Ivan Sergejevič Turgenjev Izabrana dela 1-10 kompletFormat: 19×12 cmIzdavač: Matica Srpska 1977Povez: Tvrd, zlatotiskPismo: Ćirilica1 Lovcevi zapisi, strana 524,2 Pripovetke, strana 325,3 Pripovetke, strana 340,4 Pripovetke, strana 367,5 Pripovetke, strana 389,6 Pripovetke, strana 359,7 Pripovetke/Pesme u prozi, strana 457,8 Rudjin/Plemicko gnezdo, strana 420,9 Uoci novih dana/Ocevi i deca, strana 501,10 Dim/Novina, strana 671,Ivan Turgenjev (1818–1883) bio je ruski romansijer, pripovedač, dramski pisac, prevodilac i popularizator ruske književnosti u Evropi. Rođen je u bogatoj plemićkoj porodici u Orelu, gde je, po tadašnjem običaju, stekao prvo obrazovanje na francuskom jeziku od svoje guvernante. U devetoj godini odlazi u internat u Moskvi, gde nastavlja školovanje. Godine 1833. upisuje književnost i filozofiju u ovom gradu, a 1834. prebacuje se na Univerzitet u Peterburgu, gde je slušao i Gogoljeva predavanja. Nakon što je diplomirao, osećao je potrebu da studije unapredi odlaskom u inostranstvo, tako da se 1838. godine obreo u Nemačkoj i upisao filozofiju na Univerzitetu u Berlinu, gde je studirao nekoliko godina, ali nije uspeo da diplomira. Ovakav obrazovni put omogućio mu je da dobro upozna intelektualne tokove kako u Rusiji tako i na Zapadu. Godine 1841. vraća se u Rusiju, gde se protivi kmetstvu, to jest faktički ropskom položaju seljaka u još uvek feudalnoj zemlji. Od 1843. do 1845. zaposlen je kao službenik Ministarstva unutrašnjih poslova Rusije.U književnost je stupio kao pesnik. Prve stihove je objavio 1838. godine, ali kritičari su uglavnom saglasni da njegova prava književna karijera počinje objavljivanjem poeme „ Paraša“ 1843. godine. Njegova poezija je prošla nezapaženo, ali su prijateljstva iz tog razdoblja (pogotovo sa operskom pevačicom Polin Vijardo i književnim kritičarem Visarionom Bjelinskim) ostvarila snažan uticaj na njegov literarni rad. Prve uspehe Turgenjev je doživeo nakon objavljivanja priča o seoskom životu. Iako je i sam bio plemić, u zbirci priča Lovčevi zapisi iz 1852. godine oslikao je zloupotrebe seljaka i nepravdu ruskog sistema koji ih sputava i ugnjetava. Knjiga se cenila zbog izuzetne uverljivosti i poetičnosti u prikazu života kmetova, zemljoposednika, lekara, sudskih izvršitelja, zapostavljenih žena, usamljenih majki, ali je, zbog svoje skrivene politike emancipacije, naišla i na negativan prijem kod mnogih uticajnih ljudi. To ne treba da čudi, s obzirom na to da su ove priče doprinele ukidanju kmetstva u Rusiji 1861. godine. Iste godine Turgenjev je objavio i nekrolog povodom Gogoljeve sumnjive smrti; članak je bio zabranjen u Peterburgu, ali je objavljen u Moskvi. Posle objavljivanja članka, pisac je, po naredbi ruskog cara, dospeo u zatvor na mesec dana, a potom je prognan na svoje imanje gde je ostao više od dve godine. Tokom četrdesetih i pedesetih godina, u vreme vladavine Nikolaja I, političke prilike u Rusiji bile su rđave za kritički nastrojene intelektualce, čija su dela bila zabranjivana a oni sami progonjeni. Mnogi od njih su emigrirali u Zapadnu Evropu, među njima i Turgenjev. U Francuskoj je stekao poznanstva sa velikim umetnicima (Gistav Flober, Emil Zola, Gi de Mopasan, Alfons Dode… ), što mu je pomoglo u popularizaciji ruske književnosti. Od objavljivanja romana Očevi i deca i polemika koje je on izazvao 1862. godine sve su izraženiji njegovi kritički stavovi prema Rusiji, ali i generalni pesimistički pogled na svet. Godine 1879. dobio je počasni doktorat Univerziteta u Oksfordu. Umro je u Buživalu u Francuskoj, a njegovi posmrtni ostaci preneti su u Peterburg.Najvažnija dela: zbirka priča Lovčevi zapisi (1852); novela Dnevnik suvišnog čoveka (1859); romani Ruđin (1857), Plemićko gnezdo (1858), Očevi i deca (1862), Dim (1867), Novina (1877); drame Mesec dana na selu (1850), Provincijalka (1851), Veče u Sorentu (1882).10/4

Ivan Sergejevič Turgenjev Izabrana dela 1-10 komplet Format: 19×12 cm Izdavač: Matica Srpska 1977 Povez: Tvrd, zlatotisk Pismo: Ćirilica 1 Lovcevi zapisi, strana 524, 2 Pripovetke, strana 325, 3 Pripovetke, strana 340, 4 Pripovetke, strana 367, 5 Pripovetke, strana 389, 6 Pripovetke, strana 359, 7 Pripovetke/Pesme u prozi, strana 457, 8 Rudjin/Plemicko gnezdo, strana 420, 9 Uoci novih dana/Ocevi i deca, strana 501, 10 Dim/Novina, strana 671, Ivan Turgenjev (1818–1883) bio je ruski romansijer, pripovedač, dramski pisac, prevodilac i popularizator ruske književnosti u Evropi. Rođen je u bogatoj plemićkoj porodici u Orelu, gde je, po tadašnjem običaju, stekao prvo obrazovanje na francuskom jeziku od svoje guvernante. U devetoj godini odlazi u internat u Moskvi, gde nastavlja školovanje. Godine 1833. upisuje književnost i filozofiju u ovom gradu, a 1834. prebacuje se na Univerzitet u Peterburgu, gde je slušao i Gogoljeva predavanja. Nakon što je diplomirao, osećao je potrebu da studije unapredi odlaskom u inostranstvo, tako da se 1838. godine obreo u Nemačkoj i upisao filozofiju na Univerzitetu u Berlinu, gde je studirao nekoliko godina, ali nije uspeo da diplomira. Ovakav obrazovni put omogućio mu je da dobro upozna intelektualne tokove kako u Rusiji tako i na Zapadu. Godine 1841. vraća se u Rusiju, gde se protivi kmetstvu, to jest faktički ropskom položaju seljaka u još uvek feudalnoj zemlji. Od 1843. do 1845. zaposlen je kao službenik Ministarstva unutrašnjih poslova Rusije. U književnost je stupio kao pesnik. Prve stihove je objavio 1838. godine, ali kritičari su uglavnom saglasni da njegova prava književna karijera počinje objavljivanjem poeme „ Paraša“ 1843. godine. Njegova poezija je prošla nezapaženo, ali su prijateljstva iz tog razdoblja (pogotovo sa operskom pevačicom Polin Vijardo i književnim kritičarem Visarionom Bjelinskim) ostvarila snažan uticaj na njegov literarni rad. Prve uspehe Turgenjev je doživeo nakon objavljivanja priča o seoskom životu. Iako je i sam bio plemić, u zbirci priča Lovčevi zapisi iz 1852. godine oslikao je zloupotrebe seljaka i nepravdu ruskog sistema koji ih sputava i ugnjetava. Knjiga se cenila zbog izuzetne uverljivosti i poetičnosti u prikazu života kmetova, zemljoposednika, lekara, sudskih izvršitelja, zapostavljenih žena, usamljenih majki, ali je, zbog svoje skrivene politike emancipacije, naišla i na negativan prijem kod mnogih uticajnih ljudi. To ne treba da čudi, s obzirom na to da su ove priče doprinele ukidanju kmetstva u Rusiji 1861. godine. Iste godine Turgenjev je objavio i nekrolog povodom Gogoljeve sumnjive smrti; članak je bio zabranjen u Peterburgu, ali je objavljen u Moskvi. Posle objavljivanja članka, pisac je, po naredbi ruskog cara, dospeo u zatvor na mesec dana, a potom je prognan na svoje imanje gde je ostao više od dve godine. Tokom četrdesetih i pedesetih godina, u vreme vladavine Nikolaja I, političke prilike u Rusiji bile su rđave za kritički nastrojene intelektualce, čija su dela bila zabranjivana a oni sami progonjeni. Mnogi od njih su emigrirali u Zapadnu Evropu, među njima i Turgenjev. U Francuskoj je stekao poznanstva sa velikim umetnicima (Gistav Flober, Emil Zola, Gi de Mopasan, Alfons Dode… ), što mu je pomoglo u popularizaciji ruske književnosti. Od objavljivanja romana Očevi i deca i polemika koje je on izazvao 1862. godine sve su izraženiji njegovi kritički stavovi prema Rusiji, ali i generalni pesimistički pogled na svet. Godine 1879. dobio je počasni doktorat Univerziteta u Oksfordu. Umro je u Buživalu u Francuskoj, a njegovi posmrtni ostaci preneti su u Peterburg. Najvažnija dela: zbirka priča Lovčevi zapisi (1852); novela Dnevnik suvišnog čoveka (1859); romani Ruđin (1857), Plemićko gnezdo (1858), Očevi i deca (1862), Dim (1867), Novina (1877); drame Mesec dana na selu (1850), Provincijalka (1851), Veče u Sorentu (1882).

Ivan Sergejevič Turgenjev Izabrana dela 1-10 kompletFormat: 19×12 cmIzdavač: Matica Srpska 1977Povez: Tvrd, zlatotiskPismo: Ćirilica1 Lovcevi zapisi, strana 524,2 Pripovetke, strana 325,3 Pripovetke, strana 340,4 Pripovetke, strana 367,5 Pripovetke, strana 389,6 Pripovetke, strana 359,7 Pripovetke/Pesme u prozi, strana 457,8 Rudjin/Plemicko gnezdo, strana 420,9 Uoci novih dana/Ocevi i deca, strana 501,10 Dim/Novina, strana 671,Ivan Turgenjev (1818–1883) bio je ruski romansijer, pripovedač, dramski pisac, prevodilac i popularizator ruske književnosti u Evropi. Rođen je u bogatoj plemićkoj porodici u Orelu, gde je, po tadašnjem običaju, stekao prvo obrazovanje na francuskom jeziku od svoje guvernante. U devetoj godini odlazi u internat u Moskvi, gde nastavlja školovanje. Godine 1833. upisuje književnost i filozofiju u ovom gradu, a 1834. prebacuje se na Univerzitet u Peterburgu, gde je slušao i Gogoljeva predavanja. Nakon što je diplomirao, osećao je potrebu da studije unapredi odlaskom u inostranstvo, tako da se 1838. godine obreo u Nemačkoj i upisao filozofiju na Univerzitetu u Berlinu, gde je studirao nekoliko godina, ali nije uspeo da diplomira. Ovakav obrazovni put omogućio mu je da dobro upozna intelektualne tokove kako u Rusiji tako i na Zapadu. Godine 1841. vraća se u Rusiju, gde se protivi kmetstvu, to jest faktički ropskom položaju seljaka u još uvek feudalnoj zemlji. Od 1843. do 1845. zaposlen je kao službenik Ministarstva unutrašnjih poslova Rusije.U književnost je stupio kao pesnik. Prve stihove je objavio 1838. godine, ali kritičari su uglavnom saglasni da njegova prava književna karijera počinje objavljivanjem poeme „ Paraša“ 1843. godine. Njegova poezija je prošla nezapaženo, ali su prijateljstva iz tog razdoblja (pogotovo sa operskom pevačicom Polin Vijardo i književnim kritičarem Visarionom Bjelinskim) ostvarila snažan uticaj na njegov literarni rad. Prve uspehe Turgenjev je doživeo nakon objavljivanja priča o seoskom životu. Iako je i sam bio plemić, u zbirci priča Lovčevi zapisi iz 1852. godine oslikao je zloupotrebe seljaka i nepravdu ruskog sistema koji ih sputava i ugnjetava. Knjiga se cenila zbog izuzetne uverljivosti i poetičnosti u prikazu života kmetova, zemljoposednika, lekara, sudskih izvršitelja, zapostavljenih žena, usamljenih majki, ali je, zbog svoje skrivene politike emancipacije, naišla i na negativan prijem kod mnogih uticajnih ljudi. To ne treba da čudi, s obzirom na to da su ove priče doprinele ukidanju kmetstva u Rusiji 1861. godine. Iste godine Turgenjev je objavio i nekrolog povodom Gogoljeve sumnjive smrti; članak je bio zabranjen u Peterburgu, ali je objavljen u Moskvi. Posle objavljivanja članka, pisac je, po naredbi ruskog cara, dospeo u zatvor na mesec dana, a potom je prognan na svoje imanje gde je ostao više od dve godine. Tokom četrdesetih i pedesetih godina, u vreme vladavine Nikolaja I, političke prilike u Rusiji bile su rđave za kritički nastrojene intelektualce, čija su dela bila zabranjivana a oni sami progonjeni. Mnogi od njih su emigrirali u Zapadnu Evropu, među njima i Turgenjev. U Francuskoj je stekao poznanstva sa velikim umetnicima (Gistav Flober, Emil Zola, Gi de Mopasan, Alfons Dode… ), što mu je pomoglo u popularizaciji ruske književnosti. Od objavljivanja romana Očevi i deca i polemika koje je on izazvao 1862. godine sve su izraženiji njegovi kritički stavovi prema Rusiji, ali i generalni pesimistički pogled na svet. Godine 1879. dobio je počasni doktorat Univerziteta u Oksfordu. Umro je u Buživalu u Francuskoj, a njegovi posmrtni ostaci preneti su u Peterburg.Najvažnija dela: zbirka priča Lovčevi zapisi (1852); novela Dnevnik suvišnog čoveka (1859); romani Ruđin (1857), Plemićko gnezdo (1858), Očevi i deca (1862), Dim (1867), Novina (1877); drame Mesec dana na selu (1850), Provincijalka (1851), Veče u Sorentu (1882).10/4

Komplet od 20 knjiga plus 5 knjiga duplikata, korice lošije očuvane, unutrašnjost vrlo dobra, potpis prethodnog vlasnika mastilom na nekoliko knjiga. Narodna prosveta, Beograd 1935-1936 godine 1. Lovčeve beleške I 2. Lovčeve beleške II 3. Ocevi i deca 4. Uoči novih dana 5. Dim 6. Plemićko gnezdo 7. Novina 8. Ruđin 9. Andreja Kolosov i druge pripovetke 10. Tri susreta 11. Put u Poljesje 12. Prva ljubav i druge pripovetke 13. Čudan slučaj 14. Prolećnje vode 15. Časovnik i druge pripovetke 16. Književne i životne uspomene 17. Scene i komedije I 18. Scene i komedije II 19. Scene i komedije III 20. Kritike i pisma

Najlepša dela svjetske književnosti. 1. Johan V.Gete Stradanja mladog Valtera 2. Ivan Turgenjev Proljetne vode 3. Henri Džejmz Četiri susreta 4. Stendal Crveno i crno 5. Onore de Balzak Čiča Gorio 6. Čarls Dikens Velika očekivanja 7. Lav Tolstoj Vaskrsenje 8. Žorž Sand Seoska trilogija 9. Anton Čehov Tuga 10. Maksim Gorki Makar čudra 11. Džek London Zlato 12. Gi de Mopasan Dunda

Odlično stanje Učenik Svetog Siluana Atonskog, osnivač obitelji Svatog Jovana u Eseksu, iz svog velikog duhovnog opita u svet šalje pouke o načinu na koji duša razgovara sa Bogom, izbegavajući zamke na putu ka Njemu. “Molitva neizostavno obnavlja u nama ono Božanstveno disanje koje je Bog dahnuo u lice Adama, blagodareći kome je Adam postao duša živa (Post 2,7). Molitvom preporođen naš duh počinje da se divi velikoj tajni Postanja. Moćna bujica ushićenja zapljuskuje naš um: Biće! Kakva predivna tajna… Kako je ono moguće?… Divan je Bog, i tvorevina Njegova je divna… Mi doživljavamo ono ono što je Hristos izrazio rekavši: Ja dođoh da život imaju i da ga imaju u izobilju (Jn 10, 10). Izobilje! I zaista je to tako.“ Arhimandrit Sofronije (Saharov), O molitvi Sofronije (23. rujna 1896., u Moskvi – 11. srpnja 1993., u Tolleshunt Knights[1]), poznat i kao starac Sofronije ili otac Sofronije bio je arhimandrit i jedan od istaknutih asketskih kršćanskih monaha dvadesetog stoljeća.[2] Najpoznatiji je kao učenik i biograf Silouana Atonjanina i kompilator Silouanovih djela, te kao utemeljitelj Patrijaršijskog stavropegijskog samostana Svetog Ivana Krstitelja u Tolleshunt Knightsu, Maldon, Essex, Engleska.[potreban citat] Ekumenski carigradski patrijarhat proglasio ga je svetim 27. studenog 2019.[3][4][5] Vremenska Crta Rani život Dana 23. rujna 1896. Sergej Simeonovič Saharov (ruski: Sergéj Semënovič Sáharov) rođen je od pravoslavnih roditelja u Rusiji. Odrastao je u brojnoj pravoslavnoj obitelji s četiri brata i četiri sestre. Kao malo dijete usvojio je duh molitve od svoje dadilje, koja bi ga vodila sa sobom u crkvu, a on bi molio i do tri četvrt sata u komadu.[6][7] Čak i kao dijete, Sergej je tvrdio da je iskusio nestvoreno svjetlo, koje je kasnije opisao kao Krista-Boga koji se očituje kao svjetlo, što prkosi pojmovima mjesta i volumena.[8] Mnogo je čitao, uključujući ruske velikane poput Gogolja, Turgenjeva, Tolstoja, Dostojevskog i Puškina. Zbog velikog umjetničkog talenta, Saharov je studirao na Umjetničkoj akademiji između 1915. i 1917., a zatim na Moskovskoj školi za slikarstvo, kiparstvo i arhitekturu između 1920. i 1921. Umjetnost je koristio kao `kvazi-mistično` sredstvo `za otkrivanje vječnog ljepota`, `probijanje sadašnje stvarnosti ... u nove horizonte postojanja`. Kasnije će mu to pomoći da napravi razliku između ljudskog intelektualnog svjetla i Božjeg nestvorenog svjetla. Otprilike u vrijeme njegova studija na Moskovskoj školi Saharov će uvidjeti da je kršćanska usredotočenost na osobnu ljubav nužno konačna; otpao je od pravoslavlja svoje mladosti i zadubio se u indijske mistične religije utemeljene na neosobnom Apsolutu. Godine 1921. Saharov je napustio Rusiju: dijelom kako bi nastavio svoju umjetničku karijeru u zapadnoj Europi, a dijelom zato što nije bio marksist. Nakon prvog odlaska u Italiju, odlazi u Berlin, a potom se 1922. nastanjuje u Parizu. Pariz Godine 1922. Saharov je stigao u Pariz gdje su njegove umjetničke izložbe privukle pozornost francuskih medija. Bio je frustriran nesposobnošću umjetnosti da izrazi čistoću. Smatrao je da racionalno znanje ne može dati odgovor na najveće pitanje, problem smrti. Godine 1924. zbog svoje spoznaje da Kristova zapovijed o potpunoj ljubavi prema Bogu nije psihološka, već ontološka, te da je jedini način povezivanja s Bogom, te da je nužnost ljubavi osobna, Saharov se na Veliku subotu vratio kršćanstvu. Doživio je nestvorenu svjetlost (u snazi neusporedivoj do kraja svog života) i kao rezultat toga udaljio se od svoje umjetnosti. Pravoslavni teološki institut Svetog Sergija počeo je sa Saharovim među prvim studentima. Ovdje su mu predavali Sergije Bulgakov i Nikola Berdjajev; međutim, iako su oboje utjecali na njega, problemi sa svakim (sofiologija i anti-asketizam, respektivno), značili su da je njihov utjecaj na njega bio ograničen. Godine 1925., uvidjevši da formalni teološki studij ne ispunjava rezultate, Saharov je napustio institut i Pariz i otišao na planinu Atos.