Rukopis, koji je pronašao Miloš Latinović, novo je lutanje po prostorima koliko stvarnim, odavno poznatim i bliskim, toliko nikada do kraja neotkrivenim. Njihovu prastaru suštinu od neupućenih brane lelujavi prividi na letnjoj vrelini, zimski potopi, jaki mirisi bilja što raste iz zmijarnika, zapah kanala i mandrača u kojima trule barke, stare mreže i mrtve ribe, mešajući se s kadom tamjana iz hladnih hramova. Na stranicama nije ništa do otisak sna, sanjanog otvorenih očiju koje su upijale prizore dalekih prostora zapljuskivanih vodama Središnjeg mora i njegovih zaumnih zaliva, s gradovima na zaboravljenom ostrvlju, izbeljenom solju i svetlošću, senovitim đardinima pod zidinama (prostranim onoliko koliko tla pokriva ženska marama od japanske svile, tajni poklon mornarskoj ljubavnici, kojim se pravdaju dani uzaludnog čekanja na molovima)... Čitač brzo hvata korak sa sanjačem, hodajući ulicom grada nasukanog u ravnici, samo jednog od zaboravljenih ostrva u dalekom uglu prastarog isušenog mora, na čijem se trgu ukrštaju vetrovi, i postaje saputnik ovog poetskog tumaranja. Milan Ristović