Autor - osoba Bogdanović, Bogdan, 1922-2010 = Bogdanović, Bogdan, 1922-2010 Naslov Urbs & logos : ogledi iz simbologije grada / Bogdan Bogdanović Vrsta građe esej Jezik srpski Godina 1976 Izdavanje i proizvodnja Niš : Gradina, 1976 (Niš : Prosveta) Fizički opis 183, [122] str. s tablama ; 23 cm Zbirka ǂBiblioteka ǂMisao (Broš.) Napomene Tiraž 3.000 Dopune i objašnjenja: str. 125-153 Bibliografija: str. 159-183. Predmetne odrednice Gradovi Bogdan Bogdanović (Beograd, 20. avgust 1922 – Beč, 18. jun 2010) je bio srpski arhitekta, graditelj, umetnik i filozof, profesor Beogradskog univerziteta od 1973. godine, gradonačelnik Beograda od 1982. do 1986. Poznat je po svojim smelim idejama. Značajan je neimar memorijalne arhitekture, spomen-obeležja podignutih u drugoj polovini 20. veka, žrtvama fašizma u Drugom svetskom ratu, širom SFR Jugoslavije. Najznačajniji spomenici Bogdana Bogdanovića nalaze se u Beogradu, Jasenovcu, Garavicama, Prilepu, Mostaru, Kruševcu i Leskovcu. Pojava Bogdan Bogdanovića na arhitektonskoj sceni Srbije je podjednako značajna za arhitekturu i za skulpturu. On unosi u skulpturu arhitekturalnost, koja zamenjuje preovlađujuću figurativnost. Takođe, kompozicija arhitektonskog kompleksa kod njega postaje značajnija od kompozicije samog spomenika. Njegovi spomenici izviru iz samog pejzaža i predstavljaju arhitektonsku celinu sa prirodom i okruženjem u kojem se nalaze. Bogdanović je individualista, okrenut vanvremenskim istorijskim uzorima. Ono što je nesumnjivo i nesporno je da je Bogdanović jedan od najkolosalnijih autora sa ovih prostora, da su njegova dela bezvremena, odnosno, svevremena, da su nastala ne pod uticajem trenda ili stila, već iz dubine autorove kreativne ličnosti. Bogdanović je takođe veoma značajan kao pisac. Njegovo delo na tom polju predstavlja ga kao izuzetnog esejistu, analitičara ali i kao pripovedača. Značajni su njegovi brojni radovi od međunarodnog značaja o gradovima i arhitekturi sa mitologističkim i simbolističkim pogledima i o „ljudskoj unutrašnjoj arhitekturi“. Napisao je 25 knjiga i pisao tekstove koje u poslednje vreme objavljuje u raznim časopisima kao „El Pais“ i „Die Zeit“ iz oblasti arhitekture i urbanizma. Njegove knjige su stilski i žanrovski veoma različite, ali imaju jedno zajedničko u sebi: ogroman naboj duha, koncentraciju energije koju nose sobom i prenose je na čitaoce. Bogdanović je intenzivno pisao, ali je svoje knjige izdavao izvan granica Srbije, u Austriji, Mađarskoj, Hrvatskoj, Češkoj. Iako je bio jedan od kulturnih stožera srpske arhitekture i kulture uopšte, Bogdanović je, kao i njegovi veliki prethodnici, u svojoj karijeri imao neprestane uspone i padove. On je bio bojkotovan od svojih kolega profesora na fakultetu, čak je bio i „isključen“ sa mesta predavača na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu. U revoltu je napustio članstvo u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. U periodu ratnih previranja, država mu je oduzela objekte u kojima je vodio Letnju školu arhitekture u Malom Popoviću. Nedugo zatim bio je primoran i da napusti zemlju, nakon čega se, rezigniran, nastanio u Beču kao politički emigrant. Osnovao je Seosku školu za filozofiju arhitekture u Malom Popoviću, nadomak Beograda, od milošte nazvanu „Mistrija pod orahom“. „Zelena kutija” je knjiga - kutija sa ceduljicama, beleškama iz njegovog života, posle sukoba sa Slobodanom Miloševićem. Živeo je sa svojom suprugom u egzilu u Beču od 1993. godine, a od vlade Austrije je dobio nagradu za životno delo. Mada je kršten još kao dete, njegovi posmrtni ostaci kremirani su u Beču, dok je urna sa pepelom smeštena na Jevrejsko groblje u Beogradu. Posmrtni ostaci njegove supruge Ksenije, koja je preminula 2017. godine, nalaze se na istom mestu. Ostvarenja Ulaz u Aleju streljanih rodoljuba na Novom groblju. Neka od Bogdanovićevih najznačajnijih arhitektonskih ostvarenja su: Spomenik Jevrejskim žrtvama fašizma, Beograd 1951-1952. Stambeno naselje Hidrotehničkog instituta, Avala, Beograd, 1952-1953. Spomen-groblje žrtvama fašizma, Sremska Mitrovica, 1959-1960. Partizansko spomen-groblje, Mostar 1959-1965. Spomen-park Slobodište, Kruševac, 1960-1965. Spomenik srpskim i albanskim partizanima palima u NOB-u, Kosovska Mitrovica, 1960-1973. Spomenik palim borcima NOB-a, Prilep, 1961. Spomen-park palim borcima u oslobodilačkim ratovima 1804-1945. (1804-1815, 1876-1878, 1912, 1914-1918, 1941-1945), Knjaževac, 1961-1971. Spomenik Kameni cvet, Jasenovac, 1966. Spomen kompleks Palim borcima Revolucije, Štip, 1969-1974. Spomen-park Garavice, Bihać, 1969-1981. Spomen područje i mauzolej palih boraca, Čačak, 1970-1980. Grupni kenotafi palih boraca, Bela Crkva, 1971. Grupni kenotafi žrtava fašizma, Novi Travnik, 1971-1975. Spomen-park Revolucije, Leskovac, 1971. Spomenik streljanim rodoljubima i Romima, Arapova dolina, Leskovac, 1971. Spomenik Slobodi, Ivangrad, 1972-1977. Spomenik palim borcima za slobodu, Vlasotince, 1973-1975. Adonisov oltar, Labin, 1974. Spomen-park Dudik, Vukovar, 1978-1980. Spomen park palih boraca NOB-a, učesnika Popinske borbe, Štulac, Vrnjačka Banja, 1979-1981. Grobnica Dušana Petrovića - Šaneta, Aranđelovac, 1980. „Čuvar slobode” (Spomenik poginulim partizanima u odbrani Klisa 1943), Klis, 1987. (uništen 1996. godine) Najznačajnija dela Na srpskom jeziku Mali urbanizam (1958) Zaludna mistrija: doktrina i praktika bratstva zlatnih (crnih) brojeva (1963) Urbanističke mitologeme (1966) Urbs i logos: ogledi iz simbologije grada (1976) Povratak grifona: crtačka heuristička igra po modelu Luisa Karola propraćena uvodnim ogledom Ljerke Mifke (1978) Gradoslovar (1982) Eseji: epistoralni eseji (sa Radom Iveković, 1986) Krug na četiri ćoška (1986) Mrtvouzice: mentalne zamke staljinizma (1988) Knjiga kapitela (1990) Grad kenotaf (1993) Grad i smrt (1994, na nemačkom 1993) Ukleti neimar (2001, na nemačkom 1997) Grad i budućnost (2001, na nemačkom 1997) Glib i krv (2001) O sreći u gradovima (2007, na nemačkom 2002) Tri ratne knjige (Grad i smrt; Srpska utopija; Grad i budućnost, 2008) Platonov tajni roman: Platonov gradoslovni nauk (2008) Zelena kutija: knjiga snova (2009, na nemačkom 2007) Na nemačkom jeziku Die Stadt und der Tod, Wieser Verlag, Klagenfurt - Salzbourg. 1993. ISBN 978-3-85129-090-5. Architektur der Erinnerung. Wieser Verlag, Klagenfurt. 1994. ISBN 978-3-85129-130-8. Der verdammte Baumeister: Erinnerungen, Zsolnay Verlag, Vienne 1997/. 2002. ISBN 978-3-552-04846-1. Die Stadt und die Zukunft, Wieser Verlag, Klagenfurt - Salzbourg. 1997. ISBN 978-3-85129-201-5. Vom Glück in den Städten, Zsolnay Verlag, Vienne. 2002. ISBN 978-3-552-05178-2. Die grüne Schachtel: Buch der Träume, Zsolnay Verlag, Vienne. 2007. ISBN 978-3-552-05394-6. Memoria und Utopie in Tito-Jugoslawien. Wieser Verlag.2009. ISBN 978-3-85129-834-5. Spomen obeležje „Kameni cvet“ u Jasenovcu Spomenik palim borcima revolucije, Vlasotince. Spomen-park Revolucije, Leskovac Spomenik palim borcima NOB-a, Prilep Slobodište, Kruševac Povratak grifona Krug na četiri ćoška Postmoderna MG136 (L)

Izdavač:VUK KARADŽIĆ,MLADINSKA KNJIGA,MLADOST Godina: 1978 Broj strana:170 Povez:TVRD sa omotom Pismo:Ćirilica Dimenzije knjige:29,5 x 24 cm Očuvana knjiga, unutra bez skrivenih mana i oštećenja,omot malo iskrzan,za očuvanost pogledajte slike u visokoj rezoluciji,na svako dodatno pitanje u vezi knjige rado ću vam odgovoriti ! Muzej umetnosti Metropoliten u Njujork Sitiju je najveći muzej umetnosti u SAD i jedan od najposećenijih muzeja na svetu. U njegovoj kolekciji se nalazi više od 2 miliona dela, podeljenih u 17 odeljenja. Glavna zgrada se nalazi na istočnom kraju Central parka i po površini je jedna od najvećih umetničkih galerija na svetu. Takođe postoji još jedan ogranak u gornjem Menhetnu u kom se nalazi srednjevekovna umetnost. U stalnoj kolekciji se nalaze dela iz drevnog Egipta, slike i skulpture skoro svih evropskih majstora, ali i opsežna kolekcija američke i moderne umetnosti. U muzeju se takođe nalaze i eksponati iz afričke, azijske, okeanske, vizantijske i islamske umetnosti. Muzej takođe sadrži veliku zbirku muzičkih instrumenata, kostima i pribora, ali i drevnog oružja iz različitih krajeva sveta. Muzej umetnosti Metropoliten je osnovan 1870. godine, a među osnivačima su bili mnogi biznismeni i finansijeri, ali i umetnici koji su želeli da edukuju američki narod o umetnosti. Muzej je zvanično otvoren u februaru 1872. godine u Petoj aveniji br. 681. Međutim, prvobitna kolekcija od jednog rimskog kamenog sarkofaga i 174 evropske slike je ubrzo proširena i prostor je postao premali, te je muzej prebačen na novu lokaciju u zamak Daglas u 14. Zapadnoj ulici br. 128. Muzej se ipak nije održao ni tamo, već je na kraju završio tamo gde se danas nalazi. Muzej je renoviran za svoju stogodišnjicu postojanja od oktobra 1969. do proleća 1971. godine. Među najpoznatijim umetničkim delima koja se nalaze u muzeju su dela El Greka s kraja 16. i početka 17. veka, dela Fransiska Goje, Eduara Manea, dela Vinsenta Van Goga (uključujući njegov autoportret), dela Pola Sezana, Pola Gogena, Kloda Monea, Pabla Pikasa, Vasilija Kandinskog i mnogih drugih poznatih slikara.

Kanjon Tare slovi za najdublji u Evropi a na planeti zauzima srebrno, drugo mesto. Veći i čuveniji je jedino kanjon reke Kolorado u severnoj Americi. Međutim, usuđujem se da potpišem da je naša (kako god to kome zvučalo) Tara mnogo lepša od Kolorada. U poređenju sa slavnim pustim Koloradom, kanjon Tare je izuzetno živ, zelen i bujan, prebogat zimzelenom i listopadnom florom. Voda u kanjonu i duž celog toka reke je prve kategorije i potpuno je pitka! U kanjonu je poznato oko osamdeset pećina koje su još uvek nedovoljno istražene a u nekima je utvrđeno je postojanje tragova života u praistoriji. Kanjon Tare je jedna od ovdašnjih oaza netaknute prirode i rezervat je za mnoge endemske i reliktne vrste biljaka i životinja. Sve ovo, bilo je dovoljan razlog da se UNESCO i njegov program „Čovek i biosfera“ od 1977. godine okite i ovim smaragnim draguljem. Nekoliko godina kasnije, 1980. godine, Zajedno sa Nacionalnim parkom Durmitor, našla se na UNESCO -voj listi Svetske baštine prirodnih dobara. Valja naglasiti da je Tara ispunila čak tri uslova: geološki, hidrološki i biološki fenomen (za upis u listu dovoljan je samo jedan). Kanjon je dug ukupno 60 km a njegova prosečna dubina iznosi 1073 metra, mestimično i 1300 metara. Najveća izmerena dubina kanjona iznosi 1333 metra. Kanjon Tare je jedan od nekoliko kanjona koji okružuju planinu i nacionalni park Durmitor (kanjon Tare, kanjon Komarnice, kanjon Drage, kanjon Sušice i kanjon Pive) Posebnu turističku atrakciju predstavlja splavarenje Tarom. Poseban tekst „Splavarenje Tarom“ očekujemo uskoro u kategoriji Aktivnosti – Avanturizam Jovan Krizek (1904 - 1996) Motiv sa Tare, oko 1960-tih tempera 33 x 40 cm plus ram signatura dole desno cirilica zapis autora na poledjini zastitnog kartona Napomena: Postoji jedna tacka koja se vidi u gornjoj desnoj polovini slike na fotografije. Ona se nalazila na staklu koje je bilo prasnjavo i sada je skinuta sa istog. Dakle, u pitanju nije bilo ostecenje na slici. Hvala na razumevanju.

BUDVANSKA PRIČA : 30 KOLOR FOTOGRAFIJA : SA JEDNE STRANE 30 NAJZANIMLJIVIJIH LOKACIJA U STAROM GRADU BUDVE I OKRUŽENJU A SA DRUGE LOKALNI MITOVI, LEGENDE, PRIČE NA SRPSKOM, RUSKOM I ENGLESKOM JEZIKU - SVE SMEŠTENO U TVRDOJ KARTONSKOJ KUTIJI - BUDVA 1. `BUDVANSKA PLESAČICA` ILI `BALERINA` 2. PLAŽA `MOGREN` 3. BRDO SPAS 4. PLAŽA `RIČARDOVA GLAVA` 5. TRG SLIKARA 6. STARORIMSKI HIPOKAUST 7. RIMSKA NEKROPOLA 8. PORTO DI TERRA FERMA 9. ARHITEKTURA STAROG GRADA 10. ANTIČKI PILONO 11. RIMSKI ŽRTVENIK 12. PJACETO VILLA URBANA 13. MUZEJ GRADA BUDVE 14. TRG OD CRKAVA 15. CRKVA SVETOG IVANA KRSTITELJA 16. IKONA `BUDVANSKA GOSPA` 17. RANOHRIŠĆANSKA BAZILIKA 18. CRKVA SVETE TROJICE 19. IKONOSTAS U CRKVI SVETE TROJICE 20. CRKVA SANTA MARIA IN PUNTA 21. CRKVA SVETOG SAVE OSVEĆENOG 22. CITADELA 23. ZIDINE STARG GRADA 24. OSTRVO SVETI NIKOLA 25. TRG PALMI 26. MODERNA GALERIJA 27. SPOMEN DOM `STEFAN MITROV LJUBIŠA` 28. TRG OD GVOZDENIH VRATA 29. KULA GRADENIGO 30. GRADSKI PARK

Monografija UNESCO u Srbiji,u originalnoj zastitnoj kutiji,sa posvetom na prvom listu. Izdavač:Pravoslavna Reč,Novi Sad 2007. Format:34,5cm x 25cm. Broj Strana:466 strana,ilustrovana,tvrd povez,zaštitna kutija,ćirilica. Na 466 strana velikog formata, na srpskom i engleskom jeziku, predstavljena su kulturna dobra koja su upisana na listu Uneska: Gamzigrad, Stari Ras i Sopoćani, Studenica, Viski Dečani, Gračanica, Pećka Patrijaršija i crkva Bogorodica Ljeviška, zatim Miroslavljevo jevanđelje i arhiv Nikole Tesle. Predstavljeno je kulturno-istorijsko nasleđe koje pripada Uneskovoj listi „Pamćenje sveta“ kao i park prirode Golija, proglašen rezervatom prirode Uneska. Srpske srednjovekovne manastire na Kosovu i Metohiji Unesko je svrstao u grupu kulturnih dobara izloženih opasnosti. U monografiji su predstavljena kulturna i prirodna dobra, specijalni rezervati i spomenici prirode: Šar planina, Đerdap, Tara, Deliblatska peščara, Đavolja varoš, Obrdska bara, gornje Podunavlje, Kučajske planine, Stara planina i Prokletije. Knjiga je obogaćena sa 1000 fotografija, izuzetno dizajnirana, svaka strana je pun kolor koji u svom vatrometu boja na najbolji način, zajedno sa tekstom omogućuje čitaocu upoznavanje svoje zemlje i bogatstva koje poseduje.

Beograd 2005. Tvrd povez, bogato ilustrovano, tekst uporedo na srpskom, engleskom i nemačkom jeziku, veliki format (24×34 cm), 206 strana. Knjiga je odlično očuvana. U Zemun dolaze oni koji vole malo staro, malo sporo, malo široko, malo malo, malo uzbrdo — nizbrdo, pa niz reku (pa uz nju), oni koji vole ušuškano i malo tesno, intimno, ali — pardon! — kulturno i, posebno, oni koji vole od svega toga (i još koje čega) pomalo, i malo više. Zemunci, pak, sve to (i još mnogo toga, što baš ne može da stane u reči) vole mnogo. I zato, verovatno, nikad ne odlaze iz Zemuna. Čak ni kada odu. A šta je zapravo Zemun, teško da iko može da opiše. Ipak, svako ko ga voli, složiće se da je više od grada — Zemun je atmosfera! To je mutni, vlažni, duboki miris Dunava i njegovih obala u rano proleće, za prvih iole toplijih dana i večeri (posebno večeri, kada se nebom pretapa prolećna i zimska svetlost); miris koji je toliko širok da se čini da ga pluća šetača po Keju, uz svu radost prvih nežnih lisnih izdanaka na drveću kraj reke, prosto neće moći da prime; miris koji u sećanje dovlači slike brodova i šajki koji su vekovima ranije pristajali u luku i donosili brodare, mornare i trgovce sa raznih strana i blago mnogo, u „srebrobogati” Zemun; prolećni miris plodne i obećavajuće vlage koja ne taži, već podstiče žeđ za životom. Zemun je pogled, mahom sa Gardoša i ka Gardošu u jesen odmaklu, ali ne i poznu, u neki zlatni dan, koji je prethodno oprala kiša. Dodirujući opeke Kule ili oštrinu ostatka bedema oko nje, damar potresa trk keltskih i rimskih vojnika, galop turske i austrijske konjice, otekuju zveket kopalja i sablji, puščani i topovski plotuni, struje vekovi, a pogled osvaja pitominu krovova kuća pod bregom i oštrinu crkvenih tornjeva, širinu Dunava i uzanost uličica, rumenilo gradskog parka i Ratnog ostrva i urbano sivilo XX veka. I pucaju vidici. I mnogo smo jaki. Ali možda u isto vreme, samo sa druge strane, neki zamišljeni alas ponovo gleda svoj Zemun. Dunav ga njija... I cela slika pred njim je tako mala. Ceo grad izgleda kao jedno ostrvce, čupavo od krovova i krošnji, čvrsto zauzdano najvišim bregom i Kulom na vrhu. I riba koju izvadi iz vode veća je od nje, kad je podigne naspram. I pita se opet — kud stade sve to tu, i vreme, i vekovi, i narodi, i vere, ijezici, i običaji, i stihovi, i tuge, i radosti...I čisto mu dođe da nekako zagrli to malo pred sobom. A lepo, najlepše... I poželi — i sam mali — da se što pre vrati tamo, zauzimajući svoje mesto.

Lepo očuvano Retko Danemark Robert Julius Tommy Jacobsen (4 June 1912 – 26 January 1993) was a Danish sculptor and painter. The Danish Robert Award is named in his honor.[1] Komposition in Eisen (composition in iron) located in front of the UNIQA building at Leopoldstadt, Vienna Tørskind Man sculpture at the Tørskind Gravel Pit sculpture park. Biography[edit] Jacobsen was born in Copenhagen. He was self-taught as a sculptor. During World War I, he worked with Danish modernist artists such as Asger Jorn, Carl-Henning Pedersen and Egill Jacobsen. They participated in the circle around the journal Helhesten and would later come to make up the COBRA-movement. Although Jacobsen had a connection with the CoBrA artists, but he never was a member of their group. In this period he created massive granite and sandstone structures which he called `Mythical Creatures` (Danish: Fabeldyr ). In the late 1940s, he creates a group of sculptures which he called `Dolls` (Danish: Dukkerne).[2] He traveled to France with his colleague Richard Mortensen and lived there from 1947–69. During his time in France he began creating sculptures in cast iron.[3] In France he received the nickname `Gros Robert` (Danish:Store Robert).[4] From 1962–81, he was a professor at the Academy of Fine Arts, Munich ( Kunstakademie der Bildenden Künste) in Munich. In 1969 he moved to Tågelund, west of Egtved, Denmark. From 1976 to 1985 he was professor at the Royal Danish Academy of Art, Copenhagen. From 1986 to 1991 he worked with Jean Clareboudt to create a sculpture park at Tørskind Gravel Pit near Egtved and Vejle. He also worked closely together with his son-in-law and artistic assistant, Bernard Leauté. Robert Jacobsen died in 1993, aged 80, at home in Tågelund. He was buried at Vestre Cemetery (Danish:Vestre Kirkegård) in Copenhagen. Awards[edit] Jacobsen was awarded the Thorvaldsen Medal in 1967. He was made an honorary member of the Association of Craftsmen in Copenhagen in 1973. In 1974 he was awarded the Prince Eugen Medal by the King of Sweden. He became a Commander of the Order of the Dannebrog in 1983.[5] The Robert Awards (Danish: Robert Prisen) have been awarded annually since 1984 by the Danish Film Academy. The awards are named after Robert Jacobsen who was the statuette`s designer.[6][7] Since 1993, the Robert Jacobsen Prize of the Würth Foundation has been awarded to contemporary visual artists to commemorate the artist. The prize is endowed with EUR 50,000.[8][9] Artwork[edit] Robert Jacobsen`s sculptures are represented at numerous museums of modern art internationally. Musee d`Art Wallon (Liege, Belgium) Museo de Arte Moderna (São Paulo, Brazil) Von der Heydt Museum (Wuppertal, Germany) Wilhelm Hack Museum (Ludwigshafen, Germany) Lembruck Museum (Duisburg, Germany) Sculptors Museum (Glaskasten, Marl, Germany) `Kunsthalle` exhibition hall Kiel (Kiel, Germany) Neue Pinakothek, (Munich, Germany) town gallery Lenbachhouse (Munich, Germany) `Kunsthalle` exhibition hall Emden donation Henri Nannen (Emden, Germany) Didrichsenin taidemuseo (Helsinki, Finland) Musee National d`Art Modern (Paris, France) Centre Pompidou (Paris, France) Musee de Peinture et de Sculpture (Grenoble, France) Musee des Beaux-Art (Rennes, France) Fond National d`Art Contemporain (France) Musee Rodin Paris (France) Stedelijk Museum (Amsterdam, the Netherlands) Kröller-Müller Museum (Otterlo, The Netherlands) Nationalgalerie (Oslo, Norway) Moderna Museet (Stockholm, Sweden) Musee des Beaux-Art (La Chaux-de-Fonds, Switzerland) Magyar Nemzeti Muzeum (Budapest, Hungary) Museum of Art, Carnegie Institute (Pittsburgh, USA) Hirshhorn Museum and Sculpture Garden (Washington, USA) Fondation Herzog (New York, USA) Carnegie Institute (Philadelphia, USA) danska umetnost robert jakobsen skupltor skulptura xx veka avangardna avangarda neoavangarda moderna savremena istorija skulpture 20. veka

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Helen Gardner (1878. – 1946.) bila je američka povjesničarka umjetnosti i pedagoginja. Njezina umjetnost kroz stoljeća ostaje standardni tekst za američku nastavu povijesti umjetnosti. Biografija Gardner je rođen u Manchesteru, New Hampshire, a pohađao je školu u četvrti Hyde Park u Chicagu. Godine 1901. diplomirala je klasiku na Sveučilištu u Chicagu.[1] Nakon stanke kao učiteljica, vratila se na isto sveučilište kako bi studirala povijest umjetnosti i magistrirala 1918. Godine 1920. počela je predavati na School of the Art Institute of Chicago, gdje će provesti ostatak svoje karijere , s izuzetkom kratkih sastanaka na UCLA i Sveučilištu u Chicagu. Godine 1919. postala je voditeljica odjela za fotografije i dijapozitive u Ryersonovoj knjižnici Instituta za umjetnost u Chicagu. Sljedeće godine počela je predavati kolegij povijesti umjetnosti na Školi Instituta za umjetnost. Godine 1922. odlučila je dati ostavku na svoje mjesto u knjižnici kako bi imala više vremena za podučavanje. Od frustracije što nije mogla pronaći sveobuhvatan udžbenik koji bi imao dovoljno široku pokrivenost povijesti umjetnosti, riješila je problem tako što je sama napisala takvu knjigu, što je rezultiralo desetljećima korištenim popularnim udžbenikom povijesti umjetnosti, Umjetnost kroz stoljeća. Njezino glavno djelo, Umjetnost kroz stoljeća (1926.), bio je prvi udžbenik u jednom svesku koji pokriva cijeli niz povijesti umjetnosti iz globalne perspektive. Često revidiran, ostaje standardni udžbenik u američkim školama i sveučilištima. Godine 1932. objavila je i Razumijevanje umjetnosti, tekst o umjetnosti usmjeren prema edukatorima. Za oba sveska, analitičke crteže dala je umjetnica Kathleen Blackshear. Godine 1936. objavila je drugo izdanje Umjetnosti kroz stoljeća, s proširenim sadržajem. Godine 1946., u dobi od 68 godina, umrla je od raka. No, unatoč bolesti prije smrti, ostala je savjetnica u Institutu za umjetnost.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Umetnost kroz vekove Helen Gardner Autor : Helen GARDNER Izdavač : Matica srpska - Novi Sad ; 1967.god. strana 773, ilustrovano, Tvrdi povez, zaštitni omot, zlatotisk, Helen Gardner (1878. – 1946.) bila je američka povjesničarka umjetnosti i pedagoginja. Njezina umjetnost kroz stoljeća ostaje standardni tekst za američku nastavu povijesti umjetnosti. Biografija Gardner je rođen u Manchesteru, New Hampshire, a pohađao je školu u četvrti Hyde Park u Chicagu. Godine 1901. diplomirala je klasiku na Sveučilištu u Chicagu.[1] Nakon stanke kao učiteljica, vratila se na isto sveučilište kako bi studirala povijest umjetnosti i magistrirala 1918. Godine 1920. počela je predavati na School of the Art Institute of Chicago, gdje će provesti ostatak svoje karijere , s izuzetkom kratkih sastanaka na UCLA i Sveučilištu u Chicagu. Godine 1919. postala je voditeljica odjela za fotografije i dijapozitive u Ryersonovoj knjižnici Instituta za umjetnost u Chicagu. Sljedeće godine počela je predavati kolegij povijesti umjetnosti na Školi Instituta za umjetnost. Godine 1922. odlučila je dati ostavku na svoje mjesto u knjižnici kako bi imala više vremena za podučavanje. Od frustracije što nije mogla pronaći sveobuhvatan udžbenik koji bi imao dovoljno široku pokrivenost povijesti umjetnosti, riješila je problem tako što je sama napisala takvu knjigu, što je rezultiralo desetljećima korištenim popularnim udžbenikom povijesti umjetnosti, Umjetnost kroz stoljeća. Njezino glavno djelo, Umjetnost kroz stoljeća (1926.), bio je prvi udžbenik u jednom svesku koji pokriva cijeli niz povijesti umjetnosti iz globalne perspektive. Često revidiran, ostaje standardni udžbenik u američkim školama i sveučilištima. Godine 1932. objavila je i Razumijevanje umjetnosti, tekst o umjetnosti usmjeren prema edukatorima. Za oba sveska, analitičke crteže dala je umjetnica Kathleen Blackshear. Godine 1936. objavila je drugo izdanje Umjetnosti kroz stoljeća, s proširenim sadržajem. Godine 1946., u dobi od 68 godina, umrla je od raka. No, unatoč bolesti prije smrti, ostala je savjetnica u Institutu za umjetnost.

Izdavač: Nacionalni park Sutjeska - Tjentište, 1976. Veliki format (33×42 cm), 2 strane teskta + 10 reprodukcija. Veoma dobro očuvano. Prvoslav Pivo Karamatijević (Nova Varoš, 5. maj 1912 — Rijeka, 28. avgust 1963) bio je srpski slikar, grafičar, profesor i učesnik. Rođen je kao sin sveštenika i pukovnika Jevstatija i Jefimije. Nižu gimnaziju završio je u rodnom mestu, a Umetničku školu i Akademski tečaj u Beogradu 1932. godine kod profesora Milana Milanovića i Ljube Ivanovića. Do 1941. godine, predavao je crtanje po školama u Srbiji (Užice, Pljevlja, Novi Pazar i Skoplje) i povremeno se bavio likovnom kritikom. Bio je jedan od osnivača ilegalne umetničke grupe „Život“, 1934. godine. Godine 1941, pridružio se Narodnooslobodilačkom pokretu Jugoslavije. Sa D. Vuksanovićem i B. Baruhom organizovao je Prvi partizanski slikarski atelje u Užicu. Povremeno je radio pri Agitpropu Vrhovnog štaba NOVJ u Istočnoj Bosni od 1942. do 1944. godine. Posle rata, bio je profesor i docent na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu od 1957. do 1963. godine. Nosilac je Partizanske spomenice 1941, Ordena zasluga za naroda sa srebrnim zracima, Ordena bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem i ostalih odlikovanja. Njegov stvaralački opus obuhvata grafike, grafički dizajn, crteže, slike u akvarelu i temperi i zidnu dekoraciju. Rano se opredelio za socijalnu tematiku – težak predratni život radnika i seljaka, borba u NOR-u, oslobođenje, obnova i izgradnja zemlje. Tokom rata, risao je motive iz života i borbi partizana. Njegove grafike nisu samo beležile životnje tokove, već su se umetničkim izrazom i formom prilagođavale ideji i postepeno razvijale od ekspresionizma ka socijalističkom realizmu. Sa jugoslovenskim umetnicima izlagao je od 1932. godine u Jugoslaviji i inostranstvu, a samostalno u Prijepolju 1932, Pljevljima 1932. i 1938, Užicu 1934, Skoplju 1940. godine, na prolećnim i jesenjim izložbama ULUS-a, izložbama SLUJ-a. Narodnooslobodilačke borbe. Grafike: 1 JURIŠ 2 ISPRAĆAJ U PIVI 3 KONJANICI 4 PRELAZ 5 NA SPLAVU 6 NA VUČEVU 7 SAN 8 ORIGINALNI CRTEŽ SA SUTJESKE 9 TIFUSAR 10 SVE DALJE...

Autor: Julian Shuckburgh Povez: tvrd Br. strana: 132 Format: 41x30,5 Pun kolor, štampano na kunstdruku! London is a magical city with its beginnings dating back thousands of years to the Roman days. Think of London today and images of beautifully impressive sights come to mind: the Royal family and their palaces, the House of Parliament, Big Ben, and Westminster Abbey. Culturally, there are dozens of incomparable museums, such as The British Museum, The National Gallery and the Cabinet War Rooms, and of course, one cannot exclude the famous London theaters. On a more intimate scale, one thinks of quaint pubs, open-air markets, iconic red double-decker buses, telephone boxes, and helmeted bobbies. Meandering through the charismatic sections of London is a stretch of the River Thames, serving as an anchor for the dazzling array of sites that make London so special. With Spectacular London, you can celebrate this historic city as it gears up to be the host of the 2012 Olympics. This sleek volume includes more than 130 magnificent full-color illustrations and brings together all of London`s unique sites, presenting some of the most memorable views of this ancient city. With fantastic photographs of this vibrant city, many shown in foldouts that are almost three feet long, Spectacular London takes the reader from the pastoral setting of Hyde Park to the bustling financial center of the City, from the sophisticated London nightlife to an afternoon at Hampton Court. All of these experiences are pulled together in one volume to create a most unforgettable view of one of the world`s oldest and most revered cities. Julian Shuckburgh`s lively text accompanies the reader through this book in a way that only a native-born Londoner can. For those who have personally experienced London, or for those who plan to visit for the first time, Spectacular London is the perfect way to celebrate this glorious city.

UMETNOST OKEANIJE Unesco putujuća izložba ,Beograd jul 1978 god ; Ovom izložbom želimo da prikažemo izražajnost lepotu i raznovrsnost primenjene umetnosti Okeanije, koja je izraz stvaralačkog genija najmanjih i najizolovanljih Ijudskih zajednica na svetu. Svako ko se bavio proučavanjem ove oblasti ne može a da ne bude duboko impresioniran nizom naselja u Okeaniji; putovanje ovim prostranstvima predstavlja u suštini, niz jednosmernih kretanja u spoljni prostor najvećeg okeana na svetu. Ovo područje je podeljeno na tri velike kulturne zone: Novu Gvineju i Malaneziju (materijal sakupio Stuart Park), koja se prostire od Zapadnog Irijana do Nove Kaledonije; Mikroneziju (od Palaua do Gilbertovih ostrva) i Polineziju , toliko prostranu da se njena zapadno-istočna osovina proteže od Fidžija do Uskršnjih ostrva ,a severno-južna od Havaja do Novog Zelanda. Kako na čitavom ovom nema tragova od metalnih ruda, impresionirani smo tehničkim dostignućima materijalne kulture Okeanije, koja je izgrađena u svetu bez metala. Grnčarstvo je takođe bilo nepoznato u najvećem delu Polinezije i Mikronezije; glina sejedino nalazi u kontinentalnom delu Melanezije, te je ovde i bila zastupljena ova vrsta ljudske delatnosti. Usled nedostatka kamena na koralnim ostrvima, sekira, osnovno oruđe drvodelja, izrađivano je od oklopa velikih školjki. Stanovnišvo se bavilo motičkom zemljoradnjom, a gajenje domaćih životinja nije bilo poznato. Kokosov orah su dovozili kanuima i sadili duž neplodnih obala. Na isti način doneto je i hlebno drvo , azijski dud , banana, šećerna trska, taro, sladak krompir, tikva i druge biljke. Moglo bi se reći da su stanovnici Okeanije »brodolomci« koji su čudom opstali na pustim ostrvima, što prikazuje i ova izložba. Kultura australonezijskog neolita (drugi ili treći milenijum naše ere), koja je karakteristična za jugozapadnu Aziju, izgleda da se proširila i na područje Okeanije. Najpouzdaniji dokaz ovakvog širenja jeste jezička grupa, najveće kulturno područje jedinstvenog jezika Indonezija, Filipini, Formoza, Melanezija, Mikronezija i Polinezija). Primenjena umetnost Nove Gvineje i Malenezije, iako je veoma raznovrsna i izražajna, samo je delimični odraz australonezijske kulture. Ovo se mnogo jasnije uočava ú kulturama Mikrolezije i Polinezije, područjima u kojima su Australonežani pronašli pusta ostrva pogodna za naseIjavanje. odlično očuvana - ilustrovana 12 str.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! 2003 Retko u ponudi! Exit (transkr. Egzit; stilizovano EXIT) je letnji muzički festival koji se održava jednom godišnje na Petrovaradinskoj tvrđavi u Novom Sadu. Osnovan 2000. godine, višestruki je dobitnik nagrada za najbolji festival. Gotovo četiri miliona ljudi iz više od stotinu zemalja širom sveta posetilo je Exit, koji je tokom svog postojanja ugostio neke od najvećih muzičkih zvezda današnjice, kao i mnogobrojne domaće i regionalne zvezde. Najveći je festival u Srbiji, dok je na drugom mestu Sunny Hill Festival. Istorija Festival je osnovan 2000. godine u Novom Sadu kao studentski pokret koji se bori za demokratiju i slobodu u Srbiji i na Balkanu. Posle opštih izbora u Jugoslaviji 2000. godine, Exit se 2001. preselio iz univerzitetskog parka u Petrovaradinsku tvrđavu. Međutim, društvena odgovornost je i dalje bila ključni aspekt njegovih aktivnosti. U februaru 2007. godine osnivač i većinski vlasnik Dušan Kovačević, zajedno sa svojim saradnicima, odlučio je da festival pokloni gradu Novom Sadu nakon eksternih ponuda za preuzimanje manifestacije, sa ciljem da festival ostane unutar grada. Kritičari su smatrali da je na taj način upravljanje festivalom prepušteno vladajućoj političkoj stranci, što je po njihovom mišljenju bilo suprotno od onoga na šta se pokret prethodno fokusirao.[2] Godine 2007. Exit je osvojio Britansku festivalsku nagradu za najbolji festival u inostranstvu,[3] a bio je proglašen za najbolji evropski festival na dodeli nagrada Juroup.[4] Godine 2013. i 2017. osvojio je nagradu za najbolji veći festival na dodeli Evropskih festivalskih nagrada.[5][6] Godine 2006. The Observer je proglasio Exit za najbolji festival po svom izboru na listi 25 najboljih turističkih iskustava.[7] The Guardian ga je uvrstio među „12 najboljih putovanja za 2008. godinu”.[8] Međunarodno izdanje kanala CNN, CNN World Fiesta, uvrstilo je Exit na listu devet najboljih muzičkih festivala na svetu u 2011. godini.[9] Godine 2013. Euronews je uvrstio Exit na šesto mesto u svom izboru od 10 evropskih muzičkih festivala.[10] Godine 2018. BBC News je nazvao Exit jednim od najvećih svetskih muzičkih festivala, koji je ugostio više od 200.000 ljudi iz 60 zemalja.[11] U junu 2019. godine Forbes je objavio članak u kojem tvrdi da je „zahvaljujući predstojećem Exit festivalu, Srbija postala festivalsko središte vredno pažnje”.[12] Superbrands Serbia uvrstio je Exit kao jedan od sedam superbrendova javnog urbanog identiteta za 2006—2007.[13] U martu 2018. godine u Sarajevu je Savet za regionalnu saradnju dodelilo festivalu titulu Šampiona regionalne saradnje za 2017. godinu.[14] Exit organizuje sedam događaja u pet zemalja Jugoistočne Evrope: No Sleep Festival (Beograd, Srbija) u aprilu i novembru,[15] Sea Star Festival (Umag, Hrvatska) u maju; Exit Festival (Novi Sad, Srbija) i Sunland Festival (Primorsko, Bugarska) u julu; Revolution Festival (Temišvar, Rumunija) i Sea Dance Festival (Budva, Crna Gora) u avgustu i Ada Divine Awakening Festival (Ada Bojana, Crna Gora) u septembru.[16][17][18] Prethodno je Exit organizovao i Festival 84 (Jahorina, Bosna i Hercegovina), koji je otkazan u februaru 2019. godine iz administrativnih razloga van kontrole organizatora.[19][20][21][22] Zbog pandemije kovida 19, festivali koje je Exit planirao za 2020. odloženi su do 2021. godine,[23][24] osim festivala Sea Star, Revolution i No Sleep, koji su odloženi za 2022. godinu. Novosadski Exit festival, koji je prvo pomeren za avgust 2020,[25] na kraju je odložen za jul 2021,[26] a 4 dana poluvirtuelnog izdanja organizovano je u septembru 2020. godine, u okviru globalnog Life Stream projekta.[27] Tokom četiri dana, samo 250 posetilaca moglo je da se priključi uživo, dok su snimci nastupa potom u osmodnevnom striming festivalu krajem septembra predstavljeni višemilionskoj publici širom sveta.[28] U julu 2021. Exit je postao prvi veliki festival koji se održao u Evropi od početka pandemije kovida 19,[29] što su kao istorijski momenat preneli vodeći svetski mediji poput Billboard-a,[30] IQ Mag-a,[31] Variety-a[32] i NME-a,[33] a ovo izdanje festivala ugostilo je oko 40.000 posetilaca dnevno.[34][35] Izdanje Exit festivala pod sloganom „Together. Always!” održano je 2022. godine u punom pređašnjem kapacitetu u odnosu na godine pandemije, na preko 40 bina i zona i tri bine koje su unapređene u odnosu na prethodne godine. Tokom četiri dana festival je posetilo oko 200.000 ljudi, a glavni izvođači bili su Nick Cave & The Bad Seeds i Calvin Harris, Iggy Azalea, Masked Wolf, ZHU, Sepultura i drugi.

kao na slikama na jednom mestu podvučen tekst ne smeta ništa uredno je Četvrti memorijal Save Šumanovića 1972. Аутор Šumanović, Sava, 1896-1942 = Шумановић, Сава, 1896-1942 Аутор Меморијал Саве Шумановића (4 ; 1972 ; Шид) Наслов Sava Šumanović vaš savremenik : oktobar 72 : [Četvrti memorijal Save Šumanovića] / [koncepcija izložbe Lazar Trifunović] Врста грађе књига Језик српски Година 1972 Издавање и производња [Šid : Galerija Save Šumanovića], 1972 (Beograd : Škola za industrijsko oblikovanje) Физички опис [18] str. : ilustr. ; format kataloga 32 cm Остали аутори Трифуновић, Лазар Knjižni blok 16 x 16 cm. Предметне одреднице Шумановић, Сава, 1896-1942 – Изложбени каталози Меморијал Саве Шумановића (1972 ; Шид) – Изложбени каталози koncepcija izložbe Lazar Trifunović Sava Šumanović (Vinkovci, 22. januar 1896 — Sremska Mitrovica, 30. avgust 1942) je jedan od najznačajnijih slikara srpske umetnosti 20. veka. Rođen je 22. januara 1896. u Vinkovcima, gde mu je otac radio kao šumarski inženjer. Kada je imao četiri godine porodica se preselila u Šid. Gimnaziju pohađa u Zemunu, gde počinje da se interesuje za umetnost. Kasnije će se usprotiviti očevoj želji da postane advokat i 1914. u Zagrebu upisati Višu školu za umjetnost i obrt. Ovu školu završava sa najboljim ocenama 1918. Tada počinje da javno izlaže svoja dela. U svojim ranim delima, Sava insistira na atmosferi i spretno koristi bojene senke i tanke slojeve boje. Pored slikarstva, bavi se ilustracijom, grafikom i scenografijom. Slikarstvo Save Šumanovića u ovom periodu pokazuje uticaje secesije i simbolizma. Jeseni 1920. Sava odlazi u Pariz i iznajmljuje atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog pravca analitičkog kubizma. U Parizu se družio sa Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maks Žakobom i drugim umetnicima. Uticaji kubizma su vidljivi u ovoj ali i u kasnijim fazama slikarevog rada. Može se opravdano reći da je ovaj slikarski jezik Sava Šumanović doneo u Srbiju i da njegova dela ostaju najreprezentativniji primer domaćeg kubističkog slikarstva. Narednih godina živi i slika u Zagrebu. Javnost i kritika ne prihvataju njegova dela, pa se iz protesta potpisuje francuskom transkripcijom na slikama. Godine 1924. piše studije „Slikar o slikarstvu“ i „Zašto volim Pusenovo slikarstvo“, dela koja su polazište za razumevanje njegove estetike. Ponovo boravi u Parizu 1925, gde prihvata uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. Sava Šumanović je naslikao „Doručak na travi“ koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije je za 7 dana i noći intenzivnog rada naslikao sliku „Pijana lađa“ koju je izložio na salonu nezavisnih. Inspiracija za sliku je bila istoimena pesma Artura Remboa koja je do njega došla preko Rastka Petrovića koji mu ju je recitovao. Druga inspiracija je bila slika Teodor Žerikoa „Splav Meduza“. Kritičari su ovo delo dočekali sa podeljenim kritikama, a Sava je iscrpljen radom teško podneo one negativne. Vraća se u Šid 1928, umoran od teških uslova života, rada i loših kritika. U Šidu slika sremske pejzaže. Njegovu samostalnu izložbu u Beogradu kritičari su veoma pozitivno ocenili. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz. Tu nastaju značajne slike: „Luksemburški park“, „Crveni ćilim“, „Most na Seni“. Ova dela karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Šumanovićeva dela iz poznijeg perioda se odlikuju svetlim bojama, i lirskom atmosferom. Svoj stil, koji sam naziva kako znam i umem, prilagođava motivu. Po povratku u Šid, 1930, slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radi na ciklusu velikih platana „Šiđanke“, a kasnije na ciklusu „Beračice“, posvećenom berbi grožđa. Za vreme Drugog svetskog rata Šid ulazi u sastav Nezavisne Države Hrvatske i ćirilica je zabranjeno pismo, pa se Sava iz proteste ne potpisuje već samo označava godinu nastanka slike. Na Veliku Gospojinu, 28. avgusta 1942. godine[1], Savu su, zajedno sa još 150 Srba iz Šida, oko 6 sati ujutru, uhapsile ustaše i odvele u Sremsku Mitrovicu. Svi oni su posle mučenja streljani, verovatno 30. avgusta[1], posle čega su sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. Njemu u čast ustanovljena je slikarska nagrada Sava Šumanović. Dela Najveći broj njegovih dela se čuva u Galeriji slika „Sava Šumanović“ u Šidu.[2] U njoj se nalazi više od 400 dela, od kojih 350 ulja na platnu, crteži, pasteli i dokumentacija.[2] Pijana lađa (akt, Šid 1927) Doručak na travi (pejzaž, Šid) Mrtva priroda sa flašama (1926), u vlasništvu banjalučke Zbirke „Terzić“, a čuva se u depou Muzeja savremene umjetnosti Republike Srpske u Banjoj Luci.[2] Luksemburški park (Pariz) Crveni ćilim (Pariz) Most na Seni (Pariz) Jutro (Pariz 1929) Šidijanke (ciklus pejzaža, Šid) Kraj šumarka, (akt, Šid 1935)[3] Beračice (ciklus nastao pred smrt) tags: istorija srpskog slikarstva srpsko slikarstvo xx veka savremeno srpsko slikarstvo moderno ... katalog katalozi save šumanovića ... kubizam avangarda moderno ... moderna ... mile grozdanić dizajn kataloga 1972 mangelos dimitrije bašičević ...

SAVA ŠUMANOVIĆ prepuštanje pasiji Ljubica Miljković Galerija slika Sava Šumanović, Šid/ Printmedia, Beograd, 2007. 416 strana, tvrd povez, zaštitni omot, veliki format. Galerija `Sava Šumanović` iz Šida i `Printmedia` iz Beograda objavili su monografiju `Sava Šumanović - Prepuštanje pasiji` o jednom od najznačajnijih srpskih slikara prve polovine 20. veka. Autor monografije je Ljubica Miljković, a knjiga sadrži hronologiju važnih dogadjaja iz života i stvaralaštva Save Šumanovića, popis monografija i kataloga i antologijski izbor od 128 slika s reprodukcijama preko cele strane, saopštili su izdavači. Izdanje je dopunjeno i popisom s manjim reprodukcijama u boji, 626 slika, četiri grafike, 237 akvarela, gvaševa, pastela, tempera i crteža. Sava Šumanavić (1896- 942) rodjen je u Vinkovcima, a u četvrtoj godini s porodicom se preselio u Šid. Godine 1914. godine upisao je Višu umetničku školu u Zagrebu, a od 1918. godine počeo je da izlaže svoja dela. Godine 1920. Šumanović je otišao u Pariz i iznajmio atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog analitičkog kubizma. U Parizu se družio s Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maksom Žakobom i drugim umetnicima. Narednih godina živeo je i slikao u Zagrebu. Godine 1924. napisao je studije `Slikar o slikarstvu` i `Zašto volim Pusenovo slikarstvo`. U Parizu je ponovo boravio 1925. godine, gde je prihvatio uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. naslikao je `Doručak na travi` koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije na Salonu nezavisnih izložio je sliku `Pijana ladja`, inspirisanu istoimenom pesmom Artura Remboa. Druga inspiracija bila je čuvena Žerikoova slika `Splav Meduza`. Kritičari su delo dočekali s podeljenim stavovima. Godine 1928. vratio se u Šid, gde je slikao sremske pejzaže. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz, gde su nastale slike: `Luksemburški park`, `Crveni ćilim`, `Most na Seni`, koje karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Po povratku u Šid, 1930. godine slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radio je na ciklusu velikih platana `Šidjanke`, a kasnije na ciklusu `Beračice`, posvećenom berbi groždja. Avgusta 1942. Savu Šumanovića su, zajedno s još 150 Srba iz Šida, uhapsile vlasti NDH i odvele u Sremsku Mitrovicu, gde su streljani i sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. (Tanjug)

Dvorovi: Trag jednog vremena zabeležen na najvišem brežuljku na Dedinju (Palaces: The trace of a time recorded on the highest hill in Dedinje) / Zvonko Petković Beograd 2013. Mek povez, bogato ilustrovano, tekst uporedo na srpskom i engleskom jeziku, format 22×23 cm, 123 strana. Knjiga je, bukvalno, kao nova. Ova knjigaje pokušaj dase na jedan sasvim razumljiv način prikaže, samo jedan mali, deo kulturne baštine jednog slovenskog naroda. Vladari tog nareda su se smenjivali, u početku su za sobom ostavljali svome narodu velike zadužbine i zaostavštine. Zajedno sa svojim narodom branili su svaki pedalj napadnute zemlje. Neki su se trudili da sa svojim narodom podele i patnju, da zajednički grade i izgrađuju svaku stopu te zemlje. Osećajući takve namere svojih vladara i taj mali narod je to njima uzvraćao, pa je u početku svojim vladarima čak, i poklanjao objekte koji su se nazivali „dvorovima”. Ali moja namera je da pokušam da kroz knjigu prenesem i Vama čitaocima isključivo svoje impresije, da zajednički sa Vama kroz te prostore koji su nekada pripadali dinastičkoj porodici Karađorđevića. U današnjem svetu u kome nam informacije stalno stižu, zasipaju nas, zapravo gnjave, materijali sami, njihova duhovnost, ili možda čak duševnost, preinačili su se u podatke i pričanje o materijalima. Izgubili su se dodir, osećaj, toplina — pojmovi koje pretraživači Interneta ne razgranavaju (!) po značenjima i brojnim adresama. O drvetu je najlakše i najbolje dovoljno saznati tako što ćete jedan njegov komad prisloniti uz sopstveni obraz, potom komad betona, pa inoks - čelika, i tako redom, dok ne shvatite da vam je jedino drvo blisko, milo, kao nekakav rod... Mr Bojan Kovačević, arhitekta Zvonko Petković, profesor Fakulteta primenjenih umetnosti u Beogradu, se već dugi niz godina bavi restauracijom i konzervacijom umetničkih ostvarenja iz proteklih epoha. Njegov je poduhvat pionirski, jer vrlo uspešno vraća u život antikvitete, revitalizuje ih i čini da mi postajemo svesni našeg kulturnog blaga... Arhitekta i slikar Siniša Vuković redovni profersor FPU u penziji Sadržaj: RECENZIJA OSVRT SLOVO NA POČETKU O SRPSKOM DVORU ISTOČNI ZID JUŽNI ZID OSTALI RADOVI LOKACIJA I PARK DVORA. ULAZ U DVOR - PRIZEMLjE DVORA SUTEREN PRVI SPRAT MALA „INTIMNA“ TRPEZARIJA BELI DVOR ULAZNI HOL CENTRALNI HOL VELIKI SVEČANI SALON BIBLIOTEKA SVEČANA TRPEZARIJA DRUGI SPRAT, MANSARDA IZVORI I LITERATURA O AUTORU BIOGRAFIJA

SAVA ŠUMANOVIĆ prepuštanje pasiji Ljubica Miljković Galerija slika Sava Šumanović, Šid/ Printmedia, Beograd, 2007. 416 strana, tvrd povez, zaštitni omot, veliki format. Galerija `Sava Šumanović` iz Šida i `Printmedia` iz Beograda objavili su monografiju `Sava Šumanović - Prepuštanje pasiji` o jednom od najznačajnijih srpskih slikara prve polovine 20. veka. Autor monografije je Ljubica Miljković, a knjiga sadrži hronologiju važnih dogadjaja iz života i stvaralaštva Save Šumanovića, popis monografija i kataloga i antologijski izbor od 128 slika s reprodukcijama preko cele strane, saopštili su izdavači. Izdanje je dopunjeno i popisom s manjim reprodukcijama u boji, 626 slika, četiri grafike, 237 akvarela, gvaševa, pastela, tempera i crteža. Sava Šumanavić (1896- 942) rodjen je u Vinkovcima, a u četvrtoj godini s porodicom se preselio u Šid. Godine 1914. godine upisao je Višu umetničku školu u Zagrebu, a od 1918. godine počeo je da izlaže svoja dela. Godine 1920. Šumanović je otišao u Pariz i iznajmio atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog analitičkog kubizma. U Parizu se družio s Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maksom Žakobom i drugim umetnicima. Narednih godina živeo je i slikao u Zagrebu. Godine 1924. napisao je studije `Slikar o slikarstvu` i `Zašto volim Pusenovo slikarstvo`. U Parizu je ponovo boravio 1925. godine, gde je prihvatio uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. naslikao je `Doručak na travi` koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije na Salonu nezavisnih izložio je sliku `Pijana ladja`, inspirisanu istoimenom pesmom Artura Remboa. Druga inspiracija bila je čuvena Žerikoova slika `Splav Meduza`. Kritičari su delo dočekali s podeljenim stavovima. Godine 1928. vratio se u Šid, gde je slikao sremske pejzaže. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz, gde su nastale slike: `Luksemburški park`, `Crveni ćilim`, `Most na Seni`, koje karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Po povratku u Šid, 1930. godine slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radio je na ciklusu velikih platana `Šidjanke`, a kasnije na ciklusu `Beračice`, posvećenom berbi groždja. Avgusta 1942. Savu Šumanovića su, zajedno s još 150 Srba iz Šida, uhapsile vlasti NDH i odvele u Sremsku Mitrovicu, gde su streljani i sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. (Tanjug)

Sava Šumanović: Prepuštanje pasiji / Ljubica Miljković Beograd 2007. Tvrd povez, zaštitni omot, ćirilica, bogato ilustrovano, veliki format ( 29 cm), 416 strana. Napomena: knjiga je odlično očuvana (kao nova) . Galerija `Sava Šumanović` iz Šida i `Printmedia` iz Beograda objavili su monografiju `Sava Šumanović - Prepuštanje pasiji` o jednom od najznačajnijih srpskih slikara prve polovine 20. veka. Autor monografije je Ljubica Miljković, a knjiga sadrži hronologiju važnih dogadjaja iz života i stvaralaštva Save Šumanovića, popis monografija i kataloga i antologijski izbor od 128 slika s reprodukcijama preko cele strane, saopštili su izdavači. Izdanje je dopunjeno i popisom s manjim reprodukcijama u boji, 626 slika, četiri grafike, 237 akvarela, gvaševa, pastela, tempera i crteža. Sava Šumanavić (1896- 942) rodjen je u Vinkovcima, a u četvrtoj godini s porodicom se preselio u Šid. Godine 1914. godine upisao je Višu umetničku školu u Zagrebu, a od 1918. godine počeo je da izlaže svoja dela. Godine 1920. Šumanović je otišao u Pariz i iznajmio atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog analitičkog kubizma. U Parizu se družio s Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maksom Žakobom i drugim umetnicima. Narednih godina živeo je i slikao u Zagrebu. Godine 1924. napisao je studije `Slikar o slikarstvu` i `Zašto volim Pusenovo slikarstvo`. U Parizu je ponovo boravio 1925. godine, gde je prihvatio uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. naslikao je `Doručak na travi` koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije na Salonu nezavisnih izložio je sliku `Pijana ladja`, inspirisanu istoimenom pesmom Artura Remboa. Druga inspiracija bila je čuvena Žerikoova slika `Splav Meduza`. Kritičari su delo dočekali s podeljenim stavovima. Godine 1928. vratio se u Šid, gde je slikao sremske pejzaže. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz, gde su nastale slike: `Luksemburški park`, `Crveni ćilim`, `Most na Seni`, koje karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Po povratku u Šid, 1930. godine slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radio je na ciklusu velikih platana `Šidjanke`, a kasnije na ciklusu `Beračice`, posvećenom berbi groždja. Avgusta 1942. Savu Šumanovića su, zajedno s još 150 Srba iz Šida, uhapsile vlasti NDH i odvele u Sremsku Mitrovicu, gde su streljani i sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu.

SAVA ŠUMANOVIĆ prepuštanje pasiji Ljubica Miljković Galerija slika Sava Šumanović, Šid/ Printmedia, Beograd, 2007. 416 strana, tvrd povez, zaštitni omot, veliki format. Knjiga je odlično očuvana (utisak je da je nekorišćena) sem što zaštitni omot ima žutu fleku i zalepljen je za zadnju koricu. Galerija `Sava Šumanović` iz Šida i `Printmedia` iz Beograda objavili su monografiju `Sava Šumanović - Prepuštanje pasiji` o jednom od najznačajnijih srpskih slikara prve polovine 20. veka. Autor monografije je Ljubica Miljković, a knjiga sadrži hronologiju važnih dogadjaja iz života i stvaralaštva Save Šumanovića, popis monografija i kataloga i antologijski izbor od 128 slika s reprodukcijama preko cele strane, saopštili su izdavači. Izdanje je dopunjeno i popisom s manjim reprodukcijama u boji, 626 slika, četiri grafike, 237 akvarela, gvaševa, pastela, tempera i crteža. Sava Šumanavić (1896- 942) rodjen je u Vinkovcima, a u četvrtoj godini s porodicom se preselio u Šid. Godine 1914. godine upisao je Višu umetničku školu u Zagrebu, a od 1918. godine počeo je da izlaže svoja dela. Godine 1920. Šumanović je otišao u Pariz i iznajmio atelje na Monparnasu. Učitelj mu je bio Andre Lot, istaknuti likovni pedagog analitičkog kubizma. U Parizu se družio s Rastkom Petrovićem, Modiljanijem, Maksom Žakobom i drugim umetnicima. Narednih godina živeo je i slikao u Zagrebu. Godine 1924. napisao je studije `Slikar o slikarstvu` i `Zašto volim Pusenovo slikarstvo`. U Parizu je ponovo boravio 1925. godine, gde je prihvatio uticaje Matisovog slikarstva. Godine 1927. naslikao je `Doručak na travi` koji je naišao na odlične kritike u Francuskoj. Nešto kasnije na Salonu nezavisnih izložio je sliku `Pijana ladja`, inspirisanu istoimenom pesmom Artura Remboa. Druga inspiracija bila je čuvena Žerikoova slika `Splav Meduza`. Kritičari su delo dočekali s podeljenim stavovima. Godine 1928. vratio se u Šid, gde je slikao sremske pejzaže. Novac od prodaje slika omogućio mu je da ponovo ode u Pariz, gde su nastale slike: `Luksemburški park`, `Crveni ćilim`, `Most na Seni`, koje karakteriše poetski realizam i umereni koloristički ekspresionizam. Po povratku u Šid, 1930. godine slika lokalne pejzaže i aktove. Tri godine radio je na ciklusu velikih platana `Šidjanke`, a kasnije na ciklusu `Beračice`, posvećenom berbi groždja. Avgusta 1942. Savu Šumanovića su, zajedno s još 150 Srba iz Šida, uhapsile vlasti NDH i odvele u Sremsku Mitrovicu, gde su streljani i sahranjeni u zajedničku masovnu grobnicu. (Tanjug)

Vojo Dimitrijević - Smiljka Šinik Izdavač: Umjetnička galerija BiH, Sarajevo 1970; tvrd povez sa omotom, strana 176, bogato ilustrovana, 26cm, veoma lepo očuvana knjiga sa pečatima otpisa na nekoliko mesta. O knjizi Vojo Dimitrijević je rođen u Sarajevu, gdje je završio osnovno i srednje obrazovanje. Tokom srednje škole, Dimitrijević je pokazao izniman talent za slikarstvo, pa je učestvujući na izložbi đaćkih radova u Pragu, i osvajajući prvu nagradu, definisao svoj životni put. Nakon završetka gimnazije, odlazi u Beograd gdje studira slikarstvo, a nakon toga kao mlad i perspektivan slikar, dobija mogućnost da u Parizu provede godinu dana na usavršavanju. Dolaskom u Pariz, mentor mu je bio poznati francuski slikar Andre Lot. Prva samostalna izložba Voje Dimitrijevića je bila 1933. godine u Beogradu. Tih godina, Dimitrijević se u svojim djelima bazirao na socijalne tematike. Njegove slike iz ovog perioda su prikazivale gradsku sirotinju, i njen život. Dimitrijevićeve slike, su nastajale pod uticajem raznih slikarskih pravaca. Između ostalog pravci koji su imali uticaj na Dimitrijevićev rad su: fovizam, nadrealizam i ekspresionizam, a na posljetku i apstraktno slikarstvo, ali u mnogim djelima ostaje vjeran realizmu. Njegov umjetnički izražaj razvijao se od socijalno angažovanog slikarstva, preko geometrijske apstrakcije, pa sve do konceptualnih slikarskih praksi. Već kao formiran umjetnik, koji je iza sebe imao uspješne izložbe, a pred sobom svijetlu budućnost, sa dvadeset osam godine ponovo odlazi u Pariz, gdje pod uticajem Građanskog rata i Pikasovog rada, stvara jedno od svojih najznačajnijih djela, Španija, 1937. U isto vrijeme nastaje i jednako poznato djelo Sjećanje na moju zemlju Bosnu. U Parizu se zadržao dvije godine, i sa novostečenim umjećem i znnjem, vraća se u svoj grad gdje polovinom 1939. godine s kolegama i istomišljenicima osniva Umjetničko društvo Kolegijum Artistikum. Godine 1939. građani Sarajeva su imali priliku da pogledaju prvu samostalnu izložbu Voje Dimitrijevića, najznačajnijeg slikara ovog grada.[1] Učestvovao je i u Drugom svjetskom ratu, kada radi na propagandnim projektima. U prvim godinama nakon rata, Vojo slika teme rata i poslijeratne obnove, te osniva prvu Umjetničku školu i Udruženje likovnih umjetnika. Više puta je biran za predsjednika Udruženja likovnih umjetnika BiH, a postao je i član Akademije nauka i umjetnosti BiH. Nakon završetka Drugog svjetskog rata, najznačajniji projekti Voje Dimitrijevića, koji su obilježili kako njegov rad, tako i sam grad Sarajevo su velika kompozicija za spomen sobu Mladoj Bosni, kao i model za stope Gavrila Principa, koje će biti utisnute u betonu kao spomenik Sarajevskom atentatu, te velike kompozicije u kafani Park i u Fabrici duvana Sarajevo. U godinama nakon rata nastaju i djela Sarajevo u kiši i Jablanovi, kao i njegove velike kompozicije Katastrofa i Život. xxxxxxxxxxxxxxxxx 21d10m19y

Julius Wiedemann - Illustration Now! Taschen, 2009 447 str. meki povez stanje: vrlo dobro The latest volume Illustration Now! presents a dazzling selection of groundbreaking work by 150 of the world`s most exciting illustrators. A fascinating mix of established master draftsmen and neophytes, working in a vast range of techniques, Illustration Now! Vol. 3 features illustrators from 30 countries, including information about their career paths, and lists of selected exhibitions. Also included is an introduction by specialist Steven Heller on current trends in the field. This book is perfect for graphic artists, creative professionals and illustration students, as well as anyone with an appreciation for draftsmanship and visual language. Table Of Contents Forward Introduction Adam Nik Ainley Douglas Alves Matei Apostolescu Pedro Avella Justin Bartlett Laurent Bazart Drew Beckmeyer Eduardo Bertone Blanquet R.O. Blechman Cathie Bleck Paul Blow Darren Booth Syd Brak Steve Brodner Brosmind Daniel Bueno Mitchy Bwoy Dave Calver Stephen Campbell Vevilia Carlstedt Esther Casas Roura Guilaumit Castagne Seounghyon Cho Ief Claessen Alejandro Colucci Alexandra Compain-Tissier James Cooper Etienne Delessert Jean-Philippe Delhomme Isabelle Dervaux David Despau Nick Dewar Nicholas Di Genova Mark Dickson Glauco Diogenes Veronique Dorey Valero Doval Christina Drejenstam Robin Eley Enkeling Randall Enos Erotic Dragon Pier Fichefeux Finger Industries Vince Fraser Owen Freeman Sean Freeman Miriam Frei Hope Gangloff Theo Gennitsakis Michael Gillette Carlo Giovani Stephane Goddard Good Wives and Warriors Rodney Alan Greenblat Sophie Griotto Robert Grossman Lisa Grue Santiago Guerrero Jon Han Jonny Hannah Tony Healey David Heatley Julia Sonmi Hegland Regina Heinlein Ryan Heshka Tiago Hoistel Seonna Hong Brian Hubble Rian Hughes Interact Creative Josie Jammet Mireia Juarez Noriega David Juniper Kako Jorn Kaspuhl Ian Kim Jonathan Klassen Koa Viktor Koen Ilana Kohn Signy Kolbeinsdottir Ronald Kurniawan Julien Langendorff Lapin Pablo Lobato Edna Lopes Ross Macdonald Emily Mackey Sara Antoinette Martin Francisco Martins Maxwell David Mclimans Gildo Medina Flavio Melchiorre Kenzo Minami Kari Moden My Dead Pony Fumi Nakamura Barbara Nessim Franziska Neubert Pawel Nolbert Oh Yeah Studio Patricio Oliver Onesidezero Mia Marie Overgaard Pietari Posti Ulla Puggard Cedric Quissola Natalie Ratkovski Rocco Andre Rosler Sonia Roy Loic Sattler Matthias Schardt Jason Seiler Natsko Seki Koren Shadmi Christiano Siqueira Elwood H. Smith Nina Soentgerath Kyung Soon Park Dugald Stermer Frank Stockton Barron Storey Studio Qube Sugar Power Takeshi Sharon Tancredi Jay Taklor Team Hawaii Mike Terry Alex Trochut Fuco Ueda Amanda Visell Marco Wagner Silke Werzinger Phil Wheeler Nick White Autumn Whitehurst Steve Wilson Jasper Wong Wilfrid Wood Matthew Woodson Yiorgos Yiacos Damyeong Yoo-Hartlaub Jaime Zollars Acknowledgments Graphic Design, Ilustracija, Dizajn, 3836514877

Prenosim tekst Politike iz 2016., pošto je umetnik umro. ,,Verovatno najznačajniji vajar ovog dela Evrope Tome Serafimovski, redovni član makedonske Akademije nauka i umetnosti, inostrani član SANU i CANU kao i član Svetske akademije umetnosti i nauka iz SAD, preminuo je 3. marta u Skoplju. „Pridružiću se Medakoviću, Srbinoviću i brojnim drugim prijateljima na nebu. Nedostaju mi” – govorio je. Rođen je 1935. godine u Zubovcu kod Gostivara. Na likovnoj akademiji u Zagrebu diplomirao je 1963. godine, u klasi Antuna Augustinčića. Kao stipendista francuske vlade tri godine je proveo u Parizu, između ostalog i kao saradnik Alicije Penalbe, najznačajnije evropske vajarke tog doba. Njegov stvaralački opus obuhvata više od 550 skulptura, od kojih je 40 monumentalnih. Njegova dela nalaze se ne samo u zemljama bivše Jugoslavije, nego i u kolekcijama Bakingemske palate, Vatikana, Berluskoni u Rimu, fondacije Kiril i Metodij u Sofiji, Udruženju književnika Francuske i brojnim drugim. Učestvovao je na oko 300 grupnih i 40 samostalnih izložbi u zemlji i svetu. „Zlatni suncokret” Igoru Marojeviću za zbirku priča „Granična stanja” Beogradu je poklonio spomenik Ćirilu i Metodiju u parku kod Vukovog spomenika, a tu su i portreti Mije Aleksića u foajeu Narodnog pozorišta i Đure Jakšića u Skadarliji, kao i donacija SANU. Zahvalan Matici srpskoj za knjigu o njegovim spomenicima, Novom Sadu je poklonio idejno rešenje spomenika Vuku Karadžiću. Ova ideja, na žalost, nije realizovana. RTS je emitovao zapaženi TV feljton o njegovom umetničkom opusu, a umetnička galerija RTS bogatija je za bronzanu skulpturu Ćirila i Metodija koja krasi hol ispred kulturne redakcije RTS. Svoj patriotizam ovekovečio je spomenikom pesniku Slavku Janevskom, na koji je urezao njegovu pesmu o Makedoniji: „Troška zemlja, kapka vode, parče nebo”... U sukob sa aktuelnim vlastima došao je zbog odbijanja da se stavi na čelo projekta, vrednog više miliona evra, da svojim skulpturama „potvrdi” vezu današnje sa antičkom Makedonijom. „U toj prevari neću da učestvujem” odgovorio je. Za taj stav „nagrađen” je tragikomičnom lustracijom. Duboko smo mu zahvalni što je naše živote obogatio lepotom svog stvaralaštva i lepotom svog neponovljivog duha.` Knjige su: 1. Monografija Tome Serafimovski 1987. (sadrži posvetu umetnika) 2. Mali katalog/monografija 1987. 3. Katalog izložbe u Salonu MANU 1989. 4. Pamflet MANU Tome Serafimovski 1990. 5. Velika Monografija Serafimovski 2000. (sadrži posvetu umetnika) 6. Serafimovski - Skulpture i crteži - izdanje SANU 2002. (sadrži posvetu umetnika) 7. Katalog izložbe Galerija - Atelje Serafim Tvrd povez. Zaštitni omot. Godina izdanja: 1987-2002. S obzirom da rasprodajem biblioteku, svaki vid dogovora je moguć pri kupovini većeg broja knjiga.

JOVAN SOLDATOVIĆ - SKULPTURA 1942-1984 Potpis autora (videti na slikama) Izdavač: Galerija savremene likovne umetnosti, NOVI SAD Godina izdanja: 1985. Broj strana: Povez: mek Format: 24X21cm ilustrovana-skulpurama umetnika Stanje kao na slici. Dobro očuvana. Korice iskrzane, unutrašnjost u jako dobrom stanju. JOVAN SOLDATOVIĆ (1920. -2005.) Jovan Soldatović (Čerević, 26. novembar 1920. – Novi Sad, 7. oktobar 2005.) je bio jugoslovenski i srpski vajar i skulptor Rođen je 26. novembra 1920. godine u Čereviću. Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1948. godine, a zatim je neko vreme bio saradnik Majstorske radionice Tome Rosandića. Prvi put je izlagao 1949. godine. Imao je više samostalnih izložbi u Beogradu i Novom Sadu. Učestvovao je na brojnim skupnim izložbama Udruženja likovnih umetnika Srbije, Udruženja likovnih umetnika Vojvodine, Mediteranskom bijenalu u Aleksandriji, Međunarodnom bijenalu skulpture na otvorenom u Antverpenu, Oktobarskom salonu u Beogradu, Salonu u Rijeci, Trijenalu u Beogradu, te na više reprezentativnih izložbi savremene jugoslovenske umetnosti u Briselu, Parizu i drugde. Bio je pripadnik likovne grupe „Prostor 8“. Bavio se pedagoškim radom i delovao kao profesor na slikarskom odseku Više pedagoške škole u Novom Sadu. Autor je brojnih skulptura i spomenika. Neka od njegovih dela su: Spomenik „Streljanim rodoljubima“, Žabalj 1962. Spomenik žrtvama racije „Porodica“, Novi Sad 1971. Spomenik žrtvama racije, Čurug Spomenik deci-žrtvama racije „Majka i dete“, Čurug Spomen-park Sremski front Jedan od najznačajnijih jugoslovenskih vajara koji je ceo svoj stvaralački opus od preko stotinu postavljenih skulptura i spomen obeležja, posvetio borbi za mir i humanizaciju života na ovoj planeti. Soldatović je sad već davnih pedesetih godina bio jedan od pionira u pretvaranju Petrovaradinske tvrđave iz fortifikacijskog objekta u bastion kulture i umetnosti, koji je zahvaljujući umetnicima koji su na njoj stvarali poslednjih decenija to i bio. Uvek angažovan i čovek koji je uvek reagovao na društvena dešavanja u svetu, u godini prava čoveka 1968. god. pod pokroviteljstvom Ujedinjenih nacija i tadašnjeg generalnog sekretara U Tanta, u prilog povelji Ujedinjenih nacija u borbi za prava svih naroda i pojedinaca, velikom izložbom na Petrovaradinskoj tvrđavi, na kojoj je dominirala skulptura (figura sa mrtvim detetom - visine 10 m) Soldatović je osudio zločin atomske kataklizme u Hirošimi i Nagasakiju. 1972. god. preplavio je tvrđavu skulpturama ljudskih lobanja u umetničkoj akciji i opomeni »Dođe li rat, odoše ljudi«. Sva nastojanja ovog izuzetno plodnog i angažovanog umetnika da se mračni delovi istorije preobraze u opšti ljudski humanizam, ovih dana demantovana su najstrašnijim razaranjima superiorne ratne tehnologije. Reagujući na ovu opštu tragediju Soldatović je na ruinama starog petrovaradinskog mosta ponovo postavio svoje skulpture sa apelom na ljudski razum i savest, da se rat odmah prekine. Iako odvojen od svog ateljea na drugoj strani Dunava Soldatović ovim umetničkim činom poručuje da ljudski duh i humana težnja premošćuje sve reke koje nas dele i da čovečanstvo može da opstane samo u miru.

Polovan katalog, izuzetno očuvan, kao nov. Izdavač: Kulturni centar - Beograd, 2007. god. Broširan povez, 23 cm. 220 str. Ilustrovano Oktobarski salon, 48. izdanje, naslovljen „Mikronarativi“, predstaviće radove 86 umetnika iz 13 zemalja, izabranih po pozivu umetničkog direktora Salona Loranda Heđija i asistenta Saše Janjića, kustosa iz Beograda. Izložba će biti postavljena na više mesta u gradu: u Muzeju „25. maj“ , Botićeva 6, u Kulturnom centru Beograda (Likovna galerija, Galerija „Artget“, „Beogradski izlog“), Knez Mihailova 6, u Kući legata, Knez Mihailova 46, i Javnom kupatilu, Cara Dušana 45. Izložbe se mogu videti svakim danom, osim ponedeljka, od 12 do 20 sati. Vernisaž je večeras u 19 sati proglašenjem dobitnika nagrada (tri su po 2.500 evra, a dve donose samostalne izložbe u Muzeju primenjenih umetnosti i Kulturnom centru Beograd), a traje do 11. novembra 2007. godine. Prati je dvojezični katalog čiji je grafički dizajner Isidora Nikolić, koja je i autor vizuelnog identiteta Salona. - Uglađenost, fleksibilnost i empatija su momenti jedne nove strategije poetske skromnosti, kojom se opažaju i vrednuju neposredne male realnosti. Značajnim za savremenu umetničku praksu se smatraju upravo oni umetnici koji u središte svog rada stavljaju te nijanse i intimnosti, neposredne realnosti i senzibilne pojedinosti i time doprinose intenziviranju empatije - piše u katalogu Lorand Heđi, umetnički direktor Salona. Izložba „Mikronarativi“ podeljena je u dva dela. Prvi, „Iskušenja malih realnosti - Mikrozajednice“ , predstavlja internacionalne umetnike srednje i mlađe generacije. Upadljivo je veliki broj umetnica u ovom delu, što možda ukazuje na to da nova umetnost naše epohe ispoljava poseban afinitet prema empatiji i emocionalnom angažmanu. U ovom segmentu ima 77 izlagača. Drugi deo nosi naslov „Urbana raskršća - Njujork, Pariz, Seul“, a predstavlja umetnike iz tri metropole sa tri kontinenta. Tri velegrada reprezentuju i tri kulturne tradicije koje prihvataju mnogi umetnici i prenose ih u druge kulturne centre. To su: Metju Mekaslin, Ričard Nonas i Denis Openhajm iz Njujorka, Žan-Mišel Alberola, Kristijan Boltanski, Bertran Lavije i Pjer Sulaž iz Pariza i Li Kang So, Park So Bo i Li U Hvan iz Seula. Na nekoliko lokacija u Beogradu biće takođe priređeni performansi. U petak, 5. oktobra u 19 sati „Prostori bola“ Snežane Arnautović, a uveče od 20 do 24 sati „Ambijentalna transformacija“ Nenada Rackovića, dok će grupa „Škart“ tokom septembra i oktobra izvesti hepeninge u kojima učestvuju muške vezilje i ansambl „PRRROB: A“ . Prateći program čine: dečja radionica „Govoriš likovni jezik“ (subotom 6. i 20. oktobra i 3. novembra od 11 do 13 sati); sve zainteresovane kroz izložbu će voditi kokustos Saša Janjić, nedeljom u 12 sati. Info-point se nalazi u „Movie baru“ (Kolarčeva 6), gde je danas i 30. septembra od 10 do 12 sati mesto susreta sa umetnicima, kustosima i organizatorima. I da završimo porukom Saše Janjića. - Možda je upravo danas trenutak da se učine vidljivim one umetničke prakse koje se kreću van tipičnih kategorija, racionalne estetike, umetnosti kao antropološkog ogleda i visokostilizovanih produkcija. - Blic

Borislav Hložan Priča o studiju M Kulturni centar Vojvodine „Miloš Crnjanski“ Novi Sad, 2022. 186 strana, tvrd povez, zaštitni omot, udžbenički format. „Studio M je naša sala ‘Olimpija‘, naša dvorana ‘Čajkovski‘, naš ‘Marki klub‘ i naš ‘Karnegi hol‘. Iako se, možda, Novi Sad u mnogo čemu ne može meriti sa Parizom, Moskvom, Njujorkom ili Londonom, on se svakako po bujnosti i kvalitetu muzičkog života može porediti sa velikim svetskim muzičkim centrima. A Studio M je upravo bio glavno žarište naše muzikeˮ, napisao je o Studiju M Borislav Hložan, autor knjige o nastanku i istorijatu čuvene novosadske koncertne dvorane i profesionalnog studija. Autor je knjigu posvetio uspomeni na trojicu vizionara: Antona Ebersta, Pavla Žilnika i Vasilija Dimića, koji su podizanjem ove koncertne sale oplemenili Novi Sad. Studio M – jugoslovensko svetilište muzike Novosadski Studio M danas nije samo legendarna koncertna dvorana, to je i svojevrsni hram umetnosti u kojem je tokom proteklih šezdesetak godina stvarana istorija jugoslovenske muzike. Kada se čovek sada osvrne na mnoštvo najrazličitijih snimanja i koncerata koji su se ovde događali gotovo svakodnevno, nemoguće je ne osetiti veliko poštovanje i divljenje pred entuzijazmom i predanošću generacija muzičara i drugih kulturnih poslenika, zahvaljujući kojima se naša muzika razvijala i napredovala, dostižući danas vrhunske umetničke domete. Među tim nepreglednim brojem muzičkih događanja veoma je teško odabrati ona najvažnija i najkarakterističnija, jer su se i merila i perspektive sagledavanja u međuvremenu toliko promenili i gotovo je nemoguće u ovakvom, silom prilika svedenom i obimom teksta ograničenom prikazu, pružiti kompletnu i zaokruženu sliku svega što se događalo u Studiju M od njegovog otvaranja do dana kada je u njemu prestala da odjekuje muzika. Prikaz istorijata te značajne koncertne dvorane neizbežno je određen dragocenom, ali nepotpunom pisanom građom, sećanjima aktera, kao i subjektivnim pristupom autora, kao skroman pokušaj rekonstrukcije jednog izuzetno važnog segmenta kulturne istorije Novog Sada i Vojvodine. Nema u Novom Sadu, ni u pokrajini, važnijeg koncertnog prostora od Studija M. Sve najbolje što se događalo na ovdašnjoj muzičkoj sceni na neki način je zabeleženo u istorijatu ove studijsko-koncertne dvorane. Nekada su to bili koncertni nastupi, a nekada studijska snimanja kojima su ovekovečeni najviši izvođački dometi vodećih domaćih i stranih umetnika. Zbog toga je Studio M naša sala „Olimpija”, naša dvorana „Čajkovski”, naš Marki klub i naš Karnegi hol. Iako se, možda, Novi Sad u mnogo čemu ne može meriti sa Parizom, Moskvom, Njujorkom ili Londonom, on se svakako po bujnosti i kvalitetu muzičkog života može porediti sa velikim svetskim muzičkim centrima. Moderna zgrada Studija M, smeštena između Dunavskog parka i zgrade u kojoj je doskora bio smešten Radio Novi Sad, decenijama je jedno od karakterističnih obeležja gradskog centra, a sam Studio M je dobro poznat Novosađanima kao koncertna dvorana u kojoj su nastupali mnogi čuveni muzičari i gde su priređivani brojni značajni festivali. Priča o Studiju M je zapravo povest o brzom razvitku našeg muzičkog života u drugoj polovini 20. veka, kao i o izuzetnom zalaganju i entuzijazmu nekolicine velikih kulturnih pregalaca, koji su u vremenima oskudice i u okolnostima ne previše naklonjenim umetnosti, uspeli da muzički život u Novom Sadu i u Vojvodini unaprede i podignu ga na veoma visok – zaista se može reći – evropski nivo. Izgradnja Studija M, studijsko-koncertne sale savršenih akustičkih odlika, sredinom šezdesetih godina bila je veliki trijumf nekolicine zaslužnih kulturnih delatnika, pre svega tadašnjeg načelnika Muzičkog odeljenja Radija Novi Sad, Antona Ebersta, koji je uprkos svim teškoćama ostvario svoju zamisao i želju da svoj grad obogati jednom savremenom i reprezentativnom muzičkom dvoranom. Završetak gradnje i puštanje u rad Studija M bio je događaj od prelomnog značaja za Radio Novi Sad, kao i za sam Novi Sad, koji je tada prvi put dobio jednu namenski sagrađenu, pravu koncertnu salu vrhunske akustike, koja ni u čemu nije zaostajala za najboljim muzičkim dvoranama u svetu. I u Studiju M su odmah počeli da nastupaju najrenomiraniji domaći i strani solisti i ansambli, ovde je snimljeno nebrojeno mnoštvo izuzetno vrednih koncerata. Korišćenje ove dvorane pritom nije bilo isključivo usmereno na muzička zbivanja, ovde su snimane i pozorišne predstave, priređivane su izložbe, književni događaji, tako da je ta muzička sala postala izuzetno važan prostor, čiji je značaj nadaleko zračio. A sami počeci Radija Novi Sad i izgradnja Studija M nisu bili laki. Izgradnja Studija M 1965. godine bila je vrhunac jedne dinamične faze razvoja Radija Novi Sad, koji je posle teških i mukotrpnih godina na početku rada, tokom šezdesetih postao ugledna, slušana i savremeno opremljena jugoslovenska radio-stanica. Osnovan je 31. marta 1949. godine. Određen je i datum početka emitovanja nove radio-stanice – 29. novembar, Dan Republike, najznačajniji državni praznik tadašnje FNRJ. Rok za osposobljavanje za rad novosadske radio-stanice bio je veoma kratak, a ljudi zaposleni u Radiju Novi Sad suočili su se sa gotovo nepremostivim teškoćama. U to vreme, posle sukoba sa Informbiroom, zapravo sa SSSR, Jugoslavija je bila pod blokadom i sa Istoka i sa Zapada, u zemlji je bilo veoma malo radio-materijala, a nije bilo mogućnosti za uvoz potrebne opreme. U Subotici su pronađeni delovi potrebni za izradu radio-stanice, širom Vojvodine, prikupljani su kablovi i žice i od svega toga je inženjer Ladislav Grajner, tadašnji profesor radio-tehnike u Srednjoj tehničkoj školi u Subotici, sačinio prvi predajnik, jačine pola kilovata, koji je imao skroman domet. Prema javljanjima tadašnjih slušalaca, program se povremeno čuo u udaljenijim oblastima Srbije, čak i ponegde u inostranstvu, ali samo kada su meteorološki uslovi bili povoljni. Tačno u podne, u etru se prvi put čulo: „Ovde Radio Novi Sad, na talasnoj dužini 212,4 metra.” Nakon spikerske najave, novosadski hor „Svetozar Miletić” izveo je himnu „Hej Sloveni”. Počeo je redovan radijski program: sledile su, jedna za drugom, emisije vesti na srpsko-hrvatskom, mađarskom, rumunskom, slovačkom i rusinskom, na pet jezika na kojima je od samog početka emitovan program Radija Novi Sad....