Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rikna malo ostecena, nista strasno. Sve ostalo uredno! Bogdan Bogdanović (Beograd, 20. avgust 1922 — Beč, 18. jun 2010) je bio srpski arhitekta[1], graditelj[2], umetnik i filozof[2], profesor[2] Beogradskog univerziteta od 1973. godine, gradonačelnik Beograda od 1982. do 1986.[3] Poznat je po svojim smelim idejama. Značajan je neimar memorijalne arhitekture[2], spomen-obeležja podignutih u drugoj polovini 20. veka, žrtvama fašizma u Drugom svetskom ratu, širom SFR Jugoslavije. Najznačajniji spomenici Bogdana Bogdanovića nalaze se u Beogradu[2], Jasenovcu, Garavicama[2], Prilepu, Mostaru i Kruševcu. Pojava Bogdan Bogdanovića na arhitektonskoj sceni Srbije je podjednako značajna za arhitekturu i za skulpturu. On unosi u skulpturu arhitekturalnost, koja zamenjuje preovlađujuću figurativnost. Takođe, kompozicija arhitektonskog kompleksa kod njega postaje značajnija od kompozicije samog spomenika. Njegovi spomenici izviru iz samog pejzaža i predstavljaju arhitektonsku celinu sa prirodom i okruženjem u kojem se nalaze. Bogdanović je individualista, okrenut vanvremenskim istorijskim uzorima. Ono što je nesumnjivo i nesporno je da je Bogdanović jedan od najkolosalnijih autora sa ovih prostora, da su njegova dela bezvremena, odnosno, svevremena, da su nastala ne pod uticajem trenda ili stila, već iz dubine autorove kreativne ličnosti. Bogdanović je takođe veoma značajan kao pisac.[2] Njegovo delo na tom polju predstavlja ga kao izuzetnog esejistu, analitičara ali i kao pripovedača.[3] Značajni su njegovi brojni radovi od međunarodnog značaja o gradovima i arhitekturi sa mitologističkim i simbolističkim pogledima i o „ljudskoj unutrašnjoj arhitekturi“. Napisao je 25 knjiga i pisao tekstove koje u poslednje vreme objavljuje u raznim časopisima kao „El Pais“ i „Die Zeit“ iz oblasti arhitekture i urbanizma. Njegove knjige su stilski i žanrovski veoma različite, ali imaju jedno zajedničko u sebi: ogroman naboj duha, koncentraciju energije koju nose sobom i prenose je na čitaoce. Bogdanović je intenzivno pisao, ali je svoje knjige izdavao izvan granica Srbije, u Austriji, Mađarskoj, Hrvatskoj, Češkoj. Iako je bio jedan od kulturnih stožera srpske arhitekture i kulture uopšte, Bogdanović je, kao i njegovi veliki prethodnici, u svojoj karijeri imao neprestane uspone i padove. On je bio bojkotovan od svojih kolega profesora na fakultetu, čak je bio i „isključen“ sa mesta predavača na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu. U revoltu je napustio članstvo u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. U periodu ratnih previranja, država mu je oduzela objekte u kojima je vodio Letnju školu arhitekture u Malom Popoviću. Nedugo zatim bio je primoran i da napusti zemlju, nakon čega se, rezigniran, nastanio u Beču kao politički emigrant. Osnovao je Seosku školu za filozofiju arhitekture u Malom Popoviću, nadomak Beograda, od milošte nazvanu „Mistrija pod orahom“. „Zelena kutija” je knjiga - kutija sa ceduljicama, beleškama iz njegovog života, posle sukoba sa Slobodanom Miloševićem. Živeo je sa svojom suprugom u egzilu u Beču od 1993. godine, a od vlade Austrije je dobio nagradu za životno delo. Sahranjen je na Jevrejskom groblju u Beogradu. Njegova supruga Ksenija, koja je preminula 2017. godine, sahranjena je na istom mestu.[4][5] Ostvarenja Ulaz u Aleju streljanih rodoljuba na Novom groblju. Neka od Bogdanovićevih najznačajnijih arhitektonskih ostvarenja su:[6][7] Spomenik Jevrejskim žrtvama fašizma, Beograd 1951-1952. Stambeno naselje Hidrotehničkog instituta, Avala, Beograd, 1952-1953. Spomen-groblje žrtvama fašizma, Sremska Mitrovica, 1959-1960. Partizansko spomen-groblje, Mostar 1959-1965. Spomen-park Slobodište, Kruševac, 1960-1965. Spomenik srpskim i albanskim partizanima palima u NOB-u, Kosovska Mitrovica, 1960-1973. Spomenik palim borcima NOB-a, Prilep, 1961. Spomen-park palim borcima u oslobodilačkim ratovima 1804-1945. (1804-1815, 1876-1878, 1912, 1914-1918, 1941-1945), Knjaževac, 1961-1971. Spomenik Kameni cvet, Jasenovac, 1966. Spomen kompleks Palim borcima Revolucije, Štip, 1969-1974. Spomen-park Garavice, Bihać, 1969-1981. Spomen područje i mauzolej palih boraca, Čačak, 1970-1980. Grupni kenotafi palih boraca, Bela Crkva, 1971. Grupni kenotafi žrtava fašizma, Novi Travnik, 1971-1975. Spomen-park Revolucije, Leskovac, 1971. Spomenik streljanim rodoljubima i Romima, Arapova dolina, Leskovac, 1971. Spomenik Slobodi, Ivangrad, 1972-1977. Spomenik palim borcima za slobodu, Vlasotince, 1973-1975. Adonisov oltar, Labin, 1974. Spomen-park Dudik, Vukovar, 1978-1980. Spomen park palih boraca NOB-a, učesnika Popinske borbe, Štulac, Vrnjačka Banja, 1979-1981. Grobnica Dušana Petrovića – Šaneta, Aranđelovac, 1980. „Čuvar slobode” (Spomenik poginulim partizanima u odbrani Klisa 1943), Klis, 1987. (uništen 1996. godine) Najznačajnija dela Na srpskom jeziku Mali urbanizam (1958) Zaludna mistrija: doktrina i praktika bratstva zlatnih (crnih) brojeva (1963) Urbanističke mitologeme (1966) Urbs i logos: ogledi iz simbologije grada (1976) Povratak grifona: crtačka heuristička igra po modelu Luisa Karola propraćena uvodnim ogledom Ljerke Mifke (1978) Gradoslovar (1982) Eeji: epistoralni eseji (sa Radom Iveković, 1986) Krug na četiri ćoška (1986) Mrtvouzice: mentalne zamke staljinizma (1988) Knjiga kapitela (1990) Grad kenotaf (1993) Grad i smrt (1994, na nemačkom 1993) Ukleti neimar (2001, na nemačkom 1997) Grad i budućnost (2001, na nemačkom 1997) Glib i krv (2001) O sreći u gradovima (2007, na nemačkom 2002) Tri ratne knjige (Grad i smrt; Srpska utopija; Grad i budućnost, 2008) Platonov tajni roman: Platonov gradoslovni nauk (2008) Zelena kutija: knjiga snova (2009, na nemačkom 2007) Na nemačkom jeziku Die Stadt und der Tod, Wieser Verlag, Klagenfurt - Salzbourg. 1993. ISBN 978-3-85129-090-5. Architektur der Erinnerung. Wieser Verlag, Klagenfurt. 1994. ISBN 978-3-85129-130-8. Der verdammte Baumeister: Erinnerungen, Zsolnay Verlag, Vienne 1997/. 2002. ISBN 978-3-552-04846-1. Die Stadt und die Zukunft, Wieser Verlag, Klagenfurt - Salzbourg. 1997. ISBN 978-3-85129-201-5. Vom Glück in den Städten, Zsolnay Verlag, Vienne. 2002. ISBN 978-3-552-05178-2. Die grüne Schachtel: Buch der Träume, Zsolnay Verlag, Vienne. 2007. ISBN 978-3-552-05394-6. Memoria und Utopie in Tito-Jugoslawien. Wieser Verlag.2009. ISBN 978-3-85129-834-5.

Autor - osoba Borisavljević, Milutin Naslov Zlatni presek i drugi eseji / Milutin Borisavljević ; izbor i predgovor Zoran Manević Ostali naslovi Zlatni presek Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1998 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Srpska književna zadruga, 1998 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis XX, 395 str. ; 19 cm Drugi autori - osoba Manević, Zoran Zbirka Srpska književna zadruga. ǂkolo ǂ91 ; ǂknj. ǂ603 (Plast.) Napomene Tiraž 1000 Estetičar arhitekture Milutin Borisavljević: str. VII-XX Beleška o autoru: str. 387-389. Beleške uz tekst. Predmetne odrednice Borisavljević, Milutin, 1889-1969 Estetika Arhitektura – Estetika Milutin Borisavljević zapamćen je u našoj sredini kao arhitekta, autor uređenja Studentskog parka u Beogradu, one prelepe ograde i raskošnih kapija koje odišu duhom francuske arhitektonske tradicije. Ova knjiga predstavlja antologiju Borisavljevićevih ogleda iz estetike arhitekture. Glavna obeležja naučne estetike arhitekture, po Borisavljeviću, u tome su što nam omogućava da shvatimo na koji način nepokretne, beživotne i mrtve stvari, kao što su linije, površine i geometrijska tela, mogu postati pokretne i žive, i kako mogu da izraze različita duševna stanja. Milutin Borisavljević (25. jun 1889, Kragujevac – 3. jul 1970, Pariz, Francuska) bio je ugledni srpski arhitekta i estetičar, koji je studirao je na Sorboni, gde je i doktorirao. Navodi se kao ugledni arhitekta i jedan od najistaknutijih kritičara međuratne arhitekture. Danas se Borisavljević smatra rodonačelnikom Društva arhitekata Beograda. Od 2007. godine kružna ulica (upravna na Prelivačku ulicu) u Borči nosi ime Milutina Borisavljevića Arhitektonska dela Izvesni nepouzdani izvori tvrde da je najznačajnije Borisavljevićevo delo zgrada Beogradske berze iz 1934. godine, u koju se 1951. uselio Etnografski muzej, što je, međutim, netačno – ovu zgradu projektovao je beogradski arhitekta Aleksandar Đorđević uz saradnju arhitekte Grigorija Samojlova (koji je izradio perspektivni prikaz u projektu Berze). Stambeni objekti Nakon Prvog svetskog rata usledila je intenzivna gradnja na području Beograda. To se odrazilo i na gradnju Kopitareve gradine. Ovo područje naseljavaju pripadnici srednje klase, a kao autori projekata njihovih kuća pojavljuju se u to vreme poznate beogradske arhitekte poput Milutina Borisavljevića, Branislava Kojića i Bogdana Nestorovića. Jedan od Borisavljevićevih najznačajnijih radova je kuća Flašar u ulici Kornelija Stankovića 16 Kao objekat rezidencijalnog tipa (vila) odlikuju ga precizna izrada detalja spoljašnjosti, lakoća perceptivnosti i harmoničan odnos jasno proporcionalnih delova i celine. Posebno je interesantna njegova aktivnost u poznatoj termalnoj banji Velingradu u Rodopima (Bugarska), gde je 1928. g. za račun beogradskog industrijalca, Stojadina Stevovića (1888–1945), projektovao Vilu „Rajna” za potrebe porodica Stevović i Simić. Vila je izgrađena iste godine u duhu tada preovlađujućeg francuskog klasicizma, ali sa diskretnim dekorativnim elementima u stilu Art Dekoa. Danas je Vila „Rajna”, u skladu sa propisima Republike Bugarske, zaštićena kao spomenik kulture od regionalnog značaja. U Nišu je 1930. godine projektovao zgradu trgovca Andonovića na broju 41, koja se smatra najvrednijom arhitektonskom građevinom između dva svetska rata. Rađena je u duhu francuskog klasicizma. U pitanju je dvospratna kuća sa jednim većim i šest manjih balkona. Čitav objekat je prekriven dubokim reljefom u veštačkom kamenu, a posebno se izdvajaju pilastri i kapiteli, kao i figura nagog Merkura u centralnom delu zgrade koji u rukama drži simbole bogatstva što je u skladu sa statusom tadašnjeg bogatog trgovca, vlasnika zgrade. I pored intenzivne međuratne arhitektonske prakse i izvesnog nastojanja da se prilagodi, Borisavljević se teško uklopio u posleratni graditeljski milje. Tokom ovog perioda (po sopstvenom priznanju) projektovao je veliku zgradu preko puta sporednog ulaza u Beli dvor. Ubrzo, odbačen od sredine, seli se u Pariz gde umire 1970. Javni objekti Borisavljević je pored mnoštva privatnih, mahom stambenih objekata i pokojeg javnog, projektovao i ogradu oko Studentskog parka na istoimenom trgu u Beogradu, koja je podignuta 1929. godine. Urađena je u obliku ćiriličnog slova „P” sa dve kapije od kovanog gvožđa, a orijentisanih ka samom trgu. Pominje se i kao jedan od kritičara i zagovornika urbanističko-arhitektonskog uobličavanja Trga republike, Terazija i tzv. „Terazijske terase”, protiv čije izgradnje je napisao niz članaka u dnevnoj štampi, ali poput njegovih brojnih kolega, nije postigao neki veći uspeh Projektovao je dve manje kapelice u dnu Francuskog vojnog groblja u Beogradu 1930. godine (ogradu i uređenje groblja projektovao je naknadno arh. Rajko Tatić), koje je potpuno obnovljeno 2004. godine. Estetika i teorija arhitekture Borisavljević, Dr Milutin: „Arhitektonski problemi iz monumentalne, nadgrobne, crkvene, javne, privatne i industrijske arhitekture”, izd. Geca Kon, Beograd, 1931, str. 71, ilustracija br. 69. Borisavljević, Dr Milutin: „Ce que l`architecture peut exprimer”, in „La construction moderne”, no.30,XXXIXème année, 1924, str. 27–29. Borisavljević, Dr Milutin: Neimar, časopis za arhitekte, preduzimače i kućevlasnike, Beograd, 1930, str. 1–12. MG88 (N)

Arhitektura: modernistički pogled / Richard Rogers ; [prevodilac Dejan Vlaškalić] Beograd : D. Vlaškalić, 1996 ([Beograd] : Kolorgraf) 63 str. : ilustr. ; 21 cm Edicija Keystone EXTRA RETKO Richard George Rogers, Baron Rogers of Riverside CH FRIBA FCSD FREng RA (born 23 July 1933) is a British architect noted for his modernist and functionalist designs in high-tech architecture. Rogers is perhaps best known for his work on the Pompidou Centre in Paris, the Lloyd`s building and Millennium Dome both in London, the Senedd in Cardiff, and the European Court of Human Rights building in Strasbourg. He is a winner of the RIBA Gold Medal, the Thomas Jefferson Medal, the RIBA Stirling Prize, the Minerva Medal and Pritzker Prize. He is a Senior Partner at Rogers Stirk Harbour + Partners, previously known as the Richard Rogers Partnership. Early life and career Lloyd`s building in 1991 Richard Rogers was born in Florence (Tuscany) in 1933 into an Anglo-Italian family. His father, William Nino Rogers (1906–1993), was the cousin of Italian architect Ernesto Nathan Rogers. His ancestors moved from Sunderland to Venice in about 1800, later settling in Trieste, Milan and Florence. In 1939 William Nino Rogers decided to come back to England.[2] Upon moving to England, Richard Rogers went to St Johns School, Leatherhead. Rogers did not excel academically, which made him believe that he was `stupid because he could not read or memorize his school work`[3] and as a consequence he stated that he became `very depressed`.[3] He wasn`t able to read until the age of 11,[4] and it was not until after he had his first child that he realised that he was dyslexic.[3] After leaving St Johns School, he undertook a foundation course at Epsom School of Art[5] (now University for the Creative Arts) before going into National Service between 1951 and 1953.[2] He then attended the Architectural Association School of Architecture in London, where he gained the Architectural Association`s Diploma (AA Dipl) from 1954 until 1959, subsequently graduating with a master`s degree (M Arch) from the Yale School of Architecture in 1962 on a Fulbright Scholarship.[3][6] While studying at Yale, Rogers met fellow architecture student Norman Foster and planning student Su Brumwell. After leaving Yale he joined Skidmore, Owings & Merrill in New York.[4] On returning to England in 1963, he, Norman Foster and Brumwell set up architectural practice as Team 4 with Wendy Cheeseman (Brumwell later married Rogers, Cheeseman married Foster).[7] Rogers and Foster earned a reputation for what was later termed by the media high-tech architecture.[8] By 1967, Team 4 had split up, but Rogers continued to collaborate with Su Rogers, along with John Young and Laurie Abbott.[9] In early 1968 he was commissioned to design a house and studio for Humphrey Spender near Maldon, Essex, a glass cube framed with I-beams. He continued to develop his ideas of prefabrication and structural simplicity to design a Wimbledon house for his parents. This was based on ideas from his conceptual Zip-Up House,[10] such as the use of standardized components based on refrigerator panels to make energy-efficient buildings. Pompidou Centre Rogers subsequently joined forces with Italian architect Renzo Piano, a partnership that was to prove fruitful. His career leapt forward when he, Piano and Gianfranco Franchini won the design competition for the Pompidou Centre in July 1971, alongside a team from Ove Arup that included Irish engineer Peter Rice.[11] This building established Rogers`s trademark of exposing most of the building`s services (water, heating and ventilation ducts, and stairs) on the exterior, leaving the internal spaces uncluttered and open for visitors to the centre`s art exhibitions. This style, dubbed `Bowellism` by some critics, was not universally popular at the time the centre opened in 1977, but today the Pompidou Centre is a widely admired Parisian landmark. Rogers revisited this inside-out style with his design for London`s Lloyd`s building, completed in 1986 – another controversial design which has since become a famous and distinctive landmark in its own right. Later career Richard Rogers in 2013 After working with Piano, Rogers established the Richard Rogers Partnership along with Marco Goldschmied, Mike Davies and John Young in 1977.[12] This became Rogers Stirk Harbour + Partners in 2007. The firm maintains offices in London, Shanghai and Sydney. Rogers has devoted much of his later career to wider issues surrounding architecture, urbanism, sustainability and the ways in which cities are used. One early illustration of his thinking was an exhibition at the Royal Academy in 1986, entitled `London As It Could Be`, which also featured the work of James Stirling and Rogers` former partner Norman Foster. This exhibition made public a series of proposals for transforming a large area of central London, subsequently dismissed as impractical by the city`s authorities. In 1995, he became the first architect to deliver the BBC`s annual Reith Lectures. This series of five talks, titled Sustainable City, were later adapted into the book Cities for a Small Planet (Faber and Faber: London 1997, ISBN 0-571-17993-2). The BBC made these lectures available to the public for download in July 2011.[13] The Senedd building Rogers (left) with Queen Elizabeth II and Sue Essex AM (right), at the opening of the Senedd building The steps leading up to the Senedd In 1998, he set up the Urban Task Force at the invitation of the British government, to help identify causes of urban decline and establish a vision of safety, vitality and beauty for Britain`s cities. This work resulted in a white paper, Towards an Urban Renaissance, outlining more than 100 recommendations for future city designers. Rogers also served for several years as chair of the Greater London Authority panel for Architecture and Urbanism. He has been chair of the board of Trustees of The Architecture Foundation. From 2001 to 2008 he was chief advisor on architecture and urbanism to Mayor of London Ken Livingstone; he was subsequently asked to continue his role as an advisor by new mayor Boris Johnson in 2008. He stood down from the post in October 2009.[14] Rogers has also served as an advisor to two mayors of Barcelona on urban strategies. Amidst this extra-curricular activity, Rogers has continued to create controversial and iconic works. Perhaps the most famous of these, the Millennium Dome, was designed by the Rogers practice in conjunction with engineering firm Buro Happold and completed in 1999. It was the subject of fierce political and public debate over the cost and contents of the exhibition it contained; the building itself cost £43 million.[15] In May 2006, Rogers` practice was chosen as the architect of Tower 3 of the new World Trade Center in New York City, replacing the old World Trade Center which was destroyed in the September 11 attacks. Some of Rogers`s recent plans have failed to get off the ground. The practice was appointed to design the replacement to the Central Library in the Eastside of Birmingham; however, his plan was shelved for financial reasons. City Park Gate, the area adjacent to the land the library would have stood on, is now being designed by Ken Shuttleworth`s Make Architects. Arhitektura - XX vek arhitektura moderne moderna modernizam postmoderna avangarda istorija arhitekture savremena ... architecture now ričard rodžers