Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prvo izdanje! Potpis Radomira Andrica Radomir Andrić je rođenu zoru 3. marta 1944. godine u zlatiborskom selu Ljubanje kraj Užica. Najmlađe, četvrto dete u svojih roditelja majke Draginje i oca vojnika na Solunskom frontu Milorada. Mažen i pažen od starijih sestara Rade i Vide, i večiti mlađi brat, starijeg brata Miroslava. Selo Ljubanje, sa svojom raskošnom nedirnutom lepotom, brdovitog i šumovitog sela, gde pašnjaci dodiruju nebo, podstaklo je maštu mladog Radomira i on počinje da piše prve stihove. Čitao je i čitao, sve što mu dođe do ruku, od ruskih klasika, dnevnih novina do kuvara i knjiga o lekovitom bilju Vase Pelagića. Otac Milorad je voleo da čita pa je kuća iako seoska i skromna, bila prepuna knjiga. Osnovnu školu završio je u Ljubanju. U to rano đačko doba, narodni pesnik Momčilo Tešić ostaviće pesnički trag u razvoju mladog Radomira. Bili su to prvi susreti sa stihovima, poezijom i lepotom izgovorene reči, i to u voćnjacima, na travi pod vedrim nebom. „ Sunce greje , sunce sija, probija zrake kroz oblake“ - jedna je od najranijih Radomirovih “žvrljotina” zapisana u školskoj svesci. Gimnaziju upisuje u Užicu. Profesorka srpskog jezika Cveta Grujičić, bila je Radomirova velika podrška i neko ko je znao da kanališe talenat buntovnog mladića. Kao užički gimnazijalac Radomir počinje da objavljuje prve pesme u „Užičkim vestima“. U literalnoj sekciji gimnazije je zajedno sa vršnjacima, danas istaknutim književnicima Milovanom Vitezovićem, Danicom Ćurguz .... Gimnaziju nastavlja u Kruševcu. Sve više piše a pesme objavljuje i u kruševačkoj „ Bagdali“. Kruševac je grad koji je rasplamsao talenat mladog Andrića, koji je i danas posle 50 godina stvaralaštva grad koji se voli i kome se Radomir rado vraća. Ništa neobično jer je prve ljubavi, prve nagrade, kao gimnazijalac Andrić stekao baš u Kruševcu. Književnik i akademik Ljubomir Simović, tada mladi ali već afirmisani književnik, boraveći jednom prilikom u Kruševcu, biva iznenađen talentom mladog pesnika Andrića. Uzima njegove pesme, donosi ih u Beograd i objavljuje u nedeljniku „Vidici“ 1963. godine. Od tada, za mladog pesnika Andrića sve se menja. Pesme se nižu, objavljuje ih u NIN-u, Književnim novinama, Delu, Studentu, Književnoj reči, Vidicima i tako redom. Prvu zbirku pesama „ Sunce u vodenici“ objavljuje 1967. godine. Tada već student Filološkog fakulteta na odseku za jugoslovensku književnost i srpskohrvatski jezik. Knjige se nižu „ Večernji krčag“, Šumska crkva, Bunari Radoša Modričanina, Karpatsko umiljenije, Pohvala smehu, Često rušena kućo, Neustuknica, Nepokorje i tako redom. Nižu se i priznanja... Pesnički uzori su mu tada velikani pesništva - Branko Miljković, Vasko Popa, Dis, Crnjanski... Sa mladim kolegama pesnicima začetnik je novog talasa moderne u pesništvu – među njima Adam Puslojić, Aleksandar Sekulić, Srba Ignjatović, Dragomir Brajković, Radomir Putnik, Rale Damjanović, Stevan Raičković, Božidar Timotijević…..