knjiga JOY DIVISION - Ogoljena suština življenja (NOVO - 2023) Fenomenalna biografija kultnog britanskog benda. Novo, nekorišćeno!!! Objavljivanje knjige “Ogoljena suština življenja”, nakon 45 godina od nastanka grupe, predstavlja dugogodišnje Richardsovo istraživanje razloga kako je Joy Divison u par godina postojanja i sa dvadesetak objavljenih pesama uspeo da promeni budućnost rock’n’rolla na kraju osamdesetih godina prošlog veka. Razumevanje muzike koja je oslikavala grubu estetiku mračnog krajolika severa Engleske, autor pokušava da približi kroz promišljanja samih članova benda, ljude sa kojima su se družili, literaturu koju su čitali, muzičke grupe koje su slušali... Uticaj muzike grupe Joy Division precizno je sagledan kroz osvrte muzičara različitih muzičkih žanrova, koji su crpili inspiraciju iz stvaralaštva Iana Curtisa, Petera Hooka, Bernarda Sumnera i Stephena Morrisa. Wire MUSIC MAGAZINE Mračno-sjajna priča, tradicionalno-inovativni pristup, klaustrofobično-široko otvoren narativ... Sve ono što je Joy Division ponudio svetskoj muzičkoj baštini, nude i stranice ove knjige... MQ Magazine “Pokušavam da sagledam različite stvari koje se pojavljuju u životima različitih ljudi, ili bilo šta što je je specifično i što je potpuno drugačije kod nekoga. To su teme o kojima pišem”. Ian Curtis “Sve je bilo prilično jezivo i sumorno, baš kao i kompletne sedamdesete. Nije mi se svidela muzika, nije mi se svidela moda, nisu nam se svideli klubovi. Ništa nam se nije svidelo na radiju. Tako da smo morali da napravimo našu sopstvenu muziku”. Bernard Sumner Pogledajte i ostale rock`n`roll knjige koje prodajem (Metallica, Slayer, Children of Bodom, Iron Maiden, Sepultura vs Soulfly, Guns N`Roses, Red Hot Chili Peppers, Emperor, Alice in Chains, Pearl Jam, Joy Division, Steve Vai, Ry Cooder, Jimi Hendrix, Sex Pistols, Pink Floyd, Rammstein, Deep Purple, Tom Waits, Kurt Cobain, The Clash, Pankrti, Nick Cave, KUD Idijoti, Reggae, Džim Morison, Džoni Štulić, Milan Mladenović, Eric Clapton, The Beatles...)

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Trojezicno izdanje Engleski, Nemacki, Francuski Men Rej (engl. Man Ray, pravo ime Emanuel Rudzicki engl. Emmanuel Rudsitzky; Filadelfija, 27. avgust 1890 — Pariz, 18. novembar 1976) bio je američki avangardni fotograf, režiser slikar i skulptor. Njegova umetnost se svrstava u dadaizam i nadrealizam. Biografija Od 1908. do 1912. studirao je umetnost u Njujorku, a 1911. je radio kao slikar i skulptor. Prve značajnije fortografije snimio je 1918. U to se vreme već bavio slikarstvom, a radio je i na filmu. U saradnji sa Marselom Dišanom stvorio je američki dadaizam, pravac začet u Evropi kao radikalni otklon od tradicionalnih principa umetnosti. Bio je član grupe umetnika „Ostali“ (engl. Others). Posle nekoliko neuspelih pokušaja tvrdio je da dadaizam ne može zaživeti u Njujorku. Potom se preselio u Pariz i nastanio u umetničkoj četvrti Monparnas, gde je uglavnom radio u ateljeima tamošnjih umetnika. Zaljubio se u model Alis Pren zvanu „Kiki sa Monparnasa“ koja mu je uskoro počela pozirati.[1] Za više od 20 godina provedenih u Parizu, Men Rej je revolucionizovao fotografsku umetnost. Mnoge poznate ličnosti našle su se na njegovim fotografijama: Džejms Džojs, Gertruda Stajn, Žan Kokto, Bridžet Bejt Tičenor i Antonen Arto. Men Rej na fotografiji Lotara Voleha u Parizu 1975 Godine 1925. u galeriji Pjer u Parizu organizovana je izložba nadrealističkih radova, na kojoj su, uz Reja, izlagali i nadrealisti Žan Arp, Maks Ernst, Andre Mason, Huan Miro i Pablo Pikaso. Godine 1934. nadrealistička umetnica Meret Openhajm naga je pozirala Reju za seriju nadrealističkih fotografija. Sa asistentkinjom i ljubavnicom Li Miler otkriva postupak solarizacije fotografije. Izumeo je i fotografsku tehniku koja koristi fotograme, a koju je dadaista Tristan Cara nazvao rejografija. Man Rej se pod starost vraća u SAD (u Los Anđeles) ali je Monparnas do kraja smatrao svojim domom. U Monparnasu i umire 18. novembra 1976.

Slikarski stafelaj Novo. Napravljen od punog drveta jako kvalitetan i cvrst, moze se sklopiti i tako ne zauzima puno prostora. Stafelaj je prelakiran. Dimenzije: visina 54cm, sirina32 cm Moguca izrada u svim dimenzijama sve po dogovoru. Slanje Dexpresom svakog radnog dana. Slanje Postexpresom svakog utorka. Uplata na racun ili pouzecem po dogovoru. Postarina je jeftinija ukoliko se pare uplate na racun.

Jim Heimann (editor) - See the World Taschen, 2002 192 str. meki povez stanje: vrlo dobro Collection of vintage travel illustrations from around the world | Icons series 1900-1999 Transportation in art Transportation in art Catalogs Travel posters Travel posters United States History 20th century Travel posters, American Travel posters, American 20th century Catalogs United States Illustration Ilustracija, dizajn, posteri, plakati, artwork... Jim Heimann is a resident of Los Angeles, a graphic designer, writer, historian, and instructor at Art Center College of Design in Pasadena, California. He is the author of numerous books on architecture, popular culture, and Hollywood history, and serves as a consultant to the entertainment industry. 3822816264

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tapiserija, Kragujevac, 1982. 155 strana + skoro 60 zasebnih šema za izradu tapiserija, udžbenički format. Tapiserija je specifična grana slikarska tehnika. Tapiserija je vrsta tkanog ćilima okačena je na zid i predstavlja tepih sa slikom koji služi za ukrašavanje enterijera i od tapete se razlikuje u materijalu – preovlađuje vuna i razlikuje se po tome što je slobodno okačen za razliku od lepljene tapete. Između niti osnove provlače se niti potke koje oblikuju motive. Provučene niti pritiskuju se „češljem“ i tako nastaju gusti, jednolični, paralelni radovi. Goblen Goblen (franc. goblén) je čest naziv za tkaninu sa slikom (u Francuskoj poznat kao tapiserija) odnosno za zidni ukras sa utkanim slikovnim scenama. Naziv je izveden iz naziva radionice Manufacture des Gobelins koju je osnovala istoimena porodica farbara. Ona se od 1662. nalazila u kraljevom vlasništvu Luja XIV pod imenom Manufacture royale des gobelins (kraljevska manufaktura goblena) i pod umetničkim nadzorom slikara Šarla Le Brena. Bila je jedan od najpoznatijih proizvođača tapiserija u Evropi. Nacrte za goblene izrađivali su i poznati slikari Rafael, Fransoa Buše i Goja. Istorija Okačene tapiserije su u prošlosti prisutne od staroga veka.[1] U Evropi se najstarija ovakva dela nalaze od 11. veka u Engleskoj a u Nemačkoj u 12. veku. U doba cvetanja gotike i renesanse su tapiserije poznate u Francuskoj. U Parizu. Od 16. veka tapiserije imitiraju okačene slike svojom tematikom i često su bili rađeni na osnovu kartona slikara kao Goja ili Rafael.[1] U 19. veku dolazi do zastoja u ovoj umetnosti. U savremenoj umetnosti se tapiserija upotrebljava za ukrašavanje prostorija reprezentativnog karaktera. Tapiseriji je osnova u lepoti linije i boje koje su po materijalnom sastavu vunene ili svilene. Tapiser iz prirode tih materijala izvlači specijalnu lepotu mekih kontura i još mekših površina boje. Srodna tapiseriji je tehnika pod nazivom goblen. Tapiserija kao specifična graana likovnih umjetnosti u sebe uključuje više umjetničkih djelatnosti. Ona je spoj klasične umjetnosti i primijenjene. Umjetnik koji izvodi tapiserije je svestran. On je i slikar, dizajner, arhitekta, vajar, scenograf, ilustrator, crtač i svakako majstor u tehnologiji i poznavanju materijala koje obrađuje. Danas je tapiserija otišla mnogo dalje od običnog tkanja pa je tako i tapiserija danas dizajnersko i arhitektonsko delo, skulptura, scenografija, ilustracija, crtež i priča.

OKULTNO U UMETNOSTI MARINE ABRAMOVIĆ OPŠTA UMETNOST Šifra artikla: 313300 Isbn: 9788688895576 Autor : Nikola Pešić Izdavač : NEOPRESS Studija Nikole Pešića govori i o Marini Abramović i o ezoterizmu kao još uvek nedovoljno istraženom izvoru tema u istoriji srpske kulture. Uz pristup koji je prvenstveno kulturološki, ni proezoteričan ni antiezoteričan, već posvećen utvrđivanju uticaja, Pešić analizira opus umetnice, ali i srpsku... Detaljnije Studija Nikole Pešića govori i o Marini Abramović i o ezoterizmu kao još uvek nedovoljno istraženom izvoru tema u istoriji srpske kulture. Uz pristup koji je prvenstveno kulturološki, ni proezoteričan ni antiezoteričan, već posvećen utvrđivanju uticaja, Pešić analizira opus umetnice, ali i srpsku kulturnu scenu sedamdesetih godina 20. veka. Osnovni pojam koji on za to koristi jeste „okultura“; njim se u novijim istraživanjima pokazuje da ezoterizam nije ograničen na zatvorene krugove, već je postao deo popularne kulture. Autor studije ukazuje da je srpska neoavangardna i kontrakulturna scena inspiraciju crpla i iz ezoteričnih izvora, što se u tumačenjima i čitanjima velikim delom previđalo. Sama Abramovićeva se od umetničke scene u novije vreme pomerila ka nju ejdžu i onome što se popularno zove „alternativna duhovnost“, pa tako autor prati uticaje koji idu u oba smera: od okulture ka umetnici i od nje ka sceni na čije oblikovanje utiče. Prof. dr Nemanja Radulović Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija OPŠTA UMETNOST Autor Nikola Pešić Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač NEOPRESS Pismo Latinica Povez Broš Godina 2017 Format 17x24 Strana 231 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

O GLUMI BEZ GLUME - Treće izmenjeno i dopunjeno izfanje POZORIŠTE Šifra artikla: 387189 Isbn: 9788686599605 Autor : Bogdan Diklić Izdavač : RED BOX Gledate ih i slušate dok govore, plaču i smeju se, gledate ih kad sede, leže, kreću se, skaču i padaju, gledate ih kad vole, mrze i umiru… Gledate ih u svim životnim situacijama, stanjima tela, duše i duha – gledate ih dok glume… Kako to čine? Kroz svoje poimanje glumačke umetnosti glumac Bogdan... Detaljnije Gledate ih i slušate dok govore, plaču i smeju se, gledate ih kad sede, leže, kreću se, skaču i padaju, gledate ih kad vole, mrze i umiru… Gledate ih u svim životnim situacijama, stanjima tela, duše i duha – gledate ih dok glume… Kako to čine? Kroz svoje poimanje glumačke umetnosti glumac Bogdan Diklić nam otkriva tajnu onoga što ne vidimo kada ih gledamo. Ova knjiga sadrži duboko proživljeno iskustvo glumca koji već četrdeset osam godina glumu živi, oseća i promišlja kao istinski umetnički poziv. Kroz osamdeset jedno poglavlje, “O-izam”, kako ih autor naziva, Diklićevo glumačko iskustvo vodi nas kroz mnoge tajne i zamke glumačke profesije. Sažete u bitno, ove duhovite pouke i mudrosti nemaju ambiciju da budu imperativi, postulati ili kanoni, već pre svega podsticaj za razmišljanje o glumačkoj umetnosti, pa i šire… Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija POZORIŠTE Autor Bogdan Diklić Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač RED BOX Pismo Latinica Povez Tvrd Godina 2023 Format 14x14 Strana 200 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Tapiserija je specifična grana slikarska tehnika. Tapiserija je vrsta tkanog ćilima okačena je na zid i predstavlja tepih sa slikom koji služi za ukrašavanje enterijera i od tapete se razlikuje u materijalu – preovlađuje vuna i razlikuje se po tome što je slobodno okačen za razliku od lepljene tapete. Između niti osnove provlače se niti potke koje oblikuju motive. Provučene niti pritiskuju se „češljem“ i tako nastaju gusti, jednolični, paralelni radovi. Goblen Goblen (franc. goblén) je čest naziv za tkaninu sa slikom (u Francuskoj poznat kao tapiserija) odnosno za zidni ukras sa utkanim slikovnim scenama. Naziv je izveden iz naziva radionice Manufacture des Gobelins koju je osnovala istoimena porodica farbara. Ona se od 1662. nalazila u kraljevom vlasništvu Luja XIV pod imenom Manufacture royale des gobelins (kraljevska manufaktura goblena) i pod umetničkim nadzorom slikara Šarla Le Brena. Bila je jedan od najpoznatijih proizvođača tapiserija u Evropi. Nacrte za goblene izrađivali su i poznati slikari Rafael, Fransoa Buše i Goja. Istorija Okačene tapiserije su u prošlosti prisutne od staroga veka.[1] U Evropi se najstarija ovakva dela nalaze od 11. veka u Engleskoj a u Nemačkoj u 12. veku. U doba cvetanja gotike i renesanse su tapiserije poznate u Francuskoj. U Parizu. Od 16. veka tapiserije imitiraju okačene slike svojom tematikom i često su bili rađeni na osnovu kartona slikara kao Goja ili Rafael.[1] U 19. veku dolazi do zastoja u ovoj umetnosti. U savremenoj umetnosti se tapiserija upotrebljava za ukrašavanje prostorija reprezentativnog karaktera. Tapiseriji je osnova u lepoti linije i boje koje su po materijalnom sastavu vunene ili svilene. Tapiser iz prirode tih materijala izvlači specijalnu lepotu mekih kontura i još mekših površina boje. Srodna tapiseriji je tehnika pod nazivom goblen. Tapiserija kao specifična graana likovnih umjetnosti u sebe uključuje više umjetničkih djelatnosti. Ona je spoj klasične umjetnosti i primijenjene. Umjetnik koji izvodi tapiserije je svestran. On je i slikar, dizajner, arhitekta, vajar, scenograf, ilustrator, crtač i svakako majstor u tehnologiji i poznavanju materijala koje obrađuje. Danas je tapiserija otišla mnogo dalje od običnog tkanja pa je tako i tapiserija danas dizajnersko i arhitektonsko delo, skulptura, scenografija, ilustracija, crtež i priča.

PSIHOLOGIJA I UMETNOST OPŠTA UMETNOST Šifra artikla: 225200 Isbn: 8600262029584 Autor : Vladislav Panić Izdavač : ZAVOD ZA UDŽBENIKE Rasprava posvećena problemima psihologija umetničkog stvaranja, prva je knjiga ove vrste u domaćoj psihološkoj i estetičkoj literaturi, u kojo se na sistematičan i obuhvatan način predstavljaju problemi jedne neobične zanimljive granične oblasti... Rasprava posvećena problemima psihologija umetničkog stvaranja, prva je knjiga ove vrste u domaćoj psihološkoj i estetičkoj literaturi, u kojo se na sistematičan i obuhvatan način predstavljaju problemi jedne neobične zanimljive granične oblasti... Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija OPŠTA UMETNOST Autor Vladislav Panić Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač ZAVOD ZA UDŽBENIKE Pismo Latinica Godina 2005 Format 17x24 Strana 306 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

OSMEH VINSKOG DUHA ISTORIJA UMETNOSTI Šifra artikla: 352212 Isbn: 9788681032121 Autor : Milutin Dedić Izdavač : 4SE Upoznajte se sa dobrim vinskim duhom Negotinske krajine i atmosferom Rajca njegovih pimnica. Kroz Dedićeve zapise i ilustracije otkijte simboliku i povezanost vina i kamena od kojeg su izgrađene tamošnje prelepe vinske kuće. Upoznajte se sa dobrim vinskim duhom Negotinske krajine i atmosferom Rajca njegovih pimnica. Kroz Dedićeve zapise i ilustracije otkijte simboliku i povezanost vina i kamena od kojeg su izgrađene tamošnje prelepe vinske kuće. Ime/Nadimak Email adresa Poruka POŠALJI Kategorija ISTORIJA UMETNOSTI Autor Milutin Dedić Težina specifikacija 0.5 kg Izdavač 4SE Pismo Ćirilica Povez Broš Godina 2020 Format 15x29 Strana 147 Obavezni kolačići čine stranicu upotrebljivom omogućavanjem osnovnih funkcija kao što su navigacija stranicom i pristup zaštićenim područjima. Sajt koristi kolačiće koji su neophodni za pravilno funkcionisanje naše veb stranice kako bi se omogućile određene tehničke funkcije i tako vam pružilo pozitivno korisničko iskustvo. Statistički kolačići anonimnim prikupljanjem i slanjem podataka pomažu vlasnicima web lokacija da razumeju kako posetioci komuniciraju sa stranicom. To su kolačići koji omogućavaju web analitiku sajta, odnosno analizu upotrebe naših stranica i merenje prometa, koje sajt sprovodi u cilju poboljšanja kvaliteta i sadržaja ponuđenih usluga. Marketinški kolačići se koriste za praćenje posetilaca putem web stranice. Koriste se za prikazivanje relevantnih oglasa korisnicima i podsticanje da učestvuju, što je važno za nezavisne izdavače i oglašavače. Sajt koristi Google Analytics kolačiće ads/ga-audiences i collect, te Facebook kolačiće fr i tr.

AUTOR Suzana Leček GODINA IZDANJA 1998. IZDAVAČ Laurana; Duplo P; Libar UVEZ tvrdi s ovitkom BROJ STRANICA 328 FORMAT 33X25 cm Knjiga sadrži brojne reprodukcije najljepših razglednica grada Zagreba i okolice. U ovoj monografiji o Zagrebu kao glavni izvor informacija o razvoju grada i svakodnevnom životu u njemu koriste se stare razglednice. One datiraju s kraja 19. i početka 20. stoljeća. Svjedoče nam o modernizaciji i urbanizaciji grada, kada se on počeo ubrzano širiti prema jugu, istoku i zapadu. To je vrijeme kada se u Zagrebu grade mnoge reprezentativne palače, osnivaju brojne znanstvene ustanove, grade nove ulice i trgovi, nacionalno kazalište, glavni kolodvor, uvode rasvjeta, kanalizacija i vodovod, uređuju parkovi i perivoji. Tekstualni dio na hrvatskom, njemačkom i engleskom jeziku.

GOSPODARI SREBRA gvozdeno doba na tlu Srbije GOSPODARI SREBRA Gvozdeno doba na tlu Srbije - MASTERS OF SILVER The iron age in Serbia JEVTA JEVTOVIĆ ocuvana KATALOG IZLOŽBE u Narodnom muzeju u Beogradu 1990. Tekst srpsko/engleski, Ćirilica, Fotografije, Ilustracije, Bibliografija, 235 str. Ljudi su počeli obrađivati srebro od 5. milenija p.n.e. Postoje brojni dokazi da su ga upotrebljavali Asirci, Goti, antički Grci i Rimljani, stari Egipćani i Germani. U nekim periodima bilo je više vrijedno od zlata. Srebro se načešće dobijalo iz rudnika, poput Lauriona, oko 50 km južno od Atine. Kod starih Egipćana, srebro je bilo poznato kao mjesečev metal. U srednjem vijeku i ranom novom vijeku u Centralnoj Evropi otkrivena su značajna nalazišta rude srebra u Njemačkoj (na planini Harz, u okrugu Waldeck-Frankenberg kod Goddelsheima i Dorfittera, na Donnersbergu, u Tiringenskoj šumi, Saksoniji, južnom Schwarzwaldu) Češkoj (Kutná Hora) i Slovačkoj. Osim tih mjesta, velike zalihe rude srebra pronađene su kod Kongsberga u Norveškoj. Najveći proizvođač srebra u srednjem vijeku bio je gradić Schwaz u današnjoj Austriji. Iz okoline tog grada dobijalo se gotovo 80% tadašnje evropske proizvodnje ovog metala. Nakon što su Španci otkrili Novi svijet, preuzeli su primat na tržištu srebra, dovozeći enormne količine srebra iz Latinske Amerike. U 16. vijeku i Japan je bio je jedan od većih izvoznika srebra. Zbog povećane ponude srebra u Evropi, naglo je pala njegova tržišna cijena. Od 1870. godine kao standard vrijednosti valuta sve više se postavljalo zlato (zlatni standard), jer je srebro sve više gubilo svoju ekonomsku vrijednost. Odnos od oko 1:14 nakon nekog vremena pao je na 1:100, da bi kasnije nešto porastao. U februaru 2012. odnos cijena zlata i srebra iznosio je oko 1:51.[7] Danas je ponuda srebra dosta ovisna o potrošnji i količini proizvodnje mnogih drugih metala. Sredinom 19. vijeka razvijena je metoda proizvodnje nehrđajućeg čelika, kojim je zbog svoje niske cijene i lakoće upotrebe nakon Prvog svjetskog rata potisnuo srebro iz mnogih industrijskih grana, kao što su kuhinjske plate za posluživanje, pribor za jelo, kućanski aparati i slično. Nasuprot tome, upotreba srebra je porasla tokom cijelog 20. vijeka u oblasti fotografije i fotohemije, koje su koristile soli srebra, ali je tokom 1990tih i ta grana značajno opala zbog prelaska na digitalnu fotografiju. Srebro se i dalje značajno koristi u oblasti elektrike i elektrotehnike, kao i kontrole mikroorganizama. Smatra se da će i u bliskoj budućnosti upotreba srebra u RFID čipovima značajno rasti, jer se antene za emitovanje ovih čipova izrađuju od srebra. Također od srebra se danas izrađuju gornje površine solarnih ćelija.[8] Time se još uvijek povećava potražnja za srebrom u svijetu. k60

Traktat o slikarstvu Leonid Šejka Pismo: Latinica Broj strana: 144 Format: 24 cm Izdavač: Gradac Povez: Mek Činjenica da je slikarska i teorijska zaostavština Leonida Šejke danas zapostavljena među mlađim umetnicima i teoretičarima umetnosti govori o krizi jedne kulture. Ovo bogato i puno izazova delo ostalo je u tami nad kojom su umetnička pretumbavanja uglavnom bila uzrokovana i pokretana odnekud izvan našeg prostora, podstaknuta tuđim iskustvima i idejama. To govori o sudbinama malih kultura – uvek sputanih strahom i nepoverenjem u sebe, u „rodnu melodiju“, kako je govorio još jedan „zaboravljeni“, Momčilo Nastasijević. Šejka je bio stvaralac koji je svet umetnosti posmatrao na specifičan način. Naime, njegova osnovna misao bila je ideja o „tradiciji budućnosti“, tj. o postojanju sveobuhvatne niti koja povezuje prošlost i budućnost, zbog čega se ni jedna ni druga ne mogu shvatiti, uklopiti i izgraditi bez uzajamnog povezivanja. Na prvi pogled ovo je paradoksalno i prividno konzervativno mišljenje, ali evolucija idejâ ovekovog napretka upravo podrazumeva takvu putanju. U tome je, u stvari, smisao Tradicije. Na tom putu Šejka je zapazio da uvek kada se ova nit prekine dolazi do entropije, do nagomilavanja suvišnosti – do postvarenja sveta i čoveka u hajdegerovskom smislu tog stanja. Kao da u ovom odnosu prošlog, sadašnjeg i budućeg postoji nekakva mera koja je u osnovi Sveta, ali mera koja se s vremena na vreme gubi. Šejka je to sublimisao parabolom Grad-Đubrište-Zamak, koju u jednom svom zapisu upoređuje sa Danteovim Paklom-Čistilištem-Rajem, želeći time da naglasi da ta parabola ima metafizičko značenje. Baveći se raznim vidovima umetničke prakse (da upotrebim ovaj rogobatan izraz kako bi me savremeni čitalac razumeo), Šejka je fiksirao sve promene na putu razgrađivanja Sveta, unoseći u taj proces čežnju za izgubljenom i zaboravljenom pradomovinom. Kada se njegov slikarski put iz pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka uporedi sa onim što se u isto vreme događalo u savremenoj svetskoj umetnosti, potvrdićemo njegovo uverenje da je u odnosu na ta zbivanja otišao nekoliko godina unapred: „1956. godine radio sam nešto blisko današnjim neodadi i pop-artu. Znači, bio sam 4-5 godina ispred Evrope. Ali sada mogu reći, ako je zaista tako bilo, da sam sa ovim što sada radim najmanje 10 godina ispred ostalih.“ Odvažiti se i napisati ovakvu knjigu koja govori o odnosu tradicije i savremenosti, sa idejama koje su aktuelne i u vremenu koje dolazi, podvig je u svakoj kulturi. Zato ovaj Traktat o slikarstvu pripada riznici srpske kulture i pokazuje mladim stvaraocima da se iza ovih odškrinutih vrata nalazi nada za novi početak. Branko Kukić

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! JEDNA STUDIJA O VISOKOJ MODI I VISOKOJ UMETNOSTI Milena Pavlović Barili Maison Barilli: Belgrade/New York Milena Pavlović Barili je umetničku karijeru započela upravo kao modna ilustratorka, njena ilustracija našla se i na naslovnici američkog `Voga`, a modnom ilustracijom bavila se sve do svoje smrti u američkoj modnoj prestonici, Njujorku, 6. marta 1945. godine.

Polovna knjiga, izuzetno očuvana. Izdavač: New Moment - Beograd, 2018, god. Broširan povez, 23,5 cm. 132 str. Ilustracije pun kolor Evo još jednog nenamernog dokaza da se istorija ponavlja, često po prekoj potrebi, kao uzrok samoj sebi, ali i kao sopstvena posledica: mislili smo da je vreme Dece cveća prošlo, kad eno - obnavlja se ono negdašnje, dok ne stigne novo. Prošlo je pola veka od kada je u svetu buknuo antiratni pokret, izazvan višegodišnjim ratom SAD protiv Severnog Vijetnama. Od tzv. leta ljubavi 1967. u San Francisku do radikalizovanog antiratnog pokreta proleća 1968. u Njujorku i celom razvijenom svetu (uključujući Beograd), u vrlo kratkom periodu potkultura se redefinisala u kontrakulturu. Bezbrižnost se pretvorila u ozbiljnost. Zapadna obala prešla na Istočnu. Kulturna revolucija postala politička. Cvet je postao oruđe, a onda i oružje protiv onog pravog. Tim oružjem barata Jugoslav Vlahović već pola veka. Njegove ilustracije i crteži vremenom su samo menjali kalibar, dosledno kritikujući sve što je kritiku zasluživalo. Njegova linija pričala je bezbroj priča o idealima mladosti, tvrdo verujući da njen utopizam ima smisla. I koliko god socio-politička utopija sveta onomad naivno delovala kao moguća i ostvariva, stvarnost ju je u međuvremenu demantovala... Vladislav Bajac

Edicija: Ars/Techne Grafičko oblikovanje: Borut Vild Obim: 248 stranica Format: 13 x 22 cm Povez: meki, otvorena rikna sa košuljicom Godina izdanja: 2022. ISBN 978-86-81042-83-0 Umetnički rad na početku 21. veka zavisi od čitavog niza novih faktora: sveprisutne digitalizacije, aktuelnih trendova na globalnom umetničkom tržištu, tankih ili nepostojećih granica između visoke i niske kulture. Bez obzira na nedostupnost ili nestanak originala, koristimo se digitalnom reprodukcijom, koja na taj način postaje supstitut dela: subjekt više nije jedini izvor slike niti je umetnik jedini proizvođač. Kako se svet sve više povezuje, širi se i kontekst u kome novonastali umetnički radovi cirkulišu, a njihov položaj najpribližnije se može prikazati mrežom – smisao umetničkog rada postaje promenljiv i kontekstualan. Autorka nas vodi kroz istoriju razumevanja slike, od tradicionalne preko moderne, do konačno savremene, za čije su tumačenje upravo korisni pojmovi sistem i mreža. U drugom delu knjige, kroz analize radova Dejvida Linča, Predraga Terzića, kao i pojave NFT-jeva i kriptovaluta, postajemo svesni referenci, igre uticaja i, na kraju, neuhvatljive punoće značenja slika. ********************************************************************** istorija umetnosti, teorija umetnosti, Dejvid Linč, Predrag Terzić, Marsel Dišan, On Kavara, Fluidni kontekst, Umrežena slika, Maja Stanković

SV4 46877) NATRAG Božidar Mandić i porodica bistrih potoka , Nebojša Milenković , Muzej savremene umetnosti Vojvodine Novi Sad 2015 , Budućnost sveta je u malim utopijama Porodica bistrih potoka je mikro-utopija zasnovana na (re)afirmaciji stida kao i optimizmu i veri da svet u kom živimo može da bude/postane bolji. Osnovana 1977. na talasu klime velikog odbijanja kada je umetnik, pesnik, performer i dramaturg Božidar Mandić napustio Novi Sad i sa tadašnjom suprugom Brailom i njihovom petomesečnom ćerkom Istom naselio se u selu Brezovica podno planine Rudnik. Napuštena kuća koju je kupio tada je postala središte ekološko umetničke komune Porodica bistrih potoka zasnovane na poštovanju i razvijanju ekologije, humanizma i kulture. Odlazak od ljudi za Boška Mandića predstavljao je najpouzdaniji način da se susretne sa sobom i to se do danas nije promenilo. Paralelno s konstituisanjem Komune, uvećavala se i porodica Mandić, tako 1978. na svet dolazi i ćerka Aja a 1980. i sin Sun. Danas u Mandićevoj komuni, s većim ili manjim prekidima, živi dvadesetak (uglavnom mladih) ljudi koji u Porodici pronalaze vlastite načine da politiku zamene poetikom. mek povez, format 21 x 26 cm , latinica, ilustrovano, 155 strana

Lepo očuvano Oto Bihali Merin, [1] prozvan Oto Bihalji Merin[2][3] (Zemun, 3. januar 1904 — Beograd, 22. decembar 1993) je bio srpski i jugoslovenski književnik, publicista, istoričar umetnosti i likovni kritičar jevrejskog porekla. Početkom HH veka, u austrougarskom Zemunu, odrastao je između dve kulture i dva jezika. Studirao je slikarstvo i istoriju umetnosti u Beogradu, dok je sa 20. godina studije nastavio u Berlinu. U Nemačkoj je počeo da objavljuje književne i filozofke tekstove na nemačkom jeziku. Sa Đerđom Lukačem radio je u časopisu nemačkih, levo orijentisanih intelektualaca „Die Linkskurve“ (Leva krivina). U Beograd se vratio 1928. godine, gde je bio pilot ratnog vazduhoplovstva Kraljevine Jugoslavije. Ovaj period ostaje zabeležen jer je zajedno sa bratom Pavlom Bihalijem osnovao časopis „Nova literatura“ i izdavačku kuću Nolit. Zbog zdravstvenih problema vraća se u Nemačku. U Nemačkoj je bio svedok značajnih tragičnih događaja 30-ih godina, a kao član Komunističke partije Nemačke u narednim godinama živeo je u ilegali u Francuskoj, Švajcarskoj, Španiji i drugde. Kada je počeo Drugi svetski rat, vratio se u Kraljevinu Jugoslaviju 1941. godine. Završio je u ratnom zarobljeništvu kao oficir. Nakon završetka rata vratio se u Beograd, gde je skromno živeo do smrti 1993. godine. Napisao je na desetine knjiga i to uglavnom o umetnosti. Zaslužan je za popularizaciju moderne i naivne umetnosti i slikarstva u Jugoslaviji. Njegove su knjige, sjajno opremljene i u velikim tiražima, objavljivane i prodavane u čitavom svetu, a najviše u Nemačkoj. Prezime Bihalji U članku Slobodana Kljakića u dnevnom listu „Politika“ od 1. februara 2015. nalazi se sledeće objašnjenje: „ U jednom od naših mnogih susreta, kada mi je svedočio o svojoj porodici, „Nolitu” i bratu Pavlu, pitao sam Ota kako to da se preziva Bihalji-Merin, da li je to u ikakvoj vezi s nizom pseudonima kojima je, zbog konspiracije, pre 1941. potpisivao tekstove i knjige. Oto se široko osmehnuo, a u očima mu je zaiskrio blesak – potvrda njegove spremnosti da govori o lepšim stranama i događajima iz burnog, mnogim opasnostima opterećenog života. U neizbežnom džemperu s rol okovratnikom i somotskim sivim pantalonama, žustro je ustao sa stolice i počeo svoje svedočenje. Kada je predao prvi tekst za objavljivanje u „Borbi” potpisao se sa „Bihali-Merin”. Sutradan je, međutim, u potpisu video „Bihalji-Merin”. Pomislio je da je reč o štamparskoj grešci, ali se to ponovilo još jednom, pa opet. Zainteresovao se za stvarni razlog te promene, ali niko od kolega i prijatelja iz redakcije nije mogao da mu pojasni o čemu je reč. Konačno ga je traganje odvelo do slovoslagača u štampariji „Borbe”, čoveka koji je do tada u svim slučajevima intervenisao i umesto da Ota potpisuje sa „Bihali-Merin” pretvarao njegovo prezime u „Bihalji-Merin”. Na direktno pitanje zašto to čini, slagač ga je čudno pogledao i prostodušno odgovorio da „nije srpski” da se potpisuje kao Bihali, zbog čega je on na sebe preuzeo da ga preimenuje u Bihalji. „Učinio je to po svom tačnom osećanju za srpski jezik. Objašnjenje mi je bilo simpatično, uverljivo i dopadljivo. Prihvatio sam njegove razloge i tako je i ostalo”, objasnio mi je Oto kako je postao Bihalji-Merin. ” Priznanja Šezdesetih godina, u Austriji dobio je Herderovu nagradu za „sporazumevanje naroda posredstvom umetnosti“, a u Nemačkoj je kao prvi Jugosloven dobio „Krst za zasluge u odbrani nemačke umetnosti od nacizma“. Srpska izdanja knjiga Savremena nemačka umetnost, Beograd, Nolit, 1955. Jugoslovenska skulptura HH veka, Beograd, Jugoslavija, 1955. Nevidljiva kapija, Beograd, Kosmos, 1956. Susreti sa mojim vremenom, Beograd, Prosveta, 1957. Umetnost naivnih u Jugoslaviji, Beograd, Jugoslavija, 1959. Prodori moderne misli, Beograd, Nolit, 1962. Graditelji moderne misli, Beograd, Prosveta, 1965. Maske sveta, Beograd, Vuk Karadžić, 1970. Jedinstvo sveta u viziji umetnosti, Beograd, Nolit, 1974. Revizija umetnosti, Beograd, Jugoslavija, 1979. tags: maskiranje antropologija avangarda apstraktna umetnost konceptualna umetnost kineticka teorija umetnosti kritika ...

IVICE OMOTA SU MALO OKRZNUTE .UNUTRAŠNJOST JE ODLIČNA Prevela sa engleskog Kseniija Todorović Izdavač: Clio Naslov originala: Virtual Art / Oliver Grau 2009; tvrdi povez; latinica; 21 cm; 425 str. o knjizi Šta je virtuelna umetnost? Nikad ranije svet slika oko nas nije se tako brzo menjao kao poslednjih godina, nikad ranije nismo bili izloženi tolikom broju različitih svetova slika, i nikad ranije se način proizvodnje tih slika nije tako temeljno menjao. Obim nedavnog i tekućeg upada medija i tehnologije na radna mesta i u radne procese predstavlja pometnju kakvu prethodne epohe nisu doživele što je ostavilo traga u mnogim segmentima umetnosti. Medijska umetnost – odnosno video, kompjuterska grafika i animacija, umetnost pomoću Interneta / Net-umetnost, interaktivna umetnost u svom najnovijem obliku virtuelne umetnosti s podžanrovima umetnosti teleprisutnosti i genetske umetnosti – polako osvaja teorije slike i umetnosti. Smatra se da je virtuelna stvarnost sasvim nova pojava, međutim, ovom knjigom autor nastoji da se pokaže da ideja postavljanja posmatrača u hermetički zatvoren slikovni prostor privida nije vremenski povezana s tehničkim izumima kompjuterski stvorenih virtuelnih stvarnosti. Naprotiv, virtuelna stvarnost je u srži ljudskog odnosa prema slikama. Dodatno, autor prati estetski pojam virtuelnog likovnog prostora, njegovog istorijskog nastanka kroz istoriju umetnosti zapadnog sveta, uključujući i prekide koji su postojali. U ovoj knjizi virtuelnost se ne tumači po sebi, kao antropološka konstanta, već je usredsređena na slike od 360°, kao što su sobe s freskama, panorama, kružni bioskop i kompjuterska umetnost u KEJV–u, odnosno na medijume pomoću kojih se oku upućuje sveukupnost slika. Virtuelna umetnost bavi se medijima u istoriji umetnosti, koji su posvećeni sveobuhvatnim slikovnim prostorima, i nudi dosledan teorijski okvir pogodan za analizu fenomenologije, funkcije i strategije sveobuhvatnih slikovnih prostora i istorijski pregled ideje virtuelne stvarnosti. o autoru Oliver Grau (1965) predaje istoriju umetnosti na Univerzitetu Humbolt u Berlinu. Profesor je na Univerzitetu umetnosti u Lincu i rukovodilac projekta sveobuhvatne umetnosti nemačke Naučne fondacije čiji je tim 1998. formirao prvu međunarodnu bazu podataka digitalne umetnosti - Grau je, između ostalih, objavio i dela Mediale Emotionen (Fischer, 2005) i MediaArtHistories (MIT-Press, 2007), a njegove knjige prevedene su na 12 jezika. Član je Nemačke akademije nauka Leopoldina i Brandenburške akademije nauka u Berlinu. `U knjizi Virtuelna umetnost: Od opsene do uranjanja autor ostvaruje, argumentima potkrepljenu, ideju da je virtuelna stvarnost u srži ljudskog odnosa prema slikama, da nije ništa novo, nije izum novih tehnologija već ima svoje korene u umetničkim tradicijama koje nisu dosad pažnjivo ispitane. Naime, privid pred kojim je posmatrač sam, i u interakciji, postojao je još odavno, i razvijao se ili prekidao u zavisnosti od umetničkih tradicija i tehnologija. Grau nije krenuo od crteža pećinskog čoveka koje i danas možemo da vidimo u Altamiri, Laskou i Kliveu, jer se, kako kaže u knjizi, nije bavio virtuelnošću kao antropološkom konstantom. Grauovo interesovanje odnosi se na slike od 360 stepeni, odnosno jedinstvo vremena i mesta; zato su u ovu istoriju virtuelne stvarnosti (shvatimo je i tako) ušli slikovni prostori Vile misterija iz Pompeja (veliki fresko-friz, 60 g.p.n.e), pejzažna soba u Vili Liviji u blizini Primaporta (20 g.p.n.e) a, potom, sve do 19. i 20. veka, i čuvene panorame, planetarijumi, Moneovi lokvanji, Ajzenštajn... Do danas, odnosno vremena kada, kako kaže Grau, medijska umetnost - to jeste, video, kompjuterska grafika i animacija, internetska umetnost, interaktivna umetnost u svom najnovijem obliku virtuelne umetnosti s podžanrovima - polako osvaja teorije slike i umetnosti. Dosad, kaže Grau, nije sačinjen uporedni istorijski ili sistematski teorijski pregled virtuelnih stvarnosti, odnosno nije data umetničko-istorijska analiza slikovnih prostora i medijuma u okviru umetničko-istorijske analize pojma uranjanja. Njegova knjiga Virtuelna umetnost jeste, zato, pionirski pokušaj da se to konačno uradi. 26.06.10 Danas ` (Anđelka Cvijić)

Arhitektura u Nansiju/srednje stranice se izvlace.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Lutkarstvo je grana teatra u kojoj predstavu izvode lutke, koje na sceni pokreću glumci - lutkari, najčešće skriveni od gledaoca, oni umjesto lutaka izgovaraju tekst uloge koju glumi lutka. Lutkarstvo je i zanat umijeće izrade lutaka. Postoji puno različitih tipova lutaka. Svaki ima svoje karakteristike, a za svaki postoji adekvatni dramski materijal. Određeni tipovi razvili su se pod određenim kulturnim ili geografskim uvjetima.[1] Najvažniji tipovi su; Ručna lutka (ginjol, zijevalica) Englezi takve lutke zovu puppet, Talijani burattino, Francuzi guignol, Nijemci puppe.[2] Te lutke imaju šuplje tijelo pokriveno tkaninom koja prekriva ruku lutkara, pa on prstima može ući u glavu i ruke lutke i tako je pomicati. Publika vidi lutku od struka prema gore, a umjesto nogu tkaninu nalik na suknju. Kako su bile lake kako težinom tako i za manipulaciju, bile su jako popularne kod manjih putujućih teatara po čitavoj Evropi (praktički je samo jedan lutkar mogao održati čitavu predstavu) a bile su popularne i po Kinii.[1] Štapna lutka (javajka) Takvim lutkama se manipulira odozdo - štapovima. Lutkar većim i dužim pomiče čitavog lutka, a manjim pomiče ruke i po potrebi noge. Taj tip lutaka tradicionalan je na indonezijskim otocima [[Java (otok)|Javi i Baliju, gdje su poznate kao wayang golek. U Evropi su dugo vremena bile ograničene na Porajnje, sve dok ih početkom 20. vijeka Richard Teschner nije počeo koristiti u Beču. U Moskvi je sa njima eksperimentirala Nina Efimova, i time možda inspirirala moskovski državni teatar kog je vodio režiser Sergej Obrazcov, da tokom 1930-ih postavi na scenu brojne predstave sa tim tipom lutaka. Nakon Drugog svjetskog rata Obrazcov je često gostovao po zemljama Istočne Evrope pa je to utjecalo na lutkare u tim zemljama da i oni počnu raditi sa takvim lutkama.[1]Takve lutke zahvalne su za spore pokrete, ali za normalne i brže treba i po 2-3 lutkara da manipuliraju jednom lutkom na sceni.[1] Marioneta (lutka na koncima) Glavni članak: marioneta To su lutke kojima se upravlja odozgo, pomoću konaca ili žičica (što je šešće). Oni vode do svih ekstremiteta i ostalih važnih dijelova lutka, tako da se pomicanjem može izazvati razne pokrete, od sjedenja, ležanja, skakanja, okretanja - zapravo gotovo sve što se zamisli. Jer čak i jednostavna marioneta može imati devet žičica, po jednu za svaku nogu, ruku, rame i uho (da se može pokretati glava), i jednu na bazu kralježnice (za klanjanje). Ukoliko su potrebni specijalni efekti broj žičica se može udvostručiti pa i utrostručiti. Manipulacija marionetama sa mnogo žičica je vrlo kompliciran posao i zahtjeva veliku vještinu, jer je križem na kom su nanizane sve te žičice vrlo teško upravljati.[1] Plošna lutka (teatar sjena) Pored trodimenzionalnih, postoji i čitava porodica dvodimenzionalnih plošnih lutaka. Njima se manipulira isto tako odozgo kao marionetama. Izgleda da nastale u Engleskoj kao nusprodukt štamparija oko 1811. kao svojevrsni teatarski suvenir.[1] Sjene To je specijalni tip plošne lutke, čija se sjena vidi na prozirnom zaslonu. One su se izrezivale od kože ili nekog drugog neprozirnog materijala. Takvi su ttradicionalni teatri na Javi, Baliju i Tajlandu, do Evrope su stigli u 18. vijeku.[1] Ostali tipovi Tih pet tipova nisu i svi koje koriste teatri, jer postoje i lutke koje pred publikom nose njihovi animatori to su japanske lutke - bunraku, nazvane po njihovom kreatoru iz 18. vijeka Uemuru Bunrakukenu. Tim velikim lutkama upravlja čak tri lutkara, glavni animator kontrolira kretnje glave, obrva i očiju i desne ruke, drugi animator pomiče lijevu ruku a treći se brine o nogama.[1] Postoji još jedan tip a to su lutke za ples (marionnettes à la planchette), koje su bile popularne tokom 18 - 19. vijeka. Njih su koristili ulični svirači. Te male figure bile su napravljene da izgledaju kao da plešu, kretnje su im bile manje-više slučajne, sa malim varijacijama, jer su samo jednim koncem bile povezane sa sviračevim koljenom.[1] Historija Lutkarstvo je vjerojatno nastalo iz ritualnih maski i običaja korištenja minijaturnih ljudskih figura u magijske svrhe.[2] Prvi pisani dokumenti o lutkarskom teatru u Evropi sežu do 5. vijek pne., o njemu je pisao grčki historičar Ksenofont u Simpoziju (Συμπόσιον). 422. pne. - da je prilikom posjeta kući Atenjanina Kalije gledao predsavu lutkara - Foteina Sirakužanina.[3] Kako slični dokumenti ne postoje za stanje u Kini, Indiji, Javi i drugdje po Aziji, nije moguće precizno odrediti kad su se počele prikazivati prve predstave, ali i one su startale davno.[1] Neki stručnjaci smatraju da se lutkarstvo rodilo u Indiji, pa da je preko Perzije i Arabije došlo do Grčke i Rima.[3] Prva je razvijena - marioneta, lutka koja se pokreće koncima. Za nju su znali antički narodi Egipćani, Indijci i Grci. Aristotel je fino opisao marionetu pišući o vrhovnom božanstvu, po njemu on/ono upravlja ljudima isto kao lutkar - pomičući konce.[3] Marioneta je ime dobila u Francuskoj za srednjeg vijeka kad je riječ mariote (mariette ili mariolette) bila sinonim za lutku Djevice Marije. Ta lutka se koristila kao igračka, ali i u predstavama - crkvenim prikazanjima biblijskih sadržaja. Ta se praksa nastavila i nakon Tridentskog koncila 1563. koji je načelno bio protiv lutkarskih predstava.[2] U Evropi od srednjeg vijeka tinja rivalitet između dva tipa lutaka; marionete i male ručne lutke drvene glave sa ekstremitetima koji se pokreću. Marionete su oduvjek bile na većoj cijeni kod viših klasa na dvorovima a ručne lutke kod sirotinje na sajmištima.[2] Marionetski teatri su svojim repertoarom, raskošnom scenografijom i kostimografijom postali konkurencija drugim teatrima i ostalim formama elitne kulture, pa su postali omiljeni na plemićkim dvorovima, a nakon tog i među običnim građanima kad su se počele graditi teatarske zgrade.[2] Teatri sa ručnim lutkama bili su mali (porodični) putujući, često puno socijalno osjetljiviji i kritičniji, ali su masovno bankrotirali u međuratnom periodu.[2] Na Siciliji su tokom 16. vijeka počeli izrađivati poprilično velike lutke (gotovo ljudskih dimenzija)[2], za uprizorenje viteških poema kao što su Pjesma o Rolandu ili Bijesni Orlando[4] za koje im je trebalo i do 300 lutaka.[2] Iz te tradicije rodila se Opera dei Pupi koja je 2008. uvrštena na UNESCO-v Popis nematerijalne svjetske baštine u Evropi.[4] Lutkarstvo je u Italiji bilo naročito popularno u periodu između 18 - 19. vijeka, kad je svaki veći grad imao po barem jedan lutkarski teatar, a za vrijeme sajma i po nekoliko, jer bi se tad sjatilo i po nekoliko putujućih teatara, koji su procvali u tom vremenu. Po Španjolskoj su se najčešće izvodile viteške legende i romanse.[2] Po zemljama njemačkim zemljama Svetog Rimskog carstva je tradicija putujućih marionetskih teatara dokumentirana još u 10. vijeku. Tokom 16. i 17. vijeka bio je jak utjecaj putujućih iz trupa iz Engleske zvanih - Englische Komödianten, koji su često izvodili miješane predstave sa glumcima i marionetama zajedno. Te iste trupe pokupile su sa tih turneja legendu o Doktoru Faustu i prenjele je u Englesku. Ona je inspirirala Christophera Marlowa da napiše svog Doctor Faustus, koji se adaptiran izvodio kao marionetska predstava i kao takav uticao na Goethea.[2] U to vrijeme dotad nomadski - marionetski teatri počeli su dobijati status vrhunske dvorske zabave. U toj atmosferi je Joseph Haydn komponirao muziku za pet lutkarskih opera koje su izvođene na dvorovima Esterházya, a Heinrich von Kleist je 1810 napisao u berlinskim novinama Abendblättern esej Über das Marionettentheater, u kom je marionete pretpostavio ljudskoj nesavršenosti.[2] Francuskoj su se marionetski teatri počeli širiti krajem 16. vijeka, u Parizu su postale popularne predstave sa klasičnim talijanskimi likovima iz teatri kao što su Pulcinella i Arlecchino.[2] Nakon perioda velike slave koju su uživali za vladavine Louisa XIV., početkom 18. vijeka su izgubili popularnost. zbog narasle konkurencije pa su odtad životarili po sajmištima. U Engleskoj su Marionetski teatri uspješno egzistirali od polovice 16. vijeka i uspijevali opstati i onda kad su ostali teatri bankrotirali, zahvaljujući burleskama sa likovima kao što su Punch i Judy. Posustali su u 19. vijeku kad su njihov posao po sajmovima preuzeli teatri sa lako prenosivim - Ručnim lutkama (zjevalicama).[2] Marionetski teatri su doživjeli renesansu početkom 20. vijeka, kad su slavni pisci i muzičari kao; Maeterlinck, Jarry, Ghelderode, Lorca i Artaud počeli stvarati djela za njih.[2] U to vrijeme je avangardni redatelj Erwin Piscator otkrio da su marionete iskoristive u propagandno-političke svrhe zbog svoje sugestivnosti.[2] I brojni drugi teatarski reformatori u njima vidjeli velike mogućnosti, kao ruski simbolist Fjodor Sologub ili engleski modernist Edward Craig koji je u eseju The Actor and the Über-Marionnette objavljenom 1908. iznio tezu o idealnom izvođaču - Über-Marionetti (super-lutki), budući da se jedinstvo stila kojem je težio, može postići jedino sa impersonalnim marionetama a ne sa glumcima koji u komad unose previše vlastite ličnosti.[5] U to doba veliki uspjeh doživio je komad Ubu roi francuskog književnika Alfreda Jarrya.[2] Nakon Prvog svjetskog rata lutkarstvo se snažno razvilo u Češkoj u tom je prednjačio Josef Skupa koji je izmislio satiričke likove Spejbla i Hurvineka (otac i sin) i uveseljavao publiku u svom plzenskom teatru - Loutkové divadlo Feriálních osad i na gostovanjima po čitavoj zemlji.[6] Tad je u Pragu - 1929. osnovano međunarodno udruženje - UNIMA (Union Internationale des Marionettes), koje je i danas krovna organizacija lutkara svijeta. Nakon Drugog svjetskog rata lutkari su počeli tražiti inspiraciju u magijskoj i likovnoj snazi lutaka, kao Dario Fo u Italiji ili Peter Schumann i njegova američka trupa - Bread and Puppet Theater koja je 1960-ih eksperimentirala sa lutkama nadnaravne veličine. Veliki uspjeh postigle su lutke iz Muppeta koje je kreirao Jim Henson sa ženom Jane, one su se počele se počela emitirati u novembru 1969. u emisiji Sesame Street.[7] Na Dalekom istoku prevladava tradicija Lutaka na štapu, koje su po kineskim teatrima različite veličine, zbog različite tradicije po pokrajinama. Zajedničko im je da najčešće nemaju noge i da su im lica obojena u stilu Pekinške opere pa boje određuju njihov karakter. Japanski - bunraku je specifičan žanr teatra sa velikim, ali laganim lutkama i vlastitim repertoarom....

NOVO / NEKORIŠĆENO Obradujte svoje najmilije, decu, prijatelje, roditelje : ) . . . Prelepa drvena muzička kutija koja svira temu Happy Birthday Lako se koristi. Samo okrecete polugicu polako i stvara se magija zvuka. Materijal: Drvo Dimenzija: 6.4 x 5.2 x 4.2cm Paket uključuje : 1 kutija sa melodijom Happy Birthday. Rado ću odgovoriti na sva Vaša pitanja KP porukom. Šaljem i po Srbiji. Sve moje oglase mozete videti u delu ispod broja telefona - svi predmeti clana -

Robert Meki PRIČA Sadržaj, struktura, stil i principi pIsanja scenarija NOVO 2023. Priča: sadržaj, struktura, stili principi pisanja scenarija Robert Meki Filmski centar Srbije Čuvena knjiga Roberta Mekija sastoji se od 4 dela. U njima se autor bavi problemima priče, elementima i strukturama priče, principima sklopa priče, kao i pozivom pisca. Knjiga je obogaćena virtuoznim analizama nekoliko stotina filmova. `Knjiga Priča : sadržaj, struktura, stil i principi pisanja scenarija je delo o kome će se pričati na našim prostorima u narednih 30-40 godina“. Robert Meki u svom teorijskom sistemu promišlja način na koji je film pratio sve mene događanja novih tehnologija, koje su ne samo izmenile uslove produkcije, nego su zapravo bile jedna od najsloženijih determinanti, koja je uključivala i odnos prema samoj strukturi priče. Gordan Matić, direktor Filmskog centra Srbije, o ovom kapitalnom izdanju je rekao: „Ovo je prvi put da je na južnoslovenskim jezicima uopšte prevedena ova knjiga. Ona puno znači Filmskom centru Srbije, ali sam siguran da će značiti i budućim generacijama, i to ne samo ljudima koji žele da pišu o filmu. Značiće scenaristima, ljudima koji žele da se bave pisanjem priča i novela, filmskim kritičarima. Toliko je inspirativna i motivišuća, laka za čitanje, i jedna je od najprodavanijih ikada na temu priče i analize priče“. Gordan Matić je o knjizi dodao: „Ona se ne bavi formulom kako napisati dobar scenario, već formom filmskog scenarija. Ne daje vam recept, već vam skreće pažnju da gledate celinu. Mislim da u 21. veku nisam video ovako lepo definisano šta je scenario u određenom filmskom žanru, a svi poznati filmovi su analizirani i služili su za primer. Ovo je knjiga o kojoj će se pričati na našim prostorima u narednih 30-40 godina“.Meki u svom teorijskom sistemu promišlja način na koji je film pratio sve mene događanja novih tehnologija, koje su ne samo izmenile uslove produkcije, nego su zapravo bile jedna od najsloženijih determinanti, koja je uključivala i odnos prema samoj strukturi priče. tags: istorija filma kuk teorija film filmska umetnost kako napisati scenario tehnologija zil delez

Podgorica / Cetinje 2008. Mek povez, ilustrovano, 320 strana. Knjiga je odlično očuvana. R23 Suizdavački projekat Kraljevskog pozorišta Zetski dom i Crnogorskog narodnog pozorišta. `Poslije uvodne riječi priređivača (“Petar Vujović, 1908-1981. – Jedan od najmarkantnijih aktera pozorišnog života u Crnoj Gori”), u knjizi su donijeta četiri Vujovićeva dramska teksta: “Obračun” (jednočinka iz života crnogorskih partizana) iz 1945, “Krvavi kamen” (drama po motivima romana “Uskok” S. Matavulja) iz 1967, te komedije “Fatamorgana” (1967) i “Sad se zna ko smo” (1969). Do objavljivanja u ovoj publikaciji, rukopise dramskog opusa P. Vujovića čuvao je njegov sin Momir Vujović. Poznati crnogorski glumac Petar Vujović, za vrijeme svoje dvadesetogodišnje karijere, tumačio je preko 200 likova iz domaće i strane literature. Po povratku iz zarobljeništva u Njemačkoj, đe je otpočeo bavljenje glumom, radio je u Crnogorskom narodnom pozorištu na Cetinju (od 1945). Poslije dvije pozorišne sezone u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu (1950-1952), vratio se na Cetinje, da bi 1958. došao u Titograd i u Narodnom pozorištu bio prvak drame do penzionisanja, 1965. godine. Ostvario je i značajne uloge u četiri crnogorska filma. Priređivač M. Popović, koji se nije u svome uvodu šire osvrnuo na Vujovićeve dramske tekstove, istakao je da nije na njima pravio intervencije, te da su u knjizi donijeti redom, kako su napisani. Knjiga sadrži i dodatak u kome su donijeti plakati nekih predstava u kojima je Vujović igrao, kao i njegove fotografije u pojedinim ulogama. U dodatku se nalaze i faksimili dva dokumenta iz radne biografije P. Vujovića, te par fotografija iz filmova u kojima je igrao. Priređivač se na kraju (“Umjesto pogovora”) zahvalio na podršci institucijama i pojedincima koji su učinili ili pomogli da ova knjiga bude objavljena.` Sadržaj: Milan V. Popović: PETAR VUJOVIĆ (1908-1981), JEDAN OD NAJMARKANTNIJIH AKTERA POZORIŠNOG ŽIVOTA U CRNOJ GORI DRAMSKI SPISI — OBRAČUN — KRVAVI KAMEN — FATAMORGANA — SAD SE ZNA KO SMO DODATAK Cetinje, 1945-1950. Novi Sad, 1951-1953. Cetinje, 1953-1958 Titograd, 1958-1965 Iz lične arhive upravnika — „pozorište hleb sa sedam kora” Rad na filmu — doprinos crnogorskoj kinematografiji. Milan V. Popović: UMJESTO POGOVORA

Omot iskrzan, repariran, unutra odlično očuvano. Autor - osoba Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 = Bulat-Simić, Anka, 1899-1987 Naslov Vjekoslav Karas / Anka Bulat-Simić Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski, nemački Godina 1948 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Društvo historičara umjetnosti Narodne Republike Hrvatske, 1948 (Zagreb : Štamparski zavod ``Ognjen Prica``) Fizički opis 144 str., [26] str. s tablama : ilustr. ; 25 cm ISBN (Karton.) Napomene Napomene i bibliografske reference: str. 61-74 Bibliografija: str. 77-82. Résumé. Predmetne odrednice Karas, Vjekoslav, 1821-1858 – Slikarstvo Karas, Vjekoslav, hrvatski slikar (Karlovac, 19. V. 1821 – Karlovac, 5. VII. 1858). Učio u radionici karlovačkoga slikara Fridrika Hamerlića (1836–38). Potporom svojega mecene Franje Kosa von Kossena i imućnih rodoljuba iz Zagreba školovao se u Italiji (Firenca 1838–41, kratko Siena i Rim 1841–47). U Rimu je isprva bio pod utjecajem nazarenaca (Majka izlaže Mojsija na obalu rijeke, Marta se tuži Kristu), potom razvija vlastiti stil (Rimljanka s lutnjom, Rimska pučanka). Vrativši se u Karlovac (1848) slikao je portrete, likove i žanr-prizore iz pučkoga života (Portret Stjepka Ljuboja Lopašića, Slunjanka, Trgovac iz Sinja, Oproštaj serežana). Kratko vrijeme (1849–51) bio je učitelj na Risarskoj školi u Zagrebu, kada je nastao portret pjesnika Stanka Vraza. God. 1851. odlazi u Bosnu, gdje je portretirao Omer-pašu Latasa i njegovu kćer. Posljednje godine života proveo u siromaštvu u Zagrebu i Karlovcu, gdje je završio život samoubojstvom u Korani. U tom je razdoblju naslikao portrete koji se ubrajaju u njegova najvrsnija ostvarenja (Ana Krešić, Mijo Krešić, Dječak, Alojz Duquenois, Jozefina Barac-Bernardić). Njegovim je stvaralaštvom obilježen uspon i osamostaljenje hrvatskoga slikarstva u XIX. stoljeću. „Prvi ilirski slikar“ ujedno je prvi hrvatski slikar iz sjevernih krajeva koji se školovao u Italiji. U Rimu se Karas bavio glazbom (svirao je flautu i gitaru), skladanjem (solo pjesme i 38 skladbi za zbor, pretežito na rodoljubne tekstove) i pisanjem pjesama na talijanskom i hrvatskom jeziku. MG69 (N)