GITARA ZA POČETNIKE+CD MUZIKA Šifra artikla: 252921 Isbn: 9789940250379 Autor : Darko Nikčević, S.Bulatović Izdavač : NARODNA KNJIGA PODGORICA Vidi sve komentare (1) Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI OSTALI KOMENTARI Rade Bilo bi korisno i za Vas. a i za nas potencijalne kupce, da date delimičan prikaz knjige i trekove sa CD-a u trajanju od 30-tak sekundi. Autori Nikčević i Bulatović su veoma cenjeni i poštovani kao izvođači i pedagozi i verujem u kvalitet njihovog rada. Ovo se odnosi i na ostale muzičke kjige+CD. Pozdrav... 24.06.2013. 00:00 Kategorija MUZIKA Autor Darko Nikčević, S.Bulatović Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač NARODNA KNJIGA PODGORICA Pismo Latinica Povez Tvrd Godina 2011 Format 21,5x30 Strana 84 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

The Beatles - Dok moja gitara nežno jeca (novo, 2018) knjiga je nova i nekorišćena... Na početku behu četvorica momaka iz Liverpoola koji su voleli Rock’n’Roll. Na kraju, John, Paul, George i Ringo postali su najslavnija imena na planeti. Gledam ovaj svet i vidim da se vrti Dok moja gitara nežno jeca... Na svakoj grešci učimo se do smrti Još uvek, gitara mi nežno jeca… “While My Guitar Gently Weeps” - The Beatles Skoro pola veka nakon raspada, The Beatles su još uvek bend kome se dive, kako njihovoj muzici, tako i popularnosti. U jedva deset godina postojanja uspeli su da promene sliku popularne muzike. Kroz analizu albuma i zanimljivosti o pesmama sagledajte muzičku karijeru liverpulskih Buba. Najznačajniji detalji iz biografija otkrivaju zašto su Beatlesi postali globalni fenomen pop kulture. Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...) Pouzecem saljem clanovima bez negativnih ocena i sa minimum tri pozitivne.

Svirajte Baha - izbor i redakcija Vera Ogrizovic - Kratke kompozicije za gitaru i duo gitara veliki format, dobro ocuvana POLICA 79

opis gitare držanje gitare položaj ruke lestvice intervali uoptreba desne ruke uoptreba leve ruke,,,,

Blues-rock sola za gitaru , izdanje Rock express . Srednji nivo, odlična, napred pečat

Izdanje SORABIA DISK, 1992,FORMAT A4,STRANA 126, UREDNIK MILOŠ GROZDANOVIĆ

Jovan Jovičić - Škola gitare za mlade početnike , izdanje Nota Knjaževac . Korice malo pohabane unutra odlična

57287) THE FENDER GUITAR , Ken Achard , Guitar Magazine project 1977 , Contents Introduction Fender - The Man and His Story General Features and Serial Number Information The Telecaster and Esquire The Stratocaster The Jazzmaster and the Jaguar The Other Solids The Semi-acoustic Electrics and the `Jazzers` The Precision Bass and the Telecaster Bass The Jazz Bass The Bass V and the Bass VI The Short Scale Basses The Fender Acoustics fender gitara ; engleski jezik, mek povez, format 17,5 x 25 cm , ilustrovano, 68 strana

Skola gitare 1, 3,4 i 5 - Dragan Dimitrijevic knjiga 1 bez celofana i sa posvetom, ostale u celofanu polikav

odlično stanje, 52str.,meki povez,21cm, š m89

Mihajlo Djordjevic Zbirka pesama za decu -Nada u svemiru - za glas gitaru i klavir Beograd 1997. polud

UDVARANJE PESMOM UZ GITARU *MART 2015 SERENADA idila KIČ ljubav udvaranje DIMENZIJE RAMA SLIKE 81 X 38 cm STANJE KAO NA SLIKAMA

ALBUM DALMATINSKIH PJESAMA ZA GLAS ILI MANDOLINU I GITARU - PRATNJA NOTALNA I NA SLUH - pratnju za gitaru uredili gitaristi braća JELČIĆ Mek povez - 24,5x17cm, 32strane, NOTE, Split sadržaj: - JA SAM MAJKO CURA FINA - SPAVAJ MI ANČICE - FALILE SE KAŠTELANKE - DALEKO MI JE BISER JADRANA - JA U TUĐE BRODIM KRAJE - PIŠI MI MATI - SINOĆ KAD SAM ROBU PRALA - NA BRIGU KUĆA MALA - NEĆU TI VIŠE - JA SAM MLADI DALMATINAC - KOSTRENO, KOSTRENO - MARICE DIVOJKO - DA MI JE PROĆI KONTRADOM - LIPE LI SU MLADE KAŠTELANKE - MARICE DUŠO - TAMO NA RIVI - PLETEM MRIŽU SVOJU - KAD PALME NJIŠU GRANE - O MORE DUBOKO

THE JAZZ BASS Branko Paramarkovic Str 106 Povez mek Stanje knjige dobro OSTALE MOJE AUKCIJE MOŽETE POGLEDATI PREKO LINKA http://www.kupindo.com/pretraga.php?Prodavac=rere&Grupa=1 Kupovinom više knjiga značajno štedite na poštarini. O knjizi Akordi za gitaru

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Muzički istrumenti su sprave na kojima se izvode muzička dela. Oni koji se danas upotrebljavaju u umetničkoj muzici dele se na tri glavne grupe: žičane, duvačke i udaračke (udaraljke). Žičani, prema načinu proizvođenja tona, dele se na: gudačke (violina, viola, violončelo, kontrabas) i okidačke (harfa, klavsen, gitara, mandolina, lauta i dr). Duvački se dele na: drvene (pikolo, flauta, klarinet, oboa, fagot i dr.) i limene (horna, truba, trombon, tuba i dr). Udarački mogu biti određene visine zvuka (timpan, ksilofon, metalofon, zvoničići, zvona i dr.) ili neodređene visine zvuka (veliki bubanj, doboš, činele, tam-tam, gong i dr.) Specijalnim kombinovanim vrstama pripadaju klavir, orgulje, čembalo, harmonijum i dr. Mehanički instrumenti reprodukuju muzičko delo bez neposrednog učešća umetnika-izvođača; obično su to sprave koje se stavljaju u pokret bilo mehaničkim putem, bilo električnim pogonom (vergl, piavola, muzička kutija, gramofon, orkestrion i dr). Definicija i osnovne operacije Muzički instrument proizvodi zvukove. Kada su ljudi prešli sa stvaranja zvukova svojim telima - na primer pljeskanjem - na korištenje predmeta za stvaranje muzike od zvukova, nastali su muzički instrumenti.[1] Primitivni instrumenti su verovatno dizajnirani da emuliraju prirodne zvukove, a njihova svrha je više ritual nego zabava.[2] Koncept melodije i umetnička potraga za muzičkom kompozicijom bili su nepoznati ranim sviračima muzičkih instrumenata. Svirač koji proizvodi zvuk flautom da bi označio početak lova, čini to bez razmišljanja o modernom pojmu „pravljenja muzike”.[2] Arheologija Istraživači su otkrili arheološke dokaze o muzičkim instrumentima u mnogim delovima sveta. Neki nalazi su stari 67.000 godina, ali njihov status kao muzičkih instrumenata često je u sporan. Konsenzus se učvršćuje oko artefakata starih oko 37.000 godina i kasnije. Samo artefakti napravljeni od trajnih materijala ili upotrebom trajnih metoda imaju tendenciju da prežive. Stoga se pronađeni uzorci se ne mogu nepobitno smatratio najranijim muzičkim instrumentima.

50 GREAT IRISH LOVE SONGS Robert Gogan 2nd Edition 2003 Saturn Fulfilment, Dublin A book and CD providing the words, guitar chords, music score and background to 50 Irish love songs. Signed by the author, the book includes a CD with the first verse and chorus of each song. The Irish are great lovers – and these songs proves it! Compiled by Robert Gogan, this book contains everything you need to play and sing some of the greatest Irish love songs ever written – the lyrics, guitar chords and simplified music score, and a CD. PLUS some background stories on many of the songs! With many photographs of Irish life and culture and reflecting on the songs themselves. List includes: Twenty-one Years Red is the Rose The Leaving of Liverpool. As I Roved Out Danny Boy I Will Never Marry Meeting of the Waters My Singing Bird The Rose of Tralee Sally Gardens Cliffs of Doneen Galway Shawl The Boys from the County Armagh …and many more. 50 IRSKIH LJUBAVNIH PESAMA ZA GITARU (note i tekstovi) U vrlo dobrom stanju. Retko.

STEVE VAI - Gitarski alhemičar (NOVO, 2021) edicija: Najbolji gitaristi sveta 04 NOVO, nekorišćeno, na srpskom!!! Muziku Steve Vaia, najmlađeg člana svetog gitarskog trojstva, svaki slušalac doživljava na svoj način stvarajući sopstvene imaginacije. Biografija `Gitarski alhemičar` po prvi put otkriva njegova filozofska promišljanja koja su utkana u njegove instrumentalne bravure. Nakon pročitanih stranica ove knjige shvatićete da Steve svojom gitarom ispisuje priče o suštini ljudskog postojanja, o smislu života i različitim moralnim dilemama. Jedan deo kompozicija je prošaran kapricioznim metafizičkim pričama, drugi deo obeležili su principi istočnjačke mistične filozofije, dok novije radove sagledavamo kroz prizmu čoveka sa traumatičnim životnim iskustvom koje ga progoni. Najzad je razotkriveno da li je Vai ledeni manipulator bez emocija, Đavolji gitarista lično ili neumorni i nepokolebljivi tragač za Istinom i Svetlošću. Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...) Plaćanje pouzećem samo članovima bez negativnih ocena.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Manji format U2/ The Complete Guide to the Music of U2 Bill Graham U2 (Ju tu) je irska rock grupa osnovana 1976. Bend čine Bono (Paul Hewson) kao vokal, usna harmonika i povremeno gitara, The Edge (David Evans) kao gitara i klavijature, povremeno vokal i bas, Adam Clayton kao basist i Larry Mullen Jr. bubnjar. Grupa U2 je do danas prodala više od 120 miliona studijskih albuma i više od 50 miliona kompilacija i snimaka živih nastupa, šest puta je imala neki od albuma na prvom mestu američkih top-lista a devet puta u Ujedinjenom Kraljevstvu. Osvojili su 22 Grammy nagrade, najviše nakon Stevieja Wondera. U2 je jedna od najpopularnijih rock grupa svijeta još od osamdesetih[nedostaje referenca]. Grupa je politički aktivna, posebno u sferi ljudskih prava. Aktivisti su projekta Make Poverty History, a Bono je aktivista i organizacije `DATA` (Debt, AIDS, Trade in Africa - Državni dug, sida i trgovina u Africi) Formiranje i proboj grupe Grupa je formirana u Dublinu u subotu 25. rujna/septembra 1976. Četrnaestogodišnji Larry Mullen Jr. objavio je na srednjoškolskoj oglasnoj tabli da traži muzičare za svoj bend. Ubrzo su imali prvu probu u Larryjevoj kuhinji. Grupu, tada poznatu kao `Bend Larryja Mullena`, činili su Mullen na bubnjevima, Adam Clayton na bas gitari, Paul Hewson (Bono) kao vokal, Dave Evans (The Edge) na gitari, njegov brat Dik Evans i Mullenovi drugovi Ivan McCormick i Peter Martin na gitarama. Nakon nekoliko sedmica su i Martin i McCormick izbačeni iz grupe jer su bili suviše mladi da bi svirali na ugovorenim nastupima po barovima. Kasnije su ime promijenili u Feedback. Iako su poznati kao irski bend, dva člana, Edge i Adam Clayton, su Britanci po rođenju. Hewson je dobio nadimak `Bono Vox` po nazivu reklamne kampanje kompanije koja je prodavala slušne aparate (vox bona na latinskom znači `dobar glas`). Naime, jedan njegov drug je rekao da on pjeva toliko glasno da nagluvim neće trebati slušni aparati. The Edge (engl. ivica ili oštrica) je dobio nadimak od Bonoa koji je smatrao da je ovaj uvijek „na ivici“ zbog situacije u svijetu. Bono je takođe mislio da je „oštrica“ najbolji opis Edžovog oblika glave. Nakon 18 mjeseci proba promijenili su ime benda iz Feedback u The Hype. Kada su 1978. nastupali na jednom festivalu primijetio ih je jedan od sudija – Jackie Hayden, koji je bio producent CBS Recordsa. Osvojili su prvu nagradu i 500 funti, a Hayden im je dao na raspolaganje studio kako bi snimili svoj prvi demo. Dik Evans (Edgeov brat) najavio je odlazak iz grupe marta 1978. nakon čega su održali oproštajnu svirku. U maju je Paul McGuinness postao njihov menadžer. Nisu bili zadovoljni imenom The Hype. Neko je rekao: `Kako vam zvuči U2? To je ime podmornice i špijunskog aviona a i dvoznačno je (U2 – you too – i ti; i ja tebe)`. To se poklapa i sa njihovom filozofijom da i publika učestvuje u stvaranju muzike i da ste `i vi` (U2) dio muzike. Četvoročlana grupa, već poznata u lokalnim okvirima, objavila je prvi singl `U2-3` u septembru 1979. Pjesma je stigla na vrh irskih top-lista. U decembru te godine grupa je otputovao u London na prvi nastup van Irske koji, međutim, nije uspio da privuče pažnju engleske publike i kritike. Boy i October (1980. – 1981.) U martu 1980. potpisali su ugovor s Island Recordsom. U oktobru su objavili prvi album Boy koji je oduševio kritičare i smatra se jednim od najboljih debija u rock historiji[nedostaje referenca]. Grupa je po prvi put svirala van Irske i Ujedinjenog Kraljevstva tokom turneje koja je uslijedila po objavljivanju albuma Boy. October, njihov drugi album, objavljen je 1981. godine. Za ovaj album su karakteristični religiozni tekstovi. Bono, Edge i Larry su predani kršćani, što se vidi kroz njihove tekstove. Njih trojica su pristupili religijskoj grupi iz Dublina zvanoj Shalom (na hebrejskom `mir`). Ovo ih je navelo da preispitaju odnos između hrišćanske vjere i rokenrol života. Razmišljali su i da napuste muziku. Međutim, ubrzo su počeli rad na drugom albumu. Iako je Biblija Bonu uvijek bila izvor inspiracije, October je jedini U2-ov prokršćanski album. Ovo je i njihov najveći neuspjeh – album sa najnižom prodajom i najslabijim kritikama[nedostaje referenca]. Njihov drugi album je ujedno i jedini album koji nema ni jednu pjesmu na njihovim The Best Of kompilacijama (izuzev skrivene pjesme October na kraju kompilacije The Best Of 1980-1990). War (1983.) Godine 1983. izdaju treći album pos naslovom War. Ovaj album predstavlja prekretnicu u stilu i početak građenja jedinstvenog U2 stila koji će ovu grupu svrstati među najuticajnije rock grupe svih vremena[nedostaje referenca]. Pjesma Sunday Bloody Sunday govori o ratu u Sjevernoj Irskoj. Pjesma počinje izražavanjem bijesa zbog `Krvave nedelje` (engl. Bloody Sunday). Ovaj incident se dogodio tokom demonstracija 1972. kada su specijalne jedinice britanske policije otvorile vatru na demonstrante i ubile 14, a ranile 13 lica. Prisutni demonstranti i novinari tvrde da su žrtve bile nenaoružane. Kada su neki tekst ove pjesme protumačili kao poziv Irskoj republikanskoj armiji (IRA) na borbu protiv britanske vlasti, Bono je odgovorio riječima koje se svrstavaju za najčuvenije ikad izgovorene na koncertu[nedostaje referenca] i koje su zabilježene na koncertnom albumu Under a Blood Red Sky: This song is not a rebel song. This song is Sunday Bloody Sunday (Ovo nije pobunjenička pjesma. Ovo je `prokleta (krvava) nedelja`). Izvođenje ove iste pjesme 9. novembra 1987. zabilježeno na albumu Rattle and Hum (kombinovanom koncertno-studijskom albumu), desilo se jedan dan nakon bombaškog napada IRA-e u „County Fermanagh“ (Sjeverna Irska) kada je poginulo 11 osoba. Tokom izvođenja ove pjesme Bono je viknuo: Fuck the `revolution (`Jebala vas revolucija`). Bono je ovim jasno pokazao da se suprotstavlja irskim ekstremistima i uopšte nasilju i onima koji ga podržavaju. Njihova pjesma `New Year`s Day`, koja svakako spada u njihove najbolje[nedostaje referenca], bila je njihov prvi međunarodni hit i proslavila je grupu i van prostora Irske i Britanije. Ovome je dosta doprinelo što je MTV često puštao spot sa ovom pjesmom i time je predstavio široj publici. Tokom War turneje, U2 je po prvi put imao rasprodate koncerte po Europi i SAD-u. Tokom ove turneje su snimili disk sa koncertnim nastupima pod nazivom Under a Blood Red Sky. The Unforgettable Fire i Live Aid (1984. – 1986.) Još 1983. počeli su da rade na četvrtom albumu koji su producirali (aranžirali) Brian Eno i Daniel Lanois. The Unforgettable Fire je ime serijala umjetničkih slika koje su slikali preživjeli nakon nuklearnih eksplozija u Hiroshimi i Nagasakiju. Album je objavljen 1984. godine. Bonovi tekstovi su postali nježniji i poetičniji, Edge je sve više težio efektima u svirci, a ritam sekcija je opuštenija i zvuči više `funky`. Tekstovi su ipak, iako manje kontroverzni, zadržali izražen politički naboj. Najpopularnija pjesma sa ovog albuma, `Pride (In the Name of Love)`, je pjesma o borcu za ljudska prava Martinu Lutheru Kingu. Jedna od najpopularnijih pjesama grupe traži se izvor, kao i najveće iznenađenje ovog albuma, je šestominutna pjesma `Bad`. Pjesma govori o zavisnosti od heroina. Ovaj problem je bio posebno izražen u Dublinu sredinom 80-ih. Tokom turneja na kojoj je promovisan novi album, grupa je po prvi put svirala seriju velikih koncerata u zatvorenom prostoru. Grupa je nastupila i na Live Aid koncertu za pomoć Etiopiji nakon veliki epidemije kuge u julu 1985. Ovaj nastup je gledalo više od milijardu ljudi širom planete. Nije se očekivalo da će nastup U2 privući najviše pažnje, a glavni događaj cijelog koncerta je bio 13-to minutno izvođenje pjesme Bad tokom kojeg je Bono sišao sa bine i plesao sa publikom. Međutim, ovoliko trajanje pjesme nije bilo predviđeno budući da je grupa planirala da nastup završi pjesmom Pride. Bonov ispad razljutio je ostale članove grupe koji su zatražili od Bona da napusti grupu. Lari Malen je kasnije rekao da su njih trojica čak razmišljali da napuste binu dok je Bono bio u publici. Bono je odlučio da uzme odmor od nekoliko sedmica tokom kojeg će razmisliti o tome. Mediji i kritičari su ovaj nastup proglasili najboljim na Live Aid-u, Bono je ostao u grupi, a danas se ovaj koncert svrstava u legende rok koncerata i primjer Bonovog neobičnog i bliskog odnosa sa publikom[nedostaje referenca]. Muzički časopis „Rolling Stone“ je 1985. rekao da je „za novu generaciju ljubitelja rok muzike U2 najvažnija grupa, a možda i jedina važna“. The Joshua Tree (1987.) Devetog marta 1987. godine izlazi peti album grupe. Većina obožavalaca ovaj album smatra njihovim najboljim[nedostaje referenca]. The Joshua Tree se prodao u 15 miliona primjeraka širom svijeta. Na ovom albumu se nalazi i pjesma `With Or Without You` koja je jedan od njihovim najvećih uspjeha i mnogi je smatraju najljepšom pjesmom svih vremena[nedostaje referenca] Na albumu su i `Bullet The Blue Sky`, `Where The Streets Have No Name` i `I Still Haven`t Found What I`m Looking For`. Iste godine počinje i jedna od njihovih najslavnijih turneja[nedostaje referenca] u kojoj će održati čak 110 koncerata širom svijeta.

Odlično stanje Izdavač: Istraživačko-izdavački centar SSO Srbije, Beograd 1987 Rokenrol (engl. rock `n` roll, skraćeno od rock and roll), često samo rok (engl. rock), muzički je pravac i globalna potkultura. Rok se po prvi put pojavio u SAD pedesetih godina 20. veka.[1][2] Nastao je pod uticajem džeza i, prvenstveno, gitarskog bluza. Najpopularniji je muzički žanr sveta, posebno u Evropi i Severnoj Americi. Rokenrol se nekad koristi kao sinonim za širi pojam rok, ali češće rokenrol označava rane godine žanra tokom pedesetih i šezdesetih 20. veka, dok se kraći naziv rok upotrebljava za sve. Tipični rok sastav se sastoji od pevača, gitare, bas gitare i bubnjeva. Mnoge rok grupe koriste i druge instrumente poput klavijatura, daira, usne harmonike i sl. Izraz rokati (engl. rocking) prvi su upotrebili crkveni pevači na američkom jugu, a značio je „osetiti versko ushićenje”. Međutim, 1940-ih izraz je imao dvojako značenje: plesati, podrazumevajući snošaj. Dobar primer ovoga je pesma Roj Brauna Good Rocking Tonight (dosl. dobro rokanje noćas). Rok muzika je imala ogroman društveni i kulturni uticaj na svet. Kao kulturni fenomen, rock muzika je na svet uticala kao nijedna druga. Popularna je širom sveta i razvila se u veliko mnoštvo vrlo različitih stilova. Sam pojam može da označava nekoliko različitih stvari. Ponekad se upotrebljava kao naziv za niz stilova zapadne popularne muzike, poput teškog metala, pop muzike, i hip hopa, a ponekad se upotrebljava kao naziv za poseban izvorni pokret pedesetih godina. Najčešće, pojam označava taj izvorni pokret i razne stilove koje su nastali direktno od njega (bez hip hopa, pop muzike, itd). Karakteristike[uredi | uredi izvor] Red hot čili pepers Zvuk kamena je tradicionalno usmeren na električnoj gitari, koja se pojavila u svom modernom obliku 1950-ih uz popularizaciju rokenrola.[3] Zvuk električne gitare u rok muzici obično podržava električna bas gitara, koja je bila pionir u džez muzici istoga doba,[4] i udaraljke u kojima vladavaju bubnjevi, uz koje se ponekad pojavljuju i činele.[5] Ovaj trio instrumenata često se nadopunjava uključivanjem klavira, hemonda i sintisajzera.[6] Grupa muzičara koja interpretira rok muziku naziva se rok bend i sastoji se najčešće od dva do pet članova. Klasično, rok bend poprima oblik kvarteta čiji članovi pokrivaju jednu ili više uloga, uključujući i pevača, gitaristu, ritam gitaristu, bas gitaristu, bubnjara i često klavijaturistu ili drugog instrumentalistu.[7] Rok muzika tradicionalno je izgrađena na temeljima jednostavnih četverodobnih ritmova s udarcem bubnja - Backbeat.[8] Melodije su često izvedene iz starijih muzičkih načina kao Dorian mode ili miksolidijski, uglavnom tonalitetima violinskog ključa.[8] Instrumenti sviraju višeglasno, a harmonije su popunjene kvartama, kvintama i disonantnim harmonijskim progresijama.[8] Rok pesme iz sredine 1960-ih su često korištene u Verse-chorus strukturi, koja potiče iz bluza i folk muzike, ali došlo je do značajne razlike od ovog modela.[9] Kritičari su naglasili eklekticizam i stilsku raznovrsnost.[10] Zbog svoje složene istorije i sklonosti posuđivanja muzičkih elemenata iz drugih muzičkih i kulturnih obrazaca kritičari su tvrdili da je „nemoguće vezati rok muziku za kruto naznačenu muzičku definiciju“.[11] Jednostavan 4/4 rok ritam za bubnjeve O ovoj zvučnoj datoteci Play (pomoć·info) Za razliku od mnogih ranijih stilova popularne muzike, teme rok pesama su vrlo širokog spektra. Tako se u tekstovima rok pesama nalaze društvo, neuzvraćena ljubav, seks, pobune protiv vlasti, sport, piće, droga, novac, socijalna pitanja i sl.[8] Neke od ovih tema rokeri su nasledili iz starijeg popa, džeza i bluza, a neke teme se prvi put pojavljuju u tekstovima pesama.[12] Robert Kristgau je rok muziku nazvao „hladnim medijom“ s jednostavnom dikcijom i ponavljanjem refrena, a tvrdi da se primarna funkcija roka odnosi na muziku, ili uopštenije šum.[13] Prevlast belih muškaraca i često muzičara srednje klase u rok muzici se često navodi i uvek je „vruće pitanje“ u medijima.[14] Ipak, i u roku su se kasnije probili i crni muzičari, osvajajući najčešće mladu belačku publiku.[15] Najčešće pevaju o mafiji, problemima siromaštva i neravnopravnosti.[16] Razvoj rokenrola[uredi | uredi izvor] Alan Frid Elvis Presli 1956. Bil Heli i Komete Rokenrol se prvi put pojavljuje kao poseban stil u Americi tokom ranih pedesetih godina 20. veka, iako se delovi rokenrola mogu čuti u ritam i bluz izdanjima iz dvadesetih godina 20. veka. Rani rokenrol je uskladio delove bluza, bugi-vugija, džeza i RnBa, a takođe je imao elemente folklorne, crkvene i kantri muzike. Neki čak smatraju da je rokenrol utemeljen na muzici naselja Fajv Points u Njujorku, tokom sredine 20. veka. Stanovnici Fajv Pointsa su prvi spojili afričku i evropsku, naročito irsku, muziku. Pesme ovog žanra puštane su samo na radio-stanicama posvećenim RnBu, a belci su vrlo retko čuli tu muziku na poznatim radio-stanicama. Godine 1951, klivlendski di-džej Alan Frid je počeo svirati tu vrstu muzike za belu publiku. Frid je prvi izumeo izraz `rock and roll` da opiše ovaj stil RnB muzike. Rokenrol pravac se, za razliku od improvizacije bluza, džeza i soula, vratio klasičnom muzičkom obliku, ali sa mnogo tvrđim i energičnijim zvukom koji je vrlo brzo osvojio ceo svet. Jedna od prvih rokenrol pesama je Čak Berijeva Džoni Bi Gud (engl. Johnny B. Goode). Njega mnogi smatraju za rodonačelnika roka, ali pošto tadašnjoj muzičkoj industriji nije odgovarao kao crnac i stariji čovek, u prvi plan je izbačen Elvis Presli, koji je uskoro postao prva rok zvezda - kralj rokenrola (engl. The King). Godine 1954, Elvis Presli snima lokalni hit `That`s All Right Mama` u Sem Filipsovom studiju San u Memfisu. Elvis je svirao fuziju roka i kantri muzike, poznate kao rokabili. Međutim, pravi uspon roka je započela pesma `Rock Around the Clock` sastava “Bill Haley & His Comets” iz sledeće godine. Posle Elvisa, kada je već rok ritam zahvatio ceo svet, javljaju se bendovi kao što su Bitlsi, Rolingstons i ostali. U to vreme se javlja rok scena i na prostorima bivše Jugoslavije. Prvi bendovi kao što su Zlatni prsti ostvaruju velik uspeh, ali sve to postaje značajnije tek sa pojavom većih bendova kao što su Bijelo dugme, Smak, Ju grupa, itd. Međutim pravo širenje rokenrola i njegovo zlatno doba počinje sa dolaskom grupa poput Azre, Riblje čorbe, Zabranjenog Pušenja, EKV i drugih. Rokenrol žanrovi[uredi | uredi izvor] Muzički žanrovi koji su se razvili iz roka: Progresivni rok (Progressive Rock) Alternativni rok (Alternative Rock) Hevi metal (Heavy Metal) Pank rok (Punk Rock) Podžanrovi roka[uredi | uredi izvor] Detroitski rok Garažni rok Glam rok Grandž rok Hartlend rok Instrumentalni rok Južnjački rok Soft rok Post rok Pab rok Pustinjski rok Psihodelični rok Simfonijski rok Surf muzika Hard rok Indi rok Fuzijski žanrovi[uredi | uredi izvor] Bluz rok Kantri rok Čelo rok Flamenko rok Folk rok Džez rok Raga rok Samba rok Starosedelački rok Tango-rokero Garažni rok[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Garažni rok Garažni rok je bila sirova forma rok muzike, posebno prevalentna u Severnoj Americi sredinom 1960-ih. Tako je nazvana zbog percepcije da je bila uvežbana u prigradskoj porodičnoj garaži.[17][18] Pesme garažnog roka su se bavile traumama srednjoškolskog života, pri čemu su pesme o „devojkama koje lažu“ bile posebno česte.[19] Lirika i obrada su bile agresivnije od onog što je bilo uobičajeno u to vreme, često sa režećim ili derućim vokalom koji je utopljen u inkoherentno vrištanje.[17] Oni su se kretali od grube jednoakordne muzike (poput Sedsa) do muzičara skoro studijskog kvaliteta (uključujući Nikerbokers, Rimejns i Fift Istjet). Takođe su postojale regionalne varijacije u mnogim delovima zemlje sa prosperitetnim scenama posebno u Kaliforniji i Teksasu.[19] Države pacifičkog severozapada su verovatno imale najbonje definisani regionalni zvuk.[20] Stil je evoluirao polazeći od regionalnih scena još od 1958. „„Tall Cool One““ (1959) grupe Vejleri i „Louie Louie“ (1963) grupe Kingsmen . su dobri primeri žanra u svojim formativnim fazama.[21] Do 1963, singlovi garažnih grupa su počeli da dosežu nacionalne liste u većem broju, uključujući Pol River end Rejders (Bojsi),[22] Trašmen (Mineapolis)[23] i Rivijeras (Saut Bend, Indijana).[24] Druge uticajne garažne grupe, poput Soniksa (Takoma), nisu dostigle Bilbord hot 100.[25] U tom ranom periodu mnoge grupe su bile pod jakim uticajem surf roka i dolazilo je do razmena između garažnog roka i frat roka, na šta se ponekad gleda kao na samo podžanr garažnog roka.[26] Britanska invazija 1964–66 je imala jak uticaj na garažne grupe, pružajući im nacionalnu publiku, stimulišući mnoge (često surf ili hot rod grupe) da adaptiraju britanski uticaj, i ohrabrujući formiranje mnogih grupa.[19] Hiljade garažnih grupa je postojalo u SAD i Kanadi tokom te ere i stotine su proizvele regionalne hitove.[19] Primer su: „The Witch“ takomskih Soniksa (1965), „Where You Gonna Go“ detroitske grupe Anrelajted segments (1967), „Girl I Got News for You“ majamske grupe Birdvočers (1966) i „1–2–5“ grupe iz Montreala Honted. Uprkos toga što je veliki broj grupa potpisao ugovore sa velikim ili regionalnim produkcijkim kompanijama, većina njih nije doživela komercijalni uspeh. Generalno se smatra da je garažni rok doživeo svoj komercijalni i umetnički vrhunac oko 1966.[19] Do 1968. ovaj stil je uglavnom nestao sa nacionalnih listi i lokalnog nivoa, dok su se amaterski muzičari suočavali sa fakultetskim obrazovanjem, poslom i regrutacijom.[19] Novi stilovi su evoluirali i zamenili garažni rok (uključujući bluz rok, progresivni rok i kantri rok).[19] U Detroitu je tradicija garažnog roka preživela do ranih 1970-ih, sa grupama poput MC5 i Studžes, koje su koristile znatno agresivniji pristup formi. Te grupe su počele da se nazivaju pank rokom i danas se na njih često gleda kao proto-pank ili proto-hard rok.[27]

IDOLI i poslednji dan Ana Marija Grbić Idoli i poslednji dani - Ana Marija Grbić Izdavač: Kontrast Godina izdanja: 2018 Broj strana: 131 Format: 21 cm Povez: Broširani Kada smo počeli da radimo na ovoj knjizi, potpisnik ovih redova je o Idolima znao samo da ne mogu da spavaju i uče bez nje. Vođen predrasudama i nedovoljnom upućenošću, početak rada na ovoj knjizi je kao jedinu referentnu tačku imao autorkinu strast prema ovom bendu i svemu što su oni radili i predstavljali. Strpljivo radeći na ovoj biografiji benda, autorka je otkrivala pre svega meni, a onda i vama koji se odlučite da je pročitate, svet dečačke (ne)snalažljivosti, religijskog misticizma, kraja adolescencije, opskurnih sovjetskih pesnika, nesrećnih ljubavi, pogrešnih životnih izbora, preispitivanja osnovnih životnih načela… Čitajući ovu knjigu, otkrićete pre svega kako je moguće da je jedna grupa tako različitih ljudi uspela da kroz alhemijski proces, sa ne previše muzičkog znanja (što za rock and roll nikada nije bila presudna stvar), stvori muziku koja već skoro četiri decenije uspeva da i dalje bude inovativna i provokativna. Njihove različitosti (kulturne, ekonomske, intelektualne i mnoge druge) tokom perioda od ne više od četiri godine, vodile su ih u najrazličitija iskušenja koja su na kraju rezultirala i definitivnim razlazom. Pucala su prijateljstva, gitare, menjali su se članovi benda, ali kada se podvuče crta ispod svedočanstva uobličenog u ovoj knjizi, ostaje jedan album koji je 1985. godine proglašen najboljim albumom jugoslovenske muzičke scene. Nadam se da će vas ta neupitna činjenica podsetiti ili naterati da otkrijete album Odbrana i poslednji dani, koji večno svež stoji kao testament jednog vremena, nepresušne kreativne energije i duhovne povezanosti ovih beogradskih dečaka. Vladimir Manigoda Knjiga je NOVA..... -------------------------------- 0

Omot iskrzan, repariran, unutra odlično očuvano. Autor - osoba Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 = Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 Naslov Vjekoslav Karas / Anka Bulat-Simić Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski, nemački Godina 1948 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Društvo historičara umjetnosti Narodne Republike Hrvatske, 1948 (Zagreb : Štamparski zavod ``Ognjen Prica``) Fizički opis 144 str., [26] str. s tablama : ilustr. ; 25 cm ISBN (Karton.) Napomene Napomene i bibliografske reference: str. 61-74 Bibliografija: str. 77-82. Résumé. Predmetne odrednice Karas, Vjekoslav, 1821-1858 – Slikarstvo Karas, Vjekoslav, hrvatski slikar (Karlovac, 19. V. 1821 – Karlovac, 5. VII. 1858). Učio u radionici karlovačkoga slikara Fridrika Hamerlića (1836–38). Potporom svojega mecene Franje Kosa von Kossena i imućnih rodoljuba iz Zagreba školovao se u Italiji (Firenca 1838–41, kratko Siena i Rim 1841–47). U Rimu je isprva bio pod utjecajem nazarenaca (Majka izlaže Mojsija na obalu rijeke, Marta se tuži Kristu), potom razvija vlastiti stil (Rimljanka s lutnjom, Rimska pučanka). Vrativši se u Karlovac (1848) slikao je portrete, likove i žanr-prizore iz pučkoga života (Portret Stjepka Ljuboja Lopašića, Slunjanka, Trgovac iz Sinja, Oproštaj serežana). Kratko vrijeme (1849–51) bio je učitelj na Risarskoj školi u Zagrebu, kada je nastao portret pjesnika Stanka Vraza. God. 1851. odlazi u Bosnu, gdje je portretirao Omer-pašu Latasa i njegovu kćer. Posljednje godine života proveo u siromaštvu u Zagrebu i Karlovcu, gdje je završio život samoubojstvom u Korani. U tom je razdoblju naslikao portrete koji se ubrajaju u njegova najvrsnija ostvarenja (Ana Krešić, Mijo Krešić, Dječak, Alojz Duquenois, Jozefina Barac-Bernardić). Njegovim je stvaralaštvom obilježen uspon i osamostaljenje hrvatskoga slikarstva u XIX. stoljeću. „Prvi ilirski slikar“ ujedno je prvi hrvatski slikar iz sjevernih krajeva koji se školovao u Italiji. U Rimu se Karas bavio glazbom (svirao je flautu i gitaru), skladanjem (solo pjesme i 38 skladbi za zbor, pretežito na rodoljubne tekstove) i pisanjem pjesama na talijanskom i hrvatskom jeziku. MG69 (N)

Odlično Retko! Plavi dvorac 1977 Gojko Berkuljan je rođen 6. septembra 1923. godine u Nikšiću. Poticao je iz porodice školovanih građanskih zanatlija, koji su još u vrijeme Kraljevine Crne Gore osnovali zadružnu manufakturu. Gojkov otac Konstantin bio je borac crnogorskih jedinica u Balkanskim ratovima i I svjetskom ratu. U Albaniji je ranjavan. Koncem dvadesetih godina prošlog vijeka preselio se sa porodicom na kratko u Kotor, a zatim na Cetinje, da bi se tamo definitivno nastanio i osnovao stolarsku radnju. Gojko je na Cetinju završio osnovnu školu i nižu gimnaziju, a kao učenik učestvovao u radu «Crvenog krsta» i više školskih sekcija. Bilo je to i vrijeme druženja sa Filom Filipovićem, nešto mlađim Batom Pravilovićem i još nekoliko prijatelja iz djetinjstva, koji će takođe postati likovni umjetnici. Već sa sedam - osam godina Gojko je pokazivao sklonost ka onome što će postati njegovo životno opredjeljenje, isprva uz oca, gledajući kako skicira komade namještaja, da bi potom sam počeo da crta, često inspirisan dešavanjima iz najbliže okoline. Na jednom od prvih crteža iz tog perioda, koji predstavlja tušem urađenu figuru Albanca u narodnoj nošnji, sa donje desne strane nalazi se karakteristična ćirilična signatura, koja će u najvećoj mjeri ostati nepromijenjena do kraja slikarevog života. Gojka je rat zatekao kao sedamnaestogodišnjaka. Pošto mu je otac interniran. pridružio se 1943. partizanima. Kraj rata dočekao je u Hercegovini, gdje je i ranjen. Demobilisan je početkom 1947. Neko vrijeme je proveo u Dobrovoljnom vatrogasnom društvu i često uživo pjevao na Radio Cetinju, koje je funkcionisalo do osnivanja radio Titograda 1949. Dobro je svirao gitaru, a njen metalni zvuk dobiće mnogo godina kasnije svoj vizuelni izraz, kao posebna i potpuno zaokružena slikareva stvaralačka faza. Gitara se vidi i na jednom od Gojkovih radova s početka pedesetih godina prošlog vijeka. Radi se o autoportretu s prijateljima, na kojem su on, Filo i Aleksandar Aco Prijić. 1947. godine postaje učenik prve generacije Umjetničke škole osnovane na Cetinju, na odsjeku za slikarstvo kod profesora Mila Milunovića i Petra Lubarde. Pored ova dva vrsna umjetnika i pedagoga, predavači su bili i Đorđe Oraovac, Svetomir Poček, Milan Božović i Marko Kažić. Nakon preseljenja škole u Herceg Novi 1948. i Gojko tamo odlazi. Institucijom je u ovom periodu upravljao slikar i karikaturista Miloš Vušković, koji će kasnije postati jedan od Gojkovih nerazdvojnih prijatelja. Tokom školovanja Berkuljan je, pored ostalog, bio angažovan na kopiranju i zaštiti freskopisa u Pećkoj Patrijaršiji i drugim crkvama i manastirima u Makedoniji i Crnoj Gori. Posebno je pohvaljen od Đorđa Andrejevića Kuna nakon izložbe učeničkih radova, koja je upriličena u čast ovog umjetnika. Nakon diplomiranja izvjesno vrijeme je radio kao tehnički urednik lista „Pobjeda“, gdje je upoznao Zagorku Mitrović, utemeljiteljicu crnogorskog ženskog reporterskog novinarstva i svoju buduću suprugu. Nakon što je napustio „Pobjedu“ Gojko Berkuljan je prešao u Zavod za zaštitu spomenika kulture na Cetinju na poslove konzervatora za štafelajno i fresko slikarstvo. Radio je, pored ostalog, na „Gospi od Škrpjela“ i, kako stoji u dokumentaciji, napravio prvu „skicu“ ovog sakralnog objekta za potrebe Zavoda. Zajedno sa prijateljima i kolegama Aleksandrom Prijićem i Brankom Filipovićem – Filom, 1951. godine osnovao je grupu „Trojica“, koja je, po mnogima, u crnogorskoj likovnoj umjetnosti, označila raskid sa ideološkim stereotipima soc-realizma i prelazak na zapadne likovne modele. Od 1952. godine je radio kao scenograf u „Narodnom pozorištu Zetski dom“ i dječjem pozorištu „Rajko Begović“. Za potrebe dramske i lutkarske scene tokom dvije i po decenije realizovao je više od 200 scenografija. Starije generacije još uvijek pamte „Dom Bernarda Albe“, „Hasanaginicu“ ili dječje predstave „Ivicu i Maricu“, „Crvenkapu“, Aladina i čarobnu lampu“... Nažalost, veliki broj skica i gotovih riješenja jednostavno je pretvoren u pepeo nemarom kasnijih korisnika pozorišnih objekata. U ovom periodu Gojko postaje korisnik dvije stipendije fonda „Moša Pijade“: za specijalizaciju u Italiji 1954. i Francuskoj 1959. Tokom boravka u inostranstvu imao je priliku da se neposredno upozna sa najznačajnijim evropskim dostignućima iz oblasti likovne umjetnosti i osjeti „dah“ vremena i stremljenja kojima je i sam težio. Dugi niz godina Gojko Berkuljan je sa entuzijazmom vodio „Pozorišni muzej“ u Zetskom domu. Radilo se o pionirskom poduhvatu, koji je tokom šezdesetih godina XX vijeka obuhvatao reprezentativni izbor fotografija, plakata i drugog generacijama skupljanog dokumentarnog materijala, izloženog na panoima i u vitrinama lociranim u antreu pozorišnog zdanja. Međutim, i ovaj napor, namijenjen čuvanju jednog veoma važnog segmenta našeg kolektivnog trajanja, tokom sedamdesetih je sa gašenjem aktivnosti u Zetskom domu završio kao i neki prethodni, u dimu nemara i indiferentnosti. Gojko se takođe bavio grafičkim dizajnom i društvenim radom. Ilustrovao je nekoliko edicija i pojedinačnih izdanja, kao i logoe više firmi. Radio je i plakate za pojedine manifestacije ili propagandne kampanje. Berkuljan je bio inicijator, jedan od osnivača i prvi direktor likovnog salona „13 novembar“. Od ove inicijative nastala je vrijedna kolekcija od preko 300 radova, koja se danas čuva u Narodnom muzeju Crne Gore. Slikar je 1967. godine napravio značajan otklon u smislu primjene slikarskih tehnika i tehnologija, realizujući u zgradi cetinjske Skupštine seriju zidnih slika inspirisanih crnogorskim pejzažom i epikom. Pažnju u tom smislu posebno privlače dvije monumentalne figurativne kompozicije na spratu, bez pandana u crnogorskoj likovnoj umjetnosti, koje prikazuju Crnogrce i Crnogorke u narodnim nošnjama sa pejzažom u pozadini doživljenim na tipično Berkuljanov način. Slike su „vezane“ za zid, kao što su Crnogorci vezani za kamen. Godinu dana kasnije umjetnik potpuno mijenja „rukopis“ serijom radova pod zajedničkim nazivom „Kameni cvijet“. Tokom sedamdesetih Berkuljanova interesovanja su uglavnom bila usmjerena na realizaciju likovnih ideja, koje je elaborirao u prethodnom periodu. Na skoro frenetičan način smijenjuju se faze jedna za drugom. Tako nastaju enformelske kompozicije sa pastuoznim akcentima, po prvi put prikazane publici 1972, zatim lazurne „Jezerske igre“, „Ruj planine“, „Metalni zvuci“... Bilo je tu i dosta „Cvijeća“, kojim bi se, kako je sam uobičavao da kaže, „odmarao“ od svakodnevnih preokupacija. Neki likovni kritičari nijesu blagonaklono gledali na toliki broj mijena, ali slikara to u principu nije zanimalo, kao što ga nikada u životu nijesu zanimali klišei bilo koje vrste, osim, ponekad, štamparski. Podršku mu je skoro svakodnevno davao učitelj i prijatelj Miloš Vušković, kada bi u popodnevnim časovima dolazio na „ritualnu“ čašu rakije ili da neobavezno popriča. U Gojkovoj kući-ateljeu, ovaj uvijek dragi gost imao je svoju stolicu, čašu, svoje vrijeme. Svraćali su i Aco Prijić, Bato Pravilović, Nikola Vujošević, Drago Vujanović, Čedo Vuković, Coko Marović... Uslijedilo je nekoliko samostalnih i veliki broj grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Gojko je bio i član crnogorske delegacije koja je gostovala u Belgiji. Sve je to u stvari bila uvertira u umjetnikovu retrospektivu, koja je organizovana u Plavom dvorcu 1977. godine. I umjesto da bude svečani „vrhunac“ njegove karijere, Berkuljan doživljava razočaranje zbog činjenice da izložba biva otvorena bez kataloga, koji je odštampan nekih mjesec dana kasnije i to u skraćenoj i tehnički loše izvedenoj varijanti. Cetinjski muzeji, kao zvanični organizator retrospektive, namjenska sredstva opredijeljena za štampu kataloga utrošili su u druge svrhe. Radilo se o prelomnom trenutku, kada umjetnik odlučuje da prekine kontakt sa nekim dotadašnjim „prijateljima“. Opet se vraća cvijeću i radi seriju karikaturalnih likova, klovnova, koji u stvari nijesu bili ništa drugo do specifičan izraz duhovnog stanja u kojem se našao, ironični doživljaj ljudi koji ga okružuju i hipokrizije u kojoj je prinuđen da bitiše. Pokušao je potom da se „vrati“ na klasične teme, pa je opet slikao planine, ali ne za dugo. Na kraju je odlučio da se povuče, nakon čega mu je vlada SR Crne Gore dodijelila Nacionalnu penziju. Neposredno prije odlaska u penziju obavljao je dužnost direktora Crnogorskog narodnog pozorišta u Titogradu, današnjoj Podgorici. Početkom osamdesetih počeli su da se manifestuju prvi simptomi bolesti. Gojko Berkuljan je imao dvije teške operacije, ali se nije predavao do kraja. Bio je i dalje prisutan na grupnim izložbama. To vrijeme je sam nazvao „bijelom fazom“. Trudio se da njome obuhvati manje-više sve ono što mu je predstavljalo preokupaciju tokom života. Ima tu cvijeća, planina u magli, urbanih tema, čunova, šumskih motiva ... Bijelo dominira. Konačno ga je slomio odlazak supruge januara 1987. godine. Ciklus je okončan zimskim pejzažima. Posljednja dva pastela nastala su u zimu 1988. godine, a slikar nas je napustio decembra mjeseca one sljedeće. I tada je sve opet bilo kao na njegovim slikama. Gojko Berkuljan je bio član ULUCG (Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore) i ULUJ (Udruženja likovnih umjetnika Jugoslavije). Bio je dobitnik 13 julske nagrade za slikarstvo 1967, Nagrade grada Cetinja 1968, druge nagrade salona „13 novembar“ 1965, prve nagrade salona „13 novembar“ 1966, Ordena rada sa zlatnim vijencem, Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima i više priznanja i nagrada za društvene i humanitarne aktivnosti. SAMOSTALNE IZLOŽBE: 1953. Cetinje; 1963. Titograd (Podgorica); 1972. Titograd (Podgorica); 1972. Nikšić; 1973. Budva 1973. Cetinje; 1977. Cetinje, Retrospektiva; 1979. Mojkovac, Kolašin, Ivangrad (Berane), Bijelo Polje, Pljevlja, Priboj, Prijepolje, Nova varoš, Tutin, Rožaje, Goražde, Foča, Višegrad; 1995. Bar, Podgorica, Retrospektiva (posthumno); 2000. Podgorica, Izložna skica i minijatura (posthumno) GRUPNE IZLOŽBE 1950. Cetinje, Jesenja izložba; 1951. Cetinje, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1951. Cetinje, Izložba likovne grupe „Trojica“ 1952. Kotor, Jesenja izložba ULUCG; 1953. Beograd, Bijelo Polje, Ivangrad, Jesenja izložba ULUCG; 1954. Zagreb, Ljubljana, Bar, Jesenja izložba ULUCG; 1954. Dubrovnik, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1955. Sarajevo, Cetinje, Pljevlja, Proljećna izložba ULUCG; 1955. Cetinje, Izložba grupe „Trojica“; 1956. Beograd, Titograd, Nikšić, Jubilarna izložba ULUCG; 1956. Beograd, Titograd, Nikšić, Jubilarna izložba ULUCG; 1956. Ljubljana, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1957. Skoplje, Jesenja izložba ULUCG; 1958. Titograd, Nikšić, Izložba grupe „Trojica“; 1959. Beograd, Novi Sad, Titograd, Jesenja izložba ULUCG; 1960. Ljubljana, Priština, Titograd, Jesenja izložba ULUCG; 1962. Titograd, Kotor, Jesenja izložba ULUCG; 1963. Beograd, Ljubljana, Rijeka, Dom JNA; 1964. Cetinje, Majska izložba; 1965. Budva, Izložba ULUCG; 1965. Cetinje, Prva izložba salona „13 novembar“; 1966. Cetinje, Budva, Izložba salona „13 novembar“; 1967. Cetinje, Titograd, Izložba salona „13 novembar“; 1967. Titograd, Izložba ULUCG; 1968. Kluž (Rumunija), Izložba crnogorskih likovnih umjetnika; 1970. Zagreb, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1972. Rim, Savremena crnogorska likovna umjetnost; 1973. Brisel, Šarleroa, Savremena crnogorska likovna umjetnost; 1974. Cetinje, Izložba „Umjetnici Jug slavije Njegošu“; 1974. Zrenjanin, Izložba „Pejzaž u savremenoj umjetnosti Jugoslavije“; 1975. Aranđelovac, Likovna manifestacija „Mermer i zvuci“; 1975. Titograd, XXIII tradicionalna izložba ULUCG; 1975 – 1976. Dablin, Lankašajr, Belfast, Sasex, Glasgov, Grupna izložba jugoslovenskih slikara u gradovima Velike Britanije i Irske; 1976. Titograd, Jubilarna izložba ULUCG; 1976. Priština, Izložba „Savremena crnogorska likovna umjetnost“; 1979. Cetinje, XIII izložba salona „13. novembar“; 1979. Kairo, Izložba „Pejzaž u crnogorskom slikarstvu“; 1981. Moskva, Izložba „Umjetnost u Crnoj Gori od najstarijih vremena do danas“; 1982. Cetinje, XVI izložba salona „13. novembar“; 1982. Titograd, Tradicionalna izložba ULUCG“; 1985. Titograd, 80 tradicionalna izložba ULUCG; 1985. Cetinje, XIX izložba salona „13 novembar“; 1986. Titograd, Jubilarna tradicionalna izložba ULUCG (’46-’86); 1986. Tuzla, Izložba saveza likovnih umjetnika Jugoslavije; 2005. Pariz (posthumno), Izložba „Vrhovi crnogorske likovne umjetnosti“; 2009. Prijepolje (posthumno), Izložba „Dani evropske baštine“; Slike Umetnost Slikarstvo Slikarski katalozi