Ovo je priča o jednom od zaboravljenih Karađorđevića koji je za vreme svog života imao izvesnu slavu u Parizu. Radi se o Božidaru Karađorđeviću, takozvanom ”Bijou d’Art” (bukvalno ”umetnički nakit”, igra reči prema imenu Božidar) koj je živeo od 1862. do 1908. Bio je svestrani umetnik, prijatelj poznatih pisaca, slikara, muzičara, zanatlija i lutalica jedne cele epohe, tzv. ”lepe epohe” poslednjih godina XIX i prvih godina XX veka. Objavio je veoma uspešni putopis o Indiji koji je bio pravi bestseller. Posle smrti je stekao slavu velikog kujundžije-zlatara čiji su radovi bili u modi u celoj Evropi. Božidar je bio najpoznatiji od nevladajućih Karađorđevića, koji su živeli dosta bedno u Parizu. Njegovo ime se nalazi u enciklopedijama i katalozima uz imena poznatih ličnosti tog vremena, od glumice Sare Bernar do intimističkih slikara, od Marije Baškirceve do Bruknera. Ono što je pisano o njemu je puno grešaka. Ova knjiga je tu da te greške ispravi. Zahvaljujući Pavlovićevoj knjizi čitaoci će moći da upoznaju „kneza umetnika“ čiji su talenti jednako uključivali likovne umetnosti, zlatarstvo, pisanje i muziku koju je u Beču usavršavao kod Bruknera. Ovo je knjiga koje predstavlja značajan doprinos istoirji, ne samo naše već i evopske kutlure. Kao poseban kvalitet knjige istakla bih njenu univerzalnost i jasnoću prikazivanja što omogućuje da bude jednako razumljiva i korisna ne samo stručnjacima istorije i kulture 19. veka, već i široj publici. Prof. Jelena Todorović