Reformacija – Istorija Civilizacije Reformacija – Istorija Civilizacije predstavlja tom iz enciklopedijskih knjiga Vila Djuranta koji na sistematičan i način prišao periodu relegijskih reformacija od Džona Viklifa pa do katoličke kontra-reformacije. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Prvo poglavlje nam približava razmišljanja Džona Viklifa, britanskog mislioca, filozofa, reformatora i sveštenika kao i reformu Martina Lutera. Sledeće poglavlje govori više o Žanu Kalvinu, Tomasu moru, Tjudorovima i Robertu Brusu – kralju Škotske. Tu su i poglavlja o ujedinjenju Rusije u jedno carstvo, kao i o Sulejmanu Veličanstvenom. Četvrto poglavlje govori o baroknoj književnosti i umetnosti, o genijalnosti Rablea, slikama Holbajna, kao i o procvatu nauke pod Kopernikom. Poslednje poglavlje govori o katorličkoj protiv-reformi i Tridentskom saboru iz 1545. godine. Karakteristike: Pismo: Ćirilica Tvrd povez Dimenzije: 21 x 29 cm Broj strana: 986 Autor:Vil Djurant Autori svih knjiga iz edicije Istorija civilizacije su Vil i Arijel Djurant Knjiga prati reforme od Džona Viklifa pa do Martina Lutera, kao i ostala dešavanja u tom periodu Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde.

Ruso i revolucija – Istorija Civilizacije Ruso i revolucija – Istorija Civilizacije bazira se na dežavanjima u Francuskoj i u ostatku Evrope u periodu stvaranja Žan Žak Rusoa i tokom Francuske revolucije. Sam početak se hronološki nastavlja na prethodne tomove, ali se kao i ostale knjige iz edicije Istorija Civilizacije može čitati zasebno. Ovaj tom enciklopedijskih izdanja Vila Djuranta Istorija Civilizacije dobio je i Pulicerovu nagradu 1968. godine. Prvo poglavlje nas upoznaje sa događajima iz Sedmogodišnjeg rata, dok se drugo poglavlje bazira na razlikama i sličnostima dvojice savremenika: Voltera i Rusoa. Treće poglavlje: Katolički jug govori o kulturnim i političkim dešavanjima u tadašnjoj Italiji, Španiji i Portugalu, ali i o austrijskom vunderkindu – Mocartu. Četvrto poglavlje se bavi Slovenskim narodima i prisutnosti Osmanlija u tom delu Evrope, kao i o vladavini Katarine Velike u Rusiji. Peto poglavlje je posvećeno protestanskom severu kao i Kantovom filozofskom radu. Džonsonova Engleska kao i krah francuskog feudalizma predstavljaju teme iz poslednja dva podnaslova knjige. Karakteristike: Pismo: Ćirilica Tvrd povez Dimenzije: 21 x 29 cm Broj strana: 1060 Autori svih knjiga iz edicije Istorija civilizacije su Vil i Arijel Djurant Knjiga prati dešavanja u Evropi sve do izbijanja Francuske revolucije Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde.

Bela Rus na koridoru velikih ratova Bela Rus na koridoru velikih ratova predstavlja novu knjigu Srećka Đukića – nekadašnjeg ambasadora Jugoslavije u Rusiji, a zatim i u Belorusiji. Za svoju novu knjigu ističe da je ona jedno svedočanstvo sudbine napaćenog naroda čija je istorija – istorija rata i stradanja. O samoj Belorusiji kao i vremenu koje je proveo tamo rekao je i: Svojim diplomatskim misijama uvek sam nastojao da zemlju u kojoj služim doživim od naroda do vrha politike, i od vrha politike do naroda. Belorusija je za mene bila naročito inspirativna, jer sam posmatrao svakodnevno promene koje se dešavaju u toj zemlji, koja je u geopolitičkom smislu, tokom moje službe, svakodnevno dobijala na svom značaju. Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde.

Seobe – Miloš Crnjanski Seobe – Miloš Crnjanski predstavlja knjigu u kojoj su objedinjena oba romana koja su nastala u velikom vremenskom rasponu. Seobe je Crnjanski objavio 1929. godine, a Drugu knjigu Seoba 1962. godine. Radnja ova dva romana je povezana motivima i likovima iz iste porodice – porodice Isakovič. Seobe prate živote i sudbine Vuka, njegovog brata Aranđela i supruge Dafine. U pitanju je istorijski roman koji govori o sudbini srpskog vojnika u Habzburškoj monarhiji. Na poetičan način pisac nam govori o istoriji i sudbini Srba kao vojničkog naroda koji je uvek ratovao na granicama. Odlomak iz Seoba: Ratujući godinama, on je bio davno navikao, da se vozi u bitke, tako, u kolima, bez smisla i bez razloga, u nekom neizbežnom redu, po tuđoj volji, kraj zemalja tuđih. Inspiracija za romane, kao i uvid u istorijske događaje bili su svakako Memoari Simeona Piščevića – srpski oficir koji je prvo bio deo Slavonsko-podunavskog puka a kasnije prelazi u Rusiju. Rusija je za naše vojnike u stranoj vojsci bila neostvareni ideal, daleka pravoslavna zemlja kojoj su težili. Nikola Milošević, filosof, profesor Filološkog fakulteta i akademik, tako i zapaža u liku Vuka Isakoviča sledeće: Rusija je za njega, pored svega toga, i geografsko-istorijsko ovaploćenje onog beskrajno plavog kruga u kojem sija zvezda. (Filozofska dimenzija književnih dela Miloša Crnjanskog). U Drugoj knjizi Seoba pratimo mlađu generaciju Isakovića, Pavla i njegove rođake, takođe Srbe u vojsci Habzburške monarhije. Ono o čemu je Vuk samo maštao, oni će i dosegnuti. Doći će najzad do carstvujuće Rusije. Spojiti istorijsko sa lirskim bila je Crnjanskova specijalnost. I na samo par strana, on je znao da izrazi sva negodovanja što istorija ne pamti bolje ni srpsku vojsku ni pojedince iz nje, njihove doprinose i žrtvovanja. Tekst o Jovanu Tekeliji možete pročitati ovde! Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde.

Knjiga Miloša Kovića | Velike sile i Srbi 1496. – 1833. Knjiga Miloša Kovića | Velike sile i Srbi 1496. – 1833. govori o tome kako su se prema Srbima odnosili posle propasti srednjovekovnih država. Kako je izgledala srpska crkvena i narodna diplomatija? Ko je podržavao ideju slobodne srpske države, a ko ne? Kako je srpski narod geopolitiku učio iz krvavih grešaka i da li moramo i danas da ih ponavljamo? Koja je osnovna ideja vodilja srpske istorije u modernom dobu? Sadržaj knjige: Predgovor Velike sile: određenje, pokretački motivi, interesi Srednjovekovni temelji srpske diplomatije: Zavet, samostalnost, obnova Nasleđe Turske, Venecije i Austrije Velike sile i Pećka Patrijaršija Uspon Austrije i Rusije: Ratovi i seobe Prevlast Rusije i Kočina Krajina Napoleonova Evorpa i Karađorđeva Srbija Sveti savez i obnova Srbije Pogled iz 1833.godine Literatura Registar imena Knjiga Velike sile i Srbi 1496–1833. Miloša Kovića je knjiga o tome kako smo se nasuprot volji vodećih država Evrope izborili za nezavisnu i slobodnu državu srpskog naroda. Da bismo to uspeli, morali smo da steknemo osobeno diplomatsko i geopolitičko čulo u vremenu kada nacionalne države nije bilo. Jedino nasleđe na koje je srpski narod mogao da se osloni bilo je zavetno nasleđe Svetog Save. Prof. dr Miloš Ković pokazuje na koji način su srpska crkva, trgovačka, vojnička i seljačka elita vodili diplomatiju vekovima turskog ropstva. Ković analizira, u velikom hronološkom luku, odnose srpskog naroda sa svim vodećim evropskim silama. Turska, Austrougarska, Rusija, Nemačka, Francuska i Engleska nisu se u sudbini srpskog naroda pojavile istovremeno. Svaka od obih država uključila se u rešavanje Istočnog, pa i srpskog pitanja, u određenom trenutku. Kako je u tom istorijskom trenutku izgledao raspored sila? Koje rešenje je odgovaralo zapadnoevropskim, a koje istočnoevropskim silama? Na koji način su se suparništva Velikih sila prelamala u sudbini Srba? Odgovore na ova pitanja naš narod učio je vekovima, nekada srećno i odjednom, a nekada je greške krvlju plaćao. Otuda je nova knjiga Miloša Kovića riznica kolektivnog istorijskog iskustva koje će biti neophodno u vremenima koja slede. Poredak se menja, karte (pa i geografske) ponovo se mešaju, a Srbi moraju dobro da procene sa kim, protiv koga i za šta se moraju opredeliti. Drugi o knjizi „Velike sile i Srbi je sinteza izuzetne naučne erudicije i pripovjedačke pristupačnosti. Upravo ono najteže za pisanje a najkorisnije za čitaoce.“ o. Darko Ristov Đogo Autor o knjizi Velike sile i Srbi „Državničkim, diplomatskim i vojnim veštinama Srbi su se učili u surovom svetu Velikih sila. Najmoćnije evropske države odlučujuće su uticale na istoriju Starog kontinenta. Njihova reč bila je presudna i u odnosima između Srba i susednih naroda. Bez dozvole Velikih sila srpskim državama nije mogla da bude pripojena nijedna reka, niti planina. Nijedan veliki događaj u unutrašnjoj politici Srbije i Crne Gore nije mogao da se odigra bez njihovog uticaja. To su teme knjige Velike sile i Srbi (1496–1833), koja se sada nalazi pred čitaocima. U njoj će, u vremenskom rasponu od propasti srpskih srednjovekovnih država do obnove Srbije, biti prikazana politika Velikih sila prema Srbima, potom diplomatija, ratovi i ustanci srpskog naroda, koji su predstavljali odgovore na politiku Velikih sila, ali su i pokretali događaje evropskog i svetskog značaja.“ Naš YouTube-e Kanal Sa Video Prezentacijama Pogledajte Klikom OVDE!

Vreme sjaja vreme tame Vreme sjaja vreme tame je knjiga koja govori o diplomatama od srednjeg veka pa do modernih dana. Podnaslov dela: Diplomate u vrtlogu istorije od XIII do 1941. godine. Od Save Vladislavića pa do naših proslavljenih pisaca i njihovih diplomatskih misija. Grof Sava Vladislavić je bio jedan od prvih istaknutih Srba koji su usled najezde Turaka prešli u Rusiju. Zbog svog intelekta, znanja stranih jezika i umešnosti u političkom delanju, Sava se vrlo brzo istakao na dvoru Ruskoga cara. Bio je u više diplomatskih misija, a najbitnije su one u Carigradu, Rimu i Pekingu. Bio je u službi Petra Velikog i pred kraj svog života osnovao grad u Rusiji, Kjahtu. Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde. Pratite i naše video prezentacije proizvoda na zvaničnom You Tube kanalu!

Karađorđe – Knjiga druga Karađorđe – Knjiga drugaje nastavak biografije o srpskom revolucionaru – ustaniku koji se borio za oslobođenje Srba i Srbije od Otomanskog carstva. Karđorđe se u borbama protiv Turaka istakao još tokom Austrijsko-turskog rata (1787 – 1791). Posle Seče knezova – ubijanja viđenijih Srba 1804. od strane Dahija, podiže se veliki ustanak protiv zluma i terora Otomana. Na tok Prvog srpskog ustanka uticali su i drugi veliki događaji – pre svega, Napoleonova ratovanja. Srpski ustanici bivaju poraženi 1809. godine na Čegru, te se Karađorđe obratio za pomoć Napoleonu i Habzburškoj monarhiji. Oni odbijaju da pomognu Srbima u borbi za samostalnost. Tada se naša ustanička vojska okreće ka Rusiji, odakle dolazi vojna pomoć. Međutim, ruska pomoć je bila kratkog daha jer su i sami bili suočeni sa mogućnošću ulaska u rat sa Francuzima. Napoleon se tada spremao da krene u pohod na carsku Rusiju, te ona biva primorana da sa Otomanskom imperijom potpiše sporazum, u istoriji poznat kao Bukureški mir iz 1812. godine. Sve knjige iz vojne i istorijske literature pogledajte ovde. Pratite nas i na Facebooku!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Streljaštvo je sport u kome se korišćenjem različitih tipova pušaka i pištolja gađa u pokretne i nepokretne mete.[1] rifles[2] and shotguns[3] Ovaj sport ne treba mešati sa streličarstvom,[4][5] sportom u kojem je takođe cilj pogoditi metu, ali korišćenjem oružja kao što su luk i strela i samostrel. Streljaštvo je standardni sport u programu modernih Olimpijskih igara. ISSF (Svetska sportska streljačka federacija) danas broji preko 160 zemalja članica i spada u najraširenije sportove. Pojedine discipline streljaštva su sastavni delovi višebojskih sportova kao što su biatlon i moderni petoboj. Streljački sportovi se mogu kategorisati prema opremi, daljinama gađanja, metama, vremenskim ograničenjima i stepenu atletizma koji je uključen. Streljački sportovi mogu uključivati timsko i pojedinačno takmičenje, a timski učinak se obično procenjuje sumiranjem rezultata pojedinačnih članova tima. Zbog buke[6] pucanja i velike (i često smrtonosne) energije udara projektila, streljački sportovi se obično izvode ili na određenim stalnim strelištima[7] ili na privremenim strelištima u oblastima udaljenim od naselja. Istorija Glavni članak: Istorija streljaštva Ovo je jedan od najstarijih sportova, jer su se još u starom i srednjem veku održavala takmičenja od gađanja praćkom do luka i strele. Sportsko gađanje lukom i strelom (streličarstvo) održava se i danas i veoma je popularno u nekim zemljama, naročito u SAD. Pronalaskom vatrenog oružja počela su se održavati takmičenja u gađanju vatrenim oružjem. Poznato je da se jedno od prvih takmičenja održalo u Švajcarskoj u XV veku sa tadašnjom puškom arkebuzom. Bilo je veoma popularno i u Rusiji. Streljaštvo kao moderan sport razvio se tek u XIX veku. Osim puškom od 1890. godine počelo je i gađanje pištoljem. Već na 1. Olimpijskim igrama u Atini 1896. streljaštvo je bilo na programu takmičenja. Tada se gađalo pištoljem slobodnog izbora sa 25 m i 50 m, revolverom sa 25 m i vojničkom puškom na 200 m i 300 m. Od tada takmičenje u streljaštvu je ostalu o programu Olimpijskih igara i danas. Discipline su menjane nekoliko puta. U Lionu je održano prvo međunarodno takmičenje 1897. koje je kasnije priznato kao prvo svetsko prvenstvo. Učestvovali su takmičari iz pet zemalja: Italije, Holandije, Norveške, Švajcarske i Francuske. Godine 1907. osnovan je Međunarodni streljački savez (franc. Union Internationale de Tir) skr. UIT. (engl. International Shooting Union) ISU, koji je 1998 modifikovao naziv u (engl. International Shooting Sport Federation) skr. ISSF - Međunarodna sportska streljačka federacija.

STRATEŠKA DRUŠTVENA IGRA MARŠ NA DRINU Strateška društvena igra Marš na Drinu predstavlja jedinstvenu igricu nastalu u Srbiji i osmišljena je od strane naših ljudi. Igrica predstavlja jedan vid simulacije istorijskog dogadjaja i sadrži sve realne elemente zasnovane na realnim i istinitim dogadjajima i činjenicama. Obzirom da je istorija zabeležila šta se dogodilo i odnos pobednika i gubitnika je jasan, u ovoj igri nema pravila i pobednik može biti bilo ko u zavisnosti od strategije igrača i sreće koja prati hrabre. Uvodna priča o događaju: Leto 1914. godine. Svet je spreman za rat. Centralne sile očekuju opšti sukob sa silama Antante. Plan Austrougarske i Nemačke je da, pre nego što odmere snage sa Rusijom, Francuskom i Britanijom, eliminišu pretnju koja je dolazila sa Balkana – Kraljevinu Srbiju. Da li će uspeti, zavisi od tebe. Sudbina Srbije, pa samim tim i Sveta, se nalazi u tvojim rukama… Strane sile o Kraljevini Srbiji i njenoj vojsci: Norveški pukovnik Karsten Angel, 1915. godine: “Došli smo sa malo poštovanja za srpske vojnike, a vraćamo se puni divljenja. Videli smo narod miran, samopouzdan, rodoljubiv. Našli smo najbolje vojnike na svetu, hrabre, poslušne, trezvene, izdržljive, voljne da žrtvuju život za zemlju i nacionalnu ideju.” Nemački car Vilhelm II, u telegramu bugarskom Caru Ferdinandu I povodom proboja Solunskog fronta i kapitualcije Bugarske: “62.000 srpskih vojnika je odlučilo rat. Sramota!” Austrougarski general Alfred Kraus: “Upoznali smo Srbe kao valjane neprijatelje. Ja sam ih smatrao i smatram ih i sada kao vojnički najjače od svih naših neprijatelja. Oni su našim trupama zadavali mnogo više teškoća nego Rusi, Rumuni i Italijani.” Uputstvo za igru možete preuzeti ovde-Link Sadržaj kutije: Jedna mapa za igru Jedno uputstvo Četri kartice država 13 kartica generala 42 kartice sreće Jedan kalendar Jedan set minimapa 24 markera 15 albanskih spomenica Novčanice NVK Jedna tabela nacionalnog vojnog kapaciteta 31 figurica pešadije 18 figurica konjice 15 figurica artiljerije 13 figurica generala 79 žetona Još igara pogledajte klikom OVDE

Kraljevi šaha - D. Bjelica ROBERT FIŠER Knjiga 11 Biografija + 124 partije Izdavac: Politika, Beograd Godina izdanja: 1990 Format: 20 X 14 cm. Povez: Meki Pismo: Latinica Broj strana: 324, Ilustrovano Dugo se vode polemike da li je Bobi Fišer najpametniji sportista koji je ikada živeo. Sa IQ od 180, genijalan, cudesan i cesto vrlo neobicnog ponašanja, Bobi Fišer svakako ostaje jedna od najneobicnijih osoba u istoriji. Mladi Bobi je naucio da igra šah kao decak, a onda je u ovom sportu jednostavno “eksplodirao” i ubrzo stigao do vrha. Sa 15 godina bio je prvak SAD, pobedivao je neverovatnim rezultatima i sa Jugoslovenom Svetozarom Gligoricem Gligom poceo je da bude smatran za najboljeg šahistu van SSSR-a. Bilo je to vreme kada su Sovjeti dominirali igrom na 64 polja - Botvinik, Smislov, Talj, Petrosjan, Spaski, Korcnoj, Keres... Fišer se žestoko odupirao njihovim izazovima i poceo da pobeduje jednog po jednog. Igrao je fantasticno i 1971. stigao do bitke za prvaka sveta. U cetvrtfinalu je pobedio Tajmanova sa neverovatnih 6-0, u polufinalu snažnog Larsena sa istim rezultatom. Svet je bio zaprepašcen! Amerika je odmah politizovala Fišerove blistave pobede. Iako on sam nikada nije iskazivao preterani patriotizam niti da se bori za naciju, u toku je bio Hladni rat i to je bio adut koji se nije smeo ispustiti. Bobi Fišer je proglašen najboljim sportistom sveta. Na Islandu ga je cekao mec za prvaka sveta sa Borisom Spaskim, naravno, igracem iz Rusije. Na hiljade novinara se sjatilo u Rejkjavik, a kuriozitet ovog meca je i to što je vodeci komentator bio upravo naš igrac Svetozar Gligoric Gliga, kao najomiljeniji šahista sveta i covek kome su svi, pa i nepoverljivi Fišer, verovali. Umesto za nekoliko hiljada dolara, Fišer se izborio da iznos za pobednika bude 250.000 zelenih novcanica (što bi danas bio iznos od oko 1,4 miliona dolara). Bila je to najveca suma do tada ponudena za šampiona u šahu. Bobi Fišer je dobio Borisa Spaskog sa 12,5- 8,5 i postao prvak sveta! Zahvaljujuci njemu šah je dobio kultni status i u Zapadnom svetu, a Bobi Fišer je postao planetarna zvezda. Uglavnom su ga progonili mediji, ali on je intervjue davao retko i iskljucivo ako su prenošeni uživo. Interesantno je da je od svih zemalja sveta, Bobi Fišer najviše voleo Jugoslaviju i cesto je Beogradu ukazivao cast svojim dolaskom. Bio je blizak prijatelj sa šampionom Svetozar Gligoricem i uglavnom je prilikom poseta i boravio kod njega. Ali sva ta slava imala je i svoju “mracnu stranu”… Za Fišera su pricali da je hirovit, cudan, cak i psihicki oboleo, a i njegovo ponašanje s vremena na vreme samo je pothranjivalo te glasine. Eksperimentisao je sa svojom religiskom pripadnošcu, a i izjave su mu vremenom postajala sve cudnije. Sa profesionalne strane, Fišer je tražio idealne uslove za igru kako bi on, ali i njegovi rivali, mogli duboko da razmišljaju. I oko toga nije želeo da pravi kompromise! Bilo je predvideno da brani titulu protiv izazivaca Anatolija Karpova 1975. godine. Nakon što organizatori nisu ispunili dva njegova zahteva, oba vezana za nacin odredivanja pobednika, Fišer se odrekao titule u telegramu juna 1974. godine: Sa 32 godine šahovski genije se povukao. Bobi Fišer je nestao! Niko nije znao gde se on nalazi, jer je cesto menjao mesta boravka. Nije igrao takmicarski šah gotovo dvadeset godina. Kako se kasnije saznalo, policija ga je 1981. greškom uhapsila jer je “licio na pljackaša banke”. Bio je nedeljama u zatvoru. Godine 1982. objavio je pamflet pod nazivom “Mucili su me u zatvoru u Pasadeni!“ u kome je detaljno opisao svoje iskustvo tokom utamnicenja, a tvrdio je i da ga je policija mucila. Bobi Fišer još jednom se pojavio na svetskoj šahovskoj sceni i to u Jugoslaviji, na Svetom Stefanu u Crnoj Gori 1992. godine uprkos oštrog embarga UN, koji je ukljucivao i zabranu održavanja sportskih takmicenja u tadašnjoj SR Jugoslaviji. Tamo je organizovan novi `Mec stoleca` i – Fišer je opet pobedio Spaskog. Nakon toga je do kraja života tvrdio da je on svetski šampion, jer nikada nije izgubio mec za titulu. Više nikada nije takmicarski igrao šah. Ovaj mec skupo je stajao Fišera. Vlada SAD mu je zapretila kaznom zatvora u trajanju od 10 godina zbog “ucešca u privrednom životu Jugoslavije” pod sankcijama. Nakon ovoga, više se nije vracao u Ameriku, a u kasnijim godinama se odrekao i državljanstva. Ali, nigde nije mogao ni da se skrasi. Živeo je u Madarskoj, posecivao je Srbiju, ali je dugo vremena boravio i u Japanu. Javno je 2001. izjavio da je Amerika “zaslužila 11. septembar” jer je ratovala sa desetinama država na svetu, a bio je poznat i po antisemitskim izjavama koje su ga dovele na loš glas širom zapadnog sveta. Uhapšen je u Japanu i pretilo mu je izrucivanje Americi koje je na kraju ipak sprecio pritisak javnosti. Ali, nakon toga Fišer nije mogao ni da ostane u ovoj zemlji. Poslednje godine života Bobi Fišer proveo je na Islandu koji mu je pružio utocište. Preminuo je 2008. Bilo mu je 64 godine… baš koliko je i polja na tabli u igri koja mu je odredila život. ***Očuvano***

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Ovaj pregledni i bogato ilustrirani priručnik obuhvaća 324 pasmine pasa, predstavljenih u šest grupa: službeni psi, terijeri, lovački psi, ptičari, psi za pratnju, patuljasti psi i hrtovi. U uvodnom dijelu opisane su i najčešće bolesti pasa, razmnožavanje, te hranjenje i njega pasa. Svaka je pasmina prikazana slikom i tekstom s najbitnijim podacima koje treba znati o podrijetlu, opisu, korištenju i uzgoju. Psi su bili prve domaće životinje među sisavcima. Ljudi su ih pripitomili prije otprilike 12 000 godina. Sve pasmine potječu od vuka (Canis lupus) unatoč tvrdnjama nekih da potječu i od lisica.[6] Psi su vjerojatno prve pripitomljene životinje, koje čovjeku vjerno služe sve do danas.[7] Ljudi su ih selektivno razmnožavali za mnoge namjene, a rezultat je toga životinja različitih oblika, veličina i sposobnosti.[8] Pas, Canis familiaris, kralježnjak je, sisavac i zvijer, pripadnik porodice pasa (Canidae) koja obuhvaća i lisicu, čaglja, vuka te australskog dinga. Njuška mu je vlažna, posjeduje izvrstan njuh i vrlo je društven. Izrazito dobro trči i spretno pliva te može vrlo brzo mijenjati smjer trka. Dok spava, često ga prate sni u kojima trza repom, cvili i potiho laje i reži. Smatra se da je predak psa bila životinja slična vuku - vjerojatno mješanac izmedu vuka i čaglja - koja je živjela prije nekoliko milijuna godina. Čak se i danas pripitomljeni psi mogu uspješno razmnožavati s vukovima i čagljevima. Neki smatraju da se svi psi mogu podijeliti u dvije velike skupine - na one koji su slični vukovima i na one koji su slični čagljevima.[9] Bez obzira na isitnu o njihovu podrijetlu, potpuno je jasno da su psi po prvi put pripitomljeni još u kamenom dobu - prije najmanje 50.000, a vrlo vjerovatno čak i 100.000 godina. Sve ovo doznajemo s crteža iz paleolitika (staro kameno doba) koji prikazuju lov ljudi s psima. Najstariji ostaci pitomih pasa pronađeni su u iskopinama europskih naseobina, a datiraju iz kasnog mezolitika (srednje kameno doba). Ti ostaci nalikuju dingu, divljem psu udomaćenom u Australiji.[10] O razlozima zbog kojih se psa počelo smatrati `čovjekovim najboljim prijateljem` postoje mnoge teorije, ali nisu pronađeni dokazi koji bi ijednu od njih potvrdili. Moguće je da su se psi zbog svoje sklonosti skupljanju ostataka priklonili čovjeku, a on je ubrzo razvio sve mogućnosti ove inteligentne, vješte i uglavnom poslušne životinje. Istorija Naizmjenično eksploatisan i poštovan od svojih gospodara, pas već dugo dijeli čovjekovu sudbinu. Druželjubivi grabljivac koji, zavisan od vođe, živi u čoporu, dozvolio je da bude pripitomljen, o čemu svjedoče pseći skeleti u blizini ljudskih ostataka otkrivenih u praistorijskim nalazištima u Rusiji (Asantova gora, 10.000 do 12.000 godina p. n. e), kao i slikarstvo i rezbarije na stijenama.[11][12] Poslije praistorijskog perioda, oko trećeg milenijuma prije nove ere, pas je u starom Egiptu bio predmet kulta, a ubistvo psa se kažnjavalo smrtnom kaznom. Anubis, božanstvo sa glavom psa ili šakala, služi kao vodič u zagrobni život. Hrtovi, baseti ogromni psi prate faraone, imaju pravo na sahranu, a nalazimo ih i mumificirane u sarkofazima. Molos je takođe prisutan i u praskozorje sumerske i asirske civilizacije, gdje je korišćen u ratu i lovu. U grčkoj mitologiji, pas Kerber čuva podzemni svijet, a Homer u Odiseji priča kako vjerni Argos umire od emocija, imajući tek toliko snage da prepozna svoga gospodara Odiseja po njegovom povratku kući. Aristotel pominje molose, bišone, kao i druge rase pasa. Pseći rod ima svoje heroje u molosima, koji Spartance prate u rat i u pedeset srčanih branilaca Korinta, od kojih jedini preživjeli, Soter, spašava stanovništvo masakra, razotkrivši neprijatelja. Sa druge strane, Hipokrit izražava strah od ove životinje, kao prenosioca bjesnila, a cinicima (grčka riječ za psa) se nazivaju filozofi iz trećeg vijeka p. n. e. koji odbacuju sve konvencije. Antički Rim ima svoje svete pse, čuvare Vulkanove pećine. Prozaičnije, pas se takođe dresira za čuvanje straže, za prijateljevanje ili borbu, igra ulogu đubretara u gradovima i čuva kuće: na mozaicima rimskih kuća se može pročitati po prvi put „pazi se psa“ (cave canem). Julije Cezar, prilikom osvajanja Galije, 56. godine p. n. e, vodi psa, neprijatelja lavova i bikova po rimskim arenama, čija će se loza razgranati po čitavoj Evropi. Galski psi su lovci, kao i keltski, koji su jednako dresirani i za borbu. Psi su malo voljeni od judeo-hrišćanske civilizacije, a takođe su smatrani nečistim i od muslimana, za koje je njihovo ime najgora uvreda. Kao okorjeli lovci, francuski srednjovjekovni gospodari već stavljaju svoje pseće kompanjone pod zakonsku zaštitu. Psi pomažu u vjerskim službama, sve do razmiještanja po crkvenim predvorjima. Spasilački pas, bernardinac, nastao u sirotištu Sen-Bernar u Alpima Ardenski monasi, koji će kasnije osnovati opatiju svetog Huberta, u devetom vijeku stvaraju prvu rasu, selekcijom velikih crnih i bijelih lovačkih pasa, pretke današnjih goniča svetog Huberta. Oko 1650, monasi sirotišta (San-Bernar) u Alpima odgajaju jednu drugu rasu, koja je najprije čuvar, a kasnije spasilački pas po imenu bernandinac. Psi su već uveliko zauzeli važno mjesto u srcu čovjeka, kada figuriraju uz bok svetog Bertrana, svetog Roka i svete Ženeviv. Srednji vijek razlikuje hrtove, prepeličare, pse koji leže i laju i koji, prema svojoj ulozi, dobijaju odgovarajuću hranu: iznutrice za krvne goniče i nikako ovčetinu za ovčarske pse. Specijalizovana djela u vezi pasa, se umnožavaju od četrnaestog vijeka. Najslavnije, bogato veterinarskim savjetima, je djelo Gastona Fibusa, koji je lijepo opisao rase poput španijela i ovčara („Ovčar mora da bude bijele boje kako bi ga pastir razlikovao od vukova“). Od srednjeg vijeka, pa sve do Luja XV, kraljevi drže čopore pasa za lov na konjima. Fransoa prvi osuđuje seljačke pse na nošenje drvenog trupca oko vrata, koji ih onemogućava da love i naređuje da se presijeku podkoljenice svakom psu koji se udalji od staništa. Anri treći se izdvaja strašću za papilonima (patuljasti španijel). Pudla Luja XV, Filu, uživa sva prava, a kralj takođe posjeduje i pse sposobne da pronađu tartufe. U osamnaestom vijeku, prirodnjak Bifon rediguje prvu genealošku knjigu rasa. Bišoni, pudle i patuljasti španijeli vode dvorski život, a poznati pisac Žan-Žak Ruso, oživljava uspomenu na svog vjernog prijatelja. Mnoge rase pasa i danas nose ime po nekom monarhu kao što je slučaj sa španijelom kralja Čarlsa. U devetnaestom vijeku, zoolog Kivije predlaže novu klasifikaciju rasa. Pod Napoleonom, sitne rase uživaju blagonaklonost buržoazije. Psi postaju maskote ratova, služe kao životinje za vuču (sve do 1823. godine kada je ovo zabranjeno) i upravo u devetnaestom vijeku se i rađa nova ideja, ona o poštovanju pasa. Englezi, kao veliki zaljubljenici u kinotehniju (kako su zvali nauku o psima), organizuju prvu izložbu pasa u Londonu, 1859. godine. U francuskoj je 1884. godine osnovano Centralno društvo za poboljšanje rasa pasa. A samo nekoliko godina ranije, 1871. godine, tokom opsade Pariza, psi su izgladnjelim Parižanima služili i kao hrana. Prvi svjetski rat, psi dočekuju pod barjacima gdje najtužniju sudbinu doživljavaju psi iz Rusije, koji su bili dresirani da, nabijeni eksplozivom, potraže svoj dnevni obrok pod neprijateljskim kolima. Poslije velikog rata, psi za lov i pratnju stiču izvijestan značaj i takođe postaju, kako likovi iz stripova i crtanih filmova, tako i protagonisti reklama. Tokom Drugog svjetskog rata, goniči, čuvari i spasioci su često slijedili svoje gospodare na stazama egzodusa....