povratku u stan, pita madam Alvarez da mu dopusti tu čast da oženi Gigi.[2] Uloge Leslie Caron - Gigi Maurice Chevalier - Honoré Lachaille Louis Jourdan - Gaston Lachaille Hermione Gingold - Madame Alvarez Eva Gabor - Liane d`Exelmans Jacques Bergerac - Sandomir Isabel Jeans - tetka Alicia John Abbott - Manuel [3] Nagrade Oscari Oskar za najbolji film William A. Horning, E. Preston Ames, Henry Grace - Oscar za najbolju scenografiju Joseph Rottenberg - Oscar za najbolju fotografiju Cecil Beaton - Oscar za najbolji kostim Vincente Minnelli - Oscar za najbolju režiju Adrienne Fazan - Oscar za najbolju montažu Andre Previn - Oscar za najbolju originalnu muziku Frederick Loewe - Oscar za najbolju pjesmu Alan Jay Lerner - Oscar za najbolji adaptirani scenarij BAFTA Film nije osvojio nijednu BAFTA-u ali je imao nominaciju za najbolji film Zlatni globus Zlatni globus za najbolji film - komedija ili mjuzikl Vincente Minnelli - Zlatni globus za najboljeg režisera Hermione Gingold - Zlatni globus za najbolju sporednu glumicu Ostale nagrade Najbolji strani film - nagrada `David di Donatello` Vincente Minnelli - najbolji režiser - nagrada Udruženja američkih režisera Andre Previn - najbolja muzika - nagrada `Grammy` Najbolji mjuzikl - nagrada `Laurel` Leslie Caron - najbolja glumica - nagrada `Laurel` Alan Jay Lerner - najbolji scenarista - nagrada Udruženja američkih pisaca [3] Zanimljivosti Tokom Gastonove šetnje kroz Pariz gdje pjeva pjesmu `Gigi`, koristili su se kamerni trikovi da bi dijelovi Pariza koji su bili kilometrima daleko izgledali sastavljeni. Ova tehnika, pod nazivom `kreativna geografija`, nastala je i dobila ime po francuskom režiseru Jeanu Cocteau. Pisci Colette i Alan Jay Lerner izabrali su Audrey Hepburn za glavnu ulogu, koja je nastupala na pozornici 1952. Nažalost, 1958. Hepburn je bila zauzeta s drugim filmovima i nije mogla prihvatiti ulogu. Broadwayska pozorišna predstava `Gigi` koju je producirala Anita Loos, otvorena je u pozorištu Fulton 24. novembra 1951. i imala je ukupno 219 nastupa, a zatvorena je 31. maja 1952. Naslovna uloga bila je povjerena tada nepoznatoj Audrey Hepburn koja je 1952 osvojila Svjetsku pozorišnu nagradu za svoju izvedbu. Kad je snimanje filma bilo završeno, Alan Jay Lerner i Frederick Loewe su bili nezadovoljni u početku; Lerner je smatrao da je radnja spora i da je bila dvadeset minuta preduga. On je predložio promjene koje će koštati Arthura Freeda dodatnih 300,000 dolara, ali je Arthur bio protiv dodatnih troškova. Muzički tim ponudio je da kupi 10% od prava filma za 300,000 dolara, a zatim su ponudili 3 miliona dolara za štampanje. Impresionirani sa njihovom vjerom u film, vlasnici MGM-a su se složili s promjenama, što je uključivalo dodatnih jedanaest dana snimanja, te je odvelo projekat 400,000 dolara preko proračuna. Međutim, test projekcije filma imao je povoljnu reakciju (prije izmjene) te odličnu (nakon promjene), a Lerner je shvatio da je film konačno završen. Nakon što su Alan Jay Lerner i Frederick Loewe komponirali nekoliko pjesama, odnijeli su ih Mauriceu Chevalieru, koje su mu svidjele i odmah je pristao glumiti u filmu. Naslovna pjesma je bila Alan Jay Lernerova omiljena od svih njegovih kompozicija. Također, u svojoj biografiji, `Na ulici gdje živim`, Lerner je naveo da u pjesmi `Ona ne razmišlja o meni` stih `Ona je tako ooo-la-la-la, tako nestvarno-la-la-la` je jedina linija u njegovoj karijeri gdje mu je trebalo najduže vremena za komponiranje. Cecil Beaton je naručio više od 150 kostima za scenu u Bois i 20 okićenih haljina za scenu u Maxim. Beaton je imao poteškoća sa nabavkom tako velikog broja kostima u Parizu, ali kada se snimanje preselilo u Hollywood, on je pronašao skladište krcato kostimima.[3] Kritike ... Ako ste dovoljno stari, ili dovoljno zainteresirani za mjuzikle, možda ćete se sjetiti tih vremena, sredinom dvadesetog vijeka kada su Broadway i Hollywood ispunjavali svoje mjuzikle sa privlačnim pričama i nezaboravnim pjesama. `Texas`, `Pjevanje na kiši`, `Moja lijepa gospođice`, `The Music Man`, `Camelot`, `Cabaret`, i još nekoliko drugih ostavljali su publiku da pjevuši melodije dok su napuštali kino dvorane. Danas imamo uglavnom manje vrijedne mjuzikle sa samo jednom dobrom kompozicijom skovanom sa beskrajnim varijacijama. Nije ni čudo da filmski mjuzikli više nisu popularni. MGM koji je producirao `Gigi` 1958, na vrhuncu popularnosti ovog žanra, koji ne samo da je osvojio pohvale publike već i devet Oscara. Gigi je prekrasan, zabavan, romantičan i, što je najvažnije od svega, prepun je šarmantnih likova i iznimno dobre muzike. Čak i ako niste već upoznati s muzikom, vi ćete početi da pjevušite i sami sve dok ne završite gledanje filma. Gigi drži čvrsto mjesto u srcima mnogih posjetilaca kina kao jedan od najslavnijih holivudskih klasika iz doba kada su studiji još uvijek pravili pedantne, pjesmama ispunjene mjuzikle. John J. Puccio, Movie Metropolis [4] Gigi odražava tehničke moći visokog sjaja Hollywooda, zbir klasične ere. Ipak, to je napravljeno u atmosferi sumnjičavosti i pesimizma, isprva potkopavano prijetnjama cenzurom, slabim budžetom, i skepsom. Kao i mnogi drugi Minnellijevi mjuzikli, Gigi je imao dobitnu kombinaciju sastavljenu od: originalne muzike, istančanih likova, gorke ljubavne priče koja balansira sentiment i ironiju. Radnja filma se odvijala u Minnellijevom omiljenom gradu, Parizu, u njegovom omiljenom razdoblju, na prelazu vijeka. Od svih Minnellijevih filmova, Gigi snažno dokazuje da je stil filozofija, način života. Umjetnost je prava tema Gigija, a Minnelli pokazuje gotovo perverzno poštivanje sve te glamurozne gluposti. Nijedan režiser ne zna bolje od Minnellija da su naporan rad, sposobnost i predanost potrebni za stvaranje takve nonšalantnosti. Ali nijedan drugi režiser ne osjeća takvu radost i užitak u postavljanju takvog stila na ekran. Mješavina francuske i anglo-američke književnosti, stari Broadway i tradicije Hollywooda ograničavali su Minnellijeve inače slobodne instinkte. To je jedan od rijetkih Minnellijevih filmova za koji se ponekad osjeća da je ilustriran i pretjerano proučavan mjuzikl. Imajući to u vidu, Gigi se šepuri posebnom ljepotom neusporedivom s bilo kojim drugim holivudskim mjuziklom i ostaje najdraže holivudsko sanjarenje o dobu poznatom uglavnom iz francuskog slikarstva. – Emanuel Levy Directed by Vincente Minnelli Screenplay by Alan Jay Lerner Based on Gigi by Colette Produced by Arthur Freed Starring Leslie Caron Maurice Chevalier Louis Jourdan Hermione Gingold Eva Gabor Jacques Bergerac Isabel Jeans Cinematography Joseph Ruttenberg Edited by Adrienne Fazan Music by Frederick Loewe Music adapted and conducted by André Previn Distributed by Metro-Goldwyn-Mayer Release date May 15, 1958 Running time 115 minutes[1] Country United States Language English Budget $3.3 million[2][3] Box office $13.2 million[ Originalan filmski plakat Zeta Film

NAJSTARIJI SRPSKI AUTOGRAM JEDNOG METAL BENDA!!! Ne verujem da postoji, makar nisam čuo ni video, ijedan stariji autogram nekog ovdašnjeg metal benda. Ovaj je star punih 39 godina!!! Autogram karta, jednostrana kolor štampa, 10 x 7,5 cm, gde su se na poleđini potpisali Zlatko (Manojlović), Čeda (Čedomir Petrović) i Sloba (Slobodan Svrdlan). Bio sam klinac od 14-15 godina, i tada sam jedini put u životu napisao pismo nekom rock bendu (eto koliko sam voleo GORDI). Našao sam Zlatkovu novobeogradsku adresu (to je bila adresa i navodnog `fan-kluba`) i obratio mu se sa željom da mi pošalju autograme, i podsetio ga sam mu na jednom od nastupa na Tašu (Hit nedelje 202 prišao i da smo malo ćaskali). Zlatko mi je veoma brzo odgovorio (moram da nađem i taj odgovor, znam da ga nisam bacio), i poslao mi uz njega ovu autogram kartu. Sudbina će odrediti da četvrt veka kasnije reizdam oba metal albuma grupe GORDI, da napišem biografiju benda (nalazi se na omotima, na srpskom i engleskom), da uradim intervju sa njim, da režiram i montiram spotove... Možda toga ne bi bilo da se kao klinac nisam opasno napalio na metal, i to me i dalje drži na neki, možda drugačiji, ali itekako i dalje jak način, o čemu svedoči i ovo silno trošenje vremena na opise oglasa na Kupindu. Znači, ovo je najstariji autogram jednog srpskog metal benda koji je snimio ploču. Definitivno stvar za rock muzej, ili za nekog pravog kolekcionara... p.s. inače, video koji sam prikačio kao ilustraciju ovog oglasa - sam ja lično uradio, editovao, osmislio, montiao - i naravno, niko me nije pomenuo na youtube u credits-ima. Nema veze... p.s.s. U ponudi imam LP i SP ploče grupe GORDI, i to one sa koje je skidan master za reizdanja CD-a, tako da i oni predstavljaju memorabiliju, pa ih potražite u mojoj ponudi ploča. ==================================================================== ROCK MEMORABILIA - ROCK MUZEJ - PROČITAJTE !!!!!!!!!!!!!!!! Na našem tržištu, kao jedan od mnogih nedostajućih segmenata u rock industriji, nedostaje i tržište memorabilia, artifakata prošlosti (ulaznice, flajeri, plakati, originalne fotke, autogrami i sve ostalo vezano za rock muziku, bendove i muzičare). Naravno, dok neko to ne prikupi, neće biti ni otvaranja pravog rock muzeja, mada je više nas o tome maštalo. O tome koliko kod nas nije razvijena svest o važnosti prikupljanja memorabilia, svedoči i to da smo jedina zemlja gde ploča sa autogramom muzičara ima nižu, manju cenu od običnog, dobro očuvanog primerka!!! U svetu, potpisane ploče mogu biti i 1000 puta skuplje od apsolutno novog `glanc` - MINT primerka. Pratite moje oglase na Kupindu. Trudiću se da ono malo što sam sačuvao, slikam i opišem sa svim potebnim informacijama, na način kako se to opisuje u svetu. Na žalost, na hiljade ovakvih stvarčica sam pobacao tokom godina. No, nešto sam i sačuvao. Već i te informacije i fotke će biti možda nekom inspiracija da se potrudi i izloži nam svoju kolekciju ovakvih stvari, a svima vama informacija iz prve ruke, o događajima u kojima sam učestvovao na ovaj ili onaj način, ili im makar bio savremenik, pa će i ta svedočenja jednog dana biti značajna za pisanje neke istorije rock muzike u Srbiji. Posebno su u prikupljanju ove istorijske građe bitni glavni urednici rock novina poput mene. Kod nas su se u najvećoj meri `ulivale` ne samo informacije i muzička izdanja, već i propusnice za koncerte, press-passovi i mnogo, mnogo toga zanimljivog (pisma čitalaca, pisma bendova i sl.). Vreme prolazi i te stvari se gube, bivaju uništene ili bačene. Potrudiću se da ih ovde ovekovečim u e-formi, a i da nekom kolekcionaru ponudim da ih uvrsti u svoju kolekciju. Cene su pažljivo proračunate i određene, u skladu sa raritetnošću, ali i nekim opštim pravilima koja vladaju u svetu za ovakve artifakte. Nisu jeftine jer ovakvo blago nigde u svetu nije jeftino, šta više. RAZMENA: ako imate neke ovako zanimljive stvari, javite mi se (preko Kupindo poruka, ili me nađite na FB), pa možemo da napravimo neku razmenu, za neka muzička izdanja koja ovde takođe nudim i polako ubacujem. USKORO MNOGO NOVIH ROCK MEMORABILIA!!! rokerski pozdrav, advokat Branko Rogošić nekadašnji vlasnik i glavni i odgovorni urednik (glodur) Rock Expressa, Metal Expressa, Muzičara, Metal Marketa, Rock Express Recordsa, vlasnik MORDOR shopa i Dreamworld Music Service-a i kolekcionar muzike i svega oko nje već 45 godina (od svoje 9-te) ==================================================================== U prodajnom delu svoje kolekcije imam sledeće ploče iz diskografskog opusa ZLATKA MANOJLOVIĆA (sa grupama FLEŠ, DAH, LAND, GORDI, VOX i njegove solo projekte) I - VIS FLEŠ - kompletna vinilna diskografija: 1) VIS FLEŠ - `Ne laži, draga / Svet bez ljubavi` (1972, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/77231817_SP-FLES-Ne-lazi-draga-Svet-bez-ljubavi-1972-VG- _____________________________________________________________________ II - grupa DAH - kompletna vinilna (SP i LP) hronološka diskografija: 1) SP DAH - `Ako poželiš / Noćna buka` (1973, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/77232125_SP-DAH-Ako-pozelis-Nocna-buka-73-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77232129_SP-DAH-Ako-pozelis-Nocna-buka-1973-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/65767741_SP-DAH-Ako-pozelis-Nocna-buka-1973-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/69669845_SP-DAH-Ako-pozelis-Nocna-buka-1973-VG-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/77232133_SP-DAH-Ako-pozelis-Nocna-buka-1973-VG-G- 2) SP DAH - `Samo jedna noć / Cvrčak` (1973, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/77231301_SP-DAH-Samo-jedna-noc-Cvrcak-1973-VG-veoma-dobra 3) LP DAH - `Veliki cirkus` (1974, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/60776729_LP-DAH-Veliki-cirkus-1974-tanji-vinil-ultra-rare https://www.kupindo.com/Ploce/60776737_LP-DAH-Veliki-cirkus-1974-krut-vinil-retko 4) SP DAH - `Ti si ta / Gitareska` (1974, Studio B) https://www.kupindo.com/Ploce/77232173_SP-DAH-Ti-si-ta-Gitareska-1974-VG-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77232169_SP-DAH-Ti-si-ta-Gitareska-1974-G- https://www.kupindo.com/Ploce/60873849_SP-DAH-Ti-si-ta-Gitareska-1974-G 5) SP DAH - `Mali princ / Ime` (1974, Studio B) https://www.kupindo.com/Ploce/77232157_SP-DAH-Mali-princ-Ime-1974-PERFEKTAN-PRIMERAK- https://www.kupindo.com/Ploce/77232161_SP-DAH-Mali-princ-Ime-1974-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/65767369_SP-DAH-Mali-princ-Ime-1974-MINT-omot-ploca-VG https://www.kupindo.com/Ploce/69669793_SP-DAH-Mali-princ-Ime-1974-samo-ploca 6) SP ZLATKO & DAH - `Šošana` (1975, Diskos) https://www.kupindo.com/Ploce/69667953_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77232181_SP-DAH-Sosana-1975-1-press-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/63666125_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77232177_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/65766805_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-VG-VG https://www.kupindo.com/Ploce/63666189_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77232185_SP-DAH-Sosana-1975-1-press-VG-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/69667969_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-VG-VG https://www.kupindo.com/Ploce/69667997_SP-DAH-Sosana-1975-1-pressing-G- https://www.kupindo.com/Ploce/77232193_SP-DAH-Sosana-1975-2-pressing-VG-VG https://www.kupindo.com/Ploce/62585077_SP-DAH-Sosana-1975-4-pressing-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/62585129_SP-DAH-Sosana-1975-6-pressing-srebrna-VG-G- https://www.kupindo.com/Ploce/69668037_SP-DAH-Sosana-1975-7-pressing-VG-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/77232189_SP-DAH-Sosana-1975-8-press-VG-NM-odlicna https://www.kupindo.com/Ploce/69668113_SP-DAH-Sosana-1975-8-pressing-VG-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/77232197_SP-DAH-Sosana-1975-9-pressing-VG-G- https://www.kupindo.com/Ploce/77232201_SP-DAH-Sosana-1975-10-pressing-VG-NM https://www.kupindo.com/Ploce/69668073_SP-DAH-Sosana-1975-11-pressing-VG-veoma-dobra 7) LP DAH - `Povratak` (1976, Diskos) https://www.kupindo.com/Ploce/77235401_LP-DAH-Povratak-1976-VG-VG-M-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/65768021_LP-DAH-Povratak-1976-VG-VG-M-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/60776701_LP-DAH-Povratak-1976-VG-VG-raritet- https://www.kupindo.com/Ploce/77235557_LP-DAH-Povratak-1976-G-G-retka-ploca 7a) LP DAH - `Povratak` (2021, Šareni dućan) - reizdanje 8) SP ZLATKO & DAH - `Žeđ / Misli` (1976, Diskos) ______________________________________________________________________ III - LAND - kompletna vinilna diskografija: 1) SP LAND - `Shoshana / Please Don`t Say Nothing` (1976, Polydor) - Germany 2) SP LAND - `Tomorrow / Under The Sky` (1977, Diskos) _____________________________________________________________________ IV - grupa GORDI - kompletna vinilna (SP, LP, intervju 2LP) hronološka diskografija: 1) LP GORDI - `Čovek` (1978, RTV Ljubljana) https://www.kupindo.com/Ploce/73074541_LP-GORDI-Covek-1978-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77235933_LP-GORDI-Covek-1978-VG-veoma-dobar-primerak https://www.kupindo.com/Ploce/69670673_LP-GORDI-Covek-1978-VG- 2) SP GORDI - `Duga noć / Idi sad` (1978, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/65775137_SP-GORDI-Duga-noc-1978-1-pressing-VG-NM-odlicna https://www.kupindo.com/Ploce/65775313_SP-GORDI-Duga-noc-1978-1-pressing-VG-NM https://www.kupindo.com/Ploce/69669753_SP-GORDI-Duga-noc-1978-1-pressing-G- https://www.kupindo.com/Ploce/77232085_SP-GORDI-Duga-noc-1979-2-pressing-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77232093_SP-GORDI-Duga-noc-1979-2-pressing-ODLICNA https://www.kupindo.com/Ploce/69669705_SP-GORDI-Duga-noc-1979-3-pressing-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77232073_SP-GORDI-Duga-noc-1979-3-press-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/60763937_SP-GORDI-1979-UNIKAT-koriscen-za-master-za-CD 3) LP GORDI - `Gordi 2` (1979, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/77236317_LP-GORDI-Gordi-2-1979-1-pressing-M-NM-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77236049_LP-GORDI-Gordi-2-1979-1-pressing-NM-VG-odlicna https://www.kupindo.com/Ploce/77236337_LP-GORDI-Gordi-2-1979-1-pressing-VG-veoma-dobra 4) LP GORDI - `Gordi III` (1981, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/64095761_LP-GORDI-Gordi-III-1981-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/77236553_LP-GORDI-Gordi-III-1981-NM-VG-ODLICNA 5) LP GORDI - `Pakleni trio` (1981, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/69670389_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-AUTOGRAMI-CLANOVA- https://www.kupindo.com/Ploce/60767257_LP-GORDI-Pakleni-trio-LP-sa-koga-je-skeniran-CD-omot https://www.kupindo.com/Ploce/77237665_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-VG-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/64095941_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-vrlo-dobar-primerak https://www.kupindo.com/Ploce/64095929_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-VG https://www.kupindo.com/Ploce/64095917_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/77237633_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-VG-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/62558373_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-VG-G- https://www.kupindo.com/Ploce/64095889_LP-GORDI-Pakleni-trio-1981-Jugoton 6) interview 2LP GORDI / ELEKTRIČNI ORGAZAM - `Jugoton Express` (1982, Jugoton) jex 60/61 7) LP GORDI - `Kraljica smrti` (1982, Jugoton) https://www.kupindo.com/Ploce/60766725_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-koriscen-za-master-CDa https://www.kupindo.com/Ploce/60766813_LP-GORDI-Kraljica-1982-za-sken-omota-za-CD https://www.kupindo.com/Ploce/77237341_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-NM-VG-odlicna https://www.kupindo.com/Ploce/64095809_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-PROMO-RETKO https://www.kupindo.com/Ploce/61750685_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77237297_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-G-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/69670409_LP-GORDI-Kraljica-smrti-1982-G-G ______________________________________________________________________ V - ZLATKO MANOJLOVIĆ solo - kompletna vinilna (SP i LP) hronološka diskografija: 1) SP ZLATKO (Manojlović) - `Ko te sada ljubi / Osećanja` (1976, Diskos) 2) 2SP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Ona je...` (1977, RTV Ljubljana) https://www.kupindo.com/Ploce/77234581_2SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Ona-je-1977-ODLICNA https://www.kupindo.com/Ploce/77234841_2SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Ona-je-1977-VG-veoma-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77234853_2SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Ona-je-1977-VG-vrlo-dobra https://www.kupindo.com/Ploce/77234869_2SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Ona-je-1977-VG-vrlo-dobra 3) SP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Tvoja pesma / U sumrak` (1978, RTV Ljubljana) https://www.kupindo.com/Ploce/77232153_SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Tvoja-pesma-1978-VG-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/69670025_SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Tvoja-pesma-1978-VG-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/69670069_SP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Tvoja-pesma-1978-VG-G- 4) LP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Zlatko i njegove gitare` (1980, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/77237865_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-PERFEKTNA https://www.kupindo.com/Ploce/65771517_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-ODLICNA https://www.kupindo.com/Ploce/77237889_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-NM-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/77237921_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/69670657_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-80-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/64095649_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zlatko-i-njegove-gitare-80-VG 5) LP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Jednoj ženi` (1983, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/69670633_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-Jednoj-zeni-1983-VG-G- 6) LP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Zlatko` (`With You`), (1986, PGP RTB) https://www.kupindo.com/Ploce/69670645_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-With-You-1986-ODLICNA https://www.kupindo.com/Ploce/77238025_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-With-You-1986-NM-VG- 7) LP ZLATKO MANOJLOVIĆ - `Zlatko` (To One Woman), (1995, PGP RTS) https://www.kupindo.com/Ploce/69670605_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-To-One-Woman-1995-VG- https://www.kupindo.com/Ploce/64095689_LP-ZLATKO-MANOJLOVIC-To-One-Woman-1995- 8) LP VOX (Zlatko & Izolda) - `Strela` (1996, PGP RTS) - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - U kolekciji imam i ovaj redak Zlatkov CD, objavljen u Nemačkoj: CD ZLATKO MANOJLOVIĆ - Pure Life: https://www.kupindo.com/Audio-diskovi/61436233_CD-ZLATKO-MANOJLOVIC-Zedman-Pure-Life-2006- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - retka Zlatkova kaseta, koju je snimio sa suprugom Izoldom https://www.kupindo.com/Audio-kasete/60895065_MC-ZLATKO-I-IZOLDA-10-godina-SPS-2000-NOVO - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - memorabilia: AUTOGRAM KARTA sa potpisima benda GORDI iz 1981. godine !!! https://www.kupindo.com/Plakati-i-posteri/61119609_memorabilia-AUTOGRAM-GORDI-1981-raritet