Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dejan Lučić je istraživač koji se prihvatio skoro nemoguće misije – otkrivanja globalne zavere, ali i njenog segmenta uperenog protiv Srba. Zašto smo toliko važni, a što nismo učili u školama? Zato što smo čuvari Kapije sveta! Porušili smo tursko i austrougarsko carstvo, a to se ne prašta! Spasli smo Moskvu zadržavši Hitlera nekoliko nedelja! Ni to se ne prašta! „Pred čitaocima je uzbudljivo ispričana istorija, u formi dokumentarnog trilera, koja otkriva veze između na prvi pogled nepovezanih aktera – papa, austrougarski car, britanska tajna sluzba, Vinston Čerčil, Staljin, šef sovjetske tajne službe Berija, Aleksandar Ranković, Krcun, Dolanc, Tapi, Franjo Tuđman, šef ’Obraza’ Nebojša Krstić i naravno agenti smrti koji dolaze iz Evropske unije. Tanka nit koja sve ovo povezuje je Josip Broz Tito... Špijunaža ima samo jedan cilj: nametanje svoje vlasti drugima. Ovo je pravi vodič za diktatore, ali i za borbu protiv njih! Titova kletva je knjiga o manipulaciji umom uz pomoć ideologije i terora koji za cilj imaju naše uništenje. Iz Titovog šinjela izlaze političari koji nastavljaju njegovu misiju. Samo su promenjene fraze. Nekada je to bila mantra o komunizmu, sada je o demokratiji i o Evropskoj uniji...“ (Jovan Pejin, istoričar) Dejan Lučić (Beograd, 15. novembar 1950)[1] je srpski publicista, geopolitičar i teoretičar zavere. Detinjstvo i mladost Dejan Lučić završio je žurnalistiku[1] na Fakultetu političkih nauka, zajedno sa bivšim načelnikom državne bezbednosti Jovicom Stanišićem, i komandantom specijalnih jedinica državne bezbednosti Frankom Simatovićem Frenkijem, sa kojima je ostao dugogodišnji prijatelj. Lučić o svom poreklu Dejan Lučić navodi da je potomak Jelene-Ilke Marković, koja je 11. oktobra 1882. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu pucala na kralja Milana Obrenovića. Ovaj događaj je poznat kao Ilkin atentat. Lučić tvrdi i da je potomak vojvode Milenka Stojkovića iz Prvog srpskog ustanka. Takođe navodi da je njegov deda bio učesnik demonstracija u Beogradu 27. marta 1941.[traži se izvor] Književni rad Tematika Dejan Lučić se u svojim knjigama bavi tematikom teorijama zavere poput masonerije, tajnih društava, Rimokatoličke crkve i sl. koje predstavlja u svojim špijunsko-obaveštajnim romanima. Promocije Dejan Lučić je promocije svojih knjiga održavao u Studentskom kulturnom centru u Beogradu. Prva promocija je bila 1999. godine, kada je predstavio knjigu Islamska Republika Nemačka. Na toj promociji je pored autora, govorio i beli mag Lav Geršman. Druga promocija je takođe bila u Studentskom kulturnom centru u Beogradu, kada je predstavljena knjiga Kineska osveta. Promocije u dijaspori Dejan Lučić je održavao promocije svojih knjiga i u dijaspori. On je u srpskoj emigraciji u Nemačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama držao promocije svojih knjiga, prvenstveno knjige Tajne albanske mafije. Politički rad Dejan Lučić je devedesetih godina bio jedan od osnivača Srpskog pokreta obnove,[traži se izvor], i bio je predsednik gradskog odbora istog, ali je ubrzo izbačen iz partije. Vuk Drašković, predsednik stranke, u svojoj knjizi Meta, okarakterisao ga je kao člana Službe državne bezbednosti. Dejan Lučić je dugo prekinuo rad u politici, sve do 2011. godine, kada se u politiku vratio kao osnivač Srpske demokratske stranke osnovane u martu 2011. godine. Kao dugogodišnji prijatelj Jovice Stanišića i Franka Simatovića, pojavio se kao svedok na njihovom suđenju u Haškom tribunalu 2011. godine, gde je potvrdio da poznaje optužene, i da nikada nije radio za Službu državne bezbednosti. Dela Islamska Republika Nemačka, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-02-0 Islamska Republika Nemačka, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-03-7 Варварство у име Христово, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-05-1 Варварство у име Христово, 2. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-07-5 Pavelićev testament, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-16-7 Pavelićev testament, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-17-4 Краљевство Хазара, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-19-8 Краљевство Хазара, 2. део, Екопрес. ISBN 978-86-83003-20-4. Тајне албанске мафије, Екопрес, ISBN 978-86-83003-04-4 Тајне лоповског заната, Екопрес, ISBN 978-86-83003-08-2 Владари из сенке, Екопрес, ISBN 978-86-83003-01-3 Теорија завере, Екопрес, ISBN 978-86-83003-23-5. Kineska osveta, 2011, Laguna

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiga I: - Godina 1866 - Godina 1867 - Godina 1868 - Godina 1869 - Godina 1870 Knjiga II: - Godina 1871 - Godina 1872 - Godina 1873 Knjiga III: - Godina 1874 - Godina 1875 - Godina 1876 Zastava je bila politički list Srba u Vojvodini koji je izlazio u periodu od 1866. do 1929. godine. Pokrenuo ga je i uređivao Svetozar Miletić, vođa srpskog narodnog pokreta u Vojvodini. Istorijat Prvi broj izašao je u Pešti 9/21. februara 1866. Do maja 1867. objavljeno je 45 brojeva. List od juna 1867. nastavlja da izlazi u Novom Sadu. Prvobitno izlazio dva puta, pa tri i četiri puta nedeljno, a od 1900. svaki dan sem ponedeljka i dana nakon praznika. Sve do 1884. i pokretanja Srbobrana bio i glasilo Srba u Hrvatskoj. Od septembra 1904. bio je jedini srpski list koji je imao dva izdanja - večernje i jutarnje. Tokom Prvog svetskog rata je zabranjen od austrougarskih vlasti, a njegov upravnik Jaša Tomić je zatvoren i osuđen za veleizdaju. Nakon rata nastavlja redovno da izlazi kao dnevnik počevši od 1/14. januara 1919. godine. Nakon zavođenja Šestojanuarske diktature 1929. godine Zastava prestala da izlazi. List se zalagao za nacionalnu ravnopravnost u Austrougarskoj, za ujedinjenje i oslobođenje Srba (kako od austrijske, tako i od turske vlasti), kao i za stvaranje nezavisnih balkanskih država. Bio kritički nastrojen prema onim elementima srpskog građanstva sklonog potčinjavanju Pešti, ali i prema crkvenoj hijerarhiji kada nije radila u interesu naroda. Svetozar Miletić je zbog tekstova objavljenih u Zastavi 1870. osuđen na godinu dana, a 1876. na četiri godine zatvora. Kada je u Srpskoj narodnoj slobodoumnoj stranci 1887. došlo do rascepa na radikalno i liberalno krilo, Zastava je postala list Srpske narodne radikalne stranke, dok je Branik zastupao stavove Srpske narodne liberalne stranke. Trvenja između dva lista kulminirala su ubistvom Miše Dimitrijevića od strane Jaše Tomića. Nakon prisajedinjenja Vojvodine Srbiji 1918. godine Zastava je kritikovala centralizaciju Kraljevine SHS i zanemarivanje interesa Vojvodine.[1] Uglavnom je vezivana za sitno srpsko građanstvo u Austrougarskoj: sitne zanatlije, trgovce i seljake, niže službenike...[2] Poznati odgovorni urednici, sem Svetozara Miletića, bili su Miša Dimitrijević, Jaša Tomić, Laza Nančić i Jovan Paču.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tajne albanske mafije su istiniti zapis o vremenu zla, koje traje do danas. Knjiga se pojavila 1988. godine i bila je šok za jugoslovensku javnost, uljuljkanu komunističkim bajkama o bratstvu i jedinstvu. Njome sam lupio šamar komunističkoj eliti, dokazavši da postoji zavera čiji je cilj secesija Kosova i Metohije. CIA, MI-6, turska tajna služba, albanski Sigurimi i turski Sivi vukovi dali su bazu za stvaranje albanske mafije, koja je kao kancer prodrla među Albance na Kosovu i Metohiji. Zavera se proširila na sve srbofobe u Jugoslaviji – tajne službe Hrvatske i Slovenije uključile su se u šverc droge i tako finansirale emigrantske političke grupacije. Hilmija Hasanagić, bivši komunistički rukovodilac, pomogao mi je da krenem u opasnu potragu za Muratom Bajrakom, „kumom“ Sivih vukova: svaki kontakt sa „izvorom“ mogao je da bude zamka i – moj kraj! Tragajući za njim, dospeo sam do Dauta Kadriovskog i Sadika Tezdogana, organizatora krijumčarenja heroina. Obaveštajac Gojko Medenica, bivši pomoćnik Aleksandra Rankovića, povezao me je s ljudima koji su mi dali dragocene podatke – tako sam sastavio listu tajnih agenata Sigurimija i krijumčara širom sveta. Zli jezici su širili trač da te informacije potiču od mog kolege s fakulteta Jovice Stanišića, šefa tajne službe Srbije, pa sam dobio epitet „tajni agent“ RDB-a. Urbanu legendu nemoguće je uništiti. Rešio sam da je iskoristim i postao sam pisac špijunskih romana. Mit da sam operativac Službe otvarao mi je vrata u inostranstvu, pa sam imao kontakte sa templarima u Americi, masonima u Nemačkoj, sufistima u Iranu, bivšim pripadnicima KGB-a u Azerbejdžanu… Tajne albanske mafije su temelj moje karijere. Razlika između špijuna i novinara je što jednom istraživanje završi u fioci, a drugom postane knjiga koju držite u ruci! Vaš Dejan Lučić Dejan Lučić (Beograd, 15. novembar 1950)[1] je srpski publicista, geopolitičar i teoretičar zavere. Detinjstvo i mladost Dejan Lučić završio je žurnalistiku[1] na Fakultetu političkih nauka, zajedno sa bivšim načelnikom državne bezbednosti Jovicom Stanišićem, i komandantom specijalnih jedinica državne bezbednosti Frankom Simatovićem Frenkijem, sa kojima je ostao dugogodišnji prijatelj. Lučić o svom poreklu Dejan Lučić navodi da je potomak Jelene-Ilke Marković, koja je 11. oktobra 1882. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu pucala na kralja Milana Obrenovića. Ovaj događaj je poznat kao Ilkin atentat. Lučić tvrdi i da je potomak vojvode Milenka Stojkovića iz Prvog srpskog ustanka. Takođe navodi da je njegov deda bio učesnik demonstracija u Beogradu 27. marta 1941.[traži se izvor] Književni rad Tematika Dejan Lučić se u svojim knjigama bavi tematikom teorijama zavere poput masonerije, tajnih društava, Rimokatoličke crkve i sl. koje predstavlja u svojim špijunsko-obaveštajnim romanima. Promocije Dejan Lučić je promocije svojih knjiga održavao u Studentskom kulturnom centru u Beogradu. Prva promocija je bila 1999. godine, kada je predstavio knjigu Islamska Republika Nemačka. Na toj promociji je pored autora, govorio i beli mag Lav Geršman. Druga promocija je takođe bila u Studentskom kulturnom centru u Beogradu, kada je predstavljena knjiga Kineska osveta. Promocije u dijaspori Dejan Lučić je održavao promocije svojih knjiga i u dijaspori. On je u srpskoj emigraciji u Nemačkoj i Sjedinjenim Američkim Državama držao promocije svojih knjiga, prvenstveno knjige Tajne albanske mafije. Politički rad Dejan Lučić je devedesetih godina bio jedan od osnivača Srpskog pokreta obnove,[traži se izvor], i bio je predsednik gradskog odbora istog, ali je ubrzo izbačen iz partije. Vuk Drašković, predsednik stranke, u svojoj knjizi Meta, okarakterisao ga je kao člana Službe državne bezbednosti. Dejan Lučić je dugo prekinuo rad u politici, sve do 2011. godine, kada se u politiku vratio kao osnivač Srpske demokratske stranke osnovane u martu 2011. godine. Kao dugogodišnji prijatelj Jovice Stanišića i Franka Simatovića, pojavio se kao svedok na njihovom suđenju u Haškom tribunalu 2011. godine, gde je potvrdio da poznaje optužene, i da nikada nije radio za Službu državne bezbednosti. Dela Islamska Republika Nemačka, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-02-0 Islamska Republika Nemačka, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-03-7 Варварство у име Христово, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-05-1 Варварство у име Христово, 2. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-07-5 Pavelićev testament, 1. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-16-7 Pavelićev testament, 2. deo, Ekopres, ISBN 978-86-83003-17-4 Краљевство Хазара, 1. део, Екопрес, ISBN 978-86-83003-19-8 Краљевство Хазара, 2. део, Екопрес. ISBN 978-86-83003-20-4. Тајне албанске мафије, Екопрес, ISBN 978-86-83003-04-4 Тајне лоповског заната, Екопрес, ISBN 978-86-83003-08-2 Владари из сенке, Екопрес, ISBN 978-86-83003-01-3 Теорија завере, Екопрес, ISBN 978-86-83003-23-5. Kineska osveta, 2011, Laguna

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Bob Vudvord - Plan napada (napad Amerike na Irak) Plan of Attack / Bob Woodward [s engleskog preveli Marina Marković, Slavica Ivanović i Nenad Bajić] Izdavač: Samizdat B92, 2004, Beograd Štampa: Standard 2, Beograd 421 strana, mek povez, latinica, ↕22cm x ↔13cm x 2,3cm biblioteka: Edicija Samizdat ; knjiga 41 PLAN NAPADA je svojevrsni dokument o prelomnom trenutku u istoriji SAD u kome je, daleko od očiju javnosti, predsednik SAD Džordž Buš odlučio da započne napad na Irak. Bazirana na 75 intervjua, brojnim analizama i poverljivim informacijama od kojih neke po prvi put izlaze u javnost, ova knjiga otkriva kako je rat pripreman više od dve godine, i ukazuje na moguće konsekvence najkontroverznijeg sukoba od rata u Vijetnamu. Vudvord u najnovijem bestseleru na detaljan i precizan način daje portrete Američkog Predsednika Buša, Potpredsednika Dika Čejnija, Državnog sekretara Kolina Pauela, Sekretara za odbranu Donalda Ramsfelda Direktora CIA-e Džordža Teneta, i otkriva kakvu su ulogu u odluci o ratu u Iraku imali britanski premijer Toni Bler i ruski predsednik Vladimir Putin.REKLI SU O KNJIZI: `Najbolja i najubedljivija Vudvordova knjiga do sad!` – Mičiko Kakutani, The New York Times `Atmosfera i odnosi unutar Bele kuće danas u mnogome podsećaju na dvor Luja XIV, te se Bob Vudvord u tom smislu može porediti sa Vojvodom od Sen-Simona, autorom antologijskih `Memoara`. Niko ne poznaje politički aspekt javnog života SAD bolje od Vudvorda – on je briljantni hroničar fascinantnih zbivanja i savremenih spletki na republikanskom dvoru.` – Valter Rasel Mid, The Washington Post Robert Apšer Vudvord (rođen 26. mart 1943) američki je investigative journalist. Radio je za Vašington Post od 1971. godine kao novinar, a trenutno je pridruženi urednik.[1] Dok je bio mladi reporter u Vašington Postu 1972. godine, Vudvord se udružio s Karlom Bernstajnom; njih dvoje su proizveli znatan deo originalnih vesti o skandalu sa Votergejtom. Taj skandal je doveo do brojnih vladinih istraga i konačne ostavke predsednika Ričarda Niksona. Rad Vudvorda i Bernstajna je dugogodišnji novinar Džin Roberts nazvao je „verovatno najvećim pojedinačnim izveštačkim naporom svih vremena”.[2] Vudvord je nastavio da radi za Vašington Post nakon svog izveštavanja o Votergejtu. Od tada je napisao 19 knjiga o američkoj politici, od kojih je 13 na vrhu liste najprodavanijih. Rani životi i karijera Vudvord je rođen u Dženivi u Ilinoisu, kao sin Džejn (devojački Apšer) i Alfreda Ena Vudvorda II, advokata koji je kasnije postao glavni sudija u sudu 18. Sudskog kruga. On je odgajan u obližnjem Vitonu u državi Ilinois. Njegovi roditelji su se razveli kada mu je bilo dvanaest godina, a njega i njetgovog brata i sestru odgajao je otac, koji se kasnije ponovo oženio.[3] Vudvord se upisao na Jejl koledž sa stipendijom za mornaričke rezervne oficire (NROTC), i studirao je istoriju i englesku književnost. Dok je bio na Jejlu, Vudvord se pridružio bratstvu Faj Gama Delta i bio je član prestižnog tajnog društva Knjiga i zmija.[4][5] On je diplomirao 1965. godine i započeo petogodišnju službenu dužnost u Mornarici Sjedinjenih Država.[6] Tokom svoje mornaričke službe Vudvord je služio u brodu USS Rajt i bio je jedan od dva oficira koji su dodeljeni za pomeranje ili rukovanje nuklearnim lansirnim kodovima koje je Rajt nosio u svojstvu plovećeg štaba za hitne situacije (NECPA).[7] U jednom trenutku, bio je blizak admiralu Robertu O. Velanderu, kao službenik za komunikacije na USS Foksu pod Velanderovom komandom.[8] Nakon što je u avgustu 1970. okončao vojni rok kao poručnik, Vudvord je primljen na Pravni fakultet na Harvardu, ali je odlučio da ne pohađa nastavu. Umesto toga, konkurisao je za posao reportera u Vašington Postu, dok je pohađao postdiplomske studije o Šekspiru i međunarodnim odnosima na Univerzitetu Džordž Vašington. Hari M. Rozenfeld, glavni metropolitenski urednik Posta, primio ga je na dvonedeljnu probu, ali ga nije zaposlio zbog nedostatka novinarskog iskustva. Nakon godinu dana u Montgomeri Sentinelu, nedeljniku u predgrađu Vašingtona, Vudvord se 1971. godine zaposlio kao reporter Posta.[9] Career recognition and awards Iako nije primalac, Vudvord je dao presudni doprinos dvema Pulicerovim nagradama koje je osvojio Vašington Post. Prvo, on i Bernstajn su bili glavni izveštači o Votergejtu, a Post je osvojio Pulicerovu nagradu za javnu službu 1973.[10] Takođe je bio glavni izveštač za Postovog pokrića o napadima 11. septembra 2001. Post je dobio Pulicerovu nagradu za nacionalno izveštavanje 2002. za 10 svojih priča na tu temu.[11] Vudvord u Nacionalnom novinarskom klubu 2002. godine Sam Vudvord je dobitnik je gotovo svake velike američke nagrade za novinarstvo, uključujući nagradu Hejvud Braun (1972), Vort Bingam nagradu za istraživačko novinarstvo (1972 i 1986), nagradu Sigma Delta Hi (1973), nagradu Džordž Polk (1972), Vilijam Alen Vajt medalju (2000) i nagradu Džerald R. Ford za izveštavanje o predsedništvu (2002). Kolbijev koledž je 2012. godine uručio Vudvordu nagradu Elajdža Pariš Lavdžoj za hrabro novinarstvo, kao i počasni doktorat.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Robert Escarpit, rođen 24. travnja 1918. u Saint-Macaireu (Gironde, Francuska) - 19. studenog 2000. u Langonu (Gironde), bio je francuski akademik, pisac i novinar. Javnosti je najpoznatiji po svojim satiričnim člancima u novinama poput Le Mondea u kojima je od 1949. do 1979. pisao dvadesetak kolumni mjesečno.[1] Život Mladost Escarpit je djetinjstvo i mladost proveo u Girondeu. U dobi od osamnaest godina (1936.) odabrao je studij engleskog jezika, više iz potrebe i interesa jer je želio nastaviti studij. Završio je suradnički, diplomski i poslijediplomski studij te stekao titulu doktora književnosti. Radio je kao srednjoškolski profesor u Arcachonu (Gironde) od 1943. do 1945. Kao stručnjak za englesku književnost, autor je pedesetak knjiga između fikcije i socioloških eseja i romana. Novinar Escarpit je postao poznat po svojim satiričnim kratkim pričama u Le Mondeu i kao književni kritičar mnogih časopisa, kolumnist Le Matina 1983., zatim Sud-Ouesta. Profesor i sociolog Nakon Drugog svjetskog rata bio je glavni tajnik i direktor Francuskog instituta za Latinsku Ameriku u Meksiku. Kasnije je bio docent engleskog jezika i profesor komparativne književnosti na Filozofskom fakultetu u Bordeauxu (1951.-1970.), te osnivač Sociološkog centra književnosti koji je otvoren 1960. (kasnije Institut za književnost i umjetnost masovnih tehnika). Escarpit je služio kao znanstveni direktor projekta `Međunarodni rječnik književnih pojmova` (DITL V.2), tekućeg projekta koji je financirala Međunarodna udruga za komparativnu književnost koju je od 1988. nastavio Jean-Marie Grassin.[2] Komunikologija Njegovim vlastitim riječima: `Da bismo izmjerili uloge u pisanju, moramo razumjeti što je čitanje, kako primiti tekstualnu poruku. Ovo je strogo znanstveni pristup.` Objavljivao je članke u časopisu Sveučilišta u Beogradu, Filološki pregled, 1963. Njegova knjiga Sociologija književnosti (franc. La sociologie de la littérature), objavljena na francuskom 1958., prevedena je na 23 jezika. Godine 1965. napisao je, na zahtjev UNESCO-a, Revoluciju knjige (franc. La révolution du livre). Knjiga, prevedena na 20 jezika, analizira fenomen masovne knjige mekog uveza i posljedice dolaska u svijet jeftinih knjiga. Otkrio je da se problem knjige mora proučavati kao problem komunikacije kroz pisanje. Tako je, uronjen u literaturu `komunikologije`, postao jedan od prvih znanstvenika koji je u Francuskoj uveo i promovirao znanost o komunikaciji. Karijera i priznanje CIS-a Godine 1960. utemeljio je `Centar za sociologiju književnih činjenica` koji je 1965. postao `Institut za književnost i umjetničke masovne tehnike`, a 1978. `Znanstveni laboratorij za informacije i komunikacije` (francuski: Laboratoire des Sciences de L`information et de la Communication). Ovaj bi centar bio prepoznat kao motor `Škole Bordeauxa`, vodeće u ovoj disciplini. Godine 1967. dobio je zadatak da osnuje `Školu u Bordeauxu`, koja se usredotočila na društvenu i socio-kulturnu zabavu, te je bio njen direktor od 1970. do 1975. godine. Godine 1972., u suradnji s drugim piscima, istraživačima i akademicima, uključujući Jeana Meyriata i Rolanda Barthesa, stvorio je grupu za pritisak čiji je cilj dobiti akademsko priznanje za informacijske i komunikacijske znanosti. To je dovelo do stvaranja Odbora za informacijsku znanost i komunikaciju, koji je postao Francusko društvo informacijske znanosti i komunikacije (SFSIC). Escarpit je postao predsjednik Sveučilišta u Bordeauu i profesor informacijskih znanosti i komunikacija između 1975. i 1978. godine. Njegovo istraživanje i njegova teorija informacijske znanosti i komunikacije Godine 1976. bio je pionir, barem u Francuskoj, izašavši s `Općom teorijom informacijskih znanosti i komunikacija`. Ova studija, koja predstavlja pregled današnje informacijske znanosti i komunikacija, ostaje nezaobilazna knjiga za svakoga tko se zanima za ovo područje znanosti. Potvrđuje potrebu uzimanja u obzir oba fenomena informacija, kako dokumentacije općenito tako i one koja se odnosi na komunikaciju. Kako sam kaže: „Za mene je informacija sadržaj komunikacije, a komunikacija prijenosnik informacije“.[3] Političko opredjeljenje Robert Escarpit bio je aktivist u SFIO (Section française de l`Internationale ouvrière) u vrijeme Narodne fronte. Angažiran u francuskom Pokretu otpora, sudjelovao je 1945. u borbama Médoca s Carnot Brigradeom. Bio je urednik Le Canard enchaîné tijekom alžirskog rata za neovisnost. Sljedbenik Francuske komunističke partije (PCF), Robert Escarpit s vremenom je postao član Regionalnog vijeća Akvitanije (1986.-1992.) i vijećnik na listama PCF-a. Escarpit je bio suosnivač `Društva francusko-albanskog prijateljstva`, direktor novina Albanie (Albanija) i podržavao je komunizam u Albaniji. U ožujku 1990. objavio je u dnevniku Le Monde svoju viziju budućnosti tadašnjih komunističkih zemalja u odnosu na Perestrojku. Uspoređujući komunističke partije s korisnim crkvama koje žele čuti drugačiji glas, ali žrtvama njihovog birokratskog funkcioniranja i strategija očuvanja uređaja, citirao je Ramiza Aliju, nasljednika Envera Hoxhe na čelu Albanske laburističke stranke u rujnu 1989., koji je ponovno potvrdio da `.. .Rasprava i sučeljavanje ideja, rješenja, alternativa, praksi sasvim su normalni”.[4] Pisac Escarpit je 1960. dobio nagradu `Peinture fraîche`. Objavio je nekoliko romana, uključujući Mladić i noć (Jeune Homme et la nuit) (1980.) i Lijep dan za umrijeti (Un si beau jour pour mourir) (1992.). Godine 1964. objavio je jedan od svojih najpoznatijih romana, Littératron. Ministricule je uslijedio nakon promjena vlasti 1968., a ismijava političare i gospodarstvenike. Osamdesetih godina prošlog stoljeća pisao je knjige za djecu koje je sam ilustrirao, uvrštene u seriju Rouletabosse. Zatim je napisao trilogiju Putovanja Azembata, biskajskog pomorca (francuski: Voyages d`Azembat, marin de Gascogne). Godine 1953., uz suglasnost Jeana Bruela, direktora osnivača pariškog Bateau Mouchea, Robert Escarpit napisao je biografiju fiktivnog Jean-Sébastiena Mouchea, u kojoj je suradnik Georgesa-Eugènea Haussmanna, izumitelja riječnih brodova, i tvorac policijskog inspektorata specijaliziranog za obavještajne poslove, `kolačiće`. Prijemu u čast stote obljetnice Jean-Sébastiena Mouchea prisustvovao je čak i ministar.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! SADRŽAJ: HIMBA JE U SRCIMA ONIH KOJI MISLE ZLO Umjesto predgovora Put u neizvjesnost Rat i mir – Šalom” »Izrael ima atomsku bombu Jedna nova »rasa« Umjesto Britanije - Sjedinjene Američke Države! Onaj tko putuje ptica je Baronova smrt U ime Tareka, ne ratujte, ljudi! ONI KOJI TVRDE KAKO JE NEPRAVDA NEIZBJEŽNA, ZABORAVLJAJU Dugi razgovori s Arafatom Iz razgovora Dare Janeković s predsjednikom Josipom Brozom Titom o situaciji na Srednjem istoku Sutra ću vidjeti kako se Orijent grli Govoreći otvoreno sa Hasaneinom Hejkalom Rizik Anuara el Sadata Razgovor sa Sadatom u Gizi Hafez el Asad: »Mi nismo ekstremisti« JEDAN ČOVJEK MOŽE VRIJEDITI KOLIKO STOTINU LJUDI U iračkom Kurdistanu Mala utvrda Sinovi pustinje Razgovor s Gadafijem Susret u Kartagi Živjeti zajedno! Sadatov kobni izazov PRILOZI Rezolucija UN o podjeli Palestine (29 novembra 1947) Rezolucija br 242 Vijeća sigurnosti UN od 22 novembra 1967 Rezolucija br 338 Vijeća sigurnosti UN od 22 oktobra 1973 Pismo Anuara el Sadata Leonidu Brežnjevu Kronologija (od 18 stoljeća prije nove ere do 6 juna 1982 godine) Palestinaca je 4,5 milijuna Pismo iz Izraela Teritoriji koje je Izrael držao pod okupacijom u septembru 1982 nakon invazije na Libanon Kazalo Bibliografija Bilješka o autorici `Knjiga Dare Janeković » Josuini nasljednici« izvanredno je žurnalističko djelo o dramatičnim događajima što se čitava desetljeća smjenjuju na uzavrelom području Srednjeg istoka. To je potresno svjedočanstvo sukoba što suprotstavlja Izrael i arapski svijet, održava ratno stanje i produžava patnje prognanoga i obespravljenoga palestinskog naroda koji se bori za pravo na život i svoju domovinu. Autorica ove knjige, istaknuta jugoslavenska novinarka Dara Janeković, bila je i sama svjedokom ratnih zbivanja u prvim linijama arapsko-izraelske fronte. Kao vrstan pisac i iskusan foto-reporter riječju je i slikom majstorski prikazala i sa svih strana osvijetlila teške i kompleksne probleme Srednjeg istoka - područja izvanredno bogatog naftom koja čini krvotok industrijske civilizacije U podrobnom prikazu historijskih prilika još od legendarnih vremena Jošue, nasljednika Mojsijevog, sve do današnjih dana, autorica je vještom analizom i zapažanjima ukazala na začetak i uzroke mržnje Židova i Arapa, mržnje koja već četiri tisuće godina potresa »Obećanu zemlju« i izaziva odjeke u cijelom svijetu.` Asad Hafez Baas Barzani Musatafa Bejrut Burgiba Habib Cisjordan Dajan Moše Egipat Fatah Muamar Gaza Golan Hejkal Mohamed Nasanein Irak Iran Jerusalim Kurdi Kuvajt Libija Meir Golda Mejerson Nafta Naser Gamal Abdel Pahlavi Reza Palestinci Palestina Sadat Anuar Sinaj Sirija Tripoli Darinka Dara Janeković (Stepanovićevo, Novi Sad 1. prosinca 1924. – 30. srpnja 2021.[1]) bila je hrvatska novinarka i publicistkinja. Sudionik antifašističke i oslobodilačke borbe 1941-1945. Tada počinje raditi u partizanskim novinama. Na kraju rata ima čin kapetan I. klase. Nakon rata posvetila se novinarstvu i publicistici. Dovršava gimnaziju, studira pravo, uči jezike, stenografiju, daktilografiju… Dvadeset pet godina radila kao inozemni dopisnik za kuću Vjesnik, ponajviše kao specijalni izvjestitelj s raznih međunarodnih događaja, s krznih područja i iz zemalja na svim kontintentima. 1950-ih i 1960-ih dva puta stalna izvjestiteljica iz Pariza. Prati konferencije o razoružanju u Ženevi, rat u Vijetnamu i Alžiru. Zbog kritičkog pisanja o zločinima francuske vojske te podržavanja alžirske oslobodilačke borbe, ekstremistička organizacija OAS osudila je 1961. na smrt. U kući u kojoj je stanovala eksplodirala je podmetnuta bomba. Od 1962. dopisnica za zemlje sjeverne Afrike sa sjedištem u Alžiru. Odatle putuje u mnoge tek oslobođene zemlje Afrike: Egipat, Sudan, Ugandu, Mali, Keniju, Tanzaniju, Zambiju itd, te piše serije reportaža, feljtona, eseja i fotoreportaža. Izvještavala je i iz Španjolske, Poljske, Kine, Rumunjske, Grčke, SSSR-a, Velike Britanije itd. Izvještavala je sa svjetskih konferencija o razoružanju u Ženevi, konferencija nesvrstanih itd. Za vrijeme izraelsko-arapskog rata 1967. izvještava iz Tel Aviva, a zatim više puta iz Sirije, Jordana, Iraka, Libanona, Egipta, Libije i Kuvajtu. Bila je u iračkom Kurdistanu, s kurdskim borcima za slobodu (1970.) i tada, u šumama blizu iranske granice, razgovarala s njihovim vođom Mustafom el Barzanijem. Više puta obišla je sva ratišta Srednjeg i Bliskog istoka i sve zemlje toga područja. Neko vrijeme provela je s palestinskim borcima. Imala je tri razgovra s vođom PLO-a Jaserom Arafatom. Boravila je i u Panami, Meksiku, Venezueli, više puta u Kini i Južnoj Koreji. Njen razgovor s kineskim premijerom Zhou Enlaiem (1971.) prenijeli su mnogi svjetski listovi i velike agencije: New York Times, Epoca, Europeo, japanski i drugi listovi. Druge njene reportaže, intervjui i feljtoni bili su također prenošeni u raznim zemljama, a također su objavljivani i tekstovi o njoj. Vrlo su zapažena bila njena tri razgovora s Josipom Brozom Titom o zabrinjavajućem stanju u zemlji 1972., 1973. i 1976. Te razgovore zabilježili su i prenijeli mnogi svjetski listovi i agencije. U drugom i trećem razgovoru bila su njena pitanja vrlo oštro intonirana, govoreći o rastućoj krizi u zemlji, i Titovi su odgovori bili podjednako oštri, pa su ih razni birokrati oko Tita ublažavali i cenzurirali. Nastupila je kao gošća u ime Jugoslavije na tribini OUN o temi Informiranje i razvoj (24. listopada 1974.). Kao članica jugoslavenske delegacije nastupala je i sudjelovala na Prvoj konferenciji Mediteranskih zemalja u Alžiru 1964., Svjetskom kongresu žena u Berlinu 1975., Dvanaestoj generalnoj skupštini Svjetske federacije rathin veterana antifašista u Haagu 1967. itd. Uspjela je da se HND-u vrati Novinarski dom. Bila je predsjednica Društva novinara Hrvatske i potpredsjednica Saveza novinara Jugoslavije 1972. – 1978. U tom razdoblju uspjela je da se Društvu vrati Novinarski dom u Zagrebu, nakon što je to spomenula u razgovoru s Josipom Brozom Titom i on dao podršku. Borila se za bolji status novinara i više slobode. Tada je bila pokrenuta inicijativa da se novinarima prizna beneficirani radni staž, na osnovu istraživanja koja su pokazala da je život novinara, nakon rudara, najkraći; to nije bilo odobreno. Za reportažu o podjeljenoj Koreji Zaboravljena trideset i osma paralela dobila je u Pragu Međunarodnu nagradu za reportažu. Dobila je nagradu Zlatno pero 1972., nagradu `Otokar Keršovani` Društva novinara Hrvatske za životno djelo, te nagradu `Moša Pijade` Saveza novinara Jugoslavije, također za životno djelo. Dobitnica niza ordena u doba SFRJ za sudjelovanje u antifašističkoj borbi, za novinarski rad i za širenje prijateljstva i razumijevanja među narodima.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Marko Lopušina (Raška, 1951) srpski je novinar, istraživač i istoričar, poznat po nizu knjiga o novijoj srpskoj istoriji, dijaspori, kao i tajnim službama i njihovoj ulozi u savremenoj srpskoj politici.[1] Odlikovan je zlatnom Medaljom za zasluge (2024) Uzbuna u prestonici. Krvava istorija. Zastitnici Beograda. Evropski dinastija. Legenda o Joksi. Policijski klan. U zagrljaju SDB. Ubistvo ministra. Krvavi rat. Lov na auto mafiju. Prijatelji albanske mafije. Slucaj Zarubica. Dosije Vesko. Gde nestade Milija. Bokseri oteli pumpadziju. Montenegro elita. Princ obmane. Tajne italijanske mafije. Belo roblje za djetice. Lalina poruka. Zastitnici Beograda Afera Maka, slucajevi ilegalne trgovine drogom i automobilima, a potom i slucaj Medenica i likvidacija Pavla Bulatovica, koje su odigrane u poslednjih godina u Beogradu, samo potvrdjuju tezu da je prestonica godinama bila izlozena uticaju snaznog crnogorskog klana. Tu tezu vrlo cesto, dobri poznavaoci ljudi sa ivice zakona, pretvaraju u tvrdnju da dominacija Crnogoraca na beogradskom asfaltu traje bez prestanka vec citavih 40 godina. Kad se Marko Miljanov pre 150 godina nasao u nevolji, emigrirao je iz Crne Gore u Beograd. U srpskoj prestonici danas zivi 45.000 Crnogoraca. Vecina njih pristigla je u sprsku prestonicu iza Drugog svetskog rata, tako da su nove generacije crnogorskih dodjosa, pristiglih iza poslednjeg rata, imale kod koga da se smeste. Za neke Crnogorce ovi beogradski zemljaci su domacini, a za Crnogorce sa ivice zakona, oni su moderni jataci. Kako tvrdi podgoricki analiticar Nebojsa Medojevic, postoje najmanje dva razloga zbog kojih je Beograd privlacan za Crnogorce: – Crnogorci decenijama radije odlaze u Beograd, nego li u Sarajevo ili Zagreb, prvo iz patriotskih, a potom i ekonomskih razloga. Srbija je Crnogorcima druga otadzbina, a Beograd grad koji ih prima sa puno topline i poverenja, i u kome se zato vrlo brzo adaptiraju. Hiljade Crnogoraca nasli utocista u srpskoj prestonici. Migracije Crnogoraca ka Srbiji, a posebno Beogradu, posle 1945. godine, dobile su takav zamah da su privukle i paznju zapadnih diplomata u jugoslovenskoj prestonici. I Momcilo Pavlovic naveo je izvestaj britanske ambasade u Beogradu, u kojem se posebno obradjuje masovno doseljenje Crnogoraca… – Ogroman broj Crnogoraca „zauzeo“ je Beograd 1945. Svi su oni imali svoje mesto u sistemu vlasti, a za kratko vreme nasli su u Beogradu i ostale „funkcije“ koje su im bile potrebne. U prvom redu, „mesto“ za stanovanje. Veliki broj Crnogoraca dosao je do svoja „cetiri zida“ prostom otimacinom kuca i stanova od ljudi koji su, nasumice, oznaceni kao „reakcionarni elementi“. Mnogi od tih ljudi nisu imali nikakve politicke ili bilo kakve druge krivice, ali je posedovanje kuce na atraktivnoj lokaciji bilo dovoljno za odluku „rejonskog komiteta“ o oduzimanju imovine navodnom neprijatelju. Crnogorci, najglasniji borci za „svetsku pravdu“, poceli su, tako, da zive svoje beogradske dane u otetim kucama – kaze istoricar Zivko Andrijasevic, profesor Niksickog univeziteta. Momcilo Pavlovic navodi tri kategorije privilegovanih crnogorskih doseljenika u Beograd: – Prva grupa obuhvatala je tzv. boracki element, odnosno demobilisane partizanske borce, kojima je drzava bila u obavezi da nadje posao. Drugu kategoriju cinili su pripadnici vojnih i policijskih formacija, veoma brojnih u to vreme. U trecu grupu ulazili su „kadrovi“ partijski, „frontovski“, obladinski. Naravno, sa njima su, najpre, stizali clanovi uze familije, a ubrzo zatim i mnogi bratstvenici i saplemenici, koji su potom, sa lakocom, pronalazili uhljebljenje, pa i mesto stanovanja u Beogradu. Treba naglasiti da je medju ovim doseljenicima bilo i sposobnih ljudi, koji bi do unosnih radnih mesta dosli svojim radom, licnim vrednostima i vrlinama, ali njihov broj nije tako znacajan da potre globalnu sliku svojevrsnog, crnogorskog jurisa na Beograd posle 1945. Sta je crnogorske, partizanske kadrove toliko privlacilo Beogradu? I kako to da su oni, iako brojcano neznatniji u odnosu na, recimo, prvoborce iz Bosanske krajine, mnogo brze i uspesnije osvajali srpsku i jugoslovensku porestonicu? – Beograd je, prema crnogorskim merilima, evropska metropola, velegrad u koji svi dolaze da nadju svoje mesto pod suncem. Konkurencija je, dakle, veoma velika da se postane „neko“ u velikom gradu. Precicu na tom putu prokrcila je politika, pa se najveci broj Crnogoraca uhvatio upravo te precice da stigne na vrh. Jer, da su isli putem kojim manje-vise svi idu, njihovo uspinjanje bilo bi mnogo teze i sporije. I sto je za njih najvaznije, verovatno ne bi dosegli zeljenu „visinu“. Izmedju megalomanskih ambicija ovih Crnogoraca i njihovih stvarnih sposobnosti javljala se ogromna razlika. Ima, naravno, medju ovim Crnogorcima i vanserijskih talenata i znalaca, koji bi se, bilo kojim putem da su isli, uspeli visdoko. Medjutim, najvise je onih kojima je precicu ka vrhu prokrcila politika. Takvih je Crnogoraca u Beogradu od 1945. do kraj 20. veka bilo na hiljade. Ovi ljudi, sve ono sto nisu mogli postici znanjem i drugim kvalitetima, pokusali su postici politickom odanoscu i fanaticnoj posvecenosti vladajucoj, odnosno aktuelnoj ideologiji – tvrdi Zivko Andrijasevic. Ukupno sest generacija tvrdih momaka iz Crne Gore ostavilo je svoj trag u zivotu naseg glavnog grada. Kada su se prvi put pojavili u prestonici bili su ljudi cojstva i junastva. Jedno od tumacenja moze se naci u verovanju da kod Crnogoraca nema sredine. Ili su na vrhu drustvene lestvice ili su na njenom dnu. O crnogorskom karakteru Bozidar Radovic poznatiji kao Bobo Kokin kaze: – Crnogorac je uvek znao da postuje godine. Nikad se ne udara na iskusne ljude, vec na slicne sebi, na mladje od sebe koji su napravili neki posao. Uostalom, taj odgoj crnogorski ima nesto u sebi sto u Srbiji nema – ima postovanje godina. Svaki od tih mladih ljudi, Crnogoraca, i u Crnoj Gori i van Crne Gore, meni se obraca sa: „cika Bobo“ – a to je mnogo znacajno. No, ima onih koji su isplivali odjednom, pa ni sami ne znaju sta se to dogodilo s njima, sta ih je snaslo! Odjednom sedne u BMW, odjednom je stavio kilo zlata oko vrata – i misli da je kralj! Na zalost, nijedan od njih nije ziveo dugo. A i pored toga napravili su dosta zla postenim i korektnim ljudima, pravim radnicima. Ne bih voleo o tome da pricam, jer to je zlo koje je u Jugoslaviji uzelo velikog maha. Bas velikog maha. Verovatno je to zlo donela ova kriza – verovatno je kriza uslovila porast kriminala. Svuda se uvukla mafija. Cak i oni koji ne zele da budu mafijasi, i oni su, na neki nacin, to postali, jer su ih na to naterale okolnosti. Pocnimo od same trgovine. Danas u Jugoslaviji ne mozete da naplatite nista – mozete samo da date robu za robu. Bas zato sto ne cirkulise nista, ja cak i ne zelim da radim ni sa kim. Tako misli i advokat Slobodan Soskic, jedan od mnogih uglednih Crnogoraca u Beogradu: – Ovo verovanje potice iz zivotnog iskustva. I zaista, medju Crnogorcima tesko da ima neke sredine. Oni su, ili ljudi izuzetnih kvaliteta i obrazovanja, ili pak, ljudi nistavila, oni sa najnizim ljudskim porivima. Na zalost, ovoj drugoj grupi, u prethodnom rezimu, pripadao je veliki broj mladih Crnogoraca, koji su svoj biznis, odnosno, sverc naftom ili drogom ili cigaretama, prikrivali pod plastom i radili ga zajedno i pod okriljem drzavnih organa i nekim predstavnicima drzavnih organa vlasti. O obicnim poslovima Bobo Kokin sa Ceva misli da su teski: – Kada sam izasao iz cigareta, pokusao sam da radim neke normalne poslice koji donose neku malu dobit, tek koliko da se prezivljava. Medjutim, uvek sam dozivljavao krah kod nasih ljudi. I to sve kod postenih ljudi, na zalost. Recimo, ja sam letos uvezao neku koka-kolu, pivo, konzerve, i dao to ljudima koji su imali neko svoje ime. Sve su to moji vrsnjaci, koji su vazili za postene ljude, ali ni dan-danas mi ni jedan od njih nije platio. Ali, ne njihovom krivicom – jer i oni su, kao i ja njima, na posteno dali trecem. I kada sam isao tim tragom otkrio sam da su ti treci dali jos mladjima, koji drze kafice po Novom Pazaru, Peci, Pristini, Kraljevu, Krusevcu… Svi ti ljudi su, maltene, propali. Svi su meni duzni, ja bez para, oni bez para, bez robe… Zato vam i kazem da se u sve to uvukla mafija. Cak ni onaj koji nije ni sanjao da ce da se uvuce – uvukao se. Znam par kvalitetnih, cvrstih ljudi, koji su bili nekad i direktori nekih dobrih preduzeca i vazili za finansijske strucnjake, vazili za ljude koji su dizali firme iz mrtvih – danas su neuspesni. A znate li zbog cega? Zbog ove mlade generacije. Ona je stvorila neki strahoviti jaz – jaz u neplacanju. Sve hoce da uzme, a nista nece da plati. To je katastrofa. KLAN NICOVIC Kada se govori o stereotipima, onda je svakako prvi na top listi onaj o zavicajnim i rodjackim vezama, koje Crnogorcima omogucavaju da se i bez kvalifikacija dokopaju funkcija o kojima drugi mogu samo da sanjaju, drzeci se stare crnogorske izreke: „Tesko sestri bez brata i coveku bez jaka bratstva.“ Moglo bi se reci da nije problem u tome sto Crnogorci koriste veze, vec sto Srbi ne umeju da iskoriste svoje. Na konkretno pitanje gde ima vise Soskica, u svetu kriminala, ili u onom svetlijem, u pravosudju, beogradski advokat Slobodan Soskic kaze: – Soskica ima dosta u Crnoj Gori, ali i u Srbiji. Koliko znam, vise nas je medju advokatima i sudijama, ali imamo i dvojicu Soskica, koje javnost zna kao „braca Soskic“, cija su se imena vezivala vrlo cesto za kriminogene sfere, posebno klan pokojnog Ljube Zemunca. Jedan od te brace je, koliko znam, u Beogradu i dalje i bavi se nekim biznisom, dok za drugog ne znam gde je. Veselin Mrdak, poreklom iz Bijelog Polja, inace zamenik Okruznog javnog tuzioca u Beogradu, ima svoju teoriju o Crnogorcima u prestonici i na asfaltu: – Crnogorci su temperamentan narod. Vise od 500 godina ratovali su sa Turcima. Iz tih slobodarskih vremena pamte hajducije, otimacine, otmice. U krvi su im ostali ljubav prema oruzju, borba za opstanaku, u kojoj ima i osvetnickog mentaliteta. Nije ni cudo sto sve to Crnogorci primenjuju i danas. Moj sagovornik, Marko Nicovic, sa kojim sam 2002. godine, u zimu pricao za „Nedeljni telegraf“, koji i sam pripada crnogorskom klanu u prestonici, tvrdi da su u Beograd, sredinom pedesetih prvi osvojili Stevica Markovic i Misko Martinovic. A za njima su pocetkom sezdesetih pristigli ostali Crnogorci, koji su u odnosu na ove danasnje bili pravi dzentlmeni. – Nicovici su Rovcani, sire bratstvo Vlahovica. U l8. veku Nico Vlahovic je vodio delegaciju na pregovore sa Turcima u Niksic, jer su Rovcani presretali turske karavane koji su od Kotora isli do Istanbula. Turci su ih sacekali ispred Niksica u zasedi i od sezdesetcetvorice prezive samo cetvorica. Nico je tada odlikovan a kao posebnu nagradu mogao je svoje potomke da nazove Nicovicima. Kada sam ja dosao 1964. godine u Beograd, Crnogorci su kao neustrasivi i tvrdi momci vec dominirali glavnim gradom. Ja sam dosao iz Kolasina da studirem tehnologiju. Mnogi od tih Crnogoraca bili su vec poznati kao sportisti, ali i kao cuvari reda u beogradskim salama za igranke, kao vratari u restoranima, zastitnici brucosa, posebno devojaka u studentskim domovima i kao kaskaderi. Prvo mesto okupljanja Crnogoraca je bio studentski dom „Ivo Lola Ribar“ kod Vukovog spomenika, u kome sam ja kao brucos iz Kolasina, bas zahvaljujuci zemljacima iz Crne Gore dobio sobu. Lola je tada bila elitno mesto za okupljanje i zabavu mladih Beogradjana, koje je tih godina zabavljala grupa Amigosi – seca se Marko Nicovic, sampion u karateu, najstariji od petorice brace Nicovic iz Kolasina, koji su godinama cuvali Studentski grad „Veljko Vlahovic“ od kabadahija. Glavni momci iz Crne Gore tada su bili braca Marko i Zarko Trifunovic iz Kolasina, Mihajlo Bulic iz Bjelopavlica, Vuk Rasovic, braca Cedo i Pigi Radevic iz Vasijevica, Radovan Delic sa Zabljaka, braca Vlasta i Slobodan Petrovic sa Cetinja i Dado Cerovic iz Savnika. Svi oni su studirali, ali su se i bavili sportom, dzudom, rvanjem, karateom i boksom. Njihovi treneri su bili Bora Cvejic i Miroslav Citakovic, koji su radili u klubovima Student i Radnicki. Nicovic se seca, da je na primer, Marko Trifunovic licno stitio tadasnju lepoticu Suncicu, a da je zbog jedne druge devojke od nekog Arapina dobio noz u ledja. Kao cuvari reda Crnogorci su pored „Lole“, gde su radili zimi, leti obezbedjivali stadion i igranke na Malom Kalemgdanu, a potom i na Kalemegdanskoj terasi i u Kristal baru. Zbog svoje tvrdoglavosti i tvrdoce da istraju u svojim namerava da uklanjaju nepodobne beogradske momke, Crnogorci su vrlo brzo dosli u direktan sudar sa Beogradjanima. U Sarajevskoj ulici sezdesetih godina vodja klana je bio cuveni Sloba Globus. Pored njega su bili Bata Kameni, Buca Alkapone, Cvetan Slepcev zvani Bulka, slavni rvac Miroslav Citakovic, poznatiji po nadimku Cita i Misko Mercedes. – Sloba Globus je, da bi se pokazalo ko je gazda u gradu izazvao na tucu Cedu Radevica i popio dobre batine. Tako su pocele cuvene beogradske tuce, koje je organizovao i kojima je sudio profesor Cita, cuveni redar u Domu omladine kraj kog niko bez karte nije mogao da udje. Tuce su organizovane u parkovima oko studentskih domova, sportskih hala ili na obalama Save i Dunava. Nije bilo grupnih tuca vec samo pojedinacnih, jedan na jednoga, dok neko ne posustane. Kad protivnik klekne ili padne, suparnik nije smeo vise da ga udara, a kamo li da ga sutira – objasnjava nam Cvetan Slepcev, koji danas zivi u Svedskoj i koji je o tim danima napisao knjigu Purpurna reka. U tim velegradskim tucama najspretniji su bili Zarko Trifunovic i Mihajlo Bulic, jer su umeli protivnike da iznenade snaznim udarcem glavom i da ga bace na ledja. Marko Trifunovic, gradjen kao Golijat, svoje suparnike je jednostavno davio ogromnim rukama i pobedjivao. Slobodan Soskic, beogradski advokat poreklom Crnogorac iz okoline Andrijevice, ima tezu da je muka naterala Crnogorce na beogradski asfalt: – Privredno nerazvijeno podrucje, kao sto je Crna Gora, odvraca mlade ljude da zive u njemu i oni pokusavaju da nadju neko svoje ishodiste u velikim gradovima, poput Beograda. Pri tom, da bi se tu snasli i obezbedili sebi ugodan zivot, neki od njih sukobaljavaju se sa zakonom. U medjuvremenu Nicovic je za starijima otisao u Francusku. – Kada sam se ja krajem sezdesetih vratio iz Pariza, u Beogradu su na sceni bili novi momci poreklom iz Crne Gore. Najpoznatiji medju njima pocekom sedamdesetih u prestonici bili su Rajo Cemovic iz Berana, koji je studirao ekonomiju i bio afirmisan kao karatista, zatim Gidra Stojanovic, i bokseri Djordje Bozovic Giska, Darko Asanin i Ranko Rubezic, koji su stigli iz Mojkovca. I oni su u pocetku kao sportsiti bili pravi dzentlmeni, pa su kasnije zbog svoje eksplozivnosti vrlo brzo postali idoli mladih Beogradjana i mladih Crnogoraca – kaze Marko Nicovic. Pored Marka Nicovica, koji je tada bio sampion karatea, u prestonicu su na studije iz Kolasina dosla i njegova braca, prvo Djordje Nicovic 1969. zatim Janko 1971. godine, pa Sloba 1972. godine i Milorad zvani Misko 1974. godine. Svi oni su bili karatisti, i danas svi zajedno nose titulu crnog pojasa 25 dan. Djordje Nicovic je kao momak bio fizicki najaci, Sloba najtvrdji, a Misko najludji, jer je zbog svojih nestasluka dva puta upucavan u Frankfurtu i Milanu pocetkom osamdesetih godina. Sva petorica Nicovica su stanovali u Studentskom gradu i drzali red u naselju i susednoj Sporstkoj hali na Novom Beogradu, u kojoj su vezbali karate. Taj zadatak braca Nicovic kao ugledni sportisti su dobili direktno od Univerzitetskog komiteta SK. Prvu veliku tucu braca Nicovic su imali sa bracom Crevar sa Vozdovca, koja su maltretirala neke momke iz Studenjaka, kada su svratili u menzu na rucak. Nicovici su sa stotinak svojim simpatizera otisli na Vozdovac i izazvali Crevare na dvoboj, ali su oni pognuli glave i pobegli. Drugu tucu su imali 1973. na Zvezdari, gde su pobedili grupu lokalnih siledzija. Zbog tuca Slobodan i Miodrag Nicovic su imali problema i sa zakonom. – Na bracu Nicovic je malo ko smeo da udari, jer su njih petorica licili na armiju karatista. Cak ni braca Cemovici i braca Vladimir i Ilija Jorga, sa kojima su bili sportski rivali, nisu smela da ukrste pesnice sa Nicovicima. Zbog toga im je UKSK dao zadatak da iz Stdenjaka proteraju ozloglasene Pecance, koji su koristeci nozeve prepadali studente i otimali im zlatne lancice. Nasjopasniji Pecanci su bili Zeka i Ramo, a njihov pajtas je bio i Kiklop, momak iz Uzica visok 2,2 metara. Nicovici su se suprostavili Pecancima zajedno sa Duskom Stuparom, kasnije sefom SDB Beograda i Tomom Blecicem, kasnije uglednim doktorom – seca se Cvetan Slepcev, zvani Bulka.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Retko !!! Vladan Desnica : Djelo nastaje dalje od pisaćeg stola (razgovori sa Vladanom Desnicom) - priredio Jovan Radulović Vladan Desnica (Zadar, 17. septembar 1905 — Zagreb, 4. mart 1967) je bio srpski i jugoslovenski književnik. Vladan Desnica rođen je u Zadru u srpskoj porodici Desnica, pravoslavne veroispovesti.[1] Njegov otac je Uroš Desnica, a majka Fani Desnica, rođ. Luković. Vladan Desnica je po majčinoj liniji Stojana Mitrovića Jankovića[2] (oko 1635—1687), u srpskoj narodnoj pesmi poznatog kao Janković Stojan, vođe srpskih kotarskih uskoka u XVII veku, serdara Kotara, kavaljera sv. Marka, konjičkog kapetana, zapovednika tvrđave Ostrovice.[3] Desnice su srpska porodica poreklom iz Srba u Lici, odakle je pradeda Vladana Desnice, Danilo Desnica, trgovac i posednik, došao u Obrovac gde mu se rodio sin Vladimir Desnica (1850—1922) koji je sa Olgom Janković, kćerkom grofa (conte veneto) Ilije Dede-Jankovića (1818—1874), potomkom Stojana Jankovića, poznatim slovenofilom, pesnikom, prvakom srpskog naroda u Dalmaciji, imao sina Uroša Desnicu, pravnika i člana Srpske stranke. Pošto je konte Ilija Dede-Janković bio poslednji muški izdanak svoje porodice, Jankoviće su po njegovoj kćerki Olgi, nasledile Desnice, celokupnu imovinu u Islamu Grčkom, uključujući dvore Jankovića, porodičnu crkvu, zemljišne posede i dr.[4] Uroš Desnica se oženio sa Fani Luković, kćerkom pomorskog kapetana Đure Lukovića iz Prčnja u Crnoj Gori.[5] Uroš Desnica je sa Fani Desnica, rođ. Luković imao sina Vladana Desnicu i kćerke Olgu i Natašu. U hrvatskim kulturnim krugovima postoje nastojanja da se Desnica predstavi kao primarno hrvatski pisac. Sam Desnica je u pismu predsedniku UKS D. Jeremiću naveo da duhovno pripada srpskoj kulturi.[6] Biografija Kuća Desnica u Zadru bila je mjesto okupljanja gradskih inteletkualaca i umjetnika Vladan Desnica studirao je prava i filozofiju u Zagrebu i Parizu, diplomirao na zagrebačkom Pravnom fakultetu 1930. Radio je kao advokat, a zatim je prešao u državnu službu.[7] 1934. pokrenuo je književno-istorijski godišnjak „Magazin sjeverne Dalmacije“, koji je uređivao dve godine i štampao ćirilicom u Splitu. U njemu je, između ostalog, objavio dva sopstvena eseja „Jedan pogled na ličnost Dositejevu” (1933/34) i „Mirko Korolija i njegov kraj” (1935). U periodu između 1935 i 1940. napisao je zbirku pripovedaka, koju je poslao beogradskom izdavaču Geci Konu. Zbirka zbog početka Drugog svetskog rata nije štampana, a sam rukopis je izgubljen.[8] Roman „Zimsko ljetovanje“ objavio je 1950. U romanu se pripoveda o sukobu i nerazumevanju između seoskog stanovništva i građana izbeglica iz Zadra, koji su se u seosku sredinu sklonili bežeći od bombardovanja njihovog grada. Književna kritika je negativno dočekala „Zimsko ljetovanje”, jer su ton i vizija sveta u njemu bili u suprotnosti sa vladajućom komunističkom ideologijom i nezvaničnim pravilima na koji način se pisalo o Drugom svetskom ratu. Branivši se od kritika, Desnica je napisao tekst „O jednom gradu i jednoj knjizi“.[9]. Potom izlaze zbirke pripovedaka „Olupine na suncu” (Zagreb, 1952), „Proleće u Badrovcu” (1955), zbirka pesama „Slijepac na žalu” (Zagreb, 1955) i zbirka pripovedaka „Tu odmah pored nas” (Beograd, 1956). Paralelno radi na svom romanu Proljeća Ivana Galeba. Kad je delo završeno, u autoru se javio strah da ga niko neće hteti objaviti, jer je po svemu odudaralo od ondašnje književne produkcije.[10] Izdavačka kuća „Svjetlost” objavljuje roman u Sarajevu 1957. Naredne godine delo osvaja Zmajevu nagradu. Glavni junak Ivan Galeb je pedesetogodišnji propali violinista, koji se nalazi u bolnici, gde se budi iz postoperacione narkoze. On se u danima koji slede seća sopstvenog života i refleksivno meditira o različitim idejama (lepoti, umetnosti, vlasti, smrti, vremenu, itd). Neke od njegovih pripovedaka imaju antologijsku vrednost: Posjeta, Priča o fratru sa zelenom bradom, Florjanović, Konac dana, Bunarevac, Solilokviji gospodina Pinka. U značajnija dela ubraja se zbirka pesama „Slijepac na žalu“ i drama „Ljestve Jakovljeve“. Bavio se i filmom, napisao je scenario za film „Koncert“ 1954. jednan od najznačajnijih filmova jugoslovenske kinematografije. Po njegovom scenariju je snimljen i film „Prvada“ 1962, a posle njegove smrti „Pred zoru“ 1974. na osnovu istoimene novele, koja je realistička analiza gradsko-seoskih odnosa u okviru ratnih dešavanja. 1974. po noveli „Florijanović“ snimljena je istoimena TV drama. Pravoslavna crkva Svetog Đorđa, Janković-crkva, u Islamu Grčkom, izgrađena 1675, u kojoj je sahranjen Vladan Desnica. Vladan Desnica je sahranjen u srpskoj pravoslavnoj crkvici Svetog Georgija pored dvora Janković Stojana u Islamu Grčkom. Crkvu u kojoj je sahranjen su uništile hrvatske snage tokom operacije Maslenica u januaru 1993. godine.[11] Desničina „Sabrana djela” u četiri knjige izlaze u Zagrebu u izdanju „Prosvjete” 1974. i 1975. Tada su objavljena i neka dela koja su ostala u rukopisu, kao na primer, njegov nezavršeni roman „Pronalazak Athanatika”.[10][12] Desnica je govorio pet jezika i bio je svestrano obrazovan. Prevodio je sa italijanskog, francuskog i ruskog.[13] On i supruga Ksenija Carić imali su četvoro djece.[14] Nasljeđe Smatra se nastavljačem Sime Matavulja odnosno dalmatinske proze.[15] Povodom stogodišnjice Desničinog rođenja u Biblioteci grada Beograda je 2005. organizovana izložba o njegovom stvaralaštvu i životu.[16] Od 2016. u Srbiji se organizuje trodnevna manifestacija Desničini susreti.[17] Djela Selektivna bibliografija Vladana Desnice obuhvata 202 bibliografske jedinice.[18] Zimsko ljetovanje, Zagreb, 1950.[19] Olupine na suncu, Zagreb, 1952.[20] Koncert, scenario za film, 1954.[21] Proljeće u Badrovcu, Beograd, 1955.[22] Slijepac na žalu, zbirka pjesama, Zagreb, 1956.[23] Tu, odmah pored nas, Beograd, 1956.[24] Proljeća Ivana Galeba, Zagreb i Sarajevo, 1957.[25] Fratar sa zelenom bradom, zbirka pripovjetki, Zagreb, 1959.[26] Ljestve Jakovljeve, psihološka drama, 1961.[27] Sabrana djela I-IV, Zagreb, 1975. Pronalazak Athanatika [Brajevo pismo]: nedovršeni roman, 1979.[28] Progutane polemike, Beograd, 2001.[29] Hotimičino iskustvo: diskurzivna proza Vladana Desnice I, Zagreb, 2005.[30] Hotimičino iskustvo: diskurzivna proza Vladana Desnice II, Zagreb, 2006...

Praške godine : zapisi 1996-1999 / Danka Nikolić ; Beograd : S. Mašić, 2000 , tvrdi povez, Fizički opis 268 str. : ilustr. ; 18 cm Zbirka Nova ; 158 Tiraž 1.000. Праг -- Културни живот -- 1996-1999 Nikolić, Danka, 1931-2020 = Očuvanost 4. Feliks Pašić : Dok ispisuje hroniku praških kulturnih događaja, radoznala pogleda i otvorenih čula, Danka Nikolić neprestano pokušava da dokuči `duh naroda koji umesto oružja koristi ključeve` (zveckajući njima u slavu `plišane revolucije`). Otkriva ga katkada u nekom naoko uzgrednom detalju, a u svakom slučaju, u onome što je duh češke umetnosti. Da bi razumela Čehe, među koje ju je pre pet godina doveo splet nepredvidivih životnih okolnosti, nekadašnja novinarka Televizije Beograd, specijalizovana za film, ne bira zaobilazne staze: dušu Praga i njegovih ljudi pronalazi u izrazima njihove posebnosti, u `tipično češkom`, bilo da se ovo manifestuje u literaturi, u muzici, na filmu, u pozorištu, u slikarstvu ili u arhitekturi, bilo da se prepoznaje u oblicima ponašanja, u mentalitetu, u odnosu prema istoriji. Kao tipično češka može se, recimo, uzeti afera oko smene glavnog dirigenta Češke filharmonije, koja toliko uzburka javnost da se u slučaj moraju uplesti predsednik vlade i šef države. Ili priča o mladom reditelju koji mišljenje o svom scenariju traži od predsednika Republike da bi, uz njegovu preporuku, snimio film koji se Česima neće dopasti, ali hoće predsedniku. S druge strane, ta ista priča dotiče ranjivu temu savremenog češkog društva: rasizam i ksenofobiju. Danka Nikolić pozabaviće se njome raznim povodima da bi pokazala kako Česi nisu baš ono što bi voleli da o njima drugi misle, dakle `nesvadljivi, neutralni, distancirani, uzdržani`. Iza slikovitog opisa slavlja povodom trijumfa hokejaša na olimpijadi, kad su Česima popustile sve kočnice, sledi vest o sahrani mlade Romkinje koju su pretukli skinhedsi. Jedan pisac će, povodom bezočnih napada na autore filma `Kolja`, a posle Oskara, otvoreno upozoriti na `zavidljivu, zlobnu češku uskogrudost`. Izveštaji koje Danka Nikolić šalje iz Praga od januara 1996, pisani za novine, primer su novinarske jezgrovitosti, ali i široke obaveštenosti, lucidnih opservacija, majstorskog odabira i rasporeda podataka. Sabrani u knjizi, oni ne gube od zanimljivosti i svežine, naprotiv: u njima se još plastičnije uočava napor da se kockice kulturnih zbivanja sklope u živ, raznobojan mozaik, da se u tom mozaiku ogledaju i jedno duhovno podneblje i ljudi koji ga čine, da se slikovito dočara bogatstvo raznolikosti, da se prenese atmosfera događaja koji sustižu jedan drugi, da se sadašnjost i istorija dovedu u skladnu ravnotežu, da se, na kraju krajeva, osvetle i ona blistava i ona zatamnjena lica grada, da se Prag prikaže bez pozlata, u svome prirodnom ramu. Pri tom, Danka Nikolić nije u ulozi sudije niti ravnodušnog posmatrača. Ona dopušta da je ponesu i emocije, ali samo koliko da neki doživljaj podeli sa čitaocem. Čitalac je, uostalom, njeno uporedno, budno oko. Danica Danka Nikolić rođena je u Beogradu 15. maja 1931. godine. Bila je arheolog po obrazovanju, a novinarka po opredeljenju. Završila je i magistrirala arheologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Kratko vreme se bavila arheologijom i odlazila na iskopavanja, a onda se zaposlila u Kulturnoj rubrici Televizije Beograd. Skoro 20 godina je bila filmski kritičar i izveštavala sa mnogih svetskih festivala. Dobitnica je jugoslovenske nagrade Zlatno pero da najbolju filmsku kritiku. Autorka je nagrađene televizijske drame “Oglas” koja je emitovana na Prvom programu televizije Beograd sa Batom Stojkovićem i Stevom Žigonom u glavnim ulogama. U Televiziji Beograd radila je do 1993, godine, kada je otpuštena zajedno sa stotinama novinara i televizijskih radnika koji nisu hteli da služe Miloševićevom režimu. Od 1995, godine živela je u Pragu i za beogradske novine izveštavala o kulturnim događajima u Češkoj. Objavila je ratnu prozu „Pisma iz dva Sarajeva“ i knjigu tekstova o kulturnom životu Praga.

o autoru: `Borko Đorđević čuveni plastični hirurg je rođen u Pirotu, u Srbiji. Biografija Borka Đorđevića je ispunjena zanimljivim podacima, mnogobrojnim usponima, različitim uspesima, ali jednako tako i razočarenjima i ponekim padom. Školovanje je završio u Pirotu, Beogradu, Livingstonu, Montkleru, Filadelfiji, Kolumbusu. Međutim njegova mladost je vezana za Beograd i ovaj grad oseća kao deo svoga bića. Trudi se da najviše vremena provede u njemu koliko mu poslovne aktivnosti po svetu do dozvoljavaju. Živi i radi na potezu Beograd – Igalo – Dubai – Palm Springs (Kalifornija). Medicinski fakultet Univerziteta u Beogradu je završio u roku i kao mlad perspektivan lekar imao veliku želju da specijalizira ginekologiju, međutim nepravde su ga pratile od samog početka. U sasvim uobičajenim okolnostima tog doba, gde se nisu preterano cenile vrline, kao ni umeće, pravo na tu specijalizaciju biva dodeljeno drugoj osobi suprotnog pola. Onaj ko je odlučivao je znao šta mu je bilo potrebno, a to sigurno nije bilo nešto za dobrobit tadašnjeg socijalističkog društva, već radi lične koristi. Kakav ginekolog bi Borko Đorđević bio ostaće zauvek tajna, ali kakav je vrhunski plastični hirurg najbolje ilustruje BBC koji ga svrstava među deset najboljih u svetu ikada. Dela najbolje govore. Nisu slučajno baš od njega tražili da pravi dvojnike Sadamu Huseinu. Osim toga pravio je i dvojnike Elvisa Prislija, kao što su mnoge svetske zvezde poput Larija Kinga, Sir Eltona Džona, Džoan Kolins, sestara Gabor i druge ličnosti iz sveta sporta i javnog života. Revoltiran i razočaran napušta Jugoslaviju, teška srca ostavlja voljeni Beograd sa čvrstim obećanjem da će se vratiti kada za to dođe vreme, i odlazi u Sjedinjene Države. U Americi svako ima svoju šansu, bitno je samo da hoće da radi, da ne kuka i da se ne žali i uspeće. Tako je i Borko Đorđević zasukao rukave i posvetio svoj život pacijentima i nauci. Obrazovanje je ono što ga je kroz čitav život činilo ispunjenim i večito je težio za usavršavanjem. U to vreme na ceni su bili hirurzi i Borko Đorđević je prihvatio izazov. Američki san u bukvalnom smislu reči i ne postoji, postoje samo rad, odricanje i nespavanje. Brzo nostrifikuje diplomu i nastavlja sa stručnom praksom u Livingstonu, savezna država Nju Džersi(New Jersey). Prethodno je u Jugoslaviji obavljao stručnu praksu na Institutu za javno zdravlje, odnosno u JNA kao vojni lekar. Specijalizacija hirurgije biva novo poglavlje u njegovom životu i započinje je u Montkleru, u bolnici Mountainside. Nakon dve godine rada i specijalizacije prelazi u Pensilvaniju, u Filadelfiju gde nastavlja dodatno usavršavanje na ovom polju. Nakon što je postao specijalista opšte hirurgije, želja da što je moguće više pomogne svojim pacijentima odvlači ga na specijalizaciju plastične hirurgije. Kada god je mogao da bira profesor Đorđević je birao najteže i najveće izazove. Tako je bilo i sada, izabrao je rekonstruktivnu plastičnu hirurgiju šake i genitalija i naravno estetsku hirurgiju. Uspešno završava specijalizaciju rekonstruktivne plastične hirurgije i nakon šest godina dodatnog usavršavanja postaje plastični hirurg. Naravno dalju edukaciju nastavlja obilazeći i ostale države Amerike: Mičigen, Masačusets, Floridu, Ilinois, Kaliforniju, Luizijanu, Vošington DC, Teksas, Nju Jork... Nekako su ga ratna zbivanja početkom devedesetih vratila na naše prostore, pre svega kao vrsnog hirurga sa bogatim iskustvom što u lečenju ranjenika iz Vijetnamskog rata, tako i u lečenju ranjenika iz redovnih obračuna uličnih bandi i policije sa gradskih ulica. Tako doktorat brani u Beogradu i postaje Doktor medicinskih nauka. Iza toga postaje i vanredni profesor na Univerzitetima u Nišu i Beogradu. Karijeru kao privatnik započinje u Palm Springsu u Kaliforniji odmah nakon sticanja specijalističkog zvanja. U Americi diploma vredi godinu dana, iza toga se broje samo ostvareni rezultati i novac koji je zarađen. Po tome se vrednuju znanje i stručnost. Zarada nikome nije zagarantovana, kao ni posao. Za njih se čovek sam mora izboriti ili ih stvoriti. Profesor dr Borko Đorđević otvara privatnu ordinaciju u Palm Springsu i po svojim rečima pomalo drsko i bezobrazno postavja dvostruko više cene od ostalih. Očekivao je da neće imati mnogo posla kao što je imao prethodnih godina doks e usavršavao, već da će raditi manje, a zaraditi sasvim dovoljno. Međuti kvalitet usluge, kao i direktni marketing od strane njegovih pacijenata čine svoje. Profesorova ordinacija je puna, mnogi pacijenti srećni i zadovoljni, a novac počinje da pristiže. Popularnost srazmerno raste i jednostavno sve dolazi po nekom ustaljenom redosledu. Borko Đorđević kupuje najlepšu vilu u Palm Springsu vrednu 3 miliona dolara. Naravno taj status donosi samo još više pacijenata i posao cveta. Mnoge poznate ličnosti su prošle kroz njegovu ordinaciju, tako i majka sestara Gabor. Ona je izuzetno cenila sosptvenu lepotu i ulagala je u svoj izgled. Iako već u godinama ipak je insistirala na operacijama sa jednim pomalo čudnim zahtevom: ako umre u toku operacije da profesor završi tu operaciju jer ona mora da izgelda lepo i za sopstvenu sahranu. Međutim sve je prošlo u najboljem redu, ćerke bile oduševljene izgledom svoje majke, a Eva ostala zaljubljena u profesora Đorđevića. Tako je počela romansa. O tome možete pročitati ovde. I sama Eva se odlučila na operaciju fejsliftinga, međutim želela je da se to ne sazna u filmskoj industriji u strahu da neće dobijati uloge ili biti popularna koliko je bila. Humanitarni rad je nešto što je u kapitalističkom svetu na visokoj ceni i što pokazuje da ljudi nisu samo proračunate mašine koje samo zanima zgrtanje blaga, već da poseduju i dušu i srce. Borko Đorđević je učestvovao u nebrojenim humanitarnim akcijama i za zalaganje i trud koje je uložio društvo u kome je živeo, grad Palm Springs Stars mu je dodelio humanitarnu zvezdu. Tako je zauvek njegovo delo ostalo ovekovečeno u gradu u kome je živeo i radio. Humanitarna zvezda se nalazi na šetalištu, na pločniku u ovom gradu. Veliko umeće plastičnog hirurga Borka Đorđevića zbližava sa mnogim istaknutim ličnostima kako iz sveta šoubiznisa, sporta i kulture, tako i sa političarima. Nekako prirodno Borko Đorđević sebe pronalazi u Republikanskoj partiji s obzirom da oni polažu na sopstvene vrednosti, rad, trud, odricanja zarad postizanja uspeha za razliku od demokratske opcije koja se bazira na nasleđu. Svojim intelektom brzo izbija u prvi plan i doseže vrh političkog sistema, pa su mu tako poznanici i prijatelji mnogi senatori, kao i predsednici iz tog vremena. Krajem osamdesetih godina prošlog veka, profesor Đorđević nakon što je gotovo ostvario sve svoje želje i snove, odlučuje da svoju sreću i zadovoljstvo postignutim podeli sa ljudima u zemlji u kojoj je rođen. Pre svega mu je osnovni cilj bio da pomogne mladim lekarima na njihovom profesionalnom putu, a zatim i razvoju medicine u tadašnjoj Jugoslaviji. Najpre postiže dogovor sa institutom „Simo Milošević“ u Igalu u Crnoj Gori. I tada otpočinje projekat Mediteranskog hirurškog centra koji i danas živi, radi, raste i razvija se i dalje pod vođstvom profesora dr Borka Đorđevića. Međutim već početkom devdesetih počinju nemiri u Jugoslaviji, zatim i rat koji se u najkrvavijem obliku javlja u Bosni i Hercegovini. Borko Đorđević na sve načine pokušava da pomogne svom narodu ne samo kao lekar već i svojim političkim uticajem. Iskoristio je svoju poziciju u okviru republikanske partije i na sve načine pokušavao da izdejstvuje što je više pomoći moguće za svoj narod. Tako i postaje na predlog gospodina Kartera i ambasador njegovog centra za humanitarnu pomoć. Ujedno zajedničkim snagama pokušavaju da svojim znanjem i uticajem nekako ubede zaraćene strane na mirno rešenje sukoba. O svim događajima iz tog perioda možete pročitati u knjizi profesora dr Borka Đorđevića Stakleni mir: Džimi Karter i opasni Srbi. U tom periodu profesor Đorđević je pre svega gledao da pomogne najmlađima i izvršio je preko hiljadu operacija dece koja su stradala u ratu. Prilikom dodele zvezde u Palm Springsu organizatori su dali poseban osvrt na to veliko humanitarno delo. Početkom 21. veka otvara i ordinaciju rekonstruktivne plastične hirurgije Timeless Beauty u Beogradu. Nastavlja da obučava mlade lekare za njihov budući humani poziv. U radu sa studentima ističe da mu je to zadovoljstvo zbog emotivne veze sa svojom otadžbinom. Profesor Borko Đorđević kaže da je u Americi naučio da čovek vredi onoliko koliko zna i ume, da nije bitno odakle ko dolazi, niti kako se krsti. Čovek vredi onoliko koliko mu je veliko znanje, koliki rad je spreman da uloži i koliko teži za usavršavanjem. Profesor neprekidno studentima želi upravo da usadi ove vrline. Ordinacija raste i širi se iz dana u dan i trenutno se završava nova operaciona sala koja će sadržati poslednja tehnološka dostignuća na polju medicine. Otvorena je svakim radnim danom i subotom za sve sadašnje i buduće pacijente iz ovog dela sveta. Godine 2010. stiže još jedno veliko priznanje za celokupni rad ptofesora Đorđevića: Medalja časti (Ellis island Medal of Honor). Ovu nagradu svake godine dobija 100 najistaknutijih ljudi u svetu u svom profesionalnom i humanitarnom radu.` BROJ STRANA: 252 IMA 12 STRANA DOKUMENATA. PISMO: LATINICA POVEZ: MEK

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Basil Risbridger Davidson MC (9. studenog 1914. - 9. srpnja 2010.) bio je britanski novinar i povjesničar koji je napisao više od 30 knjiga o afričkoj povijesti i politici. Prema dvojici modernih pisaca, `Davidson, novinar koji je vodio kampanju čija se prva od mnogih knjiga o afričkoj povijesti i politici pojavila 1956., ostaje možda najučinkovitiji širitelj novog polja popularnoj međunarodnoj publici`. Biografija Rani život Basil Davidson rođen je u Bristolu, Ujedinjeno Kraljevstvo, 9. studenoga 1914., a napustio je školu sa 16 godina i preselio se u London. Godine 1938. zaposlio se u pariškom dopisništvu The Economista, a kasnije i kao diplomatski dopisnik The Stara. Mnogo je putovao Italijom i srednjom Europom 1930-ih. Ratna služba Davidsona su regrutirali Tajna obavještajna služba (SIS) i MI6, odjel D. Kao dio svoje misije, poslan je u Budimpeštu u Mađarskoj u prosincu 1939. pod krinkom uspostavljanja novinske službe. U travnju 1941., s nacističkom invazijom, bježi u Beograd, Jugoslavija. U svibnju su ga zarobile talijanske snage i kasnije je pušten u sklopu razmjene zarobljenika. Od kraja 1942. do sredine 1943. bio je šef jugoslavenskog odjela Izvršnog odjela za specijalne operacije (SOE) u Kairu, Egipat, gdje je bio nadzornik Jamesa Klugmanna. Spustio se padobranom u Bosnu 16. kolovoza 1943. i proveo sljedeće mjesece služeći kao veza s partizanima, kako će opisati u svojoj knjizi Partizanska slika iz 1946. godine. Davidson se preselio na istok u Srem i Frušku goru u Jugoslaviji. Nekoliko puta je zamalo zarobljen ili ubijen. SOE ga je poslao u mađarsku okupiranu Bačku kako bi ondje pokušao organizirati pobunjenički pokret, ali Davidson je uvidio da su uvjeti neprikladni i prešao je natrag preko Dunava u Frušku goru. Nijemci su u lipnju 1944. opkolili Frušku goru u posljednjem pokušaju likvidacije tamošnjih partizana, ali su Davidson i ostali za dlaku uspjeli pobjeći. Nakon što su sovjetske snage ušle u Jugoslaviju, Davidson je helikopterom prebačen. Davidson je iznimno cijenio partizane i komunističkog vođu Josipa Broza Tita.[potreban citat] Od siječnja 1945. Davidson je bio časnik za vezu s partizanima u Liguriji i Genovi, Italija. Bio je prisutan prilikom predaje njemačkih snaga u Genovi 26. i 27. travnja 1945.Rat je završio u činu potpukovnika i odlikovan je Vojnim križem te se u dva navrata spominje u depešama. Afrika i spisateljska karijera Davidson se nakon rata vratio novinarstvu. U početku je bio zaposlen u The Timesu u Parizu, ali se naširoko smatralo da gaji komunističke simpatije nakon njegove ratne uloge kada je počeo Hladni rat. Otišao je 1949. i postao tajnik grupe za pritisak, Union of Democratic Control (UDC) i počeo raditi za lijevo orijentirani New Statesman. Međutim, Hladni rat ga je spriječio da se vrati u Srednju Europu i umjesto toga Davidson se zainteresirao za Afriku nakon što su ga u Južnu Afriku pozvali sindikalisti koji se protive apartheidu. Objavio je nekoliko članaka i knjiga koji su kritizirali vladavinu bijelaca u Južnoj Africi i kolonijalnu vladavinu u Africi, prešavši u Daily Herald (1954–57) i Daily Mirror (1959–62). Započeo je karijeru popularnog pisca. Objavio je pet romana i 30 drugih knjiga, uglavnom o afričkoj povijesti i politici. To je učvrstilo njegovu reputaciju jednog od vodećih autoriteta za Afriku u doba neovisnosti. Od 1969. Davidson je bio uključen u Pokret protiv apartheida i na kraju je postao potpredsjednik pokreta. Bio je snažan pristaša panafrikanizma, posebno od 1980-ih, i bio je kritičan prema vladi bjelačke manjine u Rodeziji i prema Nacionalnoj uniji za potpunu neovisnost Angole (UNITA) u Angoli koju podržava Amerika.[5] Dugo je boravio u Angoli i Eritreji tijekom njezine borbe za neovisnost od Etiopije. Godine 1984. Davidson je producirao osmodijelnu dokumentarnu seriju za Channel 4 pod naslovom Afrika. Iako nije bio akademik, Davidson je stekao reputaciju stručnjaka za afrička pitanja te je dobio niz počasnih položaja na sveučilištima, uključujući Školu za orijentalne i afričke studije. Davidson je također stekao počasne diplome sa sveučilišta u Europi i Africi, kao i brojna građanska odlikovanja. Godine 1976. osvojio je medalju Amílcar Cabral. Dobio je počasne diplome Otvorenog sveučilišta Velike Britanije 1980. i Sveučilišta u Edinburghu 1981. Za svoj filmski serijal Afrika osvojio je zlatnu nagradu Međunarodnog filmskog i televizijskog festivala u New Yorku 1984. Godine 2002. portugalski predsjednik Jorge Sampaio odlikovao ga je kao Grande Oficial da Ordem do Infante D. Henrique.