Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Živojin Turinski (Petrovgrad, 26. oktobar 1935 — Beograd, 2001) je bio srpski slikar, likovni kritičar i profesor Univerziteta u Beogradu. Biografija Diplomirao je slikarstvo na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1960. godine u klasama Ljubice Sokić, Nedeljka Gvozdenovića i Stojana Ćelića, potom je završio i postdiplomske studije. Po završetku Akademije zaposlio se najpre kao asistent a potom i profesor za predmet slikarska tehnologija, da bi od 1985. godine postao profesor crtanja i slikanja. Od 1962. godine bio je likovni kritičar revije Danas, dnevne novine Politika, časopisa Polja, i nedeljnika NIN, a pisao je i za časopis Umetnost u kome je bio urednik od 1972. do 1978. Od 1955. godine učestvovao je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Slikarstvo Još uvek nadomak sopstvenog, prepoznatljivog oblika koji je Živojin Turinski već oko 1962. godine definitivno stvorio i usvojio pretvarajući ga u trajnu formu „simbola-znaka“, kritika je u njegovim početnim radovima naslutila razvoj prema enformelu. Budući da je veliki deo slikarske prakse Turinski posvetio tehnološkim aspektima ovog medija, jer je taj predmet dugo godina, pre nego što je dobio slikarsku klasu, predavao na Likovnoj akademiji u Beogradu, da je napisao knjigu i udžbenik o slikarskim tehnologijama i prevodio članke o toj disciplini, jasno je da on, od samih početaka u centar interesovanja stavlja upravo tehnološku strukturu i tehničke invencije slikarskarstva kao umetničkog medija. I upravo između tehnološke bravure i mogućnosti da asocira, Turinski je počeo da gradi delo od jednog pastuoznog „reljefa-znaka“ do toga, napokon, da ga kao prepoznatljivi, autorski strukturisani „simbol-znak“, ili „integralni znak“, izgradi u krugu srpskog slikarstva druge polovine prošlog veka. Taj prelaz, ili pročišćavanje slike, u njegovom slučaju odigravao se postupno, mada u kratkom razdoblju, i logično, od mladalačkog traganja za novim jezikom slike koji će odgovarati po svojim karakteristikama filozofiji, ideologiji i duhovnom stanju vremena s početka šeste decenije, do kasnijeg i zrelijeg shvatanja slike kao polja utvrđivanja i razrade postignutog plastičkog znaka kao rukopisa jednog specifičnog i autorski autentičnog, prepoznatljivog stanja – što se održalo praktično do njegovih poslednjih radova. Taj put se podudario sa početnim, opštim osećanjem od skučenog egzistencijalnog beznađa umetnika u zatvorenom društvu do naglog bujanja novog fenomena u uslovima promenjenog socijalističkog poretka kao začetka kontrolisanog privrednog liberalizma, a sa njim i tiho nastajanje potrošačkog društva željnog posedovanja mnogih dobara, pored drugih, i umetničkih dela. Kako se menjao društveni ambijent, a sa njim i položaj umetnika, tako je nastajala i promena koja je zahvatila ne samo epohu „posle enformela“ (slikarstvo novog simbola, novi realizam, novu figuraciju, pop-art, nove tendencije...) već i sam enformel u Srbiji u njegovoj zenitnoj fazi tokom druge polovine sedme decenije.