Vesna Požgaj Hadži je redovna profesorka na Katedri za hrvatski i srpski jezik Odseka za slavistiku Filozofskog fakulteta Univerziteta u Ljubljani. Među njenim knjigama su i ove: Hrvaščina in slovenščina v stiku/Hrvatski i slovenski u kontaktu (2002), Hrvatski izvana (u suatorstvu, 2007) i Izazovi kontrastivne lingvistike/Izzivi kontrastivnega jezikoslovja (u suautorstvu, 2012). Naučno-istraživačka i pedagoška delatnost Vesne Požgaj Hadži pokriva područje hrvatskoga standardnog jezika (posebno kontrastivnih proučavanja hrvatskoga i slovenačkog jezika), (diskursne) stilistike, metodike učenja/poučavanja jezika kao stranog/drugog, te područje sociolingvističkih pitanja vezanih posredno ili neposredno za južnoslovensku filologiju. Knjiga Između lingvistike i politike sadrži ove radove: Vojko Gorjanc – Slovenačka jezička politika i odnosi društvene moći,Vesna Požgaj Hadži, Tatjana Balažic Bulc, Vlado Miheljak – Srpskohrvatski jezik iz slovenske perspektive, Jagoda Granić – Pogled na noviju hrvatsku standardnojezičnu praksu, Ranko Bugarski – Jezička politika i jezička stvarnost u Srbiji posle 1991. godine, Marina Katnić-Bakaršić – Bosanskohercegovačka sociolingvistička previranja, Igor Lakić –Jezička slika Crne Gore, Aleksandra Gjurkova – Sociolingvistička situacija u Makedoniji od 1991. do danas. 190 str.

Iza vickastog naslova krije se pokušaj ozbiljne lingvističke i sociolingvističke analize velike kolčine prikupljenog nestandardnog, ali živog i aktuelnog, jezičkog materijala. Knjiga sadrži dve tematski srodne celine. Njen prvi i znatno obimniji deo predstavlja završni, monografski uob-ličen plod piščevog dugogodišnjeg beleženja, analiziranja i klasifikovanja slivenica…Sav taj bogati materijal ovde je prilagođen, ažuriran i prekomponovan u novu celinu, kojoj je dodat objedinjen rečnik slivenica sa preko 1000 odrednica… Drugi deo donosi samo primere sufiksalnih imeničkih žargonizama zabeležene posle štampanja drugog izdanja monografije o žargonu (2006)…Mnoge od ovih leksičkih jedinica, u za nas relevantnim značenjima, već odavno postoje u jeziku, ali ih mi nismo ranije zapisali… Publikaciju zaključuju novi prilozi tekućoj sociolingvističkoj bibliografiji u Srbiji. (Iz Predgovora) 210 str.

Jovan Skerlić ISTORIJA NOVE SRPSKE KNJIŽEVNOSTI, `Prosveta`, Beograd 1967. godine (izdanje o pedesetogodišnjici smrti Jovana Skerlića), format 20 cm, TVRDI povez, ilustrovano, ĆIRILICA, strana 581. NEKORIŠĆEN primerak D.Č.

Istorija moderne srpske književnosti : zlatno doba 1892-1918 / Predrag Palavestra Jezik srpski Godina 1986 Beograd : Srpska književna zadruga, 1986 Fizički opis 538 str. ; 19 cm Zbirka Srpska književna zadruga ; kolo 79, knj. 524 Bibliografija: str. 505-519 Beleška o piscu: str. 521 Registar. Predmetne odrednice Dučić, Jovan, 1871-1943 Petković-Dis, Vladislav, 1880-1917 Stanković, Borisav, 1876-1927 Nušić, Branislav, 1864-1938 Srpska književnost -- Simbolizam Srpska književnost -- Istorija -- 1892-1918 Palavestra, Predrag, 1930-2014 Istorija moderne srpske književnosti Predraga Palavestre izuzetno je književnokritičko delo. Iako je kritička, pa time i selektivna, ona je u vidokrug današnjih čitalaca vratila brojne vredne pisce koje je Jovan Skerlić izostavio iz svoje Istorije nove srpske književnosti i koji su se zbog toga izgubili iz pamćenja novijih generacija čitalaca. Učinila je to i zahvaljujući Palavestrinom integralnom shvatanju književnosti, pa su se u njoj našli i nosioci pokretačkih ideja i srodnih duhovnih disciplina, ali i zaboravljeni književnici koji su nekad nešto značili. Palavestra ih je predstavio u drukčijem tipološkom i vrednosnom poretku i oživeo ih jezikom koji je pojmovan, no u svojoj poletnosti i retoričnosti metafizičan na jedan rafinirano intelektualan način. Takav celovit kritički prikaz srpske književnosti XX veka ostvaren je na čvrstim estetičkim, kritičkim i metodološkim osnovama i stilom koji nije školski suvoparan i apstraktan, nego je često poletan i slikovit, pa pleni čitaoca skladnom i odnegovanom frazom i ritmičkom orkestracijom jasnih misli i preciznih značenja.“ Predrag Palavestra (Sarajevo, 14. jun 1930 – 19. avgust 2014) bio je srpski književnik, istoričar književnosti i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti i Akademije nauka i umetnosti Bosne i Hercegovine. Rođen je u Sarajevu 1930. godine. U Beogradu je završio Filološki fakultet na kome je doktorirao 1964. Kao književni kritičar je pisao za list Politiku, bio je urednik „Književnih novina“ i časopisa „Savremenik“. Radio je kao direktor Instituta za književnost i umetnost u Beogradu. Dva puta je izabran za predsednika Međunarodnog PEN centra Srbije. Član je Krunskog saveta i Upravnog odbora Fonda Kraljevskog Doma Karađorđevića. U članstvo Srpske akademije nauka i umetnosti je primljen 7. maja 1981, kada je izabran za dopisnog člana. Za redovnog člana je izabran 15. decembra 1988. Na mesto sekretara Odeljenja jezika i književnosti SANU je prvi put izabran 26. aprila 1994, a ponovno izabran 28. maja 1998. i 23. aprila 2002. Njegova knjiga „Posleratna srpska književnost 1945–1970“ je prećutno zabranjena i jednim delom tiraža i zapaljena. Preminuo je u Beogradu 19. avgusta 2014. godine, u 84. godini života. Dela Književne teme (1958) Književnost Mlade Bosne (1965, dva izdanja) Tokovi tradicije (1971) Posleratna srpska književnost 1945–1970 (1972, drugo izdanje 2012) Dogma i utopija Dimitrija Mitrinovića: počeci srpske književne avangarde (1977) Kritika i avangarda u modernoj srpskoj književnosti (1979) Skriveni pesnik: Ivo Andrić (1981) Kritička književnost (1983) Nasleđe srpskog modernizma (1985) Istorija moderne srpske književnosti – zlatno doba 1892–1918. (1986, dva izdanja) Književnost kao kritika ideologije (1991) Knjiga o Andriću (1992) Književnost i javna reč (1994) Kritičke rasprave (1995) Jevrejski pisci u srpskoj književnosti (1998) Istorija srpskog PEN-a (2006) Urednik Urednik je 25 knjiga građe pod nazivom „Srpska književna kritika“ u izdanju Instituta za književnost i umetnost iz Beograda i Matice srpske iz Novog Sada. Knjiga srpske fantastike XII–XX veka, Srpska književna zadruga (1989, dva toma) Srpski simbolizam, Srpska akademija nauka i umetnosti (1983) Srpska fantastika, SANU (1987) Tradicija i moderno društvo, SANU (1987) Odgovornost nauke i inteligencije, SANU (1990) Srpska književnost u emigraciji, SANU (1991) O Jovanu Dučiću – povodom pedesetogodišnjice smrti, SANU (1996) MG43

Naziv: Larousse Conjugaison Autor: Dubois, Jean Godina izdanja: 2001. Izdavač: Larousse, Paris EAN: 9782035331175 Broj strana: Biblioteka: Livres de bord Fizički opis knjige: broširano, 23 x 14 cm, 294 g

m11 Poetika hrvatskog i srpskog ekspresionizma, Vučković

Dimitrije Bogdanovic Izdanje SKZ Tvrde korice,odlicno ocuvana 306 strana M-45

Autor - osoba Đurić, Silvija, 1946-2013 = Đurić, Silvija, 1946-2013 Naslov Đura Jakšić : bibliografija / Silvija Đurić Ostali naslovi Bibliografija Đure Jakšića Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1984 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Narodna biblioteka Srbije ; Novi Sad : Biblioteka Matice srpske, 1984 (Beograd : Narodna biblioteka Srbije) Fizički opis [XIII], 510 str. : slika Đure Jakšića, faks. ; 28 cm Drugi autori - osoba Živanov, Miodrag, 1928-2000 = Živanov, Miodrag, 1928-2000 Sadržaj S a d r ž a j: Đura Jakšić i bibliografija / Miodrag Živanov (IX-XIII). - I (1-238): A. Posebna izdanja (3-62); B. Prilozi u serijskim i monografskim publikacijama (63-238). - II Bibliografija radova o Đuri Jakšiću (239-451). - Registri (453-508): 1. Registar naslova radova Đure Jakšića (455-472); 2. Registar prvih stihova pesama Đure Jakšića (473-486); 3. Registar prevedenih dela Đure Jakšića (487); 4. Autorski registar (488-501); 5. Hronološki registar radova o Đuri Jakšiću (502-508); Napomene (509-510). ISBN (Pl.) Napomene Stv. nasl. u kolofonu: Bibliografija Đure Jakšića `Objavljeno povodom sto pedesete godišnjice rođenja Đure Jakšića` --> prelim. str. Tiraž 1.000 Str. [IX-XIII]: Đura Jakšić i bibliografija / Miodrag Živanov Registri Predmetne odrednice Jakšić, Đura, pesnik, 1832-1878 -- Bibliografije -- Srbija Bibliografija -- Personalna -- Đura Jakšić Đura Jakšić (8. avgust 1832. – 16. novembar 1878) Đura Jakšić (rođen u Srpskoj Crnji, preminuo u Beogradu) je bio srpski slikar, pesnik, pripovedač, dramski pisac, učitelj i boem. Rođen je 8. avgusta (27. jula po julijanskom kalendaru) 1832. godine u Srpskoj Crnji, u Banatu, u svešteničkoj porodici. Otac ga upisuje u trgovačku školu iz koje beži tri puta i na kraju upisuje nižu gimnaziju u Segedinu. Posle završene osnovne škole u Srpskoj Crnji i niže gimnazije u Segedinu (danas Mađarska), odlazi u Temišvar (danas Rumunija) da uči slikanje. Uoči revolucionarne 1848. godine bio je student umetničke akademije u Pešti, ali je zbog revolucionarnih događaja morao da je napusti. Vrativši se u rodni kraj produžio je da uči slikarstvo u Bečkereku kod Konstantina Danila čuvenog slikara tog doba, tražeći sopstveni umetnički izraz i produbljujući svoja znanja, između ostalog i nemačkog jezika. U revoluciji od 1848–1849. iako šesnaestogodišnjak, učestvuje kao dobrovoljac. Kada se revolucija završila porazom, napisao je: „Ah, zašta ginusmo i stradasmo – a šta dobismo!” Ubrzo ga neimaština primorava da prihvati razne poslove. Tih godina često menja mesta boravka, odlazi u Beograd, ali se vrlo brzo upućuje u Beč da nastavi studije slikarstva. U Beču se kreće u umetničkim krugovima sa Brankom Radičevićem i Đurom Daničićem. Njegovi poetski prvenci ugledali su svetlost dana u Serbskom letopisu 1853. godine. Besparica ga primorava da se vrati kući, ali ubrzo zatim odlazi na Akademiju finih umetnosti u Minhen. Krajem 1855. nastanio se u Kikindi i živeo od slikarstva. Piše pesme i štampa ih u Sedmici pod pseudonimom Teorin. U Novi Sad prelazi 1856. godine, podstaknut povratkom prijatelja sa kojima je drugovao u Beču koji se okupljaju oko novosadskih listova Sedmica i Dnevnik. Po povratku sa slikarskih studija, živi u Banatu do 1856. Od 1857. prelazi u Srbiju, gde ostaje sve do smrti. U Srbiji radi kao seoski učitelj (u Podgorcu, Sumrakovcu, Sabanti, Rači kod Kragujevca i Požarevcu, u kome se i oženio) i kao gimnazijski učitelj crtanja (u Kragujevcu, Beogradu i Jagodini). Đura Jakšić je bio svestran umetnik i rodoljub: pesnik, pripovedač, dramski pisac i slikar. Ali i boem. Stvaralački i stradalački život tog obrazovanog i temperamentnog čoveka često se odvijao u boemskom ambijentu skadarlijskih kafana Tri šešira i Dva jelena. Boemska atmosfera bila je njegovo prirodno okruženje u kome je dobijao stvaralačku inspiraciju, izazivao divljenje i aplauze veselih gostiju i boemskih družbenika, ali i bes vlasti čijoj se sirovosti i lakomosti rugao, originalno i starično. Stalno je živeo u oskudici, i teško je izdržavao svoju brojnu porodicu. Pritisnut porodičnim obavezama i dugovima, sklon boemiji, bolestan, Đura Jakšić se potucao kroz život. Razočaran u ljude i život, nalazio je utehu u umetničkom stvaranju, pesničkom i slikarskom. Bio je nežan, iskren drug i bolećiv otac, ali u mračnim raspoloženjima razdražljiv i jedak. Njegova bolna i plahovita lirika veran je izraz njegove intimne ličnosti, tragične i boemske. Oboleo od tuberkuloze, u dugovima, gonjen je i otpuštan (1871) iz državne službe. Uz pomoć Stojana Novakovića dobija posao u Državnoj štampariji 1872. godine. Smrt ga je zatekla na položaju korektora Državne štamparije u Beogradu 16. novembra 1878. godine (po julijanskom kalendaru). Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Književni rad Đura Jakšić najveći je liričar srpskog romantizma i jedan od najdarovitijih i najznačajnijih srpskih slikara 19. veka. Strastven, izuzetne imaginacije, snažne osećajnosti, buntovan i slobodarski, pisao je za romantičarskim zanosom pesme o slobodi, protiv tiranije, rodoljubivu liriku, ali i stihove lirskog posvećenja i dubokog bola. Kontroverzan, posvetio je zbirku poezije Knezu Milanu Obrenoviću. Jakšić je začetnik i najistaknutiji predstavnik anakreolske poezije kod Srba, ali i autor brojnih dosetki, aforizama, poetskih minijatura. U duhu epohe u kojoj je živeo i stvarao, Đura Jakšić je imao svoje uzore, među pesnicima Petefija i Bajrona, a među slikarima Rembranta. Često je obrađivao iste motive i u književnim delima i na slikarskim platnima. Iako uspešni pesnik i dramski pisac, Jakšić je za srpsku književnost važan i kao pripovedač. Oglasio se u trenutku kada se kod nas javljaju nagoveštaji realizma, posebno vidljivi u prodoru savremene tematike. Pisao je nekoliko vrsta pripovedaka. Najpre one u kojima je idealizovao naš srednji vek, prikazujući nemanjićka vremena. Drugu grupu čine pripovetke o životu banatskog sela, a među njima je najpoznatija „Sirota Banaćanka”, koja i govori o stradanju naroda tokom burnih događaja iz 1848, 1849. Treću grupu čine pripovetke inspirisane srpsko-turskim ratom, i u njima je rodoljubiva tematika iz Jakšićevih pesama dobila svoj prirodni produžetak. Napisao je oko 40 pripovedaka, tri drame u stihu: „Stanoje Glavaš”, „Seoba Srbalja” i „Jelisaveta”. Ostavio je nezavršen istorijski roman Ratnici o srpsko-turskom ratu 1876-1878. Jakšić je stvarao lirsku, epsku i dramsku poeziju. Svoje lirske pesme objavljuje skoro po svima srpskim časopisima. Za života je objavio zbirku svoje lirike „Pesme”. Najznačajnije epske pesme su: „Bratoubica”, „Nevesta Pivljanina Baja”, „Barjaktarovići”, „Mučenica” i „Pričest”. Njegov rad na drami je dvostruko obimniji nego na lirici i epu. Jakšić je jedan od najranijih i najplodnijih srpskih pripovedača. Najviše je pisao u prozi: oko četrdeset pripovedaka i skica, od kojih nekoliko nedovršenih. Od drama, umetnički je najuspelija Jelisaveta kneginja crnogorska, pisana u duhu šekspirovske dramaturgije, sa namerom da se na istorijskoj osnovi prikaže i jedna politička drama, tako važna za celokupnu našu istoriju, a vezana za vladarevu ženu, strankinju poreklom. Mnogo sukoba, strasti, mržnje, oblikuju dramatičan odnos među junacima, i zbog toga je logično što dva glavna junaka, Jelisaveta i Radoš Orlović, na kraju tonu u ludilo. Najmanje je radio na lirici, pa ipak, Đura Jakšić je stvorio izvestan broj pesama od trajne i klasične vrednosti. Neke od njih, kao „Na Liparu”, „Mila”, „Koga da ljubim”, „Put u Gornjak”, „Kroz ponoć nemu”, spadaju u najbolje stihove srpske poezije. Kritički osvrt Kad je reč o Jakšiću, onda se u prvom redu misli na njegov lirski talent, i u pogledu temperamenta i u pogledu izražaja. Jakšić je romantik u najpotpunijem smislu. On se razvio pod uticajem Branka Radičevića, Zmaja, Bajrona i Petefija. Kao i svi veliki romantičarski pesnici, i Jakšić je buntovna i strasna priroda, neobuzdane i plahovite mašte i nadahnuća, ustreptao i bujan i u osećanjima i u izražaju, nezadovoljan životom, sav u čežnji za uzvišenim i nedokučivim. U lirskim pesmama, gde je neposredno i jednostavno uobličavao raspoloženje, on je postigao velike uspehe, kad nije padao u preteran zanos i verbalizam. U epu, drami i pripoveci, gde je potrebno više mirnoće, sklada i mere u kompoziciji, on je stvarao samo osrednje. Ukoliko ta njegova dela vrede, vrede gotovo isključivo zbog snažnih lirskih mesta. On je bio i slikarski talent, i celoga se života bavio slikarstvom. Svoje prve pesme je potpisivao „Đura Jakšić, moler”. U slikarstvu je njegov uzor bio Rembrant, iz čijih portreta, rađenih isključivo kontrastnim bojama, izbija neka unutarnja vatra ispod same boje, izvan kontura koje su izgubljene u boji. Tako je Jakšić shvatio reč kao izražaj, — čisto slikarski. Burna i opojna emocija, ljuta „kao vrh od handžara”, kako sam kaže, iskren je i spontan izraz njegove ličnosti, ne nameštena poza i knjiška sentimentalnost. Iskreni, vatreni i opojni zanos, to je odlika njegova romantičarskog temperamenta, koji on kod nas najbolje predstavlja, kao što Bajron predstavlja engleski, ili Viktor Igo francuski romantizam. Vatreni zanos svoga osećanja, ljubav ili rodoljublje, setu ili pesimizam, on dočarava rečima koje gomila po boji, po zvuku, po sposobnosti da potstaknu naročitu vrstu osećanja, ali ne radi toga da izazove konkretnu sliku ili jasan pojam, već samo radi toga da dočara svoje osnovno raspoloženje. On zna moć reči, nigda mu ih nije dosta, nigda nije zadovoljan izborom; bira ih i raspoređuje, zatim gomila i zasipa. To isto, kat-kada, radi i sa slikama i pojmovima. Njegove najlepše pesme („Na Liparu”, „Padajte, braćo” i druge) uobličene su na taj način. On više polaže na ritam nego na plastiku, zato su njegove slike samo apstraktni nagoveštaji nečeg što se naslućuje. Kao što u snažnim raspoloženjima prevlađuju burne orkestracije i gromki uzvici, tako u nežnima prevlađuje prisan, topao ton, šapat i cvrkutanje. Ali taj podignuti ton, igra sa osećanjima i jezikom, često je promašila i prešla u bleštav stil. Jakšić je imao lepih uspeha, ali i mnogo neuspeha. Još je Skerlić tačno primetio da je „reč bila njegova vrlina i njegova mana”, rekavši da je Jakšić „pesnik snage, ali bez mere i sklada”. Jakšićeve drame u stihu prikazuju karaktere iz naše prošlosti. Sentimentalne ljubavi, nameštena patetika i deklamatorski ton prevlađuju svuda podjednako. „Seoba Srbalja” je pisana narodnim desetercem, a „Jelisaveta” i „Stanoje Glavaš” vrlo slikovitim i živim jambom. Te su drame više za čitanje nego za gledanje; u njima vrede snažna lirska mesta. Jakšićevi dramski karakteri su odveć naivni i preterano idealisani; oni se ne uobličavaju kroz radnju, već kroz neprirodne i duge monologe; radnja je uopšte oskudna i slabo motivisana. Kao romantični repertoar za širu publiku, koja voli istorijske kostime i deklamaciju, one su sve igrane u pozorištu; „Stanoje Glavaš” se i danas igra. Iako je Jakšić najviše radio u prozi, taj deo njegova književnog rada je najmanje značajan. On piše istorijske pripovetke i pripovetke sa predmetom iz savremenog života, srbijanskog i banatskog, savremene seoske pripovetke uglavnom. Najbolje su mu pripovetke u kojima slika banatsko selo i seljaka. U svima pripovetkama izbija njegov zanosni lirizam, ljubav prema nacionalnoj i ličnoj slobodi i pobuna protiv društvene nepravde. On je jedan od začetnika socijalne pripovetke, koja se razvila tek u doba realizma, i osnivač lirske priče. MG139

m11 RUKOPIS GORSKOG VIJENCA PETRA II PETROVIĆA NJEGOŠA

Tvrd povez lepo ocuvana G2

GRAMATIKA U BERMUDAMA od osnovne škole do klasifikacionog ispita na filološkom i pravnom fakultetu Autor Đorđe Otašević Izdavač: Beografiti Godina izdanja: 2001. Meke korice Broj strana: 174 str. Stanje knjige odlično 5- Potpis Sve što vas zanima pitajte pre kupovine TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA Dodato u K52G 03.11.2023.

Izdavač: Izdanje priređivača, Beograd Biblioteka Vrhunci civilizacije Priredili: Veljko Topalović i Branislav Brkić Povez: tvrd Broj strana: 247 Format: 21 x 29 cm Veoma dobro očuvana. S A D R Ž A J: SVETI SAVA - Stanoje Stanojević Sveti Sava - SABRANI SPISI SVE NARODNE PESME I PRIČE O SVETOM SAVI (priredio Vladimir Ćorović) (K-132)

dobro očuvana manji trga korišćenja vellok

Izdavač: Prosveta, Beograd Pogovor: Predrag Protić Povez: tvrd Broj strana: 356 Ilustrovano. Pečatirana, veoma dobro očuvana. Srpske knjižare i knjižare među Srbima Starčević je podelio, mada neformalno, na dva tipa. Jedni su kulturni poslenici koji svoju aktivnost ne uzimaju samo kao svakodnevni posao nego u njoj vide značajnu kulturnu misiju. Oni su, kao i svuda u svetu uostalom, manjina. Postoje i oni drugi, koji knjižarstvo uzimaju kao posao koji se ni po čemu ne razlikuje od ostalih. I jedni i drugi imali su u svome vremenu značajnu ulogu u širenju knjiga. Starčević je kombinovao hronološki i biografski princip pri pisanju knjige Staro srpsko knjižarstvo. Govoreći o knjižarama, on se držao hronološkog reda, u zavisnosti od regiona o kojem je govorio. Dajući biografije ovih kulturnih poslenika, Starčević se služio, već prema građi kojom je raspolagao, nekolikim metodima. Negde je, kao u slučaju Kaulicija, Vozarevića, oca i sina Valožića, ili Jeremije Karadžića, davao široku istorijsku pozadinu, govoreći o opštim kulturnim prilikama i načinu trgovine knjigama u to doba. Kao što se zna, knjiga se prodavala uz ostalu robu, na vašarima, širili su je i rasturali od vrata do vrata i od kuće od kuće, kako entuzijasti, tako i trgovci, prethodnica današnjih akvizitera. Nekada su taj posao obavljali učitelji i sveštenici, koji su prikupljali pretplatu, pa je knjiga preko njih dospevala do pretplatnika. Zamišljena kao neka vrsta malog leksikona, Starčevićeva knjiga pruža reljefnu sliku jednog relativnog dugog razdoblja i daje niz priloga bez kojih se ne može zamisliti rad na sintetičkoj istoriji srpske kulture. (K-134)

SA SLIKE

Boško Suvajdžić (urednik) - Teze i rezimei, u dva toma I, II Savez slavističkih društava Srbije, 2018 314, 373 str. meki povez stanje: vrlo dobro višejezično Međunarodni komitet slavista 1: Jezik 2: književnost, kultura, folklor pitanja slavistike Priredili: Dalibor Sokolović, Stefan Milošević, Tanja Rakić , Aleksandra Korda-Petrović 978-86-917949-6-5 9788691794965

SIMBOLIZAM I TUMEČENJE Autor: Cvetan Todorov Preveo: Jovica Aćin Izdavač: Bratstvo Jedinstvo, SVETOVI, Novi Sad Povez: mek sa omotnicom Broj strana: 189. Na knjizi pečati

m11 Edicija Izdanja zadužbine Miloša Crnjanskog; Knjiga 1 Grad Beograd Povez meki Format 155 x 240 mm Uređivački odbor: Pavle Ivić, Borislav Mihajlović, Boško Petrović, Mića Popović, Radovan Samardžić, Živorad Stojković. Naslov Serbia i komentari : 1988/1989 / [glavni urednik Živorad Stojković] Vrsta građe zbornik Jezik srpski Godina 1989 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Zadužbina Miloša Crnjanskog, 1989 (Beograd : BIGZ) Fizički opis 474 str. ; 24 cm Drugi autori - osoba Stojković, Živorad, 1922-1998 = Stojković, Živorad, 1922-1998 Zbirka Izdanja zadužbine Miloša Crnjanskog Beleška o izdanju Početkom decembra 1987, Upravni odbor Zadužbine Miloša Crnjanskog, na uobičajenoj konferenciji za štampu o delatnosti i planovima Zadužbine, dostavio je, za javnost, sledeće obaveštenje: „Povodom desetogodišnjice smrti Miloša Crnjanskog, Upravni odbor njegove Zadužbine odlučio je da pokrene izdavanje jedne redovne godišnje publikacije čija je osnovna namena da, sem priloga o Crnjanskom, objavljuje radove iz onih oblasti stvaralaštva, koje su zastupljene i u obilnom, raznovrsnom delu samog pisca: iz književnosti, jezika, istorije, likovnih umetnosti, arheologije, pozorišta, prevodilaštva, žurnalistike. Saradnja u pokrenutom godišnjaku bila bi no pozivu, a ugovarala bi se sa autorima i na osnovu njihovih sopstvenih predloga, interesovanja ili raspoloživih mogućnosti. Predviđa se da to budu obimniji monografski radovi, posvećeni ključnim pitanjima kulture i sudbine naroda kome je pripadao Crnjanski. Njegovo poslednje delo trebalo je da bude Serbia i komentari, ali je ono ostalo nezavršeno, u jednoj od fascikli zaostavštine, sa tim naslovom. Na neki način, godišnja publikacija o kojoj je reč trebalo bi da objavljuje naučne, književne, umetničke komentare na temu koju je Miloš Crnjanski zadao sebi, a ostavio nama. Od posebne je važnosti da se Godišnjak Zadužbine Miloša Crnjanskog (mogući podnaslov izdanja) pojavi u vreme sve većih potreba za kritičkim preispitivanjima nacionalne kulture Srba, nedovoljno poznate i njima samima, i onima sa kojima žive u istoj zemlji, a pogotovu stranom svetu. Imajući to u vidu, zamišlja se da godišnjak sadrži i kalendar glavnih događaja u naučnom, književnom, umetničkom životu za proteklu godinu, sa bibliografijom odabranih knjiga i važnijih priloga u periodici, popisom programa naučnih skupova, diskusionih i drugih javnih tribina, pregledom likovnih izložbi, pozorišnih predstava i ostalih priredbi od kulturnog značaja. Jedan kalendar, u svedenijoj meri, predviđa se i za ono što se u svetu objavljuje o nama ili prevodi, predaje no katedrama inostranih univerziteta, ili održava na skupovima uglednijih ustanova i organizacija – zbog čega bi bilo potrebno da se u rad na godišnjaku uključe i ugledna imena stranih jugoslavista. Na ovaj način almanah Zadužbine pisca, kakav je Miloš Crnjanski, poslužio bi bližem upoznavanju sveta sa nama, a domaćoj javnosti pružio uvid koliko se i kako zna, ili ne zna, o nama u svetu. Upravni odbor Zadužbine imenovaće uređivački odbor godiš- njaka pošto sasluša primedbe, predloge i savete od ličnosti na čiju podršku računa. Ukoliko se namere Upravnog odbora pokažu realnim, što se tiče saradnje čiji najviši kvalitet valja obezbediti, Godišnjak Zadužbine Miloša Crnjanskog mogao bi se pripremiti već za 1988. Ako bi se usvojio predlog da naziv novopokrenutog Godišnjaka bude upravo Serbia i komentari, njegovo izlaženje započelo bi gotovo doslovno značenju tog naslova`. Uređivački odbor, čiji je sastav ovde naveden na odgovarajućem mestu, prihvatio je osnove iznetog plana pokrenute publikacije, ali u toku priprema prve, ogledne knjige pokazalo se da su pojedini prilozi, i obimom i značajem, nadmašili očekivanja, a da se neke namere nisu mogle ostvariti u postojećim okolnostima. To se pre svega odnosi na kalendar, za koji je potrebno prikupljati veoma obimnu građu (a uredništvo ni za svoje sastanke nije imalo drugog stola do kafanskog!), tako da se od ambiciozno zamišljene hronike kulturnih i društvenih događaja u jednoj godini moralo odustati – bar za sada. U vreme sve većih neizvesnosti, materijalnih i drugih, a bez osnovnih uslova za redakcijski rad, Upravni odbor Zadužbine Miloša Crnjanskog prihvatio je predlog uredništva da se pod naslovom Serbia u komentari, umesto predviđenog godišnjaka, objavljuju povremena izdanja Zadužbine. Godišnjak bi obavezivao na redovno izlaženje, a već na početku rada nije se moglo izbeći dvogodišnje izdanje, zbog čega ova publikacija, kao knjiga I, nosi godinu 1988/89. Međutim, ukoliko bi njena pojava naišla na povoljan prijem kod čitalaca i saradnika, otvorile bi se mogućnosti za odvažniju izdavačku delatnost Zadužbine Miloša Crnjanskog. Tome, svako, treba dodati i očekivanja da uredništvo Serbie i komentara preuzmu naši mlađi, a dovoljno iskusni književni i naučni radnici. Priprema za štampu tekstova iz neobjavljenih rukopisa zahtevala je savesnu i napornu saradnju, kao i potrebu uporednih i kontrolnih čitanja više revizija već složenih tabaka. Priroda tih poslova takva je da su, i pored svih nastojanja, omaške ne samo moguće već, prema poznatom iskustvu, i neminovne. Sve to, međutim, ne sprečava odg. urednika izdanja da za izuzetno pažljiv i požrtvovan rad izrazi zahvalnost saradnicima: Veri Naumov, Gordani Jovanović, Marini Adamović, Mirjani Mileusnić, Mili Petrović. Posebna zahvalnost pripada vrsnom grafičkom stručnjaku, Peri Stanisavljevu-Buri, za dragocenu ulogu savetnika i saradnika u poslovima štamparskog okončanja ove knjige. Rukopise Miloša Crnjanskog i Branka Ćopića pripremio je za štampu urednik izdanja, kao što je dao i tekstove beležaka i napomena, potpisane sa Ur. – za koje snosi isključivu odgovornost. Sadašnji Uređivački Odbor izražava želju da i buduća izdanja, pod naslovom Serbia i komentari, zadrže na koricama, kao amblem, portret Miloša Crnjanskog koji je izradio njegov prijatelj Sava Šumanović, veliki srpski slikar, zaklan od ustaša 1942. u svom, i Crnjanskovom, Sremu.

Tvrdi povez, zaštitni omot, 527 strana, omot dobro očuvan sa sitnim tragovima pohabanosti, unutrašnjost odlično očuvana. Nolit. Đerđ Lukač (mađ. György Lukács; Budimpešta, 13. april 1885 — Budimpešta, 4. jun 1971) je bio mađarski hegelijanski i marksistički filozof i književni kritičar. On je jedan od začetnika Zapadnog marksizma, kao tradicije koja je deo marksističke ortodoksne ideologije Sovjetskog Saveza. On je razvio Teoriju postvarenja i doprineo Marksovoj teoriji uvodeći pojam klasne svesti. Bio je, takođe pristalica lenjinizma. On je ideološki razvio i organizovao Lenjinove pragmatične revolucionarne prakse u formalnu filozofiju revolucije. Đerđ Lukač Đerđ Lukač Lični podaci Datum rođenja 13. april 1885. Mesto rođenja Budimpešta, Austrougarska Datum smrti 4. jun 1971. (86 god.) Mesto smrti Budimpešta, NR Mađarska Kao književni kritičar bio je izuzetno uticajan zbog svog teorijskog razvoja u oblasti realizma i romana, kao književnog žanra. 1919. godine je bio mađarski ministar kulture u kratkotrajnoj Vladi Mađarske Sovjetske republike (mart-april 1919). Lukač je bio opisivan kao istaknuti marksistički intelektualac staljinističke ere. Procena njegovih dela i ostavštine može biti prilično komplikovana, zato što se činilo kao da Lukač podržava obe strane; sa jedne, staljinizam kao otelotvorenje marksističke misli, a sa druge strane se bori za povratak na pre-staljinistički marksizam.

odlično stanje, 320str.,meki povez,24cm, š t19

Izdavač: Zaslon (Šabac) Pismo: ćirilica Broj strana: 335 Povez: tvrd Visina: 24 cm Vrlo dobro očuvana. Svaki navadenic nobelovac propraćen je biografijom, listom važnijih dela, izvodom iz nekog od tih dela, i fotografijom autora. {KTJ30.018}

Broj: Ljeto Jesen 22/23 2009. Izdavač: Srpsko prosvjetno i kulturno društvo „Prosvjeta” Pismo: ćirilica Broj strana: 457 Povez: mek Visina: 23 cm Teme: Orhan Pamuk, Miloš Crnjanski, Svetozar Koljević, Branko Milanović, Momo Kapor, Čedomir Popov, Milovan Danojlić, Radovan Vučković, Božidar Šujica, Miroslav Josić Višnjić, Nikola Kusovac, Zlatko Krasni, Đorđo Sladoje, Savo Skoko, Risto Tubić, Slobodan Rakitić, Goran Maksimović, Zorad Radisavljević, Manojle Gavrilović, Đuro Kovačević, Srba Ignjatović, Nikola Malović, Milosav Popadić, Radojka Vukčević, Dragoljub Zbiljić, Nikola Devura, Momčilo Golijanin, Tihomir Petrović, Mićo Cvijetić, Tomislav Šipovac, Darka Deretić, Angelina Gradišnik, Draginja Ramadanski, Petar Lazić, Rajko Kuljić, Luka Prošić, Ratko Peković, Lujo Danojlić, Nebojša Devetak Detaljan sadržaj na slikama {KTJ28.007}

► SKZ, 1993 ► tvrd povez, str. 506 ► nema podvlačenja, stranice ne ispadaju ► očuvanost: 5/5

Berlitz Method - English Part Second Book (1933) method for teaching modern languages TVRD POVEZ strana 167 1933 na predlistu ispisan potpis

Odlično očuvana, kao nova. C3