LMS 119 Zagor Piratski Brod

LUNOV MAGNUS STRIP 119 - Piratski brod - Zagor

LUNOV MAGNUS STRIP 119 - Piratski brod - Zagor lma 119

Strip sa slika. Kompletan i odlično očuvan. Inicijali. Slike spoljašnosti su u visokoj rezoluciji i uvećanjem možete videti kompletnu spoljašnost. U unutrašnjosti nije nigde švrljano.

MOTORNI teretni BROD 10.000 t D. W. C. Brodogradilište ULJANIK Pula TVRD povez. .. Tiskarna Otokar Keršovani Pula, 256. stramna. .. V -VRLO STRUČNOG teksta iz oblasti BRODOGRADNJE. .. extra kvalitetan teks i sadržaj. .. ------------------------------VRLO STRUČNOG teksta iz oblasti BRODOGRADNJE. .. extra kvalitetan teks i sadržaj. .. -- -------------------------------- U pulskom brodogradilištu → Uljaniku su kao prvi teretni brodovi izgrađena 1954. dva mala broda za opći teret nosivosti 410 t. Godine 1956. porinut je teretni brod Uljanik, nosivosti 10 200 t, u koji su ugrađeni prvi dizelski motor i prva električna razvodna ploča vlastite proizvodnje, a od 1958. grade se brodovi i za inozemne naručitelje. Od teretnih brodova isprva su se gradili pretežno višenamjenski brodovi i brodovi za rasuti teret, dok se potkraj 1970-ih Uljanik počeo specijalizirati za namjenske brodove. Tada su izgrađeni prvi brodovi za prijevoz vagona, potom i brodovi za hlađeni teret, brodovi za prijevoz automobila, žive stoke, kontejnera. Do 2015. u tom je brodogradilištu izgrađeno 140 teretnih brodova. Među njima ističu se brodovi izabrani za brodove godine u prestižnim stručnim časopisima: brod za hlađeni teret Hornbay (1990), kapaciteta 322 kontejnera, brod za prijevoz vagona Makhachkala I (2005), kapaciteta 52 vagona, brod za prijevoz automobila Höegh Delhi (2007), kapaciteta 7000 automobila, koji je s 13 paluba dugih 200 m i širokih 32 m jedan od najvećih brodova te vrste na svijetu. Knjiga u PERFEKTNOM stanju..... -------------------------------- 0

Slike Jedan od redjih primeraka, Kartonac, Tesko se nalazi u ovako dobrom stanju. Savrseno kockast i cvrst. Unutra odlican 5 !!!

Јединствено издање у нашем издаваштву- Све што је потребно знати о пловидби нашим рекама. Из садржаја: - Унутрашњи пловни путеви Југославије - Пловни објекат: Брод- Мали брод - Опрема брода - Погонски-Пропулзивни системи малих бродова - Маневрисање бродом - Метеорологија - Обележавање пловних путева - Правила пловидбе - Вођење брода (Навигација) - Пловидбене карактеристике унутрашњих вода + Прилог - ДАЉИНАР ПЛОВИДБЕНИХ ПУТЕВА ЗА ДУНАВ, ТИСУ И САВУ - ПЛОВИДБЕНА КАРТА ДТД

Franz Kafka Beim Bau der Chinesischen Mauer Ungedruckte Erzäblungen und Prosa aus dem Nachlaß Herausgegeben von Max Brod und Hans Joachim Schopes GK VERLAG 1931. I IZDANJE meke korice 266 str odlično očuvana ( prednja korica se do pola odvojila) RETKO U PONUDI u trenutku postavljanja jedini primerak na netu Франз Кафка Током изградње Кинеског зида Нештампане приче и проза са имања Уредили Мак Брод и Ханс Јоацхим Сцхопес Када је изграђен Кинески зид, постоји рукописни текст који је записао Франз Кафка у марту 1917. године, а који је издвојен из списа остављених после његове смрти и објављен као наратив. Описује окретање колективних људи ка изградњи Великог зида и његовој мистификацији. Поред тога, оцртава се готово свезнајуће вођство и врло далека империја. У текст је уграђен одломак који је Кафка већ објавио као независну причу под називом Царска порука септембра 1917. године у часопису Селбствехр и 1920. године као део приче Еин Ландарзт. Кафкин пријатељ Мак Брод је 1931. године објавио први том Кафкине прозе са имања под насловом При градњи Кинеског зида.

Brodogradnja i žilavost broda Predrag Jovanović Brodogradnja i žilavost broda Predrag Jovanović Brodogradnja i žilavost broda P.Jovanović, N.Đorđević Beograd, 1997.god.., prvo izdanje mek povez,509.strana...24.cm...ilustrovana bogato. Knjiga u perfektnom stanju.....vrlo bogatog sadržaja....extra.....

BRODOGRADNJA I ŽILAVOST BRODA Predrag Jovanović Brodogradnja i žilavost broda P.Jovanović, N.Đorđević Beograd, 1997.god.., prvo izdanje mek povez,509.strana...24.cm...ILUSTROVANA bogato. Knjiga u PERFEKTNOM stanju.....VRLO BOGATOG sadržaja....EXTRA..... -------------------------------- SP

KSČ76)BESPLATNA DOSTAVA KAO PREPORUČENA TISKOVINA ILI PAKET, UNUTAR SRBIJE. PONEGDE SU OMOTI OŠTEĆENI. 1. DOSTOJEVSKI, BRAĆA KARAMAZOVI 2-3. SIGRID UNDSET, KRISTINA LAVRANSOVA 1-2 4. BOGORODIČNA CRKVA U PARIZU 5. VILIJAM FOKNER, LEGENDA 6. NIKOLAJ GOGOLJ, MRTVE DUŠE 7. ČARLS DIKENS, MARTIN ČAZLVIT 8. TOMAS MAN, ČAROBNI BREG 9. ŠLJIVIN CVET U VAZI OD ZLATA 10-11. ŽORŽ DIAMEL, HRONIKA PORODICE PASKIJE 12. KETRIN EN PORTER, BROD LUDAKA 13. OMNORE DE BALZAK, IZGUBLJENE ILUZIJE 14. STENDAL, PARMSKI KARTUZIJANSKI MANASTIR 15. ALEKSANDRO MANCONI, LJUBAVNICI 16. ANGAS VILSON, STARCI U ZOLOŠKOM VRTU 17. ANATOL FRNS, SAVREMENA ISTORIJA 18. ROBERT GREVS, ZLATNO RUNO 19. LOENS, SINOVI I LJUBAVNICI 20. BOLESLAV PRUS, LUTKA 21. LORENS DAREL, ALEKSANDRIJSKI KVARTET 2 22. ĐUNIČIRO TANIZAKI, SESTRE MAKIOKA 23. OLDOS HASKLI, KONTRAPUNKT 24. LORENS, STERN, TRISTAN ŠENDI 25. TIBOR DERI, NEDOVRŠENA REČENICA 26. FRANSOA RABLE, GARGANTUA I PANTAGRUEL

Alexis Nesme - DJECA KAPETANA GRANTA Fibra, Kolorka Specijal 33 Izdavač: Fibra Godina izdavanja: 2021 Scenario: Alexis Nesme Crtež: Alexis Nesme Naslovna strana: Alexis Nesme Originalni naslov: Les Enfants du capitaine Grant Broj originalne edicije: 1-3 Zemlja: Francuska Edicija: Kolorka specijal Tip izdanja: Integrali Format: 248 x 332 mm Povez: Tvrdi povez Broj strana: 156 Boja: Kolor Tоkom jedne plovidbe jedrenjakom po imenu Dankan, lord i lejdi Glenarvan su pronašli u telu morskog psa bocu sa porukom. Napisao ju je kapetan Grant čiji je brod doživeo brodolom. Međutim, poruka je oštećena i ne može da se razazna lokacija preživelih. Odlučili su da pokrenu potragu za preživelima u pratnji dece nestalog kapetana i smešnog te ekscentričnog učenjaka. Nisu ni slutili da su se upustili u pustolovinu koja će ih odvesti na sam kraj sveta… Povodom proslave svog petnaestog rođendana Fibra ponosno predstavlja ultimativno izdanje ovog klasika Žil Verna, remek-delo koje je maestralno naslikao Aleksis Nesme. Rasprodato izdanje!

Knjiga Parobrodi Jadrana na razglednicama slovenskoga autora Mitje Lamuta otkriva nam dio povijesti koji se događao u našoj neposrednoj blizini – na Jadranskome moru. Ona nam donosi niz priča o sudbinama brodova koji su plovili istočnom jadranskom obalom u razdoblju od sredine 19. stoljeća do Drugoga svjetskoga rata, poznatom i kao »zlatno razdoblje putničkih parobroda«. Autor je s pomoću svoje velike privatne zbirke razglednica, koje su u knjizi poredane kronološki, prema godinama izgradnje, preoblikovanja ili preimenovanja broda, opisao sudbinu više od dvjesto jadranskih parobroda, njihovih vlasnika, mornara i putnika, preko kojih se mogu pratiti povijesni razvoj te političke i gospodarske promjene na istočnoj obali Jadrana. U ovoj su knjizi jadranski parobrodi prvi put sakupljeni, obrađeni i predstavljeni na jednome mjestu. Svaka stranica Lamutove knjige opisuje jedan parobrod i njegov životni put, od isplovljavanja iz brodogradilišta do njegova kraja, najčešće potonuća ili rezanja u staro željezo. Pritom je svaki brod predstavljen izvornom razglednicom, nekad i s dvije, iz razdoblja u kojem je plovio. Uz razglednice s motivima brodova nalaze se i podaci o vremenu izgradnje te osnovnim tehničkim obilježjima svakog broda. Nekolicini brodova, koji su plovili pod zastavama više različitih brodara (i s više naziva) ili su ostavili poseban trag u povijesti jadranskoga parobrodarstva, autor je ipak posvetio nešto više prostora te su opisani na više od jedne stranice, odnosno mjesta u knjizi. Osim razglednica i parobroda, u knjizi se nalazi mnogo vrijednih podataka o brodarskim kompanijama i društvima koje su tijekom povijesti djelovale na ovim prostorima, kao i općenito o povijesti putničkog brodarstva na Jadranu. A otkrivši u svojoj knjizi i neke dosad nepoznate lokacije potonulih parobroda, Mitja Lamut dao je i vrijedan doprinos istraživačima jadranskoga podmorja.

Beseda Dra Nikole Đurđevića na parastosu u pomen Vuku St. Karadžiću održanom 13. (25.) oktobra u srpsko-pravoslavnoj crkvi u Brodu (preštampano iz “Srbobrana”), Štampa srpske štamparije, Zagreb, 1897. Originalni meki papirni povez, odlična očuvanost, jezik srpski, ćirilica, 17 str. Primerak sadrži potpis prethodnog vlasnika na korici. Veoma retko.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiga 5: Odvojila se jedna stranica na kojoj je mapa na rasklapanje, nista strasno, sve ostalo uredno! Knjiga 7: Korice se malo odvojile od tabaka, drze se na mrezicama, nista strasno, sve ostalo uredno! Pomorska enciklopedija prvo je enciklopedijsko izdanje (Jugoslavenskog) Leksikografskoga zavoda (Leksikografski zavod osnovan je 1950. godine). Prvi svezak te enciklopedije objavljen je 1954. godine, a objavljeno je 8 svezaka. Posljednji je svezak prvoga izdanja objavljen godine 1964., a drugoga 1989. godine. O izdanju Pomorska enciklopedija je stručna enciklopedija, koja obuhvaća znatan dio materijala opće enciklopedije, ostajući u granicama pomorstva u širem smislu riječi. Pokrenuta je sa zadatkom da nadoknadi propuste prošlosti te unaprijedi našu pomorsku praksu i teoriju. Redakcija Pomorske enciklopedije, shvaćajući pomorstvo kao širok skup znanstvenih disciplina i praktičnih djelatnosti usmjerenih na iskorištavanje mora, obuhvatila je: biologiju, brodogradnju, opremu broda, ekonomiku pomorstva, etnologiju, geografiju, higijenu, meteorologiju, oceanografiju, pravo, historiju, povijest pomorskih ratova, ratnu mornaricu, unutrašnju plovidbu, ribarstvo i pomorsku terminologiju u 7 jezika (hrvatski (pod imenom hrvatski ili srpski), engleski, francuski, njemački, ruski, španjolski i talijanski). Za razliku od sličnih djela u enciklopedijskoj literaturi, posebno stranih enciklopedijskih djela koja prikazuju pomorstvo isključivo kroz brodogradnju, opremu broda i porabu broda (čamca), Pomorska enciklopedija Leksikografskoga zavoda obuhvaća širi skup disciplina. To je rezultat potrebe hrvatskih pomoraca za stručnom literaturom i da enciklopedija bude pristupačna širem krugu ljudi. Do danas su objavljena dva izdanja: prvo, 1954. − 1964. i drugo, 1972. − 1989. Iz Predgovora Pomorske enciklopedije: » Leksikografski zavod, preuzimajući 1950 organizaciju i redakciju Pomorske enciklopedije od Jugoslavenske akademije, preuzeo je od Akademije osnovnu zamisao, koja je nastala nakon dugih i svestranih dogovora s velikim krugom interesenata. Nastavivši rad, s nešto suženim opsegom, s obzirom na struke, Redakcija Pomorske enciklopedije izostavila je prikaz kulturnog života na našem primorju; nakon odluke o pokretanju Enciklopedije Jugoslavije, prikaz kulturnog života primorja u Pomorskoj enciklopediji nema opravdanja. « Godine 1950. Miroslav Krleža, osnivač i direktor Leksikografskoga zavoda Federativne Narodne Republike Jugoslavije pozvao je Matu Ujevića, usprkos različitim svjetonazorima, da mu bude pomoćnik vjerujući njegovom znanju i stručnosti u enciklopedistici i leksikografiji. Prva je enciklopedija koja izlazi nakon osnivanja Leksikografskoga zavoda, Pomorska enciklopedija (1954.), kojoj je glavni urednik Mate Ujević. Pomorska enciklopedija koja je izašla u osam svezaka prema riječima Lawrence S. Thompson (University of Kentucky, Lexington) jedno je od najboljih izdanja svoje vrste u svijetu. Ta enciklopedija osim što je stručna enciklopedija za pomorce obuhvaća znatan dio i drugih struka kao što su pravo, povijest, geografija i drugo. Izlazak prvog sveska Pomorske enciklopedije tisak je proglasio velikim kulturnim događajem, a hrvatski publicist Miroslav Feller duhovito je napisao u Novom listu da Pomorska enciklopedija može biti štivo zanimljivije i napetije od romana, da pomorcima može biti neusporediva putna lektira, a onima što ostaju kod kuće, »brod kojim će preploviti sva mora svijeta, proći sve prostore i sva vremena, krcajući svuda korist i radost, iskrcavajuću usput mnoge zablude«. Grupa urednika / Grupa autora Izdavač: Jugoslovenski leksikografski zavod Miroslav Krleža Izdanje: 1972-1989. god. Povez:tvrd, zlatotisk, karte u prilogu, 5709 strana.

BORIS PRIKRIL sabrana djela komplet 1-7 Sabrana djela Borisa Prikrila Zagreb, 1985. Tvrd povez sa omotom, 7 knjiga. Lepo očuvane. Listovi spolja neznatno požuteli od stajanja. TRI TISUĆE GODINA POMORSKIH RATOVA I Bitke mornarice starog broda II Sukobi flota jedrenjaka III Bitke dvadesetog vijeka NEVIDLJIVI NEPRIJATELJ NA ATLANTIKU I Munjevite pobjede II Prijeteće katastrofe PAKAO PACIFIKA I Prodor japanskih snaga II Propast flote” Izlazećeg sunca”

Neobična putovanja Žila Verna u četiri knjige Izdavač: Alfa, Zagreb Povez: tvrd Ilustrovane. Format: 18 x 27,5 cm I tom „Djece kapetana Granta“ sa manjim oštećenjima, sve ostalo vrlo dobro. Ređe u ponudi. 1. DJECA KAPETANA GRANTA 1 Prevod: Daniel Bućan 172 ilustracije Rioua Gravure: Pannemaker 343 stranice Primedbe: - Olabavljen povez zadnje korice usled čega je hrbat na krajevima malo napukao (sve vidljivo na slikama) - Na jednom listu fleka od voska, a na 5-6 stranica fleke od neke tečnosti (ništa ozbiljno) 2. DJECA KAPETANA GRANTA 2 Prevod: Ladislav Grakalić 172 ilustracije Rioua Gravure: Pannemaker 325 stranica 3. PET STOTINA MILIJUNA RANI BEGUM / POBUNA NA BRODU „BOUNTI“ / DRAMA U MEKSIKU Prevod: Ladislav Grakalić Crteži od L. Benetta 255 stranica 4. OD ZEMLJE DO MJESECA (u 97 sati i 20 minuta) / DOKTOR OX Prevod: Mihaila Vekarić 41 crtež i jedna karta od Montauta Pannemakerove gravure 285 stranica (K-117)

Iz Predgovora autora: Kada sam kao 13-godišnjak prvi puta posjetio Vis, dok nisam poznavao njegovu stoljetnu i tisućljetnu povijest, za mene je to bio još jedan dopust na moru kao i svaki drugi, a Vis mi je djelovao čak i manje zanimljiv od Brača, gdje sam kao klinac proveo niz dopusta u Milni. Za Vis sam samo znao da je vojni otok i da neće biti (stranih) turista, stoga me jako iznenadilo kada smo već na brodu na putu za Vis sreli mnoštvo čehoslovačkih turista, kojima je boravak na Visu očito bio dopušten. Još sam se od malih nogu oduševljavao svime što plovi pa sam se nekako nadao da ću na Visu vidjeti mnoštvo brodova, što također nije bilo točno. Vis je tada bio vojni, a ne mornarički otok, sve je bilo puno odora JNA, a JRM-a ni od korova, ako se izuzme mali vodonosac koji sam viđao i na Braču kada su ljeta bila suha. Turistička ponuda u to je doba, 1968., kada baš nije bilo televizije, dok su se kompjuteri pojavljivali samo u znanstveno-fantastičnim romanima i filmovima, zajedno s mobilnim telefonima i sličnim novotarijama, bila čak vrlo dobra. Moglo se kupati, sunčati i i ići na izlete, od kojih je najzanimljiviji bio onaj brodicom oko cijelog otoka; od Visa preko Komiže na zapad, a zatim natrag oko južne i istočne strane. Posjetilo se i Biševo s Modrom špiljom, kupalo na pješčanim žalovima i družilo s drugim turistima. Tako sam nehotice oplovio otok jednim od putova kojim ga je obilazila i talijanska flota 1866., oklijevajući i tražeći najbolje mjesto za iskrcavanje. Družeći se s mještanima posjetili smo i mjesnog župnika, koji je odmah pronicavim okom otkrio moju tadašnju glavnu razbibrigu, čitanje, a također i zanimanje za more i brodove. Tako mi je posudio tada novu knjigu skupine autora koja je izišla 1966. i prigodom stote godišnjice opisivala Viški boj 1866. godine. Knjigu sam naravno progutao u nekoliko poslijepodneva, kada je bilo prevruće za ići na plažu (navečer se nije čitalo, da se štedi struja i ne privlači komarce), a zatim počeo od koštica od lubenice slagati rasporede flota. Također sam gledajući višku luku dobio dosta točan dojam o tome gdje su se svojedobno okretale talijanske oklopnjače kako bi gađale lučka utvrđenja, a zatim bježale iz luke. Moje oduševljenje povijesnim zbivanjima dovelo je čak naše domaćine na ideju pokloniti mi austrougarsku mornaričku sablju iz njihova nasljeđa, što su moji roditelji, nažalost, zabranili, uvjereni kako je smatram igračkom. Još se sjećam i kako je na brodu kojim smo se vraćali u Split vladala tuga i strah među čehoslovačkim turistima jer je tijekom njihova dopusta u tadašnjoj ČSSR nasilno ugušeno Praško proljeće i nisu znali u što se vraćaju. Vis mi se tako urezao u pamćenje kao povijesno mjesto i poslije sam, u okviru vlastitog proučavanja pomorske povijesti, sve češće na njega nailazio. Početkom 1980-ih iselio sam se u Njemačku i otkrio opširnu stranu literaturu o pomorskoj povijesti te konačno mogao čitati izvornu literaturu austrijskih i talijanskih autora. Godine 1996. napisao sam za Hrvatski vojnik opširan članak o Viškom boju, koji je uz niz izmjena i dopuna poslužio kao osnova za ovaj rukopis. Poslije sam našao još novije i starije literature, poput Attlmayrove knjige navedene u popisu literature, a konačno sam nabavio i svoj primjerak spomenute knjige iz 1966., koju sam uvijek pripisivao Petru Mardešiću, iako je on bio samo jedan od autora. Napisao sam još nekoliko članaka o Viškom boju i otkrivanju olupine Re d’Italije, koji su objavljeni u Austriji i Poljskoj. Niz godina poslije prvog susreta s Visom tako se ponovno vraćam svojim povjesničarskim korijenima i Viškom boju. Stekao sam u međuvremenu niz prijatelja i istomišljenika koje su zanimale iste teme, kako u Hrvatskoj, tako i diljem Europe i svijeta. Neki od njih, nažalost, nisu više među nama, ali sam svima vrlo zahvalan za pomoć, savjete i fotografije koje su mi ustupili za kasniju uporabu. Posebice bih htio spomenuti nažalost preminule g. Karla Schrotta iz Arnstadta u Njemačkoj, g. Albina Ungera iz Zagreba, dr. Achilla Rastellija iz Milana, dr. Lothara Baumgartnera i pukovnika Alexandera Sixtusa von Redena (iz udruge Miliärkanzlei) iz Beča. Od prijatelja aktivnih u proučavanju pomorske povijesti najsrdačnije zahvaljujem ing. Danijelu Frki, roniocu i podvodnom istraživaču iz Kraljevice, koji je 2005. sudjelovao u potrazi za olupinom oklopnjače Re d’Italia, o čemu je poslije snimljen i dokumentarni film; g. Draženu Goričkom, koji je s nekoliko drugih ronilaca otkrio olupinu Palestra; kolegi stomatologu dr. Alanu Menigi, koji im je dao na raspolaganje brod tvrtke Meniga Marine kao matični brod za ronioce, a mene poslije i izvijestio o otkriću Palestra. Zahvaljujem g. Sergiu Gobbu iz Grožnjana, osnivaču i voditelju zbirke Gallerion u istarskom Novigradu, posvećene povijesti pomorstva na Jadranu (posebice carske i kraljevske austrougarske mornarice), koji mi je za objavljivanje dao na raspolaganje niz fotografija iz svoje zbirke; ing. Franzu Selingeru iz Ulma, dr. Wladimiru Aichelburgu iz Beča, prof. dr. Bruni Dobriću i svim članovima udruge Viribus Unitis iz Pule, kao i dr. Davorinu Mandiću, bivšem ravnatelju Povijesnog i pomorskog muzeja Istre u Puli, koji mi je još 1992. prvi puta pokazao prekrasne fotografske albume sa slikama austrijskih i austrougarskih ratnih brodova koje je uspio nabaviti za fundus muzeja. Posebice zahvaljujem g. Gracijanu Kešcu, sadašnjem ravnatelju Povijesnog i pomorskog muzeja Istre u Puli, koji je dopustio objavljivanje dijela fotografija iz spomenutih albuma, posvećenih brodovima i prizorima iz Viškog boja, kao i gđi Lani Skuljan Bilić, kustosici PPMI-ja, zaduženoj za fotografije, negative i fotografsku opremu, koja je za Danijela Frku i mene organizirala njihovo presnimavanje. Danijelu Frki još jednom zahvaljujem za izradu grafika i slika koje čine ovu knjigu privlačnijom. Veliku zahvalnost dugujem izdavaču na povjerenju i spremnosti objaviti i ovaj rukopis u obliku knjige, kako bi se prigodom 150. godišnjice bitke dobio širi i objektivniji pregled zbivanja, koja su spasila Vis, Dalmaciju i cijelu istočnu obalu Jadrana od talijanske invazije te odgodila okupaciju Istre i dijelova Dalmacije za niz desetljeća. Viška bitka bila je stalni trn u oku talijanske mornarice, stoga ne čudi kako je 1919., tijekom okupacije Dalmacije, Viški lav, kameni spomenik postavljen na viškom groblju za poginule u bitki 1866., odvučen kao trofej u Italiju i od 1921. nalazi se u dvorištu talijanske pomorske akademije u Livornu, ukrašen natpisom Italia Vincitrice! (Italija pobjednica) i mjesecom Studeni 1918. Tek je 1998., kada se Hrvatska osamostalila, na njegovu mjestu na viškom groblju postavljen manji kip lava, financiran prilozima skupljenima u Austriji. Navodno na groblju više nije bilo dovoljno mjesta postaviti originalni spomenik, čak i u (malo vjerojatnom slučaju) da se Italija odluči vratiti ga.

Retko u ponudi Odlično stanje, nekorišćena knjiga minimalno oštećene u vrhu sa stražnje strane od pomeranja na polici Nebojša Milenković Sjajna knjiga za ljubitelje neoavangarde Bogato ilustrovana Slavko Matković bio je jugoslovenski i srpski avangardni umetnik. a bavio se konceptualnom umetnošću, vizuelno-poetskim istraživanjima, eksperimentalnim filmom, intervencijama u prostoru, performansom, telesnim akcijama, siromašnom umetnošću, selotejp tekstovima, instalacijama, (konceptualnim) slikarstvom, mentalnim skulpturama, autorskim stripom, književnošću, poezijom i mejl artom.[1] Po smatranju istoričara umetnosti Nebojše Milenkovića, bio je jedan od najznačajnijih inovatora i eksperimentatora u srpskoj i jugoslovenskoj umetnosti 20. veka.[1] Slavko Matković Datum rođenja 15. maj 1948. Mesto rođenja Subotica FNRJ Datum smrti 2. novembar 1994. (46 god.) Mesto smrti Subotica SRJ Biografija uredi Rodio se i život proveo u Subotici, gde je završio osnovnu, srednju i višu školu. Pisao je pesme i prozu, a bavio se i slikarstvom u različitim formama; raspon umetničkog stvarateljstva i zahvata mu je bio vrlo širok. U svojim pesmama koristio je moderni pesnički izraz i oblik[2], a bavio se i vizuelnom, konkretnom i tipografskom poezijom[3]. Uz ovo, bavio se i autorskim filmom, performansom, konceptualnom umetnošću, intervencijama u prostoru i na sopstvenom telu, `arte poveera`, mejl-artom, stripom (u časopisu `Uj Symposium` je objavljivao signalističke stripove 1971.972.) itd. Ni multimedijalna umetnost mu nije bila nepoznata. Bavio se i teorijom umetnosti. Zbog tog svog širokog umetničkog raspona, `najizrazitiji je predstavnik strategije umetničkog nomadizma`[3]) u srbijanskoj umetnosti u 20. veku, a jedan je od značajnih predstavnika eksperimenta u jugoslovenskoj umetnosti 1970-ih godina. U svom likovnom stvalaštvu, ostavio je trag i kao utemeljitelj avangardne umetničke skupine `Bosch+Bosch` 27. avgusta 1969. godine (članovi su bili, uz Matkovića, i Balint Sombati, Laslo Salma i Laslo Kerkeš)[4]. Godine 1972. je pokrenuo časopis Kontaktor 972, čiji je bio i urednik. Dve godine posle, zajedno s Balintom Sombatijem, pokrenuo je Wow, međunarodnu reviju za umetnost. Zajedno s Petrom Vukovim, zaslužan je za spašavanje od zaborava subotičkog dela životopisa poznate filmske scenariskinje i novinarke Ilone Filop. Matković i Vukov su istraživali život i rad ove umetnice, a biobibliografske podatke je Matković otkrio godinu dana pre svoje smrti, i to na osnovu Iloninog pisma Josi Šokčiću iz 1953. godine).[5] Dela uredi Autor je većeg broja knjiga i grafičkih svezaka. 5112/a, vizuelna poezija (u saradnji s Laslom Salmom), 1971. Knjiga, vizuelna poezija, 1979. Selotejp tekstovi, vizuelna poezija, 1987. Cvetovi saznanja, pesme, 1973. Mi smo mali šašavi potrošači, pesme, 1976. Antigraf, pesme, 1983. Fotobiografija, pesme, 1985. Ušao je i u međunarodnu antologiju poezije `West-East`, antologiju Milana Živanovića `Sto godina sto pesnika - Vojvodina 20. vek`. Neka dela su mu prevedena i na mađarski jezik, a preveo ih je bački hrvatski književnik Matija Molcer. Nagrade uredi 1985.: Nagrada dr Ferenc Bodrogvari, za zbirku pesama Fotobiografija. Izložbe uredi Retrospektivna izložba, 8. decembar 2005, Muzej savremene likovne umetnosti, Novi Sad Područje zastoja, brod Galeb, Rijeka Visual / concrete poetry / signalism / bosch + bosch / kolaži / konceptualna umetnost / katalin ladik subotica avangarda avantgarde grupa kod slobodan tisma slavko bogdanovic ....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! 1894. god. A, iskreno reći, pišući tu „Kratku povjesnicu Srba“, ev` ovo mi je bio sav smjer: Kad narod taj srpski pozna svoj postanak i razvitak od iskoni do danas, i kad prouči svoja djela i svoje pogrješke u prošlosti, onda će se on paštiti, da se ugleda na dobra i slavna djela svojih predaka, a da se ne ugleda na njihove pogrješke i zla djela; i kad taj narod pozna svu svoju snagu i veličinu, i kad on sam sebe vidi u cjelokupnoj slici i prilici, onda će u njemu očvrstnuti narodni ponos njegov, a o taj oklop polomiće se sve strijele zlotvora Srbinovih. Sima Lazić Lukin (Bosanski Brod, 15. avgust 1863 — Rajić, Slavonija, 19. jul 1904) bio je srpski publicista, novinar i književnik. Biografija Sima Lazić Lukin rodio se u trgovačkoj porodici, u Bijeljini[1]. Zbog antiturske delatnosti otac mu je prebegao u Srbiju, a majka ga je kao odojče prenela tamo. Lazić je završio osnovnu školu u Šapcu, a u Beogradu 1876. godine okončao treći razred gimnazije. Od mladosti vatreni rodoljub, kao mladić se prijavljuje u dobrovoljce u srpsko-turskom ratu, ali je odbijen zbog bolesti. Gimnaziju nije završio, te je živeo kao glumac u putujućim družinama. Od 1886. do 1889. godine glumio je u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Živeo je u Beogradu i Zagrebu, objavljujući novinske tekstove, nacionalno-političke članke, popularno istorijske, književne, humorističko-satirične, pamfletske i druge radove u stihovima i prozi. Sarađivao je u mnogim listovima i časopisima. U Beogradu je uređivao humoristički list Bič, radio na `Odjeku` i pisao rodoljubive pesme. Kada je prešao u Zagreb, prvo je bio saradnik pa uređivao zagrebački „Srbobran“ (1891—1893), posle „Vrač pogađač“ (1896—1904). Posle `septembarskih izgreda` 1902. godine u Zagrebu, prešao je u Novi Sad gde je produžio uređivanje `Vrača pogađača` i sarađivao u radikalskoj `Zastavi`.[2] Neumorni radnik sa perom u ruci, navodno je 25.000 primeraka svojih knjiga raširio po srpstvu. Bio je oženjen sa književnicom Zorkom Miletić, sinovicom Svetozara Miletića. Mnogo je pretrpeo tokom svog kratkog i burnog života, zbog čega je bio stalno bolešljiv. Na sprovodu Jovana Jovanovića Zmaja Simo je izgovorio svoju poslednju pesmu posvećeno pokojniku. Umro je ubrzo 19. jula 1904. godine u Rajiću u Slavoniji, gde je došao u goste kod brata Petra. U nekrologu je istaknuto: `Pokojni Simo bio je sav Srbin`.[2] Vodio je žustre polemike sa frankovačkom štampom u Hrvatskoj (koja nije imala naučnu vrednost), napisao je više istorijskih radova. Prikaz knjige Divlji čovjek je objavljen u dubrovačkom srpskom književnom listu Srđ. [3] U knjizi Kratka povjesnica Srba od postanja Srpstva do danas je naveo netačan podatak, da su vladika Vasilije Petrović i Sveti Vasilije Ostroški ista osoba. Isto ime dvojice Vasilija i ista vladičanska titula, uz manjak obrazovanja autora, rezultirala je tvrdnjom da je cetinjski mitropolit Vasilije umro u Petrogradu 1766., da bi mu telo Crnogorci preneli na Ostrog, pa se naziva i Ostroški.[4] Knjiga je pisana u rodoljubivom duhu, za široke narodne mase i završava se ovim rečima: Eto tako je Srpstvo prevjekotilo 10 hiljada godina i preživilo 100 hiljada zlotvora svojih. A preživiće ih još toliko, samo - i prije svega - budimo vrijedni i složni.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Neke stranice su se odvojile od tabaka, zanci nisu pocepane samo su se odvojile, sve su na broju. 1895. godina Stamparija Karla Albrehta Prvo izdanje! Retko !!! Prota Nikola Begović (1821-1895) bio je veroučitelj, pesnik, prevodilac, istoričar i etnograf. Autor je više priručnika, članaka, beseda, zbornika, uglavnom bogoslovske tematike, a okušao se i kao pisac istorijskih radova. U Begovićeva najznačajnija dela se ubrajaju „Istorija Srpske Crkve“ i „Život i običaji Srba graničara“. Kao pripadnik duhovnog staleža, nekoliko puta je zatvaran, ali je i dalje ostajao nepokolebljiv u svojim ubeđenjima vaskolikog srpstva. Smatra se jednim od autora „Himne svetom Savi“. Bio je i duhovni učitelj Nikole Tesle koji za vreme svoga gimanzijskog školovanja u Karlovcu (1870-1873. godine) beše redovan u Srpskoj crkvi svetog Nikole. „Narodi bivaju veliki samo po velikim ljudima svojim. A ljudi postaju veliki – ugledanjem na velike ljude. A Nikola Begović bijaše veličanstvena pojava u ovom svetu patuljaka i sitnih duša. Čitavih 50 godina bio je on putevođ prevcedavac Srpstvu na Krajini, a to pola stoljeća junačkog srbovanja sjajno je zaslužilo da se čuje i vidi po svemu Srpstvu. Pa evo i zagrobna sjen njegova šćaše nam biti pouzdan kažiput na putevima ljudske vrline i Srpske Misli.“ Sima Lukin Lazić Sima Lazić Lukin (Bosanski Brod, 15. avgust 1863 — Rajić, Slavonija, 19. jul 1904) bio je srpski publicista, novinar i književnik. Biografija Sima Lazić Lukin rodio se u trgovačkoj porodici, u Bijeljini[1]. Zbog antiturske delatnosti otac mu je prebegao u Srbiju, a majka ga je kao odojče prenela tamo. Lazić je završio osnovnu školu u Šapcu, a u Beogradu 1876. godine okončao treći razred gimnazije. Od mladosti vatreni rodoljub, kao mladić se prijavljuje u dobrovoljce u srpsko-turskom ratu, ali je odbijen zbog bolesti. Gimnaziju nije završio, te je živeo kao glumac u putujućim družinama. Od 1886. do 1889. godine glumio je u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu. Živeo je u Beogradu i Zagrebu, objavljujući novinske tekstove, nacionalno-političke članke, popularno istorijske, književne, humorističko-satirične, pamfletske i druge radove u stihovima i prozi. Sarađivao je u mnogim listovima i časopisima. U Beogradu je uređivao humoristički list Bič, radio na `Odjeku` i pisao rodoljubive pesme. Kada je prešao u Zagreb, prvo je bio saradnik pa uređivao zagrebački „Srbobran“ (1891—1893), posle „Vrač pogađač“ (1896—1904). Posle `septembarskih izgreda` 1902. godine u Zagrebu, prešao je u Novi Sad gde je produžio uređivanje `Vrača pogađača` i sarađivao u radikalskoj `Zastavi`.[2] Neumorni radnik sa perom u ruci, navodno je 25.000 primeraka svojih knjiga raširio po srpstvu. Bio je oženjen sa književnicom Zorkom Miletić, sinovicom Svetozara Miletića. Mnogo je pretrpeo tokom svog kratkog i burnog života, zbog čega je bio stalno bolešljiv. Na sprovodu Jovana Jovanovića Zmaja Simo je izgovorio svoju poslednju pesmu posvećeno pokojniku. Umro je ubrzo 19. jula 1904. godine u Rajiću u Slavoniji, gde je došao u goste kod brata Petra. U nekrologu je istaknuto: `Pokojni Simo bio je sav Srbin`.[2] Vodio je žustre polemike sa frankovačkom štampom u Hrvatskoj (koja nije imala naučnu vrednost), napisao je više istorijskih radova. Prikaz knjige Divlji čovjek je objavljen u dubrovačkom srpskom književnom listu Srđ. [3] U knjizi Kratka povjesnica Srba od postanja Srpstva do danas je naveo netačan podatak, da su vladika Vasilije Petrović i Sveti Vasilije Ostroški ista osoba. Isto ime dvojice Vasilija i ista vladičanska titula, uz manjak obrazovanja autora, rezultirala je tvrdnjom da je cetinjski mitropolit Vasilije umro u Petrogradu 1766., da bi mu telo Crnogorci preneli na Ostrog, pa se naziva i Ostroški.[4] Knjiga je pisana u rodoljubivom duhu, za široke narodne mase i završava se ovim rečima: Eto tako je Srpstvo prevjekotilo 10 hiljada godina i preživilo 100 hiljada zlotvora svojih. A preživiće ih još toliko, samo - i prije svega - budimo vrijedni i složni.

ROMANESQUE ARCHITECTURE SCULPTURE PAINTING Rolf Toman NOVO NEOTVARANO idealno za poklon RETKO ENG OGROMAN FORMAT Žanrovi: Arts Broj strana: 480 Povez: tvrd Hardcover sa plastificiranim zastitnim omotom Format: 3.8 x 23.5 x 26.7 cm Opis The Romanesque was the first epoch of medieval art that encompassed all of Europe. Its origins hearken back to characteristic elements of Roman construction - reflected in the name of the period - and in the course of the High Middle Ages developed into the embodiment of Christian sacred art. Architecture, painting, and sculpture were permeated with the Christian worldview and the spirit of the religion. The book at hand helps us understand and even experience this tight integration and masterfully explains the manifold aspects of Romanesque artistic composition, in which the hopes and fears of the people of the time found their expression. Authors: For this work, editor Rolf Toman gathered contributions from nine renowned authors with profound expertise in the fields of architecture and art history whose competent knowledge clearly elucidates the art of the Romanesque period. Highlights: Comprehensive contributions which incorporate aspects of culture and the mentality of the times in addition to art historical information An extensive introduction to the forms and shapes of the Romanesque explains the stylistic ?tools” of sacred architecture, from round arches to the most varied development of choirs or crypts A separate chapter is devoted to the pictorial realm of Romanesque sculpture Photographs taken specially for this book show the diversity of forms of Romanesque architecture PUBLISHED: 2005 LANGUAGE In English FORMAT Hard cover PAGES 484 pg PUBLISHER KONEMANN Romanska arhitektura spada u arhitekturu srednjeg veka koja se pojavila pre gotske arhitekture. U arhitekturi govorimo o postepenom razvijanju u okviru Evrope, i date epohe više manje jedinstvenu tradiciju konstrukcije gradnje i upotrebu materijala. Termin romanska u sebi sadrži eksperimenat pojašnjavanja odnosa ovog graditeljstav sa antičkom rimskom umetnošću kojom je ovaj umetnički pravac bio inspirisan i iz kojeg je preuzimao oblike i elemante. Rasprostranjenost stila je bila omogućena relativnom pokretljivošću stanovništva u srdnjoevropskom društvu gde se prenosio sistem gradnje i konstrukcije objekata iz jednog dela u drugi. Romanski stil je stupio u graditeljstvo i likovnu umetnost u zemljama zapadne, južne i srednje Evrope u periodu između 11.-og i 13. -og veka. Istok Evrope je bio pod uticajem vizantijske umetnosti. Sadržaj 1 Karakteristični znaci 2 Spomenici romanske arhitekture (izbor) 3 Literatura 4 Vidi Još 5 Spoljašnje veze Karakteristični znaci Razvoj romanske arhitekture bio je povećan sa završetkom hrišćanizacije u Evropi i vernicima je bio potreban prostor u kome bi mogli da se sastaju zbog liturgijskih obreda i propovedi. Ona se karakteriše statičkom formom, čvrstinom, snagom koja odražava sigurnost ovog vremena. Gradili su se dva oblika bazilike i rotonde. Oba oblika su imala svoje korene i primere u atinčkoj umetnosti rimske arhitekture. Bazilika je bila pravougaonog oblika u kojoj se prostor delio na više brodova od kojih je centralni brod bio viši i širi. Na istočnoj strani se nalazio polukružni ispust apsida u čijoj se sredini nalazio oltar iz kog se služio obred. Unutrašnjost se osvetljavala prozorima koji su bili u gornjem delu zida i ovo se naziva bazilikalnim osvetljenjem. Sastavni deo građevine su bili i tornjevi koji su postavljeni u zapadnom delu objekta. romanski luk Rotonda je isto tako jednostavna građevina kružnog oblika sa konusnim krovom i bila je poznata u srednjovekovnoj umetnosti a u rimskoj arhitekturi se upotrebljavala kao nadgrobni spomenik. Hrišćani su gradili rotonde na mestima gde su pripominjali glavne događaje iz života svetaca ili njihovu mučeničku smrt. Rotonde su imale jednu ili više apsida. Tipičke romanske građevine su benediktinski manastiri (manastir u Kliniju) u kojima je kao neodvojivi deo bila bazilika. U romanskom stilu su postavljani i profani objekti najme zamkovi. Zamak ima odbrambeni sistem utvrda odnosno zidine koje služa za odbranu od neprijatelja a sastavni deo je i palata. Za građenje romanskih crkava i zamkova su se upotrebljavali kamen a u nekim krajevima i drvo. Teški kameni komadi su se spajali sa malterom i ova arhitektura deluje teško. Među najznačajnije romanske elemante spada polukružni luk koji se nalazi na prozorima koji se ponekad projektuju jedan uz drugi, kao i portalima i u konstrukciji svodova. U upotrebi su poluobličasti i krstati svodovi koji su se oslanjali na dva luka. Stupovi su bili ukrašeni kapitelima. Teški zidovi nisu omogućavali veće otvore. Unutrašnjost crkve je bila malterisana i ukrašena skulpturom i slikarskim delima zidnim romanskim slikarstvom i motivi su bili religioznog karaktera iz Biblije i života svetaca i koja su Bibliju približavali vernicima koji nisu znali da čitaju. Unutrašnjost zamkova je bila jednostavna i opremljena po pravilu škrinjom koja je bila ukrašena i služila je i za sedenje a u upotrebi su bili i jednostavni krevet, sto i stolica. Osvetljavalo se svećama a glavni izvori toplote su bili kamini sa otvorenom vatrom. Spomenici romanske arhitekture (izbor) Crkva Notr- Dam- La- Grand Poatije, Bazilika Sent- Madlen Vezel, Katedrala Majns, Katedrala Vorms. Katedrala Lunduč, Bazilika Sant Zene Ambrođo Milano, Crkva San Zene Verona, Baptisterij Firenca. Literatura H,W. Janson, Istorija umetnosti, Beograd 1962. Đina Piskel, Opšta istorija umetnosti, Beograd 1972. Udo Kulterman, Savremena arhitektura, Novi Sad 1971. Dejiny umenia, Michael V, Altpatov, Martin 1976 Umění, Hendrik Willem van Lon, Praha 1939. Dejiny umenia, Mladé letá Bratislava 2001. Svetové dejiny umenia, B.F. Groslier, Larusse, Praha 1996. Istorija drevne umetnosti, J.J. Vinkelman, Novi Sad 1996. Dejiny estetiky, Wladislaw Tatarkiewitz, Bratislava 1985. Dejiny umenia, Martyn Janek, Karel Thiry, Bratislava 1990. Kratak pregled istorije umetnosti, Milan Ružić, Sarajevo 1970.

Izuzetno retko u ponudi s originalnim mekim koricama, koje su iskrzane. Rikna je popustila, trebalo bi da se ukoriči, ali sve 564 stranice su na broju, listovi nisu svuda prosečeni. Autor - osoba Šulek, Bogoslav Naslov Jugoslavenski imenik bilja / sastavio Bogoslav Šulek Vrsta građe rječnik Jezik srpski, bosanski, hrvatski Godina 1879 Izdavanje i proizvodnja 1879 ; Zagreb : Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti (Zagreb : Dionička tiskara) Fizički opis XXIII, 564 str. ; 25 cm Napomene Bibliografija: str. XIII-XXIII Nekontrolirane predmetne odrednice botanika / rječnici Bogoslav Šulek (rođen kao Bohuslav Šulek; Sobotište, 20. april 1816 – Zagreb, 30. novembar 1895) bio je hrvatski filolog, istoričar i leksikograf. Istakao se u stvaranju hrvatske terminologije u oblastima društvenih i prirodnih nauka, tehnologije i civilizacije. Šulek je bio Slovak po rođenju. Rođen je u Sobotištu, u selu koje se nalazilo u tadašnjoj ugarskoj županiji Njitra gdje je pohađao osnovnu školu. Studirao je na evangelističkom liceju u Bratislavi. Odlučio je da ne bude pastor, ali nije mogao da nastavi studije u Jeni, pa je došao kod svoga brata u Slavonskom Brodu u novembru 1838. godine. Uskoro je stupio u kontakt sa Ljudevitom Gajom, jednim od vođa Ilirskog pokreta i u jesen 1839. počinje da radi kao štampač za Franju Župana u Zagrebu. Počeo je da piše za Gajeve novine 1841. i bio je glavni urednik ilegalnih novina Branislav, koje su štampane u Beogradu, od 1844. do 1845. Bio je urednik Gajevih novina Novine Horvatske, Slavonske i Dalmatinske (1846–1849), Slavenski jug (1849), Jugoslavenske novine (1850). Tokom pedesetih godina 19. vijeka napisao je mnoge priručnike (npr. Naputak za one, koji uče čitati, Početnica za djecu, Prirodopis za niže škole, Biljarstvo za višje gimnazije itd.). U isto vreme, pisao je nemačko-hrvatski rečnik. Pisao je protiv srpske jezičke politike lingviste Vuka Stefanovića Karadžića. Rad Od 1858. do 1865. godine, Šulek je bio urednik Gospodarskog lista. Bio je jedan od pokretača časopisa Prozor (1867). Svoj najpoznatiji politički rad Naše pravice. Izbor zakonah, poveljah i spisah, znamenitih za državno pravo kraljevine dalmatinsko-hrvatsko-slavonske od god. 1202—1868. izdao je 1868. godine. Bio je član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti i njen sekretar od 1871. do smrti. Postao je doktor nauka 1867. na osnovu njegove studije o Ruđeru Boškoviću. Uticaj na hrvatsku, a posredno i srpsku terminologiju Šulekov Rječnik znanstvenog nazivlja (1874) Šulek je podržavao principe Zagrebačke filološke škole i promovisao je hrvatski jezički purizam. Zahvaljujući svom radu, Šulek je dobio naziv „otac hrvatskog naučnog nazivlja”. On je slobodno kovao neologizme i pozajmljivao reči iz ostalih slovenskih jezika, prvenstveno češkog, zatim ruskog a znatno manje iz slovenačkog, crkvenoslovenskog i poljskog. One bi poslužile kao zamena za neslovenske pozajmljenice. Kada nije postojala odgovarajuća štokavska reč za tuđicu, oslanjao se na kajkavske i čakavske leksičke zalihe i kada to nije bilo nedovoljno pozajmljivao je reči od slovenskih jezika kao što su češki, slovački, ruski i slovenački ili je predlagao svoje novotvorenice. Njegov rad ga je često dovodio u sukob sa „hrvatskim vukovcima” koji su se zalagali za upotrebu čistog narodnog jezika i podrugljivo su Šulekove neologizme i pozajmnice nazivali šulekizmi. Napisao je Rječnik znanstvenoga nazivlja (hrv.-nem.-tal.) (1874) U njegovom predgovoru sam autor kaže: „Nastojao sam što se više može upotrebljavati prave narodne rieči, a gdje sam mislio, da hrvatski narod neima svoje rieči, ili gdje je nisam mogao doznati, pozajmio sam ju od srodnih slavenskih plemenah, kad mi se učinila da je prema našem govoru; al sam uviek zabilježio jezik, od kojega je posuđena, da se znade, kojega je porekla`. Brojne reči su ušle u hrvatski a potom i srpski jezik posredstvom Šulekovih rečnika, npr. dobrobit, dojam, dražba, geslo, pelud, pojam, zasada, naslov, pokus, predmet, smer, sustav i dr. Sima Lukin Lazić je 1895. objavio pohvalnu knjigu o Nikoli Begoviću, Srbin od Srbina. U njoj je pored ostalog zapisao da je Begović, dok je služio u Perni 1860., sakupio srpsko narodno blago toga kraja (reči, pesme, običaje, poslovice...) i tim materijalom poslužio Bogoslavu Šuleku. U svom nemačko-hrvatskom rečniku, Šulek se na prvom mestu zahvalio Begoviću: Najviše su mi u tom poslu pomogli: punonaslovni gos. Nikola Begović... Lazić taj rečnik naziva „hrvatskim”, jer je materijal skupljen najviše zahvaljujući Srbinu Nikoli Begoviću i drugim mnogobrojnim Srbima, koje je on dugo obilazio i u svojoj kući sabirao, da bi sakupio što više narodnih reči. Bibliografija Deutsch-kroatisches Worterbuch – Njemačko-hrvatski rječnik, I–II (Zagreb, 1860) Hrvatsko-njemačko-talijanski rječnik znanstvenog nazivlja, I–II. (Zagreb, 1874/75; preštampano: Zagreb, 1995) Jugoslavenski imenik bilja, (Zagreb, 1879) KC (L)

Dragutin P. Gavrilović ( šef adm. otseka đen. odelenja Ministarstva voj. i mornarice ) SLUŽBENA PUTOVANJA I SELIDBE ( II izmenjeno i znatno dopunjeno izdanje ) Format: 15,9 x 10,5 cm Broj strana: II + 55 Korice sa slika, unutrašnjost očuvana DRAGUTIN GAVRILOVIĆ Rečima `Nemate više da brinete za vaše živote, koji više ne postoje. Zato napred u slavu!` major Dragutin Gavrilović ušao je u istoriju kada je pre sto godina ohrabrio branioce Beograda pred odlučujuću borbu sa austrougarskim i nemačkim snagama. Njegov vojnički put nastavljen je i tokom povlačenja preko Albanije i proboja Solunskog fronta. Za vreme Drugog svetskog rata bio je zatočen u logoru kod Nirnberga. Izgledi da se Beograd odbrani bili su skoro nikakvi. Međutim, srpski vojnici su ušli u borbu da bi vojsci, vladi i narodu omogućili povlačenje preko Albanije. Tog sedmog oktobra, major Dragutin Gavrilović okupio je svoja tri voda, kao i ostatke već rasutih jedinica ispred kafane `Jasenica`, i zagrmevši punim glasom održao govor koji se prepričava već sto godina i koji je ušao u vojne enciklopedije i udžbenike retorike. Junaci! Tačno u petnaest časova neprijatelj se ima razbiti vašim snažnim jurišom, razneti vašim bombama i bajonetima. Obraz Beograda, naše prestonice, ima da bude svetao. Vojnici! Junaci! Vrhovna komanda izbrisala je naš puk iz brojnog stanja... naš puk je žrtvovan za čast Otadžbine i Beograda. Vi nemate više da brinete za vaše živote, koji više ne postoje. Zato napred u slavu! Za kralja i Otadžbinu! Živeo kralj! Živeo Beograd! Reči majora Gavrilovića imale su veliki uticaj na branioce, koji su podstaknuti krenuli u borbu uz gromoglasan poklič. Njihov juriš nije uspeo, najviše zbog snažne bočne artiljerijske vatre s broda. Retko koji vojnik je preživeo taj dan, a major Dragutin Gavrilović je bio teško ranjen. Vozom je prevezen u bolnicu u rodni Čačak, gde je operisan. Međutim, otpušten je na lični zahtev posle nekoliko nedelja da bi se vratio na ratište. Dobio je čin potpukovnika i zajedno sa srpskom vojskom je prešao preko Albanije. Gavrilović je rođen u Čačku 25. maja 1882. godine. Završio je Vojnu akademiju 1901. godine, i osim čuvene odbrane Beograda, bio je učesnik svih bojeva srpske vojske u Prvom svetskom ratu. Njegov lični opis iz službenog kartona glasio je: Stas visok, lice okruglo, kosa proseda, oči smeđe, nos pravilan, brkovi prosedi, podšišani, usta pravilna, bradu brije, osobenih znakova nema. Ali vojničkih veština nije mu nedostajalo. Gavrilović se istakao i tokom proboja Solunskog fronta. Imao je takvu moć da je njegov dolazak među vojnike podizao njihov borbeni duh. Smatrao je da `nema rata bez borbe prsa u prsa` i da `nema bitke bez upotrebe bajoneta`. Vojvoda Petar Bojović je nakon rata predložio da Gavrilović dobije viši čin. Međutim, vojvoda Stepa Stepanović je to odbio jer je smatrao da je previše mlad. Neposredno po završetku rata Gavrilović je sa svojim pukom bio raspoređivan po Banatu i Makedoniji. U maju 1930. godine, Grad Kruševac je tadašnjeg pešadijskog potpukovnika Dragutina Gavrilovića proglasio za svog počasnog građanina i on je uživao veliki ugled u vojsci i narodu. Prema svedočenjima potomaka, to je smetalo nekim generalima koji su Gavrilovića, koji je bio proslavljeni artiljerijski pešadinac, postavili da bude predavač vojne administracije na Vojnoj akademiji, što je Gavrilović doživeo kao teško poniženje. Polagao je generalski ispit u Štipu 1927. godine, ali je oboren. Kada je prekomandovan u Beograd, više nije želeo da polaže taj ispit. Čin generala, kao i funkcija ministra ponuđeni su mu nakon puča 27. marta 1941. godine, ali je on to odbio uz reči: `Ne želim ni generalski čin ni vojničku fotelju, ja sam vojnik!` Nova burna epizoda u životu Dragutina Gavrilovića počela je sa Drugim svetskim ratom. Zarobljen je posle povlačenja vojske u Sarajevu 1941. godine i odveden u koncentracioni logor kod Nirnberga. Prema predanju, kada se rat završio, vrata logora su se otvorila i on je trebalo da prvi izađe, zbog starosti i teške bolesti. Međutim, nije hteo, već je logor napustio poslednji. Posle kraćeg bolovanja, vratio se kući i porodici u svom stanu na Slaviji. Slavni oficir je bio oženjen Darinkom, sa kojom je imao sina i četiri ćerke. Dragutinov sin Dragoš bio je artiljerijski poručnik. Hrabro se borio 1941. protiv Nemaca kao komandir baterije kod Gornjeg Milanovca. Takođe je odveden u zarobljeništvo. Posle zarobljeništva, emigrirao je u Čikago, gde je kasnije dobio sina koji je dobio dedino ime Dragutin. - Kad je moj pradeda došao iz zarobljeništva bio je kost i koža. Bio je sedam dana u sabirnom centru na Banjici, gde se malo oporavio. Došao je kući i okupio porodicu oko sebe. Srce mu je desetog dana puklo od uzbuđenja. Umro je u svom stanu na Slaviji, 19. jula 1945, u krajnjoj bedi. Sahranjen je u odrpanoj uniformi pukovnika Jugoslovenske kraljevske vojske, u grobnici svoje rođake na Novom groblju, jer nije imao svoju - ispričao je unuk najmlađe ćerke Dragutina Gavrilovića, Miloš Marinković. Za novu vlast on je bio pripadnik drugog režima pa njegova porodica nije dobijala njegovu penziju deset godina. O komandantu Gavriloviću počinje da se priča tek šezdesetih godina prošlog veka, kada je njegov govor ušao u vojne i istorijske udžbenike. Pogledajte uveličane slike, pitajte ako ima nedoumica. Slanje posle uplate postekspresom ili CC paketom, poštarina se plaća po prijemu pošiljke. Može vrednosnim paketom, preporučenom tiskovinom ?-pitati za poštarinu... 1

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice se odvojile od tabaka, fali poslaednja stranica br 57. Miloš Crnjanski (Čongrad, 26. oktobar 1893 — Beograd, 30. novembar 1977) je bio srpski književnik i jedan od najznačajnijih stvaralaca srpske literature XX veka. Istakao se kao pesnik, pripovedač, romansijer i publicista. Bavio se i likovnom kritikom. Ubrajan je i među 100 najznamenitijih Srba. Crnjanski je rođen 26. oktobra 1893. godine u Čongradu,[1] u Austrougarskoj (danas Mađarskoj), u osiromašenoj građanskoj porodici. Otac Toma bio je niži činovnik (opštinski beležnik) koji je zbog svog temperamentnog zastupanja srpske manjinske politike „prognan“ iz Banata, iz Ilandže (koju je Crnjanski nazivao Ilančom, po njenom starom nazivu) u Čongrad, koji je po Crnjanskom bio neka vrsta `tadašnjeg činovničkog Sibira`.[2] Majka mu se zvala Marina Vujić i bila je rodom iz Pančeva.[3] Crnjanski su stara sveštenička porodica u Ilandži, čije se parohovanje završava sa pop Jovanom, sinom pop Dimitrija.[4][5] Mali Miloš kršten je u pravoslavnoj crkvi Sv. Nikole u Sentešu, u `srcu Mađarske`,[6] a kum je bio Rumun, Lerinc Pinće.[7] Detinjstvo i školovanje Miloš Crnjanski je od 1896. godine odrastao u Temišvaru, u patrijarhalno-rodoljubivoj sredini koja će mu kult Srbije i njene prošlosti usaditi u dušu kao najdražu relikviju. Najdublje i najtrajnije senzacije svojih dečjih i dečačkih godina doživljavao je u tipično srpskim nacionalnim i verskim sadržajima: crkvena škola, ikona Svetoga Save, tamjan, pravoslavno srpsko groblje sa ritualom sahrane i zadušnica, večernje priče i pesme o Srbiji, hajdučiji i nabijanju na kolac — sve se to u dečakovim emocijama pretvaralo u trajan nemir i nepresušan izvor nada, radosti, sumnji, razočaranja i podizanja. Miloš Crnjanski je osnovnu školu završio u srpskoj veroispovednoj školi kod učitelja Dušana Berića u Temišvaru. Maturirao je u temišvarskoj gimnaziji kod katoličkih fratara pijarista. Po vlastitim rečima, bio je osrednji đak do očeve smrti, odnosno do petog razreda gimnazije, a tada se rešio `da ubuduće bude među prvima`, što je i ostvario. U leto 1912. odlazi u Opatiju, a potom se upisuje u riječku eksportnu akademiju. Igrao je fudbal u klubu `Viktorija` na Sušaku (istočni deo Rijeke).[2] Godine 1913. upisao je studije medicine u Beču koje nikada nije završio. Prvu pesmu „Sudba“ Crnjanski je objavio u somborskom dečjem listu „Golub“ 1908. godine. 1912. u sarajevskoj „Bosanskoj vili“ štampane je njegova pesma „U početku beše sjaj“. Prvi svetski rat Vest o ubistvu austrougarskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda zatekla ga je u Beču. Na samom početku Prvog svetskog rata Crnjanski je doživeo odmazdu austrijskih vlasti zbog Principovih revolverskih hitaca u Sarajevu, ali umesto tamničkog odela obukli su mu uniformu austrougarskog vojnika i poslali ga na galicijski front da juriša na Ruse, gde je uskoro ranjen. Veći deo vremena od 1915. iz tih tragičnih ratnih dana Crnjanski provodi u samoći ratne bolnice u Beču, više uz miris jodoforma nego baruta, da bi se tek pred sam kraj rata obreo i na italijanskom frontu. U njegove uspomene neizbrisivo su se utisnuli prizori ratne pustoši. „... Front, bolnice, pa opet front, i ljubavi, svuda ljubavi, za hleb i za šećer, sve mokro, sve kiša i blato, magle umiranja” — to su bila viđenja života u kojima je sazrevao mladi Crnjanski. Godine 1916, radi u Direkciji državnih železnica u Segedinu. Sledeće godine je vraćen u vojsku i prekomandovan u Komoran i Ostrogon. U Beču 1918. upisuje Eksportnu akademiju, što je bila davnašnja želja njegovog ujaka, koji umire `malo pre toga`.[2] Trideset miliona nedužnih mrtvih ljudi našlo je mesta u antiratnim stihovima ovog nesrećnog mladog ratnika koje je on iz rata doneo u svojoj vojničkoj torbi, prvo u Zagreb, a zatim u Beograd, gde se najduže zadržao. Godine 1919. u Beogradu se upisuje na Univerzitet gde studira književnost i uređuje list „Dan“. Crnjanski od tada živi kao povratnik koji se, kao nesrećni Homerov junak, posle duge odiseje vraća na svoju Itaku. Međutim, dok je Odisej znao da sačuva bodrost duha i životnu čvrstinu, Crnjanski se, sa čitavom svojom generacijom, vratio u razorenu domovinu sa umorom i rezignacijom. „U velikom haosu rata — govorio je mladi pesnik — bio sam nepokolebljiv u svojim tugama, zamišljenosti i mutnom osećanju samoće”. I u svojim ratnim i poratnim stihovima, ovaj umorni povratnik iskreno je pevao o svojoj rezignaciji i izgubljenim iluzijama. Iz tog potucanja po krvavim svetskim ratištima Crnjanski se vraća mislima o nužnosti rušenja lažnog mita o „večitim“ vrednostima građanske etike. I u poeziji i u životu on živi kao sentimentalni anarhist i umoran defetist koji sa tugom posmatra relikvije svoje mladosti, sada poprskane krvlju i poljuvane u blatu. Osećao se tada pripadnikom naprednih društvenih snaga i glasno se izjašnjavao za socijalizam, ali njegovo buntovništvo iz tih godina bila je samo „krvava eksplozija“ nekog nejasnog društvenog taloga donesenog iz rata. Književno stvaranje Miloša Crnjanskog u tom periodu bilo je krupan doprinos naporu njegove generacije da se nađe nov jezik i izraz za nove teme i sadržaje. Govoreći o literarnom programu svoje pesničke generacije, on je pisao: „Kao neka sekta, posle tolikog vremena, dok je umetnost zančila razbibrigu, donosimo nemir i prevrat, u reči, u osećaju, mišljenju. Ako ga još nismo izrazili, imamo ga neosporno o sebi. Iz masa, iz zemlje, iz vremena prešao je na nas. I ne dà se ugušiti… Prekinuli smo sa tradicijom, jer se bacamo strmoglavo u budućnost… lirika postaje strasna ispovest nove vere.” Potpuno novim stihom i sa puno emocijalne gorčine on je tada kazivao svoj bunt, opevao besmislenost rata, jetko negirao vidovdanske mitove i sarkastično ismevao zabludu o „zlatnom veku“ koji je obećavan čovečanstvu. Snagom svoje sugestivne pesničke reči on je mnoge vrednosti građanske ideologije pretvarao u ruševine, ali na tim ruševinama nije mogao niti umeo da vidi i započne novo. Crnjanski je i u stihu i u prozi tih poratnih godina bio snažan sve dok je u njemu živeo revolt na rat. Godine 1920, upoznaje se sa Vidom Ružić sa kojom će se 1921. i venčati. Ona je bila ćerka nekadašnjeg ministra prosvete Dobrosava Ružića.[8] Iste godine Crnjanski sa Vidom odlazi u Pariz i Bretanju, a u povratku putuje po Italiji. 1922. je bio nastavnik u pančevačkoj gimnaziji, iste godine je stekao diplomu na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Saradnik uglednog lista „Politika“. Istovremeno, izdaje „Antologiju kineske lirike“ i novinar je ulistu „Vreme“. 1927. u „Srpskom književnom glasniku“ izlaze prvi nastavci njegovog romana „Seobe“. U septembru 1926. kao urednik časopisa „Naša krila“ izazvao je na dvoboj Tadiju Sondermajera.[10][11] Godine 1928,1929. je ataše za štampu pri Ambasadi Kraljevine Jugoslavije u Berlinu. Na njegov poziv nemačku prestonicu posećuje njegov prijatelj književnik Veljko Petrović. Godine 1930, za roman „Seobe“ dobija nagradu Srpske akademije nauka. Sledećih godina putuje brodom po Sredozemnom moru i izveštava iz Španije. Godine 1934. pokrenuo je list „Ideje“ u kome je između ostalog pisao o Svetom Savi.[12] List je sledeće godine prestao da izlazi.