edicija klasici jugoslovenskisveukupne knjizevnosti narodne i umetnicke izdavač narodno delo tipografija 1932/1935 tvrdi povez 447 + 463str jako lepo ocuvane sadrzaj: knjiga 1.-trpen spasen -zenidba ljube cekmezica -poeta i advokat -pita hiljadu forinata -vasa respekt knjiga 2.-stari i novi majstori -lazni maksim najskuplja koza -cudan svet -knez u kupatilu -

1. Tvrd povez, kataloski broj na prvih par stranica, sem toga bez pisanja, nema omot, malo korice zaprljane, rub izbledeo, za svoje godine odlicna 4+\n2. Tvrd povez, kataloski broj na prvih par stranica, sem toga bez pisanja, nema omot, malo korice zaprljane, za svoje godine odlicna 5-\n\nPepeo 1, Pepeo 2, Kratke price Narodna prosveta - Biblioteka stranih pisaca Besplatna dostava se vrši putem Pošte i to kao CC paket (dostava na kućnu adresu). Ukoliko želite neki drugi skuplji način dostave razlika u ceni se doplaćuje.

Ernest Dzons - Zivot i delo Sigmunda Frojda 1 i 2 tvrdi povez, odlicno ocuvane, na predlistu ima potpis POLICA 54

K11 U dobrom stanju! Sadrzaj: - Huan Oktavio Prens: Poslanica iz novog sveta - Danijel Dragojevic: Pustolovina - Ponti: Izrazavanje i deciji crtez - Pontalis: Postavljanje problema nesvesnog u pontijevom delu - Leo Levental: Individuum i teror - Istorija i teror - Rene Lovrencic, Ivan Jankovic, Slobodan Drakulic, Katarina Tomasevski, Milan Kovacevic - Lidija Cukovska: Prema Smrti - Arijadna Efrona i Boris Pasternak: Pisma iz progonstva - Sande Stojcevski: Uvece - Nina Zivancevic: Ja te odavno nisam videla - Mira Markovic: Preskakanje stvarnosti - Rade Kuzmanovic: Usresredjenost i pokret u jeziku - Georgi Stardelov: Kriticki dijalog sa svojim vremenom - Milan Topolovacki: Snajderova dramaturgija Svet Knjiga: - Apoliner, Fasbinder, Jasiha, Kjerkegora i Mitermana. Lazarevic, Pasternak, Pavic, Poddjakova, Tucića, Žićek - Mladen Machiedo: Nekoliko `Džepnih` iskara io o prevodjenju - Sava Babic: Kotrljanje velikog kamena - Žorž Dibi: Mladost zapadnog hriscanstva - Pol Valeri: Soma i Tes

DELO Jacques Derrida / Tekst 2A Delo, 1992. DELO, januar-februar, 1992, XXXVIII 1-2 403 strane. Korice malo zaprljane. Unutra odličan. s

Sabrana dela A DŽ. Kronina Komplet se sastoji od 10 knjiga, ovom kompletu nedostaje br.6 PESMA ŠEST PENIJA 1. Citadela 2. Zvezde gledaju s neba 1 3. Zvezde gledaju s neba 2 4. Španski baštovan 5. Dama s karanfilima 6. 7. Noćna sestra 8. Judino drvo 9. Čarobni sneg 10. Druga strana Pisac: A. Dž. Kronin Izdavac: IRO Bratstvo jedinstvo Izdanje: 1980 Povez: Tvrdo koričenje, zlatno tisak. Broj strana: komplet Format: 20 cm Tiraž: 10000

S. S. MEREŠKOVSKI - VARKRSLI BOGOVI 1- 2 ILUSTROVANO IZDAVAČ: NARODNO DELO BEOGRAD OKO 1930 STRANA: 837 TVRDOG POVEZA STANJE: KOD KNJIGE 1 OD GORE FLEKA NA GORNJEM ČOŠKU KOJA SE PO BOČNOJ MARIGINI PROTEŽE KROZ CELU KNJIGU, KOD KNJIGE 2 NEPRIMETNA FLEKA DOLE NA ČOŠKU SPOČETKA BEZ DALJIH POSLEDICA, UNUTRAŠNJOST OČUVANA, OCENA: 4 KNJIGE KAO NA SLICI, DOSTAVU PLAĆA KUPAC, 257

OMOT KAO NA SLIKAMA CD 1 - 5- CD 2 - 5 Label: Columbia – COL 469058 2 Series: Two Originals Format: Box Set, Compilation, Fatbox Country: Germany Released: 1992 Genre: Latin, Pop Style: Flamenco Luna De Fuego 1-1 Amor D`Un Dia 4:47 1-2 Luna De Fuego 3:28 1-3 Calaverada 2:39 1-4 Galaxia 2:54 1-5 Ruptura 4:26 1-6 Gipsyrock 3:54 1-7 Viento Del Arena 4:47 1-8 Pricessa 3:22 1-9 Olvidado 2:31 1-10 Ciento 3:19 Allegria 2-1 Pena Penita 3:09 2-2 Allegria 2:35 2-3 La Dona (Dédiée A Brigitte Bardot) 3:19 2-4 Solituda 2:31 2-5 Sueno 3:15 2-6 Djobi, Djoba 3:30 2-7 Un Amor 3:42 2-8 Papa, No Pega La Mama 2:55 2-9 Pharaon 3:58 2-10 Tristessa 3:27 2-11 Recuerda 4:58

1. Ivo Andrić. `Nemirna godina : pripovetke.` Sabrana dela Ive Andrića. 5, Beograd: Prosveta, 1963. 2. Ivo Andrić. `Žeđ : pripovetke.` Sabrana dela Ive Andrića. 6, Beograd: Prosveta, 1963. 3. Ivo Andrić. `Jelena, žena koje nema : pripovetke.` Sabrana dela Ive Andrića. 7, Beograd: Prosveta, 1963. 4. Ivo Andrić. `Znakovi : pripovetke.` Sabrana dela Ive Andrića. 8, Beograd: Prosveta, 1965. 2. izd. 5. Ivo Andrić. `Deca : pripovetke.` Sabrana dela Ive Andrića. 9, Beograd: Prosveta, 1965. 2. izd. Spolјa kao na slici, a unutra lepo očuvano. Tvrd povez; 20 cm. Ukupno 1.450 str. Anikina vremena Aska i vuk Deca Put Alije Đerđeleza Most na Žepi…

Stvarnost časopis za književnost i kulturu br.1-2 januar-februar 1993. o njemu i njegovim delima govore: Lakušić Vojvodić Komarica Dubak i mnogi drugi... dobro očuvana JAN.22

Autor - osoba Fiori, Umberto Naslov Govoriti zidu / Umberto Fjori ; izbor i prevod sa italijanskog Dejan Ilić Vrsta građe poezija Jezik srpski Godina 2001 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Rad, 2001 (Beograd : Sprint) Fizički opis 106 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Ilić, Dejan Zbirka Biblioteka Uspon ; knj. 2 Napomene Prevodi dela: 1. Esempi ; 2. Chiarimenti ; 3. Tutti / Umberto Fiori. UMBERTO FJORI Stvarnost je, kod Fjorija, data na nekoj vrsti distance koja ne isključuje prisan odnos sa stvarima. Stvari možda ostaju nedokučive i strane (strane i sebi, otuda ravnodušne i zavodljive), ali su subjektu ipak drage i srodne: „Cirkulišemo/ u jednoj prisnoj sceni:/ oblaci, zidovi, stabla; ali ne možemo/ da ih zagrlimo, shvatimo do kraja./ Daleko smo od pravih stvari/ koje su oko nas./ Pravimo grešku.“ Pejzaž grada ili „prirode“, naše okruženje, zacelo je jedna prisna scena, postoje neke telesne senzacije, možda čitava erotologija kliženja tela kroz prostor, ali kako prostor, tako i stvari u njemu, samo nas privlače, zavode, ostajući nam uvek strane, bitno distancirane i povučene u sebe, kao neka retraktilna bića koja nam izmaknu čim posegnemo za njima. Mi, dakle, ne možemo da „se vratimo“ stvarima, ili, kako kaže pesnik, ne možemo da ih „zagrlimo“, nemamo gde da to učinimo jer je reč o jednom spoljašnjem prostoru, glatkom i sjajnom, o spoljašnjim senzacijama bez sećanja (zaboravnim, senilnim). Iza stvari nećemo nikada naći njihovu kuću u koju bismo mogli da se vratimo, nego uvek i samo čistinu, novi spoljašnji prostor, novo otvaranje, novu prazninu koja se ponavlja, klizi, privlači, pustinju koja nas okružuje, ali i mesto s kog govorimo, mesto poezije. – Dejan Ilić Ove pesme žive od figure poređenja, održavaju se na pronicljivoj upotrebi, neretko genijalnoj, jednog običnog „kao“, istinskom stožeru na kom se okreće, odapinje i razrešava svaka pesma... Eksplicitno poređenje već je decenijama (možda oduvek) užas pesnika koji ga, odveć često, ukidaju, ili nastoje da od poređenja naprave analogiju, nešto magično i misteriozno – odveć često, međutim, nešto besmisleno i nemotivisano. Fjori je, dakle, povratio jeziku jedan od uobičajenih aspekata „normalnog“ jezika... – Đorđo Manakorda MG112

Izdavač: Kultura, Beograd Prevod: Borivoje Nedić, Živojin Simić Predgovor: Hugo Klajn Povez: tvrd sa omotom Broj strana: XX + 579 Potpisana, malo selotejpa na omotnici, vrlo dobro očuvana. S A D R Ž A J: Komedije Bernarda Šoa (dr Hugo Klajn) 1. Zanat gospođe Vorn 2. Kandida 3. To se nikad ne zna 4. Đavolov učenik 5. Cezar i Kleopatra 6. Lekar u nedoumici 7. Androkle i lav 8. Pigmalion (K-154)

Lav Nikolajevič Tolstoj. 1. `Obiteljska sreća / L. N. Tolstoj : Obiteljska sreća, Polikuška, Smrt Ivana Iljiča, Vlast Tame, Plodovi prosvjete, Živi leš, Uspomene ; preveli Vladimir Babić...et. al.`. Izabrana djela L. N. Tolstoja. Zagreb: Matica hrvatska, 1962. 2. izd. 520 str. ; 20 cm. 2. `Uskrsnuće / L. N. Tolstoj ; preveo Iso Velikanović ; priredio Jakša Kušan.` Izabrana djela L. N. Tolstoja. Zagreb: Matica hrvatska, 1962. 3. izd. 459 str. ; 20 cm. 3. `Ana Karenjina. Knj. 1 / L. N. Tolstoj ; preveo Krunoslav Pranjić.` Izabrana djela L. N. Tolstoja. Zagreb: Nakladni zavod Matice hrvatske, 1977. 9. izd. 461 str. ; 20 cm. 4. `Ana Karenjina. Knj. 2 / L. N. Tolstoj ; preveo Krunoslav Pranjić.` Izabrana djela L. N. Tolstoja. Zagreb: Nakladni zavod Matice hrvatske, 1977. 9. izd. 432 str. ; 20 cm. 5. `Detinjstvo ; Dečaštvo ; Mladost.` Sabrana dela Lava Nikolajeviča Tolstoja. 1, Beograd: Prosveta : Rad, 1978. 594 str., [1] list s autorovom slikom : 20 cm. 6. `Drame.` Sabrana dela Lava Nikolajeviča Tolstoja. 11, Beograd: Prosveta : Rad, 1983. 656 str. : 20 cm. Korice vidite, unutra požutelo od starosti, ali solidno. Ukupno 3,5kg.

Izida i Oziris Plutarhovo delo predstavlja nezaobilazan doprinos grčke filosofske misli s kraja 1. i početka 2. veka naše ere o egipatskim mitovima i božanstvima. Traktat O Izidi i Ozirisu pisan je na osnovu knjiga, tj. prvih izvora ali i svešteničkih kazivanja. Izvori kojima se najčešće Plutarh koristi su Herodot i Diodor Sicilijski, dok se unutar samog teksta Plutarh poziva na brojne autore i dela.

Arčibsld Kronin 1- 6 Bratstvo jedinstvo Novi Sad 1966 , Biblioteka Izabrana djela, kolo III , tvrd povez, format 13 x 20 cm , zlatotisak, sadrži sledeće naslove : 1: Zvezde gledaju s neba 1 , 2: Zvezde gledaju s neba 2 , 3: Pesma šest penija , 4: Judino drvo 5: Noćna sestra , 6: Lekar na San Felipe , K.D.S. P.2. +

Izdavač: Grafos, Beograd Biblioteka Horizonti, kolo IX, knjiga 1 Prevod: Slobodan U. Blagojević Povez: mek Broj strana: 227 Veoma dobro očuvana. Ovih nekoliko Platonovih dijaloga, koji se ovde pojavljuju po prvi put ili iznova u našem prevodu, stoje u senci njegovih velikih, osnovnih dela. No, to nikako ne znači da su ovi dijalozi bez umetničke čari i bez filosofske vrednosti. Kao u ostalim Platonovim delima oboje, i ono estetsko i ono umno (noetsko), izviru iz istog: iz Sokratove ličnosti i iz suprotstavljanja Sokrata i njegovih sagovornika koji tek u tom suprotstavljanju eventualno mogu dobiti određenost Sokratovog postojanja-u-istini. Tako nam se ovde kroz razgovor pojavljuju konkretni likovi dečakâ Teaga, Harmida i Lisida, uvaženih atenskih građana Laheta i Nikije, proroka Eutifrona i sofistâ Eutidema, Dionisodora i Hipije, uz mnoštvo drugih sporednih jednako majstorski ocrtanih u nekoliko poteza. Autentičnost ovih dijaloga uglavnom nije osporavana i već u Antici nalazimo svedočanstva o Platonovom autorstvu. Jedino su Teag i, u manjoj meri, Hipija Veći bili osporavani kao Platonova dela. S A D R Ž A J: 1. Teag 2. Harmid 3. Lahet 4. Lisid 5. Eutifron 6. Euthidem 7. Hipija Veći (K-97)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Izdavač: Knjižara LJ. Joksimovića a redakcija odbora za izdavanje cel. dela Svetozara Markovića. Parna štamparija Narodne radikalne stranke, Beograd, 1892. Meki povez, ćirilica Svetozar Marković (1846—1875) je bio uticajni srpski socijalistički mislilac, političar i publicista druge polovine XIX veka. Izdavao je Radenik, prvi socijalistički list u Srbiji i na Balkanu. Marković je bio žestoki kritičar velikosrpske politike i pionir ideje Balkanske federacije. Odbacio je „istorijsko pravo“, to jest obnovu Dušanovog carstva, kao osnovu rešenja srpskog pitanja. Govorio je da bi pokušaj obnove ove srednjevekovne države, koja i nije bila samo srpska i na čijem prostoru su se odigrali ireverzibilni istorijski procesi, učinili Srbiju na spoljnom planu osvajačkom, a unutra vojno-policijskom državom.[1] Marković je utemeljio federalizam kao konstantu srpske levice, kao alternativu velikodržavnoj ideologiji zasnovanoj na „istorijskom pravu“. On je također odbacio klerikalnu tradiciju kao osnovu za jedinstvo srpskog naroda, povlači liniju razdvajanja sa desnim populizmom Gimnaziju je učio u Kragujevcu i u Beogradu, godine 1863. U Beogradu je započeo studije tehnike, koje je kasnije nastavio u Petrogradu kao stipendista srpske vlade[2]. U Petrogradu je bio uključen u rad ruskih revolucionarnih kružoka. Docnije je prešao da studira u Cirih, u Švajcarskoj, gde je počeo da proučava naučni socijalizam. Kao veoma mlad je počeo da se bavi publicistikom. Zbog članka Srpske obmane, objavljenog u novosadskoj Zastavi izgubio je stipendiju, pošto je u ovom napisu napao ceo državni sistem u Srbiji, a posebno birokratiju. Ostavši bez sredstava, vratio se u Srbiju. 1. juna 1871. godine je pokrenuo `Radenik`, prvi socijalistički list u Srbiji i na Balkanu.[3] U njemu su po prvi put objavljeni, u nastavcima, Marksov Građanski rat u Francuskoj i dva poglavlja iz Kapitala. Radenik izlazi dve godine (1871 - 1872), a potom je 1873. u Kragujevcu izdavao list Javnost. Zbog napada na vlast, godine 1874. osuđen je na devet meseci zatvora, iz kojeg je izašao teško narušenog zdravlja. Ubrzo ga je, u dvadeset devetoj godini pokosila tuberkuloza. Preminuo je 1875. godine u Trstu. Ideje Radenik, socijalističke novine koje je izdavao Svetozar Marković. Društvena teorija Svetozar Marković je, za razliku od mislilaca marksističke tradicije, smatrao da nije nužno za svako društvo da prođe sve stepene istorijskog razvoja. On je verovao da Kneževina Srbija može preskočiti kapitalizam i pravo iz pred-kapitalističkih početi da razvija socijalistički oblik društvenog uređenja, zasnovan na tradicionalnim seoskim zadrugama. Kritika velikosrpske politike Svetozar Marković je u svojim delima prvi put, i to kritički, upotrijebio izraz Velika Srbija: “ Čim se monarhična vlada utvrdila u zemlji, ona je odmah počela pomišljati da rasprostrani granice svoje vlasti i van Srbije ... Misao da se Bosna i Hercegovina sjedine sa Srbijom počela se širiti i u Srbiji i kod tamošnjeg naroda. To je bilo načelo politike koja je poznata pod imenom Velika Srbija.[4] ” Marković je velikosrpsku politiku Kneza Mihajla smatrao ništavnom, jer su protiv nje bile neodoljive prepone. Prva i najjača prepona je bila nezavisna Crna Gora, koja je imala iste pretenzije na Hercegovinu, Bosnu i Staru Srbiju kao i Srbija, i koja je jasno težila da osnuje sasvim nezavisnu srpsku državu. Druga snažna prepona je bila bosanska vlastela sa njenim davnašnjim pravima. Marković je verovao da je nemoguće dobiti Bosnu mirnim putem ukolko se vlasteli ne ujamče njena starinska prava, što bi značilo ostaviti bosansku raju u ropstvu. Dobiti Bosnu ratom, znači uništiti domaću aristokraciju, a kad bi se raja oslobodila od ropstva, `da li bi se ona slagala da dođe pod srpske pandure, kapetane i ostale gospodare?`[5] Marković je smatrao da opasnost poduhvata Velike Srbije leži u činjenici da srpski narod živi izmešan sa drugim narodima, bez jasno određenih geografskih i etnografskih granica, tako da bi morao »uzeti ulogu osvajača« prema susedima: Kneževina Srbija u Markovićemo vreme (sredinom 19. veka). “ Srpski narod se s jedne strane meša s Bugarima, s druge s Hrvatima i s treće s Rumunima, a dva naroda, Bugari i Hrvati, njegovi su najbliži rođaci po krvi i jeziku. Gde su granice „sjedinjenih Srba“, nove srpske države? To je teško ostvariti, ako ne želimo da se posvađamo sa svim tim narodima ... Srpski narod nema nikakvih geografskih ili etnografskih granica kojima bi bio određen kao jedna jedinstvena celina. Da bi se stvorila država od pet do pet i po miliona Srba, srpski narod bi morao da bude u neprijateljskom odnosu s Bugarima, Hrvatima i Rumunima. Morao bi da preuzme ulogu osvajača, kako to Mađari danas čine.[6] ” Svetozar Marković, koji se i sam zalagao za oslobođenje Srba koji žive pod osmanskom ili habzburškom vlašću, izričito je odbijao ulogu Kneževinu Srbiju kao „Pijemonta Južnih Slovena“ i politiku teritorijalne ekspanzije Srbije, koja bi pripojila i mešovite oblasti.[6] On je smatrao da svaka nacija treba u svom političkom i društvenom životu da bude samostalna, da ne bude potčinjena ni jednoj drugoj naciji.[6] Marković je izričito odbacivao pozivanje na „istorijska prava“ rečima: „princip nacionalnosti odriče se svih istorijskih prava.“[6] Posebno je smatrao štetnim ujedinjenje srpskih zemalja pozivanjem na Dušanovo carstvo, jer su Srbi njegovog vremena živeli u četiri države (Austrija, Turska, Srbija i Crna Gora) čija se istorijska prava „teško mogu uskladiti“.[6] Umesto toga, Marković predlaže stvaranje Balkanske federacije, odnosno saveza srpskog naroda sa drugim balkanskim i južnoslovenskim narodima.[7] Marković naglašava da bi nova srpska država, nastala osvajanjem, po nuždi postala vojnopolicijska i snagu bi trošila u odbrani od spoljnih neprijatelja, zanemarujući sopstveni umni i kulturni razvitak.[7] Marković ocenjuje da ideja Velike Srbije ide u prilog politici koja teži da u zemlji utvrdi neograničenu moć dinastije Obrenović.[6] On je ovu „veliku misao“ smatrao izgovorom za zanemarivanje daleko važnijih unutrašnjih pitanja Kneževine Srbije, upozoravajući da se »revolucionarna ideja o jedinstvu srpskog naroda pretvorila u ideju štetnu po narodne interese«.[7] Književna kritika Svetozar Marković bio je prvi pobornik realističkog pravca u književnosti i socijalistički teoretičar. Svu svoju delatnost usmerio je u pravcu rešavanja političkih problema i pripreme masa za ostvarivanje građanskih prava revolucionarnim putem. Njegovo glavno delo, Srbija na istoku, raspravlja o društvenim, ekonomskim i političkim problemima Srbije sa socijalističkih pozicija. Vrlo rano je pokazao interesovanje i za književne probleme, obrazujući se pod uticajem Černiševskog, Hercena i Dobroljubova. U jeku procvata romantizma u srpskoj književnosti, objavio članak je Pevanje i mišljenje, i potom raspravu Realni pravac u nauci i životu, (1871 - 1872), kojima je pokušao da izazove preokret u srpskoj književnosti. Po Markoviću, pesnici su bili krivi za rđav ukus publike, sujeverje naroda i odsustvo jasnih socijalnih i kulturnih perspektiva tadašnjeg srpskog društva. On pritom nije štedeo ni najveće pesnike našeg romantizma, Lazu Kostića i Đuru Jakšića, dok je prema Jovanu Jovanoviću Zmaju imao više obzira. Uz kritiku tadašnjeg pesništva, Marković je oštro kritikovao i ondašnju proznu književnost, pri čemu je njegov članak Realni pravac u nauci i književnosti bio široko zasnovana i utemeljena rasprava, zasnovana na naučnom socijalizmu, o istorijskim zakonitostima u društvu i o društvenim procesima koji su doveli do trijumfa naučnog gledanja na te zakonitosti i procese. Po njemu ti naučni zakoni i procesi važe i za umetnost, pa prema tome i za poeziju. Njegovi članci imali su veoma veliki uticaj na dalji tok razvoja srpske književnosti, a posebno na stvaralaštvo mlade generacije književnika.

Aristotel. 1. `Metafizika / prijevod s izvornika i sedmojezični tumač temeljnih pojmova (grčki, latinski, engleski, francuski, njemački, ruski, novogrčki) Tomislav Ladan ; predgovor Ante Pažanin.` Djela. Zagreb: Liber, 1985. LII, 408 str. ; 22 cm. 2. `O pesničkoj umetnosti.` Prevodi Miloša N. Đurića. 4, Beograd: Dereta, 2002. 1. Deretino izd. 238 str. ; 17 cm. Lepo očuvano.

Autor: Džon Mark DeMatis, Majk Plug Izdavač: Beli put Br.strana: 144+144 God.izdanja: 2008. Povez: Meki povez, 250x125 Abadazad je serijal koji je delom roman, delom strip – i pred čitaoce svih uzrasta donosi potpuno novi i originalan pristup pričanju priča. Kejt i njen brat, Meti, odrastaju u velikom gradu i život im nije nimalo lak. Zbog toga oni vole da čitaju ABADAZAD, serijal knjiga napisanih pre više od sto godina. A onda počinje da se dešava gomila misterioznih stvari...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice radio: Radomir Stevic Ras John Boynton `J. B.` Priestley, OM (/ˈpriːstli/; 13. septembar 1894 – 14. august 1984) bio je engleski književnik, publicist i radio-komentator. Najpoznatiji je kao autor vatrenih propagandnih govora na radiju tokom bitke za Britaniju, a za koje se smatra da su značajno digli moral britanske javnosti u najkritičnijem trenutku Drugog svjetskog rata. Njegove ljevičarske socijalističke ideje, odnosno zalaganje za sistem države blagostanja su ga potakle da 1942. godine stane na čelo kratkotrajne Stranke zajedničkog bogatstva u službenoj opoziciji Churchillovoj ratnoj vladi. Radomir Stević Ras (26. februar 1931 — 22. novembar 1982)[1] je bio srpski slikar, ilustrator i dizajner. Bio je i osnivač i vlasnik privatnog pozorišta u bivšoj Jugoslaviji koje je ekskluzivno predstavljalo radove domaćih autora. Biografija Ras je rođen u selu Prekopuce (Toplički okrug). Bio je treće dete Borivoja i Krune Stevića. Po završetku školovanja za obradu metala (po raznim pokrajinskim gradovima u Srbiji) odlazi u Beograd da studira na beogradskoj Akademiji umetnosti kod profesora Mihajla S. Petrova.[2] Radovi Radomira Stevića Rasa izloženi su u Gutenberg muzeju u Majncu, Nemačka; Ruska akademija nauka, Moskva, Rusija; Kraljevska biblioteka Belgije, Brisel, Belgija; Fords muzej, San Francisko, SAD i Narodni muzej Srbije, Beograd, Srbija. Njegova najznačajnija dela su: 1. Azbuka po Rasu. 2 Ilustracije za knjige Branka Miljkovića `Krv što žari`, Matije Bećkovića `Vera Pavldoljska`, Dositeja Obradovića `Pismo Haralamiju`, Filipa Višnjića `Početak bune protiv dahija` i `Srbija` Oskar Davičo. 3. Eva za Šarojana (naslov slike). Ras je bio oženjen Evom Ras (srpska glumica, književnica i slikarka). Eva je bila njegova muza i model za mnoge njegove slike. Bio je otac pisca i novinara Vuka Stevića Rasa (1957 - 2017), a takođe i najmlađeg objavljenog srpskog pisca Krune Rasa (1969 - 1993). Ras je preminuo 22. novembra 1982. godine u Beogradu.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Priredila: Marija Kleut Vuk Stefanović Karadžić (Tršić, 6. novembar 1787 — Beč, 7. februar 1864) je bio srpski filolog, reformator srpskog jezika, sakupljač narodnih umotvorina i pisac prvog rečnika srpskog jezika.[1] Vuk je najznačajnija ličnost srpske književnosti prve polovine XIX veka.[2] `Rođen u vrijeme zlo i mučno, u dane kada se činjaše da je skoro ugašen život srpskog naroda. Vuk je stao na snagu u vrijeme junačko`.[3] Stekao je i nekoliko počasnih doktorata.[4] Imao je nekoliko braće i sestara koji su umrli. U tadašnje vreme se verovalo da je to zbog duhova i veštica. Posle smrti dosta njegove braće njegovi roditelji su mu dali ime Vuk da bi to ime oteralo duhove i veštice Učestvovao je u Prvom srpskom ustanku kao pisar i činovnik u Negotinskoj krajini, a nakon sloma ustanka preselio se u Beč, 1813. godine. Tu je upoznao Jerneja Kopitara, cenzora slovenskih knjiga, na čiji je podsticaj krenuo u prikupljanje srpskih narodnih pesama, reformu ćirilice i borbu za uvođenje narodnog jezika u srpsku književnost. Vukovim reformama u srpski jezik je uveden fonetski pravopis, a srpski jezik je potisnuo slavenosrpski jezik koji je u to vreme bio jezik obrazovanih ljudi. Tako se kao najvažnije godine Vukove reforme ističu 1818, 1836, 1839, 1847. i 1852. Vuk Stefanović Karadžić je rođen 1787. godine u Tršiću blizu Loznice, u porodici u kojoj su deca umirala, pa je po narodnom običaju, dobio ime Vuk kako mu veštice i duhovi ne bi naudili. Njegova porodica se doselila iz Crne Gore iz Drobnjaka. Majka Jegda, devojački Zrnić, rodom je iz Ozrinića kod Nikšića. Pisanje i čitanje je naučio od rođaka Jevte Savića Čotrića, koji je bio jedini pismen čovek u kraju. Obrazovanje je nastavio u školi u Loznici, ali je nije završio zbog bolesti. Školovanje je kasnije nastavio u manastiru Tronoši. Kako ga u manastiru nisu učili, nego terali da čuva stoku, otac ga je vratio kući. Na početku Prvog srpskog ustanka, Vuk je bio pisar kod cerskog hajdučkog harambaše Đorđa Ćurčije. Iste godine je otišao u Sremske Karlovce da se upiše u gimnaziju, ali je sa 17 godina bio prestar. Jedno vreme je proveo u tamošnjoj bogosloviji, gde je kao profesor radio Lukijan Mušicki. Ne uspevši da se upiše u karlovačku gimnaziju, on odlazi u Petrinju, gde je proveo nekoliko meseci učeći nemački jezik. Kasnije stiže u Beograd da upozna Dositeja Obradovića, učenog čoveka i prosvetitelja. Vuk ga je zamolio za pomoć kako bi nastavio sa obrazovanjem, ali ga je Dositej odbio. Vuk je razočaran otišao u Jadar i počeo da radi kao pisar kod Jakova Nenadovića. Zajedno sa rođakom Jevtom Savićem, koji je postao član Praviteljstvujuščeg sovjeta, Vuk je prešao u Beograd i u Sovjetu je obavljao pisarske poslove. Kad je Dositej otvorio Veliku školu u Beogradu, Vuk je postao njen đak. Ubrzo je oboleo i otišao je na lečenje u Novi Sad i Peštu, ali nije uspeo da izleči bolesnu nogu, koja je ostala zgrčena. Hrom, Vuk se 1810. vratio u Srbiju. Pošto je kraće vreme u Beogradu radio kao učitelj u osnovnoj školi, Vuk je sa Jevtom Savićem prešao u Negotinsku krajinu i tamo obavljao činovničke poslove. Nakon propasti ustanka 1813. Vuk je sa porodicom prešao u Zemun, a odatle odlazi u Beč. Tu se upoznao sa Bečlijkom Anom Marijom Kraus, kojom se oženio. Vuk i Ana imali su mnogo dece od kojih su svi osim kćerke Mine i sina Dimitrija, umrli u detinjstvu i ranoj mladosti (Milutin, Milica, Božidar, Vasilija, dvoje nekrštenih, Sava, Ruža, Amalija, Aleksandrina). U Beču je takođe upoznao cenzora Jerneja Kopitara, a povod je bio jedan Vukov spis o propasti ustanka. Uz Kopitarevu pomoć i savete, Vuk je počeo sa sakupljanjem narodnih pesama i sa radom na gramatici narodnog govora. Godine 1814. je u Beču objavio zbirku narodnih pesama koju je nazvao „Mala prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica“. Iste godine je Vuk objavio „Pismenicu serbskoga jezika po govoru prostoga naroda napisanu“, prvu gramatiku srpskog jezika na narodnom govoru. Nekadašnja zgrada Velike škole u Beogradu, danas Vukov i Dositejev muzej. Iduće godine je izdao drugu zbirku narodnih pesama pod imenom „Narodna serbska pesnarica“. Zbog problema sa knezom Milošem Obrenovićem bilo mu je zabranjeno da štampa knjige u Srbiji, a jedno vreme i u austrijskoj državi. Svojim dugim i plodnim radom stiče brojne prijatelje, pa i pomoć u Rusiji, gde je dobio stalnu penziju 1826. godine. U porodici mu je ostala živa samo kćerka Mina Karadžić. Sjedinjenjem Magistrata i Suda beogradskog u proleće 1831. godine, Vuk Karadžić je imenovan 29. marta 1831. za predsednika te institucije, što se u današnjim terminima smatra gradonačelnikom Beograda.[5] Kao godina Vukove pobede uzima se 1847. jer su te godine objavljena na narodnom jeziku dela Đure Daničića „Rat za srpski jezik“, „Pesme“ Branka Radičevića, Njegošev „Gorski vijenac“ (pisan starim pravopisom) i Vukov prevod Novog zavjeta, ali Vukov jezik je priznat za zvanični književni jezik tek 1868, četiri godine nakon njegove smrti.[6] Vuk je umro u Beču, 7. februara / 26. januara 1864. godine, popodne, `u Traunovoj kući, u Marokanskoj ulici, u Landštrasima`.[7] Posmrtni ostaci preneseni su u Beograd 12. oktobra 1897. godine i uz velike počasti sahranjeni u porti Saborne crkve, pored Dositeja Obradovića. Počasni je građanin hrvatske prestonice, grada Zagreba.[8] Vukov rad Reforma ćirilice i rad na gramatici i rečniku Vukov grob ispred Saborne crkve u Beogradu Korice Srpskog rječnika iz 1818. Podstaknut Kopitarevim savetom da napiše i gramatiku narodnog jezika, Vuk se prihvatio ovog posla, za koji nije imao dovoljno stručne spreme. Ugledajući se na gramatiku slavenosrpskog jezika, koju je u 18. veku napisao Avram Mrazović Vuk je uspeo da završi svoje delo. Njegova gramatika koju je nazvao „Pismenica serbskoga jezika po Govoru prostoga naroda napisana“, izašla je u Beču 1814. Bez obzira na nesvršenost i nepotpunost, ovo delo je značajno kao prva gramatika govora prostoga naroda. Svestan nesavršenosti svoje Pismenice, Vuk je prihvatio primedbe Kopitara i drugih naučnih radnika, pa je uz prvo izdanje „Srpskog rječnika“ iz 1818. objavio i drugo, prošireno izdanje svoje gramatike. U rečniku je bilo 26.270 reči koje su se koristile u govoru naroda u Srbiji, Sremu i Vojvodini. Ovo drugo izdanje gramatike je nekoliko godina kasnije (1824) na nemački jezik preveo Jakob Grim. Osnovna vrednost Pismenice je bilo njeno radikalno uprošćavanje azbuke i pravopisa. Vuk je u njoj primenio Adelungov princip: „piši kao što govoriš, a čitaj kao što je napisano“. Raniji pokušaji, poput Save Mrkalja, su bili nesistematski i neuspeli. Vuk je smatrao da svaki glas treba da ima samo jedno slovo, pa je iz dotadašnje azbuke izbacio sve nepotrebne znakove, koja su se pisala iako nisu imala svojih glasova. Stara slova je podržavala Srpska pravoslavna crkva, koju je u njima videla neku vrstu veze kulture i pismenosti sa religijom. Vuk je stvorio nove znake tako što je pojedina slova spojio sa tankim poluglasom (л + ь -> љ, н + ь -> њ). Izgled slova ђ je prihvatio od Lukijana Mušickog, џ je uzeo iz nekih starih rumunskih rukopisa, a ћ iz starih srpskih rukopisa. Uzimanje slova j iz latinice su mu njegovi protivnici iz crkvenih krugova pripisivali kao najteži greh, uz optužbe da radi na pokatoličavanju srpskog naroda. Iz staroslovenske azbuke Vuk je zadržao sledeća 24 slova: А а Б б В в Г г Д д Е е Ж ж З з И и К к Л л М м Н н О о П п Р р С с Т т У у Ф ф Х х Ц ц Ч ч Ш ш Njima je dodao jedno iz latinice: Ј ј I pet novih: Lj lj Nj nj Ć ć Đ đ Dž dž Izbacio je sljedeća slova: Ѥ ѥ (je) Ѣ, ѣ (jat) І ї (i) Ѵ ѵ (i) Ѹ ѹ (u) Ѡ ѡ (o) Ѧ ѧ (mali jus) Ѫ ѫ (veliki jus) Ы ы (jeri, tvrdo i) Ю ю (ju) Ѿ ѿ (ot) Ѳ ѳ (t) Ѕ ѕ (dz) Щ щ (št) Ѯ ѯ (ks) Ѱ ѱ (ps) Ъ ъ (tvrdi poluglas) Ь ь (meki poluglas) Я я (ja) U početku Vuk nije upotrebljavao slova f i h. Slovo h je dodao u cetinjskom izdanju „Narodnih srpskih poslovica“ iz 1836. godine. Karadžić je 1839. godine izbacio jotovanje glasova d i t u srpskom književnom jeziku. Za drugo izdanje „Srpskog rječnika“ Vuk je prikupljao građu iz govora stanovništva Crne Gore, Dubrovnika, Dalmacije i Hrvatske. Ovo izdanje je objavljeno u Beču 1852. godine, i u njemu se našlo 47.427 reči. Ovo izdanje Rječnika na nemački je preveo Jakob Grim. Do kraja svog života Vuk je radio na daljem prikupljanju građe, ali ga je smrt sprečila da spremi i treće izdanje. To su tek 1898. godine učinila dvojica njegovih poštovalaca, Pera Đorđević i Ljubomir Stojanović. Borba za uvođenje narodnog jezika u književnost Izgled Vuka St. Karadžića u vreme rada na zakoniku i slanja čuvenog pisma „od pet tabaka“ knezu Milošu (ulje na platnu Dimitrija Lektarija 1832, Narodni muzej u Beogradu) Vuk Karadžić, litografija Jozefa Krihubera. Tokom rada na gramatici, rečniku i izdavanju narodnih pesama, Vuk je počeo da se bavi pitanjem književnog jezika, koji je u njegovo vreme predstavljao haotičnu mešavinu. Stara srpska književnost razvijala se na srpskoj redakciji staroslovenskog jezika sve do početka 19. veka. U 18. veku došlo je do snažnog uticaja ruskih crkvenih knjiga na književni život Srba. Elementi ruskog jezika su sve više prodirali u dotadašnji crkveno-književni jezik i tako je stvoren veštački rusko-slovenski jezik, koji je u Vukovo vreme bio zvanični jezik crkve, škola i književnosti. Školovani ljudi učili su iz knjiga na starom jeziku, unoseći u njega elemente ruskog i srpskog narodnog jezika. Na taj način stvoren je slavenosrpski jezik, kojim se pisalo kako je ko znao. Takva nesređena situacija je bila osnova sa koje je Vuk krenuo u borbu protiv pisaca stare škole. Borba je počela Vukovom kritikom romana Usamljeni junoša 1815. i Ljubomir u Elisijumu 1817. Milovana Vidakovića. Kritika je bila usmerena na loše piščevo poznavanje jezika, koji je predstavljao nesređenu mešavinu imenskih i glagolskih oblika starog, slovenskog i narodnog jezika. Kako je Vidaković u to vreme bio najpopularniji srpski pisac, pa je ovakav Vukov napad izazvao buru u književnoj javnosti. Pored Vidakovića, u polemici su učestvovali i Joakim Vujić, Lukijan Mušicki, Pavle Berić i Gliša Geršić. Crkva i njeni najviši predstavnici su prednjačili među Vukovim protivnicima. Karlovački mitropolit Stefan Stratimirović, je već posle prvih Vukovih knjiga, dejstvovao preko budimskih vlasti da se onemogući štampanje knjiga. Stratimirović se posebno nije mirio sa Vukovom azbukom, zbog izbacivanja starih ćiriličnih slova i uvođenja slova J, smatrajući to napuštanje pravoslavlja i pokatoličavanjem. Vuk je preveo Novi zavet na srpski 1819. godine i objavio ga, posle 27 godina pokušaja da dobije preporuku, pod naslovom Novi zavjet Gospoda našega Isusa Hrista.[9] Pored srpske crkve, najveći Vukov protivnik je bio Jovan Hadžić, osnivač i predsednik Matice srpske i jedan od najobrazovanijih Srba tog vremena. Hadžić, koji je u početku bio Vukov saradnik, ali su se kasnije razišli po pitanjima jezika, je 1837. počeo polemiku sa Vukom Karadžićem. U spisu „Sitnice jezikoslovne“, Hadžić je dao uputstva za rad budućim gramatičarima. Vuk je potom napisao svoj „Odgovor na sitnice jezikoslovne“, u kom je zamerio Hadžiću na slabom poznavanju narodnog jezika i neprincipijalnosti u pisanju. Vukov odgovor je bio oštar, pa je Hadžić nastavio polemiku napisavši nekoliko članaka i brošura („Utuk I“, „Utuk II“, „Utuk III“...). Polemika između Karadžića i Hadžića je trajala skoro deceniju, a Karadžić je odneo pobedu tek 1847. godine. 1847. Godina 1847. je godina Vukove pobede, i godina u kojoj je konačno dokazao da je srpski narodni jezik jedini pravi jezik Srba, tj. da je staroslovenski jezik mešavina ruskoslovenskog i srpskog narodnog jezika bez čvršćih pravila. Te godine izdate su četiri knjige Vuka i njegovih saradnika: prevod „Novog zavjeta“ sa crkvenoslovenskog na srpski jezik, autor:Vuk rasprava o jeziku „Rat za srpski jezik i pravopis“, Đuro Daničić, „Pesme“,Branka Radičevića „Gorski vijenac“ [a] Petra Petrovića Njegoša Izdavanjem „Gorskog vijenca“, dokazano je da se i najveća filozofska dela mogu pisati čistim srpskim narodnim jezikom. Od 1814. do 1847. godine Vukova pobjeda nije bila izvesna. Iako je njegov rad naišao na odobravanje evropskih filologa i lignvista, on je među samim Srbima imao žestoke protivike, koji su mu prigovarali da njima ne treba prosti, govedarski jezik. Slamajući protivnike u polemikama i štampajući srpske narodne umotvorine, kojima se oduševljavala cijela Evropa, pa čak i najveći evropski pjesnik toga vremena Nijemac Gete, Vuk je svojim protivnicima sve više dokazivao da nisu u pravu. Istovremeno je dobijao sve više pristalica među mlađim srpskim književnim i kulturnim radnicima. Do Vukove pobjede 1847. dolazi upravo zahvaljujući mladom pokoljenju intelektualaca. Te godine su objavljena gore navedena djela kojima je dokazano da se na prostom narodnom jeziku može pisati kako poezija, filozofija tako i sama Biblija, čiji prevod ne zaostaje ni za jednim prevodom na drugi jezik. Djelo Đure Daničića je dokrajčilo višegodišnju Vukovu polemiku sa njegovim glavnim protivnikom Jovanom Hadžićem i potpuno opravdalo Vukovu reformu srpske azbuke i pravopisa. Iako je Vukova reforma ove godine postala stvarnost, trebaće dvadeset i jedna godina da se u Srbiji zvanično prihvati Vukov pravopis. Njegoš o Vukovoj redakciji srpskog jezika Njegoš svjedoči i potvrđuje svoju saglasnost Vukovom prevodu `Novog zavjeta` na srpski jezik (prihvata Vukovu redakciju srpskog jezika)- Beč, 9. oktobra 1833. g.: „ SVJEDODžBA - Kojom mi doljepotpisani svjedočimo da je poznatog srpskog spisatelja g. Vuka Stefanovića Karadžića prevod `Novog zavjeta` na srpski jezik čist i pravilan i da je naša volja i želja da se pomenuti prevod na svijet izda na polzu jezika i duševno spasenije srpskog naroda ... Potpis :vladika crnogorski i brdski Petar Petrović ” [10] Sakupljanje narodnih umotvorina Značke učesnika radne akcije izgradnja Vukovog puta od Vukove kuće do manastira Tronoše Spomenik Vuku na ulasku u selo Jalovik Spomenik Vuku u Valjevu Na beleženju narodnih umotvorina Vuk je počeo da radi odmah po poznanstvu sa Kopitarom. Kopitar je gajio veliku ljubav prema slovenskim narodima, interesujući se naročito za narodne pesme, a nemački kulturni radnici, koji su u svojoj zemlji sakupljali starine i izučavali narodnu prošlost, bili su mu bliski prijatelji. U Beču je Vuk 1814. štampao zbirku narodnih pesama nazvanu „Mala prostonarodna slaveno-serbska pjesnarica“, u kojoj se našlo oko 100 lirskih i 6 epskih pesama. Ovo je bio prvi put da se jezik prostog naroda pojavio u štampi. Iduće godine je izdao drugu zbirku narodnih pesma pod imenom „Narodna serbska pesnarica“, sa oko stotinu lirskih i 17 epskih pesama, koje je zabeležio po Sremu, kod Mušickog u Šišatovcu, Zemunu, Pančevu, Sremskoj Mitrovici i Novom Sadu. U ovoj zbirci su se našle pesme koje su ispevali Tešan Podrugović i Filip Višnjić. Kopitar je u stranim listovima pisao o srpskoj narodnoj poeziji, pa čak i prevodio na nemački jezik. Među zainteresovanim za srpski jezik našli su se Nemac Johan Volfgang Gete i braća Grim. Nova izdanja narodnih pesmama izašla su 1823. i 1824. u Lajpcigu i 1833. u Beču. Nova izdanja počela su izlaziti u šest knjiga od 1841. Zbog velikih štamparskih troškova peta i šesta knjiga su se pojavile tek 1862. i 1864. Posle velikog uspeha sa narodnim pesmama, Vuk je počeo da radi na sakupljanju svih vrsta narodnih umotvorina. Prva zbirka pripovetki „Narodne srpske pripovijetke“ su se štampale 1821. u Beču. U ovom izdanju se našlo 12 pripovedaka i 166 zagonetki. Godine 1853. u Beču je izašlo novo izdanje pripovedaka, koje je Vuk posvetio Jakobu Grimu. Vukova kćerka Mina je sledeće godine prevela pripovetke na nemački jezik. Beleženje narodnih poslovica je išlo paralelno sa sakupljanjem pesama i pripovedaka. Zbog intervencije mitropolita Stratimirovića, bečke vlasti nisu dozvolile izdavanje zbirke bez dozvole budimskih vlasti. Kako je Vuk u to vreme boravio u Crnoj Gori, na Cetinju je 1836. štampao „Narodne srpske poslovice“ koje je posvetio vladici Petru II Petroviću Njegošu. Posle ovog izdanja Vuk je za života objavio još jedno izdanje poslovica. Sakupljanje narodnih običaja Specifičan život srpskog naroda za vreme vladavine Turaka, izolovan od savremenosti, učinio je da se arhaična patrijarhalna verovanja i običaji u njemu dugo očuvali. Stoga je Vuk Karadžić predano radio na opisivanju narodnog folklora. „Srpski rječnik“ je pružio prve bogate opise običaja i verovanja naroda. Tumačeći pojedine reči, Vuk je unosio i opise. Istoriografski rad Pored rada na reformi srpskog jezika i prikupljanju narodnih umotvorina, Vuk Karadžić se bavio i istoriografskim radom. Kao učesnik Prvog srpskog ustanka, Vuk je spremio ogroman materijal o događajima sve do 1814, kao i o vladavini kneza Miloša Obrenovića. Godine 1828. je objavio rad „Miloš Obrenović knjaz Serbiji“. Od obilne građe o Prvom srpskom ustanku, Vuk je izdao samo jedan deo „Praviteljstvujušči sovjet serbski...“, u kom je opisao najvažnije bitke iz Prvog srpskog ustanka i neslogu između srpskih starešina. Najistaknutije vođe Prvog srpskog ustanka Vuk je opisao u nekoliko istorijskih monografija. Tu su obuhvaćeni Hajduk Veljko Petrović, Miloje Petrović, Milenko Stojković, Petar Dobrnjac, Hadži Ruvim i drugi. Konačno, Vuk je poznatom nemačkom istoričaru Leopoldu Rankeu dao materijal o Prvom srpskom ustanku, prema kojoj je Ranke kasnije napisao svoje delo „Srpska revolucija“ (nem. Die serbische Revolution). Vukov uticaj Filološki rad Bista Vuka Karadžića ispred škole u Beogradu Bista Vuka Karadžića u Kladovu U prvoj polovini 19. veka, uz pomoć tadašnjih vrhunskih filologa, kao što su braća Grim i austrijskih vlasti koje je predstavljao Jernej Kopitar, Vuk Stefanović Karadžić je reformisao srpsku ortografiju i pravopis, praveći veliki rez između dotadašnje slavenosrpske kulture i novog standarda. Karadžićeva kapitalna dela, među kojima se ističu prvo izdanje „Srpskog rječnika“ (1818), drugo, znatno prošireno (1852), te prevod „Novoga zavjeta“ (1847), postavili su temelje za savremeni standardni srpski jezik, a znatno su uticala i na oblik savremenog standardnog hrvatskog jezika, ponajviše u fazi hrvatskih vukovaca ili mladogramatičara. Osnovna načela Karadžićeve reforme se mogu sažeti u tri tačke: izjednačavanje narodnog i književnog jezika, tj. insistiranje na folklornim jezičkim oblicima, za koje se smatralo da su pouzdan vodič zabeležen u narodnim pesmama i poslovicama; prekid sa svim starijim oblicima srpske književnosti i pismenosti i novo utemeljenje standardnog jezika bez oslona na tradiciju; i, novoštokavski folklorni purizam, što se očitovalo u čišćenju jezika od crkvenoslavizama koji su identifikovani kao ruskocrkvena naplavina koja ne odgovara glasovnoj i gramatičkoj strukturi srpskog jezika. Na tehničkom nivou, Karadžićeva reforma se manifestovala u novoj srpskoj ćirilici u kojoj su izbačeni nepotrebni poluglasnici (ъ, ь), apsorbovani (upijeni) grafemi za lj, nj, dž koje je predlagao Sava Mrkalj (Vuk je gotovo u potpunosti preuzeo grafiju „narodnog“ pisanog idiolekta Gavrila Stefanovića Venclovića, monaha u manastiru Rači s kraja 17. i početka 18. veka), te uvedena grafema j iz (nemačke) latinice. Novi fonološki pravopis, primeren prozirnom idiomu kakav je srpski, zamenio je stariji tvorbeno-morfološki. Jezički supstrat je bila novoštokavska ijekavština (istočnohercegovačko-krajiško narečje), koju je Vuk Karadžić stilizovao delom i prema hrvatskim pisanim djelima (tjerati umesto ćerati, djevojka umesto đevojka, hoću umesto oću). Ali, zbog uticaja srpske građanske klase u Vojvodini i Srbiji, ta je reforma prihvaćena u nešto izmenjenom obliku: ijekavski refleks jata (ѣ) je zamenjen ekavskim (npr. dete umesto dijete). Srpski književni jezik ijekavskog refleksa jata ostao je u Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, među Srbima i Hrvatskoj, kao i u narodnim govorima zapadne i jugozapadne Srbije. Nefilološki rad Vukov spomenik u Beogradu Vuk je pored svog najvećeg doprinosa na književnom planu, dao veoma značajan doprinos i srpskoj antropologiji u kombinaciji sa onovremenom etnografijom. Uz etnografske zapise ostavio je zapise i o fizičkim osobinama tela. U književni jezik je uneo bogatu narodnu terminologiju o delovima tela od temena do stopala. Treba napomenuti da se ovim terminima i danas koristimo, kako u nauci tako i u svakodnevnom govoru. Dao je, između ostalog, i svoje tumačenje veze između prirodne sredine i stanovništva, a tu su i delovi o ishrani, o načinu stanovanja, higijeni, bolestima, kao i o pogrebnim običajima. U celini posmatrano, ovaj značajni doprinos Vuka Karadžića nije toliko poznat niti izučavan. (Karadžić, V.: Sabrana dela, knjiga XVIII, Prosveta, Beograd 1972.) Nagrade Vukov spomenik u dvorištu Narodne biblioteke u Nišu Vuk je bio cenjen u Evropi: biran je za člana Berlinske, Bečke, Petrogradske akademije nauka, primljen je za člana naučnih društava u Krakovu, Moskvi, Getingenu, Parizu..., odlikovan je od ruskog i habzburškog cara, od pruskog kralja i Ruske akademije nauka. Godine 1861, dodeljena mu je titula počasnog građanina grada Zagreba

U knjizi "Dnevnik štreberke 3 1/2 ‒ Kako da uštrebaš svoj dnevnik" autorke Rejčel Rene Rasel, Niki Maksvel se suočava sa svojom najgorom noćnom morom - njen dnevnik je nestao! Dok pokušava da pronađe nestali dnevnik, Niki deli listu korisnih saveta kako napisati dnevnik. Ova knjiga predstavlja interaktivni dodatak najpoznatijem dečjem serijalu knjiga Dnevnik štreberke. Kroz zabavne i interaktivne savete, čitaoci će saznati kako odabrati odgovarajući stil pisanja za svoj dnevnik, kako koristiti šifre za tajne zapise i dobijati uvid u Nikiine smešne i uobičajene dogodovštine sa svojim prijateljicama Kloi i Zoi, simpatijom Brendonom i suparnicom Makenzi. Ova knjiga pruža priliku čitaocima da se zabave i istovremeno nauče kako da kreativno i zanimljivo vode svoj dnevnik. br. str.: 184 povez: broširan Format: 135 x200 mm Pismo: latinica

ULIS - 1-2 - Džems Džojs ULIKS Pogovor - Ivo Hergešić Prevod - Zlatko Gorjan 959 strana Izdavač - Dereta, Beograd Godina - 1992 959 strana 17 cm Edicija - Biblioteka Fototipska izdanja ISBN - 86-81283-44-8 86-81283-45-8 Povez - Broširan `Pisan u Cirihu, Trstu i Parizu u periodu od 1914. do 1921. godine, roman Uliks postao je ne samo kruna Džojsove asketski dosledne umetničke misije, već i jedan od najznačajnijih romana u istoriji pisane reči. Krajnje svedena i jednostavna fabula ovog dela obuhvata život tri glavna lika u toku jednog jedinog dana, 16. juna 1904. godine, u Dablinu. No ispod površinskog sloja radnje – satkanog mahom od trivijalnih sitnica koje prelomljene kroz svest junaka dobijaju neslućeno veliki značaj – krije se nesagledivo obilje nivoa kazivanja i značenja. Najznačajniji i najraskošniji među tim nivoima verovatno je onaj koji je sagrađen kroz preplitanje, paralelizme i kontraste sa Homerovom Odisejom. Džojsov Odisej, Leopold Blum, daleko je od Homerovog junaka isto onoliko koliko su dablinske zagušljive krčme i javne kuće daleko od uzvišenog helenskog sveta. Džojsova dekonstrukcija mita odvija se na beskompromisan i umetnički plodan način: svaka od Blumovih mahom banalnih dogodovština ima svoj pandan u nekoj od veličanstvenih Odisejevih avantura, i time Džojs ubedljivo pokazuje u šta je mit pretvoren u savremenom svetu. Nema više heroja, nema više podviga koji pomeraju granice čovekovih sposobnosti i dosega njegovog saznanja. Ipak, ono “da” na kraju čuvenog monologa Moli Blum kojim se roman završava, ne mora značiti tek rezignirano mirenje s užasom praznine, već možda i radosno prihvatanje života koji, iako lišen mitske uzvišenosti, nije ostao lišen svakog smisla. Stari mitovi su mrtvi – valja izmišljati nove. Džejmsu Džojsu je to u Uliksu mnogostruko pošlo za rukom: uostalom, stvorio je roman koji je i sam prerastao u mit, trajno otvoren za nova čitanja i tumačenja.` K.N.S. O. ANTIK 0.

u celofanu Respect Guitar Art Festival 2009 Label: Guitar Art Festival ‎– CD 11 Format: 2 × CD, Album, Compilation, Promo Country: Serbia Released: 2009 Genre: Jazz, Classical, Folk, World, & Country Style: Classical, Contemporary, Neo-Classical, Folk Tracklist 1-1 –Sting & Edin Karamazov Alone With My Thoughts This Evening Written-By – Gordon Sumner 2:24 1-2 –Edin Karamazov Quartet Quartetto (Wien 1777) Adagio Composed By – W.A. Mozart* 2:18 1-3 –Edin Karamazov Quartet Quartetto (Wien 1777) Rondeau Composed By – W.A. Mozart* 4:22 1-4 –Pavel Steidl Sonata Ms 84 N. 21 Composed By – Niccolò Paganini 4:00 1-5 –Naxos Guitar Trio La Vida Breve Composed By – Manuel De Falla 3:10 1-6 –Kazuhito Yamashita Sonata No.1 For Solo Guitar Composed By – Keiko Fujiie 3:25 1-7 –Aniello Desiderio, Costas Cotsiolis* Lo Que Vendra Composed By – Astor Piazzolla 3:37 1-8 –Roberto Aussel The Malambo `Cruz Del Sur` Composed By – Atahualpa Yupanqui 4:35 1-9 –Zoran Dukić & Aniello Desiderio Circus Music - 2. Movement Composed By – Carlo Domeniconi 2:18 1-10 –Zoran Dukić & Aniello Desiderio Circus Music - 6. Movement Composed By – Carlo Domeniconi 1:48 1-11 –Zoran Dukić & Aniello Desiderio Circus Music - 9. Movement Composed By – Carlo Domeniconi 1:43 1-12 –Zoran Dukić, Costas Cotsiolis* Jongo Composed By – Paulo Bellinati 4:46 1-13 –Badi Assad Waves Written-By – Badi Assad 5:06 1-14 –Roland Dyens & Badi Assad Felicidade Composed By – Antonio Carlos Jobim 5:16 1-15 –Tal Hurwitz Un Dia De Noviembre Composed By – Leo Brouwer 3:38 1-16 –EOS Guitar Quartet Los Caminos Del Viento Composed By – Leo Brouwer 1:53 1-17 –EOS Guitar Quartet Check One Written-By – Mike Stern 3:28 1-18 –Roberto Fabbri Guitar Quartet Nuovo Cinema Paradiso Composed By – Ennio Morricone 2:40 1-19 –Vicente Amigo Un Momento En El Sonido (Taranta) Composed By – Vicente Amigo 3:55 1-20 –Roland Dyens Berimbau Arranged By – Roland Dyens Written-By – Baden Powell 7:14 2-1 –Dušan Bogdanović (2) With Unknown Artist Crow - Examination At The Womb Door Written-By – Dušan Bogdanović (2) 2:47 2-2 –Dušan Bogdanović (2) With Unknown Artist Crow - How The Water Learned To Play Written-By – Dušan Bogdanović (2) 5:18 2-3 –Vera Ogrizović Baxa De Contrapunto Composed By – Luis de Narváez 1:58 2-4 –Darko Karajić Prelude Composed By – Sylvius Leopold Weiss 1:42 2-5 –Darko Karajić Sarabande Composed By – Sylvius Leopold Weiss 2:18 2-6 –Darko Karajić Gigue Composed By – Sylvius Leopold Weiss 1:18 2-7 –Aleksandar Hadži-Đorđević Serenata Espanola Composed By – Joaquín Malats 4:08 2-8 –Vesna Petković (3) Canco Del Lladre Composed By – Miguel Llobet 2:02 2-9 –Miloš Janjić Sevilla Composed By – Isaac Albéniz Transcription By – Miloš Janjić 4:54 2-10 –Srđan Tošić Fandango Composed By – Joaquín Rodrigo 4:06 2-11 –Zoran Anić Sonata - Energich Bewegt Composed By – Heinrich Albert 3:01 2-12 –Zoran Anić Sonata - Langsam Und Mit Viel Warme Composed By – Heinrich Albert 2:15 2-13 –Zoran Anić Sonata - Schnell Composed By – Heinrich Albert 2:10 2-14 –Zoran Krajišnik & Aleksandar Tasić (2) History Of The Tango - Bordel 1900 Composed By – Astor Piazzolla 3:33 2-15 –Vojin Kocić The Fall Of The Birds Composed By – Nikita Koshkin 7:34 2-16 –Vlatko Stefanovski & Miroslav Tadić Sanoc Sedam Treno 5:46 Credits Arranged By – Miroslav Tadić (tracks: Cd2 16), Vlatko Stefanovski (tracks: Cd2 16) Cello – Jasen Chelfi (tracks: Cd1 2, 3) Clarinet – Aleksandar Tasić (2) (tracks: Cd2 14) Contrabass – Boban Stošić (tracks: Cd2 1, 2) Flute – Stana Krstajić (tracks: Cd2 1, 2) Guitar – Aniello Desiderio (tracks: Cd1 5), David Sautter (tracks: Cd1 16, 17), Dušan Bogdanović (2) (tracks: Cd2 1, 2), Edin Karamazov (tracks: Cd1 1 to 3), Leonardo Gallucci (tracks: Cd1 18), Luigi Sini (tracks: Cd1 18), Marcel Ege (tracks: Cd1 16, 17), Martin Pirktl (tracks: Cd1 16, 17), Michael Winkler (4) (tracks: Cd1 16, 17), Paolo Bontempi (tracks: Cd1 18), Roberto Fabbri (tracks: Cd1 18), Vesna Petković (3) (tracks: Cd2 8), Zoran Dukić (tracks: Cd1 5), Zoran Krajišnik (tracks: Cd2 14), Κώστας Κοτσιώλης (tracks: Cd1 5) Mezzo-soprano Vocals – Aneta Ilić (tracks: Cd2 1, 2) Viola – Korana Rucner (tracks: Cd1 2, 3) Violin – Alina Gubaidulina (tracks: Cd1 2, 3)

LP: DUKE ELINGTON - MIDNIGHT IN PARIS Vinyl, LP, album, mono CBS BPG 62120 UK (England), 1962 Jazz, Blues, Big Band OMOT: spoljašnji: 4+ (posveta Miši Blamu od strane `7 mladih` sa datumom i gardom u Švajcarskoj) unutrašnji: papirni, beli sa folijom PLOČA: 3+/4- (blago talasasta, vidljive tanke recke i reckice) zvučno: 4-/3+ ploča preslušana: 1 sitno pucketanje na A1, 2 sitna pucketanja i jedno srednjeglasno na A2, 2 srednje glasna pucketanja na početku A3, 2 sitna pucketanja na kraju A4 1 sitno pucketanje u središnjem delu A6, sitno pucketanje na početku B2, jedva čujno pucketanje na B3 i B4, sitno pucketanje između B4/B5 sitno pucketanje na B5 i B6 ne preskače, ne zapucava se TROŠKOVI SLANJA: preporučena pošiljka -------------- 150 dinara