Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Folklor je uopšteno ime za kulturu koja, u ustaljenim tradicionalnim oblicima, živi u narodu. Ovaj kulturni oblik prelazi od starijih na mlađe. Dug razvojni i vekovni put uticao je na prenošenje originalnosti narodnih tvorevina. Kao i sve ostalo, narodna umetnost evoluira. Ovo se u muzici lako uočava na pesmama sa istim tekstom koje se na raznim udaljenostima interpretiraju na razne načine. Isto se dešava i sa narodnim igrama: narodna kola danas i ona od pre pedeset godina, iako sa istim imenima i nazivima, razlikuju se. Narodni duh, najsnažniji pokretač svih ideja u umetnosti, nikada ne miruje. Narod obavezno i uvek stvara svoju umetnost, sa svojom etikom i posebnom karakteristikom. Proučavajući folklor naučnici rekonstruišu duhovnu vrednost i kulturnu prošlost naroda. Muzički folklor prenosi se predanjem i pomaže nam da upoznamo narodno stvaralaštvo prošlih epoha. Poreklo naziva Termin folklor prvi je upotrebio Englez Džon Tomas (engl. William John Tomas) 1846. godine, gde folk znači narod, a lore se odnosi na znanje.[1] Srpske narodne igre Narodne igre su važna karakteristika pojedinih naroda ili etničkih grupa. Svaki narod ili etnička grupa u svojim igrama ima osobenosti koje je posebno obeležavaju. U srpskom jeziku izrazom narodna igra označavalo se više pojmova. Njime su se označavale utakmice u skakanju, trčanju, bacanju i dizanju kamena i drugih tereta, ukratko sve ono sto bi se današnjim jezikom moglo nazivati sportskim igrama.[2] Istim terminom su se označavale i ostale igre (društvene, zabavne, igre na sreću i dr.). O ovim i orskim igrama piše poznati etnolog Tihomir Đorđević. Po njegovom viđenju orske igre su igre u kolu ili oru, kod kojih se na ritmičkoj osnovi nižu određeni pokreti tela. Narodne igre spadaju u plastične umetnosti, zbog toga što se estetska osećanja izražavaju pokretom. Od najstarijih početaka do današnjih stanja one su prešle dug razvojni put, kojim su ih vodile mnoge okolnosti. Ljudski pokreti zavisili su prvenstveno od prirodne sredine, odnosno tla. Po ravnom zemljištu lakše se kretalo nego po valovitom i planinskom. Reljef je diktirao organizaciju, usmeravao i ustaljivao rad celokupne muskulature. Hod po zemlji je nesumnjivo uticao i na pokrete u igri, jer je i on sam ritmičko kretanje u prostoru. U daljem razvoju primitivnog čoveka koji još nije racionalno shvatao uzroke i redosled zbivanja u prirodi, javljaju se i religijske predstave. Ljudi su preduzimali mađijske radnje i vršili obrede kako bi stekli naklonost natprirodnih bića, za koja su smatrali da upravljaju pojavama u prirodi, na korist ili štetu ljudi. Sastavni deo ovih obreda postaje igra, tj. ona postaje sredstvo kojim su ljudi sticali naklonost natprirodnih bića ili otklanjali njihove štetne uticaje. Ovo su samo neki od činilaca koji su učestvovali u nastavku i doprineli razvoju srpskih narodnih igara. Etnokoreološka područja Kao što jezik jednog naroda nije svuda ujednačen, već može imati dijalekatskih varijanata, tako ni srpske narodne igre nisu svuda ujednačene, već se mogu izraziti na više načina, iako je etnos isti.[3] Ista igra se u različitim krajevima igrala na različite načine, jer su svaki kraj, a ponekad i svako naselje imali svoje igre. Igre su se prenosile i preuzimale iz kraja u kraj, naročito u susednim krajevima, što je ponekad dovodilo do njihovog ujednačavanja. Na teritoriji Srbije može se razlikovati nekoliko većih etnokoreoloških područja u kojima se igra na sličan način, ali donekle različit u odnosu na ostala područja. U pregledu koji dolazi biće opisane igre različitih područja koje imaju zajedničke i posebne karakteristike. Panonsko područje Od severa prema jugu, prvo na razmatranje dolazi panonsko područje. Panonska ravnica je prostrana, otvorena u svim pravcima, te je zbog toga bila megdan stalnih strujanja stanovništva. Tu su se odigravale značajne etničke i kulturne promene, dolazilo je do uzajamnih uticaja i kulturnih prožimanja. U sklopu šireg panonskog područja nalazi se Vojvodina u celini. Ona ima posebnu etničku strukturu, pored srpskog sloja, koji je najbrojniji i najstariji, žive i Mađari, Rumuni i narodi čije su matične zemlje daleko. Pošto je Vojvodina ravnica, njene igre imaju karakter ravničarskih i zemljoradničkih igara. Način igranja je vedar, a igralo se lakim i sitnim koracima, bez mnogo odvajanja od zemlje. Ovo dolazi do izražaja u igranju žena. Igranje muškaraca ne izlazi iz opšteg stila, ali se ističe mnogim ukrasnim koracima i improvizacijama. Ovo je bilo vidljivo naročito u nadigravanju. Igranje je uglavnom bilo grupno, dok je kod nadigravanja dolazilo do samostalnih isticanja. Gornji deo tela igrača bio je miran, dok su noge improvizovale najrazličitije pokrete. Vešti igrači su igrali sa punom čašom na glavi. Srpske narodne igre u Vojvodini su se izvodile u raznovrsnim oblicima, ali je najrasprostranjenije bilo kolo. Posle kola bi dolazile parovne, a zatim igre u trojkama. Vojvođanska kola su se igrala pretežno udesno, a susedna slavonska ulevo. Jedna od karakterističnih igara je mađarac, a pored njega bilo je i solo igara, pretežno muške, kao što su numera i španac. Što se tiče muzičke pratnje, preovlađuje orkestarsko sviranje i to uglavnom tamburaški orkestri...