Iz recenzije: U knjizi je većinom riječ o zapisima u kojima se miješaju autobiografsko s dokumentarističkim; svjedočenja o tome gdje su bili i što su radili njihovi autori u posljednih desetak godina s komentarima aktualnih događaja, praćenja rata u raznim medijima te kritike vladajuće nacionalističke i mitomanske retorike. Redom svi autori/ice zgražaju se nad onim što se dogodilo, nerijetko smatrajući da je njihova generacija u toj »proizvodnji užasa« bila potpuno nedužna, da u ratu nije željela sudjelovati i da do njega ni na koji način nije dovela. Taj, pomalo naivni, odistički ton jednoj »izgubljenoj generaciji« u nekim je tekstovima prenaglašen, osobito tamo gdje je popraćen iskazima zajedništva i gotovo »pionirskim zakletvama« u bolju budućnost ili pak već toliko puta ponavljanim frazama o dijalogu, toleranciji i multikuturalnosti… Katarina Luketić, Zarez