B Vongar-Bilma Ilustrovano Prevod i pogovor Moma Dimić Centar za kulturu,Aranđelovac,2005 100 strana 22x15,5 cm Tvrd povez sa omotom

Informacije SKU 9788610045345 Kategorije BELETRISTIKA, TRILERI, SAJAM 2023 Težina 0.41 kg Proizvođač Vulkan izdavaštvo Povez knjige Mek Broj strana 288 Pismo latinica Godina izdanja 2022 Izdavač VULKAN IZDAVAŠTVO Format 145x205x18 mm Tagovi Vulkan izdavaštvo tajanstveni gost b. p. volter b. p. volter

Ann B. Ross - Miss Julia Zagreb 2004, dobro ocuvana

NOJEVA BARKA Miodrag B. Protić Pogled s kraja veka (1900-1965) 1992 skz tvrd povez stanje vrlo dobro, označeni pasusi na marginama.

Veoma dobro očuvana Hrišćanska misao Beograd 2005. 196 strana

Novo, nečitano, nema posvete. Kineski san - Miloš B. Tomaš Godina izdanja: 2017 Broj strana: 284 „Za razliku od prethodnog romana, Endemske vrste, u kojem je priču smestio u istorijsko vreme, mladi beogradski pisac velikog talenta i čudnovate mašte, Miloš B. Tomaš, u najnovijem romanu Kineski san produbljeno i vrlo originalno slika današnje vreme, svoju stvarnost koja je u isto vreme opšta, svetska stvarnost. Kako naslov romana upućuje, Kina ima povlašćeno mesto u ovom pripovedanju, a da li je to realistički prikaz tamošnjeg života ili je sve samo alegorija domaće realnosti, odgonetaće se tokom pripovedanja.Tomašev roman pisan je kao političko-sociološki krimi roman razgranat iz romana obrazovanja (bildungs romana) koji mu je u osnovi. Njegov junak je tinejdžer koji, živeći u siromaštvu, u rudarskom gradiću u dalekoj kineskoj provinciji, svoja prva životna i poslovna iskustva stiče krađom i preprodajom uglja u organizaciji lokalnih kriminalaca. Pojam kineskog sna, koji je postavljen kao paradigma svekolike težnje aniti-zapadnog dela zemaljske kugle da ostvari ideal srećnog života po modelu ove, civilizacijski superiorne, države i kulture, i kao antipod već uveliko kompromitovanom „američkom snu“, u slučaju glavnog junaka istovremeno je pogon koji usmerava njegov dalji život i autoironijska opomena koja destabilizuje dostignuto samopoštovanje i svaku veru u napredak. Deng Sjaoping je činjenicom svog rođenja postao izraz i rezultat počinenog krivičnog dela. Ilegalno rođenje usled zakona o zabrani rađanja više od jednog deteta, uslovilo je poseban, ambivalentan odnos junaka prema svom životu – kao prema nečem izuzetno vrednom i kao prema nečem, u društvenom smislu, nepoželjnom i sasvim bezvrednom.Ulazak u poslovni svet, prelazak iz jedne u drugu, konkurentsku kompaniju, napredak od mukotrpnog, ropskog fabričkog posla do visoke menadžerske pozicije, prikazuju razvoj samog junaka, njegovu spospobnost da „trguje“ svojim znanjima i sposobnostima, a istovremeno pokazuje prodor globalističkih, korporacijskih, pipaka na Daleki Istok i nametanje kapitalističkog stanja svesti i zakona postojanja u ovim delovima sveta kojima kapitalitam nije nikada bio imanentan.Specifičnost Istoka Tomaš u ovom romanu predstavlja pripovednim tokom o drevnoj kineskoj sekti Falung Gong i njenom povremenom uviranju pod zemlju i ponovnom izviranju u nepravilnim vremenskim periodima tokom viševekovnog trajanja. Uvođenje glavnog junaka u ovaj red upućuje na njegovu izuzetnost i potvrđuje njegovo utemeljenje u kineskoj tradiciji. Zato odlazak na poslovno putovanje ili poslovnu misiju, na drugi kraj sveta, u Beograd u Srbiji, predstavlja susret sa drugim.Svet koji Deng Sjaoping zatiče u Beogradu i jeste i nije drugačiji od onog koji je ostavio u otadžbini. Ono što on,međutim, treba da nauči jeste da je put novca jedinstven svuda u svetu i da je, po pravilu, obojen krvlju. U početku bezazleni sukobi i tržišna kompeticija između „novobeogradskih“ Kineza i „subotičkih“, otvoriće junaku vrata čitavog složenog kriminalnog bezdana, koji je kontrolisan uporedo iz evropskih država i njegove otadžbine. Povezanost srpske političke elite sa organizacijom Falung Gong, u Tomaševoj viziji, pored toga što daje jedan pomalo komičan pogled na pretenzije ka izuzeznosti lokalnih vođa, objašnjava imunitet neutralnosti koji ovako nebitne države uspevaju da zadrže u svetskim razmerama.Istraživanja koja je autor sproveo kako o mehanizmu kineskog poslovanja u ovom delu Evrope tako i o obeležjima i uticaju sekte Falung Gong, mogu se u jednoj meri razumeti kao dokumentarni sloj ovog romana. U svojoj suštini, predložak o Falung Gongu je poetična vizijia prečišćavanja svetskog zla i njegovo, gotovo alhemijsko, preoblikovanje u nešto, ako ne dobro, onda drugo.Iako je glavnog junaka svog romana vrlo temeljno i vrlo uverljivo prikazao kao mladog Kineza koji na putu do uspeha prolazi uzbudljive i opasne poduhvate dovodeći sosptveni život u pitanje, Tomaš nam sve vreme nudi mogućnost da se sa njegovim Dengom identifikujemo, i razumemo ga kao jednog od nas – mladog čoveka koji teži tome da bude ispravan i srećan, u svetu koji je sve suprotno od toga.“Nataša Anđelković

Nikola B. Šaranović - Mam i pomama , izdanje Obod . Odlično očuvana, posveta autora

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Denys James Watkins-Pitchford MBE (25. srpnja 1905. - 8. rujna 1990.) bio je britanski prirodoslovac, ilustrator, učitelj umjetnosti i dječji pisac pod pseudonimom `BB`. Dobitnik je Carnegiejeve medalje 1942. za britanske dječje knjige.[1] Rani život Denys Watkins-Pitchford rođen je u Lamportu, Northamptonshire, kao drugi sin vlč. Walter Watkins-Pitchford i njegova supruga Edith. Njegov stariji brat, Engel, umro je u dobi od trinaest godina. Sam Denys je kao dijete smatran osjetljivim i zbog toga se školovao kod kuće, dok je njegov mlađi blizanac, Roger, poslan u školu. Mnogo je vremena provodio sam, lutajući poljima, i razvio je ljubav prema prirodi, što je utjecalo na njegovo pisanje. Uživao je u streljaštvu, pecanju i crtanju; sve su te stvari uvelike utjecale na njegovo pisanje. U dobi od petnaest godina napustio je dom i otišao studirati na Northampton School of Art. Osvojio je nekoliko nagrada dok je bio tamo, ali ga je ljutio suhoparan, akademski pristup i čeznuo je za tim da može crtati iz života.[2] Dok je bio na Umjetničkoj školi Northampton, Watkins-Pitchford je dobio stipendiju za putovanje u Pariz. Kasnije je rekao da se ne može sjetiti koliko je dugo proveo u Parizu, ali Quinn[3] sugerira da je to vjerojatno bilo oko tri mjeseca. Radio je u studiju na Montparnasseu i pohađao satove crtanja. Ne zna se gdje je točno studirao. U jesen 1924. upisao se na Royal College of Art u Londonu. Godine 1930. postao je asistent majstora umjetnosti u školi ragbija gdje je ostao sedamnaest godina. Dok je bio u školi ragbija, počeo je redovito surađivati u Shooting Timesu i započeo karijeru kao pisac i ilustrator. Pisao je pod pseudonimom `BB`, imenom temeljenim na veličini olovne sačme kojom je gađao guske, ali je zadržao korištenje svog pravog imena kao imena ilustratora u svim svojim knjigama. Kasnije je ilustrirao knjige drugih pisaca i prodavao vlastite slike lokalno.[2][3] Kasnije godine Watkins-Pitchford se oženio 1939. i dobio dvoje djece, Robin, koja je umrla u dobi od sedam godina od Brightove bolesti, i Angelu. Tragedija je drugi put ušla u njegov život 1974. godine, kada je njegovoj supruzi Cecily pozlilo nakon što je radila u vrtu dok je farmer prskao svoja polja s druge strane živice. Umrla je nekoliko tjedana kasnije. Do kasnih 1980-ih Watkins-Pitchford je trebao redovito liječenje dijalizom. Sveučilište Leicester mu je 1986. godine dodijelilo počasni magisterij, a 1990. postao je član Reda Britanskog Carstva (MBE). Iznenada je kolabirao u rujnu te godine i umro dok je bio pod anestezijom u operacijskoj sali.

Nečitano, praktično novo. Nema posvete. Hranom do lepote - Predrag B. Nenadić Godina izdanja: 2021 Broj strana: 168 Povez: Mek „Sopstvenu lepotu ćete doživeti na pravi način onda kada vaše samopouzdanje, podstaknuto zdravljem, znanjem, snagom volje i pozitivnim emocijama bude dominantno u odnosu na sve druge spoljne uticaje koji lepotu predstavljaju kao estradnu i komercijalnu, a ne kao estetsku i etičku vrednost.Lepo je samo ono što je u skladu sa duhovnom suštinom, vašim genetskim i kulturnim nasleđem, sa vašim obarzovanjem.Lepota može da postane vaš adut onda kada shvatite da ste duhovno ispunjeni, da volite ljude i život, da je emapatija vaš saveznik. Tada će vam ogledalo potvrditi da su prirodni oblik vašeg tela, vaša kosa, vaše lice, oči, nos, usne, uši, ono što ste oduvek želeli da imate.Kada pročitate ovu knjigu shvatićete koliko je važno šta i koliko jedete, te da je hrana ta koja odlučuje o vašem zdravlju, ali i o vašoj lepoti.`

Sentimentalna povest britanskog carstva B. Pekic BIGZ brosirani povez sa zastitnim omotom odlicno ocuvana knjiga ima posvetu REDJE izdanje Stolećima je Britanija živela do Evrope, ponekad i od nje. Stolećima je njen život zavisio od Evrope i Evropa od nje. Da vlastite interese zaštiti, došla je svojim intervencijama glave mnogim evropskim ambicijama, i ne verujem da sa sigurnošću smemo reći kako nije bila u pravu, ali kao da je sve vreme, u podozrenju i otporu prema Kontinentu kome je samo geografski pripadala, slutila opasnost koja će je jednom od nje snaći, opasnost što će u nekoliko krupnih i proždrljivih zalogaja progutati gotovo sve njene istorijske trijumfe. Borislav Pekić

Puno ime autora: BILJANA ŽIVKOVIĆ Memoari Radivoja Berbakova Izdavač: MIROSLAV, Beograd Biblioteka: SVEDOČANSTVA 108 str. : ilustr. ; 13 x 20 cm - Ćirilica / Mek povez

Lepo očuvana. Sifra adp12.6

Stranac za stolom. Večera koja se završava ubistvom. Zadivljujući triler sa preokretom koji oduzima dah, atmosferična priča o tajnama i lažima smeštena u raskošni svet bogatih londonskih porodica. Te noći, četiri osobe ušle su u trpezariju. Jedna nikada nije izašla. Metju: savršen muž. Tajtus: savršeni sin. Čarli: savršena iluzija. Rejčel: savršeni stranac. Čarli je nije želeo u čitalačkom klubu. Metju nije hteo da sluša. I tako se ono što je trebalo da bude samo jedna obična večera pretvara u pravi košmar. Tajtus je nepomičan od šoka, Metju leži na stolu u lokvi krvi, a Čarli ne skida pogled sa Rejčel, koja zove policiju dok joj je krvavi nož još u ruci…

protojerej Savo B. Jović - Hristov svetosavac Mihajlo Pupin , izdanje SPC . Posveta autora, knjiga je nova !!

Gordana B. OBRADOVIĆ BIO JEDNOM…STARI OBRENOVAC Izdavač: Napredak, Obrenovac, 2002. Meki povez Broj strana: 207 Format: 20 x14 cm

Stanje: Kao novo - Nekorišćšeno Naslov: Princeza i grbavac Autor: Božidar Damjanović Benedikt Izdavač: Lento Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 21cm Str: 196 _____ Posle raspada komunizma, narod male Moslavije odlučuje da ponovo uspostavi monarhiju. Poslednji kralj je za vreme Drugog svetskog rata pobegao s porodicom u Ameriku, gde mu se gubi svaki trag. Kada je Američka Tajna Služba pronašla u Njujorku njegovu preživelu unuku, agenti lojalista i opozicije žure tamo. Prvi da vrate izgubljenu princezu u zemlju, a oni drugi da je spreče „po svaku cenu“!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Stolećima je Britanija živela do Evrope, ponekad i od nje. Stolećima je njen život zavisio od Evrope i Evropa od nje. Da vlastite interese zaštiti, došla je svojim intervencijama glave mnogim evropskim ambicijama, i ne verujem da sa sigurnošću smemo reći kako nije bila u pravu, ali kao da je sve vreme, u podozrenju i otporu prema Kontinentu kome je samo geografski pripadala, slutila opasnost koja će je jednom od nje snaći, opasnost što će u nekoliko krupnih i proždrljivih zalogaja progutati gotovo sve njene istorijske trijumfe. Borislav Pekić Objedinjujući mnoge istorijske istine i zablude, Borislav Pekić, dugo godina azilant na britanskom ostrvu, stvorio je neobičnu, istorijski validnu i čitalački uzbudljivu i zanimljivu povest gordog Albiona – britanskog Ujedinjenog Kraljevstva. Sentimentalna povest Britanskog carstva, međutim, uzdiže se iznad „terora istorije“, ali i iznad književnih uopštavanja i fikcionalizacije, ironijskim otklonom prema inače pouzdanom istoriografskom pristupu građi. Na taj način je stvorio delo koje svedoči da je istorija „učiteljica života“ ali je opisao i njene dobre i loše đake. Nema ničega sentimentalnog u krvavim istorijskim epizodama, ali ima u sentimentu pisca koji zna da je dobra priča osnov za dobru knjigu, a ova povest je upravo to. Borislav V. Pekić (Podgorica, 4. februar 1930 — London, 2. jul 1992) bio je jedan od najznačajnijih srpskih književnika 20. veka,[1] romansijer, dramski pisac, filmski scenarista, akademik i jedan od trinaest intelektualaca koji su obnovili rad Demokratske stranke.[2] Dobitnik je NIN-ove nagrade za roman Hodočašće Arsenija Njegovana iz 1970. godine i niza drugih priznanja: Nagrada Sterijinog pozorja (1972); nagrada udruženja izdavača, (1977); Nagrada Radio-Zagreba, (1982); Godišnja nagrada Udruženja književnika Srbije za Sabrana dela (1985); Njegoševa nagrada, (1987); Nagrada Zadužbine Jakova Ignjatovića, 1991. Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom za doprinos u kulturnom stvaralaštvu. Nakon Pekićeve emigracije u London 1971, jugoslovenske vlasti su ga smatrale personom non grata i niz godina su osujećivali izdavanje njegovih dela u Jugoslaviji. Njegova najpoznatija dela su Zlatno runo, Besnilo, Odbrana i poslednji dani, Kako upokojiti vampira, Atlantida i Vreme čuda. Od 12. decembra 1985. bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Mladost i romani Rodio se u Podgorici 1930. Njegov otac, Vojislav D. Pekić, je u Kraljevini Jugoslaviji bio visoki državni činovnik, tako da su od Borislavovog rođenja do 1941. živeli u Starom i Novom Bečeju, Mrkonjić Gradu, Kninu i Cetinju.[1] Početkom Drugog svetskog rata, italijanske okupacione vlasti su ih proterale iz Cetinja za Srbiju.[1] Njegova porodica se nastanila u Bavaništu (južni Banat), a 1945. se odselila u Beograd.[1] Po preseljenju u Beograd 1945, obrazovanje je nastavio u Trećoj muškoj gimnaziji, gde je maturirao 1948.[1] Ubrzo posle toga je bio uhapšen: „ Bio sam član ilegalne studentsko-gimnazijske organizacije koja se zvala Savez demokratske omladine Jugoslavije. Uhapšen sam 7. novembra 1948, maja 1949. osuđen po Zakonu o krivičnim delima protiv naroda i države, na prvostepenom Okružnom sudu na 10 godina, a potom mi je na Vrhovnom sudu (Narodne Republike Srbije 26. juna 1949. godine) kazna povećana na 15 godina zatvora sa prisilnim radom i izvesnim brojem godina gubitka građanskih prava nakon izdržane kazne. Pomilovan sam 29. novembra 1953. godine. ” — Borislav Pekić[1] Kao pripadnik SDOJ-a je osuđen na petnaest godina robije sa prinudnim radom. Izdržavao je kaznu u KPD Sremska Mitrovica i KPD Niš. Pomilovan je posle pet godina 1953. godine. Za vreme tamnovanja začete su mnoge ideje koje je posle razvio u svojim glavnim romanima. Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu (1954—1958). Borislav i Ljiljana Pekić sa svojom kćerkom 1959. godine Godine 1958. oženio se inženjerkom arhitekture Ljiljanom Glišić, sestričinom dr Milana Stojadinovića, koji je bio predsednik vlade Jugoslavije (1935—1939) i ministar finansija. Godinu dana kasnije rodila im se ćerka Aleksandra. Godina 1959. je takođe godina kada je Pekić napisao svoj prvi od preko dvadeset originalnih filmskih scenarija za glavne filmske kuće u Jugoslaviji, među kojima i Dan četrnaesti, koji je predstavljao Jugoslaviju na Kanskom filmskom festivalu 1961. godine. Godinama je Pekić radio na nekolicini romana, a kada je prvi od njih, Vreme čuda (1965), štampan, privukao je pažnju velikog broja čitalaca, kao i književnih kritičara. Ovaj roman je 1976. izdat na engleskom od strane Harcourt Brace Jovanovic u Njujorku kao Time of Miracles (Vreme čuda). Preveden je na francuski 1986, na poljski 1986, rumunski 1987, italijanski 2004. i grčki 2007. Pekićev prvi roman jasno je ukazao na dve važne karakteristike njegovog rada, oštar antidogmatizam i konstantni skepticizam u pogledu mogućeg „progresa“ čovečanstva koji je dostignut u toku svoje istorije. U periodu između 1968. i 1969. Pekić je bio jedan od urednika „Književnih novina“. Njegov drugi roman je Hodočašće Arsenija Njegovana (1970), u kome je, pored ostalog, dao sliku studentskog protesta 1968. u Jugoslaviji. Iako se ideološki distancirao od ovog opozicionog pokreta, nova politička klima je dalje komplikovala njegov odnos sa vlašću, tako da je godinu dana bio bez pasoša. Roman je ipak dobio Ninovu nagradu kao najbolji jugoslovenski roman te godine. Engleski prevod pod naslovom Houses of Belgrade (Beogradske kuće) se objavio 1978. u izdavačkoj kući Harcourt Brace Jovanovic u Njujorku, a kasnije je bio preveden na poljski, češki i rumunski. Iseljenje i dalji rad Borislav Pekić kao zatvorenik, plakat za izložbu Nakon Pekićeve emigracije u London 1971, jugoslovenske vlasti su ga smatrale personom non grata i niz godina su osujećivali izdavanje njegovih dela u Jugoslaviji. Najzad se 1975. pojavilo Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana, koje je kasnije prevedeno na poljski 1980, mađarski 1982, češki 1985. i francuski 1992. Godine 1977. poslao je rukopis sotije Kako upokojiti vampira na književni konkurs Udruženih izdavača Jugoslavije, koji su prepoznali u njemu najbolje pristiglo delo i tako je knjiga štampana. Kasnije je prevedena na češki 1980, poljski 1985, italijanski 1992, a engleski prevod se pojavio 2005. Baziran delimično na Pekićevom sopstvenom iskustvu u zatvoru i istrazi, roman pokazuje metode, logiku i psihologiju modernog totalitarnog režima. Odbrana i poslednji dani (1977), saga-fantasmagorija prevedena je na poljski i mađarski 1982, na češki 1983, francuski 1989. i švedski 2003. Ova tri romana bazično se bave raznim vrstama i na raznim nivoima kolaboracije u Jugoslaviji za vreme Drugog svetskog rata. Posle više od dve decenije priprema, studija i proučavanja prvi tom Pekićeve sedmotomovne fantasmagorije Zlatno runo se 1978. godine pojavio pred čitaocima. Slede zatim i ostalih šest tomova tokom 1978—1986. godine. Tim delom se Pekić uvrstio u najznačajnije srpske književnike. Za ovu sagu Pekić je 1987. dobio Njegoševu nagradu, označujući ga kao jednog od vrhovnih savremenih proznih pisca u Jugoslaviji. Prema mišljenju žirija Televizije Srbije, taj roman je ušao u izbor deset najboljih romana, napisanih na srpskom jeziku u periodu od 1982. do 1992. godine. Zlatno runo je upoređivano od strane inostranih kritičara sa Džejms Džojsovim ″Uliksom″, po strukturi naracije klasičnog mita, sa Manovim ″Budenbrokovima″, po dugačkoj porodičnoj istoriji i evoluciji predratnog društva, kao i sa ″Kontrapunktom života″ Oldusa Hakslija, po unutrašnjoj tenziji koja prolazi kroz lavirint konfliktnih perspektiva. No ipak je Zlatno runo slavljeno kao jedinstveno. Jedna od očiglednih odlika je i ogroman obim i tematska kompleksnost. Zlatno runo opisuje lutanje generacija Njegovana i kroz njih istražuje istoriju Balkana. Prvi, drugi i treći tom izdat je na francuskom 2002, 2003. i 2004. godine. Osamdesetih je Pekić napisao nešto sasvim novo. Sakupljao je materijal za pisanje knjige o izgubljenom ostrvu Atlantidi, sa namerom da da jedno novo objašnjenje za korene, razvoj i propast naše civilizacije. I pored klasičnih izvora koji su inspirisali njegov antropološki interes, Pekić je odlučio da ocrta svoju novu viziju budućnosti i time izbegne restrikcije „istorijskog modela“ sa kojim je on nesumnjivo morao da se suoči u starim mitovima. Iz toga su proizišle tri knjige: žanr-roman Besnilo (1983), antropološki roman 1999 (1984) i epos Atlantida (1988).[3] Ove knjige su doživele veliki broj izdanja u Srbiji, a Besnilo je bio bestseler. Besnilo je prevedeno na španski 1988. i mađarski 1994, a Atlantida na češki 1989. Za Atlantidu je Pekić dobio „Goranovi nagradu“ 1988. Ovaj roman je 1983. izabran za najčitaniju knjigu domaćeg autora te godine i dobio je nagradu Beogradski pobednici. Pekićeva Odabrana dela u 12 tomova štampana su krajem 1984. a za njih je dobio Nagradu Udruženja književnika Srbije. Godine koje su pojeli skakavci, u tri toma, izdate su između 1987. i 1990. Dva odlomka prve knjige su prevedena na engleski i publikovana u književnim časopisima Velike Britanije. Ovo je Pekićeva autobiografsko-memoarska proza sa ocenom i objašnjenjem posleratnih dana, životom i proganjanjem buržoazije pod komunističkim režimom. Ove knjige nisu samo autobiografske u klasičnom smislu reči, pošto se Pekić bavi i opštim stanjem Jugoslavije posle Drugog svetskog rata, kao i drugim zemljama i njihovim penalnim sistemima. On slika zatvorski život kao jedinstvenu civilizaciju, a civilizaciju „slobode“ kao specijalan vid zatvora. Ova trilogija je izabrana kao najbolja memoarska proza i za nju je Pekić dobio Nagradu Miloš Crnjanski 1989. Gotske priče Novi Jerusalim štampane su 1989, za koje je Pekić je dobio Nagradu Majska rukovanja u Crnoj Gori 1990. za svoja literarna i kulturna dostignuća. Dve priče iz ove zbirke su publikovane na francuskom, engleskom i ukrajinskom u raznim antologijama. Priča Čovek koji je jeo smrt iz ove knjige bila je posebno prevedena u Francuskoj 2005. kao separatno izdanje. Na talasima radio-stanice France kulture je 21. septembra 2005. ovo Pekićevo delo predstavljeno kao knjiga dana, odnosno kao najbolja knjiga stranog pisca te godine. Film, pozorište i radio Borislav Pekić sa Mihizom 1982. godine Pekić se sedamdesetih izdvojio kao jedan od najboljih savremenih dramskih pisaca Srbije. Redovno je pisao radio-drame za Westdeutscher Rundfunk u Kelnu, kao i za Süddeutscher Rundfunk u Štutgartu. Od 27 drama koje su izvedene i/ili štampane u Srbiji, 17 su imale svoju premijeru u Nemačkoj. Mnoge su bile transformisane u pozorišne i/ili TV drame i dobijale su brojne nagrade. Šesnaest njih je štampano u njegovim Odabranim delima 1984. Njegova drama Generali ili Srodstvo po oružju (1969) se može naći u svakoj antologiji srpske savremene drame. Dobila je Nagradu Sterijinog pozorja za komediju godine 1972, kao i Nagradu Kneginja Milica pozorišta u Kruševcu 1991. Pekićevi pozorišni komadi su bili veoma popularni i hvaljeni, a najpoznatiji od njih Cincari ili Korešpodencija (1979), koja je bazirana na četvrtom tomu Zlatnog runa, igrala se 280 puta u Ateljeu 212 u Beogradu, u periodu od 23 godine. Dobio je prvu nagradu Radio Zagreba za dramu 186. Stepenik (1982), kao i prvu nagradu na festivalima u Ohridu i Varni za Kako zabavljati gospodina Martina (1990). Tokom svoje karijere Pekić je radio na mnogim filmovima, napisao je više od dvadeset originalnih scenarija i adaptirao neke od svojih romana za film. Film Vreme čuda je bio izabran da reprezentuje Jugoslaviju na Kanskom festivalu 1991,[4] gde je Goran Paskaljević dobio nagradu za režiju, a kasnije film je učestvovao na festivalima u Glazgovu, Moskvi, Montrealu i Vrnjačkoj Banji. Nagrada kritičara dodeljena je u San Sebastijanu 1990. Đavolji raj (1989) (That summer of white roses), rađen po sagi-fantasmagoriji Odbrana i poslednji dani, dobio je nagradu na filmskom festivalu u Tokiju 1989. i bio je selektovan iste godine da reprezentuje Jugoslaviju na festivalu u Monpeljeu (Francuska), Puli (Hrvatska), San Sebastijanu (Španija), Los Anđelesu i San Francisku (SAD). Kao honorarni komentator Jugoslovenskog odeljenja Svetske sekcije Bi-Bi-Sija u Londonu (1986—1991) Pekić je čitao svoja „Pisma iz Londona“ svake nedelje; ova Pisma su posle štampana u Jugoslaviji kao Pisma iz tuđine, Nova pisma iz tuđine i Poslednja pisma iz tuđine (1987—1991). Svaka knjiga je sadržavala pedeset pisama sa duhovitim i inovativnim zapažanjima o Engleskoj i engleskom narodu. Pisma su bila emitovana za jugoslovenske i srpske slušaoce, za koje je Pekić naročito uživao da napravi brojna i humoristična poređenja između engleske i naše vlasti, države, običaja i ljudi. Za ove knjige dobio je Nagradu Jaša Ignjatović u Mađarskoj 1991. Pekić je takođe na istom programu Bi-Bi-Sija imao seriju o istoriji Velike Britanije, koja je izdata posthumno sa naslovom Sentimentalna povest Britanskog carstva (1992). Za ovo delo je dobio Počasnu nagradu BIGZ-a, izdavača knjige. Delo je štampano nekoliko puta i imalo je velikog uspeha. Dela su mu prevedena na engleski, nemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački, albanski, grčki, švedski i ukrajinski. Kraj života i smrt Borislav Pekić na prvim masovnim demonstracijama protiv režima Slobodana Miloševića, 9. marta 1991. Godine 1989, zajedno sa još dvanaest intelektualaca obnovio je rad Demokratske stranke,[2] da bi sledeće, 1990. godine, postao član Glavnog odbora, kao i jedan od urednika obnovljenog opozicionog lista „Demokratija“. Godine 1991, bio je kandidat Demokratske stranke za narodnog poslanika u Skupštini Republike Srbije u beogradskoj opštini Rakovica, kada je pobedio njegov protivkandidat Vojislav Šešelj.[5] Pekić je bio potpredsednik Srpskog PEN centra od 1990. do 1992. godine i član engleskog PEN centra. Bio je dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti od 1985. godine, kao i član Krunskog saveta princa Aleksandra Karađorđevića 1992. godine. Aktivan, kako kao autor tako i kao javna ličnost, do poslednjeg dana, Pekić je umro od raka pluća u svom domu u Londonu, 2. jula 1992. godine u 63. godini života. Kremiran je u Londonu, a njegova urna se nalazi u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu,[6] zajedno sa drugim uvaženim ličnostima iz socijalnog, političkog i kulturnog reda građana. Posthumno, 1992, ga je Nj. K. V. prestolonaslednik Aleksandar odlikovao Kraljevskim ordenom dvoglavog belog orla prvog stepena, kao najvišeg odlikovanja dodeljenog od pretendenta Srbije na poziciju monarha...

Tvrd povez, ima potpis, malo pozutela, 5- Hudozestvennaja literatura Leningrad 1974

Stanje: Kao Novo - Nekorišćeno Naslov: Sat sudnjeg dana Autor: Božidar Damjanović Benedikt Izdavač: Lento Pismo: Latinica Povez: Tvrd Format: 21cm Str: 180 _____ Šta bi ste radili kada bi saznali da je sve ono u šta ste verovali bila laž. Može li jedan čovek zaustaviti otkucaje sata sudnjeg dana ili je potrebno nešto više...

Srpska književna zadruga 1979 god.,tvrd povez,format 21x17 cm,227 str.,ilustrovano. Odlično očuvana. Ima diskretne flekice na koricama. Bočno dole vidljiva mala fleka, samo spolja, unutra odlična. Nema pisanja. Arkadij, Boris

Piknik kraj puta - Arkadij Strugacki, B. Strugacki tvrd povez Korica zacepljena na rikni solidno ocuvano pecat biblioteke 227 strana nije podvlaceno iscepljen poslednji prazan list 44

Novo, nečitano, nema posvete. Kako da smršate - brzo i bezbedno - Predrag B. Nenadić Godina izdanja: 2021 Broj strana: 152 Povez: Mek Robovanje dijetama nije humani process i ne predstavlja ugodan život. Bilo koje da su, dijete pre svega nisu lake i one predstavljaju atak na jedno komforno metaboličko stanje vešeg organizma koje ste pogrešnim životnim navikama i svojom voljom stvorili.Da bi dijeta bila uspešna, te da bi je vaš organizam prihvatio, neophodno je da ona postane vaš način života u dužem vremenskom periodu.Uspeh je konačan onda kada punderostat u vašem organizmu memoriše novonastalo stanje telesne težine i resetuje se u skladu sa vašom idealnom telesnom težinom, jer će se organizam, svim raspoloživim instrumentima, tada truditi da tako stanje trajno zadrži.

Pogled s kraja veka 1900-1995 Srpska književna zadruga 1992-1996 1258 strana očuvanost 5

Knjiga je u odličnom stanju, samo što ima pečat na jednoj strani, kao što se vidi na slici. Finn and Layla: young and in love, their whole lives ahead of them. Driving back from a holiday in France one night, Finn pulls in to a service station, leaving Layla alone in the car. When he returns, minutes later, Layla has vanished, never to be seen again. That’s the story Finn tells the police. It’s the truth – but not the whole truth. Twelve years later, Finn has built a new life with Ellen, Layla’s sister, when he receives a phone call. Someone has seen Layla. But is it her – or someone pretending to be her? If it is her, what does she want? And what does she know about the night she disappeared?

Prva knjiga memoara govorila je o ranim godinama glumčevog života, detinjstvu i mladosti - opisuje njegov život od rodjenja, 1936. u Sarajevu, života na Kosovu, pa sve do 1955, odnosno do godine kad je primljen za člana drame Prištinskog pozorista. Druga knjiga govori o njegovoj uspešnoj glumačkoj karijeri u bivšoj Jugoslaviji i svetu, njegovom glumačkom razvoju i internacionalnoj karijeri i njegovom doživljaju raspada Jugoslavije.U nastavku memoara Bekim Fehmiu pisao je o vremenima kada je igrao čitav niz uloga koje su promenile istoriju naše kinematografije i ostavile zapažen trag i u svetskim umetničkim tokovima.On govori i o svojim prvim koracima u pozorištu u Prištini, u beogradskoj pozorišnoj akademiji, zatim o JDP-u, Ateljeu 212, Kino klubu Beograd, radu sa rediteljem Aleksandrom Petrovićem, o prvom ugovoru sa Dinom de Laurentisom (dobitnikom "Oskara" za životno delo), o filmu "Deps", u produkciji Branka Lustiga, koji je takođe dobio "Oskara" kao producent filma "Gladijator". Njegove uloge u "Specijalnom vaspitanju", "Skupljačima perja", "Odiseju", "Avanturistima", "Roju", "Putu", "Toplim godinama", "Dezerteru" ostale su upamćene kao glumačka remek-dela.