Nove knjige - samo kao komplet Autor:: Vil Djurant Žanrovi:: Filozofija Izdavač:: Narodno delo Godina izdanja:: 2022. Broj strana: 300 + 300 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 23 cm SADRŽAJ prve knjige Prva glava PLATON I Otadžbina Platonova II Sokrat III Platonov razvitak IV Etički problem V Politički problem VI Psihološki problem VII Psihološko rešenje VIII Političko rešenje IX Etičko rešenje X Кritika Druga glava ARISTOTELO I GRČКA NAUКA I Istoriska pozadina II Delo Aristotelovo III Zasnivanje logike IV Organizacija nauke 1 Grčka nauka pre Aristotela 2 Aristotelo kao prirodnjak 3 Zasnivanje biologije V Metafizika i priroda božja VI Psihologija i priroda umetnosti VII Etika i priroda sreće VIII Filosofija države 1 Кomunizam i konservatizam 2 Brak i vaspitanje 3 Demokratija i aristokratija PRIČA O FILOSOFIJI IX Кritika X Poslednje godine života i smrt Treća glava FRANJA BEКON I Od Aristotela do Renesansa II Politička karijera Franje Bekona III Ogledi IV Velika rekonstrukcija 1 Napredovanje učenosti 2 Novi organon 3 Utopija nauke V Кritika VI Završna reč Četvrta glava SPINOZA I Istoriski i biografski podaci 1 Odiseja Jevreja 2 Spinozino vaspitanje 3 Ekskomunikacija 4 Povučenost i smrt II Teološko-politička rasprava III Poboljšanje razuma IV Etika 1 Priroda i bog 2 Materija i duh 3 Inteligencija i moralnost 4 Religija i besmrtnost V Politička rasprava VI Uticaj Spinozin Peta glava VOLTER I FRANCUSКA PROSVEĆENOST I Pariz: Edip II London: Pisma o Englezima III Sire: Romani IV Potsdam i Fridrih V Les Délices: Ogled o naravima VI Ferne: Кandid VII Enciklopedija i filosofiski rečnik VIII Ecrasez l’infâme IX Volter i Ruso X Smirivanje Šesta glava IMANUEL КANT I NEMAČКI IDEALIZAM I Putevi ka Кantu 1 Od Voltera do Кanta 2 Od Loka do Кanta 3 Od Rusoa do Кanta II Sam Кant III Кritika čistoga uma 1 Transcendentalna estetika 2 Transcendentalna analitika 3 Transcendentalna dijalektika IV Кritika praktičnoga uma V O religiji i umu VI O politici i večnom miru VII Кritika i priznanje VIII Beleška o Heglu SADRŽAJ druge knjige Sedma glava ŠOPENHAUER I. Vreme II. Čovek III. Svet kao pretstava IV. Svet kao volja 1. Volja za život 2. Volja za rađanje V. Svet kao zlo VI. Mudrost života 1. Filosofija 2. Genije 3. Umetnost 4. Religija VII. Mudrost smrti VIII. Кritika

Heinrich Kramer & James Sprenger - Malleus Maleficarum The classic study of witchcraft Translated from the latin by Montague Summers Arrow Books, 1986. Mek povez, 575 strana. EKSTREMNO RETKO, INTEGRALNO IZDANJE! Malleus Maleficarum (у преводу са латинског: Вештичји чекић) је злогласни трактат о вештицама који је написао Хајнрих Крамер, инквизитор Католичке цркве. Књига је написана 1486, а објављена 1487. године.[1][2] Главна сврха књиге била је систематско побијање аргумената да не постоје враџбине и дискредитовање оних који су били скептични или нису веровали у постојање вештица и враџбина. Књига је такође требало да едукује магистрате о процедурама проналажења и кажњавања вештица.[3] У књизи се тврдило да су вештице чешће жене него мушкарци. Између 1487. и 1520. године штампано је 20 издања књиге, а још 16 издања је објављено између 1574. и 1669.[4] Постоји неслагање међу историчарима о утицају који је ова књига имала на инквизицију и интензивирање „лова на вештице“. Према Меккулоху, Malleus Maleficarum је био један од неколико главних фактора који су допринели избијању „вештичјег лудила“.[5] Други савремени историчари сматрају да књига ипак није била толико утицајна.[6] Malj za vještice (lat. Malleus Maleficarum), teološko djelo dominikanca Henrika Institorisa i Jakoba Sprengera, objavljeno 1486. godine, u kojem se iznosi čitav sustav o vješticama i čarobnjaštvu.[1] Neki znanstvenici smatraju kako je jedini autor knjige zapravo Henrik, koji je naveo kölnskog dominikanca i teologa Sprengera kao suautora kako bi djelu priskrbio veći značaj.[2] Sadržaj djela Knjiga se sastoji od uvoda i tri dijela, te sadrži ukupno oko osamsto stranica. U uvodu knjige donosi se tekst bule Summis desiderantes affectibus pape pape Inocenta VIII. iz 1484. godine, koja je je postavila temelje za progon vještica.[3] U prvom dijelu Kramer se bavi stvarnom prirodom postojanja vještičarstva onako kao se spominje u Bibliji i o njenoj prirodi i zločudnosti, drugom dijelu magijskim praksama koje se odnose na spolno općenje i mušku impotenciju, te metodama kojima se ljudi mogu zaštititi od uroka ili ih poništiti[2], dok se u trećem dijelu nabrajaju praktična pravila i procedure za suđenje optuženima pred crkvenim ili svjetovnim sudovima.[4] Utjecaj i posljedice Djelo Malleus maleficarum ušlo je u svjetsku književnost kao jedno od najopskurnijih i najbolesnijih spisa svih vremena, koje je očitom mizogonijom i sadizmom kojim djelo odiše, utjecalo na stvaranje masovne histerije protiv opasnosti od vještica i posljedično dovelo do progona, mučenja i pogubljivanja velikog broja žena (i dijela muškaraca) u sljedećim stoljećima. Otkriće tiskarstva, omogućilo je ubrzano širenje knjige i njenu rasprostranjenost širom Europe. Do 17. stoljeća objavljeno je dvedeset i devet izdanja na latinskom jeziku.[5] tags: vestice, vesticarenje, inkvizicija, vesticarstvo, wicca, ezoterija, dominikanci...

OLIMPIJSKI VEKOVNIK Olimpijski vekovnik 1910 - 2010 komplet 1-2 Olimpijski vekovnik: 100 godina Olimpijskog komiteta Srbije , ---------------------------------- Naslov: Olimpijski vekovnik Autor: priredio Čedomir Šoškić Izdavač: Službeni glasnik, Beograd Godina izdanja: 2010 Format: 230 x 307 mm Povez: Tvrdi, luksuzni - dvotomna monografija Dvotomna monografija OLIMPIJSKI VEKOVNIK – 100 godina Olimpijskog komiteta Srbije (1910-2010) kapitalno izdanje – na 1.100 strana u tvrdom povezu i luksuznoj opremi uzlazi iz štampe krajem novembra. Suizdavači ovog jedinstvenog dela su Olimpijski komitet Srbije i Službeni glasnik. Prvi put u monografiji OLIMPIJSKI VEKOVNIK osvetljava se razvoj i delovanje našeg nacionalnog olimpijskog komiteta u proteklih 100 godina u Kraljevini Srbiji, Kraljevini SHS, Kraljevini Jugoslaviji, FNRJ, SFRJ, SRJ, SCG i Republici Srbiji i objavljuju autentična dokumenta koja su uticala na razvoj našeg olimpijskog pokreta. OLIMPIJSKI VEKOVNIK prvi objavljuje imena, plasmane i rezultata svih 1.323 olimpijaca koji su od 1912. pod srpskom i jugoslovenskom zastavom učestvovali na svim Letnjim igrama i ostvarili 1.747 učešća i osvojili 98 medalja, imena, plasmane i rezultate svih 254 olimpijaca na Zimskim igrama, koji su imali 334 učešća i osvojili četiri medalje, imena i rezultate osvajača 601 medalje na Mediteranskim igrama, 42 medalje na Evropskim olimpijskim festivalima mladih i tri odličja na I olimpijskim igrama mladih. Za OLIMPIJSKI VEKOVNIK uzbudljiva svedočanstva o osvajanju olimpijskih odličja napisali su naši asovi Ivan Gubijan, Stjepan Bobek, Branislav Simić, Đorđe Perišić, Branislav Pokrajac, Svetlana Kitić, Jasna Šekarić, Vlade Divac, Nikola Grbić, Milorad Čavić i mnogi drugi, a učešće naših sportista na Igrama praćeno je autentičnim dosad neobjavljivanim fotografijama. Monografija OLIMPIJSKI VEKOVNIK donosi i celokupnu istoriju međunarodnog olimpijskog pokreta, od korena koji sežu do antičke Grčke i drevnih igara u Olimpiji, preko buđenja olimpizma u XIX veku, osnivanja Međunarodnog olimpijskog komiteta, stvaranja olimpijske ikonografije i njegovog razvoja, do izrastanja Olimpijskih igara u najznačajniju globalnu manifestaciju i to ne samo u sportskom smislu. OLIMPIJSKI VEKOVNIK osvetljava potpuno i sve Igre, Letnje i Zimske, nepristrasno govori o njihovim vrlinama i manama, o njihovim junacima od Spiridona Luisa, Džesija Ovensa, Pava Nurmija, Tonija Zajlera, Žana KLoda Kilija, Abebea Bikile, Boba Bimona, Nađe Komaneči, Erika Hajdena, Karla Luisa do, Bjorna Dalea, Olea Ejnara Bjorndalena, Simona Amana, Majkla Felpsa i Juseina Bolta, kao i o najvećim tragičarima od Doranda Pjetrija i Džima Torpa, preko Meri Deker, Karla Šranca i Gejl Divers, do Merion Džons. Povez: Tvrd Pismo: ćirilica Broj strana:1066 Godina izdanja: Beograd 2010. Bogato ilustrovano Veliki format (31 cm) Istorija olimpizma istorija olimpijskih igara Knjige su NOVE..... ---------------------------- R1

Izdavač: Pravoslavna reč, Novi Sad Tekst: Đani Gvadalupi Prevod: Bogdana Nikolić Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 304 Bogato ilustrovano. Format: 26,5 x 36,5 cm Pečatirana, veoma dobro očuvana. Na njenim stranama istražuju se najvažnija mesta i događaji u oba Zaveta. Ova knjiga pripoveda veliku biblijsku priču oslanjajući se na tradicionalan tekst, druge pisane izvore, ljudske tradicije i najnovija arheološka istraživanja. Knjiga oživljava biblijske priče poređenjem umetničkog dela i fotografske reportaže. Izlaganje je ilustrovano dragocenim umetničkim remek delima i fotografijama snimljenim na mestima na kojima su živeli proroci, vojni zapovednici i velike ličnosti iz Biblije. S A D R Ž A J: STARI ZAVET 1. Od Adama do Noja 2. Vavilonska kula i rasejavanje naroda 3. Avram, Isak i Jakov: Josif u Egiptu 4. Mojsije i izlazak 5. Zemlja kojom teku med i mleko 6. Carevi Saul i David 7. Solomonov sjaj 8. Podeljeno carstvo 9. Od vavilonskog ropstva do Makavejskog ustanka NOVI ZAVET 10. Irod Veliki i rođenje mesije 11. Palestina u doba Isusa (K-147)

Teme, simboli, značenja Izdavač: HESPERIAedu, Beograd Autori: Irina Subotić, Lidija Merenik, Snežana Kragulj, Dobrila Denegri, Ingrid Huljev, Ljiljana Petrović, Zoran Blažina Povez: broširan Broj strana: 312 Ilustrovano. Trojezična: uporedo tekst na srpaskom i prevod na engleskom i italijanskom jeziku. Tekst štampan dvostubačno. Pečatirana, odlično očuvana. Ređe u ponudi. Srbija je u XIX i prvoj polovini XX veka imala tri velike umetnice: uz Katarinu Ivanović i Nadeždu Petrović, Milena Pavlović Barili (1909-1945) najčuvenija je srpska slikarka. U zvanični istorijsko-umetnički poredak srpske umetnosti smeštena je tek posthumno, zahvaljujući inicijativi i legatu njene majke Danice Pavlović, te razumevanjem i delanjem Miodraga B. Protića i Momčila Stevanovića 1954. godine. Od tada se i uspostavlja mit ove talentovane i neobične slikarke i pesnikinje. Sa izuzetkom jednog broja studijskih tekstova ona je u srpskoj kulturi više mistifikovana no istorizovana, dovoljno ekscentričnog prosedea da zbuni pedantne klasifikatore, dovoljno utemeljena u `povratku redu` francuske i italijanske scene dvadesetih i tridesetih, samim tim i relativno nečitka kako za mogućnosti lokalne percepcije slikarstva, tako i zbog činjenice da po svojoj umetničko-intelektualnoj formaciji i potonjoj karijeri, izlazi izvan okvira međuratne jugoslovenske i srpske umetniče scene. PRO FUTURO je druga knjiga trotomnonog zbornika o Mileni Pavlović Barili koja se bavi temama, simbolima i značenjima dela naše poznate slikarke. Knjiga je obuhvatila temeljna istraživanja umetničkog dela Milene Pavlović Barili u oblasti primenjenih umetnosti, pre svega modnog i scenskog kostima, i grafičkog dizajna. S A D R Ž A J: 1. Irina Subotić: Tri fragmenta o Mileni 2. Lidija Merenik: Slika u modi i moda u slici 3. Snežana Kragulj: Brisanje granica 4. Dobrila Denegri: Između svetova 5. Ingrid Huljev: U svetu modnih ilustracija 6. Ljiljana Petrović: Mera vremena 7. Zoran Blažina: Soba apatria (K-134)

fali nekoliko strana kod Elijara u jednoj knjizi stoga niža cena inače dobro očuvano kao na slikama (uslikano gde fale strane) jako retko u ponudi Hanifa Kapidžić Osmangić HRESTOMATIJA SRPSKOG NADREALIZMA Poezija i tekstovi Teorija i kritika 1. Marginalije 2. Čeljusti dijalektike 3. Sada i ovde... Napomena, Bibliografske bilješke i objašnjenja, Indeks imena, Latinica, Šiven povez, 335 str 1970; Tvrd povez; I. Svedočanstva bez mere: 1. Gde spava zamišljeni pingvin (Dedinac, Ristić, Vučo, Aragon, Reverdy, Matić, Breton) 2. Tri zlatne vlasi đavolove... 3. Samo peva tajni plamen - Budilnik (Matić, Vučo, Davičo, Ristić, Breton, Char, Crevel, Eluard, Peret, Koča Popović, Tzara... Pogovor, Bibliografske beleške i objašnjenja, Indeks imena, Latinica, Šiven povez, 339 str. Hanifa Kapidžić-Osmanagić, redovni član Odjeljenja humanističkih nauka ANUBiH, rođena je 30. novembra 1935. godine u Sarajevu, gdje se i školovala. Odsjek za francuski jezik i književnost Filozofskog fakulteta Univerziteta u Sarajevu završila je 1958. godine, kada je i izabrana za asistenta za francusku književnost. Nakon uzastopnih izbora u zvanje docenta i vanrednog profesora, za redovnog profesora za savremenu francusku književnost izabrana je 1975. godine. Školske godine od 1960. do 1963. provela je Kapidžić-Osmanagić na dužnosti lektora za srpskohrvatski jezik na Faculté des Lettres Univerziteta u Dijonu, Francuska, gdje je juna 1963. odbranila (mention très honorable) doktorsku disertaciju pod naslovom Le surréalisme serbe dans ses rapports avec le surréalisme français. U toku univerzitetske karijere Kapidžić-Osmanagić obavljala je dužnosti šefa Katedre za francusku književnost, predsjednika Vijeća Odsjeka za romanistiku, kao i dekana Filozofskog fakulteta u Sarajevu (1973–1975) i prorektora Univerziteta u Sarajevu (1985–1988). U ratu 1992–1995. nastavila je svoje univerzitetske dužnosti u opkoljenom Sarajevu. Na poziv francuske strane, a uz pomoć francuskih snaga UNPROFOR-a privremeno je izašla iz sarajevskog obruča i u seriji predavanja svjedočila o situaciji u gradu u Francuskoj, Švicarskoj, Španiji. Istom prilikom održala je ciklus predavanja o nadrealizmu (Le surréalisme contre le nationalisme) na prestižnoj École Normale Supérieure rue d’Ulm u Parizu, na kojoj je u okviru tromjesečnih predavanja nastavila sa gostovanjem pridruženog profesora u naredne tri godine (1995, 1996, 1997). Na slavistici Univerziteta Paris IV Sorbona održala je, kao professeur associé, šestomjesečnu nastavu iz književnosti s bivših jugoslovenskih prostora 1997. godine. Saradnju s tim Univerzitetom i povremena gostovanja nastavila je sljedećih godina. Profesor Hanifa Kapidžić-Osmanagić bavi se književnošću 20-og vijeka s produžecima u 21. vijek, u prvom redu francuskom i komparativnom, književnostima u Bosni i Hercegovini i široj regiji, kao i teorijom književnosti. Kontinuirano tretira nadrealizam, egzistencijalizam, strukturalizam, poststrukturalizam, žensko pisanje u modernizmu i u postmodernoj književnosti. Hanifa Kapidžić Osmanagić objavila je sljedeće knjige studija i studijskih eseja: Srpski nadrealizam i njegovi odnosi sa francuskim nadrealizmom (Sarajevo 1966); Le surréalisme serbe dans ses rapports avec le surréalisme français (Pariz 1968); Hrestomatija srpskog nadrealizma. Poezija i tekstovi. (Sarajevo 1970); Hrestomatija srpskog nadrealizma. Teorija i kritika (Sarajevo 1970); Suočenja. Od nadrealizma do strukture (književni eseji) (Sarajevo 1976); Suočenja II. Portreti i prigode (Sarajevo 1981); Suočenja III. Ristić, Begić, Davičo, Krleža... (Sarajevo 1986); Pjesnici lirske apstrakcije. Poezija 1945–1980. (Sarajevo 1992. Edicija uništena u ratu 1992–1995); Pjesnici lirske apstrakcije. Poezija 1945–1980. (Gračanica 1999); Sarajevo, Sarajevo... Suočenja IV (Sarajevo 1998); U brzake vremena. Suočenja V. (Sarajevo 2003); Strukturalizam. Poststrukturalizam. Lévi-Straus. Barthes. Foucault. Derrida. J. Kristeva. Lacan. Deleuze. Guattari i dr: tekstovi u knjizi Suvremena tumačenja književnosti (sa Z. Lešić, M. Katnić-Bakaršić, T. Kulenović, Sarajevo 2006); Ogledi o Hélène Cixous. Ka poetici idiomatičke razlike. (Sarajevo 2011). Hanifa Kapidžić-Osmanagić priredila je knjigu poezije Vaska Pope, dvije knjige Marka Ristića, Djela Midhata Begića u šest tomova, sve s iscrpnim popratnim studijama. Znatan broj njenih studija i eseja objavljivanih u književnoj periodici još nije uvršten u zasebne knjige. Kapidžić-Osmanagić je dugogodišnji glavni urednik časopisa za književnu i umjetničku kritiku Novi Izraz. Bila je predsjednik PEN Centra BiH od 1997. do 2001. godine. Hanifa Kapidžić-Osmanagić dobitnica je brojnih društvenih i profesionalnih priznanja za svoj rad. Dobila je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva, Dvadesetsedmojulsku nagradu Bosne i Hercegovine, univerzitetska priznanja i plakete. Nagrada Sloboda IPC Sarajevo je iz 2007. godine. Pripala joj je i nagrada Izdavačkog preduzeća “Svjetlost” za esej godine, objavljen u časopisu Izraz. 1993. godine dobila je Fund for Free Expression Award USA. 2007. godine Predsjednik Republike Francuske odlikovao je prof. Hanifu Kapidžić- Osmanagić Ordenom akademskih palmi (Chevalier des palmes académiques). Professor emeritus od 2005. godine, Kapidžić-Osmanagić i dalje drži nastavu na magistarskom studiju Filozofskog fakulteta u Sarajevu. Oktobra 1995. godine Hanifa Kapidžić-Osmanagić izabrana je za dopisnog člana ANUBiH. Pristupno predavanje održala je o “Grozdaninom kikotu” Hamze Hume. Redovni član ANUBiH je od 2005. godine. Jezgro grupe su sačinjavali: Marko Ristić, Dušan Matić, Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Stevan Živadinović - Vane Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Koča Popović, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević (pseudonim Dimitrija Dedinca), Petar Popović i Branko Milovanović. „Pošto su konstatovali da među svima njima u načelu postoji, mimo svih individualnih razlika, izvesna duhovna saglasnost, i da ih jedna stalna izdvojenost deli od svega što se oko njih nameće kao duhovni život, potpisani su smatrali da su im nametnuti, u datim okolnostima, jedno preciznije isticanje onoga što im je zajedničko i jedan disciplinovaniji kolektivni aktivitet, radi koga svaki od njih pristaje da žrtvuje psihološku stranu svoga „ja“. Oni su rešeni da, i u nepredvidljivim dialektičkim momentima ovog aktiviteta, učine i održe konstantnim i nesvodljivim, kretnje svog neprestanog ideološkog i moralnog definisanja. Ova prva zajednička publikacija predstavlja samo jedan vidljiv momenat u obeležavanju tog neophodnog definisanja.“ Potpisnici: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević, Vane Živadinović – Bor, Živanović – Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Popović, Marko Ristić. Časopis Nemoguće-L′impossible, Beograd 1930. Prednadrealistički period, od 1922. godine, obeležen je individualnim radom srpskih nadrealista. Na osnovu neformalnog ali ipak zajedničkog rada na časopisima Putevi i Svedočanstva i kroz individualni rad iskristalisala se potreba formalizacije zajedničkog rada. Đorđe Jovanović, koji je sa Đorđem Kostićem i Oskarom Davičom saradnik u časopisu Tragovi, predlaže Dušanu Matiću pokretanje časopisa, u kome bi se ispoljio zajednički aktivitet. Osnivački sastanak održan je 30. novembra 1929. godine u zgradi u ulici Zmaj Jovinoj 1 (Kneginje Ljubice 1), u kojoj je na prvom spratu stanovao Aleksandar Vučo, a u jednom periodu dva sprata iznad njega Marko Ristić. Na sastanku u Vučovom stanu se razgovaralo o formiranju nadrealističke grupe i pokretanju zajedničke publikacije. Prema svedočenju učesnika, bili su prisutni Aleksandar Vučo, Đorđe Kostić, Marko Ristić, Oskar Davičo, Dušan Matić i Đorđe Jovanović, a saglasnost sa osnivanjem grupe dali su Koča Popović i Milan Dedinac, koji su se tada nalazili u Parizu. Jezgro grupe su sačinjavali: Marko Ristić, Dušan Matić, Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Stevan Živadinović - Vane Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Koča Popović, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević (pseudonim Dimitrija Dedinca), Petar Popović i Branko Milovanović. Takođe su i neke od supruga nadrealista učestvovale u nadrealističkim aktivnostima, na primer Ševa (Jelica) Ristić i Lula Vučo. Nikola Vučo je blizak nadrealističkom pokretu, i mada nije bio potpisnik manifesta, u nadrealističkim publikacijama su objavljeni njegovi radovi. Grupi prilaze Salmon Moni de Buli, Risto Ratković i Slobodan Kušić, ali su se posle nekog vremena odvojili. Slobodan Kušić učestvuje u jednom primeru kolektivnog automatskog pisanja „Sedam minuta genijalnosti ili čari automatizma“. Međutim, 8. marta 1930. šalje pismo upućeno Marku Ristiću, Dušanu Matiću, Aleksandru Vučo, Vanetu Živadinoviću, Đorđu Jovanoviću, u kome piše o svom razmimoilaženju sa stavovima grupe. Takođe, Ljubivoje Jocić, iako je pozitivno odgovorio na postavljena pitanja ankete, odustaje od učešća u nadrealističkim aktivnostima. Osim pripadnika, izvan grupe je nekoliko autora bliskih pokretu, kao što su Rade Stojanović, Vladimir Habunek, Rastko Petrović i drugi. Izdavanjem prvog časopisa nadrealističke orijentacije Nemoguće-L′impossible izdatog 1930. godine, donet je manifest pokreta i grupa dobija svoju publikaciju. Posle objavljivanja deklaracija Pozicija nadrealizma, grupu napušta Dimitrije Dedinac, koji se ne slaže sa tekstom deklaracije, u kojoj se nadrealisti opredeljuju za socijalističku revoluciju. Časopis Nadrealizam danas i ovde prestaje da izlazi posle trećeg broja 1932. godine, i time prestaju kolektivne aktivnosti srpskih nadrealista. Oskar Davičo, Đorđe Jovanović i Koča Popović su uhapšeni, Monny de Boully se seli u Pariz, Radojica Živanović Noe 1934. godine prelazi u novoosnovanu umetničku grupu Život, tako da formalno grupa prestaje da postoji, ali ostali nadrealisti individualno deluju i u narednim godinama. srpski i francuski nadrealizam avangarda

500 strana SADRŽAJ Predgovor 5 PRVI DEO PREGLED TEORIJA KULTURA I CIVILIZACIJA I Glava TEORIJA KULTURE 9 1. Pojam kulture i civilizacije. Istorija pojmova 9 2. Pregled teorija o kulturi i civilizaciji 11 a. racionalističke teorije kulture 12 I Evolucionistička teorija 12 II Funkcionalistička teorija 13 b. Metafizičko-iracionalističke teorije 14 I Antiintelektualizam Franca Boasa 14 II Teorija kulturnih ciklusa ....18 III Psihoanalitička teorija kulture 22 3. Elementi kulture :..... 24 a. Pojam simbola. Simbol, alegorija, znak i jezik 24 b. Kultura kao sistem simboličkih oblika 28 4. Teorije o primitivnoj kulturi 28 a. Frejzerovo poimanje magije, religije i nauke 28 I Kritika Frejzera 32 b. Magija i religija u teoriji Bronislava Malinovskog 33 v. Dirkemovo shvatanje religije, magije i obreda 35 g. Misticizam i „primitivni mentalitet” u teoriji Lisjen Levi Brila .....37 d. Animizam i animatizam. Manizam, manaizam i totemizam 39 II Glava PREGLED CIVILIZACIJA 42 1. Nastanak civilizacija 42 a. Uvod 42 b. Pismo ranih civilizacija 43 v. Odlike kultura Istoka i Zapada 43 g. Tipologija mitologija i istorijskih kultura 44 2. Drevne civilizacije 46 a. Sumer i Vavilon 46 I Kulture na prostoru današnje Sirije 49 II Religija i kultura Jevreja ....#49 b. Egipat 51 v. Kina 55 g. Indija 64 I Indijske religije 65 II Umetnost Indije 68 III Budizam i druge kulture. Japan 70 d. Civilizacije Inka, Maja i Asteka 71 đ. Civilizacija Lepenskog Vira na tlu Balkana 74 e. Grčka 77 ž. Rim. 84 3. Srednjovekovne civilizacije 88 Kulture Istoka i Zapada na prelazu epoha 88 Teologija, religija, vera i kult. 89 a. Hrišćanska civilizacija 91 I Osnovi hrišćanske religije 91 II Umetnost u hrišćanskoj kulturi ...95 III Hrišćanstvo i sistem vrednosti 97 b Vizantijska civilizacija 98 I Teološki osnovi spora „istočne” i „zapadne” crkve 99 II Umetnost u pravoslavnoj kulturi 101 v. Islamska kultura i civilizacija 103 III Glava KULTURA, UMETNOST I MIT 110 1. Uvod u filozofiju mita 110 a. Pojam mita. 110 b. Određenje mita iz perspektive njegovih funkcija 113 v. Određenje suštine mita: prirodom, društvom, kulturom i duhom 116 g. Pregled opštih teorija mita 118 I Naturalistička teorija mita 118 II Animistička teorija mita. 119 III Vuntov pokušaj sinteze 120 d. Pregled metoda tumačenja mita 120 2. Kantova teorija simbola i arhetipova 122 3. Romantička teorija mita Fridriha Šelinga 125 a. Tautegorijsko tumačenje mita 126 b. Ideja „nove mitologije” 128 v. Mitologija i poezija 129 4. Psihoanalitičko razumevanje mita u umetnosti 131 a. Frojdova analiza mita o Edipu. Funkcija tragedije 132 b. Kritika Frojdove interpretacije mita o Edipu 134 5. Psihoanalitička teorija arhetipova i mitova K.G. Junga 137 a. Simbol kao iskustvo kolektivno nesvesnog 137 b. Poezija i simbol 139 v. Simboli - konkretizacije arhetipova 141 g. Kritika Jungove teorije arhetipova 142 6. Rezultati ostalih pravaca psihoanalitičke škole 143 7. Filozofija simboličkih formi Ernsta Kasirera 146 a. Teorije o čoveku. „Divlji” i „civilizovani” čovek 146 b. Sistem simboličkih formi 148 v. Mit i umetnost 149 g. Zakon pražnjenja. Smisao simboličkih formi. Katarza 149 8. Strukturalistička teorija mita 150 a. Osnovi antropološkog shvatanja Kloda Levi-Strosa........ 151 9. Sociološko-istorijska teorija mita 158 a. Psihoanaliza i fašizam 158 b. Fromova teorija simbola 159 v. Ritualno-mitološka teorija Nortropa Fraja 160 g. Blohova teorija simbola, mitova i arhetipova 163 10. Mit, savremena književnost i kultura 167 a. Demitologizacija i remitologizacija 167 b. Mit u savremenoj književnosti 169 v. Nacistički mit i film 174 g. Mit, masovna kultura i kič 176 DRUGI DEO UMETNOST I KULTURA DANAS AVANGARDA, MASOVNA KULTURA I KIČ 179 1. Teorijski pristupi umetnosti 179 2. Struktura umetničkog dela 182 3. Problemi estetske i književne recepcije... 185 a. Vrednost i vrednovanje umetničkog dela 185 b. Struktura estetskog akta 186 v. Sudovi ukusa i kritičko prosuđivanje dela 188 g. Teorije umetničke recepcije 192 1 Kantova tipologija ukusa i stilova 194 P Estetika lepog i estetika ružnog 196 111 Uživanje i uosećavanje 198 d. Pretpostavke modernog ukusa 201 I Konformistički ukus 203 II Avangardistički ukus 207 III Tradicionalistički ukus 211 IV Kritika modernog ukusa 214 đ. Teorija književne recepcije 216 V Kompenzatorska funkcija trivijalne književnosti ...217 VI Elitna književnost u funkciji društvene kritike 222 TREĆI DEO KULTURNA ISTORIJA SRBA I Glava KULTURNA ISTORIJA SREDNjEG VEKA 227 1. Uvod u kulturnu istoriju Srba 227 a. Doseljavanje na Balkan i stvaranje države 230 b. Društveni odnosi, pravni poredak i zakonodavstvo 238 2. Kulturna istorija srednjeg veka 239 a. Prijem hrišćanstva i crkvena autonomija 2® I Isihazam i monaštvo 241 II Jeresi u pravoslavlju. Bogumilstvo 242 III Obnova Pećke patrijaršije i osnivanje Karlovačke mitropolije 243 b. Jezik i književni život 244 I Jezik u srednjem veku 244 II Književnost 246 - Crkvena književnost, žanrovi 247 v. Arhitektura, slikarstvo i vajarstvo 250 I Arhitektura. Manastiri i crkve 250 Manastiri i crkve srpskih vladara 257 II Likovna umetnost i minijatura. Slikarstvo 259 II Glava KULTURNA ISTORIJA NOVOG VEKA 263 3. Kulturna istorija novog veka (XV - XIX) 263 a. Stvaranje modernne srpske države 263 ♦. Narodni jezik - osnova književnog jezika 265 v. Narodna i umetnička književnost 268 g. Arhitektura, slikarstvo i vajarstvo 274 I Razvoj crkvene i svetovne arhitekture 274 II Slikarstvo i vajarstvo 275 d. Muzika u Srba 279 đ. Obrazovanje i nauka. 286 4. Srpska politička i kulturna istorija - ukratko 287 ČETVRTI DEO SRPSKA MITOLOGIJA UVOD U SLOVENSKU I SRPSKU MITOLOGIJU 293 I Glava ELEMENTI RELIGIJE 297 1. Pojam mita, kulta i rituala. 297 2. Religija, magija i običaj 300 3. Smisao žrtvenog obreda 302 4. Žrtvenici i hramovi 309 5. Mit i folklor. Izvori za rekonstrukciju mitologije 311 II Glava OSNOVI ANIMOLOGIJE. 317 1. Principi animologije 317 III Glava OSNOVI DEMONOLOGIJE 323 A) BEZLIČNI DEMONI I BOŽANSTVA 323 1. Religija i kult kamena 323 2. Religija i kult drveta, biljaka, vatre, vode i izvora 324 3. Zmija kao demonsko biće 327 4. Zmija i zmaj 329 5. Vuk i pas kao demonska bića 333 6. Konj - demonsko biće srpske religije 335 7. Petao u liku demonskog bića `.... 338 B) DEMONI U LjUDSKOM I POLULjUDSKOM OBLIKU 340 1. Vampir 340 2. Veštica i mora....... 343 3. Aždaja i ala 344 4. Divovi 345 5. Vile 346 6. Suđenice - Suđaje - Usud 348 7. Navi 349 8. Zduhači - Zmajevi 350 9. Kuga, čuma, mora, babice 353 10. Đavo 354 V) KULTNA MESTA U SRPSKOJ RELIGIJI 357 1. Raskršća i groblja 357 2. Boginja raskršća u literaturi 359 I JUGlava OSNOVI MITOLOGIJE 362 A) DREVNIJI MITOLOŠKI SISTEM SRBA 362 1. GTojam „Boga” 362 2. Način sahranjivanja i promene vera 364 3. Pretpostavke srpskog mitološkog sistema 365 4. Kako sistematizovati drevni srpski panteon 369 5. Ko je vrhovni bog srpskog panteona 375 6. Odlike vrhovnog božanstva 377 7. Da li je Svetovid božanstvo najvišeg ranga u slovenskoj mitologiji? 380 8. Da li je Triglav kruna južnoslovenskog mitološkog panteona? 384 9. Trojan - vrhovni bog srpskog mitološkog sistema? 389 10. Svarog - Svarožić - Koledo 392 11. Koledo 396 Muška božanstva sa posebnim funkcijama 398 1. Dažbog - Dajbog 398 2. Perun 402 a) Perun kod Istočnih i Zapadnih Slovena 402 b) Perun kod Srba 404 3. Kupalo 407 4. Volos - Veles 408 5. Belbog i Crnobog 412 6. Radigost/Radgost 413 7. Jarilo/Jarovit 414 8. Rujevit i Porevit 416 9. Hors ...........416 Bogovi jesenjeg i zimskog ciklusa 417 1. Podzvižd 417 2. Davor 418 Ženska božanstva 41# 1. Živa/ Živana 419 2. Mokoša - Makoša 420 3. Suđenice - Rođenice 421 4. Lada - Ljelja - Poljelja 421 5. Devica - Deva 422 6. Baba 425 7. Rusalke 428 8. Morena - Morana - Vodan 430 9. Prpruša i Dodola 432 B) JASTREBAČKI PANTEON: NOVIJI MITOLOŠKI SISTEM SRBA 435 Epski politeizam - mlađi oblik mitologije 435 1. Istorijski mit kao antropološko transponovanje kosmogonije 435 2. Mitska genealogija srpskih zmajevitih junaka 437 3. Alegorijski metod tumačenja epskih struktura 442 4. Implicitni erotizam zmaja 446 5. Obeležja mitskoga zmaja 449 6. Vrhovni Bog Jastrebačkog mitološkog sistema 452 7. Miloševa legenda 455 V Glava SRPSKA MITOLOGIJA U OBIČAJIMA 457 A) ANTROPOLOŠKI CIKLUS 457 1. Rođenje deteta 457 2. Krštenje i strižba deteta 460 3. Svadbeni običaji 461 4. Smrt i pogrebni običaji 462 5. Narodni sud. Prokletije i lapot 466 B) IZ AGRARNOG I GODIŠEG CIKLUSA 467 1. Magijski obredi za dobijanje kiše. Borba sa olujom i gradom 467 2. Slave i zavetine 469 I Mitološko-magijski smisao „babe” 469 V. IZGRADNjA KUĆE, ŽRTVOVANjE NA TEMELjU 471 LITERATURA I SKRAĆENICE IZVORA.. 472 REČNIK POJMOVA 487 BELEŠKA O PISCU 495 Њ03

Crna knjiga: Patnje Srba u Bosni i Hercegovini 1992-1995 / Miroslav Toholj Cetinje 2000. Tvrd povez, ćirilica, 595 strana + 9 strana sa tablama + 530 strana + 22 strane sa tablama. Knjiga su veoma dobro / odlično očuvane. V2 Ova knjiga o zlu u početku je zamišljena sa sasvim jasnom svrhom — da se političkoj javnosti Zapada predoče činjenice koje bi možda mogle izbalansirati pristup zbivanjima u Bosni i Hercegovini, pa i u bivšoj Jugoslaviji, dok kod nas još bješe blaženih iluzija u tom pogledu. (Otuda su i poimenični spiskovi na ovim stranicama utemeljeni na abecednom, latiničnom poretku koji je manje-više dosljedno poštovan.) Na dokumentarnom i faktografskom karakteru insistira i grafička struktura. Svi doslovni navodi i citati ispisani su kurzivom. U kasnijoj fazi pisanja autor je, međutim, odustao od prvobitne namjere, s obzirom da su oni kojima je spočetka knjiga bila namijenjena nedvosmisleno i na mnoštvo različitih načina pokazali da ih fakti ne zanimaju, kao i to da je njihov pristup prilikama u Bosni i Hercegovini, pa i na svem Balkanu, instrumentalizovan u korist mračnih namjera i morbidnih ciljeva na koje će ova hronika ponekad uzgredno pokazati. Iskrsla je opasnost da će u vremenu koje dolazi - a već o tome postoje nagovještaji - čak i oni koji su najviše patnje podnosili, sami zaturiti mnogo šta od onoga što je uzrokovalo patnje. Stoga je stvarna svrha knjige da se za duga vremena ništa ne preda zaboravu. Čitalac će otuda, možda, naići na neke opštepoznate činjenice, ali ovdje su one date usljed bojazni da će ukupna slika, onakva kakva odista jest, vremenom blijedjeti i u pojedinostima i u osnovnim konturama, pa bi nesmotreno bilo unaprijed je činiti propadljivom, ispuštajući bilo šta od onog što joj pripada. S druge strane, gdjekoja sitnica čitaocu će se učiniti suvišnom, no sve one su date sa nekim razlozima koje je suvišno objašnjavati. U nekom kasnijem izdanju jedno i drugo samo će sobom otpadati ili se dopunjavati, i sve će doći na svoju pravu mjeru. U toku rada na ovoj knjizi korišteni su svi dostupni muslimanski i hrvatski izvori, dok je dio navoda dat na osnovu razgovora sa svjedocima, koje je autor sakupljao i kao rukovodilac Dokumentacionog centra za istraživanje ratnih zločina, što ga je zasnovao u ljeto 1992. na Palama, a što je kasnije ozvaničila i odluka Predsjedništva Republike Srpske... Naslovom ove hronike svjesno se upućuje na slično djelo, pisano za period Prvog svjetskog rata, iz pera znamenitog istoričara Vladimira Ćorovića, čija bi sudbina s početka Drugog svjetskog rata i sama mogla biti predmet slične knjige koja, kao cjelina, nikada nije napisana. Stoga sve lične napore autor i posvećuje sjeni stradalnog Ćorovića, budući da ga je njegov zemljački primjer, povrh jednog vlastitog duga, stalno podsjećao na obavezu. Što se pak tiče spomenutog vlastitog duga, neka čitalac ima razumijevanja što će na ovom mjestu biti nevedeno nekoliko pasusa koje je, u okviRU rada „Bosna i Hercegovina na krstu”, štampao Sava Toholj u listu Narodna odbrana (Beograd, 20. april 1940, god. 15, br. 17-19), opisujući (prema primjeru zabranjene Ćorovićeve knjige) patnje Srba u Bosni i Hercegovini u vrijeme Prvoga svjetskog rata, samo godinu dana uoči još jednog „svjetskog” pokolja nad srpskim narodom u toj istoj Bosni i Hercegovini, ali i šire.

Mek povez, izdavac - Sportska knjiga, Beograd 1977 - 1984 god. Autori - Bodin Marjanovic i inz. Milan Djordjevic Stanje - vrlo dobro 4+ (veoma dobro ocuvane, u par knjiga - ponegde malo obelezavano) VELIKI SAHOVSKI TURNIRI u ponudi Komplet svih 10 knjiga 1. Hestings .............1895-1977, br.strana 52 2. Bevervajk.............1938-1977, br.strana 56 3. Mar-Del-Plata.........1928-1976, br.strana 63 4. Beogradski turniri....1948-1978, br,strana 56 5. Moskovski turniri.....1925-1975, br.strana 52 6. Becki turniri.........1873-1961, br.strana 72 7. Turniri u Havani......1913-1981, br.strana 72 8. Turniri u Amsterdamu..1889-1981, br.strana 78 9. Turniri u Londonu.....1849-1982, br.strana 52 10.Turniri u Njujorku....1857-1980, br.strana 38 U svakoj knjizi autori prikazuju izabrane partije sa turnira, tabele sa turnira, fotografije ucesnika turnira, tekst o turnirima itd. za sahiste, ljubitelje saha i kolekcionare Odgovaram na pitanja ako ih bude bilo.

NOVA KNJIGA NEKORISCENA-STANJE(5+), NAJBOLJA KNJIGA AUTORA-(Magika je verovatno najpoznatiji, najpotpuniji najznačajniji magijski priručnik XX veka, kapitalno Kroulijevo delo, u kome je do detalja izložio svoj novoeonski i telemitski sistem Magike).NAJPOZNATIJA I NAJPRODAVANIJA-PROVERITE?!NOVA KNJIGA-NEKORISCENA -NIJE PIRATSKO IZDANJE, NIJE KOPIJA(IMA DVOSTRUKU ZASTITU I BARCOD),ORIGINALNO IZDANJE KUPLJENO KOD IZDAVACA-POJAVILO SE DOSTA PIRATSKIH IZDANJA I KOPIJA(POGOTOVU OD `EZOTERIJINIH` KNJIGA-IZDAVACA)!!!PIRATSKA IZDANJA SU MAHOM BLEDE KOPIJE KORICA, SA DOSTA GRESAKA I NEPOTPUNE-ZNATNO JEFTINIJE!!!PRE KUPOVINE OBAVEZNO PROVERITI, VELIKA JE RAZLIKA U KVALITETU-SADRZAJU! ----------------------------------------------------------------------Magika je verovatno najpoznatiji, najpotpuniji najznačajniji magijski priručnik XX veka, kapitalno Kroulijevo delo, u kome je do detalja izložio svoj novoeonski i telemitski sistem Magike. Od ukjlučivanja drevnog sistema Radža joge u zapadni put samospoznaje, preko studije ceremonijalne Magike, do centralnog dela - `Magike u teoriji i praksi`, i konačno skupa najznačajnijih originalnih praktičnih tehnika koje je Krouli sam stvorio kao utemeljenje novoeonske Magike. KOMPLETAN SADRZAJ KNJIGE SE NALAZI PRI DNU OVE STRANE! Prevod: s engleskog Ljiljana Janičić i Mila Matijašević /priredili Džon Sajmonds i Kenet Grant Povez : Broširani povez ISBN:86-81585-49-5 Jezik: Srpski Pismo : Latinica Naslov dela:Magika I, II, III deo + prakse Godina izdanja:2004.-3.izdanje Biblioteka :TELEMA- edicija dela Alistera Kroulija Format:21cm x 14cm Broj strana :504. str. Alister Krouli(autor) Ljiljana Jančić, Mila Matijašević(prevod) Ostali naslovi koji sadrže ključne reči: Magija Ostali naslovi iz oblasti: Alternativna učenja Izdavač: Esotheria, Autor: Alister Krouli, Oblast: Ezoterija Izdavač:` Esotheria`-Beograd Naslov originala: Magick / Aleister Crowley3. izdanje, 2004; Broširani povez; latinica; 21 cm; 504. str.; 86-81585-49-5; MAGIKA I, II, III deo + prakse Verovatno najpoznatiji, najpotpuniji i najznačajniji magijski priručnik XX veka, kapitalno Kroulijevo delo u kome je do detalja izložen njegov novoeonski i telemitski sistem Magike. Izdavač: Esotheria, Autor: Alister Krouli, Oblast: Ezoterija Obim: 504 str, Format A5, Sadržaj: Predgovor izdavača. Napomena. I DEO Uvodne napomene. 1. Asane 2. Pranajama i njena paralela u govoru, Mantrajoga 3. Jama i Nijama 4. Pratjahara 5. Dharana 6. Dhjana 7. Samadhi. Sažetak. II DEO Obredna magika: Obuka za meditaciju. 1. Hram 2. Krug 3. Oltar 4. Bič, bodež i lanac 5. Sveto ulje 6. Štap 7. Pehar. Intermeco. 8. Mač 9. Pantakl 10. Lampa 11. Kruna 12. Odora 13. Knjiga 14. Zvono 15. Lamen 16. Magički oganj; sa osvrtom na kadionicu, ugalj i mirise. Rečnik. III DEO Himna Panu. Uvod. 0. Magička teorija Univerzuma 1. Osnove rituala 2. Formule Elementalnog oružja 3. Formula Tetragramatona 4. Formula Alhima i Alima 5. Formula I.A.O. 6. Formula Neofita 7. Formula Svetog grala: Abrahadabra i nekih drugih reči. Takođe: Magijsko pamćenje. 8. O uravnoteženosti 9. O tišini i tajnosti: i o varvarskim imenima zazivanja 10. O kretnjama 11. O našoj Gospi Babalon i Zveri na kojoj ona jaše 12. Krvna žrtva 13. O proterivanju: i o pročišćavanju 14. O posvećivanju - Sa prikazom Prirode i Usavršenosti Magičke veze 15. I deo. O zakletvi 15. II deo. O naboju duha sa nekim opaskama 16. O zazivanju 17. O dozvoli za odlazak 18. O Jasnovidosti i Svetlosnom telu; Njegovoj moći i razvoju. Bavi se i proricanjem 19. O dramskim ritualima 20. O Pričešću . I o veštini Alhemije 21. O Crnoj Magiji . O glavnim vrstama Magičke veštine. I o moćima Sfinge. PRILOZI. ISBN 86-81585-49-5

Izdavač: Beogradski centar za ljudska prava, Beograd Biblioteka Udžbenici, knj. 2 Prevod: Obrad Račić, Vidan Hadži-Vidanović, Marko Milanović Povez: broširan Broj strana: LXXX + 564 Greškom pri štampanju jedna stranica ostala neodštampana, manja fleka na bočnoj strani (slika 2). Uz prethodne napomene knjiga je veoma dobro očuvana. S A D R Ž A J: TABELA SLUČAJEVA SPISAK MEĐUNARODNIH UGOVORA I KONVENCIJA SPISAK NACIONALNIH PROPISA SPISAK MEĐUNARODNIH INSTRUMENATA SPISAK STATUTA MEĐUNARODNIH TRIBUNALA DEO I: UVOD 1. Odgovor međunarodne zajednice na zverstva 2. Osnovi međunarodnog krivičnog prava DEO II: MATERIJALNO KRIVIČNO PRAVO ODELJAK I: MEĐUNARODNI ZLOČINI 3. Ratni zločini 4. Zločini protiv čovečnosti 5. Genocid 6. Ostali međunarodni zločini (agresija, mučenje i terorizam) ODELJAK II: OSNOVI MEĐUNARODNE KRIVIČNE ODGOVORNOSTI 7. Opšta načela 8. Mens Rea 9. Izvršenje i ostali modaliteti kriminalnog ponašanja 10. Krivična odgovornost za propuštanje 11. Sticaj krivičnih dela 12. Okolnosti koje isključuju krivičnu odgovornost: Isključenje protivpravnosti i isključenje krivične odgovornosti 13. Ostali osnovi za isključenje odgovornosti: Naređenje pretpostavljenog, krajnja nužda, prinuda i zabluda 14. Imuniteti DEO III: GONJENJE I KAŽNJAVANJE PRED NACIONALNIM SUDOVIMA 15. Pravni osnovi nadležnosti 16. Uticaj međunarodnog prava na nacionalno zakonodavstvo 17. Pravne smetnje za vršenje nacionalne jurisdikcije DEO IV: GONJENJE I KAŽNJAVANJE PRED MEĐUNARODNIM SUDOVIMA ODELJAK I: OPŠTE 18. Osnivanje međunarodnih krivičnih tribunala 19. Međunarodna nadležnost protiv nacionalne jurisdikcije ODELJAK II: MEĐUNARODNI KRIVIČNI PROCESI 20. Usvajanje osnovnih karakteristika adversarnog - akuzatorskog sistema na međunarodnom nivou 21. Opšta načela koja vladaju u međunarodnim krivičnim postupcima 22. Faze međunarodnih postupaka - prikaz 23. Perspektiva međunarodnog krivičnog pravosuđa (K-149)

Prvo izdanje ! O ugovoru o prodaji i kupovini, I, II, III, (1920—1921) Živojin Perić (Stubline, 3. januar 1868 — Oberurnen, Švajcarska, 12. septembar 1953)[1] bio je srpski pravnik i političar, dopisni član SANU.[1] Bio je član Napredne stranke.[2] Iz politike se povukao 1919. Biografija Živojin Perić je rođen u vrlo bogatoj zadružnoj porodici u Kneževini Srbiji. Osnovnu školu je započeo u rodnim Stublinama kod Uba, a završio je u Obrenovcu. Započeo je gimnaziju u Valjevu, a završio je u Beogradu. Fakultet pravnih nauka završio je 1891. g. u Parizu.[3] U državnoj službi je bio zaposlen od 13.01.1893. g., prvo u Ministarstvu Finansija, pa u Ministarstvu spoljnjih poslova. Sudsku karijeru započinje u beogradskom prvostepenom Varoškom sudu najpre kao pisar a potom kao sudija. Zajedno sa tadašnjim predsednikom Varoškog suda i prijateljem Vasilijem Simićem doprineo je reformi ove institucije. Sa mesta sekretara u Ministarstvu pravde Kraljevine Srbije biće izabran najpre za vanrednog profesora građanskog sudskog postupka i međunarodnog privatnog prava u Velikoj školi a 01.04.1901. g. za redovnog profesora na istoj katedri. Od 04.03.1905, redovan je profesor građanskog prava na Univerzitetu u Beogradu. Slobodan Jovanović je bio profesor i mentor Periću i za njega je imao mnoge reči hvale. Đorđe Tasić je bio učenik a kasnije i kolega Živojina Perića. Uz Andru Đorđevića, Živojin Perić je bio vodeći i mnogostruk pravni pisac iz oblasti građanskog prava, građanskog sudskog postupka, međunarodnog privatnog prava, javnog prava i konačno filozofije prava. Od 1908. g. do 1919. g. aktivno je učestvovao u političkom životu Kraljevine Srbije. Dela Autor je velikog broja dela iz pravne tematike i to: `Zadružno pravo`, I i II (1920), `O ugovoru o prodaji i kupovini` I, II, III, (1920—1921), `O sukobu zakona u međunarodnom privatnom pravu` (1926), `Granice sudske vlasti` (1899), `O popisu za izvršenje odluka sudskih`, (1902), `O prvenstvenom pravu naplate između države i hipotekarnih poverilaca` (1901), `Jedan pogled na evolucionističku pravnu školu` (1907), `O školama u pravu` (1921), `Privatno pravo` (1912), `Principi stečenih prava` (1920), `Političke studije` (1908), i sa Dragoljubom Aranđelovićem bio je koautor knjige `Građanski sudski postupak` I, (1912), Perić je bio i autor brojnih pravnih rasprava i članaka u brojnim srpskim, jugoslovenskim i inostranim stručnim časopisima.

Izdavač Filip Višnjić, Beograd 1989; biblioteka Libertas, u dve knjige, mek povez, ukupno oko 900 strana, ponegde malo oštećeni rubovi, generalno dobro očuvane. Predgovor Aljoša Mimica, Veljko Vujačić Monteskje je video u svim pojavama zakone – u prirodi, društvu, u čoveku… pa i bog je podložan zakonima, po njemu. Znači, Monteskje je branio sveopštu zakonitost prirode. Iz ove osnovne teze Monteskje izvlači dva različita zaključka po smislu: prvo, prirodni zakoni (u užem smislu) trajni su i delo su najvišeg razuma; drugo, društveni zakoni su promenljivi, nepotpuni i delo su razuma zakonodavca. Detaljno analizirajući društvene zakone Monteskje dolazi do svog cilja – da objacni duh zakona. Duh zakona je, po njemu, nit koja povezuje sve one elemente vezane za društvo, o kojima zakonodavac nužno mora voditi računa. To su: 1. Klimatski uslovi, u širem smislu priroda; 2. Poreklo, prošlost razvoja naroda od religioznog, kulturnog do političkog; 3. Veličina teritorije; 4.oblici vladavina naroda; 5.karakterne crte naroda razvijene i uslovljene klimatskim uslovima. Ovih nekoliko misli, a naročito i nsistiranje na značaju klime, predstavljaju zametke brojnih poznijih teorija o društvu, državi, o pravu, o narodima itd.

OMOT JE ISCEPAN .NA IVICAMA.OJAČAN SELOTEJPOM .NA RIKNI. UNUTRAŠNJOST U SOLIDNOM.DOBROM STANJU. ISTORIJA UMETNOSTI , H.W. Janson , IP Jugoslavija Beograd 1989 , pregled razvoja likovnih umetnosti od praistorije do danas , tvrd povez, zaštitni omot, format 23 x 29,5 cm , zlatotisak , 611 strana , ilustrovano u boji, latinica, Indeks, Sinoptičke tabele, 970 ilustracija, 88 reprodukcija u boji I deo: Stari svet - II deo: Srednji vek - III deo: Renesansa - IV deo: Moderni svet - Postskriptum: Susret Istoka i Zapada - Indeks - Sinoptičke tabele 970 ilustracija 88 reprodukcija u boji karte grafike skice... H.W. Janson Osmo izdanje! Pun naziv: „Istorija umetnosti: pregled razvoja likovnih umetnosti od praistorije do danas” Autori: H. W. Janson u saradnji sa Dorom Jane Janson Prevod dela: „History of Art” – Horst Waldemar Janson Izdavač: Prosveta (Beograd) Pismo: latinica Broj strana: 570 Povez: tvrd Visina: 30 cm Istorija umetnosti H. V. Jansona je već više od četrdeset godina nezaobilazna knjiga za sve koje interesuje umetnost. Grupa vrhunskih stručnjaka priredila je novo izdanje dopunivši klasično Jansonovo delo koje sada ima više od 1100 strana. Knjiga je podeljena u trideset poglavlja koja hronološki obrađuju umetnost, od preistorijske do moderne. Prva Istorija umetnosti štampana je 1962. godine. Uspostavljajući nov pristup umetnosti Janson je ponudio čitaocima izuzetno sadržajno delo koja opisuje, povezuje i upoređuje istoriju umetnosti, stilove, tehnike i vrhunska dela. Novo izdanje Jansona je prepravljeno i dopunjeno oslanjajući se na tradiciju i tekstove originalnog Jansona. Grupa naučnika, eksperata za različita poglavlja umetnosti nastavila je sa iznošenjem karakteristika umetničkih dela, analizom perioda, pravaca i doprinosa umetnika. Dodata su posebna poglavlja o renesansi u severnoj Evropi i Italiji, baroknoj umetnosti i ključnim aspektima vezanim za moderno doba. U novom izdanju je, između ostalog: - izmenjena organizacija, dela se pominju u kontekstu hronološke rasprave a ne zasebno čemu je pridodato i istraživanje vezano za političke i društvene zloupotrebe umetnika i dela. - izdvojeno poglavlje o načinu na koji istoričari umetnosti donose zaključke o umetničkim delima. - data posebna pažnja ženama kako umetnicama, tako i pokroviteljkama i vernim uživaocima umetničkih dela. - obrađeno nekoliko novih predmeta vezano za predmete, medije i tehnike, uz dopunu novim umetničkim formama poput instalacije i manje istaknutim granama umetnosti ranijih razdoblja kao što su tapiserija, metalni predmeti i porcelan. - stručno su proverene i obnovljene sve reprodukcije i nabavljene su sve slike u boji od najtačnijih i najverodostojnijih izvora a za univerzitete je pripremljena arhiva visokokvalitetnih digitalnih slika. - svako poglavlje je radilo šest stručnjaka i svako je pretrpelo promene – dodat je uvod u umetnost, uporedo su obrađivane kulture na Bilskom istoku, ponovo je uvedena islamska umetnost, proširena je rasprava o manje značajnim umetnostima u ranom razdoblju srednjeg veka, poglavlja o modernoj umetnosti su temeljno rekonstruisana Janosonova istorija umetnosti ostaje i dalje nezaobilazna knjiga za sve koje interesuje umetnost. Horst Valdemar Janson (4. oktobar 1913. - 30. septembar 1982.), koji je objavio HV Janson, bio je nemački američki profesor istorije umetnosti koji je rođen u Rusiji, najpoznatiji po njegovoj Istoriji umetnosti, koji je prvi put objavljen 1962. godine i od tada prodatih više od četiri miliona primeraka na petnaest jezika. Janson je rođen u St. Petersburgu 1913. godine Fridrihu Jansonu (1875-1927) i Helene Porsch (Janson) (1879-1974), luteranskoj porodici baltičke nemačke akcije. [1] [2] Posle Oktobarske revolucije, porodica se preselila u Finsku, a zatim u Hamburg, gde je Janson pohađao gimnaziju Vilhelms (diplomirao 1932). Nakon svog nemačkog Abitur-a, Janson je studirao na Univerzitetu u Minhenu, a potom u istorijskom programu istorije na Univerzitetu u Hamburgu gdje je bio student Ervina Panofskog. 1935. godine, na predlog Panofskog, koji je emigrirao u Sjedinjene Države, Alfred Barr je sponzorisao Jansona kao imigranta i doktorirao na Harvard univerzitetu 1942. godine (njegova disertacija je bila na Michelozzo). Predavao je u Vorčesterovom umjetničkom muzeju (1936-38) i na istoriji umetnosti i umjetnosti Univerziteta u Ajovi (1938-41) dok je studirao. Godine 1941. udala se za Doru Jane Heineberg (1916-2002), studentkinja istorije umetnosti na Radcliffe College-u, a 1943. postaje državljanin. Janson je predavao na Vašingtonskom univerzitetu u St. Louisu od 1941. do 1949. godine, kada se pridružio fakultetu Univerziteta u Njujorku, gdje je razvio odjel za dodiplomske studije i predavao se na diplomskom institutu za likovne umjetnosti. Priznavan je sa počastom diplomom 1981. godine i umro u vozu između Ciriha i Milana 1982. godine u 68. godini života. Pisao je o umetnosti renesansne umetnosti i skulpture devetnaestog veka, a autor je dve nagradne knjige, Apes i Ape Lore u srednjem veku i Renesansa (1952) i Skulptura Donatella (1957). U kasnijim godinama bio je zabrinut za dijalog Istok-Zapad u umetnosti. Tokom svoje karijere, Janson se konsultovao u Time-Life Librari of Art; bio je predsednik Koledž umetničke asocijacije, urednik Art Biltena, i osnivač i predsednik Društva renesanse Amerike. Takođe je pisao knjige o umetnosti za mlade ljude, neke u saradnji sa svojom suprugom. Janson-ov doprinos disciplini istorije umetnosti, posebno na nastavi istorije umetnosti, je njegov tekst istraživanja pod nazivom `Istorija umetnosti`, koji je prvi put objavljen 1962. godine i od tada postaje standard kojim se mjerimo trenutni udžbenici istorije umetnosti...

DŽON PLAMENAC ČOVEK I DRUŠTVO - kritičko ispitivanje nekih važnih društvenih i političkih teorija od Makijavelija do Marksa Predgovor - Vučina Vasović Prevod - Branimir Gligorić Izdavač - Službeni glasnik, Beograd; CID, Podgorica Godina - 2009 888 strana 24 cm Edicija - Biblioteka Društvena misao. Edicija Načela politike ISBN - 978-86-519-0368-0 Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: VUČINA VASOVIĆ - Samosvojna Plamenčeva politička misao 1 Uslovi i faktori oblikovanja Plamenčevog teorijskog lika 1 Predakademski život i obrazovanje 2 Akademska oksfordska karijera 3 Duhovna situacija vremena 4 Lične predispozicije II Suština, smisao i ogledna polja teorijskog rada 1 Usputne ili preliminarne metodološke opservacije i uputi 2 Smisao i polje prostiranja političke teorije A Politička nauka i politička teorija B Kritika argumenata, odnosno predstava da je politička teorija mrtva C Zadaci političke teorije 3 Ključni tematski krugovi i portreti velikih mislilaca 4 Plamenčevo poimanje politike, države i demokratije III Rezultati i dostignuća teorijskog rada Literatura PRVI DEO Uvod I Makijaveli I Uvod II Italija i Firenca u vreme Makijavelija III Makijavelijeva karijera i njegova dela IV Makijavelijeva politička teorija i njegova filosofija života 1 Makijavelijevo shvatanje države 2 Makijavelijeva vera u čovekovu sposobnost da menja svoju okolinu 3 Psihologija vladara i podanika 4 Makijavelijeva zainteresovanost za moral kao društvenu silu 5 Makijavelijev stav prema religiji 6 Makijavelijeva sklonost ka narodnoj ili slobodnoj vladavini 7 Makijavelijeva slava zbog nemoralnosti 8 Makijavelijev veliki propust II Sloboda savesti I Tradicionalne koncepcije i reformacija 1 Srednji vek 2 Luter 3 Kalvin 4 Jezuiti 5 Sekte II Razvoj tolerancije i slobode savesti 1 Argumenti za puku toleranciju 2 Socinijanci i Kastiljone 3 Sloboda savesti i filosofi III Boden I Njegova filosofija uopšte II Njegovi pogledi na toleranciju III Njegova politička teorija 1 Vlast, pravo i suverenost 2 Oblici vladavine 3 Ograničenja vlasti: francuska monarhija IV Hobs I Uvod II Hobsov opis ljudske prirode III Zakoni prirode IV Sklapanje i izvršavanje ugovora V Hobsova koncepcija prirodnog prava i njegovog korišćenja VI Hobsov argument u prilog apsolutnoj vladavini VII Zaključak V Božansko pravo i apsolutna monarhija I Poreklo učenja II Popularnost i važnost učenja III Filmer IV Bosije V Paskal VI Lok I Uvod II Kratak pregled Lokove političke teorije III Lokovo shvatanje društva i pristanka IV Lokovo objašnjenje vlasništva V Zaključak VII Monteskje I Monteskjeovo shvatanje društva II Monteskjeova teorija klime III Monteskjeovo shvatanje zakona IV Monteskjeova klasifikacija oblika vladavine V Izvori političke aktivnosti VI Monteskje o vlasti i slobodi VII Monteskje i Lok o podeli vlasti VIII Hjum I Hjumovo odbacivanje prirodnog zakona i društvenog ugovora II Hjumovo objašnjenje pravde i vernosti kao veštačkih vrlina III Pokornost državi IV Vlasništvo i stranka V Hjumova koncepcija uravnoteženog uređenja VI Hjumov ideal Komonvelta IX Berk I Berk o korišćenju stranaka u slobodnoj državi II Berk o stanju stvari u Americi III Berk o Francuskoj revoluciji IV Razmišljanja o Berku 1 Jake strane Berkovih argumenata 2 Slabe tačke Berkovih argumenata X Ruso I Prirodno stanje i poreklo postojećih država II Prirodna dobrota čoveka 1 Genealogija strasti 2 Šta sačinjava dobrotu dobrih strasti i opakost opakih? 3 Šta Ruso podrazumeva pod savešću? 4 Koji uslovi moraju postojati da bi čovek dostigao dobrotu? 5 Šta se može učiniti da bi se stvorili uslovi povoljni za dobar život? 6 Platon i Ruso III Opšta volja 1 Njegovo prvo načelo 2 Njegovo drugo načelo 3 Njegovo treće načelo 4 Njegovo četvrto načelo IV Kako Ruso shvata jednakost i zašto misli da je ona važna V Neliberalna ljubav prema slobodi DRUGI DEO XI Bentam i njegova škola I Bentamova teorija morala II Vrhovna vlast III Utilitaristički argument u korist demokratije XII Rani socijalisti, francuski i engleski I Njihovi predominantni interesi 1 Njihovo razlikovanje od Rusoa 2 Njihova zainteresovanost za istoriju 3 Njihova odbojnost u odnosu prema državi 4 Njihov „materijalizam“ 5 Njihov feminizam II Sen-Simonovo objašnjenje društvene promene Da li su rani socijalisti bili utopisti? 1 Sen-Simon o toku društvene promene 2 Njihove iluzije 3 Njihova odbojnost prema nasilju III Hodžskin i Tompson kao kritičari klasične ekonomije; Furijeovo idealno društvo 1 Hodžskin i Tompson 2 Furije IV Njihovo mišljenje o religiji, nacionalizmu i ratu 1 Zloupotreba i upotreba religije 2 Bratstvo 3 Odbojnost prema nacionalizmu XIII Hegelova društvena i politička filosofija, I I Hegelovska metafizika A Zagonetke i rešenja I Epistemološke zagonetke II Logičke zagonetke B Zašto su Hegelova rešenja neprihvatljiva I Duh i priroda II Izvođenje kategorija II Napredak duha A Opšti argument Fenomenologije duha Zbivanje duha kao što se otkriva u ličnim stavovima i filosofijama 1 Iskustvo i znanje 2 Potreba za priznanjem 3 Gospodar i rob 4 Stoicizam i skepticizam 5 Nesrećna svest 6 Duh u neposrednosti 7 Zajednica bez duše 8 Svet kulture 9 Oblici individualizma 10 Prosta i plemenita svest 11 Racionalistička filosofija 12 Revolucija 13 Moralna volja 14 Zadovoljeni duh Zbivanje duha kao što se otkriva u religiji 1 Hegelova ideja religije 2 Prirodna religija 3 Estetska religija 4 Otkrivena religija 5 Hegelova religija B Ispitivanje argumenta Fenomenologije Nedostaci argumenta 1 Jedinstven i nužan proces 2 Hegel shvata nedokazano kao dokazano 3 Hegelova irelevantnost 4 Samosvest i protivrečnost 5 Racionalizam i revolucija 6 Gospodar i sluga 7 Ropstvo i progres 8 Neobično objašnjenje revolucije 9 Hegel i Napoleon Dobre strane argumenta 1 Ja i njegova sredina 2 Svet i jezik 3 Priznanje i samouvažavanje 4 Čovek, stvaralac i proizvod društva 5 Uloga nesvesnog 6 Pojam slobode 7 Sloboda i zakon 8 Društvena uloga 9 Pojam ideologije 10 Ideja progresa III Svetska istorija 1 Hegelova evropska predrasuda 2 Svetskoistorijske ličnosti 3 Germanski svet 4 Hegelova protestantska predrasuda 5 Njegova odbojnost prema demokratiji 6 Stagnacija i napredak XIV Hegelova društvena i politička filosofija, II IV Hegelova teorija države A Opšta zapažanja 1 Zašto je čoveku potrebna sloboda 2 Društvo kao nenameravani produkt ljudske delatnosti 3 Moral i sloboda 4 Moralnost i racionalnost 5 Racionalnost i zakon 6 Dužnost pokoravanja B Opšti aspekti i oblici društvenog života 1 Predstavljanje učenja 2 Apstraktno pravo i moral 3 Porodica i građansko društvo 4 Hegelova sofistika i moć zapažanja C Apstraktno pravo, moral i etički život 1 Vlasništvo i ugovor 2 Zločin i kazna 3 Zahtevi savesti D Porodica i građansko društvo 1 Hegelovo shvatanje života u zajednici 2 Porodica 3 Poređenje Bentama i Hegela 4 Građansko društvo je obrazovno 5 Društvene klase 6 Pravosudni sistem 7 Korporacije E Država 1 Šta je država? 2 Tri državne vlasti 3 Predstavničke skupštine 4 Sloboda govora 5 Odnosi između država 6 Rat F Primedbe Hegelovoj teoriji države 1 Lažne optužbe protiv Hegela 2 Njegovi preterani zahtevi prema državi 3 Zašto ne svetska država? 4 Uspeh i opravdanje XV Marksizam, I I Šta je, prema Marksu i Engelsu, osnovna determinanta društvene promene i u kojem smislu je ona osnovna? 1 Baza i nadgradnja 2 Smisao za razlikovanje 3 Odnosi u proizvodnji 4 Osnovno i izvedeno 5 Nauka kao društveni činilac II Šta su Marks i Engels podrazumevali pod klasom, klasnim sukobom i klasnim interesima? A Klase i klasni sukobi I Marksističke klase II Klasna nejednakost III Vrste klasa IV Klasna struktura i način proizvodnje V Klasni sukob i društveni razvitak VI Marksistički model revolucije VII Klasna svest B Klasni interesi, nepomirljivi klasni interesi i ekploatacija I Pomirenje interesa II „Objektivni“ klasni interes III Eksploatacija III Šta su Marks i Engels podrazumevali pod ideologijom? Kako su razumeli njenu funkciju u društvu? 1 Marksističke upotrebe reči „ideologija“ 2 Moral i pravni pojmovi 3 Ideologija kao lažna svest 4 Ideologija i klasni interesi 5 Klasna ideologija i religija 6 Uređena teorija 7 Ideologija kao „odraz“ nečeg drugog XVI Marksizam, II IV Kako su Marks i Engels shvatali funkciju države u društvima podeljenim na klase i šta će, prema njihovom predviđanju, iščeznuti u besklasnom društvu? A Država i društvene klase I Tri gledišta o državi II Država i „nepomirljive“ klase III Instrument ili uslov klasne dominacije? IV Države koje ne kontroliše nijedna klasa B Iščezavanje države I Nikada više organizovana sila II Nikada više otuđenje III Upravljanje i hijerarhija IV Pariska komuna i sovjeti V Sukobi u besklasnom društvu C „Zaostala“ društva i njihovi politički problemi I Dve pretpostavke II Dve vrste „normalne“ evolucije III Uticaj „naprednih“ na „nazadna“ društva IV Škripac u kojem su se našli boljševici D Marksistički ideal XVII Vera u progres I Šta sadrži vera u progres 1 Pre doba nauke 2 U naučnom dobu 3 Rusoovo poricanje II Integralna društvena promena i individua 1 Društvena promena i individualna sloboda 2 Šta predviđa društvena promena? 3 Ishod nauke i istorije III Sreća i širenje znanja 1 Zabluda i porok 2 Znanje, vrlina i sreća 3 Razum i razumevanje 4 Znanje kao sredstvo za sreću 5 Kondorse i dubinska psihologija 6 Upotrebe nauke, prirodne i društvene 7 Znanje i prilika da se ono upotrebi Registar `„Među viđenije teoretičare zapadnoevropskog prostora sredine dvadesetog veka spada, svakako, oksfordski profesor Džon Plamenac. Svojim delom i originalnošću, Plamenac je izborio svoje dostojno mesto i prepoznatljivost u odabranoj porodici političkih mislilaca savremenog doba. Nema posebnih knjiga, doktorskih ili magistarskih disertacija, pa ni zapaženijeg broja enciklopedijskih odrednica koje bi bile posvećene njegovom delu. Ali, čuđenju nema mesta ako se ima u vidu da i dela mnogih drugih umnih filozofa i teoretičara nisu bila dužeg trajanja. U senci mnogih instant proizvođenih kvaziinovatora i pomodaraca stajali su i drugi umni mislioci bez velikog smisla i želje za samoreklamiranjem i pompom. Među te umnije a ćudljivije pisce pripadao je i Džon Plamenac. Moglo bi se reći da je, u poređenju s mnogim od njih, Plamenac malo bolje, ali još uvek ne sasvim dobro, prošao. Njegovo ime se još pominje u manjem broju ozbiljnih rasprava. To, naravno, nije dovoljno s obzirom na njegov teorijski opus i ako se žele sačuvati i razvijati dosadašnja dostignuća i tekovine političke misli. No, verujemo da čudno i ćudljivo rešeto vremena ne priznaje improvizacije, nametanja, preskakanja i zaskakanja. Ono daje šansu razumu i moralu da pokažu svoju moć i delotvornost. Od ljudi, naročito onih koji se bave političkom teorijom i naukom, zavisi hoće li ovu potencijalnu šansu osvestiti i iskoristiti. Čini se da je došlo vreme da se i Plamencu pokloni veća pažnja od one dosadašnje...“ (prof. dr Vučina Vasović)` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Adam Toma Akvinski Amerika Apsolutizam Apsolutna Monarhija Aristokratija Aristotel Pjer Bejl Džeremi Bentam Edmund Berk Jeremy Bentham Burke Luj Blan Louis Blanc Žan Boden Jean Bodin Bog Žak Beninj Bosije Jacques Benigne Bossuet Crkva Rene Dekart Descartes Demokratija Duh Zakona Egoizam Fridrih Engels Friedrich Fenomenologija Duha Robert Filmer Šarl Furije Fourier Charles Dejvid Hjum David Hume Tomas Hobs Tohmas Hobbes Hrist Hrišćanstvo Idealizam Jevreji Imanuel Kant Immanuel Kazna Ogist Kont Auguste Comte Liberalizam Džon Lok John Locke Martin Luter Nikolo Makijaveli Niccolo Machiavelli Karl Marks Marx Džon Stjuart Mil John Stuart Mill Šarl Monteskje Mišel De Montenj Michel Montaigne Charles Montesquieu Napoleon Bonaparta Isak Njutn Isaac Newton Robert Oven Owen Papa Blez Paskal Blaise Pascal Platon Pjer Žozef Prudon Pierre Joseph Proudhon Racionalnost Revolucija Rim Žan Žak Ruso Jean Jacques Rousseau Klod Anri Sen Simon Claude Henri Saint Simon Smit Smith Socijalizam Sreća Suverenost Svojina Aleksis De Tokvil Alexis Tocqueville Vilijam Tompson Utilitaristi Utilitarizam Vladalac Zakon

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! NAŠ NARODNI ŽIVOT 1-4 , Tihomir Đorđević , Prosveta Beograd 1984 ,etnologija, srpski narodni običaji , komplet od 4 knjige , tvrd povez, ćirilica, 1500 strana Tihomir Đorđević (Knjaževac, 19. februar 1868 — Beograd, 28. maj 1944) bio je etnolog, folklorista, kulturni istoričar i profesor beogradskog univerziteta. Rođen je u patrijahalnoj porodici. Otac Raja je služio kao sveštenik u Brestovcu i Lužanu kod Aleksinca. O detinjstva se nalazio u neposrednom dodiru sa selom i narodom, što je uticalo da se još od mladosti, pa sve do smrti posveti proučavanju naroda, njegova života i kulture.[2] Završio je istorijski-filološki odsek Velike škole u Beogradu, a zatim je studirao u Beču i Minhenu, gde je doktorirao 1902. godine. Izdavao je Karadžić (časopis).[1] Đorđevićev opus je veliki - broj njegovih radova je oko sedam stotina. Đorđevićeva interesovanja bila su veoma široka i različita i kreću se od detaljnih analiza narodnog života Srba, preko etnografskih istraživanja života drugih naroda u Srbiji (Roma, Vlaha, Cincara, Grka, Čerkeza itd), do folklorističkih i socioloških studija ne samo Srbije, već i Balkana. Prvi je sistematizovao i izvršio opštu klasifikaciju narodnih igara i dao teorijske i istorijske poglede na narodne igre relevantne za vreme u kojem je radio. Postavio je i razradio metodska uputstva za sakupljače i opisivače narodnih igara.[3] Održavajući je stalne veze s kolegama iz inostranstva, bila mu je dostupna najvažnija literatura tadašnjih pregalaca na polju etnologije i folkloristike. Imao je dobar uvid u najnovije naučne pravce, posebno je dobro poznavao tadašnju nemačku etnološku literaturu, u kojoj je narodna igra razmatrana iz više uglova. Zahvaljujući njemu i podršci koju je dobijao od kolega iz inostranstva, krajem 19. veka stvareni su uslovi za sakupljanje narodnih igara u najširem njihovom značenju.[3] Raspravu i klasifikaciju narodnih igara je objavio u knjizi „Srpske narodne igre” (kao devetu knjigu Srpskog etnografskog zbornika 1907. godine). Ona predstavlja nezaobilazno delo u proučavanju narodnih igara u širem smislu reči.[4] Do objavljivanja ovog dela Đoršević nije objavio nijedan članak u izdanjima Srpske kraljevske akademije nauka u Beogradu, i tek nakon njegove objave je uspostavio tešnji kontakt sa akademijom, koju je inače veoma uvažavao.[5] Iako nije bio antropolog, prvi je naučnik u nas koji je eksplicitno ukazao na značaj paleoantropologije za istoriju i etnologiju. Godine 1908. je kroz rad Neznano groblje u Žagubici, pokazao da su stara groblja, nekropole, izvor primarnih podataka za mnoge nauke.[6] U knjizi Đorđević naglašava da podaci, do kojih se dolazi izučavanjem skeleta i grobnih priloga, praktično predstavljaju jedini izvor elemenata o građi, izgledu i načinu života ljudi u određenom periodu prošlosti. Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 19. februara 1921, a za redovnog 16. februara 1937 – pristupnu besedu je pročitao 2. januara 1938.[7] Najvažnija dela: Iz Srbije kneza Miloša, I i II, 1922-1924 Cigani u Srbiji, doktorska disertacija Naš narodni život

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Импресионизам (франц. Impressionnisme), slikarski pokret nastao u Francuskoj 1860-ih sa velikim uticajem na umetnost u narednih pola veka.[2] Kao organizovan pokret, impresionizam je bio sasvim francuski fenomen, ali su njegove ideje i prakse usvojili i neki umetnici u Engleskoj i Nemačkoj, a imao je pristalica u Sjedinjenim Državama i Australiji.[2]. Na početku 20. veka, izvršio je presudan uticaj na umetnost avangarde u Evropi. U suštini, impresionisti su doveli u pitanje autoritet akademskog slikarstva do detalja dovršenih dela velikih razmera, u korist slikarstva kojim je izražen umetnikov neposredan odgovor na prirodu i svet.[1][2] Glavna tema najvećeg dela impresionističkog slikarstva je pejzaž, slikarski žanr koji je u ranijim tradicijama do epohe romantizma imao drugorazrednu ulogu, uglavnom kao pozađe ambicioznih scena mitološkog, hrišćanskog i istorijskog karaktera.[1] Jezgro impresionističke grupe je oformljeno 1860-ih, a ime je „dosetka” jednog kritičara koji je pisao o njihovoj prvoj izložbi održanoj u Parizu 1874. godine.[1][2] Ukupno je održano osam izložbi impresionista, poslednja 1886. godine, ujedno i trenutak kada grupa počinje da gubi koheziju, mada nikada nije ni bila zvaničnog karaktera. Pojavu impresionizma, na određeni način, najavljuju Englezi Džon Konstebl i Vilijam Tarner, iako ih se ne može smatrati neposrednom inspiracijom francuskih impresionista.[1] Francuski slikari Gistav Kurbe, i posebno Ežen Delakroa, glavna inspiracija većini vodećih slikara grupe, su prethodnica za mnoge ideje impresionizma.[1] Među najistaknutije predstavnike, a ujedno i osnivače pokreta, ubrajaju se: Klod Mone, Eduar Mane, Kamij Pisaro, Alfred Sisli, Edgar Dega i Ogist Renoar.[2] Nemački impresionizam predstavljaju Lovis Korint (Lovis Corinth), Maks Liberman (Max Liebermann), Leser Uri (Lesser Ury) i Maks Zlefogt (Max Slevogt) čiji je spontani pristup svetlu i atmosferi u svom ranom delu nagovestio Adolf fon Mencl.[2] Odlike stila i istorija impresionizma Grupa francuskih umetnika u Parizu je 1874. godine organizovala nezavisnu izložbu slika u galeriji-ateljeu velikog fotografa Nadara, sa očiglednom namerom da se predstavi publici izvan okvira zvaničnog Salona u organizaciji Francuske akademije umetnosti.[1] Klod Mone, jedan od učesnika izložbe, izložio je sliku pod imenom Impresija, rađanje sunca (Muzej Marmotan Mone, Pariz).[1] Izraz „impresionizam” je kovanica Luja Leroja, neblagonaklonog kritičara satiričnog lista Šarivari, koji je posetio izložbu održanu u galeriji velikog fotografa Nadara, i pronašao reč u imenu pomenute slike Kloda Monea, te svoju recenziju naprosto naslovio „Izložba impresionista”.[1][2] Opisujući sliku koja mu je poslužila za naslov njegovog članka, Leroj je napisao: Tapeta u svom začetnom stanju izgleda dovršenije od ovog morskog pejzaža. — Luj Leroj, 1874 Ime impresionizam je brzo široko prihvaćeno među kritikom i publikom, ali ga niko od umetnika na koje se odnosio nije odmah prihvatao, jer je korišćeno za opis vrlo različitih slika i slikovnih pristupa. Međutim, ova takoreći „dosetka kritičara” je postala ime jednog od najznačajnijih pokreta umetnosti s kraja 19. veka. Godinama kasnije Mone je ispričao priču koja stoji iza imenovanja slike i gužve koja je zbog toga nastala: Želeli su da znaju ime slike za katalog; jer nije mogla da prođe kao „Pogled na Havr”. Odgovorio sam: „Koristite impresija.” Neko je iz toga izveo „impresionizam” i tada je počela zabava. — Klod Mone Slika, Impresija, rađanje sunca, predstavlja romantični sklad neba i vode, primer atmosferske rastopljenosti koja karakteriše impresionizam. To je tanka svetloplava koprena kroz koju se probilo ružičasto-bledocrveno sunce koje se rađa. Odrazi u vodi su naznačeni kratkim, isprekidanim potezima kičice, ali slika kao celina nema ničeg od optičkih svojstava, naučne analize koje će kritičari i istoričari uskoro pripisati tom pokretu. Prve impresioniste su manje zanimale naučne teorije o svetlosti i boji od jednostavnog ali neodoljivog doživljaja prirodnog sveta, viđenog neposredno, u sjaju pune sunčeve svetlosti ili u hladnom i čarobnom tajanstvu zore ili sutona. Tek kasnije će neoimpresioniste — Žorža Seraa, Pola Sinjaka i, neko vreme, Kamija Pisara — opčiniti neka nova otkrića u naučnom percipiranju boje slike. Za Monea je slika Impresija, rađanje sunca, bio pokušaj da se uhvate prolazni vidovi jednog promenljivog trenutka, možda više nego ijedna njegova druga slika do kasnih serija venecijanskih prizora ili Lokvanja. Praktično je nemoguće pronaći jedinstvenu definiciju koja bi obuhvatila čitav spektar slikarskih pristupa koji se obično opisuju kao „impresionizam”.[1] Ipak, klasičan primer jednog impresionističkog pejzaža poseduje određene osobine koje se mogu lako uočiti: relativno je malih razmera; po akademskim standardima nedosledan po pitanju kompozicije; uglavnom je slikan napolju („plen-er”, fr. plein-air, ili „plenerizam” i „slikanje pred motivom” fr. peinture sur le motif) a ne u ateljeu; opšti kolorit slike odlikuju svetli tonovi boje sa komplementarnim kontrastima, a potezi kičicom su slobodni i maštoviti ne sledeći klasične obrasce lokalne boje i tonskog rešavanja oblika.[1] Uzevši u obzir ove činioce i razmotrivši istorijski kontekst i intelektualni i društveni okvir u kom se pokret pojavio, moguće je doći do određene definicije impresionizma i njegovih stvarnih dometa. Među učesnicima prve kolektivne izložbe impresionista, 1874. godine, su bili: Klod Mone, Kamij Pisaro, Pjer Ogist Renoar, Alfred Sisli, Edgar Dega, Pol Sezan i Berta Morizo.[1] Ovih sedam umetnika, zajedno sa Eduardom Maneom – koji nije učestvovao na ovoj, ali ni na jednoj drugoj izložbi grupe – generalno se smatraju vodećim slikarima impresionizma, mada po metodu rada, tehnici i izboru teme svojih slika, Dega i Mane se znatno razlikuju od ostalih. Veza između ovih umetnika se uspostavila u deceniji 1860-ih. Mone, Renoar, Sisli i Frederik Bazij su se upoznali 1862. godine u ateljeu akademskog slikara Šarla Glejra. Mone je upoznao Pisara oko 1860, a Sezan je uspostavio kontakt s grupom oko 1863. godine. Godine 1863. u Salonu odbijenih (Salon des Refusés), pod zvaničnim pokroviteljstvom francuske države, organizovana je izložba umetnika čija su dela odbijena za zvanični Salon iste godine. Tu je bio i Maneov Doručak na travi, posebno bitna slika za impresioniste koja je poslužila kao polazna tačka za ujedinjenje njihovih ciljeva i delovanja.[1] Krajem 1860-ih, Mane i Dega su održavali blizak kontakt sa ostalim impresionistima preko pariske kafane Gerboa, mesta gde su se ovi umetnici sastajali i razmenjivali mišljenja i ideje o svojoj umetnosti. Do 1870. godine svi impresionisti su se redovno prijavljivali na zvanični Salon, ali, nakon određenog početnog uspeha, njihova dela su sistematski odbijana. Jedan projekat Monea i Bazila iz ovog perioda, može se uzeti kao začetak ove izložbe iz 1874. godine. Zbog francusko-pruskog rata 1870. godine, početna grupa impresionista se raspala. Mone i Pisaro su potražili utočište u Londonu, a Bazij je poginuo na frontu. Nakon ukidanja Pariske komune 1871. godine, vratili su se zajedno u Pariz i odlučili da se više ne prijavljuju na izložbe Salona. Jedino je Mane, koji nikada nije ni učestvovao na izložbama impresionista, nastavio da prijavljuje svoja dela za Salon. Izložbe grupe impresionista su pod različitim imenima održane 1874. 1876. i 1877, godišnje između 1879. i 1882, a poslednji put 1886. godine. One su bile središte zajedničkog delovanja grupe, ali su se njihovi umetnički ciljevi i ideje o izlaganju postepeno sve više udaljavali. Na poslednjoj izložbi održanoj 1886. godine, izlagali su samo Dega, Berta Morizo i Pisaro od umetnika koji su činili početni krug, zajedno sa novim mlađim umetnicima, Gogenom, Seraom i Sinjakom. Između 1868. i 1883. godine, članovi grupe su takođe ponekad slikali zajedno, posebno pejzaže u dolini Sene na severozapadu Pariza, neretko i iste motive; Sisli, Renoar i Mane u Aržanteju gde je živeo Mone između 1872. i 1878. godine; Sezan, a kasnije i Gogen u Pontoazu gde je živeo Pisaro između 1872. i 1882. godine. Ovi radni kontakti ujedno sa zajedničkim delovanjem u Parizu, dali su njihovom slikarstvu određeni sklad u stilu i cilju u deceniji 1870-ih. Neki umetnici su ostali bliski zbog ličnog prijateljstva koje su tako razvili, posebno Mone, Renoar i Pisaro, ali je većina posle 1880. godine krenula vlastitim umetničkim putem. Većina manjih pejzaža koje su impresionisti izlagali 1870-ih, izgledaju u potpunosti nastali u prirodi, pred motivom slikanja. Umesto da slikaju u ateljeu, kao svi prethodni pejzažisti koji su tako stvarali velike slike za izlaganje, nastale na osnovu malih skica iz prirode, impresionisti su te svoje, za tadašnji standard „male” pejzaže smatrali gotovim delima za izlaganje, pridajući naročitu važnost spontanom zapisu prirode. Za primer mogu poslužiti određena dela izložena na prvoj izložbi impresionista iz 1874. godine: Impresija, rađanje sunca i Divlji makovi od Monea, Žetva od Renoara i Mraz od Pisara. Međutim, slikanje napolju, u prirodi, nije bila novost sama po sebi. Skiciranje pejzaža uljem u prirodi je bila standardna praksa usavršavanja francuskih pejzažista najmanje od kraja 18. veka, što je očigledno u manjim studijama pejzaža Pjera Anrija Valensijena nastalim u deceniji 1780-ih (Svi primjeri danas u Luvru). Ponekad je Valensijen skicirao isti motiv pod različitim metereološkim uslovima kao što će kasnije činiti Mone. Na početku 19. veka u Engleskoj je postojala slična tradicija skiciranja u prirodi u slikarstvu Džona Konstabla (Primeri u Muzeju Viktorija i Albert u Londonu). Međutim, ove male studije nisu bile predviđene za izlaganje, već se radilo o spontanom zapisu svetlosti i motiva koji bi umetnik kasnije koristio za ambicioznije kompozicije nastale u ateljeu i koje je na kraju izlagao publici. Ipak, postepeno su umetnici sve više cenili ove spontane skice i studije nastale u prirodi i na čistom vazduhu (plen-er). Nekoliko puta je Kamij Koro u Salonu izlagao skice i studije nastale neposredno pred motivom, umesto uobičajenih kompozicija koje je stvarao u ateljeu, a Dobinji je u decenijama 1850-ih i 1860-ih izlagao velike pejzaže koji su najvećim delom slikani u prirodi. Ova francuska tradicija predstavlja ishodište za kasnija dela impresionista. Vrlo malo je verovatno da su francuski impresionisti imali znanja o sličnim pokušajima engleskih prerafaelita između 1848. i 1856. godine. U svojim prvim studijama u prirodi, Pisaro i Berta Morizo su uzor našli u delu Kamija Koroa, a Moneovi neposredni mentori su bili slikari Ežen Boden i Johan Bartold Jongkind, koji su ga savetovali dok je slikao na obali blizu luke Avra. Ni jedan ni drugi nisu isključivo slikali u prirodi, ali se Boden zalagao da se slika na osnovu života i prirode kad god je to moguće, ili barem, po njegovim rečima, „dok je utisak (iz prirode) još uvek svež”. Jongkind je rutinski slikao akvarele, a povremeno 1860-ih, i uljane skice istih motiva. Mone je 1864. godine ponosno govorio da je naslikao sliku „u potpunosti pred motivom” (sur le motif), ali dela koja je prijavljivao za izložbe Salona u deceniji 1860-ih, sa možda jednim izuzetkom, slikao u ateljeu. Njegov jedini pokušaj slike većeg formata neposredno pred motivom, Žene u vrtu (1866), nije se više ponovio, a kada se 1870. godine poslednji put prijavio za Salon, poslao je dela nastala u ateljeu i uveličana na tradicionalni način, na osnovu skica iz prirode. U deceniji 1860-ih i drugi mladi impresionisti za Salon prijavljuju dela većih dimenzija slikana u ateljeu, takođe uveličane verzije studija „pred motivom”. Vremenom je impresioniste sve više opsedala ideja slikanja u prirodi. Naizgled je Sisli izložio dve takve slike u Salonu 1870. godine (jedna je bila Kanal Sen Marten, Muzej teniskog terena u Parizu), a grupne izložbe iz perioda 1870-ih su dala očekivani izlaz tim delima. U isto vreme Mane, pod uticajem Monea i drugih slikara grupe, slika manja uljana platna u prirodi, na primer Klod Mone u svom čamcu-ateljeu (1874; Nova pinakoteka u Minhenu), ali je ambicioznija dela predviđena za Salon i dalje slikao u ateljeu (na primer, U zimskom vrtu, 1878–9; Nacionalna galerija u Berlinu). Dega je oduvek slikao u ateljeu. Niko od impresionista, sa izuzetkom Sislija, nije se isključivo ograničio na manja dela nastala neposredno pred motivom. Na izložbama grupe, Mone je izlagao i donekle dekorativna platna, kao na primer Japanka, 1876; Muzej lepih umetnosti u Bostonu), a Renoar iz današnje perspektive bitnu sliku impresionizma kao Bal u mlinu Galet (1876; Muzej teniskog terena u Parizu). Moguće je da i Pisaro koristio atelje tokom cele decenije 1870-ih za svoja ambicioznija dela (na primer, Obala Bu u Ermitazu, Pontoaz, 1877; Nacionalna galerija u Londonu). Posle 1880, većina impresionista je sve više uviđala nedostatke slikanja u prirodi neposredno pred motivom, posebno zbog činjenice da će se slike kasnije izlagati i posmatrati u enterijeru pod drugačijim svetlom, ali i zbog iskustava u vezi promenljivih čudi prirode i očigledne nemogućnosti da se načini neposredan zapis fenomena onako kako je to slikar na početku zamišljao. Renoar se žalio na neprestane smene sunca i oblaka, a Mone pored teškoće da se ponovo sretne sa istom kombinacijom klimatskih uslova, na nepredvidivu plimu dok je slikao na morskoj obali. Renoar je kasnije pričao kako su ga u deceniji 1880-ih frustracije slikanja u prirodi naterale da se vrati metodu Koroa, rada u ateljeu na osnovu manjih skica iz prirode (na primer kod slike Žena uređuje kosu; Sterling i Frensin Klark umetnički institut u Vilijamstaunu). Pisaro se praktično nije vratio slikanju u prirodi nakon 1880-ih, delom zbog problema s vidom, ali ponajviše zato što je, kako je kazao 1892. godine, jedino u ateljeu bio u stanju da svojim slikama pruži „intelektualno jedinstvo” kom je težio. Mone je i dalje održavao imidž slikara koji slika u prirodi, i svima koji su ga u ovom periodu intervjuisali je zaista tako i izgledalo, ali njegova pisma pokazuju da je sve učestalije koristio atelje za njihovo dovršavanje. Godine 1886. je izjavio da poslednje slike na kojima je radio, trebaju dorade u miru i tišini ateljea, a od 1890-ih većinu slika je opsežno dorađivao u ateljeu. Delom sputan sve učestalijom nemogućnošću da uhvati trenutke prirode, od naročitog značaja za njegovo slikarstvo, Mone je isto kao i Pisaro, krenuo da istražuje jednu novu vrstu jedinstva u svojim kompozicijama, trajnije i „ozbiljnije kvalitete” od onih koje je dobijao slikanjem napolju neposredno pred motivom. Ni pre ni kasnije od impresionista, nije se pojavio neki umetnički pokret koji bi tako visoko cenio slikanje pred motivom u prirodi, ali, paradoksalno, upravo je takvo iskustvo ono što je većini impresionista pokazalo da istinsko slikarstvo postavlja zahteve na koje se nije moglo sasvim uspešno odgovoriti spontanim skicama prolazne prirode. Pokret nastaje šezdesetih godina XIX veka, kada je Eduard Mane izložio dva remek-dela: „Doručak na travi“ (1863) u Salonu odbijenih i „Olimpiju`“ (1865) u zvaničnom Salonu. Obe slike su izazvale oštru reakciju građanskog ukusa koji se temeljio na delima velikih akademičara kakvi su bili Kabanel i Delaroš. Međutim, pored revoltiranog građanstva, oko Manea se okupila grupa mladih slikara, koja je u to vreme učila na Akademiji Suis i Ateljeu Gler. U tom krugu, koji se od 1866. okupljao u kafani Gerbua, nalazili su se gotovo svi budući impresionisti: Klod Mone, Kamij Pisaro, F. Bazil, Ogist Renoar, Edgar Dega, Pol Sezan. Pored njih, i književnici Emil Zola i Astrik, kao i kritičari Duranti i Dire. Počela je da se oblikuje ideja o novom pravcu. Grupa je sebe nazvala „Anonimno udruženje slikara, vajara i gravera’’. Posle francusko-pruskog rata mladi su se odvojili od Manea, i prvi put kao grupa izložili 1874. u ateljeu fotografa Feliksa Nadara, na Kapucinskom bulevaru. Tada je Mone prikazao svoju sliku „Impresija, rađanje sunca“. Kritika je i ovaj put bila oštra. Naziv „impresionizam“ upotrebio je Luj Leroj, kada je za list „Šarivari’’ napisao članak o izložbi. Ovaj izraz je upotrebio u podrugljivom smislu, ali se kasnije odomaćio i kod samih slikara. 1877. udruženje izlaže pod novim imenom. Impresionizam je bio izazvan nekolicinom činilaca. Umetnost renesanse je iscrpela ono što je mogla dati i iz toga se koncepta nije moglo ništa više učiniti. Drugi je elemenat pojava fotografije 1839. Luj Dager je primenjivao svoju dagerotipiju da bi se razvijalo vrlo brzo i u 20. veku već je poznata fotografija u boji. Umetničko delo prestalo je da konkuriše takmacu bez premca i ono počinje zaokret ka odvajanju i ovo odvajanje može da se prati kroz kasnije „izme“. I najzad činjenica je da je u optici definisana svetlost različitih talasnih dužina i izvršena spektralna analiza; crvena narandžasta, žuta, zelena, plava i ljubičasta - svetlost različitih talasnih dužina. Koristeći se pomoću principa poznavanja boja spektra umetnici su došli do zaključka da se bolje mogu izraziti pomoću boje nego pomoću neboja, bele i crne. Ovih 6 boja mogu se svesti na tri osnovne boje. Impresionisti su komponovali boje po principu komplementarnosti boja, sve od pojave slikara koji su to činili pomoću susedstva boja. Princip komplementarnih boja koristili su ne samo impresionisti već i fovisti. Za impresioniste ne postoji senka koja nema svetlo i crna boja ne postoji u platnu, senka se definiše čistim bojama. Impresionizam polazi od etape u kojoj se traže motivi koji su bogati svetlosnim efektima (rani Mane, Mone). No, posle se impresionisti služe tehnikom virgilizma da bi u svojoj završnoj fazi prešli na lake dodire četkicom i pointilizam. Impresioniste ne zanima predmet sam po sebi, već svetlost i svetlost nezavisna od fundamentalne boje predmeta, te je nezavisna i tekstura tkiva materijala. Impresionizam se zanima za svetlost koja predmet obavija i oblik se povezuje sa atmosferom i eliminiše crtež iz slike i time i oštre konture detalja. Kod realizma postoji svetlost i senka koja je na predmetu, međutim, kod impresionista se i senka smatra svetlom. Dešava se da su i prvi i n-ti plan dati jednakim intenzitetom a zadržava se čistota oblika i proporcija. Impresionizam je rastočio crtež - crtež je nestao i impresionizam, tražeći senzaciju za oči, je – izgubio glavu. Neki slikari su prošli kroz fazu impresionizma. Slikar Žorž Sera je pokušao da slici vrati volumen usvojivši tehniku impresionizma. To je postizao primenjujući nisko svetlo i dugačke senke. Njegovo stvaranje nazivamo neoimpresionizam ili postimpresionizam, a on ga je nazivao divizionizam. Edgar Dega prati pastelnim bojama krede ritmičke pokrete igračica i svoju je pažnju vezao za zatvoreni prostor, pa se samim tim razlikuje od impresionista tipa Kloda Monea. Kod njega svetlo definiše oblik. Impresionisti su ostavili da se oblici stope. S jedne strane, u jazu između impresionista i akademista, primećuje se postepeno nijansa kompromisa - akademisti otvaraju svoje palete primenjujući određenu luminoznost u koloritu, a metode impresionizma koje dovode do dislokacije čvrste forme i čistih optičkih eksperimenata nadoknađuju tehnički postupci gradnje slike pomoću bezbrojnih sitnih čestica primarnih boja i vraćaju slici volumen kao kod Seraa. Dega uzdiže tlo i na taj način skraćuje dubinu scene - podižući liniju horizonta. On preseca sliku po vertikali. Pod uticajem Manea bio je Anri de Tuluz-Lotrek, koji čistu boju polaže relativno kratkim potezima četke. Svoju pažnju usmerava u zatvorenom prostoru. Lotrek je bio pasionirani crtač sa snagom da u trenutku zabeleži i uhvati oblik, on ne konturira samo forme, on površinu oživljava grafičkim elementima. Volumen je kod njega manje izražen. On ritmizira boje. Išao je protiv klasične kompozicije slike, tako da on seče sliku na mestima koje mi ne očekujemo. Idući za tim da izrazi istinu, dao je slikarstvu drugi karakter. “Starao sam se da izrazim istinito, ne i glavno”. Svoju ličnost identifikuje sa svetlom. Išao je i za izvesnom deformacijom oblika da bi dao sliku svoga doživljaja. Bio je najveći majstor plakata i smatra se ocem plakata. Pol Sezan usvojio je paletu impresionista, ali je težio da slici vrati čvrstu strukturu i oblik - arhitekturu. Kratke poteze usmerava ka određenim pravcima da bi dobio na čvrstini slike i površine. Za proporciju se mnogo ne interesuje i često izvlači figure kao i El Greko. Kod njega uticaj dubine nije iluzionistički. Suprotno analitičko-optičkoj metodi impresionista, on teži za sintezom oblika i dolazi do saznanja da “je sve u prirodi oblikovano prema geometrijskim oblicima kugle, kupe i valjka. Iz ove njegove teze počinje kubizam. Iz rane faza impresionista, pored Eduarda Manea i Kloda Monea, može se pomenuti i Ogist Renoar koji slika ženske aktove i dečje glave i spada u onaj krug slikara u koji je rado priman a Cezan iako osetljiv, a po prirodi povučen, odvajao se od ostalih impresionista. Grupi koja se bavila problemom sinteze možemo priključiti i Pola Gogena i Vinsenta van Goga. Van Gog je prošao kroz nekoliko faza, najranija jeste holandska faza - prva faza kada je pokušavao kao misionar. Došavši u Pariz počinje njegov preobražaj. Iako je celog života zadržao čiste boje - boje impresionističke, on je postepeno napustio elemente impresionizma. Zadržao je kratke poteze u sistemu krivih linija i kompoziciju u sistemu komplementarnih boja. “Želeo sam da crvenim i zelenim bojama da izrazim ljudska stradanja i ljudske strasti”. Crtež je izrazit. Kod njega gore vatrometi grozničavo rasplamsalih boja. Gogen se inspiriše vitražima. Priklonio se velikim bojenim površinama i suprotstavljao ih rastočenoj impresionističkoj slici. U želji za što neposrednijim doživljavanjem prirode ide na arhipelag Tihog okeana. Dok je Van Gog anticipirao pojavu ekspresionizma, Pol Gogen je nagoveštavao pojavu fovizma. Impresionisti napuštaju atelje da bi slikali pod „vedrim nebom“. Obala reke Sene i Kanala, zajedno sa šumom Fontenblo (Barbizon), bili su glavni motivi tog novog slikarstva koje je predstavljalo prirodu preko subjektivne impresije. 1839. Ežen Ševrel je napisao knjigu „O zakonu simultanog kontrasta boje“, koju su impresionisti sa oduševljenjem čitali. Njegova istraživanja su pokazala da se svetlost sastoji od osnovnih boja: crvene, žute i plave, i od njihovih komplementara: narandžaste, ljubičaste i zelene. Zbog toga su senke slikane hladnim, a osvetljene površine toplim bojama, čime je stvoren radikalni prekid sa klasičnim slikarstvom. Impresionisti oslobađaju materiju težine i čvrstine, i transformišu energiju čiste svetlosti u razigrane vesele i senzualne pokrete boja. Esencijalni kriterijum ovog umetničkog pravca se sastoji u prikazivanju predmeta i prirode preko kolorističke analize svetlosti. Forma se menja pod uticajem svetlosti, rastapa, tako da je slika kod Monea došla do granice apstrakcije. Tako imamo čitave cikluse slika sa istim motivom slikanih u različitim fazama dana: „Ruanska katedrala“, „Lokvanji“, „Plastovi“, „Stanica Sen Lazar“. Tehniku impresionista nagovestio je još Žan-Batist-Simeon Šarden u XVIII veku, stavljajući poteze različitih tonova iste boje, ili komplementarnih, jedne kraj drugih, tako da se ton „meša“ u samom oku posmatrača. Tim divizionističkim tretmanom dobijali su iluziju treperenja svetlosti, svetlucanja vode, odsjaj. Kako bi fiksirali kratkotrajne prizore u prirodi bila im je potrebna brza tehnika, slična skiciranju. Potez postaje kratak, zapetast, brz, sličan elaboraciji kod Velaskeza, El Greka, Halsa, Goje, Fragonara. Priliv „šinoazerija“, pre svega japanskih estampi na svili i hartiji, promenio je odnos prema kompoziciji koja postaje neusiljena, poput isečka iz života. Pored svetlosti, impresionisti su istraživali i pokret, posebno Renoar i Dega. Dijapazon motiva se proširuje sa pejzaža na figure, gradski život, igranke, konjske trke, scene iz kafea, pozorišta. Dega se od ostalih impresionista razlikovao po temi, formi koja ostaje čvrsta, pri čemu nije zanemario analizu svetlosti. Polazeći od takvog tretmana boje, koji se iz početka nije dogmatski primenjivao, neoimpresionisti, čiji su glavni predstavnici Žorž Sera i Pol Sinjak, krenuli su putem naučne analize boje, da bi došli do tehnike poentilizma (ili divizionizma). Kao reakcija na impresionizam (koji je došao do faze kada je počeo da rastapa unutrašnju strukturu slike), javljaju se promene u delima Pola Sezana, [Vinsenta van Goga i Pola Gogena, budućih postimpresionista i preteča moderne. Cilj impresionizma je stvaranje perfekcionisane iluzije izgleda prirode, gde sve, pa čak i prolazni efekat svetlosti, može biti predstavljeno. Prikazivanje atmosfere i predstavljanje subjektivne impresije preko duhovnog podsticaja, određuju stilistički karakter ovog pravca....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! S A D R Ž A J: PITANJA METODA - Šumanović - slikar „napretka“ i „povratka“ PERIODIZACIJA - Hronologija i tipologija 1896-1914: VINKOVCI, ŠID, ZEMUN - Počeci (Sezan, Van Gog) 1914-1918: ZAGREB - Umetnička škola 1918-1920: ZAGREB (samostalni rad) - Između starog i novog - proljetni salon, početak „sintetičkog“ „konstruktivnog“ slikarstva 1920-1921: PARIZ (prvi boravak) - „Estetika suviše stvarnog“, postkubizam, konstruktivni ekspresionizam, neoklasicizam (početak „povratka“) 1921-1925: ZAGREB (drugi boravak) - Samostalna izložba (1921) neoklasicizam - Pusen, Engr, povratak povratku, umetnost umetnosti 1926-1927: PARIZ (drugi boravak) - Ekspresionizam boje i gesta, kolorizam - povratak neposrednoj osećajnosti 1928-1930: PARIZ (treći boravak) - Poetski realizam, povratak realnom 1930-1942: ŠID, BEOGRAD, ŠID - Povratak prirodi i „stvarima samim“, „kako znam i umem stil“ ZAKLJUČAK - Od stvarnosti slike do slike stvarnosti ŠUMANOVIĆEVI TEKSTOVI REPRODUKCIJE DOKUMENTACIJA - Biografija, samostalne izložbe, grupne izložbe, bibliografija, monografske studije, literatura o umetniku Sava Šumanović (Vinkovci, 22. januar 1896 — Hrvatska Mitrovica, 30. avgust 1942) bio je srpski slikar. Smatra se jednim od najznačajnijih slikara srpske umetnosti dvadesetoga veka.[1][2] Njegov opus obuhvata 800 slika i 400 crteža i skica. Uvršten je u 100 najznamenitijih Srba. Savu Šumanovića su 30. avgusta 1942. godine ubile ustaše. Najpre je odveden u zatvor u Hrvatskoj Mitrovici (današnja Sremska Mitrovica) gde je mučen i dva dana kasnije streljan zajedno s ostalim zarobljenicima.[3] Biografija U Vinkovcima mu je otac radio kao šumarski inženjer, od oca Milutina (1862—1937) i majke Perside (1875—1968), rođene Tubić.[4][5] Kada je imao četiri godine porodica se preselila u Šid. Gimnaziju pohađa u Zemunu, gde počinje da pohađa časove slikanja kod učitelja Isidora Janga, koji ga upoznaje sa slikarstvom Sezana i van Goga.[6] Kasnije će se usprotiviti očevoj želji da postane advokat i 1914. u Zagrebu upisati Višu školu za umjetnost i obrt.[6] U tom periodu družio se sa Milanom Štajnerom i Antunom Brankom Šimićem.[6] Ovu školu završava sa najboljim ocenama 1918. Tada počinje da javno izlaže svoja dela. U svojim ranim delima, Sava insistira na atmosferi i spretno koristi bojene senke i tanke slojeve boje. Pored slikarstva, bavi se ilustracijom, grafikom i scenografijom. Slikarstvo Save Šumanovića u ovom periodu pokazuje uticaje secesije i simbolizma. Jeseni 1920. Sava je otišao u Pariz i iznajmio atelje na Monparnasu.[7] Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog pravca analitičkog kubizma. U Parizu se družio sa Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maks Žakobom i drugim umetnicima. Uticaji kubizma su vidljivi u ovoj ali i u kasnijim fazama slikarevog rada. Može se opravdano reći da je ovaj slikarski jezik Sava Šumanović doneo u Srbiju i da njegova dela ostaju najreprezentativniji primer domaćeg kubističkog slikarstva. Narednih godina živi i slika u Zagrebu. Javnost i kritika ne prihvataju njegova dela, pa se iz protesta potpisuje francuskom transkripcijom na slikama. Godine 1924. piše studije „Slikar o slikarstvu“ i „Zašto volim Pusenovo slikarstvo“, dela koja su polazište za razumevanje njegove estetike. Ponovo boravi u Parizu 1925, gde prihvata uticaje Matisovog slikarstva. Spomen kuća Save Šumanovića u Šidu. Godine 1927. Sava Šumanović je naslikao „Doručak na travi“ koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije je za 7 dana i noći intenzivnog rada naslikao sliku „Pijana lađa“ koju je izložio na salonu nezavisnih. Inspiracija za sliku je bila istoimena pesma Artura Remboa koja je do njega došla preko Rastka Petrovića koji mu ju je recitovao. Druga inspiracija je bila slika Teodor Žerikoa „Splav Meduza“. Kritičari su ovo delo dočekali sa podeljenim kritikama, a Sava je iscrpljen radom teško podneo one negativne. Vraća se u Šid 1928, umoran od teških uslova života, rada i loših kritika. U Šidu slika sremske pejzaže. Njegovu samostalnu izložbu u Beogradu kritičari su veoma pozitivno ocenili. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz. Tu nastaju značajne slike: „Luksemburški park“, „Crveni ćilim“, „Most na Seni“. Ova dela karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Šumanovićeva dela iz poznijeg perioda se odlikuju svetlim bojama, i lirskom atmosferom. Svoj stil, koji sam naziva kako znam i umem, prilagođava motivu. Bista Šumanovića u dvorištu Galerije u Šidu Po povratku u Šid, 1930, slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radi na ciklusu velikih platana „Šiđanke“, a kasnije na ciklusu „Beračice“, posvećenom berbi grožđa. Na izložbi u Beogradu septembra 1939. izložio je 401 platno.[8][9] Za vreme Drugog svetskog rata Šid ulazi u sastav Nezavisne Države Hrvatske i ćirilica je zabranjeno pismo, pa se Sava iz protesta ne potpisuje već samo označava godinu nastanka slike. Na Veliku Gospojinu, 28. avgusta 1942. godine[10], Savu su, zajedno sa još 150 Srba iz Šida, oko 6 sati ujutru, uhapsile ustaše i odvele u Hrvatsku Mitrovicu (ovaj naziv Sremska Mitrovica je nosila za vreme postojanja NDH). Svi oni su posle mučenja streljani, verovatno 30. avgusta[10], posle čega su sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. Njemu u čast ustanovljena je slikarska nagrada Sava Šumanović. Povodom 125 godina od rođenja objavljena je 2021. poštanska marka u Srbiji posvećena Savi Šumanoviću.[11] O Šumanovićevom životu snimljen je 2023. godine snimljen art-dokumentarni film „Svetlost i senke”. Film je osvojio osam nagrada, uključujući nekoliko nagrada za kratki dokumentarni film u Aziji.[12] Sačuvano je više njegovih pisama upućenih Rastku Petroviću.

Ottorino Pianigiani Vocabolario etimologico della lingua italiana EDIZIONI POLARIS 1991. tvrde korice 1559 str. kao NOVA nekorišćena potpisana Пиетро Отторино Пианигиани (Сијена, 4. март 1845 — Сетигнано, 7. октобар 1926), познатији као Оторино Пианигиани, био је судија за прекршаје, политичар и проучавалац италијанске лингвистике. Дипломирао је право на Универзитету у Сијени, а каријеру је наставио у правосуђу док није постао први председник Касационог суда у Фиренци. Краљ Виторио Емануеле ИИИ га је 6. октобра 1919. именовао за сенатора Краљевине Италије. Ипак, своју славу углавном дугује његовом раду као лексикографу у области етимологије, резултату културних интересовања гајених ван професионалне сфере; био је аутор етимолошког речника, по коме је и данас упамћен. Етимолошки речник италијанског језика Оторина Пианигианија објављен је у оригиналном издању 1907. године у два тома (Рим, Издавачка компанија Данте Алигхиери), а 1926. је уследила књига Додатака, исправки и варијација (Фиренца, Ариани); затим је поново објављен заједно са додацима у постхумном издању непромењеном у Милану од стране Сонзогна 1937. (и касније до 1946.). Од када се супротстављају професионални лингвисти (првенствено Карло Салвиони), Пианигианијев речник, иако исправан у једноставнијим етимолошким реконструкцијама које чине већину дела, недостаје са научно-методолошке тачке гледишта и поништен је грешкама у више сложене етимологије, за које представља маштовите реконструкције, због личне интуиције аутора [1] . Према речима лингвисте Волфганга Швајкарда, то „није обележило нарочито значајне помаке на научном нивоу“ и „тек од средине двадесетог века објављени су етимолошки речници који одговарају потребама модерне етимологије“ [2], односно италијански Етимолошки Речник Карла Батистија и Ђованија Алесија у 5 томова (Фиренца, Г. Барбера, 1950-57) [3] Али упркос критикама које га сматрају непоузданим и сада га каталогизују као „археолошки налаз“ [4], Пианигианијев речник не види опадање богатства: после деценија је прештампан неколико пута [5]; затим, пошто је ушао у јавно власништво више од 75 година након смрти свог аутора, дигитализован је [6] и стављен на располагање бесплатном онлајн приступу. Извођење радова

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Svetski klasik. Zlatna grana` opisuje primitivne metode obožavanja naših predaka, seksualne prakse, čudne rituale i festivale. Pobijajući popularnu misao da je primitivni život bio jednostavan, ovo monumentalno istraživanje pokazuje da je divlji čovek bio upleten u splet magije, tabua i sujeverja. Ovde je otkrivena evolucija čoveka od divljaštva do civilizacije, od modifikacije njegovih čudnih i često krvoločnih običaja do ulaska u trajne moralne, etičke i duhovne vrednosti. Sir James George Frazer OM FRS [1] FRSE FBA (1. januar 1854 – 7. maj 1941), bio je škotski socijalni antropolog poznat po izuzetnom uticaju na ranu fazu studija mitologije i komparativne religije.[2] Često ga se naziva jednim od očeva i osnivača moderne antropologije. Njegovo najpoznatije djelo The Golden Bough (1890) je detaljno opisalo sličnosti magijskih i religijskih vjerovanja širom svijeta. Frazer je tvrdio da su ljudska vjerovanja evoluirala kroz tri stadija: primitivnu magiju, religiju i modernu nauku. Djelomični opus Creation and Evolution in Primitive Cosmogenies, and Other Pieces (1935) The Fear of the Dead in Primitive Religion (1933–36) Condorcet on the Progress of the Human Mind (1933) Garnered Sheaves (1931) The Growth of Plato`s Ideal Theory (1930) Myths of the Origin of Fire (1930) Fasti, autor: Ovidije (prijevod i komentar), 5 tomova (1929) skraćena verzija (1931) revizija G. P. Goold (1989, isrp. 1996): ISBN 0-674-99279-2 Devil`s Advocate (1928) Man, God, and Immortality (1927) The Gorgon`s Head and other Literary Pieces (1927) The Worship of Nature (1926) (from 1923–25 Gifford Lectures,[3]) The Library, autor: Apolodor (prijevod i napomene), 2 toma (1921): ISBN 0-674-99135-4 (vol. 1); ISBN 0-674-99136-2 (vol. 2) Folk-lore in the Old Testament (1918) The Belief in Immortality and the Worship of the Dead, 3 volumes (1913–24) The Golden Bough, 3. uzdanje: 12 tomova (1906–15; 1936) 1922 skraćena verzija: ISBN 0-486-42492-8 Totemism and Exogamy (1910) Psyche`s Task (1909) The Golden Bough, 2. izdanje: 6 tomova (1900) Pausanias, and other Greek sketches (1900) Description of Greece, by Pausanias (prijevod i komentar) (1897-) 6 tomova. The Golden Bough: a Study in Magic and Religion, 1st edition (1890) Totemism (1887) Jan Harold Brunvard, American Folklore; An Encyclopedia, s.v. `Superstition` (p 692-697) Potku Zlatne grane čini mit o vladavini sveštenih kraljeva u šumi posvećenoj Dijani, na obali jezera Nemi, u albijskim brdima u Italiji. Da bi zauzeo mesto sveštenog kralja, kandidat je morao da sa vrha jednog drveta odlomi granu imele (``zlatnu granu``) i da ubije svog prethodnika. Zbog toga je Dijanin sveštenik živeo u stalnom strahu od sledećeg pretendenta na njegov položaj i sa isukanim mačem čuvao drvo na kome je bila kobna grana imele. Frejzer je sebi postavio zadatak da odgovori na dva pitanja: ``Najpre, zašto je Dijanin sveštenik sa obala Nemija, šumski kralj, morao da ubije svog prethodnika? Zatim, zašto je morao, pre no što će ga ubiti, da sa izvesnog drveta odlomi granu koju su stari poistovećivali sa Vergilijevom zlatnom granom?`` Da bi odgovorio na ova pitanja, Frejzer je napisao jednu od najvećih studija o magiji i religiji. Sir James George Frazer OM FRS [1] FRSE FBA (1. januar 1854 – 7. maj 1941), bio je škotski socijalni antropolog poznat po izuzetnom uticaju na ranu fazu studija mitologije i komparativne religije.[2] Često ga se naziva jednim od očeva i osnivača moderne antropologije. Njegovo najpoznatije djelo The Golden Bough (1890) je detaljno opisalo sličnosti magijskih i religijskih vjerovanja širom svijeta. Frazer je tvrdio da su ljudska vjerovanja evoluirala kroz tri stadija: primitivnu magiju, religiju i modernu nauku. Djelomični opus Creation and Evolution in Primitive Cosmogenies, and Other Pieces (1935) The Fear of the Dead in Primitive Religion (1933–36) Condorcet on the Progress of the Human Mind (1933) Garnered Sheaves (1931) The Growth of Plato`s Ideal Theory (1930) Myths of the Origin of Fire (1930) Fasti, autor: Ovidije (prijevod i komentar), 5 tomova (1929) skraćena verzija (1931) revizija G. P. Goold (1989, isrp. 1996): ISBN 0-674-99279-2 Devil`s Advocate (1928) Man, God, and Immortality (1927) The Gorgon`s Head and other Literary Pieces (1927) The Worship of Nature (1926) (from 1923–25 Gifford Lectures,[3]) The Library, autor: Apolodor (prijevod i napomene), 2 toma (1921): ISBN 0-674-99135-4 (vol. 1); ISBN 0-674-99136-2 (vol. 2) Folk-lore in the Old Testament (1918) The Belief in Immortality and the Worship of the Dead, 3 volumes (1913–24) The Golden Bough, 3. uzdanje: 12 tomova (1906–15; 1936) 1922 skraćena verzija: ISBN 0-486-42492-8 Totemism and Exogamy (1910) Psyche`s Task (1909) The Golden Bough, 2. izdanje: 6 tomova (1900) Pausanias, and other Greek sketches (1900) Description of Greece, by Pausanias (prijevod i komentar) (1897-) 6 tomova. The Golden Bough: a Study in Magic and Religion, 1st edition (1890) Totemism (1887) Jan Harold Brunvard, American Folklore; An Encyclopedia, s.v. `Superstition` (p 692-697)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice se drze na mrezicama, i tabak malo raskliman, sve ostalo uredno! 1942. Prvo izdanje! Ideološki rečnik španskog jezika nudi korisniku kompletan rečnik od više od 80.000 reči. Ali pored toga, ovaj rečnik se bavi time kako se misao pretvara u jezik, posebno se fokusirajući na značenja reči i jezičkih izraza. Dakle, azbučni deo koji sadrži definicije povezuje se sa druge dve: opštim, kojim se uspostavlja klasifikacija reči u tabelama i kategorijama, i drugim analognim delom, koji raspoređuje pojmove u grupe u kojima su povezani sa sinonimima, antonimima, i srodni pojmovi.i druge reči iz njegove leksičke porodice. Julio Casares Sánchez (Granada, 26. rujna 1877. - Madrid, 1. srpnja 1964.) bio je filolog, leksikograf, leksikolog, diplomat, violinist, španjolski prevoditelj i književni kritičar, član Kraljevske španjolske akademije i autor Rječnika ideoloških španjolski jezik.2​ Biografija Kršten u župi San Gil i Santa Ana u Granadi, gradu u kojemu je studirao. Kao violinist istaknuo se vrlo mlad, sudjelujući na koncertu u Teatru Principal sa samo devet godina. Nastavio je svoju violinsku karijeru u Madridu kod profesora Joséa del Hierra sve dok se 1896. nije pridružio Orkestru Teatro Real, instituciji koju je napustio kako bi nastavio diplomatsku karijeru. Dobio je mjesto, natječajnim ispitom, u Ministarstvu drž. Stacioniran u Parizu, naučio je japanski na Visokoj školi orijentalnih jezika; Dvije godine kasnije nastanio se u Japanu, gdje je završio studij. U mjesecu kolovozu poslan je od strane Državnog ministarstva u diplomatsko predstavništvo u Tokiju, spajajući svoj diplomatski rad s glazbenim aktivnostima (violinistički koncert u Singapuru i rad na japanskoj violinskoj glazbi). Tijekom svog boravka preko punomoćnika se oženio s Mariom Koehler Lucas, koju je upoznao tijekom studija na Konzervatoriju u Madridu, gdje je studirao klavir u kojem je stekao titulu s kvalifikacijom “virtuoznosti”. Julio, María Luisa, Cristian, Pelayo i Lorenzo će se roditi iz ovog braka. Godinama je radio u prevoditeljskom uredu, zbog poznavanja francuskog, njemačkog i drugih slavenskih jezika. Postoje dokazi da se koristio na osamnaest jezika.2​ Svoju katedru na Kraljevskoj španjolskoj akademiji preuzeo je 8. svibnja 1921. s govorom pod naslovom Novi koncept jezičnog rječnika, na koji je odgovorio Antonio Maura y Montaner. U toj je ustanovi obnašao i petnaestu dužnost trajnoga tajnika, na koju je izabran 7. prosinca 1939. i tu je ostao do svoje smrti.3​4​ 23. kolovoza 1934. predsjednik Republike (Niceto Alcalá-Zamora y Torres) imenovao ga je zamjenskim delegatom Španjolske na petnaestoj Skupštini Lige naroda u Ženevi. Nakon građanskog rata, 20. lipnja 1939., Izborni sud proglasio ga je `izravno primljenim u djelatnu službu` i učvrstio ga na mjestu glavnog prevoditelja Ureda za jezično tumačenje Ministarstva vanjskih poslova. Francisco Franco mu je dekretom iz 1944., a na prijedlog ministra vanjskih poslova Francisca Gómez-Jordane y Souse, dodijelio veliki križ Reda Isabel la Católica. Umirovljen je 10. listopada 1947. u zvanju počasnog glavnog prevoditelja jezičnog tumačenja.2 Predstavljao je Španjolsku kao poliglot u Ligi naroda iu španjolskom odjelu za kulturne odnose, postavši direktor časopisa Revue Pédagogique UN-a, sa sjedištem u Ženevi.3​ Kao književni kritičar može se navesti njegovo djelo Crítica profana (1914.), gdje je, među ostalim temama poput djela Ricarda Leóna i Romána y Azorína, osudio Valle-Inclánov plagijat. Surađivao je i u tisku popularnim člancima; Kao kuriozitet mogu se spomenuti njegove studije o japanskoj glazbi koje su objavljene u francuskom časopisu Anales de Alianza Cientifica.3​ Ideološkim rječnikom Glavni članak: Ideološki rječnik španjolskog jezika Ideološki rječnik španjolskog jezika najpriznatije je djelo Julija Casaresa, razvijano tijekom 25 godina kao minuciozno djelo klasifikacije i sustavnog popisa španjolskog leksikona i objavljeno prvi put 1942. Za razliku od konvencionalnih rječnika, rječnik ideološki omogućuje da dobijemo riječ iz njene definicije ili, drugim riječima, da dobijemo označitelj iz značenja. Nakon prvog izdanja, autor ga je temeljito revidirao u novom izdanju budući da su rukopis i njegova pedantna datoteka pretrpjeli određena oštećenja jer su ostali u tiskari tijekom Španjolskog građanskog rata. Dodao je i neologizme, tehnicizme i scijentizme.3 Procjenjuje se da je Julio Casares Ideološkim rječnikom sakupio leksikografsku tradiciju prethodnih pokušaja u tom smislu koje su započeli filolozi kao što su José Ruiz León i Eduardo Benot.

Osnove islamske filozofije 1-2 / Muhammed Taqi Misbah Yazdi Mostar 2013. Tvrd povez, 431 + 358 strana. Knjige su, bukvalno, kao nove. V6 Za razliku od uvriježenog i nametnutog mišljenja da je islamska filozofija nekad u davnoj prošlosti imala kratkotrajan zamah i da je okončala svoju filozofsku meditaciju smrću Ibn Rušda, na Zapadu poznatog kao Averroes (1198), filozofija u Perziji doživljava svoj novi procvat i intelektualni zamah, koji još uvijek jednako tako živi. Potvrda rečenog je i djelo koje je pred nama. S druge strane, ako osmotrimo filozofsku misao na Zapadu kroz stoljeća, naći ćemo mnoštvo filozofskih sistema koji se smjenjuju i opovrgavaju jedni druge, što je dovelo do pojave da su neki mislioci, suočeni s ovom činjenicom, zastali, izjavivši da — prije nego što se krene u propitivanje same filozofske misli — najprije treba preispitati oruđa spoznaje i procijeniti njihovu snagu i valjanost u činu spoznaje. To je dovelo do razvoja epistemologije. Našavši se pred ovim pitanjem, zapadna filozofija je u posljednje vrijeme mnogo više naučne pažnje posvetila epistemologiji nego islamski filozofi, koji nisu bili suočeni s nedoumicama oko navedenog. Naravno, i kod islamskih filozofa se u prošlosti mogu naći stavovi o epistemologiji, ali — iz razumljivih razloga — u ograničenom obliku. U novije vrijeme ovo pitanje i medu islamskim filozofima dobija na značaju. Tako i ovo djelo, prije pristupa ontologiji, razmatra pitanja epistemologije iz ugla islamskih filozofa, što predstavlja jednu od dobrih strana knjige o kojoj je riječ. Treba reći da je, nakon uvodnih rasprava u kojima se nudi kratak pregled filozofskih misli i definiranja filozofije i njezina odnosa s naučavanjem te epistemologije, ovo djelo koncipirano prema tradicionalnoj podjeli i viđenju filozofije unutar islamskoga svijeta. Prema toj podjeli i takvom viđenju, filozofija se dijeli na opći ili uvodni dio - gdje se razmatraju opća pitanja svake filozofije i koji je uvod za sljedeće poglavlje, i božansku filozofiju ili teozofiju (teologiju) gdje se razmatraju pitanja u vezi s Bogom Uzvišenim, što i jeste krajnji cilj svakog filozofskog pregnuća. Iz sadržaja: Riječ urednika 1. DIO: UVODNE RASPRAVE 1. Kratak pregled toka filozofske misli do početka islamske epohe 2. Kratak pregled toka filozofske misli od srednjeg vijeka do osamnaestog stoljeća 3. Kratak pregled toka filozofske misli u poslednja dva stoljeća 4. Stručno značenje termina nauka i filozofija 5. Filozofija i nauke 6. Šta je filozofija 7. Položaj filozofije 8. Metoda istraživanja u filozofiji 9. Odnos između filozofije i naua 10. Nužnost filozofije 2. DIO: EPISTEMOLOGIJA 11. Uvod u epistemologiju 12. Samoočiglednost načela epistemologije 13. Vrste znanja 14. Stečeno znanje 15. Vrste univerzalnih pojmova 16. Empirizam 17. Uloga razuma i osjetila u predodžbama 18. Uloga razuma i osjetila u potvrdama 19. Vrijednos znanja 20. Vrednovanje etičkih i pravnih sudiva 3. DIO: ONTOLOGIJA 21. Uvod u ontologiju 22. Pojam egzistencije 23. Opredmećena zbilja 24. Egzistencija i štastvo 25. Presudbe o štastvu 26. Uvod u fundamentalnost (počelnost) egzistencije 27. Fundamentalnost (počelnost) egzistencije 28. Jedinstvo i mnoštvo 29. Jedinstvo i mnoštvo u opredmećenoj egzistenciji 30. Razine egzistencije 4.DIO: UZROČNOST 31. Uzrok i posljedica 32. Načelo uzročnosti 33. Uzročna veza 34. Uzročne veze među materijalnim stvarima 35. Ovisnost posljedice o uzroku 36. Veze uzroka i posljedice 37. Presude o uzroku i posljedici 38. Djelotvorni uzrok 39. Krajnji uzrok 40. Svrhovitost kosmosa 5. DIO: MATERIJALNO I NEMATERIJALNO 41. Materijalno i nematerijalno 42. Šta je prostor? 43. Šta je vrijeme? 44. Vrste supstanci 45. Nastavak rasprave o vrstama supstanci 46. Materija i forma 47. Akcidenti 48. Kvalitet 49. Zbilja znanja 50. Ujedinjenje znalca i znanog 6. DIO: NEPROMJENJIVO I PROMJENJIVO 51. Nepromjenjivo i promjenjivo 52. Potencijalno i aktuelno 53. Nastavak rasprave o potencijalnom i aktuelnom 54. Nastajanje i propadanje 55. Kretanje 56. Osobine kretanja 57. Diobe kretanja 58. Kretanje u akcidentima 59. Kretanje u supstanci 60. Nastavak rasprave o supstancijalnom kretanju 7.DIO: TEOLOGIJA 61. Način spoznaje boga 62. Dokazivanje nužnog bića 63. Tevhid 64. Jedinstvo u radnjama 65. Božiji atributi 66. Bitski atributi 67. Djelatni atributi 68. Svrha stvaranja 69. Božija odluka i odredba 70. Dobro i zlo u kosmosu Perzijsko - bosanski rječnik stručnih pojmova iz filozofije O autoru

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! KNJIGA 1. Izdavač:Buybook Broj strana:180 ...Slijedeći duhovni put toka godine, Prokofjev istražuje ezoternu stvarnost sedam kršćanskih svetkovina: Miholja, Božića, Epifanije, Uskrsa, Uznesenja, Duhova i Ivanja. Bazirajući svoja istraživanja na radu Rudolfa Steinera, velikog posvećenika XX. stoljeća, on nam pokazuje da su ove svetkovine duhovne činjenice koje postoje neovisno od religijskih tradicija i kulturnih običaja. Povezanost sa ovim svetkovinama u ezoternom smislu otvara put posvećenja, omogućavajući čovjeku da doživi, u najvišem smislu, biće Zemlje - Krista. Ozbiljno studijsko putovanje kroz četiri dijela ove knjige vodi čitaoca ka iskustvu suvremenog kršćansko-rozenkrojcerskog puta spoznaje koji jest antropozofija... KNJIGA 2. Broj strana:163 Tok godine kao put posvećenja koji vodi do doživljaja Hristovog bića - Dio 2: ezoterna studija o hrišćanskim svetkovinama Drugi dio ove knjige sadrži poglavlja: Od Epifanije od Uskrsa; Put od Adventa do Uskrsa pomoću sedam misterijskih vrlina; Misterij Uskrsa. Uvodni tekst E. Paleša je o arhanđelu Gabrielu. KNJIGA 3. Broj strana:149 Tok godine kao put posvećenja koji vodi do doživljaja Hristovog bića - Dio 3: ezoterna studija o hrišćanskim svetkovinama Treći dio knjige sadrži poglavlja: Misterij Uznesenja, Misterij Duhova, Uskrs, Uznesenje i Duhovi, Ivanjdan, Put Hrista i Mihaela u toku godine.

Polovni časopisi, izuzetno očuvani, kao novi. Izdavač: De Agostini Hellas - Atina, 2009. god. Broširan povez, 29,5 cm. 1290 str. Kunstdruk, ilustrovano Časopis 100 ličnosti se bavi najvažnijim istorijskim ličnostima koje su svojom značajnom ulogom obeležile svetsku istoriju, aktivnim učešćem u oblasti nauke, umetnosti, religije, politike, rata, filozofije, industrije. Novo DeAgostini partwork izdanje, 100 ličnosti – ljudi koji su promenili svet. Iz vrednih informacija i retkih fotografija saznaćete detalje iz života ovih ličnosti. Moći ćete da čitate o njihovom detinjstvu, usponima i padovima, kao i o najvažnijim događajima koji predstavljaju vrhunac njihovog razvoja. Za sve zaljubljenike u dostignuća iz prošlih vremena, časopis 100 ličnosti u svakom broju donosi priču o životu i delu, o vremenu u kojem su živeli najpoznatiji ljudi na svetu – Ajnštajn, Šekspir, Mocart, Galileo, Gandi i mnogi drugi. 1. Albert Ajnštajn 2. Galileo Galilej 3. Volfgang Amadeus Mocart 4. Leonardo da Vinči 5. Sigmund Frojd 6. Aleksandar Veliki 7. Vilijam Šekspir 8. Čarli Čaplin 9. Arhimed 10. Mahatma Gandi 11. Čarls Darvin 12. Ernesto Če Gevara 19. Jurij Gagarin 21. Adolf Hitler 22. Edison 23. Julije Cezar 24. Lav Tolstoj 27. Braća Grim 28. Hičkok 29. Al Kapone 30. Martin Luter King 34. Gaudi 36. Kristofer Kolumbo 37. Benito Musolini 38. Pablo Pikaso 39. Alred Nobel 41. Akira Kurosava 42. Petar Veliki 43. Ernest Hemingvej 44. Marija Kiri 45. Nikita Hruščov 48. Dž. R. R. Tolkin 49. Karl Marks 50. Betoven 51. Soićiro Honda 52. Konfučije 53. Josif Staljin 57. Roald Amundsen 58. Džingis Kan 60. Abraham Linkoln 61. Artur Konan Dojl 62. Martin Luter 64. T. E. Lorens

Spoljasnjost kao na fotograijama unutrasnjost u dobrom i urednom stanju! Zastitni omotac malo pohaban nista strasno! od XII do kraja XVIII veka Muzej primenjene umetnosti 1969 453 strane : ilustrovano Proučavanje nakita kod Srba srednji vek Radionice i vrednost srpskog nakita u srednjem veku ... XII XIII XIX XV vek kraj starog srpskog nakita ilustracije Bojana Radojković (1924—2006) istoričarka umetnosti, kustos Odseka za metal i nakit i dugogodišnja direktorka Muzeja primenjene umetnosti u Beogradu. Biografija Bojana Radojković bila je prvi kustos novoosnovanog Muzeja primenjene umetnosti 1950. godine, u vreme kada su činjeni pionirski poduhvati na sakupljanju dela jugoslovenske i inostrane primenjene umetnosti i nalaženju prostora za njihovo izlaganje i smeštaj. Samo godinu dana kasnije 1951. otkupljena je kolekcija Ljubomira Ivanovića, u kojoj su se svojom vrednošću isticali umetnički predmeti od metala, nastali u periodu od XII do XIX veka.[1] Može se smatrati da su upravo oni odredili profesionalni put i oblast stručnog i naučnog istraživanja kustosa Bojane Radojković. Na njenu inicijativu osnovan je Sektor za istorijsko-stilski razvoj umetničke obrade metala u okviru koga je bila autor i organizator više izložbi i pratećih publikacija.[2] Neke od njih gostovale su u evropskim muzejima čime su na najbolji način predstavile kolekcije Muzeja primenjene umetnosti, kulturno i umetničko nasleđe Balkana i Evrope. Posvećenim proučavanjem predmeta primenjene umetnosti, posebno zlatarstva, kao i publikovanjem građe iz ove oblasti Bojana Radojković je zasluženo stekla status eminentnog stručnjaka za srpsku srednjovekovnu umetnost, kao i pionira u proučavanju primenjene umetnosti u tadašnjoj Jugoslaviji. Izložbe i publikacije Izložba Umetnička obrada metala naroda Jugoslavije kroz vekove u saradnji sa dr Ivanom Bahom 1956. godine predstavlja prvu tematsku izložbu iz ove oblasti u regionu. Nakon odbrane doktorske disertacije o srpskom zlatarstvu 1966. godine štampana je monografija Srpsko zlatarstvo XVI i XVII veka, koja je do danas ostala najkompletnija publikacija iz te oblasti. Druge značajne publikacije su Nakit kod Srba od kraja XII do kraja XVIII veka iz 1969, Sitna plastika u staroj srpskoj umetnosti iz 1976. i Srpsko zlatarstvo iz 1981. godine, katalog izložbe. Brojne pojedinačne studije, koje su u velikoj meri osvetlile poznavanje istorije srpske srednjovekovne umetnosti, svedoče o njenom obimnom stručnom, istraživačkom i naučnom radu, dugom više od četrdeset godina.[2] Ostale aktivnosti Bojana Radojković bila je jedan od urednika Zbornika Muzeja primenjene umetnosti od 1955. kada je objavljen prvi broj do 2005. godine, kada je pokrenuta nova serija. Bila je direktor Muzeja, a muzejski savetnik je ostala i nakon odlaska u penziju. Muzej primenjene umetnosti je 2005. godine Bojani Radojković posvetio publikaciju Almanah nakita.