Naslov: ŠTA SLIKE ŽELE?: ŽIVOT I LJUBAVI SLIKA [What Do Pictures Want?: The Lives and Loves of Images] Autor: V.Dž.T. Mičel [W.J.T. Mitchell] Izdavač: Fakultet za medije i komunikacije Edicija: Ars/Techne Prevod s engleskog: Angelina Milosavljević Obim: 436 strana Format: 13 x 22 cm Povez: meki, otvorena rikna Autor odbacuje uvreženo mišljenje i pogled na slike kao na inertne objekte koji prenose značenja, već na njih računa kao na animirana bića sa željama, potrebama, apetitima i sopstvenim zahtevima i pogonima. Na fonu vizuelnih umetnosti, književnosti i masovnih medija, autor ukršta cyberpunk filmove i iskrivljene analize vizantijskih ikona, rasne stereotipe, javne spomenike, drevne idole i moderne klonove. Otvarajući nove vidike u ikonologiji i oblastima vizuelne kulture, on razmatra značaj klonirane ovce Doli kao ispunjenje antičkog sna o stvaranju žive slike, a rušenje Svetskog trgovinskog centra označava kao novu i virulentnu formu ikonoklazma. * Nagrada “Bogdan Kršić” za najbolji dizajn Beogradskog sajma knjiga 2016. godine **************************************************** istorija umetnosti, vizuelne umetnosti, estetika, teorija umetnosti, slike, apstrakcija, višak vrednosti, kloniranje, doli, totemizam, idolatrija, film, skulptura,

Mic Vajnhaus - Moja kci Ejmi Izdavac : Carobna knjiga 2012, 347 strana, odlicno ocuvana Genije, inspiracija, ikona – postoji mnogo reči kojima se može opisati Ejmi Vajnhaus, ali na prvom mestu su je duh, šarm i žudnja za životom učinili besmrtnom. Ejmina porodica, prijatelji i obožavatelji širom sveta 23. jula 2011. oplakali su tragičnu vest da je ta sjajna, talentovana i izuzetno velikodušna žena napustila svet. Armija posvećenih obožavatelja je izgubila svog idola, a neutešna porodica je izgubila svoju Ejmi. Kao umetnica, bila je bez premca. Harizma i glas koji hipnotiše namah su je načinili novom zvezdom po izlasku njenog debitantskog albuma Frank 2003. godine. Kako je njena slava rasla, bivalo je očigledno da ta obična devojka iz severnog Londona poseduje mnogo više od osrednjeg talenta. Sada Ejmin otac i prijatelj Mič prvi put otkriva Ejmi: kćerku koju je negovao od rođenja, svetsku umetnicu i beznadežnu romantičarku. Ličnim pričama i intimnim sećanjima Mič slika portret Ejmi, nežne devojke magičnoga glasa. Od nestašnih ranih godina do muzičkih uticaja i snova o uspehu, od njenog neverovatnog uspona sve do najmračnijih dana njene borbe sa zavisnošću.

Novi Sad 2013. Mek povez, ćirilica, ilustrovano, veliki format (30 cm), 179 strana. Knjiga je odlično očuvana. Sadržaj: ARHEOLOGIJA Ana-Marija Antić: Zaštitna arheološka istraživanjana trasi gasovoda Banatski Dvor — Gospođinci horizont starijeg neolita ARHITEKTURA Valentina Brdar: O zgradama Gradske bolnice u Novom Sadu (1909—1912) Vesna Majstorović: Palata Lazara Dunđerskog i pivarski kompleks u Zrenjaninu Bojan Kojičić, Dragana Šijak, Igor Kovač: Dvorac Lasla Karačonjija u Novom Miloševu Vesna Karavida: Zgrada podružnice Prve hrvatske štedionice u Zrenjaninu Branislav Milić: Stare ustave i brodske prevodnice na Begejskom kanalu ETNOLOGIJA Maria Silađi: Nova Crnja — ambijentalna vrednost strukture naselja Danka Višekruna i Milutin Grozdanić: Čardaci u prošlosti novosadskih baštovana KONZERVACIJA I RESTAURACIJA Miroslav Zakić: Konzervatorsko-restauratorski radovi na ikonostasu srpskog pravoslavnog hrama Svetog Ilije u Zadru i problem više bojenih slojeva na ikonama Mihajla Sperance Olivera Brdarić: Konzervacija i restauracija ikona Sveti Nikola i Sveti Prokopije rad Stevana Aleksića iz kapele Paunović u Vukovaru Sava Stražmešterov: Rekonstrukcija i prezentacija ikonostasa mitropolita Simeona (1635) uklonjenog iz katolikona glavne crkve manastira Hilandara u 18. veku Daniela Korolija Crkvenjakov: Studija tehnike i konzervacija čudotvorne Bogorodičine ikone iz Saborne crkve u Sremskim Karlovcima Ivana delić Nikolić, Olivera Vušović, dr Zagorka Radojević: Laboratorijska ispitivanja i istorijska baština — primer manastira Dombo ISTORIJA UMETNOSTI Ljiljana Lazić: Radovan Ćesarov (1900—1977) Prilog poznavanju novosadskog umetničkog zanatstva u 20. veku SEĆANjA David Gaon (1948-2006) / Donka Stančić Vojislav Matić (1935-2011) / Pavle Stanojević Milan Mića Ulić (1935-2012) / Pavle Stanojević Slobodan Jovanović (1937—2011): Odlazak hroničara vojvođanske arhitekture / Vladimir Mitrović Olivera Milanović Jović / Branka Kulić Stana Medan (Vlahovići, srez Mostar, 1936 - Novi Sad, 2011) / Svetlana Bakić UPUTSTVO ZA AUTORE

Vizantija, Srbija, Srpski manastiri, Srpski crkveni spomenici, Srpska srednjovekovna arhitektura, Istorija, Freske, Ikone Izdavač: SANU Godina: 1988 Broj strana: 570, tekstovi na francuskom, engleskom, srpskom, ruskom, nemačkom Povez: tvrdi Format: 28 x 20 cm

Utvrdjenja Rimljana i varvara iz doba Seobe naroda u Backoj i Banatu Keltski opidum Zidovar Bronzana ostava iz Gaja Ikone na staklu kod vojvodjanskih Srba... Veliki format,tvrde korice,malo iskrzane po ivicama,unutrasnjost dobro ocuvana,ilustracije crno bele. 254 strane M-28

Veselin Masleša - Sarajevo, 1965. god. Tvrd povez sa zaštitnim omotom, 27,5 cm. 186 str. Ilustrovano u dobrom stanju Tekst štampan dvostubačno Bibliografija: str. 185-186; bibliografske i druge bilješke uz tekst Predmetne odrednice Slikarstvo -- Tursko doba -- Bosna i Hercegovina -- 1500-1878 Predgovor. I. Uvod. II. Slikarska djela i majstori: XVI vijek. XVII vijek. XVIII vijek. XIX vijek. III. Djela kritskih, italo-kritskih i drugih stranih slikara turskog doba. PREDGOVOR U sljedećim recima se prvi put iznosi pregled slikarske umjetnosti turskog doba u Bosni i Hercegovini (1500–1878). Taj pregled, koji je dosta sažet, rezultat je moga dugogodišnjeg rada na polju proučavanja likovne umjetnosti Bosne i Hercegovine uopšte. Rezultat nije obiman, prvo, što je sam materijal, tj. umjetničke tvorevine, uveliko smanjen raznim nedaćama koje su pratile naš narod stoljećima, a drugo ni sav danas raspoloživi materijal nije još u potpunosti proučen, a on će nesumnjivo daljim proučavanjem biti dopunjen i, vjerovatno, tu i tamo podvrgnut i nekim korekturama. Lakše će biti mlađim naučnim radnicima da rade na već postavljenom temelju nego što je bilo piscu ovih redaka da, lutajući često u potpunoj tmini u prvim godinama rada, dođe do neke osnove koja se dalje, pomalo, sve bolje ocrtavala. Kako se ta osnova stvarala, vidi se najbolje po desetinama mojih ranijih naučnih studija i članaka, koji su izlazili u Glasniku Zemaljskog muzeja u Sarajevu, od 1932. godine, da i ne spominjem članke u drugim publikacijama ili dnevnim listovima. Same predstudije prvih mojih radova trajale su desetinu godina, jer u tom periodu nije bilo nikakvog prihvatljivog materijala na koji bi se moglo osloniti da se makar nešto iskonstruira. Zahvaljujući sretnim okolnostima što se u Staroj crkvi u Sarajevu očuvalo do naših dana relativno ogromno umjetničko nasljeđe, stvarano upravo cijelo vrijeme turskog vladanja, a koje mi je bilo pri ruci u svako vrijeme, bilo mi je ubrzo jasno da tamo treba tražiti i stvarati uporište za sav dalji rad na polju istraživanja i proučavanja nasljeđa s terena slikarske umjetnosti u Bosni i Hercegovini iz turskog doba, dodajući tome bogate zbirke katoličkih i pravoslavnih manastira, te obilne zbirke starosjedilačkih porodica, naročito sarajevskih. Uskoro sam došao do saznanja, obilazeći pravoslavne crkve u bližoj i daljoj okolici Sarajeva, pa po čitavoj srednjoj Bosni, da je baš Stara crkva u Sarajevu bila centar odakle se slikarska umjetnost, uglavnom pravoslavna ikonografija, rasijavala, u već gotovim djelima, na sve strane, a sličnu ulogu odigrala je, iako ne u tolikoj mjeri, darežljivost Sarajlija iz pravoslavne sredine. To je lako uočljivo već po tome što se po raznim seoskim crkvama nalaze radovi slikara koji su djelovali u Sarajevu i čija se djela i sad tu nalaze, uglavnom u Staroj crkvi, zatim mnoštvo skupocjenih italokritskih ikona, koje sigurno nisu mogli nabaviti odbori seoskih crkava, što se često vidi iz zapisa na njima. Zna se da je u krilu Stare crkve postojalo više prepunih spremnica „isluženih“ ikona, koje su često nadomještale potrebe crkava izvan Sarajeva, naročito onih što su bile istom podignute. I sâm sam još prije 4–5 decenija bio često svjedokom isporuke starih ikona iz spremnica spomenute crkve novopodignutim crkvama, pa i pojedincima, siromasima iz udaljenijih seoskih krajeva. Istu takvu ulogu, ali ne toliko zamašnu, odigrali Su franjevački samostani u Sutjesci, Kreševu i Fojnici, ukoliko se to odnosi na slikarstvo zapadne škole. Ne tako zamašnu, velim, stoga što su ti samostani voljeli da sva bolja djela čuvaju u svojim zidinama, mjesto da ih dijele novoosnovanim manjim seoskim ili varoškim crkvama, gdje im nisu bila dovoljno sigurna i čuvana. Baš suprotno je radila uprava Stare crkve u Sarajevu, koja je gotovo svakoj novopodignutoj crkvi davala kao svoj prilog znatan broj starijih ikonaa one su, prema mom današnjem saznanju i ocjeni, bile često bolje i s umjetničkog gledišta vrednije nego nove, koje je uprava spomenute crkve sebi izrađivala za dopunu (npr. prvoklasni radovi slikara Andrej e i Jovana Mangafe u maloj pravoslavnoj crkvi u Busovači, „Asiška Bogorodica“ u jednoj zabačenoj crkvici u selu Dukati na VitovIju, kod Travnika, zatim neobično vrijedne ikone u Puračiću i Mačkovcu, kod Tuzle, Hadžićima i Pazariću, kod Sarajeva itd.). Na žalost, te dobre stare slike rđavo su prošle u malim crkvama po selima i mjestima udaljenim od centara, jer su lakše stradavale u nemirnim vremenima i uopšte zbog neukosti tadanjih crkvenih odbora i sveštenika, jer su slabije čuvane (nalaz premazanih i oštećenih ikona i slika po crkvama u Palama, Pazariću, Hadžićima, zatim u Visokom, Livnu, Ilijašu itd.). Na isti su način stradale i stare, skupocjene slike zapadne škole u crkvi samostana u Kreševu. Znatnu ulogu u čuvanju i širenju naše stare slikarske umjetnosti imali su i veći manastiri i samostani (obilne zbirke starih slika), koje nisam spomenuo, u nekim krajevima Bosne i Hercegovine, a isto tako i tekije raznih redova (samostani – u Rami, na Širokom Brijegu, Humu, Livnu, Banjaluci, Tolisi itd., te manastiri Ozren, Lomnica, Tamna, Papraća, Žitomislić, Za¬vala, Dobrićevo i dr. Zatim tekije u Travniku, Sarajevu, Banjaluci itd.). No, da se do toga saznanja dođe na temelju proučavanja tadanjih prilika i postojećeg materijala, trebalo je dosta godina. Samo proučavanje umjetničkih djela ne bi dalo rezultate ni približno postignute da se u taj studij nije ukopčao i arhivski materijal, hrišćanski, kao i turski, koji je dosad objavljen ili neobjavljen (arhiv Stare crkve, sidžili Gazi-Husrefbegove biblioteke, arhiv Orijentalnog instituta u Sarajevu, zatim arhivi u samostanima Fojnici, Sutjesci i dr.). Društvene i političke prilike uticale su i u nas kako na razvoj slikarske umjetnosti tako i na razvoj ostalih umjetnosti, mada ne u onom smislu kao na Zapadu. Arhivski materijal dopunila su dijelom i kroničarska djela (Mula Mustafa Bašeski- ja, Nikola Lašvanin), ljetopisi (fojnički i sutjeski) i zapisi po slikama. Za period turske vladavine od 1500. do 1878. godine odlučio sam se stoga što je Hercegovina definitivno pala pod Turke 1482. godine, a za onih 18 godina, do 1500, nemamo nikakvih podataka o ikakvom slikarskom djelovanju u Bosni i Hercegovini. Godina 1878. čini kraj turskoj vladavini u tim zemljama. O radu slikara koji su k nama dolazili iz drugih krajeva dao sam prikaz samo o onome što su ga izveli kod nas kako se ne bi ponavljalo ono što je o njima rečeno na drugoj strani, a i o radu onih naših domaćih slikara dao sam samo kraći prikaz ako je o tome radu već opširnije pisano.

Il segno di Giona - teoria, interpretazione e pratioca dell`icona Tvrd povez Odlično očuvano. Kvalitetan papir, ilistracije u koloru. Na prvoj strani se nalazi pečat ili posveta bivšeg vlasnika, prebrisana korektorom. Knjiga na ITALIJANSKOM jeziku. Nije dvojezično izdanje Znak Jone - teorija, interpretacije i praksa ikone

Kare dizajn fotografija (slika) poznate glumice i modne ikone Audrey Hepburn je odličan izbor za one koji bi da ulepšaju dnevnu, spavaću ili dečiju sobu za devojčice i tinejdžerke kao i salone, modne studie i umetničke prostore. Dimenzije slike su 60cm širina i 80cm visina. Slika je u odličnom stanju!

Milan Kašanin Umetnost i umetnici Jugoistok Beograd, 1943. godine tvrd povez, format 24,5 x 33 cm , 234 str. ćiriilica Bogato ilustracijama crno-belim i u boji sadržaj : Umetnost i umetnici ; Srpski srednjovekovni portret ; Freske u Dečanima ; Ohridske ikone ; Srpska srednjovekovna skulptura ; Civilna i vojna arhitektura u srednjovekovnoj Srbiji ; Grad Maglič : Oltarske slike u crkvi na Dančama ; Nikola Božidarević; Mihailo Hamzić ; Rembrantov Kvint Fabije Maksim ; Prado u Ženevi ; Memlingova izložba u Brižu;

BORNIK SVETOZARA RADOJCICA IZDAVAC; FILOZOFSKI FAKULTET - ODELJENJE ZA ISTORIJU UMETNOSTI - BEOGRAD 1969 GOD. 400 STR. BOGATO ILUSTROVANO , FOTOGRAFIJE , TVRDI POVEZ , ZASTITNI OMOT С. Петковић, Библиографија радова професора Светозара Радојчића А. Андрејевић, Алтим-алем џамија у Новом Пазару Б. Бабић, Нова сазнања о цррквама средњовековног Прилепа Г. Бабић, О српском четворојеванђељу XVII века из збирке Fitzwilliam-овог музеја у Кембриџу Ш. Бешлагић, Хришћански нишани XV вијека у Босни Б. Гавела, Старобалканске основе у критској уметности G. Gamulin, Trogirsko „Raspelo sa trijumfirajućim Krstom“ Ц. Грозданов, Илустарција химни Богородичиног акатиста у цркви Богородице Первилепте у Охриду Д. Давидов, Српски бакрорези у Будимској епархији I. Dujčev, Theatron-pozorište. Un probleme de l historie de la civilisation slave medievale Д. Ђорђевић, Зора Петровић у светлости биографских чињеница В. Ј. Ђурић, Портрети на капији Студенице С. Живковић, Импресионистички портрет у српском сликарству М. Јовановић, Иконографија „Апотеозе Лукијана Мушицког“ З. Кајмаковић, Манастир Рмањ и његове фреске В. Кораћ, Грачаница. Простор и облици Д. Коцо, Прилог кон проучувањето на Брегалничката епископија Ј. Максимовић, Јустинијански модели у скулптури од IX до XI века Д. Медаковић, Vera icona код Срба П. Мијовић, Теофанија у сликарству Мораче П. Миљковић-Пепек, О датирању фресака у цркви Св. Николе Болничког Р. Михаиловић, Иконостас XVIII века и циклус Христових страдања M. Mušič, Kapiteljska cerkev v Novem Mestu. Problem njene lomljene osi И. Николајевић, Рељефи из Билимишћа, Зеница С. Петковић, Илустрације Meditationes vitae Christi од Псеудо-Бонавентуре у једној српској штампаној књизи XVI века I. Petricioli, Doprinos slikaru Petru Jordaniću Б. Пецарски, Антички генији као анђели у једном задарском рукопису XIII века K. Prijatelj, Bokeljske teme Б. Радојковић, Камеја са Христом Пантократором F. Stele, Ljubljanska verzija slike ikone Sv: Nikolaja iz Barija А. Стојаковић, Scenographia antiqua Г. Суботић, Два споменика охридског зидног сликарства XV века. Ктитори и време настанка М. Татић-Ђурић, Икона Богородице „Прекрасне“, њено порекло и распрострањеност С. Тихић, Јован Бијелић (1884–1964). Студиј сликарства и умјетничко дјеловање на академијама у Кракову, Паризу и Прагу Л. Трифуновић, Почеци српског модерног сликарства C. Fisković, Slika trogirskog ciklusa Nikole Grassi u Šibeniku В. Хан, Путевима народне традиције од средњовековних фресака до фолкролних оригинала vr250

Autor: Е. С. Овчинникова Izdavač: Искусство Broj strana: 175 + списак илустрација Pismo: Ћирилица Povez: Тврд са заштитним корицама Format: 29cm Ova crkva (na naslovnoj strani) iz 17. veka spada u ono vrlo malo savršeno očuvanih spomenika ruske starine koji pomažu u razumevanju prošlosti ruskog naroda. Sačuvane su slike koje prekrivaju zidove i svodove neprekidnim ćilimom, rezbareni drveni ikonostas sa ikonama, rezbareni kameni portali, kovana vrata sa šarom. Crkva daje prilično potpunu sliku o umetničkoj kulturi Rusije u 17. veku. Građa je pripremljena korišćenjem sačuvane arhivske građe. Knjiga je u pejzažnom formatu sa 178 kolor i crno-belih ilustracija. Štampano u Austriji. Zaštitne korice slabije očuvane, unutrašnjost odlično očuvana. Veliki broj crno-belih fotografija i u manjem obimu fotografija u boji.

Izdavači: Narodni muzej, Kraljevo / Zavod za zaštitu spomenika kulture, Kraljevo Grupa autora. Priredili: Gojko Subotić / Bojana Melcer, Aleksandra Pavlović, Sanja Aćimović Povez: broširan Broj strana: 386 + 135 Ilustrovano. Format: 23 x 29,5 cm Pojedini tekstovi na engleskom i francuskom jeziku (označeni sa *) Zaštitna navlaka malo zacepljena, same knjige besprekorno očuvane. ZBORNIK RADOVA - Žiča kao arhijerejsko sedište (Sima M. Ćirković) - Sacrae reliquiae Spasove crkve u Žiči (Danica Popović) - Književna vrednost pisma Dimitrija Hamatijana Svetom Savi (Aleksandar V. Popović) - Arhitektura raških hramova sagrađenih u vreme prvog srpskog arhiepiskopa (Vojislav Korać) - Arhitektura i program eksonarteksa žičke Spasove crkve (Milka Čanak-Medić) - Smisao i funkcija katihumena u poznovizantijskoj i srpskoj arhitekturi (Slobodan Ćurčić) - Pirg u kasnovizantijskom manastirskom kontekstu (Svetlana Popović)* - Topografija žičkih fresaka (Branislav Todić) - Kraljevstvo i sveštenstvo u živopisu Žiče (Vojislav J. Đurić)* - Bogorodica Strasna u Žiči (Mirjana Tatić-Đurić) - Sveti pesnici u nizu svetih monaha iz donjeg pojasa fresaka Spasove crkve u Žiči (Vesna Milanović) - Ikonografija freske Blagovesti iz manastira Žiče (Janko Radovanović) - Otkopani fragment žičkog zidnog slikarstva (Zorica Zlatić-Ivković) - Proporcijsko razmeravanje figura i uzori žičkog slikarstva XIV veka u naosu (Vladimir Mako) - Arheološki podaci o manastiru Žiča (Dušica Minić) - Dve jame u crkvi Svetog Spasa u Žiči (Obrenija Vukadin) - Srednjovekovne nekropole i naselja u okolini manastira Žiče (Vera Bogosavljević-Petrović) - Grob Joanikija Neškovića u Žiči (Dušica Minić, Obrenija Vukadin) - Znaci i simboli na nadgrobnim spomenicima studeničkih majstora u Žiči (Nikola Dudić) - Žička ploča sa predstavom jelena. Prilog poznavanju ikonografije srpske funerarne plastike poznog srednjeg veka (Jelena Erdeljan) - Radovi na Spasovoj crkvi u Žiči između dva svetska rata (Nađa Kurtović-Folić)* - Žiča - motiv likovnih predstava, fotografija i razglednica (Milanka Todić) - Manastir Žiča u crkvenim inventarima XIX veka (Slobodan Mileusnić) - Graditeljska delatnost Aleksandra Deroka i Momira Korunovića u Žiči između dva svetska rata (Aleksandar Kadijević) - „Žiča i Lazarica“ sedamdeset godina kasnije (Ivan Stevović) - Predstave Svetog Save Osvećenog u Žiči (Mirjana Gligorijević-Maksimović) - Ikona i savremena umetnost. Problem boje u savremenom slikarstvu (Zoran Gavrić, Gordana Tošić) BIBLIOGRAFIJA - Izvori (Žička povelja, zapisi i natpisi, žitija, rodoslovi, letopisi i ostali spisi) - Putopisi - Monografije - Opšta dela i opšte studije o Žiči - Žiča u opštim delima o srednjovekovnoj umetnosti - Istorija - Konzervatorsko-restauratorski radovi i počeci naučnog istraživanja - Arhitektura - Slikarstvo - Riznica (K-148)

MIODRAG ĐORĐEVIĆ FOTOGRAFIJE 1944-1984 (9-23. april 1985.) Tekst - Gordana Harašić Izdavač - Umetnički paviljon Cvijeta Zuzorić, Beograd 60 strana 22x22 cm Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja `Miodrag Đorđević (Valjevo, 7. decembar 1919 — Beograd, 16. januar 1994) bio je srpski lekar, fotograf-umetnik i pedagog. Diplomirao na Medicinskom fakultetu u Beogradu. Fotografije izlagao od 1951. Delovao je kao samostalan, tzv. „slobodan“ umetnik, zatim kao profesor za predmet Fotografija u Školi za industrijsko oblikovanje u Beogradu (1963–84), i kao šef Centra za medicinsku fotografiju na Medicinskom fakultetu u Beogradu (1972–84). U Foto-savezu Jugoslavije imao je zvanje Majstor fotografije FSJ, a u Međunarodnom savezu fotografske umetnosti - FIAP zvanje EFIAP (Ekselencija FIAP). Naročiti vid njegovog interesovanja bili su spomenici antičke i srpske srednjovekovne kulture – arhitektura i fresko-slikarstvo. Snimajući te teme opremio je foto-monografije Manastir Studenica, Hilandar, Gračanica, Srpske ikone u Mađarskoj, Manastir Morača, Sent Andreja, Narodna umetnost Jugoslavije, Ikone, i mnoge druge. Istakao se i foto-reprodukcijama dela savremenih umetnika, kojima je opremio monografije Đorđe Andrejević-Kun, Marko Čelebonović, Jovan Bijelić, Tisknikar, Nedeljko Gvozdenović, Slikarstvo Miće Popovića, i druge. Na planu dokumentarne fotografije ostvario je izuzetan ciklus „Portreti savremenika“ koji obuhvata likove tri generacije srpskih umetnika (od Stojana Aralice i Petra Lubarde do Marine Abramović). Unosio je fotografije u dela različitih oblasti primenjene umetnosti: foto-dizajn (plakati, katalozi, poštanske marke...), tekstil, tapiseriju, keramiku i dr. Uporedo delujući na savremenoj umetničkoj sceni, u drugom delu svoje aktivnosti koristio je medij fotografije kao autonomno sredstvo izražavanja, tražeći u prirodnim formama svedene likovne oblike (`Apstraktno-konkretno“ 1963), ili je realno preplitao sa imaginarnim u serijama višestrukih ekspozicija (`Somatske metafore“, 1966). „Pokazivao je istančan smisao za otkrivanje novih formi izraza pri čemu se naročito bavio ispitivanjem graničnih područja fotografije, kroz spregu pokreta i svetlosti (`Luminokineti“, 1978), ili otkrivanja mogućnosti fotografskog medija kao varijeteta grafičkih tehnika otiskivanja (`Fotogravire“, 1992)`. Podstakao je istorijsko vrednovanje srpskog fotografskog nasleđa izložbama Anastas Jovanović (SANU, 1977) i Fotografija kod Srba 1893–1989 (SANU, 1991), a bio je pokretač i jedan od osnivača Nacionalnog centra za fotografiju (1992). Fotografska dela izlagao na (približno) 150 grupnih izložbi na gotovo svim kontinentima. Izlagao je samostalno u Jugoslaviji (više puta), Poljskoj (1961), Čehoslovačkoj (1967), Nemačkoj (1972), Brazilu (1976, 1977) i Kini (1979).` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku.

ŠTA SLIKE ŽELE ISTORIJA UMETNOSTI Šifra artikla: 311959 Isbn: 9788687107700 Autor : V.Dž.T. Mičel Izdavač : FAKULTET ZA MEDIJE I KOMUNIKACIJE U knjizi Šta slike žele? autor smatra da bi trebalo odbaciti uvreženo mišljenje i pogled na slike kao na inertne objekte koji prenose značenja, te da na njih treba računati kao na animirana bića sa željama, potrebama, apetitima i sopstvenim zahtevima i pogonima. Na fonu vizuelnih umetnosti, knjiž... Detaljnije U knjizi Šta slike žele? autor smatra da bi trebalo odbaciti uvreženo mišljenje i pogled na slike kao na inertne objekte koji prenose značenja, te da na njih treba računati kao na animirana bića sa željama, potrebama, apetitima i sopstvenim zahtevima i pogonima. Na fonu vizuelnih umetnosti, književnosti i masovnih medija, autor ukršta „cyberpunk“ filmove i iskrivljene analize vizantijskih ikona, rasne stereotipe, javne spomenike, drevne idole i moderne klonove. Otvarajući nove vidike u ikonologiji i oblastima vizuelne kulture, on razmatra značaj klonirane ovce Doli kao ispunjenje antičkog sna o stvaranju žive slike, a rušenje Svetskog trgovinskog centra označava kao novu i virulentnu formu ikonoklazma. Predgovor / 9 Zahvalnica / 11 PRVI DEO: SLIKE / 17 1. Znaci života / Teror kloniranja / 21 2. Šta slike žele? / 49 3. Predstava želje / 81 4. Višak vrednosti slika / 101 DRUGI DEO: PREDSTAVE / 139 5. Oblikovanje predmeta / 143 6. Uvredljive slike / 161 7. Carstvo i objektnost / 187 8. Romantizam i život stvari / 219 9. Totemizam, fetišizam, idolatrija / 243 TREĆI DEO: MEDIJI / 255 10. Obraćanje medijima / 259 11. Apstrakcija i umetnost / 283 12. Šta skulptura želi: Smeštanje Antonija Gormlija / 309 13. Kraj američke fotografije: Robert Frenk kao nacionalni medij / 335 14. Živa boja: Rasa, stereotip i animacija u filmu Nasamareni Spajka Lija / 359 15. Umetničko delo u doba biokibernetičke reprodukcije / 377 16. Pokaži i vidi: Kritika vizuelne kulture / 407 Biografija autora / 434 Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija ISTORIJA UMETNOSTI Autor V.Dž.T. Mičel Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač FAKULTET ZA MEDIJE I KOMUNIKACIJE Pismo Latinica Povez Broš Godina 2016 Strana 436 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Jakov Orfelin (sredina 18. veka, Vukovar ili Sremski Karlovci — oko 20. oktobra 1803) bio je srpski ikonopisac i barokni slikar. Biografija Školovao ga je stric Zaharije Orfelin.[1][2] Godine 1766. upisao se na bečku bakrorezačku akademiju Jakoba Šmucera.[3] Iz pisma, koje mu je uputio stric 13. marta 1773. godine, vidi se da ga je stric već posinio i da je tada bio već akademski slikar kao i da mu je pomagao u slikanju i da je zarađivao toliko da je mogao da pomaže svoga poočima. Neki od njegovih radova su pripisivani Zahariju Orfelinu. U društvu sa Teodorom Kračunom radio je na Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima 1780 — 1781. godine i to velike prestone ikone na ikonostasu Sv. Jovana Krstitelja, Sv. Jerarha i Sv. Trojice kao i mnoge druge ikonostase u Bačkoj, Sremu,[4] a vrlo je verovatno da je radio i portrete.[5] Živeo je u Sremskim Karlovcima.[6] Pored religioznog slikarstva i portreta izradio je i crteže za bakroreze Rajićeve istorije. Smatra se vodećim predstavnikom srpskog kasnobaroknog slikarstva, u kome se jasno ogledaju uticaji rokokoa i neoklasicizma. Orfelinovo slikarstvo je po duhu najbliže epohi prosvetiteljstva i jezefinističkim prosvetiteljskim reformama.

Polovna knjiga, izuzetno očuvana. Potpis prethodnog vlasnika na predlistu. Izdavać: SANU - Beograd, Jugoslavija - Beograd, 1977. god. Tvrd povez sa zaštitnim omotom, 27,5 cm. 110 str. Ilustrovano Đorđe Krstić rođen je u Vojvodini, u Staroj Kanjiži, 1851. godine. Završio je Likovnu akademiju u Minhenu 1881. godine. U Minhenu nastaju dela koja radi pod uticajem nemačkog realizma, kao što su Utopljenica, Anatom, Rastanak i druge. Za svoju sliku Anatom bio je nagrađen nagradom minhenske akademije. Između 1881. i 1883. putovao je po Srbiji, slikajući pejzaže sa Kosova polja, iz okoline Čačka, Leskovca, a slika i srednjevekovne srpske manastire poput Studenice i Žiče. Među njegovim pejzažima ističe se slika Babakaj. Godine 1884. postao je član Srpskog učenog društva, a 1892. počasni član Srpske kraljevske akademije. Bavio se i religioznim slikarstvom. Oslikao je ikonostase u niškoj Sabornoj crkvi, Čurugu, Lozoviku, Starom Adžibegovcu. Njegove slike za niški ikonostas, posebno predstava Smrt kneza Lazara, izazvale su u srpskoj kulturnoj javnosti značajnu raspravu, tzv. `polemiku o pravoslavnosti` u kojoj je učestvovalo sveštenstvo niške crkve, ali i Mihailo Valtrović, Steva Todorović i druge istaknute ličnosti. Ove ikone stradale su u požaru u kojem je izgorela i Saborna crkva u Nišu. Krstić se, zajedno sa Pajom Jovanovićem i Urošem Predićem, smatra jednim od najznačajnijih predstavnika realizma u srpskom slikarstvu, ali je njegov stil anticipirao neke inovacije koje će sazreti tek u modernoj umetnosti 20. veka. Krstić je umro 1907. godine u Beogradu.

Zbirke Narodnog muzeja u Beogradu Narodni muzej, Beograd, 2013. 145 strana, četvrtasti format. Predstavljajući primere izuzetno vrednog ikonopisa, umetničkog i zanatskog rada srednjovekovnih stvaralaca izložba Kosovo i Metohija. Zadužbine i darovi prilika je da se prisetimo nasleđa oblasti koja je dugo vremena bila generator društvenog napretka naših prostora. Posetioci Galerije fresaka u prilici su da se upoznaju sa živopisom naših srednjovekovnih manastira koji su kao jedinstveni primerci kulturno-istorijskog nasleđa 2004. godine uvršteni na Uneskovu listu svetske baštine. Uz pomoć jedinstvenog kulturnog blaga koje Narodni muzej u svojim zbirkama čuva, izložba predstavlja duhovna načela i estetske kriterijume srpske srednjovekovne države i umetnosti. Kopijama fresaka , ikonama i kamenom plastikom iz manastira Dečani, Gračanica, Pećka patrijaršija i Bogorodica Ljeviška osvetljava se višeslojnost napredne društvene sredine u kojoj su ponikli. Pored izuzetnih primeraka monumentalne srednjovekovne umetnosti u okviru izložbe predstavljena su i originalna arheološka svedočanstva zahvaljujući kojima se može sagledati šira istorijska slika. Upoznajući se sa rezultatima arheoloških istraživanja Čečena, Novog brda, Svetih arhanđela, Crkve Svetog Nikole u Prizrenu, Pećke patrijaršije ili Dečana saznaćemo kako je tokom srednjovekovne epohe izgledao svakodnevni život u nestalim gradovima, palatama i hramovima. Predstavljajući najreprezentativnije zanatske rukotvorine grnčarskih, staklarskih, kamenorezačkih ili zlatarskih radionica sagledaćemo kako svetovne, tako i duhovne nazore života rezidencijalnih, upravnih, privrednih, trgovačkih, crkvenih i kulturnih centara. Srednjovekovne zadužbine su u trenutku nastanka bile izraz vere i zahvalnosti, a za nas danas one su darovi koji pripovedaju o vladarima, duhovnosti, istorijskim epohama. Zahvaljujući postavci autora mr Bojana Popovića i katalogu čiji su autori kustosi Odeljenja za srednji vek Narodnog muzeja u Beogradu: mr Bojan Popović, dr Dubravka Preradović, Nataša Cerović i Branka Ivanić imamo izuzetnu priliku da se tokom posete Galeriji fresaka podsetimo neprolaznih vrednosti i izuzetnih pojedinaca.

Justin Bieber Album Garrett Baldwin ILUSTROVANA u boji,ZAGREB,2010.god.,24.cm.,64.str Justin Bieber Album ---------------------------- JUSTIN BIEBER ALBUM MUZIKA Autor : Baldwin, Garrett Justin je iz slatkog dečka iz razreda prerastao u teen senzaciju u samo tri kratke godine. U dobi od 16 godina iza sebe ima dva hit-albuma, održava koncerte za najraznovrsniju publiku, a lista pjevača s kojima je surađivao svakim danom sve je dulja – Beyoncé, Usher, Celine Dion, Snoop Dog i Barbra Streisand samo su neki od njih. Zbog Justina je čak smišljena i nova riječ u urbanom rječniku – Bieberastično, zar ne? Justin Bieber album prati meteorski uspjeh prve svjetske internet superzvijezde, od prvih snimaka iz kućne radinosti objavljenih na YouTubeu, do nastupa koji su prizvali pažnju R&B legendi poput Ushera i Justina Timberlakea, koji su mu omogućili status megazvijezde i pop ikone novih generacija. Najpotpunija biografija do sada, bogata fotografijama, vodi vas u dubinu Justinova svijeta, donoseći najintimnije detalje prijateljstva s Usherom, objašnjavajući kako važnu ulogu za njega imaju fanovi, koji su mu planovi za budućnost, te kako se ovaj mladi umjetnik trudi ostati prirodan i vjeran sebi u svijetu blještavih svjetala, kamera – te naravno – obožavateljica. Želite li biti Justinova najdraža djevojka i najodaniji fan, ovo je priručnik bez kojeg ne možete, osnovno štivo za sve zahvaćene Bieber-groznicom! Ilustrado,2010 Garrett Baldwin (Author) Aged just 16, the buzz surrounding Justin Bieber`s name is electrifying. For anyone wishing to buy into the Bieber phenomenon, now`s the time. Think you know pop prince Justin Bieber? This irresistibly illustrated biography takes you closer than ever before, providing all the facts on the most adorable teen sensation around. Meet the boy behind the platinum-selling debut, `My World.` At sweet 16, Justin Bieber has already topped the charts, charmed Mr. and Mrs. Obama, and stolen the hearts of a generation. From the homemade music videos that caused a YouTube sensation to the performance that caught the eye of R&B royalty — with industry heavyweights Usher and Justin Timberlake battling to sign the promising young star — all the details of his remarkable rise to fame are here. Knjiga u PERFEKTNOM stanju M

59081) M Madona , Aleksandar Lambros , Nova poetika Beograd 2015 , Daleke 1985. godine, kada je Madona kretala na svoju prvu turneju, nijedan dalekovidi prorok nije, metar i šezdeset četiri centimetara visokoj, dežmekastoj pevačici sa američkog Srednjeg zapada, koji nije izrodio ništa veće i značajnije od Dženeral Motorsa, predviđao dugotrajnu karijeru, a nijedan kritičar nije smeo da se opkladi da će izdati još bar dva albuma. Opklade su padale na Sindi Loper, koja je baš u to vreme započinjala ozbiljnu karijeru. Go-dinu dana ranije je Sindi, a ne Madona, dobila MTV nagradu, u kategoriji Najbolje mlade nade. Zaista, ne može im se zameriti. ČinIlo se da je konceptualna Sindi, solidnih glasovnih mogućnosti i sa zdravom dozom spremnosti za eksperimentisanje, ta koja obećava i pred kojom je budućnost. Harizmatična Madona (ljudi iz muzičke industrije, kao ni veći deo publike, još uvek nisu imali pojma da je to njeno pravo, a ne umetničko ime), jednoglasno je proglašena za one-hit-wonder, diskolutkicu koja će pasti u zaborav brzinom kojom se bude izlizao njen imidž. … Jedan od njenih najvećih talenata, koji je ujedno izdvojio od svih ostalih iz branše i učinio je globalnom kulturološkom ikonom, jeste da utaba prethodno neprohodne staze. Osamdesetih i devedesetih godina prošlog veka, redefinisila je pojam feministkinje, od spaljivačice grudnjaka iz sedamdesetih, do žene koja može biti seksi i naglašeno seksualna (čak toliko da grudnjak nosi kao garderobu a ne rublje). Otvoreno se zauzimala za gej prava, u vreme kada su se slavne ličnosti pažljivo klonile te teme. Verovatno da nema pojedinca koji je više doprineo tome da zauzimanje za gej prava danas postanu tako opšte mesto. Potom je devedesetih i prvih godina novog veka, na red došlo preispitivanje stavova naše kulture prema religiji i duhovnosti. Od katoličanstva do kabale, navodila je svoju publiku da razmatra veze religije i duhovnosti, posebno religije i patrijarhata i seksualnosti. Njen zaštitini znak oduvek je bila subverzija. Ona je deo sistema, mejnstrim korporativnog popa, ali iznutra minira njegovu ukorenjenu mizoginiju, homofobiju i ejdžizam. Deo njene privlačnosti leži upravo u tome: ljudi vole da gledaju kako neko bez straha čini stvari koje su van granica kulturoloških konvencija i očekivanja. A oni koji idu protiv konvencija, uvek su na meti kritika. Madona, najverovatnije, upravo menja još jednu paradigmu naše kulture – gde su granice samoizražavanju u pedesetim, i kasnije. Sky fits heaven, a tesni korseti Madoni! You tried to shove her back inside your narrow room ali, She is breaking all the rules she didn’t make. Iz pera Aleksandra Lambrosa o pop divi specijalno, ograničenog tiraža, luksuzno izdanje knjige sa kutijom. NOVO , tvrd povez, format 20,5 x 17 cm , ilustrovano, latinica, 130 strana, zaštitna kartonska kutija, tiraž 300 primeraka ,

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Prednja korica se odvojila od tabaka, nista strasno, sve ostalo uredno knjiga nije ni citana! Ivan Meštrović (15. 8. 1883 – 16. 1. 1962) je bio jugoslavenski i hrvatski kipar i arhitekta. Prema nekima je među najvećim kiparima religioznih motiva od renesanse do danas. Meštrović je rođen u malom gradu Vrpolje u Slavoniji, ali je svoje djetinjstvo proveo u selu Otavice u Dalmaciji (oba mjesta su se u to vreme nalazila u Austro-Ugarskoj). Kao dijete, Meštrović je slušao epsku poeziju, narodne pjesme i historijske balade, dok je čuvao ovce. Rođen je u seoskoj katoličkoj porodici, a njegova religioznost oblikovala se pod uticajem pučke religioznosti, Biblije i kasnog Tolstoja. Sa šesnaest godina, Harold Bilinić, kamenorezac iz Splita, prepoznao je njegov talenat i uzeo ga je za šegrta. Njegov umjetnički talent razvio se gledanjem znamenitih građevina Splita, uz pomoć pri školovanju Bilinićeve supruge, koja je bila profesor u srednjoj školi. Uskoro, pronašli su jednog bečkog vlasnika rudnika, koji je financirao Ivanovo preseljenje i školovanje u Beču. Morao je u nakraćem roku naučiti njemački jezik i prilagoditi se novoj sredini, ali je uprokos brojnim problemima završio studije. Svoju prvu izložbu priređuje 1905. godine u Beču sa grupom Secesija, uz primjetan uticaj stila Art Nove. Njegov rad je ubrzo postao popularan i Meštrović počinje da zarađuje dovoljno za sudjelovanje na internacionalnim izložbama, na koje je putovao sa svojom suprugom Ružom Meštrović.... Kosta Strajnić (Križevci, 29. svibnja 1887. – Dubrovnik, 23. srpnja 1977.) bio je hrvatski povjesničar umjetnosti, konzervator i mecena. Životopis 29. svibnja 1887. rođen u Križevcima u građanskoj obitelji. Prve poduke iz slikarstva i povijesti umjetnosti dobiva od starijeg brata, te slikara Izidora Junga u bjelovarskoj gimnaziji 1906. – 1907. studira slikarstvo u Beču u privatnoj školi Heinricha Strehblowa 1907. – 1911. studira slikarstvo u Zagrebu na Višoj školi za umjetnost i obrt u klasi Bele Čikoša Sessije i Mencia Clementa Crnčića 1911. – 1912. studira u Beču povijest umjetnosti i estetiku na Institutu za povijest umjetnosti kod poznatog znanstvenika Josefa Strzygowskog 1913. u Zagrebu vodi javnu polemiku s Antunom Gustavom Matošem, te slikarom Roberom Auerom i arhitektom Rudolfom Lubynskim 1913. – 1914. živi u Beogradu gdje radi na projektu kulturnog zbližavanja južnoslavenskih naroda 1914. početkom Prvog svjetskog rata interniran je u Zagrebu 1916. sudjeluje u osnivanju kulturne manifestacije Proljetni salon i objavljuje svoje prve dvije knjige: `Tomislav Krizman` i `Umjetnost i žena`. 1916 – 1917. ponovno je u Beču gdje nastavlja studij povijesti umjetnosti i estetike 1918. objavljuje svoju knjigu eseja `Studije` 1919. objavljuje monografiju o Ivanu Meštroviću, prvu takvu monografiju o velikom umjetniku, i fotomonografiju `Srpske zadužbine` 1918. – 1920. živi u Pragu 1920. objavljuje monumentalnu monografiju o arhitektu Josipu Plečniku, te knjižicu o kiparu Petru Pallaviciniju 1920 – 1922. živi u Parizu gdje se susreo s vodećim ličnostima i strujanjima moderne umjetnosti 1924. vjenčao se sa slikaricom Jovankom Marković iz Zemuna 1925. boravi u Parizu zbog međunarodne izložbe dekorativnih umjetnosti (Art Deco) 1926. objavio knjigu `Svetosavski hram` u kojoj kritizira kulturnu politiku tadašnje države 1922. – 1928. živi najviše u Pragu, ali je u tom razdoblju boravio po nekoliko mjeseci u Krakovu i Varšavi, a putuje i po čitavoj Europi 1928. na nagovor Ivana Meštrovića i Marka Murata doseljava se u Dubrovnik i zapošljava kao pomoćnik konzervatora starina u Nadleštvu za umjetnost i spomenike. Odmah radi na formiranju likovne scene okupljajući oko sebe mlade likovne talente 1930. objavljuje programatski članak `Čuvajmo Dubrovnik` s podnaslovom `Spašavajmo njegov historijski i umjetnički karakter` 1930. vodi javnu polemiku oko zaštite spomenika kulture u Dubrovniku i modernoj arhitekturi, a završio je na sudu zbog javne kritike arhitektonskog projekta o nadogradnji hotela Excelsior. Uz podršku velikog dijela stručne i široke javnosti oslobođen je svih optužbi. U listopadu iste godine objavljuje knjigu `Dubrovnik bez maske`. 1930. – 1931. vodi javnu raspravu sa splitskim novinarom don Vinkom Brajevićem o modernoj arhitekturi na jadranskoj obali, te o čuvanju arhitektonskog nasljeđa u zaštićenim povijesnim cjelinama 1931. zajedno s don Vinkom Brajevićem objavljuje knjigu `Misli o čuvanju dalmatinske arhitekure` 1932. nakon umirovljenja slikara i konzervatora Marka Murata postaje glavni konzervator dubrovačkih spomenika. Na toj funkciji ostaje do 1941. godine 1934. na Strajnićev nagovor u Dubrovnik se doseljava arhitekt Nikola Dobrović koji trajno stvara u gradu i okolici do početka Drugog svjetskog rata 1935. – 1936 vodi polemiku s dubrovačkim slikarom Atanasijem Popovićem o modernom slikarstvu u kojoj su mu i državne institucije i dio likovnih umjetnika dali za pravo 1937. organizira izložbu satire u Sponzi na kojoj su sudjelovali mnogi poznati karikaturisti. Izložba je trebala biti poticaj za stvaranje muzeja humora u Dubrovniku 1940. sudjeluje u organizaciji izložbe starog dubrovačkog slikarstva 1941. – 1944. živi povučeno u Dubrovniku i u svom domu pruža utočište Otonu Postružniku i drugim antifašistički orijentiranim umjetnicima 1944. – 1945. provodi zimu na Visu gdje je radio kao prevoditelj 1945. nakon dugogodišnjih nastojanja osnovana je dubrovačka Umjetnička galerija, kojoj je postao prvi ravnatelj i inicijalni donator 1948. – 1949. bio je ravnatelj Galerije umjetnina u Splitu 1953. autor je postava Muzeja ikona pravoslavne crkvene općine u Dubrovniku 1954. nakon višegodišnjeg predanog rada obradio je i objavio katalog grafičke zbirke Biblioteke i zbirke Baltazara Bogišića u Cavtatu, te je postavio prigodnu izložbu grafika 1960. u Umjetničkoj galeriji Dubrovnik postavljena je izložba akvarela i grafike domaćih i stranih autora iz njegove umjetničke zbirke 1970. nakon smrti supruge povlači se iz javnog života. Pokušaj donacije gradu bogate umjetničke zbirke i biblioteke koju je skupljao cijeli život nije uspio 23. srpnja 1977. umro u Dubrovniku

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Veliki format. Nikola Kusovac, Milena Vrbaški, Vera Grujić, Vanja Kraut Stožer društvenog života u Srbiji druge polovine XIX veka, tačnije dušepopečitelj i džanbaba elite napredne srpske mladeži, od kraja pedesetih do kraja sedamdesetih godina, Todorović je, spora ne može da bude, izrastao u gorostasnu figuru istorije novije srpske kulture. Gotovo da nema oblasti društvenog života kod Srba, posebno u Kneževini i Kraljevini Srbiji, u čijim temeljima ili čijem preporodu i naglom napretku nisu ugrađeni njegovo delo i plodotvorno delovanje, najčešće njegovi pionirski poduhvati. Istinski zadojen najplemenitijom vrstom rodoljublja, kakvo se moglo steći u srpskoj gimnaziji u Segedinu početkom pete decenije XIX stoleća, pod budnim okom izuzetnih pedagoga, zatim kroz rad društva Mlado ujedinjenje, pored vršnjaka kakvi su bili Kornelije Stanković i braća Jakšić, stariji Maksim i mlađi Đura, a potom „zapojen zapadnom civilizacijom“, Todorović je predstavljao pravi prototip mladog srpskog intelektualca, potpuno svesnog svojih korena, istorije i tradicije, kao i svoje pune evropske pripadnosti. Takav je i bio njegov nastup u Beogradu kada se, na Markovdan 1857, pojavio posle studija u Beču. Mlad, vitak, duge kose, odeven po poslednjoj bečkoj modi, druželjubiv i prijazan, očas je postao uzor beogradske mladeži, u prvom redu beogradskih licejaca i velikoškolaca. Okupljali su se oko njega i njegovih prijatelja, posmatrali ga razrogačenih očiju i slušali načuljenih ušiju, pamtili svaki njegov pokret i upijali svaku reč. Slušali ga kada razgovara ili kako govori o muzici , poeziji, umetnosti, filozofiji, o dnevnim patriotskim zadacima i budućim ciljevima, Dolazili su kod njega na časove crtanja, telesnog vežbanja i borilačkih veština, jer zdrav duh valja samo u zdravom i sposobnom telu. Radovale su ih neobavezne sedeljke na kojima se pevalo, besedilo i živo raspravljalo o svemu i svačemu, od umetnosti do svakodnevice. N. Kusovac Sadržaj: NIKOLA KUSOVAC Život i delo — Uvod — Poreklo i formiranje — Beograd – Doba pune afirmacije — Ikonopisac — Ratni slikar — Polemika i slabljenje vida — Vreme počasti — Ratovi — Zaključak Reprodukcije u boji — Profano slikarstvo — Crkveno slikarstvo MILENA VRBAŠKI Profano slikarstvo (Portreti, kompozicije iz narodnog života, sa prirode, studije, skice i kopije) — Prethodne ocene — Počeci — Putevima uspeha — Ambicija i okruženje — Konačni uspeh i njegove posledice — Patriotizam i artizam — Stereotipi i istrajavanje — Ostvareno i propušteno — aspekti delovanja i karakter Katalog — Izvori i pristup — Portreti — Kompozicije „Iz narodnog života“ — Studije i skice — „Sa prirode“ — Kopije — Dodatak katalogu — Oznake u kataloškim jedinщama VERA GRUJIĆ Ikonopis i zidno slikarstvo Katalog — Ikonostasi i zidne slike u crkvama — Pojedinačne ikone — IZGUBLJENI RADOVI Vanja Karut Crtačko delo Katalog VERA GRUJIĆ Izgubljeni radovi reprodukovani u periodici MILENA VRBAŠKI Popis radova iz Autobiografije (Prilog 1) VERA GRUJIĆ Bio-bibliografija — Hronologija života i rada — Izložbe — Izložbe radova Stevana Todorovića priređene posle njegove smrti — Kolektivne izložbe — Bibliografija — Literatura Skraćenice Indeks autora iz bibliografije Indeks imena Stepan Todorović 1832-1925 Nikola Kusovac: The Work of Stevan Todorović Milena Vrbaški: Profane Art Vera Grujić: Iconography and Wall Painting in Churches Vanja Kraut: Drawings Vera Grujić: A Chronolog of the Artist`s Life and Work

Novi Sad 1982. Tvrd povez, zaštitni omot, ćirilica, ilustrovano, veliki format (29 cm), 347 strana + strane sa fotografijama. Napomena: na 7-8 strana blagi tragovi grafitne olovke (kao na fotografiji); ako se to izuzme, knjiga je odlično očuvana. SVETOZAR Radojčić, nesumnjivo najveći srpski istoričar umetnosti objavio je tokom četiri i po decenije naučnog rada, pored više knjiga, skoro dve stotine studija i rasprava. Kako su neke od njih bile teže dostupne — bilo što su objavljene u stranim ili u retkim domaćim časopisima — Odelenje za likovne umetnosti Matice srpske u Novom Sadu odlučilo je da izda knjigu njegovih izabranih radova. Izbor studija i rasprava poveren je autoru, što je on neposredno pred smrt 1978. i uradio. Prihvatajući sugestiju Odeljenja, profesor Radojčić je izborom napravio presek kroz svoj naučni rad. Tako su se u knjizi našli, kako njegov prvi naučni rad (Menada iz Tetova) iz 1933, tako i neobjavljena studija o čulima i čulnosti u staroj srpskoj književnosti, na kojoj je radio gotovo do poslednjeg dana života. Okolnost da se na ovaj način dobio sažeti pregled njegovog naučnog stvaranja nije, međutim, najvažnija osobenost ove knjige. Daleko je značajnije da ovu knjigu prof. Radojčića sačinjavaju studije i članci koji su naučno živi, bez obzira koliko je godina proteklo od njihovog nastanka. Ovi tekstovi su podsticali i još uvek podstiču nova istraživanja i vode novim rezultatima. Raznovrsnost naučnih interesovanja prof. Radojčića dobro se uočava u ovoj knjizi. U njoj će arheolozi, estetičari i istoričari književnosti srednjeg veka naći pronicljiva i učena razmatranja problema iz njihovih užih naučnih oblasti. Više od toga, stara materijalna kultura, estetika i književnost sagledani su u novom svetlu i dovedeni u usku i prirodnu vezu sa starom umetnošću. Najveći deo rasprava posvećen je, razumljivo, starom srpskom slikarstvu —freskama, ikonama, minijaturi — i njegovim ikonografskim, tematskim i naročito stilskim problemima. Izuzetno obdaren za sintezu Svetozar Radojčić je, kao niko pre njega, umeo da sagleda glavne tokove srednjovekovne srpske umetnosti i da o tome piše poneseno, zanimljivo, upečatljivo. Ako se tome pridoda da je nenadmašan po jasnoći izlaganja i po savršenom literarnom uobličavanju svoje misli, za autora se, bez preterivanja, može reći da je klasik svoje naučne oblasti, u najboljem smislu te reči. Iz recenzije Sadržaj: VOJISLAV J. ĐURIĆ: RAD I ULOGA SVETOZARA RADOJČIĆA ODABRANI ČLANCI I STUDIJE 1933—1978 MENADA IZ TETOVA CRKVA U KONjUHU FRESKA KONSTANTINOVE POBEDE U CRKVI SV. NIKOLE DABARSKOG BRONZANI KRSTOVI-RELIKVIJARI IZ RANOG SREDNjEG VEKA U BEOGRADSKIM ZBIRKAMA KIJEVSKI RELjEFI DIONISA, HERAKLA I SVETIH RATNIKA UMETNOST PRVOG MILENIJA ULOGA ANTIKE U STAROM SRPSKOM SLIKARSTVU NAŠA STARA UMETNOST I MI PROBLEM CELINE U ISTORIJI STARE SRPSKE UMETNOSTI ZOGRAFI: O teoriji slike i slikarskog stvaranja u našoj staroj umetnosti ZRAČENjE VIZANTIJSKE UMETNOSTI NA SLOVENSKE ZEMLjE U VREMENU OD XI VEKA DO 1453. GODINE PRILOZI ZA ISTORIJU NAJSTARIJEG OHRIDSKOG SLIKARSTVA PLOČA S LIKOM VLADARA U KRSTIONICI SPLITSKE KATEDRALE . KENTAUR-STRELAC U SRPSKOJ PLASTICI KASNOG XII VEKA O VREMENIMA STVARANjA SRPSKE MONUMENTALNE UMETNOSTI HILANDARSKI DIPTIH: Novi prilog poznavanju mletačke minijature kasnog XIII veka SRPSKE MINIJATURE XIII VEKA NASLOVNA ZASTAVA HILANDARSKOG ŠESTODNEVA IZ 1263. GODINE MILEŠEVSKE FRESKE STRAŠNOG SUDA PSALTIR BR. 46 IZ STAVRONIKITE I SOPOĆANSKE FRESKE BELEŠKA UZ JEDAN CITAT IZ SOPOĆANA ZLATO U SRPSKOJ UMETNOSTI XIII VEKA O ČULIMA I ČULNOSTI U SRPSKOJ KNjIŽEVNOSTI S KRAJA XII I IZ XIII VEKA O TRPEZI PREMUDROSTI U SRPSKOJ KNjIŽEVNOSTI I UMETNOSTI OD RANOG XIII DO RANOG XIV VEKA ODJEK „PESME NAD PESMAMA“ U SRPSKOJ UMETNOSTI XIII VEKA GRAČANIČKE FRESKE PORTRET MLADIĆA NA DOVRATNIKU U SRPSKOM SLIKARSTVU XV VEKA VIZANTIJSKO SLIKARSTVO OD 1400. DO 1453. GODINE JEDNA SLIKARSKA ŠKOLA IZ DRUGE POLOVINE XV VEKA: Prilog istoriji hrišćanske umetnosti pod Turcima OPASNOSTI STVARANjA KAO TEMA U NARODNOM PESNIŠTVU .

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Filmovi Andreja Tarkovskog: vizuelna fuga / Vida T. Džonson, Grejem Petri Banja Luka / Beograd 2007. Mek povez, 351 strana. Filmovi Andreja Tarkovskog daju novo viđenje jednog od najvećih - i naimanje shvaćenih filmskih autora u poslednje četiri decenije. Džonson i Pitri opisuju svaki film Tarkovskog, tumačeći ga u okviru biografskog i istorijskog okvira. Prvi deo istražuje život Tarkovskog, njegove metode rada, estetske teorije, i njegovo mesto unutar spektra Sovjetske kinematografije. Drugi deo daje kritičke analize sedam glavnih filmova Tarkovskog i detaljni sadržaj svakog filma. Poslednji deo ispituje glavna stitlistička sredstva, slikovne obrasce koji se ponavljaju, i teme koje sačinjavaju `poetski svet` Tarkovskog. Tekst je obogaćen sa više od šesdeset slajdova kvadrata iz filma. Ova studija skida naslage mita i dezinformacija koje pokrivaju kreativni rad i život ovog velikog filmskog autora, i daje bogatu i detaljnu analizu njegovih filmova. Andrej Tarkovski je nesumnjivo najveći Ruski filmski stvaralac posle Ezeištaina. Njegov vizionarski pristup filmskoj priči i prostoru kao i njegova poetična posvećenost filmu svakako je bitno uticala na razvoj moderne filmske umetnosti. B. B. Grulović VIDA T. JOHNSON, Vanredni Profesor i Direktor programa za ruski jezik na univerzitetu Tafts, zajedno sa Grejemom Pitrijem bila je koautor poglavlja o Andreju Tarkovskom knjizi Five Filmmakers (Pet filmskih stvaralaca, čiji je urednik Danijel Goulding). GREJEM PETRI, Profesor drame i engleskog jezika na univerzitetu Mekmaster i autor Bioskop Fransoa Trifoa; Istorija mora odgovoriti čoveku: Savremeni mađarski film; i Holivudske sudbine: Evropski režiseri u Americi, 1921- 1931. Andrej Arsenijevič Tarkovski (rus. Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский; Zavražje, 4. april 1932 — Pariz, 28. decembar 1986) je bio ruski filmski i operski režiser, scenarista, pisac, teoretičar filma i pozorišta, glumac i estetičar.[1] Mnogi ga smatraju jednim od najznačajnijih i najuticajnijih ruskih filmskih umetnika i najvećim režiserom u istoriji svetske kinematografije.[2][3] Njegov filmski izražaj karakterišu dugi kadrovi, dramatična struktura, upotreba poezije i sna, nehronološko izlaganje radnje i poetske slike prožete metafizičkim temama. Detinjstvo i mladost Njegov otac Arsenij Tarkovski bio je pesnik koji je zarađivao za život kao prevodilac, dok je njegova majka, Marija Ivanovna, po profesiji glumica provela život radeći kao urednik za prvu državnu izdavačku kuću u Moskvi. Uoči njegovog rođenja roditelji su mu se preselili na selo, ali su se nedugo zatim i razveli. Uporedo sa gimnazijom pohađao je muzičku školu i tri godine učio slikarstvo. Studije Tokom 1952. godine upisao je Fakultet za orijentalne jezike, gde je učio arapski jezik i književnost, ali posle dve godine školovanja napustio je fakultet i otišao u Sibir da radi i studira geologiju. Učenik filmske škole Krajem 1954. godine napustio je dotadašnji posao i u Moskvi upisao Filmsku akademiju u klasi profesora Mihajla Iliča Roma. Filmsku akademiju završio je 1960. godine, diplomirajući kratkim filmom „Parni valjak i violina“. Tada se oženio svojom prvom ženom, Irmom Ruš. Rano doba Hruščova nudilo je dobre mogućnosti mladim filmskim rediteljima. Pre 1953. godišnja filmska produkcija bila je niska i većinu filmova režirali su veterani reditelji. Posle 1953. godine proizvedeno je više filmova, i to od strane mladih reditelja. Hruščovska otopina je malo ublažila sovjetska socijalna ograničenja i dozvolila ograničen priliv evropske i severnoameričke književnosti, filmova i muzike. To je Tarkovskom omogućilo da vidi filmove italijanskih neorealista, francuskog novog talasa i reditelja poput Kurosave, Bunjuela, Bergmana, Bresona, Andžeja Vajde (čiji su film Pepeo i dijamanti uticali na Tarkovskog) i Mizogučija. Rad u SSSR Prvi film Tarkovskog bilo je `Ivanovo detinjstvo` iz 1962. godine. Film je nasledio od režisera Eduarda Abalova, koji je morao da odustane od projekta. Film je zaslužio međunarodno priznanje Tarkovskog i osvojio nagradu Zlatni lav na Filmskom festivalu u Veneciji 1962. Iste godine, 30. septembra, rođen mu je prvi sin Arsenije (zvan Senka u dnevnicima Tarkovskog) Tarkovski. Godine 1965. režirao je film `Andrej Rubljov` o životu Andreja Rubljova, ruskog slikara ikona iz petnaestog veka. Andrej Rubljov nije, osim jedne projekcije u Moskvi 1966, odmah pušten nakon završetka zbog problema sa sovjetskim vlastima. Tarkovski je morao nekoliko puta da preseče film, što je rezultiralo nekoliko različitih verzija različite dužine. Film je široko objavljen u Sovjetskom Savezu u rezanoj verziji 1971. Ipak, film je imao budžet veći od milion rubalja - značajna suma za taj period.[4] Od svoje supruge Irme Ruš razveo se u junu 1970. Iste godine oženio se Larisom Kizilovom, koja je bila asistent produkcije filma `Andrej Rubljov` (zajedno su živeli od 1965). Sa njom je dobio i drugog sina. 1972. završio je Solaris, adaptaciju romana `Solaris` Stanislava Lema. Na ovome je radio zajedno sa scenaristom Fridrihom Gorenštajnom od 1968. Film je predstavljen na Filmskom festivalu u Kanu, osvojio je Grand Prix Spécial du Jury i nagradu FIPRESCI i nominovan za Zlatnu palmu. Spomenik Andreju Tarkovskom na ulazu u Institut za kinematografiju `Gerasimov` Od 1973. do 1974. godine snimao je film `Ogledalo`, autobiografski i nekonvencionalno strukturiran film koji opisuje njegovo detinjstvo i uključuje neke očeve pesme. U ovom filmu Tarkovski je prikazao nevolje detinjstava pogođenih ratom. Tarkovski je na scenariju za ovaj film radio od 1967. godine. Od početka, film nije bio dobro prihvaćen od sovjetskih vlasti zbog svog sadržaja i elitističke prirode. Sovjetske vlasti svrstale su film u „treću kategoriju“, strogo ograničenu distribuciju, i dozvolile su prikazivanje samo u trećerazrednim bioskopima i radničkim klubovima. Poslednji film Tarkovskog završen u Sovjetskom Savezu bio je `Stalker`, inspirisan romanom `Piknik pored puta` braće Arkadije i Borisa Strugatskog. Tarkovski je braću prvi put upoznao 1971. godine i bio je u kontaktu s njima do svoje smrti 1986. godine. Proizvodnja je zaglibila u nevolje; nepravilan razvoj negativa uništio je sve spoljne snimke. Odnos Tarkovskog sa snimateljem Georgijem Rerbergom pogoršao se do te mere da je Aleksandra Knjažinskog zaposlio kao novog prvog snimatelja. Tarkovski je pretrpeo srčani udar u aprilu 1978. godine, što je rezultiralo daljim odlaganjem. Film je završen 1979. godine i dobio je nagradu ekumenskog žirija na Filmskom festivalu u Kanu. U emigraciji Slika Andreja Tarkovskog u Latina izbegličkom kampu Latina (Italija) 1985. godine Početkom 1980. godine Tarkovski, je napustio Sovjetski Savez i nekoliko preostalih godina života proveo je u stalnoj borbi sa sovjetskim vlastima da dozvole njegovoj porodici, a naročito mlađem sinu, da mu se pridruže. Njegova filmska karijera je ponovo počela u Italiji gde je radio dokumentarac „Putovanje u vremenu“ (1983), a za film „Nostalgija“ scenario je napisao u saradnji sa scenaristom Toninom Guerom. Veći deo 1984. proveo je pripremajući film `Žrtvovanje`. Na konferenciji za štampu u Milanu 10. jula 1984, on je najavio da se nikada neće vratiti u Sovjetski Savez i da će ostati u Evropi. U to vreme, njegov sin Andrej mlađi još je bio u Sovjetskom Savezu i nije mu bilo dozvoljeno da napusti zemlju. 28. avgusta 1985. Tarkovski je stigao u izbeglički kamp Latina u Latini,[5] gde je bio registrovan sa serijskim brojem 13225/379.[6] `Žrtvovanje` je bio poslednji film Tarkovskog, posvećen njegovom sinu Andreju mlađem. Režija Andreja Tarkovskog, koji dokumentuje nastanak Žrtvovanja, objavljen je nakon smrti režisera 1986. U posebno potresnoj sceni, pisac / režiser Mihail Lezczilovski prati Tarkovskog u šetnji dok izražava svoja osećanja prema smrti - tvrdi da je besmrtan i da se ne plaši smrti. Smrt Tokom 1985. godine u Švedskoj je snimio film `Žrtvovanje`. Na kraju godine dijagnostikovan mu je terminalni rak pluća. U januaru 1986. godine započeo je lečenje u Parizu, a tamo mu se pridružio njegov sin kojem je konačno dozvoljeno da napusti Sovjetski Savez. Žrtva je predstavljena na Filmskom festivalu u Kanu i dobila je Grand Prix Spécial du Jury, nagradu FIPRESCI i nagradu ekumenskog žirija. Kako Tarkovski zbog bolesti nije mogao da prisustvuje, nagrade je prikupio njegov sin Andrej Mlađi. U poslednjem zapisu Tarkovskog u svom dnevniku (15. decembra 1986.), napisao je: „Ali sada više nemam snage - u tome je problem“. Dnevnici su ponekad poznati i kao Martirolog i objavljeni su posthumno 1989. i na engleskom 1991. godine. Tarkovski je umro 28. decembra 1986. godine u Parizu (Francuska). Sahranjen je na groblju ruskih emigranata Sent-Ženevjev-di-Bua u Parizu. Teorija zavere pojavila se u Rusiji početkom devedesetih kada se tvrdilo da Tarkovski nije umro prirodnom smrću, već da ga je ubio KGB. Dokazi za ovu hipotezu uključuju svedočenja bivših agenata KGB-a koji tvrde da je Viktor Čebrikov izdao naredbu da se Tarkovski ubije, da bi se umanjilo ono što su sovjetska vlada i KGB videli kao antisovjetsku propagandu Tarkovskog. Kao i kod Tarkovskog, i njegova supruga Larisa Tarkovskaja i glumac Anatolij Solonjicin umrli su od iste vrste raka pluća. Vladimir Šarun, dizajner zvuka u filmu`Stalker`, uveren je da ih je sve otrovala hemijska fabrika u kojoj su snimali film....

Autor - osoba Warhol, Andy Hacket, Pat Naslov POPism. Deo 1, 1960-1965. / Andy Warhol, Pat Hacket ; preveo Arnold Layne Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1989 Izdavanje i proizvodnja Niš : Studentski kulturni centar, 1989 (Niš : Prosveta) Fizički opis 97, [6] str. s tablom : ilustr. ; 29 cm Drugi autori - osoba Layne, Arnold Zbirka Edicija Pop heart Napomene Prevod dela: POPism Tiraž 1.000. Predmetne odrednice Vorhol, Endi, 1928-1987 -- Pop Art Pop Art -- 20 v. Autor - osoba Warhol, Andy Hacket, Pat Naslov POPism. Deo 2, 1966-1969. / Andy Warhol, Pat Hacket ; preveo Arnold Layne Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1989 Izdavanje i proizvodnja Niš : Studentski kulturni centar, 1989 (Niš : Prosveta) Fizički opis 105 str. : ilustr. ; 29 cm Drugi autori - osoba Layne, Arnold Zbirka Edicija Pop heart Napomene Prevod dela: POPism Tiraž 1.000. Predmetne odrednice Vorhol, Endi, 1928-1987 -- Pop Art Pop Art -- 20 v. Endi Vorhol (engl. Andy Warhol; Pitsburg, 6. avgust 1928 – Njujork, 22. februar 1987) je bio američki slikar, režiser, publicista, glumac i najveća figura pop-arta. Studirao je dizajn na Univerzitetu Karnegi Melon nakon čega je otišao u Njujork. Biografija Rođen je u Pitsburgu u Pensilvaniji pod pravim imenom Endru Vorhola. Njegov otac Andrej Varhola (prezime se pisalo „Varhola“ u Evropi, ali je promenjeno na Vorhola kada je emigrirao u SAD) i majka Ulja Justina Zavacka bili su imigranti radničke klase, rusinskog porekla iz sela Mikó, Ugarska. (danas: Mikova, Slovačka). Porodica je pripadala Rusinskoj katoličkoj crkvi istočnog obreda. U izvorima je nađeno da se rodio između 1928. i 1931. godine. On sam nam tvrdi da je godina rođenja iz 1931. falsifikat u matičnim knjigama. Najčešće se navodi godina rođenja i datum rođenja 6. avgust 1928. godine. Njegov otac je iako je u mnogim biografijama navedeno da je radio u rudnicima, ipak radio na građevinama u Pensilvaniji i njegova porodica je bila grčko-katoličke veroispovesti.[8] Imao je dva brata. U trećem razredu Vorhol se razboleo od horeje, koja izaziva trzaje mišića. Ova bolest je dovela i do promena u pigmentaciji kože, a kasnije je razvio i hipohondriju i strah od lekara i bolnica. Pošto je bio vezan za krevet kao mali, bio je isključen od društva svojih vršnjaka i veoma je postao vezan za majku. Kada je bio u krevetu voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. Vorhol je kasnije svoje bolešljivo detinjstvo opisao kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i njegovih sposobnosti. Rano je pokazao svoj talenat za umetnost i studirao je dizajn na univerzitetu u Pitsburgu. Godine 1949, preselio se u Njujork i počeo je uspešnu karijeru u jednom magazinu, baveći se ilustracijom i oglasima. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u Njujorku. 1960.-e Tokom 1960-ih Vorhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Vorhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju. Tokom ove decenije Vorhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao Koka - kola, kao i poznate popularne ikone, kao Merlin Monro, i Elizabet Tejlor. Godine 1963, osnovao je atelje „The Factory“ i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate andergraund ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini – sitotiskom i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Vorhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan. Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina. Tokom 1950-ih Vorhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Sarađivanje sa drugima će ostati prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Fredie Herko, Ronald Tavel, Mari Voronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore). Tokom decenije Vorhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje „Vorholove Superstars“, među kojima su Edie Sedgvik, Viva (Vorholova superzvezda), Niko, Kandi Darling, i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Vorholovi prijatelji do njegove smrti. Važne ličnosti iz njujorškog andergraund umetničkog i filmskog sveta pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Vorholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Varhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a. Pokušaj ubistva Valerie Solanas se juna 1968. pojavila u „Factory“-u i pucala u Vorhola. Mario Amaia je takođe bio meta. Pre ovoga Solanas je bila marginalna ličnost u „Factory“-u. Osnovala je „grupu“ (ona je bila jedina članica) pod nazivom S.C.U.M. - Society for Cutting Up Men (Društvo za sečenje muškaraca) i napisala je „S.C.U.M Manifest“, radikalno feministički napad na patrijarhat. Solanas se pojavljuje u Vorholovom filmu iz 1968. godine I, A Man. Nešto ranije tog dana Solana je tražila da joj vrate scenario koji je dala „Factory“-u, ali joj nisu vratili. Scenario je bio, zapravo, zaturen. Vorhol je bio ozbiljno ranjen i jedva je preživeo (lekari su morali da mu otvore grudni koš i masirali su mu srce da bi ga stimulisali). Fizičke posledice je trpeo do kraja života (morao je, recimo, da nosi korset, koji mu je držao abdomen). Pokušaj ubistva je imao trajne posledice i na njegov život i umetnost. Solanas je uhapšena narednog dana. Tokom ispitivanja izjavila je: „Imao je preveliku kontrolu nad mojim životom.“ Posle pokušaja ubistva „Factory“ je postao krući zbog kontrole i mera opreza. Ovo je za mnoge značio kraj „Factory“-a 60-ih. 1970-e U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Vorhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Cedunga napravljen je 1973. godine. Vorhol je izlazio u poznate noćne klubove na Menhetenu. Opisan je kao povučen, stidljiv i kao posmatrač koji uviđa detalje. 1980-e Tokom 1980-ih Vorhol je ponovo doživljavao uspeh kod kritičara i finansijski, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima. Vorhol je, takođe, cenio intenzivan holivudski glamur. Jednom je rekao: „Volim Los Anđeles. Volim Holivud. Tako su lepi. Sve je plastično, ali ja volim plastiku. Želim da budem plastičan.“ Seksualnost Vorhol je bio jedan od prvih vodećih gej američkih umetnika koji su bili otvoreni po pitanju svoje seksualnosti. Mnogi su o njemu mislili kao o aseksualnoj osobi ili tek voajeru. To je međutim odbačeno od strane njegovih biografa. Pitanje kako je njegova seksualnost uticala na njegovu umetnost i oblikovala njegov odnos prema umetničkom svetu je glavna tema istoričara umetnosti, kao i pitanje koje je sam postavljao u intervjuima, u razgovorima sa savremenicima i u publikacijama. Tokom karijere Vorhol je pravio erotske fotografije i crteže golih muškaraca. Mnogi njegovi čuveni radovi crpe snagu ili otvoreno ispituju složenost seksualnosti i seksualne želje. Mnogi njegovi filmovi su premijerno pokazani u gej porno bioskopima. Neke od najinteresantnijih priča o njegovom razvoju kao umetnika jesu u vezi sa preprekama koje je njegova seksualnost u početku predstavljala dok se trudio da pokrene svoju karijeru. Prvi radovi koje je podneo galeriji bili su homoerotski crteži koji su odbijeni jer su bili isuviše otvoreni. U knjizi memoara Popizam: Vorholove šezdesete, umetnik se priseća razgovora sa filmskim stvaraocem Emil de Antoniom, na temu problema koje je imao zbog svoje otvorene homoseksualnosti. Ova činjenica je omela Vorhola u uspostavljanju društvenih odnosa sa tada nadaleko poznatijim pop umetnicima poput Džaspera Džounsa i Roberta Raušenberga koji su obojica bili homoseksualci, ali to skrivali od javnosti. De Antonio je objasnio kako je Vorhol isuviše „sviš“ (američki termin za feminizirano i kemp ponašanje). Vorhol potom izjavljuje: “Nisam imao ništa da ponudim kao odgovor na to. Bila je to evidentna istina. Tako da sam odlučio da ne brinem o tome, jer su to stvari koje ionako nisam želeo da menjam i za koje sam smatrao da ne moram da menjam.“ Religijska ubeđenja Vorhol je praktikovao katolicizam istočnog obreda. Redovno je volontirao u skloništima za beskućnike i opisivao je sebe kao religioznu osobu. Mnogi njegovi kasniji radovi sadrže skrivene religijske teme. Redovno je posećivao liturgije, a sveštenik crkve na Menhetenu je rekao da je u crkvu odlazio gotovo svakog dana. Na njegov rad je uticala ikonografska tradicija istočnog hrišćanstva. Vorholov brat je rekao da je Vorhol bio „istinski religiozan, ali da nije želeo da ljudi to znaju, jer je to bila privatna stvar“. Smrt Vorhol umire rano, u svojoj 58. godini, 22. februara, 1987. godine u 6:32 u Njujorku. Prema novinskim izveštajima, on se dobro oporavljao posle rutinske operacije žučne kese pre nego što je umro u snu od iznenadnog infarkta. Bolničko osoblje nije dobro pratilo njegovo stanje i posle operacije su ga „napunili“ tečnošću, zbog čega je došlo do hiperhidratacije, zbog čega je Vorholov advokat podneo tužbu. Vorhol je sahranjen na grkokatoličkom groblju u, predgrađu Pitsburga. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Joko Ono. Slike Do početka 1960-ih Vorhol je bio uspešni reklamni ilustrator. Vorhol je bio toliko uspešan kao komercijalni ilustrator, da ga niko nije shvatao kao umetnika. Koristeći istu tehniku koju je koristio u ilustracijama, Vorhol je uradio seriju crteža i podneo ih galeriji, koja ga je odbila. Počeo je da promišlja odnos između komercijalne umetnosti i umetnosti i umesto da ih vidi kao suprotnosti (što je bio slučaj sa ostalim umetnicima) počeo je da ih spaja stvarajući pop-art. Pop art je bila eksperimentalna forma koju je nekoliko umetnika nezavisno počelo da usvaja. Neki od njih, kao što je Roj Lihtenštajn kasnije će postati sinonimi za ovaj pokret. Vorhol koji će postati poznat kao „Papa popa“ („Pope of Pop“) prihvatio je ovaj stil. Njegove prve slike prikazuju likove iz crtanih filmova i reklama, koje je radio ručno. Kasnije, Vorhol svoje teme traži u samim ikonama popa – brendovima, zvezdama i dolarima – i isključuje svaki trag „ruke“. Vorhol je tražio svoje teme, koje bi ga razlikovale od drugih pop-artista. Prijatelji su mu rekli da slika stvari koje najviše voli. Na sebi svojstven način počeo je da slika svoje omiljene stvari. Za svoju prvu veliku izložbu slikao je konzerve Kambelove supe, koje je jeo za ručak tokom celog života. Varhol je voleo novac, pa je slikao novčanice. Voleo je zvezde, pa je slikao i njih. Od ovakvih početaka razvio je svoj kasniji stil. Umesto da bira teme po kojima će biti prepoznatljiv, birao je prepoznatljiv stil, iz koga je polako istiskivao ruku u procesu stvaranja. Slike je počeo da radi kao štampu na tkanini. Od slikara Vorhol je postao dizajner slike. U vrhuncu svoje slave, Vorhol je imao nekoliko asistenata koji su radili po njegovim instrukcijama. Vorhol se bavio i komičnim i ozbiljnim temama, birajući predmete od konzerve supe do električne stolice. Koristio je istu tehniku – tekstilna štampa, serijska reprodukcija i upotreba svetlih boja – bez obzira na to da li slika glamurozne zvezde, predmete iz svakodnevnog života ili slike samoubistava, saobraćajnih nesreća i sl. Slike iz serije „Dead and Disaster“ (1962—1963), kao što su „Red Car Crach“, „Purple Jumping Man“, „Orange Disaster“, transformišu ličnu tragediju u javni spektakl i opominju medije da stalno prikazivanje ovakvih slika u medijima otupljuje publiku. Jedinstveni element njegovog rada je njegov kitonovski (Baster Kiton) stil – potpuna bezizražajnost. Ovo se ogledalo i u njegovom ponašanju – često se „pravio glup“ u medijima i odbijao je da objašnjava svoj rad. Poznat je po tome što je rekao da sve što treba da se zna o njemu i njegovom radu je već tu – na površini. U takvoj površnosti, bez oznaka iskrenosti, posmatrač je ostavljen da se pita i otkriva šta „pravi Endi“ misli. Da li je Endi užasnut smrću ili mu je ona smešna? Da li su njegove konzerve supe cinična primedba o bezvrednosti popularne kulture, ili su „homage“ jednostavne udobnosti doma? Bez želje da odgovara na ova pitanja, njegov rad postaje interesantniji – ostavlja publici da interpretiraju njegovo značenje. Filmovi Vorhol je radio u mnogim medijima – slikarstvo, fotografija, crtež i skulptura. Pored toga, pravio je i filmove. Između 1963. i 1968. snimio je preko 60 filmova. Njegov najpopularniji film koji je dobio i najbolje kritike je Chelsea Girls (1966.). Film prikazuje dva filma istovremeno, sa različitim pričama. Posle pokušaja ubistva Vorhol, koji je sada živeo povučenije, odustao je od snimanja filmova. Filmografija Filmovi koje je režirao Endi Vorhol God. Srpski naziv Originalni naziv 1963. Blow Job 1963. Eat 1963. Haircut 1963. Kiss 1963. Naomi`s Birthday Party 1963. Sleep 1964. 13 Most Beautiful Women 1964. Batman Dracula 1964. Clockwork 1964. Couch 1964. Drunk 1964. Empire 1964. The End of Dawn 1964. Lips 1964. Mario Banana I 1964. Mario Banana II 1964. Messy Lives 1964. Naomi and Rufus Kiss 1964. Tarzan and Jane Regained... Sort of 1964. The Thirteen Most Beautiful Boys 1965. Beauty #2 1965. Bitch 1965. Camp 1965. Harlot 1965. Horse 1965. Kitchen 1965. The Life of Juanita Castro 1965. My Hustler 1965. Poor Little Rich Girl 1965. Restaurant 1965. Space 1965. Taylor Mead`s Ass 1965. Vinyl 1965. Screen Test 1965. Screen Test #2 1966. Ari and Mario 1966. Hedy (film) 1966. Kiss the Boot 1966. Milk 1966. Salvador Dalí 1966. Shower 1966. Sunset 1966. Superboy 1966. The Closet 1966. Chelsea Girls 1966. The Beard (film) 1966. More Milk, Yvette 1966. Outer and Inner Space 1966. The Velvet Underground and Nico 1967. The Andy Warhol Story 1967. Tiger Morse 1967. **** 1967. The Imitation of Christ 1967. The Nude Restaurant 1967. Bike Boy 1967. I, a Man 1968. San Diego Surf 1968. The Loves of Ondine 1969. Blue Movie 1969. Lonesome Cowboys 1972. L`Amour 1968. Flesh (film) Flesh for Frankenstein (1973) aka Andy Warhol`s Frankenstein (USA) Blood for Dracula (1974) aka Andy Warhol`s Dracula (USA) Muzika Vorhol je prihvatio bend Velvet Underground kao jedan od svojih projekata tokom 1960-ih, „produkujući“ njihov prvi album The Velvet Underground and Nico i praveći naslovne slike. Njegova „produkcija“ ovog albuma se sastojala samo u plaćanju vremena u studiju. Posle ovog albuma Vorhol i Lu Rid su počeli da se sukobljavaju oko ideje u kom pravcu bend treba da se razvija i konačno su prekinuli kontakt. Vorhol je dizajnirao omote za dva albuma Rolingstonsa: Sticky Fingers (1971) i Love You Live (1977). Godine 1975. Vorhol je uradio nekoliko portreta Mika Džegera. Godine 1990. Lu Rid snima album Sons for Drella (jedan od Vorholovih nadimaka bio je Drela, kao kombinacija imena Drakula i Cinderella (Pepeljuga)) sa Džon Kejlom. Na albumu Rid se izvinjava Vorholu zbog sukoba. Vorhol je bio prijatelj sa mnogim muzičarima, uključujući Bob Dilana i Džon Lenona. Vorhol je dizajnirao omot za Lenonov album Menlove Avenue, koji je posthumno izdat 1986. godine. Vorhol se pojavljuje kao barmen u spotu pesme „Hello Again“ grupe The Cars i u spotu za singl „Mistif“ grupe Curiosity Killed the Cat. Vorhol je imao veoma veliki uticaj na novotalasni/pank rok bend Devo, kao i na Dejvida Bouia, koji je snimio i pesmu pod nazivom „Endi Vorhol“ za album Hunky Dory (1971). Knjige Tokom 50-ih objavio je samostalno nekoliko knjiga, a od kasnijih 1960-ih „piše“ nekoliko knjiga koje su bile komercijalno objavljivane: A, a novel (1968. ISBN 978-0-8021-3553-7.) – prepis, koji ima grešaka u pisanju, kao i fonetske beleške zvukova u pozadini i mumlanja, audio-zapisa jedne večeri u Factory. The Philosophy of Andy Warhol; from A to B and back again}-. 1975. ISBN 978-0-15-671720-5.) – prema tvrđenjima Par Heket u uvodu za -{The Andy Warhol Diaries, ona je priredila knjigu na osnovu dnevnih telefonskih razgovora i audio kasete koje joj je Endi dao. Pomenute kasete su sadržale razgovore sa Bridžid Berlin i sa bivšim urednikom magazina Interview, Bobom Kolacelom. Popism: The Warhol Sixties. 1980. ISBN 978-0-15-672960-4.), pripremili su je Vorhol i Pat Hekket. To je retrospektiva 1960-ih i uloge pop arta. The Andy Warhol Diaries. 1989. ISBN 978-0-446-39138-2.) – pripremila je Par Heket na osnovu Vorholovog dnevnika koji joj je svakodnevno diktirao preko telefona. Vorhol je počeo da vodi dnevnik kako bi imao uvid u svoje troškove, ali kasnije je dnevnik sadržao i njegova razmišljanja o kulturi i ličnim stvarima. Vorhol je osnovao modni magazin „Interview”, koji se i danas objavljuje. Drugi mediji Crtež: Vorhol je svoju karijeru počeo kao crtač. Najpoznatiji su njegovi crteži cipela. Neki od njegovih crteža su objavljeni kao knjižice: „Yum, Yum, Yum“ – o hrani; „Ho, Ho, Ho“ – o Božiću i, naravno, „Shoes, Shoes, Shoes“. Umetnički najcenjenija knjiga crteža je „The Gold Book“, koja sadrži crteže mladih muškaraca. Audio: Jedno vreme Vorhol je svuda sa sobom nosio diktafon i snimao je sve i svakog sa kim je pričao. Neki od ovih zapisa bili su osnova za njegov književni rad. Televizija Vorhol je sanjao da ima svoj TV šou po nazivu „The Nothing Special“ koji bi govorio o njegovoj omiljenoj temi: Ništa. Kasnije je ima dve emisije: „Andy Warhol’s TV“ 1982 i „Andy Warhol’s Fifteen Minutes“ za MTV, 1986. pored svojih emisija, redovno se pojavljivao u drugim emisijama. Moda: Kaže se da je rekao „Radije bih kupio haljinu i zakačio je na zid nego sliku.“ Kompjuter: Vorhol je koristio Amigu za digitalnu umetnost. Muzeji Muzej Endija Vorhola u Pitsburgu je najveći američki muzej posvećen samo jednom umetniku. Čuva zbirku sa više od 12.000 umetničkih predmeta. Vorholov brat, Džon Vorhol i Vorhol zadužbina iz Njujorka osnovali su 1992. Vorholov porodični muzej moderne umetnosti u Slovačkoj u mestu Medzilaborce, pored koga su rođeni Vorholovi roditelji. Najpoznatije izjave U budućnosti će svako imati svojih 15 minuta svetske slave. Umetnik je osoba koja pravi stvari koje ljudima ne trebaju, ali on iz nekog razloga misli da bi bila dobra ideja da im se daju. MG91 (N)

Ex libris Balint Szombathy Kao na slikama Retko Forum Milivoj Mića Nikolajević (Sremska Mitrovica, 24. mart 1912 — Novi Sad, 27. avgust 1988) bio je srpski slikar. Biografija i delo[uredi | uredi izvor] Milivoj Nikolajević rođen je 24. marta 1912. godine u Sremskoj Mitrovica u porodici umetničkog stolara. Osnovnu školu je podađao u Sremskoj Mitrovici, Ljubljani i Rumi u gradovima u kojim je njegov otac obavljao poslove. Umetničku školu (nastavnički i akademski odsek) pohađao je u Beogradu od 1932. do 1939. godine u klasi profesora Ivana Radovića, Bete Vukanović, Ljubomira Ivanovića, Simeona Roksandića. 1938. godine jedan je od osnivača grupe Desetoro (Ljubica-Cuca Sokić, Danica Antić, Bogdan Šuput, Jurica Ribar, Stojan Trumić, Aleksa Čelebonović, Nikola Graovac, Dušan Vlajić, Bora Grujić i Milivoj Nikolajević). Raznovrsno i bogato stvaralaštvo Milivoja Nikolajevića kretalo se od intimističkog izraza definisanog u temama portreta, aktova i mrtvih priroda tridesetih godina prošlog veka, preko osobenog tumačenja socrealističkih tema do područja apstrakcije u koju zakoračuje krajem pedesetih godina. Autor je više od 2000 umetničkih dela. Nikolajević se pored slikarstva bavio i crtežom kao posebnom disciplinom, a među njegovim crtežima istaknuto mesto imaju oni sa temom ženskog i muškog akta. Radio ih je različitim tehnikama: od ulja i braon krede, do tuša i radova izvedenih kombinovanjem različitih tehnika, ali uvek sa težnjom da uoči osobine ličnosti koje se vide iz pokreta tela i izraza lica i da prikaže ono što je individualno i karakteristično za određenu figuru. Posebno su značajni njegovi aktovi urađeni presovanim ugljem u prirodnoj veličini, kao i erotski crteži iz 50-ih godina.[traži se izvor] Od 1947. godine živi u Novom Sadu. Tokom 1948. godine vršilac je dužnosti direktora Vojvođanskog muzeja. Od 1950. godine do 1976. godine upravnik je Galerije Matice srpske, kada je stvarana najznačajnija zbirka srpskog slikarstva 18. i 19. veka. U periodu od 1952. do 1956. jedan je od osnivača umetničkih kolonija u Vojvodini. 1974. godine učestvuje u osnivanju Akademije umetnosti u Novom Sadu i postaje redovni profesor na predmetu Crtanje. Predsednik je Matice srpske od 1979. do 1983. godine. Učestvuje u osnivanju Vojvođanske akademije nauka i umetnosti, čiji redovni član postaje 1981. godine. Svoje preko šest decenija dugo stvaralaštvo u oblasti likovnih umetnosti (slikarstvo, crtež, grafika) predstavio je na preko pedeset samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu, kao i na preko 400 grupnih izložbi u inostranstvu i oko 150 grupnih izložbi u zemlji. Stvaralaštvo Milivoja Nikolajevića nagrađeno je svim najvišim jugoslovenskim nagradama u oblasti likovnih umetnosti, kao i svim najvišim državnim nagradama za oblast likovnog stvaralaštva: Oktobarska nagrada Novog Sada (1961), Sedmojulska nagrada (1975), Nagrada oslobođenja Vojvodine (1978), Povelja grada Novog Sada - Novembarska povelja (1979), Nagrada AVNOJ-a (1984). Likovno stvaralaštvo Milivoja Nikolajevića zastupljeno je u svim najznačajnijim galerijama i muzejima u zemlji (Narodni muzej, Galerija Matice srpske, Galerija savremene likovne umetnosti u Beogradu i Novom Sadu) kao i u mnogim značajnim privatnim zbirkama u zemlji i inostranstvu. Jedna od Nikolajevićevih delatnosti manje poznata javnosti, jeste njegova kolekcionarska aktivnost u domenu malog formata koji je podrazumevao tehnike crteža, akvarela i pastela. Razmenjujući sa svojim kolegama novogodišnje čestitke tokom dugog niza godina, Nikolajević je formirao zbirku koja predstavlja interesantan uvid u našu likovnu scenu druge polovine 20. veka. Najveći broj radova čine minijature naših eminentnih, grafičara, slikara i vajara poput Petra Lubarde, Ivana Tabakovića, Peđe Milosavljevića, Cuce Sokić, Nikole Graovca, Alekse Čelebonovića, Boška Petrovića, Jovana Soldatovića, Ankice Oprešnik, Stojana Trumića, a zastupljeni su i slovenački autori Janez Bernik, Andrej Jemec, Marijan Pregalj i dr. Ova vredna zbirka sada je svedok o jednom nepoznatom toku naše umetnosti, o razmeni umetničkih dela malog formata koja je postala tradicionalana, a možda najviše govori o toj drugoj strani Nikolajevićeve umetničke ličnosti, o ugledu koji je uživao među svojim kolegama i mestu koje zauzima u srpskoj savremenoj istoriji umetnosti.[traži se izvor] Bavio se pisanjem eseja, studija i ogleda iz oblasti likovnih umetnosti, koje je objedinio u dve objavljene knjige. Umro je u Novom Sadu 1988. godine. Tehnike i motivi u radu[uredi | uredi izvor] U svet umetničkog stvaralaštva ušao je kao dečak čiji je otac bio umetnički stolar i tu se susreće sa umetničkim crtežom. Njegov otac je radio nameštaj u nacionalnom stilu i Nikolajević je slikao biljne ornamente i susreće se sa prvim pokušajima da se savlada zadata tema. Tokom školovanja u osnovnoj školi neprestalno je slikao i iz ovog doba su sačuvani njegovi prvi crteži koji imaju dokumentarno vrednost i pokazuju rani interes za umetnost. U gimnaziji učeći slikanje u akvarelu istinski je otkrivao svet umetnosti. Odlazeći u crkvu on je otkrio ikone Uroša Predića što je jako uticalo na njega. Na umetničku školu upisao se 1932. godine. Sećanja na umetničku školu su veoma pozitivna i intenzivna. Ona kreću od tihih reći nastavnice Bete Vukanović; „dopro crta“. Želeo je da postane ako ne Leonardo da Vinči barem kao Uroš Predić. Na umetničkoj školi učestvovao je i na časovima crtanja večernjeg akta i bio je posebno naklonjen ovom radu i ako je nakon završetka studija potpuno napustio crtanje aktova. Iz ovog doba ostalo je i nekoliko njegovih akvarela. Slikarskim znanjem nije bio zadovoljan i odlučio je da nastavi studije na Akademskom odseku Ivana Radovića. Njegov napredak u tehnici ulja može se pratiti na sačuvanim portretima u ovoj tehnici. Nakon intenzivnijeg kolorita njegov kolorit postaje mekši i manje snažan, postaje nestalan i nežan. Iz ovog doba nije sačuvan ni jedna tema iz pejzaža i ne zna se dali ih je radio. U vreme sazrevanja u umetničkom smislu na slikarstvo u Srbiji veliki uticaj je imao Pariz i 1937. godine kao student Umetničke škole posetio je Pariz sa grupom đaka ove škole. O dešavanjima u francuskoj umetnosti bio je obavešten iz časopisa i pisama svojih kolega koji su boravili u Parizu. U tematici se pojavljuje portret, enterijer, mrtva priroda i tek po neki pejzaž. Kao većina u grupi desetorice kojoj je pripadao uklapao se u podneblje poetskog realizma i intimizma. Njegovi enterijeri nisu bili uglađeni i bile su to skromne kuće u kojim se školovao. U vreme kada je odlazio u Rumu crtao je portrete svoje majke. Nije bio slikar idealizovanoga sveta. Prvo samostalnu izložbu je napravio u Rumi 1934. godine. Življa izlagačka aktivnost započinje 1939. godine. Posle završenog školovanja bio je vezan i jedan od osnivača grupe „desetoro“ koja je okupljala najmlađu deneraciju slikara. Kritika je pozitivno ocenila nastupanje mladih slikara. Prvo zaposlenje je dobio kao učitelj veština u Realnoj gimnaziji u Šapcu ali je po neredbi ministra prebačen samo nekoliko dana posle toga u mušku gimnaziju u Sarajevu gde je nastavio da slika uz rad. Tu se družio sa Bogdanom Šuputom ali je Drugi svetski rat rastavio njigovo drugovanje. Strahote rata Nikolajević je zabelezio samo u nekoliko crteža. Tokom rata i verovatno kao posledica proterivanja u logor on je oboleo na tuberkulozu i operisan je 1944. godine. Posle rata Nikolajević se uklučio u zbivanja koja su bila aktuelna u to vreme. U poratnom periodu on se okreće socijalističkoj tematici, slika teme iz obnove zemlje ali nastaje i čitav niz crteža iz seoskog života. Nikolajević postaje angažovani slikar svoga vremena. Nikolić je posetio Pariz i posle povratka iz Pariza Nikolajević radi na svoj tematskom repertoaru Vojvođanskih ravnica. Kao novina javljaju se predstave reka, brodova i kupača u njegovim radovima. Tokom leta 1957. godine boravio je u slikarskoj koloniji u Ečki i tu je otkrio teme za svoju izložbu i ciklus slika „granje u vodi“. Njegovo ovo vizuelno otkriće postalo je glavni motiv i moglo bi se reći jedini za narednih nekoliko godina. U poznijim radovima sa tematikom granja u vodi iz 1965. – 1966. godine uočavaju se određeni pomaci i njegov način rada postaje više slikarski i to je bio nagoveštaj novog ciklusa slika „Ritmovi u ptostoru“. On primenjuje tehniku slikanja belim tušem na crnoj podlozi u kojoj liniju pretvara u belu obojenu površinu i time je crtež pretvorio u sliku. Radovi u tehnici toniranih tuševa su u početku bili manjih formata ali se kasnije odlučivao i za veće formate svojih radova. Početkom osamdesetih godina Nikolajević se vraća tehnici črteža. Kada nastajeserija redova sa tematikom Ritmova u prostoru. Nakon ovog ciklusa započinje novi ciklus 1986. godine Kretanje prostorom u kome nije ustrajao i ovim radovima se završava njegov opus. Nagrade i odlikovanja[uredi | uredi izvor] 1940. Nagrada fonda Đurice Đorđevića (Reograd) 1949. Nagrada Vlade NR Srbije za rad na crtežu (Beograd) 1950. Nagrada IV AP Vojvodine za mapu crteže Sa sela (Novi Sad) 1961. Oktobarska nagrada grada Novog Sada (Novi Sad) 1963. III. Nagrada za crtež na likovnoj jeseni savremenog jugoslovenskog crteže (Sombor) 1964. II. Nagrada za akvarel na likovnoj jeseni (Sombor) 1965. Nagrada NIP Forum (Novi Sad) Otkupna nagrada KC Beograd na XII oktobarskom salonu (Beograd) 1966. Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima (Beograd) Nagrada za slikarstvo na VII. oktobarskom salonu (Beograd) 1968. Posebno proizanje žirija na I zagrebačkoj izložbi jugoslovenskog crteže (Zagreb) 1970. Nagrada Politike Vladimir Ribnikar (Beograd) Otkupna nagrada Kabinete grafike JAZU (Sombor) Trijenale savremenog jugoslovanskog crteže (Sombor) Otkupna nagrada SIZ-a Banje Luke na internacionalnom salonu u Banjoj Luci (Banja Luka) 1978. Nagrada Oslobođenja Vojvodine (Novi Sad) 1979. Novembarska povelja grada Novog Sada (Novi Sad) Otkupna nagrada na bijenalu akvarela Jugoslavije (Sremski Karlovci) 1982. nagrada za slikarstvo na XI novosadskom salonu (Novi Sad) 1984. Nagrada AVNOJ-a (Beograd)