Treći tom sabranih dela Aleksandra Ristovića obuhvata roman Trčeći pod drvećem (Prosveta, Beograd, 1970), knjigu pesama u prozi Pisma sanjalici (Nolit, Beograd, 1972), posthumno objavljenu esejistiku Mali eseji (Nolit, Beograd, 1995), potom pesme iz zaostavštine sakupljene u knjizi Pesme 1984–1994 (Nolit, Beograd, 1995), kao i sve ostale dostupne pesnikove tekstove (pesme, prikaze, eseje, beleške, intervjue), koji nisu ušli ni u jednu objavljenu knjigu. Knjige objavljene za pesnikova života (Trčeći pod drvećem i Pisma sanjalici), jednako kao i one koje su izašle posle smrti (Mali eseji i Pesme 1984–1994) ovde su donete prema navedenim, jedinim izdanjima, i date su bez ikakvih izmena. Ovo se pre svega odnosi na knjige iz zaostavštine, koje je, kako je naknadnom proverom utvrđeno, savršeno uzorno, dosledno poštujući autorsku poslednju volju, priredila Milica Nikolić zajedno s pesnikovom suprugom Ljubinkom. Aleksandar Ristović je rođen 24. avgusta 1933. godine u Čačku. Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u rodnom gradu. Posle završenih studija književnosti u Beogradu, najpre je radio kao profesor u Osnovnoj školi „Filip Filipović“ i Gimnaziji u Čačku, a potom kao urednik u beogradskim izdavačkim preduzećima Mlado pokolenje i Nolit. Objavio je zbirke pesama Sunce jedne sezone (Nolit, 1959), Ime prirode (Bagdala, 1962), Drveće i svetlost unaokolo (Prosveta, 1964), Venčanja (Nolit, 1966), Tekstovi (Prosveta, 1969), O putovanju i smrti (Nolit, 1976), Ta poezija (Nolit, 1979), Ulog na senke (SKZ, 1981), Nigde nikog (Nolit, 1982), Gore i dole (Gradska biblioteka u Čačku, 1983), Dnevne i noćne slike (Narodna knjiga, 1984), Slepa kuća i vidoviti stanari (Nolit, 1985), Lak kao pero (Nolit, 1988), Platno (Narodna knjiga, 1989), Praznik lude (Prosveta, 1990), roman Trčeći pod drvećem (Prosveta, 1970) i knjigu poetske proze Pisma sanjalici (Nolit, 1972). Aleksandar Ristović je prevodio sa francuskog jezika. U periodici je objavljivao prikaze knjiga. Autor je čitanki za osnovnu školu, priređivač brojnih knjiga za decu, a za najmlađe čitaoce s pažnjom i ljubavlju uređivao je Nolitovu ediciju Moja knjiga. Dobitnik je Nolitove i Zmajeve nagrade za knjigu Nigde nikog. Za zbirku Slepa kuća i vidoviti stanari dobio je 1986. godine Oktobarsku nagradu grada Beograda, a 1991. godine za knjigu Praznik lude nagradu Branko Miljković. Glavni gost Disovog proleća u Čačku bio je 1983. godine. U braku sa Ljubinkom (rođenom Pejović), dobio je kćer Anu koja je jedna od najznačajnijih savremenih srpskih pesnikinja. Umro je 30. januara 1994. godine u Beogradu, a sahranjen 2. februara na beogradskom Novom groblju.