Knjiga prva Ruska književnost od početka do LjermontovaKnjiga druga Ruska književnost od Gogolja do ČehovaGrupa autoraN. PospelovP. ŠabliovskiA. Zerčaninov D. J. RajhinV. I. StraževIzdavač ProsvetaGodina : 1947Broj strana : 1009Povez tvrdFormat 22 x 15 cm1/36

NOV KOMPLET Autor:: Nevena Đukić Broj strana: 172 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 15 x 23 cm 36 KARATA Numerički tarot je zapravo slikovni prikaz broja. Bogatstvo simbola na kartama i tumačenje kroz te simbole i brojeve omogućavaju tumaču da veoma precizno ispriča priču prošlosti, sadašnjosti i budućnosti. Pravilnim povezivanjem simbolike slika, kroz mitološku i etnološku prizmu, kao i kroz značenje brojeva, daje vam se mogućnost da uz sopstvenu intuiciju ispričate divne priče. Ove karte su ključ za unutrašnju mudrost. Otključajte riznicu novih saznanja i obogatite svoj unutrašnji svet. U IZDANJU MIRDIN DOO MOZETE PORUCITI I SLIKOVNI KLJUC ZA TAROT ARTURA EDVARDA VEJTA https://www.kupindo.com/Alternativna-ucenja/9972219_SLIKOVNI-KLJUC-ZA-TAROT-DOPUNJENO-IZDANJE ILI SAMO VEJTOV TAROT SPIL - TAROT KARTE https://www.kupindo.com/Alternativna-ucenja/10214092_TAROT-KARTE-NOVO LENORMAND TAROT (LENORMAND SPIL 36 karata + ASTRO-MITOLOSKI LENORMAND SPIL 54 karte + KNJIGA) https://www.kupindo.com/Alternativna-ucenja/70063305_LENORMAND-TAROT-NOVO-LUKSUZNO-PAKOVANJE-NA-SRPSKOM CIGANSKE SUDBINSKE KARTE - CIGANSKI TAROT - CIGANČICE https://www.kupindo.com/Alternativna-ucenja/70031833_CIGANSKE-SUDBINSKE-KARTE-CIGANSKI-TAROT-NOVO OSHO ZEN TAROT (knjiga plus 79 karata) https://www.kupindo.com/Alternativna-ucenja/62439101_OSHO-ZEN-TAROT-NOVO-KOMPLET

Nikola Dobrović / Tekstovi Nikole Dobrovića u izboru Miloša R. Perovića Beograd 1980. Mek povez, ilustrovano, format 24×24 cm, 196 strana. Odlično očuvana. Sadržaj: A. UVOD 1. Uvodna beleška 2. Nikola Dobrović: Curriculum vitae B. BORBA ZA PRINCIPE SAVREMENOG GRADITELJSTVA 3. U odbranu savremenog graditeljstva (Arhitektura (Ljubljana), No. 2 (1931), pp. 33-36.) 4. Topli i hladni prostorni tonovi u suvremenoj arhitekturi (Čovjek i prostor, 4, No. 61 (1957), p. 1.) 5. Pokrenutost prostora: Bergsonove »Dinamičke sheme« — nova likovna sredina (Čovjek i prostor, 7, No. 100 (1960), pp. 10 -11.) C. BEOGRAD: OD TRIJUMFA DO PORAZA 6. Uređenje „Terase” na Terazijama u Beogradu (Arhitektura (Ljubaljana), No. 4 (1932), pp. 114-118.) 7. Terazijska terasa: Jedan savremeni problem prestonice (Vreme, 26. februar 1932, p. 2. i 27. februar 1932, p. 2.) 8. Obnova i izgradnja Beograda: Konture budućeg grada (Urbanistički institut NR Srbije, Beograd, 1946.) 9. Teritorijalne vode Beograda, njihov značaj za osnovu, lik i celokupnu strukturu Novog Beograda i Velikog Beograda (Tehnika, 12, No. 11 (1957), pp. 1765-1771.) 10. Terazijska terasa: Jedna dosad neiskorišćena urbanistička mogućnost (Politika, 10. april 1966, p. 18.) D. POUKE PROŠLOSTI 11. Venecija (NIN-Nedeljne informativne novine, 1 maj 1966, p. 10.) 12. La Valeta na Malti (NIN-Nedeljne informativne novine, 26 juni 1966, p. 10.) 13. Korčula u kaleidoskopu Sredozemlja (NIN-Nedeljne informativne novine, 31. juli 1966, p. 10.) 14. Dubrovnik kao gradotvoračko svedočanstvo (NIN-Nedeljne informativne novine, 15. maj 1966, p. 10.) 15. Spasavajmo Dubrovnik (Tribuna (Dubrovnik), No. 84 (1930), p. 2.) 16. Urbanistička razmatranja o čuvanju istorijskih spomenika (Zbornik zaštite spomenika kulture, 2, No. 1 (1951), pp. 31-40.) 17. Uređenje istorijskih gradova: Smerinice u vezi konkretnog pitanja Kotora (Zbornik zaštite spomenika kulture, 4, No. 5 (1953/1954), pp. 164-171.) E. POSLEDNJE PUTOVANJE 18. Poslednje putovanje: Neobjavljene beleške

U dobrom stanju Britanski putnici u našim krajevima : od sredine XV do početka XIX veka / [priredio] Zdenko Levental Vrsta građe dokumentar.lit. Jezik srpski Godina 1989 Gornji Milanovac : Dečje novine, 1989 (Beograd : Kultura) Fizički opis 331 str. : ilustr. ; 25 cm Drugi autori - osoba Levental, Zdenko, 1914-1999 = Levental, Zdenko, 1914-1999 Tiraž 2.000 Biografske beleške: str. 291-304 Bibliografija: str. 305-309 Registri. Predmetne odrednice Engleska književnost -- Putopisi -- Motiv Jugoslavije -- 15-19 v. SADRŽAJ O ovoj knjizi ... 9 Veselin Kostić Stari engleski i škotski putopisci o uslovima putovanja kroz naše zemlje ...15 Vilijem Vej Putovanja Vilijema Veja, člana ITN koledža u Jerusalim, godine Gospodnje 1458. i 1462. ... 33 Gilfordov putopisac Pokloništvo sera Ričarda Gilforda (1506) ... 36 Torkingtonovo pokloništvo (1517) ...40 Dzon Lok Putovanje u Jerusalim (1533) ... 42 Henri Ostel Putovanje preko Venedje do Dubrovnika i kopnenim putem do Carigrada ... (1585) ... 45 Foks Putovanje gospodina Harija Kevndiša u Carigrad i natrag 1589. godine ...48 Fajns Morison Putopis o deset godina putovanja kroz dvanaest zemalja, Nema čku, Cešku, Svajcarsku, Holandiju, Dansku, Poljsku, Englesku, Skotsku i Irsku (1595) ... 53 Ser Tomas Glaver Putovanje plemenitog Eđvarda Bartona, ambasadora njegovog veličanstva kod sultana (1596) ... 60 Viljem Litge Potpuna rasprava o retkim pustolovinama i mučnim putovanjima u toku dugih dvadeset godina (1609) ... 65 Džordž Sendis Izveštaj o putovanju, s opisom turskog carstva, Egipta i Svete zemlje (1610) ...73 Piter Mandi Njegova putovanja po Evropi i Aziji ...75 Henri Blant Put u Levant (1634) ... 86 Džon Berberi Izveštaj o putovanju od Londona do Beča i zatim do Cari grada (1664) ... 97 Volter Pop Opis rudnika žive u Idriji (1664) ... 112 Edvard Braun Kratak izveštaj o nekim putovanjima po Ugarskoj, Srbiji, Bu garskoj, Makedoniji, Tesaliji, Austriji, Stajerskoj, Koruškoj, Kranj skoj i Furlaniji ... 117 Pol Riko Sadašnje stanje Osmanlijskog carstva ...145 Džordž Viler Putovanje u Grčku (1675) ...153 Frensis Vernon Pismo o njegovim zapažanjima na putu od Venecije kroz Istru, Dalmaciju ( ...) do Smirne (1676) ... 168 Ser Vilijem Hasi Podsetnik o prijemu i pregovorima u Beogradu (1691)...170 Simon Klement Dnevnik sa mojih putovanja ( ...) (1715) ...174 Ledi Meri Vortli Montegju Pisma sa istoka ...I85 Jeremija Mils Putne beleške o Hrvatskoj, Rašanima i Mađarima (1736) ...199 Ričard Pokok Opis Istoka i nekih drugih zemalja (1745) ... 202 Robert Adam Ruševine palate cara Dioklecijana u Splitu u Dalmaciji (1757) ....210 Džon Hauard Izveštaj o najvažnijim lazaretima u Evropi (1785) ... ....216 Sevijer Lusinjan Niz pisama upućenih Vilijemu Fordajsu ( ...) o putu i putovanja od Engleske do Smime, otuda do Carigrada, kao i od ovog grada suvozemnim putem do Engleske (1786) ... 219 Tomas Votkins Putovanja kroz Svajcarsku, Italiju, Siciliju i grčka ostrva do Cari grada, preko Grčke, Dubrovnika i dalmatinskih ostrva (1787—1789) ...229 Ričard Brajt Putovanje iz Beča kroz Donju Mađarsku (1814) ...234 Tomas Alason Slikoviti pogleđi na starine u Puli u Istri (1819) ...252 Džordž Tomas Kepl Pripovest o putovanju preko Balkana ( ...) 1829/30 ....260 Edmund Spenser Skice o Nemačkoj i Nemcima s kratkim pogledom na Poljsku, Mađarsku i Švajcarsku god. 1834—1836. ( ...) ... 276 Biografske beleške ...290 Bibliografija ...305 Registar imena ...310 Registar toponima ...318

U dobrom stanju Jezik Antuna Vramca i podrijetlo kajkavskog dijalekta: dijakronijska rasprava. Zvonimir Junković Rad Jugoslavenska akademije znanosti i umjetnosti, knjiga 363 Odjel za filologiju Zagreb, 1972 SADRŽAJ Skraćenice................................9 Periodica .............................9 Pisci i djela.......................... 9 Terminologija ........................10 Napomene «.......................11 UVOD I.................................13 Život i književni rad A. Vramca....................... 13 Kronika Vramčeva života.....................13 Bibliografski podaci o Vramčevim djelima...............15 0 postanku i namjeni Vramčevih djela ................17 Dosadašnja istraživanja......................17 Sadržaj ove radnje i njena svrha.................... 20 PRVI DIO VRAMČEV JEZIK I KAJKAVSKI DIJALEKAT 16. STOLJEĆA............. 23 Prvo poglavlje, Grafija........................... 25 Dosadašnje proučavanje grafije u djelima kajkavskih pisaca...... 25 Bilježenje vokala ( i a .................... 26 Vokali stražnjega niza......................... 29 Akcenat i kvantiteta .. ...................... 35 Protetsko v .................. 36 Afrikate.......i........................ 37 Konsonanti J, n i konsonantski skupovi Ij, nj ...... 39 Ostali glasovi............................. 40 Drugo poglavlje, Odnos Vramčeva jezika prema kajkavskim govorima 16. stoljeća .............. 42 Dosadašnje pretpostavke o prirodi jezika u djelima kajkavskih pisaca . 42 Dublete u Vramčevu jeziku................... 43 Sinonimi........................... 32 Knjiški karakter Vramčeva jezika................. 35 Pergošićev jezik........................... 37 Predgovor Zrcalu Marijanskom.................. 32 Zaključak ........................... 34 Treće poglavlje, Sustavi razlikovnih jedinica u Vramčevim djelima...... 35 Izvori za proučavanje kajkavskog dijalekta 16. stoljeća......... 33 Vokalski sustav u kajkavskom dijalektu 16. stoljeća........... J` 0 suprasegmentalnim sustavima...................... * Konsonantski sustavi......................... Zalihost konsonantskih skupova ................... 83 Fonostatistički sustav........................ 94 Završna napomena...........................104 Četvrto poglavlje, o sustavima jedinica sa značenjem u Vramčerim djelima .. 105 Opće napomene ........................... 105 Sustavi padežnih nastavaka u kajkavskom dijalektu 16. stoljeća....109 Komparacija pridjeva i priloga ...................130 O nastavcima u glagolskim sintagmama ................131 Kategorija gramatičkog broja.................... 151 Završna napomena.......................... 155 DRUGI DIO 0 PODRIJETLU I RAZVITKU KAJKAVSKOGA DIJALEKTA..............157 Peto poglavlje, Pretpostavke o pripadnosti i podrijetlu kajkavskoga dijalekta 159 V. Oblak i A. M. Lukjanenko.....................159 Fran Ramovš.............................151 Aleksandar Belić........................165 Radomir Aleksić...........................170 Završna napomena..........................175 Šesto poglavlje, Prilog za novu hipotezu o postanku kajkavskoga dijalekta . . . 176 Određivanje srodnosti po podrijetlu..................176 Kritika Ramovševe hipoteze...................... 178 Suprasegmentalni sustav u ZJSP...................182 Panonska akcentuacija ................190 Glavne smjernice u razvitku kajkavske akcentuacije..........196 Panonski vokalski sustav.......................202 O razvitku kajkavskoga vokalizma........ . .........207 Primjedbe o konsonantima...................... 210 O podrijetlu kajkavskoga dijalekta................. 213 DODATAK ..........................217 Zaključci ..............................219 Sadržaj i svrha radnje...................... 219 Opća lingvistika...........................219 Kajkavska dijalektologija.......................220 Jezik u Vramčevim djelima . .....................221 Kajkavski dijalekat u 16. stoljeću ..................221 O postanku kajkavskog dijalekta................. 223 Literatura i građa ........................224 Sadržaj ........................... 231

Dobro očuvano, bez podvlačenja, pečata, mirisa vlage... Autor - osoba Turinski, Živojin, 1935-2001 = Turinski, Živojin, 1935-2001 Naslov Slikarska tehnologija / Živojin Turinski Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1976 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Turistička štampa, 1976 (Beograd : `Slobodan Jović`) Fizički opis 157 str. : ilustr. ; 24 cm (Broš.) Napomene i bibliografske reference uz tekst Bibliografija: str. [158]. Predmetne odrednice Slikarska tehnologija Sadržaj Pigmenti 7 Crveni oksidi gvožđa 35 Istorijski pregled 9 Alizarin 36 Opšta pódela Kraplak 37 i proizvodnja 13 Karmin 37 Osobine 15 Realgar 38 Beli pigmenti 20 Zeleni pigmenti 39 Olovna bela 20 Hrom hidroksid Cinkova bela 21 zelena 39 Titanova bela 21 Hrom oksid zelena 39 Litopon 22 Zelena zemlja 40 Barit 22 Kobalt zelena 40 Blanc — fixe 23 Verdigris 41 Kreda 23 Malahit 41 Gips 24 Emerald 42 Žuti pigmenti 25 Hrom zelena 42 Kadmijum žuta 25 Plavi pigmenti 43 Napuljska žuta 25 Ultramarin 43 Hansa žuta 26 Kobalt plava 43 Stroncijum žuta 27 Ceruleum 44 Barijum žuta 27 Ftalo plava 44 Kobalt žuta 27 Mangan plava 45 Hrom žuta 28 Prusko plava 45 Cinkova žuta 28 Lapis lazuli 46 Indijsko žuta 28 Azurit 47 Orpiment 29 Indigo 47 Smeđi pigmenti Oker 30 30 Egipatsko plava Smalt 47 48 Siena 31 Violet pigmenti 49 Umbra 31 Kobalt violet 49 Van Daj к smeđa 32 Mangan violet 49 Sepija 32 Mars violet 50 Asfalt 33 Ultramarin violet 50 Crveni pigmenti 34 Crni pigmenti 51 Kadmijum crvena 34 Crna od čađi 51 Cinober 34 Koštana crna 51 Lozova crna 52 Podloga i preparatura 106 Mars crna 52 Uljano slikanje 53 Daska Impregnacija 106 Istorijski pregled 55 Podloge i preparature daske 108 Preparatura 109 Platno 60 60 Emulzije 113 Ram za natezanje Emulzija od jajeta 113 platna 64 Natezanje platna 67 Jajno-uljana emulzija 115 Tutkalo 68 Prepara tura 71 Emulzije od guma 117 Ulja 76 Voštane emulzije 118 Laneno ulje Makovo ulje Ricinusovo ulje 77 80 80 Kazeinska emulzija Plakatna tempera 118 119 Sikativi 80 Boje 120 Smole i balzami 82 Lakiranje 121 Damar 83 Enkaustika 123 Mastiks 85 Sandarak Kopal 85 85 Zidno slikarstvo 129 Kolofonijum Ambra Šelak 86 86 86 Istorijski pregled Fresko tehnika 131 133 Balzami 87 Podloga 133 Rastvarači 89 Pigmenti Izvođenje slike 135 136 Terpentinsko ulje Petrolej 89 91 Seko tehnika 138 Ostali rastvarači 91 Akvarel 141 Boje Razređivači boje 94 Pastel – medijumi 97 147 Lakiranje 100 Sintetski medijumi 153 Čuvanje slike 102 Tempera 103 MG8 (N)

Gerald E. Sacks - Saturated Model Theory W. A. Benjamin, 1972 335 str. meki povez stanje: vrlo dobro, potpis na predlistu. Mathematics Lecture Note Series This book contains the material for a first course in pure model theory with applications to differentially closed fields. Topics covered in this book include saturated model criteria for model completeness and elimination of quantifiers; Morley rank and degree of element types; categoricity in power; two-cardinal theorems; existence and uniqueness of prime model extensions of substructures of models of totally transcendental theories; and homogeneity of models of categorical theories. Table of contents : Title ......Page 5 Copyright ......Page 6 Dedication ......Page 7 Epigraph ......Page 9 Contents ......Page 11 0. Introduction ......Page 13 1. Ordinals and Diagrams ......Page 20 2. Similarity Types of Structures ......Page 23 3. Monomorphisms and Substructures ......Page 26 4. First Order Languages ......Page 28 5. Elementary Equivalence ......Page 32 6. Elementary Monomorphisms ......Page 35 7. The Fundamental Existence Theorem ......Page 37 8. Model Completeness ......Page 47 9. Model Completeness of Algebraically Closed Fields ......Page 52 10. Direct Systems of Structures ......Page 58 11. Skolemization of Structures ......Page 65 12. Model Completions ......Page 69 13. Substructure Completeness ......Page 75 14. Countability Proviso with Exceptions ......Page 81 15. Element Types ......Page 83 16. Saturated Structures ......Page 88 17. Elimination of Quantifiers for Real Closed Fields ......Page 99 18. Omitting a Type ......Page 108 19. Omega-Stable Theories ......Page 116 20. Homogeneous Structures ......Page 122 21. The Number of Countable Models ......Page 130 22. Vaught`s Two-Cardinal Theorem ......Page 138 23. Chang`s Two-Cardinal Theorem ......Page 146 24. Keisler`s Two-Cardinal Theorem ......Page 156 25. Categories and Functors ......Page 168 26. Inverse Systems of Compact Hausdorff Spaces ......Page 174 27. Towards Morley`s Analysis of 1-Types ......Page 177 28. The Cantor-Bendixson Derivative ......Page 181 29. The Morley Derivative ......Page 185 30. Autonomous Subcategories ......Page 193 31. Bounds on the Rank of 1-Types ......Page 199 32. Prime Model Extensions ......Page 210 33. Prime Extensions of Wellordered Chains ......Page 224 34. Order Indiscernibles ......Page 228 35. Indiscernibles and Omega-Stability ......Page 236 36. Shelah`s Uniqueness Theorem ......Page 254 37. Categoricity in Some Uncountable Power ......Page 266 38. Minimal Generators and Omega1-Categoricity ......Page 272 39. The Baldwin-Lachlan Theorem ......Page 285 40. Differential Fields of Characteristic 0 ......Page 307 41. The Differential Closure ......Page 317 42. Some Other Reading ......Page 324 43. Several References ......Page 331 44. Notation Index ......Page 335 45. Subject Index ......Page 339 Nonfiction, Mathematics, 0805383816

Osnovno o knjizi: Kako da vaše web stranice budu interaktivnije i dinamičnije. Pojavila se nova generacija web čitača, koja je posebno optimizovana za mogućnosti korišćenja JavaScript koda. Uz pretpostavku da imate malo prethodnog programerskog iskustva, lekcije vas vode kroz upoznavanje osnova programiranja korišćenjem JavaScript jezika i postepenu nadgradnju osnovnog znanja. Pregled JavaScript promenljivih, tipova podataka, funkcija i upravljačkih struktura Kako izbegavati često pravljene greške, debagirati kod i primenjivati najbolja programerska iskustva Kako manipulisati HTML kodom pomoću JavaScript koda Postupak modifikovanja stila elemenata Detaljan opis rukovanja događajima korišćenjem pomoćnog objekta za upravljan je događajima u različitim čitačima Isticanje konvencija i najboljih iskustava koja pomažu prilikom opisanja efikasnijeg koda Slanje i prijem podataka pomoću Wrox vodiči su napisani tako da prikazuju programske jezike i tehnologije jednostavni je nego što biste vi zamislili. Pisali su ih programeri za druge programere, tako da sadrže strukturni format u obliku uputstava, koji vodi čitaoca kroz sve opisane tehnike. Kratak sadržaj Predgovor. Deo I: Uvod u JavaScript. Lekcija 1: Dodavanje JavaScript koda na Web stranicu. Lekcija 2: Promenljive i JavaScript sintaksa. Lekcija 3: Funkcije. Lekcija 4: Donošenje odluka. Lekcija 5: Petlje. Lekcija 6: Domet. Lekcija 7: Objekti i ugrađeni tipovi. Lekcija 8: Samostalno kreirani objekti. Lekcija 9: Prototipovi i nasleđivanje (Function objekat). Deo II: Programiranje vezano za čitač. Lekcija 10: Objekat prozora. Lekcija 11: Windows skriptovanje. Lekcija 12: Skriptovanje frejmova. Lekcija 13: Document Object Model. Lekcija 14: Dodavanje HTML pomoću JavaScript koda. Lekcija 15: Modifikovanje stila elementa. Lekcija 16: Uvod u događaje. Lekcija 17: Definisanje rukovalaca događajima pomoću HTML atributa. Lekcija 18: Korišćenje rukovalaca događajima. Lekcija 19: Primena standarnih DOM i IE rukovalaca događajima. Lekcija 20: Pisanje rukovalaca događajima za različite čitače. Lekcija 21: Standardan objekat događaja. Lekcija 22: Objekat događaja za Internet Explorer. Lekcija 23: Pisanje koda za više čitača. Lekcija 24: Prevlačenje. Lekcija 25: Tajmeri i animirani elementi. Lekcija 26: Forme - osnove. Lekcija 27: Pisanje skriptova za tastere. Lekcija 28: Pisanje skriptova za tekstualne elemente. Lekcija 29: Pisanje skriptova za selekciona polja. Lekcija 30: Pisanje skriptova za polja za potvrdu i radio tastere. Lekcija 31: Uvod u Ajax. Lekcija 32: Korišćenje XMLHttpRequest objekata. Lekcija 33: Kreiranje Ajax zahteva pomoću GET. Lekcija 34: Kreiranje Ajax zahteva pomoću POST. Lekcija 35: JSON. Deo III: Rukovanje greškama, uklanjanje rešaka i najbolja praktična iskustva. Lekcija 36: Najčešće greške prilikom kodiranja. Lekcija 37: Rukovanje greškama. Lekcija 38: Uklanjanje grešaka pomoću Firebug alata. Lekcija 39: Vodilje vezane za kodiranje. Lekcija 40: Izdvajanje JavaScript i HTML koda. Lekcija 41: Izdvajanje JavaScript i CSS. Lekcija 42: Izbegavanje globalnog dometa. Lekcija 43: Optimizovanje vašeg koda. nema saranja,korice kao na slikama,poslednja presavijena,ostalo ocuvano nema cd k23

Autor - osoba Blagojević, Miloš, 1930-2012 = Blagojević, Miloš, 1930-2012 Naslov Srbija u doba Nemanjića : od kneževine do carstva : 1168-1371 : ilustrovana hronika / Miloš Blagojević ; tekst uz slike i poglavlje Umetnost u doba Nemanjića Sreten Petković ; predgovor Sima Ćirković Vrsta građe knjiga odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1989 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Trajna radna zajednica književnika i književnih prevodilaca `Vajat` : `Beograd`, 1989 (Čakovec : `Zrinski`) Fizički opis 283 str., [10] str. s geogr. kartama : ilustr. ; 27 cm Drugi autori - osoba Ćirković, Sima M., 1929-2009 = Ćirković, Sima M., 1929-2009 Petković, Sreten Zbirka Hronike srpske ; ǂknj. ǂ1 (karton s omotom) Napomene Predgovor: str. 8-9 Bibliografija: str. 271 Registri. Predmetne odrednice Nemanjić (dinastija) -- 12-14v Srbija -- Istorija -- 1168-1371 Srbija u doba Nemanjića od kneževine do carstva 1168-1371 ilustrovana hronika Hronike Srpske, knjiga prva Dr. Miloš Blagojević, Dr. Sreten Petković, Dr Sima Ćirković Trajna radna zajednica književnika i književnih prevodilaca Vajat Beograd 1991, strana 283, tvrdi povez sa zaštitnim omotom, ilustrovano Devet geografskih karata srednjovekovne Srbije u boji na kraju knjige (mali atlas Srbije u doba Nemanjića), veoma dobro očuvano Tags: Nemanjići Kneževina Kraljevina Carstvo Miloš Blagojević (Miletićevo, kod Plandišta, 17. oktobar 1930 – Beograd, 27. jun 2012) bio je srpski istoričar, član SANU. Bavio se proučavanjem srpske istorije srednjeg veka, sa težištem na proučavanju istorijske geografije i društveno-ekonomskih odnosa u srednjovekovnoj Srbiji. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Gimnaziju je pohađao u Vršcu a Vojno pomorsku akademiju u Splitu završio je 1951. godine. Oktobra iste godine uhapšen je zbog navodne delatnosti po liniji Informbiroa i osuđen na šest godina strogog zatvora. Kaznu je izdržavao u koncentracionim logorima za oficire u Bileći i na Golom otoku. Kazna mu je smanjena za dve godine pa je sa Golog otoka pušten uslovno krajem 1955. godine. Na Filozofskom fakultetu u Beogradu, Odeljenju za istoriju, diplomirao je 1960. godine sa srednjom ocenom 9,40 ali zbog pomenute kazne nije mu omogućeno da bude primljen za asistenta, niti da se odmah upiše na postdiplomske studije. Radio je dve godine u osnovnoj školi u Miletićevu, da bi 1962. godine postao asistent Istorijskog instituta SANU u Beogradu u kojem je radio do 1972. godine. Opredelio se da proučava srpsku srednjovekovnu istoriju, posebno privrednu i društvenu istoriju. Magistarski rad Planine i pašnjaci u srednjovekovnoj Srbiji, odbranio je 1966. a doktorsku tezu Zemljoradnja u srednjovekovnoj Srbiji 1970. godine. Za naučnog saradnika Istorijskog instituta izabran je 1971, a za docenta Filozofskog fakulteta u Beogradu, za predmet Istorijska geografija, 1972. Za vanrednog profesora izabran je 1977, a za redovnog profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu 1983. godine. Kao nastavnik Filozofskog fakulteta učestvovao je u radu mnogih konisija kao član ili predsednik. U više saziva bio je član saveta fakulteta a od 1994. i predsednik Saveta. Školske 1994–1995. izabran je za šefa Katedre za nacionalnu istoriju srednjeg veka. Penzionisan je 1996. Naučni rad U toku svog naučno-istraživačkog rada objavio je više od 50 naučnih radova, ne računajući brojne priloge u enciklopedijama, istorijske karte, prikaze i članke u novinama. Najobimnija istraživanja je izvršio u oblasti poljoprivredne proizvodnje i agrarnih odnosa u srednjovekovnoj Srbiji. Rezultate do kojih je došao objavio je u studijama: Zemljoradnja u srednjovekovnoj Srbiji, Planine i pašnjaci u srednjovekovnoj Srbiji, Zakon sv. Simeona i sv. Save, kao i u nekoliko manjih članaka. U nastojanju da što vernije prikaže sistem obaveza i dažbina, bio je upućen da se pozabavi proučavanjem starih mera. Ogledao se u nekoliko mahova i na području diplomatike, utvrdivši ili ispravivši datiranje pojedinih povelja. Nekoliko manjih ili većih priloga objavio je iz istorijske geografije. Među njima posebno se izdvaja sintetičko delo: Pregled istorijske geografije srednjovekovne Srbije. Učestvovao je u izradi velikih sinteza, kao što je Istorija srpskog naroda u izdanju Srpske književne zadruge i posebnih, namenjenih širokoj čitalačkoj publici: Srbija u doba Nemanjića, Srpski narod i srpske zemlje u srednjem veku. Poslednjih godina posvetio je veću pažnju doktrini srpske srednjovekovne državnosti i vladarskoj ideologiji. Kao rezultat ovih interesovanja nastali su radovi: Studenica-manastir zaštitnika srpske države, O nacionalnim i državnim interesima u delima Domentijana, Arhiepiskop Sava-vožd otačastva. Važniji radovi Blagojević, Miloš (1965). „Srednjovekovni zabel”. Istorijski časopis. 14–15 (1963–1965): 1–17. Blagojević, Miloš (1966). „Planine i pašnjaci u srednjovekovnoj Srbiji (XIII i XIV vek)”. Istorijski glasnik. 2–3: 3–95. Blagojević, Miloš (1969). „Lukno po stonskoj meri”. Istorijski glasnik. 1: 41–50. Blagojević, Miloš (1970). „Kada je kralj Dušan potvrdio Dečansku hrisovulju?”. Istorijski časopis. 16–17 (1966-1967): 79–86. Blagojević, Miloš (1971). „Obrok i priselica”. Istorijski časopis. 18: 165–188. Blagojević, Miloš (1972). „Manastirski posedi kruševačkog kraja”. Kruševac kroz vekove. Kruševac: Narodni muzej. str. 25–48. Blagojević, Miloš (1972). „Prilog proučavanju srednjovekovnih mera: Kotorski star i kvadranjol, korčulanski gonjaj i kvarta”. Istorijski glasnik. 1: 95–110. Blagojević, Miloš (1973). Zemljoradnja u srednjovekovnoj Srbiji (1. izd.). Beograd: Istorijski institut. Blagojević, Miloš (2004) [1973]. Zemljoradnja u srednjovekovnoj Srbiji (2. izd.). Beograd: Službeni list SCG. Blagojević, Miloš (1973). „Veličina delova u Slanskom primorju”. Istorijski časopis. 20: 139–147. Blagojević, Miloš (1976). „Tepčije u srednjovekovnoj Srbiji, Bosni i Hrvatskoj”. Istorijski glasnik. 1–2: 7–47. Blagojević, Miloš (1979). „Zakon svetoga Simeona i svetoga Save”. Sava Nemanjić-sveti Sava: Istorija i predanje. Beograd: SANU. str. 129–166. Blagojević, Miloš (1982). „Savladarstvo u srpskim zemljama posle smrti cara Uroša”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 21: 183–212. Blagojević, Miloš (1982). „Vrhovna vlast i državna uprava”. Istorija srpskog naroda. 2. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 109–127. Blagojević, Miloš; Spremić, Momčilo (1982). „Slom Crnojevića”. Istorija srpskog naroda. 2. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 414–430. Blagojević, Miloš (1983). „Pregled istorijske geografije srednjovekovne Srbije”. Zbornik Istorijskog muzeja Srbije. 20: 45–126. Blagojević, Miloš (1983). „Gospodari Srba i Podunavlja: Prilog srpskoj diplomatici”. Istorijski glasnik. 1–2: 43–52. Blagojević, Miloš (1985). „Vladanije kneza Lazara u Primorju”. Zbornik Filozofskog fakulteta u Beogradu. 15 (1): 97–114. Blagojević, Miloš (1987). „Krajišta srednjovekovne Srbije od 1371. do 1459. godine”. Istorijski glasnik. 1–2: 29–42. Blagojević, Miloš (1989). „Studenica - manastir zaštitnika srpske države”. Studenica i vizantijska umetnost oko 1200. godine. Beograd: SANU. str. 51–66. Blagojević, Miloš (1989). Srbija u doba Nemanjića: Od kneževine do carstva 1168–1371. Beograd: Vajat. Blagojević, Miloš (1989). „Krajišta srednjovekovne Srbije”. Vojne Krajine u jugoslovenskim zemljama u novom veku do Karlovačkog mira 1699. Beograd: SANU. str. 27–46. Blagojević, Miloš (1992). „Srpski narod i srpske zemlje u srednjem veku”. Vekovi Srba: Srbi, srpske države i zemlje. Gornji Milanovac: Dankomerc. str. 9–92. Blagojević, Miloš (1994). „O nacionalnim i državnim interesima u delima Domentijana: Srbi izabrani narod”. Istorijski glasnik. 1–2: 15–28. Blagojević, Miloš (1995). „Istočna granica despotovine od 1428. do 1439. godine”. Istorijski glasnik. 1–2: 23–36. Blagojević, Miloš (1997). Državna uprava u srpskim srednjovekovnim zemljama (1. izd.). Beograd: Službeni list SRJ. Blagojević, Miloš (2001) [1997]. Državna uprava u srpskim srednjovekovnim zemljama (2. izd.). Beograd: Službeni list SRJ. Blagojević, Miloš (1997). „Srpske udeone kneževine”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 36: 45–62. Blagojević, Miloš (1998). Srbija Nemanjića i Hilandar. Novi Sad: Društvo istoričara Južnobačkog i Sremskog okruga. Blagojević, Miloš; Medaković, Dejan (2000). Istorija srpske državnosti. 1. Novi Sad: Ogranak SANU. Blagojević, Miloš (2000). „Reforma državne uprave i Dušanov zakonik”. Dušanov zakonik – 650 godina od njegovog donošenja. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. str. 51–70. Blagojević, Miloš (2003). „O agrarnim odnosima u Polimlju krajem XII i početkom XIII veka”. Kralj Vladislav i Srbija XIII veka. Beograd: Istorijski institut. str. 7–23. Blagojević, Miloš (2003). „Državnost zemlje Pavlovića”. Zemlja Pavlovića: Srednji vijek i period turske vladavine. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. str. 113–144. Blagojević, Miloš (2004). Nemanjići i Lazarevići i srpska srednjovekovna državnost. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. Blagojević, Miloš (2004). „Veliki knez i zemaljski knez”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 41: 293–318. Blagojević, Miloš (2004). „Srpske vladarke – ktitori Hilandara”. Hilandarski zbornik. 11: 7–26. Blagojević, Miloš (2004). „Meropsi i otroci – baštinici i posadnici u Grbaljskom rukopisu Dušanovog zakonika”. Glas SANU. 396 (12): 21–60. Blagojević, Miloš (2005). „Terminologija Dušanovog zakonika i savremeni jezik”. Zakonik cara Stefana Dušana: Zbornik radova. Beograd: SANU. str. 2–20. Blagojević, Miloš (2005). „Vlaški knezovi, premićuri i čelnici u državi Nemanjića i Kotromanića (XIII-XIV vek)”. Spomenica Milana Vasića. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. str. 43—77. Blagojević, Miloš (2005). „Baštinici i posadnici u Grblju u XIV i XV veku”. Grbalj kroz vjekove. Grbalj: Društvo za obnovu Manastira Podlastva. str. 147–156. Blagojević, Miloš (2005). „Sporovi oko srednjovekovnih međa” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 71-72: 7–28. Blagojević, Miloš (2006). Posedi manastira Hilandara na Kosovu i Metohiji (XII-XV vek): The Estates of Chilandar Monastery in Kosovo and Metohija (12th-15th centuries). Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. Blagojević, Miloš (2006). „Srpska administrativna podela Kosova i Metohije u XII veku” (PDF). Srbi na Kosovu i u Metohiji: Zbornik radova sa naučnog skupa. Beograd: Srpska akademija nauka i umetnosti. str. 125–138. Arhivirano iz originala na datum 27. 7. 2011. Pristupljeno 19. 4. 2021. Blagojević, Miloš (2006). „Titule prinčeva iz kuće Nemanjića u XII i XIII veku”. Manastir Morača. Beograd: Balkanološki institut SANU. str. 33–44. Blagojević, Miloš (2007). Zemljoradnički zakon: Srednjovekovni rukopis. Beograd: SANU. Blagojević, Miloš (2007). „Teritorije kneza Lazara na Kosovu i Metohiji”. Kosovo i Metohija: Prošlost, sadašnjost, budućnost. Beograd: SANU. str. 5–18. Blagojević, Miloš (2007). „Arbanasi u svetlosti nastarijih srpskih izvora” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 75-76: 7–22. Blagojević, Miloš (2007). „Zakon gospodina Konstantina i carice Jevdokije”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 44: 447–458. Blagojević, Miloš (2008). „Srpski sabori i sabori otačastva Nemanjića i Lazarevića” (PDF). Glas SANU. 410 (14): 1–40. Blagojević, Miloš (2008). „Hilandarski posedi na Kosovu i Metohiji (XII–XV vek)”. Hilandarski zbornik. 12: 11–34. Blagojević, Miloš (2009). „O jednakim obavezama stanovništva u hrisovuljama manastira Sv. Georgija kod Skoplja”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 46: 149–165. Blagojević, Miloš (2009). „O izdaji ili neveri Vuka Brankovića” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 79-80: 7–42. Blagojević, Miloš (2009). „Posebni zakoni na manastirskim vlastelinstvima”. Srednjovekovno pravo u Srba u ogledalu istorijskih izvora. Beograd: SANU. str. 21–33. Blagojević, Miloš (2009). Zahumsko-hercegovačka episkopija i mitropolija od osnivanja do kraja XIX veka. Beograd: Svet knjige. Blagojević, Miloš (2010). „O predaji Beograda kralju Žigmundu 1427. godine”. Zbornik Matice srpske za istoriju. 82: 7–22. Blagojević, Miloš (2010). „Istorijska geografija u delima Ljubomira Kovačevića: Brskovo i Oblast Brankovića”. Glas SANU. 414 (15): 29–41. Blagojević, Miloš (2010). „Sima Ćirković - istoričar i akademik”. Glas SANU. 414 (15): 249–254. Blagojević, Miloš (2011). Srpska državnost u srednjem veku. Beograd: Srpska književna zadruga. Blagojević, Miloš (2011). „Despot Đurađ Vuković i srpska državnost”. Pad Srpske despotovine 1459. godine. Beograd: Srpska akademija nauka i umetnosti. str. 33–55. Blagojević, Miloš (2011). „Nemanjići i državnost Duklje-Zete-Crne Gore” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 83: 7–24. Blagojević, Miloš (2012). „Uticaj Vizantije na agrarne odnose u srednjovekovnoj Srbiji” (PDF). Vizantijski svet na Balkanu. 2. Beograd: Vizantološki institu. str. 235–252. MG104 (N)

507 str SAOBRAĆAJNO PRAVO Ispitna pitanja kod prof Nebojša Jovanović: 1) Pojam i značaj saobraćaja 2) Vrste saobraćaja 3) Osobine saobraćaja i upotrebljivost saobraćajnih grana 4) Pojam i značaj saobraćajnog prava 5) Predmet, sadržina i metod saobraćajnog prava 6) Osobine saobraćajnog prava 7) Načela saobraćajnog prava 8) Izvori saobraćajnog prava i posebno međunarodni izvori 9) Izvori saobraćajnog prava i posebno domaći izvori 10) Saobraćajni sistem 11) Činioci saobraćaja 12) Međunarodne organizacije u saobraćaju 13) Provoz (tranzit) 14) Izvoz usluga prevoza 15) Delovi imovinskog saobraćajnog prava 16) Stvarna prava na prevoznim sredstvima 17) Ugovor o prevozu – pojam, lica i svrha ugovora 18) Pravni izvori i priroda pravila za ugovor o prevozu 19) Bitni sastojci i zaključenje ugovora o prevozu 20) Prevozne isprave 21) Pravna priroda ugovora o prevozu 22) Vrste ugovora o prevozu 23) Ispunjenje i prestanak ugovora o prevozu (povlašćenje naručioca i pravo na odustanak) 24) Pojam ugovora o prevozu stvari i nabrajanje obaveza ugovornika 25) Postavljanje vozila kao obaveze prevozioca 26) Prijem stvari kao obaveze prevozioca 27) Pregled stvari – pojam, obaveznost, troškovi, način, vreme, primedbe 28) Ukrcaj (utovar) stvari – pojam, dužnik, rizik, toškovi, vreme, slaganje 29) Izdavanje prevozne isprave kao obaveza prevozioca 30) Prevoz (putovanje) – pojam, vozilo, rok isporuke, pravac puta, smetnje, čuvanje robe i zastupanje korisnika 31) Izvršavanje naloga 32) Izdavanje i iskrcaj stvari 33) Predaja stvari primaocu – pojam, pravni značaj, vreme, mesto, način, pregled, odnošenje, smetnje, pouzeće 34) Naručivanje vozila, predaja stvari i obaveštavanje prevozioca, kao obaveze pošiljaoca 35) Čuvanje stvari u prevozu kao obaveza pošiljaoca 36) Isplata prevoznine kao obaveza korisnika 37) Nagrada za dodatne usluge, naknada troškova prevozioca i zaloga u prevozu 38) Vrste odgovornosti prevozioca stvari 39) Osobine prevozničke odgovornosti i suženje polja njene primene 40) Slučajevi prevozničke odgovornosti – gubitak, oštećenje, zakašnjenje, sticaj šteta 41) Pooštrenje prevozničke odgovornosti 42) Osnov odgovornosti prevozioca – pojam, značaj i vrste 43) Objektivna odgovornost prevozioca – pojam, uslovi za nastupanje i vrste 44) Razlozi oslobođenja od objektivne odgovornosti prevozioca 45) Subjektivna odgovornost prevozioca 46) Oslobođenje od pretpostavljene subjektivne odgovornosti 47) Osnov odgovornosti prevozioca po granama saobraćaja 48) Receptna i skripturna odgovornost prevozioca 49) Olakšano isključenje odgovornosti prevozioca 50) Ograničenje odgovornosti prevozioca – osnovni pojmovi, načini ograničenja, vrste i načini određivanje granice 51) Ograničenje odgovornosti ograničenjem visine štete 52) Ograničenje odgovornosti delom imovine prevozioca 53) Obračunska jedinica granice odgovornosti prevozioca stvari 54) Neograničena odgovornost prevozioca stvari 55) Odgovornost prevozioca za pomoćnike 56) Odgovornost pomoćnika prevozioca 57) Jednostrana prinudnost pravila o prevozničkoj odgovornosti 58) Utvrđivanje štete na stvari u prevozu – pojam, značaj, načini 59) Naknada štete – osobenosti u saobraćaju, oblik, predmet, utvrđivanje visine štete 60) Ostvarivanje prava na naknadu štete od prevozioca – vansudsko namirenje i zastarelost 61) Odgovornost pošiljaoca 62) Složeni prevozi 63) Zbirni prevoz 64) Prevoz putem stvarnog prevozioca 65) Dvojni prevoz – pojam, struktura odnosa, prava, obaveze i odgovornost prevozioca 66) Uzastopni prevoz – pojam, razgraničenje, terminologija, organizovanje, učesnici i struktura odnosa 67) Odgovornost prevozilaca i regres u uzastopnom prevozu 68) Mešoviti prevoz – pojam, naziv, ugovor, kontejnerizacija i teškoće 69) Preduzetnik i sistemi odgovornosti u mešovitom prevozu Њ-04

DENNIS DUERDEN AFRICAN ART Izdavač - Paul Hamlyn, London Godina - 1968 90 strana 28x23 cm Edicija - The Colour Library of Art Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Contents Introduction Notes on the Map Ethnographical Map Notes on the Plates BLACK AND WHITE ILLUSTRATIONS 1 Gwazunu Pot 2 Scorched Calabash 3 Woodcarver`s Tools 4 Bayaka Mask 5 Head of a Queen Mother 6 Benin bronze plaque 7 Decorated mud gate at Mali 8 Wall of the Bamileke palace 9 Head of a man THE PLATES 1 Bobo-Fing Helmet Mask 2 Kurumba Dancer`s Mask 3 Nmwo Society Mask 4 Mask of the Ekpo Society 5 Bamum Throne 6 Bateke Mask 7 Shene Malula Mask 8 Kalebue Mask 9 Toma Mask 10 Atye Mask 11 Bambara Mask 12 Urhobo Kneeling Figure 13 Bakota Funerary Figure 14 Bafo Mask 15 Bakwele Mask 16 Ndengese Figure 17 Baluba Figure 18 Bacham Mask 19 Bamileke Masquerader 20 Bamileke Masquerader 21 Bapende Mask 22 Dogon Mask 23 Yoruba Mask 24 Baule Mask 25 Marka Mask 26 Bayaka Mask 27 Cave Painting, Tassili 28 Ife Head 29 a and b Jema`a Head 30 Carved Door Post 31 Benin Plaque 32 Yoruba Carved Door 33 Yoruba Festival 34 Yoruba Festival 35 Yoruba Shrine 36 Adinkra Cloth (detail) 37 Hall with Mud Decoration 38 Granary near Kafancan 39 Ancestral Screen 40 Woman with Three Children 41 Wall Decoration 42 Door from Mozambique 43 Painting on Glass 44 Painting: Malangatana Valente 45 Painting: Skunder Boghossian 46 Woman, Bird and Pomegranate 47 Man Hanging from a Tree 48 The King Cock 49 Mother Earth and Children 50 Friends 51 Nuba Woman with cicatrisation `Genuine African art comes almost exclusively from south of the Sahara Desert. Most people of the west have seen it only in museums or photographs. But for the makers of the artefacts, their meaning lies in the part they play in the ceremonies for which they are created and in which they are related to the kindred arts of music, dancing and poetry. In a museum these wonderful creations are seen in an alien environment so it is hardly surprising that there are profound differences between the African and the western approaches towards them. To the African in a traditional society, who made them and who uses them, they are part of a ceremony in which drumming, dancing, chanting and sacrificing play equally important roles. To people of the west, with their aura of religion, however unfamiliar in form, they are objects of contemplation. The author reveals the significance as well as the artistic quality of these works and the fifty-one colour plates show them in all their variety and splendour. Some interesting modern paintings ore also included.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Knjiga je na engleskom jeziku Afrička Umetnost Afrike

Nova, nekorišćena Glasom pisana istorija / Dragoslav Simić Vrsta građe knjiga Cilјna grupa odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2018 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Clio, 2018 (Beograd : Zuhra) Fizički opis 634 str. : fotogr. ; 19 cm Tiraž 500 Kako je nastala ova knjiga: str. 8-19 O autoru: str. 633-634. Napomene uz tekst. Predmetne odrednice Radio-emisije -- Istorija -- Srbija -- 20v-21v -- Istorijska građa Novinarstvo -- Srbija -- 20v-21v -- Intervjui Simić, Dragoslav, 1941- = Simić, Dragoslav, 1941- Sadržaj Kako je nastala ova knjiga GLASOM PISANA ISTORIJA 1. Ignjat Cvjetković „Bosanac“ - Priča iz nevremena ili niđe ništa 21 2. Petar Jović - Preko Rusije i Japanskog mora - na Solunski front 33 3. Ita Rina - Dražesna Ita Rina 55 4. Miroslav Nikitović - Na trotoaru preko puta - u kriminalističkoj rubrici Politike (1935/36) 68 5. Miloš Tošić - Od „Đačkog batalјona` do Tesle 85 6. Živadin Stevanović - Gružanin na Svetskoj izložbi u Nјujorku 1939. - Susret s Teslom 95 7. Žarko Popović - Pripreme agentata na kralјa Aleksandra Karađorđevića u Italiji 1933. godine 101 8. Tomislav Karađorđević - Uspomene 114 9. Vane Ivanović (Ivan Vane Stefan Ivanović) - Ko je pobedio u Jugoslaviji 1945? 128 10. Dr Anka Matić - „Jugoslovenski šianci` dr Anke Matić - preko Pariza do Jugoslavije (1939-1941) 146 11. Jovanka Jovanović - Kao u nekom divnom čarobnom snu 161 12. Vojislav Bubiša Simić - U hotelu „Zanatski dom 174 13. Predrag Cune Gojković - „Moj Filipe brzi vetre, pošto voziš kilometre` 192 14. Desimir Tošić - Srbin, Jugosloven i Evropejac 205 15. Aleksandar Fredi Mošić – Otvorim radio - objava rata 228 16. Velizar Vučković – Vombardovanje na Stracinu 1941. - Uspomene pilota 246 17. Mile Miličević - Rat, dete i batine 258 18. Mina Kovačević - Jozsf Šulc u „Majinoj bašti` 268 19. Janko Hrkalović – Nacionalizacija knjižara 1948 281 20. Milјuša Jovanović - Milјuša s Golog otoka 290 21. Sreten Božić Vongar - Vongar s Bukulјe u Australiji 314 22. Nikola Kosić - „Vesti*` - informativna emisija iz 1953. godine - Milvoki, SAD... 331 23. Mihajlo Mihajlov - Zatvor za pisca Moskovskih Godina 344 24. Budimir Lončar - O Titu 360 25. Jugoslav Vlahović - Kontinenti između kažiprsta i palca 381 26. Ksenija Jovanović – Paradoksi u mom životu 395 27. Milica Lučić Čavić - Državu ne čine teritorije, državu čine lјudi 421 28. Jovan Rašković - Tako je govorio Jovan Rašković 438 29. Matija Bećković - Beseda na Vukovom saboru 1990 30. Šanji Kelemen - Gde je zemlјa Šanjija Kelemena 468 31. Vlatka Krsmanović - Sudbina Vlatke Krsmanović ili suočavanje s prošlošću 484 32. Sankcije - Kako sam se popeo na „Durmitor` u Baltimoru 501 33. Ljubomir Simović - Dnevnik (1999) 518 34. Latinka Perović - Da vam skakavci ne pojedu nijedan dan života 533 35. Dubravka Stojanović - O čemu piše istoričar 546 36. Raško Dimitrijević - Malo sam pisao, govorio mnogo 562 37. Ljubiša Rajić - Srbija je intelektualno podelјena 578 38. Đuro Šušnjić - Dijalog, susret razlika .. 601 39. Živica Tucić - Srbi između pravoverja i krivoverja 618 40. Prekale, selo na prodaju 629 O autoru 633 U knjizi Dragoslava Simića sačinjen je sjajan izbor iz bogate zaostavštine višedecenijskog serijala radiofonske emisije „Govori da bih te video“. Sagovornike i teme autor je lično otkrivao, znao da prilagodi svom mediju i realizovao s njima razgovore na raznim geografskim meridijanima, čak i u najtežim vremenima kao što su bile sankcije Ujedinjenih nacija i bombardovanje. Na našu sreću – sačuvao je te istorijske snimke brojnih priča naših znamenitih, ponekad zaboravljenih a često sasvim skromnih likova koji sada, u knjizi, postaju opipljivi doživljaji koji pokrivaju ne samo ceo 20. vek već i široke prostore Balkana, pa i cele Evrope, do Sjedinjenih Američkih Država, Južne Amerike i Australije. Ispričane živim jezikom, autentičnih narečja i iskrenih pobuda, te neponovljive ispovesti nas pozivaju da im se nebrojeno puta vraćamo i da, na izvestan način, ukrštamo ili paralelno pratimo različite životne puteve i neobične sudbine kojima je protkana naša istorija. Nema nevažnog svedočenja, nema malih priča – svako sećanje je dragulj, bilo da dopunjuje neki vakuum u našim (sa)znanjima o velikim ličnostima i istorijskim zbivanjima, bilo da nam otkriva sasvim intimne, emotivno obojene i neponovljive, obične trenutke življenja. `Usmena, alternativna istorija Dragoslava Simića i njegovih gostiju na talasima radio-emisija – sada pretočena u tekstove i zaokružena u knjigu – obogaćena je velikim brojem pojedinačnih doprinosa izvanrednih sadržaja i tema.` Irina Subotić Dragoslav Simić je dugogodišnji urednik dokumentarnog programa Radio Beograda 2, prepoznatljive emisije „Govori da bih te video“. Pokrenuo je 1992. godine autorsku ediciju dokumentarnih emisija u 100 naslova „Knjige koje govore“, prvo na kasetama, potom na nosačima zvuka CD, o ljudima i događajima iz političke i kulturne istorije Jugoslavije i Srbije u 20. veku. Dobitnik je brojnih nagrada Radio Beograda u oblasti dokumentarnog radio-novinarstva: u periodu od 1968. do 2007. Nagrađivan je na Festivalu jugoslovenskog radija u Ohridu za dokumentarne emisije. Objavio je više knjiga: Ženski logor na Golom otoku, u koautorstvu sa Boškom Trifunovićem, (1990) Raskol u eteru, (2006), Autobiografije uživo od Slobodana Jovanovića do danas, knjiga i CD (2007) Dražesni KGB, javi se ( 2009). Sarađivao je na knjizi Šezdeset osma – lične istorije (2008). Pisao je za brojne nedeljne i dnevne novine u SFR Jugoslaviji i Srbiji. Dobitnik je nagrade „Zlatni mikrofon“ RTS za 2007.

Veoma dobro očuvano. Može i pojedinačno. Muzički spomenar 1100 din, etide i sonatine po 500. Naslov Muzički spomenar za klavir. 1. [Štampana muzikalija] / priredila Branislava Dimitrijević-Mandić ; [muzički recenzenti Biljana Petrović, Ljubica M. Mićunović ; notografija Slobodan Varsaković] Vrsta građe muzikalije Jezik srpski Godina 2001 Izdavanje i proizvodnja Beograd : [autor], 2001 (Beograd : Finegraf) Fizički opis 171 str. : note, ilustr., slike autora ; 30 cm Drugi autori - osoba Dimitrijević-Mandić, Branislava Petrović, Biljana Mićunović, Ljubica Varsaković, Slobodan ISBN (Tvrd karton) Napomene Beleška o autoru: str. [72.] Tiraž 1.000. Predmetne odrednice Narodna muzika -- Izvorne pesme -- Klavir -- Partitura Pesme -- Šlageri -- Klavir -- Partitura Narodna muzika -- Starogradske pesme -- Klavir – Partitura 2. Henri Lemoan op. 37 – DEČJE ETIDE ZA KLAVIR Izdavač: KIZ „Centar“ Broj stranica: 72 Povez: broširano 3. IZBOR SONATINA ZA KLAVIR Izdavač: KIZ „Centar“ Broj stranica: 74 Godina izdanja: 1997. Povez: broširano SADRŽAJ 1. ’AJDE KATO, ’AJDE ZLATO 1 2. ’AJDE JANO KOLO DA IGRAMO 2 3. AKO GA MAJKO POLJUBIM JA 3 4. AVE MARIA 4 5. BILA JE TAKO LEPA, UVEK SE SEĆAM NJE 8 6. BILJANA PLATNO BELEŠE 9 7. BOŽE PRAVDE 10 8. BREGOVE SU OSTALI ZA NAMA 11 9. VALSE 12 10. VOLI ME NEŽNO 20 11. VOLGA, VOLGA 21 12. GLEDAM JA GOLUBA, GOLUBICU 22 13. GUSTA NOĆNA TMINA SVETOM NEK ZAVLADA 23 14. DA SMO SE RANIJE SRELI 24 15. DA SU MENI OČI TVOJE 25 16. DVE BELE RUŽE 30 17. DEVOJČE, PLAVOJČE, TEBE LJUBI RADOJČE 32 18. DIVNA DIVNA ČARNE OČI IMA 33 19. DOMINO, DOMINO 34 20. EMINA 35 21. ŽENA JE VARLJIVA 36 22. ŽIVOT U RUŽIČASTOM 38 23. ZA TVOJE DIVNE OČI SVE BIH DAO JA 39 24. ZAPLAKALA STARA MAJKA DŽAEER BEGOVA . 40 25. ZBOG TEBE LJUBIM I KAD LJUBIT’ NEMAM KOGA 41 26. ZNANCI SMO SAMO MI 42 27. ZA SVAKU DOBRU REČ KOJU SI TI MENI DALA 43 28. ZAŠTO CIGO TUŽNE PESME SVIRAŠ 45 29. ZDRAVSTVUJ MOSKVA 46 30. ZELENA POLJA 48 31. ZLATAN PRSTEN JA NOSIM NA RUCI 49 32. ZNAM DA DOĆI NEĆEŠ U MUSLINU LAKOM 51 33. IZAŠLA SAM DOLE NA DRUM SAMA 52 34. I ONA SAMA DA NE ZNA MAMA 54 35. JABUKE I TREŠNJE 55 36. JA LJUBIM ISTO KAO TANGARITA 58 37. JA SE ČESTO PITAM ZAŠTO SMO SE SRELI 59 38. JABIHHTELAPESMOMDATI KAŽEM 60 39. JA ŽELIM DRAGI POVERENJE STEĆI 61 40. JANA, RIBARA STAROG KĆI 62 41. JOVANO, JOVANKE 63 42. JOVANE SINE, JOVANE 64 43. JUTROS MI JE RUŽA PROCVETALA 65 44. KAKO MORE DIVNO ŠUMI 66 45. KAD BI MOJA BILA NE BI TI NA LICU POČIVALA TUGA 68 46. KOLIKO TE VOLIM NE VOLI TE NIKO 69 47. K’O LEPI SAN MINU LJUBAVI NAŠE RAJ 70 48. KOLIKO TE LJUBIM NE SMEM, NE SMEM REĆI 72 49. KUD PLOVI OVAJ BROD 73 50. QUE SERA, SERA 74 51. LARINA PESMA 76 52. IA PALOMA 77 53. LETO JE BILO KAD SI OTIŠLA 80 54. LILI 81 55. LOVESTORY 83 56. MARE, MARE, MOJ PRELITI LADE 85 57. MAY WAY 86 58. MEHANDŽI MORE, MEHANDŽI, DONESI VINA 87 59. MILKINA KUĆA NA KRAJU 88 60. MLADA VOJVOĐANKA 90 61. MOULIN ROUGE 91 62. MORE NA KRAJ SELA ŠARENA ČESMA JECAŠE 93 63. MOLITVA JEDNE DJEVE 94 64. NA JE MISLIM KADA ZORA SVIĆE II 99 65. NA LEPOM PLAVOM DUNAVU 100 66. NEBO JE TAKO DIVNO 108 67. NOĆAS NISU SJALE ZVEZDICE NA NEBU 109 68. OD KADA SI TUĐA ŽENA 110 69. OJ KOZARO 111 70. OJ, JAVORE, JAVORE 112 71. OPALO LIŠĆE 113 72. О SOLE MIO 114 73. OČI CARNE 116 74. PESMA О DOMOVINI 117 75. PIŠI MI I NE OSTAVLJAJ ME 120 76. PO POLJU JE KIŠA PALA 122 77. POD NEPREGLEDNIM STEPAMA OKO BAJKAIA 127 78. PRED CENKINOM KUĆOM NANO VODENICA 128 79. PUČE PUŠKA, PUČE PUŠKA DŽANUM 129 80. RASCVETALO POLJE POPUT DIVNIH RUŽA 130 81. RUŽMARINE MOJ ZELENI 131 82. SA OVČARA I KABLARA 132 83. SANTA LUCIA 133 84. SVAKA NOĆ IMA SVOJU MOĆ 135 85. SVE MOJE JESENI SU TUŽNE 136 86. SINOĆ KAD JE PAO MRAK SELA CURA NA SOKAK 138 87. SKOČI U BARICU SAD 139 88. SLATKA MAIA MARIJANA 140 89. SPAVA MOMA KRAJ IZVORA 141 90. SPAVAJ CVETE MOJ 145 91. SREO SAM TE PRVI PUTA, BEŠE DIVNO MAJSKO VEČE I 147 92. „SRBIJANKA` 148 93. STO RUMENIH RUŽA ŠALJEM TEBI DRAGA 150 94. STEG PARTIJE 151 95. TAMNA JE NOĆ 152 96. TANGO LJUBOMORE 153 97. TEŠKO MI JE ZABORAVIT’ TEBE 156 98. TO SU BILI DANI 157 99. TROJKA 158 100. UBIAŽI NEMIR MOJ 159 101. U MOJ ŽIVOT STE UŠLI 160 102. U TEM SOMBORU 161 103. HEJ SLOVENI 162 104. HOĆU DA JE ZABORAVIM, ALI NE ZNAM KAKO 163 105. CIGANSKA LJUBAV 164 106. ČINI NE ČINI PO MESEČINI 166 107. ŠTALO BEŠE LJUBAV 167 108. ŠTO SE BORE MISLI MOJE I 168 109. ŠTO OKREĆEŠ GIAVU DRAGI KADA PROĐEŠ PORED MENE 169 110. ŠUŠTI, ŠUŠTI BAGREM BELI 170 MG70 (N)

Nova, nekorišćena Autor - osoba Pohl, Helga, 1921-1963 = Pol, Helga, 1921-1963 Naslov Od klepsidre do atomskog sata / Helga Pol ; prevela Lada Krstić Jedinstveni naslov Wenn dein Schatten sechzehn fuss misst Berenike. srpski jezik Vrsta građe stručna monografija ; odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2015 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Evoluta, 2015 (Beograd : 3D+) Fizički opis 269 str. : ilustr. ; 24 cm Drugi autori - osoba Krstić, Lada, prevodilac = Krstić, Lada, prevodilac Stefanović, Danijela, 1973- = Stefanović, Danijela, 1973- Zbirka Biblioteka Polihistor / Evoluta, Beograd ; knj. 12 ISBN 978-86-85957-65-9 (broš.) Napomene Prevod dela: Wenn dein Schatten sechzehn fuss misst Berenike / Helga Pohl Tiraž 1.000 O autoru: str. [270] Str. 257-258: Pogovor: Vreme mereno knjigom / Danijela Stefanović Registar. Predmetne odrednice Časovnici – Istorija Časovničarstvo – Istorija Vreme – Merenje Sadržaj Kad tvoja senka, Bereniko, dostigne šesnaest stopa 5 Pokazivač vremena koji je stvorio bog Tot 15 Svaka kazaljka sata odaje vavilonsku mudrost 28 Kad je petao zakukurikao 36 Uzde besedništva 43 Puls je tvoj časovnik 52 Sat osvaja dan 63 Horae canonici 72 Instrument za merenje vremena koji baca kugle 80 Trijumf vremena 88 Sa svih kula izbija sat 99 Svetsko čudo u Strazburu 108 Živa nirnberška jaja 115 U sredini svega nalazi se Sunce 125 Od Galileja do sata s klatnom 140 Zmajev časovnik 151 Brojčanik sa tri krune 162 Pod zvezdom moreplovaca 173 Od kovačnice do industrije satova 182 Madam Pompadur se duri 191 Volter i družina 200 Časovnik s kukavicom iz Glaserdorfa 209 U kandžama sekunde 217 Kada se pojavio ručni sat? 228 Fotografisano vreme 237 Tačnije od kretanja Zemlje 242 U raju nisu potrebni časovnici 250 Pogovor 257 Indeks 259 O autoru 270 Oslobođenjo teorijskih stega, koncepata fizičkog i istorijskog vremena, delo Od klepsidre do atomskog sata na naizgled jednostavan i čitaocu prijemčiv način prikazuje kako se menjao život običnog čoveka iz epohe u epohu, iz veka u vek, iz godine u godinu stešnjavan meračima vremena. Da li smo postali robovi časovnika? Helga Pol to izričito ne tvrdi. Međutim, za nešto više od pet milenijuma, koliko se meri vreme, dužina senke Egipćanke Berenike ipak je ostavljala više prostora od štoperice iznad glave radnika u fabrici autobobila u Detroitu. `Ima razloga da poverujemo da je merenje senke egipatskog porekla, jer je egipatska kultura bila već stara, a Grčka još nije ni imala istoriju. Egipatski sveštenici već su vekovima merili vreme, dok Grci još nisu imali ni reč za „sat”. Od najstarijih vremena učeni Grci voleli su da odlaze u Egipat, a isto su činili i kasnije, kako bi u tamošnjim školama i hramovima stekli znanje i nove podsticaje. Mladi narodi koji počinju da osvajaju zemlju i državu imaju mač i plug, ali nemaju sat. Sat je znak zrelosti, znak da je nekom narodu uspelo da opseg svog mišljenja proširi izvan granica materijalnog, te da ume vreme, nevidljivo i neuhvatljivo, da odvoji od prostora, s kojim je ono povezano u ranoj fazi racionalnog mišljenja. Sticanjem svesti o vremenu menja se i način života naroda, njegovo mišljenje i njegov odnos prema kosmosu i večnosti. Ko je jeo plod s drveta spoznaje, ne samo da zna šta je dobro, a šta zlo, nego zna i to da vreme dolazi i odlazi, te da se nikada ne vraća. To je Egipat spoznao veoma rano.`

BERNARD L. MYERS GOYA Izdavač - Paul Hamlyn, London Godina - 1968 90 strana 28x23 cm Edicija - The Colour Library of Art Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Contents Introduction Biographical Outline Goya and the Critics Notes on the Illustrations BLACK AND WHITE ILLUSTRATIONS 1 Self-portrait 2 Martincho Fettered to a Chair in the Bull-ring at Saragossa 3 Bull Loose in the Stands 4 Flying Men, Flying Machines 5 Bulls in Various Positions 6 The Mortal Thrust 7 What Will He Die Of? 8 The Sleep of Reason Begets Monsters 9 The Duke of Wellington THE PLATES 1 The Parasol 2 The Doctor 3 Portrait of Floridablanca 4 The Grape Harvest 5 The Marquesa de Pontejos 6 Don Manuel Osorio 7 The Picnic 8 The Meadow of San Isidro 9 The Stilt-walkers 10 Francisco Bayeu 11 The Marquesa de la Solana 12 The Duchess of Alba 13 The Bewitched 14 Scene of Witchcraft 15 St Anthony (detail) 16 Asensio Juliá 17 Lady and Gentleman on Horseback 18 Doctor Peral 19 The Madhouse 20 The Family of Charles IV 21 The Burial of the Sardine 22 Bull-fight in a Village Square 23 Don Manuel Godoy 24 The Matador, Pedro Romero 25 Procession of Flagellants 26 The Naked Maja 27 The Clothed Maja 28 Majas on a Balcony 29 Doña Isabel Cobos de Porcel 30 Lady with a Fan 31 The Matador, Romero José 32 The Water Carrier 33 The Old Women 34 The Cannibals 35 General Palafox on Horseback 36 Battle of the Second of May 37 Executions of the Third of May 38 The Junta of the Philippines 39 Self-portrait 40 The Agony in the Garden 41 Infante Don Luis de Borbon 42 The Colossus 43 Two Old People Supping 44 Two Peasants Fighting 45 To the Witches` Sabbath 46 Pilgrimage to San Isidro (detail) 47 Destiny or The Fates 48 Saturn Devouring One of his Sons. 49 Self-portrait with Dr Arrieta `Goya, one of the greatest Spanish painters, was essentially a man of his time, yet his work is as poignantly relevant now as when it was first created in the turbulent Europe of Napoleon. Goya comments freely, savagely, satirically, on his fellow beings; even as a court painter he portrayed the Spanish royal family exactly as he saw them and no hint of flattery clouded his vision. At the height of his success he became gravely ill. When he recovered, not only was he permanently deaf, but the experience of having barely cheated death left him a profoundly changed man. His work reflected this. With the French invasion of Spain, the cruelty and stupidity of war became his theme, recorded with particular savagery in the engravings, The Disasters of War. Later he retreated in disillusion to the country where he tried to exorcise his bitterness in the famous `black paintings`. In old age sweetness and light returned and this again is apparent in his work. The introduction and plate notes eloquently reveal the man, his life and his work. The forty-nine colour plates handsomely illustrate the phases of Goya`s art from his early fashionable brilliance to his despairing yet compassionate portrayals of human crime and folly.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Knjiga je na engleskom jeziku Francisko Goja Fransisko

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dr Ninko Perić - Teorija zloupotrebe prava i gradjansko zakonodavstvo Doktorska teza branjena 15. maja 1912. Geca Kon, Beograd, 1912. godine Udžbenički format, 155 strana. Ninko Perić (Bojić, 14. maj 1886—Beograd, 24. april 1961) bio je srpski pravnik i političar.[1] Biografija Gimnaziju završio u Šapcu i Beogradu. Diplomirao na Pravnom fakultetu u Beogradu 1910. godine. Bio je izabran za predsednika Fonda siromašnih studenata iste godine. Kao pitomac Fonda Angeline Marić, bio je na doktorskim studijama iz oblasti privatnog prava u Parizu od 1910. do 1912. godine. Bio je inicijator osnivanja Udruženja studentata Jugoslovena u Parizu. Za predsednika Upravnog odbora izabran je Božidar Purić, a za predsednika Nadzornog odbora Ninko Perić. Prema uslovima Fonda, doktorska disertacija je branjena na Pravnom fakultetu u Beogradu. Potom je više meseci proveo u Ženevi, gde je u bibliotekama prikupljao materijale za buduće naučne radove. Tokom Prvog balkanskog rata vratio se u Srbiju i prijavio u vojsku kao dobrovoljac, ali je odbijen iz medicinskih razloga. Činovnička karijera Posle završenog studijskog boravka u Ženevi, postavljen je za pisara Prvostepenog suda za grad Beograd, oktobra 1913. godine. Na početku Prvog svetskog rata, stupio je u srpsku vojsku kao dobrovoljac. Bio je islednik islednik u Vojnoj stanici Užičkog odreda, te pri Valjevskom garnizonu. U Valjevu je preležao pegavi tifus, 1914, pod budnom negom lekara dr Avrama Josifa Vinavera i njegove supruge Ruže. Potom je premešten u Šabačku okružnu komandu u kojoj je služio do demobilizacije komande 5. novembra 1915. godine. Stupio je u kontakt sa vladom Kraljevine Srbije u Skadru, januara 1916. godine. Ministar finansija Momčilo Ninčić ga je zaposlio u svom resoru. Narednih godinu i po dana bio je na službi u Marseju, Ženevi i na Krfu. Potom je postavljen za sekretara V klase Ministarstva inostranih dela, oktobra 1917, a Nikola Pašić ga je odabrao za ličnog sekretara, da ga prati na njegovom putu u Rim, Pariz. London i banju Evijan. Potom ga je postavio za šefa Kabineta predsednika Ministarskog saveta. Bio je lični sekretar Nikole Pašića na Mirovnoj konferenciji u Parizu. Prema sopstvenoj želji, napustio je diplomatsku službu i postao je profesor međunaronog privatnog prava, te građanskog prava na Pravnom fakultetu u Beogradu, od marta 1920, a iste godine je naporedo predavao i na Pravnom fakultetu u Subotici. Profesorsku karijeru je napustio pošto je Nikola Pašić oformio prvu homogenu radikalsku vladu, 16. decembra 1922, i postavio Ninka Perića za ministra socijalne politike. Nastavak njegove karijere bio je neraskidivo vezan sa Nikolom Pašićem, kraljem Aleksandrom i Petrom Živkovićem, po čijim željama je dobijao različite funkcije. U resorima Ministarstva finansija i Ministarstva inostranih dela nije ostavio dubljeg traga, jer se relativno kratko zadržao na položajima ministra. Nešto vidljiviji trag ostavio je kao ministar pravde. Posle Marsejskog atentata ostao je u dobrim odnosima sa Bogoljubom Jevtićem koji mu je ponudio mesto poslanika u Bukureštu, januara 1935. godine. Na taj položaj je postavljen marta iste godine, i obavljao ga je do sredine maja 1936. godine. Milan Stojadinović je želeo da ga premesti za poslanika u Briselu, januara 1936, ali belgijska vlada nije dala agreman. Ninko Perić je zvanično penzionisan 29. juna 1936. godine.[2] [3] [4] [5][6] Sekretar delegacije Kraljevine SHS na Konferenciji mira u Parizu. Izabran za vanrednog profesora Pravnog fakulteta u Beogradu 1920. Ministar socijalne politike od 4. maja do 31. jula 1923. Ministar finansija od 15. aprila do 24. decembra 1926. Ministar inostranih dela od 24. decembra 1926. do 12. aprila 1927. Ministar bez portfelja od 17. aprila do 16. juna zastupao ministre pravde, prosvete, vera. Predsednik Narodne skupštine 1927-28. Predsednik Državnog saveta 1930-31. Poslanik u Bukureštu 1935-36. Politička karijera Ninko Perić je od studenstkih dana bio aktivan član Narodne radikalne stranke, prvo kao član radikalskog kluba Slovenski jug, a potom i kao član redakcije časopisa `Slovenski jug`, koji je pokrenuo profesor Božidar Marković. Članovi redakcije su pored Ninka Perića bili Milan Stojadinović i Veljko Popović. Prvi put je učestvovao u predizbornoj kampanji u pocerskom srezu 1908. godine. Kada je Nikola Pašić odobrio Ninku Periću da pređe iz službe Ministarstva inostranih dela na Univerzitet u Beogradu, naložio je njegovom tastu Draži Petroviću da počne pripremu terena u pocerskom srezu za poslaničku kandidaturu, ocenivši da bi mu bilo bolje da ostane u politici nego da se posveti akademskoj karijeri. Prvi put je izabran za narodnog poslanika na izborima za Ustavotvornu skupštinu 1920, za srez pocerski. Kasnije je biran u istom srezu i na parlamentarnim izborima 1923, 1925, 1927. i 1931. godine. Kao poslanik pocerskog sreza, Ninko Perić je bio zadužen, između ostalog, i za jačanje partijske strukture u istočnoj Slavoniji. Odnosi Ninka Perića i Nikole Pašića su zahladneli od 1924, usled loših odnosa Perića i Radomira (Rade) Pašića. Međutim, kralj Aleksandar i Petar Živković su počeli da pokazuju sve više poverenja i naklonosti prema Ninku Periću od 1925. godine, te se njegova politička i činovnička karijera nastavila razvijati pod njihovom zaštitom. Ninko Perić i Milan Stojadinović su bili prijatelji od studentskih dana. Njihov odnos je naglo zahladeno, pošto je Perić nasledio Stojadinovića na čelu Ministarstva finansija u vladi Nikole Uzunovića, aprila 1926 godine. Njegova politička karijera je okončana postavljanjem za poslanika u Bukureštu, 1935. godine.[7] [8] [9] [10] Lični život Ninko Perić je oženio Angelinu (Ginu) Petrović, ćerku uglednog šabačkog radikala Dragomira Draže Petrovića sa kojom je imao troje dece.

Beograd 1989. Tvrd povez, ćirilica, ilustrovano, 285 strana + strane sa fotografijama + mape. Napomena: na predlistu posveta; ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. U ovoj monografiji prikazan je ratni put 5. kosovsko-metohijske brigade od njenog formiranja 24. septembra 1944, pa do završetka rata. Knjiga je priča o ljudima, o običnim borcima i starešinama, o patnjama i stradanjima, ali i o veri u budućnost i u pobedu, nad okupatorom i domaćim izdajnicima. Dokumentovana je brojnim fotografijama iz rata, faksimilima dokumenata, skicama. U prilogu sadrži spiskove starešinskog sastava i boraca koji su prošli kroz brigade i tako dali značajan doprinos u pobedonosnom pohodu brigade ka slobodi i konačnom oslobođenju zemlje. Sadržaj: PREDGOVOR REČ AUTORA UVOD Aprilski slom Kraljevine Jugoslavije 1941. godine i njegove posledice — Pripreme za ustanak na Kosovu i Metohiji — Vojno-politička situacija u vreme formiranja brigade PRIPREMA ZA FORMIRANjE BRIGADE — Formiranje Brigade BORBENA DEJSTVA BRIGADE PROTIV OSTATAKA ČETNIKA DRAŽE MIHAILOVIĆA U KOSANICI BORBE PROTIV NEMAČKOG OKUPATORA I NjEGOVIH SLUGU ZA OSLOBOĐENjE KOSOVA I METOHIJE — Sadejstvo sa jedinicama Bugarske narodne armije i njihovo ponašanje — Osvajanje Dražnja Čuke i dejstvo prema Prištini — Boravak u Prištini i ponovni odlazak u lapski srez BORBENA DEJSTVA BRIGADE PROTIV POBUNE NA KOSOVU I METOHIJI 1944. i 1945. godine — Napad na Gnjilane . — Povratak u rejon Malog Kosova i Podujeva — Borbena dejstva brigade u ugušivanju pobune u Drenci — Likvidacija kontrarevolucionarnih ostataka PARTIJSKO-POLITIČKI RAD U BRIGADI PRILOZI - SEĆANjA BORACA I RUKOVODILACA 1. Božidar Vešković Sveto, O NASTANKU I BORAČKOM SASTAVU BRIGADE 2. Marko Sakić, PRVA BORBA I PRVA POBEDA 3. Branko Jovović Faljko, NEKE AKCIJE OBAVEŠTAJNE AKTIVNOSTI U BRIGADI 4. Milo Ljumović Kaplap IZ PRVIH BORBENIH LINIJA NA PRVI KONGRES USAOS-a 5. Čedomir Savić, BELE SVINjE MOJE MAJKE 6. Danilo Tepavčević, AGITACIONO-PROPAGANDNI I KULTURNO-ZABAVNI RAD U BRIGADI 7. Vojislav Nikčević, KAD ČU SESTRA ZA BRATOVU POGIBIJU CIKNU KAO GUJA 8. Slavomir Bukić Aco, POGIBE NAŠ PERO 9. Savo Miladinović, PESMA NAS JE ODRŽALA 10. Radivoje Cvetković, JEDNOVREMENI PUCANj 11. Svetislav Deljanin, PRVI ZAROBLjENI BALISTI ŠABANA POLUŽE 12. Blažo Strugar, ZAŠTO NIJE UPOTREBLjENA NAŠA ARTILjERIJA 13. Mirko Popović, VLAŽNA MUNICIJA NE MOŽE DA PALI 14. Emin Malić Malići, ZA NEDOKUVANIM PASULjOM ŽALIM I DANAS 15. Drago Popić, STUPANjE U 5. KOSOVSKO-METOHIJSKU BRIGADU I PRIJEM U SKOJ 16. Branko Jovović Faljko, NOĆ U RUDNIKU STARI TRG 17. Mile Bukilić, U OSINjAKU KONTRAREVOLUCIJE 18. Čedomir Cvetković, NEBUDNOST I SPAS U BELOJ PELERINI 19. Pavle Jocić, NAJLAKŠE JE UBITI RANjENOG I VEZANOG 20. Nada Popović, NAJTEŽI DAN U MOM ŽIVOTU 21. Radman Jelić, IZDAJA »PARTIZANSKE STRAŽE« U SELU GORNjE PREKAZE 22. Boko Kovačević, TREĆA ČETA 4. BATALjONA U BORBI U SELU PREKAZE 23. Jovo Mandić, RANE NA RANE 24. Panto Dondić, KAMION RANjENIKA KROZ BALISTIČKU ZASEDU 25. Uglješa Pavlović, MLADI SU UVEK BILI U PRVIM BORBENIM REDOVIMA 26. Bazim Šabani, NE POJEDE KOSOVSKU POGAČU MOJ SESTRIĆ AZEM 27. Branko Jovović Foko, DOLAZI BRZO, ODGRIZE MI UVO 28. Jovan Lepović, BORBA PROTIV NEPRIJATELjEVE PROPAGANDE BILA JE VRLO TEŠKA 29. Milan Ivanišević, SAMOKRITIKA I KRITIKA MENjAJU ODLUKU 30. Branko Jovović Faljko, NISMO SE BORILI SAMO S PUŠKOM U RUCI 31. Jusuf Balje, NAPAD NA BUNKER U ŠUMI 32. Džemšit Mehmedi, DIM I PRAŠINA POKRILA SU POLOŽAJ BALISTA 33. Sali Vehati, UHVATISMO BALISTU NA SPAVANjU 34. Bahtijar Bahtijari, BUNAR - SKROVIŠTE MUNICIJE I BOMBI 35. Ramo Zuraku, ZALUTAH KAO ČETNI KURIR 36. Arif Hodža, IZ »BOŠČE« SE PROSUŠE MUNICIJA I BOMBE 37. Arif Hodža, ARIFOV RANjENI »BALISTA« NE GOVORI VEĆ MUČE 38. Slavomir Bukić Aco, I TAKO SMO DODELjIVALI ODEĆU I OBUĆU 39. Slavomir Bukić Aco, DOGODOVŠTINE SA ČIKA DUŠKOM PRILOZI: Pregled brojnog stanja brigade (nacionalni i socijalni sastav) Spisak boraca i rukovodilaca brigade Spisak poginulih, boraca i rukovodilaca brigade Spisak ranjenih i promrzlih boraca i rukovodilaca brigade

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! I Izdanje !!! Dr Vladimir Ćorović (Mostar, 27. oktobar 1885. — Elasona, 12. april 1941) je bio srpski istoričar i redovni član Srpske kraljevske akademije. Vladimir Ćorović je rođen 27. oktobra (15. oktobra po starom kalendaru) 1885. godine u Mostaru, u poznatoj srpskoj trgovačkoj porodici,[1] njegov brat je Svetozar Ćorović, jedan od poznatijih srpskih pripovjedača iz hercegovačkog kraja. U rodnom gradu završio je osnovnu školu i gimnaziju. Bila je to sredina sa veoma jakom i razbuđenom srpskom nacionalnom svešću, kojoj je ton davala grupa istaknutih književnika, među kojima je bio i njegov brat Svetozar. Godine 1904. Vladimir Ćorović se upisao na Bečki univerzitet, gde je studirao slovensku filologiju, arheologiju i istoriju. Profesori su mu bili čuveni slavisti Vatroslav Jagić, Konstantin Jiriček i Milan Rešetar. Ćorović je bio vrlo aktivan u Srpskom akademskom društvu „Zora“, o kome je 1905. godine objavio knjižicu. Tezom o Lukijanu Mušickom, doktorirao je u Beču 1908. godine. Specijalističke studije nastavio je u Minhenu (1908—1909) kod poznatog nemačkog vizantologa Karla Krumbahera. Neko vreme je boravio u Parizu i Bolonji, gde je istraživao stare slovenske rukopise. Od septembra 1909. godine Ćorović je živeo u Sarajevu, radeći najpre kao kustos, a zatim kao upravnik biblioteke u Zemaljskom muzeju. Tada je počeo period njegovog vrlo snažnog, intenzivnog i raznovrsnog naučnog i književnog rada. Bio je saradnik vrlo značajnih srpskih časopisa, a posebno „Bosanske vile“, „Srpskog književnog glasnika“ i „Letopisa Matice srpske“ (u kome je objavio i svoju disertaciju o Lukijanu Mušickom). Pored ostalog, u Sarajevu je bio sekretar Srpskog prosvjetnog i kulturnog društva „Prosvjeta“ i priređivač njenog kalendara za 1911. godinu. Nakon atentata Gavrila Principa, 28. juna 1914. u Sarajevu, Ćorovića su uhapsile austrougarske okupacione vlasti. Na poznatom banjalučkom „veleizdajničkom“ procesu, čiji je prvooptuženi bio Vasilj Grđić, Ćorović je najpre osuđen na pet, ali mu je Vrhovni sud povisio kaznu na osam godina robije zbog intenzivnog rada u „Prosvjeti“. Novi austrougarski car i kralj Karlo IV, pod snažnim pritiskom svetske javnosti, izvršio je 1917. godine zamašnu amnestiju političkih zatvorenika, pa je Ćorović pušten iz zatvora u Zenici, gde je uglavnom izdržavao kaznu. Tada se nastanio u Zagrebu, pa je sa grupom jugoslovenski usmerenih pisaca (Niko Bartulović, Ivo Andrić i Branko Mašić) uređivao časopis „Književni Jug“. U to vreme je počela njegova zapažena saradnja sa jugoslovenskim političarima u raznim zemljama, a naročito u Austrougarskoj, kao i pripremanje dokumentarne Crne knjige (Beograd-Sarajevo, 1920) o stradanju i patnjama srpskog naroda u Bosni i Hercegovini. U ulozi delegata u privremenom narodnom predstavništvu, Ćorović je bio prisutan 1. decembra 1918. godine u Beogradu na svečanom proglašenju ujedinjenja Srba, Hrvata i Slovenaca u zajedničku državu. Od 1919. godine, kada je izabran za vanrednog profesora na Filozofskom fakultetu, Ćorović je neprestano živeo u Beogradu. Velikim ličnim radom, izvanrednim naučnim rezultatima, stvorio je redak ugled i uticaj i izuzetnu karijeru: 1921. postao je redovni profesor na Filozofskom fakultetu, za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1922, a za redovnog 1934. godine – proglašen je 16. maja 1935.[2] Dve godine bio je i rektor Beogradskog univerziteta, tokom školske 1934/35 i 1935/36 godine.[3] Smenjen je posle studentskog štrajka u aprilu 1936, poznatog po pogibiji Žarka Marinovića (odn. podnosio je ostavku koju Plenum univerziteta u početku nije želeo primiti[4]). Posle napada Nemaca na Jugoslaviju, napustio je Beograd i krenuo u emigraciju zajedno sa više tadašnjih istaknutih jugoslovenskih političara, ali je avion kojim je upravljao Siniša Sinobad i kojim su putovali oboren 12. aprila 1941. godine iznad Olimpa u Grčkoj. Avion je pao u blizini grada Elasone i u toj nesreći poginuo je i Vladimir Ćorović. Početkom 1910. oženio se Jelenom Skerlić (1887—1960), sestrom Jovana Skerlića, imali su dve ćerke.[5] Portret Ćorovića, rad Koste Hermana Na osnovu teksta koji je napisao akademik Radovan Samardžić, Vladimir Ćorović je zastupljen u knjizi Sto najznamenitijih Srba (Beograd - Novi Sad, 1993, str. 529-534). Kada je 1941. nesrećno poginuo, još uvek se nalazio u punoj snazi, bliže sredini nego kraju svoga stvaralačkog puta. Uza sve to, on je ostavio u rukopisu toliko spisa, dobrim delom već pripremljenih za štampu, da bi samo to za nekog drugog naučnika značilo dobar životni bilans., napisao je Samardžić. U knjizi Skriveni svet Vladimira Ćorovića autor Borivoje Marinković na 1063 stranice je izložio svoju studiju o celovitom naučnom, književnom i edicionom korpusu V. Ćorovića, SPKD Prosvjeta, (Bileća-Gacko, 2006).

Ian Stewart, Vann Joines - TA Today: A New Introduction to Transactional Analysis Lifespace Publishing, 2005 342 str. meki povez stanje: vrlo dobro Transactional Analysis (TA) is a model for understanding human personality, relationships and communication. It was first developed by the late Eric Berne, M.D. TA sprang to worldwide fame in the 1960s and `70s through the publication of best-selling books like Games People Play and Born To Win. Since then, TA has continued to grow. Theory has been expanded, reappraised and tested by observation. In the years since Berne`s death in 1970, TA practitioners have introduced new concepts and techniques that are now at the very heart of the discipline ... CONTENTS Preface / xi Part I INTRODUCING TA 1. What TA Is / 3 Key ideas of TA 3 The philosophy of TA 6 Part II PICTURING PERSONALITY: The Ego-State Model 2. The Ego-State Model / 11 Examples of ego-state shifts 12 Definition of ego-states 15 Are ego-state distinctions real? 16 Ego-states and superego, ego, id 17 Ego-states are names, not things 18 A matter of words: are there ‘just three’ ego-states? 19 The over-simplified model 20 3. Functional Analysis of Ego-States / 23 Adapted Child and Free Child 24 Controlling Parent and Nurturing Parent 27 Adult 28 Egograms 28 The functional model describes only behaviour, not thinking or feeling 31 4. The Second-Order Structural Model / 34 Second-order structure: Parent 36 Second-order structure: Adult 37 Second-order structure: Child 38 How the second-order structure develops 40 Distinguishing structure from function 42 5. Recognizing Ego-States / 45 Behavioural diagnosis 45 Social diagnosis 49 Historical diagnosis 50 Phenomenological diagnosis 51 Ego-state diagnosis in practice 51 The executive and the real Self 52 6. Structural Pathology / 56 Contamination 56 Exclusion 59 Part III COMMUNICATING: Transactions, Strokes and Time Structuring 7. Transactions / 65 Complementary transactions 65 Crossed transactions 68 Ulterior transactions 70 Transactions and non-verbals 73 Options 74 8. Strokes / 77 Stimulus-hunger 77 Kinds of strokes 78 Stroking and reinforcement of behaviour 79 Giving and taking strokes 80 The stroke economy 83 The stroking profile 86 Self-stroking 87 Are there ‘good’ and ‘bad’ strokes? 89 9. Time Structuring / 92 Withdrawal 93 Rituals 93 Pastimes 94 Activities 95 Games 96 Intimacy 98 Part IV WRITING OUR OWN LIFE-STORY: Life-Scripts 10. The Nature and Origins of Life-Script / 103 Nature and definition of life-script 104 Origins of the script 105 11. How the Script is Lived Out / 111 Winning, losing and non-winning scripts 111 The script in adult life 114 Why script understanding is important 117 The script and the life course 119 12. Life Positions / 121 Life position in adulthood: the OK Corral 123 Personal change and the OK Corral 126 13. Script Messages and the Script Matrix / 129 Script messages and the infant’s perception 129 Kinds of script message 129 The script matrix 132 14. Injunctions and Decisions / 138 Twelve injunctions 138 Episcript 144 How decisions relate to injunctions 145 Antiscript 149 15. Process Scripts and Drivers / 148 Process scripts 152 Driver behaviours 157 Should we set out to ‘cure’ drivers and process scripts? 168 16. Personality Adaptations / 171 The six personality adaptations 171 How drivers indicate personality adaptations 175 Personality adaptations and process scripts 176 Making and keeping contact: the Ware Sequence 177 The Ware Sequence and personality adaptation 178 Using the Ware Sequence in the long and short term 181 Personality adaptations and script content 181 ‘Pen-portraits’ of the six adaptations 182 Part V MAKING THE WORLD FIT OUR SCRIPT: Passivity 17. Discounting / 191 Nature and definition of discounting 191 Grandiosity 192 The four passive behaviours 193 Discounting and ego-states 196 Detecting discounts 196 18. The Discount Matrix / 199 Areas of discounting 199 Types of discounting 199 Levels (modes) of discounting 200 The discount-matrix diagram 200 Using the discount matrix 203 19. Frame of Reference and Redefining / 206 The frame of reference 206 Frame of reference and the script 208 Nature and function of redefining 208 Redefining transactions 209 20. Symbiosis / 212 ‘Healthy’ v. ‘unhealthy’ symbiosis 216 Symbiosis and the script 217 Symbiotic invitations 218 Second-order symbiosis 220 Part VI JUSTIFYING OUR SCRIPT BELIEFS: Rackets and Games 21. Rackets and Stamps / 225 Rackets and script 228 Racket feelings and authentic feelings 230 Racket feelings, authentic feelings, and problem-solving 232 Racketeering 234 Stamps 235 22. The Racket System / 239 Script Beliefs and Feelings 239 Rackety Displays 243 Reinforcing Memories 244 Breaking out of the Racket System 247 23. Games and Game Analysis / 250 Examples of games 250 Sweatshirts 253 Different degrees of games 253 Formula G 254 The Drama Triangle 255 Transactional analysis of games 257 The Game Plan 259 Definitions of games 260 24. Why People Play Games / 263 Games, stamps and script payoff 263 Reinforcing script beliefs 264 Games, symbiosis and the frame of reference 264 Games and strokes 267 Berne’s ‘six advantages’ 268 Positive payoffs of games 268 25. How to Deal with Games / 270 Need we name the game? 270 Some familiar games 271 Using Options 273 Refusing the negative payoff 274 Replacing game strokes 276 Part VII CHANGING: TA in Practice 26. Contracts for Change / 281 Steiner’s ‘four requirements’ 281 Why use contracts? 282 Making an effective contract 284 27. Aims of Change in TA / 288 Autonomy 288 Becoming free from the script 289 Problem-solving 290 Views of ‘cure’ 290 28. TA Therapy and Counselling / 293 ‘Therapy’ or ‘counselling’? 293 Self-therapy 294 Why therapy? 295 Characteristics of TA therapy 296 Three schools of TA 297 29. TA in Education and Organizations / 303 Main features of educational and organizational applications 303 Organizational applications 304 TA in education 306 30. How TA Has Developed / 310 Eric Berne and the origins of TA 310 The early years 312 The 1970s: years of mass popularity and professional innovation 314 1980s to the present: international expansion and consolidation 316 APPENDICES A. Books by Eric Berne / 323 B. Other Key Books on TA / 325 C. Winners of the Eric Berne Memorial Scientific Awards / 331 D. TA Organizations / 335 E. Training and Accreditation in TA / 338 F. TA 101 Course Outline / 343 NOTES AND REFERENCES / 347 BIBLIOGRAPHY / 364 GLOSSARY / 374 INDEX / 385 Nonfiction, Psychology, 1870244001

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Državnopravna historija jugoslavenskih zemalja XIX I XX vijeka Ferdo Čulinović Državnopravna historija jugoslavenskih zemalja-- hrvatska, slavonija i dalmacija, istra, srpska vojvodina, bosna i hercegovina. Zagreb 1953. Tvrd povez, 339 strana. Ferdo Čulinović (Karlovac, 17. maj 1897 — Zagreb, 15. septembar 1971) je bio pravni istoričar i profesor na Sveučilištu u Zagrebu. Rođen je 17. maja 1897. u Karlovcu. Detinjstvo je proveo, osnovnu i srednju školu (1915) je završio u Senju.[1] Nakon Prvog svetskog rata, pošto se vratio iz austrougarske vojske završio je Pravni fakultet u Zagrebu, a već 1922. je i doktorirao na istom fakultetu.[1] Najpre se zaposlio u carinskoj službi u Splitu (1919—1924), a nakon toga je radio u pravosuđu.[2] prvo kao državni tužilac u Subotici 1924—1928, a zatim na reznim stepenima sudijske karijere. Bio je predsednik okružnih sudova u Beloj Crkvi, Požarevcu, Pančevu, Gospiću i Varaždinu.[2] Takođe je bio starešina državnog tužilaštva u Novom Sadu.[1] Istovremeno, pokazao je veliki interes za književnošću i prevođenjem. Značajan rad mu je zbirka novela „Bura”, objavljena 1927. godine u Subotici. Bavio se i naučnim istraživanjima, a od značajnijih radova u međuratnom periodu su mu bile naučne studije „Statut grada Senja” i „Dušanov zakonik”.[1] Napisao je i više rasprava o zemljoknjiškom pravu.[3] Uz Baltazara Bogišića je bio jedan od najistaknutijih predstavnika pravne etnologije. Koristeći kao materijal narodne uzrečice, pesme, pripovetke, na teritoriji Jugoslavije,[4] objavio je knjigu „Narodno pravo: zbornik pravnih misli iz naših narodnih umotvorina”, koju je objavio u Beogradu 1938. godine.[5] Uređivao je časopise „Pravosuđe” (1931−36) i reviju „Pravni život” (1935−36).[2] Zbog istaknutog antiustaškog delovanja je nakon uspostavljanja NDH smenjen sa mesta okružnog sudije u Gospiću i neko vreme je bio nezaposlen boraveći u Splitu, a nakon toga je ponovo postavljen za sudiju Okružnog suda u Varaždinu. Decembra 1941. godine se priključio NOP. Godine 1943. je prešao na slobodnu teritoriju. Kraće vreme se zdržao u štabu 13. proleterske brigade i u Glavnom štabu Hrvatske.[3] Bio je jedan od osnivača narodne vlasti u Hrvatskoj tokom Drugog svetskog rata.[1] Kao članu ZAVNOH, poverena mu je organizacija sudstva na oslobođenoj teritoriji u Hrvatskoj.[5] Na oslobođenoj teritoriji je započeo izdavanje čaospisa „Narodni pravnik” i u njemu objavio više svojih članaka.[6] Aktivno je sarađivao u izradi materijalnih i organizatorskih propisa o radu sudova u Hrvatskoj. Ove propise je nakon rata objavio u Zborniku Pravnog fakulteta, pod naslovm „Propisi o sudstvu Hrvatske za NOB” (1951).[7] Bio je potpresednik odeljenja pravosuđa za Hrvatsku, sekretar Zakonodavne komisije ZAVNOH i Zemaljske komisije za ratne zločine u Hrvatskoj. Za rad u toku rata je odlikovan Ordenom bratstva i jedinstva i Ordenom zasluga za narod.[1] Juna 1945. godine je izabran za profesora Pravnog fakulteta na Sveučilištu u Zagrebu i vodio je katedru za pravnu istoriju.[8] Dva puta je biran za dekana Pravnog fakulteta školske 1948/49. i 1958/59. godine.[6] Predavao je najpre „Razvitak narodne vlasti za vreme NOB”, i napisao prvi univerzitetski udžbenik iz te oblasti (1946), zatim je predavao „Opštu istoriju države i prava” i „Teoriju države i prava”, a od 1950. Istoriju države i prava naroda Jugoslavije.[7] Osnivač je postdiplomskih studija iz državnopolitičkih nauka (1963).[2] Jedan od njegovih poznatih đaka bio je Hodimir Sirotković.[5] Nastavio je da se bavi naučnim radom, posebno iz oblasti revolucionarnih promena u tada najnovijoj istoriji,[8] državno-pravne i političke istorije,[8] kao i nacionalnog pitanja.[8] Osnivač je Instituta za istoriju države i prava naroda Jugoslavije na Pravnom fakultetu u Zagrebu i bio je njegov prvi direktor (1953).[2] Pod njegovim rukovodstvom, Institut je sakupio obimnu dokumentaciju iz državnopravne i političke istorije.[6] Osim predavanja koja je držao na diplomskim i podstdiplomskim studijama, održao je brojna predavanja iz oblasti državno pravne i političke istorije na drugim pravnim fakultetima u državi i inostranstvu, akadiemije nauke i umetnosti, narodnim i radničkim univerzitetima, domovima JNA i drugo.[9] Inicijator je i organizator brojnih naučnih skupova, kao što su „Petrova gora” (1969), „Lika u Narodnooslobodilačkom ratu” (1970), „Drugi svetski rat i mir među narodima” (1970).[9] Iz zdravstevnih razloga je penzionisan na jesen 1967. godine, a njegov naslednik na katedri bio je Konstantin Bastaić.[5] I nakon penzionisanja je nastavio da se bavi naučnim radom. Tako je nastalo i njegovo najznačajnije delo „Okupatorska podela Jugoslavije”, koje je 1970. godine u Beogradu objavio Vojnoistorijski zavod.[8] Sahranjen je na Mirogoju 19. maja. Od njega se u ime JAZU oprostio akademik Vlasislav Brajković, u ime SANU akademik Vaso Čubrilović, a u ime SAZU akademik Lado Vavpetič.[6] Akademik Zbog brojnih i zapaženih naučnih rezultata u istraživanju državnopravne istorije Jugoslavije, 10. juna 1955. izabran je za dopisnog, a 16. juna 1962. za redovnog člana JAZU u Zagrebu, kada je postao i član Odbora za narodni život i običaje, u čijem radu je učestvovao do smrti.[9][5] JAZU je uedno bio izdavač brojnih njegovih radova. Dopisni člana SANU u Beogradu je postao 1965. godine. [8] Dobitnik je Nagrade „Božidar Adžija” za životno delo (1967),[2] koja je predstavljala najviše naučno priznanje u SR Hrvatskoj.[6] Oktobra 1970. Moskovski državni univerzitet Lomonsov mu je svečano dodelio počasnu titulu dokotra iz istorijskih nauka, za njegov celokupan naučni rad, kao prvom jugoslovenskom naučnom radniku.[9] Dela Ostavio je za sobom čitavu biblioteku naučnik i stručnih radova. Napisao je 48 knjiga i posebno štampanih monografija, 35 naučnih radova u raznim zbirkama, 115 rasprava objavljenih u časopisima, kao i niz recenzija, prikaza i novisnkih članaka.[7] „O slobodi volje” (1929) „Upisi u zemljišnu knjigu” (1930) „Dušanov zakonik” (1931) „Komentar zemljišnoknjižnih zakona” (1931) „Zemljišna knjiga i njeno osnivanje” (1931) „Komentar zakona o izdavanju tapija” (1932) „Baštinsko pravo tapijskog sistema” (1932) „Zemljišnoknjižno pravo” (1933) „Žena u našem krivičnom pravu” (1934)[10] „Statut grada Senja” (1934) „Narodno pravo: zbornik pravnih misli iz naših narodnih umotvorina” (1938) „Komentar zakona o izvršenju i obezbeđenju” knjige 1—5, sa Ivom Matijevićem (!937-1940) „O pravu uopće” (1946) „Pravosuđe u Jugoslaviji” (1946) „Sudovi nove Jugoslavije” (1946) „Opća istorija države i prava”, knjiga 1:„Robovlasnička država”, knjiga 2: „Feudalna - buržoaska - socijalistička država” (1949) „Seljačke bune u Hrvatskoj” (1951) „Devetsto osamnaesta na Jadranu” (1951) „Revolucionarni pokret u Istri 1921.” (1951) „Razvitak jugoslovenskog feudalizma” (1952) „Riječka država” (1953) „Državnopravna istorija jugoslovenskih zemalja XIX i XX vijeka”, 1 i 2 (1953) „Nacionalno pitanje u jugoslovenskim zemljama” (1955) „Odjeci Oktobra u jugoslovenskim krajevima” (1957) „Slom stare Jugoslavije” (1958) „Stvaranje jugoslovenske države” (1959) „Jugoslavija između dva rata” (1961) „Razvitak jugoslavenskog federalizma” (1962) „Pomorska politika stare Jugoslavije” (1962) „Državnopravni razvitak Jugoslavije” (1963) „Šta je nacija” (1964) „Dvadesetsedmi mart” (1965) „Narodnost i ustavi Jugoslavije” (1965) „Dokumenti o Jugoslaviji” (1968) „Državnopravni razvitak Vojne krajine (s posebnim osvrtom na Slavoniju)” (1969) „Okupatorska podela Jugoslavije” (1970) Mnogi njegovi radovi su štampani u „Radovima” i „Starinama” JAZU i Pomorskom zborniku u Zadru.

U ovoj obimnoj knjizi dati su na jasan način svi faktori koji utiču na karakterizaciju naftno-gasnog sloja. Knjiga je bogato ilustrovana primerima koji se mogu primeniti u praksi. U knjizi su date tablice i dijagrami koji se koriste kod rešavanja praktičnih problema. 1. UVOD 1 2. Karakterizacija rezervoara 2 3. Rezervoari ugljovodonika 2 3.1. Uslovi za postojanje rezervoara za naftu ili gas 2 3.2. Generasanje ugljovodonika i njihove migracije 4 3.3. Zamke ugljovodonika 6 3.4. Temperatura i pritisak u rezervoaru 8 4. Sastav ležišnih fluida 14 4.1. Ležišni fluidi 14 4.2. Izražavanje sastava u prirodnoj smesi uglјovodonika 14 4.3. Najzastuplјeniji jedinjenja u ležištima nafte, gasa i kondenzata. 14 4.4. Klasifikacija ležišnih fluida 14 4.4.1. Klasifikacija prema McCainu 15 4.4.2. Klasifikacija prema Sečenu 16 4.4.3. Klasifikacija prema Ahmedu 18 5. Fazno ponašanje 19 5.1. Faza 19 5.2. Sistem 20 5.3. Broj stepeni slobode višefaznog sistema 20 5.4. Fazni prelazi 20 5.5. Čiste supstance 21 5.5.1. Fazno ponašanje jednokomponentnog sistema fluida (čisti metan, etan) 21 5.5.2. Dijagram pritiska i temperature za višekomponentne sisteme 22 5.6. Karakteristike faznog ponašanja višekomponentnog sistema 24 6. Fundamentalno ponašanje gasnih i naftnih rezervoara 25 6.1. Klasifikacija rezervoara i rezervoarskih fluida 25 6.2. Naftni rezervoari 25 6.2.1. Obična sirova nafta 26 6.3. Rezervoari za gas 32 6.3.1. Rezervoari sa gasnim kondenzatom 33 6.3.2. Gasni kondenzat u blizini kritične tačke 35 6.3.3. Rezervoar vlažnog gasa 36 6.3.4. Rezervoar suvog gasa 37 6.4. Klasifikacija ugljovodoničnih tečnosti prema početnom sastavu 38 6.5. Nedefinisane naftne frakcije 39 7. Karakteristike rezervoarskih fluida 42 7.1. Karakteristike prirodnog gasa 42 7.2. Ponašanje idealnih gasova 43 7.2.1. Zakonitosti i jednačine koje određuju karakteristike idealnih gasova 43 7.3. Gasne smeše, Molarna masa, molarna zapremina, Avogadrov broj 54 7.3.1. Fizičke karakteristike gasne smeše 55 7.4. Osobine realnih gasova 67 7.4.1. Van der Waalsova jednačina stanja 67 7.4.2. Faktor kompresibilnosti 67 7.4.3. Zakon (načelo) korespondentnih stanja (ZKS) za čiste gasove 69 7.4.4. Kritični parametri naftnih gasova 70 7.4.5. Generalizovana korelacija za određivanje Z-faktora smese 71 7.4.6. Određivanje pseudokritičnih karakteristika kada nije poznat sastav gasa 85 7.4.7. Efekti ne ugljovodoničnih komponenti na faktor kompresibilnosti (Z) 87 8. Laboratorijske analize rezervoarskog fluida (Eksperimentalni postupci za pVT karakterizaciju fluida) 93 8.1. Karakteristike rezervoara koje se određuju iz PVT-dijagrama 93 8.2. Metode određivanja karakteristika 94 8.3. Sastav rezervoarskog fluida 94 8.3.1. Ispitivanje sastava ekspanzijom uzorka konstantnog sastava 96 8.4. Zapreminski faktor nafte (Bo) 109 8.4.1. Određivanje zapreminskog faktora 111 8.5. Faktor rastvorljivosti gasa u nafti (Rs) 115 8.5.1. Određivanje faktora rastvorljivosti 116 8.6. Dvofazni zapreminski faktor nafte (Bto) 125 8.7. Zapreminski faktor realnog gasa (Bg). 126 8.8. Faktor isparljivosti nafte iz gasa (Rv) 127 8.9. Dvofazni zapreminski faktor stvaranja gasa (Btg) 129 8.10. Pritisak zasićenja (pritisak u mehurićima), Pb 130 9. Ravnotežni odnosi faza kod uglјovodoničnih sistema 137 9.1. Ravnotežni odnosi 137 9.2. Flash kalkulacija 141 10. Kubne jednačine stanja realnih gasova 158 10.1. Van der Waalsova jednačina stanja 158 10.2. Parametri kubne jednačine stanja 159 10.3. Rešenja Van der Waalsove jednačine 160 10.4. Pravila mešanja 161 10.5. Druge poznate kubne jednačine stanja 162 10.5.1. Jednačina stanja Redlicha i Kwonga 162 10.5.2. Soave-Redlich-Kwongova jednačina 163 10.5.3. Jednačina stanja Penga i Robinsona 163 10.6. Korekcija zapremine tečne faze (volume shift ) 164 11. Ležišne vode 165 11.1. Hemijske karakteristike podzemnih voda ležišta nafte i gasa 166 12. Viskoznost ležišnih fluida 168 12.1. Definicija viskoznosti i podela fluida prema reološkim svojstvima 168 12.2. Klasifikacija fluida na njutnovske i nenjutnovske fluide 174 12.3. Uticaj pritiska, temperature i sastava na viskoznost ležišnih fluida 177 12.4. Isplake 177 13. Kolektorske (rezervoarske) karakteristike stena 186 13.1. Vrste kolektorskih (rezervoarskih) stena 186 13.2. Poroznost 187 13.2.1. Podela poroznosti prema genezi pora 187 13.2.2. Podela poroznosti prema veličini pora i praznina 188 13.2.3. Podela prema karakteru sistema pora 189 13.2.4. Vrste poroznosti 194 13.2.5. Merenje poroziteta 196 13.2.5.1. Helijumska porozimetrija 198 13.3. Mehaničke karakteristike stena 207 13.3.1. Kompresibilnost stena 211 13.3.2. Kompresibilnost formacije 215 13.3.3. Određivanje kompresibilnosti stena. 215 13.4. Permeabilitet 222 13.4.1. Vrste fluida prema kompresibilnosti 225 13.4.2. Geometrija proticanja 226 13.4.3. Režimi proticanja fluida 226 13.4.4. Linearni protok nestišlјivog fluida (tečnost) 227 13.4.5. Linearni protok slabo stišlјivog fluida (tečnost) 228 13.4.6. Linearni protok stišlјivog fluida (gas) 228 13.4.7. Varijacije propusnosti u linearnom sistemu proticanja fluida 229 13.4.8. Radialni protok nestišlјivog fluida 231 13.4.9. Radialni protok slabo stišlјivog fluida (tečnost) 232 13.4.10. Radialni protok stišlјivog fluida (gas) 233 13.4.11. Varijacije propusnosti u radijalnom sistemu proticanja fluida 234 13.4.12. Merenje propusnosti 236 13.5. Raspodela zasićenja fluidima u ležišnim stenama 250 13.5.1. Površinski napon 250 13.5.2. Eksperimentalne metode određivanja kapilarnog pritiska 252 13.6. Relativna propusnost i višefazni protok 262 13.6.1. Relativna propustlјivost 262 13.6.2. Proračun nemešlјivog istiskivanja fluida. 263

Književna omladina Srbije, 1998. Bibliotečki primerak, ali nekorišćen. Prva knjiga Slobodana Vladušića. Sadrži: Predgovor (5-7); Katalog sećanja : Vladimir Tasić, Pseudologija fantastika, Matica srpska, 1995 (8-11); Idila saznavanja : Snežana Žabić, U jednom životu, Književna omladina Srbije, 1996 (12-15); Razlikujem dakle dišem : Milovan Marčetić, Životi pesnika, Stubovi kulture, 1996 (16-19); Gusle od kutlače : Milica Mićić Dimovska, Poslednji zanosi MSS, Nolit, 1996 (20-23); Nepodnošljiva teškoća pastiša : Aleksandar Gatalica, Mimikrije, Stubovi kulture, 1996 (24-27); Problem distance : Ljiljana Jokić Kasper [tj. Kaspar], Četiri male žene, Stubovi kulture, 1996 (28-32); Junak o eseju : Marija Ivanić, Eseji o junaku, Radio B92, 1996 (33-36); Slutnja prostora : Boško Krstić, Kaštel Beringer, samostalno izdanje, 1996 (37-40); Zadovoljstvo u pisanju : Vasa Pavković, Hipnotisan, Stubovi kulture, 1996 (41-45); Poetika priče, poetika istorije : David Albahari, Mamac, Stubovi kulture, 1996 (46-50); Bes koji nedostaje : Vladimir [tj. Vladan] Matijević, R. C. neminovno, (roman o slučaju) Rad, 1997 (51-55); Penasta Anđelija i koherencija : Vladimir Arsenijević, Anđela, Stubovi kulture, 1997 (56-60); Zadovoljstvo konstrukcije : Vladimir Tasić, Radost brodolomnika, Svetovi, 1997 (61-65); Završetak skriptocentričnog? : Dragan Velikić, Danteov trg, Stubovi kulture, Beograd, 1997 (66-70); Mačoidni homo teoretikus : Igor Marojević, Obmana Boga, Stubovi kulture, 1997 (71-75); Znati i ne znati : Ljubica Arsić, Zona sumraka, Stubovi kulture, 1997 (76-80); Priča protiv istorije : Goran Petrović, Opsada crkve Svetog Spasa, Narodna knjiga, 1997 (81-85); Čovek: suziti i usmeriti : Ivan Negrišorac, Anđeli umiru, Stubovi kulture, 1998 (86-90); Modeli u nestajanju (91-98). Slobodan Vladušić (Subotica, 9. maj 1973) srpski je univerzitetski profesor, književnik i esejista. Biografija Osnovnu školu (1980–1988) i srednju školu (1988–1992) završio je u Subotici. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu, Odsek za srpsku književnost i jezik (1993–1998). Godinu dana je proveo kao lektor za srpski jezik na Univerzitetu Adam Mickijevič u Poznanju. Magistrirao je 2005. na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu sa temom „Dezintegracija motiva mrtve drage u srpskoj poeziji HH veka“, a doktorsku disertaciju pod naslovom „Slike evropskih metropola u prozi Miloša Crnjanskog“ odbranio 2008. Od oktobra 1998. do marta 1999. bio je urednik kritike u časopisu Reč. U toku 2001. godine bio je tri meseca honorarni urednik na Televiziji Subotica. Bio je urednik Letopisa Matice srpske (2013–2016). Osnovao je Centar za istraživanje i popularizaciju srpske književnosti pri Odseku za srpsku književnost na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu, kao i „Blogeramu”, kurs pisanja blogova za učenike 4. razreda srednjih škola. Trenutno je zaposlen na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu na Odseku za srpsku književnost i jezik kao redovni profesor.[1] Uz akademsku karijeru aktivno neguje i spisateljsku. Član je književne grupe P-70, zajedno sa Vladimirom Kecmanovićem, Nikolom Malovićem, Dejanom Stojiljkovićem i Markom Krstićem.[2] Publicistiku je objavljivao u NIN-u, Nedeljniku i Pečatu. „ Uzore nemam. Postoje pisci koje volim, koje čitam, o kojima razmišljam i o kojima pišem, ali to nisu uzori. To su moji prijatelji u prošlosti. Ja sam trenutno živi predstavnik našeg društva, a kada to ne budem, nadam se da će biti neko, pa da nas sve ponovo okupi u svojoj svesti. ” — Slobodan Vladušić, Slobodan Vladušić: Verujem da je ovaj narod sposoban za velike juriše (9. 11. 2018) Dela Periodika Prozom, prevodima, stručnim radovima i kritikom zastupljen je u listovima i časopisima: Reč (1996–2000), Pro Femina (1996, 1997), Polja (1996–1998, 2008, 2011), Sveske (1997, 1998), Književna reč (1997), Letopis Matice srpske (1997–2004, 2006, 2011, 2013–2017), Književna kritika (1998), Književne novine (2000, 2001), Luča (2000), Severni bunker (2000, 2001, 2003), Književni glasnik (2001), Književni magazin (2001, 2012, 2013), Povelja (2001), Zlatna greda (2002, 2004, 2006, 2010–2012), Književna istorija (2002, 2005), Gradina (2003), Koraci (2004, 2006), Politika (2004, 2005), Nasleđe (2004, 2006, 2009, 2010), Stanje stvari (2005, 2006), Književni list (2005), Književnost (2005, 2008), Rukovet (2006), Godišnjak Filozofskog fakulteta (2007, 2009, 2010, 2012, 2016, 2017), Raskršća (2007), Kultura (2009, 2013), Anali Borislava Pekića (2009), Vsesvіt (Ukrajina, 2009), Nova srpska politička misao (2009), Pravo & Društvo (2010), Sveske Zadužbine Ive Andrića (2010–2012), Nova Zora (2011), Sociološki pregled (2012), Oktoih (2013), Naš trag (2013). Književnoteorijska dela Degustacija strasti, eseji, Književna omladina Srbije, Beograd 1998. COBISS.SR-ID - 161805063[mrtva veza] Na promaji: studije, eseji i kritike, Agora, Zrenjanin 2007. COBISS.SR-ID - 223394311[mrtva veza] Portret hermeneutičara u tranziciji, stručna monografija, Dnevnik, Novi Sad 2007. COBISS.SR-ID - 224084999[mrtva veza] Ko je ubio mrtvu dragu?, stručna monografija, Službeni glasnik, Beograd 2009. COBISS.SR-ID - 168931340[mrtva veza] Crnjanski, Megalopolis, stručna monografija, Službeni glasnik, Beograd 2011. COBISS.SR-ID - 186356748[mrtva veza] Književnost i komentari: uputstvo za oružanu pobunu, eseji, Službeni glasnik, Beograd 2017. COBISS.SR-ID - 247240460[mrtva veza] Zavet i megalopolis, eseji, Bitije, Beograd, 2020.[3] Književnoumetnička dela Forward: krimikomedija, roman, Stubovi kulture, Beograd 2009. COBISS.SR-ID - 167705100[mrtva veza] Mi, izbrisani: video-igra, roman, Laguna, Beograd 2013. COBISS.SR-ID - 200621324[mrtva veza] Veliki juriš, roman, Laguna, Beograd 2018. COBISS.SR-ID - 267594508[mrtva veza] Omama, roman, Laguna, Beograd 2021. COBISS.SR-ID - 38233865[mrtva veza] Ostalo Košarka to je Partizan: mit o Košarkaškom klubu Partizan, monografija (2016). Teniser, drama koja se izvodila u Narodnom pozorištu u Subotici.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Fransoa Mari Arue (franc. François Marie Arouet; Pariz, 21. novembar 1694 — Pariz, 30. maj 1778), poznat pod književnim pseudonimom Volter (franc. Voltaire),[1] bio je francuski filozof, književnik i istoričar iz epohe prosvetiteljstva, čiji je bio najznačajniji predstavnik. Njegov filozofski stav je bila borba protiv religijskog fanatizma. Ove ideje je predstavio 1759. i pritom nabrojao zla i zločine koje stvara zvanična Crkva. Za Voltera, progres društva i civilizacije nije moguć bez tolerancije. Njegov veliki protivnik je bilo hrišćanstvo i Rimokatolička crkva. Protivnici su ga optuživali za podrivanje prestiža crkve, a time i monarhije, što vodi opštoj degradaciji morala. Volter je bio svestran i plodan pisac, koji je proizveo radove u skoro svakoj literarnoj formi, uključujući drame, poeme, novele, eseje, i istorijske i naučne radove. On je napisao više od 20.000 pisama i veliki broj knjiga i pamfleta.[2] On je bio otvoren zagovornik građanskih sloboda, uprkos rizika da se time stavljao pod udar strogih zakona o cenzuri tog vremena. Kao satirični polemičar, on je u svojim radovima često kritikovao netoleranciju, verske dogme i francuske institucije svog vremena. Fransoa Mari Arue je najmlađe i jedino preživelo od petoro dece Fransoa Aruea, pisara i blagajnika, i Marije Margarite Omar, poreklom iz plemićke porodice iz provincije Poatu.[3] Neke spekulacije okružuju Volterov datum rođenja, zato što je on tvrdio da je rođen 20. februara 1694. kao nelegalni sin plemića, Geren de Rošbrun ili Rokbrun.[4] Njegova dva starija brata — Armand-Fransoa i Robert — umrli su u ranom detinjstvu, i njegov preživeli brat Armand i sestra Margarita-Katrin su bili devet odnosno sedam godina stariji. [5] U porodici je imao nadimak „Zozo”. Volter je kršten 22. novembra 1694, u prisustvu Fransoa de Šatonefa i Marije Domard, supruge rođaka njegove majke, kao kumovima.[6] Kao mladić, pohađao je jezuitsku gimnaziju (1704–1711), gde je učio latinski, teologiju, i retoriku;[7] kasnije u životu je savladao italijanski, španski i engleski.[8] Počeo da studira pravo, koje je kasnije napustio. Do vremena kad je napustio školu, Volter je odlučio da želi da postane pisac, protiv želja svog oca, koji je želeo da on postane advokat.[9] Volter je pretvarajući se da radi u Parizu kao pomoćnik notara, provodio najveći deo svog vremena pišući poeziju. Kada je njegov otac saznao, on je poslao Voltera da studira pravo, ovog puta u Kanu u Normandiji. Međutim, mladić je nastavio da piše, stvarajući eseje i istorijske studije. Volterova duhovitost ga je učinila popularnim među nekim od aristokratskih porodica s kojima je družio. Godine 1713, njegov otac mu je našao sekretarski posao kod novog francuskog ambasadora u Holandiji, markiza Šatonefa, brata Volterovog kuma.[10] U Hagu, Volter se zaljubio u Katrin Olimp Dunoje (poznatu kao Pimpet), koja je bila francuski protestantski izbeglica.[10] Njihovu aferu, koja je smatrana skandaloznom, otkrio je Šatonef, te je Volter morao da se vrati za Francusku do kraja godine.[11] Volter je robijao u Bastilji od 16. maja 1717. do 15. aprila 1718. u ćeliji bez prozor.[12] Najveći deo Volterovog ranog života ze vezan za Pariz. Od rane mladosti, Volter je imao problema sa vlastima zbog kritikovanja vlade. Rezultat toga je da je dva puta bio osuđivan na zatvorske kazne i da je jednom bio u privremenom egzilu u Engleskoj. Jedan satirični stih, u kojem je Volter optužio reganta Filipa Orleanskog za incest sa svojom ćerkom, rezultirao je jedanaestomesečnim zatvaranjem u tamnici Bastilja.[13] Tu je napisao tragediju „Edip“, čije ga je prvo izvođenje proslavilo.[14] U periodu 1717—1726. u Parizu doživljava velike književne uspehe. Tim kričarskim i finansijskim uspesima uspostavio je svoju reputaciju.[15] Regant i kralj Džordž I dodelili su Volteru medalje kao znak njihove zahvalnosti.[16] Zbog intriga je proteran iz Francuske 1726, pa odlazi u Englesku gde provodi tri godine. Tu je proučavao političke i prirodne nauke, filozofiju i književnost. Zbog izdavanja svojih „Filozofskih pisama“ ponovo je proteran 1734, i sklanja se u Lorenu kod Markize de Šatele sa kojom je živeo 15 godina. Njih dvoje su sakupili ogromnu biblioteku i zajednički izvodili naučne eksperimente inspirisane radovima Isaka Njutna. Godine 1751. odlazi kod kralja Fridriha II u Potsdam, ali su se njihovi odnosi zaoštrili, tako da se 1753. naselio u Švajcarskoj. Sa preko 70 godina, u izbeglištvu daleko od Pariza, u dvorcu Fernej, pisao je članke u kojima se sam borio protiv religijske netolerancije. Stvorio je ogromnu reputaciju među prosvećenim elitame Evrope. Kada se vratio u Pariz 1778. narod ga je pozdravljao ovacijama: „Ovo je Don Kihot nesrećnih!“. Volter nije, za razliku od većine svojih savremenika, pristalica republike. On smatra da će se ideje prosvetiteljstva ostvariti nastojanjima prosvećenog dela vladajućih elita. Njegov ideal je umerena i liberalna monarhija.[17][18] Često je boravio na dvorovima vladara. Voleo je luksuz, bankete i zadovoljstva učene konverzacije, koju je, uz teatar, smatrao vrhunskim dostignućem društvenog života. Materijalno bogatstvo je za njega bila garancija slobode i nezavisnosti pisca. Kao vešt manipulator sa novcem i prijatelj uticajnih finansijera, uspeo je da sakupi bogatstvo od čije rente je živeo. Bio je hronično lošeg zdravlja, verovatno na psihosomatskoj osnovi, ali je zadržao energiju i svežinu duha sve do svoje smrti u 84. godini. Volter je, zajedno sa svojim suparnikom Žan Žakom Rusoom, smatran pretečom Francuske revolucije. Francuska republika ga i danas smatra oličenjem ideala laičke države. Adaptacija imena Volter Autor je adaptirao ime Volter 1718, nakon njegovog zatvaranja u Bastilji. Poreklo tog imena nije potpuno jasno. Pseudonim Volter, Fransoa Mari je stvorio 1718. anagramiranjem svog imena: Arue, Mlađi - AROUET L(e) J(eune), latinski AROVETLI.[19] Prema porodičnoj tradiciji među potomcima njegove sestre, on je bio poznat kao le petit volontaire („determinisani mališan”) kao dete, i on je uskrsnuo varijantu tog imena u svom odraslom životu.[20] Ovo ime isto tako preokreće slogove reči Airvault, rodnog grada njegove porodice u regionu Puatu.[21] Ričard Holms[22] podržava anagramatičku derivaciju imena, ali dodaje da bi pisac poput Voltera isto tako nameravao da ono saopštava konotacije brzine i smelosti. One dolaze iz asocijacija sa rečima kao što su voltige (akrobatika na trapezu ili konju), volte-face (okretanje radi suočavanja sa neprijateljom), i volatile (originalno, bilo koje krilato stvorenje). „Arue” nije bilo plemenito ime podobno njegovom rastućem ugledu, posebno imajući u vidu da se to ime rimuje sa à rouer („biti pretučen”) i roué („razvratan”). U pismu Žan-Batist Rusou u martu 1719, Volter na kraju piše da ako Ruso želi da mu napiše odgovor, on bi trebalo da adresira pismo na gospodina de Voltera. Objašnjenje je dato u postskriptumu: „J`ai été si malheureux sous le nom d`Arouet que j`en ai pris un autre surtout pour n`être plus confondu avec le poète Roi”, (Bio sam tako nezadovoljan imenom Arue, tako da sam uzeo drugo, prvenstveno da ne bih više bio zamenjivan za pesnika Rua.)[23] To se verovatno odnosi na Adene le Rua (franc. Adenes le Roi), jer je dvoglas oi u to vreme bio izgovaran poput modernog ouai, tako da postoji jasna sličnost sa Arouet, i to je moglo biti deo njegovog razloga. Poznato je da je Volter isto tako koristio bar 178 različitih književničkih pseudonima tokom svog života.[24] La Anrijada i Marijamna Volterov sledeći pozorišni komad, Artémire, sa radnjom smeštenom u antičkoj Makedoniji, otvoren je 15. februara 1720. To je bio neuspeh i samo su fragmenti teksta preživeli.[25] On se umesto toga okrenuo radu na epičkoj poemi o Anriju IV od Francuske koju je započeo početkom 1717.[26] Njegov zahtev za licencu za objavljivanje je odbijen, te se u avgustu 1722 Volter uputio na sever u potrazi za izdavačem izvan Francuske. Na putovanju ga je pratila njegova ljubavnica, Mari-Margarita de Rupelmond, koja je bila mlada udovica.[27] U Briselu se Volter sastajao sa Rusoom nekoliko dana, pre nego što je sa svojom ljubavnicom nastavio put na sever. Izdavač je na kraju obezbeđen u Hagu.[28] U Holandiji, Volter bio je pogođen i impresioniran otvarenošću i tolerancijom holandskog društva.[29] Po svom povratku u Francusku, on je obezbedio još jednog izdavača u Ruanu, koji se složio da objavi La Henriade u tajnosti.[30] Nakon što se Volter oporavio od jednomesečne infekcije boginjama u novembru 1723, prve kopije su prokrijumčarene u Pariz i distribuirane.[31] Dok je poema odmah bila uspešna, Volterov je novi pozorišni komad Mariamne doživeo neuspeh kad je prvi put predstava otvorena u martu 1724.[32] U znatnoj meri prerađena, predstava je ponovo otvorena u Comédie-Française u aprilu 1725, i ovog puta je imala mnogo bolji prijem.[32] Ona je bila među zabavnim aktivnostima pruženim u okviru venčanja Luja XV i Marije Lešćinske u septembru 1725.[32] Velika Britanija Početkom 1726, mladi francuski plemić, Ševalije de Rohan-Šabot, narugivao se Volteru zbog njegove promene imena, te mu je Volter odbrusio da će njegovo ime biti počastvovano, dok će Rohan obeščastiti svoje.[33] Razbesneli, de Rohan je organizovao da nekoliko nasilnika pretuku Voltera nekoliko dana kasnije.[34] Tražeći nadoknadu, obeštećenje ili osvetu, Volter je izazvao de Rohana na duel, ali je aristokratska familija de Rohan izdejstvovala da Volter bude uhapšen i zatvoren u Bastilju 17. aprila 1726, bez suđenja ili mogućnosti da odbrani sebe.[35][36] Strahujući od neograničene zatvorske kazne, Volter je predložio je da bude prognan u Englesku kao alternativna kazna, što su francuske vlasti prihvatile.[37] Dana 2. maja, on je pod pratnjom odveden iz Bastilje do Kalea, gde se ukrcao na brod za Britaniju.[38] Elémens de la philosophie de Neuton, 1738 U Engleskoj, Volter je živeo uglavnom u Vandsvortu. Jedan od njegovih poznanika je tamo bio Everard Fokener.[39] Od decembra 1727 do juna 1728 on je stanovao u Mejden Lejnu, Kovent Garden, lokaciji koja je sada obeležena plaketom, da bi bio blizo svog britanskog izdavača.[40] Volter je cirkulisao kroz englesko visoko društvo, sastajući se sa Aleksandrom Poupom, Džonom Gejom, Džonatanom Sviftom, damom Mari Vortli Montagju, Sarom, vojvodkinjom od Marlbora, i mnogim drugim članovima plemstva i kraljevske porodice.[41] Volterov egzil u Velikoj Britaniji je u velikoj meri uticao na njegova razmišljanja. On je bio intrigiran britanskom ustavnom monarhijom, koja je bila u kontrastu sa francuskim apsolutizmom, kao i velikom podrškom za slobodu govora i religije u toj zemlji.[42] Na njega su uticali pisci tog doba, a razvio je i interest za ranu englesku literaturu, posebno radove Šekspira, koji je još uvek bio relativno nepoznat u kontinentalnoj Evropi.[43] Uprkos isticanju njegovih odstupanja od neoklasičnih standarda, Volter je video Šekspira kao primer koji bi francuski pisci mogli da emuliraju, pošto je francuskoj drami, uprkos toga što je bila u većoj meri polirana, nedostajala akcija na sceni. Kasnije, međutim, kad je Šekspirov uticaj počeo da raste u Francuskoj, Volter je pokušao da uspostavi suprotan primer putem svojih vlastitih drama, ocrnjujući ono što je on smatrao šekspirovskim varvarizmom. Moguće je da je Volter bio prisutan na sahrani Isaka Njutna,[44] i upoznao Njutnovu nećaku, Katrin Barton.[40] Godine 1727, on je objavio dva eseja na englekom, Upon the Civil Wars of France, Extracted from Curious Manuscripts („Nakon građanskih ratova u Francuskoj, izvučeno iz zanimljivih rukopisa”), i Upon Epic Poetry of the European Nations, from Homer Down to Milton („O epskoj poeziji evropskih zemalja, od Homera do Miltona”).[40] Nakon dve i po godine u egzilu, Volter se vratio u Francusku, i nakon što je nekoliko meseci živeo u Djepu, vlasti su mu dozvolile da se vrati u Pariz.[45] Na jednoj večeri, francuski matematičar Šarl Mari de la Kondamin je predložio kupovinu lutrije koju je organizovala francuska vlada radi isplate dugova, i Volter se pridružio konzorcijumu, zarađujući oko milion livra.[46] On je pametno uložio novac i na osnovu toga uspeo da ubedi revizorsko veće da je bio dobrog ponašanja i da je sposoban da preuzme kontrolu nad kapitalnim nasleđem od svog oca kojim je do tada upravljao poverilački fond. Nakon toga je bio nesporno bogat.[47][48] Dalji uspesi su sledili, 1732. godine, sa njegovim dramskim komadom Zair, koji je kad je objavljen 1733. godine nosio posvetu Fokeneru koji je hvalio englesku slobodu i trgovinu.[49] U to vreme objavio je svoja gledišta o britanskim stavovima prema vladi, literaturi, religiji i nauci u kolekciji eseja u obliku pisama pod naslovom Pisma vezana za englesku naciju (London, 1733).[50] Godine 1734, ona su objavljena u Francuskoj kao Lettres philosophiques u Ruanu.[51][note 1] Zato što je izdavač objavio knjigu bez odobrenja kraljevskog cenzora i pošto je Volter smatrao britansku ustavnu monarhiju naprednijom i da su u njoj ljudskih prava više poštovana (posebno u pogledu religijske tolerancije) nego u Francuskoj, francusko izdanje Pisama uzrokovalo je ogromni skandal; knjiga je bila javno spaljivana i zabranjena, a Volter je bio prisiljen da ponovo napusti Pariz. Književna dela Od Volterovog literarnog dela danas su posebno značajna filozofska dela u prozi - priče i romani. Od njih su najpoznatiji roman „Kandid“ (Candide), „Filozofska pisma“ (Lettres philosophiques), „Filozofski rečnik“ (Dictionnaire philosophique) i njegovih 40.000 pisama, od kojih su 15.000 organizovana u 13 tomova „Plejada“ (la Pléiade). Njegova pozorišna dela je za Volterovog života videlo oko 2 miliona ljudi.[52] Pored drama, pisao je epske pesme i istorijska dela koja su ga učinila jednim od najpoznatijih francuskih književnika XVIII veka. Ovaj deo njegovog stvaralaštva je danas zanemaren. Malo je književnika koji su francuski jezik koristili tako dobro kao Volter; njegove rečenice su kratke i jednostavne, elegantne i uvek precizne. Volterov smeo osećaj za ironiju je legendaran....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! „… Alisa je ušla u ogledalo da otkrije obrnuti svet. Kad bi se Alisa ponovo rodila u naše doba, ne bi morala da prolazi ni kroz kakvo ogledalo: bilo bi joj dovoljno da pogleda kroz prozor“. Ovako čuveni urugvajski pisac i novinar Eduardo Galeano počinje svoju knjigu koja na pronicljiv i duhovit način čitaoce tera na promišljanje sveta u kome smo se obreli. Prvi uslov za promenu stvarnosti jeste da se stvarnost spozna, tvrdio je Galeano, koji u knjizi nudi neformalno obrazovanje o formalnom ustrojstvu planete: „Škola obrnutog sveta najdemokratskija je od svih obrazovnih institucija. Ne zahteva prijemni ispit, ne uplaćuje školarinu i besplatno daje svoje kurseve svima i svuda, kako na zemlji, tako i na nebu: s razlogom je ćerka sistema koji je, prvi put u istoriji čovečanstva, osvojio opštu vlast“. Eduardo Hughes Galeano (španjolski izgovor: [eˈðwaɾðo ɣaleˈano]; 3. rujna 1940. – 13. travnja 2015.) bio je urugvajski novinar, pisac i romanopisac koji se, među ostalim, smatrao `književnim divom latinoameričke ljevice` i `prethodnim razdobljem globalnog nogometa eminentni pisac`. [1] Galeanova najpoznatija djela su Las venas abiertas de América Latina (Otvorene vene Latinske Amerike, 1971) i Memoria del fuego (Sjećanje na vatru, trilogija, 1982–6). `Ja sam pisac`, rekao je autor jednom o sebi, `opsjednut sjećanjem, sjećanjem na prošlost Amerike i iznad svega Latinske Amerike, intimne zemlje osuđene na amneziju.`[2] Autorica Isabel Allende, koja je rekla da je njezin primjerak Galeanove knjige jedan od rijetkih predmeta s kojima je pobjegla iz Čilea 1973. nakon vojnog udara Augusta Pinocheta, nazvala je Otvorene vene Latinske Amerike `mješavinom minucioznih detalja, političkih uvjerenja, poetskog njuha , i dobro pripovijedanje.` [3] Život Eduardo Germán María Hughes Galeano rođen je u Montevideu, Urugvaj, [3] 3. rujna 1940. [4]. Njegova dva obiteljska imena naslijeđena su od velških i talijanskih (iz Genove) pradjedova; druga dva su bila iz Njemačke i Španjolske.[5] Galeano je pisao pod svojim prezimenom po majci; kao mladić, kratko je pisao za urugvajsku socijalističku publikaciju, El Sol, potpisujući članke kao `Gius`, `pseudonim koji je sličan izgovoru njegovog očevog prezimena Hughes na španjolskom.` [6] Galeanova obitelj pripadala je paloj urugvajskoj aristokraciji . Nakon završene dvije godine srednje škole, Galeano je s četrnaest godina počeo raditi [5] na raznim poslovima, uključujući poslove glasnika i skupljača. Na kraju je sletio u El Sol. Urugvajski socijalistički tjednik prvi je objavio stripove tinejdžera prije nego što je napisao. Galeanova strast prema crtanju nastavila se kroz cijeli život; njegove se vinjete mogu vidjeti u mnogim njegovim kasnijim knjigama, dok je uz njegov potpis često stajalo malo rukom nacrtano prase.[7] Kao novinar tijekom 1960-ih Galeano je stekao ugled među ljevičarskim publikacijama i postao urednik Marche, utjecajnog tjednika sa suradnicima kao što su Mario Vargas Llosa, Mario Benedetti, Manuel Maldonado Denis i Roberto Fernández Retamar. Dvije godine uređivao je dnevnik Época i radio kao glavni urednik Sveučilišne tiskare. Godine 1959. oženio se svojom prvom suprugom, Silviom Brando, a 1962., nakon razvoda, ponovno se oženio Gracielom Berro.[8] Godine 1973. vojni udar preuzima vlast u Urugvaju; Galeano je bio zatvoren, a kasnije je bio prisiljen pobjeći i otišao u egzil u Argentinu gdje je osnovao časopis Crisis.[9] Njegovu knjigu Otvorene vene Latinske Amerike iz 1971. zabranila je desničarska vojna vlada, ne samo u Urugvaju, već iu Čileu i Argentini.[10] 1976. oženio se po treći put s Helenom Villagra; međutim, iste je godine Videlin režim krvavim vojnim udarom preuzeo vlast u Argentini, a njegovo je ime dodano na popis osuđenih od strane eskadrona smrti. Ponovno je pobjegao, ovaj put u Španjolsku [potreban citat] [7] gdje je napisao svoju poznatu trilogiju, Memoria del fuego (Sjećanje na vatru), opisanu kao `najsnažniju književnu optužbu protiv kolonijalizma u Americi.` [11] Galeano 1984. godine Početkom 1985. Galeano se vratio u Montevideo kada je nastupila demokratizacija. Nakon pobjede Tabaréa Vázqueza i saveza Široke fronte na izborima u Urugvaju 2004., koji su obilježili prvu ljevičarsku vladu u urugvajskoj povijesti, Galeano je napisao članak za The Progressive pod naslovom `Gdje su ljudi glasali protiv straha` u kojem je Galeano pokazao podršku novom vlade i zaključio da je urugvajsko stanovništvo koristilo `zdrav razum` i da je `umorno od toga da ih varaju` tradicionalne stranke Colorado i Blanco.[12] Nakon stvaranja TeleSUR-a, latinoameričke televizijske postaje sa sjedištem u Caracasu u Venezueli, 2005. Galeano se zajedno s drugim ljevičarskim intelektualcima poput Tariqa Alija i Adolfa Péreza Esquivela pridružio 36-članom savjetodavnom odboru mreže.[13] 10. veljače 2007. Galeano je bio podvrgnut uspješnoj operaciji za liječenje raka pluća.[14] Tijekom intervjua s novinarkom Amy Goodman nakon izbora Baracka Obame za predsjednika Sjedinjenih Država u studenom 2008., Galeano je rekao: `Bijela kuća će u budućnosti biti kuća Baracka Obame, ali ovu su Bijelu kuću izgradili crni robovi. I ja Volio bih, nadam se, da to nikada, nikada ne zaboravi.` [15] Na otvaranju 5. samita Amerika održanog 17. travnja 2009. u Port of Spainu, Trinidad i Tobago, venezuelanski predsjednik Hugo Chávez dao je španjolski -jezična kopija Galeanove Otvorene vene Latinske Amerike predsjedniku SAD-a Baracku Obami, koji je bio u njegovom prvom diplomatskom posjetu regiji.[16] U intervjuu iz svibnja 2009. govorio je o svojim prošlim i nedavnim djelima, od kojih se neki bave odnosima između slobode i ropstva, te demokracije i diktature: `ne samo Sjedinjene Države, već i neke europske zemlje, proširile su vojne diktature diljem svijeta svijet.A oni osjećaju se kao da mogu poučavati demokraciju`. Također je govorio o tome kako i zašto je promijenio svoj stil pisanja te o svom nedavnom rastu popularnosti....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Filozofski rečnik (Dictionnaire philosophique) je enciklopedijski rečnik koji je objavio Volter 1764. godine. Alfabetno organizovani članci često kritikuju katoličku crkvu, judaizam, islam, i druge institucije. Prvo izdanje, objavljeno u junu 1764, nosilo je naslov Dictionnaire philosophique portatif. Ono je imalo 344 strana i sastojalo se od 73 članaka. Kasnije verzije su proširene u dva toma i obuhvatale su 120 članaka. Prva izdanja je anonimno objavio Gabriel Graset u Ženevi. Zbog provokativnog sadržaja Rečnika, Volter je izabrao Groseta umesto svog uobičajenog izdavača da bi osigurao svoju anonimnost. Bilo je više izdanja i reprinta Rečnika tokom Volterovog života, ali su samo četiri od njih sadržala dodatke i modifikacije. Jedan drugi rad objavljen 1770. godine, Questions sur l`Encyclopédie, koji sadrži preoblikovane i izmenjene članke iz Francuske enciklopedije uređene u alfabetnom redosledu, naveo je mnoge editore da ga spoje sa Rečnikom (zajedno sa drugim manjim radovima) u jedinstveni opus. Rečnik je bio životni projekat za Voltera. On predstavlja kulminaciju njegovih gledišta o hrišćanstvu, Bogu, moralnosti i drugim temama. Fransoa Mari Arue (franc. François Marie Arouet; Pariz, 21. novembar 1694 — Pariz, 30. maj 1778), poznat pod književnim pseudonimom Volter (franc. Voltaire),[1] bio je francuski filozof, književnik i istoričar iz epohe prosvetiteljstva, čiji je bio najznačajniji predstavnik. Njegov filozofski stav je bila borba protiv religijskog fanatizma. Ove ideje je predstavio 1759. i pritom nabrojao zla i zločine koje stvara zvanična Crkva. Za Voltera, progres društva i civilizacije nije moguć bez tolerancije. Njegov veliki protivnik je bilo hrišćanstvo i Rimokatolička crkva. Protivnici su ga optuživali za podrivanje prestiža crkve, a time i monarhije, što vodi opštoj degradaciji morala. Volter je bio svestran i plodan pisac, koji je proizveo radove u skoro svakoj literarnoj formi, uključujući drame, poeme, novele, eseje, i istorijske i naučne radove. On je napisao više od 20.000 pisama i veliki broj knjiga i pamfleta.[2] On je bio otvoren zagovornik građanskih sloboda, uprkos rizika da se time stavljao pod udar strogih zakona o cenzuri tog vremena. Kao satirični polemičar, on je u svojim radovima često kritikovao netoleranciju, verske dogme i francuske institucije svog vremena. Fransoa Mari Arue je najmlađe i jedino preživelo od petoro dece Fransoa Aruea, pisara i blagajnika, i Marije Margarite Omar, poreklom iz plemićke porodice iz provincije Poatu.[3] Neke spekulacije okružuju Volterov datum rođenja, zato što je on tvrdio da je rođen 20. februara 1694. kao nelegalni sin plemića, Geren de Rošbrun ili Rokbrun.[4] Njegova dva starija brata — Armand-Fransoa i Robert — umrli su u ranom detinjstvu, i njegov preživeli brat Armand i sestra Margarita-Katrin su bili devet odnosno sedam godina stariji. [5] U porodici je imao nadimak „Zozo”. Volter je kršten 22. novembra 1694, u prisustvu Fransoa de Šatonefa i Marije Domard, supruge rođaka njegove majke, kao kumovima.[6] Kao mladić, pohađao je jezuitsku gimnaziju (1704–1711), gde je učio latinski, teologiju, i retoriku;[7] kasnije u životu je savladao italijanski, španski i engleski.[8] Počeo da studira pravo, koje je kasnije napustio. Do vremena kad je napustio školu, Volter je odlučio da želi da postane pisac, protiv želja svog oca, koji je želeo da on postane advokat.[9] Volter je pretvarajući se da radi u Parizu kao pomoćnik notara, provodio najveći deo svog vremena pišući poeziju. Kada je njegov otac saznao, on je poslao Voltera da studira pravo, ovog puta u Kanu u Normandiji. Međutim, mladić je nastavio da piše, stvarajući eseje i istorijske studije. Volterova duhovitost ga je učinila popularnim među nekim od aristokratskih porodica s kojima je družio. Godine 1713, njegov otac mu je našao sekretarski posao kod novog francuskog ambasadora u Holandiji, markiza Šatonefa, brata Volterovog kuma.[10] U Hagu, Volter se zaljubio u Katrin Olimp Dunoje (poznatu kao Pimpet), koja je bila francuski protestantski izbeglica.[10] Njihovu aferu, koja je smatrana skandaloznom, otkrio je Šatonef, te je Volter morao da se vrati za Francusku do kraja godine.[11] Volter je robijao u Bastilji od 16. maja 1717. do 15. aprila 1718. u ćeliji bez prozor.[12] Najveći deo Volterovog ranog života ze vezan za Pariz. Od rane mladosti, Volter je imao problema sa vlastima zbog kritikovanja vlade. Rezultat toga je da je dva puta bio osuđivan na zatvorske kazne i da je jednom bio u privremenom egzilu u Engleskoj. Jedan satirični stih, u kojem je Volter optužio reganta Filipa Orleanskog za incest sa svojom ćerkom, rezultirao je jedanaestomesečnim zatvaranjem u tamnici Bastilja.[13] Tu je napisao tragediju „Edip“, čije ga je prvo izvođenje proslavilo.[14] U periodu 1717—1726. u Parizu doživljava velike književne uspehe. Tim kričarskim i finansijskim uspesima uspostavio je svoju reputaciju.[15] Regant i kralj Džordž I dodelili su Volteru medalje kao znak njihove zahvalnosti.[16] Zbog intriga je proteran iz Francuske 1726, pa odlazi u Englesku gde provodi tri godine. Tu je proučavao političke i prirodne nauke, filozofiju i književnost. Zbog izdavanja svojih „Filozofskih pisama“ ponovo je proteran 1734, i sklanja se u Lorenu kod Markize de Šatele sa kojom je živeo 15 godina. Njih dvoje su sakupili ogromnu biblioteku i zajednički izvodili naučne eksperimente inspirisane radovima Isaka Njutna. Godine 1751. odlazi kod kralja Fridriha II u Potsdam, ali su se njihovi odnosi zaoštrili, tako da se 1753. naselio u Švajcarskoj. Sa preko 70 godina, u izbeglištvu daleko od Pariza, u dvorcu Fernej, pisao je članke u kojima se sam borio protiv religijske netolerancije. Stvorio je ogromnu reputaciju među prosvećenim elitame Evrope. Kada se vratio u Pariz 1778. narod ga je pozdravljao ovacijama: „Ovo je Don Kihot nesrećnih!“. Volter nije, za razliku od većine svojih savremenika, pristalica republike. On smatra da će se ideje prosvetiteljstva ostvariti nastojanjima prosvećenog dela vladajućih elita. Njegov ideal je umerena i liberalna monarhija.[17][18] Često je boravio na dvorovima vladara. Voleo je luksuz, bankete i zadovoljstva učene konverzacije, koju je, uz teatar, smatrao vrhunskim dostignućem društvenog života. Materijalno bogatstvo je za njega bila garancija slobode i nezavisnosti pisca. Kao vešt manipulator sa novcem i prijatelj uticajnih finansijera, uspeo je da sakupi bogatstvo od čije rente je živeo. Bio je hronično lošeg zdravlja, verovatno na psihosomatskoj osnovi, ali je zadržao energiju i svežinu duha sve do svoje smrti u 84. godini. Volter je, zajedno sa svojim suparnikom Žan Žakom Rusoom, smatran pretečom Francuske revolucije. Francuska republika ga i danas smatra oličenjem ideala laičke države. Adaptacija imena Volter Autor je adaptirao ime Volter 1718, nakon njegovog zatvaranja u Bastilji. Poreklo tog imena nije potpuno jasno. Pseudonim Volter, Fransoa Mari je stvorio 1718. anagramiranjem svog imena: Arue, Mlađi - AROUET L(e) J(eune), latinski AROVETLI.[19] Prema porodičnoj tradiciji među potomcima njegove sestre, on je bio poznat kao le petit volontaire („determinisani mališan”) kao dete, i on je uskrsnuo varijantu tog imena u svom odraslom životu.[20] Ovo ime isto tako preokreće slogove reči Airvault, rodnog grada njegove porodice u regionu Puatu.[21] Ričard Holms[22] podržava anagramatičku derivaciju imena, ali dodaje da bi pisac poput Voltera isto tako nameravao da ono saopštava konotacije brzine i smelosti. One dolaze iz asocijacija sa rečima kao što su voltige (akrobatika na trapezu ili konju), volte-face (okretanje radi suočavanja sa neprijateljom), i volatile (originalno, bilo koje krilato stvorenje). „Arue” nije bilo plemenito ime podobno njegovom rastućem ugledu, posebno imajući u vidu da se to ime rimuje sa à rouer („biti pretučen”) i roué („razvratan”). U pismu Žan-Batist Rusou u martu 1719, Volter na kraju piše da ako Ruso želi da mu napiše odgovor, on bi trebalo da adresira pismo na gospodina de Voltera. Objašnjenje je dato u postskriptumu: „J`ai été si malheureux sous le nom d`Arouet que j`en ai pris un autre surtout pour n`être plus confondu avec le poète Roi”, (Bio sam tako nezadovoljan imenom Arue, tako da sam uzeo drugo, prvenstveno da ne bih više bio zamenjivan za pesnika Rua.)[23] To se verovatno odnosi na Adene le Rua (franc. Adenes le Roi), jer je dvoglas oi u to vreme bio izgovaran poput modernog ouai, tako da postoji jasna sličnost sa Arouet, i to je moglo biti deo njegovog razloga. Poznato je da je Volter isto tako koristio bar 178 različitih književničkih pseudonima tokom svog života.[24] La Anrijada i Marijamna Volterov sledeći pozorišni komad, Artémire, sa radnjom smeštenom u antičkoj Makedoniji, otvoren je 15. februara 1720. To je bio neuspeh i samo su fragmenti teksta preživeli.[25] On se umesto toga okrenuo radu na epičkoj poemi o Anriju IV od Francuske koju je započeo početkom 1717.[26] Njegov zahtev za licencu za objavljivanje je odbijen, te se u avgustu 1722 Volter uputio na sever u potrazi za izdavačem izvan Francuske. Na putovanju ga je pratila njegova ljubavnica, Mari-Margarita de Rupelmond, koja je bila mlada udovica.[27] U Briselu se Volter sastajao sa Rusoom nekoliko dana, pre nego što je sa svojom ljubavnicom nastavio put na sever. Izdavač je na kraju obezbeđen u Hagu.[28] U Holandiji, Volter bio je pogođen i impresioniran otvarenošću i tolerancijom holandskog društva.[29] Po svom povratku u Francusku, on je obezbedio još jednog izdavača u Ruanu, koji se složio da objavi La Henriade u tajnosti.[30] Nakon što se Volter oporavio od jednomesečne infekcije boginjama u novembru 1723, prve kopije su prokrijumčarene u Pariz i distribuirane.[31] Dok je poema odmah bila uspešna, Volterov je novi pozorišni komad Mariamne doživeo neuspeh kad je prvi put predstava otvorena u martu 1724.[32] U znatnoj meri prerađena, predstava je ponovo otvorena u Comédie-Française u aprilu 1725, i ovog puta je imala mnogo bolji prijem.[32] Ona je bila među zabavnim aktivnostima pruženim u okviru venčanja Luja XV i Marije Lešćinske u septembru 1725.[32] Velika Britanija Početkom 1726, mladi francuski plemić, Ševalije de Rohan-Šabot, narugivao se Volteru zbog njegove promene imena, te mu je Volter odbrusio da će njegovo ime biti počastvovano, dok će Rohan obeščastiti svoje.[33] Razbesneli, de Rohan je organizovao da nekoliko nasilnika pretuku Voltera nekoliko dana kasnije.[34] Tražeći nadoknadu, obeštećenje ili osvetu, Volter je izazvao de Rohana na duel, ali je aristokratska familija de Rohan izdejstvovala da Volter bude uhapšen i zatvoren u Bastilju 17. aprila 1726, bez suđenja ili mogućnosti da odbrani sebe.[35][36] Strahujući od neograničene zatvorske kazne, Volter je predložio je da bude prognan u Englesku kao alternativna kazna, što su francuske vlasti prihvatile.[37] Dana 2. maja, on je pod pratnjom odveden iz Bastilje do Kalea, gde se ukrcao na brod za Britaniju.[38] Elémens de la philosophie de Neuton, 1738 U Engleskoj, Volter je živeo uglavnom u Vandsvortu. Jedan od njegovih poznanika je tamo bio Everard Fokener.[39] Od decembra 1727 do juna 1728 on je stanovao u Mejden Lejnu, Kovent Garden, lokaciji koja je sada obeležena plaketom, da bi bio blizo svog britanskog izdavača.[40] Volter je cirkulisao kroz englesko visoko društvo, sastajući se sa Aleksandrom Poupom, Džonom Gejom, Džonatanom Sviftom, damom Mari Vortli Montagju, Sarom, vojvodkinjom od Marlbora, i mnogim drugim članovima plemstva i kraljevske porodice.[41] Volterov egzil u Velikoj Britaniji je u velikoj meri uticao na njegova razmišljanja. On je bio intrigiran britanskom ustavnom monarhijom, koja je bila u kontrastu sa francuskim apsolutizmom, kao i velikom podrškom za slobodu govora i religije u toj zemlji.[42] Na njega su uticali pisci tog doba, a razvio je i interest za ranu englesku literaturu, posebno radove Šekspira, koji je još uvek bio relativno nepoznat u kontinentalnoj Evropi.[43] Uprkos isticanju njegovih odstupanja od neoklasičnih standarda, Volter je video Šekspira kao primer koji bi francuski pisci mogli da emuliraju, pošto je francuskoj drami, uprkos toga što je bila u većoj meri polirana, nedostajala akcija na sceni. Kasnije, međutim, kad je Šekspirov uticaj počeo da raste u Francuskoj, Volter je pokušao da uspostavi suprotan primer putem svojih vlastitih drama, ocrnjujući ono što je on smatrao šekspirovskim varvarizmom. Moguće je da je Volter bio prisutan na sahrani Isaka Njutna,[44] i upoznao Njutnovu nećaku, Katrin Barton.[40] Godine 1727, on je objavio dva eseja na englekom, Upon the Civil Wars of France, Extracted from Curious Manuscripts („Nakon građanskih ratova u Francuskoj, izvučeno iz zanimljivih rukopisa”), i Upon Epic Poetry of the European Nations, from Homer Down to Milton („O epskoj poeziji evropskih zemalja, od Homera do Miltona”).[40] Nakon dve i po godine u egzilu, Volter se vratio u Francusku, i nakon što je nekoliko meseci živeo u Djepu, vlasti su mu dozvolile da se vrati u Pariz.[45] Na jednoj večeri, francuski matematičar Šarl Mari de la Kondamin je predložio kupovinu lutrije koju je organizovala francuska vlada radi isplate dugova, i Volter se pridružio konzorcijumu, zarađujući oko milion livra.[46] On je pametno uložio novac i na osnovu toga uspeo da ubedi revizorsko veće da je bio dobrog ponašanja i da je sposoban da preuzme kontrolu nad kapitalnim nasleđem od svog oca kojim je do tada upravljao poverilački fond. Nakon toga je bio nesporno bogat.[47][48] Dalji uspesi su sledili, 1732. godine, sa njegovim dramskim komadom Zair, koji je kad je objavljen 1733. godine nosio posvetu Fokeneru koji je hvalio englesku slobodu i trgovinu.[49] U to vreme objavio je svoja gledišta o britanskim stavovima prema vladi, literaturi, religiji i nauci u kolekciji eseja u obliku pisama pod naslovom Pisma vezana za englesku naciju (London, 1733).[50] Godine 1734, ona su objavljena u Francuskoj kao Lettres philosophiques u Ruanu.[51][note 1] Zato što je izdavač objavio knjigu bez odobrenja kraljevskog cenzora i pošto je Volter smatrao britansku ustavnu monarhiju naprednijom i da su u njoj ljudskih prava više poštovana (posebno u pogledu religijske tolerancije) nego u Francuskoj, francusko izdanje Pisama uzrokovalo je ogromni skandal; knjiga je bila javno spaljivana i zabranjena, a Volter je bio prisiljen da ponovo napusti Pariz. Književna dela Od Volterovog literarnog dela danas su posebno značajna filozofska dela u prozi - priče i romani. Od njih su najpoznatiji roman „Kandid“ (Candide), „Filozofska pisma“ (Lettres philosophiques), „Filozofski rečnik“ (Dictionnaire philosophique) i njegovih 40.000 pisama, od kojih su 15.000 organizovana u 13 tomova „Plejada“ (la Pléiade). Njegova pozorišna dela je za Volterovog života videlo oko 2 miliona ljudi.[52] Pored drama, pisao je epske pesme i istorijska dela koja su ga učinila jednim od najpoznatijih francuskih književnika XVIII veka. Ovaj deo njegovog stvaralaštva je danas zanemaren. Malo je književnika koji su francuski jezik koristili tako dobro kao Volter; njegove rečenice su kratke i jednostavne, elegantne i uvek precizne. Volterov smeo osećaj za ironiju je legendaran....