Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pecat ! Sa francuskom revolucijom 1789. započinje jedno novo razdoblje u istoriji evropske civilizacije, sa romantizmom jedno novo razdoblje u istoriji evropske književnosti, a sa marksizmom novo razdoblje u istoriji pogleda na svet. »Romantizam i marksizam su izvršili velika antropološka otkrića. Oni su otkrili nove kontinente koji se prostiru u čovekovoj unutrašnjosti i unutar sveta. Otkrića romantizma i marksizma su, razume se, različita, i njihove se metode veoma razlikuju. Ali zajedničko im je uverenje da život treba da bude aktivan izbor, da čovek formira sebe i svoje misli u akciji, da revolucija shvaćena kao neprestani projekt okrenut budućnosti određuje saznajni i emocionalni horizont savremene epohe.« Studije Marije Janjion sabrane u ovoj knjizi istražuju složenu oblast preplitanja književnosti, filozofije i (najopštije rečeno) pogleda na svet moderne epohe. Sa velikom erudicijom i zavidnom pronicljivošću, ona istražuje na koji način i književnost i filozofija i ono što danas nazivamo »naukama o čoveku« sarađuju u stvaranju moderne ideje čoveka i njegove sudbine. Marija Janjion ume da u različitim disciplinama i oblastima ljudskog stvaranja otkrije zajedničku osnovnu ideju i da prati sve transformacije koje ona trpi na svom putu od umetnosti do filozofije, i obratno. Time ova knjiga prelazi relativno uske granice književnoistorijskih studija i postaje jedno od važnih dela koie istražuju najpresudnije ideje našeg vremena. Sadržaj: I TRAGICNO 1. Filozofska teorija tragičnog 2. Tragedija i hermeneutika 3. Tragična Hegelova dijalektika 4. Marksov i Ničeov Prometej 5. Frojdov Edip 6. Od tragedije do apsurda 7. Kako je moguća romantična tragedija 8. Savremena tragedija istorije II POGLEDI NA SVET 1. Marksova sociologija saznanja 2. Ideologije 3. Tajne fetišizma 4. Jezik, robe, znakovi, promena 5. Altise: neprihvatanje istorizma 6. Diltajeva teorija pogleda na svet 7. Razumevanje 8. Komprehensivne humanističke nauke i marksizam 9. „Sociologija književnih formi” III PRIRODA Priroda IV RAZBOJNICI I VAMPIRI 1. „Noćni i grobni pesnici” 2. Nemački „demonski ekran” 3. Vlast i hipnoza 4. Nadrealizam kao zamena romantizma 5. Kain i Lucifer 6. Prevrtljivi Prometej 7. Senka božanskog markiza 8. Zločini ljubavi ili dvosmislenost erotizma 9. Gotski fantomi 10. Vratiti ključeve hodnika snova Beleška o piscu

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Muharem Pervić (Humići, Ključ, 11. april 1934 — Beograd, 29. jul 2011) bio je srpski esejista, književni i pozorišni kritičar.[1][2] Biografija Osnovnu školu je završio u Starom Bečeju, gimnaziju u Zrenjaninu, a diplomirao je na katedri za Opštu književnost u Beogradu. Kao student bio je glavni urednik lista „Student” i predsednik Univerzitetskog odbora Saveza studenata Beogradskog univerziteta.[1] Od 1958. Pervić bio je glavni urednik književnog časopisa „Delo”, u kome je promovisao radove tada mladih, kasnije uglednih srpskih pisaca, pesnika i teoretičara književnosti.[1] Drugi deo života i rada proveo je kao glavni urednik Kulturno-umetničkog programa televizije Beograd. Jedinstvena je ličnost u srpskoj novijoj kulturnoj istoriji i jedan je od najznačajnijih kritičara u periodu od Drugog svetskog rata do danas. Književnu kritiku i eseje objavljivao je u „Politici” i „NIN-u”[1], a pozorišnom kritikom i teorijom bavi se od 1958. godine. Kritiku je pretvorio u oblik pozorišnog eseja. Kao književni i pozorišni kritičar učestvovao je u radu brojnih žirija i bio predsednik žirija za izbor dvanaest najboljih srpskih pisaca od 1945. do 1985. godine. Bio je jedan od priređivača prvog izdanja sabranih dela Ive Andrića i autor više studija i knjiga o jeziku, poetici, pozorištu, književnosti, filozofiji, kao i televizijske serije o posleratnom kulturnom i umetničkom život - „Kako se kalio čelik i ostalo”.[1] Njegov sin iz braka sa balerinom Lidijom Pilipenko je glumac Igor Pervić, dok je u drugom braku sa producentom Slavicom dobio sinove Nikolu i Miloša. Preminuo je u Beogradu 29. jula 2011. godine.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zaljubljeni đavo (podnaslov Španske vesti) roman je Jackuesa Cazottea objavljen 1772. godine. Ovaj tekst Pierre-Georges Castek smatra pretečom fantastične priče Jacquesa Cazottea (francuski: [kazɔt]; 17. oktobra 1719 - 25. septembra 1792) je bio francuski autor. Rođen u Dižonu, obrazovali su ga jezuiti. Kazot je tada radio za francusko Ministarstvo pomorstva i sa 27 godina dobio je javnu kancelariju na Martiniku. [1] Tek kada se vratio u Pariz 1760. godine sa činom generalnog komesara, debitovao je u javnosti kao autor. Njegovi prvi pokušaji, lažna romansa i gruba pesma, stekli su toliko popularnost, kako na Dvoru, tako i među ljudima, da je bio ohrabren da pokuša nešto ambicioznije. U skladu s tim proizveo je svoju romansu Les Prouesses inimitables d`Ollivier, markiz d`Edesse. Cazotte je napisao brojne fantastične orijentalne priče, poput bajke svoje dece La patte du chat (Mačja šapa, 1741) i šaljive Mille et une fadaises, Contes dormir debout (The Thousand and One Follies, Tales to Sleep Up usight) 1742 ). [1] Njegov prvi uspeh bio je sa „pesmom“ u dvanaest pesama, i u prozi pomešanoj sa stihom, pod nazivom Ollivier (2 toma, 1762), a 1771. godine usledila je još jedna romansa, Lord Impromptu. Ali najpopularnija njegova dela bila je Le Diable amoureuk (Zaljubljeni đavo, 1772), fantastična priča u kojoj junak podiže đavola. [2] Vrednost priče leži u slikovitom okruženju i veštini kojom se izvode njeni detalji. Cazotte je prepisao, prilagodio i proširio francuski prevod priča koje zapravo i navodno pripadaju Hiljadi i jednoj noći, a koje mu je pružio sirijski sveštenik Dom Denis Chavis. Ove priče objavljene su u Ženevi 1788-89, nezavisno kao Continuation des Mille et Une Nuits i, u zborniku Cabinet des Fees, kao Suites des Mille et Une Nuits (1788–1789). [1] [3] [4] Cazotte je posedovao ekstremni objekat za koji se kaže da je u jednoj noći srušio sedmi pevač Voltairove Guerre civile de Geneve. Oko 1775. godine Cazotte je prihvatio veroispovest Iluminata i proglasio se posedanim snagom proročanstva. Upravo na ovom događaju Jean-Francois de la Harpe je zasnovao svoj čuveni jeu d`esprit, u kojem predstavlja Cazottea kao proreku najsitnijih događaja Francuske revolucije. Pred kraj svog života, Cazotte je postao sledbenik martinističke mistike Martineza de Paskuallia i postao je „mistični monarhista“. [1] Nakon otkrića nekih od njegovih kontrarevolucionarnih pisama u avgustu 1792. godine, Cazotte je uhapšen. Jedno vreme je pobegao zalaganjem svoje ćerke, ali je u septembru bio giljotiniran. Kompletno izdanje njegovog dela objavljeno je kao Œuvres badines et morales, historikues et philosophikues de Jackues Cazotte (4 toma, 1816–1817), mada se tokom njegovog života pojavilo više zbirki. Kazotovo delo je uticalo na kasnije pisce fantazije kao što su E. T. A. Hoffmann, Charles Nodier, Gerard de Nerval i Theophile Gautier.

Posveta autora pesniku Stevanu Tontiću. Autor - osoba Tamaš, Юliяn, 1950- = Tamaš, Julijan, 1950- Naslov Metodološke orijentacije u proučavanju književnosti / Julijan Tamaš Ostali naslovi The greatness of the small Vrsta građe stručna monografija Jezik srpski Godina 2020 Izdanje 1. izd. Izdavanje i proizvodnja Beograd : Alma, 2020 (Mladenovac : Presing) Fizički opis 306 str. ; 25 cm Zbirka ǂBiblioteka ǂSagledavanja ; ǂknj. ǂ21 (broš.) Napomene Tiraž 300 Biografija: str. 301-304 Napomene i bibliografske reference uz tekst Summary: The greatness of the small: str. 293-299. Predmetne odrednice Nauka o književnosti Književno delo -- Analiza Književnost -- Poetika Hemeneutika Posebnost knjige „Metodološke orijentacije u proučavanju književnosti“ Julijana Tamaša je u tome da autor teorijski i interpretacijama pojedinih književnih dela, najčešće komparativno, prikazuje prednosti i slabosti desetak metodoloških orijentacija. Pri tom ne preferira ni jednu od njih; smatra da struktura i smisao dela opredeljuje najplodniju metodološku orijentaciju. Vodeći metodolozi držali su se jedne metodološke orijentacije, čime je metoda osiromašivala potencijalne smislove dela. Nasuprot francuske komparativističke škole koja se iscrpljivala opisima „uticaja`, američke istorije ideja, teorija istorijsko-tipoloških analogija V. M. Žirmunskog čini treću metodološku orijentaciju, koja dela sagledava unutar opšte i svetske književnosti, uključuje i zapadno- evropske, istočne i afričke, „velike“ i „male“ književne tradicije, i traga za trećim, integralnim stanovištem – ni pogled na velike sa stanovišta malih, niti velikih na male – jer su kreativni izazovi književnog stvaralaštva isti za sve. Istovremeno, knjiga nastoji da, koliko je moguće, racionalizuje osnovu književnog dela i tu počinje pravi posao, da tumač na toj empirijskoj osnovi opiše meru neponovljive razlike, inovacije, po kojoj delo zaslužuje pamćenje i visoko vrednovanje unutar celokupnog književnog i životnog iskustva. Knjiga koje nema u srpskoj i svetskoj književnosti. SADRŽAJ Uvod O prirodi književnosti i prirodi proučavanja književnosti 5 Prva deonica Teorija istorijsko-tipoloških analogija V. M. Žirmunskog 19 Pesma „Kamenjari“ Ivana Franka i marksizam 78 Stilske konstante „deskriptivne“ poezije Vojislava Ilića 84 Motiv Madone u poeziji Aleksandra Bloka: struktura i simbol 92 Poezija Sime Pandurovića i psihoanaliza 103 Tumačenje „zapisa o Crnom Vladimiru“ Stevana Raičkovića 108 Fenomenološka analiza pesme „Kalinova balada“ Ivana Drača 114 Pitanje Boga u poeziji Boška Ivkova 119 Zagonetka ženstvenosti, locus amoenus Mirjane Milankov 127 Druga deonica O kritičkoj praksi 137 Mogućnosti i granice empirijskog proučavanja književnosti 141 Smisao za tuđe gledište 151 Napon između sveta i uma Radomira Konstantinovića 155 Vrhovima srpske poezije i kritike 161 Književna kritika i esej Draška Ređepa 166 Treća deonica Predgovor 177 Poetika regionalnih i malih književnih tradicija 179 1. Odnos usmene i pisane književnosti 183 2. Magična kreativnost reči 192 3. Tradicija idile i ruralizam 206 4. Odnos prema Bogu 224 5. Prihvatanje moderne književnosti 231 6. Odnos prema istoriji 241 7. Književne vrste 245 8. Odbrana identiteta jezikom 248 9. Značaj graničnih situacija 250 10. Priroda kao prostor sreće 260 11. Samorealizacija pojedinca i ljudska priroda 261 12. Kreativnost psihološkog minimalizma 263 13. Teorija hitnutog belutka 264 14. Problem vizije celine 266 15. Pitanja interpretacije i vrednovanja dela 270 16. Od poetike tradicije do individualnih poetika, veličina malenih i dvanaest apostola regionalizama (F. Mistral, R. Tagore, M. Krleža, JI. Hjuz, G. Kosteljnik, I. B. Singer, G.G. Markes, L. S. Sengor, V. Sojinka. G. Ajgi, K. Lorenc i R. Đurić) 275 THE GREATNESS OF THE SMALL Poetics of Regional and Small Literary Traditions Summary 293 Biografija 301 Julijan Tamaš (Vrbas, Bačka, 4. avgust 1950) redovni je profesor Rusinske književnosti i Ukrajinske književnosti sa opštom književnošću. Predavao je na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu (1975–2015) i na univerzitetima Užgoroda, Lavova, Kijeva, Prešova, Filadelfije, Toronta, Čikaga, Trira, Tartua, Beograda, Zagreba i Broclava. Za akademika Nacionalne akademije nauka i umetnosti 2004. godine. Počasni je doktor Užgorodskog nacionalnog univerziteta (2009). Pesnik, romansijer, esejist i filolog, objavio je pedeset pet autorskih knjiga i preko hiljadu jedinica iz književnosti i nauke o književnosti o svim slovenskim književnostima i poetikama regionalnih i malih književnih tradicija u svetu, uvek sa teorijskim i komparativnim pristupom. Tamaš piše na rusinskom, srpskom i ukrajinskom jeziku i po tome, kao i po vrednosnim orijentacijama i poetici, svrstava se u srednjoevropske pisce, što najčešće ima za posledicu da, kao i svako ko pripada svima – ne pripada nikome, a logično bi bilo da ga kao svog pisca prihvataju najmanje tri navedene jezičke, književne i kulturne tradicije. MG32

Helsinski odbor za ljudska prava u Srbiji, Svedočanstva 9, 2001. Udžbenički format, 224 strane. Knjiga je talasasta i malo požutela uglavnom na marginama. Latinka Perović - Dnevni i noćni čovek: Bogdan Bogdanović 1. Između `srbijanstva` i kosmopolitizma 2. Disident na četiri ćoška 3. Bogdanov čarobni krug 4. Uzaman im packe i zvezdice 5. Jezičke zamke staljinizma. Pismo Centralnom komitetu SK Srbije 6. Staljinistički postmodernizam 7. Bogdan Bogdanović 8. Đavolu treba odrezati rep 9. Ja sam malo drugačiji Srbin 10. Dnevni i noćni čovjek 11. Da sam četnik ne bih verovao Draškoviću 12. Život okružen lažima 13. Tri frtalja jednog kralja 14. Prokletstvo nedovršenih istorija 15. Hrabrost je kriknuti- ne 16. Imamo privid slobode 17. Kosmički simboli Bogdana Bogdanovića 18. Odisej u carstvu Hada 19. Šešeljeve `zlatne kašike` 20. Zlokobna srećka 21. Podsticaji uspaljene mašte 22. Izgnanik u Beogradu - Biografija - Bibliografija - Dela

Minesingeri na slikama iz manuskripta Codek Manesse (takođe Manessische Liederhandschrift ili Manessische Handschrift, takođe poznat kao Veliki Heidelberg Liederhandschrift ili Pariski rukopis prema odgovarajućem mestu skladištenja) je najobimniji i najpoznatiji nemački rukopis pesama srednjeg veka.[1] Nazivao ga je tako švajcarski naučnik Johan Jakob Bodmer po obimnoj zbirci pesama iz švajcarske patricijske porodice Manesse. Od Karla Lahmana, germanisti su zbirku nazivali skraćenim sigilom C. Od 1888. ponovo se čuva u biblioteci Univerziteta Hajdelberg (poziv na broj: UB Heidelberg, Cod. Pal. germ. ili cpg 848). Kodeks se sastoji od 426 pergamentnih listova ispisanih obostrano u formatu 35,5 × 25 cm, koji su paginirani kasnijom rukom. Ukupno ima 140 praznih stranica i brojne samo delimično napisane stranice. Tekst je ne samo više puta objavljivan u poboljšanim istorijsko-kritičkim izdanjima, već je – za razliku od drugih rukopisa – i štampan sa karakternom tačnošću (vidi bibliografiju). Manessische Liederhandschrift sadrži poetska dela na srednjem visokom nemačkom jeziku. Njegova baza je napravljena u Cirihu oko 1300. godine, verovatno u vezi sa kolekcionarskom delatnošću ciriške patricije porodice Manesse. Nekoliko dodataka je dodato oko 1340. godine. Tekst potiče od 10-12 različitih pisaca, možda iz okoline Grosminstera u Cirihu.[2] Kodeks se smatra reprezentativnim zbirom srednjovekovnih amaterskih pesama i ujedno je glavni i uglavnom jedini izvor za „postklasičnu“ minstrel. Ukupno 138 minijatura, koje prikazuju pesnike u idealizovanoj formi tokom dvorskih aktivnosti ili koje ilustruju određene odlomke iz njihovog dela koji su tada već bili dobro poznati (kao što je Valthers von der Vogelveide Reichston „I sat uf eime steine” und dahte bein mit Beine`), smatraju se važnim dokumentom gornjorajnske gotike. Još jedna minijatura bez teksta je samo unapred nacrtana. Valter fon Brajzah je ostao bez minijature. Ukupno četiri umetnika su obezbedila minijature za rad... tvrdokoričena 19/12 odlično očuvana exlibris NOVLI.1

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Muzički istrumenti su sprave na kojima se izvode muzička dela. Oni koji se danas upotrebljavaju u umetničkoj muzici dele se na tri glavne grupe: žičane, duvačke i udaračke (udaraljke). Žičani, prema načinu proizvođenja tona, dele se na: gudačke (violina, viola, violončelo, kontrabas) i okidačke (harfa, klavsen, gitara, mandolina, lauta i dr). Duvački se dele na: drvene (pikolo, flauta, klarinet, oboa, fagot i dr.) i limene (horna, truba, trombon, tuba i dr). Udarački mogu biti određene visine zvuka (timpan, ksilofon, metalofon, zvoničići, zvona i dr.) ili neodređene visine zvuka (veliki bubanj, doboš, činele, tam-tam, gong i dr.) Specijalnim kombinovanim vrstama pripadaju klavir, orgulje, čembalo, harmonijum i dr. Mehanički instrumenti reprodukuju muzičko delo bez neposrednog učešća umetnika-izvođača; obično su to sprave koje se stavljaju u pokret bilo mehaničkim putem, bilo električnim pogonom (vergl, piavola, muzička kutija, gramofon, orkestrion i dr). Definicija i osnovne operacije Muzički instrument proizvodi zvukove. Kada su ljudi prešli sa stvaranja zvukova svojim telima - na primer pljeskanjem - na korištenje predmeta za stvaranje muzike od zvukova, nastali su muzički instrumenti.[1] Primitivni instrumenti su verovatno dizajnirani da emuliraju prirodne zvukove, a njihova svrha je više ritual nego zabava.[2] Koncept melodije i umetnička potraga za muzičkom kompozicijom bili su nepoznati ranim sviračima muzičkih instrumenata. Svirač koji proizvodi zvuk flautom da bi označio početak lova, čini to bez razmišljanja o modernom pojmu „pravljenja muzike”.[2] Arheologija Istraživači su otkrili arheološke dokaze o muzičkim instrumentima u mnogim delovima sveta. Neki nalazi su stari 67.000 godina, ali njihov status kao muzičkih instrumenata često je u sporan. Konsenzus se učvršćuje oko artefakata starih oko 37.000 godina i kasnije. Samo artefakti napravljeni od trajnih materijala ili upotrebom trajnih metoda imaju tendenciju da prežive. Stoga se pronađeni uzorci se ne mogu nepobitno smatratio najranijim muzičkim instrumentima.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Hugo Klajn (Vukovar, 30. septembar 1894 — Beograd, 2. decembar 1981) bio je jugoslovenski lekar, reditelj, profesor i šekspirolog.[1][2] Biografija Hugo Klajn je rođen u Vukovaru, u hrvatsko-jevrejskoj porodici, koja je generacijama živela u Hrvatskoj. Osnovnu i srednju školu završio je u Vukovaru.[3] Učenik Sigmunda Frojda doktorirao je medicinu 1919. god. na Medicinskom fakultetu u Beču.[1] Između dva svetska rata radi kao lekar u Beogradu, te prevodi i piše tekstove iz oblasti psihoanalize. Uz Nikolu Šugara, smatra se ocem psihoanalize u Jugoslaviji. Klajn je dao posebno originalni doprinos izučavanju ratnih neuroza svojom studijom iz 1945. godine, `Ratna neuroza Jugoslavena` (objavljenom tek 1955. godine, u izdanju Sanitetske uprave JNA). Od 1945. god. postaje stalni reditelj u Narodnom pozorištu u Beogradu.[2] Režirao u narodnim pozorištima u Sarajevu, Nišu, Skoplju, Mostaru, Banjaluci i Splitu. Režirao niz pozorišnih predstava („Hamlet“ Šekspira, „Šuma“ Ostrovskog, „Gospoda Glembajevi“ Krleže, „Pobuna na Kejnu“ Vouka, „Živi leš“ Tolstoja“) i televizijskih drama (kao što je „Dnevnik Ane Frank 1959. god).[1] Pozorišni kritičar, prevodilac i poznavalac Šekspirovih dela, pisac eseja i knjiga iz oblasti pozorišta: „Osnovni problemi režije“, „Šekspir i čoveštvo“, „Pojave i problemi savremenog pozorišta“ kojima udara osnove modernom i naučno-analitičkom teatru kome težimo i danas. Dobitnik nagrade Vlade FNRJ za režiju i Sedmojulske nagrade za životno delo. Pedagoškim radom na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu (sadašnji Fakultet dramskih umetnosti) se bavio od 1949. godine, kao profesor pozorišne režije, a od 1949. god do 1952. god je predavao i psihologiju. Svojom dvadesetogodišnjom praksom reditelja-analitičara koju je preneo na svoje učenike i pretočio u svoje delo „Osnovni problemi režije“, Dr Hugo Klajn je utro put mnogim generacijama koje i danas pokušavaju da ga prate. Tako da i danas kada govorimo o sistemu glume i režije po kome se rukovode umetničke škole u svetu, govorimo o „Sistemu glume“ Stanislavskog i „Osnovni problemi režije“ dr. Huga Klajna, koji zajedno čine osnovicu za obrazovanje novih generacija umetnika poznatom kao „Sistem Klajn-Stanislavski“. U braku sa suprugom Stanom (1905–1986), rođenom Đurić, imao je sina, akademika i lingvistu Ivana Klajna. Stana je iz prethodnog braka sa Vladislavom Ribnikarom imala ćerke Milicu i Ivanu i sina Slobodana.

U dobrom stanju Jugoslavenska revolucija i socijalizam. Sv. 1 / Josip Broz Tito ; izbor priredio Miloš Nikolić ; predgovor Aleksandar Grličkov Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1982 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Globus, 1982 (Ljubljana : Delo) Fizički opis XLIII, 433 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Nikolić, Miloš Grličkov, Aleksandar Zbirka Biblioteka Prometej ; 16 Napomene Misao i djelo Josipa Broza Tita: str. IX-XXXVIII Napomena priređivača: str. XXXIX-XLIII Registri Predmetne odrednice Socijalizam -- Jugoslavija Politika neangažovanja -- Jugoslavija Narodnooslobodilačka borba, 1941-1945 Jugoslavija -- Političke prilike -- 1928-1979 Jugoslavenska revolucija i socijalizam. Sv. 2 / Josip Broz Tito ; izbor priredio Miloš Nikolić ; predgovor Aleksandar Grličkov Vrsta građe knjiga Jezik srpski Godina 1982 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Globus, 1982 (Ljubljana : Delo) Fizički opis VII, 563 str. ; 22 cm Drugi autori - osoba Nikolić, Miloš Grličkov, Aleksandar Zbirka ǂBibliotekaǂ Prometej ; 16 Napomene Bibliografija: str. 521-561 Registri Predmetne odrednice Socijalizam -- Jugoslavija Politika neangažovanja -- Jugoslavija Narodnooslobodilačka borba, 1941-1945 Jugoslavija -- Političke prilike -- 1928-1979

KARL GUSTAV JUNG PSIHOLOGIJA I ALHEMIJA Prevod - Štefanija Halambek Izdavač - Narodna knjiga-Alfa, Beograd Godina - 1998 498 strana 21 cm Edicija - Biblioteka Posebna izdanja Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, ima posvetu na predlistu, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor Predgovor drugom izdanju I. UVOD U RELIGIJSKO-PSIHOLOŠKU PROBLEMATIKU ALKEMIJE II. SIMBOLI SNA U PROCESU INDIVIDUACIJE 1. Uvod A. Gradivo B. Postupak 2. Početni snovi 3. Simbolika mandale A. O mandali B. Mandale u snovima C. Vizija svjetskoga sata D. O simbolima sebstva III. PREDODŽBE IZBAVLJENJA U ALKEMIJI 1. Osnovni pojmovi alkemije A. Uvod B. Stupnjevi alkemijskoga procesa C. Ciljne predodžbe i njihovi simboli 2. Psihička narav alkemijskoga djela. A. Projekcija psihičkih sadržaja B. Duhovni stav spram djela C. Meditacija i imaginacija D. Duša i tijelo 3. Djelo. A. Postupak B. Duh u tvari C. Djelo izbavljenja 4. Materia prima A. Oznake tvari B. Increatum C. Posvudašnjost i savršenost D. Kralj i kraljević E. Junački mit F. Skriveno blago 5. Usporedba lapis-Krist A. Obnavljanje života B. Potvrde religioznoga tumačenja a) Raymundus Lullius b) `Tractatus aureus` c) Zosim i nauk o anthroposu d) Petrus Bonus e) `Aurora consurgens` i nauk o mudrosti (sapientia) f) Melchior Cibinensis i alkemistička parafraza mise g) Georgius Riplaeus h) Epigoni 6. Alkemistička simbolika u religijsko-povijesnome okviru A. Nesvjesno kao zavičaj simbolâ B. Motiv jednoroga kao paradigma a) Motiv jednoroga u alkemiji b) Jednorog u crkvenoj alegorici c) Jednorog u gnosticizmu d) Jednorogi skarabej e) Jednorog u Vedama f) Jednorog u Perziji g) Jednorog u židovskoj predaji h) Jednorog u Kini i) Pehar od jednoroga Epilog `Jung nije od nas tražio da se bavimo alhemijom da bismo bolje razumjeli sebe. On nas je samo i ovim svojim istraživanjem, u knjizi `Psihologija i alhemija`, kao i brojnih drugih područja iz opšte psihologije, psihijatrije, parapsihologije, mitologije i religije podstakao da stavimo u pokret lični unutrašnji točak i da se onda prepustimo čaroliji njegovih metamorfoza. Jedna on njih možda će nekoga od nas ponovo dovesti na prag stare ili nove alhemičarske laboratorije u kojoj ćemo, u nekom udaljenom trenutku vremena, otkriti i ono što sam Jung nije mogao da otkrije u alhemiji. Jer, alhemija nije besmislica. U to bar možemo posle Jungovih otkrića biti sigurni.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Carl Gustav Jung Psychologie Und Alchemie

U dobrom stanju. Tvrdi povez sa zaštitnim omotom. Barok i rokoko u djelu Antuna Kanižlića (1699-1777), Edgar Allan Poe u hrvatskoj i srpskoj književnosti, Geneza i struktura Vojnovićevog ekvinocija, Književni rad Silvija Strahimira Kranjčevića u sarajevskoj Nadi 1894-1903., Ulderiko Donadini (1894-1923) SADRŽAJ Matko Peić: BAROK I ROKOKO U DJELU ANTUNA KANIŽLIĆA (1699-1777) ....... ....5 Uvod... 5 Barok .... . ...... 12 Barok - umjetnost »unutarnjeg oka«... 12 Pesimizam baroka . .... 14 Noć i tama... 15 Prezir tijela i mortifikacija fiziologije... 15 Nauk o trapljenju ...... 17 Prezir zemlje, prolaznost života i ništa vilo ljepote ......21 Smrt..... 22 Unio mystica ...... 23 Djela »unutarnjeg oka«... 24 Alegorija... 25 Barokni bestijarij ...... 29 Barokni lapidarij ...... 33 Barokni pejzaž ...... 34 Barokno alegorijsko svjetlo i simbolizam boja .......38 Rokoko ...... 40 Optimizam rokokoa ...... 43 Rokoko — umjetnost »vanjskog oka«... 44 Optimizam rokokoa - motiv svjetla i zore... 50 Afirmacija tijela - vivifikacija fiziologije, nauk o čulima …53 Oko . . . ...... 55 Za rokoko vid, protiv baroknog privida... 56 Kanižlićevo rokoko svjetlo... 57 Motiv rokoko svjetla i zore... Crveno — boja rokokoa ...... Rokoko portret... 53 Portreti ljudi... 65 Portret rokoko haljine ...... 69 Portret rokoko frizure - parfem, puder, šminka ......71 Rokoko bestijarij... 74 Portreti ptica... 76 Priroda - jedini Kanižlićev učitelj... 79 Karikatura sove.....84 O ptici bravenjaku... 84 Rokoko herbarij. . .......85 Ruža... 87 Rokoko lapidarij... 88 Portretist stvari... 88 Rokoko pejzaž ......89 Vrijeme, ure i mjeseci... 92 Rokoko sezone ...... 93 Moda samoće u XVIII stoljeću... 95 Moda pustinjaka u XVIII stoljeću... 95 Rokoko park... 96 Rokoko špilja... 97 Portret Slavonije ...... 98 Slavonsko narodno nebo...102 Kanižlić i Požega... 103 Stil ...... 104 Rokoko stil...104 Rokoko deminutiv...106 Rokoko ornament...108 Kititi znači pisati rokoko stilom...110 Rokoko proporcija ......110 Rokoko asimetrija...111 Rokoko ritam...112 Kanižlićev rokoko ritam... 113 Rokoko kompozicija Sv. Rožalije...115 Rokoko estetika epizode...118 Kanižlićeva rokoko kompozicija i teatar...119 Rokoko moda kompilacije ......119 Humor . . . 120 Moda humora u XVIII stoljeću .....120 Kanižlić i humor ............ .............122 Univerzalnost Kanižlićeva humora...............................126 Razni oblici Kanižlićeva humora . ...... ....127 Mehanizam Kanižlićeva humora ..........................128 Epilog...... Bibliografija ........................131 Sonja Bašić: EDGAR ALLAN POE U HRVATSKOJ I SRPSKOJ KNJIŽEVNOSTI........... ....135 Uvod . . .................. I....Život i utjecaj E. A. Poea.........................141 II....Prijevodi Poeove poezije i proze od 1663. do kraja 19....stoljeća....... ... 144 1....Pregled materijala....... 144 2....Prijevodi poezije....... 145 3....Prijevodi proze ,....................155 4....Karakteristike perioda ................157 III....Prikazi i prijevodi Poeove poezije i proze od početka 20. stoljeća do prvoga svjetskog rata...160 1....Pregled materijala . ....160 2....Prikazi . . ............. ......160 A. G. Matoš ..........160 Vladoje Dukat ......................181 Janko Polić Kamov ....................183 Ostali prikazi .................185 3....Prijevodi poezije i...proze...........187 Svetislav Stefanović .... ........187 Prozni prijevodi poezije...200 Prijevodi proze . ....... ......203 4....Karakteristike perioda ......204 IV....Prikazi i prijevodi Poeove poezije i proze između dva rata. ........208 1....Pregled materijala...208 2....Prikazi...209 3....Prijevodi poezije...... Bogdan Popović .......... Darinka Hristićeva...... ............215 K. K. i Kolman Kazimir . . ....215 4....Prijevodi proze.........219 5....Karakteristike perioda...... 222 V....Podije drugoga svjetskog rata...223 1....Pregled materijala...223 2....Kritičari i prevodioci...224 Ivan Goran Kovačić...224 Tin Ujević . ...............................225 L Slamnig i A. Šoljan...... ... , ,...228 E. A. Poe: Odabrana dela...234 Stanislav Vinaver . ......235 Isidora Sekulić ...............236 3....Karakteristike perioda...238 Zaključak......238 Bibliografija...245 literatura...251 Popis skraćenica...... ....255 Napomena uz Bibliografiju.... . .255 Darko Suvin: GENEZA I STRUKTURA VOJNOVIĆEVOG »EKVINOCIJA« ...257 Poglavlje 1. Dubrovačka tradicija 19. vijeka i »Gundulićev san«...257 Poglavlje 2. Vojnović i oblikovanje elemenata modernističke dramatike...267 Poglavlje 3. Faktumi slojevi i osnovna simbolika »Ekvinocija«...287 Pučko-veristička i građansko-simbolistička...dramatika.......284 Simbol usudnog »ekvinocija«...291 Poglavlje 4; Simbolistička fabulacija »Ekvinocija«...............304 Grafički prikaz »Ekvinocija«...312-313 Poglavlje 5. Mjesto i značaj dramatike...»Ekvinocija«...........335 Karakterizacija ... 339 Govor ...345 Zaključak...351 Dodatak I: Tekst i izvođenje »Gundulićevog sna« . . ....353 Dodatak II: Tekst i izvođenje »Ekvinocija«...355 Kratice u tekstu...371 Davor Kapetanić: KNJIŽEVNI RAD SILVIJA STRAHIMIRA KRANJČEVIĆA U SARAJEVSKOJ »NADI« 1894-1903... 373 Uvodna riječ... 373 Pristupno poglavlje... 374 Biografske pretpostavke...385 Kolo sarajevskih književnika...397 »Nada«......408 Urednik »Nade«...433 Suradnik »Nade«...446 Zaključna riječ...472 Prilozi...476 I. Kranjčevićeva pisma...476 I....Kranjčevićevi službenički dokumenti...479 II....Arhiv »Kola sarajevskih književnika«...484 Ante Franić: ULDERIKO DONADINI (1894-1923)... 497 I. Porijeklo čovjeka i pisca...497 II....Prvi utjecaji i orijentacija...522 III....Lirska proza u sjeni A. G. Matoša...547 IV....Proza...572 V....Odnos prema Dostojevskome...596 VI....Pjesme...612 VII....Drame...629 VIII....Književni kritičar i jugoslavenski nacionalist ..... ....661 IX....U stihu i prozi svojih suvremenika...700 X....Zaključak...726 Bio-bibliografija Ulderika Donadinija...733 1....Bibliografija radova U. Donadinija...733 2....Ostavština U. Donadinija...742 3....Literatura o U. Donadiniju...744 4....Ostalo o U. Donadiniju...751 Likovni prilozi... 752—753

U dobrom stanju Historija prostitucije. 1, Prostitucija primitivnih, klasičnih i istočnjačkih naroda Fernando Henriques ; [preveo Antun Patik] Cilјna grupa odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik hrvatski Godina 1968 Zagreb : Epoha, 1968 (Beograd : `Srbija`) Fizički opis 431 str., [48] str. s tablama : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Patik, Antun Prevod dela: Prostitution and society / Fernando Henriques Bibliografija uz svako poglavlјe. Predmetne odrednice Prostitucija -- Istorija S A D R Ž A J Predgovor ... 5 I. Obredna prostitucija .... 13 II. Bludnica i seksualni život u staroj Grčkoj... 36 III. Rimska prostitucija ... 82 IV. Klasična Indija ... 153 V. Bojovnici i djevojčure ...196 VI. Kineske prostitutke... 235 VII. Svijet gejša ... 276 VIII. Bliski istok... 330 IX. Afričke bludnice ... 374 X. Primitivna prostitucija u Novom svijetu i na Pacifiku ... 411 Historija prostitucije. 2, Prostitucija u Evropi i Novom svijetu Fernando Henriques ; [preveo Antun Patik] Cilјna grupa odrasli, ozbilјna (nije lepa knjiž.) Jezik hrvatski Godina 1968 Zagreb : Epoha, 1968 (Beograd : `Srbija`) Fizički opis 374 str., [32] str. s tablama : ilustr. ; 22 cm Drugi autori - osoba Patik, Antun = Patik, Antun Prevod dela: Prostitution and society / Fernando Henriques Bibliografija uz svako poglavlјe. Predmetne odrednice Prostitucija -- Istorija S A D R Ž A J I. Seksualnost i kršćanstvo ...5 II. Srednjovjekovna bludnica ... 26 III. Stoljeće kurtizane ...64 IV. Rusija i Francuska u osamnaestom stoljeću ...106 V. London u osamnaestom stoljeću ...136 VI. Crnačka prostitucija na Karibima i Brazilu ...186 VII. Porok u Sjedinjenim Američkim Državama ...226 VIII. Prostitucija u New Yorku ...267 XI. »Najčišća, najveća nacija na svijetu«? ...308 X. Američka crnačka prostitucija u dvadesetom stolieću ...338 XI. Era moderne prostitucije u SAD ...351

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Rimska mozaička umetnost koja je imala najveći domet u periodu od 100. p. n. e. do 500. godine dala je mnoštvo umetničkih dela,[1] ali nije dala nekih naročitih novina, bila je značajna dopuna rimskoj arhitekturi. Oni su očuvani na svim teritorijama nekadašnje Rimske imperije, od severne Afrike pa sve do Dunava, a izrada mozaičkih podova u bazenu Sredozemnog mora dostigla je najveće razmere u prvih 500 godina posle Hrista.[2] Osvajanjem grčkih gradova Rimljani su zapravo prisvajali umetnička dela i donosili ih ih u Rim. Međutim sa današnjega stanovšta, rimska kultura nije bila samo derivat ili imitacija grčke kulture, nego je baštinila i etruščansku kulturu, različitu i od rimske i od grčke. Zato za rimsku mozaičku umetnost može se reći daje ona bila most prema izgubljenim helenističkim remek delima, prema kojima su se divili, kopirali ih i prevodili u druge umetničke izražaje.[3] Rimljani su vremenom postali odlični graditelji i vrsni tehnolozi širokog obrazovanja, o čemu najbolje govore „Deset knjiga o arhitekturi” M. P. Vitruvije, za koga se ne zna tačno kada je živeo (za Julija Cezara ili Augusta u 1. vek p. n. e.), i u svom graditeljstvu dobro su spojili mesopotamijsku gradnju opekom i grčku obradu kamena sa sopstvenim zidanjem na nov - rimski način.[4] Opšta razmatranja Plinije Stariji o poreklu mozaičkih podova nedvosmisleno navod, i sa puno poštovanja, da je to grčki izum, „pavimenta originem apud Graecos habent”, iz Helenističkih središta mozaika (Delosa, Pergamona, Aleksandrije) u kojima su posebnu važnost pridavali izradi višebojnih emblemata. Majstori mozaika iz tih središta odlazil su tražeći posao u Italiji, i drugim rimskim provincijama, gde su bili dobro prihvaćeni. To je nanajidljivije u najranijim pompejanskim mozaicima koji u potpunosti oponašaju helenističku tradiciju.[5] Najveći pomak u stvarnju Rimskih mozaika ipak se dogodio nakon transformacije tradicionalne lokalne tehnike pri izradi poda u originalnu interpretaciju grčkoga mozaičkog stila, prilagođenog rimskom ukusu i potrebama.[6] Kako je Rim osvajao nove teritorije rimska urbanizacija i kultura uticala je i mnoga područja Evrope i Azije, koja je intenzivno započeta u 1. veku, kada su rimskim mirom (pax romana) postavljeni temelji za veliki kulturni napredak Rimskog carstva. Na tim prostorima nadmoćna rimska kultura mešala se sa domaćom tradicijskom, stvarajući novu provincijsku kulturu sa lokalnim obelžjima, „kao kamenčić u velikom mozaiku rimkoga kozmopolitizma”.[7] Rimski mozaici, kao i čitava antička umetnost, imaju narativan karakter i prikazuju određenu priču ili događaj. Oblici se senče, pa je predstava bliska svetu prirode i stvarnosti.....

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pantelejmon Dosen Banatska Crna Gora je istorijska oblast u današnjem rumunskom Banatu, istočno od Temišvara. Par malih srpskih sela u ovoj oblasti predstavljaju najistočnije položena srpska naselja u Banatu. Istorijat Banatska Crna Gora je ime srpskog porekla.[1] Radič Božić, srpski srednjovekovni velmoža, je dobio posede u Banatskoj Crnoj Gori.[2] Banatska Crna Gora je imala izuzetno veliki značaj tokom turske vladavine Banatom u 16. i 17. veku, kada je ovde živeo znatan broj Srba.[2] Međutim, tokom 18. i 19. veka, usled silaska Rumuna sa Karpata, ovaj deo srpskog življa ostao je odsečen od brojne srpske zajednice u ravničarskom delu Banata.

Odlično očuvana C6 Dino Bucati (ital. Dino Buzzati; Beluno, 14. oktobar 1906 – Milano, 28. januar 1972) je italijanski pripovedač, novinar i romanopisac. Njegov najpoznatiji roman je Tatarska pustinja koji mu je i doneo svetsku slavu, a poznat je i po kratkim pričama. Bucati je drugo dete u familiji Bucati koja je imala četvoro dece. Majka je bila veterinar, a otac se bavio međunarodnim pravom i predavao je na Univerzitetu u Paviji. Sa 14 godina je pokazivao sklonosti ka planinarenju, crtanju i pisanju. Kada je završio srednju školu, želeo je da upiše studije književnosti. Ipak, zbog porodične tradicije je upisao i završio pravne nauke, ali nije nikad radio kao pravnik. Pored toga što je bio prozni pisac i novinar, on je bio pesnik, dramaturg, autor libreta za opere i izuzetan slikar. Od 1928. godine radio je kao novinar u listu Korijere dela sera (ital. Corriere della Sera) koji nije napustio do kraja svog života. Bio je specijalni izveštač i ratni dopisnik za vreme Drugog svetskog rata.[1][2] Po prirodi je bio zatvoren i rezervisan. Zazirao je od bučnog društva, bio je povučen i usamljeničke prirode. Vreme je često provodio u porodičnom letnjikovcu u Belunu, brdovitom mestu u podnožju Julijskih Alpi. Za Bucatija, planine, pustinja, grad, nikada nisu realni nego simbolična, alegorijska mesta do kojih vodi mnogo puteva, povezuju ih razni pravci.[3] Dino Bucati nije prestao da se potpisuje kao novinar ni posle dobijanja uglednih književnih nagrada. On je uvek osećao potrebu da se bavi novinarstvom iako je bio naklonjen književnosti. Zato i njegove reportaže, članke, putopise, dopise doživljavamo kao literarne tvorevine, a ne novinarske.[3] Dino Bucati je umro od kancera 28. januara 1972. godine. Književni rad Za Bucatija se govori da je pisac apsurda.[3] Bucatijeva dela su bogata imaginacijom. Mašta mu je uvek u pokretu i željna da smisli novu situaciju. Takođe, mašta njegovih likova vodi od konkretnog do apstraktnog, od realnog do nadrealnog, do projektovanog.[3] Zato je on i majstor pisanja kratkih priča. Bucati je imao sklonost ka fantastici. Bucatijev jezik su često kritikovali kao nemaran i da ograničava njegovu prozu. On jasno uokvirava različite situacije, originalan je, ali se ne nameće svojom originalnošću. Scene su mu metaforičke, sa bogatim poređenjima i slikama, neki put potencirajući tajanstvenost.[2] Bucati svaki najobičniji prizor stvarnosti dograđuje širom perspektivom. On stvara posebnu atmosferu magičnim prisustvom stvari, začaranim prizorima, nemirom i strepnjom. Glavna lica Bucatijevih priča i romana imaju opsesivne misli o realnosti, pune su nepredvidljivih mogućnosti. Prelaz sa racionalnog na fantastiku, pri čemu se zamišljeno uključuje u realnost, osnovna je ideja celokupnog Bucatijevog stvaralaštva.[3] Bibliografija Napisao je kratki roman Gorštak Barnabo 1933. kao svoje prvo književno delo. Roman je napisao u dvadeset sedmoj godini sa namero m da ga ne objavljuje. Napisao ga je za sebe da bi shvatio koliko je težak zadatak pisanja jednog uobličenog dela. Tatarska pustinja se smatra njegovim najznačajnijim delom, a za mnogobrojne kratke priče je dobio više prestižnih nagrada. Romani Gorštak Barnabo, 1933. Tajna stare šume, 1935. Tatarska pustinja, 1940. Veliki portret, 1963. Jedna ljubav, 1963. Zbirke pripovedaka Tačno u tom trenutku, 1943. Pad Baliverne, 1957. Šezdeset priča, 1958. Prodavnica tajni, Nagrade Italijanska književna nagrada {jez-ita|Premio Gargano}} 1951. za zbirku Tačno u tom trenutku ital. Premio Napoli 1957. za zbirku Pad Baliverne Italijanska književna nagrada Strega (ital. Premio Strega), 1958. za zbirku Šezdeset priča Vidi još Tatarska pustinja Jedna ljubav

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Dino Bucati (ital. Dino Buzzati; Beluno, 14. oktobar 1906 – Milano, 28. januar 1972) je italijanski pripovedač, novinar i romanopisac. Njegov najpoznatiji roman je Tatarska pustinja koji mu je i doneo svetsku slavu, a poznat je i po kratkim pričama. Bucati je drugo dete u familiji Bucati koja je imala četvoro dece. Majka je bila veterinar, a otac se bavio međunarodnim pravom i predavao je na Univerzitetu u Paviji. Sa 14 godina je pokazivao sklonosti ka planinarenju, crtanju i pisanju. Kada je završio srednju školu, želeo je da upiše studije književnosti. Ipak, zbog porodične tradicije je upisao i završio pravne nauke, ali nije nikad radio kao pravnik. Pored toga što je bio prozni pisac i novinar, on je bio pesnik, dramaturg, autor libreta za opere i izuzetan slikar. Od 1928. godine radio je kao novinar u listu Korijere dela sera (ital. Corriere della Sera) koji nije napustio do kraja svog života. Bio je specijalni izveštač i ratni dopisnik za vreme Drugog svetskog rata.[1][2] Po prirodi je bio zatvoren i rezervisan. Zazirao je od bučnog društva, bio je povučen i usamljeničke prirode. Vreme je često provodio u porodičnom letnjikovcu u Belunu, brdovitom mestu u podnožju Julijskih Alpi. Za Bucatija, planine, pustinja, grad, nikada nisu realni nego simbolična, alegorijska mesta do kojih vodi mnogo puteva, povezuju ih razni pravci.[3] Dino Bucati nije prestao da se potpisuje kao novinar ni posle dobijanja uglednih književnih nagrada. On je uvek osećao potrebu da se bavi novinarstvom iako je bio naklonjen književnosti. Zato i njegove reportaže, članke, putopise, dopise doživljavamo kao literarne tvorevine, a ne novinarske.[3] Dino Bucati je umro od kancera 28. januara 1972. godine. Književni rad Za Bucatija se govori da je pisac apsurda.[3] Bucatijeva dela su bogata imaginacijom. Mašta mu je uvek u pokretu i željna da smisli novu situaciju. Takođe, mašta njegovih likova vodi od konkretnog do apstraktnog, od realnog do nadrealnog, do projektovanog.[3] Zato je on i majstor pisanja kratkih priča. Bucati je imao sklonost ka fantastici. Bucatijev jezik su često kritikovali kao nemaran i da ograničava njegovu prozu. On jasno uokvirava različite situacije, originalan je, ali se ne nameće svojom originalnošću. Scene su mu metaforičke, sa bogatim poređenjima i slikama, neki put potencirajući tajanstvenost.[2] Bucati svaki najobičniji prizor stvarnosti dograđuje širom perspektivom. On stvara posebnu atmosferu magičnim prisustvom stvari, začaranim prizorima, nemirom i strepnjom. Glavna lica Bucatijevih priča i romana imaju opsesivne misli o realnosti, pune su nepredvidljivih mogućnosti. Prelaz sa racionalnog na fantastiku, pri čemu se zamišljeno uključuje u realnost, osnovna je ideja celokupnog Bucatijevog stvaralaštva.[3] Bibliografija Napisao je kratki roman Gorštak Barnabo 1933. kao svoje prvo književno delo. Roman je napisao u dvadeset sedmoj godini sa namero m da ga ne objavljuje. Napisao ga je za sebe da bi shvatio koliko je težak zadatak pisanja jednog uobličenog dela. Tatarska pustinja se smatra njegovim najznačajnijim delom, a za mnogobrojne kratke priče je dobio više prestižnih nagrada. Romani Gorštak Barnabo, 1933. Tajna stare šume, 1935. Tatarska pustinja, 1940. Veliki portret, 1963. Jedna ljubav, 1963. Zbirke pripovedaka Tačno u tom trenutku, 1943. Pad Baliverne, 1957. Šezdeset priča, 1958. Prodavnica tajni, Nagrade Italijanska književna nagrada {jez-ita|Premio Gargano}} 1951. za zbirku Tačno u tom trenutku ital. Premio Napoli 1957. za zbirku Pad Baliverne Italijanska književna nagrada Strega (ital. Premio Strega), 1958. za zbirku Šezdeset priča Vidi još Tatarska pustinja Jedna ljubav

NOVO!!! nekorišćene prodaju se isključivo u kompletu ENGLISH GRAMMAR / English Grammar for Economists namenjena je prvenstveno studentima Ekonomskog fakulteta u Beogradu, na kome se predmet Engleski jezik za ekonomiste izučava četiri godine. Zajedno sa ostalim izdanjima istih autora (Engleski jezik 1 i 2, Engleski jezik 3, Engleski jezik 4 i English Practice in Economics and Business) ova knjiga predstavlja celinu i kao takva služi kao nastavni i ispitni materijal. English Grammar for Economists podeljena je na dva dela. U prvom delu izložena je gramatička građa, odnosno, strukture koje su vezane za specifičan diskurs ekonomskog engleskog jezika. U ovoj knjizi se pošlo od saznanja da je potrebno razviti znanje o jeziku, ali i preciznu upotrebu tog znanja. Stoga je u gramatici vidno naglašen funkcionalni pristup u prezentiranju gramatičkih jedinica i struktura, kao i njihovih najfrekventnijih upotreba. Svaka tema gramatičke građe ima uniformnu vizuelnu strukturu – ABC strukturu, za koju je višegodišnje iskustvo pokazalo da na najkoncizniji način prezentuje gramatičku građu. U sekciji A navodi se nekoliko rečenica koje služe kao primeri za određenu gramatičku temu (Sample sentences). U delu B daje se shematski prikaz građenja uvedene gramatičke teme (Form), dok se u delu C navodi selektivan prikaz onih upotreba gramatičke teme koja se obrađuje, a koje su karakteristične za jedan stručan jezik kakav je poslovni engleski jezik (Uses). Svaka od upotreba dodatno je ilustrovana rečenicama – primerima. Drugim rečima, činilo se važnim što više ukazati na specifičnost upotrebe određenih gramatičkih struktura u kontekstu poslovnog jezika ENGLISH PRACTICE / Priručnik gramatičkih vežbanja English Practice in Economics and Business predstavlja dopunu udžbenika English Grammar for Economists koji su sastavili isti autori i koji se već nekoliko godina koristi u nastavi na Ekonomskom fakultetu u Beogradu. Koncipiran kao deo didaktičkog paketa koji pokriva nastavni program predmeta Engleski jezik za ekonomiste i koji, pored pomenute gramatike, obuhvata još tri udžbenika (Engleski jezik I i II, Engleski jezik III, Engleski jezik IV), ovaj praktikum ima za cilj da omogući lakše usvajanje određenih gramatičkih struktura neophodnih za ovladavanje specifičnim jezičkim mehanizmima ne samo poslovnog engleskog jezika, nego i engleskog kao jezika ekonomske nauke. SK.2

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Miodrag Pavlović (Novi Sad, 28. novembar 1928[1] — Tutlingen, 17. avgust 2014) bio je srpski književnik, pesnik i esejista, akademik SANU i dugogodišnji urednik Prosvete[1]. Njegov legat nalazi se u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” u Beogradu, u kojem je bio i član osnivač. Biografija Rođen je 1928. u Novom Sadu. Osnovnu i srednju školu je završio u Beogradu, kao i Medicinski fakultet koji je studirao u periodu 1947-1954. On je pesnik, pripovedač, esejista, dramski pisac, prevodilac i antologičar.[2] 1952. je objavio svoju prvu zbirku pesama pod nazivom „87 pesama”. Ova zbirka pesama se smatra prekretnicom u novijoj srpskoj poeziji i ona je u potpunosti opredelila dalji životni put Miodraga Pavlovića. Nakon njegove znamenite knjige „87 pesama”, koja je, nasuprot socrealizmu, proklamovala neonadrealistički protest, Pavlović je, onda kada je to bila ideološko-politička jeres, posegao za revalorizacijom naše nepravedno zapostavljene pesničke prošlosti. Miodrag Pavlović je u duhovnom sazvučju balkanske tradicije i živog preplitanja mitskih i istorijskih nanosa ustanovio nov tip srpskog pesništva. Miodrag Pavlović i Peter Urban bili su dugogodišnji prijatelji Imao je vodeće mesto u modernoj srpskoj poeziji počev od već kultne knjige „87 pesma” čije je objavljivanje 1952. označilo definitivni raskid njega i njegove generacije sa nametnutim dogmama, estetskim i ideološkim, u stvaralaštvu. Izvanredan znalac srpske i evropske poezije, sjajan esejista. Jedan od najuticajnijih pesnika posleratne srpske književnosti. Njegova poezija i eseji su objavljeni na svim evropskim jezicima i nekoliko orijentalnih jezika. Njegova dela su naročito prevođena na nemački jezik i vrlo visoko ocenjivana u najuglednijim nemačkim listovima, čemu je znatno doprineo nemački prevodilac Peter Urban, Pavlovićev dugogodišnji prijatelj. Zastupljen je u prvoj antologiji moderne srpske poezije na nemačkom jeziku koja je izašla 2004. godine. Ova antologija se zove „Pesma pomera brda” prema jednom stihu Miodraga Pavlovića, antologija sadrži 260 pesama od 82 pesnika. 1960. je postao dramaturg u Narodnom pozorištu u Beogradu. Radio je 12 godina kao urednik u izdavačkom preduzeću „Prosveta”. Bio je redovni član Evropske akademije za poeziju. Dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti postao je 1978, a redovni član 1985. godine. Bio je jedan od akademika koji su potpisali Apel protiv rata, ovaj apel je objavljen 18. novembra 1991. Bio je i jedan od izvršilaca poslednje volje Isidore Sekulić. Umro je u Tutlingenu 17. avgusta 2014. godine, gde je živeo sa suprugom Marlenom, sa kojom je imao ćerke Kristinu i Jasminu.[3] Najznačajnija dela Među najznačajnija njegova dela spadaju zbirke poezije „87 pesama” (1952), „Stub sećanja” (1953), „Hododarje” (1971), „Ulazak u Kremonu” (1989), „Kosmologija profanata” (1990), „S Hristom netremice” (2001), romani „Drugi dolazak” (2000), „Afroditina uvala” itd. Napisao je više knjiga eseja. Sastavio je nekoliko antologija poezije, među njima se posebno ističe „Antologija srpskog pesništva od XIII do XX veka” (1964, a potom veliki broj izdanja). Ova antologija je ponovo vratila na poetsku scenu neke zaboravljene pisce kao što je na primer Milica Stojadinović Srpkinja.

Gradina, 1982. Bibliotečki primerak, sa dva-tri mala pečata. U odličnom stanju, naročito s obzirom na slab kvalitet štampe. Vrlo retko u ponudi. Miodrag Pavlović (Novi Sad, 28. novembar 1928[1] — Tutlingen, 17. avgust 2014) bio je srpski književnik, pesnik i esejista, akademik SANU i dugogodišnji urednik Prosvete[1]. Njegov legat nalazi se u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat” u Beogradu, u kojem je bio i član osnivač. Biografija Rođen je 1928. u Novom Sadu. Osnovnu i srednju školu je završio u Beogradu, kao i Medicinski fakultet koji je studirao u periodu 1947-1954. On je pesnik, pripovedač, esejista, dramski pisac, prevodilac i antologičar.[2] 1952. je objavio svoju prvu zbirku pesama pod nazivom „87 pesama”. Ova zbirka pesama se smatra prekretnicom u novijoj srpskoj poeziji i ona je u potpunosti opredelila dalji životni put Miodraga Pavlovića. Nakon njegove znamenite knjige „87 pesama”, koja je, nasuprot socrealizmu, proklamovala neonadrealistički protest, Pavlović je, onda kada je to bila ideološko-politička jeres, posegao za revalorizacijom naše nepravedno zapostavljene pesničke prošlosti. Miodrag Pavlović je u duhovnom sazvučju balkanske tradicije i živog preplitanja mitskih i istorijskih nanosa ustanovio nov tip srpskog pesništva. Miodrag Pavlović i Peter Urban bili su dugogodišnji prijatelji Imao je vodeće mesto u modernoj srpskoj poeziji počev od već kultne knjige „87 pesma” čije je objavljivanje 1952. označilo definitivni raskid njega i njegove generacije sa nametnutim dogmama, estetskim i ideološkim, u stvaralaštvu. Izvanredan znalac srpske i evropske poezije, sjajan esejista. Jedan od najuticajnijih pesnika posleratne srpske književnosti. Njegova poezija i eseji su objavljeni na svim evropskim jezicima i nekoliko orijentalnih jezika. Njegova dela su naročito prevođena na nemački jezik i vrlo visoko ocenjivana u najuglednijim nemačkim listovima, čemu je znatno doprineo nemački prevodilac Peter Urban, Pavlovićev dugogodišnji prijatelj. Zastupljen je u prvoj antologiji moderne srpske poezije na nemačkom jeziku koja je izašla 2004. godine. Ova antologija se zove „Pesma pomera brda” prema jednom stihu Miodraga Pavlovića, antologija sadrži 260 pesama od 82 pesnika. 1960. je postao dramaturg u Narodnom pozorištu u Beogradu. Radio je 12 godina kao urednik u izdavačkom preduzeću „Prosveta”. Bio je redovni član Evropske akademije za poeziju. Dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti postao je 1978, a redovni član 1985. godine. Bio je jedan od akademika koji su potpisali Apel protiv rata, ovaj apel je objavljen 18. novembra 1991. Bio je i jedan od izvršilaca poslednje volje Isidore Sekulić. Umro je u Tutlingenu 17. avgusta 2014. godine, gde je živeo sa suprugom Marlenom, sa kojom je imao ćerke Kristinu i Jasminu.[3] Najznačajnija dela Među najznačajnija njegova dela spadaju zbirke poezije „87 pesama” (1952), „Stub sećanja” (1953), „Hododarje” (1971), „Ulazak u Kremonu” (1989), „Kosmologija profanata” (1990), „S Hristom netremice” (2001), romani „Drugi dolazak” (2000), „Afroditina uvala” itd. Napisao je više knjiga eseja. Sastavio je nekoliko antologija poezije, među njima se posebno ističe „Antologija srpskog pesništva od XIII do XX veka” (1964, a potom veliki broj izdanja). Ova antologija je ponovo vratila na poetsku scenu neke zaboravljene pisce kao što je na primer Milica Stojadinović Srpkinja.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Kiklop je roman Ranka Marinkovića iz 1965. godine. Smatra se jednim od najboljih djela hrvatske književnosti 20. vijeka [1], a godine 1982. je ekraniziran u obliku igranog filma i TV-serije u režiji Antuna Vrdoljaka. Ranko Marinković (Vis, 22. februar 1913 – Zagreb, 28. januar 2001) bio je hrvatski i jugoslovenski književnik, direktor drame Hrvatskog narodnog kazališta i član Srpske akademije nauka i umetnosti. Za roman Kiklop 1965. godine dobio je prestižnu NIN-ovu nagradu.[1] Biografija Ranko Marinković rođen je 1913. godine u gradu Visu na istoimenom jadranskom ostrvu. Potiče iz stare porodice koja se u Komiži, gradu na ostrvu Visu, pominje još od 15. veka. Osnovnu školu završio je 1923. na Visu, nižu gimnaziju 1927. u Splitu, a višu 1932. u Zagrebu. Studije romanistike završio je 1935. godine na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gde je i diplomirao 1938. godine. Do izbijanja rata radio je kao nastavnik u privatnoj gimnaziji Zdenka Vojnovića. U proleće 1943. interniran je u italijanski logor Feramonte u Kalabriji, a posle pada Italije preko Barija je stigao u saveznički zbeg u El Šat na Sinaju. Tokom boravka u zbegu bio je sekretar Kulturno-informativnog odeljenja.[2] Posle rata radio je u Ministarstvu prosvete Narodne Republike Hrvatske, Nakladnom zavodu Hrvatske, bio je upravnik Drame zagrebačkoga Hrvatskog narodnog kazališta. Godine 1950. bio je jedan je od osnivača Kazališne akademije (kasnije Akademija za kazališnu i filmsku umjetnost) na kojoj je predavao, prvo kao docent a zatim vanredni i redovni profesor[2] sve do penzionisanja 1983. godine. Prva supruga mu je bila Branka Rakić,[2] baletska kritičarka i prevodilac.[3] Član je Društva književnika Hrvatske od 1945.[2] Od 1968. je dopisni član Srpske akademije Nauka i umetnosti (Odeljenje jezika i književnosti), a 1998. godine, po raspadu Jugoslavije, preveden je u inostranog člana.[1] Od 1983. je redovni član Jugoslovenske akademije znanosti i umetnosti (danas Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti).[4] Književni rad Ranko Marinković je već tokom školovanja počeo u književnim časopisima da objavljuje poeziju, prozu, eseje i kritike. U zagrebačkom Hrvatskom narodnom kazalištu 1939. godine izvedena je njegova prva drama Albatros, kasnije štampana kao sastavni deo njegove prve prozne knjige. Posle rata razvio se u značajnog pisca sa ovih prostora, nikada ne insistirajući na kvantitetu – objavljivao je malo, ali je uvek uspevao da svakim delom unapredi kvalitet svog stvaralaštva. Svoje radove nastavio je da objavljuje u časopisima, listovima i raznim drugim publikacijama: Mladost, Učiteljski podmladak, Danica, Južni pregled”, „Književni horizonti”, „Dani i ljudi”, „Ars 37”, „Nova riječ”, „Novosti”, „Hrvatski književni zbornik”, „Republika”, „Radio Zagreb, Radio Beograd, Hrvatsko kolo, Narodni list, Svedočanstva, Zagrebački tjednik, NIN, Politika, Nova misao, Vjesnik, Književnost, Književne novine, Pobjeda, Sovremenost, Vjesnik u srijedu, Borba, Prosvjeta, Jedinstvo, Novi list, Rad, Telegram, Panorama, Delo i drugim. Njegova dela su prevođena na više jezika.[2] Najznačajnija knjiga proze je zbirka Ruke, štampana u tridesetak izdanja, sa kojom je zadobio pažnju i pohvale kritike.[4] Za roman Kiklop 1965. godine dobio je NIN-ovu nagradu. Žiri u sastavu Velibor Gligorić (predsednik), Miloš I. Bandić, Borislav Mihajlović Mihiz, Muharem Pervić, Eli Finci i Petar Džadžić svoju odluku doneo je jednoglasno.[5] Bibliografija Proze (1948) Ni braća ni rođaci - zbirka proze (1949) Geste i grimase - kritike i eseji o drami, pozorištu i filmu (1951) Pod balkonima - zbirka proze (1953) Ruke - zbirka proze (1953) Glorija - drama (izvedena 1955, štampana 1956) Poniženje Sokrata - zbirka proze (1959) Karneval i druge pripovijetke (1964) Kiklop - roman (1965) Politeia ili Inspektorove spletke - drama (1977) Zajednička kupka - roman (1980) Pustinja - drama (1982) Nevesele oči klauna - knjiga eseja (1986) Never more - roman (1993)[4] Nagrade i priznanja Savezna nagrada 1948. Nagrada grada Zagreba za dramu Glorija 1965. NIN-ova nagrada za roman Kiklop 1965. Nagrada grada Zagreba 1966. Goranova nagrada 1966. Nagrada Vladimir Nazor za životno delo 1976. Odlikovan je Ordenom zasluga za narod za rad u El Šatu, Ordenom rada i republičkim Ordenom sa srebrnim vencem.[2] Od 1964. godine svake subote u zagrebačkom Večernjem listu izlaze prozni tekstovi poznatih i manje poznatih autora.[6] Već posle dve godine, 1966. pokrenuto je i takmičenje za najbolju kratku priču, kada su dodijeljene i prve nagrade.[7] Od 2001. godine, u čast pisca, ova nagrada nosi ime Nagrada Ranko Marinković za najbolju kratku priču.[8] Pozorišne adaptacije i ekranizacije Prva Marinkovićeva drama Albatros postavljena je na scenu još 1939. godine, a drama Glorijaiz 1955. najpoznatija je i najizvođenija njegova drama. USrpskom narodnom pozorištu prikazana je 1984 godine. Osim drama dramatizovana su i druga njegova dela: roman Kiklop (1974), novele Prah (1975) i Zagrljaj (1976).[2] Kiklopa je za scenu adaptirao jugoslovenski pozorišni reditelj Kosta Spaić 1976. godine.[4] Prema romanu Kiklop 1982. godine snimljen je istoimeni film, a naredne godine i TV serija Kiklop, obe ekranizacije u režiji Antuna Vrdoljaka.

Matica srpska, 1964. Prvo izdanje sabranih dela jedne od najvećih naših književnica. Omot blago iskrzan pri vrhu (vidljivo na slikama). U kritičkim tekstovima o novim srpskim piscima pred Prvi svetski rat, kao i onima između dva svetska rata, Isidora Sekulić je neprestano tragala za autentičnim umetničkim i književnim vrednostima, nezavisno od toga iz kojeg su programskog koncepta poticale. Svoj nedogmatski i integralistički odnos prema književnosti i tumačenju naših pisaca iskazan u njenim brojnim kritičkim i esejističkim tekstovima na poseban način je formirao svojevrsnu njenu viziju moderne književnosti. U ovoj knjizi prikupljeni su njeni tekstovi o Marku Maruliću, Lukijanu Mušickom, Vuku Karadžiću, Stjepanu Mitrovom Ljubiši, Branku Radičeviću, Đuri Jakšiću, Simi Matavulju, Ljubomiru Nediću, dr Jovanu Cvijiću, Aleksi Šantiću, Svetislavu Stefanoviću, Jovanu Dučiću, Svetozaru Ćoroviću, Bori Stankoviću, Milanu Grolu, Milanu Rakiću, Aleksandru Beliću, Petru Kočiću ... Isidora Sekulić (Mošorin, 16. februar 1877 — Beograd, 5. april 1958) bila je srpska književnica i akademik. Sekulićeva je bila prva članica Srpske akademije nauka i umetnosti.[a] Biografija Rođena je 16. februara 1877. godine u podnožju Titelskog brega, u bačkom selu Mošorinu kod Titela. Roditelji su joj bili Danilo, varoški kapetan[1] i Ljubica, a braća Predrag i Dimitrije.[2] Detinjstvo je provela u Zemunu, Rumi i Novom Sadu. Školovala se u Novom Sadu (Viša devojačka škola), Somboru (Srpska preparandija) i Budimpešti (Pedagogijum). Radila je kao nastavnica u Pančevu u Srpskoj višoj devojačkoj školi od 1897. do 1909. godine.[3] Položila je 1898. godine ispit za građanske škole iz francuskog jezika i književnosti. Posle toga radila je u Šapcu (1909-1912)[4] i Beogradu. Doktorirala je 1922. godine i bila je prvi predsednik Udruženja pisaca Srbije.[5] Stvaralaštvo Do kraja, i bez ostatka, posvećena lepoti smislene reči, književnica Isidora Sekulić je za života stekla uvaženje kao najobrazovanija i najumnija Srpkinja svoga vremena. Znalac više jezika, i poznavalac više kultura i područja umetničkog izražavanja, Isidora Sekulić je kao pisac, prevodilac i tumač književnih dela ponirala u samu suštinu srpskog narodnog govora i njegovog umetničkog izraza, smatrajući govor i jezik kulturnom smotrom naroda. Pisala je o Branku Radičeviću, Đuri Jakšiću, Lazi Kostiću, Petru Kočiću, Milanu Rakiću, Veljku Petroviću, Ivi Andriću, Momčilu Nastasijeviću i drugima. Penzionisana je 1931. godine. Izabrana je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 16. februara 1939, a za redovnog člana Srpske akademije nauka 14. novembra 1950, kao prva žena akademik. Umrla je 5. aprila 1958. godine u Beogradu. Na Topčideru joj je podignut spomenik 2015. godine.[6] Duboko promišljen i umetnički istančan njen književni, prevodilački i kritički izraz je praznik naše pisane reči. Rekla je Ta larma što je dignuta oko mene mnogo me je potresla. Molila sam neke poznanike, mlade ljude, da gde god vide nešto o meni napisano, priguše. Ali eto šta su uradili. Zvali su me na neko veče o meni, ali ja sam odbila, rekla sam da sam bolesna. Svi su hteli da me skinu sa dnevnog reda. Kažu: ima 80 godina, skoro će umreti, daj da napišemo nešto i da je ostavimo. To strašno vređa. Volim tišinu, zato me je ta buka oko mene mnogo potresla. Ako nešto vredim, neka kažu posle moje smrti, a ni dva dana pred smrt ne želim da me hvale. Nisam bila srećna. S tim sam se pomirila. Postoji vasionska sreća koja opredeljuje ljude. Ako niste voljeni, uzalud ćete vi nastojati da vas vole.[7] Dela U pola veka književnog rada u više oblika umetničkog iskazivanja i rasuđivanja - objavila je mnoštvo knjiga narativne proze, kritičkih knjiga i članaka. Navodimo samo neka od važnijih dela: Saputnici (1913) — pripovedna vrsta intimnog dnevnika Pisma iz Norveške (1914) — putopis Iz prošlosti (1919) Đakon Bogorodičine crkve (1919) — roman Kronika palanačkog groblja (1940) — pripovetke Zapisi (1941) Analitički trenuci i teme, knj. 1-3 (1941) — eseji Zapisi o mome narodu (1948) Njegošu knjiga duboke odanosti (1951) Govor i jezik, kulturna smotra naroda (1956).

HELENSKA ISTORIJA: Ksenofont Naslov Helenska istorija / Ksenofont ; uvod, prevod i napomene Milena Dušanić Vrsta građe izvešt.o istraž Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1988 Izdanje 2. izd. Izdavanje i proizvodnja Novi Sad : Matica srpska, 1988 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 307 str., [1] presavijen list s geogr. kartom ; 21 cm Drugi autori - osoba Dušanić, Milena Zbirka Antička književnost ISBN 86-363-0038-X (plast. sa omotom) 86-363-0030-4 (za izdavačku celinu) O piscu i delu: str. 5-21. Napomene: str. 267-290 Spisak važnijih grčkih termina: str. 291. Indeks ličnih i geografskih imena: str. 292-[308]. Predmetne odredniceKsenofont, 430-354 pre n. e. Grčka -- Istorija -- 4v pre n. e. Odlično očuvana knjiga. ks

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Edvard Krouli (engl. Edward Crowley) bio je otac dečaka koji se rodio 12. oktobra 1875. u Leamingtonnu, Worwickshire.[1] On je uvaženi sveštenik, vlasnik pivare i član hrišćanske sekte ″Plimutska braća″ što je dečakovu mladost u velikoj meri obeležilo verskim fanatizmom. Ova tvrdnja nije do kraja ispitana i smatra se da je svesno stvorena i preuveličana od samog Alistera Kroulija.[2] Majka, Emili Bišop, poticala je iz siromašne porodice. Uglavnom je provodila vreme u kući, baveći se domaćinskim poslovima. U 11. godini ostao je bez oca. Kako su bili dobrostojeća porodica Alister 1885. upisuje Triniti Koledž u Kembridžu.[2] Na Koledžu se ispoljavaju njegova razna interesovanja i on počinje da putuje, planinari i piše stihove, takođe u to vreme javljaju se i prvi kontakti sa misticizmom. Zlatna zora student Kembridža 1898. čita ″Oblak nad svetilištem″ od Karla fon Ekerthauzena, u knjizi se govori o bratstvu koje nadgleda napredak čovečanstva. Odlučuje da stupi u kontakt sa tim redom i to mu uspeva na proleće iste godine. U novembru 1898. biva inicaran u Zlatnu zoru. [2] Njegovo prvo magijsko ime bilo je (šp. Perdurado) što u prevodu znači da je preživeo, izdržao do kraja.[1] Već 1900. u Parizu biva iniciran u najviši rang reda od strane tadašnjeg vođe Mek Gregora Metersa. Zlatna zora je u to vreme bila u dubokoj krizi i pogođen rasulom reda Krauli napušta Englesku i naredne dve godine provodi putujući.[2] Tokom ove dve godine objavljena su mu dela ″Duša Ozirisa″, ″Tanhojzer″, ″Ambrosi Magi Hortus Rosarum″, boravi na glečeru Baltoro, osvaja vrh K-2 na Himalajima, boravi u Meksiku i sve vreme praktikuje rituale Zlatne zore.[2] Proleća 1903. vraća se u Englesku gde upoznaje Rouz Keli(engl. Rose Kelly) i nakon nekoliko nedelja veze par stupa u brak. Alister ponovo kreće na put i narednih deset meseci proveo je krećući se po Indiji i Egiptu gde je u Kairu od 8. do 10. aprila primio ″Knjigu Zakona″, svetu knjigu Teleme.[2] Svete knjige Teleme i pustinjska avantura Sa ženom Rouz i ćerkom Nuit Rouz je 1904. rodila devojčicu kojoj su dali ime Nuit. Početkom naredne godine porodica boravi u Švajcarskoj , Krouli zatim sam ponovo kreće u Kairo, potom u Indiju, Himalaje i na kraju u Kinu. U tom periodu piše poemu Orfej i sprema izdavanje sabranih dela.[2] Preko Šangaja i Njujorka 1906. se vraća u Englesku gde saznaje da je Nuit umrla od bakterijske infekcije. Te godine postavlja osnove za stvaranje Astrum Argentum-a, odnosno svog reda ″Srebrna Zvezda″, jednostavno AA.[1] Kao rezultat iskustva iz prethodnih godina 1907.pojavljuju se prve knjige Teleme, LiberLXV i Liber VII. Ponovo putuje i odlazi u Maroko i Španiju, tu je napisao ″Psihologiju Hašiša″. Neumorni avanturista 1909. sa svojim pomoćnikom Viktorom Nojburgom stiže u Alžir. Tu u pustinjama Afrike nastaje tkz ″Pustinjska avantura″, naime Krouli i Nojberg su nedeljama pešačili pustinjom i vršili rituale. Oni su navodno ″prizvali demona Horonzona″ koji im se javio u vidljivoj formi, Nojberg je zapisivao sve što se dešavalo dok se demon ispoljavao kroz svest njegovog učitelja. Ovim događajem Alister je primio u sebe svo zlo ovog demona i na taj način doživeo ″prosvetljenje″ jer je prešao preko Pakla do Svetlosti koju je simbolizovalo Horuso oko.[1] Sledbenici Alistera Kroulija ovaj ″događaj″ koriste kako bi ga uporedili sa kušanjem Isusa Hrista u pustinji jer to Krouliju daje božansku crtu, odnosno ″anihilaiaciju ega″.[1] Po završetku ove avanture Krouli se vraća u London.[2] Suđenje i Ordo Templi Orientis Alister Krouli tokom rituala U Londonu ga je u martu 1910. čekalo suđenje sa Mek Gregor Metersom zbog publikovanja tajni Zlatne zore. Iako ih je Krouli zaista objavio u delu ″Tajni rituali i ceremonije rozenkrojcerskog reda″.[2] dobio je suđenje i štampao novo izdanje ovog naslova. Ubrzo se razvodi od Keli i odlazi u Moskvu gde piše ″Himnu Panu″, ″Grad Bogova″ i dobija inspiraciju da kreira Gnostičku misu. U ovom periodu dolazi u dodir sa Ordo Templi Orientisom. Teodora Rojsa upoznaje 1912. i od njega dobija punomoćje za vođenje engleskog ogranka OTO-a.[2] Početkom 1914. sa Nojburgom objavljuje niz operacija koje će postati poznate pod imenom ″Pariski rad″. Juna iste godine odlazi u SAD u Njujork gde ostaje narednih pet godina i tu piše ″Liber Aleph″, ″Liber 97″, ″Liber 194/729″. Pored izdavanja knjiga on u Njujorsku upoznaje Leu Hirsing (engl. Lea Hirsinh), ona mu postaje žena i decembra 1919. se sa njom vraća u London gde je odlučio da osnuje ″Opatiju Teleme″. Posle nekoliko meseci izbor je pao na Siciliju i mesto Čelaf, već 1920. odlazi iz Londona, sa njim odlazi Lea,koja se porodila pre samog polaska, i ćerka Ninet Šamvej.[2] Opatija je bila aktivna sve do 1923. a rezultat njenog rada bili su ″Liber Amrita″, ″Jedna zvezda na vidiku″, ″Liber Samekh″, ″Dnevnik uživaoca droge″, ″Komentari na knjigu zakona″, Krouli je u tom vremenu nekoliko puta putovao do Francuske gde piše ″Liber Nike″. U maju 1923. Musolini je proterao Alistera i on najpre odlazi u Tunis a zatim ponovo u Francusku. Nakon smrti Teodora Rojsa postaje poglavar OTO-a koji se deli jer neki od članova ne prihvataju Knjigu zakona i Telemu.[2] Drugu polovinu dvadesetih godina živi u SAD-u gde mu se 1928. priključuje Izrael Regardi koji sa njim provodi naredne 4 godine, taj period obeležilo je izdavanje ″Magike u teoriji i praksi″ Ispovesti, starost i povratak u Englesku Vođa OTO-a u poznim godinama Početkom tridesetih godina izdao je prva dva toma ″Ispovesti″ ,finansijsku pomoć pružio mu je Karl Germer, član OTO-a, a značajnu ulogu u tehničkoj pripremi imao je Izrael Regardi. Germer je u narednim godinama finansijski pomagao Kroulija koji je često bio pred bankrotom.[3] Do 1934. dosta vremena je provodio krećući se između Nemačke i Portugalije gde objavljuje ″Ravnodnevnicu bogova″, ″Osam lekcija o jogi″ i četvrto izdanje Knjige Zakona. Početkom Drugog svetskog rata vraća se u Englesku i tu izdaje ″Magiku bez suza″, ″Knjigu Tota″ sa novodizajniranim špilom Tarota. Poslednje delo objavio je 1947, iste godine kada je i umro, bila je to antologija poezije ″Ola″,umro je 1.decembra i kremiran je u Brajtonu uz svečanost kojoj je prisustvovala mala grupa prijatelja.[3] Kontroverze Alister Krouli na omotu albuma grupe Beatles, gornji red, drugi sa leve strane Jedan od velikih skandala desio se 1934. kada je sa devetnaestogodišnjom Patriom Mek Elpajn dobio sina Alistera Ataturka.[3] Optuživan je za stvaranje modernog satanizma kao i da je bio narkoman. Istoričar Mark Bejnon ga u knijizi ″Londonska kletva″ optužuje za smrt sedam osoba koje su učestvovale u otvaranju grobnice Tutankamona.[4] U Srbiji je jedan mladić pre samoubistva uzviknuo policiji ″da je Alister Krouli″.[5] Alister Krouli je ušao u BBC-jevu listu sto najvećih Britanaca [6] i nalazi se na 77 mestu. Njegov lik nalazi se i na omotu albuma ″Seargent Pepers Lonely Hearts Club Band″ grupe Bitlsi..

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Pecat! Fridrih Engels (nem. Friedrich Engels;[1][2][3] Barmen, 28. novembar 1820 — London, 5. avgust 1895) bio je nemački filozof, istoričar, komunista, sociolog, novinar, poslovan čovek i revolucionar.[4] Njegov otac bio je vlasnik velikih tekstilnih fabrika u Solfordu u Engleskoj i Barmenu u Prusiji (sada Vupertal, Nemačka). Engels je zajedno sa Karlom Markom razvio ono što je danas poznato kao marksistička teorija i 1845. godine objavio je Stanje radničke klase u Engleskoj, zasnovano na ličnim zapažanjima i istraživanjima u engleskim gradovima. Engels je 1848. godine zajedno sa Marksom napisao Komunistički manifest, a takođe je autor i koautor (prevashodno sa Markom) mnogih drugih dela. Kasnije je Engels finansijski podržavao Marksa, omogućivši mu da istražuje i napiše Kapital. Nakon Markove smrti, Engels je uredio drugi i treći tom Kapitala. Pored toga, Engels je organizovao Markove beleške o teorijama viška vrednosti,[5] koje su kasnije objavljene kao „četvrti tom Kapitala”.[6][7] Godine 1884. je na osnovu Marksovog etnografskog istraživanja objavio je Poreklo porodice, privatnog vlasništva i države. Engels je umro u Londonu 5. avgusta 1895. godine, u 74. godini od karcinoma grkljana i posle kremiranja njegov pepeo bio je rasut sa Biči Heda u blizini Istborna.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta! Pál Tábori (16. studenoga 1908. – 9. studenoga 1974.), također poznat pod svojim pseudonimom Paul Tabori, [1] bio je pisac, novinar, scenarist [2] i psihoanalitičar rođen u Mađarskoj. Bio je poznat po svojim raznolikim spisima, koji su pokrivali široku lepezu tema uključujući povijest, psihologiju, popularnu znanost i beletristiku. Taborijeva djela često su karakterizirali njegov angažiran stil pisanja i njegova sposobnost da složene teme učini dostupnima širokoj publici. Život Rođen 16. studenoga 1908. u Budimpešti, u Mađarskoj, Tabori je odrastao u židovskoj obitelji. Studirao je u Beču i Berlinu, gdje je stekao doktorat znanosti. u psihologiji. Taborijevo psihološko iskustvo utjecalo je na njegova kasnija pisanja, posebice na njegov interes za ljudski um i ponašanje. Tridesetih godina prošlog stoljeća Tabori je radio kao novinar i urednik u Berlinu. Međutim, zbog uspona nacističke Njemačke i sve većeg progona Židova, bio je prisiljen pobjeći iz zemlje. Nastanio se u Engleskoj i postao britanski državljanin 1947. godine. Taborijeva književna karijera počinje u 1950-im i 1960-im godinama. Napisao je brojne knjige koje su istraživale širok raspon tema. Neka od njegovih značajnih djela uključuju Anatomiju egzila, koja je ispitivala iskustva izbjeglica i prognanika, i Prirodnu znanost o gluposti, [3] bezbrižno istraživanje ljudske ludosti. Napisao je i nekoliko povijesnih djela, kao što su Bizantska pozadina prvog križarskog rata i Sultanova budala, biografija mađarskog putnika u Osmanskom Carstvu. Osim toga, Tabori je zašao u područje fikcije, stvarajući romane i drame. Njegov roman Zelena kiša [4] bavio se holokaustom, odražavajući njegovu osobnu povijest i iskustva. Tabori je za pozornicu adaptirao i djela drugih autora, među kojima i drame Franza Kafke. Osim svoje spisateljske karijere, Tabori je radio kao psihoanalitičar i bio je član Britanskog psihoanalitičkog društva. Njegovi psihološki uvidi često su nalazili put do njegovih djela, dodajući dubinu i razumijevanje njegovim istraživanjima različitih tema. Paul Tabori preminuo je u Londonu 9. studenog 1974. godine.