Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Izdavač: IPS Media Godina izdanja: 2009 Broj strana: 196 Povez : mek Pismo: latinica Težina: 251g Opis: Ma-čan je narator Jednostavnog života, dirljive priče o neobičnoj porodici. Ona i njen mladji brat odrastaju u senci briljantnog oca I brata, kao I majke koja je posvetila svoj život brizi o njima dvojici. Otac je proslavljeni I neverovatno talentovani pisac, a njihov brat, iako mentalno zaostao, poseduje gotovo magični talenat za komponovanje muzike. Oni su posvećeni svom radu I jedan drugome, gotovo do isključivanja ostatka porodice. Ma-čanin život se menja kada njen otac napušta Japan da prihvati mesto gostujućeg profesora u SAD. Sa dvadeset godina, ona iznenada postaje glava porodice I mora da redefiniše obrasce njihovog porodičnog života. Priča je u velikoj meri autobiografska kao i sva ostala dela ovog genijalnog japanskog pisca. Kenzaburo Oe (jap. 大江健三郎; 大江 健三郎, 31. januar 1935 — 3. mart 2023) bio je japanski književnik, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1994. godine.[1] Studirao je francusku književnost na Univerzitetu u Tokiju. Diplomirao je 1959. sa radom o Žan-Pol Sartru. Počeo je da piše 1957. još kao student. Bio je aktivan u mirovnim i ekološkim pokretima.[2][3] Kenzaburo Oe je velikan savremene japanske književnosti. Njegova dela se bave političkim, društvenim i filozofskim temama, poput nuklearnog oružja, neuklapanja u društvo i egzistencijalizma. U romanu „Jednostavan život“ (静かな生活 - Šizukana sejkacu) iz 1990. bavi se temom hendikepirane dece u porodici.[4] Detinjstvo Kenzaburo Ōe rođen je kao jedno od sedmoro dece, u zabačenom selu Ose, u provinciji Ehime na ostrvu Šikoku.[5] Idiličan krajolik seoceta i šuma koje su ga okruživale, česta su inspiracija u kasnijim Oeovim delima. Prema seoskoj tradiciji dugoj stotinama godina, nitko iz porodice Oe nije nikada napuštao selo, čak ni u doba modernizacije kada je postalo uobičajeno da mladi ljudi napuštaju provincije i odlaze u Tokio ili druge veće gradove. Seoske žene, vešte pripovedateljice, pričale su malome Kenzaburu legende o prirodi, postanku, naravi i svrsi sveta, priče koje su na Kenzabura ostavile neizbrisiv trag. Kada je Oe imao šest godina, buknuo je Drugi svetski rat i militarističko se obrazovanje proširilo po svim delovima zemlje, te su tako i do Oea stigle pripovetke o nacionalnim mitovima i istoriji, pripovetke koje su se uveliko sukobljavale s tradicionalnima. Godine 1944. Oeov otac je poginuo u ratu, a iste godine je preminula i njegova baka, koja je do tada kritički, šaljivo i prkosno zdušno branila tradicionalnu kulturu. Kako ulogu prosvetiteljice sada preuzima majka, knjige koje tada Oe dobija od nje - posebno pustolovine Hakleberi Fina i Nilsa Holgersona - ostavljaju na njega duboki utisak. Oe se seća svog učitelja u osnovnoj školi koji je tvrdio da je car Hirohito bio živi bog i svakog jutra je pitao decu: „Šta biste učinili da vam je car zapovedio da umrete?” Uvek je odgovarao, „Umro bih, gospodine. Presekao bih stomak i umro.” Noću kod kuće u krevetu priznao bi nespremnost da umre i osećao se postiđeno.[6] Nakon rata shvatio je da su ga učili lažima i osećao se izdanim. Ovaj osećaj izdaje pojavio se kasnije u njegovom pisanju.[6] Školovanje Poraz Japana 1945. godine doneo je velike promene, čak i u planinsko selo Ose. U školama se počinje učiti o demokratskim principima koji zamenjuju prethodni apsolutizam. Mladi Oe toliko gorljivo prihvata demokratiju da u osamnaestoj godini odlučuje da napusti selo i ode u Tokio, kako bi već sledeće godine upisao studije francuske književnosti na Tokijskom univerzitetu.[7][8] Pod vodstvom profesora Kazua Vatanabea, stručnjaka za Fransou Rablea, Oe uz Rabeleov groteskni realizam i terminologiju Mihaila Bahtina temeljito preispituje mitove i istoriju vlastitog sela. Vatanabeova razmišljanja o humanizmu, proistekla iz proučavanja francuske renesanse, doprinela su oblikovanju Oeovog gledišta o društvu i ljudima. Kao strastveni čitalac savremene francuske i američke književnosti, Oe je razmatrao društveno stanje metropole u odnosu na dela koja je čitao. Isto tako, nastojao je da preispita i presloži, uz pomoć savremenih spoznaja, te uz Rabelova stanovišta i humanizam, vlastita razmišljanja o legendama koje su pričale seoske žene, pričama koje čine njegovu istoriju. Oe je počeo da piše vrlo rano: još kao student, za nešto više od godinu dana napisao je desetak dela, u kojima se još prilično osećao uticaj Sartra i savremenih francuskih književnika. S temom o Ž. P. Sartru je i diplomirao. U ranijim radovima Oe se bavio istraživanjem svoga detinjstva i uticajem Drugog svetskog rata, te su tako dela izražavala degradaciju i dezorijentaciju uzrokovanu japanskom predajom, koristeći seksualne metafore za okupaciju Japana. Seks i nasilje, seksualne farse, filozofska razmišljanja i politička alegorija obeležja su njegovih ranih dela. Eksperimentisao je književnim jezikom i pokušavao da stvori novi način izražavanja kako bi uhvatio sociološke i psihološke promene koje su se događale u njegovoj provinciji. Takođe se morao boriti s vlastitim hendikepom, kompleksom podređenosti sramežljivog mladića iz provincije koji je zamuckivao i govorio izražajnim Šikoku narečjem. Zrelo doba Veliki prevrat u Oevom životu, kao i pisanju, dogodio se rođenjem prvoga sina, Hikarija. Hikari je rođen s deformacijom lobanje što je uzrokovalo tešku mentalnu hendikepiranost. Premda su lekari savetovali kako bi najbolje bilo da dete ostave da premine, nedovoljno ga hraneći, Oe je odbio da posluša taj savet. Boreći se s traumatičnim iskustvima, Oe proživljava i preživljava tu krizu pišući roman Lično iskustvo (1964), u kome opisuje psihičke traume i unutrašnju borbu oca koji treba da prihvati svoje mentalno obolelo dete. Taj motiv mentalne retardacije kao simbola čistoće i ludila, te odnos između nehendikepiranih i hendikepiranih ljudi, biće kasnije čest u Oeovim delima. Učestvovanje na 9. svetskoj antinuklearnoj konferenciji u Hirošimi takođe je ostavilo utisak na Oea, te se on počevši sa Zapisima iz Hirošime (1965), često bavi vizijama nuklearne apokalipse. Nakon toga, Oe je produbio svoje zanimanje za ostrva Okinava, teritoriju na kojoj se vodila posljednja bitka Drugog svetskog rata i na kojima je dugo nakon pobede trajala američka vojna okupacija. Oeovo zanimanje za Okinavu bilo je politički orijentisano poredeći ono što je Okinava postala - vojna baza - i ono što je Okinava tradicionalno značila pre, kao nezavisna zemlja s vlastitom kulturom. Potonje je Oeu otvorilo i proširilo interes za kulturu Južne Koreje, omogućujući mu da dodatno ceni važnost japanskih periferijskih kultura, koje se razlikuju od centralističke tokijske kulture, što mu je pak dalo realističnu podlogu za studiju Bahtinove teorije o ljudskoj kulturi, studiju koju je pretočio u jedan od najpoznatijih romana, The Silent Cry (1967), delo koje isprepliće mitove i istoriju šumskih seoceta sa savremenim dobom. Karakteristike Oeovog opusa Nakon romana The Silent Cry, moguće je odrediti dve značajne i konzistentne struje u Oeovim književnim delima, struje koje se povremeno slivaju u jednu, struje koje čine jezgro celoga opusa: dela koja oslikavaju njegov saživot s mentalno hendikepiranim sinom (nakon Ličnog iskustva, slede Teach Us to Outgrow our Madness, My Deluged Soul, Rouse Up, O, Young Men of the New Age!), te dela čiji su likovi ustanovljeni u mitovima i istoriji njegova rodnog sela, ali koji se usko isprepliću sa životom u današnjim gradovima (Kidaj pupoljke, tuci decu, The Silent Cry). Nakon završene trilogije The Flaming Green Tree (Savior` Gets Socked (1993), Vacillating (1994), te On The Great Day (1995. godine), smatrajući kako je njegov dotadašnji rad o postojanju, istoriji i narodnim legendama dosegao puni krug i da je uspeo kroz portretisanje mesta i ljudi da stvori model za savremeno društvo, Oe je najavio da namerava da uđe u poslednji stadijum učenja, stadijum u kojemu će se okušati u pisanju novog oblika književnosti. Što se tiče Oeovog hendikepiranog sina, pokazalo se kako je Hikari posebno muzički nadaren, te je danas priznat kao jedan od najpopularnijih kompozitora u Japanu.