Odlično stanje Јединствено издање у нашем издаваштву- Све што је потребно знати о пловидби нашим рекама. Из садржаја: - Унутрашњи пловни путеви Југославије - Пловни објекат: Брод- Мали брод - Опрема брода - Погонски-Пропулзивни системи малих бродова - Маневрисање бродом - Метеорологија - Обележавање пловних путева - Правила пловидбе - Вођење брода (Навигација) - Пловидбене карактеристике унутрашњих вода + Прилог - ДАЉИНАР ПЛОВИДБЕНИХ ПУТЕВА ЗА ДУНАВ, ТИСУ И САВУ - ПЛОВИДБЕНА КАРТА ДТД Plovidba pomorstvo brodovi pomorska enciklopedija pomorski leksikon reke čamci

odlično Јединствено издање у нашем издаваштву- Све што је потребно знати о пловидби нашим рекама. Из садржаја: - Унутрашњи пловни путеви Југославије - Пловни објекат: Брод- Мали брод - Опрема брода - Погонски-Пропулзивни системи малих бродова - Маневрисање бродом - Метеорологија - Обележавање пловних путева - Правила пловидбе - Вођење брода (Навигација) - Пловидбене карактеристике унутрашњих вода + Прилог - ДАЉИНАР ПЛОВИДБЕНИХ ПУТЕВА ЗА ДУНАВ, ТИСУ И САВУ - ПЛОВИДБЕНА КАРТА ДТД Plovidba pomorstvo brodovi pomorska enciklopedija pomorski leksikon reke čamci

kako napraviti brod čama kobilica krma elementi spajanja ,,, 210st odlično očuvana

BRODOGRADNJA I ŽILAVOST BRODA Predrag Jovanović Brodogradnja i žilavost broda P.Jovanović, N.Đorđević Beograd, 1997.god.., prvo izdanje mek povez,509.strana...24.cm...ILUSTROVANA bogato. Knjiga u PERFEKTNOM stanju.....VRLO BOGATOG sadržaja....EXTRA..... -------------------------------- SP

mornarice držanje broda na valovima plovljnje po olujnom moru ronjenje ronilačka oprema plovidba po rekama rečno brodarstvo manevriranje rečnim brodovimapokretljivost broda okretljivost broda kvarovi i udesi na moru održavnje broda dokovanje broda spasavanje čioveka koji je pao u more bojadisanje broda sudar brodova vrste uževlja konopi užetarski radovi snast broda jedrenjak parobrod čamci sidreni urežaji .... spasavanja nasukanih brodova podizanje potonulih brodova

VIII KLASA ŠAOA Škola aktivnih OFICIRA AVIJACIJE.... ALMANAH Osme klase Hajek stjepana ANTON Vinkovci HOČEVAR Ivana Ivan Ljubljana Đorđević Vlastimir Skoplje Jurjević Bože Zvonko Slavonski Brod... Crnković Ivana Slavko Osijek Birin Ivana Nikola Šibenik Alić Vladislava Predrag Beograd Kalić Vase Ivan Beograd Maslać Vladana radiša N.Beograd..... PULA 1.Eskadrila Jak-3 , Jak - 9p.... 1.novembar 1954.-1994. 40 godina na nebu JUGOSLAVIJE PULA,PLESO,Niš,Skoplje...Komandni kadar.....biografije..... Ilustrovana,IZDANJE prvo,1994.god,Beograd,160.strana Knjiga je NOVA..... --------------------------- . ➡️ ➡️ M

uvijač je oštećen i ima potpis inače je knjiga u vrlo dobrom stanju , 25 x 19 , 280 strana

UREDNICI: Zvonko Maković / Iva Sudec Andreis AUTORI TEKSTA: Zvonko Maković /Iva Sudec Andreis BIOGRAFIJA: Zvonko Maković KATALOG DJELA, BIBLIOGRAFIJA, IZLOŽBE: Iva Sudec Andreis Fotografije: Goran Vranić Dragana Antonić, Umjetnička galerija BIH, Sarajevo Mario Boić, Galerija umjetnina Grada Slavonskog Broda Damir Fajdetić, Muzej Brodskog Posavlja, Slavonski Brod Marin Franov, Muzej Slavonije, Osijek Veljko Ilić, Narodni muzej, Beograd Bojana Janjić, Muzej savremene umetnosti, Beograd Robert Matić, Galerija umjetnina, Split Lucas Olivett, Ženeva Saša Reljić, Muzej savremene umetnosti, Beograd Blaženka Suntešić, Gradski muzej Sisak Andrej Švoger, Gradski muzej Varaždin Zagreb 2018. Mek povez sa klapnama, bogato ilustrovano, veliki format (28 cm), 219 strana. Sadržaj: UGRABLJENO IZ ŽIVOTA / Iva Sudec Andreis VLADIMIR BECIĆ / Zvonko Maković REPRODUKCIJE BIOGRAFIJA KATALOG DJELA IZLOŽBE IZBOR IZ BIBLIOGRAFIJE

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Grubor S. Milan Kapetan unutrasnje plovidbe Brod je plovno sredstvo koje služi za prevoz robe i putnika (teretni i putnički brodovi), za vojne operacije na vodama (ratni brodovi), za ribolov (ribolovni brodovi), za obavljanje specijalnih poslova na moru i rekama (gliboderi, brodovi za polaganje kabla, istraživački brodovi i sl.) i za obavljanje različitih zadataka u vezi s plovidbom (tegljači, ledolomci, brodovi-svetionici itd.)[1] Brodom se smatraju samo veći plovni objekti, dok se manji nazivaju čamcima. Brodovi i čamaci imaju koritast oblik trupa koji im daje potreban uzgon kako bi plutao na vodi. Brodovi su bili važni činioci u ljudskoj migraciji i trgovini. Oni su omogućili širenje kolonizacije i trgovine robljem, ali su isto tako služili za naučne, kulturne i humanitarne svrhe. Nakon 16. veka, novi usevi koji su dospeli iz Amerika pomoću Evropskih pomoraca znatno su doprineli rastu svetske populacije.[2] Brodski transport je odgovoran za oko 80% međunarodnog, zapreminskog transporta[3]. Godine 2016. je bilo više od 49.000 trgovačkih brodova, sa totalnim tovarnim kapacitetom od skoro 1,8 milijardi tona. Od toga 28% su bili tankeri za prevoz nafte, 43% balkeri, i 13% su bili kontejnerski brodovi.[4] Vojne snage raspolažu brodovima ratne mornarice i za transport i podršku kopnenih snaga. Godine 2016, među 104 mornarica u svetu, Korejska narodna mornarica Severne Koreje je imala najveći broj površinskih plovila (967), čemu je sledila Mornarica narodne oslobodilačke armije Kine (714), Američka ratna mornarica (415), Iranska ratna mornarica (398), i Vojno-pomorska flota Ruske Federacije (352). Najvećih 50 mornarica je imalo medijan flote od 88 površinskih plovila, prema različitim izvorima.[5] Istorija Tegljači Kicoš i Četnik Praistorija Splav spada u najjednostavnija plovila. Prvo plovilo je najverovatnije bilo deblo jednog slučajno oborenog stabla, a pogonilo se veslanjem, ljudskim dlanovima. Zatim se, nakon dosta godina došlo na ideju spajanja nekoliko debala u splav. Splav je bio težak za izvlačenje i neprikladan za upravljanje, pa se došlo na ideju dubljenja debelog debla, te se tako dobio prostor za sigurnu plovidbu i za smeštaj tereta, uz istu silu koja ga održava na površini. Ova sila tj. uzgon otkriven je tek kasnije, ali su i praljudi spoznali da postoji veza između zapremine izdubljenog debla i sile koja ga drži na površini da ne potone. Arheološki dokazi pokazuju da su ljudi stigli na Novu Gvineju prije najmanje 60.000 godina, verovatno uz more iz jugoistočne Azije tokom ledenog doba u periodu kada je more bilo niže i udaljenosti između ostrva manje. Prvi poznati brodovi potiču iz neolita, pre oko 10.000 godina. Ova rana plovila su imala ograničenja. Korištena su uglavnom za lov i ribolov. Najstariji kanui koje su pronašli arheolozi su često izrezivani iz četinarskih stabala pomoću jednostavnih kamenih alata.[6] Antika Rekonstrukcija Keopsovog broda Dokazi iz drevnog Egipta pokazuju da su rani Egipćani znali da od dasaka naprave brodski trup još 3000 godina p. n. e.[7] Gradili su ih od drvenih dasaka koje su bile međusobno „ušivene“. Brodovi drevnog Egipta u 2. milenijumu p. n. e. bili su najčešće dužine 25 m, i imali su jedan jarbol koji se ponekad sastojao od dve daske međusobno zavezane tako da izgledaju u obliku slova `A`. Imali su jedno kvadratno jedro, a bili su pogonjeni i veslima. Pre oko 3800 godina, postojala je spoznaja o gradnji broda približno današnje konfiguracije tj. odnosa glavnih mera: dužina/širina= 6 i dužina/visina=10, što se vidi iz Božje zapovesti Noi: „Napravi sebi barku od smolastog drveta; ... A pravit ćeš je ovako: neka barka bude trista lakata u dužinu, pedeset lakata u širinu, a trideset lakata u visinu. Na barci načini otvor za svetlo, završi ga jedan lakat od vrha. Vrata na barci načini sa strane; neka ima donji, srednji i gornji sprat ...“. [Biblija, Knjiga postanja]. Izuzetno važna činjenica da je pre, otprilike, 3800 godina postojala spoznaja o gradnji broda približno današnje konfiguracije koji su i dan-danas ideal nekih pomorskih i prekookeanskih brodova. Grci su postupno savladali navigaciju na moru istražujući mediteran putem broda. Oko 340 godine p. n. e, grčki moreplovac Pitej brodom je prešao put od Grčke sve do Velike Britanije. Pre uvođenja kompasa, navigacija prema zvezdama je bila glavni način za navigaciju na moru. U Kini su napravljeni prvi magnetski kompasi koji su korišteni za navigaciju između 1040. i 1117. godine. Prvi pisani trag o upotrebi kompasa na Evropskim brodovima nalazi se u francuskoj satiri La Bible de Guyot de Provins iz sredine XII veka. U XIV veku pojavljuje se suvi kompas s nalepljenom ružom kompasa (vetruljom) ispod igle kakav se u nešto modernizovanijem obliku upotrebljava i danas.[8][9] Brodovi na području današnje Dalmacije Na području današnje Dalmacije, prvi nacrt broda pronađen u Grapčevoj pećini na ostrvu Hvaru star oko 4700 godina. U VII veku p. n. e, dobre brodove zvane Serilia Liburnica gradili su Liburni, koji su živeli od područja reke Krke u Dalmaciji pa sve do Raše u Istri. Ostaci potonulog broda u blizini ostrva Mljeta iz I veka svedoče o trgovačkom putovanju iz Grčke i Južne Italije. Ostaci tog broda govore o gradnji brodova, du\ine oko 20 m i nosivosti oko 100 t. Prvi dalmatinski brod potiče iz 11 veka, sačuvan je u gradu Ninu blizu Zadra. Dolaskom Slovena u VII veku na obale Jadranskog mora plovidba i brodogradnja postaju profesionalnim zanimanjem. Nešto kasnije grade se brodovi sa 2 – 3 jarbola, koji su se s malim modifikacijama lako i brzo pretvarali u ratne brodove. Tek u XII veku su brodovi dobili kormilo na krmi u svrhu lakšeg upravljanja. Već su tada postojale različite forme za različite namene, ali se najduže zadržala forma uskog, niskog i dugog broda na vesla, s dodatkom jedra, preuzetog od Liburna, od IX sve do XVI veka. Tek tada se forma broda menja i prelazi u široku, oblu i visoku, sa više jarbola i jedara, koju je zahtevala okeanska plovidba. U XV i XVI veku veliki napredak u brodogradnji na ovim prostorima beleži Dubrovačka republika gradnjom brodova trgovačke mornarice, za plovidbu na širem prostoru Mediterana te Dalekog istoka. U XVI i XVII veku, iz razloga ratova (Venecija, Turci) usporen je rast privrede. Brodogradnja na ovim prostorima i dalje je bila glavni sadržaj života i rada. U tom periodu razvijena je kvalitetna mornarica ( Senjski uskoci i Neretvanski gusari ) i bili su sposobni borci na moru. Poseban tip gajete, falkuša koji se gradio se u Komiži Galija je bila jedan od najzanimljivijih brodova u Srednjem veku na obalama Sredozemlja, pokretana je veslima i jedrima, a dužina joj je dosezala i do 50 m. Vesla su se kod galija postavljala i do u tri reda, a na svakom veslu je bilo i do 5 veslača. Od njene prvobitne forme razvila se kasnije, u XIX veku, forma manjeg broda, nazvana Gajeta i Leut. Početkom XVIII veka, na ovim prostorima nastupa mir, a Austrougarska monarhija podstiče ekonomiju, a u XIX veku ponovo oživljava brodogradnja (Lošinj, Cres, Silba, Korčula, Pelješac, Dubrovnik, Boka Kotorska). Grade se veliki jedrenjaci, koji su dugo godina bili konkurencija željeznim parnim brodovima.

Retko Kao na slikama Zagreb 1952. Ratni Brodovi i njihova primjena Prikril, Boris Published by Zagreb: Brodgradnje 1952 Prikril, Boris, hrvatski prometni stručnjak (Zagreb, 4. V. 1915 – Rijeka, 29. XII. 1995). Diplomirao je elektrotehniku i strojarstvo na zagrebačkom Tehničkom fakultetu 1941., gdje je doktorirao 1946. Rukovodio je izradbom prvoga petogodišnjega plana razvoj Jugoslavije (1946–48), bio je pomoćnik ministra narodne obrane i upravljao razvojem jugoslavenske brodogradnje (od 1948), u Rijeci je obnašao poslove generalnog inženjera Generalne direkcije brodograđevne industrije (1951–53), bio je savjetnik etiopske vlade za pitanja planiranja i gospodarskoga razvoja (1957–61), regionalni savjetnik za Afriku i šef odsjeka za energetiku Ekonomske komisije UN-a (1961–65), te je rukovodio razvojnim sektorom Luke Rijeka (1970–74). Od 1965. predavao je na Ekonomskom fakultetu u Rijeci, kao redoviti profesor od 1971. Bio je jedan od osnivača riječkoga Fakulteta za pomorstvo i saobraćaj 1978., kojemu je bio dekan do 1982. Znanstveno i stručno bavio se pomorstvom, lukama i integralnim prometom, te je objavio više znanstvenih i stručnih radova, udžbenika i projekata. Poznat je kao ratnopovijesni publicist, te je objavio knjige Pakao Pacifika (1954), Borba za Sredozemlje (1956), Nevidljivi neprijatelj na Atlantiku (1958), Tri tisuće godina pomorskih ratova (I–III, 1985). pomorstvo ratna mornarica brod istorija pomorstva vrste ratnih brodova kroz istoriju

BORIS PRIKRIL sabrana djela komplet 1-7 Sabrana djela Borisa Prikrila Zagreb, 1985. Tvrd povez sa omotom, 7 knjiga. Lepo očuvane. Listovi spolja neznatno požuteli od stajanja. TRI TISUĆE GODINA POMORSKIH RATOVA I Bitke mornarice starog broda II Sukobi flota jedrenjaka III Bitke dvadesetog vijeka NEVIDLJIVI NEPRIJATELJ NA ATLANTIKU I Munjevite pobjede II Prijeteće katastrofe PAKAO PACIFIKA I Prodor japanskih snaga II Propast flote” Izlazećeg sunca”

ZBIRKA Draginje i Voje TERZIĆ predgovor Muhamed Karamehmedović, kataloški podaci i dokumentacija Meliha Husedžinović, fotografije Dušan Kecman, Milan Škrbić UMJETNIČKA GALERIJA Banjaluka 1978. mek povez, 88 strana dobro očuvan primerak Ц6 Draginja i Vojo sakupili su 1030 predmeta, uglavnom jugoslovenskih umetnika. Procenjuje se da je reč od oko 150 autora čije dela potiču s kraja 19. veka pa sve do novijeg datuma. Oboje su poticali iz radničkih porodica, a i sami su imali skromne prihode. Zahvaljujući prijateljstvima i poznanstvima, mnogi autori poklanjali su im svoja dela ili pak prodavali po znatno nižim cenama. Veći deo zbirke porodice Terzić podeljena je u tri celine: dubrovačka, jugoslovenska i bosansko-hercegovačka celina. Dubrovačka zbirka bila je pod velikim uticajem Stajića i veoma je ličila na njegovu zbirku. Koliko je cenila Stajićevu kolekciju govori i podatak da je nakon njegove smrti porodica Terzić otkupila deo umetnina. Neki od najpoznatijih primera dubrovačke kolekcije su „Mrtva priroda“ Ivane Etorea, „Pogled s Graca“ Gabora Rajčevića, „Atelje u Parizu“ Vlahe Bukovca, „Crveni brod“ Đure Pulitike i drugi. Ovde se nalaze i portreti Draginje kojeg je naslikao Iva Dulčić i portret Koste Strajića čiji je autor Branko Kovačević. Bosansko-hercegovački opus čini čine dela četrdeset autora. Zapažene su „Igračke“ Romana Petrovića, „Aleja čempersa“ Vojislava Hadžidajanovića, „Portret mladića“ Ismeta Mujezinovića i „Portret vojvode Petra Kreca“ Jovana Bijelića. U ovoj kolekciji nalaze se i skulpture Setava Kijca. Jugoslovenska celina obuhvata mnogobrojna dela moderne umetnosti stvaralaca sa prostora SFRJ. Među kolekcijom nalaze se vredni dela kao što su „Mrtva priroda“ Save Šumanovića, „Portret plemića“ Izidora Krašnjavog, „Somborska županija“ Milana Konjovića i druga. Pored slika u raznim tehnikama, zbirku čine i kolekcije ikona, crteža, skica, drvoreza u boji, bakropisa, linoreza serigrafija i skulptura.

07504) SREDNJOVJEKOVNA BOSNA I EVROPSKA KULTURA , grupa autora , Muzej grada Zenica 1973 , S A D R Ž A J: BOSNA U FEUDALNOM DRUŠTVU - Sima Ćirković: Odjeci ritersko-dvorjanske kulture u Bosni krajem Srednjeg veka - Nada Klaić: Problem nastajanja srednjovjekovnih gradova u sjeverozapadnom dijelu Balkanskog poluotoka - Ignacij Voje: Odnos celjskih grofova prema političkim prilikama u Bosni i Hercegovini u XV vijeku - Đurđica Petrović: Uloga Dubrovnika u snabdevanju srednjovekovne Bosne oružjem (XIV-XV vek) JEZIK I PISMENOST - Dalibor Brozović: O predmigracionom mozaiku hrvatskosrpskih dijalekata na području Bosne i Hercegovine - Herta Kuna: Bosanski rukopisni kodeksi u svjetlu južnoslavenskih redakcija staroslovenskog - Tomislav Raukar: O problemu bosančice u našoj historiografiji SREDNJOVJEKOVNA UMJETNOST NA TLU BOSNE - Cvito Fisković: Dalmatinski majstori u srednjovjekovnoj Bosni i Hercegovini - Pavao Anđelić: Pogled na franjevačko graditeljstvo XIV i XV vijeka u Bosni - Bojana Radojković: Zapadni uticaji na primenjenu umetnost Bosne u XIV i XV veku - Ivanka Nikolajević: Crkva u Bilimišću kod Zenice - Pavle Vasić: O nekim vidovima srednjovekovne nošnje u Bosni i Hercegovini - Đuro Basler: Gnostički elementi u temeljima crkve bosanske STEĆCI - Šefik Bešlagić: Neki najnoviji rezultati istraživanja stećaka - Muhamed Hadžijahić: Prilog Skarićevoj hipotezi o porijeklu stećaka - Zdravko Kajmaković: Neki ikonografski motivi na stećcima - Marko Vego: Kulturni karakter nekropole Radimlje kod Stoca BOSANSKE TRADICIJE - Bogumil Hrabak: Tradicija o srednjovjekovnoj Bosni u Dubrovniku XV i XVI veka - Džemal Čelić: Kontinuitet srednjovjekovnih formi u doba turske dominacije u Bosni i Hercegovini - Muzafer Hadžagić: Neke napomene o muslimanskoj epskoj poeziji ZENICA I NJENA OKOLINA - Adem Handžić: Nahija Brod krajem XV i početkom XVI vijeka - Ivo Bojanovski: Rimska cesta dolinom Bosne i njezina topografija - Dragomir Vujičić: Današnja jezička slojevitost onomastičkog materijala na području Zenice i njene okoline - Fikret Ibrahimpašić: Srednjovjekovni tragovi u toponomastici zeničkog kraja - Pavao Anđelić: Ruševine srednjovjekovne crkve u Varošišću kod Vranduka - Branka Raunig: Osnovni izvještaj o iskopavanju srednjovjekovne utvrde Vranduk 1968. godine - Fikret Ibrahimpašić: Prikaz rada simpozijuma „Srednjovjekovna Bosna i evropska kultura“ tvrd povez, format 17,5 x 24,5 cm , zaštitni omot sa manjim zacepljenjem , ilustrovano, brojni prilozi , posveta na predlistu , 565 strana

ZLOČIN NAD SRBIMA B-H 1992-1995 Milivoje Ivanišević Zločini nad Srbima B-H 1992-1995. Milivoje Ivanišević(autor) Izdavač: Čigoja Milivoje Ivanišević, direktor “Centra za istraživanje zločina nad srpskim narodom”, objavio je svojevrsnu knjigu – dokument o stradanju Srba u Bosni. Žrtve rata....ILUSTROVANA...Zoran Stanković Donji i Gornji KAYANCI...POLJANICE....DINARA...Bosansko Grahovo...SPISAK žrtava...1993..godina..Kravica...Šiljkovići...mMostar..SKELANI...Brđani...Ponikve...KAKMUŽ...Gornja Breza....itd.... 2005.god..Beograd; ćirilica; 24 cm; 332 str.; 86-7558-342-7; izvršeni su masovni pokolji Srba u Bos. Brodu, Sijekovcu, zapadnoj Hercegovini, na Kupreškoj visoravni...To je prinudilo Srbe na samoodbranu. Srbi Sarajeva prvi su u Evropi i svetu prepoznali još 1992. islamski fundamentalizam i verski fanatizam i prvi su mu se suprotstavili. Borili su se protiv islamizaciji svoje zemlje i Evrope. Kupres..Donji Malovan...BOTUN...Osmače...POLOJ....BRČKO...TUZLA...... Knjiga je NOVA..... M

DRINA Monografija, Autor: Grupa autora Žanrovi: Antologije i monografije Izdavač: Zavod za udžbenike, 2005. Broj strana: 487 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 30 cm geografska karta + CD. Stanje Veoma dobro, kratka posveta na predlistu. Knjiga o reci Drini predstavlja multidisciplinarno delo koje prikazuje život na reci i u reci, na obalama i u Podrinju. Prati je CD sa jednočasovnim filmom o Drini koji je protkan podrinskim muzičkim motivima. Petnaest eminentnih autora i izdavači potrudili su se da čitaocima predstave danas nesumnjivo najznačajniju srpsku reku. Uvereni smo da ova knjiga može zadovoljiti saznajne potrebe i ribolovca i naučnika, seljaka i političara, vojnika ali i eksperata mnogih međunarodnih organizacija, svih onih koji žive i rade u njenom slivu, koji je svakodnevno ili povremeno prelaze, brode čamcima ili skelama ili se kupaju na njenim plažama, love ribu ili kao turisti uživaju u bistrini i lepoti njene vode. Knjiga je snabdevena opsežnim rezimeom na engleskom jeziku, registrom geografskih pojmova, registrom ličnih imena, spiskom literature, geografskom kartom Podrinja, brojnim originalnim fotografijama, ilustracijama i istorijskim kartama.

DRINA Monografija, Autor: Grupa autora Žanrovi: Antologije i monografije Izdavač: Zavod za udžbenike, 2005. Broj strana: 487 Pismo: Ćirilica Povez: Tvrd Format: 30 cm geografska karta + CD. Stanje Veoma dobro, kratka posveta na predlistu. Knjiga o reci Drini predstavlja multidisciplinarno delo koje prikazuje život na reci i u reci, na obalama i u Podrinju. Prati je CD sa jednočasovnim filmom o Drini koji je protkan podrinskim muzičkim motivima. Petnaest eminentnih autora i izdavači potrudili su se da čitaocima predstave danas nesumnjivo najznačajniju srpsku reku. Uvereni smo da ova knjiga može zadovoljiti saznajne potrebe i ribolovca i naučnika, seljaka i političara, vojnika ali i eksperata mnogih međunarodnih organizacija, svih onih koji žive i rade u njenom slivu, koji je svakodnevno ili povremeno prelaze, brode čamcima ili skelama ili se kupaju na njenim plažama, love ribu ili kao turisti uživaju u bistrini i lepoti njene vode. Knjiga je snabdevena opsežnim rezimeom na engleskom jeziku, registrom geografskih pojmova, registrom ličnih imena, spiskom literature, geografskom kartom Podrinja, brojnim originalnim fotografijama, ilustracijama i istorijskim kartama.

Broj strana: 526 Izdanje sadrži preko 170 fotografija u boji, geografske karte, stručne komentare, bibliografiju i indeks imena. Pljačkali su i trgovali, osvajali i otkrivali zemlje širom tada poznatog sveta. Razvili su ogromnu mrežu trgovačkih ruta i naselja duž reka i obala, i za sobom ostavili tragove koji su još uvek deo naše zajedničke istorije. Knjiga „VIKINZI. Pljačka, oganj i mač“ je sveobuhvatna povest o vikinškom dobu, kada su nordijski ratnici razvili jedra u potrazi za zlatom, čašću i u krajnjoj meri – zemljom. Postali su moćni ratnici i trgovci u svetu u kom su istovremeno učestvovali u nasilnoj borbi za vlast. Velike bitke, politička borba za moć, intrige i osvajanja zemalja su svi skupa različiti aspekti priče o vikinškoj prevlasti na moru. Vikinzi su se susreli sa svetom podeljenim na kraljevstva, carstva i halifate, gde su hrišćanstvo i islam predstavljali moćne religije u ekspanziji, ali u centru njihovog verskog univerzuma nalazio se Odin. Susret između različitih religija i shvatanja sveta čini deo priče o vremenu koje je vikinge odvelo od današnjeg Nurkapa na severu do Vizantije i Afrike na jugu i od Rusije na istoku do Kanade na zapadu. Knjiga obuhvata 800 godina istorije, od pada Rimskog carstva do prvog krstaškog rata. Naročita vrednost ove istorijske monografije je ta što su u nju uključena i najnovija arheološka saznanja, zaključno sa 2018. godinom, a sadrži i bogat ilustrovani materijal (izdanje ima preko 170 fotografija u koloru), kao i čitav prateći kritički aparat (stručni komentari, geografske karte, bibliografija, hronologija, indeks imena). Šanete Varberg (Jeanette Varberg) je rođena je 1978. godine u Odenseu u Danskoj. Ugledni je danski arheolog i radi u Narodnom muzeju Danske. Specijalizovala se za dansku i skandinavsku istoriju i arhelogiju i objavila je niz zapaženih studija i naučno-popularnih dela. Među cenjena i nagrađivana dela spadaju Bojišta prošlosti (Fortidens slagmarker, 2014), Priča o Danskoj (Historien om Danmark, tom 1, 2017) i Ljudi se odvajkada sele (Mennesket har altid vandret, 2017). SADRŽAJ DOBA DRAKARA Početak vikinškog doba Izvori za vikinško doba I. DEO: Rođeni iz haosa ULAZAK U MRAK Hiljadu godina rimske imperije Gostioničarka/konjušarka i car Konstantin Veliki Kristalna kugla i strankinja KONSTANTINOPOLj I RATNIČKI NAROD IZ STEPA Ljudi obučeni u mišju kožu Početak Seobe naroda Hunski kralj Atila Atila i Skandinavija NORDIJSKI BOGOVI Odinov dolazak Nordijska božanstva Fimbulvinter Arijanstvo INVAZIJA NA ENGLESKU Vatre koje ližu more svojim poganim jezikom Anglosaksonska Engleska Kraljevski grob iz Saton Hua NOVI SVETSKI POREDAK Franci i Goti Jeretički kralj iz Ravene Prvi viking Mržnja prema vojniku LEGENDARNI SKANDINAVSKI KRALjEVI Lejre – danski glavni grad Stara Upsala – visoka dvorana Najstariji zakon, kraljevske dvorane i skupštine Tise, Eritse i Avaldsnes Grobovi zaboravljenih kraljeva SA DEVET OVNOVA I DEVET PASTUVA Bitka kod Brovale Masovna grobnica na obali Božansko pravo na vlast II. DEO: Pirati Severa ZATIŠJE PRED BURU Arapsko srebro Brod i trgovina Ribe Apostol Frižana KARLO VELIKI Rat sa Saksoncima Norvežani u pljačkaškim pohodima GODFRED (VELIKI) Skandinavska pomorska sila Prinudno iseljavanje Saksonaca Kaupang Ukradeni grad PRVI POHODI NA IRSKU Norvežanka sa irskim relikvijarom Vikinške grobnice u Dablinu HARALD KLAK Franački pohod na Jiland Kraljevsko krštenje Haraldova poslednja bitka LUJ POBOŽNI, LjUBAV I GRAĐANSKI RAT Labudova pesma istorijskih izvora ONI KOJI SU OSTALI KOD KUĆE Sigrid me poseduje Frideburg i Katla iz Birke POROBLjENI Findanovo bekstvo PLjAČKA, OGANj I MAČ Napad na Nant Ragnar Lodbrok Napad na Pariz 845. godine PISMO CARA IZ KONSTANTINOPOLjA Pečat iz Hedebija, Ribea i Tisea MORE SE ISPUNILO CRNIM PTICAMA Kraljica Nud Paganska misija u Irskoj TRODNEVNA BITKA I VELIKI PORAZ HORIKA I Horik II AVANTURISTIČKI POHOD NA JUG BJERNA GVOZDENOG I HASTINGA Ko vuci u toru Paganin Pipin II Akvitanski KA BOGATSTVIMA ISTOKA Prvo osvajanje Kijeva VELIKA PAGANSKA VOJSKA Borba sa kraljem Elom Berzerkeri Sveti Edmund Ivar Beskosni, Gorm i Alfred Veliki Wintersetl Danelag SLOM KAROLINGA Opsada Pariza Tri nemani se izdižu u borbi Pregovori Karla Debelog III. DEO: Borba oko Belog Hrista KA DALEKIM HORIZONTIMA Island i ostrva u severnom Atlantiku Harald Lepokosi Otarovo putovanje Vulfstanovo putovanje po Baltičkom moru TRGOVINA NA RUSKIM REKAMA Vikinzi u Gnezdovu Zlatna figura žene Osniva se Kijevska kneževina VIKINZI NA VOLGI Ibn Fadlan i Anđeo smrti Žena iz Timerjova RAGNHILD I ZABORAVLjENI VIKINZI Div iz Norveške Asfrid i osvajanje Hedebija Pogrebni brod u Ladbiju NOVE VIKINŠKE DRŽAVE NA ZAPADU Rolo i Normandija Borba za Bretanju Doba irskih vikinga Zakopano srebro SEVERNE VALKIRE Edvard Stariji Gospa od Mersije Elfvin, druga gospa od Mersije Ratnička grobnica iz Birke ETELSTAN UJEDINjUJE ENGLESKU Bitka kod Brunanburga Borba za Norvešku i Jork GORM MOĆNI I NORTMANIJA Tira Danebod ʼPonos Danskeʼ Jeling INGVAROV SUSRET SA GRČKOM VATROM Uzaludni napori u Azerbejdžanu Velika kneginja Helga Nepromišljeni ratovi kneza Svjatoslava PRETNjA IZ NEMAČKE Toplo vreme, vino i napredak Najstarija mašina Severa HARALD I BELI HRIST Između dve religije Ulf Galicijski Nemački napad iz 974. Godine Smrt u Rimu KRALjEVI SPOMENICI Kružna utvrđenja Pod Odinovim budnim okom PAD BIRKE I SUDBINA KIJEVSKE KNEŽEVINE Borba za Kijevsku kneževinu Crna mogila Skandinavski ratnici u službi Kijevskog kneza SVEN RAŠLjOBRADI I ŽEĐ ZA SREBROM Drugo vikinško doba Ukrstićemo mačeve i koplja IV DEO: Poslednji ples drakara preko Severnog mora NASELjAVANjE ISLANDA I GRENLANDA Put u Zelenu zemlju Herjolf i morž Proročica Torbjerg Mala Vikinzi u Americi ETELRED NESPREMNI – NESPOSOBNI KRALj Kraljevski gusari Bitka kod Klontarfa USPON I PAD SEVERNOMORSKE IMPERIJE Blizak Svetom Petru Olaf Sveti Elfgifa i Norveška Raspad imperije Sa borbenom sekirom Hel NA ISTOKU POSTADOŠE HRANA ORLOVIMA Carska garda i Harald Surovi Hedebi u plamenu POSLEDNjI UDARAC San o izgubljenoj imperiji Sveti Knut KA KAPIJAMA JERUSALIMA Knjiga života Od vikinga do krstaškog viteza VIKINŠKO NASLEĐE ZAHVALNICA PISANI IZVORI Rimski izvori Franački i nemački izvori Engleski izvori Arapski izvori Ruski i vizantijski (grčki) izvori Sage, Sakso i runski kamenovi Hronološka tablica Pogovor Literatura Spisak ilustracija Indeks imena

Pravilnik za brodove u međunarodnim vodama,iz 1986 godine,zadnja korica uflekana. Izdavač:The Steamship Mutual Underwriting Association (Bermuda) Limited,1986. Format:20cm x 14cm. Broj Strana:54 strane,mek povez. Sadržaj DEO 1: Upravljanje brodom i teretom Članci Reference Relevantnost istraga o morskim žrtvama do narednih građanskih postupaka Revizije TOVALOP-a i CRISTAL-a Sporazumi Konvencija o zastarelosti iz 1976. i njena Efekat na naslovnicu kluba Odgovornost za povrede ili bolest putnika Na obali Zakonodavstvo protiv droga i konfiskacija brodovi u Kolumbiji Zahtevi za teret u Jordanu Hamburška pravila Pravila Haga-Vibija: Italija Carinske kazne u Basri Ratifikacija Haško-Vizbijskih pravila Predstavništvo u Siriji Pregled ograničenja paketa, prema nadležnostima DEO 2: Razvoj pomorskog prava Članci Klauzula `Himalaja`. Ovlašćenje agenata za sklapanje ugovora Izvršenje stranih arbitražnih odluka u Turskoj. Strana:6,9,12,14,15,16,17,18,19,20,21,23,28,30,33,35. Arbitraža u Francuskoj Reference Dalji razvoj pod SAD Zakon o podupiračima Nedavne odluke o vremenskom periodu Odštete po ugovoru o ugovoru o teretu Zahtevi za štetu na teretu Naslov za Sue Povraćaj kamate i odštete zakašnjenja Plaćanja u Londonskoj arbitraži Ograničenje paketa u Australiji Ograničenje paketa prema nemačkom zakonu - Kontejneri Bunkeri koji se koriste za domaću potrošnju Založno pravo vlasnika na podvoze Panamski kanal Odstupanje prema zakonu Sjedinjenih Država Strana:3,38,40,43,45,47,49,50,51,52,53,54.

Retko u ponudi Odlično stanje, nekorišćena knjiga minimalno oštećene u vrhu sa stražnje strane od pomeranja na polici Nebojša Milenković Sjajna knjiga za ljubitelje neoavangarde Bogato ilustrovana Slavko Matković bio je jugoslovenski i srpski avangardni umetnik. a bavio se konceptualnom umetnošću, vizuelno-poetskim istraživanjima, eksperimentalnim filmom, intervencijama u prostoru, performansom, telesnim akcijama, siromašnom umetnošću, selotejp tekstovima, instalacijama, (konceptualnim) slikarstvom, mentalnim skulpturama, autorskim stripom, književnošću, poezijom i mejl artom.[1] Po smatranju istoričara umetnosti Nebojše Milenkovića, bio je jedan od najznačajnijih inovatora i eksperimentatora u srpskoj i jugoslovenskoj umetnosti 20. veka.[1] Slavko Matković Datum rođenja 15. maj 1948. Mesto rođenja Subotica FNRJ Datum smrti 2. novembar 1994. (46 god.) Mesto smrti Subotica SRJ Biografija uredi Rodio se i život proveo u Subotici, gde je završio osnovnu, srednju i višu školu. Pisao je pesme i prozu, a bavio se i slikarstvom u različitim formama; raspon umetničkog stvarateljstva i zahvata mu je bio vrlo širok. U svojim pesmama koristio je moderni pesnički izraz i oblik[2], a bavio se i vizuelnom, konkretnom i tipografskom poezijom[3]. Uz ovo, bavio se i autorskim filmom, performansom, konceptualnom umetnošću, intervencijama u prostoru i na sopstvenom telu, `arte poveera`, mejl-artom, stripom (u časopisu `Uj Symposium` je objavljivao signalističke stripove 1971.972.) itd. Ni multimedijalna umetnost mu nije bila nepoznata. Bavio se i teorijom umetnosti. Zbog tog svog širokog umetničkog raspona, `najizrazitiji je predstavnik strategije umetničkog nomadizma`[3]) u srbijanskoj umetnosti u 20. veku, a jedan je od značajnih predstavnika eksperimenta u jugoslovenskoj umetnosti 1970-ih godina. U svom likovnom stvalaštvu, ostavio je trag i kao utemeljitelj avangardne umetničke skupine `Bosch+Bosch` 27. avgusta 1969. godine (članovi su bili, uz Matkovića, i Balint Sombati, Laslo Salma i Laslo Kerkeš)[4]. Godine 1972. je pokrenuo časopis Kontaktor 972, čiji je bio i urednik. Dve godine posle, zajedno s Balintom Sombatijem, pokrenuo je Wow, međunarodnu reviju za umetnost. Zajedno s Petrom Vukovim, zaslužan je za spašavanje od zaborava subotičkog dela životopisa poznate filmske scenariskinje i novinarke Ilone Filop. Matković i Vukov su istraživali život i rad ove umetnice, a biobibliografske podatke je Matković otkrio godinu dana pre svoje smrti, i to na osnovu Iloninog pisma Josi Šokčiću iz 1953. godine).[5] Dela uredi Autor je većeg broja knjiga i grafičkih svezaka. 5112/a, vizuelna poezija (u saradnji s Laslom Salmom), 1971. Knjiga, vizuelna poezija, 1979. Selotejp tekstovi, vizuelna poezija, 1987. Cvetovi saznanja, pesme, 1973. Mi smo mali šašavi potrošači, pesme, 1976. Antigraf, pesme, 1983. Fotobiografija, pesme, 1985. Ušao je i u međunarodnu antologiju poezije `West-East`, antologiju Milana Živanovića `Sto godina sto pesnika - Vojvodina 20. vek`. Neka dela su mu prevedena i na mađarski jezik, a preveo ih je bački hrvatski književnik Matija Molcer. Nagrade uredi 1985.: Nagrada dr Ferenc Bodrogvari, za zbirku pesama Fotobiografija. Izložbe uredi Retrospektivna izložba, 8. decembar 2005, Muzej savremene likovne umetnosti, Novi Sad Područje zastoja, brod Galeb, Rijeka Visual / concrete poetry / signalism / bosch + bosch / kolaži / konceptualna umetnost / katalin ladik subotica avangarda avantgarde grupa kod slobodan tisma slavko bogdanovic ....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lighter Than Air: An Illustrated History of the Development of Hot Air Balloons and Airships David L. Owen David Owen autor je knjiga Skriveni dokazi i Skrivene tajne. Opsežno je pisao o vojnim prijevarama, špijunaži te je napisao i producirao televizijske dokumentarce o računalnim zločinima i elektroničkoj obavještajnoj službi. Lakši od vazduha: ilustrovana istorija razvoja balona na vrući vazduh i vazdušnih brodova Balon na vrući zrak izumili su Joseph Michel i Jacques Étienne Montgolfier u Francuskoj 1783. godine. Prvi uspješan let u slobodnom balonu ostvarili su Jean-François Pilâtre de Rozier i Marquis d`Arlandes 21. studenog 1783. godine. Poletjevši iz vrta dvorca La Muette kod Pariza, dosegli su visinu od gotovo 1.000 m, letjeli su iznad grada otprilike 25 minuta, prešavši udaljenost od 12 km. Prvi ženski aeronaut bila je Marie Elisabeth Thible, francuska operna pjevačica koja se 4. srpnja 1784. godine uzdigla u Montgolfierovom balonu iznad Lyona. Baloni na vrući zrak se i danas uobičajeno koriste kao slobodni baloni, dakle baloni koji nemaju izravno upravljanje smjerom leta, već smjer leta određuje vjetar. Balon na vrući vazduh je letelica lakša od vazduha koja se sastoji od vreće, koja se zove omotač, koji sadrži zagrejani vazduh. Ispod je okačena gondola ili pletena korpa (u nekim balonima za velike udaljenosti ili visine, kapsula), koja prevozi putnike i izvor toplote, u većini slučajeva otvoreni plamen izazvan sagorevanjem tečnog propana. Zagrejani vazduh unutar omotača čini ga plutajućim, jer ima manju gustinu od hladnijeg vazduha izvan omotača. Kao i kod svih aviona, baloni na vrući vazduh ne mogu leteti izvan atmosfere. Koverta ne mora da bude zatvorena na dnu, pošto je vazduh unutar omotača pod približno istim pritiskom kao i okolni vazduh. Kod modernih sportskih balona omotač je uglavnom napravljen od najlonske tkanine, a ulaz balona (najbliži plamenu gorionika) je napravljen od materijala otpornog na vatru kao što je Nomek. Moderni baloni su napravljeni u mnogim oblicima, kao što su raketni brodovi i oblici raznih komercijalnih proizvoda, iako se tradicionalni oblik koristi za većinu nekomercijalnih i mnoge komercijalne primene. Balon na vrući vazduh je prva uspešna tehnologija leta koja nosi ljude. Prvi let balonom na vrući vazduh bez veze sa ljudskom posadom izveli su u Parizu, Francuska, Žan-Fransoa Pilatr de Rozije i Fransoa Loran d`Aland 21. novembra 1783. [1] u balonu koji su kreirala braća Montgolfije. 2] Prvi balon na vrući vazduh koji je leteo u Americi lansirao je iz zatvora Valnut Street u Filadelfiji 9. januara 1793. godine francuski aeronaut Žan Pjer Blanšar.[3] Baloni na vrući vazduh koji se mogu pokretati kroz vazduh, a ne samo da lebde sa vetrom, poznati su kao termalni vazdušni brodovi. Istorija Glavni članak: Istorija baloniranja Predmoderni baloni bez posade Nebeski fenjer Preteča balona na vrući vazduh bio je nebeski fenjer (pojednostavljeni kineski: kǒng míng dēng; tradicionalni kineski: kǒng míng dēng). Zhuge Liang iz kraljevstva Šu Han, tokom ere Tri kraljevstva (220–280 n.e.), koristio je ove vazdušne lampe za vojnu signalizaciju.[4] Mongolska vojska je proučavala Kongming fenjere iz Kine i koristila ih u bici kod Legnice tokom mongolske invazije na Poljsku.[5] Ovo je prvi put da je balon poznat u zapadnom svetu. U 18. veku, kolonijalni brazilski jezuitski sveštenik Bartolomeu de Gusmao zamislio je vazdušni aparat nazvan Passarola, koji je bio prethodnik balona na vrući vazduh. Svrha Passarole je bila da služi kao vazdušni brod kako bi se olakšala komunikacija i kao strateški uređaj.[6] Godine 1709. Jovan V iz Portugala je odlučio da finansira projekat Bartolomeua de Gusmana nakon peticije jezuitskog sveštenika,[7] a demonstracija bez posade izvedena je u Casa da Indiji u prisustvu Jovana V, kraljice Marije Ane od Austrije, koja je kao svedoci italijanski kardinal Mikelanđelo Konti, dva člana portugalske Kraljevske akademije istorije, jedan portugalski diplomata i jedan hroničar. Ovaj događaj bi skrenuo pažnju Evrope na ovaj događaj i ovaj projekat. U kasnijem članku od 20. oktobra 1786. godine londonskog Dejli Univerzalnog registra navodi se da je pronalazač mogao da se podigne korišćenjem svog prototipa. Takođe 1709. godine, portugalski jezuita je napisao Manifesto summario para os kue ignoram poderse navegar pelo elemento do ar (Kratki manifest za one koji nisu svesni da je moguće ploviti kroz element vazduha); ostavio je i projekte za vazdušni brod sa posadom. Značajni balonista Džulijan Not, 1970-ih; pretpostavio je da su pre dva milenijuma stvaranje geoglifa linija Naske mogli da vode vođe Naske u balonu, verovatno najranijim letovima balonom na vrući vazduh u istoriji čovečanstva.[8] Godine 1975. da bi podržao ovu teoriju, dizajnirao je i pilotirao praistorijski balon Naska, tvrdeći da je koristio samo metode i materijale koji su bili dostupni Pre-Inka Peruancima pre 1.000 godina.[9][10] Prvi let sa posadom Model balona braće Montgolfije u Londonskom muzeju nauke Francuska braća Žozef-Mišel i Žak-Etjen Montgolfje razvili su balon na vrući vazduh u Anoneu, Ardeš, Francuska, i javno ga demonstrirali 19. septembra 1783. godine, izvodeći let bez posade u trajanju od 10 minuta. Nakon eksperimentisanja sa balonima bez posade i letova sa životinjama, prvi let balonom sa ljudima u avionu, privezani let, izveo je 15. oktobra 1783. godine ili oko njega Žan-Fransoa Pilatre de Rozije, koji je izveo najmanje jedan privezan let iz dvorišta radionica Reveillon u Faubourg Saint-Antoine. Kasnije istog dana, Pilatre de Rozijer je postao drugi čovek koji se popeo u vazduh, dostigavši visinu od 26 m (85 stopa), što je dužina užeta.[11][12] Prvi slobodan let sa ljudskim putnicima obavljen je nekoliko nedelja kasnije, 21. novembra 1783. godine.[13] Kralj Luj KSVI je prvobitno odredio da će osuđeni zločinci biti prvi piloti, ali je de Rozije, zajedno sa markizom Fransoa d`Alandom, uspešno podneo peticiju za tu čast.[14][15][16] Prva vojna upotreba vruće vazdušni balon se dogodio 1794. tokom bitke kod Flerusa, kada su Francuzi koristili balon l`Entreprenant za posmatranje.[17] Žan-Pjer Blanšar postao je prva osoba koja je letela balonom na vrući vazduh u raznim zemljama, uključujući Sjedinjene Države, Holandiju i Nemačku. Njegov najistaknutiji let prešao je Lamanš ka zamku Dover u pratnji Džona Džefrisa, koji se dogodio 7. januara 1785. Godine 1808. Blanšar je doživeo srčani udar dok je leteo balonom iznad Haga, pao je sa svog balona i doživeo fatalne povrede. Njegova supruga Sofi Blanšar nastavila je njegovu profesiju, ali je takođe umrla deceniju kasnije na balonu, zbog festivala vatrometa koji je izazvao zapaljenje vodonika u balonu.

Autor - osoba Krauthajmer, Ričard Ćurčić, Slobodan Naslov Ranohrišćanska i vizantijska arhitektura / Ričard Krauthajmer, Slobodan Ćurčić ; [prevod Srđan Krtolica] Jedinstveni naslov Early Christian and Byzantine Architecture. scc Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 2008 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Građevinska knjiga, 2008 (Novi Sad : AMB grafika) Fizički opis 548 str. : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Krtolica, Srđan Zbirka ǂBiblioteka ǂKolonada ISBN 978-86-395-0529-5 (karton) Napomene Prevod dela: Early Christian and Byzantine Architecture / by Richard Krautheimer with Slobodan Ćurčić Tekst štampan dvostubačno Tiraž 1.000 Beleška o autorima: str. 5 Napomene uz tekst Napomene: str. 451-511 Rečnik termina: str. 513-517 Bibliografija: str. 519-521 Spisak ilustracija: str. 523-532 Registar. Predmetne odrednice Ranohrišćanska arhitektura Vizantijska arhitektura Knjiga sveobuhvatno predstavlja tematiku vezanu za arhitekturu od početaka hrišćanstva pa sve do kraja Vizantijskog carstva. Istraživanja dvojice autora trajala su godinama, s obzirom na raštrkanost spomenika i na njihov stepen očuvanosti. Autori se bave hrišćanskom arhitekturom na Istoku od njenog početka do pada Carigrada, dok na Zapadu predstavljaju razvoj do kraja IV veka, ali ne i posle toga. Razlozi za takvo viđenje stvari nalaze se u činjenici što hrišćanska arhitektura na istoku nastavlja principe kasnoantičkog graditeljstva u prirodnom razvoju, dok na Zapadu tip antičke građevine, relativno ranog datuma, izumire, samo da bi bio ponovo oživljen kao deo pokreta obnove. Knjiga Ranohrišćanska i vizantijska arhitektura, danas već klasik u oblasti kojom se bavi, predstavlja koherentni pregled istorije i prati promene koje su se odigravale u i ranohrišćanskoj i vizantijskoj arhitekturi, od Rima (uključujući i ranu crkvu Sv. Petra) i Milana, do severne Afrike, zatim od Carigrada do Grčke i Balkana, preko Egipta i Jerusalima, pa sve do sela i manastira u Siriji, Maloj Aziji, Jermeniji i Mesopotamiji. Za ovo četvrto izdanje, profesor Ričard Krauthajmer u saradnji sa kolegom profesorom Slobodanom Ćurčićem sa Prinston univerziteta, izvršio je temeljitu reviziju, a knjiga je osavremenjena uz pomoć oko 700 napomena, konceptovanih u vidu informacija većeg obima, kao i pomoću 400 ilustracija, čime je postignuta ravnoteža između ondašnjih istraživanja i podataka koje knjiga sadrži. Vizantijska arhitektura Vizantijska arhitektura je nastala na području koje se nalazi na teritoriji Istočnog rimskog carstva (Vizantija) i vezana je za Carigrad i ako nema tačne demarkacione linije njenog odeljivanja od hrišćanske umetnosti može se smatrati da je nastala u početku 5. veka.[1][2] Ovaj naziv koriste moderni istoričari prilikom označavanja srednjovekovnog rimskog carstva, koje se razvilo kao prepoznatljivi kulturni i umjetnički entitet sa središtem u Konstantinopolju novom središtu carstva nakon Rima. Kao i kod Vizantijske umetnosti, rana vizantijska arhitektura je bila samo nastavak tradicije rimske arhitekture, te zbog toga istoričari umetnosti nisu bili u stanju da uspostave oštru liniju njihovog arhitektonskog stilskog razdvajanja. Tokom više od 11 vekova postojanja, Vizantijsko carstvo (koje je objedinjavalo bogatu grčko-rimsku tradiciju) je imalo ogroman uticaj na evropsku i bliskoistočnu arhitekturu, te je na taj način bilo glavna osnova za kasniji razvoj renesansne i osmanlijske arhitektonske tradicije. Ovo doba arhitekture može se grubo podeliti u tri faze: rana, srednja i kasna (komnenska i paleološka) epoha. Ranovizantijska arhitektura Ranohrišćanska i vizantijska arhitektura Vizantijske crkve u osnovi imaju oblik krsta kod koga su svi kraci jednake dužine. Prostor u sredini krsta kao i sva četiri bočna prostora presvojavaju se kupolama. Grupisanje polukupola oko centralne kupole je karakteristično za ovu arhitekturu. Primenom pandantifa ostvareno je prelaženje sa kvadratne osnove u prizemlju na kružnu osnovu kupole. Sa konstruktivne tačke gledišta pandantifima je omogućeno da se izbegnu masivni bočni zidovi pošto se opterećenje od kupole prenosi na oporce u uglovima kvadratne osnove. Na taj način kvadratna osnova se može sa svih strana otvoriti lukovima čime se redukuju bočne zidne površine i omogućava prirodno osvetljenje. Kod građenja kupola vizantijski građevinari su uvek primenjivali lake građevinske materijale kao što je šuplja opeka, ili liveni zidovi sa agregatom od plovućca. Grandiozno dostignuće, kako u spoljnom oblikovanju tako i formiranju unutrašnjeg prostora vizantijskim zasvođavanjem, ostvareno je crkvom Sv. Sofije u Carigradu. MG139 (N) Posle ranovizantijskog perioda, arhitektura Vizantije teži da razvije jedinstven plan centralnog tipa sa kupolom koja simbolizuje vaseljenu. Građevine centralnog plana su najčešće u obliku krsta, slobodno razvijenog ili upisanog krsta. Iz arhitekture hrišćanskog istoka – Vizantije usavršen je oblik upisanog krsta, koji se javlja u više varijanti: Razvijeni upisani krst(sa jednom ili pet kupola), Sažeti upisani krst sa jednom kupolom, Razvijeni upisani krst sa obimnim brodom(jedna ili pet kupola), Upisani krst sa suženim kracima, Kombinovani sa elementima upisanog krsta. Pored toga grade se i manje crkve sa planom slobodnog krsta. Najuticajnije su bile Carigradska i Grčka škola. Najznačajniji spomenici rane vizantijske arhitekture i umetnosti se nalaze u Carigradu – Konstantinopolju, širom Vizantijskog carstva, italijanskoj Ravenni koja je 402. g. bila prestonicom Rimskog carstva, a za vreme cara Justinijana tu je sedište vizantijske vlasti u Italiji (535. g.). Crkva San Vitale u Ravenni (526–547. g.) ima osnovu osmougaonika iznad čijeg središnjeg dela je kupola. Središnji brod komplikovano je povezan s bočnim brodom i to nizom polukružnih niša. Crkva ovakve osnove sa kupolom preovladava u pravoslavlju sve od Justinijana, kao što na Zapadu preovladava bazilikalni tip crkve. Crkva Aja Sofija (532–537) u Carigradu je najpoznatija građevina Vizantijske umetnosti. Osnova je kombinacija uzdužne bazilike i centralnog tipa sa kupolom u sredini. Tada najveću kupolu na svetu podupiru dve polu-kupole i sferni (kružni) trouglovi zvani pandatifi. Kupola je prošarana prozorima i svjetlucavim mozaicima pa se čini kao da je bez težine. Spolja je volumen zatvoren ravnim geometrijskim površinama, dok je iznutra zid potpuno dematerijalizovan mermernim oplatama i mozaicima koji mu daju slikarski karakter. U kasnijim razdobljima vizantijske arhitekture javlja se nekoliko tipova crkava, smanjuju se veliki jedinstveni prostori (koji su dominirali u zlatnom dobu), a spoljašnja obrada volumena dobija na važnosti gde se javljaju i ornamentalni ukrasi od opeke (npr. Crkva sv. Luke u Fokidi, Grčka, manastiri Svete gore, Manastir Svetog Đorđa u Starom Nagoričanu koji je zadužbina kralja Milutina ili sv. Pantelejmon kod Skoplja, Makedonija). Jedini očuvani ranovizantijski spomenik u Hrvatskoj je trobrodna Eufrazijana|Eufrazijeva bazilika u Poreču iz 5. veka, sa mozaicima iz 6. veka. Poznovizantijska arhitektura Početkom 10. veka potpuno će se oformiti tipična građevina Vizantije, to je crkva u osnovi upisanog krsta (istokrakog) u osnovu kvadrata. Kupole će povećati svoj tambur (donji okvir kupole) i na tom visokom tamburu otvoriti će se mnogi prozori i tako obasjati tu građevinu građenu potpuno bez prozora na zidu. Takav tip crkve je i crkva Sv. Marko u Veneciji (1063), iako nije bila pod vlašću Vizantije, bila je pod direktnim umetničkim uticajem. Ona ima osnovu grčkog upisanog krsta u osnovu kvadrata i kupole iznad središnjeg kvadrata i svakog kraka krsta - odlike vizantske gradnje. Venecijanske kupole nemaju tambur nego su obložene drvenim krovovima. Unutrašnjost je vrlo prostrana i ukrašena mozaicima. U 13. veku Carigrad pada u ruke krstaša i formira se latinsko carstvo, što dovodi do intenzivnijeg razvoja umetničke delatnosti na periferiji Vizantije kao što je Makedonija, Srbija i Rusija. U Srbiji nastaju crkve „Raške škole“ u kojoj se osjete uticaji romanike. Dok Crkva Manastira Gračanice na Kosovu (1315. god.) zbog svoje visine podsjeća na gotičku građevinu. Ona ima predulaz spojen s centralnim prostorom kvadratne osnove (upisan grčki krst) koji je spolja naglašen stupnjevanjem četiri manje kupole iz kojih se u sredini izdvaja peta – najviša i najveća. Sjajan ritam nižih i viših tela koja skoro ne izlaze iz kvadratne osnove. MG139 (N)

Interno Retko u ponudi Podvučeno na par mesta inače lepo očuvano Jugoslovenska narodna armija (JNA; mkd. Југословенска народна армија (ЈНА), hrv. Jugoslavenska narodna armija (JNA), sloven. Jugoslovanska ljudska armada (JLA)) je bila glavna oružana sila Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije od 1945. do 1992. godine. Nastala je 1. marta 1945. godine reorganizacijom Narodnooslobodilačke vojske i partizanskih odreda Jugoslavije (NOV i POJ) u Jugoslovensku armiju (JA). Godine 1951. ime joj je promenjeno u Jugoslovenska narodna armija i to ime je nosila sve do raspada SFRJ, kada je 20. maja 1992. godine reorganizovana i preimenovana u Vojsku Jugoslavije. Do 1980. godine Vrhovni komandant JNA je bio maršal Jugoslavije Josip Broz Tito, a posle njegove smrti tu funkciju je preuzelo Predsedništvo SFRJ, odnosno predsednik Predsedništva. Istorija[uredi | uredi izvor] Osnivanje JNA[uredi | uredi izvor] Jugoslovenska narodna armija nastala je 1. marta 1945. godine, kada su odlukom Vrhovnog komandanta NOV i POJ Maršala Jugoslavije Josipa Broza Tita Narodnooslobodilačka vojska i partizanski odredi Jugoslavije reorganizovani i preimenovani u Jugoslovensku armiju (skraćeno JA) (mkd. Југословенска армија — ЈА; sloven. Jugoslovanska armada — JA). Ona je tada predstavljala oružanu snagu Demokratske Federativne Jugoslavije, a 29. novembra 1945. godine posle proglašenja Federativne Narodne Republike Jugoslavije postala je oružana sila FNRJ. Stvaranje ove oružne sile teklo je postepeno tokom Narodnooslobodilačke borbe, od 1941. do 1945. godine. U toku leta 1941. godine formirani su prvi partizanski odredi, a 21. decembra 1941. godine i prva partizanska brigada — Prva proleterska udarna brigada. Januara 1942. godine pored dotadašnjih partizanskih odreda, u okviru Narodnooslobodilačkog pokreta Jugoslavije stvorena je i Dobrovoljačka vojska. Novembra 1942. godine od Dobrovoljačke vojske i partizanskih odreda je formirana Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, koja je predstavljala legitimnu oružanu silu Narodnooslobodilačkog pokreta. Ova vojska je tek leta 1943. godine, posle dvogodišnje borbe, bila priznata od Saveznika i postala deo Antifašističke koalicije. U početku, ona je u svom sastavu imala samo kopnenu vojsku (uglavnom pešadiju), dok su ostali vidovi vojske kasnije razvijali. Naoružanje kojim je raspolagala je uglavnom bilo raznoliko — deo od stare jugoslovenske kraljevske vojske i deo zarobljen od nemačko-italijanskih i mađarsko-bugarskih okupatora. U stvaranju i naoružavanju vojske veliku ulogu su imali Saveznici — Englezi u stvaranju vazduhoplovnih jedinica i Sovjeti u stvaranju oklopnih i tenkovskih jedinica. Na kraju Drugog svetskog rata Narodnooslobodilačka vojska, odnosno Jugoslovenska armija imala je u svom sastavu 800.000 boraca. Na desetogodišnjicu formiranja Prve proleterske udarne brigade, decembra 1951. godine Jugoslovenska armija je preimenovana u Jugoslovensku narodnu armiju. Ukidanje[uredi | uredi izvor] Jugoslovenska narodna armija je zvanično nestala 20. maja 1992. godine proglašenjem Vojske Jugoslavije kao oružane sile Savezne Republike Jugoslavije. Od jedinica Jugoslovenske narodne armije koji su ostali u Bosni i Hercegovini nastala je Vojska Republike Srpske, a od jedinica u Hrvatskoj Srpska Vojska Krajine. Organizacija[uredi | uredi izvor] Šlem M59 sa oznakom JNA (levo) i VRS (desno) JNA se sastojala od vidova, rodova i službi. Vidovi su bili: kopnena vojska, ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana i ratna mornarica. Rodovi su bili: pešadija, artiljerija, artiljerijski-raketne jedinice protivvazdušne odbrane (u sva tri vida JNA), oklopne jedinice, inženjerija, ABH odbrana, veza i granične jedinice. Službe u JNA bile su: tehnička služba, građevinska služba, intendantska služba, saobraćajna služba, vazduhoplovno-tehnička služba, organi bezbednosti i vojna policija, sanitetska služba, veterinarska služba, finansijska služba, administrativna služba, pravna služba, geodetska služba, muzička služba i informatika u OS. Krajem 80-ih godina VOJIN (Vazdušno osmatranje, javljanje i navođenje) postao je rod vojske. Vojna obaveza u JNA bila je opšta. Sastojala se od regrutne obaveze, obaveze služenja vojnog roka, i služenja u rezervnom sastavu. U socijalističkoj Jugoslaviji postojao je sistem opštenarodne odbrane i društvene samozaštite, pa je tako JNA bila „zajednička oružana sila svih naroda i narodnosti i svih radnih ljudi i građana SFRJ”. Pripadnikom oružanih snaga smatrao se svaki građanin „koji sa oružjem u ruci učestvuje u otporu protiv napadača”. Služenje vojnog roka u JNA trajalo je godinu dana. Kopnena vojska[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Kopnena vojska JNA Kopnena vojska (KoV) je po brojnosti bila najveći vid JNA. Imala je oko 140.000 aktivnih vojnika (uključujući 90.000 regruta), a mogla je u ratnim okolnostima da mobilizuje preko milion rezervista. Rezervne snage su bile organizovane po republičkim linijama u snage Teritorijalne odbrane i u ratnim prilikama bile bi potčinjene Vrhovnoj komandi JNA kao integralni deo odbrambenog sistema. Teritorijalnu odbranu činili su bivši regruti koji su povremeno pozivani na vojne vežbe. Tenkovske i oklopne brigade[uredi | uredi izvor] Tenkovske brigade JNA su se sastojale iz dva ili tri bataljona. Koristile su oko 1000 sovjetskih tenkova T-54 i T-55, 70 sovjetskih T-72, oko 450 jugoslovenskih M-84 i nekoliko američkih M-47 tenkova. Tenkovske jedinice su bile najzastareliji deo JNA. Tenkovi T-54/T-55 su bili glavni tenkovi tokom 1960-ih. Domaći tenkovi M-84 (poboljšane verzije sovjetskih tenkova T-72 izrađivani pod licencom u Jugoslaviji) su isporučeni JNA krajem 1970-ih i 1980-ih. JNA je takođe imala rezerve starih sovjetskih T-34-85 i američkih Šerman tenkova iz Drugog svetskog rata. JNA je imala više od 400 borbenih vozila pešadije M80, 500 vozila BVP M-80A i 300 oklopnih transportera koji su se proizvodili u Jugoslaviji. Pešadija je koristila više od 200 sovjetskih oklopnih transportera BTR-152, BTR-40 i BTR-50 koji su kupljeni tokom 1960-ih i 1970-ih. Imala je i 100 M-3A1 poluguseničara koji su proizvedeni u Sjedinjenim Državama i mali broj novih rumunskih TAB-72 (varijanta BTR-60) oklopnih transportera. Oklopna vozila za izviđanje su brojala nekoliko starijih sovjetskih BTR-40, novih BRDM-2 i BTR-60 modela i domaća BOV i M-8 vozila. Artiljerijske jedinice[uredi | uredi izvor] Artiljerija JNA je bila opremljena sovjetskim, američkim i domaćim sistemima. Od artiljerije sovjetskog porekla u JNA nalazilo se približno 1000 vučenih haubica kalibra 122 mm, topovi kalibra 130 mm, haubice/topovi od 152 mm i haubice kalibra 155 mm. U artiljerijskim baterijama nalazilo se oko 700 starijih američkih vučenih topova od 105 i 155 mm i domaći modeli M-65. Vučena artiljerija je bila vrlo važna za operacije u planinskim krajevima Jugoslavije. Artiljerija je koristila sovjetske samohodne topove od 100 mm i 122 mm i jugoslovenske samohodne topove M-7 od 105 mm, kao i preko 6.000 minobacača od 82 i 120 mm, uključujući i minobacače montirane na varijantu M-60PB standardnog oklopnog transportera. Artiljerija JNA je koristila nekoliko raketnih sistema uključujući 160 YMRL-32 i M-63 višecevnih bacača raketa. Arsenal JNA je uključivao četiri lansera nevođenih sovjetskih raketa zemlja-zemlja FROG-7 dometa 100 km. Prvi ovakav sistem je instaliran 1967. Protiv-tenkovske jedinice[uredi | uredi izvor] Protiv-tenkovske jedinice JNA su koristile vučene protiv-tenkovske topove, bestrzajne cevi i sovjetske protiv-tenkovske vođene rakete. Od protiv-tenkovskih topova koristili su se modeli od 75, 90 i 100 mm. Bestrzajne cevi su se izrađivale u Jugoslaviji i koristili su se modeli od 57, 82 i 105 mm. Cevi od 82 mm mogle su se montirati na oklopne transportere M-60PB. Protiv-tenkovske vođene rakete AT-1 i AT-3 su bili sovjetske proizvodnje. Korišćene su i protiv tenkova i pešadije, ali zbog ranije proizvodnje efikasnost protiv naprednijih oklopnih jedinica je bila nesigurna. Vozilo BOV-1 se moglo opremiti sa 6 AT-3 lansera kako bi služilo kao izuzetno pokretna protiv-tenkovska platforma. Protiv-vazdušna odbrana[uredi | uredi izvor] Veće jedinice JNA su imale značajnu protiv-vazdušnu pratnju, čiji je cilj bio da štiti velike koncentracije vojske od neprijateljskih vazdušnih napada. Kopnena vojska je imala četiri baterija sa raketama zemlja-vazduh i 11 pukova protiv-avionske artiljerije. Raketne jedinice su koristile sovjetske rakete SA-6, SA-7, SA-9, SA-13, SA-14 i SA-16. Sistemi kratkog dometa su takođe korišćeni u pešadiji. Protiv-avionska artiljerija je koristila preko 5000 sistema. Od samohodnih proti-avionski topova korišćeni su sovjetski dvostruki sistemi ZSU-57-2 od 57 mm i domaći trostruki sistemi BOV-3 od 20 mm i dvostruki BOV-30 od 30 mm. Veliki broj vučene protiv-avionske artiljerije je takođe bio u arsenalu JNA, domaćeg i stranog porekla. Priobalska artiljerija[uredi | uredi izvor] Priobalska artiljerija je koristila i rakete zemlja-zemlja i topove. Koristila je sisteme SS-C-3 projektovane u Sovjetskom Savezu, i protiv-brodske rakete Brom koje su se montirale na kamione. Jugoslovenska ratna mornarica[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Jugoslovenska ratna mornarica Jugoslovenska ratna mornarica (skraćeno JRM), bila je vid JNA čija je svrha bila da štiti suverenitet i teritorijalni integritet SFRJ samostalno i u saradnji s ostalim vidovima i rodovima oružanih snaga SFRJ na Jadranu, plovnim rekama i jezerima. Njezini osnovni zadaci bili su odbrana obale, ostrva i obalnog mora, plovnih reka i jezera, podrška snagama kopnene vojske i teritorijalne odbrane u borbenim dejstvovanjima duž obalnog pojasa i rečnih tokova, održavanje prevlasti u vlastitom obalnom moru i sprečavanje agresora da je uspostavi na Jadranu. Prestala je da postoji 1992. godine, ukidanjem SFRJ, odnosno proglašenjem Savezne Republike Jugoslavije. Srbija i Crna Gora su uspostavile Ratnu mornaricu SRJ, dok je Hrvatska zadržala samo manji deo plovila i na osnovu toga formirala Hrvatsku ratnu mornaricu. Školski brod Jadran Školski brod Jadran VPBR Split (od 1990. Beograd) VPBR Split (od 1990. Beograd) Ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana JNA Ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana (skraćeno RViPVO), bilo je jedan od tri vida JNA, namenjeno za zaštitu i prevlast u vazdušnom prostoru, kao i za podršku kopnenim i ukupnim oružanim snagama SFRJ. Formalno je osnovano 21. maja 1942. godine, u toku Narodnooslobodilačke borbe, a sa raspadom Jugoslavije, nestalo je u izvornom obliku i transformisalo se u nova, 1992. godine, po novostvorenim državama. U periodu 1945—1992. godine, Ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana (RViPVO) razvijalo se u skladu sa konceptom razvoja JNA, u duhu savremene vazduhoplove naučne misli i tehnološkog razvoja u svetu. Istovremeno, razvijani su i usavršavani vlastiti kadar, visoko školstvo i doktrina primene RViPVO u savremenim uslovima. Oslonac na vlastite snage je imao prioritet, te su realizovani rezultati u razvoju snažnog RViPVO, sa jakom sopstvenom tehnološkom bazom, o čemu svedoči i izvoz oko 200 primeraka vojnih aviona iz vlastitog razvoja i proizvodnje. U toku Drugog svetskog rata, glavni zadatak RV, bio je borba protiv okupatora i njihovih saradnika, za oslobođenje zemlje i za uspostavljanje društvenog poretka, projektovanog od Komunističke partije Jugoslavije. Neposredno po završetku rata, zadaci su se sveli na očuvanje uspostavljenog poretka i zaštitu od inostrane intervencije. Činovi[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Činovi u Oružanim snagama SFRJ U JNA su postojali sledeći činovi i delili su se na: činove vojnika, mornara i pitomaca srednjih vojnih škola: razvodnik, desetar i mlađi vodnik činove pitomaca škola za rezervne oficire: razvodnik, desetar, mlađi vodnik i vodnik činove pitomaca škola za aktivne oficire: razvodnik, desetar, mlađi vodnik, vodnik i vodnik prve klase činove podoficira: vodnik, vodnik prve klase, stariji vodnik, stariji vodnik prve klase, zastavnik i zastavnik prve klase činove oficira: potporučnik, poručnik / poručnik korvete, kapetan / poručnik fregate, kapetan prve klase / poručnik bojnog broda, major / kapetan korvete, potpukovnik / kapetan fregate, pukovnik / kapetan bojnog broda činove generala i admirala: general-major / kontraadmiral, general-potpukovnik / viceadmiral, general-pukovnik / admiral, general armije / admiral flote i general I pre raspada Jugoslavije neki od činova se nisu upotrebljavali to su: General (uveden 1955. a ukinut 1974, predviđen kao najviši čin koji bi bio dodeljivan zameniku vrhovnog komandanta ali niko nije bio unapređen u ovaj čin, jedina osoba koja je predlagana za unapređenje u ovaj čin je bio Ivan Gošnjak dok je bio na funkciji zamenika vrhovnog komandanta Oružanih snaga SFRJ.) Maršal Jugoslavije (predstavljao zvanje a tretiran kao najviši vojni čin i pripadao samo Josipu Brozu Titu, prestao da važi 1980) Primeran vojnik[uredi | uredi izvor] U JNA se dodeljivala diploma `primernim vojnicima`, tj. onima koji su se tokom služenja vojnog roka značajno istakli u razvijanju drugarstva,bratstva i jedinstva, i savladavanju vojne obuke. Ordeni i medalje SFRJ Uniforme pripadnika Jugoslovenske narodne armije[uredi | uredi izvor] Uniforme vojnika, podoficira i oficira JNA. Značajni datumi (praznici) Jugoslovenske narodne armije[1][uredi | uredi izvor] Glavni članak: Praznici u SFRJ 22. decembar — Dan JNA Dani vidova JNA[uredi | uredi izvor] 22. decembar — Dan KoV 21. maj — Dan RViPVO; 10. septembar — Dan RM, pomorstva i rečnog brodarstva SFRJ; Dani rodova JNA[uredi | uredi izvor] 7. mart — Dan roda inžinjerije; 21. maj — Dan roda avijacije; 10. septembar — Dan pomorstva; 22. decembar — Dan roda pešadije; 10. novembar — Dan roda Artiljerijsko-raketnih jedinica PVO; 26. septembar — Dan roda veze; 7. oktobar — Dan roda artiljerije; 20. jul — Dan roda ABHO; 16. jul — Dan roda oklopno-mehanizovanih jedinica; 15. avgust — Dan graničnih jedinica; Ukidanje[uredi | uredi izvor] JNA je zvanično nestala 20. maja 1992. godine proglašenjem Vojske Jugoslavije kao oružane sile Savezne Republike Jugoslavije. Tags: Vojna sanitetska oprema literatura vojne knjige militarija

ROMANESQUE ARCHITECTURE SCULPTURE PAINTING Rolf Toman NOVO NEOTVARANO idealno za poklon RETKO ENG OGROMAN FORMAT Žanrovi: Arts Broj strana: 480 Povez: tvrd Hardcover sa plastificiranim zastitnim omotom Format: 3.8 x 23.5 x 26.7 cm Opis The Romanesque was the first epoch of medieval art that encompassed all of Europe. Its origins hearken back to characteristic elements of Roman construction - reflected in the name of the period - and in the course of the High Middle Ages developed into the embodiment of Christian sacred art. Architecture, painting, and sculpture were permeated with the Christian worldview and the spirit of the religion. The book at hand helps us understand and even experience this tight integration and masterfully explains the manifold aspects of Romanesque artistic composition, in which the hopes and fears of the people of the time found their expression. Authors: For this work, editor Rolf Toman gathered contributions from nine renowned authors with profound expertise in the fields of architecture and art history whose competent knowledge clearly elucidates the art of the Romanesque period. Highlights: Comprehensive contributions which incorporate aspects of culture and the mentality of the times in addition to art historical information An extensive introduction to the forms and shapes of the Romanesque explains the stylistic ?tools” of sacred architecture, from round arches to the most varied development of choirs or crypts A separate chapter is devoted to the pictorial realm of Romanesque sculpture Photographs taken specially for this book show the diversity of forms of Romanesque architecture PUBLISHED: 2005 LANGUAGE In English FORMAT Hard cover PAGES 484 pg PUBLISHER KONEMANN Romanska arhitektura spada u arhitekturu srednjeg veka koja se pojavila pre gotske arhitekture. U arhitekturi govorimo o postepenom razvijanju u okviru Evrope, i date epohe više manje jedinstvenu tradiciju konstrukcije gradnje i upotrebu materijala. Termin romanska u sebi sadrži eksperimenat pojašnjavanja odnosa ovog graditeljstav sa antičkom rimskom umetnošću kojom je ovaj umetnički pravac bio inspirisan i iz kojeg je preuzimao oblike i elemante. Rasprostranjenost stila je bila omogućena relativnom pokretljivošću stanovništva u srdnjoevropskom društvu gde se prenosio sistem gradnje i konstrukcije objekata iz jednog dela u drugi. Romanski stil je stupio u graditeljstvo i likovnu umetnost u zemljama zapadne, južne i srednje Evrope u periodu između 11.-og i 13. -og veka. Istok Evrope je bio pod uticajem vizantijske umetnosti. Sadržaj 1 Karakteristični znaci 2 Spomenici romanske arhitekture (izbor) 3 Literatura 4 Vidi Još 5 Spoljašnje veze Karakteristični znaci Razvoj romanske arhitekture bio je povećan sa završetkom hrišćanizacije u Evropi i vernicima je bio potreban prostor u kome bi mogli da se sastaju zbog liturgijskih obreda i propovedi. Ona se karakteriše statičkom formom, čvrstinom, snagom koja odražava sigurnost ovog vremena. Gradili su se dva oblika bazilike i rotonde. Oba oblika su imala svoje korene i primere u atinčkoj umetnosti rimske arhitekture. Bazilika je bila pravougaonog oblika u kojoj se prostor delio na više brodova od kojih je centralni brod bio viši i širi. Na istočnoj strani se nalazio polukružni ispust apsida u čijoj se sredini nalazio oltar iz kog se služio obred. Unutrašnjost se osvetljavala prozorima koji su bili u gornjem delu zida i ovo se naziva bazilikalnim osvetljenjem. Sastavni deo građevine su bili i tornjevi koji su postavljeni u zapadnom delu objekta. romanski luk Rotonda je isto tako jednostavna građevina kružnog oblika sa konusnim krovom i bila je poznata u srednjovekovnoj umetnosti a u rimskoj arhitekturi se upotrebljavala kao nadgrobni spomenik. Hrišćani su gradili rotonde na mestima gde su pripominjali glavne događaje iz života svetaca ili njihovu mučeničku smrt. Rotonde su imale jednu ili više apsida. Tipičke romanske građevine su benediktinski manastiri (manastir u Kliniju) u kojima je kao neodvojivi deo bila bazilika. U romanskom stilu su postavljani i profani objekti najme zamkovi. Zamak ima odbrambeni sistem utvrda odnosno zidine koje služa za odbranu od neprijatelja a sastavni deo je i palata. Za građenje romanskih crkava i zamkova su se upotrebljavali kamen a u nekim krajevima i drvo. Teški kameni komadi su se spajali sa malterom i ova arhitektura deluje teško. Među najznačajnije romanske elemante spada polukružni luk koji se nalazi na prozorima koji se ponekad projektuju jedan uz drugi, kao i portalima i u konstrukciji svodova. U upotrebi su poluobličasti i krstati svodovi koji su se oslanjali na dva luka. Stupovi su bili ukrašeni kapitelima. Teški zidovi nisu omogućavali veće otvore. Unutrašnjost crkve je bila malterisana i ukrašena skulpturom i slikarskim delima zidnim romanskim slikarstvom i motivi su bili religioznog karaktera iz Biblije i života svetaca i koja su Bibliju približavali vernicima koji nisu znali da čitaju. Unutrašnjost zamkova je bila jednostavna i opremljena po pravilu škrinjom koja je bila ukrašena i služila je i za sedenje a u upotrebi su bili i jednostavni krevet, sto i stolica. Osvetljavalo se svećama a glavni izvori toplote su bili kamini sa otvorenom vatrom. Spomenici romanske arhitekture (izbor) Crkva Notr- Dam- La- Grand Poatije, Bazilika Sent- Madlen Vezel, Katedrala Majns, Katedrala Vorms. Katedrala Lunduč, Bazilika Sant Zene Ambrođo Milano, Crkva San Zene Verona, Baptisterij Firenca. Literatura H,W. Janson, Istorija umetnosti, Beograd 1962. Đina Piskel, Opšta istorija umetnosti, Beograd 1972. Udo Kulterman, Savremena arhitektura, Novi Sad 1971. Dejiny umenia, Michael V, Altpatov, Martin 1976 Umění, Hendrik Willem van Lon, Praha 1939. Dejiny umenia, Mladé letá Bratislava 2001. Svetové dejiny umenia, B.F. Groslier, Larusse, Praha 1996. Istorija drevne umetnosti, J.J. Vinkelman, Novi Sad 1996. Dejiny estetiky, Wladislaw Tatarkiewitz, Bratislava 1985. Dejiny umenia, Martyn Janek, Karel Thiry, Bratislava 1990. Kratak pregled istorije umetnosti, Milan Ružić, Sarajevo 1970.

ALEKSANDRA KUČEKOVIĆ SAKRALNA BAŠTINA SRBA U ZAPADNOJ SLAVONIJI Izdavač - Srpsko kulturno društvo `Prosvjeta`, Zagreb Godina - 2015 352 strana 30 cm ISBN - 978-953-7611-71-2 Povez - Tvrd Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Uvod Registar sakralnih spomenika BASTAJI (VELIKI) Crkva svetog Georgija BATINJANI Crkva svetog Dimitrija BENKOVAC Crkva Rođenja svetog Jovana Preteče BIJELA Crkva svetih arhanđela Mihajla i Gavrila BOGIĆEVCI (DONJI) Crkva svetog Haralampija BODEGRAJI Crkva Uspenja Bogorodice BOLOMAČE Crkva svetog Ilije BOROVA Crkva Uspenja Bogorodice BRESTOVAC (DARUVARSKI) Crkva svetih Petra i Pavla BUKOVICA (GORNJA) Crkva svetog Ilije BUČJE Crkva svetog Nikole VETOVO Crkva svetih Petra i Pavla VIROVITICA Crkva Vaznesenja Gospodnjeg VOĆIN Crkva svetih Bogonosnih otaca VRBOVLJANI Crkva svetog Save VRHOVCI (CRKVENI) Crkva Uspenja Bogorodice GAZIJE Crkva Sošestvija svetog Duha GAĆIŠTE Crkva Rođenja Bogorodice GRADINA Crkva svetog Pantelejmona GRADIŠTE (BEKTEŠKO) Crkva Rođenja Bogorodice GRAHOVLJANI (DONJI)Crkva svetih Petra i Pavla GREĐANI Crkva svete Petke DAVOR Crkva svetih Petra i Pavla DARUVAR Crkva svetih Bogonosnih otaca DOBROVIĆ Crkva Vaznesenja Hristovog DOLJANI Crkva svetog Ilije DRAGOVIĆ Crkva svetog Stefana DRENOVAC (SLATINSKI) Crkva svetog Georgija IMSOVAC Crkva Pokrova Bogorodice JABLANAC Crkva svetog Ilije JASENOVAC Crkva Rođenja svetog Jovana Preteče KAMENSKA Crkva svetog Ilije KAPELNA Crkva Sošestvija Svetog Duha KATINCI Crkva svetih Petra i Pavla KLISA (VELIKA) Crkva svete Trojice KLOKOČEVIK Crkva svete Trojice KOBAŠ (SLAVONSKI) Crkva svetog Georgija KORENIČANI Crkva svetog Nikole KUKUNJEVAC Crkva svete Petke KUSONJE Crkva svetog Georgija KUĆANCI Crkva svetih Petra i Pavla LATINOVAC Crkva Uspenja Bogorodice LISIČINE Crkva svetog Georgija LOVSKA Crkva svetog Teodora Tirona LONDŽICA Crkva svetog Ilije…… MARTINCI (MIHOLJAČKI) Crkva svetog Ilije MACUTE Crkva Uspenja Bogorodice MAŠIĆ Crkva svetog Ilije MEDARI Crkva Preobraženja Hristovog MEDINCI Crkva svete Petke MELJANI (DONJI) Crkva Preobraženja Hristovog MIKLEUŠ Crkva svete Trojice MIHOLJAC (GORNJI) Crkva svete Trojice MLAKA Crkva svetog kneza Lazara NABRĐE (VELIKO) Crkva Uspenja Bogorodice NOVA GRADIŠKA Crkva svete Trojice OBRADOVCI Crkva svete Petke OBRIJEŽ (DONJA) Crkva svetog Jovana Bogoslova OKUČANI Crkva svetog Dimitrija ORAHOVICA Crkva Rođenja Bogorodice ORAHOVICA Manastir Prenosa moštiju svetog Nikole PAKA Crkva svetih apostola Petra i Pavla PAKLENICA Crkva Vaznesenja Hristovog PAKRA Manastir Vavedenja Bogorodice PAKRAC Saborna crkva svete Trojice / Episkopski dvor / Crkva svetog Ilije Crkva Rođenja Bogorodice POŽEGA (SLAVONSKA) Crkva svetog Georgija PUKLICA Crkva svetih Petra i Pavla RAJIĆ Crkva Preobraženja Hristovog RATKOVAC Crkva Pokrova Bogorocice RATKOVICA Crkva svete Petke (svetog Dimitrija) ROGOLJI (DONJI) Crkva svetog Georgija SVETA ANA Manastir Sveta Ana SIRAČ Crkva Uspenja Bogorodice SLAVONSKI BROD Crkva svetog Georgija SLATINA Crkva svetih Petra i Pavla SLATINIK (STARI) Crkva svetog kneza Lazara SLOBOŠTINA Crkva Prenosa moštiju svetog Nikole SMOLJANOVCI Crkva svetog Nikole SMRTIĆ Crkva Rođenja Bogorodice SMUDE Crkva Vaznesenja Hristovog STARA GRADIŠKA Crkva Prenosa moštiju svetog Nikole STARO PETROVO SELO Crkva svetog Luke SUBOCKA Crkva svetog arhanđela Gavrila SUHA MLAKA Crkva Uspenja Bogorodice TOPOLJE (NOVO) Crkva svetog Ilije TORANJ Crkva svetog Pantelejmona TREŠTANOVCI Crkva Vaznesenja Hristovog TROJEGLAVA Crkva svetog četvorodnevnog Lazara ULJANIK Crkva svetog Jovana Preteče CAGE Crkva Vaznesenja Hristovog CJEPIDLAKE (GORNJE) Crkva svetih Petra i Pavla ČAGLIĆ (DONJI) Crkva prenosa moštiju svetog Nikole ČEČAVAC Crkva Vavedenja Bogorodice ČOVAC Crkva svetih Petra i Pavla ŠNJEGAVIĆ Crkva Pokrova Bogorodice ŠUMETLICA Crkva svetog Georgija Registar imena Arhivski izvori i izabrana literatura (sa korišćenim skraćenicama) Poreklo ilustracija Zahvalnost O autoru `Ova knjiga predstavlja značajan doprinos očuvanju sjećanja i identiteta Srba u Hrvatskoj, rečeno je na predstavljanju knjige Aleksandre Kučeković ‘Sakralna baština Srba u zapadnoj Slavoniji’ održanom 23. decembra u Biblioteci ‘Prosvjete’ u Zagrebu. Predsjednik ‘Prosvjete’ Čedomir Višnjić naglasio je da je knjiga dio knjiga dio edicije registra kulturne baštine Srba u Hrvatskoj koji je pokrenula ‘Prosvjeta’, a čiji je cilj evidentirati postojanje preko 500 sakralnih objekata SPC-a u Hrvatskoj. U Dalmaciji, Zapadnoj Slavoniji koju pokriva Pakračko-slavonska i istočnoj koju pokrivaju Osječko-poljska i baranjska eparhija nalazilo se po stotinjak sakralnih objekata, od kojih o mnogima znamo samo iz pisanih izbora. Registrom će biti obuhvaćano i nekoliko desetina objekata na području zagrebačke mitropolije, kao i oko 180 objekata na području Banije, Korduna, Like i Primorja koja pokriva Gornjokarlovačka eparhija, rekao je Višnjić, dodajući da su do sada završene dvije knjige, a da su dvije u procesu pisanja, tako da je ostalo samo naći autora za knjigu o ovoj potonjoj cjelini. Naglasio je i da je stanje očuvanosti objekata, zbog stradanja u ratovima 40-ih i 90-ih najteže u Gornjokarlovačkoj eparhiji, a da je podjednako teško i u Slavonskoj koja pokriva područje zapadne Slavonije, zbog čega je knjiga Aleksandre Kučeković još značajnija. Da je knjiga obiman rad, naglasio je i vd. direktora pravoslavne gimnazije u Zagrebu protojerej stavrofor Slobodan Lalić, ističući da je, koji je bio paroh u Pakracu. Tokom obilazaka ustanovljavali smo da je devastacija crkvenih objekata nastavljena i u godinama nakon rata. Pakrac je kao vladičansko središte eparhije koja je nekad obuhvaćala i područje današnje Zagrebačke eparhije, bio jedan od centara Srba na području današnje Hrvatske i svatko od viđenijih ljudi koji je prolazio Slavonijom obavezno je dolazio i u Pakrac. Kompleks objekata vladičanskog sjedišta je bio devastiran, pa radovi na obnovi traju, rekao je Lalić.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Arsenije Čarnojević Arsenije Radivojević Atanasije Živković Nikola Ban Josip Bauer Ivan Bah Pantelija Bikicki Lazar Bogdanović Herman Bole Vera Borčić Vinko Brozović Platon Buzadžić Slavko Gavrilović Jovan Četirević Grabovan Radoslav Grujić Dragan Damjanović Delmashi Pakre Dositej Kutuzov Ivan Jakšić Josif Ačić Pakre Aleksandar Karađorđević Dušan Kašić Julije Kempf Kiril Živković Dimitrije Lončarevićć Marija Terezija Stevo Masleša Celestin Medović Slobodan Mileusnić Stevo Milojević Miron Nikolić Nikanor Grujić Nićifor Stefanović Vasilije Ostojić Marko Peroš Mita Petrović Petronije Ljubibratić Sreta Pecinjački Zaharije Popović Luka Puača Vinko Raušer Vasilije Romanović Teodor Solarić Sofroniej Jovanović Starek Stefan Kragujević Jeftimije Subotić Mojsej Subotić Dragomir Tadić Stanislav Teodorović Vladimir Tkalčić Branislav Todić Moler Trifon Pavle Fabac Rihard Frida Avramije Hlapović Filip Škiljan

Prvo izdanje. Stanje knjige : 4, bez ispisivanja i cepanja. Povez : meki Str : 384 nikk2130 Korčula (staronjemački Kurzel, talijanski Curzola, grčki Κόρκυρα Μέλαινα, Korkyra Melaina, latinski Corcyra Nigra) je hrvatski otok na jadranskom moru pored dalmatinske obale. Razvijeno je poljodjelstvo, ribolov, brodogradnja i turizam. Otok pripada Dubrovačko-neretvanskoj županiji, ima površinu od 279,03 km2 (dužina 46,8 km, širina 5,3-7,8 km) i 16.000 stanovnika. Najviša brda su Klupca sa 568 m i Kom sa 508 m.[2] To je šesti najveći Jadranski otok. Klima je mediteranska (blaga); prosječna temperatura u siječnju je 9,8 °C, a u srpnju 26,9 °C. Prosječne godišnje padaline su 1100 mm, a otok je prekriven mediteranskom florom, ponegdje i šumom borova. Izgrađen je na dolomitima, tj. vapnencu. Jedno od najrazvijenijih polja je Blatsko polje koje je ujedno najveće. Trajekt `Jadrolinije` primiče se Korčuli Otok je trajektima povezan s Orebićem na poluotoku Pelješcu, Splitom, te Ublima na otoku Lastovu. Otok je bio naseljen još u pretpovijesti. Najstariji nalazi su starijeg kamenog doba, u Veloj spili. Prema legendi, otok je bio naseljen od strane trojanskog junaka Antenora u 12. stoljeću prije Krista, koji je također poznat kao osnivač grada Padove.[3] Drugi val ljudskih naseljenika su bili Iliri.[4] Korčula je bila grčka kolonija zvana Korkyra Melaina, zatim ilirska i rimska zvana Corcyra Nigra, pa zatim bizantsko i naposlijetku slavensko naselje. U 10. stoljeću u sastavu je Neretvanske kneževine, zatim priznaje vlast Zahumlja, Mlečana i hrvatsko-ugarskog kralja. 8. rujna 1298. godine odvijala se blizu otoka bitka kod Korčule između flote Mletaka i Genove. Postoje mnoga sporenja, no izuzev nekih drugih gradova (Venecija, Istanbul), smatra se da se na Korčuli rodio Marko Polo 1254. Naime, ulica i dio grada (po postojećim zapisima koji postoje i danas) u kojem se danas nalazi tzv. kuća Marka Pola, odgovaraju prostoru koji od najranijih dana pripada upravo obitelji Polo. Tvrtko I. Kotromanić krajem 14. stoljeća godine postaje kraljem Raške, Bosne, Dalmacije, Hrvatske i Primorja kada su mu se 1390. godine pokorili gradovi Split, Trogir, Šibenik, te otoci Brač, Hvar i Korčula. Početkom 15. stoljeća Korčula je bila pod vlašću Dubrovačke Republike, a od 1420. do 1797. pod Venecijom. Od 1797. do 1805. je pod Austrijom, da bi je 1806. osvojio Napoleon i Francuzi, sve do 1815. kada je opet bila pod Austrijom. Pod talijanskom je okupacijom od 1918. do 1921. te od 1941. do 1943., a pod njemačkom od 1943. do 1944. godine. Od 1945. godine bila je sastavni dio SR Hrvatske u Jugoslaviji, da bi raspadom te države 1991. postala dio Hrvatske. Tijekom Domovinskog rata, Korčula je uglavnom bila pošteđena ratnih grozota, no ratna ih zbivanja nisu izbjegla. Procjene hrvatskih stratega da će se velikosrpska JNA upustiti u osvajanje udaljenih hrvatskih krajeva gdje uopće nema Srba, uključujući i hrvatske otoke, su se pokazale točnima. Kasniji događaji su potvrdili da se ne radi ni o kakvim pretjeranim i neutemeljenim procjenama. 2. srpnja 1991. se je očekivao desant na zračnu luku Rijeka na Krku, no preventivnom akcijom to je spriječeno. 6. kolovoza 1991. je JRM izvršila desant na otok Šoltu[5] s 15 helikoptera i 2 ratna broda iz Lore, opkolivši policijsku postaju u Grohotama[6], a uz to je brodovljem blokirala Splitska vrata. Zatim je bio desant na Sv. Kaju sredinom rujna 1991. kad je JRM nastojala povratiti nazad skladište goriva u Svetom Kaji u Kaštelanskom zaljevu[5]. Naposljetku je tako i Korčula došla na red. 29. rujna 1991. je velikosrpska JNA u jeku ofenzive na Hrvatsku izvršila desant na Privalu na otoku Korčuli pri čemu je ponovo u svoje ruke uzela tamošnju vojarnu i pokupila sve podvodne mine iz skladišta podvodnog oružja iz tamošnje vojarne [5], premda su dan prije 28. rujna postrojbe JNA napustile otok Korčulu