Bogdan Čiplić, jedan od najplodnijih kulturnih stvaralaca sa vojvođanskim predznakom. Objavio je preko 50 knjiga, bezbrojne publicističke tekstove i pozorišne kritike, bio profesor gimnazistima u Temišvaru, Kikindi i Novom Sadu, dramaturg i direktor Srpskog narodnog pozorišta, novinar i urednik “Slobodne Vojvodine”. Život Bogdana Čiplića (1910-1989) uvek je bio vezan za knjigu, ma kojim poslom da se bavio. A prvu, pesničku, objavio je kao dvadesetogodišnjak 1930. godine u rodnom gradu, zvala se “Poljana”. I kasnije, među desetinama njegovih knjiga, preovladavale su pesničke- ostalo ih je preko 20, a napisao je 9 romana i 18 drama, pa je i u tim književnim žanrovima ostao pesnik. Strasno je voleo pozorište, a ljudi koji su ga poznavali, kažu da je u teatru radio gotovo sve poslove sem glumačkog. Njegove drame igrane su na scenama širom bivše, velike Jugoslavije. Za književno stvaralaštvo je nagrađivan , a za poeziju mu je dodeljena najuglednija- Zmajeva nagrada Matice srpske. Izdavačka kuća “Prometej” objavila je 2003. godine “Antologiju Čiplić”, koju je priredio Draško Ređep, odabravši uglavnom ono najbolje iz njegovog pesničkog stvaralaštva. On, između ostalog, navodi da “Bogdan Čiplić ide u red onih naših rapsodičnih pesnika koji su domaju prepoznavali jednako u varijacijama stepskog i našeg panonskog pejzaža, koliko u bogatim meandrima govora i običaja Vojvodine stare. Nigde, sem u razdešenim, beskrajnim, raspričanim stihovima Čiplićevim, nije toliko mnoštvo imena naših sela, od Tobe, najmanjeg sela banatskog, do Taraša koji nikada nije video i naših gradova od Vršca i Bečkereka, do Bečeja i Sada, jednako novih. Slatko pravoslavlje i čitav vek rituala srpskog severa u Čiplićevoj pesmi nadviruju se dramatično i bolno.”