ALBUM DALMATINSKIH PJESAMA ZA GLAS ILI MANDOLINU I GITARU - PRATNJA NOTALNA I NA SLUH - pratnju za gitaru uredili gitaristi braća JELČIĆ Mek povez - 24,5x17cm, 32strane, NOTE, Split sadržaj: - JA SAM MAJKO CURA FINA - SPAVAJ MI ANČICE - FALILE SE KAŠTELANKE - DALEKO MI JE BISER JADRANA - JA U TUĐE BRODIM KRAJE - PIŠI MI MATI - SINOĆ KAD SAM ROBU PRALA - NA BRIGU KUĆA MALA - NEĆU TI VIŠE - JA SAM MLADI DALMATINAC - KOSTRENO, KOSTRENO - MARICE DIVOJKO - DA MI JE PROĆI KONTRADOM - LIPE LI SU MLADE KAŠTELANKE - MARICE DUŠO - TAMO NA RIVI - PLETEM MRIŽU SVOJU - KAD PALME NJIŠU GRANE - O MORE DUBOKO

Guitar Art Festival / Petnaesti međunarodni festival gitare Beograd, Srbija, 2014. mek povez sa klapnama veći format pun kolor 100 strana odlično očuvana knjiga, kao nova

Opatija 58, Zabavne melodije, Festival za violinu, gitaru, harmoniku i pevanje (Konkurs Jugoslovenske radiodifuzije) Izdavač: Metronom, Beograd, 1958god. Vrlodobro očuvana unutrašnjost, korice odvojene od sadržaja. (vidi foto)

Opatija 1962 Zabavne melodije, V Festival za violinu, gitaru, harmoniku i pevanje (Konkurs Jugoslovenske radiodifuzije) Izdavač: Metronom, Beograd, 1962god. Vrlodobro očuvano, malo zacepana korica, označena pesma hemijskom olovkom... (vidi foto)

TEKSTSOVI I AKORDI PESAMA STAROGRADSKE I NARODNE 4 ZA GLAS GITARU I KLAVIJATURE RETKO IZDAVAČ. ZLAJA BEOGRAD STRANA. 91 MEKOG POVEZA STANJE. VEOMA OČUVANA, KNJIGA KAO NA SLICI, OCENA. 4+ DOSTAVU PLAĆA KUPAC, 14

FESTIVAL ZABAVNE MUZIKE OPATIJA `62.$ 4. 5. 6. X. 1962. Izdavač: Metronom, Beograd 1962. Vanredno izdanje Mek povez, 36 stranica, 20cm - Note 18 odabranih zabavnih melodija sa konkursa jugoslovenske radiotelevizije, za violinu gitaru harmoniku i pevanje II1

THE JAZZ BASS Branko Paramarkovic Str 106 Povez mek Stanje knjige dobro OSTALE MOJE AUKCIJE MOŽETE POGLEDATI PREKO LINKA http://www.kupindo.com/pretraga.php?Prodavac=rere&Grupa=1 Kupovinom više knjiga značajno štedite na poštarini. O knjizi Akordi za gitaru

knjiga RY COODER - Šetnja kroz priče iščezlog sveta edicija: 02 - Najbolji gitaristi sveta godina izdavanja 2019 NOVO, Nekorišćeno Ry Cooder je fantastičan gitarista, tako dobar da pojam virtuoznosti dovodi gotovo do apsurda. On svira gotovo sve `guitar-like` instrumente: slide gitaru, mandolinu, bendžo, havajsku slack key gitaru, i ko zna još koliko vrsta. On svira takav blues da momentalno izgubite osećaj za vreme i prostor. Ako želite da čujete pravi zvuk gitare, gde svaki ton ima svoj karakter i svoje pravo mesto, a svaki slide predstavlja odraz ljudske duše, onda je Ry Cooder pravi izbor. Cuban revival su pokrenuli muzičari u poznim godinama koji su ceo život muzikom prkosili svakodnevnim teškoćama, a zatim su prkosili i samom životu. Izgleda paradoksalno, ali upravo je Cooderov album `Buena Vista Social Club` otvorio vrata komercijalnog raja kubanskoj muzici. Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...) Saljem i postom kao preporucenu stampanu stvar. Pouzecem saljem samo clanovima sa minimum tri pozitivne ocene i bez negativnih ocena.

The BEATLES for CLASSICAL GUITAR Product details ZA KLASIČNU GITARU Beatles for Classical Guitar Paperback – 1974 by Joe Washington (Adapter) Paperback: 86 pages Publisher: Music Sales Corp; First Edition edition (1974) Language: English ISBN-10: 0825626617 ---------------------------- Knjiga ``glanz stanje`` Stanje```10```,najviša moguca ocena,neotvorena,,, ------------------------------------ MM

Grupa autora Format: 22,5x28 Povez: tvrd Ukupan br. strana: 800 Izdavač: Znanje, Zagreb Jezik: hrvatski Komplet sadrži 5 knjiga: - Glazbeni velikani - Neobična i stara glazbala - Od orgulja do gitare - Opera-opereta - Razvoj klasične glazbe NAPOMENA: Molili bih Vas, da pre same kupovine, putem poruke proverite da li je knjiga još na stanju. Hvala!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Muzički istrumenti su sprave na kojima se izvode muzička dela. Oni koji se danas upotrebljavaju u umetničkoj muzici dele se na tri glavne grupe: žičane, duvačke i udaračke (udaraljke). Žičani, prema načinu proizvođenja tona, dele se na: gudačke (violina, viola, violončelo, kontrabas) i okidačke (harfa, klavsen, gitara, mandolina, lauta i dr). Duvački se dele na: drvene (pikolo, flauta, klarinet, oboa, fagot i dr.) i limene (horna, truba, trombon, tuba i dr). Udarački mogu biti određene visine zvuka (timpan, ksilofon, metalofon, zvoničići, zvona i dr.) ili neodređene visine zvuka (veliki bubanj, doboš, činele, tam-tam, gong i dr.) Specijalnim kombinovanim vrstama pripadaju klavir, orgulje, čembalo, harmonijum i dr. Mehanički instrumenti reprodukuju muzičko delo bez neposrednog učešća umetnika-izvođača; obično su to sprave koje se stavljaju u pokret bilo mehaničkim putem, bilo električnim pogonom (vergl, piavola, muzička kutija, gramofon, orkestrion i dr). Definicija i osnovne operacije Muzički instrument proizvodi zvukove. Kada su ljudi prešli sa stvaranja zvukova svojim telima - na primer pljeskanjem - na korištenje predmeta za stvaranje muzike od zvukova, nastali su muzički instrumenti.[1] Primitivni instrumenti su verovatno dizajnirani da emuliraju prirodne zvukove, a njihova svrha je više ritual nego zabava.[2] Koncept melodije i umetnička potraga za muzičkom kompozicijom bili su nepoznati ranim sviračima muzičkih instrumenata. Svirač koji proizvodi zvuk flautom da bi označio početak lova, čini to bez razmišljanja o modernom pojmu „pravljenja muzike”.[2] Arheologija Istraživači su otkrili arheološke dokaze o muzičkim instrumentima u mnogim delovima sveta. Neki nalazi su stari 67.000 godina, ali njihov status kao muzičkih instrumenata često je u sporan. Konsenzus se učvršćuje oko artefakata starih oko 37.000 godina i kasnije. Samo artefakti napravljeni od trajnih materijala ili upotrebom trajnih metoda imaju tendenciju da prežive. Stoga se pronađeni uzorci se ne mogu nepobitno smatratio najranijim muzičkim instrumentima.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Ponegde ostavljane beleske na marginama grafitnom olovkom. Branimir Džoni Štulić (Skoplje, 11. april 1953) nekadašnji je jugoslovenski kompozitor,[1] pevač i gitarista rok grupe Azra. Smatra se kontroverznim autorom i jednim od najvećih mističara jugoslovenske rok scene.[2] Gitaru je počeo da svira od prvog razreda gimnazije, a tokom 1970-ih sa akustičnom gitarom obilazi zagrebačke tulume, na kojima svira svoje i tuđe kompozicije. Jedno vreme studirao je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, ali je studije napustio. Početkom 1970-ih osniva grupu Balkan sevdah bend s kojom svira sve od autorskih pesama, preko sevdalinki i narodnjaka, do Bitlsa (The Beatles). Nakon uticaja panka i novog talasa, Štulić je modifikovao svoj zvuk i neke stare akustične pesme preradio u električnoj varijanti. Godine 1977. formirao je novi bend po imenu Azra. Prvi album Azre izašao je 1980. godine i smatra se jednim od najjačih debija u istoriji jugoslovenskog roka.[2] Samostalno i sa grupom Azra, snimio je 16 muzičkih albuma, od kojih su mnogi prodati u tiražu većem od sto hiljada primeraka, s ukupnim brojem koji premašuje milion prodatih nosača zvuka.[3] Od početka 1990-ih živi u Utrehtu, Holandija, i bavi se pisanjem i prevođenjem grčkih klasika. Biografija Detinjstvo Njegov otac Ivan Štulić, Srbin poreklom iz Nina kod Zadra[4], služio je kao oficir JNA u tenkovskoj jedinici u kasarni „Maršal Tito“ u Skoplju. Godinu dana nakon što je Branimir rođen, njegova majka Slavica rodila je i drugo dete, njegovu mlađu sestru Branku. Kada mu je bilo pet godina, njegov otac je dobio premeštaj u Jastrebarsko, nadomak Zagreba, gde se čitava porodica preselila u novi stan krajem 1950-ih. Branimir je nastavio da pohađa osnovnu školu u Jastrebarskom i bio je odličan učenik.[5] Godine 1960. porodica se seli u Novi Zagreb, u novoizgrađeno naselje Siget u stan na 11. spratu, gde Džonijeva majka i danas živi. U tom naselju, kada su se Štulićevi doselili, još nije bilo škole, pa su roditelji Branimira upisali u školu u obližnjem Trnskom. Na letovanje su često išli u Nin, koji Džoni smatra „prekrasnim gradićem i povijesnim mestom.“[5] U jednom intervjuu izjavio je da mu je mogući predak Grgur Ninski.[6] Rana mladost Džoni je kao tinejdžer počeo da luta ulicama Zagreba, gde se početkom 1960-ih rađala rok i hipi scena. Detinjstvo u Skoplju je obeležilo njegov govor, pa su zbog neobičnog naglaska u zagrebačkim gradskim krugovima mnogi mislili da je Bosanac.[7] Upisao je Šestu gimnaziju u Gornjem gradu. Pored gimnazije se nalazilo rok okupljalište Lapidarij (popularno Lap), gde su Džoni i ostali izlazili. U prvom razredu gimnazije počeo je da svira akustičnu gitaru. Prvu akustičnu gitaru mu je pozajmila drugarica Maja Oštir. Toliko ju je dugo zadržao kod sebe i svirao, da je prilikom vraćanja morao izmeniti sve pragove na vratu instrumenta.[7] Krajem 1960-ih su na ulicama mnogih gradova Evrope, pa i Zagreba, počeli studentski nemiri, što je uticalo i na mladog Štulića. U gimnaziji je maturirao 1972. godine radom „Pariška komuna“, koji je ocenjen odličnom ocenom. Rad oslikava njegovo zanimanje za socijalne teme, a pisan je neposredno nakon događaja u Hrvatskoj 1971. godine. Štulić je imao tek dvojku (dovoljnu ocenu) iz hrvatskosrpskog jezika.[8] Nakon gimnazije Štulić je prvo odslužio vojsku. Otišao je u proleće 1973. godine a vratio se 15 meseci kasnije i počeo studirati. Studentski dani Kada sam došao iz vojske upisao sam fonetiku i povijest ali to sam napravio isključivo zato da bih imao alibi pred starcima. Morao sam nešto raditi, meni je život kod kuće oduvijek bio pakao. U njoj sam se osjećao kao stranac. Upisao sam se, dakle, da bih dobio na vremenu, jer nisam mogao očekivati da ću odmah moći živjeti od muzike. — Štulić u prvom intervju u Polet-u, 30. 01. 1980. Štulić je studirao Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu, a odsek je više puta menjao (fonetika, istorija, sociologija). U to vreme Štulić se fanatično posvetio akustičnoj gitari, akordima, tekstovima i komponovanju. Sviranje je preselio u podrum Filozofskog fakulteta, gde je svirao svaki dan od dva do devet. Na fakultetu se Čupko (kako su ga tada zvali) uglavnom družio s ljudima koje je zanimao anarhizam, a svoje „revolucionarne“ aktivnosti su uglavnom izvodili za šankom. Tokom 1970-ih sa akustičnom gitarom obilazi zagrebačke tulume, na kojima je svirao svoje i tuđe kompozicije.[9] U to vreme je kosu pleo u dugačak perčin, na glavi je nosio heklanu kapicu, izučavao je mudrosti indijske filozofije i pevao uglavnom romantične balade. Džoni je jedno vreme bio vegetarijanac. Neko vreme je boravio kod kolege Bože Kovačevića, koji je studirao filozofiju i sociologiju. Božo je u sobi 22 u studentskom domu na Savi kao ilegalce udomljavao razne mlade umetnike, među kojima su bili Ivan Ivas, Darko Rundek, Jura Stublić i drugi. Štulić bi došao rano izjutra pa bi satima svirao u Božinoj sobi. Stanari nisu mogli učiti, razgovarati, a neretko ni zaspati od njegove svirke.[10] Tih godina je Štulić letovao na ostrvu Silba, gde su mladi alternativci (članovi Buldožera, Lajbaha, Irvina i drugi) provodili vreme svirajući i sunčajući se nagi, odnosno upražnjavajući nudizam. Tamo je i svirao u letnjem bendu „Dobra voda“, koji je imao petnaestak akustičnih gitara i svirao klasiku, makedonske narodne pesme i obrade Bitlsa. Na tom ostrvu je upoznao i Graciju Pedić, u koju je bio zaljubljen i kojoj je posvetio čuvenu pesmu Gracija, napisavši je za jedan dan. Tu je letovala i Austrijanka Suzi F. iz Beča, s kojom je bio u kratkoj ali strasnoj vezi i kojoj je posvetio pesme „Suzy F“ i „Hladan kao led”.[11] Inače, Štulić je mnogim svojim devojkama i prijateljicama posvećivao pesme, a nekima je i svirao pod prozorom. Mada ga hrvatska spisateljica Slavenka Drakulić smatra „odvratnim seksistom, muškom šovinističkom svinjom“, žene koje su ga volele smatraju ga najnežnijim muškarcem kojeg su upoznale.[5] Fakultet nije završio, odnosno „zalutao“ je negde „između prve i četvrte godine“. Dogurao je do šestog semestra, ali nagomilavši veliki broj nepoloženih ispita (pošto je tada polaganje nekih ispita moglo da se odlaže do diplome), Džoni napušta fakultet. Sviranje Mnogi Džonijevi poznanici iz tog vremena govore da on nije znao note, da je svirao prosečno i da mu ukus nije bio u skladu s vremenom. Smatrao je da je sevdah naš autentični zvuk, koji najbolje dolazi do izražaja u makedonskim pesmama. Iako samouki gitarista, on je vežbao danonoćno, i uvek je bio u potrazi za prostorom za vežbanje. Prva grupa koju je osnovao se zvala Balkan sevdah bend. Svirali su sve, od autorskih pesama, preko sevdalinki, narodnjaka, do Bitlsa. Glavni hit im je bila pesma Balkan koju je Štulić napisao po povratku iz vojske, 1974. godine, a izvorno je vukla na melanholičnu bosansku sevdalinku. Zbog njegovog, još uvek neizgrađenog glasa, prijatelji su ga odgovarali od pevanja. Da nema tog novog vala vjerovatno nikad ne bih ni zapjevao. Tek pod uticajem panka i novog talasa, Štulić je modifikovao svoj zvuk i neke stare akustične pesme preradio u električnoj varijanti. Na te promene dosta je uticao prvi zagrebački nastup Pankrta, kojima je bio oduševljen (što je i opevao u pesmi Balkan). Ubrzo nakon toga je korenito promenio imidž, ošišavši dugu kosu i obrijavši bradu i brkove. Tada je Štulić samom sebi dao nadimak Džoni, umesto dotadašnjeg Čupko. Svoje iskustvo sa Balkan sevdah bendom je kasnije komentarisao: „Balašević je zadnji roker prema onome što smo mi tada radili. Ja u stvari nisam brutalan čovjek, to su me tek kasnije naučili.“

Obe strane jastuka Priča o Bajagi i Instruktorima Beograd 1999. OBE STRANE JASTUKA , Ivan Ivačković , Out press Beograd 1999 283 strane Udzbenički format tvrd povez,omot NOVA knjiga priča o Bajagi i Instruktorima, Knjiga o poslednjoj velikoj svejugoslovenskoj zvezdi, kojom je pokrenuta nova edicija ProRok, sa namerom da u njoj objavljuje dela koja na različite načine pripadaju ovoj podkulturnoj oblasti. Priču o Bajagi Ivačković predstavlja čitaocima od sećanja na prve gitare i bezimene zemunske grupe, pa preko perioda vezanog za Riblju čorbu, do njegove samostalne karijere. Opisi putovanja, nastajanja pesama, zanimljivih odnosa medju članovima grupe, dati su kroz autorovu precizno kotiranu i višeslojnu hronologiju raspada starije i stvaranja najnovije Jugoslavije. Sam sadržaj, stil, zainteresovanost širokog kruga čitalaca, kao i nepostojanje projekata koji se na ovaj način bave rokenrolom, obezbeđuju knjizi Obe strane jastuka veliki uspeh ne samo u granicama nove Jugoslavije.

Deseti međunarodni festival gitare, 7 – 14. februar 2009. Ennio Morricone & Roma Sinfonietta (Italija), Sting (Velika Britanija), Edin Karamazov kvartet (Hrvatska), Vicente Amigo grupa (Španija), Vlatko Stefanovski (Makedonija), Miroslav Tadić (SAD), Teodosije Spasov (Bugarska), Kazuhito Yamashita (Japan), Dušan Bogdanović (SAD), Roland Dyens (Francuska), Oscar Ghiglia (Italija), Hubert Kappel (Nemačka), Badi Assad (Brazil), Costas Cotsiolis (Grčka), Roberto Aussel (Argentina), EOS Guitar Quartet (Švajcarska), Aniello Desiderio (Italija), Carlo Marchione (Italija), Roberto Fabbri (Italija), Pavel Steidl (Republika Češka), Gabriela Demeterova (Republika Češka), Zoran Dukić (Hrvatska), Vera Ogrizović (Srbija), Srđan Tošić (Srbija), Aleksandar Hadži-Đorđević (Srbija), Zoran Anić (Srbija), Zoran Krajišnik (Srbija), Damjan Stanišić (Slovenija), Darko Karajić (Srbija), Milos Janjić (Srbija), Vesna Petković (Srbija), Vojislav Ivanović (Srbija), Peter Päffgen (Nemačka), Nenad Kondić (Srbija), Raško Radović (Srbija), Alfred Eickholt (Nemačka), Michele Libraro (Italija), Liviu Georgescu (Rumunija), Žarko Ignjatović (Slovenija), Ivana Ziherl (Slovenija), Srđan Bulatović (Crna Gora), Tal Hurwitz (Izrael), Hristu Mular (Makedonija), Vojin Kocić (Srbija) Bogato ilustrovan katalog, u kartonskom povezu sa klapnama, na kvalitetnom sjajnom papiru, 144 strane, nepodvlačen, nema posvetu, skoro nov. Težina 590 grama. **

50 GREAT IRISH LOVE SONGS Robert Gogan 2nd Edition 2003 Saturn Fulfilment, Dublin A book and CD providing the words, guitar chords, music score and background to 50 Irish love songs. Signed by the author, the book includes a CD with the first verse and chorus of each song. The Irish are great lovers – and these songs proves it! Compiled by Robert Gogan, this book contains everything you need to play and sing some of the greatest Irish love songs ever written – the lyrics, guitar chords and simplified music score, and a CD. PLUS some background stories on many of the songs! With many photographs of Irish life and culture and reflecting on the songs themselves. List includes: Twenty-one Years Red is the Rose The Leaving of Liverpool. As I Roved Out Danny Boy I Will Never Marry Meeting of the Waters My Singing Bird The Rose of Tralee Sally Gardens Cliffs of Doneen Galway Shawl The Boys from the County Armagh …and many more. 50 IRSKIH LJUBAVNIH PESAMA ZA GITARU (note i tekstovi) U vrlo dobrom stanju. Retko.

Hranislav Đurić: MUZIKA SRBA u prvoj polovini XIX veka u svetlu novijih istraživanja, knjiga I–II Autor - osoba Đurić, Hranislav, 1926-1997 = Đurić, Hranislav, 1926-1997 Naslov Muzika Srba u prvoj polovini XIX veka : u svetlu novijih istraživanja. Knj. 1 / Hranislav Đurić ; [notografija Ljubomir Milanović] Ostali naslovi Muzika Srba Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2018 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Zavod za kulturu Vojvodine : Zavod za kulturu Vojvodine : Vojvodina Institute for Culture, 2018 (Petrovaradin : Futura) Fizički opis 431 str. : note ; 24 cm Drugi autori - osoba Milanović, Ljubomir = Milanović, Ljubomir (karton sa omotom) Napomene Tiraž 300 Napomene: str. 373-405 Na omotu beleška o autoru s njegovom slikom Napomene i bibliografske reference uz svako poglavlje Registar. Predmetne odrednice Srpska muzika -- 19. v. Autor - osoba Đurić, Hranislav, 1926-1997 = Đurić, Hranislav, 1926-1997 Naslov Muzika Srba u prvoj polovini XIX veka : u svetlu novijih istraživanja. Knj. 2 / Hranislav Đurić ; [notografija Ljubomir Milanović] Ostali naslovi Muzika Srba Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 2018 Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Zavod za kulturu Vojvodine = Zavod za kulturu Vojvodine = Vojvodina Institute for Culture, 2018 (Petrovaradin : Futura) Fizički opis 427 str. : note ; 24 cm Drugi autori - osoba Milanović, Ljubomir = Milanović, Ljubomir ISBN 978-86-80384-44-3 (karton sa omotom) Napomene Tiraž 300 Na omotu autorova slika i beleška o njemu Napomene i bibliografske reference uz svako poglavlje Bibliografija: str. 385-404 Registar. Predmetne odrednice Srpska muzika -- 19. v. Rad „Muzika Srba u prvoj polovini XIX veka u svetlu novijih istraživanja“, koji je nastao kao prilog upoznavanju nedovoljno ispitane i proučene muzike pretkornelijevskog perioda, predstavlja jedan svojevrsan obrađeni zbornik novijih i delom starijih arhivskih dokumenata, koji su prema odgovarajućoj tematici raspoređeni u četiri relativno zaokružena i međusobno razgraničena dela, sa odgovarajućim glavama i napomenama, a sa zadatkom da se uz primenu analitičko-sintetičke metode otkriju i rekonstruišu malo poznate činjenice koje se odnose na narodnu, crkvenu, scensku, te građansku i umetničku muziku Srba u prvoj polovini XIX veka u Ugarskoj, Kneževini Srbiji i delimično u Hrvatskoj i Austriji. (Hranislav Đurić, iz Predgovora) Koreni srpske građanske vokalne muzike u Ugarskoj, u prvoj polovini XIX veka, potiču iz XVIII stoleća. Ona je bila u najužoj vezi s ondašnjom slavenoserbskom i građanskom poezijom iz XVIII veka. Ondašnja srpska poezija ruskoslavenskog doba, koja je bila pod uticajem rusko-ukrajinske književnosti, poprimila je izvesna barokna obeležja. Najveći broj pesama srpske barokne i građanske lirike najčešće se pevao uz pratnju nekog muzičkog instrumenta: gitare, mandoline, tambure, teorbe, violine (hegede), harfe, špineta, cimbala, flaute i sl. Ta melomanija, koja je bila veoma karakteristična za Vojvodinu u XVIII veku, bila je dugotrajna, strasna i vrlo popularna. Čak je i Lukijan Mušicki nešto kasnije, 1817. godine, uzdahnuo, govoreći u duhu svoga doba: „Eh da znam gitar udarati“. (Hranislav Đurić) MG148

STEVE VAI - Gitarski alhemičar (NOVO, 2021) edicija: Najbolji gitaristi sveta 04 NOVO, nekorišćeno, na srpskom!!! Muziku Steve Vaia, najmlađeg člana svetog gitarskog trojstva, svaki slušalac doživljava na svoj način stvarajući sopstvene imaginacije. Biografija `Gitarski alhemičar` po prvi put otkriva njegova filozofska promišljanja koja su utkana u njegove instrumentalne bravure. Nakon pročitanih stranica ove knjige shvatićete da Steve svojom gitarom ispisuje priče o suštini ljudskog postojanja, o smislu života i različitim moralnim dilemama. Jedan deo kompozicija je prošaran kapricioznim metafizičkim pričama, drugi deo obeležili su principi istočnjačke mistične filozofije, dok novije radove sagledavamo kroz prizmu čoveka sa traumatičnim životnim iskustvom koje ga progoni. Najzad je razotkriveno da li je Vai ledeni manipulator bez emocija, Đavolji gitarista lično ili neumorni i nepokolebljivi tragač za Istinom i Svetlošću. Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...) Plaćanje pouzećem samo članovima bez negativnih ocena.

Autor: Dragan Bataveljić Izdavač: Udruženje estradnih umetnika i izvođača Šumadije `Kragujevac-koncert` Broj strana: 180 Pismo: Ćirilica Povez: Mek Format: 24 cm Dragiša Nedović (Kragujevac, 20. jul 1916 — Kragujevac, 31. januar 1966) bio je srpski kompozitor, muzičar i pesnik (tekstopisac). Rođen je u Kragujevcu, u siromašnoj gradskoj porodici od oca Andreje i majke Gine. Sa šesnaest godina odlučuje da krene peške iz Kragujevca na put `kako bi narod čuo njegovu muziku`. Sa sobom nosi samo gitaru. Put ga odvodi u Bosnu, gde piše sevdalinke: „U lijepom starom gradu Višegradu“, „Iz Bosne se jedna pesma čuje“, „Bosanske me pjesme zaniješe“, „Prođoh Bosnom kroz gradove“... koje su odavna postale trajna muzička baština. Posle Bosne, put ga vodi u Dalmaciju, gde, inspirisan morem i brodovima, piše pesme u duhu dalmatinskih narodnih pesama: „O, lipa ti neznanko“, „O, brodiću beli“, „Mare, Mare, srićo moja“ (Kad si bila mala Mare). Po povratku u Srbiju, stvara niz pesama koje su vremenom dobile status izvornih: „Stani, stani, Ibar vodo“, „Obraše se vinogradi dole kraj Topole“, „Lepe li su nano Gružanke devojke“, „Na Moravi vodenica stara“, „Jesen prođe, ja se ne oženih“, „Ajd` d` idemo Rado“, „Siromah sam, druže“, „Harmoniko moja“ i mnoge druge. Knjiga je praktično nova. Na srednjim slikama priložen deo sadržaja. RETKO!!! (tiraž 500 primeraka)

LOM Beograd 2011 NOVA Skoro tri decenije života Partibrejkersa su tri decenije naših života ovde, i ova knjiga je kao ogledalo Vremena u kome vidimo kako se Cane i Anton menjaju iz godine u godinu, zajedno sa nama. . . Flavio Rigonat Teško bi bilo naći nekog na muzičkoj sceni ko je na svom početku tako mnogo obećavao, a onda, uprkos svemu, još više postigao. Prvi album Paribrejkersa i danas je jedan od najsnažnijih rok istupa u istoriji ove muzike kod nas. Kao jedna od par najuticajnijih jugoslovenskih ploča, svojim bazičnim rokenrol zvukom kombinovanim sa ovdašnjim uličnim slengom, direktno je odgovorna za pojavu gomile autentičnih rok bendova širom zemlje, od sredine osamdesetih pa sve do danas. Naravno, oni se nikad nisu odrekli svog puta niti njegove moralne poruke – Partibrejkersi su nastavili produbljujući isti zvuk sve do najnovijih vremena, ostajući često sami na poprištu. Ne znam šta može više biti simbol otpadničkog rok stava, izgleda i zapitanosti od Canetovog nezaboravnog glasa i Antonove režeće gitare. Kao Rolling Stonesi i Led Zeppelin, i Partibrejkersi su stvorili svoju mitološku sliku, koja stiže pre njihove muzike, čineći ih poznatim i tamo gde se rokenrol ne sluša, dali su nam naš arhetip kako rokenrol jedino može da izgleda i zvuči. iz recenzije Dragana Ambrozića

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Manji format U2/ The Complete Guide to the Music of U2 Bill Graham U2 (Ju tu) je irska rock grupa osnovana 1976. Bend čine Bono (Paul Hewson) kao vokal, usna harmonika i povremeno gitara, The Edge (David Evans) kao gitara i klavijature, povremeno vokal i bas, Adam Clayton kao basist i Larry Mullen Jr. bubnjar. Grupa U2 je do danas prodala više od 120 miliona studijskih albuma i više od 50 miliona kompilacija i snimaka živih nastupa, šest puta je imala neki od albuma na prvom mestu američkih top-lista a devet puta u Ujedinjenom Kraljevstvu. Osvojili su 22 Grammy nagrade, najviše nakon Stevieja Wondera. U2 je jedna od najpopularnijih rock grupa svijeta još od osamdesetih[nedostaje referenca]. Grupa je politički aktivna, posebno u sferi ljudskih prava. Aktivisti su projekta Make Poverty History, a Bono je aktivista i organizacije `DATA` (Debt, AIDS, Trade in Africa - Državni dug, sida i trgovina u Africi) Formiranje i proboj grupe Grupa je formirana u Dublinu u subotu 25. rujna/septembra 1976. Četrnaestogodišnji Larry Mullen Jr. objavio je na srednjoškolskoj oglasnoj tabli da traži muzičare za svoj bend. Ubrzo su imali prvu probu u Larryjevoj kuhinji. Grupu, tada poznatu kao `Bend Larryja Mullena`, činili su Mullen na bubnjevima, Adam Clayton na bas gitari, Paul Hewson (Bono) kao vokal, Dave Evans (The Edge) na gitari, njegov brat Dik Evans i Mullenovi drugovi Ivan McCormick i Peter Martin na gitarama. Nakon nekoliko sedmica su i Martin i McCormick izbačeni iz grupe jer su bili suviše mladi da bi svirali na ugovorenim nastupima po barovima. Kasnije su ime promijenili u Feedback. Iako su poznati kao irski bend, dva člana, Edge i Adam Clayton, su Britanci po rođenju. Hewson je dobio nadimak `Bono Vox` po nazivu reklamne kampanje kompanije koja je prodavala slušne aparate (vox bona na latinskom znači `dobar glas`). Naime, jedan njegov drug je rekao da on pjeva toliko glasno da nagluvim neće trebati slušni aparati. The Edge (engl. ivica ili oštrica) je dobio nadimak od Bonoa koji je smatrao da je ovaj uvijek „na ivici“ zbog situacije u svijetu. Bono je takođe mislio da je „oštrica“ najbolji opis Edžovog oblika glave. Nakon 18 mjeseci proba promijenili su ime benda iz Feedback u The Hype. Kada su 1978. nastupali na jednom festivalu primijetio ih je jedan od sudija – Jackie Hayden, koji je bio producent CBS Recordsa. Osvojili su prvu nagradu i 500 funti, a Hayden im je dao na raspolaganje studio kako bi snimili svoj prvi demo. Dik Evans (Edgeov brat) najavio je odlazak iz grupe marta 1978. nakon čega su održali oproštajnu svirku. U maju je Paul McGuinness postao njihov menadžer. Nisu bili zadovoljni imenom The Hype. Neko je rekao: `Kako vam zvuči U2? To je ime podmornice i špijunskog aviona a i dvoznačno je (U2 – you too – i ti; i ja tebe)`. To se poklapa i sa njihovom filozofijom da i publika učestvuje u stvaranju muzike i da ste `i vi` (U2) dio muzike. Četvoročlana grupa, već poznata u lokalnim okvirima, objavila je prvi singl `U2-3` u septembru 1979. Pjesma je stigla na vrh irskih top-lista. U decembru te godine grupa je otputovao u London na prvi nastup van Irske koji, međutim, nije uspio da privuče pažnju engleske publike i kritike. Boy i October (1980. – 1981.) U martu 1980. potpisali su ugovor s Island Recordsom. U oktobru su objavili prvi album Boy koji je oduševio kritičare i smatra se jednim od najboljih debija u rock historiji[nedostaje referenca]. Grupa je po prvi put svirala van Irske i Ujedinjenog Kraljevstva tokom turneje koja je uslijedila po objavljivanju albuma Boy. October, njihov drugi album, objavljen je 1981. godine. Za ovaj album su karakteristični religiozni tekstovi. Bono, Edge i Larry su predani kršćani, što se vidi kroz njihove tekstove. Njih trojica su pristupili religijskoj grupi iz Dublina zvanoj Shalom (na hebrejskom `mir`). Ovo ih je navelo da preispitaju odnos između hrišćanske vjere i rokenrol života. Razmišljali su i da napuste muziku. Međutim, ubrzo su počeli rad na drugom albumu. Iako je Biblija Bonu uvijek bila izvor inspiracije, October je jedini U2-ov prokršćanski album. Ovo je i njihov najveći neuspjeh – album sa najnižom prodajom i najslabijim kritikama[nedostaje referenca]. Njihov drugi album je ujedno i jedini album koji nema ni jednu pjesmu na njihovim The Best Of kompilacijama (izuzev skrivene pjesme October na kraju kompilacije The Best Of 1980-1990). War (1983.) Godine 1983. izdaju treći album pos naslovom War. Ovaj album predstavlja prekretnicu u stilu i početak građenja jedinstvenog U2 stila koji će ovu grupu svrstati među najuticajnije rock grupe svih vremena[nedostaje referenca]. Pjesma Sunday Bloody Sunday govori o ratu u Sjevernoj Irskoj. Pjesma počinje izražavanjem bijesa zbog `Krvave nedelje` (engl. Bloody Sunday). Ovaj incident se dogodio tokom demonstracija 1972. kada su specijalne jedinice britanske policije otvorile vatru na demonstrante i ubile 14, a ranile 13 lica. Prisutni demonstranti i novinari tvrde da su žrtve bile nenaoružane. Kada su neki tekst ove pjesme protumačili kao poziv Irskoj republikanskoj armiji (IRA) na borbu protiv britanske vlasti, Bono je odgovorio riječima koje se svrstavaju za najčuvenije ikad izgovorene na koncertu[nedostaje referenca] i koje su zabilježene na koncertnom albumu Under a Blood Red Sky: This song is not a rebel song. This song is Sunday Bloody Sunday (Ovo nije pobunjenička pjesma. Ovo je `prokleta (krvava) nedelja`). Izvođenje ove iste pjesme 9. novembra 1987. zabilježeno na albumu Rattle and Hum (kombinovanom koncertno-studijskom albumu), desilo se jedan dan nakon bombaškog napada IRA-e u „County Fermanagh“ (Sjeverna Irska) kada je poginulo 11 osoba. Tokom izvođenja ove pjesme Bono je viknuo: Fuck the `revolution (`Jebala vas revolucija`). Bono je ovim jasno pokazao da se suprotstavlja irskim ekstremistima i uopšte nasilju i onima koji ga podržavaju. Njihova pjesma `New Year`s Day`, koja svakako spada u njihove najbolje[nedostaje referenca], bila je njihov prvi međunarodni hit i proslavila je grupu i van prostora Irske i Britanije. Ovome je dosta doprinelo što je MTV često puštao spot sa ovom pjesmom i time je predstavio široj publici. Tokom War turneje, U2 je po prvi put imao rasprodate koncerte po Europi i SAD-u. Tokom ove turneje su snimili disk sa koncertnim nastupima pod nazivom Under a Blood Red Sky. The Unforgettable Fire i Live Aid (1984. – 1986.) Još 1983. počeli su da rade na četvrtom albumu koji su producirali (aranžirali) Brian Eno i Daniel Lanois. The Unforgettable Fire je ime serijala umjetničkih slika koje su slikali preživjeli nakon nuklearnih eksplozija u Hiroshimi i Nagasakiju. Album je objavljen 1984. godine. Bonovi tekstovi su postali nježniji i poetičniji, Edge je sve više težio efektima u svirci, a ritam sekcija je opuštenija i zvuči više `funky`. Tekstovi su ipak, iako manje kontroverzni, zadržali izražen politički naboj. Najpopularnija pjesma sa ovog albuma, `Pride (In the Name of Love)`, je pjesma o borcu za ljudska prava Martinu Lutheru Kingu. Jedna od najpopularnijih pjesama grupe traži se izvor, kao i najveće iznenađenje ovog albuma, je šestominutna pjesma `Bad`. Pjesma govori o zavisnosti od heroina. Ovaj problem je bio posebno izražen u Dublinu sredinom 80-ih. Tokom turneja na kojoj je promovisan novi album, grupa je po prvi put svirala seriju velikih koncerata u zatvorenom prostoru. Grupa je nastupila i na Live Aid koncertu za pomoć Etiopiji nakon veliki epidemije kuge u julu 1985. Ovaj nastup je gledalo više od milijardu ljudi širom planete. Nije se očekivalo da će nastup U2 privući najviše pažnje, a glavni događaj cijelog koncerta je bio 13-to minutno izvođenje pjesme Bad tokom kojeg je Bono sišao sa bine i plesao sa publikom. Međutim, ovoliko trajanje pjesme nije bilo predviđeno budući da je grupa planirala da nastup završi pjesmom Pride. Bonov ispad razljutio je ostale članove grupe koji su zatražili od Bona da napusti grupu. Lari Malen je kasnije rekao da su njih trojica čak razmišljali da napuste binu dok je Bono bio u publici. Bono je odlučio da uzme odmor od nekoliko sedmica tokom kojeg će razmisliti o tome. Mediji i kritičari su ovaj nastup proglasili najboljim na Live Aid-u, Bono je ostao u grupi, a danas se ovaj koncert svrstava u legende rok koncerata i primjer Bonovog neobičnog i bliskog odnosa sa publikom[nedostaje referenca]. Muzički časopis „Rolling Stone“ je 1985. rekao da je „za novu generaciju ljubitelja rok muzike U2 najvažnija grupa, a možda i jedina važna“. The Joshua Tree (1987.) Devetog marta 1987. godine izlazi peti album grupe. Većina obožavalaca ovaj album smatra njihovim najboljim[nedostaje referenca]. The Joshua Tree se prodao u 15 miliona primjeraka širom svijeta. Na ovom albumu se nalazi i pjesma `With Or Without You` koja je jedan od njihovim najvećih uspjeha i mnogi je smatraju najljepšom pjesmom svih vremena[nedostaje referenca] Na albumu su i `Bullet The Blue Sky`, `Where The Streets Have No Name` i `I Still Haven`t Found What I`m Looking For`. Iste godine počinje i jedna od njihovih najslavnijih turneja[nedostaje referenca] u kojoj će održati čak 110 koncerata širom svijeta.

Retko Kulturni centar Beograd je ustanova kulture u opštini Stari grad osnovana 1957. godine. Nalazi na adresi Knez Mihailova 5. Opšte informacije[uredi | uredi izvor] Centar je nastao kao informativno-kulturni centar 1957. godine, a više puta je menjao svoju ulogu i širio polja delovanja, kao i aktivno učestvovao u predstavljanju i stvaranju kulturno-umetničkih sadržaja i promišljanja kulturnog delovanja u Srbiji i Evropi.[1] Veliki broj programa koji su nastali u Kulturnom centru Beograda i danas predstavljaju neke od najznačajnijih kulturnih manifestacija Beograda i Srbije.[2] Površine je 2000 m2, a u okviru njega nalazi se Beogradski izlog (565 m2), Galerija Artget (280 m2), knjižara IPS (340 m2), ateljei i depoi (305 m2) i poslovne i prateće prostorije (366 m2). Rad centra odvija se kroz pet celina i to : likovna, muzička, književno-tribinska, filmska i multimedijalna.[1] Pored ustaljenih programa KCB organizuje Gitar art festival, Festival flauta uvek i svuda, Dane orgulja, Poeziju u beogradskoj svakodevnici, programe kao što su Mala umetnička scena, Sajam kulturne periodike, Dete i kultura, Festival jednog pisca i podržava projekte kao što su Manufaktura Be, Deponija Led Art-a i druge.[1] Sedište kulturnog centra je u zgradi Doma štampe u prizemlju i na prvom spratu. Objekat je podignut u periodu 1958—1961. godine, po projektu srpskog arhitekte Ratomira Bogojevića u korbizijanskom stilu.[3] U okviru centra održavaju se programi predavanja, radionice, razgovori, konferencije, izložbe i projekti u virtuelnom i realnom prostoru.[4][1]

Odlično stanje Izdavač: Istraživačko-izdavački centar SSO Srbije, Beograd 1987 Rokenrol (engl. rock `n` roll, skraćeno od rock and roll), često samo rok (engl. rock), muzički je pravac i globalna potkultura. Rok se po prvi put pojavio u SAD pedesetih godina 20. veka.[1][2] Nastao je pod uticajem džeza i, prvenstveno, gitarskog bluza. Najpopularniji je muzički žanr sveta, posebno u Evropi i Severnoj Americi. Rokenrol se nekad koristi kao sinonim za širi pojam rok, ali češće rokenrol označava rane godine žanra tokom pedesetih i šezdesetih 20. veka, dok se kraći naziv rok upotrebljava za sve. Tipični rok sastav se sastoji od pevača, gitare, bas gitare i bubnjeva. Mnoge rok grupe koriste i druge instrumente poput klavijatura, daira, usne harmonike i sl. Izraz rokati (engl. rocking) prvi su upotrebili crkveni pevači na američkom jugu, a značio je „osetiti versko ushićenje”. Međutim, 1940-ih izraz je imao dvojako značenje: plesati, podrazumevajući snošaj. Dobar primer ovoga je pesma Roj Brauna Good Rocking Tonight (dosl. dobro rokanje noćas). Rok muzika je imala ogroman društveni i kulturni uticaj na svet. Kao kulturni fenomen, rock muzika je na svet uticala kao nijedna druga. Popularna je širom sveta i razvila se u veliko mnoštvo vrlo različitih stilova. Sam pojam može da označava nekoliko različitih stvari. Ponekad se upotrebljava kao naziv za niz stilova zapadne popularne muzike, poput teškog metala, pop muzike, i hip hopa, a ponekad se upotrebljava kao naziv za poseban izvorni pokret pedesetih godina. Najčešće, pojam označava taj izvorni pokret i razne stilove koje su nastali direktno od njega (bez hip hopa, pop muzike, itd). Karakteristike[uredi | uredi izvor] Red hot čili pepers Zvuk kamena je tradicionalno usmeren na električnoj gitari, koja se pojavila u svom modernom obliku 1950-ih uz popularizaciju rokenrola.[3] Zvuk električne gitare u rok muzici obično podržava električna bas gitara, koja je bila pionir u džez muzici istoga doba,[4] i udaraljke u kojima vladavaju bubnjevi, uz koje se ponekad pojavljuju i činele.[5] Ovaj trio instrumenata često se nadopunjava uključivanjem klavira, hemonda i sintisajzera.[6] Grupa muzičara koja interpretira rok muziku naziva se rok bend i sastoji se najčešće od dva do pet članova. Klasično, rok bend poprima oblik kvarteta čiji članovi pokrivaju jednu ili više uloga, uključujući i pevača, gitaristu, ritam gitaristu, bas gitaristu, bubnjara i često klavijaturistu ili drugog instrumentalistu.[7] Rok muzika tradicionalno je izgrađena na temeljima jednostavnih četverodobnih ritmova s udarcem bubnja - Backbeat.[8] Melodije su često izvedene iz starijih muzičkih načina kao Dorian mode ili miksolidijski, uglavnom tonalitetima violinskog ključa.[8] Instrumenti sviraju višeglasno, a harmonije su popunjene kvartama, kvintama i disonantnim harmonijskim progresijama.[8] Rok pesme iz sredine 1960-ih su često korištene u Verse-chorus strukturi, koja potiče iz bluza i folk muzike, ali došlo je do značajne razlike od ovog modela.[9] Kritičari su naglasili eklekticizam i stilsku raznovrsnost.[10] Zbog svoje složene istorije i sklonosti posuđivanja muzičkih elemenata iz drugih muzičkih i kulturnih obrazaca kritičari su tvrdili da je „nemoguće vezati rok muziku za kruto naznačenu muzičku definiciju“.[11] Jednostavan 4/4 rok ritam za bubnjeve O ovoj zvučnoj datoteci Play (pomoć·info) Za razliku od mnogih ranijih stilova popularne muzike, teme rok pesama su vrlo širokog spektra. Tako se u tekstovima rok pesama nalaze društvo, neuzvraćena ljubav, seks, pobune protiv vlasti, sport, piće, droga, novac, socijalna pitanja i sl.[8] Neke od ovih tema rokeri su nasledili iz starijeg popa, džeza i bluza, a neke teme se prvi put pojavljuju u tekstovima pesama.[12] Robert Kristgau je rok muziku nazvao „hladnim medijom“ s jednostavnom dikcijom i ponavljanjem refrena, a tvrdi da se primarna funkcija roka odnosi na muziku, ili uopštenije šum.[13] Prevlast belih muškaraca i često muzičara srednje klase u rok muzici se često navodi i uvek je „vruće pitanje“ u medijima.[14] Ipak, i u roku su se kasnije probili i crni muzičari, osvajajući najčešće mladu belačku publiku.[15] Najčešće pevaju o mafiji, problemima siromaštva i neravnopravnosti.[16] Razvoj rokenrola[uredi | uredi izvor] Alan Frid Elvis Presli 1956. Bil Heli i Komete Rokenrol se prvi put pojavljuje kao poseban stil u Americi tokom ranih pedesetih godina 20. veka, iako se delovi rokenrola mogu čuti u ritam i bluz izdanjima iz dvadesetih godina 20. veka. Rani rokenrol je uskladio delove bluza, bugi-vugija, džeza i RnBa, a takođe je imao elemente folklorne, crkvene i kantri muzike. Neki čak smatraju da je rokenrol utemeljen na muzici naselja Fajv Points u Njujorku, tokom sredine 20. veka. Stanovnici Fajv Pointsa su prvi spojili afričku i evropsku, naročito irsku, muziku. Pesme ovog žanra puštane su samo na radio-stanicama posvećenim RnBu, a belci su vrlo retko čuli tu muziku na poznatim radio-stanicama. Godine 1951, klivlendski di-džej Alan Frid je počeo svirati tu vrstu muzike za belu publiku. Frid je prvi izumeo izraz `rock and roll` da opiše ovaj stil RnB muzike. Rokenrol pravac se, za razliku od improvizacije bluza, džeza i soula, vratio klasičnom muzičkom obliku, ali sa mnogo tvrđim i energičnijim zvukom koji je vrlo brzo osvojio ceo svet. Jedna od prvih rokenrol pesama je Čak Berijeva Džoni Bi Gud (engl. Johnny B. Goode). Njega mnogi smatraju za rodonačelnika roka, ali pošto tadašnjoj muzičkoj industriji nije odgovarao kao crnac i stariji čovek, u prvi plan je izbačen Elvis Presli, koji je uskoro postao prva rok zvezda - kralj rokenrola (engl. The King). Godine 1954, Elvis Presli snima lokalni hit `That`s All Right Mama` u Sem Filipsovom studiju San u Memfisu. Elvis je svirao fuziju roka i kantri muzike, poznate kao rokabili. Međutim, pravi uspon roka je započela pesma `Rock Around the Clock` sastava “Bill Haley & His Comets” iz sledeće godine. Posle Elvisa, kada je već rok ritam zahvatio ceo svet, javljaju se bendovi kao što su Bitlsi, Rolingstons i ostali. U to vreme se javlja rok scena i na prostorima bivše Jugoslavije. Prvi bendovi kao što su Zlatni prsti ostvaruju velik uspeh, ali sve to postaje značajnije tek sa pojavom većih bendova kao što su Bijelo dugme, Smak, Ju grupa, itd. Međutim pravo širenje rokenrola i njegovo zlatno doba počinje sa dolaskom grupa poput Azre, Riblje čorbe, Zabranjenog Pušenja, EKV i drugih. Rokenrol žanrovi[uredi | uredi izvor] Muzički žanrovi koji su se razvili iz roka: Progresivni rok (Progressive Rock) Alternativni rok (Alternative Rock) Hevi metal (Heavy Metal) Pank rok (Punk Rock) Podžanrovi roka[uredi | uredi izvor] Detroitski rok Garažni rok Glam rok Grandž rok Hartlend rok Instrumentalni rok Južnjački rok Soft rok Post rok Pab rok Pustinjski rok Psihodelični rok Simfonijski rok Surf muzika Hard rok Indi rok Fuzijski žanrovi[uredi | uredi izvor] Bluz rok Kantri rok Čelo rok Flamenko rok Folk rok Džez rok Raga rok Samba rok Starosedelački rok Tango-rokero Garažni rok[uredi | uredi izvor] Glavni članak: Garažni rok Garažni rok je bila sirova forma rok muzike, posebno prevalentna u Severnoj Americi sredinom 1960-ih. Tako je nazvana zbog percepcije da je bila uvežbana u prigradskoj porodičnoj garaži.[17][18] Pesme garažnog roka su se bavile traumama srednjoškolskog života, pri čemu su pesme o „devojkama koje lažu“ bile posebno česte.[19] Lirika i obrada su bile agresivnije od onog što je bilo uobičajeno u to vreme, često sa režećim ili derućim vokalom koji je utopljen u inkoherentno vrištanje.[17] Oni su se kretali od grube jednoakordne muzike (poput Sedsa) do muzičara skoro studijskog kvaliteta (uključujući Nikerbokers, Rimejns i Fift Istjet). Takođe su postojale regionalne varijacije u mnogim delovima zemlje sa prosperitetnim scenama posebno u Kaliforniji i Teksasu.[19] Države pacifičkog severozapada su verovatno imale najbonje definisani regionalni zvuk.[20] Stil je evoluirao polazeći od regionalnih scena još od 1958. „„Tall Cool One““ (1959) grupe Vejleri i „Louie Louie“ (1963) grupe Kingsmen . su dobri primeri žanra u svojim formativnim fazama.[21] Do 1963, singlovi garažnih grupa su počeli da dosežu nacionalne liste u većem broju, uključujući Pol River end Rejders (Bojsi),[22] Trašmen (Mineapolis)[23] i Rivijeras (Saut Bend, Indijana).[24] Druge uticajne garažne grupe, poput Soniksa (Takoma), nisu dostigle Bilbord hot 100.[25] U tom ranom periodu mnoge grupe su bile pod jakim uticajem surf roka i dolazilo je do razmena između garažnog roka i frat roka, na šta se ponekad gleda kao na samo podžanr garažnog roka.[26] Britanska invazija 1964–66 je imala jak uticaj na garažne grupe, pružajući im nacionalnu publiku, stimulišući mnoge (često surf ili hot rod grupe) da adaptiraju britanski uticaj, i ohrabrujući formiranje mnogih grupa.[19] Hiljade garažnih grupa je postojalo u SAD i Kanadi tokom te ere i stotine su proizvele regionalne hitove.[19] Primer su: „The Witch“ takomskih Soniksa (1965), „Where You Gonna Go“ detroitske grupe Anrelajted segments (1967), „Girl I Got News for You“ majamske grupe Birdvočers (1966) i „1–2–5“ grupe iz Montreala Honted. Uprkos toga što je veliki broj grupa potpisao ugovore sa velikim ili regionalnim produkcijkim kompanijama, većina njih nije doživela komercijalni uspeh. Generalno se smatra da je garažni rok doživeo svoj komercijalni i umetnički vrhunac oko 1966.[19] Do 1968. ovaj stil je uglavnom nestao sa nacionalnih listi i lokalnog nivoa, dok su se amaterski muzičari suočavali sa fakultetskim obrazovanjem, poslom i regrutacijom.[19] Novi stilovi su evoluirali i zamenili garažni rok (uključujući bluz rok, progresivni rok i kantri rok).[19] U Detroitu je tradicija garažnog roka preživela do ranih 1970-ih, sa grupama poput MC5 i Studžes, koje su koristile znatno agresivniji pristup formi. Te grupe su počele da se nazivaju pank rokom i danas se na njih često gleda kao proto-pank ili proto-hard rok.[27]

IDOLI i poslednji dan Ana Marija Grbić Idoli i poslednji dani - Ana Marija Grbić Izdavač: Kontrast Godina izdanja: 2018 Broj strana: 131 Format: 21 cm Povez: Broširani Kada smo počeli da radimo na ovoj knjizi, potpisnik ovih redova je o Idolima znao samo da ne mogu da spavaju i uče bez nje. Vođen predrasudama i nedovoljnom upućenošću, početak rada na ovoj knjizi je kao jedinu referentnu tačku imao autorkinu strast prema ovom bendu i svemu što su oni radili i predstavljali. Strpljivo radeći na ovoj biografiji benda, autorka je otkrivala pre svega meni, a onda i vama koji se odlučite da je pročitate, svet dečačke (ne)snalažljivosti, religijskog misticizma, kraja adolescencije, opskurnih sovjetskih pesnika, nesrećnih ljubavi, pogrešnih životnih izbora, preispitivanja osnovnih životnih načela… Čitajući ovu knjigu, otkrićete pre svega kako je moguće da je jedna grupa tako različitih ljudi uspela da kroz alhemijski proces, sa ne previše muzičkog znanja (što za rock and roll nikada nije bila presudna stvar), stvori muziku koja već skoro četiri decenije uspeva da i dalje bude inovativna i provokativna. Njihove različitosti (kulturne, ekonomske, intelektualne i mnoge druge) tokom perioda od ne više od četiri godine, vodile su ih u najrazličitija iskušenja koja su na kraju rezultirala i definitivnim razlazom. Pucala su prijateljstva, gitare, menjali su se članovi benda, ali kada se podvuče crta ispod svedočanstva uobličenog u ovoj knjizi, ostaje jedan album koji je 1985. godine proglašen najboljim albumom jugoslovenske muzičke scene. Nadam se da će vas ta neupitna činjenica podsetiti ili naterati da otkrijete album Odbrana i poslednji dani, koji večno svež stoji kao testament jednog vremena, nepresušne kreativne energije i duhovne povezanosti ovih beogradskih dečaka. Vladimir Manigoda Knjiga je NOVA..... -------------------------------- 0

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Svetolik Sveta Jakovljević (rođen 1926. u Beogradu) je srpski džez-publicista. Biografija Diplomirani optičar i diplomirani pravnik, posvetio je život muzici i muzičkim poslovima džeza i zabavne muzike. U mladosti, krajem 1940-ih i tokom 1950-ih godina, svirao je džez i zabavnu muziku kao gitarista (Sekstet Borislava Rokovića, Trio Aleksandra Nećaka, Plavi ansambl). Počeo je da piše o džezu 1953. godine. Uređivao je i pisao prvu redovnu džez-rubriku u jugoslovenskoj štampi (DUGA, 1959-1963). Sarađivao je u listovima i publikacijama: Bilten Udruženja džez muzičara, Savremeni akordi, Muzička revija Nota, Džuboks, Pro Musica, Duga, Politika, Nin, RTV Teorija i Praksa. Od sredine 1960-ih je na Radio Beogradu (prvi i drugi program) vodio redovne tematske emisije džeza sledeće dve decenije. Zapažen je njegov scenaristički rad i učešće u programima televizije (serija Evergrin i dr). Kao dugogodišnji muzički urednik Produkcije gramofonskih ploča RTB, ostavio je bogat fond džez i bluz izdanja (oko 250 LP ploča). Knjige Autor je prve jugoslovenske knjige o džezu: Džez - Dvadeset improvizacija (Nota, 1981) Rečnik Džeza (Vuk Karadžić/ Larousse,1980) pojavljuje se u isto vreme i njemu daje svoj doprinos: prevođenje, 100 novih odrednica radi ažuriranja, prilog o džezu u Jugoslaviji, prva Diskografija jugoslovenskog džeza na LP pločama. Džangologija (Nota, 1983). Predgovor je pisao pisac Momo Kapor Djuk Elington (Nota, 1988) Džez Juče... Džez Danas (Nota, 1989) Jedan vek džeza & kratki prilozi za izučavanje džeza u Srbiji (Žagor, 2OO3) Put gitare u džezu (Žagor, 2005) Bekstejdž susreti u džezu (Žagor, 2010) Jazz ili džez je glazbeni stil nastao početkom 20. vijeka u Sjedinjenim Američkim Državama, te se drži za jedini autohtono američki žanr.

Omot iskrzan, repariran, unutra odlično očuvano. Autor - osoba Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 = Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 Naslov Vjekoslav Karas / Anka Bulat-Simić Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski, nemački Godina 1948 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Društvo historičara umjetnosti Narodne Republike Hrvatske, 1948 (Zagreb : Štamparski zavod ``Ognjen Prica``) Fizički opis 144 str., [26] str. s tablama : ilustr. ; 25 cm ISBN (Karton.) Napomene Napomene i bibliografske reference: str. 61-74 Bibliografija: str. 77-82. Résumé. Predmetne odrednice Karas, Vjekoslav, 1821-1858 – Slikarstvo Karas, Vjekoslav, hrvatski slikar (Karlovac, 19. V. 1821 – Karlovac, 5. VII. 1858). Učio u radionici karlovačkoga slikara Fridrika Hamerlića (1836–38). Potporom svojega mecene Franje Kosa von Kossena i imućnih rodoljuba iz Zagreba školovao se u Italiji (Firenca 1838–41, kratko Siena i Rim 1841–47). U Rimu je isprva bio pod utjecajem nazarenaca (Majka izlaže Mojsija na obalu rijeke, Marta se tuži Kristu), potom razvija vlastiti stil (Rimljanka s lutnjom, Rimska pučanka). Vrativši se u Karlovac (1848) slikao je portrete, likove i žanr-prizore iz pučkoga života (Portret Stjepka Ljuboja Lopašića, Slunjanka, Trgovac iz Sinja, Oproštaj serežana). Kratko vrijeme (1849–51) bio je učitelj na Risarskoj školi u Zagrebu, kada je nastao portret pjesnika Stanka Vraza. God. 1851. odlazi u Bosnu, gdje je portretirao Omer-pašu Latasa i njegovu kćer. Posljednje godine života proveo u siromaštvu u Zagrebu i Karlovcu, gdje je završio život samoubojstvom u Korani. U tom je razdoblju naslikao portrete koji se ubrajaju u njegova najvrsnija ostvarenja (Ana Krešić, Mijo Krešić, Dječak, Alojz Duquenois, Jozefina Barac-Bernardić). Njegovim je stvaralaštvom obilježen uspon i osamostaljenje hrvatskoga slikarstva u XIX. stoljeću. „Prvi ilirski slikar“ ujedno je prvi hrvatski slikar iz sjevernih krajeva koji se školovao u Italiji. U Rimu se Karas bavio glazbom (svirao je flautu i gitaru), skladanjem (solo pjesme i 38 skladbi za zbor, pretežito na rodoljubne tekstove) i pisanjem pjesama na talijanskom i hrvatskom jeziku. MG69 (N)