Penny Delamar - The Complete Make Up Artist: Working in Film, Fashion, Television and Theatre Cengage Learning, 2003 275 str. meki povez stanje: dobro 28 cm | This fully revised second edition is aimed at anyone who wants to become a successful make-up artist. It offers a personal guide to the exacting world of media make-up. A dedicated web site features topic summaries and questions to test your knowledge and understanding. This volume presents the fundamentals and basic techniques needed to apply theatrical makeup for a variety of media situations. Theatrical makeup refers to makeup that is used to assist in creating the appearance of the characters that actors portray during a theater production. This work provides color and step-by-step illustrations throughout; hints, tips, and health and safety notes; activities and questions to test readers` knowledge and understanding; insight into the film, television, and theatre industries; step-by-step illustrations; detail on the role of the make-up artist featuring four case studies; and information on camouflage make-up and body painting. Penny has over 30 years of experience as a make-up designer. She was trained at the BBC and worked there for 10 years making up everyone from the Beatles and the Rolling Stones to Margaret Thatcher and Anthony Hopkins. Penny then worked as a freelance make-up artist on films such as `Santa Claus the Movie` (as personal make-up to Dudley Moore) as well as `Indiana Jones and the Temple of Doom`, `Robin Hood Prince of Thieves` to name but a few. Delamar Academy is situated at the Ealing Film Studios and has an excellent reputation. As well as excellent prospects for graduates, Delamar prides itself on outstanding facilities, world-class tuition from experienced professionals and access to exciting work placements in the full range of media disciplines - fashion, TV, theatre, and film. Contents: Foreword Introduction Acknowledgments 1. Media make-up as a career 2. Straight make-up 3. Working in fashion and beauty 4. Body and face painting 5. Working in theatre 6. Working in television and cinematography 7. Historical make-up and hair 8. Hairdressing and wigmaking 9. Facial hair 10. Casualty effects 11. Prosthetics 12. Character make-up Epilogue Glossary Recommended reading Index 1861528906

ROK PESNIK BRANIMIR DŽONI ŠTULIĆ Zlatomir Gajić Žanrovi: Domaći pisci, Muzika, Publicistika Izdavač: Službeni glasnik Broj strana: 324 Pismo: Latinica Povez: Mek Format: 21 cm Godina izdanja: 2019. Opis Ne dešava se često da se o jednom pesniku, posebno ne rok pesniku, u času kada je on, uprkos svemu, i dalje stvaralački prisutan – napiše i objavi doktorska disertacija. Ne dešava se pak često ni Branimir Džoni Štulić. Ni 30 godina pošto je najveći pesnik jugoslovenskog roka napustio prostore Balkana, odlučan u ideji da javno ne nastupa, interesovanje publike za njegovo delo ne jenjava; naprotiv, Štulić je i danas (sve)prisutan. U ovoj knjizi, zasnovanoj na istraživanjima koja su prethodila odbrani prve doktorske disertacije o Štuliću, analiziraju se njegovo poetsko delo, životne epizode, lutanja, traganja, susreti koji su imali ulogu u razvoju pesničke ideje i poetskog izraza kultnog autora. Knjiga je NOVA ---------------------------- 1w

Tvrd povez sa omotom, nova, veci format izdavac CID Podgorica grupa autora Zoran Gavrić: Reč unapred Zoran Gavrić: Na kraju mita o dvodelnom Rembrantu Jan Bjalostocki: Novi pogled na Rembrantovu ikonografiju Ketrin B. Skalen: Rembrantova reformacija katoličke teme - ispovednički i pokajnički sveti Jeronim Lars Olof Larson: Portreti koji govore: Zapažanja o nekim Rembrantovim portretima Maks Imdal: Govorenje i slušanje kao scensko jedinstvo - zapažanja sobzirom na Rembrantov Čas anatomije doktora Tulpa Maks Imdal: Promena kroz podražavanje - Rembrantov crtež prema Lastmanovoj Suzani u kupanju Maks Imdal: Rembrantova Noćna straža - Razmišljanja o izvornom obliku slike Margaret Dojč Kerol: Rembrantov aristotel - Uzorni posmatrač Kenet M. Krejg: Rembrant i zaklani vo Volfgang Štehov: Rembrantovi prikazi Večere u Emausu Alojz Rigl: Rembrant: Staalmeesters Maks Imdal: Režija i struktura na poslednjim Rembrantovim i Halsovim grupnim portretima Bendžamin Binstok: Videće predstave ili skriveni majstor na Rembrantovim Predstavnicima Zoran Gavrić: O boji, svetlosti i houding u Rembrantovom slikarstvu K4

Milan Konjović čovek koji se nije bojao života / Faruk Dizderević Beograd 1991. Mek povez, ćirilica, ilustrovano, format 25 m, 91 strana. Knjiga je odlično očuvana. Razgovor koji su sa akademikom Milanom Konjovićem vodili su u Somboru 25, 26. i 27. novembra 1980. godine Vidoje Romandić, akademski slikar i Faruk Dizdarević, publicista `Razgovor smo, praktično, započeli u Konjovićevoj kući gde nas je, narednog dana, pozvao na večeru. U sobi gde smo razgovarali a potom i večerali delikatna ali dobro zapaprena jela, koja je pripremila kuvarica Mađarica, izvesne reliqlliae reliquiarum su potsećale na staru gospoštinu Konjovićevih. Iznad komoda zidovi su bili ukrašeni porodičnim i svetačkim slikama među kojima se isticao Emin portret. Uz „Tokajac” kojim smo služeni, razgovor je tekao prirodno i živahno do skoro pola noći, mada je slikareva kći Veročka, zabrinuto potsećala oca nekoliko puta da on redovno leže u dvadeset dva časa. Raspoloženi maestro je odbijao sada i naše predloge da završimo razgovor koji možemo nastaviti sutra... `

Clio, 2008. 179 strana, tvrd povez. Teško mi je reći kako moja knjiga deluje. Zapisao sam i slobodno uobličio hroniku jedne pozorišne trupe koja je delovala između 1939. i 1958. godine i bila srž Beogradskog dramskog pozorišta u njegovim najslavnijim danima. Oslanjajući se na stvarne događaje i ličnosti koji pripadaju jednom burnom periodu istorije Beograda i istorije jednog pozorišta, autor se, po sopstvenom priznanju, nije libio da ta zbivanja prekraja, izmešta iz vremena u kome su se odigrala, a da osobe koje su u njima učestvovale menja, kombinuje njihove osobine ili ih, jednostavno, izmišlja. Knjiga Male tajne počinje odlukom bogataša Petra Radovanovića, milionera, čija je supruga nestala u Bad Klajnkirhenu na skijanju, da osnuje pozorište. Njegov kraj, uz ispijanje šampanjca do jutra 6. aprila, gde na brokatnom čaršavu, dok padaju bombe na Beograd, stoje dve flaše Perrier – joueta i dve čaše, puna za nestalu suprugu i jedna iz koje je pio, kao da je slika iz literature, a ne iz života…Čitaocu će se neizostavno nametnuti pitanje: Da li je Petar Radovanović postojao? I da li je ikada ispijen taj šampanjac? Male tajne delo je koje demistifikuje umetnički život, prikazujući ga u svom sjaju i svoj surovosti. Čak i kod nas, gde umetnici mahom žive skromno, pogotovo ako su zaista umetnici, i dalje vlada fama o ekskluzivnosti i blještavosti, neuništivom glamuru teatra i filma. U ovoj knjizi razobličava se do kraja ta uobičajena predrasuda. Govori se o realnosti bavljenja teatrom i filmom, profesijama izuzetno teškim, gde posmatrači nalaze glamur redovno, ponajčešće kada ga tamo uopšte nema. Sanja Domazet Goran Marković: Rođen je u Beogradu. Oba njegova roditelja, Rade Marković i Olivera Marković, bili su poznati srpski glumci. Završio Petu beogradsku gimnaziju, a potom FAMU u Pragu. Režirao pedesetak dokumentarnihi jedanaest celovečernjih filmova, napisao desetak filmskih scenarija, napisao šest pozorišnih komada, režirao tri pozorišne predstave, napisao tri knjige. Dobio više od 30 domaćih i stranih nagrada i priznanja, kako za rad na filmu, tako i za pozorišno stvaralaštvo. Najznačajnije nagrade: dve Zlatne arene u Puli, nagrada za najbolju režiju filma „Tito i ja“ y San Sebastijanu, Gran pri za „Kordon“ y Montrealu i Sterijina nagrada za najbolji savremeni tekst za „Turneju“. Predaje režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, član je Evropske akademije za filmsku umetnost u Briselu. Kolumnista je dnevnog lista `Politika` gde mahom piše o temama vezanim za kulturu. 2012. godine je dobio i francuski Orden oficira umetnosti i književnosti.

Manuel Cabré Hardcover – January 1, 1980 Spanish Edition by Juan Calzadilla (Author) Hardcover — Manuel Cabré by Juan Calzadilla. Ediciones Armitano. 1975. Hardcover. 232 pages. 140 illustraciones a color y 20 en blanco y negro. Increiblemente conservado. Nuevo!!! De la figura central del Círculo de Bellas Artes, Manuel Cabré, uno de los más importantes protagonistas del hasta entonces casi desconocido género paisajístico en Venezuela, trata este libro conformado por cuatro fuentes explicativas: un discurso crítico que, sin desmedro de la visión y evolución estilísticas globales del artista, se detiene en el análisis de algunas obras especialmente representativas; la propia palabra de Cabré, recogida por J. Calzadilla, con la cual se deja invalorables testimonios acerca de los conceptos creativos del artista, así como un anecdotario que facilita la comprensión histórica de esa época; una cronología precisa y resumida, y por último, la serie de excelentes reproducciones de las obras dedicadas a la exploración plástica de nuestro entorno, por parte de este gran maestro. Solicita fotos adicionales TVRD POVEZ,veliki format, 1h

Lepo očuvano 1989 Beograd / Dubrovnik Metka Krašovec, slovenska slikarka in grafičarka, * 7. oktober 1941, Ljubljana, † 24. april 2018. Metka Krašovec Rojstvo 7. oktober 1941[1] Ljubljana Smrt 24. april 2018[2] (76 let) Narodnost Slovenija Slovenka Državljanstvo SFRJ Slovenija Poklic slikarka Nagrade Jakopičeva nagrada nagrada Prešernovega sklada Prešernova nagrada Življenje in delo Uredi Slikarka Metka Krašovec je bila svetovna popotnica po prostranstvih zemeljske oble in globinah človeške psihe. Povsod tujka, povsod doma. Najbližji ji je bil Mediteran, vendar je živela v Ljubljani in ustvarjala večinoma na Bledu. Že v rosnih otroških letih je s starši veliko potovala, saj je njen oče Stane Krašovec služboval v New Yorku, San Franciscu in Beogradu. V času Metkinega gimnazijskega šolanja se je družina ustalila v Ljubljani. Tu je dobila prvi vpogled v umetniški atelje - atelje Mihe Maleša, očeta sošolke Travice Maleš. Pri osemnajstih letih jo je potovanje po Toskani in Siciliji za vedno navdušilo za slikarstvo. Leta 1960 je maturirala na Klasični gimnaziji v Ljubljani. Na Akademiji za likovno umetnost in oblikovanje (ALUO) v Ljubljani je študirala slikarstvo. Diplomirala je leta 1964. Študij je nadaljevala na specialki za slikarstvo pri profesorju Gabrijelu Stupici in ga zaključila leta 1966 ter na specialki za grafiko pri profesorju Riku Debenjaku in ga zaključila leta 1970. Študijsko se je izpopolnjevala v Londonu na Royal College of Art v Londonu, Anglija (1974–75) in v Athens na Ohio University, ZDA ter na številnih popotovanjih širom sveta, večkrat skupaj s prijateljico slikarko Alenko Gerlovič. Po končanem šolanju je svoje celotno življenje posvetila upodabljanju skrivnosti življenja in hrepenenja po harmoniji sveta. Formalni slikarski jezik jo je zanimal samo toliko, kolikor ga je potrebovala, da je najbolje izrazila eksistencialno izkušnjo. Slikala je velike formate, akril na platno. Grafike je ustvarjala predvsem v sitotisku in litografiji. Ves čas se je posvečala risbi. Ilustrirala je številne pesniške zbirke. Od leta 1968 je redno razstavlala na številnih razstavah doma in širom sveta. Nova dela je običajno predstavila v Galeriji Equrna. Skupaj s takratno generacijo mladih slikarjev in kiparjev ter Tajo Brejc je bila njena ustanovna članica. Samostojno je začela razstavljati leta 1968 in je imela 105 samostojnih razstav. Sodelovala je na več kot 340 skupinskih razstavah doma in po svetu. Leta 1977 se je zaposlila na ALUO v Ljubljani kot docentka za risanje in slikarstvo, 1986 je dobila naziv izredne in leta 1991 redne profesorice za risanje in slikanje ter tam poučevala vse do upokojitve leta 2008. Na umetniško pot je stopila konec šestdesetih let, v času popart in novega realizma. V zgodnjih delih: Tišine, Pričakovanja - velikih monokromnih slikah upodablja poslopja (priljubljen motiv je Frančiškanska cerkev), dele poslopij in pohištva ter oblačil (nema prisotnost ljudi) v nenavadnih perspektivah in sencah. Barve so močne. Več let slika v rdečih tonih s temnimi sencami. Dela so dramatična, prežeta z močnimi čustvi. Čutimo ljubezen, bolečino odsotnosti, strah, hrepenenje in močan metafizični naboj. Pomemben prelom nastopi s potovanjem v Mehiko, kjer spozna pesnika Tomaža Šalamuna (pesem: »Balada za Metko Krašovec«) in se z njim leta 1979 poroči. Naredi serijo grafik z upodobljeno stilizirano dvojico razpotegnjenih figur lebdečo v rastlinsem svetu. Barve so žive. Sledijo grafike s simboli moškega in ženskega principa ter različnih verovanj. V osnovi prevladuje živo rdeča barva. V iskanju duhovnega sveta sistematično raziskuje govorico simbolov. Potuje v Indijo in Južno Ameriko. Navduši nas z žarečimi barvami bujne narave pod sijočim soncem. Slika kozmične simbole v velikih formatih, akril na platnu. V letih 1981-1986 ustvarja slike in risbe na papirju (čas nove podobe). Klasično izobražena se zazre v staro Evropo v postmoderni dobi razpadajočih vrednot in iskanju novega smisla. Narisana kontura figure nas spomni na arhaično grško umetnost. V slike vpeljuje posamezne živalske figure. Izbruh risb s svinčnikom in tušem na beli ploskvi papirja. Pojavijo se številne upodobitve človeške figure v paru z živasko. Figure združuje erotika ne glede na spol ali naravo. Pojavljajo se ljudje z živalskimi atributi. Kot pravi umetnica sama, risbe ustvarja njena roka, ne da bi vnaprej vedela, kaj bo narisala. V obdobju 1986-1994 sebe in nas preseneti s ciklom Prisotnosti naslikanem v neoklasičnem stilu. To so slike izjemno povečanih ženskih glav in oprsij na nevtralnem ozadju. Dvojice obrazov odslikavajo svetu skrito duševnost. Posebej zanimiv je avtoportret Trojno ogledalo iz leta 1992. Vzporedno nadaljuje z risbo in jo razvije v miniaturni akvarel (1986). Na risbah se začno pojavljati drobci krajine in angelska bitja v stiku s človekom. Pogost motiv so ciprese in gaji iz umetnici ljube Toskane. Pozimi 1999/2000 se predstavi s pregledno razstavo grafik in risb v Galeriji Tivoli, MGLC Ljubljana in z najnovejšimi Zvitki v Mali galeriji Ljubljana. Slednji po svoji temi in barvni skali posebej izstopajo. V akvarelni tehniki upodabljene sivo-rjave silhuete ljudi se druga za drugo vrstijo v neskončnost. Zvitki so nastali sočasno s slikami golih drevesnih vej in debel (razstava v Galeriji Equrna) ob takratnem bivanju umetnice v New Yorku. Dela nas pretresejo. Leta 2012 je imela obsežno retrospektivno razstavo v ljubljanski Moderni galeriji. Nadaljuje predvsem z ustvarjanjem novih serij risb/miniaturnih slik in likovno opremo pesniških zbirk. Nova dela redno razstavlja. O svojem življenju in ustvarjalnem procesu je spregovorila v avtoportretnem besedilu Ogledalo in čas, 1994 (objavljeno v monografiji Metka Krašovec, zbirka Arkade). Leta 2015 je bila izvoljena za izredno članico Slovenske akademije znanosti in umetnosti v razredu za umetnost, Metka Krašovec je za svoja dela prejela številne nagrade in priznanja, med drugimi nagrado Prešernovega sklada (1973), Jakopičevo nagrado (1983), februarja 2017 pa je prejela tudi Prešernovo nagrado za življenjski opus. Marca 2018, na 15. slovesni akademiji Univerze na Primorskem so ji podelili naziv častne doktorice.[3] 20. aprila 2018 so v KIBLI PORTAL v Mariboru odprli razstavo z naslovom `Metka Krašovec in umetniki - skupinska razstava`, na kateri se je predstavljala skupaj z umetniki, ki so študirali pod njenim mentorstvom na Akademiji za likovno umetnost in oblikovanje v Ljubljani.[4] 24. aprila 2018, štiri dni po otvoritvi razstave je Metka Krašovec umrla.[5] Bila je ena najbolj ustvarjalnih in cenjenih slovenskih slikark. Nagrade in priznanja Uredi 1971 Zagreb, 3. zagrebačka izložba jugoslovenskog crteža, Odkupna nagrada za risbo Reka, 6. Bijenale mladih, Nagrada za slikarstvo Castelnuovo - monti, Premio internazionale di pittura, Premio Emilia Milano, premio Le Arti 1972 Slovenj Gradec, Jugoslovanska razstava del likovnih umetnic, Nagrada za grafiko Zagreb, 7. zagrebačka izložba jugoslavenske grafike, odkupna nagrada za grafiko 1973 Ljubljana, nagrada Prešernovega sklada za slikarstvo, za razstavo v Mali galeriji, Ljubljana 1972 1974 Ljubljana, Kajuhova nagrada za likovno opremo 1976 Ljubljana, Kajuhova nagrada za likovno opremo 197? Čačak, 9. Memorial Nadežde Petrović, nagrada za slikarstvo 1982 Zagreb, 12. zagrebačka izložba jugoslavenske grafike, odkupna nagrada za grafiko 1983 Ljubljana, Jakopičeva nagrada 1996 nagrada bienala ARTES 1996 posebna nagrada risbe Alpe Jadran 2015 izredna članica SAZU v razredu za umetnosti 2017 Prešernova nagrada za življenjski opus 2018 častni doktorat Univerze na Primorskem

Не дешава се често да се о једном песнику, посебно не рок песнику, у часу када је он, упркос свему, и даље стваралачки присутан – напише и објави докторска дисертација. Не дешава се пак често ни Бранимир Џони Штулић. Ни 30 година пошто је највећи песник југословенског рока напустио простор Балкана, одлучан у идеји да јавно не наступа, интересовање публике за његово дело не јењава. Напротив, и данас је (све)присутан. У овој књизи, заснованој на истраживањима која су претходила одбрани прве докторске дисертације о Штулићу, анализирају се његово поетско дело, животне епизоде, лутања, трагања – сусрети који су имали улогу у развоју песничке идеје и поетског израза култног аутора. (330 стр, илустровано) Милан Младеновић иде у ред аутора који су остварили највеће домете српске и југословенске рок поезије. Након увида у основне елементе Миланове поетике и њеног развоја, те утицаја његових сарадника, готово једнако моћних индивидуалаца и креативаца, следи појединачна књижевнотеоријска анализа жанровски карактеристичних песама овог аутора, а затим и свеобухватна типолошка подела комплетног опуса према изворима инспирације, те прегледна анализа одабране дискографије ЕКВ са увидом у њен музиколошки и књижевни сегмент. Закључно поглавље нуди детаљан преглед и анализу медијске рецепције стваралаштва овог врхунског рок аутора, чије ванвременско дело поседује изузетну вредност и снажан утицај на генерације савременика и млађе, све до данас. (230 стр, илустровано)

Knjiga koja je u trenu postala bestseler New York Timesa. Raspamećujuće zabavna, opasno inteligentna knjiga o filmu, jedinstvena i kreativna kao i ostala dela Kventina Tarantina. Pored toga što se ubraja među najslavnije savremene sineaste, Kventin Tarantino je možda osoba koja najzanosnije i sa najviše entuzijazma širi ljubav prema filmu. Godinama je napominjao da će se na kraju posvetiti pisanju knjiga o filmovima. Kucnuo je čas za to, a Bioskopska promišljanja odgovor su svim željama i nadama njegovih strasnih poklonika i ljubitelja filma. Organizovana oko ključnih američkih filmova iz sedamdesetih godina, koje je prvi put gledao kao mladi bioskopski gledalac, ova knjiga je intelektualno rigoriozna i pronicljiva koliko i razigrana i zabavna. Istovremeno filmska kritika, filmska teorija, reportraža, divan lični istorijat, napisana je jedinstvenim glasom koji se odmah prepoznaje kao Tarantinov. „Opako zabavno... Tarantino zna šta mu se dopada i mami čitaoca s lakoćom... Izuzetna pohvala prljavih i jezivih filmova njegove mladosti.“ – San Francisco Chronicle „Nimalo ne čudi što su Tarantinovi filmski prikazi jednako snažni, pametni i iznenađujući kao i njegovi filmovi: u izvesnom smislu on je godinama pisao i jedno i drugo... Tarantinova kritička inteligencija istovremeno prelama i odražava svetlost... Tarantino neumoljivo slavi ona prljavija zadovoljstva koja bioskop nudi.“ – New York Times Book Review „Briljantno i strastveno... Tarantinova radost, velikodušnost i jedinstveno stanovište podupiru njegove argumente, a kada govori loše o svojim junacima, on to čini iz ljubavi... Oštar, pametan i opsesivan, Tarantino je strahovito zabavan i teško ga je nadmašiti.“ – Publishers Weekly

Srbija od zlata jabuka / Serbia the Golden Apple Beograd 2005. Tvrd povez, zaštitni omot,zaštitna kutija, bogato ilustrovano, tekst uporedo na srpskom i engleskom jeziku, veliki format (30 cm), 328 strana. Knjiga je nekorišćena (nova). Srbija, od zlata jabuka knjiga je najlepših pejzaža Srbije. Snimili su ih najbolji fotografi. Reke, planine, gradovi, ljudi...ova knjiga prati ih u njihovim traganjima za lepotom. A Tvorac ovde nije bio štedljiv. Srbija, od zlata jabuka knjiga je pravljena u senci srpskih zvonika koji se dižu put neba. Najlepši srpski manastiri svedoče – hramovi „bogolepi i nebotični” – o srpskoj duhovnoj vertikali, kroz vekove. Freske s njihovih zidova najlepši su poklon jednog malog naroda kulturnoj baštini Evrope. Srbija, od zlata jabuka oslikana je sa dve nijanse zlatnog – vizantijskom i baroknom. Ovde su se ukrstili svetovi, ovde su se pomešali Istok i Zapad. Duša ovog naroda rodila se u borbi mističnog i racionalnog. Nedostižni cilj ove knjige bio je da otkrije tajne srpske duše, koja miriše čas na bosiok, čas na barut. Srbija, od zlata jabuka knjiga je puna prošlosti, ovo je zemlja u kojoj prošlost „dugo traje”. Ovo je knjiga o trajanju lepote i duha u oskudnim vremenima, kao i ova što su – a kad takva nisu bila. Zeleno, sivo, plavo: Iz sliva Drine Srbija, od zlata jabuka knjiga je o precima. Ona hoće da kaže kako ova zemlja u kojoj kroz život hodimo nije naša: nasledili smo je od predaka, dugujemo je potomcima. Srbija, od zlata jabuka priča je o Srbiji. Jedna od bezbroj mogućih. Počinje od Lepenskog Vira, završava na Oplencu. Ne pitajte zašto tamo počinje, ni zašto tamo završava. Znate odgovor. I da je drugačije počela i drugačije završila, opet bi ga znali. Srbija, od zlata jabuka knjiga je u kojoj, jedne kraj drugih, stoje slike strogih klasicista, zaneseni romantizam, salonski bidermajer i seoski, bojom i optimizmom pretrpani, pejsaži naših naivaca. Da bi se videlo koje o srpskoj duši jasnije svedoče. Srbija, od zlata jabuka nije knjiga o ratovima, nego o stvaralaštvu i kulturnom nasleđu. Nekima od nas jako je stalo do takvog prevrednovanja srpske istorije. U njoj su, na primer, „najvažniji Srbi” Sveti Sava, Nikola Tesla i Ivo Andrić. Srbija, od zlata jabuka knjiga je pravljena gotovo dve godine. Ovo je njena „stota” verzija. Kako da budemo sigurni da je bolja od prve. Jer, kad kažete „Srbija” svako pomisli na nešto drugo. Setite se toga kad njenim autorima budete stavljali primedbe. I nemojte nam suditi suviše strogo. Srbija, od zlata jabuka knjiga je pravljena s ljubavlju. „Nekako oštro i bistrorečno ljubavi je delo”. Ne terajte nas da odgovaramo da li je ova knjiga „nekako oštra i bistrorečna”. Ne znamo, Bog zna. Srbija, od zlata jabuka bila je zahtevna za pravljenje, pa će biti takva i za čitanje. Oni koji u Srbiju nemaju vere i nade, bolje da se ne dotiču njenih korica. Srbija, od zlata jabuka svoju će svrhu ispuniti tek ako je, posle čitanja, poklonite nekom ko Srbiju voli manje od Vas, i još je manje razume – ona je pravljena protiv svake bahatosti i predrasude. A puno je o Srbiji predrasuda i prema Srbiji bahatosti. I kod nas a kamoli kod drugih. Srbija, od zlata jabuka projekat je koji se svojim krajem ne završava. Naša izdavačka kuća uveliko priprema sličnu monografiju na temu Srbija danas. Ne ulazimo u taj izdavački i urednički posao bez straha i treme. Hoćemo li uspeti da napravimo ovaj nastavak Zlatne jabuke. Neko mora.

Boba Jovanovic. Njegove slike podjednako vole i cetnici i partizani, zato je mozete kupiti i uzivati u njoj vec sutra. Ovo je jedan nonsens, ali ne dopustite da Vas lazu. Jovanovic je zaista jedan od tri najbitnija srpska slikara druge polovine XX veka. Tacka. Po svedocenju Mire Glavurtica, Jovanovic je po povratku iz Pariza buducim Medijalcima dao smernice sta i kako se slika i sta je moderno u svetu sto ga cini veoma bitnim za razvoj Medijale i umetnosti uopste. O tom pise i u jednom Dadinom intervjuu u casopisu 3 + 4. Postavlja se pitanje da li bi bez Bobe Jovanovica postojala Medijala i karijere Olje Ivanjicki, Leonida Sejke, Mire Glavurtica, Miodraga Djurica Dada, Ljube Popovica, Vladana Velickovica, Milica od Macve, Sinise Vukovica, Svetozara Samurovica, Milovana Vidaka, Vladana Radovanovica, Koste Bradica, Urosa Toskovica, Borka Niketica, Tikala....o tome se malo zna. Vanzemaljac, Alien, 1952 (najbolja godina za autora) Jedno od retkih potvrdjenih ulja Bogoljuba Jovanovica (samo 50-ak ih je prikazano u monografiji) vazno i zbog toga sto kao sto mnogi znaju Jovanovic ne priznaje svoja dela koja nisu reprodukovana u monografiji koju je licno autorizovao. U tom smislu masu slika autor je licno unistio bacivsi ih u mocvaru pokraj Pariza o cemu se govori u monografiji. Ovo je cisto ulje i nije kombinovana tehnika. Ko prvi devojci, njemu devojka. Mozete platiti u do tri mesecne rate. ulje na papiru kasiranom na karton, 23 x 16 cm Kad kupite ovo remek delo treba uramiti kod Cope. Treba, treba. Bogme smo popili casu vina veceras.

z3 - Slika na naslovnoj strani : Prikaz seljačke bune na velikom reljefu koji je 1912. godine izradio samouki seoski umjetnik Antun Fridel iz sela Bukovja kod Pušće Bistre u Hrvatskom zagorju. Ovo je ujedno njegova prva izložba. = - Slika na pisljednjoj strani : Kao spomenar i sjećanje na proslavu 400-godišnjice seljačke bune mogla bi poslužiti ova glava Matije Gupca (kao ukrasni kip , pozdravni bilikum , vaza , čaša). Po zamisli pokretača ove akcije izradio ju je nadareni seljak i lončar Franjo Batelja iz Rastoka kod Sv. Jane, općina Jaska. = - Povijesni muzej Hrvatske , Zagreb , 1973. = - Fotografije : Ljerka Krtelj = - Tisak : `Medicinska naklada` , Zagreb ===== - 59 str. - Meki uvez - Format : 17 × 24 cm Ledić, Gerhard, hrvatski novinar i kolekcionar (Zagreb, 5. V. 1926 – Zagreb, 23. I. 2010). Građansku školu i Trgovačku akademiju završio (1943) u Zagrebu. Kao đak bio sudionik tragičnoga Križnog puta 1945. od slovenske granice do Osijeka i natrag do Bjelovara. Novinarstvom se počeo baviti 1947. u Vjesniku. U toj je novinskoj kući proveo cijeli radni vijek, s vremena na vrijeme mijenjajući uredništva (najduže radio u Vjesniku u srijedu i Večernjem listu). Veliku popularnost stekao je rubrikom Lutajući reporter pronalazi, a pisao ju je pune 32 godine. Tragajući za neobičnostima proputovao je mnoge zemlje, te skupio značajne kolekcije knjiga i slika naivne umjetnosti. Surađivao na Televiziji Zagreb, s više od 300 putopisa i serija, kao voditelj, autor i urednik. U njegovoj biblioteci nalazi se oko 25 000 knjiga i svezaka od XV. stoljeća nadalje s raritetima tiskovina i rukopisa (pjesme Katarine Zrinske, rukopis Gundulićeva Osmana i dr.). Pisao je o naivnoj umjetnosti (Seljačka buna u djelima naivnih umjetnika Hrvatske, 1973; Ivan Lacković Croata, 1974).

Bioskopska promišljanja - Kventin Tarantino Izdavač: Laguna Broj strana: 408 Pismo: Latinica Povez: Mek Godina izdanja: 8. decembar 2023. Format: 13 x 20 cm Prevodilac: Goran Skrobonja NOVA knjiga!!! Knjiga koja je u trenu postala bestseler New York Timesa. Raspamećujuće zabavna, opasno inteligentna knjiga o filmu, jedinstvena i kreativna kao i ostala dela Kventina Tarantina. Pored toga što se ubraja među najslavnije savremene sineaste, Kventin Tarantino je možda osoba koja najzanosnije i sa najviše entuzijazma širi ljubav prema filmu. Godinama je napominjao da će se na kraju posvetiti pisanju knjiga o filmovima. Kucnuo je čas za to, a Bioskopska promišljanja odgovor su svim željama i nadama njegovih strasnih poklonika i ljubitelja filma. Organizovana oko ključnih američkih filmova iz sedamdesetih godina, koje je prvi put gledao kao mladi bioskopski gledalac, ova knjiga je intelektualno rigoriozna i pronicljiva koliko i razigrana i zabavna. Istovremeno filmska kritika, filmska teorija, reportraža, divan lični istorijat, napisana je jedinstvenim glasom koji se odmah prepoznaje kao Tarantinov. „Opako zabavno... Tarantino zna šta mu se dopada i mami čitaoca s lakoćom... Izuzetna pohvala prljavih i jezivih filmova njegove mladosti.“ – San Francisco Chronicle „Nimalo ne čudi što su Tarantinovi filmski prikazi jednako snažni, pametni i iznenađujući kao i njegovi filmovi: u izvesnom smislu on je godinama pisao i jedno i drugo... Tarantinova kritička inteligencija istovremeno prelama i odražava svetlost... Tarantino neumoljivo slavi ona prljavija zadovoljstva koja bioskop nudi.“ – New York Times Book Review „Briljantno i strastveno... Tarantinova radost, velikodušnost i jedinstveno stanovište podupiru njegove argumente, a kada govori loše o svojim junacima, on to čini iz ljubavi... Oštar, pametan i opsesivan, Tarantino je strahovito zabavan i teško ga je nadmašiti.“ – Publishers Weekly

- LJE VINA. Oprez - erotizovana kompozicija, ne na prvi pogled. Berba, muljačica grožđa i radnik, 1993. godina, E.A. primerak, potpisan, 40 x 28 cm plus ram iz superiorne kolekcije. kljucne reci : Vino od A do Š Više stotina eksponata, raznih sprava, pribora i alata koji su nekada služili za spravljanje vina mogu se i danas videti u Muzeju vinarstva i vinogradarstva u Aleksandrovačkoj župi. Smešten je u podrumu Poljoprivredne škole, koja je građena davne 1924. godine, a osnovan pre četiri leta sa namerom da otrgne od zaborava tradiciju vinarstva i vinogradarstva ovog blagorodnog kraja. Već u holu muzeja, na požutelim fotografijama posetioci mogu da vide lepotice berbe, muljačice grožđa, stari način proizvodnje vina, bosonoge nadničare, gazde u gospodskim odelima kako nadgledaju berbu. Na pojedinim foto-zapisima prepoznaju se i poznate vinarske porodice kao i čuvene župske poljane, stara vinogradarska naselja koja čine vajati gde su vinogradari provodili letnje dane. Izložene su i razne vinske sprave koje već dugo nisu u upotrebi, krčazi, satlik iliti vinska flaša kao i stare „deljane“ čaše za vino. Već u prvoj sobi koja se jednostavno zove „Župska trpeza“ predstavljeno je svo bogatstvo blagorodne Župe. Na trpezi su vinari ovog kraja izložili, šta bi drugo, nego vina, rakije, sokove, razno voće. „Poljanski dvor“ je prostorija koja odiše tradicijom minulih vremena i svedoči o mitu uzgajanja i kulturi vinove loze na prostorima Župe. Tu su i vajati sa ognjištem, niskim drvenim stolom, krevetom ali i kolevkom jer su se mnoge žene radeći na polju i porađale. „Vrionica“ je prostorija gde su smeštene stare sprave za preradu grožđa, muljače, prese koje su iz Austrije stigle 1926. kao deo ratne odšete. - Vinova loza se u ovim krajevima gaji od Rimljana. U pisanim dokumentima prvi put se pominje još u studeničkoj povelji 1196. godine gde se navodi da je župan Stefan Nemanja manastiru Studenica darovao vinogradarska sela u Župi. Postoji svedočenje da je francuski konzul Deko prilikom posete Župi 1904. godine rekao za ovaj kraj da je evropska Šampanja - priča Gvozden Đolić, direktor Muzeja vinarstva i vinogradarstva Aleksandrovačke župe. Madam od Aleksandrovca, figurina iz neolita može se videti u sobi „vinarski zbor“ gde se okupljaju vinogardari i vinari a održavaju se i pesničke večeri i muzički koncerti. Majstorska soba namenjena je nadaleko čuvenim župskim vinarima u kojoj ocenjuju plodove rada. Tu je i ikona zaštitnika vinara, Svetog Trifuna kao i tron srpske gidže ili župski čokot koji može da rađa i do 150 godina. Ovu sobu posetioci najčešće opsedaju, jer na ovom mestu degustiraju različite vrste vina. Teškom mukom ih nateraju da pođu u dalje razgledanje. Sto se u majstorskoj sobi okreće, a verovatno i čitava soba pojedinim posetiocima koji preteraju u degustaciji. Uz čašu župskog pića može se čuti i zanimljiva vinska priča. - Sve vrste grožđa koje se gaje u vinogorjima Evrope uspevaju i u ovom kraju zbog župske klime. Planine Jastrebac, Kopaonik, Željin i Goč štite Župu od jakih planinskih vetrova, veliki je broj sunčanih dana u godini, malo magle, što izuzetno pogoduje uzgajanju vinove loze-priča naša sagovornik. Dominantne sorte vina u ovom kraju su prokupac, stara blizu hiljadu godina, i tamnjanika, muskantna sorta poreklom iz Francuske koja se u Srbiji gaji unazad pet stotina godina. Gaje se i sovinjon, smederevka, župljanaka, šardone, italijanski rizling, a najpoznatije vino u kraju je župska „ružica“, „župsko crno“, „rizling“, „kaberne sovinjon“ i „merlo“. - Župa je bogom dana zemlja koju zovu srpska Kalifornija, gde uspevaju sve vrste grožđa, jabuke, šljive, žitarice, zato ovaj narod opstaje bez obzira na sve, pa i na svetsku ekonomsku krizu - kaže u šali Gvozden Đolić, direktor Muzeja vinarstva i vinogradarstva Aleksandrovačke župe. Na pitanje koje je vino najbolje Aleksandrovčani imaju unapred smišljen odgovor. - Mora da zadovolji tri uslova, prvi, da ga ima mlogo, da je ladno i, što je najvažnije, da je džabe. Vođeni ovom istinom, kada je davne 1963. godine obnovljena župska berba, meštani su rakiju i vino nudili u buradima na kojima je pisalo „potegni koliko možeš, sve je džabe“. Te godine, kažu, bilo je najviše pijanih gostiju koji su teturajući napuštali Aleksandrovac.

Vorbiți românește? Ne morate biti Rumun da bi kupili ovaj rad! Neculai Popa (13.08. 1919 - 20.10. 2010) Figura drvo visina 32,5 cm potpis na poledjini N POPA Nicolae Popa s-a născut la data de 13 august 1919, în satul Târpești din comuna Petricani (județul Neamț), într-o familie dăruită cu har. Urmează între anii 1934-1938 `Școala de cântăreți bisericești` din orașul Piatra Neamț, unde pe atunci era director preotul Constantin Matasă (arheolog amator - fondatorul Muzeului de Istorie din Piatra Neamț), cel care probabil îl va inspira mai târziu. În anul 1937 face primele sondaje arheologice în satul Târpești. Se înscrie voluntar în armată în 1938 și ia parte la cel de al II-lea război mondial pentru ca în august 1944 să fie rănit și lăsat la vatră. A fost arestat și condamnat pe motive politice în perioada 1952-1957, din cauza apartenenței sale la Partidul Țărănesc și a faptului că a susținut rezistența împotriva comunismului bolșevic. Eliberat din închisoare, va fi consemnat cu domiciliu forțat în satul natal. În anul 1958 sunt începute cercetările arheologice în zona Petricani. Între anii 1961-1965 se realizează primele săpături arheologice de amploare în satul Târpești - `Râpa lui Bodai`, conduse de prof. dr. Vladimir Dumitrescu de la Institutul de Arheologie din București. În aceeași perioadă are loc și debutul lui Neculai Popa ca sculptor naiv. Capurile de daci și romani creeate de acesta de-a lungul timpului vor face furori și în exteriorul țării, mai ales prin stilul abordat, asemănător cu cel al statuilor din Insula Paștelui. Începând cu această perioada va participa la numeroase expoziții personale, de grup, zonale și naționale, concursuri de artă naivă și festivaluri de folclor, din țară și străinătate. Din anul 1972 încep să vină primele grupuri de turiști străini care vor să viziteze casa creatorului din Târpești, lucrările sale și obiectele tradiționale adunate în cadrul colecțiilor muzeului, organizat de el în localitate. (acest lucru se datorează și unor documentare difuzate în afara țării, documentare ce vizau activitatea meșterului). În anul 1976 este inaugurată o noua clădire a colecțiilor muzeului. Meșterul Nicolae Popa este, la ora actuală, mai cunoscut în afara granițelor României, decât în țară. Lucrări ale sale au fost expuse în mari orașe ale lumii, despre ele scriind Michel Fortin, Raymond Charles (prof. univ. dr. la Sorbona), Samuel Glotz, Sandra și Scott Windeart etc. .[necesită citare] Meșterul Nicolae Popa a murit la 20 octombrie 2010, la venerabila vârstă de 91 de ani. Bibliografie Intrarea Muzeului N. Popa din Târpeşti Nicolae Popa este și un mare iubitor de creație folclorică orală, și de aceea a încercat s-o culeagă de pe meleagurile natale și s-o transmită mai departe. În acest sens a publicat în anul 1998, sub forma unei monografii versificate a satului Târpești, o prezentare a numeroase și diverse obiceiuri legate de momente semnificative din viața obștii. Lucrarea are titlul: LUMEA SATULUI - datini și obiceiuri pierdute; Târpeștii de altădată (1998), Nicolae Popa readuce în lumină tradițiile ocazionate de șezători și clăci, baluri și jocuri populare din zile de rând și sărbători, plecarea recruților în armată, logodnă, nuntă sau înmormântare. Alte lucrări publicate de el: Cartea vieții mele - roman autobiografic - în versuri (1996); Din lumea văzută și nevăzută - cugetări, întâmplări și snoave - în proză (2002); De la lume adunate - altfel de întâmplări, povestiri, glume și strigături - în versuri (2006). Expoziții personale 1965 - Bacău, București; 1967 - Piatra Neamț, București; 1970 - Pitești; 1971 - Piatra Neamț, București, Curtea de Argeș; 1972-1973 - Iași; 1977 - Piatra Neamț; 1982 - București, Mamaia; 1983 - Constanța, Slănic Moldova; 1984 - Mangalia Expoziții colective pe plan internațional 1969 - Bratislava; 1971 - Italia, Polonia; 1972 - Iugoslavia, Franța; 1973 - Elveția; 1974 - R.F.G., Argentina, S.U.A., Mexic; 1975 - Belgia, Germania; 1976 - Olanda, Mongolia, China, U.R.S.S; 1978 - Suedia, Franța, Japonia, S.U.A.; 1980 - Canada, S.U.A., Cehoslovacia, Bulgaria; 1982 - Italia; 1983 - S.U.A. etc. Sculpturi Casa mascată Muzeul nou

Izdavači: Narodni muzej Crne Gore, Cetinje / CID, Podgorica Biblioteka Posebna izdanja Priredio i preveo: Zoran Gavrić Povez: tvrd sa omotom Broj strana: 190 Ilustrovano. Format: 25 x 28 cm Nekorišćeno. Priređivač i pevodilac ovog zbornika u obzir je uzeo one rasprave merodavnih autora, koje ne samo predstavljaju nezaobilaznu literaturu u izučavanju Rembrantove umetnosti, nego ispunjavaju uslov da u njima sadržane analize neposredno dotiču problem odnosa videćeg i viđenog. Autori tih rasprava, u prevodu samog priređivača, predstavljaju velika imena nauke o umetnosti: Alojz Rigl, Jan Bjalostocki, Maks Imdal, Volfgang Štehov, Ketrin Skalen, Lars. O. Larson, Margaret Dojč Kerol, Kenet Krejg i Bendžamin Binstok. Sve ove rasprave kao polazište uzimaju ono što je Alojz Rigl, u svome tumačenju Rembrantovih grupnih portreta, postavio kao rešenje problema pomirenja unutrašnjeg i spoljašnjeg jedinstva, ili u terminima teorije opažanja: odnos između jedinstva slikovnog prostora i prostora posmatrača. S A D R Ž A J: - Zoran Gavrić: Reč unapred - Zoran Gavrić: Na kraju mita o „dvodelnom“ Rembrantu - Jan Bjalostocki: Novi pogled na Rembrantovu ikonografiju - Ketrin B. Skalen: Rembrantova reformacija katoličke teme - ispovednički i pokajnički sveti Jeronim - Lars Olof Larson: Portreti koji govore: Zapažanja o nekim Rembrantovim portretima - Maks Imdal: Govorenje i slušanje kao scensko jedinstvo - zapažanja s obzirom na Rembrantov „Čas anatomije doktora Tulpa“ - Maks Imdal: Promena kroz podražavanje - Rembrantov crtež prema Lastmanovoj „Suzani u kupanju“ - Maks Imdal: Rembrantova „Noćna straža“ - Razmišljanja o izvornom obliku slike - Margaret Dojč Kerol: Rembrantov „Aristotel“ - Uzorni posmatrač - Kenet M. Krejg: Rembrant i zaklani vo - Volfgang Štehov: Rembrantovi prikazi „Večere u Emausu“ - Alojz Rigl: Rembrant: Staalmeesters - Maks Imdal: Režija i struktura na poslednjim Rembrantovim i Halsovim grupnim portretima - Bendžamin Binstok: Videće predstave ili skriveni majstor na Rembrantovim „Predstavnicima“ - Zoran Gavrić: O boji, svetlosti i houding u Rembrantovom slikarstvu (K-50)

PETER CULSHAW CLANDESTINO - u potrazi za Manu Chaom Prevod - Vuk Šećerović Izdavač - Dereta, Beograd Godina - 2020 396 strana 24 cm Edicija - Biblioteka Biografije ISBN - 978-86-6457-314-6 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Uvod: Casa Babylon PRVI DEO `La Vida Tombola` - Život i priključenija Manu Chaoa 1. Dvostruki život 2. Plamen rokenrola 3. Hot Pants 4. Uspon Crne ruke 5. Put za jug 6. Slom Crne ruke 7. Próxima Estación - Violencia 8. Loco Mosquito 9. Clandestino 10. Dakar, Barsa... Inshallah 11. Shot By Both Sides DRUGI DEO Otros Mundos - U potrazi za Manuom 12. Barselona - Momak iz kraja 13. Njujork - U srcu zveri 14. Buenos Ajres - Tango i delirijum 15. Sahara Libre! Dakla, Alžir 16. Meksiko - Mačete, marijači, metamfetamini 17. Pariz-Sibir 18. Brikston Vavilon 19. Brazil - Susret sa boginjom Epilog: Finistere Diskografija Bibliografija Autori fotografija Izrazi zahvalnosti `Ne tako davno, Manu Chao i njegov tadašnji bend Mano Negra bili su na kolumbijskoj turneji. Putovali su vozom i usput pregovarali sа vojskom i pobunjenicima. Kako su sami rekli, nije to bila baš „klasična rokenrol turneja” – već pre nešto nalik Napoleonovom povlačenju iz Moskve. Manu je muzičar sa višemilionskim tiražima koji više voli da spava na podu kod prijatelja na gajbi nego da odseda po hotelima sa pet zvezdica, antiglobalista koji zuji sa aktivistima za prava prostitutki po Madridu, samotnjak koji peva pred sto hiljada ljudi na stadionima Latinske Amerike i Evrope. Dobro je poznat i našoj publici: njegov koncert na „Exitu” pred 35.000 fanova mnogi smatraju najboljim koncertom u istoriji ovog festivala, ali svakako ne treba zaboraviti da je pevao i u sali durlanske osnovne škole u Nišu i tom prilikom pružio podršku aktivistima grupe „Odbranimo reke Stare planine”. Knjiga Clandestino pisana je pet godina i Peter Culshaw je za to vreme pratio Manua širom sveta.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Peter Kalšou Piter Manu Čao Mano Ćao Klandestino

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Vasilije Jordan - Josip Depolo Format: 26 x 32 cm, 264 str. Izdavač: Grafički zavod Hrvatske, 1982 Tvrdi povez Reprodukcije u boji Autori: Josip Depolo Patrick Waldberg Matko Peić Grgo Gamulin Saša Vereš Veno Zlamalik Ive Šimat Banov Radoslav Putar Jelena Uskoković Željo Sabol Stephane Rey Alain Bosquet J.M. Lo Duca Jacques Collard Monografija u odličnom stanju Vasilije Josip Jordan (Zagreb, 1. ožujka 1934. – Zagreb, 12. ožujka 2019.) bio je hrvatski akademski slikar, grafičar, kazališni scenograf i likovni pedagog.[1] Životopis Rodio se 1. ožujka 1934. godine u Zagrebu u obitelji slovenskih korijena. Školu primijenjene umjetnosti završio je 1953. godine. U Zagrebu je diplomirao na Akademiji likovnih umjetnosti u klasi profesora Ljube Babića. Za profesore je imao poznate umjetnike kao što su Krsto Hegedušić, Vjekoslav Parać, Vid Mihičić, Matko Peić i ine. Od 1960. započinje njegova profesionalna karijera samostalnog umjetnika. Prvi put je izlagao - s mladima - 1958. godine, dok je samostalno prvi put izložio svoja djela 1961. godine.[2] Bilo je to u Zagrebu u Gradskoj galeriji suvremene umjetnosti. Za tu je izložbu i sentimentalno vezan jer je na njoj upoznao svoju buduću suprugu.[3] Ukupno je samostalno izlagao više od stotinjak puta u domovini i inozemstvu. Likovni kritičari su ga uvrstili u slikare poetskog nadrealizma. Europski galeristi su ga prepoznali. Uvršten je u antologije figurativnog slikarstva 20. stoljeća. O njemu su pisali Giorgio Segato, Alain Bosquet, Stephane Rey, Paul Caso i ini. Članci o o Jordanovom slikarstvu izlazili su i u novinama kao što su to Le Soir i Le Figaro. Bavio se i grafikom i ostavio je iznimno brojne mape. Okušao se i u kazalištu kao scenograf. Napravio je scenografiju Verdijeve opere `Simon Boccanegra` u HNK-u Zagreb.[1] Bio je redovni profesor katedre za crtanje i slikanje na Akademiji likovnih umjetnosti. U istoj ustanovi bio je dekan. Sredinom 1990-ih skupa sa Stipom Sikiricom i Miroslavom Šutejom suosnivač Akademije likovnih umjetnosti u Širokom Brijegu gdje je bio i pročelnik studija za slikarstvo te dekan. [1] Ostavio je traga u sakralnoj umjetnosti: zagrebačkoj crkvi sv. Antuna izradio je četrnaest postaja Križnog puta, u zagrebačkoj kapeli sv. Dizme, crkvi sv. Frane u Splitu, crkvi sv. Marka na Plehanu, crkvi sv. Franje u Tuzli, župnoj crkvi u Osoru i dr. Djela su mu i u Vatikanskom muzeju sakralne umjetnosti. Autor je svečanog zastora Harmica u zagrebačkom Hrvatskom narodnom kazalištu. Zastor je izveo Rudi Labaš. Preminuo je 12. ožujka 2019. u 86. godini.

- Memphis Group, Milano Neenah Paper / Kimberly-Clark Corporation, 1987 58 str. meki povez stanje: vrlo dobro ŠTAMPANO KAO PROMO KATALOG ZA (TADA) NOVI NEENAH PAPIR. VRLO RETKO. __________________________________________________________ Printed on Neenah Paper. _________________________________________________________ The Memphis Group, also known as Memphis Milano, was an Italian design and architecture group founded by Ettore Sottsass. It was active from 1980 to 1987. The group designed postmodern furniture, lighting, fabrics, carpets, ceramics, glass and metal objects. The Memphis group`s work often incorporated plastic laminate and terrazzo materials and was characterized by ephemeral design featuring colorful and abstract decoration as well as asymmetrical shapes, sometimes arbitrarily alluding to exotic or earlier styles and designs. Memphis was born on the evening of December 11, 1980, when Sottsass invited a group of young designers and architects to discuss the future of design. Together, they wanted to change the concept of what design had been focused on, which had been Modernism and aimed to do so by creating and forming a new design collective. After their initial meeting, the group went away to brainstorm different ideas and concepts, and three months later, came back together ready to share over a hundred drawings they had produced during that time. The inspiration behind naming themselves `Memphis` came about during their first meeting when Bob Dylan`s record `Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again` had been playing repeatedly in the background. For Sottsass, the name `Memphis` represented two things: a city in Tennessee, and ancient Egypt`s capital city. The group of designers then went ahead and used the ambiguity behind the name `Memphis` to represent and symbolise their ambiguous design philosophies of furniture, objects and textiles. In Sottsass` case specifically, he showed great interest in the middle-class taste, the traditions of the Third World and the East, and unspoiled nature. Sottsass left the group in 1985 to focus on his design and architecture firm, Sottsass Associati. The group disbanded in 1987 because its members found it difficult to sustain their commercial success after the hype of their new movement had faded. Memphis` colorful furniture has been described as `bizarre`, `misunderstood`, `loathed`, and `a shotgun wedding between Bauhaus and Fisher-Price`. During their active years, the group designed a series of non-conformist furniture. One of their most popular and well-known designs is the `Carlton` Room Divider, a totemic pole incorporating a variety of bright colours, solid shapes and voids. The structure itself is constructed using cheap plastic laminates, though designed to be sold by a luxury market, and incorporates a series of equilateral triangles, both real and implied. The mid-1980s to early 1990s design of furniture, architecture, household items, and clothes was heavily influenced by Memphis Design. Surfing, skateboarding, skiing and BMX companies were quick to adopt the aesthetic into their designs. Television shows such as Miami Vice showcased many architectural examples. Nickelodeon used the style as the basis for their Double Dare set design. Memphis designs served as inspiration for the Fall/Winter 2011–2012 Christian Dior haute couture collection fashion show, for the Winter 2015 Missoni collection, Notable Memphis design collectors included fashion designer Karl Lagerfeld and musician David Bowie. After Bowie`s death in 2016, his collection was auctioned off at Sotheby`s for a total of £1,387,000. A `flat, geometric, figurative` illustration style `usually made up of solid colours`, popular in the late 2010s, particularly with startups, was dubbed `Corporate Memphis` by Wired Magazine for its resemblance to Memphis designs. Being the founder of the group, Ettore Sottsass became the leader of the Memphis Group and is now one of the most well known Italian post-War designers. Martine Bedin, a French designer, was also a member of Memphis. She first joined the group when she was in her twenties and was deemed in charge of overlooking all Memphis lighting that was produced. Her father had been an engineer and she was also continuously `playing with forbidden things`, all of which contributed to her designated position. During her time in Memphis, Bedin designed and thought of numerous ideas. Her design of the Super lamp placed on wheels, first designed in 1978, supposedly represented, along with a group of other objects, `friend-like` items. Bedin`s lamp was later produced in an artisanal workshop, where all Memphis products were manufactured, and her first prototype is now featured in the Victoria & Albert Museum, in London, England. Peter Shire, a sculptor, designer and potter originally from California, was another figure who formed the Memphis Group. He was first discovered thanks to Wet: The Magazine of Gourmet Bathing, a lifestyle publication on the west coast that Sottsass` partner on occasion would contribute to. In one article featuring Shire`s teapots in 1977, he quoted `I`m not much of a tea-drinker [...] Actually my first impulse is to put Coke in teapots. I`m a big Coke drinker and I`d love to see Coke flowing out of the teapots and foaming on the ground.` His unique approach and attitude later secured him a spot as a member of Memphis. After Memphis` disbandment in 1987, members went their separate ways. Some like Nathalie Du Pasquier, a French-born ex-member of the group, have collaborated with brands and companies in recent years. In 2013, she and the Danish company HAY collaborated where she designed and created Memphis-esque patterned bags. She later on also collaborated with American Apparel, a Canadian-founded fashion company that moved to California, where she designed one of their collections. The designs of the Memphis Group have acted as an inspiration to many other fashion companies, like Dior and Missoni, who both were inspired to design fashion collections based on Memphis` original work. Memphis included contributions from many international architects and designers. Notable members include: Ettore Sottsass Martine Bedin Andrea Branzi Aldo Cibic Michele De Lucchi Nathalie du Pasquier Michael Graves Massimo Iosa Ghini Shiro Kuramata Javier Mariscal Alessandro Mendini Barbara Radice Cinzia Ruggeri Peter Shire George Sowden Gerard Taylor Matteo Thun Masanori Umeda Marco Zanini Marco Zanuso izvor:wikipedia

Kao na slikama Deluje nekorišćeno Cekade Ervin Piskator Zagreb, 1985. 14 x 22 cm, tvrd povez sa omotom, 198 strana Erwin Friedrich Maximilian Piscator (17 December 1893 – 30 March 1966) was a German theatre director and producer. Along with Bertolt Brecht, he was the foremost exponent of epic theatre, a form that emphasizes the socio-political content of drama, rather than its emotional manipulation of the audience or the production`s formal beauty.[2] Biography[edit] Youth and wartime experience[edit] The Volksbühne Berlin, scene of Piscator`s early successes as a stage director in 1924 Erwin Friedrich Max Piscator was born on 17 December 1893 in the small Prussian village of Greifenstein-Ulm, the son of Carl Piscator, a merchant, and his wife Antonia Laparose.[3] His family was descended from Johannes Piscator, a Protestant theologian who produced an important translation of the Bible in 1600.[4] The family moved to the university town Marburg in 1899 where Piscator attended the Gymnasium Philippinum. In the autumn of 1913, he attended a private Munich drama school and enrolled at University of Munich to study German, philosophy and art history. Piscator also took Arthur Kutscher`s famous seminar in theatre history, which Bertolt Brecht later also attended.[5] Piscator began his acting career in the autumn of 1914, in small unpaid roles at the Munich Court Theatre, under the directorship of Ernst von Possart. In 1896, Karl Lautenschläger had installed one of the world`s first revolving stages in that theatre.[6] During the First World War, Piscator was drafted into the German army, serving in a frontline infantry unit as a Landsturm soldier from the spring of 1915 (and later as a signaller). The experience inspired a hatred of militarism and war that lasted for the rest of his life. He wrote a few bitter poems that were published in 1915 and 1916 in the left-wing Expressionist literary magazine Die Aktion. In summer 1917, having participated in the battles at Ypres Salient and been in hospital once, he was assigned to a newly established army theatre unit. In November 1918, when the armistice was declared, Piscator participated in the November Revolution, giving a speech in Hasselt at the first meeting of a revolutionary Soldiers` Council (Soviet).[6] Early success in the Weimar Republic[edit] Piscator returned to Berlin and joined the newly formed Communist Party of Germany (KPD). He left briefly for Königsberg, where he joined the Tribunal Theatre. He participated in several expressionist plays and played the student, Arkenholz, in the Ghost Sonata by August Strindberg. He joined Hermann Schüller in establishing the Proletarian Theatre, Stage of the Revolutionary Workers of Greater Berlin.[7] The Piscator-Bühne in Berlin (1927–29), formerly known as Neues Schauspielhaus In collaboration with writer Hans José Rehfisch, Piscator formed a theatre company in Berlin at the Comedy-Theater on Alte Jacobsstrasse, following the Volksbühne (`people`s stage`) concept. In 1922–1923 they staged works by Maxim Gorky, Romain Rolland, and Leo Tolstoy.[8] As stage director at the Volksbühne (1924–1927), and later as managing director at his own theatre (the Piscator-Bühne on Nollendorfplatz), Piscator produced social and political plays especially suited to his theories. His dramatic aims were utilitarian — to influence voters or clarify left-wing policies. He used mechanized sets, lectures, movies, and mechanical devices that appealed to his audiences. In 1926, his updated production of Friedrich Schiller`s The Robbers at the distinguished Preußisches Staatstheater in Berlin provoked widespread controversy. Piscator made extensive cuts to the text and reinterpreted the play as a vehicle for his political beliefs. He presented the protagonist Karl Moor as a substantially self-absorbed insurgent. As Moor`s foil, Piscator made the character of Spiegelberg, often presented as a sinister figure, the voice of the working-class revolution. Spiegelberg appeared as a Trotskyist intellectual, slightly reminiscent of Charlie Chaplin with his cane and bowler hat. As he died, the audience heard The Internationale sung. Piscator founded the influential (though short-lived) Piscator-Bühne in Berlin in 1927. In 1928 he produced a notable adaptation of the unfinished, episodic Czech comic novel The Good Soldier Schweik. The dramaturgical collective that produced this adaptation included Bertolt Brecht.[9] Brecht later described it as a `montage from the novel`.[10] Leo Lania`s play Konjunktur (Oil Boom) premiered in Berlin in 1928, directed by Erwin Piscator, with incidental music by Kurt Weill. Three oil companies fight over the rights to oil production in a primitive Balkan country, and in the process exploit the people and destroy the environment. Weill`s songs from this play, such as Die Muschel von Margate, are still part of the modern repertoire of art music.[11] In 1929 Piscator published his The Political Theatre, discussions of the theory of theatre .[12] In the preface to its 1963 edition, Piscator wrote that the book was `assembled in hectic sessions during rehearsals for The Merchant of Berlin` by Walter Mehring, which had opened on 6 September 1929 at the second Piscator-Bühne.[13] It was intended to provide `a definitive explanation and elucidation of the basic facts of epic, i.e. political theatre`, which at that time `was still meeting with widespread rejection and misapprehension.`[13] Three decades later, Piscator said that: The justification for epic techniques is no longer disputed by anyone, but there is considerable confusion about what should be expressed by these means. The functional character of these epic techniques, in other words their inseparability from a specific content (the specific content, the specific message determines the means and not vice versa!) has by now become largely obscured. So we are still standing at the starting blocks. The race is not yet on ...[14] International work, emigration, and late productions in West Germany[edit] Piscator was theater manager of The Freie Volksbühne Berlin from 1962 until his death. In 1931, after the collapse of the third Piscator-Bühne, Piscator went to Moscow in order to make the motion picture Revolt of the Fishermen with actor Aleksei Dikiy, for Mezhrabpom, the Soviet film company associated with the International Workers` Relief Organisation.[15] As John Willett wrote, throughout the pre-Hitler years Piscator`s `commitment to the Russian Revolution was a decisive factor in all his work.`[16] With Hitler`s rise to power in 1933, Piscator`s stay in the Soviet Union became exile.[17] In July 1936, Piscator left the Soviet Union for France. In 1937, he married dancer Maria Ley in Paris. Bertolt Brecht was one of the groomsmen. During his years in Berlin, Piscator had collaborated with Lena Goldschmidt on a stage adaptation of Theodore Dreiser`s bestselling novel An American Tragedy; under the title The Case of Clyde Griffiths. With American Lee Strasberg as director, it had run for 19 performances on Broadway in 1936. When Piscator and Ley subsequently immigrated to the United States in 1939, Piscator was invited by Alvin Johnson, the founding president of The New School, to establish a theatre workshop. Among Piscator`s students at this Dramatic Workshop in New York were Bea Arthur, Harry Belafonte, Marlon Brando, Tony Curtis, Ben Gazzara, Judith Malina, Walter Matthau, Rod Steiger, Elaine Stritch, Eli Wallach, Jack Creley, and Tennessee Williams.[18] Established in New York, Erwin and Maria Ley-Piscator lived at 17 East 76th Street, an Upper East Side townhome, sometimes remembered as the Piscator House.[19] After World War II and the break-up of Germany, Piscator returned to West Germany in 1951 due to McCarthy era political pressure in the United States against former communists in the arts.[20] In 1962 Piscator was appointed manager and director of the Freie Volksbühne in West Berlin. To much international critical acclaim, in February 1963 Piscator premièred Rolf Hochhuth`s The Deputy, a play `about Pope Pius XII and the allegedly neglected rescue of Italian Jews from Nazi gas chambers.`[21] Until his death in 1966, Piscator was a major exponent of contemporary and documentary theatre. Piscator`s wife, Maria Ley, died in New York City in 1999. Effects on theatre[edit] This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. Find sources: `Erwin Piscator` – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (December 2017) (Learn how and when to remove this template message) Piscator, a sculpture in the London Borough of Camden by Eduardo Paolozzi In lieu of private themes we had generalisation, in lieu of what was special the typical, in lieu of accident causality. Decorativeness gave way to constructedness, Reason was put on a par with Emotion, while sensuality was replaced by didacticism and fantasy by documentary reality. Erwin Piscator, 1929.[22] Piscator`s contribution to theatre has been described by theatre historian Günther Rühle as `the boldest advance made by the German stage` during the 20th century.[23] Piscator`s theatre techniques of the 1920s — such as the extensive use of still and cinematic projections from 1925 on, as well as complex scaffold stages — had an extensive influence on European and American production methods. His dramaturgy of contrasts led to sharp political satirical effects and anticipated the commentary techniques of epic theatre.[citation needed] In the Federal Republic of Germany, Piscator`s interventionist theatre model enjoyed a late second zenith. From 1962 on, Piscator produced several works that dealt with trying to come to terms with the Germans` Nazi past and other timely issues; he inspired mnemonic and documentary theatre in those years until his death. Piscator`s stage adaptation of Leo Tolstoy`s novel War and Peace[24] has been produced in some 16 countries since 1955, including three productions in New York City.[citation needed] Legacy and honors[edit] Opening of an exhibition on the occasion of the 50th anniversary of Erwin Piscator`s death, Berlin, 2016 In 1980, a monumental sculpture by Scottish artist Eduardo Paolozzi was dedicated to Piscator in central London.[25] In the fall of 1985, an annual Erwin Piscator Award was inaugurated in New York City, the adopted home of Piscator`s widow Maria Ley. Additionally, a Piscator Prize of Honors has been annually awarded to generous patrons of art and culture in commemoration of Maria Ley since 1996. The host of the Erwin Piscator Award is the international non-profit organisation `Elysium − between two continents` that aims to foster artistic and academic dialogue and exchange between the United States and Europe. In 2016, a Piscator monument was erected in his birthplace of Greifenstein-Ulm.[26] Piscator`s artistic papers are held by the archive of the Academy of Arts, Berlin (since 1966) and the Southern Illinois University Carbondale (Morris Library, since 1971).[27] Broadway productions[edit] Gotthold Ephraim Lessing, Nathan the Wise (Belasco Theatre, April 1942) Irving Kaye Davis, The Last Stop (Ethel Barrymore Theatre, September 1944) Films[edit] Revolt of the Fishermen (Восстание рыбаков). Director: Erwin Piscator, Screenplay: Georgi Grebner, Willy Döll, Producer: Mikhail Doller, USSR 1932–1934. Works[edit] Piscator, Erwin. 1929. The Political Theatre. A History 1914–1929. Translated by Hugh Rorrison. New York: Avon, 1978. ISBN 978-0-380401-88-8 (= London: Methuen, 1980. ISBN 978-0-413335-00-5). The ReGroup Theatre Company (ed.): The `Lost` Group Theatre Plays. Volume 3. The House of Connelly, Johnny Johnson, & Case of Clyde Griffiths. By Paul Green and Erwin Piscator. Prefaces by Judith Malina & William Ivey Long. New York, NY: CreateSpace, 2013. ISBN 978-1-484150-13-9. Tolstoy, Leo. War and Peace. Adapted for the Stage by Alfred Neumann, Erwin Piscator, and Guntram Prüfer. English adaptation by Robert David MacDonald. Preface by Bamber Gascoigne. London: Macgibbon & Kee, 1963. Literature[edit] Connelly, Stacey Jones. Forgotten Debts: Erwin Piscator and the Epic Theatre. Bloomington: Indiana University 1991. Innes, Christopher D. Erwin Piscator`s Political Theatre: The Development of Modern German Drama. Cambridge: Cambridge University Press 1972. Ley-Piscator, Maria. The Piscator Experiment. The Political Theatre. New York: James H. Heineman 1967. ISBN 0-8093-0458-9. Malina, Judith. The Piscator Notebook. London: Routledge Chapman & Hall 2012. ISBN 0-415-60073-1. McAlpine, Sheila. Visual Aids in the Productions of the First Piscator-Bühne, 1927–28. Frankfurt, Bern, New York etc.: Lang 1990. Probst, Gerhard F. Erwin Piscator and the American Theatre. New York, San Francisco, Bern etc. 1991. Rorrison, Hugh. Erwin Piscator: Politics on the Stage in the Weimar Republic. Cambridge, Alexandria VA 1987. Wannemacher, Klaus. Moving Theatre Back to the Spotlight: Erwin Piscator’s Later Stage Work. In: The Great European Stage Directors. Vol. 2. Meyerhold, Piscator, Brecht. Ed. by David Barnett. London etc.: Bloomsbury (Methuen Drama) 2018, pp. 91–129. ISBN 1-474-25411-X. Willett, John. The Theatre of Erwin Piscator: Half a Century of Politics in the Theatre. London: Methuen 1978. ISBN 0-413-37810-1. External links[edit] Biography portal Erwin Piscator at IMDb Website on Erwin Piscator, including `Annotated Erwin Piscator Bibliography` with more than 1300 title entries (German) Erwin Piscator Papers, 1930–1971 at Southern Illinois University Carbondale, Special Collections Research Center Information on the annual Erwin Piscator Award Photo of Piscator at Find a Grave Tags: Politika i knjizevnost bertolt Breht angažovana knjizevnost sartr avangarda

Dusan MISKOVIC (Aleksinac, 11. 11. 1915 - Beograd, 1993) Beograd, 1967 ulje na kartonu 30 x 38 cm plus ram signatura dole desno, zapis dole levo Original ram iz perioda. Fotoatest. Душан Мишковић је преживео све промене у сликарству и слободно изабрао онај свет уметности за који се определио од младости. Душан Мишковић - сликар (1915 - 1993) Биографија Душан Мишковић, сликар, родио се у Алексинцу 29. октобра 1915. године. Основну школу завршио је у Пироту, а гимназију и трговачку академију у Београду. Уметничку школу у Београду похађао је од 1935. до 1939. године код професора Бете Вукановић, Ивана Радовића, Љубе Ивановића и Николе Бешевића. У ликовном животу Београда присутан је од 1938. године. Излагао је на пролећним и јесењим изложбама југословенских уметника у Уметницком павиљону Цвијета Зузорић 1938, 1939. и 1940. године. После II светског рата, у периоду од 1948. до 1955. године Мишковић живи у Нишу, где оснива Школу примењених уметности у којој је радио као директор и предавач. 1955. године прелази у Београд , где живи и ради све до своје смрти 1993. године. У послератном периоду његово бављење сликарством добија пун интензитет. Излаже на многобројним излжбама у Беогарду и другим градовима Југославије. Учествује на изложбама УЛУС-а, Октобарском салону, изложбама ЛАДЕ, Изложби југословенског портрета, као и на изложбама атељеа АРС и на другим ликовним смотрама. У иностранству је излагао у Риму, Напуљу и Фиренци где на међународној изложби 1970. године добија златну медаљу за сликарство овог града. Излагао је и у Немачкој, Америци и Канади. Радови Душана Мишковића налазе се у Музеју савремене уметности у Београду, Народном музеју у Београду, Музеју града Београда, Музеју града Земуна, Народном музеју Ниша, Народном музеју Смедеревске Паланке, Завичајном музеју Алексинца и бројним установама и приватним колекцијама. У иностранству његови радови се налазе у Равени, Венецији, Минхену, Паризу и Вашингтону. Мишљења Професор др. Павле Васић, 1978: Душан Мишковић је преживео све промене у сликарству и слободно изабрао онај свет уметности за који се определио од младости. То су традиционални мотиви сликарства, интима и тиха зрачења бића и ствари везаних за наш круг, нас свакодневни живот, једном речју, уобичајене теме које до сада нису престале да буду занимљиве. Уметност је једна, али има хиљаду видова. Према томе, сликару је слободно да изабере пут који му највише одговара. У том оквиру Мишковић је развио своје уобичајене особине, аналитички колористички однос према свету, према пределу, стварима или човеку; непосредан без усиљавања да изгледа нешто друго него што јесте и што је био. Тај континуитет развоја и пута трпео је једва веће промена. Оне су се огледале махом у наглашавању фактуре, која је постала главни циљ апстрактном сликарству, па није мимоисла ни Мишковића у свом тријумфалном походу. Мишковић је остао везан за природу, присно и нераздвојно, до садасње изложбе... Срето Бошњак, ликовни критичар, 1978: Мајстор боје и атмосфере Сликар Душан Мишковић се формирао у духу оног интимистичко-поетског концепта који је карактерисао српску ликовну уметност с краја четврте деценије и у том духу оставио је неколико упечатљивих дела која, без обзира на младост уметника, сведоче о зрелости стваралачке свести и у исто време о њеној отворености за нове могућности. Инспирисан природом, њеним духом и њеним лепотама, он слику третира као изазов страсти и лепоте материје: полази од виђеног, али још више од доживљеног, стварајући префињене композиције и хроматске оркестрације. Облик није само визуелна чињница која се ослања на препознавање објективно постојећег, већ пре свега извориште слободне интерпретације доживљаја. Такав је и у пејзажима и миртвим природама, сличан је и у портрету, али оно што је битно за овај сликарски концепт, то је процес који боју, као средство израза, трансформише из визуелне у лирску духовну чињеницу. И по томе је Мишковић модеран сликар, без обзира на његово свесно ослањање на традицију. Паралелно са уљима, Мишковић стално, много и зналачки, из године у годину све зрелије, црта, све мање се ослањајући на објективне визуелне податке, а све више на свој унутрашњи свет, сан и подсвест; дух легенди и народног предања отварају нове димензије и у његовом цртежу и у његовој слици; у првом плану су пластичне вредности, светлост и боја, и облик који заједно чине нераскидиву целину. Светлост је услов дефинисања облика, али и више од тога - она је носилац лирске атмосфере слике, њено лице и њена душа. Боја, топла и зрела, покаткад пригушена, а покаткад звонка и отворена, час у густим наносима, час у танким лазурама, гради ону фину хармонијску целовитост сваког платна, пуно топлине и неког наглашеног јединства. др. Станислав Живковић, историчар уметности, 1978: ... Небо, тишина и простор јесу при том три основна садржаја која испуњавају завучене кутке обојене патином; простори који служе као сцена за одвијање медитација о суштинским питањима живота и смрти. На неки начин, Мишковић се у тој синтези још једном сећа неизбрисивог сусрета са сликарством Делакроа, па је тако један стваралачки круг затворен. Међутим, оно битно опредељење сликара, који уједно представља и његов највећи квалитет, јесте истанчано колористичко осећање, схватање да је слика - бојом испуњена површина. Без обзира што Мишковић, у зависности од мотива и тренутног расположења, мења повремено гаму, више или мање деформише цртеж и растаче форму, његова основна концентрација увек остаје на музикалној транспозицији мотива, на склапању акорда оплемењеног звука. У богатој оркестрацији најчесће доминирају посивели зелени, плави и црвени тонови, у комплементарном сазвучју са оптимистички ведрим окерима, или драматичним тамно-љубичастим, готово црним мрљама. Ипак, његова платна нису драматични сукоби маса, егзалтиране ескплозије нити фанфаре, већ деликатна колористичка ткања, чија је заједничка ознака одређена сиво-сребрнаста, помало опора гама. Сликарско дело Душана Мишковића још није завршено. Али већ сада можемо закључити да оно по свом интимистичком карактеру, као и по свом искључивом интересу за лапоту сликарске материје, несумњиво припада кругу традиционалне. београдске школе Самосталне изложбе 1947. Соко Бања - Дом културе 1954. Алексинац - Дом културе 1954. Алексинац - Алексиначки рудници 1955. Београд - Клуб ССРЊ, Вождовац 1957.Београд - Галерија УЛУС 1958. Београд - Галерија `Наш дом` 1959. Београд - Галерија УЛУС 1959. Земун - Галерија Земун 1965. Београд - Галерија УЛУС 1971. Београд - Галерија УЛУС 1972. Београд - Галерија УЛУС 1973. Београд - Галерија УЛУС 1975. Земун - Галерија Дома ваздухопловства 1977. Смедеревска Паланка - Галерија `Абрашевић` 1978. Смедеревска Паланка - Народни музеј 1978. Београд - Културни центар 1996. Смедеревска Паланка, Народни музеј Колективне изложбе 1939. Београд - Уметнички павиљон “Цвијета Зузорић” - Јесења изложба београдских уметника 1940. Београд - Уметнички павиљон “Цвијета Зузорић” - Пролећна изложба југословенских уметника 1947-1955. Ниш - Друштво ликовних уметника Ниша 1956. Београд - редовне изложбе УЛУС-а 1966. Скопље - Међународна изложба солидарности 1967. Београд - Дом ЈНА 1968. Београд - Културни центар - Уметници Београда Фиренци 1968-1970. Фиренца (Италија) - Међународна изложба “Санта Цроце” 1969. Пистоиа (Италија) - Први бијенале акварела 1975. Београд - 30 година УЛУС-а 1975. Сомбор - Тријенале савременог цртежа 1976. Београд - Октобарски салон 1976. Београд - Културни центар, Београд као инспирација ликовних уметника 1976. Штутгарт - Келн (Немачка), - Београдски уметници 1977. Њујорк - Бостон (САД и Канада) - Атеље АРС 1978. Сомбор - Тријенале савременог цртежа 1987. Београд - САНУ - Уметничка школа у Београду (1919-1939) 1988. Београд - Народни музеј - Тековине (уметничка збирка слика Народног музеја у Смедеревској Паланци 1993. Сремски Карловци - Изложба “Ладе” 1995. Београд - Народни музеј, Поглед у прошлост (1904-1994) 1995. Врњачка Бања - Замак културе, Акварел у Србији (1900-1950) 1996. Чачак - Уметничка галерија `Надежда Петровић`, - Акварел у Србији - из Збирке југословенског сликарства XX века (1900-1950) Београд - Народни музеј Нови Сад - Галерија Матице српске Награде 1969. Златна медаља за сликарство града Фиренце - Италија 1969. Писмена похвала Првог бијенала акварела у Пистои - Италија

Knjiga je nova. ,,`Da mi zaključamo za svaki slučaj`, rekao je 24. marta 1999. u kabinetu broj 50 na Fakultetu dramskih umetnosti profesor Marko Babac. `Ako nas neko bude tražio, pravićemo se da nismo tu`, dodao je, osmehujući se šestorici studenata završne godine na katedri montaže. Nekako, ni profesoru Babcu, ni nama šestorici nije bilo nimalo neobično što to jutro nisu došle naše dve koleginice iz generacije. Prethodne noći NATO je objavio da je odobren vazdušni napad na Srbiju. Posle kratkog razgovora šta će se dalje dogoditi i šala (da pored zaključanih vrata ostane otvoren prozor ka krovnoj terasi radi rezervnog izlaza), uz poruke ohrabrenja, profesor Babac pustio nam je film kojeg se, danas, više niko od nas ne seća. Ostala je ta, gotovo dečija, zabrana ulaska nepozvanima u njegov kabinet. Zabrana je, nekako, obeležila kompletnu karijeru Marka Babca. Bio je jedan od osnivača čuvenog Kino kluba Beograd, kultnog, amaterskog umetničkog udruženja u kojem su se učili Dušan Makavejev, Živojin Pavlović, Saša Petrović, koji će samo koju godinu kasnije postati reditelji evropskog renomea. Oni i mnogi drugi autori doživeće da im filmovi odlukom raznih komisija ne budu pušteni u distribuciju zbog `moralno-političke nepodobnosti`. To se u filmskom žargonu zvalo `bunkerisanje`, a mnogo godina kasnije Radoslav Zelenović daće ovoj pojavi precizan naziv `Zabranjeni bez zabrane`. Omnibus film Kapi, vode, ratnici čije su tri priče režirali Vojislav Kokan Rakonjac, Živojin Pavlović i Marko Babac doživeo je tu sudbinu 1962. pošto je posle jedinog javnog prikazivanja na festivalu u Puli bio nagrađen za najbolju režiju. Već sledeće, 1963. godine, ista grupa autora je sa svojim, takođe omnibusom, filmom Grad ušla u istoriju kinematografije SFRJ jer je to bio (i ostao) jedini film koji je sudskom odlukom zabranjen za javno prikazivanje i distribuciju. Dve godine kasnije Babac je režirao dugometražni igrani filma Ko puca, otvoriće mu se, a 1966. počeo je da predaje montažu na Akademiji za pozorište i film, radio i televiziju. U svojoj karijeri režirao je preko 80 kratkih i TV filmova, montirao je 13 dugometražnih i preko 100 kratkih filmova. Osnovao je katedru montaže na Fakultetu dramskih umetnosti 1971. godine, kao i katedre na akademijama u Ljubljani, Sarajevu i Banjaluci. Tokom devedesetih bio je angažovan na nekoliko najzahtevnijih montažerskih poslova – rekonstruisao je najranije srpske i jugoslovenske filmove koji su u Jugoslovenskoj kinoteci čekali da se opozove zvaničan početak domaće kinematografije za koji je proglašen film Slavica iz 1947. godine. Tako je Marko Babac na osnovu sačuvanog materijala rekonstruisao Krunisanje kralja Petra, film Vilsona i Meteršoa iz 1904, film Rudareva sreća Josipa Novaka iz 1926, zatim S verom u Boga Miroslava Al. Popovića iz 1931. i mnoge druge. Čuveni francuski teoretičar filma Andre Bazen je 1956. godine napisao svoj značajni esej Zabranjena montaža u kojem je tvrdio da je prosečan gledalac već dovoljno obrazovan da će shvatiti da ako u sceni u kojoj lav juri čoveka stalno vidimo kadrove čoveka koji trči kako se smenjuju s kadrovima lava koji juri, moguće je da su čovek i lav snimljeni odvojeno, možda čak i na dva različita kontinenta. `Moramo da vidimo bar neki kadar u kojem su i čovek i lav zajedno`, govorio je Bazen. E, tu vrstu montaže profesor Marko Babac je dosledno primenjivao u svojim filmovima i dosledno predavao svojim studentima. Nije ni slutio da će samo sedam godina posle Bazenovog teksta njegov rad biti doslovno zabranjen. Tek je odlukom suda u Sarajevu 1990. ukinuta zabrana za film Grad koja je važila punih 27. godina. Osam sati pre NATO agresije na Srbiju, oko podneva, završio se film koji nam je profesor Babac pustio. Otključavši vrata, rukovao se ponaosob sa svakim od nas poželevši nam sreću i `pamet u glavu`, kao i želju da se što pre opet vidimo. Sva je sreća, svi smo ga, kad se sve završilo, ponovo videli (uključujući i dve odsutne koleginice). Tog dana, 24. marta 1999, bio je naš poslednji čas kod profesora Marka Babca.``

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Folklor je uopšteno ime za kulturu koja, u ustaljenim tradicionalnim oblicima, živi u narodu. Ovaj kulturni oblik prelazi od starijih na mlađe. Dug razvojni i vekovni put uticao je na prenošenje originalnosti narodnih tvorevina. Kao i sve ostalo, narodna umetnost evoluira. Ovo se u muzici lako uočava na pesmama sa istim tekstom koje se na raznim udaljenostima interpretiraju na razne načine. Isto se dešava i sa narodnim igrama: narodna kola danas i ona od pre pedeset godina, iako sa istim imenima i nazivima, razlikuju se. Narodni duh, najsnažniji pokretač svih ideja u umetnosti, nikada ne miruje. Narod obavezno i uvek stvara svoju umetnost, sa svojom etikom i posebnom karakteristikom. Proučavajući folklor naučnici rekonstruišu duhovnu vrednost i kulturnu prošlost naroda. Muzički folklor prenosi se predanjem i pomaže nam da upoznamo narodno stvaralaštvo prošlih epoha. Poreklo naziva Termin folklor prvi je upotrebio Englez Džon Tomas (engl. William John Tomas) 1846. godine, gde folk znači narod, a lore se odnosi na znanje.[1] Srpske narodne igre Narodne igre su važna karakteristika pojedinih naroda ili etničkih grupa. Svaki narod ili etnička grupa u svojim igrama ima osobenosti koje je posebno obeležavaju. U srpskom jeziku izrazom narodna igra označavalo se više pojmova. Njime su se označavale utakmice u skakanju, trčanju, bacanju i dizanju kamena i drugih tereta, ukratko sve ono sto bi se današnjim jezikom moglo nazivati sportskim igrama.[2] Istim terminom su se označavale i ostale igre (društvene, zabavne, igre na sreću i dr.). O ovim i orskim igrama piše poznati etnolog Tihomir Đorđević. Po njegovom viđenju orske igre su igre u kolu ili oru, kod kojih se na ritmičkoj osnovi nižu određeni pokreti tela. Narodne igre spadaju u plastične umetnosti, zbog toga što se estetska osećanja izražavaju pokretom. Od najstarijih početaka do današnjih stanja one su prešle dug razvojni put, kojim su ih vodile mnoge okolnosti. Ljudski pokreti zavisili su prvenstveno od prirodne sredine, odnosno tla. Po ravnom zemljištu lakše se kretalo nego po valovitom i planinskom. Reljef je diktirao organizaciju, usmeravao i ustaljivao rad celokupne muskulature. Hod po zemlji je nesumnjivo uticao i na pokrete u igri, jer je i on sam ritmičko kretanje u prostoru. U daljem razvoju primitivnog čoveka koji još nije racionalno shvatao uzroke i redosled zbivanja u prirodi, javljaju se i religijske predstave. Ljudi su preduzimali mađijske radnje i vršili obrede kako bi stekli naklonost natprirodnih bića, za koja su smatrali da upravljaju pojavama u prirodi, na korist ili štetu ljudi. Sastavni deo ovih obreda postaje igra, tj. ona postaje sredstvo kojim su ljudi sticali naklonost natprirodnih bića ili otklanjali njihove štetne uticaje. Ovo su samo neki od činilaca koji su učestvovali u nastavku i doprineli razvoju srpskih narodnih igara. Etnokoreološka područja Kao što jezik jednog naroda nije svuda ujednačen, već može imati dijalekatskih varijanata, tako ni srpske narodne igre nisu svuda ujednačene, već se mogu izraziti na više načina, iako je etnos isti.[3] Ista igra se u različitim krajevima igrala na različite načine, jer su svaki kraj, a ponekad i svako naselje imali svoje igre. Igre su se prenosile i preuzimale iz kraja u kraj, naročito u susednim krajevima, što je ponekad dovodilo do njihovog ujednačavanja. Na teritoriji Srbije može se razlikovati nekoliko većih etnokoreoloških područja u kojima se igra na sličan način, ali donekle različit u odnosu na ostala područja. U pregledu koji dolazi biće opisane igre različitih područja koje imaju zajedničke i posebne karakteristike. Panonsko područje Od severa prema jugu, prvo na razmatranje dolazi panonsko područje. Panonska ravnica je prostrana, otvorena u svim pravcima, te je zbog toga bila megdan stalnih strujanja stanovništva. Tu su se odigravale značajne etničke i kulturne promene, dolazilo je do uzajamnih uticaja i kulturnih prožimanja. U sklopu šireg panonskog područja nalazi se Vojvodina u celini. Ona ima posebnu etničku strukturu, pored srpskog sloja, koji je najbrojniji i najstariji, žive i Mađari, Rumuni i narodi čije su matične zemlje daleko. Pošto je Vojvodina ravnica, njene igre imaju karakter ravničarskih i zemljoradničkih igara. Način igranja je vedar, a igralo se lakim i sitnim koracima, bez mnogo odvajanja od zemlje. Ovo dolazi do izražaja u igranju žena. Igranje muškaraca ne izlazi iz opšteg stila, ali se ističe mnogim ukrasnim koracima i improvizacijama. Ovo je bilo vidljivo naročito u nadigravanju. Igranje je uglavnom bilo grupno, dok je kod nadigravanja dolazilo do samostalnih isticanja. Gornji deo tela igrača bio je miran, dok su noge improvizovale najrazličitije pokrete. Vešti igrači su igrali sa punom čašom na glavi. Srpske narodne igre u Vojvodini su se izvodile u raznovrsnim oblicima, ali je najrasprostranjenije bilo kolo. Posle kola bi dolazile parovne, a zatim igre u trojkama. Vojvođanska kola su se igrala pretežno udesno, a susedna slavonska ulevo. Jedna od karakterističnih igara je mađarac, a pored njega bilo je i solo igara, pretežno muške, kao što su numera i španac. Što se tiče muzičke pratnje, preovlađuje orkestarsko sviranje i to uglavnom tamburaški orkestri...

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Folklor je uopšteno ime za kulturu koja, u ustaljenim tradicionalnim oblicima, živi u narodu. Ovaj kulturni oblik prelazi od starijih na mlađe. Dug razvojni i vekovni put uticao je na prenošenje originalnosti narodnih tvorevina. Kao i sve ostalo, narodna umetnost evoluira. Ovo se u muzici lako uočava na pesmama sa istim tekstom koje se na raznim udaljenostima interpretiraju na razne načine. Isto se dešava i sa narodnim igrama: narodna kola danas i ona od pre pedeset godina, iako sa istim imenima i nazivima, razlikuju se. Narodni duh, najsnažniji pokretač svih ideja u umetnosti, nikada ne miruje. Narod obavezno i uvek stvara svoju umetnost, sa svojom etikom i posebnom karakteristikom. Proučavajući folklor naučnici rekonstruišu duhovnu vrednost i kulturnu prošlost naroda. Muzički folklor prenosi se predanjem i pomaže nam da upoznamo narodno stvaralaštvo prošlih epoha. Poreklo naziva Termin folklor prvi je upotrebio Englez Džon Tomas (engl. William John Tomas) 1846. godine, gde folk znači narod, a lore se odnosi na znanje.[1] Srpske narodne igre Narodne igre su važna karakteristika pojedinih naroda ili etničkih grupa. Svaki narod ili etnička grupa u svojim igrama ima osobenosti koje je posebno obeležavaju. U srpskom jeziku izrazom narodna igra označavalo se više pojmova. Njime su se označavale utakmice u skakanju, trčanju, bacanju i dizanju kamena i drugih tereta, ukratko sve ono sto bi se današnjim jezikom moglo nazivati sportskim igrama.[2] Istim terminom su se označavale i ostale igre (društvene, zabavne, igre na sreću i dr.). O ovim i orskim igrama piše poznati etnolog Tihomir Đorđević. Po njegovom viđenju orske igre su igre u kolu ili oru, kod kojih se na ritmičkoj osnovi nižu određeni pokreti tela. Narodne igre spadaju u plastične umetnosti, zbog toga što se estetska osećanja izražavaju pokretom. Od najstarijih početaka do današnjih stanja one su prešle dug razvojni put, kojim su ih vodile mnoge okolnosti. Ljudski pokreti zavisili su prvenstveno od prirodne sredine, odnosno tla. Po ravnom zemljištu lakše se kretalo nego po valovitom i planinskom. Reljef je diktirao organizaciju, usmeravao i ustaljivao rad celokupne muskulature. Hod po zemlji je nesumnjivo uticao i na pokrete u igri, jer je i on sam ritmičko kretanje u prostoru. U daljem razvoju primitivnog čoveka koji još nije racionalno shvatao uzroke i redosled zbivanja u prirodi, javljaju se i religijske predstave. Ljudi su preduzimali mađijske radnje i vršili obrede kako bi stekli naklonost natprirodnih bića, za koja su smatrali da upravljaju pojavama u prirodi, na korist ili štetu ljudi. Sastavni deo ovih obreda postaje igra, tj. ona postaje sredstvo kojim su ljudi sticali naklonost natprirodnih bića ili otklanjali njihove štetne uticaje. Ovo su samo neki od činilaca koji su učestvovali u nastavku i doprineli razvoju srpskih narodnih igara. Etnokoreološka područja Kao što jezik jednog naroda nije svuda ujednačen, već može imati dijalekatskih varijanata, tako ni srpske narodne igre nisu svuda ujednačene, već se mogu izraziti na više načina, iako je etnos isti.[3] Ista igra se u različitim krajevima igrala na različite načine, jer su svaki kraj, a ponekad i svako naselje imali svoje igre. Igre su se prenosile i preuzimale iz kraja u kraj, naročito u susednim krajevima, što je ponekad dovodilo do njihovog ujednačavanja. Na teritoriji Srbije može se razlikovati nekoliko većih etnokoreoloških područja u kojima se igra na sličan način, ali donekle različit u odnosu na ostala područja. U pregledu koji dolazi biće opisane igre različitih područja koje imaju zajedničke i posebne karakteristike. Panonsko područje Od severa prema jugu, prvo na razmatranje dolazi panonsko područje. Panonska ravnica je prostrana, otvorena u svim pravcima, te je zbog toga bila megdan stalnih strujanja stanovništva. Tu su se odigravale značajne etničke i kulturne promene, dolazilo je do uzajamnih uticaja i kulturnih prožimanja. U sklopu šireg panonskog područja nalazi se Vojvodina u celini. Ona ima posebnu etničku strukturu, pored srpskog sloja, koji je najbrojniji i najstariji, žive i Mađari, Rumuni i narodi čije su matične zemlje daleko. Pošto je Vojvodina ravnica, njene igre imaju karakter ravničarskih i zemljoradničkih igara. Način igranja je vedar, a igralo se lakim i sitnim koracima, bez mnogo odvajanja od zemlje. Ovo dolazi do izražaja u igranju žena. Igranje muškaraca ne izlazi iz opšteg stila, ali se ističe mnogim ukrasnim koracima i improvizacijama. Ovo je bilo vidljivo naročito u nadigravanju. Igranje je uglavnom bilo grupno, dok je kod nadigravanja dolazilo do samostalnih isticanja. Gornji deo tela igrača bio je miran, dok su noge improvizovale najrazličitije pokrete. Vešti igrači su igrali sa punom čašom na glavi. Srpske narodne igre u Vojvodini su se izvodile u raznovrsnim oblicima, ali je najrasprostranjenije bilo kolo. Posle kola bi dolazile parovne, a zatim igre u trojkama. Vojvođanska kola su se igrala pretežno udesno, a susedna slavonska ulevo. Jedna od karakterističnih igara je mađarac, a pored njega bilo je i solo igara, pretežno muške, kao što su numera i španac. Što se tiče muzičke pratnje, preovlađuje orkestarsko sviranje i to uglavnom tamburaški orkestri...

Odlično Retko! Plavi dvorac 1977 Gojko Berkuljan je rođen 6. septembra 1923. godine u Nikšiću. Poticao je iz porodice školovanih građanskih zanatlija, koji su još u vrijeme Kraljevine Crne Gore osnovali zadružnu manufakturu. Gojkov otac Konstantin bio je borac crnogorskih jedinica u Balkanskim ratovima i I svjetskom ratu. U Albaniji je ranjavan. Koncem dvadesetih godina prošlog vijeka preselio se sa porodicom na kratko u Kotor, a zatim na Cetinje, da bi se tamo definitivno nastanio i osnovao stolarsku radnju. Gojko je na Cetinju završio osnovnu školu i nižu gimnaziju, a kao učenik učestvovao u radu «Crvenog krsta» i više školskih sekcija. Bilo je to i vrijeme druženja sa Filom Filipovićem, nešto mlađim Batom Pravilovićem i još nekoliko prijatelja iz djetinjstva, koji će takođe postati likovni umjetnici. Već sa sedam - osam godina Gojko je pokazivao sklonost ka onome što će postati njegovo životno opredjeljenje, isprva uz oca, gledajući kako skicira komade namještaja, da bi potom sam počeo da crta, često inspirisan dešavanjima iz najbliže okoline. Na jednom od prvih crteža iz tog perioda, koji predstavlja tušem urađenu figuru Albanca u narodnoj nošnji, sa donje desne strane nalazi se karakteristična ćirilična signatura, koja će u najvećoj mjeri ostati nepromijenjena do kraja slikarevog života. Gojka je rat zatekao kao sedamnaestogodišnjaka. Pošto mu je otac interniran. pridružio se 1943. partizanima. Kraj rata dočekao je u Hercegovini, gdje je i ranjen. Demobilisan je početkom 1947. Neko vrijeme je proveo u Dobrovoljnom vatrogasnom društvu i često uživo pjevao na Radio Cetinju, koje je funkcionisalo do osnivanja radio Titograda 1949. Dobro je svirao gitaru, a njen metalni zvuk dobiće mnogo godina kasnije svoj vizuelni izraz, kao posebna i potpuno zaokružena slikareva stvaralačka faza. Gitara se vidi i na jednom od Gojkovih radova s početka pedesetih godina prošlog vijeka. Radi se o autoportretu s prijateljima, na kojem su on, Filo i Aleksandar Aco Prijić. 1947. godine postaje učenik prve generacije Umjetničke škole osnovane na Cetinju, na odsjeku za slikarstvo kod profesora Mila Milunovića i Petra Lubarde. Pored ova dva vrsna umjetnika i pedagoga, predavači su bili i Đorđe Oraovac, Svetomir Poček, Milan Božović i Marko Kažić. Nakon preseljenja škole u Herceg Novi 1948. i Gojko tamo odlazi. Institucijom je u ovom periodu upravljao slikar i karikaturista Miloš Vušković, koji će kasnije postati jedan od Gojkovih nerazdvojnih prijatelja. Tokom školovanja Berkuljan je, pored ostalog, bio angažovan na kopiranju i zaštiti freskopisa u Pećkoj Patrijaršiji i drugim crkvama i manastirima u Makedoniji i Crnoj Gori. Posebno je pohvaljen od Đorđa Andrejevića Kuna nakon izložbe učeničkih radova, koja je upriličena u čast ovog umjetnika. Nakon diplomiranja izvjesno vrijeme je radio kao tehnički urednik lista „Pobjeda“, gdje je upoznao Zagorku Mitrović, utemeljiteljicu crnogorskog ženskog reporterskog novinarstva i svoju buduću suprugu. Nakon što je napustio „Pobjedu“ Gojko Berkuljan je prešao u Zavod za zaštitu spomenika kulture na Cetinju na poslove konzervatora za štafelajno i fresko slikarstvo. Radio je, pored ostalog, na „Gospi od Škrpjela“ i, kako stoji u dokumentaciji, napravio prvu „skicu“ ovog sakralnog objekta za potrebe Zavoda. Zajedno sa prijateljima i kolegama Aleksandrom Prijićem i Brankom Filipovićem – Filom, 1951. godine osnovao je grupu „Trojica“, koja je, po mnogima, u crnogorskoj likovnoj umjetnosti, označila raskid sa ideološkim stereotipima soc-realizma i prelazak na zapadne likovne modele. Od 1952. godine je radio kao scenograf u „Narodnom pozorištu Zetski dom“ i dječjem pozorištu „Rajko Begović“. Za potrebe dramske i lutkarske scene tokom dvije i po decenije realizovao je više od 200 scenografija. Starije generacije još uvijek pamte „Dom Bernarda Albe“, „Hasanaginicu“ ili dječje predstave „Ivicu i Maricu“, „Crvenkapu“, Aladina i čarobnu lampu“... Nažalost, veliki broj skica i gotovih riješenja jednostavno je pretvoren u pepeo nemarom kasnijih korisnika pozorišnih objekata. U ovom periodu Gojko postaje korisnik dvije stipendije fonda „Moša Pijade“: za specijalizaciju u Italiji 1954. i Francuskoj 1959. Tokom boravka u inostranstvu imao je priliku da se neposredno upozna sa najznačajnijim evropskim dostignućima iz oblasti likovne umjetnosti i osjeti „dah“ vremena i stremljenja kojima je i sam težio. Dugi niz godina Gojko Berkuljan je sa entuzijazmom vodio „Pozorišni muzej“ u Zetskom domu. Radilo se o pionirskom poduhvatu, koji je tokom šezdesetih godina XX vijeka obuhvatao reprezentativni izbor fotografija, plakata i drugog generacijama skupljanog dokumentarnog materijala, izloženog na panoima i u vitrinama lociranim u antreu pozorišnog zdanja. Međutim, i ovaj napor, namijenjen čuvanju jednog veoma važnog segmenta našeg kolektivnog trajanja, tokom sedamdesetih je sa gašenjem aktivnosti u Zetskom domu završio kao i neki prethodni, u dimu nemara i indiferentnosti. Gojko se takođe bavio grafičkim dizajnom i društvenim radom. Ilustrovao je nekoliko edicija i pojedinačnih izdanja, kao i logoe više firmi. Radio je i plakate za pojedine manifestacije ili propagandne kampanje. Berkuljan je bio inicijator, jedan od osnivača i prvi direktor likovnog salona „13 novembar“. Od ove inicijative nastala je vrijedna kolekcija od preko 300 radova, koja se danas čuva u Narodnom muzeju Crne Gore. Slikar je 1967. godine napravio značajan otklon u smislu primjene slikarskih tehnika i tehnologija, realizujući u zgradi cetinjske Skupštine seriju zidnih slika inspirisanih crnogorskim pejzažom i epikom. Pažnju u tom smislu posebno privlače dvije monumentalne figurativne kompozicije na spratu, bez pandana u crnogorskoj likovnoj umjetnosti, koje prikazuju Crnogrce i Crnogorke u narodnim nošnjama sa pejzažom u pozadini doživljenim na tipično Berkuljanov način. Slike su „vezane“ za zid, kao što su Crnogorci vezani za kamen. Godinu dana kasnije umjetnik potpuno mijenja „rukopis“ serijom radova pod zajedničkim nazivom „Kameni cvijet“. Tokom sedamdesetih Berkuljanova interesovanja su uglavnom bila usmjerena na realizaciju likovnih ideja, koje je elaborirao u prethodnom periodu. Na skoro frenetičan način smijenjuju se faze jedna za drugom. Tako nastaju enformelske kompozicije sa pastuoznim akcentima, po prvi put prikazane publici 1972, zatim lazurne „Jezerske igre“, „Ruj planine“, „Metalni zvuci“... Bilo je tu i dosta „Cvijeća“, kojim bi se, kako je sam uobičavao da kaže, „odmarao“ od svakodnevnih preokupacija. Neki likovni kritičari nijesu blagonaklono gledali na toliki broj mijena, ali slikara to u principu nije zanimalo, kao što ga nikada u životu nijesu zanimali klišei bilo koje vrste, osim, ponekad, štamparski. Podršku mu je skoro svakodnevno davao učitelj i prijatelj Miloš Vušković, kada bi u popodnevnim časovima dolazio na „ritualnu“ čašu rakije ili da neobavezno popriča. U Gojkovoj kući-ateljeu, ovaj uvijek dragi gost imao je svoju stolicu, čašu, svoje vrijeme. Svraćali su i Aco Prijić, Bato Pravilović, Nikola Vujošević, Drago Vujanović, Čedo Vuković, Coko Marović... Uslijedilo je nekoliko samostalnih i veliki broj grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Gojko je bio i član crnogorske delegacije koja je gostovala u Belgiji. Sve je to u stvari bila uvertira u umjetnikovu retrospektivu, koja je organizovana u Plavom dvorcu 1977. godine. I umjesto da bude svečani „vrhunac“ njegove karijere, Berkuljan doživljava razočaranje zbog činjenice da izložba biva otvorena bez kataloga, koji je odštampan nekih mjesec dana kasnije i to u skraćenoj i tehnički loše izvedenoj varijanti. Cetinjski muzeji, kao zvanični organizator retrospektive, namjenska sredstva opredijeljena za štampu kataloga utrošili su u druge svrhe. Radilo se o prelomnom trenutku, kada umjetnik odlučuje da prekine kontakt sa nekim dotadašnjim „prijateljima“. Opet se vraća cvijeću i radi seriju karikaturalnih likova, klovnova, koji u stvari nijesu bili ništa drugo do specifičan izraz duhovnog stanja u kojem se našao, ironični doživljaj ljudi koji ga okružuju i hipokrizije u kojoj je prinuđen da bitiše. Pokušao je potom da se „vrati“ na klasične teme, pa je opet slikao planine, ali ne za dugo. Na kraju je odlučio da se povuče, nakon čega mu je vlada SR Crne Gore dodijelila Nacionalnu penziju. Neposredno prije odlaska u penziju obavljao je dužnost direktora Crnogorskog narodnog pozorišta u Titogradu, današnjoj Podgorici. Početkom osamdesetih počeli su da se manifestuju prvi simptomi bolesti. Gojko Berkuljan je imao dvije teške operacije, ali se nije predavao do kraja. Bio je i dalje prisutan na grupnim izložbama. To vrijeme je sam nazvao „bijelom fazom“. Trudio se da njome obuhvati manje-više sve ono što mu je predstavljalo preokupaciju tokom života. Ima tu cvijeća, planina u magli, urbanih tema, čunova, šumskih motiva ... Bijelo dominira. Konačno ga je slomio odlazak supruge januara 1987. godine. Ciklus je okončan zimskim pejzažima. Posljednja dva pastela nastala su u zimu 1988. godine, a slikar nas je napustio decembra mjeseca one sljedeće. I tada je sve opet bilo kao na njegovim slikama. Gojko Berkuljan je bio član ULUCG (Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore) i ULUJ (Udruženja likovnih umjetnika Jugoslavije). Bio je dobitnik 13 julske nagrade za slikarstvo 1967, Nagrade grada Cetinja 1968, druge nagrade salona „13 novembar“ 1965, prve nagrade salona „13 novembar“ 1966, Ordena rada sa zlatnim vijencem, Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima i više priznanja i nagrada za društvene i humanitarne aktivnosti. SAMOSTALNE IZLOŽBE: 1953. Cetinje; 1963. Titograd (Podgorica); 1972. Titograd (Podgorica); 1972. Nikšić; 1973. Budva 1973. Cetinje; 1977. Cetinje, Retrospektiva; 1979. Mojkovac, Kolašin, Ivangrad (Berane), Bijelo Polje, Pljevlja, Priboj, Prijepolje, Nova varoš, Tutin, Rožaje, Goražde, Foča, Višegrad; 1995. Bar, Podgorica, Retrospektiva (posthumno); 2000. Podgorica, Izložna skica i minijatura (posthumno) GRUPNE IZLOŽBE 1950. Cetinje, Jesenja izložba; 1951. Cetinje, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1951. Cetinje, Izložba likovne grupe „Trojica“ 1952. Kotor, Jesenja izložba ULUCG; 1953. Beograd, Bijelo Polje, Ivangrad, Jesenja izložba ULUCG; 1954. Zagreb, Ljubljana, Bar, Jesenja izložba ULUCG; 1954. Dubrovnik, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1955. Sarajevo, Cetinje, Pljevlja, Proljećna izložba ULUCG; 1955. Cetinje, Izložba grupe „Trojica“; 1956. Beograd, Titograd, Nikšić, Jubilarna izložba ULUCG; 1956. Beograd, Titograd, Nikšić, Jubilarna izložba ULUCG; 1956. Ljubljana, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1957. Skoplje, Jesenja izložba ULUCG; 1958. Titograd, Nikšić, Izložba grupe „Trojica“; 1959. Beograd, Novi Sad, Titograd, Jesenja izložba ULUCG; 1960. Ljubljana, Priština, Titograd, Jesenja izložba ULUCG; 1962. Titograd, Kotor, Jesenja izložba ULUCG; 1963. Beograd, Ljubljana, Rijeka, Dom JNA; 1964. Cetinje, Majska izložba; 1965. Budva, Izložba ULUCG; 1965. Cetinje, Prva izložba salona „13 novembar“; 1966. Cetinje, Budva, Izložba salona „13 novembar“; 1967. Cetinje, Titograd, Izložba salona „13 novembar“; 1967. Titograd, Izložba ULUCG; 1968. Kluž (Rumunija), Izložba crnogorskih likovnih umjetnika; 1970. Zagreb, Izložba likovnih umjetnika Jugoslavije; 1972. Rim, Savremena crnogorska likovna umjetnost; 1973. Brisel, Šarleroa, Savremena crnogorska likovna umjetnost; 1974. Cetinje, Izložba „Umjetnici Jug slavije Njegošu“; 1974. Zrenjanin, Izložba „Pejzaž u savremenoj umjetnosti Jugoslavije“; 1975. Aranđelovac, Likovna manifestacija „Mermer i zvuci“; 1975. Titograd, XXIII tradicionalna izložba ULUCG; 1975 – 1976. Dablin, Lankašajr, Belfast, Sasex, Glasgov, Grupna izložba jugoslovenskih slikara u gradovima Velike Britanije i Irske; 1976. Titograd, Jubilarna izložba ULUCG; 1976. Priština, Izložba „Savremena crnogorska likovna umjetnost“; 1979. Cetinje, XIII izložba salona „13. novembar“; 1979. Kairo, Izložba „Pejzaž u crnogorskom slikarstvu“; 1981. Moskva, Izložba „Umjetnost u Crnoj Gori od najstarijih vremena do danas“; 1982. Cetinje, XVI izložba salona „13. novembar“; 1982. Titograd, Tradicionalna izložba ULUCG“; 1985. Titograd, 80 tradicionalna izložba ULUCG; 1985. Cetinje, XIX izložba salona „13 novembar“; 1986. Titograd, Jubilarna tradicionalna izložba ULUCG (’46-’86); 1986. Tuzla, Izložba saveza likovnih umjetnika Jugoslavije; 2005. Pariz (posthumno), Izložba „Vrhovi crnogorske likovne umjetnosti“; 2009. Prijepolje (posthumno), Izložba „Dani evropske baštine“; Slike Umetnost Slikarstvo Slikarski katalozi