luk i strela na engleskom tehnika gađanje lukom i strelom odlično očuvana vellok

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Streljaštvo je sport u kome se korišćenjem različitih tipova pušaka i pištolja gađa u pokretne i nepokretne mete.[1] rifles[2] and shotguns[3] Ovaj sport ne treba mešati sa streličarstvom,[4][5] sportom u kojem je takođe cilj pogoditi metu, ali korišćenjem oružja kao što su luk i strela i samostrel. Streljaštvo je standardni sport u programu modernih Olimpijskih igara. ISSF (Svetska sportska streljačka federacija) danas broji preko 160 zemalja članica i spada u najraširenije sportove. Pojedine discipline streljaštva su sastavni delovi višebojskih sportova kao što su biatlon i moderni petoboj. Streljački sportovi se mogu kategorisati prema opremi, daljinama gađanja, metama, vremenskim ograničenjima i stepenu atletizma koji je uključen. Streljački sportovi mogu uključivati timsko i pojedinačno takmičenje, a timski učinak se obično procenjuje sumiranjem rezultata pojedinačnih članova tima. Zbog buke[6] pucanja i velike (i često smrtonosne) energije udara projektila, streljački sportovi se obično izvode ili na određenim stalnim strelištima[7] ili na privremenim strelištima u oblastima udaljenim od naselja. Istorija Glavni članak: Istorija streljaštva Ovo je jedan od najstarijih sportova, jer su se još u starom i srednjem veku održavala takmičenja od gađanja praćkom do luka i strele. Sportsko gađanje lukom i strelom (streličarstvo) održava se i danas i veoma je popularno u nekim zemljama, naročito u SAD. Pronalaskom vatrenog oružja počela su se održavati takmičenja u gađanju vatrenim oružjem. Poznato je da se jedno od prvih takmičenja održalo u Švajcarskoj u XV veku sa tadašnjom puškom arkebuzom. Bilo je veoma popularno i u Rusiji. Streljaštvo kao moderan sport razvio se tek u XIX veku. Osim puškom od 1890. godine počelo je i gađanje pištoljem. Već na 1. Olimpijskim igrama u Atini 1896. streljaštvo je bilo na programu takmičenja. Tada se gađalo pištoljem slobodnog izbora sa 25 m i 50 m, revolverom sa 25 m i vojničkom puškom na 200 m i 300 m. Od tada takmičenje u streljaštvu je ostalu o programu Olimpijskih igara i danas. Discipline su menjane nekoliko puta. U Lionu je održano prvo međunarodno takmičenje 1897. koje je kasnije priznato kao prvo svetsko prvenstvo. Učestvovali su takmičari iz pet zemalja: Italije, Holandije, Norveške, Švajcarske i Francuske. Godine 1907. osnovan je Međunarodni streljački savez (franc. Union Internationale de Tir) skr. UIT. (engl. International Shooting Union) ISU, koji je 1998 modifikovao naziv u (engl. International Shooting Sport Federation) skr. ISSF - Međunarodna sportska streljačka federacija.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pero Trutin i Milan Ćirić Lov i lovačko oružje Crvena Zastava, Kragujevac, 1976. mek povez, crno bele ilustracije1168 str, 19.5 cm Lov je naziv za metode i načine lovljenja divljači i ujedno primarna grana privrede.[10] Obuhvata traženje, dočekivanje, posmatranje, hvatanje, žive divljači, čuvanje divljači, prihrana u teškim uslovima, uzgoj i puštanje ptica i divljači,sakupljanje jaja pernate divljači, kao i planski odstrel. Osim snabdevanja hranom, lov može biti i sredstvo kontrole populacije. Zagovornici lova navode da regulisani lov može biti neophodna komponenta[11] savremenog upravljanja divljim životinjama, na primer da pomogne u održavanju zdravog udela životinjske populacije u okviru ekološke nosivosti životne sredine kada nema prirodnih kontrola, poput prirodnih predatora,[12][13] ili za finansiranje programa uzgoja i održavanja prirodnih rezervata i konzervacionih parkova. Međutim, prekomerni lov je takođe u velikoj meri doprineo ugrožavanju, istrebljenju i izumiranju mnogih životinja.[14][15] Neki aktivisti za prava životinja i borci protiv lova smatraju lov okrutnim, izopačenim i nepotrebnim krvavim sportom.[16][17] Određene lovačke prakse, poput torskog lova i aukcijski plaćenih/podmićenih trofejnih tura (posebno u siromašnim zemljama), čak i neki lovci smatraju neetičkim i eksploatatorskim. Istorija lova Lov je najstarije ljudsko zanimanje, staro kao i sam čovek, važno za njegov život i opstanak. Želja za lovom ostala je i kod savremenog čoveka sačuvana kao instinkt pradavnog vremena, kada je njegova egzistencija zavisila od snage da se odbrani od divljih zveri ili od umešnosti da od ulovljenih životinja osigura hranu i toplu odeću. U najstarijem dobu lovac je bio nomad, a lovio je sekirom i kopljem, ili je lovinu hvatao u klopke i jame. Tako je bilo sve do Neolita, kada je pripitomio prvu životinju i time udario temelj stočarstvu, a lov postao sekundarni izvor hrane i privilegija. Tokom gvozdenog doba čovek počinje da lovi na konju i koristi luk i strelu, a pojavljuju se i prve lovne ptice. U antičkom periodu lov služi za sticanje ratnih veština. U Rimskom carstvu jedino robovi ne smeju loviti. U srednjem veku lov prelazi isključivo u ruke vladara i plemstva, čime gubi pređašnji karakter. Postaje sastavni deo viteštva i smatra se jednom od viteških disciplina. Nasuprot vlasteli, seljacima je ova aktivnost bila zabranjivana. Pojavljuju se prvi propisi koji za seljake koji ih prekrše propisuju sve teže kazne, da bi u 15. i 16. veku lov postao monopol viših društvenih klasa. Kmetovi su, kao potlačeni društveni sloj, trpeli štetu od divljači na svojim usevima, a da pri tome nisu imali pravo da ih zaštite. Zbog toga se dešavalo da su, uprkos kaznama, često lovili iz nužde, da bi zaštitili svoje useve ali i da bi se prehranili. Vlastela organizuje velike grupne lovove kao predigre za ratne pohode. Glavno oružje je luk i strela, sve do 14. veka, kada se pojavljuje prva puška, što dovodi do potiskivanja dotadašnjih načina lova. Krajem 18. i u 19. veku dolazi do stvaranja socijalno-političkih pokreta koji dovode do razrešenja feudalnih odnosa, što donosi i veliki preokret u pogledu lovstva. Lov postaje slobodan i pristupačan svakome. Međutim, ubrzo se uvidelo da, zahvaljujući preširokoj slobodi, strada divljač. Zato se već krajem 19. veka donose prvi zakoni o lovu, koji uzimaju u zaštitu divljač, određuju granice i pravo lovljenja i izglađuju sukobe između lovaca i poljoprivrednika. Zahvaljujući razvoju lovnog prava situacija se značajno popravila. Fondovi divljači su se oporavili, a urađene su i evidencije lovaca i lovnog prostora. Time je na neki način je zaštićena i životna sredina, što se može smatrati začecima razvoja ekološke svesti.