repariranje broda čamca sređivanje čamca radovi na obnovi plovila reparacija broda ,,, tvrd povez odlično očuvana na engleskom jeziku 145str velok

"Crno sunce" je epski fantastični roman koji nas uvodi u svet Tove, svet koji vlada odabrani krug Sunčevih sveštenika. U ovom svetu, zimski suncostaj nije samo vreme slavlja već i obnove, ali ove godine se poklapa sa retkim nebeskim događajem - pomračenjem Sunca koje se dešava prvi put posle četiri veka. Priča prati kapetana Xialu, koja dolazi iz naroda Teek, a njen brod kreće se ka Tovi sa jednim posebnim putnikom - tajanstvenim mladićem Serapiom. Serapio je odrastao u izgnanstvu, slep i pun ožiljaka, ali sa neobičnim sposobnostima, kao što je sposobnost da komunicira sa vranama. Njegova prisutnost izaziva čuđenje među mornarima na brodu, a niko ne može da nasluti kakva sudbina ga čeka. Ovaj roman je nadahnut civilizacijama pretkolumbovske Amerike, a njegova priča o nebeskim proročanstvima, političkim intriagama i zabranjenoj magiji najavljuje novo poglavlje u epskoj fantastici.

Radnja romana započinje brodolomom jednog zemaljskog svemirskog broda na misterioznu planetu Darkover...

Reč izdavača: ’’One koji poznaju Wolfea sigurno ne iznenađuje da je nedavno proglašen za jednog od tri najbolja pisca fantastike svih vremena (uz još J.R.R.Tolkina i Ursulu K. Le Guin). Oni pak koji ga jo ne poznaju, mogu odsad uživati u njegovom najnovijem majstorskom djelu, tetralogiji KNJIGA DUGOG SUNCA, koja je ujedno i prvo Wolfeovo djelo objavljeno na hrvatskom. Scena nove Wolfeove tetralogije je generacijski zvjezdani brod golemih dimenzija i iz nepojmljivo daleke budućnosti nakon smrti Sunca... svijet ispunjen čudima kakve samo Wolfe može smisliti i tako živo opisati, svijet čije pravo porijeklo je zakopano u legendama, a u vlasti je čudnih bogova i naseljeno vremenom izmijenjenom ljudskom rasom. Wolfeov svijet je čarobna mješavina žrtvi, uhoda, egzorcizma, androida, duhova, genetskog inženjeringa, bogova, robota, kiborga i čega sve još ne... živa scena jakih likova, upečatljivih prizora i širim smislom koji dugo ostaje zabrinjavajuće neobjašnjiv... sve dok se s njim potpuno ne stopimo. IZVORI objavljuju sve četiri knjige ciklusa KNJIGA DUGOG SUNCA.’’

Reč izdavača: ’’One koji poznaju Wolfea sigurno ne iznenađuje da je nedavno proglašen za jednog od tri najbolja pisca fantastike svih vremena (uz još J.R.R.Tolkina i Ursulu K. Le Guin). Oni pak koji ga još ne poznaju, mogu odsad uživati u njegovom najnovijem majstorskom djelu, tetralogiji KNJIGA DUGOG SUNCA, koja je ujedno i prvo Wolfeovo djelo objavljeno na hrvatskom. Scena nove Wolfeove tetralogije je generacijski zvjezdani brod golemih dimenzija i iz nepojmljivo daleke budućnosti nakon smrti Sunca... svijet ispunjen čudima kakve samo Wolfe može smisliti i tako živo opisati, svijet čije pravo porijeklo je zakopano u legendama, a u vlasti je čudnih bogova i naseljeno vremenom izmijenjenom ljudskom rasom. Wolfeov svijet je čarobna mješavina žrtvi, uhoda, egzorcizma, androida, duhova, genetskog inženjeringa, bogova, robota, kiborga i čega sve još ne... živa scena jakih likova, upečatljivih prizora i širim smislom koji dugo ostaje zabrinjavajuće neobjašnjiv... sve dok se s njim potpuno ne stopimo. IZVORI objavljuju sve četiri knjige ciklusa KNJIGA DUGOG SUNCA.’’

Reč izdavača: ’’One koji poznaju Wolfea sigurno ne iznenađuje da je nedavno proglašen za jednog od tri najbolja pisca fantastike svih vremena (uz još J.R.R.Tolkina i Ursulu K. Le Guin). Oni pak koji ga još ne poznaju, mogu odsad uživati u njegovom najnovijem majstorskom djelu, tetralogiji KNJIGA DUGOG SUNCA, koja je ujedno i prvo Wolfeovo djelo objavljeno na hrvatskom. Scena nove Wolfeove tetralogije je generacijski zvjezdani brod golemih dimenzija i iz nepojmljivo daleke budućnosti nakon smrti Sunca... svijet ispunjen čudima kakve samo Wolfe može smisliti i tako živo opisati, svijet čije pravo porijeklo je zakopano u legendama, a u vlasti je čudnih bogova i naseljeno vremenom izmijenjenom ljudskom rasom. Wolfeov svijet je čarobna mješavina žrtvi, uhoda, egzorcizma, androida, duhova, genetskog inženjeringa, bogova, robota, kiborga i čega sve još ne... živa scena jakih likova, upečatljivih prizora i širim smislom koji dugo ostaje zabrinjavajuće neobjašnjiv... sve dok se s njim potpuno ne stopimo. IZVORI objavljuju sve četiri knjige ciklusa KNJIGA DUGOG SUNCA.’’

Reč izdavača: ’’One koji poznaju Wolfea sigurno ne iznenađuje da je nedavno proglašen za jednog od tri najbolja pisca fantastike svih vremena (uz još J.R.R.Tolkina i Ursulu K. Le Guin). Oni pak koji ga još ne poznaju, mogu odsad uživati u njegovom najnovijem majstorskom djelu, tetralogiji KNJIGA DUGOG SUNCA, koja je ujedno i prvo Wolfeovo djelo objavljeno na hrvatskom. Scena nove Wolfeove tetralogije je generacijski zvjezdani brod golemih dimenzija i iz nepojmljivo daleke budućnosti nakon smrti Sunca... svijet ispunjen čudima kakve samo Wolfe može smisliti i tako živo opisati, svijet čije pravo porijeklo je zakopano u legendama, a u vlasti je čudnih bogova i naseljeno vremenom izmijenjenom ljudskom rasom. Wolfeov svijet je čarobna mješavina žrtvi, uhoda, egzorcizma, androida, duhova, genetskog inženjeringa, bogova, robota, kiborga i čega sve još ne... živa scena jakih likova, upečatljivih prizora i širim smislom koji dugo ostaje zabrinjavajuće neobjašnjiv... sve dok se s njim potpuno ne stopimo. IZVORI objavljuju sve četiri knjige ciklusa KNJIGA DUGOG SUNCA.’’

Odlomak: Za dvije prve pomorske velesile, Englesku i Njemačku, Jadransko more bilo je tijekom cijelog rata od sekundarnog značaja. Zbog zemljopisnih karakteristika, relativno velike dužine i male širine morskog bojišta na kojem nije bilo sukoba teških eskadri, protivnici su dali prednost akcijama manjih plovnih jedinica, sposobnima nanijeti protivniku velike štete uz male rizike za ljudstvo i ratni materijal. Najveće pojedinačne uspjehe postigle su upravo male jedinice, podmornice Središnjih sila i talijanski MAS-ovi na strani Antante. Unatoč velikom broju i relativno čestim krstarenjima Antantinih podmornica, rezultati su bili više nego skromni, posebice u odnosu na pretrpljene gubitke. Antanta je u borbenim akcijama na Jadranskom moru izgubila ukupno 11 podmornica (Jalea, Medusa, Giacinto Pullino, Nereide, W 4, Ballila, Bernoulli, Circe, Curie, Fresnel i Monge), jedna je potopljena zabunom (H 5), a dvije su se nasukale i nisu bile popravljene (Zoea i Galeleo Ferraris). Trojni savez izgubio je na Jadranu od djelovanja Antantinih podmornica jedan pomoćni ratni brod (SMS Pelagosa) i tri podmornice (UC 24, UB 52 i Ub. 20). Uzroci neuspjeha Antante u podmorničkom ratu na Jadranu višestruki su.

Odlomak: Od 15 velikih krstarica njemačke Carske ratne mornarice šest ih je pripadalo kategoriji većih krstarica zaštićenih oklopnom palubom, dok su ostalih devet bili oklopni krstaši. Poslije dva prototipa oklopnih krstaša slijedile su tri serije od po dva broda i konačno još jedan koji je predstavljao vrhunac razvoja tog tipa brodova pod zastavom njemačke Carske mornarice. Šest prvih krstarica povučeno je iz aktivne službe početkom Prvoga svjetskog rata, dok je od devet oklopnih krstaša izgubljeno čak šest, od kojih su dva najpoznatija – Scharnhorst i Gneisenau – potopljena na južnom Atlantiku. Najnoviji brod te vrste – Blücher – izgubljen je na Sjevernom moru, ali također u bitci s puno jačim protivnicima, britanskim bojnim krstašima. Već poznati mornarički autor Zvonimir Freivogel opisao je u ovoj bogato ilustriranoj knjizi razvoj njemačkih i drugih oklopnih krstaša, čiji je zenit bio na prijelazu iz 19. u 20. stoljeće, a konačno su deklasirani pojavom bojnih krstaša. Osim pregleda tehničkih podataka svih njemačkih brodova te vrste (od velike krstarice Kaiserin Augusta do oklopnog krstaša Blücher) opisano je njihovo manje poznato djelovanje u međunarodnim misijama, brojna krstarenja svjetskim morima prije Prvoga svjetskog rata, ratne operacije i konačne sudbine.

Knjiga Parobrodi Jadrana na razglednicama slovenskoga autora Mitje Lamuta otkriva nam dio povijesti koji se događao u našoj neposrednoj blizini – na Jadranskome moru. Ona nam donosi niz priča o sudbinama brodova koji su plovili istočnom jadranskom obalom u razdoblju od sredine 19. stoljeća do Drugoga svjetskoga rata, poznatom i kao »zlatno razdoblje putničkih parobroda«. Autor je s pomoću svoje velike privatne zbirke razglednica, koje su u knjizi poredane kronološki, prema godinama izgradnje, preoblikovanja ili preimenovanja broda, opisao sudbinu više od dvjesto jadranskih parobroda, njihovih vlasnika, mornara i putnika, preko kojih se mogu pratiti povijesni razvoj te političke i gospodarske promjene na istočnoj obali Jadrana. U ovoj su knjizi jadranski parobrodi prvi put sakupljeni, obrađeni i predstavljeni na jednome mjestu. Svaka stranica Lamutove knjige opisuje jedan parobrod i njegov životni put, od isplovljavanja iz brodogradilišta do njegova kraja, najčešće potonuća ili rezanja u staro željezo. Pritom je svaki brod predstavljen izvornom razglednicom, nekad i s dvije, iz razdoblja u kojem je plovio. Uz razglednice s motivima brodova nalaze se i podaci o vremenu izgradnje te osnovnim tehničkim obilježjima svakog broda. Nekolicini brodova, koji su plovili pod zastavama više različitih brodara (i s više naziva) ili su ostavili poseban trag u povijesti jadranskoga parobrodarstva, autor je ipak posvetio nešto više prostora te su opisani na više od jedne stranice, odnosno mjesta u knjizi. Osim razglednica i parobroda, u knjizi se nalazi mnogo vrijednih podataka o brodarskim kompanijama i društvima koje su tijekom povijesti djelovale na ovim prostorima, kao i općenito o povijesti putničkog brodarstva na Jadranu. A otkrivši u svojoj knjizi i neke dosad nepoznate lokacije potonulih parobroda, Mitja Lamut dao je i vrijedan doprinos istraživačima jadranskoga podmorja.

Zakoračite u svet jednog nepoznatog ili manje poznatog Kafke, s njegovim neznanim ili slabo znanim pričama i fragmentima. “Kafkin opus je danas nezaobilazni deo baštine sveta. On je, od kad znamo za njega, postao osobeni svetionik ne samo književnosti i umetnosti nego svih čovekovih stvaralačkih pregnuća u duhovnom polju i polju traganja za istinom o sebi. Kafka je za života objavio izvestan broj svojih priča i parabola. Ali daleko više od svojih spisa nije objavio. Štaviše, tražio je da budu spaljeni. Njegova prijateljica je, po njegovom zahtevu, zaista i spalila ispisanih 20 debelih sveski dok je on iz bolničke postelje gledao kako gore. Od svog prijatelja Maksa Broda takođe je tražio da i svi ostali njegovi rukopisi budu spaljeni. Ali Brod nije ispunio piščevu želju. I tako je za Kafkom ostalo divno rukopisno blago- sa tri romana, dnevničkim zapisima, pričama i fragmentima, crtežima- koje pleni čitaoca čak i u svojoj nezavršenosti. Kafka je u tom nezaveštenom blagu živ u svakoj reči, jer nije težio zatvaranju, nego otvaranju dela, ne okončavanju nego beskonačnosti. Ako bi trebalo da smislim neko geslo o Kafkinom pripovedanju iz kojeg se nedre priče poput krilatih stvorenja, a namenjeno čitaocima, rekao bih: da nam je sa Kafkom u svetu ponešto jasnije, a onda nije sve izgubljeno.” Jovica Aćin

Kratke priče neobjavljene za piščevog života iz rukopisne ostavštine Kafkin opus je danas nezaobilazan deo baštine sveta. On je, od kad znamo za njega, postao osobeni svetionik ne samo književnosti i umetnosti nego svih čovekovih stvaralačkih pregnuća u duhovnom polju i polju traganja za istinom o sebi. Kafka je za života objavio izvestan broj svojih priča i parabola. Ali daleko više od svojih spisa nije objavio. Štaviše, tražio je da budu spaljeni. Njegova prijateljica je, po njegovom zahtevu, zaista i spalila ispisanih dvadeset debelih sveski dok je on iz bolesničke postelje gledao kako one gore. Od svog prijatelja Maksa Broda takođe je tražio i da svi ostali njegovi rukopisi budu spaljeni. Ali Brod nije ispunio piščevu želju. I tako je za Kafkom ostalo divno rukopisno blago – sa tri romana, dnevničkim zapisima, pričama i fragmentima, crtežima – koje pleni čitaoca čak i u svojoj nezavršenosti. Kafka je u tom nezaveštanom blagu živ u svakoj reči, jer nije težio zatvaranju nego otvaranju dela, ne okončavanju nego beskonačnosti. Ako bi trebalo da smislim neko geslo o Kafkinom pripovedanju iz kojeg se nedre priče poput krilatih stvorenja, a namenjeno čitaocima, rekao bih: da nam je sa Kafkom u svetu ponešto jasnije, a onda nije sve izgubljeno. Jovica Aćin

Mali i Levijatan je fascinantna knjiga autora Svena Popovića koja nas uvodi u čarobni svijet pustolovine, maštovitosti i otkrivanja. Priča prati mladića po imenu Mali, koji, iako pametniji od svojih godina, žudi za odrastanjem i avanturom. Spreman je prihvatiti izazove i nepromišljeno koračati prema svojoj sudbini. Mali se spaja s neustrašivim Strijelom i Iglom, dvoje pustolova čije su dogodovštine nevjerojatne, opasne i često razuzdane, ali uvijek utemeljene na slobodi. Njihova avantura vodi ih kroz uzburkane vode između Paprenog pristaništa i Galebovog grotla, gdje će se ukrcati na brod Grimizna coprnica. Na tom brodu, Mali i Levijatan će proživjeti ljubav, sukobe, ići kroz izazove mornarskog života i istraživati svijet oko sebe. Njihova putovanja do otoka na kojem se održava Festival tkanja otkrivaju mnoštvo priča i tajni, a svaka od njih je nova avantura koja nas vodi dublje u srce tame. Sven Popović nas vodi u ovaj bajkoviti svijet maštovitošću, dinamikom i duhovitošću. Roman Mali i Levijatan je ne samo uzbudljivo štivo za mlađu publiku, već i duboko razmišljanje o važnim pitanjima današnjeg svijeta, prepleteno metaforama i bogatim tekstom. Osim uzbudljive priče, knjiga se ističe i svojom naslovnicom i ilustracijama koje je izradila Klasja Habjan, dodajući još više vizualne privlačnosti ovoj čarobnoj avanturi. Mali i Levijatan je knjiga koja će vas odvesti na nezaboravno putovanje kroz svijet mašte i fantastike, ostavljajući vas s dubokim razmišljanjima i uzbuđenjem za svakom stranicom.

Broj strana: 526 Izdanje sadrži preko 170 fotografija u boji, geografske karte, stručne komentare, bibliografiju i indeks imena. Pljačkali su i trgovali, osvajali i otkrivali zemlje širom tada poznatog sveta. Razvili su ogromnu mrežu trgovačkih ruta i naselja duž reka i obala, i za sobom ostavili tragove koji su još uvek deo naše zajedničke istorije. Knjiga „VIKINZI. Pljačka, oganj i mač“ je sveobuhvatna povest o vikinškom dobu, kada su nordijski ratnici razvili jedra u potrazi za zlatom, čašću i u krajnjoj meri – zemljom. Postali su moćni ratnici i trgovci u svetu u kom su istovremeno učestvovali u nasilnoj borbi za vlast. Velike bitke, politička borba za moć, intrige i osvajanja zemalja su svi skupa različiti aspekti priče o vikinškoj prevlasti na moru. Vikinzi su se susreli sa svetom podeljenim na kraljevstva, carstva i halifate, gde su hrišćanstvo i islam predstavljali moćne religije u ekspanziji, ali u centru njihovog verskog univerzuma nalazio se Odin. Susret između različitih religija i shvatanja sveta čini deo priče o vremenu koje je vikinge odvelo od današnjeg Nurkapa na severu do Vizantije i Afrike na jugu i od Rusije na istoku do Kanade na zapadu. Knjiga obuhvata 800 godina istorije, od pada Rimskog carstva do prvog krstaškog rata. Naročita vrednost ove istorijske monografije je ta što su u nju uključena i najnovija arheološka saznanja, zaključno sa 2018. godinom, a sadrži i bogat ilustrovani materijal (izdanje ima preko 170 fotografija u koloru), kao i čitav prateći kritički aparat (stručni komentari, geografske karte, bibliografija, hronologija, indeks imena). Šanete Varberg (Jeanette Varberg) je rođena je 1978. godine u Odenseu u Danskoj. Ugledni je danski arheolog i radi u Narodnom muzeju Danske. Specijalizovala se za dansku i skandinavsku istoriju i arhelogiju i objavila je niz zapaženih studija i naučno-popularnih dela. Među cenjena i nagrađivana dela spadaju Bojišta prošlosti (Fortidens slagmarker, 2014), Priča o Danskoj (Historien om Danmark, tom 1, 2017) i Ljudi se odvajkada sele (Mennesket har altid vandret, 2017). SADRŽAJ DOBA DRAKARA Početak vikinškog doba Izvori za vikinško doba I. DEO: Rođeni iz haosa ULAZAK U MRAK Hiljadu godina rimske imperije Gostioničarka/konjušarka i car Konstantin Veliki Kristalna kugla i strankinja KONSTANTINOPOLj I RATNIČKI NAROD IZ STEPA Ljudi obučeni u mišju kožu Početak Seobe naroda Hunski kralj Atila Atila i Skandinavija NORDIJSKI BOGOVI Odinov dolazak Nordijska božanstva Fimbulvinter Arijanstvo INVAZIJA NA ENGLESKU Vatre koje ližu more svojim poganim jezikom Anglosaksonska Engleska Kraljevski grob iz Saton Hua NOVI SVETSKI POREDAK Franci i Goti Jeretički kralj iz Ravene Prvi viking Mržnja prema vojniku LEGENDARNI SKANDINAVSKI KRALjEVI Lejre – danski glavni grad Stara Upsala – visoka dvorana Najstariji zakon, kraljevske dvorane i skupštine Tise, Eritse i Avaldsnes Grobovi zaboravljenih kraljeva SA DEVET OVNOVA I DEVET PASTUVA Bitka kod Brovale Masovna grobnica na obali Božansko pravo na vlast II. DEO: Pirati Severa ZATIŠJE PRED BURU Arapsko srebro Brod i trgovina Ribe Apostol Frižana KARLO VELIKI Rat sa Saksoncima Norvežani u pljačkaškim pohodima GODFRED (VELIKI) Skandinavska pomorska sila Prinudno iseljavanje Saksonaca Kaupang Ukradeni grad PRVI POHODI NA IRSKU Norvežanka sa irskim relikvijarom Vikinške grobnice u Dablinu HARALD KLAK Franački pohod na Jiland Kraljevsko krštenje Haraldova poslednja bitka LUJ POBOŽNI, LjUBAV I GRAĐANSKI RAT Labudova pesma istorijskih izvora ONI KOJI SU OSTALI KOD KUĆE Sigrid me poseduje Frideburg i Katla iz Birke POROBLjENI Findanovo bekstvo PLjAČKA, OGANj I MAČ Napad na Nant Ragnar Lodbrok Napad na Pariz 845. godine PISMO CARA IZ KONSTANTINOPOLjA Pečat iz Hedebija, Ribea i Tisea MORE SE ISPUNILO CRNIM PTICAMA Kraljica Nud Paganska misija u Irskoj TRODNEVNA BITKA I VELIKI PORAZ HORIKA I Horik II AVANTURISTIČKI POHOD NA JUG BJERNA GVOZDENOG I HASTINGA Ko vuci u toru Paganin Pipin II Akvitanski KA BOGATSTVIMA ISTOKA Prvo osvajanje Kijeva VELIKA PAGANSKA VOJSKA Borba sa kraljem Elom Berzerkeri Sveti Edmund Ivar Beskosni, Gorm i Alfred Veliki Wintersetl Danelag SLOM KAROLINGA Opsada Pariza Tri nemani se izdižu u borbi Pregovori Karla Debelog III. DEO: Borba oko Belog Hrista KA DALEKIM HORIZONTIMA Island i ostrva u severnom Atlantiku Harald Lepokosi Otarovo putovanje Vulfstanovo putovanje po Baltičkom moru TRGOVINA NA RUSKIM REKAMA Vikinzi u Gnezdovu Zlatna figura žene Osniva se Kijevska kneževina VIKINZI NA VOLGI Ibn Fadlan i Anđeo smrti Žena iz Timerjova RAGNHILD I ZABORAVLjENI VIKINZI Div iz Norveške Asfrid i osvajanje Hedebija Pogrebni brod u Ladbiju NOVE VIKINŠKE DRŽAVE NA ZAPADU Rolo i Normandija Borba za Bretanju Doba irskih vikinga Zakopano srebro SEVERNE VALKIRE Edvard Stariji Gospa od Mersije Elfvin, druga gospa od Mersije Ratnička grobnica iz Birke ETELSTAN UJEDINjUJE ENGLESKU Bitka kod Brunanburga Borba za Norvešku i Jork GORM MOĆNI I NORTMANIJA Tira Danebod ʼPonos Danskeʼ Jeling INGVAROV SUSRET SA GRČKOM VATROM Uzaludni napori u Azerbejdžanu Velika kneginja Helga Nepromišljeni ratovi kneza Svjatoslava PRETNjA IZ NEMAČKE Toplo vreme, vino i napredak Najstarija mašina Severa HARALD I BELI HRIST Između dve religije Ulf Galicijski Nemački napad iz 974. Godine Smrt u Rimu KRALjEVI SPOMENICI Kružna utvrđenja Pod Odinovim budnim okom PAD BIRKE I SUDBINA KIJEVSKE KNEŽEVINE Borba za Kijevsku kneževinu Crna mogila Skandinavski ratnici u službi Kijevskog kneza SVEN RAŠLjOBRADI I ŽEĐ ZA SREBROM Drugo vikinško doba Ukrstićemo mačeve i koplja IV DEO: Poslednji ples drakara preko Severnog mora NASELjAVANjE ISLANDA I GRENLANDA Put u Zelenu zemlju Herjolf i morž Proročica Torbjerg Mala Vikinzi u Americi ETELRED NESPREMNI – NESPOSOBNI KRALj Kraljevski gusari Bitka kod Klontarfa USPON I PAD SEVERNOMORSKE IMPERIJE Blizak Svetom Petru Olaf Sveti Elfgifa i Norveška Raspad imperije Sa borbenom sekirom Hel NA ISTOKU POSTADOŠE HRANA ORLOVIMA Carska garda i Harald Surovi Hedebi u plamenu POSLEDNjI UDARAC San o izgubljenoj imperiji Sveti Knut KA KAPIJAMA JERUSALIMA Knjiga života Od vikinga do krstaškog viteza VIKINŠKO NASLEĐE ZAHVALNICA PISANI IZVORI Rimski izvori Franački i nemački izvori Engleski izvori Arapski izvori Ruski i vizantijski (grčki) izvori Sage, Sakso i runski kamenovi Hronološka tablica Pogovor Literatura Spisak ilustracija Indeks imena

Pravilnik za brodove u međunarodnim vodama,iz 1986 godine,zadnja korica uflekana. Izdavač:The Steamship Mutual Underwriting Association (Bermuda) Limited,1986. Format:20cm x 14cm. Broj Strana:54 strane,mek povez. Sadržaj DEO 1: Upravljanje brodom i teretom Članci Reference Relevantnost istraga o morskim žrtvama do narednih građanskih postupaka Revizije TOVALOP-a i CRISTAL-a Sporazumi Konvencija o zastarelosti iz 1976. i njena Efekat na naslovnicu kluba Odgovornost za povrede ili bolest putnika Na obali Zakonodavstvo protiv droga i konfiskacija brodovi u Kolumbiji Zahtevi za teret u Jordanu Hamburška pravila Pravila Haga-Vibija: Italija Carinske kazne u Basri Ratifikacija Haško-Vizbijskih pravila Predstavništvo u Siriji Pregled ograničenja paketa, prema nadležnostima DEO 2: Razvoj pomorskog prava Članci Klauzula `Himalaja`. Ovlašćenje agenata za sklapanje ugovora Izvršenje stranih arbitražnih odluka u Turskoj. Strana:6,9,12,14,15,16,17,18,19,20,21,23,28,30,33,35. Arbitraža u Francuskoj Reference Dalji razvoj pod SAD Zakon o podupiračima Nedavne odluke o vremenskom periodu Odštete po ugovoru o ugovoru o teretu Zahtevi za štetu na teretu Naslov za Sue Povraćaj kamate i odštete zakašnjenja Plaćanja u Londonskoj arbitraži Ograničenje paketa u Australiji Ograničenje paketa prema nemačkom zakonu - Kontejneri Bunkeri koji se koriste za domaću potrošnju Založno pravo vlasnika na podvoze Panamski kanal Odstupanje prema zakonu Sjedinjenih Država Strana:3,38,40,43,45,47,49,50,51,52,53,54.

Autorica bestselera Vlak siročadi vraća se s ambicioznim, emocionalnim romanom Prognanice, priči o nevjerojatnim sudbinama triju žena i nedaćama kroz koje zajedno prolaze dok se bore za iskupljenje i slobodu u novom društvu. Evangeline, naivnu guvernantu u Londonu, zaveo je sin poslodavca, a kada je otkrivena njezina trudnoća, otpuštena je i poslana u ozloglašeni zatvor Newgate. Nakon nekoliko mjeseci provedenih u nehumanim uvjetima, osuđena je na progon “s onu stranu mora”, u zloglasnu Van Diemenovu zemlju. Na prenamijenjenom brodu za robove, Medeji, Evangeline sklapa prijateljstvo s Hazel, vještom babicom i travarkom, također osuđenom na višegodišnje progonstvo. Mudra onoliko koliko je Evangeline naivna, Hazel uskoro izrađuje kućne lijekove zatvorenicima i mornarima u zamjenu za razne usluge. Iako je Australija dom Aboridžina, britanska vlada smatra svoju novu koloniju nenaseljenom, a na domoroce gleda kao na neugodnu smetnju. Do dolaska Medeje mnogi od njih već su prisilno prognani, a jedna od njih je i Mathinna, siroče poglavice plemena Lowreenne, koju je prisvojio novi guverner Van Diemenove zemlje. U ovom prekrasnom i potresnom romanu Christina Baker Kline briljantno rekreira početke novog društva u slikovitoj i izazovnoj zemlji. Prepun izuzetnih detalja, roman Prognanice priča o milosti rođenoj iz teškoća, neraskidivim vezama među ženama te naslijeđu, kako kulturnom tako i onom obiteljskom.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lighter Than Air: An Illustrated History of the Development of Hot Air Balloons and Airships David L. Owen David Owen autor je knjiga Skriveni dokazi i Skrivene tajne. Opsežno je pisao o vojnim prijevarama, špijunaži te je napisao i producirao televizijske dokumentarce o računalnim zločinima i elektroničkoj obavještajnoj službi. Lakši od vazduha: ilustrovana istorija razvoja balona na vrući vazduh i vazdušnih brodova Balon na vrući zrak izumili su Joseph Michel i Jacques Étienne Montgolfier u Francuskoj 1783. godine. Prvi uspješan let u slobodnom balonu ostvarili su Jean-François Pilâtre de Rozier i Marquis d`Arlandes 21. studenog 1783. godine. Poletjevši iz vrta dvorca La Muette kod Pariza, dosegli su visinu od gotovo 1.000 m, letjeli su iznad grada otprilike 25 minuta, prešavši udaljenost od 12 km. Prvi ženski aeronaut bila je Marie Elisabeth Thible, francuska operna pjevačica koja se 4. srpnja 1784. godine uzdigla u Montgolfierovom balonu iznad Lyona. Baloni na vrući zrak se i danas uobičajeno koriste kao slobodni baloni, dakle baloni koji nemaju izravno upravljanje smjerom leta, već smjer leta određuje vjetar. Balon na vrući vazduh je letelica lakša od vazduha koja se sastoji od vreće, koja se zove omotač, koji sadrži zagrejani vazduh. Ispod je okačena gondola ili pletena korpa (u nekim balonima za velike udaljenosti ili visine, kapsula), koja prevozi putnike i izvor toplote, u većini slučajeva otvoreni plamen izazvan sagorevanjem tečnog propana. Zagrejani vazduh unutar omotača čini ga plutajućim, jer ima manju gustinu od hladnijeg vazduha izvan omotača. Kao i kod svih aviona, baloni na vrući vazduh ne mogu leteti izvan atmosfere. Koverta ne mora da bude zatvorena na dnu, pošto je vazduh unutar omotača pod približno istim pritiskom kao i okolni vazduh. Kod modernih sportskih balona omotač je uglavnom napravljen od najlonske tkanine, a ulaz balona (najbliži plamenu gorionika) je napravljen od materijala otpornog na vatru kao što je Nomek. Moderni baloni su napravljeni u mnogim oblicima, kao što su raketni brodovi i oblici raznih komercijalnih proizvoda, iako se tradicionalni oblik koristi za većinu nekomercijalnih i mnoge komercijalne primene. Balon na vrući vazduh je prva uspešna tehnologija leta koja nosi ljude. Prvi let balonom na vrući vazduh bez veze sa ljudskom posadom izveli su u Parizu, Francuska, Žan-Fransoa Pilatr de Rozije i Fransoa Loran d`Aland 21. novembra 1783. [1] u balonu koji su kreirala braća Montgolfije. 2] Prvi balon na vrući vazduh koji je leteo u Americi lansirao je iz zatvora Valnut Street u Filadelfiji 9. januara 1793. godine francuski aeronaut Žan Pjer Blanšar.[3] Baloni na vrući vazduh koji se mogu pokretati kroz vazduh, a ne samo da lebde sa vetrom, poznati su kao termalni vazdušni brodovi. Istorija Glavni članak: Istorija baloniranja Predmoderni baloni bez posade Nebeski fenjer Preteča balona na vrući vazduh bio je nebeski fenjer (pojednostavljeni kineski: kǒng míng dēng; tradicionalni kineski: kǒng míng dēng). Zhuge Liang iz kraljevstva Šu Han, tokom ere Tri kraljevstva (220–280 n.e.), koristio je ove vazdušne lampe za vojnu signalizaciju.[4] Mongolska vojska je proučavala Kongming fenjere iz Kine i koristila ih u bici kod Legnice tokom mongolske invazije na Poljsku.[5] Ovo je prvi put da je balon poznat u zapadnom svetu. U 18. veku, kolonijalni brazilski jezuitski sveštenik Bartolomeu de Gusmao zamislio je vazdušni aparat nazvan Passarola, koji je bio prethodnik balona na vrući vazduh. Svrha Passarole je bila da služi kao vazdušni brod kako bi se olakšala komunikacija i kao strateški uređaj.[6] Godine 1709. Jovan V iz Portugala je odlučio da finansira projekat Bartolomeua de Gusmana nakon peticije jezuitskog sveštenika,[7] a demonstracija bez posade izvedena je u Casa da Indiji u prisustvu Jovana V, kraljice Marije Ane od Austrije, koja je kao svedoci italijanski kardinal Mikelanđelo Konti, dva člana portugalske Kraljevske akademije istorije, jedan portugalski diplomata i jedan hroničar. Ovaj događaj bi skrenuo pažnju Evrope na ovaj događaj i ovaj projekat. U kasnijem članku od 20. oktobra 1786. godine londonskog Dejli Univerzalnog registra navodi se da je pronalazač mogao da se podigne korišćenjem svog prototipa. Takođe 1709. godine, portugalski jezuita je napisao Manifesto summario para os kue ignoram poderse navegar pelo elemento do ar (Kratki manifest za one koji nisu svesni da je moguće ploviti kroz element vazduha); ostavio je i projekte za vazdušni brod sa posadom. Značajni balonista Džulijan Not, 1970-ih; pretpostavio je da su pre dva milenijuma stvaranje geoglifa linija Naske mogli da vode vođe Naske u balonu, verovatno najranijim letovima balonom na vrući vazduh u istoriji čovečanstva.[8] Godine 1975. da bi podržao ovu teoriju, dizajnirao je i pilotirao praistorijski balon Naska, tvrdeći da je koristio samo metode i materijale koji su bili dostupni Pre-Inka Peruancima pre 1.000 godina.[9][10] Prvi let sa posadom Model balona braće Montgolfije u Londonskom muzeju nauke Francuska braća Žozef-Mišel i Žak-Etjen Montgolfje razvili su balon na vrući vazduh u Anoneu, Ardeš, Francuska, i javno ga demonstrirali 19. septembra 1783. godine, izvodeći let bez posade u trajanju od 10 minuta. Nakon eksperimentisanja sa balonima bez posade i letova sa životinjama, prvi let balonom sa ljudima u avionu, privezani let, izveo je 15. oktobra 1783. godine ili oko njega Žan-Fransoa Pilatre de Rozije, koji je izveo najmanje jedan privezan let iz dvorišta radionica Reveillon u Faubourg Saint-Antoine. Kasnije istog dana, Pilatre de Rozijer je postao drugi čovek koji se popeo u vazduh, dostigavši visinu od 26 m (85 stopa), što je dužina užeta.[11][12] Prvi slobodan let sa ljudskim putnicima obavljen je nekoliko nedelja kasnije, 21. novembra 1783. godine.[13] Kralj Luj KSVI je prvobitno odredio da će osuđeni zločinci biti prvi piloti, ali je de Rozije, zajedno sa markizom Fransoa d`Alandom, uspešno podneo peticiju za tu čast.[14][15][16] Prva vojna upotreba vruće vazdušni balon se dogodio 1794. tokom bitke kod Flerusa, kada su Francuzi koristili balon l`Entreprenant za posmatranje.[17] Žan-Pjer Blanšar postao je prva osoba koja je letela balonom na vrući vazduh u raznim zemljama, uključujući Sjedinjene Države, Holandiju i Nemačku. Njegov najistaknutiji let prešao je Lamanš ka zamku Dover u pratnji Džona Džefrisa, koji se dogodio 7. januara 1785. Godine 1808. Blanšar je doživeo srčani udar dok je leteo balonom iznad Haga, pao je sa svog balona i doživeo fatalne povrede. Njegova supruga Sofi Blanšar nastavila je njegovu profesiju, ali je takođe umrla deceniju kasnije na balonu, zbog festivala vatrometa koji je izazvao zapaljenje vodonika u balonu.

Kao na slikama Prvo izdanje Sibe (Josip) Miličić (Brusje, Hvar 3. april 1886.[1] — Bari, Italija 1944) bio je srpski književnik i književni kritičar. Biografija[uredi | uredi izvor] Sibe Miličić rođen je kao Josip Miličić 1886. godine na Hvaru. Studirao je romanistiku i slavistiku na univerzitetima u Beču, Firenci, Rimu i Parizu. Na studijama u Beču prihvatio je ideju o Srbiji kao jugoslavenskom Pijemontu i postao unitarista. Po završetku studija u privatnim školama u Firenzi, Rimu i Parizu proučavao je slikarstvo. Od 1913. godine gimnazijski je nastavnik u Srbiji. U Prvom svetskom ratu ordonans je među srpskim dobrovoljcima prvo u Srbiji a potom u Rusiji. Priključio se grupi srpskih pisaca okupljenih oko Zabavnika, na Krfu (1917—1918), zajedno sa Vladimirom Čerinom i Tinom Ujevićem. Posle nacističkog bombardovanja Roterdama 1939. godine gde je radio u konzulatu Kraljevine Jugoslavije vraća se u Zagreb gde objavljuje knjigu pjesama `Apokalipsa`. Rat provodi na Hvaru, a posle pada Italije 1943. godine odlazi u partizane. Prebacuju ga u Bari, gđe se već nalaze brojni intelektualci iz Dalmacije (Vladimir Nazor, Jure Kaštelan i drugi). Početkom 1945. na povratku iz Barija na Vis tokom noći nestao je s broda. [2] Miličić je autor manifesta književnog pokreta kosmizam pod naslovom Jedan izvod koji bi mogao da bude program (1920). Pored toga, pisao je pesme, pripovetke i romane. Svoje radove objavljivao je često i u velikom broju listova i časopisa, kao što su: Pijemont, Srpski književni glasnik, Delo, Politika, Zabavnik, Jugoslavija, Književne novosti, Dan, Misao, Republika, Budućnost, Tribuna, Kritika, Epoha, Revi, Savremenik, Novo doba, Vijenac, Almanah Branka Radičevića,, Vreme, Pravda, Život i rad, Volja, Reč i slika i mnogim drugim. Dela[uredi | uredi izvor] Objavio je sledeće zbirke pesama: Pjesme (Beč, 1906) 10 pjesama o don Juanu (Beč, 1912) Treća knjiga pjesama (1914) Knjiga radosti (1920) Knjiga večnosti (1922) Moje selo Brusje (1936) Deset partizanskih pjesama (Bari, 1944)[3][4]

Polovna knjiga, korice blago pohabane, unutrašnjost odlično očuvana. Autor: Milorad Rajčević, Izdavač: Autorsko izdanje - Beograd, 1931. god. Broširan povez, 19 cm. 12 str. + autografi Milorad Rajčević prešao je 120.000 kilometara putujući Evropom, Amerikom, Azijom i Afrikom. Bicikl, motocikl, peške, jašući na slonu, u rikši, brodu, vozom ili automobilom, nije birao kako i s čim. Na putu se susretao sa žutom groznicom i malarijom. Snalazio se za boravak, spavao gde je stizao, od drumova, preko džungli, do luksuznih hotelskih soba, velelepnih dvorova. Bio je na visovima Kilimandžara i Tibeta, plovio Tihim okeanom, šetao obalama sunčane Kalifornije, kupao se u svetim rekama Gangu i Jordanu, penjao se na Keopsovu piramidu, išao u lov na tigrove. O njegovom putešestvju izveštavaju i pišu sve svetske novine, prava je medijska senzacija tog vremena. Sakupio je više od 30.000 autograma i upoznao, pored ostalih: Pupina, Teslu, Gandija, Hitlera, Alkala Zamoru, Musolinija, papu, kralja Rumunije Karola, danskog Kralja Kristijana, Kralja Gustava… gotovo sve najznačajnije ličnosti toga vremena. Posetio je i Huvera, prvog direktora FBI, predsednika Beneša. Drugovao je i sa najbogatijim čovekom na svetu toga vremena Nizamom od Hajderabada VII, koji je imao 300 žena, a savremenici tvrde da je i njih upoznao. Prvi je Srbin kome je američki predsednik Ruzvelt izjavio saučešće kad je 1934. godine ubijen kralj Aleksandar Karađorđević u Marsejskom atentatu. Rajčević je u tom trenutku bio u njegovom kabinetu. Bio je nosilac Spomenice kralja Nikole, dok ga je jerusalimski patrijarh Damjanos odlikovao Krstom Svetog groba. Prikupljenih više od 30 000 potpisa u njegovoj putničkoj knjizi je najveća i najvrednija zbirka autograma. Tu su se između korica knjiga našli potpisi kraljeva, prinčeva, maharadža, predsednika, državnih funkcionera, ljudi iz svih oblasti života, uticajnih ličnosti. Nudili su mu blanko ček za njegovu `zlatnu knjigu sa potpisima`. Ono što je doživeo i video na putovanjima pretočio je u putopise: `Na dalekom istoku`, `Autografi znamenitih ličnosti XX veka` i dve knjige `Iz žarke Afrike`. Zapisi sa `crnog kontinenta` štampani su i objavljeni u Francuskoj, Engleskoj i Španiji na jezicima tih država i prodani su u 40 000 primeraka. Sam Rajčević u knjizi `Autografi znamenitih ličnosti XX veka` piše: `Za sve vreme putovanja nosio sam našu nacionalnu trobojku na levoj mišici i zato sam od srca tvrdio, pod oreolom te časti da idem visoko uzdignutom glavom i da, kvalifikovan kao dopisnik jednog lista, predstavljam džentlmena. Samo na taj način meni je bilo moguće otvoriti vrata otmenih krugova, da se susretnem i dođem u dodir s ličnostima čija imena istorija obeleži na slavan način. Malo po malo dizao sam i svoj nivo učeći strane jezike, istoriju, geografiju, život naroda i zemalja koje sam proputovao i to sve o svom ruhu i kruhu. Tako sam sve više dobijao pregledniji horizont onoga što sam na putovanjima posmatrao.` K-21.03.24.

Na krilima vetra 1, Fransoa Buržon PRVI CIKLUS IZA I OEL ALBUMI 1-5 ,,OVAJ ISTORIJSKI EP, grandiozna pomorska saga smeštena u osamnaesti vek, govori o neverovatnim podvizima i nedaćama mlade Ize, plemkinje koja ostaje bez titule i otiskuje se na putovanje koje će je odvesti daleko od domovine i doneti joj iskustva kojima bi retko ko mogao da se podiči. Ona na vojnom brodu upoznaje mornara Oela, kojem će spasti život, i njihove sudbine se prepliću u avanturama koje se protežu Atlantskim okeanom i njegovim egzotičnim i opasnim obalama... Na krilima vetra je pre svega avanturistički strip – uzbudljiva, senzualna priča ispunjena akcijom i živopisnim likovima iz raznih društvenih miljea i čudesnim krajolicima mora i kopna – ali njegov autor, Fransoa Buržon, uz napetu pustolovinu donosi i ozbiljne teme, poput klasnih i rasnih razlika, ropstva, te položaja žene u društvu, dok mu je jedan od osnovnih motiva pitanje slobode, za koju se mlada Iza svesrdno zalaže. Istorijski period je u stripu temeljno rekreiran scenariom i crtežom, koji uspešno balansira između realizma i stilizacije, što samo doprinosi uverljivosti radnje i likove smešta u stvaran, opipljiv istorijski milje. Uz druga značajna ostvarenja iz tog perioda, strip Na krilima vetra pravi je primer uzleta koji je francuski strip doživeo osamdesetih godina prošlog veka i predstavlja izuzetno značajno autorsko ostvarenje vrsnog stripskog stvaraoca.`` Format:20,8 x 29,7 cm Povez:Tvrd Broj strana:252 Štampa:Kolor Serijal STARI KONTINENT Na krilima vetra 2, Fransoa Buržon DRUGI CIKLUS BOA-KAJMAN DEVOJČICA ALBUMI 6-7 ,,LUIZIJANA. GRAĐANSKI RAT POTRESA SJEDINJENE DRŽAVE. U proleće 1862. USS Eseks kaznio je one koji su odbili da potpišu zakletvu o poslušnosti zemljama Unije i represalijâ nije bila pošteđena ni plantaža Mire. Godinu dana kasnije, mlada Izabo Mire, poznatija kao Zabo, napušta Nju Orleans kako bi se pridružila mlađem bratu u Lananetu. Usput ona upoznaje Kentena Kustansa, fotografa i učenjaka koji će joj praviti društvo na putu do luke, gde će se osamnaestogodišnja Zabo prvi put sresti sa devedesetosmogodišnjom staricom, svojom prabakom. I njoj je, kao i junakinji, pravo ime Izabo, i ona će svojoj praunuci ispričati opčinjavajuću priču o svom dugom životu i sudbini koja ju je zadesila nakon što je, osamdeset godina ranije, posle brojnih peripetija dospela na obalu San Dominga... U ovom, drugom ciklusu čuvene stripske sage Na krilima vetra, Fransoa Buržon bira da se ne nastavi doslovno na trenutak u kom smo u prethodnoj knjizi ostavili tada mladu Izu, već nam, prišavši temi iz drugog ugla, donosi novu junakinju, koja je, svojom krvlju i svojom sudbinom, povezana sa Izom. Kao i tokom rada na prvom ciklusu, Buržon je detaljno proučio specifičnosti geografije i istorije koje obrađuje, tako da se izmaštani događaji skladno prepliću sa onim stvarnim u stripskom epu, koji, iako se bavi malim ljudima i njihovim turbulentnim životima, istovremeno govori i o krupnim temama identiteta, slobode i pravde...`` Format:20,8 x 29,7 cm Povez:Tvrd Broj strana:152 Štampa:Kolor Serijal:STARI KONTINENT

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! 1932. godina Iz zlatne knjige Milorada Rajcevica, publiciste Milorad Rajčević je bio srpski svetski putnik i prvi Srbin koji je obišao svet. Na putovanju je proveo više od tri decenije i obišao obe hemisfere šest puta.[1] Biografija Rođen je krajem 19. veka u okolini Leskovca. U Leskovcu je završio četiri razreda osnovne i dva razreda građanske škole. Nakon školovanja počinje da se interesuje za slikarstvo, te započinje izučavanje dekorativnog slikarstva. Želja za učenjem i avanturistički duh već u petnaestoj godini ga odvode u Beč, gde uči slikarstvo kod dvorskog slikara. To je bilo i njegovo prvo putovanje van Kraljevine Srbije. Nije uspeo da se skrasi u Beču pa je počeo da obilazi jedno mesto za drugim – Salcburg, Minhen, Štutgart, Nirnberg, Ulm. Potom odlazi u Francusku, gde tri meseca provodi u Parizu radeći u ateljeu slikara Žorža Vebera. Iz Francuske nastavlja dalje za Švajcarsku gde obilazi Ženevu, Lozanu, Bern, Cirih, Bazel i Lucern. Umesto da se malo odmori od puta i bar na kratko skrasi, Milorad za vreme boravka u Rijeci dolazi na ideju da ode u Ameriku. Na riječkom pristaništu upoznaje kapetana Marka Karaksića pomoću kojeg dobija mesto na prekookeanskom brodu „Ultania“ koji je išao za Njujork. U Americi je proveo nekoliko meseci, sve dok nije na maratonu povredio nogu zbog čega je morao u bolnicu. Tamo otkrivaju da Rajčević nema pasoš te ga ukrcavaju na prvi brod za Evropu. Međutim, Rajčević je to bio samo povod da nastavi svoje putovanje pa odlazi kod tetke u Rumuniju. Odatle se, već oporavljen od povrede i materijalno potpomognut od tetke, upućuje u Carigrad, a zatim preko Aleksandrije u Jerusalim. Ovo njegovo prvo putešestvije trajalo je četiri godine a tokom njih je naučio pet jezika. Vrativši se u Srbiju, Rajčević nastavlja da se bavi sportom. Međutim, u Srbiji s početka 20. veka sport se najčešće smatrao zabavom za dokone ljude. Rajčevića su zbog toga, kao i zbog nemira koji ga nije dugo držao na jednom mestu, smatrali u najmanju ruku čudnim mladićem. Ali time se nisu vodila i braća Savić, osnivači i urednici „Malog žurnala“, jednog od najtiražnijih srpskih listova tog vremena. Put oko sveta 1910. godine Milorad Rajčević se upoznao sa braćom Savić. Pozitivan utisak je naveo redakciju „Malog žurnala“ da sa Rajčevićem sklopi opkladu i pošalje ovog mladića na put oko sveta. Ponudili su mu dve godine tokom kojih je trebalo da obiđe Evropu, Aziju, Ameriku i Afriku. Pored nagrade od 10.000 dinara, deo dogovora je bio i mesečni honorar od 150 dinara,[1] koji će na svaka tri meseca moći da podigne u mestu koje sam odredi, a što mu je bilo dovoljno da preživi. Pored toga, izvor prihoda mu je bila i prodaja dopisnih karata sa sopstvenim likom. Njegova obaveza je bila da iz svakog mesta redakciji „Malog žurnala“ pošalje dopis i potvrdu mesne vlasti kao dokaz da je bio u svakom od mesta koje navodi. Uslovi opklade Maršrutom je u opštim potezima označen put koji putnik po uslovima opklade mora da pređe. Za dokaz da je bio u svakom od pomenutih mesta, podneće potvrdu mesne vlasti. Određivanje dana odmora i dužine trajanja određivaće sam putnik po svom nahođenju. Odelo putnika imitira uniformu srpskog pešaka s rancem na leđima, u kome, pored najnužnijih lekova (aspirin, kinin, jod, kozji loj i dr) mora uvek da ima i po dva para čistih obojaka. Hoće li se što više nositi, ostavlja se njegovoj uviđajnosti. Na putu, putnik ima pravo da se koristi svim prevoznim sredstvima.[2] Polazak Rajčević oberučke prihvata opkladu i kreće na put oko sveta 14. marta 1910. godine. Svečano su ga ispratili njegovi prijatelji sportisti i redakcija „Malog žurnala“. Na put kreće sa rancem na leđima, u kome je, osim neophodnih lekova, poneo putničku knjigu – praznu svesku u kojoj je nameravao prikupiti potpise svih značajnijih ljudi na koje bude naišao tokom puta. U putničku knjigu mu se prvi, već posle dva dana puta, upisao princ Đorđe Karađorđević kojeg je sreo u Gornjem Milanovcu. Krećući se ka jugu stiže i do crnogorskog prestolonaslednika Danila koji mu se takođe upisuje u putničku knjigu i daruje ga jubilarnom spomenicom knjaza Nikole. Iz Crne Gore se upućuje ka Italiji, odakle je trebalo da se prebaci u Afriku. Međutim, zbog rata u Tripolitaniji (Libiji) menja maršrutu i odlazi u Francusku, pa zatim u Englesku i Nemačku, da bi već u julu došao do Petrograda. U Rusiji je proveo mesec dana tokom kojih je odsedao u najboljim hotelima i posećivao predstavnike vlasti i istaknute ličnosti da mu se potpišu u putničku knjigu. Uglavnom su ga svi primali sa oduševljenjem, željni da saznaju pojedinosti o njegovom neobičnom poduhvatu. Već početkom avgusta 1910. odlazi u Sibir i dalje na azijski kontinent. Na biciklu prolazi azijske krajeve u kojima sreće za njega čudne ljude i običaje, te oseća nostalgiju za Evropom i njemu poznatim stvarima. Zato se iznenađuje kada u ruskoj Mandžuriji na prijemu kod guvernera čuje starog ruskog oficira koji peva srpsku pesmu „Rado ide Srbin u vojnike“, koju je ovaj naučio od generala Jovana Lipovca Crnogorca sa kojim je služio u Rusko-japanskom ratu. Odatle se upućuje u Vladivostok pa u Japan. Iz Japana šalje redakciji dopis pun oduševljenja japanskim narodom, koji se, gle čuda, kupa najmanje dva puta dnevno. Naravno, njegovo oduševljenje izazvale su i gejše. U Japanu ga prima i prestolonaslednik, koji odbija da se upiše u njegovu knjigu. Razlog tome jesu japanski običaji po kojima je car božanstvo. Nakon Japana usledili su Singapur, Malezija i Sijam. U Sijamu ga prima kralj lično i daruje mu motorni bicikl, kako bi mu olakšao put. U doba kada je Rajčević krenuo u svet to je bila prava retkost i senzacija, ne samo za nas, već i za sve krajeve sveta kroz koje je prošao. O njemu i njegovom putovanju govorilo se i pisalo i u stranoj štampi. Tako je u Indiju pre samog Rajčevića stigla vest o njegovom dolasku, te mu je priređen raskošan doček. Nakon Indije upućuje se na Cejlon, zatim u Persiju, Siriju i Jerusalim. Tu ga primaju jerusalimski i jermenski patrijarh, nakon čega odlazi na hodočašće po Svetoj zemlji. Povratak U Beograd stiže 21. septembra 1911. godine. Priređen mu je svečani doček na pristaništu, koji su braća Savić snimali da bi ga kasnije prikazivali u svom bioskopu. Iako u toku ovog putovanja nije uspeo da obiđe Afriku i Ameriku Rajčević nije posustao u svojoj želji, te 1912. godine ponovo pristupa planiranju puta u Afriku. U toj nameri ga ometa Prvi balkanski rat u kojem je učestvovao kao vojnik. Već sledeće godine odlazi u Ameriku i obilazi je uzduž i popreko, nakon čega ponovo planira put u Afriku. Činilo se da mu nije suđeno da obiđe crni kontinent pošto je ponovo bio sprečen, ovoga puta Prvim svetskim ratom. Međutim, nakon završetka Velikog rata odlazi u Afriku o kojoj piše u dve knjige „Iz žarke Afrike“. Milorad Rajčević je kao dopisni novinar časopisa „Mali žurnal“ od 1910. do 1930. godine proputovao 70 država. Od njegovih dopisa pravljene su veoma čitane reportaže, a objavljeno je i više knjiga u kojima su opisani njegovi doživljaji sa putovanja. Njegova putnička knjiga je postala najveća i najvrednija zbirka autograma, a Rajčević prvi čovek sa područja nekadašnje Kraljevine SHS koji objavio zbirku sa stotinama potpisa kraljeva, prinčeva, državnih funkcionera i drugih znamenitih ličnosti.[3] Svoja putovanja opisao je u putopisima: Iz žarke Afrike, Beograd (samostalno izdanje), 1924[4] Na dalekom istoku, Beograd (Štamparija Lj.Jakšić), 1930[5] Autografi znamenitih ličnosti XX veka, Beograd, 1932

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omoti malo iskrzani sve ostalo uredno! 1. Put oko svijeta u 80 dana / Crna Indija 2. Put u središte zemlje 3. Carev glasnik 4. Petnaestogodišnji kapetan 5. Tajanstveni otok I 6. Tajanstveni otok II Žil Vern (franc. Jules Verne, IPA: /ʒyl vɛʁn/; Nant, 8. februar 1828 — Amjen, 24. mart 1905) bio je francuski romanopisac, pesnik i dramski pisac, najpoznatiji po svojim avanturističkim romanima i njegovom snažnom uticaju na književni žanr naučne fantastike. Rođen u Nantu, trebalo je da prati stope svoga oca i postane advokat, ali već od rane mladosti ga je više privlačilo pozorište i pisanje tekstova. Njegova saradnja sa izdavačem Pjerom Žilom Ecelom dovela je do stvaranja Neobičnih putovanja, veoma uspešne serije romana u kojoj su se nalazila dela kao što su Put u središte Zemlje, Dvadeset hiljada milja pod morem i Put oko sveta za osamdeset dana. Vern se, generalno, smatra glavnim književnim autorom u Francuskoj i većem delu Evrope, gde je imao veliki uticaj na književne žanrove avangardu i nadrealizam.[1] Međutim, njegova reputacija je značajno drugačija u anglofonim regionima, gde se često spominje kao pisac fantastike i knjiga za decu, ne samo zbog skraćenih i izmenjenih prevoda u koja su njegovi romani često preštampavani.[2] Žil Vern je drugi najprevođeniji autor na svetu, a nalazi se između engleskih pisaca — Agate Kristi i Vilijama Šekspira — ali je bio najprevođeniji autor tokom šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka. Njegov doprinos žanru je bio takav, da se zajedno sa piscima Herbertom Džordžom Velsom i Hugom Gernsbekom, ponekad naziva jednim od „očeva naučne fantastike” Žil Gabrijel Vern je rođen 8. februara 1828. godine na ostrvu Fedo u Nantu, kao sin Pjera Verna i Sofi Alot de la Fije.[4] Otac Pjer je bio advokat, a majka Sofi poreklom iz brodograditeljske i brodovlasničke porodice. Majčina porodica ima delom škotsko poreklo, nakon što se jedan predak 1462. godine priključio gardi Luja XI, te dobio plemićku titulu za vernu službu kralju. S druge strane, očeva porodica je keltskog porekla, koja je dugo živela u Francuskoj.[5] Osim Žila, porodica Vern je imala još četvero dece — sina Pola, te kćerke Anu, Matildu i Mari.[6] Sa 8 godina, Žil Vern je počeo da pohađa „Sen Stanislas”, katoličku školu koja je odgovarala religijskim uverenjima njegovog oca. Nakon osnovnog obrazovanja, završio je srednju školu u Nantu, gde je dobio klasično obrazovanje, koje uključuje poznavanje grčkog i latinskog jezika, te retorike, pevanja i geografije.[7] Žil i njegova porodica dosta vremena su provodili na obalama reke Loare, na kojoj su posedovali vikendicu, u koju su njegov brat i on često dolazili. Na taj način, Žil je razvio interesovanje za putovanja i avanture. Godine 1839, pretpostavlja se da se Žil ukrcao na jedrenjak „Korali”, koji je putovao za Indiju. Nakon što je njegov otac to otkrio, sprečio je Žila, te ga nagovorio da mu obeća da će da putuje „samo u svojoj mašti”.[8] Sada je poznato da je to verovatno izmišljena priča Žilove nećake Margerit Alot de la Fije, njegovog prvog biografa, mada je moguće da je priča inspirisana stvarnim incidentom. Obrazovanje Nakon što je završio osnovno i srednje obrazovanje, Žil je, na nagovor oca, prosperitetnog advokata, otišao u Pariz kako bi završio pravo.[9] Vern je stigao u Pariz 1848. godine, u vreme političkih nemira, kada se desila Francuska revolucija. Žil je došao u grad neposredno pre izbora Napoleona III Bonaparte za prvog predsednika Republike.[10] U to vreme, Vern je napisao brojne sonete, te čak i par poetskih tragedija za pozorište lutaka. Godine 1848, stric Fransisk de Šatobur ga je uveo u književne krugove, gde je upoznao Dime — oca i sina; stariji Dima je posle imao veliki uticaj na Vernovo privatno i književno usmerenje.[11] Kada je otac shvatio da se Žil ne trudi oko studiranja prava, te da mu je pisanje draže, prestao je da mu šalje novac u Pariz. Nakon što je je potrošio svu ušteđevinu na knjige, nije imao više ni za hranu, što je izazvalo brojne tegobe — izazivajući mu stomačne poremećaje i fekalne inkontinencije, te nervne poremećaje, koji su kulminirali paralizom facijalisa.[12] Pored svih zdravstvenih i ličnih problema, Žil je u januaru 1851. godine uspeo da završi fakultet, te stekne zvanje advokata.[13] Iako sa zvanjem advokata, Žil je odlučio da se ne vrati ocu i radi u njegovoj kancelariji, već je ostao u Parizu. Počeo je da radi kao notar, a zatim kao sekretar u pozorištu „Lirik”.[14] Porodični život U maju 1856. godine, Vern je otputovao u Amjen, kako bi bio kum na venčanju jednog prijatelja, Ogista Lelarža. Verna je mladina porodica pozvala da ostane par dana kod njih, što je on prihvatio. Sprijateljio se sa svima, a najviše sa mladinom sestrom, Onorin de Vijan Morel, dvadesetšestogodišnjom udovicom koja je imala dvoje dece.[15][16] Nadajući se da će pronaći siguran izvor prihoda, kako bi mogao da se oženi sa Onorin pred sudom, Žil je prihvatio ponudu svog brata, te započeo posao posrednika.[17] Nakon što mu se finansijska situacija poboljšala, Vern je dobio naklonost Onorin i njene porodice, te su se venčali 10. januara 1857. godine.[18] Žil je u julu 1858. godine dobio ponudu — da bez ikakve naknade putuje brodom od Bordoa do Liverpula i Škotske. Putovanje, Vernovo prvo izvan Francuske, duboko ga je oduševilo, a on je na istom pisao romane.[19] Kasnije je išao u Stokholm, odakle je putovao u Kristijaniju i kroz Telemark.[20] Međutim, na putu kroz Dansku, u žurbi se vratio u Pariz, ali je ipak propustio rođenje Mišela, svog jedinog biološkog sina.[21] Poslednje godine Vern u samrtnoj postelji Iako je odrastao kao katolik, Vern je postao deist u poznim godinama.[22] Neki naučnici veruju da se njegova deistička filozofija ogleda u njegovim romanima, jer oni često uključuju pojam Boga ili božanskog proviđenja, ali retko se pominje koncept Hrista.[23] Dana 9. marta 1886. godine, kada se Vern vraćao kući, njegov dvadesetpetogodišnji nećak, Gaston, dva puta je pucao u njega iz pištolja. Prvi metak ga je promašio, ali ga je drugi pogodio u nogu; Žil je preživeo, ali je zbog hica u nogu do kraja života šepao. Ovaj incident se nije pročuo u medijima, ali Gaston je proveo ostatak života u jednoj ustanovi za mentalno obolele osobe.[24] Posle smrti svoje majke i prijatelja Ecela, Vern je objavljivao radove sa mračnijom tematikom. Godine 1888, Vern je ušao u politiku i bio je izabran za odbornika u grad Amjenu, gde je učestvovao u organizaciji koje su poboljšale život u gradu, te je na toj funkciji proveo oko petnaest godina.[25] Godine 1905, bolovao je od dijabetesa, koji mu je u potpunosti oduzeo vid, a preminuo je 24. marta u svom domu u Amjenu.[26] Godine 1863, Vern je napisao roman pod nazivom Pariz u 20. veku — o mladom čoveku koji živi u svetu staklenih nebodera, brzih vozova, automobila sa pogonom na gas, računara i globalnih komunikacionih mreža, ali i sa životom bez sreće. Roman ima tragičan kraj, a Ecel je mislio da će pesimizam romana uništi Vernov sjajan uspeh, te su odlučili da objavljivanje romana odgode na dvadeset godina. Vern je stavio rukopis u sef, u kom ga je 1989. godine pronašao njegov praunuk, koji ga je objavio 1994. godine. Bibliografija Najveći broj Vernovih dela spada u seriju romana pod nazivom Neobična putovanja, koja obuhvata sve njegove romane, osim dva — Pariz u 20. veku i Povratak u Britaniju, koja su objavljena posthumno 1989. i 1994. godine. Neki od njegovih romana su ostala nezavršena zbog njegove smrti, a mnoge od njih je posthumno prilagodio i prepisao njegov sin Mišel. Vern je, takođe, napisao mnoge drame, poeme, tekstove pesama, operska libreta i pripovetke, kao i razne eseje. Put oko zemlje za osamdeset dana - Žil Vern Žil Vern - 20.000 milja pod morem 1-2 Čudesni svet Đorđa Lobačeva Žil Vern - Delfin, najbrži brod na svetu Arhipelag u plamenu Jules Verne - Plivajuci grad Jules Verne (Žil Vern), Tajanstveni otok Žil Vern - Pet nedelja u balonu Žil Vern - Otkrivenje zemlje ŽIL VERN, SVET POD MOREM Žil Vern - Pet stotina miliona begeninih Dvadeset hiljada milja pod morem

Lepo očuvano Kao na slikama 1970 Brockhampton press Asteriks Asterix the Legionary. By Goscinny and Uderzo. Published by Brockhampton Press in 1970. First UK Edition. Asteriks (franc. Astérix) je medijska franšiza o selu nesalomivih galskih ratnika koji putuju širom sveta i, uz pomoć magičnog napitka, bore se protiv Rimske republike, u doba vladavine Gaja Julija Cezara, u ahistorijskoj priči o vremenu posle Galskog rata.[1][2] Asteriks je najprodavaniji strip u Francuskoj (na drugom mjestu je Tintin, a na trećem je Talični Tom). Prvi put se pojavljuje 29. oktobra 1959. godine u stripskom časopisu Pilote.[3] Autor je Rene Gosini, a ilustrator Alber Uderzo.[4] Do 2021. godine objavljeno je 39 tomova, a poslednji je objavljen u oktobru 2021. Prva epizoda ovog stripa nosila je naziv Asteriks galski junak, a u celini je objavljena 1961. godine u tiražu od 6000 primjeraka. Asteriks je preveden na 111 svjetskih jezika u ukupnom tiražu od oko 370. 000 000 primjeraka.[5] Prava ekspanzija u Francuskoj počinje 1965. sa šestom epizodom pod naslovom `Asteriks i Kleopatra`. Deveti album `Asteriks i Normani` iz 1966. godine za dva dana prodat je u 1,2 miliona primeraka,[6] a 29. epizoda `Ruža i mač` samo u Francuskoj prodana u tiražu od 7.000 000 primjeraka. Pojedine Asteriksove avanture su ekranizovane kao animirani ili igrani filmovi. Na periferiji Pariza je 1989. godine otvoren Asteriksov zabavni park. Kada su započeli rad na Asteriksu, došlo je do nesuglasica između Gosinija i Uderza oko toga kako bi trebao izgledati glavni junak. Uderzo je Asteriksa zamišljao kao ogromnog ratnika koji snagom rešava probleme na koje nailazi. Pobedila je ipak Gosinijeva mašta koji je smatrao da bi Asteriks trebao biti simpatični, mali, lukavi ratnik. Njemu su ipak pridružili i jednog velikog, ali manje lukavog prijatelja, kao vernog pratioca. Tako je nastao i Obeliks. Imena su u stripu formirana tako što je na koren dodavan nastavak iks. S obzirom da su epizode Asteriksa u narednih četrdeset godina prevedene na preko stotinu jezika i dijalekata, ne čudi što su imena ostalih pratećih junaka različita ne samo od zemlje do zemlje, već i od izdavača do izdavača. Asteriks je rađen u žanru komičnog istorijskog stripa. Glavni junaci su Gali Asteriks, plavokosi, omaleni, hrabri i lukavi ratnik i Obeliks, ogromni, priglupi, ali ratnik velikog srca u svojim prepoznatljivim plavo-bijelim hlačama i sa riđim pletenicama. Pustolovine u kojima sudjeluju ova dva junaka vremenski su postavljene u 50. g. p.n.e., u period u kome je prema istorijskim izvorima cijela Galija bila pokorena od strane Rimljana. `Cijela? Ne! Jedno selo nepokornih Gala i dalje se uspješno odupire osvajaču.` Ovom uvodnom rečenicom je počinjao svaki od tridesetdevet strip albuma koliko ih je do danas objavljeno. Ovo selo na obali Atlantika opkoljeno je sa četiri rimska utvrđena logora. Stanovnici sela se odupiru najezdi Rimljana zahvaljujući čarobnom napitku koji im spravlja seoski druid Aspiriniks i koji im daje nadljudsku snagu, tako da za njih `mlatiti Rimljane` predstavlja pravu zabavu. Obeliks je kao mali upao u kazan sa čarobnim napitkom, pa mu on više nije ni potreban (iako on stalno traži svoju porciju). S druge strane, Rimljani patroliranje u blizini galskog sela doživljavaju kao svojevrsnu kaznu jer to obično završava gadnim batinama. Pustolovine Asteriksa i Obeliksa nisu ograničene samo na Galiju, već su njih dvojica tokom svojih avantura stizali do Egipta, Britanije, Grčke, Španije, Korzike, Švajcarske, Belgije, Njemačke, pa čak i do Indije i Amerike. Gosini je u svojim tekstovima punim satire ismijavao karakteristike raznih naroda te su mu mnogi prigovarali da je rasist, ali on je i same Gale prikazao kao sve drugo samo ne savršene ljude, pa se može reći da je on ismijavao ljudske mane koje su karakteristične od podneblja do podneblja. Ali ni pojedinci nisu pošteđeni, pošto likovi koji se pojavljuju u stripu nisu ništa drugo nego karikature stvarnih ličnosti. Neke od tih ličnosti su iz privatnih života Uderza i Gosinija, a većina ih je iz javnog života Francuske i ostatka svijeta, kao i iz kulturnih i umetničkih dela svjetske baštine. Tako možemo naići na rimskog špijuna sa licem Šona Konerija ili Jevreja sa licem Gregori Pek. Pojavljuju se i Don Kihot, Frankenstein, Sten Lorel i Oliver Hardi, a u ulozi večno nasamarenih pirata su glavni junaci Šarlijevog stripa `Riđobradi`. U stripu nije zaobiđen ni bivši predsjednik Francuske Žak Širak. Osim Asteriksa i Obeliksa, junaci koji su našli stalno mjesto u stripu su seoski starješina Drmatoriks koji vrlo drži do svog autoriteta, druid Aspiriniks koji sprema čarobni napitak, seoski bard Tamburiks koji sve iritira svojim pevanjem, kao i ostali stanovnici sela od kojih je svaki kao živi lik, kako karaterno, Gosinijevom zaslugom, tako i fizički Uderzovom zaslugom. Neprijatelji Asteriksa i Obeliksa su na prvom mjestu Rimljani sa Julijem Cezarom na čelu. Tu su zatim i prije spomenuti pirati čiji brod strada u gotovo svakoj epizodi. Kao neprijatelji tu su i Normani, Goti, kao i Vikinzi. Nakon što je, 1977., Gosini iznenada preminuo od srčanog udara ostavivši scenario za 24. epizodu `Asteriks među Belgijancima`, Uderzo nastavlja da radi sam i scenario i crtež. Iako je tvrdio da se njegov humor ne može mjeriti sa Gosinijem, njegove epizode ne zaostaju za ranijim. Iz poštovanja prema pokojnom prijatelju i danas navodi njegovo ime kao ime scenariste u novim epizodama. Ipak usledili su sudski sporovi sa izdavačkom kućom Dargoom, u kojima su Uderzo i naslednici Gosinija trijumfovali i preuzeli kontrolu nad izdavaštvom Asteriksa. Na kraju je i Uderzo prodao svoj udeo Hašetu, što je naišlo na osudu Gosinijeve ćerke Silvije. Bila je ozlojeđena što su time odškrinuta vrata mogućnosti da drugi autori izuzev samog Uderza crtaju i pišu Asteriksa, te je čak tom prilikom dala oštar intervju `Mondu` u kome je taj transfer nazvala `izdajom galskih ratnika modernim Rimljanima oličenim u korporativnoj Evropi`. Gosinijeva ćerka je na kraju ipak smirila strasti i istakla kako Asteriks ima pravo na treći život, jer se prva promena već odigrala kad je njen otac preminuo.[7] Od 2009. godine nove avanture Asteriksa crta Didije Konrad po scenarijima Žan-Iva Ferija.[8] Pored svih priznanja Uderzo je odlikovan i nacionalnim ordenom Legije časti. Ono što razlikuje njegov rad od rada ostalih crtača je fantastična scenografija, verno prenesena na papir. Panorame antičkih gradova su dovedene do savršenstva. Ipak treba spomenuti i to da sjajan odabir uglavnom toplih boja nije Uderzova zasluga, jer je on daltonista. Njegov opus se danas koristi kao literatura na fakultetima umjetnosti širom svijeta. Asteriks u Jugoslaviji[uredi | uredi izvor] Asteriks se u Jugoslaviji premijerno pojavljuje 9. oktobra 1966, u nedeljnoj reviji `Politika Ekspres u tadašnjoj Socijalističkoj Republici Srbiji. Bila je to epizoda `Zvezdan i Kleopatra` koja je objavljena na ćirilici. Ova epizoda je ostala upamćena po tome što je Asteriks nazvan Zvezdoje, Obeliks Trboje, Aspiriniks Vračun, a Drmatoriks vojvoda Topuz, zatim Galija je Medovina, a selo u kojem se odigrava radnja Mala Mokra Medovina. Asteriks se(kao Asteriks), ubrzo počeo javljati i u štampi drugih republika tadašnje Jugoslavije. Tako, 24. marta 1971., u SR Bosni i Hercegovini, u 17. broju strip magazina `Nedjeljni zabavnik` počinje objavljivanje u nastavcima epizode `Asteriks Galski`. Kako je revija prekinuta sa 21. brojem, objavljeno je samo početnih 10 stranica Asteriksove prve pustolovine. U SR Hrvatskoj `Plavi Vjesnik` počinje objavljivati Asteriksa na prelazu šezdesetih u sedamdesete. Decembra 1970. izlazi specijalno, delomično u boji, izdanje - celovita priča `Asteriks među gladijatorima`. U redovnim brojevima `Plavog Vjesnika`, u nastavcima izlaze epizode `Asteriks i Normani`, `Čarobni štit`, `Asteriks u Hispaniji`, `Gnjevni Cezar`, `Gulaš a`la Cezar`, a sa 970. brojem (26. aprila 1973.), nakon gotovo dvadeset godina izlaženja, ova revija se gasi. Iste godine `Vjesnik` pokreće novi nedeljnik za omladinu ZOV (Zabavni omladinski vjesnik). ZOV je u početku štampan djelomično u boji na kvalitetnom papiru i u ambicioznom tiražu, a u njegovom 25. broju (1. marta 1974.) počinje u nastavcima izlaziti `Asteriks strašni gal`. Međutim, uprkos aktuelnosti tema i inovativnosti časopisa, porast troškova doveo je do smanjenja broja stranica,opada tiraž i nedeljnik se gasi nakon 43 broja, ali ga nasleđuje strip revija `ZOV STRIP` koja je takođe kratko potrajala. U njenom 4. broju objavljena je celovita epizoda `Asteriks kod Britanaca`, dok od 18. do 24. broja u nastavcima izlazi `Asteriks kod Švicaraca`. U Vjesnikovim izdanjima Asteriksa je na srpsko-hrvatski prevodio Ladislav Grakalić.[9] Njegovi su prevodi mešavina standardnog hrvatskog jezika i urbanog zagrebačkog govora tog vremena i odražava specifičan humor karakterističan za zagrebačku produkciju stripa i animiranog filma. U ovim izdanjima Asteriks u pojedinim sličicama `rekalmira` neke poznate domaće brendove robe široke potrošnje. Grakalić čarobni napitak prevodi muška voda kao satiru česte pojave reklamiranja čudotvorne vode za muškarce u nekim manje razvijenim regijama tadašnje Jugoslavije. Najznačajnija produkcija Asteriksa u bivšoj Jugosaviji bila je u SR Srbiji. Novinsko-izdavačko preduzeće Forum iz Novog Sada (kasnije Forum Marketprint, a zatim Marketprint) u svom nedeljniku `Panorama` takođe izdaje epizode Asteriksa na prelazu dve decenije, a od 1973. do 1989. u Stripoteci, najdugovečnijem strip-magazinu na području Jugoslavije, objavljuje u nastavcima, u originalnoj hronologiji, prvih 27 albuma. Marketprint je prvi uveo formu albuma. Ediciju `Asteriksov zabavnik` pokreću 1975. u kojoj je između 1975. i 1988. izašlo 48 mekokoričenik albuma u boji, u kojoj su se izmenjivali Asteriks i Talični Tom. Prvih 8 albuma Asteriksa izlazi u originalnoj hronologiji, ali naredne epizode izlaze bez određenog redoslijeda, a 22. po redu `Velika plovidba` je preskočen. Na kraju, u ovoj ediciji je objavljeno 25 epizoda Asteriksa (do broja 26), a od 1989. godine Marketprint započinje novu seriju luksuznih trvrdokoričenih albuma u boji, po uzoru na francuske originale. Edicija je započeta u saradnji s izdavačem `Dečje novine` iz Gornjeg Milanovca, tamo gde je `Asteriksov zabavnik` stao, odnosno sa 27. albumom `Asteriks i sin`, ali i repriziraju određene naslove, bez vidljivog redosleda i koncepcije pa se nakon 5 objavljenih naslova gasi zbog početka rata i raspada SFR Jugoslavije. Spomenuti izdavač `Dečje novine` iz Gornjeg Milanovca druga je kuća u SR Srbiji koja je izdavala Asteriksa. U reviji `Biser strip` izdaju celovite priče, uglavnom stripova iz francusko-belgijske produkcije. Tu su, izvan hronologije, objavljivane epizode Asteriksa u crno-beloj štampi i u boji. Ukidanjem, pa vraćanjem boje u ovoj reviji posedica je ekonomske krize u Jugoslaviji osamdesetih. Pored toga, `Dečje novine` u svojoj crno-beloj strip revji `Super` takođe objavljuju jednu epizodu, a 1981. godine u reviji `Mini` objavljuju kraku priču `Maskota`. Po uzoru na `Asteriksov zabavnik`, `Dečje novine` 1990. pokreću seriju albuma u boji sa mekim koricama `Šampioni stripa` u kojoj, bez određene hronologije izlazi 6 albuma, a surađuju sa Marketprintom u objavljivanju pomenute serije tvrdo ukoričenih albuma. Pored navedenih, epizode Asteriksa u osamdesetima je izdavala beogradska `Politika` u okviru nedeljnika za mlade `Politikin zabavnik`. Među prevodiocima u Srbiji istaknuto mjesto ima Đorđe Dimitrijević i krug prevodilaca oko tadašnjeg Foruma (Marketprint) koji su najzaslužniji za popularnost i kultnoi status Asteriksa u bivšoj Jugoslaviji. I danas za imena pojedinih likova koriste Dimitrijevićevi prevodi. Postjugoslovenski period[uredi | uredi izvor] U Hrvatskoj manji izdavač `Izvori` iz Zagreba započinje 1992. sa izdavanjem Asteriksovih albuma. Do 1999. godine izlazi, bez redosleda, 11 epizoda mekih korica, dok poslednjih 5 albuma je objavljeno u tvrdom povezu. Objavljene su epizode: Asteriks Gal (1992.), Asteriks legionar (1992.), Asteriks i zlatni srp (1993.), Asteriks i Goti (1993.), Asteriks kod Helvećana (1994.), Asteriks gladijator (1994.), Asteriks i Kleopatra (1995.), Asteriks i Normani (1995.), Asteriks na olimpijskim igrama (1996.), Asteriks u Hispaniji (1998.) i Veliko putovanje (1999.). Ova izdavačka kuća je objavila i 4 albuma Asteriksovih pustolovina na esperantu, a u saradnji sa kulturnim društvom hrvatske nacionalne manjine u austrijskom Burgenlandu na jeziku gradišćanskih Hrvata objavljena su 3 albuma, svi u mekim koricama. Novinski izdavač `Slobodna Dalmacija` u svom magazinu `Comic strip` između 1994. i 1996. godine objavljuje u nastavcima dva albuma, prvog u boji, a drugog crno-bijelog. Pored toga, `Slobodna Dalmacija` 1995. izdaje i album sa sličicama `Baš su ludi ovi Gali` koji je danas pravi raritet. Krajem veka na izdavanje Asteriksovih albuma za istočnu Evropu prueizima Egmont i 2000. izlaze još dva mekokoričena albuma u boji u dosta skromnom izdanju, ali velikom tiražu (6. 500 primjeraka). To su bile epizode Dvoboj poglavara i Asteriks u Britaniji. Od 2014. do 2017 godine izdavač Bookglobe objavio je bez redosleda, istovremeno objavljujući u mekom i tvrdom povezu, epizode: Asteriks i Latraviata (2014); Asteriks i povratak u klupe (2014); Asteriks: Dan kada je nebo palo (2014); Rođendanski Asteriks i Obeliks - Zlatna knjiga (2014); Asteriks kod Pikta (2016); Asteriks: Ruža i Mač (2016); Asteriks: Gali na galiji (2017); Asteriks i čarobni sag (2017). U Sloveniji Asteriks ima sličan put. Slovenci su od 1990. imali priliku čitati Asteriksa na slovenačkom jeziku, a izdavač `Didakta` do 1999, takođe izvan hronologije, objavljuje 11 albuma, nakon čega 2000. u izdanju `Egmonta` izlaze još dva. Kao i u Hrvatskoj, uslijedila je duga pauza, da bi 2012. godine izdavač Graffit ponovo objavljuje albume Asteriksa na slovenačkom: iste godine izlaze dva albuma u tvrdom i mekom uvezu, a 24. oktobra 2013. izlaze 25. epizoda i tad, najnovija 35. Asteriksova pustolovina `Asterix pri Piktih` (Asteriks među Piktima). Raspadom SFRJ u novostvorenoj Saveznoj Republici Jugoslaviji prestaju se objavljivati nova izdanja Asteriksa. Strip izdavaštvo je zbog rata i sankcija u krizi, pa se pojavljuju magazini kratkog veka, u kojima se objavljuju kopije stripova koje je ranije objavio `Marketprint`. Sam Marketprint je 1994. objavio samo jedan Asteriksov album sa sličicama (prije toga je 1985. izdao još jednog). Beogradska novinska kuća `Politika` u devedesetima ponovo započinje s objavljivanjem Asteriksovih pustolovina u Politikinom Zabavniku i objavljuje u nastavcima 5 albuma, a 1995. izdaje i seriju mekokoričenih albuma vrlo skromne kvalitete, u kojoj je do kraja 1999. hronološki izašlo prvih 26 naslova, nakon čega je dalje objavljivanje epizoda stalo. Pojavljivala su se piratska izdanja epizoda koje do tada nisu bile objavljene. Izdavačka kuća System Comix, izdavačka kuća iz Srbije je 2005. objavila mekokoričeni omaž pod naslovom „Uderzo u skicama prijatelja“. Izdavačka kuća `Čarobna knjiga` je u Srbiji u periodu od 2018. do kraja 2020. godine objavila u 12 integralnih albuma (od kojih svaki sadrži po tri epizode) objavila prvih 36 epizoda Asteriksa. Prvih 27 epizoda je uređeno sa već postojećim prevodom Đorđa Dimitrijevića, koje je za potrebe ovog izdanja pregledao, doterao i popravio sam Dimitrijevića. Od 27. epizode za prevod je zadužena Melita Logo Milutinović.[10] Paralelno sa objavljivanjem integrala objavljivane su u mekokoričenom uvezu i epizode Asteriks na trci kroz Italiju (2018), Vercingetoriksova kći (2020) i Asteriks i grifon (2021). Zahvaljujući ovom izdavačkom poduhvatu srpski jezik je postao tek 15 u svetu na kojem je Asteriks preveden u celosti. Lista izdanja[uredi | uredi izvor] Asteriksova družina iz sela na jednom muralu u Briselu Gosini i Uderzo[uredi | uredi izvor] 1. 1961. - Asteriks galski junak (Astérix le Gaulois). Prodan u tiražu od 6.000 primjeraka. 2. 1962. - Asteriks i zlatni srp (La Serpe d`or). Prodan u tiražu od 15.000 primjeraka. 3. 1963. - Asteriks i Goti (Astérix chez les Goths). Prodan u tiražu od 15.000 primjeraka. 4. 1964. - Asteriks gladijator (Astérix gladiateur). Prodan u tiražu od 60.000 primjeraka. 5. 1965. - Asteriks i put oko Galije (Le Tour de Gaule). Prodan u tiražu od 60.000 primjeraka. 6. 1965. - Asteriks i Kleopatra (Astérix et Cléopâtre). Prodan u tiražu od 100.000 primjeraka. 7. 1966. - Borba starešina (Le Combat des chefs). Prodan u tiražu od 600.000 primjeraka. 8. 1966. - Asteriks među Britancima (Astérix chez les Bretons). Prodan u tiražu od 900.000 primjeraka. 9. 1966. - Asteriks i Normani (Astérix et les Normands). Prodan u tiražu od 1.200.000 primjeraka. 10. 1967. - Asteriks legionar (Astérix légionnaire). Prodan u tiražu od 1.000.000 primjeraka. 11. 1968. - Štit iz Arvernije (Le Bouclier arverne). Prodan u tiražu od 1.000.000 primjeraka. 12.1968. - Asteriks na Olimpijadi (Astérix aux Jeux Olympiques). Prodan u tiražu od 1.200.000 primjeraka. 13. 1969. - Asteriks i ukradeno kazanče (Astérix et le chaudron). Prodan u tiražu od 1.100.000 primjeraka. 14. 1969. - Asteriks u Hispaniji (Astérix en Hispanie). Prodan u tiražu od 1.100.000 primjeraka. 15. 1970. - Zavadi pa vladaj (La Zizanie). Prodan u tiražu od 1.000.000 primjeraka. 16. 1970. - Asteriks u Helveciji (Astérix chez les Helvètes). Prodan u tiražu od 1.200.000 primjeraka. 17. 1971. - Grad bogova (Le Domaine des dieux). Prodan u tiražu od 1.100.000 primjeraka. 18. 1972. - Cezarove lovorike (Les Lauriers de César). Prodan u tiražu od 1.100.000 primjeraka. 19. 1972. - Vrač pogađač (Le Devin). Prodan u tiražu od 1.300.000 primjeraka. 20. 1973. - Asteriks na Korzici (Astérix en Corse). Prodan u tiražu od 1.300.000 primjeraka. 21. 1974. - Cezarov poklon (Le Cadeau de César). Prodan u tiražu od 1.400.000 primjeraka. 22. 1975. - Velika plovidba (La Grande traversée). Prodan u tiražu od 1.300.000 primjeraka. 23 .1976. - Obeliksovo preduzeće (Obélix et Compagnie). Prodan u tiražu od 1.350.000 primjeraka. 1978. - Asteriks i 12 podviga (Asterix et les douze tâches) (Strip je adaptacija crtanog filma. Ne smatra se delom kanona) 24. 1979. - Asteriks među Belgijancima (Astérix chez les Belges). Prodan u tiražu od 1.500.000 primjeraka. Uderzo[uredi | uredi izvor] 25. 1980. - Podeljeno selo (Le Grand fossé). Prodan u tiražu od 1.700.000 primjeraka. 26. 1981. - Asteriksova odiseja (L`Odyssée d`Astérix). Prodan u tiražu od 1.700.000 primjeraka. 27. 1983. - Asteriksov sin (Le Fils d`Astérix). Prodan u tiražu od od 1.700.000 primjeraka. 28. 1987. - Asteriks kod Šećerlemade (Astérix chez Rahazade). Prodan u tiražu od 1.700.000 primjeraka. 29. 1991. - Ruža i mač (La Rose et le glaive). Prodan u tiražu od 2.000.000 primjeraka. 30. 1996. - Obeliksove nevolje (La Galère d`Obélix). Prodan u tiražu od 2.600.000 primjeraka. 31. 2001. - Asteriks i Latravijata (Astérix et Latraviata). Prodan u tiražu od 3.000.000 primjeraka. 32. 2003. - Asteriks i povratak u galsku školu (Astérix et la rentrée gauloise). Ovo su objedinjene kratke priče iz `Pilota` Prvo izdanje iz 1993. prodano je u tiražu od 500.000 primjeraka, a reizdanje iz 2003. u 1.100.000 primjeraka. 33. 2005. - Nebo mu pada na glavu (Le ciel lui tombe sur la tête). Prodan u tiražuod 3.200.000 primjeraka. 34. 2009. - Asteriksov i Obeliksov rođendan (L`Anniversaire d`Astérix et Obélix - le Livre d`Or). Prodan u tiražu od 1.300.000 primjeraka. Žan Iv-Feri[uredi | uredi izvor] 35. 2013. - Asteriks među Piktima (Astérix chez les Pictes). Prodan u tiražu od 2.000.000 primjeraka. 36. 2015. - Cezarov papirus (Le Papyrus de César). Prodan u tiražu od 2.000.000 primjeraka. 37. 2017. - Asteriks na trci kroz Italiju (Astérix et la Transitalique). Prodan u tiražu od 2.000.000 primjeraka. 38. 2019. - Vercingetoriksova kći (La Fille De Vercingétorix). 39. 2021. - Asteriks i grifon (Asterix et le Griffon). Filmovi[uredi | uredi izvor] Animirani filmovi[uredi | uredi izvor] Asteriks, Gal (1967) Asteriks i Kleopatra (1968) Asteriks i 12 podviga (1976) Asteriks protiv Cezara (1985) Asteriks u Britaniji (1986) Asteriks i velika tuča (1989) Asteriks osvaja Ameriku (1994) Asteriks i vikinzi (2006) Asteriks: Naselje bogova (2014) Asteriks: Tajna čarobnog napitka (2018) Igrani filmovi[uredi | uredi izvor] Asteriks i Obeliks protiv Cezara (1999) Asteriks i Obeliks: Misija Kleopatra (2002) Asteriks na Olimpijadi (2008)[11][12][13] Asteriks i Obeliks u Britaniji (2012) Asteriks i Obeliks: Srednje kraljevstvo (2023) Televizijske serije[uredi | uredi izvor] Dana 17. novembra 2018. godine, Studio 58 i Fjučurikon su objavili da će emitovati kompjuterski animiranu seriju od 52 jedanaestominutne epizode usredsređene na Garoviks za emitovanje na Francuskoj televiziji 2020. godine.[14] Dana 21. decembra 2020. godine, potvrđeno je da su Dogmatiks i Indomitejbls pomereni za jesen 2021. godine, i da o2o Studio proizvodi animaciju.[15] Emisiju distribuira globalno LS Distribution.[16] Serija je premijerno prikazana na Okoo servisu za striming 2. jula pre nego što je počela sa linearnim emitovanjem na kanalu Francuska 4 28. avgusta 2021. godine.[17] Dana 3. marta 2021, objavljeno je da će Asteriks Gal biti vodeći lik u novoj Netfliksovoj animiranoj seriji u režiji Alena Šabata.[18] Najavljeno je da je serija adaptacija iz jednog od klasičnih tomova, Asteriks i velika borba, gde Rimljani, nakon što ih Asteriks i njegove seoske kohorte konstantno sramote, organizuju tuču između rivalskih galskih poglavica i pokušavaju da poprave rezultat kidnapovanjem druida, zajedno sa njegovim preko potrebnim magičnim napitkom.[19][20] Očekuje se da će serija debitovati 2023. godine.[21][22] Serija će biti CG-animirana.[23] Uticaj u popularnoj kulturi[uredi | uredi izvor] Prvi francuski satelit, koji je lansiran 1965. godine, nazvan je Asteriks-1 u čast Asteriksa.[24] Asteroidi 29401 Asteriks i 29402 Obeliks takođe su nazvani u čast ovih fikcionih likova. Slučajno, reč Asteriks/Asterisk potiče od grčkog za Mala zvezda. Tokom kampanje da Pariz bude domaćin Letnjih olimpijskih igara 1992, Asteriks se pojavio na mnogim posterima iznad Ajfelove kule. Francuska kompanija Belin predstavila je seriju čipsa Asterik oblikovanih u obliku rimskih štitova, tikvica, divlje svinje i kostiju. U Velikoj Britaniji 1995. godine Asteriks novčići su predstavljeni besplatno u svakoj tegli Nutele. Godine 1991, Asteriks i Obeliks su se pojavili na naslovnoj strani lista Tajm za specijalno izdanje o Francuskoj, u umetničkoj režiji Mirka Ilića. U izdanju istog časopisa iz 2009. godine, Asteriksa su neki opisali kao simbola francuske nezavisnosti i prkosa globalizaciji.[25] Uprkos tome, Asteriks je napravio nekoliko promotivnih nastupa za lanac brze hrane Makdonalds, uključujući i jednu reklamu koja predstavlja stanovnike sela koji uživaju u tradicionalnoj gozbi koja završava priču u restoranu Makdonaldsa.[26] Verzija 4.0 operativnog sistema OpenBSD sadrži parodiju na priču o Asteriksu.[27] Akcioni strip broj 579, koji je objavio DC Comics 1986. godine, koji je napisao Lofisijer i ilustrovao Kit Gifen, sadržao je omaž Asteriksu gde su Supermen i Džimi Olsen premešteni u prošlost u malo selo nesalomljivih Gala. Godine 2005, u Briselu je održana izložba Ogledala sveta pod nazivom Asterik. Belgijska pošta je takođe objavila set maraka da se poklopi sa izložbom. U okviru izložbe objavljena je knjiga koja sadrži delove na francuskom, holandskom i engleskom.[28] Dana 29. oktobra 2009, Guglova početna stranica velikog broja zemalja je prikazala logotip (nazvan Gugl Dudl) u znak sećanja na 50 godina Asteriksa.[29] Iako su se od tada promenili, heraldi #2 i #3 u Kraljevstvu Ansteora iz Društva za kreativni anahronizam bili su heraldi zvezdice i obeliska.[30] Asteriks i Obeliks su bili zvanične maskote Svetskog prvenstva u hokeju na ledu 2017, čiji su zajednički domaćini bili Francuska i Nemačka. Francuska je 2019. godine izdala komemorativni novčić od 2 evra za proslavu 60. godišnjice Asteriksa.[31] Kraljevska kanadska mornarica ima brod za snabdevanje po imenu MV Asteriks. Drugi brod klase Rizolv, koji je nosio ime MV Obeliks, je otkazan.[32] Asteriks, Obeliks i Vitalstatistiks pojavljuju se u knjizi Larija Gonika Karikaturna istorija svemira tom 2, posebno u prikazu galske invazije na Italiju (390 – 387. p. n. e.). U poslednjem panelu te sekvence, dok se šetaju prema zalasku sunca, Obeliks kaže `Hajde, Asteriks! Hajde da uzmemo naš sopstveni strip.`

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Od rođenja tenka do bespilotnih vozila i tenkova budućnosti, The Tank Book nudi zaista konačan pogled na preko 400 različitih tenkova, proizvedenih u saradnji sa Muzejom tenkova. Pogledajte izbliza britanske, američke, ruske i francuske tenkove, upoznajte ključne dizajnere kao što su Mihail Koškin i ser Vilijam Triton i shvatite složene mehanizme iza takvih vozila kao što su Centurion, Hellcat, SV Scout i T-14 Armata. Neverovatne fotografske ture vode vas u razne tenkove, stavljajući vas u sedište nekih od najstrašnijih vozila koja su ikada išla u bitku u Drugom svetskom ratu, Hladnom ratu i dalje. Savršena za svakoga ko se interesuje za vojnu istoriju, The Tank Book je vrhunski vodič za tenkove i njihovu jedinstvenu prošlost. Tenk je oklopno vojno vozilo na gusjenicama koje služi za potporu pješaštvu ili djeluje samostalno. Ima glavni top velikog kalibra koji se nalazi na pokretnoj kupoli i dodatne strojnice. Svojim oklopom štiti posadu, a ima mogućnost kretanja po teškim terenima. Glavno je strateško i taktičko oružje u kopnenoj vojsci.[1] Kao vojno sredstvo, tenk se prvo pojavio u Prvom svjetskom ratu kao inovacija britanske vojske i poslužio je u razbijanju rovovskog ratovanja. U 2. svjetskom ratu, tenk je napravio preporod u ratovanju, i skupa sa zrakoplovstvom stvorili su okosnicu vojnog djelovanja u vojnoj doktrini munjevitog ratovanja (njem. Blitzkrieg) kojeg su usavršili i primjenjivali Nijemci, iako su teoretske osnove postavili Englezi po završetku Prvog svjetskog rata. Prapovijest tenka Problem napredovanja u napadu je star koliko i sam rat. Ideja o korištenju nekakve pokretne građevine koja bi zaštitila vojsku seže u davnu prapovijest. Grci su imali goleme opsadne kule, Asirci su izumili pokretnu zapreku za strijelce i stari kinezi su imali napravu za zaštitu vojnika na bojištu. Rimsko carstvo je imalo pokretnu konstrukciju na kotačima koja je na vrhu imala katapult. Htjela se napraviti građevina koja bi zaštitila vojsku od neprijateljskih strijela i topova i razbila kamene bedeme utvrda. Leonardo da Vinci je još u 15. vijeku konstruirao borbeno vozilo na kotačima pokretano uz pomoć ljudske snage. Prvi svjetski rat Tenk je prvi puta detaljno opisao Herbert George Wells koji u svojoj priči `The Land Ironclads` spominje oklopljeno vozilo koje bi se koristilo u budućim ratovima kako bi probilo neprijateljsku linij. U priči, vozilo se moglo kretat preko svih terena, a bilo je naoružano topom i strojnicama. Uz priču, napravljena je i skica tog vozila. Priča je objavljena u Strand Magazine prosincu 1903. godine. Iste godine Levavasseurov projekt radi skicu oklopnog vozila na gusjenicama, dok se osam godina kasnije, 1911. pojavljuju dva prijedloga, austrijskog inženjera Günthera Burstyna i australskog civilnog inženjera Lancelot de Molea, al oba prijedloga su odbačena. Dizajn Günthera Burstyna bio je veoma sličan današnjem izgledu tenkova. Vozilo je imalo samo jedan top, koji je bio ugrađen u rotirajuću kupolu, ali nije mogao dizajnirati gusjenice koje bi nosile tako teško vozilo i postizalo prihvatljive brzine. Svoj ideju `kopnenog broda` je predstavio Vojnom tehničkom zavodu u Beču, gdje su prijedlog odbili. Otprilike u isto vrijeme, Lancelot de Mole je dizajnirao svoje `oklopno gusjenično vozilo` i poslao svoje skice Britanskom vojnom kabinetu. Njegova ideja je odbačena, ali nakon Prvog svjetskog rata je nagrađen sa 965 funta i 1920. odlikovan Odlikovanjem britanskog carstva. Tenk se prvi put pojavio u Velikoj britaniji, a kasnije i u Francuskoj i Njemačkoj. Pukovnik E. Sviton je 1914. godine dao ideju o izgradnji stroja na gusjenicama koji će se kretati preko rovova i probijati neprijateljsku liniju, a svojim oklopom bi štitio posadu i topom uništavao neprijatelja. General J. French je prihvatio ideju i postavio zahtjeve za proizvodnju oklopnog gusjeničkog traktora naoružanog strojnicama koji bi mogao prelaziti preko rova širine 1 metar. Proizvodio se u tvornici traktora Fosters of Lincon. Prvo je 1915. napravljen prototip koji je osnovan na podvozju američkog traktora Holt koji je nazvan Mali Vili (Little Willie). Već slijedeće godine napravljen je 28 tona teški prototip tenka nazvan Majka (Mother), a vozilo je nazvano tank (cisterna).[2] Dobio je oznaku Mark 1 i ušao je u serijsku proizvodnju. To je bio prvi tenk. Imao je oblik romboida i bio je naoružan s dva topa 57 mm na bokovima i s četiri strojnice. Bio je dugačak 8 metara, širok 4,2, a visok 2,2 metra. Pokretao ga je benzinski motor od 105 KS. Prva uporaba bila je protiv Nijemaca na rijeci Somi 15.11. 1916. godine.[3] Napravljene su poboljšane inačice Mark II (1917.) i Mark III i Mark IV (1918.). Nemci su vrlo brzo razvili svoj tenk A7V[4], koji je također napravljen na podvozju traktora Holt i proizveden je u samo 15 primjeraka. Na fronti su se pojavili 1918. Istovremeno s Nemcima i Francuska je razvila svoje tenkove Schneider, St. Chamond i Renault koji su isto napravljeni na podvozju traktora Holt. Francuzi su prvi uveli tenk sa rotirajućom (360o) kupolom 1917. godine, nazvanog Renault FT-17 laki tenk, u čiju je kupolu ugrađen top. Prva tenkovska bitka dogodila se 24.4. 1918. u Villers-Bretonneux, Francuska, gdje su se tri Mark IV tenka borili protiv tri nemačka A7V tenka. Iako su britanski Mark tenkovi možda preokrenuli tijek rata, prve tenkove obilježili su mehanički problemi, loša pokretljivost i nestabilnost. No, svima je bilo jasno da će tenk igrati važnu ulogu u budućim ratovima. Nemačka strana je naučila lekciju i u Drugi svjetski rat će ući sa najjačim oklopnim snagama. Razdoblje između dva rata U razdoblju između Prvog svjetskog i Drugog svjetskog rata nastavio se daljnji razvoj tenkova. Počinju se javljati prve vojne pretpostavke od djelovanju tenkova bez potrebe za pješaštvom. Tu teoriju su podržavali oficiri kao Heinz Guderian u nemačkoj, Percy Hobart u britaniji, Adna R. Chaffee, Jr., u SAD-u, Charles de Gaulle u francuskoj i Mihail Tuhačevski u SSSR-u. Svi su došli do sličnog zaključka, ali u Drugom svetskom ratu njemačka je prva uspela teoriju izvesti i u praksi. Prvi puta je djelovanje tenkovskih jedinica, teškog topništva i jake avijacije spojeno u jednu taktiku - Blitzkrieg. Tijekom ovog razdoblja počinju se razvijati i kvalitetniji i jači tenkovi koji su imali veću pouzdanost od svojih prethodnika u Prvom svjetskom ratu. Počinju se proizvoditi tenkovi kao sovjetski T-26, njemački Panzer I i Panzer II, francuski Reunalt R 35, a u proizvodnju i razvoj tenkova su se uključile SAD, Japan i Italija. Tenkovi su dobili konačnu koncepciju, koja se do danas nije promijenila. Tenkovi su bili na gusjenicama, sastojali su se od tijela, okretne kupole i topa koje je montiran u kupolu. Dodane su i suspregnute strojnice. Oklop prednjeg dijela je bio deblji od stražnjeg. Nemačka je svoje tenkove registrirala kao traktore, jer po odredbama Versajskog poretka nakon kapitulaciju u Prvom svjetskom ratu nametnutih od strane pobjednika Antante nije smijela imati oklopne snage, a broj vojnika je bio ograničen. Nemačka, Italija i Sovjetski Savez su eksperimentirali sa teškim tenkovima i taktikama tijekom Španjolskog građanskog rata. Njemačka i Italija su opskrbljivali Nacionaliste sa vojnom opremom, dok je Sovjetski savez bio na strani Republikanaca. Španjolski građanski rat bio je kao vojni poligon za isprobavanje i usavršavanje vojne tehnologije koja će se kasnije upotrebljavati u Drugom svjetskom ratu.....

Knjiga je dobro očuvana.Ima posvetu. KORDUN,od vojne granice do Republike Srpske Karjine 1881-1995 Izdavač:Institut za savremenu istoriju,Beograd,2018. Biljana Stojić: Kordun - od razvojačenja do ujedinjenja (1881-1918) ,,…Proces razvojačenja započet je u vrijeme bana Mažuranića (1873–1880), ali ga on nije doveo do kraja. Kompromitovan pobunom generala Filipovića, ali i činjenicom da je procedura predugo trajala, ban Mažuranić je 1880. godine podnio ostavku, koju je car prihvatio i potvrdio u decembru 1881. godine. Mažuranićev posao je nastavio i dovršio njegov nasljednik, ban Ladislav Pejačević (1880–1883). On je zvanično 1. avgusta 1881. godine preuzeo upravu nad teritorijom Krajine. Ipak, ni grof Pejačević se nije dugo zadržao na dužnosti bana. Njegov osnovni zadatak je bio da proces ujedinjenja sprovede do kraja, kada je to završio podnio je ostavku u avgustu 1883. godine, koju je car uvažio 4. septembra. O podnijetoj ostavci grof Pejačević je obavijestio sve ugledne ličnosti u Hrvatskoj, a između ostalog i vladiku gornjokarlovačkog Teofana (Živkovića), kome se zahvalio na podršci i saradnji tokom „banovanja“… …Pribićević i regent su se dogovorili da se od tri člana srpske Vlade (Stojan Protić, Ljubomir Jovanović i Momčilo Ninčić) i tri člana Narodnog vijeća (Ante Pavelić, Svetozar Pribićević i Josip Smodlaka) formira poseban odbor, koji bi odlučio kako treba proglasiti čin ujedinjenja. Zaključak odbora je bio da je najlegitimniji način proglašenja ujedinjenja na zajedničkoj sjednici srpske Narodne skupštine i izaslanstva Narodnog vijeća, ali je ovaj način bio nemoguć, jer se većina delegata srpske Skupštine i dalje nalazila u inostranstvu, mahom u Francuskoj. Budući da se proglašenje ujedinjenja nije htjelo odlagati, dogovoreno je da delegacija Narodnog vijeća uputi Adresu regentu Aleksandru, u kojoj će mu zvanično saopštiti zaključke Narodnog vijeća na sjednici od 24. novembra, a u svom odgovoru na ovu Adresu, regent bi proglasio ujedinjenje Srbije sa Državom Slovenaca, Hrvata i Srba. Čin ujedinjenja je sproveden 1. decembra u večernjim časovima u kući Krsmanovića, regentovoj rezidenciji na Terazijama.`` Aleksandar Lukić: Kordun u jugoslovenskoj kraljevini (1918-1941) Tokom Prvog svjetskog rata Srbima na svim njihovim prostorima Balkanskog poluostrva bliža je bila ideja ujedinjenja svih srpskih zemalja. Pred kraj ratnog sukoba još uvijek je bio u važnosti Londonski ugovor, kojim su saveznici garantovali proširenje Srbije teritorijama u Bosni i Hercegovini, Sremu, dijelu Slavonije, Bačkoj, južnoj Dalmaciji i sjevernoj Albaniji. Pored ovoga, Nikola Pašić je tražio pridruživanje šibenskog područja, gdje je pravoslavni živalj činio većinu stanovništva. Ministar predsjednik srpske kraljevske vlade prilazio je jugoslovenstvu oprezno i s nepovjerenjem, pogotovo nakon u dobroj mjeri negativnog iskustva iz saradnje sa Jugoslovenskim odborom, te činjenicom da mu nije bilo nepoznato učešće jugoslovenskih vojnika Austro-Ugarske u pokoljima nad civilnim stanovništvom Srbije 1914. godine, i srčanost koju su uglavnom ispoljavali u borbama sa srpskom vojskom tokom rata. Imao je u vidu i odnose u Srpskoj dobrovoljačkoj diviziji u Rusiji, gdje je dolazilo do ozbiljnih sukoba i incidenata srpskih sa hrvatskim i slovenačkim vojnicima na nacionalnoj i vjerskoj osnovi u prvom redu… …Do kraja postojanja jugoslovenske monarhije Karađorđevića vrlo malo se promijenilo u privrednim i kulturno-prosvetnim prilikama na Kordunu. Određena društva i ustanove su postojali sve do Aprilskog rata 1941. godine, poput pojedinih u srezu Slunjskom, od kojih su aktivnost uoči propasti jugoslovenske monarhije obavljali vatrogasna društva u Slunju i Drežnik gradu, Sokolsko društvo u Primišlju, društvo Malih križara (osnovano 1939), Hrvatsko katoličko prosvjetno društvo, Steg hrvatskog junaka (osnovano 1939), Seljačka sloga koja je opismenjavala ljude u hrvatskim selima, a Seljačko kolo je istu funkciju obavljalo u srpskim selima. U srezu Vojnićkom većina društva nisu bila uopšte aktivna, već su postojala „samo na papiru“, izuzev pojedinih sokolskih udruženja. Ipak, i pored svih nedostataka „pasivnog kraja“, Kordun je u pogledu populacije tokom postojanja jugoslovenske monarhije uočljivo napredovao. Ogroman porast broja stanovnika, posebno srpske nacionalnosti, biće surovo prekinut genocidnom politikom Nezavisne Države Hrvatske tokom postojanja ove monstruozne tvorevine 1941–1945. godine.`` Nebojša Stambolija: Kordun u Drugom svjetskom ratu (1941-1945) ,,…Jugoslovenske jedinice, slabo opremljene i neorganizovane, ni na području Korduna nisu pružile ozbiljniji otpor nastupajućim neprijateljskim trupama, uglavnom bez otpora predajući oružje i opremu. Jedina veća vojna formacija na ovom području, jedinica koja je gradila utvrđenja na području Slunja, povučena je 30. marta 1941. za Slavonski Brod, gdje joj je bio ratni raspored. Nije se osjećalo ni prisustvo Karlovačkog garnizona, koji je uglavnom okupljao vojne obveznike sa Korduna. Već 10. aprila u garnizonu dolazi do prevrata. Grupa oficira hrvatske nacionalnosti, na čelu sa pukovnikom Ivanom Tomaševićem i potpukovnikom Stjepanom Sertićem, uz pomoć organa Hrvatske seljačke stranke – Seljačke i Građanske zaštite, preuzima komandu i razoružava vojnike srpske i slovenačke nacionalnosti. Novi komandant područja postaje dotadašnji zamjenik komandanta potpukovnik Stjepan Sertić. Politički lider proustaških snaga koje učestvuju u zauzimanju vlasti u gradu bio je dr Ante Nikšić, dotadašnji predsjednik Okružnog suda u Karlovcu. Ukupno su razoružana 183 oficira i 537 vojnika bivše Jugoslovenske vojske, nakon čega su zatvoreni u Hrvatski dom i Domobransku kasarnu, a po dolasku Nijemaca predati njima i otpremljeni u zarobljeništvo u dvije grupe… … Drugi svjetski rat je na prostor Korduna ostavio strahovite posljedice. Velike ljudske i materijalne žrtve koje je podnijelo stanovništvo ove oblasti, prije svega srpske nacionalnosti, po razmjerama je nemjerljivo sa prethodnim periodima u prošlosti ovog područja. Teroristički ustaški pokret je po dolasku na vlast kao jedan od svojih glavnih ciljeva zacrtao fizičko istrebljenje srpskog naroda. U početku, mameći narod raznim perfidnim metodama, u ovoj namjeri su ustaše imale i uspjeha. Ipak, odupirući se istrebljenju, srpsko stanovništvo pruža otpor i diže ustanak. Ovaj ustanak, na početku stihijski i pojedinačan, prerasta u opštenarodni. Značajnu ulogu u organizaciji, na prostoru Korduna i Banije, uzimaju komunisti koji postepeno preuzimaju vođstvo koristeći borbeni potencijal naroda proizišao iz najelementarnijeg samoodbrambenog instinkta. Počevši sa lokalnim odredima od tek nekoliko desetina naoružanih seljaka, Kordunaši kraj rata dočekuju sa divizijom od preko 7.000 boraca koja igra ključnu ulogu u predaji i razoružavanju čitavog njemačkog armijskog korpusa. U pokret otpora, koji je na početku bio gotovo isključivo srpski, od kraja 1943. godine ulaze masovno i hrvatske i muslimanske narodne mase. Stradanje naroda, osim u sistematskim pokoljima, dešavalo se i u zbjegovima prilikom većih ofanziva, od zaraznih bolesti, gladi, teških životnih uslova…`` Dragomir Bondžić: Kordun u socijalističkoj Jugoslaviji (1945-1990) ,,…Tokom prvih mjeseci poslije završetka Drugog svjetskog rata na čitavoj teritoriji Hrvatske nastavljeno je formiranje i učvršćivanje novih „narodnih“ organa vlasti koje je započelo još tokom rata. Pod rukovodstvom i nadzorom Komunističke partije Hrvatske i njenih organa na terenu (oblasnih, okružnih, kotarskih i mjesnih komiteta i osnovnih organizacija-ćelija po mjestima, fabrikama i ustanovama) formirani su po svim mjestima narodni odbori. Više teritorijalne jedinice bili su kotari, okruzi i oblasti. Mjesni narodni odbori na prostoru Korduna su pripadali kotarima Vojnić, Vrginmost i Slunj i okrugu Karlovac. Na tom prostoru, pod Okružnim komitetom KPH Karlovca nalazili su se kotarski komiteti Karlovac, Slunj, Vojnić, Vrginmost i Mjesni komitet Karlovac. Pravni i politički okviri za djelovanje novih područnih organa vlasti davani su kroz stavove i propise viših organa federalne Hrvatske (Vlada od aprila 1945, ZAVNOH koji je krajem jula 1945. prerastao u Sabor), koje je u suštini oblikovao vrh Komunističke partije, odnosno Politbiro CK KPH (po direktivama Politbiroa CK KPJ), a sprovođenje na terenu strogo kontrolisali organi tajne policije OZN-e (Odjeljenje za zaštitu naroda, od 1946. UDB – Uprava državne bezbjednosti). Radi održavanja reda i mira osnivani su organi Narodne milicije, a radi sprovođenja partijske i državne politike na terenu odbori masovnih organizacija: Jedinstvenog narodnooslobodilačkog fronta odnosno Narodnog fronta (JNOF, NF), omladine (SKOJ i USAOH-Ujedinjeni savez antifašističke omladine Hrvatske, kasnije NOH – Narodna omladina Hrvatske), žena (AFŽ-Antifašistički front žena), sindikata i pionira. Sva navedena područna tijela i organi formirani su do ljeta 1945. i na Kordunu… …Međutim, čuvanje tradicija NOR-a i revolucije krajem 80-ih godina 20. vijeka nije moglo da zaustavi, pa ni da uspori, korjenite političke, društvene, ekonomske i istorijske promjene i potrese na unutrašnjoj i spoljnoj sceni. Krajem 80-ih godina jugoslovenski samoupravni socijalistički sistem, vladajuća partija, ekonomija, jedinstvena država su se nalazili u dubokoj krizi. Insistiranje na jugoslovenstvu, bratstvu i jedinstvu, tradicijama NOR-a i revolucije i izgradnji socijalizma je imalo sve manje uporišta u stvarnom unutrašnjepolitičkom životu, a naročito u međunarodnim odnosima. U nastupajućim istorijskim okolnostima Kordun je dijelio sudbinu jugoslovenske države, a Srbi na Kordunu sudbinu srpskog naroda u Hrvatskoj i Jugoslaviji uopšte. Na samom kraju 80-ih i na početku 90-ih godina su se, umesto izlaska iz političke i ekonomske krize, počeli nazirati obrisi novih političkih i međunacionalnih sukoba, umjesto bratstva i jedinstva budile su se stare mržnje i netrpeljivosti, umjesto izgradnje socijalizma, oživjele su rane i sjećanja iz ne tako davno završenog svjetskog rata. U Hrvatskoj i na Kordunu se spremao novi rat.`` Milan Gulić: Kordun u ratu 1991-1995. ,,…U proljeće 1991. godine vrilo je na Kordunu. Početkom marta je i pomirljivi Dmitar Obradović isticao da sa hrvatskim vlastima nema pregovora i saradnje, kao i da Zagreb više ne može računati na lojalnost srpskog stanovništva jer su Srbi „izbačeni“ iz novog hrvatskog Ustava i jer su hrvatski državni simboli neprihvatljivi za Srbe. Isticanje novih hrvatskih obilježja na zgradi Stanice javne sigurnosti u Topuskom dovelo je do velikog protesta na kojem je, uz skidanje sporne table, traženo vanredno zasjedanje SO Vrginmost, vanredni lokalni izbori, a predsjednik Opštine i njegovi saradnici pozvani su na odgovornost. Dva dana i jednu noć (14. i 15. marta 1991. godine) oko 200 ljudi je protestovalo pred zgradom Opštine. Iako je, uz saglasnost Ministarstva unutrašnjih poslova (MUP), sporna tabla skinuta, okupljeni narod je ostao pred opštinskom zgradom sve dok mu nije obećano da će u toku naredne sedmice biti održano zasjedanje na kojem bi se razmatrala sporna pitanja. Ovaj protest u Vrginmostu bio je samo jedan od pritisaka opozicije iz redova SDS-a na opštinske vlasti predvođene Dmitrom Obradovićem. Uopšte uzevši, radilo se o kulminaciji već više mjeseci zategnute političke situacije u Vrginmostu, koja je proisticala iz sukoba vlasti (birane na listi nekadašnjeg SKH-SDP) i opozicije (SDS) u kojem je opozicija tražila vanredne izbore, smatrajući da vlast nema legitimitet i da je iznevjerila očekivanja Srba… …Zbog svega navedenog ne treba da čudi da je ogromna većina srpskog stanovništva napustila Kordun. Samo malobrojni su ostali. O tome koliko je bio mizeran procenat onih koji su se usudili da dočekaju uspostavu hrvatske vlasti, govori podatak da je na području čitave Opštine Vojnić ostalo 463 ljudi. Preciznije podatke za Vrginmost, Krnjak i Slunj nemamo. Kakvi su bili dometi Oluje i šta je za Kordun značio taj avgust 1995. najbolje se vidjelo po rezultatima popisa stanovništva iz 2001. godine. Radilo se o prvom posljeratnom popisu koji je sprovela Hrvatska kao nezavisna država. Na području nekadašnje Opštine Slunj nastale su tri administrativne jedinice – Grad Slunj i opštine Rakovica i Cetingrad. U Slunju je bilo 6.096 stanovnika, od čega 5.305 Hrvata (87,02%) i 575 Srba (9,43%). U Rakovici je bilo 2.623 stanovnika, od čega 2.387 Hrvata (91%) i 94 Srba (3,58%). U Cetingradu je bilo 2.746 stanovnika, od čega 2.105 Hrvata (76,66%) i 145 Srba (5,28%). Tako je na području Slunja šest godina nakon rata bilo svega 814 Srba od 5.540 prije rata. Osim toga falilo je i oko 2.000 Hrvata. Od nekadašnjih skoro 19.000 stanovnika na tom prostoru, šest godina poslije rata bilo je svega oko 11.500. Opština Vojnić je ostala jedinstvena, a na popisu iz 2001. godine imala je 5.495 stanovnika, od čega 2.747 Srba (49,99%) i 1.980 Hrvata (36,03%). Prema tome, broj Srba na području Vojnića jedva da je prešao trećinu predratnog, iako su oni i dalje bili većina u tom kordunaškom gradiću. Sa druge strane, broj Hrvata na području Vojnića uvećan je 17 puta – sa 116 na 1.980. Ukupno uzevši, od nekadašnjih oko 8.200 stanovnika, Vojnić je spao na nepunih 5.500. Nekadašnja Opština Vrginmost podijeljena je na tri nove opštine – Gvozd, Topusko i Lasinju. U Gvozdu je živjelo 3.779 stanovnika, od čega 2.193 Srba (58,03%) i 1.500 Hrvata (39,69%). U Topuskom je živjelo 3.219 stanovnika, od čega 2.045 Hrvata (63,35%) i 954 Srba (29,64%). U Lasinji je živjelo 1.938 stanovnika, od čega 1.697 Hrvata (87,56%) i 199 Srba (10,27%). Područje Vrginmosta je tako naseljavalo svega oko polovine predratnog stanovništva, sa oko 16.600 broj stanovnika je spao na nepunih 9.000. Broj Srba je bio tek nešto više od četvrtine predratnog broja, od nekadašnjih 11.729 bilo je samo 3.346, dok je broj Hrvata sa 4.043 porastao na 5.242.`` Milana Ljubičić, Vladimir Vuletić: Kordunaši van Korduna - Kordun (n)i ovdje n(i) tamo ,,…U ovom poglavlju bavili smo se analizom (o)sjećanja prognanih Kordunaša u vremenskim odječcima: u prošlosti, sadašnjosti i budućnosti. Naša namjera je bila da zajedno sa našim sagovornicima pokušamo doći do odgovora na pitanje da li, i gdje oni pripadaju. Pošli smo od pretpostavke da naši sagovornici posjeduju određene karakteristike – mentalitet grupe, kreiran u specifičnom istorijskom, geografskom i društvenom kontekstu. Iako je teško dokazati postojanje kolektivnog arhetipa, pogotovo imajući na umu da smo razgovor vodili sa malim brojem sagovornika, ova teza nam je omogućila da razumijemo kako je moguće pomiriti duboki egzistencijalni očaj i paradoksalno, izuzenu životnu snagu. Valja podsjetiti i na to da smo u traganju za odgovorom na pitanje o (ne)pripadanju, otvarali brojne teme. To su: priče o prošlosti u kojima smo tragali kako za sjećanjima tako i za osjećanjima vezanim za život prije rata, za progon i dolazak u novu sredinu, te porodično stradanje. Takođe, bavili smo se analizom tzv. socijalne i emocionalne adaptiranosti prognanika na život u novoj sredini, razgovarajući sa njima o socijalnim kontaktima sa starim prijateljima i sa onima stečenim u novoj sredin, aktivizmu (političkom, građanskom), te osjećanju pripadanja i prihvaćenosti od strane domicilnog stanovništva. Posebno, zanimalo nas je da sa našim sagovornicima otvorimo teme o sjećanjima na Kordun nekad i o Kordunu danas, ne bi li smo dobili odgovor na pitanje da li Kordun živi (i) u Busijama… … Na kraju, ostalo nam je da ukažemo na to da nalazi našeg istraživanja nipošto ne mogu biti generalizirani. Razlog je jasan – uzorak naših sagovornika je veoma mali i čini tek jednu subgrupu prognanika (one koji žive u homogeno prognaničkoj sredini). Odatle, upućujemo poziv za dalje istraživanje ove tematike. Za to imamo najmanje jedan razlog: prognanička populacija, nezavisno od toga što je normativno integrisana, potencijalno je slabo psihološki adaptirana. Neznanje o tome sa kojim problemima se suočavaju, kako ih rješavaju, koje potrebe imaju, konačno nezainteresovanost za to šta imaju kazati, je nedopustivo, pogotovo ukoliko na umu imamo njihovu brojnost.``