Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Sećanja, čuda, pouke Sveti Nektarije Eginski (grč. Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης), svetovno ime Anastasije Kefalas, (grč. Αναστάσιος Κεφαλάς) bio je episkop Aleksandrijske pravoslavne crkve, mitropolit Pentapoljski kao i pravoslavni teolog. Proglašen je za svetitelja. Rođen je 1. oktobra 1846. u Trakiji u siromašnoj porodici. Bio je peti od šestoro dece. Nakon osnovne škole, preselio se u Carigrad. Godine 1866. prešao je u grad Hios, gde je radio kao učitelj. Nakon deset godina službe se zamonašio i uzeo ime Lazar. Godine 1877. primio je monaški postrig pod imenom Nektarije, i jerođakonski čin. Nekoliko godina je živeo u Atini, gde je 1885. godine diplomirao na Bogoslovskom fakultetu Univerziteta u Atini. Godine 1886. rukopoložen je u čin sveštenika. Iste godine, primio je i čin arhimandrita, i postao sekretar Aleksandrijske patrijaršije. Sava Kosanović ga je sretao kada je bio gost aleksandrijskog patrijarha Sofronija i spominje ga nekoliko puta u svom putopisu Put na Sinaj.[1] Godine 1889. izabran je za mitropolita Pentapoljskog. Godine 1892. Nektarije je primio službu propovednika u Grčkoj, a u periodu 1894−1908. vodio je teološku školu u Atini. Nakon odlaska u penziju, živeo je u Trojičkom manastiru u Egini, po kojoj se i naziva Eginski. Umro je u Atini, 8. novembra 1920. godine, od raka prostate. Kanonizovan je 1961. godine od strane Carigradske patrijaršije. Ispod kapele Svetog Jovana Šangajskog u San Francisku, u kojoj se posle njegove sahrane vrše bogosluženja, osnovana je američka misionarska parohija Sv. Nektarija Eginskog, koga je otac Jovan Maksimović veoma poštovao i voleo. Nad njegovom moštima su se dešavala čuda isceljenja.[2] Film o njegovom životu iz 2021. Božiji čovek je imao veliki uspeh u bioskopima u Grčkoj.