POMORSKE PRIPOVETKE AUTOR: B. ŽITKOV IZDAVAČ: PROSVETA, BEOGRAD GODINA IZDANJA: 1949. MEKE KORICE PISMO: ĆIRILICA BROJ STRANA: 150 STR. ILUSTROVANO STANJE KNJIGE DOBRO TROŠKOVE SLANJA SNOSI KUPAC LIČNO PREUZIMANJE MOGUĆE U CENTRU BEOGRADA K31G

Stanje ko na slici odlicno ocuvana 292 strane

Za neke modele fotoaparata i kamera! Tip: USB Priključak A: 1 x USB 2.0 A utikač Priključak B: 1 x USB 2.0 mini B utikač (4 pin) Dužina kabela: 1 m Boja: Crna

Tip: USB Priključak A: 1 x USB 2.0 A utikač Priključak B: 1 x USB 2.0 mini B utikač (4 pin) Dužina kabela: 1 m Boja: Crna Redak i specifican kabl koji se koristi za povezivanje racunara i starih modela fotoaparata, kamera i MP3/MP4 plejera!

IMA POSVETU BIVSOJ VLASNICI NA BELOJ PREDSTRANICI.. NA POCETKU KNJIGE PAR PASUSA PODVUCENO.. STRANICE SA SPOLJASNJE STRANE POZUTELE OD STAROSTI.. MLADOST, ZAGREB, 1988 257 STRANA

Naslov: Kafkin prijatelj i druge pripovetke Autor: Isak Baševis Singer Izdavač: Beograd : Srpska književna zadruga Godina izdanja: 1981, 332 str. ; 19 cm Povez: Tvrd Latinica Stanje 4 S8 Pogledajte ostale knjige,časopise i stripove u ponudi http://www.kupindo.com/Clan/bdenis/SpisakPredmeta http://www.limundo.com/Clan/bdenis/SpisakAukcija

Mek povez - 253 strane LAGUNA 2015 Korice sa vidljivim znacima korišćenja Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja B B

Radisav B. Cakić, DNEVNIK ANONIMNOG PISCA Beograd, 2008. 108 strana. Sem posvete autora na predlistu, lepo očuvana. s

Mek povez - 288 strana NEOPRESS BEOGRAD 2018 Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja Stanje kao na fotografijama B - A

Mek povez - 360 strana - 20 cm TANESI 2011 Korice sa vidljivim znacima koriscenja Unutrasnjost dobro ocuvana - bez pisanja i podvlacenja B 1 KK ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐

Miodrag Bulatović-NAJVEĆA TAJNA SVETA НАЈВЕЋА ТАЈНА СВЕТА Изабране приповетке МИОДРАГ БУЛАТОВИЋ СРПСКА КЊИЖЕВНА ЗАДРУГА Б е о г р а д 1 9 7 1 КОЛО 54 КЊИГА 432 Предговор МИОДРАГ ЂУРИЋ Knjiga u PERFEKTNOM stanju ➡️ ➡️ 07

ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ Tvrd povez - 180 strana LEYKAM INTERNATIONAL ZAGREB 2015 Korice sa vidljivim znacima korišćenja Unutrašnjost dobro očuvana - bez pisanja i podvlačenja B -3 ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐ ஜ۩۞۩ஜ⭐

Odlično očuvana knjiga, nema pisanja. ГОСТИ НАШЕГ НАРОДА Антологија ирске приче СРПСКА КЊИЖЕВНА ЗАДРУГА Б е о г р а д 2 О О 3 Dragana P. Masovic Izdavač: Srpska književna zadruga; 2003; ćirilica; 21 cm; 313 str.; 86-379-0851-9; U ovom izboru čitaoca očekuju i Džojs, Beket, Keri, Bojl, O Konor, Trevor, Fril, Montegju, ali i Edna O Brajen, Meri Morisi, Elizabet Bouin

Knjiga je dobro očuvana.Ima oznaku prethodnog vlasnika. ,,Devojčica neobične kose pršti od čudesnog dara Dejvida Fostera Volasa i njegovog izvanrednog i uznemirujućeg maštovitog preosmišljavanja stvarnosti. Od jezivo „stvarnog“, gotovo holografskog sećanja na Lindona B. Džeksona, preko voditelja prečesto prikazivanih kvizova i komičara iz večernjih emisija, do naslovne priče, gde se beskompromisni pankerski nihilizam susreće s Mladim republikancima, Volas pretvara neverovatno u pojmljivo, bizarno u normalno, apsurdno u urnebesno, a poznato u strano. „Vizionar, majstor, komičar... On je u drugom prostorno-vremenskom kontinuumu u odnosu na sve nas. Proklet da je.“ Zejdi Smit „Dejvid Foster Volas u potpunosti okreće priču naglavačke, a zbog njega pridevi `inventivan`, `jedinstven` i `originalan` zvuče istrošeno. On je žestok i dobar, a ovo su zaista kvalitetne priče.“ T. Koragesan Bojl``

VIKTOR PELJEVIN POSLEDNJE PESME POLITIČKIH PIGMEJA PINDOSTANA - P NA 5 Prevod - Natalija Nenezić Izdavač - Plato Books, Beograd; B&S, Beograd Godina - 2009 188 strana 20 cm Edicija - Biblioteka Savremena proza ISBN - 978-86-447-0474-4 978-86-6115-014-2 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Sala karijatida koje pevaju Hranjenje Kufuovog krokodila Nekropandur Fridmanov prostor Asasin `P5 je zbirka od pet priča, međusobno vrlo različitih, ali koje sagledane zajedno održavaju tipičan književni svet Viktora Peljevina. U jednoj priči čitalac se gorko smeje saznajući kako funkcioniše sprega organizovane prostitucije, biznisa i vlasti, u drugoj se suočava sa aktuelnim trendovima gej parada čiji učesnici postaju i policajci, u ostalim pričama Peljevin nas vraća u daleku prošlost, egipatsku mitologiju ili priče s Orijenta, u kojima se susreću Istok i Zapad, nauka, magija i religija, a u kojima se verovatno kriju istine o našem dobu.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Viktor Pelevin P5 Farewell Songs Of The Political Pygmies Of Pindostan

DAVID FOSTER WALLACE - GIRL WITH CURIOUS HAIR Izdavač Agora, 2014. Preveo: Igor Cvijanović Devojčica neobične kose pršti od čudesnog dara Dejvida Fostera Volasa i njegovog izvanrednog i uznemirujućeg maštovitog preosmišljavanja stvarnosti. Volas na početku upozorava da su priče u potpunosti plod mašte iako se u nekima javljaju imena javnih ličnosti (predsednik Lindon Džonson) ali u potpuno apstraktnom, izmaštanom kontekstu. Njegovoj sposobnosti da pusti mašti na volju i da to zvuči kao stvarnost divile su se mnoge njegove kolege i kritičari, pogotovo kada je sve to obojeno humorom tako da mogu da zabave i nasmeju čitaoca iako su teme ponekad veomna ozbiljne. Jednu od najpozitivnijih ocena za Volasove priče dao je kolega-pisac Koragesam Bojl koji je zapazio da “on u potpunosti okreće priču naglavačke a zbog njega pridevi ”inventivan”, ”jedinstven” i ”originalan” zvuče istrošeno. On je žestok, i dobar, a ovo su zaista kvalitetne priče”. Od jezivo „stvarnog“, gotovo holografskog sećanja na Lindona B. Džeksona, preko voditelja prečesto prikazivanih kvizova i komičara iz večernjih emisija, do naslovne priče, gde se beskompromisni pankerski nihilizam susreće s Mladim republikancima, Volas pretvara neverovatno u pojmljivo, bizarno u normalno, apsurdno u urnebesno, a poznato u strano. „Vizionar, majstor, komičar... On je u drugom prostorno-vremenskom kontinuumu u odnosu na sve nas. Proklet da je.“ Zejdi Smit „Dejvid Foster Volas u potpunosti okreće priču naglavačke, a zbog njega pridevi `inventivan`, `jedinstven` i `originalan` zvuče istrošeno. On je žestok i dobar, a ovo su zaista kvalitetne priče.“ T. Koragesan Bojl „Dinamičan pisac neobičnog talenta – Volas nas ponovo odvodi na skrivena, mitska mesta, strana, a opet čudno poznata. Uspeo je da povrati sjaj modernoj prozi.“ New York Times Book Rewiew „Ove priče govore nešto ozbiljno i iskreno o svetu u kojem mi ostali moramo da živimo.“ Washington Post Volas je za kratko vreme ostavio dubok trag u anglosaksonskoj književnosti. Osvojio je veći broj nagrada a Pulicerova mu je za dlaku izmakla 2012. za roman “Bledi kralj” jer se našao među troje finalista, ali se žiri odlučio da nagradu za roman ne dodeli. Njegov najpoznatiji roman “Beskrajna šala” (Infinite Jest) napisan 1996. našao se na spisku 100 najboljih romana 20 veka prema izboru časopisa “Tajm”.

Autor - osoba Singer, Isak Baševis Naslov Strasti i druge pripovijetke / Isak Baševis Singer ; [preveli Vinka i Ivo Šoljan] Vrsta građe kratka proza Jezik srpski Godina 1988 Izdanje 3. izd. Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Svjetlost, 1988 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 295 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Šoljan, Vinka = Šoljan, Vinka Šoljan, Ivo Verber, Natalija = Verber, Natalija Zbirka Biblioteka Feniks (Pl. sa omotom) Napomene Prevod dela: Passions and other stories / Isaac Bashevis Singer Tiraž 5000. Singerova strast pripovijedanja / Ivo Šoljan: str. 283-288. Objašnjenja i riječnik za knjigu J. B. Zingera Strasti / Natalija Verber: str. 289-293. IZ RECENZIJA Ono što ovim pričama daje izuzetnu emocionalnu snagu je faktualni ton i odsustvo sentimentalnosti, koji paradoksalno ili ne, postižu efekte koje iskalkulirana emocija nikada nije u stanju. Singer posjeduje jedinstven dar da pretoči velike događaje i stvari u male, gotovo nevažne epizode, koje zahvaljujući svojoj arhetipskoj jednostavnosti i bremenitosti pogađaju snažnije svoj cilj. Svakodnevni razgovor i ogovaranje malih i malo većih ljudi on pretvara u fascinantnu umjetnost. Svi Singerovi likovi u ovoj zbirci žrtve su ili apostoli neke strasti, strasti koja ih vodi ili do ekstaze postignuća i krajnje ljudske sreće ili do uništenja i samouništenja u beskrajnom kolu onih koji su opsjednuti dibukom – demonom. Odatle i karakteristični naslov zbirke. (Ivo Šoljan) „STRASTI“ su zbirka od dvadeset pripovjedaka i djelo zrelog pisca vrhunske kontrole nad svojim umijećem kazivanja. Singerov je svijet sužen, ali je u njemu obilje ljudi i detalja, koji mogu da udovolje i najžešćem ljubitelju pojedinosti, a u svoj svojoj jasnoći nudi se dovoljno ironije i dvosmislenosti da se može zadovoljiti i najozbiljniji kritičar. U ovim pripovijetkama, dakle vrve detalji, priroda živi punim životom, nižu se karakteri i događaji, a mudrost posvuda provejava. Singerov je humor opor, ovijen plastom tuge. Autor daje sliku ljudske frustriranosti i nesreće-iskonske patnje ne samo Jevreja, poljskih Jevreja, već svih ljudi. (Gordana Đurić) Isak Baševis Singer (hebr. יצחק באַשעוויס זינגער, Isaac Bashevis Singer, 14. jul 1904 — 24. jul 1991), jevrejski književnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1978. Rođen u Poljskoj, koja je tada bila deo Ruske Imperije, u gradiću Radziminu, 14. jula 1904. godine, u rabinskoj porodici, Isak Baševis Singer je jevrejsko obrazovanje stekao u verskoj školi svoga oca, i stekao status rabina. Tim poslom se nikada nije bavio, kao ni njegov stariji brat Izrael Ješua Singer, kasnije poznat pisac jidiša. Godine 1925. Singer na konkursu jednog varšavskog lista za priču osvaja prvu nagradu, potom, sve češće piše priče, novele i štampa ih po jidiš novinama i časopisima. Mada se oslanjao na tradiciju fantastike u domicilnoj književnosti, pisao je o savremenim likovima i njihovim problemima, ali je dugo izbegavao složenije socijalne konotacije. Singer, 1935. godine, pred nadirućim nacizmom, odlazi, za bratom, u SAD, u Njujork, gde nastavlja da piše umetničku prozu, radeći i za jidiš novine. Pavković ističe: „Svet realnosti i mašte, demona i ljudi se u njegovim prozama neodvojivo mešaju u dinamičnu i provokativnu literaturu, kakvu jidiš književnost do tada nije poznavala.” Delo mu je posvećeno Jevrejima istočne Evrope koji su živeli po getima i jevrejskim emigrantima u Americi. Izborom maternjeg jezika, dugo je bio osuđen na vrlo uzak krug čitalaca jidiša (na koji je i prevodio – Knuta Hamsuna, Remarka, „Čarobni breg” Tomasa Mana). Posle objavljivanja pripovetke „Gimpel Luda”, 1953. godine, u engleskom prevodu Sola Beloua, na velika vrata ulazi u svetsku književnost. Prevode ga sve više, već sredinom šezdesetih jedan je od najpopularnijih pisaca u Americi. Punu svetsku reputaciju stiče dobijanjem Nobelove nagrade, 1978. godine. Preminuo je 24. jula 1991. godine u Majamiju. Autor je niz zbirki priča, poput čuvene „Metuzalemova smrt i druge priče”, i slavnih romana, prevedenih i na srpski: „Mađioničar iz Lublina”, „Sotona u Goraju”, „Ludak”, „Neprijatelji”, „Rob”, „Senke na Hadsonu”... Autobigrafsko delo je „U sudnici mog oca”... MG136 (L)

Odlično očuvano! Autor - osoba Andrić, Ivo, 1892-1975 = Andrić, Ivo, 1892-1975 Naslov Kuća na osami / Ivo Andrić Vrsta građe kratka proza odrasli, opšte (lepa književnost) Jezik srpski Godina 1976 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1976 (Beograd : Kultura) Fizički opis 189 str., [1] list s autorovom slikom ; 19 cm Drugi autori - osoba Đoković, Milan, 1908-1993 = Đoković, Milan, 1908-1993 Đurić, Milorad, 1937-2013 = Đurić, Milorad, 1937-2013 (Plast.; varijanta poveza) Napomene Str. 177-180: Beleška o Ivi Andriću / Milan Đoković Str. 181-189: Ivo Andrić i Srpska književna zadruga / Milorad Đurić. Predmetne odrednice Andrić, Ivo, 1892-1975 -- Srpska književna zadruga U Matici rođenih crkve Svetog Ivana Krstitelja u Travniku, pod rednim brojem 70, stoji da je 9. oktobra 1892. godine rođen Ivan, sin Antuna Andrića, podvornika i Katarine Andrić, rođene Pejić. Budući veliki srpski pisac rodio se u Travniku sticajem okolnosti, dok mu je mati boravila u gostima kod rodbine. Andrićevi roditelji bili su Sarajlije: očeva porodica decenijama je bila vezana za ovaj grad u kojem se tradicionalno bavila kujundžijskim zanatom. Osim bavljenja istim poslom, članove roda Andrićevih vezivala je i zla kob tuberkuloze: mnogi piščevi preci, uključujući i sve njegove stričeve, podlegli su joj u mladosti, a sam Andrić bez oca je ostao kao dvogodišnji dečak. Suočavajući se sa besparicom, Katarina Andrić svoga jedinca daje na čuvanje muževljevoj sestri Ani i njenome mužu Ivanu Matkovšik u Višegrad. U gradu koji će, više nego ijedno drugo mesto, obeležiti njegovo stvaralaštvo, gledajući svakodnevno vitke stubove na Drini ćuprije, Andrić završava osnovnu školu, a potom se vraća majci u Sarajevo, gde 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju, najstariju bosansko-hercegovačku srednju školu. Za gimnazijskih dana, Andrić počinje da piše poeziju i 1911. godine u Bosanskoj vili objavljuje svoju prvu pesmu „U sumrak“. Kao gimnazijalac, Andrić je vatreni pobornik integralnog jugoslovenstva, pripadnik je naprednog nacionalističkog pokreta „Mlada Bosna“ i strastveni je borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije. sarajevoDobivši stipendiju hrvatskog kulturno-prosvetnog društva „Napredak“, Andrić oktobra meseca 1912. godine započinje studije na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog sveučilišta u Zagrebu. U gradu na Savi, on pomalo uči, pomalo posećuje salone, družeći se sa zagrebačkom inteligencijom od koje će na njega posebno veliki uticaj imati dvadeset godina stariji Matoš. Naredne godine prelazi u Beč gde sluša predavanja iz istorije, filosofije i književnosti. Bečka klima mu ne prija i on, hereditarno opterećen osetljivim plućima, često boluje od upala. Obraća se za pomoć svom gimnazijskom profesoru i dobrotvoru, Tugomiru Alaupoviću, i već sledeće godine prelazi na Filosofski fakultet Jagelonskog univerziteta u Krakovu. Intenzivno uči poljski jezik, upoznaje kulturu i sluša predavanja vrhunskih profesora. Sve vreme piše refleksivne pesme u prozi, a u junu mesecu 1914. godine Društvo hrvatskih književnika u Zagrebu objavljuje mu šest pesama u prozi u panorami Hrvatska mlada lirika. Na Vidovdan, 28. juna 1914. godine, na vest o sarajevskom atentatu i pogibiji Nadvojvode Franca Ferdinanda, Andrić pakuje svoje oskudne studentske kofere i napušta Krakov: zatomljeni instinkt bivšeg revolucionara goni ga u zemlju, na poprište istorije. Odmah po dolasku u Split, sredinom jula, austrijska policija hapsi ga i odvodi prvo u šibensku, a potom u mariborsku tamnicu u kojoj će, kao politički zatvorenik, ostati do marta 1915. godine. Među zidovima marburške tamnice, u mraku samice, „ponižen do skota“, Andrić intenzivno piše pesme u prozi. Po izlasku sa robije, Andrić biva bačen u konfinaciju u Ovčarevo i Zenicu gde ostaje sve do leta 1917. godine. Zbog ponovljene bolesti pluća, odmah odlazi na lečenje u Zagreb, u čuvenu Bolnicu Milosrdnih sestara, stecište hrvatske inteligencije koja se klonila učešća u ratu, na strani Austrije. Tu Andrić, zajedno sa konte Ivom Vojnovićem, dočekuje opštu amnestiju i aktivno se uključuje u pripreme prvog broja časopisa Književni jug. bolnica milosrdnih sestara 1918Istovremeno, pažljivo dovršava knjigu stihova u prozi koja će pod nazivom Ex Ponto biti objavljena u Zagrebu 1918. godine sa predgovorom Nika Bartulovića. U Zagrebu ga i zatiče slom Austrougarske monarhije, a potom i ujedinjenje i stvaranje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. U danima koji neposredno prethode formalnom ujedinjenju, Andrić u tekstu „Nezvani neka šute“ objavljenom u zagrebačkim Novostima, oštro odgovara na prve simptome nesloge u državi koja još nije ni stvorena i poziva na jedinstvo i razum. Nezadovoljan atmosferom u Zagrebu, Andrić ponovo moli pomoć dr Tugomira Alaupovića i već početkom oktobra 1919. godine počinje da radi kao činovnik u Ministarstvu vera u Beogradu. Sudeći prema pismima koja piše prijateljima, Beograd ga je srdačno prihvatio i on intenzivno učestvuje u književnom životu prestonice, družeći se sa Crnjanskim, Vinaverom, Pandurovićem, Sibetom Miličićem i drugim piscima koji se okupljaju oko kafane Moskva. Već početkom 1920. godine Andrić započinje svoju vrlo uspešnu diplomatsku karijeru postavljenjem u Poslanstvu pri Vatikanu. Te godine zagrebački izdavač Kugli objavljuje novu zbirku pesama u prozi Nemiri, a izdavač S. B Cvijanović iz Beograda štampa pripovetku „Put Alije Đerzeleza“. S jeseni 1921. godine Andrić je postavljen za činovnika u Generalni konzulat Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca u Bukureštu, iste godine započinje saradnju sa Srpskim književnim glasnikom objavljujući u broju 8 priču „Ćorkan i Švabica“. Godine 1922. premešten je na rad u Konzulat u Trstu. Tokom te godine štampa još dve pripovetke („Za logorovanja“ i „Žena od slonove kosti“), ciklus pesama „Šta sanjam i šta mi se događa“ i nekoliko književnih prikaza. Početkom 1923. godine on je vicekonzul u Gracu. Budući da nije završio fakultet, preti mu otkaz u Ministarstvu spoljnih poslova. Između mogućnosti da fakultet završi državnim ispitom ili odbranom doktorata, Andrić bira drugu mogućnost i u jesen 1923. godine upisuje se na Filosofski fakultet u Gracu. Tokom ove godine Andrić je objavio nekoliko pripovedaka od kojih se neke svrstavaju među njegova najznačajnija prozna ostvarenja: „Mustafa Madžar“, „Ljubav u kasabi“, „U musafirhani“ i „Dan u Rimu“. U junu mesecu 1924. godine u Gracu je odbranio doktorsku tezu Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine. Petnaestog septembra, pošto je odbranio doktorat, stiče pravo da se vrati u diplomatsku službu. Krajem godine prelazi u Beograd u Političko odelenje Ministarstva inostranih dela. Ove godine pojavljuje se Andrićeva prva zbirka priča u izdanju Srpske književne zadruge u koju, pored nekih već objavljenih u časopisima, ulaze i nove – „U zindanu“ i „Rzavski bregovi“. Na predlog Bogdana Popovića i Slobodana Jovanovića, godine 1926, Ivo Andrić biva primljen za člana Srpske akademije nauka i umetnosti, a iste godine u Srpskom književnom glasniku objavljuje pripovetke „Mara milosnica“ i „Čudo u Olovu“. Oktobra meseca biva postavljen za vicekonzula Generalnog konzulata Kraljevine Jugoslavije u Marseju. Sledeće godine, tri meseca provodi na radu u Generalnom konzulatu u Parizu: gotovo sve slobodno vreme u Parizu Andrić provodi u Nacionalnoj biblioteci i Arhivu Ministarstva inostranih poslova proučavajući istorijsku građu o Bosni s početka devetnaestog veka i čitajući korespondenciju Pjera Davida, francuskog konzula u Travniku. S proleća 1928. godine premešten je za vicekonzula u Poslanstvu u Madridu. Te godine objavljuje priče „Olujaci“, „Ispovijed“ i „Most na Žepi“.most na zepi Sredinom sledeće godine prelazi u Brisel, na mesto sekretara poslanstva, a u Srpskom književnom glasniku pojavljuje se njegov esej „Goja“. Već 1. januara 1930. godine u Ženevi počinje da radi kao sekretar stalne delegacije Kraljevine Jugoslavije pri Društvu naroda. Te godine objavljuje esej o Simonu Bolivaru, priču „Kod kazana“ i tekst „Učitelj Ljubomir“. U Beogradu sledeće godine izlazi i druga knjiga pripovedaka kod Srpske književne zadruge u kojoj se, pored priča ranije objavljenih u časopisima, prvi put u celini štampaju „Anikina vremena“, a u kalendaru-almanahu sarajevske Prosvjete pojavljuje se putopis „Portugal, zelena zemlja“. Godine 1932. Andrić objavljuje pripovetke „Smrt u Sinanovoj tekiji“, „Na lađi“ i zapis „Leteći nad morem“. U martu mesecu 1933. godine vraća se u Beograd kao savetnik u Ministarstvu inostranih poslova. Iako intenzivno piše, ove godine objavljuje samo pripovetku „Napast“ i nekoliko zapisa. Iste godine, 14. novembra pismom odgovara dr Mihovilu Kombolu i odbija da njegove pesme budu uvrštene u Antologiju novije hrvatske lirike: „...Ne bih nikada mogao učestvovati u jednoj publikaciji iz koje bi principijelno bili isključeni drugi naši meni bliski pesnici samo zato što su ili druge vere ili rođeni u drugoj pokrajini. To nije moje verovanje od juče nego od moje prve mladosti, a sad u zrelim godinama takva se osnovna vrednovanja ne menjaju“. Sledeće godine unapređen je za savetnika 4. grupe 2. stepena Ministarstva inostranih poslova. Postaje urednik Srpskog književnog glasnika i u njemu objavljuje pripovetke „Olujaci“, „Žeđ“ i prvi deo triptiha „Jelena, žena koje nema“. Postaje načelnik političkog odeljenja Ministarstva inostranih dela 1935. godine i stanuje u hotelu Ekscelzior. Štampa pripovetke „Bajron u Sintri“, „Deca“, esej „Razgovor s Gojom“ i jedan od svojih značajnijih književnoistorijskih tekstova - „Njegoš kao tragični junak kosovske misli“. Tokom sledeće godine Srpska književna zadruga štampa drugu knjigu Andrićevih pripovedaka koja, među onima koje su objavljivane u časopisima, sadrži još i priče „Mila i Prelac“ i „Svadba“. Andrićeva diplomatska karijera ide uzlaznom linijom i on u novembru mesecu 1937. godine biva imenovan za pomoćnika ministra inostranih poslova. Te godine dobija i visoka državna odlikovanja Poljske i Francuske: Orden velikog komandira obnovljene Poljske i Orden velikog oficira Legije časti. Iako okupiran diplomatskom službom, Andrić tokom ove godine objavljuje priče „Trup“ i „Likovi“, a iste godine u Beču, prikupljajući građu o konzulskim vremenima u Travniku, u Državnom arhivu proučava izveštaje austrijskih konzula u Travniku od 1808. do 1817. godine - Paula fon Mitesera i Jakoba fon Paulića. Početkom 1938. godine pojavljuje se prva monografija o Andriću iz pera dr Nikole Mirkovića. Diplomatska karijera Ive Andrića tokom 1939. godine doživljava vrhunac: prvog aprila izdato je saopštenje da je Ivo Andrić postavljen za opunomoćenog ministra i izvanrednog poslanika Kraljevine Jugoslavije u Berlinu. Andrić stiže u Berlin 12. aprila, a 19. aprila predaje akreditive kancelaru Rajha - Adolfu Hitleru. U jesen, pošto su Nemci okupirali Poljsku i mnoge naučnike i pisce odveli u logore, Andrić interveniše kod nemačkih vlasti da se zarobljeništva spasu mnogi od njih. Političari u Beogradu, međutim, ne računaju baš uvek na svoga poslanika, i mnoge kontakte sa nemačkim vlastima održavaju mimo Andrića. Pisac i u takvim okolnostima objavljuje: pripovetka „Čaša“ i zapisi „Staze“ i „Vino“ izlaze u Srpskom književnom glasniku tokom 1940. godine. U rano proleće 1941. godine Andrić nadležnima u Beogradu nudi ostavku: „...Danas mi u prvom redu službeni a zatim i lični mnogobrojni i imperativni razlozi nalažu da zamolim da budem ove dužnosti oslobođen i što pre povučen sa sadašnjeg položaja...“ Njegov predlog nije prihvaćen i 25. marta u Beču, kao zvanični predstavnik Jugoslavije prisustvuje potpisivanju Trojnog pakta. Dan posle bombardovanja Beograda, 7. aprila, Andrić sa osobljem Poslanstva napušta Berlin. Potom odbija ponudu nemačkih vlasti da ide u bezbedniju Švajcarsku, ali bez ostalih članova Ambasade i njjihovih porodica: bira povratak u okupirani Beograd. Novembra meseca biva penzionisan, ali odbija da prima penziju. Živi povučeno u Prizrenskoj ulici, kao podstanar kod advokata Brane Milenkovića. Odbija da potpiše Apel srpskom narodu kojim se osuđuje otpor okupatoru. Piše pismo Srpskoj književnoj zadruzi da za vreme dok „narod pati i strada“ ne objavljuje njegove pripovetke. U tišini svoje iznajmljene sobe, piše prvo Travničku hroniku, a krajem 1944. godine okončava i Na Drini ćupriju. Oba romana objaviće u Beogradu nekoliko meseci po završetku rata, a koncem 1945. godine u Sarajevu izlazi i roman Gospođica. Prve posleratne godine postaje predsednik Saveza književnika Jugoslavije i potpredsednik Društva za kulturnu saradnju sa Sovjetskim Savezom i većnik III zasedanja ZAVNOBIH-a. Tokom 1946. godine živi u Beogradu i Sarajevu, postaje redovan član SANU. Te godine, među ostalim, objavljuje pripovetke „Zlostavljanje“ i „Pismo iz 1920. godine“. Sledeće godine postaje član Prezidijuma Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine i objavljuje „Priču o vezirovom slonu“, nekoliko tekstova o Vuku Karadžiću i Njegošu, a tokom 1948. godine prvi put će biti štampana „Priča o kmetu Simanu“. Narednih nekoliko godina vrlo aktivno bavi se javnim poslovima, drži predavanja, govori na javnim skupovima, kao član različitih delegacija putuje u Sovjetski Savez, Bugarsku, Poljsku, Francusku, Kinu. Objavljuje uglavnom kraće tekstove, odlomke pripovedaka, priče „Bife Titanik“ (1950), „Znakovi“ (1951), „Na sunčanoj strani“, „Na obali“, „Pod Grabićem“, „Zeko“ (1952), „Aska i vuk“, „Nemirna godina“, „Lica“ (1953). Godine 1954. postaje član Komunističke partije Jugoslavije. Prvi potpisuje Novosadski dogovor o srpskohrvatskom književnom jeziku. Te godini štampa u Matici srpskoj Prokletu avliju , a pripovetka „Igra“ pojavljuje se 1956. godine. Godine 1958. u šezdeset šestoj godini, Ivo Andrić se venčava sa svojom dugogodišnjom ljubavlju - Milicom Babić, kostimografom Narodnog pozorišta iz Beograda, udovicom Nenada Jovanovića. Sa ženom se seli u svoj prvi stan - u Ulici Proleterskih brigada 2a. Te godine objavljuje pripovetke „Panorama“, „U zavadi sa svetom“ i jedini predgovor koji je ikada za neku knjigu napisao: uvodni tekst za knjigu Zuke Džumhura „Nekrolog jednoj čaršiji“. „Za epsku snagu“ kojom je „oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje“, Ivo Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu. Besedom „O priči i pričanju“ u kojoj je izložen njegov spisateljski vjeruju, 10. decembra 1961. godine zahvalio je na priznanju. Iako su do tada njegova dela prevođena na mnoge jezike, posle dodeljivanja nagrade počinje veliko interesovanje sveta za dela pisca sa Balkana i njegovi se romani i pripovetke štampaju na preko tridest jezika. Iako odbija mnoge pozive, tih godina Andrić boravi u Švedskoj, Švajcarskoj, Grčkoj, Egiptu. Celokupni iznos Nobelove nagrade poklonio je iz dva dela bibliotečkom fondu Bosne i Hercegovine. Uz to, veoma često učestvuje u akcijama pomoći bibliotekama i daje novac u humanitarne svrhe. Godine 1963. kod Udruženih izdavača (Prosveta, Mladost, Svjetlost i Državna založba Slovenije) izlaze prva Sabrana dela Ive Andrića u deset tomova. Naredne godine boravi u Poljskoj gde u Krakovu biva promovisan za počasnog doktora Jagelonskog univerziteta. Piše veoma malo, ali se njegove knjige neprekidno preštampavaju i u zemlji i inostranstvu. U martu mesecu 1968. godine Andrićeva žena Milica umire u porodičnoj kući u Herceg Novom. Sledećih nekoliko godina Andrić nastoji da svoje društvene aktivnosti svede na najmanju moguću meru, mnogo čita i malo piše. Zdravlje ga polako izdaje i on često boravi u bolnicama i banjama na lečenju. Trinaestog marta 1975. godine svet će napustiti jedan od najvećih stvaralaca na srpskom jeziku, pisac mitotvorne snage i mudri hroničar balkanskog karakazana. MG94