Totemizam danas - Klod Levi Stros pecatirana ,izlizane korice ,ima salotejpa po koricama Autor - osoba Lévi-Strauss, Claude Naslov Totemizam danas / Klod Levi Stros ; [preveli Ivan Čolović, Boško Čolak-Antić] Jedinstveni naslov ǂLe totemisme ǂaujourd`hui Vrsta građe knjiga ; odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : Beogradski izdavačko-grafički zavod, 1979 (Beograd : Beogradski izdavačko-grafički zavod) Fizički opis 140 str. ; 17 cm Drugi autori - osoba Čolović, Ivan Čolak-Antić, Boško Zbirka ǂBiblioteka ǂXX vek ; 37 ISBN (Broš.) Napomene Prevod dela: Le totemisme aujourd`hui / Claude Lévi-Strauss Bibliografija: str. 137-140. Predmetne odrednice Totemizam Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. (mala donja ladnica ,u hodniku

DEJVID BORDVEL NARACIJA U IGRANOM FILMU Prevod - Slavica Miletić Izdavač - Filmski centar Srbije, Beograd Godina - 2013 422 strana 24 cm Edicija - Biblioteka Umetnost ekrana ISBN - 978-86-7227-081-5 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Uvod NEKE TEORIJE NARACIJE 1. Mimetičke teorije naracije Perspektiva kao naracija Perspektiva i tačka gledanja u književnosti Nevidljivi posmatrač Ejzenštejn: naracija kao scenografija 2. Dijegetičke teorije naracije Filmska naracija kao metajezik Filmska naracija kao iskazivanje NARACIJA I FILMSKA FORMA 3. Aktivnost gledaoca Skica za jednu psihologiju filmske percepcije i kognicije Sposobnost razumevanja narativa Verovanje i viđenje 4. Principi naracije Fabula, siže i stil Taktike konstruisanja sižea Znanje, samosvest i komunikativnost Narator, autor 5. Greh, ubistvo i naracija Detektivski film Melodrama 6. Naracija i vreme Osobine vremenske konstrukcije Vremenske varke i neočekivane dobiti 7. Naracija i prostor Konstruisanje prostora Perspektiva i gledalac Idealna pozicionalnost: plan - kontraplan Naznake, svojstva i funkcije Prostor u Svežim vetrovima ISTORIJSKI MODUSI NARACIJE 8. Modusi i norme 9. Klasična naracija. Holivudski primer Kanonska naracija Klasični stil Klasični gledalac Sedam filmova, osam segmenata 10. Naracija umetničkog filma Objektivnost, subjektivnost, autorstvo Igra forme Umetnički film u istoriji 11. Istorijsko - materijalistička naracija. Sovjetski primer Naracija kao retorika Predvidljiva fabula, nepredvidljiva naracija Novi Vavilon Ka upitnom filmu 12. Parametarska naracija Nova uloga stila Oblici i strategije Parametri Džeparoša Problem modernizma 13. Godar i naracija Sukobljene sheme Oprostorenje naracije Narator i palimpsest Godina 1968. i dalje Zaključak Fusnote Izvori fotografija Izabrana literature Indeks imena Indeks filmova `Monumentalno delo Dejvida Bordvela, verovatno najvećeg živog teoretičara filma, pojavilo se sada na srpskom jeziku. Delo koje od svojeg objavljivanja 1985. godine u domenu filmske naratologije gotovo nikada nije prevazidjeno, postalo je neophodni udžbenik ne samo za studije filma, već, jednako tako, i književnosti. Vizuelno prebogata (nekoliko stotina frejmova i fotografija), ova knjiga pokazuje Dejvida Bordvela ne samo kao vrsnog erudite, već i interdisciplinarnog mislioca koji se s lakoćom kreće i drugim oblicima stvaralaštva, i inkrporira ih u svoju filmsku teoriju na uzbudljiv, gotovo virtuozan, a ipak čitak način. Objavljivanje knjige Dejvida Bordvela je pravi izdavački filmski dogadjaj, i mišljenja smo, neophodna lektira ne samo teoretičare, kritičare i publiciste, već i za sve one koji su u filmskoj praksi.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. David Bordwell Narration In The Fiction Film Leon Batista Alberti Battista Mikelanđelo Antonioni Michelangelo Aristotel Mihal Bahtin Rolan Bart Roland Barthes Andre Bazen Bazin Remon Belur Raymond Bellour Emil Benvenist Emile Benveniste Ingmar Bergman Bernardno Bertoluči Bertolucci Ludvig van Betoven Ludwig Beethoven Mišel Bitor Michel Butor Bertolt Breht Brecht Rober Breson Robert Bresson Pjer Bulez Pierre Boulez Luis Bunjuel Bunuel Oleksandar Dovženko Karl Teodor Drajer Carl Theodor Dreyer Henri Džejms Henry James Džejms Džojs James Joyce Sergej Mihailovič Ejzenštajn Rajner Verner Fasbinder Federiko Felini Federico Fellini Sigmund Frojd Freud Žan Lik Godar Jean Luc Godard Gombrič Alfred hičkok Hitchcock Stiven Hit Stephen Heath Džulijan Hohberg Julian Hochbergm Hauard Hoks Howard Hawks Roman Jakobson Mikloš Jančo Jancso Aleksandar Kerenski Lev Kulješov Grigorij Kozincev Fric Lang Fritz Vladimir Iljič Lenjin Ernst Lubič Lubitsch Persi Lubok Kolin Makejb Colin McCabe Karl Marks MarxLeonard Mejer Meyer Jan Mukaržovski Mukarvosky Jasudžiro Ozu Yasujiro Bris Paren Brice Parain Perkins Vsevolod Pudovkin Alan Rene Alain Resnais Žan Renoar Jean Renooir Alen Rob Grije Alain Robbe Grillet Mari Kler Ropars Vijemje Marie Claire Ropars Wuilleumier Mejr Sternberg Meir Suzan SUlejman Susan Suleiman Viktor Šklovski Jurij Tinjanov Fransoa Trifo Francois Truffaut Orson Vels Welles Dziga Vertov Žerar Ženet Gerard Genette

Podvlačeno grafitnom olovkom, a na nekoliko mesta i žutim markerom, v. sliku. Autor - osoba Bachelard, Gaston, 1884-1962 = Bašlar, Gaston, 1884-1962 Naslov Novi naučni duh / Gaston Bašlar ; prevela s francuskog Mira Vuković Jedinstveni naslov ǂLe ǂnouvel esprit scientifique Vrsta građe knjiga Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.) Jezik srpski Godina 1991 Izdavanje i proizvodnja Sremski Karlovci ; Novi Sad : Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića, 1991 (Novi Sad : Prosveta) Fizički opis 145 str. ; 18 cm Drugi autori - osoba Vuković, Mira, 1940- = Vuković, Mira, 1940- Zbirka ǂBiblioteka ǂElementi ; 12 (Broš.) Napomene Prevod dela: Le nouvel esprit scientifique / Gaston Bachelard Tiraž 1000. Predmetne odrednice Epistemologija Determinizam Počev od Vilijema Džejmsa često se govorilo da svaki obrazovan čovek nužno sledi jednu metafiziku. Tačnije bi zapravo bilo reći da se u svom nastojanju da stekne naučno obrazovanje svaki čovek oslanja ne na jednu već na dve metafizike i da su ove dve prirodne i ubedljive, implicitne i uporne metafizike – protivrečne. U želji da im brzo nađemo neko privremeno ime, označimo ova dva osnovna filozofska stava, mirno udružena u modernom naučnom duhu, klasičnim etiketama racionalizma i realizma. Gaston Bašlar (1884–1962) je bio francuski filozof. Njegovi najvažniji radovi su iz oblasti poetike i filozofije nauke. Bio je na najvažnijim mestima u francuskoj Akademiji i uticao na brojne francuske filozofe između ostalih i na Mišel Fukoa, Luj Altisera i Žaka Deridu. Gaston Bašlar, francuski matematičar, epistemolog i teoretičar poetske mašte – ne nalazim prikladnijeg izraza za ovo poslednje, za onaj deo njegovih radova koji nas ovde posebno interesuje – jeste, koliko znam, jedini mislilac koji je umeo i pristao da od raščerečenosti modernog čoveka između njegove iskonske prirode, nepromenljive ili gotovo nepromenljive, od neolitika naovamo, a možda i od paleolitika, i imperativa nove racionalnosti i naučne efikasnosti izgradi mudrost, uslov razumne sreće... Bio je fascinantan profesor; dok ga nisam čuo nisam ni zamišljao da su mogući takav šarm i spontanost predavačke inspiracije, naročito u ovo doba televizijske i druge automatizacije opštenja. Sa svojim polucilinderom, sa bradom à la Marx, sa sklonostima i navikama provincijskog osobenjaka, kakvih je nekad bilo sijaset u dokonoj slobodi ulica kojima su ljudi hodali pešice, Bašlar nije izgledao niti je bio imalo „moderan“... Dok literatura veći gotovo dva veka slika jad naše osamljenosti, Bašlar peva blagodati samoće, predlaže nam da pomoću čitanja, pomoću „poetikoanalize“, „rekonstruišemo u sebi biće oslobodilačkih samoća“. Naravno, i ovde ista reč pokriva različite stvari. Bašlarova samoća je punoća, mašta naše biće, a lektira je njeno društvo. „Gore, na nebu, raj je jedna velika biblioteka“, veli Bašlar... Bašlar je, u Francuskoj, konsekventnije no iko, izložio strukture savremenog naučnog duha i prakse, karakterisane sve strožom apstrakcijom i matematizacijom. Pokazao je da je taj duh negacija svega spontanog, svega neposrednog, „prirodnog“. Kasnije je uvideo da naučna kosmologija ne može ugušiti spontanu kosmologiju, da prvobitni čovek živi u nama sa nesmanjenom vitalnošću, da mu je izraz poezija, da su funkcija nauke i funkcija poezije nesvodljive, i obe neophodne. Mi živimo istovremeno u dva jedan drugom potpuno strana sveta. Bašlar je uspeo da od te rascepanosti napravi dve harmonije koje se uzajamno dopunjuju. Drugi je doživljuju kao tragediju našeg doba... Život je mnogo lepši posle čitanja jedne Bašlarove knjige, čitalac svesniji vlastitog bogatstva, pouzdaniji u se. Ako i ne menja svet, ostavljajući to inteligenciji i nauci, mašta krepi čoveka, „sanjarenju pripadaju vrednosti koje daju pečat čoveku u njegovim dubinama“ – Sreten Marić MG80 (N)

BRANKO ALEKSIĆ OTKRIVENJE U NADREALIZMU Izdavač - Prosveta, Beograd Godina - 1983 270 strana 22 cm Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Otkrivenje (apokalipsis) u modernoj mitologiji nadrealizma Rosa mačje glave u Bretonovoj poeziji Esej o produktivnoj štamparskoj grceši Breton i Ristić u Pećini vila Bretonova zagonetka nvmervs hominvm cilndra kod Nađe Markova detelina sa četiri lista Scriptor meus Marko Ristić Bibliografska beleška `Sedam ogleda o nadrealizmu (u kojima ključno mesto zauzima ličnost i delo pesnika i esejista Marka Ristića), predstavljaju zanimljivu celinu, u kojoj se o poetičkim, idejnim društvenim elementima beogradskog i francuskog nadrealizma, o ključnim ličnostima ovog pokreta, kao i o nekim manje poznatim, pokušava da progovori na osoben način: forma, naime, ovog eseja u biti je određena otporom prema akademskom i `naučnom` eseju; Aleksićev tekst, rečenica puna digresija i asocijacija, zatim zahvatanje najrazličitijih oblasti (od vlastitih dnevničkih beležaka, filma i dnevne štampe, do bogate literarne lektire) oblikuju ovo kazivanje kao `slobodni ese`, koji na pojedinim mestima postaje causerie, a na drugim, pak, izdiže individualne autorske istine u ravan zanimljivih predloga za preispitivanje naših uobičajenih shvatanja kada je reč o ovoj oblasti. Autor, dakle, ne piše o našem nadrealizmu književnoistorijsku ni kritičku studiju, niti prosuđuje o njemu kroz parametre književne aksiologije, već daje eseje u kojima čak eseju tuđim stilskim sredstvima saopštava jedno lično viđenje dela našeg značajnog pesnika i esejiste Marka Ristića, ključne figure našeg nadrealizma, a zatim i viđenje nekih ključnih pitanja kada je reč o ovoj oblasti: o složenom odnosu nadrealizma prema građanskom društvu, o levoj orijentaciji ovog pokreta, o odnosu prema revoluciji, o odnosu nadrealizma i književnosti, i dr.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Otkrovenje Nadrealizam

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Stihovi Ratko Zvrko Ilustracije: Nedeljko Dragic Srdjan Matic (Beograd, 20. travnja 1920. – Dubrovnik, 23. rujna 1998.), hrvatski književnik, novinar i boksač. Životopis Rođen je 20. travnja 1920. Ne zna se točno mjesto rođenja, nagađa se o Drveniku kod Konavala, gdje je proveo djetinjstvo ili Beogradu. Kao gimnazijalac smislio je slogan „Bilo kuda, Kiki svuda” za tvornicu Union (danas Kraš). Boksačka karijera Počeo se baviti boksom u Dubrovniku. Meč karijere imao je u Dubrovniku, 11. travnja 1943. protiv prvaka Italije Lodovica Giobbija. Pobijedio ga je, što se slavilo kao pobjeda nad Talijanima, koji su u to vrijeme za Drugog svjetskog rata okupirali Dalmaciju. Slijedećeg dana, talijanske vlasti su ga zatvorile na neko vrijeme u tvrđavu Lovrijenac. Bio je prvak Hrvatske u boksu 1945.. Poslije Drugog svjetskog rata, imao je meč s višestrukim olimpijskim pobjednikom, mađarskim boksačem Lászlóm Pappom. Izgubio je, ali je izdržao borbu do kraja. Novinarska karijera Počeo je novinarsku karijeru, javljajući rezultate boks mečeva za Vjesnik. Prekinuo je karijeru u boksu i bavio se novinarstvom. Pisao je za Vjesnik, Vjesnik u srijedu, Večernji list, Globus, Arenu, Modru lastu itd. Pokrenuo je trofej „Plava vrpca Vjesnika” za plemenite pothvate na moru, koji postoji i danas. Organizirao je dječje romobilske utrke oko HNK u Zagrebu pod motom „Brzina, ali oprez”. Napisao je zbirku pjesama „Grga Čvarak”, prvi put je izdana 1967. Postala je jedna od najnakladnijih knjiga hrvatske književnosti za djecu i sastavni dio školske lektire. Pisao je pjesme i za odrasle. Napisao je biografiju slavnog hrvatskog boksača Mate Parlova „Zlatne rukavice Mate Parlova” 1978. Bio je prijatelj Dobriše Cesarića, dopisivao se s njim u stihovima.

Naslov Istina o životu iskristalisana kroz vekove. Knj. 5 / [priredio] Božidar Šutaković Vrsta građe dr.knjiž.oblici Jezik srpski Godina 1979 Izdavanje i proizvodnja Beograd : B. Šutaković, 1979 (Požarevac : Prosveta) Fizički opis 126 str., [3] lista s tablama ; 20 cm Drugi autori - osoba Šutaković, Božidar (Broš.) Napomene Tiraž 1.000. Stanje: mestimično podvlačeno grafitnom olovkom, rikna ojačana selotejpom. Moderna vremena donose veliku opasnost i literaturi, naime sve više, pod pritiskom mehanizacije i tempa života, dolazi do napuštanja i zaboravljanja, zanemarivanja pojedinih književnih rodova zarad površnih, lapidarnih i novinarskih žanrova. Da ne nabrajamo. Jedan od umirućih je negovanje aforizama, mudrih reći, misli, iskrica, aksioma te odabiranja misli velikih ljudi na večne teme kao što su život, smrt, ljubav, sreća, mladost itd. Božidar Šutaković pripada onoj retkoj grupi istrajnika koji, marljivo i uporno, sa izvanrednom Ijubavlju prikuplja misli velikana pisane, reći, slaže ih i reda u svoje beležnice da bi ih kasnije kao strune orkestrirao u celine svojih viđenja. Čitajući raznoliku lektiru, počev od klasika svetske književnosti, preko dela velikih učenjaka, do teoretičara dijalektičkog materijalizma, Šutaković, stičući sopstvena znanja, na marginama tako bogate biblioteke beleži ono što trajno ostaje u njegovom misaonom habitusu. I kad pravi greške, uvrštavajući u svoje antologije neautorizovane definicije (iz enciklopedija i drugih kataloga koji podrazumevaju timski rad), Šutaković ostaje dosledan mi-saonom jedinstvu i predmetu svojih preokupacija. To su najčešće ljudske mane i vrline, savremena marksistička misao, problem prostora i vremena, odnosi prema relativnosti istorije u koje autor sistematski ugrađuje biserna viđenja od Aristotela i Heraklita do Marksa i Markuzea. Na tom svom dugom putu pisac, bez obzira na hvale ili kritike, ostaje dosledan i do sada je objavio više knjiga pod zajedničkim naslovom „Istina о životu iskristalisana kroz vekove“ koje sistematski dopunjavaju jednu posebnu duhovnu tvorevinu. Pred nama su nove knjige Božidara Šutakovića u ciklusu traganja za večitim istinama. Nekad nam se učini da sretnemo već poznatu ili ponovljenu misao. Ali, latinska poslovica poučno opominje: „Oni koji ne znaju neka uče, a koji znaju neka nalaze zadovoljstvo u tome da se podsećaju.“ Zato od srca preporučujemo ove mudrosti, koje čitaocu, između ostalog, donose podsticajnu radost za nova druženja sa lepom književnošću. A i time samo misionarstvo Šutakovića je opravdalo nesvakidašnji trud i još prilježniju istrajnost. MG76

KAKO SE UHVATITI U KOŠTAC S TEŠKIM PITANJIMA U PRESUDNIM TRENUTCIMA! Još jedna uspješnica svjetski poznatog autora Jerryja Weissmana. Autor se u knjizi koristi uvjerljivim primjerima i pokazuje kako savršeno samouvjereno odgovoriti na pitanja. Otkriva kako izbjeći defanzivan stav, izbjegavanje odgovora na pitanje ili svadljivost, budući da su sve to stvari koje su već mnogima uništile karijeru i mogu vas koštati kredibiliteta. Naučit ćete kako kontrolirati razgovor s neprijateljski nastrojenom osobom: kako kontrolirati pitanje, publiku, vrijeme i, najvažnije, kako kontrolirati samoga sebe. „Radim u tvrtki Cisco Systems i na mojem su mi radnom mjestu svakodnevni izazov teška pitanja potrošača, vladinih čelnika, predstavnika tiska i analitičara. Tehnike korištene u knjizi Na vatrenoj linijiupravo su ono što mi je potrebno: izravno omogućuju da u svakoj komunikacijskoj situaciji zadržim prednost.` - S. Bostrom, SVP Internet Business Solutions Group and Worldwide Government Affairs, Cisco Systems „Mislim da bi u eri u kojoj su se poslovni ljudi i političari dokazano pokazali nesposobnima iskreno priopćiti loše vijesti, ova knjiga trebala biti obvezna lektira u svakoj poslovnoj školi i svakome tko se obrazuje za menadžera. Zapravo, nadam se da je čita i mnogo šira publika. Ona je upravo ono što naše društvo sada treba.` - P. Bronson, autor uspješnice What should I do with my life? „Jerry Weissman priča nam priču o nastajanju predsjednika i kraljeva i dramatičnim trenucima našega vremena, otkrivajući u svakoj epizodi jednostavnu istinu koja nam kazuje zašto se velikim vođama, poput Ronalda Reagana i Colina Powella, vjeruje i zašto ih vole. Velike istine otkrivene na jednostavan i uvjerljiv način, za svakog vođu.` - S. Cook, osnivač i izvršni direktor, Intuit „Jerryjevu knjigu ne smije propustiti niti jedan izlagač koji se hvata ukoštac s teškim i zahtjevnim pitanjima publike. Ova knjiga daje temeljne informacije o tome kako se pripremiti, kako biti okretan i preuzeti igru neovisno o težini pitanja.` - L. Culbertson, zamjenica predsjednika korporacije, direktorica korporacijskih financija, Intel Corporation „Tijekom jednog od najvažnijih razdoblja u mojoj karijeri, Jerry je iskoristio pojmove objašnjene u knjizi Na vatrenoj liniji kako bi mene i moju ekipu pripremio za EarthLinkovu promociju prve javne ponude dionica. Pomogao nam je premostiti pitanja najteže moguće publike: potencijalnih ulagača, ali iste su vještine potrebne za bilo koju publiku.` - S. Dayton, osnivač Earthlinka i Boingo Wirelessa, izvršni direktor SK-EarthLinka „Jerry Weissman mi je pomogao da pripremim svoj menadžment za nedavnu prvu javnu ponudu dionica. Prisustvovao sam nekim radionicama i impresionirale su me Jerryjeve inovativne tehnike poučavanja i optimalizacije efikasnih metoda komunikacije izvršnoga kadra. Te su se radionice, dobro obuhvaćene knjigom Na vatrenoj liniji, i te kako isplatile tijekom mnogobrojnih prezentacija.` - R. Dolby, osnivač i predsjednik, Dolby Laboratories, Inc. „Neovisno o tome jeste li nastavnik ili predsjednik države, ova knjiga će vam pomoći da komunicirate na efikasan način. Otkriva toliko da, čitajući, imate osjećaj da varate. Teška pitanja više mi nisu izazov.` - R. Hastings, osnivač i izvršni direktor, Netflix „Čak i najbolji početak nailazi na teška pitanja. Pročitajte Jerryjevu knjigu prije no što vam zatreba ili ćete se naći u velikoj frci.` - G. Kawasaki, autor uspješnice The Art of the Start „Je li vam ikad itko postavio teško pitanje? Jerry Weissman vam pokazuje kako nije važno koji je odgovor na pitanje. Za prevlast i pobjedu je važno kako ćete na pitanje odgovoriti!` - T. Koogle, osnivač i izvršni direktor, Yahoo! „Jerryjeva tehnika je istovremeno majstorska i univerzalna jer na istu valnu duljinu stavlja publiku i govornika, teška pitanja i izravne odgovore, a sve to koristeći se vrlo jednostavnim načelom: istinom.` - P. Omidyar, osnivač eBaya i Omidyar Networka „Već pola stoljeća postavljam teška pitanja i slušam čas sjajne, čas dosadne, neizravne i prosvijetljene odgovore. Knjiga Jerryja Weissmana pomoći će svakome… baš svakome… da odgovori i na najteža pitanja.` - M. Wallace, viši dopisnik, Sixty Minutes, CBS News Kratak sadržaj Uvod: Okrenutost spram sile Ključna dinamika (pitanja i odgovori) Efikasno upravljanje u primjeni Ne slušate! Aktivno slušanje! (Borilačka vještina: Koncentracija) Ponovno uzimanje riječi (Borilačka vještina: Samoobrana) Odgovor na pitanje (Borilačka vještina: Ravnoteža) Topspin u akciji (Borilačka vještina: Okrenutost) Priprema (Borilačka vještina: Disciplina) Umijeće ratovanja (Borilačka vještina: Samokontrola) Uzor JERRY WEISSMAN vodeći je američki edukator u području korporacijskih izlaganja. Na njegovoj su listi klijenata izvršni kadar kompanije Yahoo!, Cisco Systems, Microsoft, Intel, Netflix i mnogi drugi. Pripremao je izvršne direktore za više od 500 promocija prve javne ponude dionica te im pomogao prikupiti stotine milijardi dolara. Osnivač je tvrtke Power Presentation Ltd. Pomogao je i više od 500 tvrtki da pripreme prezentacije o kojima je ovisio ishod posla. Njegove je knjige Na vatrenoj liniji: Kako se uhvatiti ukoštac s teškim pitanjima…u presudnim trenucima i Prezentacijom do uspjeha: Umijeće predstavljanja magazin Fortune je uvrstio na listu osam knjiga koje se svakako moraju pročitati. Za dodatne informacije posjetite www.powerltd.com.

Claude Levi Strauss - Strukturalna antropologija I-II Klod Levi Stros Prva knjiga: Stvarnost, Zagreb, 1989. Mek povez, 420 strana, potpis bivseg vlasnika na naslovnom listu. Druga knjiga: Skolska knjiga, Zagreb, 1988. Mek povez, 350 strana, potpis bivseg vlasnika. RETKO! Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; Brisel, 28. novembar 1908 — Pariz, 30. oktobar 2009) je bio francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci — kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole“ - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u preiodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće eksepdicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima vreovatno se zaniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje «Divlje misli» 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i «naučno» fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između «primitivnog mentaliteta», koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije - i «civilizovanog mentaliteta», koji je privilegija nas Evropejaca i drugih civilizovanih naroda». Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: «Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta». Važniji radovi 1949. Elementarne strukture srodstva; 1958. Strukturalna Antropologija; 1960. Mit o Azdivalu; 1962. Totemizam danas i Divlja misao; 1964-1967. Mitologika I-IV.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Karijatide Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje „Divlje misli“ 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i „naučno“ fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između „primitivnog mentaliteta“, koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije – i „civilizovanog mentaliteta“, koji je privilegija nas „Evropejaca i drugih civilizovanih naroda“. Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: „Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta“. Važnija dela: •1949. Elementarne strukture srodstva; •1958. Strukturalna Antropologija; •1960. Mit o Azdivalu; •1962. Totemizam danas i Divlja misao; •1964–1967. Mitologika I–IV.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje „Divlje misli“ 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i „naučno“ fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između „primitivnog mentaliteta“, koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije – i „civilizovanog mentaliteta“, koji je privilegija nas „Evropejaca i drugih civilizovanih naroda“. Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: „Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta“. Važnija dela: •1949. Elementarne strukture srodstva; •1958. Strukturalna Antropologija; •1960. Mit o Azdivalu; •1962. Totemizam danas i Divlja misao; •1964–1967. Mitologika I–IV.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje „Divlje misli“ 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i „naučno“ fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između „primitivnog mentaliteta“, koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije – i „civilizovanog mentaliteta“, koji je privilegija nas „Evropejaca i drugih civilizovanih naroda“. Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: „Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta“. Važnija dela: •1949. Elementarne strukture srodstva; •1958. Strukturalna Antropologija; •1960. Mit o Azdivalu; •1962. Totemizam danas i Divlja misao; •1964–1967. Mitologika I–IV.

MARKO ALEKSIĆ SRPSKE ZEMLJE PRE NEMANJIĆA Crteži i karte - Miloš Savković Ilustracije - Uroš Pavlović Izdavač - Laguna, Beograd Godina - 2020 382 strana 20 cm ISBN - 978-86-521-3715-2 Povez - Broširan Stanje - Kao na slici, tekst bez podvlačenja SADRŽAJ: Predgovor O Izvorima POČETNI VEKOVI U osvit srednjeg veka • Pojava Srba • „Bela Srbija`u Polablju • Knez Dervan i zemlja Bojki • Putovanje • Na novom tlu • Sloveni u Dalmaciji u 7. veku • Slovenska plemena u Makedoniji • Dolazak Bugara i Sermisijana na Balkan • Arheološki tragovi Slovena 7-9. veka • Sloveni i Romani POČECI DRŽAVNOSTI I PRVI POZNATI VLADARI - oko 780. - 830. godine Uspon Karla Velikog • Avarski ratovi • Vizantija i Franačka • „Narod koji drži veliki deo Dalmacije` • Bodrići, Guduskani, Timočani • Prvi srpski vladari 8. veka • Vizantijska uprava u Dalmaciji • Krstionica kneza Višeslava • Verske prilike u vizantijskoj Dalmaciji • Najstarija središta vlasti • Pokrštavanje Srba • Zapadne oblasti • Doseljavanje Hrvata • Lokalni Romani • Na granici dva carstva • Sloveni i franački Imperium U SUSEDSTVU VELIKIH SILA - oko 830. - 850. godine Pleme Neretljana • Širenje Bugara • Kneževina Morava u srpskom Pomoravlju • Knez Vlastimir • Kneževina Travunija • Vlast u zemlji • Slovenske seobe u susedstvu Srbije • Srbija sredinom 9. veka PRETNJE SA ISTOKA - oko 850. - 900. godine Početak vladavine kneza Mutimira • Borba za vlast između braće • Obnova vizantijske moći na Jadranu • Najstarije slovensko pismo • Misija Ćirila i Metodija i Srbi • Crkvena organizacija u zemlji • Grad Ston i kneževina Zahumlje • Ras i postanak Raške episkopije • Utvrđenja i granice • Prve župe i oblasti u Srbiji KRIZA I OBNOVA DRŽAVE - 900-950. godine Unutrašnja previranja • Dolazak Mađara i propast Velike Moravske • Knez Mihajlo Zahumski • Pad i obnova zemlje • Doba kneza Časlava Klonimirovića • Srpske zemlje sredinom . veka • Gradovi Srbije i najstariji pomen Bosne KULTURA I DRUŠTVO Vlast i dvor • Jezik i pismenost • Hrišćanstvo i druga verovanja • Domaćinstvo i privreda • Nošnja i nakit Naredna stoleća Bibliografija Indeks O autoru `Sveobuhvatna i živopisna priča o počecima srpske istorije Srpske zemlje pre Nemanjića naučno su delo koje se čita kao istorijska lektira, jedinstven izvor znanja o vremenu koje prethodi slavi Nemanjića, knjiga koja uspostavlja nov pristup u traganju za otkrićima iz trinaest vekova duge istorije Srba. Razdoblje od 7. do 10. veka predstavlja najzamagljenija stoleća srpske prošlosti. U to vreme na ruševinama antičkog sveta izrastaju temelji Evrope kakvu danas poznajemo i prelamaju se ključni događaji za njenu istoriju, a na našim prostorima rađa se jedan sasvim nov svet. Slovenska plemena se šire i kreću ka jugoistoku Evrope, a među njima se vrlo rano izdvaja ime Srba. Naši preci otpočeli su epsko putovanje od reke Labe na istoku današnje Nemačke koje se posle više od 1500 kilometara završilo u okolini Soluna, da bi se zatim trajno naselili na Balkanu. Prvi put jedna knjiga jezikom istorijske i arheološke nauke studiozno i uzbudljivo priča priču o tom putovanju. Koristeći arhivske pisane izvore kao i nova arheološka istraživanja, ona govori o prvom po imenu poznatom srpskom knezu Dervanu i zemlji Bojki, nastanku titule župana, drevnim slovenskim naseljima sa ostacima paganskih hramova. Knjiga sadrži izuzetno važna otkrića poput postojanja vladarske palate na tlu Srbije iz 8. veka, koja predstavlja najraniju poznatu takvu građevinu u slovenskom svetu, ili više crkava znatno starijih od Raške episkopije, što pokazuje da su Srbi prihvatili hrišćanstvo ranije nego što se to do sada verovalo i da su se tu nalazili prvi poznati hrišćanski hramovi među Slovenima. Izdanje je obogaćeno istorijskim kartama i ilustracijama značajnih arheoloških nalaza, građevina, utvrđenja i naselja najstarije srpske države.` Ako Vas nešto zanima, slobodno pošaljite poruku. Avari Avarski Kaganat Akvileja Albanija Arabljani Saraceni Ahenski Mir Bavarska Bavarci Banat Bar Bari Batković Bačka Beograd Bijeljina Bilimišće Bitinija Bodrići Boka Kotorska Boris Mihajlo Bosna I Hercegovina Braničevo Brač Breza Bugari Bugarska Crkva Bugojno Budva Vajuniti Vojnići Vasilije Velegeziti Velika Morava Moravska Venecija Mlečani Via Egnatia Vizantija Visoko Višeslav Vlastimir Vrsenice Vrutci Germani Gojnik Gordoserb Gornji Vrbljani Goti Grčka Grci Dabravina Dalmacija Destinik Doboj Drava Drač Drivast Drim Drina Druguviti Dregovići Dubrovnik Duklja Evropa Epir Zadar Zapad Zaharija Zahumlje Zenica Zeta Ilirik Iraklije Istra Italija Jadransko More Jovan Južni Sloveni Justinijan Kalabrija Karlo Veliki Klonimir Knin Konavli Konstantin Kosovo Metohija Kotor Kocelj Krit Kuvrat Laba Polablje Langobardi Letopis Popa Dukljanina Lipljan Ludovik Pobožni Ljudevit Mađari Ugri Makedonija Makljenovac Margum Martinići Mačva Merovinzi Metodije Mihajlo Zahumski Mihaljevići Mutimir Neretva Neretljani Nićifor Nin Niš Ohrid Ošlje Panonija Peleponez Petar Gojniković Polapski Srbi Poljska Presijam Preslav Prizren Prijedor Prokopije Rab Ravena Ras Rastislav Rim Rimsko Carstvo Rogačići Sava Sagudati Salona Samo Sana Sarajevo Semberija Servija Serdika Simeon Singidunum Sipont Sirmijum Sicilija Sjenica Skadar Sklavinija Smoljani Solun Split Srem Stari Sloveni Stefan Nemanja Stolac Ston Strimonci Strojimir Tasilo Teofil Tesalija Tivat Timok Tiringija Toma Arhiđakon Travunija Trakija Trebinje Trogir Ćirilo Ulcinj Fotije Franačka Franci Fredegar Hazari Hrvatska Hrvati Hum Carigrad Cetina Crna Gora Crno More Čapljina Časlav Češka Česi

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Naziv: Mitologike 2 Od meda do pepela Autor: Klod Levi-Stros Godina izdanja: 1982 Izdavač: Prosveta, Bigz Tvrd povez, str. 403 Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje „Divlje misli“ 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i „naučno“ fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između „primitivnog mentaliteta“, koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije – i „civilizovanog mentaliteta“, koji je privilegija nas „Evropejaca i drugih civilizovanih naroda“. Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: „Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta“. Važnija dela: •1949. Elementarne strukture srodstva; •1958. Strukturalna Antropologija; •1960. Mit o Azdivalu; •1962. Totemizam danas i Divlja misao; •1964–1967. Mitologika I–IV.

ZAŠTO JE SVE POVEZANO I KAKO MISLITI MREŽNO U ZNANOSTI, POSLOVANJU I SVAKODNEVNOM ŽIVOTU Što sve povezuje vrtne zabave, terorističke ćelije, gene, epidemije, političare, poslovne ljude i Internet? Sve su to mreže. Albert-Laszlo Barabasi, jedan od najvećih svjetskih stručnjaka za mreže, u ovoj nas knjizi vodi kroz uzbudljivu intelektualnu avanturu u kojoj pokazuje kako su i tako različiti fenomeni ustvari slični kad se misli mrežno. Kompleksne mreže donose znanstvenu revoluciju novog milenija. Istraživanje mreža, predvođeno Barabasijem i njegovim suradnicima, potaklo je neviđeno zanimanje među biolozima, fizičarima, ekonomistima, informatičarima i sociolozima. Dok Malcolm Gladwell u Točki preokreta, koja govori o sličnoj temi, šarmira čitatelje primjerima, Barabasi dovodi do dubljeg razumijevanja znanosti mreža koja se krije iza ideja stupnjeva odvojenosti, pravila 80/20, i razloga zbog kojeg bogati postaju još bogatiji. Mreže su posvuda. Internet je mreža kompjutora, mozak je mreža živčanih stanica, a ljudi međusobno komuniciraju kroz mreže odnosa kao što su obitelj, prijatelji ili kolege. – Net.hr Barabasi je dao ključan doprinos istraživanju kompleksnih mreža i može pouzdano govoriti o njima, a njegov entuzijazam prožima cijelu knjigu i čini je tako dobrim štivom. U mreži je zanimljiva i informativna: tu je priča o nastanku slavne ideje `šest stupnjeva odvojenosti`, prema kojoj u samo pet koraka možete povezati bilo koje dvije osobe, kao i mnoge zabavne pripovijesti o legendardnom matematičaru Paulu Erdosu. Raznovrsne primjene teorije mreže objašnjene su na pravim primjerima: širenje virusa u kompleksnim mrežama izlaže se na slučajevima epidemije side i računalnih virusa. Zbog svega toga, ova će knjiga čitatelja s lakoćom uvući u svoju temu. – Nature Barabasi pokazuje kako kompleksne mreže unose novo svjetlo u tako različita područja kao što su fazni prijelazi, epidemija side ili liječenje raka, spajanja velikih korporacija i međunarodne financijske krize. Prava je rijetkost da najveći igrač u stvaranju neke nove teorije uspije predočiti svije uvide tako jasnim jezikom – Mark Granovetter, Sveučilište Stanford Knjiga U mreži će vam promijeniti način mišljenja o svim mrežama koje djeluju na naš život. – New York Times Bili sociolog, fizičar, poduzetnik, marketinški stručnjak ili jednostavno osoba znatiželjna duha, U mreži je najvažnija knjiga koju možete staviti na popis lektire. – frontwheeldrive.com Albert-Laszlo Barabasi je profesor fizike na sveučilištu Notre Dame u SAD-u. Autor je niza ključnih znanstvenih članaka s područja teorije mreža, a cijenjen je kao pisac, predavač, urednik i mentor. Godine 2006. nagrađen je prestižnim odličjem John von Neumann za izvanredna postignuća s područja računarstva, istim onim koje su prije njega dobili i Bill Gates (Microstoft), Louis Gernster (IBM) i Andrew Growe (Intel). 300 str.

Autor: Nikola Kajtez Izdvač: Agora Žanr: Filozofija Pismo: Ćirilica Broj strana: 198 Povez: Mek Format: 23 cm Godina izdanja: 2016. Nijedan filozof se do sada nije pozabavio kontroverzama entropije, iako je ovaj filozofski najvažniji aspekt prirode svemira termodinamika opisala i objasnila još pre sto pedeset godina! Duhovnu situaciju našeg vremena i dalje odlikuje odsustvo svesti o nestajanju sveta. Zbog ontoloških konsekvencija termodinamičkih načela, fenomen entropije zaslužuje da ovde bude uveden ne samo kao filozofski pojam već i kao nova filozofska kategorija! Suočavanje sa saznanjem o neumitnoj sudbini vaseljene, ključ je suočavanja sa samim sobom i sa celokupnim postojanjem. Potcenjivanjem te činjenice, potpomažu se entropijski tokovi. Pošto sâm protok vremena dezorganizuje, onaj ko ne sabira – zapravo rasipa. Jedini način da se preusmeri prirodni put stvari (kakav predviđa termodinamika) jeste da se, pored uspostavljanja koherentnog jedinstva neorganskog i organskog, trasira i veza sa natprirodnim (pri tom, natprirodno ne treba razumeti kao nešto volšebno, misteriozno, ezoterično u tradicionalnom smislu reči, već kao sastavni deo epistemološki proširenog i produbljenog, rafiniranog, neizmerno raznolikog velikog lanca bića). Ako je čovek biće od kosmičkog integriteta, istraživanjem entropije prirode i prirode entropije, približiće se razumevanju porekla i smisla postojanja; ako nije – onda ni u saznajnom ni u egzistencijalnom smislu nema čemu da se nada. Autor ovog jedinstvenog dela u našoj filozofskoj lektiri Nikola Kajtez (1965) je po obrazovanju filozog koji je diplomirao i doktorirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu i kome je do sada objavljeno sedam knjiga od kojih je knjiga o Berđajevu doživela dva izdanja, a „Civilizacija u službi zla pored dva izdanja dobila je i Nagradu „Laza Kostić“ u kategoriji filozofskih knjiga. Pošto se reč „entropija“ kod nas koristi umesto „urušavanja“, Kajtez insistira na definiciji da je to „višeslojna i ireverzibilna dezorganizacija, permanentna destrukcija prvobitno date strukture rasejanja, prazne neomeđenosti, nasumične raspoređenosti, nepredvidivosti, neuređenosti svakog entiteta u ma kom smislu – mera koja ne dozvoljava da energija bude upotrebljena u stvaralačke svrhe, da se učini nešto zanimljivo, korisno, novo“. Za njega je entropija mera haotičnosti, nediferencijalnosti jednostranosti stanja sistema, indikator razgradnje, nestajanja, inercije, obezvređivanja, beslovesnosti, izraz nestabilnosti… Kajtez primećuje da se do sada „nijedan naš filozof nije pozabavio entropijom iako je to najvažniji aspekt prirode svemira“. „Našu sredinu“, piše Kajtez, i dalje odlikuje „odsustvo svesti o nestajanju sveta, iako fenomen entropije zaslužuje da ovde bude uveden ne samo kao filozofska pojava, već kao nova filozofska kategorija.“ „Ako je čovek biće od kosmičkog integriteta, istraživanjem entropije prirode i prirode entropije približiće se razumevanju porekla i smisla postojanja, a ako nije – ona ni u saznajnom, ni u egzistencijalnom smislu nema čemu da se nada“, zaključak je ove filozofske rasprave Nikole Kajteza. MG60

U dobrom stanju, zaštitni omot lošiji Autor - osoba Konteno, Žorž Naslov Babilon i Asirija / Georges Conteanu ; [prevela Tatjana Domiter] Jedinstveni naslov La vie quotidienne à Babylone et eu Assyrie. Vrsta građe knjiga Jezik hrvatski Godina 1978 Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Naprijed, 1978 Fizički opis 277 str. : geogr. karta ; 21 cm Drugi autori - osoba Domiter, Tatjana Zbirka Biblioteka Svakodnevni život ISBN (Karton sa omotom) Napomene Prevod dela: La vie quotidienne à Babylone et eu Assyrie Predgovor: str. 5-6 Bibliografija: str. 269-273. Predmetne odrednice Mesopotamija – Kulturna istorija Ovo je jedna od knjiga iz NAPRIJEDOVE serije o civilizaciji u zemljama starih kultura, o čemu i solidno naobraženi ljudi razmjerno malo znaju. Čak i viša znanja kreću se prvenstveno oko duhovnih vrijednosti, dok se o materijalnoj kulturi, u kojoj su te najveće vrijednosti ukorijenjene, obično nedovoljno zna. A ipak, potpunije znanje bilo bi neophodno upravo za stvarno razumijevanje najviših dostignuća kulture i umjetnosti, pa i prošlosti čovječanstva uopće. Popularno i gotovo beletristički uzbudljivo i dokumentarno govori ova knjiga o jednom ograničenom, ali možda najkarakterističnijem razdoblju tri milenija duge povijesti Babilona i Asirije, vremenu oko godine 700. prije n. e. Ona ne priča povijest ratova, vladara, dinastija, nego oživljuje detalje te daleke civilizacije, od načina gradnje kuće i obrade zemlje, do zabave, muzike, plesova; od pripremanja hrane i vina, do vjerskog života, magije, čaranja, astrologije, smrti, pogrebnih svečanosti. Iznad svega iznenađuje velika množina životnih pojedinosti, jer one nisu plod proizvoljne, više ili manje vjerodostojne kombinatorike nekog stručnog suvremenog pera, već autentični podaci klinasto urezani rukom živog svjedoka na bezbrojnim glinenim pločicama (što su nam se sačuvale do danas kao kompletne velike biblioteke), ili na kraljevskoj steli Hamurabijeva zakonika, u kozmogonijskim, duhovnim, mitskim epovima, u kronogramima, natpisima, praktičnim zabilješkama — ukratko, na velikom broju jezičnih spomenika što su do nas doprli, i na osnovi kojih je suvremena znanost izradila već savršene gramatike i rječnike koji omogućuju točno čitanje i razumijevanje cjelokupne sačuvane babilonsko-asirske ostavštine. Istinsko je uzbuđenje danas zaviriti u autentične prizore i prikaze najtrivijalnijih, običnih dnevnih beznačajnih sitnica koje su značile život prije nekoliko tisuća godina, na odsjeku zemlje koji čak ni geografski više ne izgleda kao što je tada izgledao (Perzijski zaljev, na primjer, ulazio je mnogo dublje u kopno, a rijeke Eufrat i Tigris imale su u donjem toku posve druga korita). To može biti uzbudljivije nego čitati o velikim ratovima ili o kataklizmama, i može biti ravno doživljaju što ga pobuđuju reljefni prizori iz lova, najljepša likovna djela Mezopotamije. Ovo djelo i druga djela iz ove serije, zasnovana do u tančine na znanstvenim spoznajama i dokumentima, a nadahnuta željom da se ožive odsječci ljudske prošlosti u svijesti suvremenika, omogućuju laiku da se na jednostavan, uzbudljiv i zabavan način okoristi saznanjima za koja je bio potreban dug i mukotrpan studijski rad mnogih ljudi. Ono što mnogima ne bi nikad bilo dostupno, kroz ovakvu lektiru postaje njihovom svojinom i dijelom njihove naobrazbe. istorija, društvena istorija, istorija svakodnevnog života vavilonija, asirsko carstvo

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Sadržaj: - Uvod - Totemska iluzija - Australijski totemizam - Funkcionalistički totemizmi - Ka intelektu - Totemizam iznutra - Bibliografija `Sa totemizmom je isto kao sa histerijom. Kad se najzad posumnjalo da se izvesne pojave mogu proizvoljno izdvajati i grupisati, da bi se tako dobili dijagonostički znaci neke bolesti ili objektivne ustanove, i sami simptomi su nestali ili su počeli da se opiru izjednačujućim tumačenjima. U slučaju „velike` histerije, ova promena se ponekad objašnjava kao posledica evolucije društva, koja je, navodno, simbolički izraz mentalnih poremećaja premestila sa somatskog na psihičko područje. Ali poređenje sa totemizmom ukazuje na drukčiju vezu između naučnih teorija i stanja civilizacije, gde se uticaj duha naučnika oseća isto koliko i uticaj duha ljudi koje oni proučavaju, pa i više od toga. Reklo bi se da su prvi, naučnici, pod velom naučne objektivnosti, nesvesno nastojaii da druge — bilo da je reč o mentalnim bolesnicima ili o tobožnjim „primitivnim Ijudima` — učine u većoj meri drukčjima nego što doista jesu. Moda histerije i moda totemizma dolaze u isto vreme, nastale su u istoj civilizacijskoj sredini, a njihovo paralelno opadanje treba, najpre, objasniti zajedničkom težnjom više naučnih grana krajem XIX veka da konstituišu posebno — i to, prema tada omiljenom izrazu, u obliku „prirode` — ljudske fenomene koje su naučnici voleli da drže izvan svog moralnog sveta, da bi zaštitili svoju mirnu savest u odnosu na njega.` Klod Levi-Stros (fr. Claude Lévi-Strauss; 28. novembar 1908, Brisel – 30. oktobar 2009, Pariz) bio je francuski antropolog i filozof, zagovarač strukturalističkog pristupa socijalnoj antropologiji. Levi-Stros je proširio polje antropologije, uveo je nove koncepte proučavanja kulturnih obrazaca, ponašanja, mišljenja, posebno mitova u primitivnim i modernim društvima. Po struci je bio etnolog, a sebe je smatrao antroplogom, odnosno socijalnim antropologom. Polazio je od pretpostavke da su mnogi kulturni obrasci – kao oni koji se mogu naći u mitovima i jeziku zapravo ukorenjeni u bazičnim strukturama svesti. Levi-Stros tvrdi, da se u različitim kulturama, lingvističkim šemama i mitovima i legendama, naziru imenitelji koji su zajednički celoj ljudskoj vrsti. Studirao je filozofiju i pravo na Sorboni. Klod Levi-Stros rođen je u Briselu, Belgija, 1908. godine, ali je odrastao u Parizu. Njegov otac je bio slikar. Studirao je na Pariskom univezitetu pravo i filozifiju; tačnije diplomirao je prava ali je odbranio profesuru iz filozofije. Njegova lektira obuhvata dela „velikana francuske sociološke škole` - verovatno Sen Simona, Konta, Dirkema, Mosa. Takođe se strasno zanimao za geologiju, proučavao je isto tako, prvo psihoanalizu, a potom marksizam. U periodu od 1934-1937. radio je kao profesor sociologije na Univezitetu u Sao Paolu. U nekoliko kratkih navrata putovao je u unutrašnjost Brazila, gde se bavio etnografskim istraživanjima; proučavajući prvo Mbaja (ili Guaycurü) a zatim i Bororo Indijance među kojima je i živeo neko vreme. Godine 1936. napisao je prvi napis iz antropologije; članak na 45 stranica posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca. Pošto je dao ostavku na službu na Univerzitetu u Sao Paolu (u periodu od 1938 do 1939), dobio je novčanu pomoć francuske vlade za organizovanje jedne veće ekspedicije u centralni Brazil. U početku su sa Levi-Strosom sarađivala dva naučnika koji su se bavili drugim vrstama istraživanja. Grupa je napustila svoju bazu u Kuiabi juna 1938. i do kraja te godine stigla do mesta gde se sastaju reke Madera i Mekido. Sve što je Levi- Stros napisao o Nambikvara i Tupi-Kavahib Indijancima verovatno se zasniva na ovom iskustvu. Preko Martinika i Portorika 1941. otputovaće za Njujork, gde će raditi kao nastavnik na Novoj školi za društvena istraživanja. Ovo mesto za njega su otvorili Robert Loui, E. Metro i Maks Askoli. U SAD je upoznao lingvistu strukturalistu Romana Jakobsona. Njihova saradnja dovela je do formiranja posebnog teorijsko-metodološkog pravca u antropologiji koji je nazvan strukturalizam. Levi-Stros se u Francusku vratio 1947. Od 1959. do odlaska u penziju 1982. predavao je na College de France, nakon čega je nastavio da se bavi aktivnim naučnim i intelektualnim radom. Bio je član Francuske akademije, na poziciji 29, u periodu 1973-2009. Bio je, takođe, član Američke akademije za umetnost i nauku, Američkog filozofskog društva i Kraljevskog antropološkog instituta. Klod Levi-Stros je dobitnik mnogih nagrada i priznanja, na primer, postao je član Francuske akademije nauka (to je najveće priznanje u Francuskoj), član je Svetke akademije nauke i umetnosti, uključujući Američku akademiju za umetnost i književnost. Takođe je dobio priznanje Meister-Eckhart-Prize iz oblasti filozofije. Dobio je nekoliko doktorata sa Oksford-a, Harvard-a, i Kolumbia Univerziteta. Godine 2008. postao je prvi član Francuske akademije koji je napunio 100 godina. U predgovoru za Nolitovo izdanje „Divlje misli“ 1978. filozof Rudi Supek je pisao kako su ideje Klod Levi-Strosa imale izvesnog odjeka i u političkim krugovima: odranije poznat po svojim antifašističkim prilozima i po publikacijama UNESKO-a, Stros je oštro prekinuo s jednom tvrdo usađenom, a i „naučno“ fundiranom predrasudom o bitnoj razlici između „primitivnog mentaliteta“, koji je obeležje jednog velikog dela čovečanstva koje obitava u širokim prostranstvima Afrike, Australije, Južne Amerike, ili Azije – i „civilizovanog mentaliteta“, koji je privilegija nas „Evropejaca i drugih civilizovanih naroda“. Supek je tada konstatovao da je ta predrasuda ranije služila za opravdanje kolonijalizma, a da nova teza o jedinstvenosti ljudske misli od preistorije do danas baca ovakva shvatanja u nepovrat. Supek podvlači jednu Strosovu rečenicu: „Žalostilo nas to ili radovalo, još ima oblasti gde su divlja misao, kao i divlje vrste, relativno zaštićene: takav je slučaj sa umetnošću, kojoj naša civilizacija daje status nacionalnog parka, sa svim prednostima i nedostacima koji idu uz jednu takvu veštačku formulu; a to je naročito slučaj sa još neispitanim sektorima društvenog života u kojima zbog ravnodušnosti ili nemoći, a najčešće iz razloga koje još nismo otkrili, divlja misao i dalje cveta“. Važnija dela: •1949. Elementarne strukture srodstva; •1958. Strukturalna Antropologija; •1960. Mit o Azdivalu; •1962. Totemizam danas i Divlja misao; •1964–1967. Mitologika I–IV.

U dobrom stanju Izabrana djela / Marcel Šnajder ; izbor, redakcija tekstova i pogovor Jelena Berberović Vrsta građe izabrana dela Jezik bosanski Godina 1986 Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Svjetlost, 1986 (Novi Sad : Budućnost) Fizički opis 369 str. ; 20 cm Drugi autori - osoba Berberović, Jelena, 1938- Azinović, Mirko Biblioteka Kulturno nasljeđe Bosne i Hercegovine Str. 7-8: Uvod / Jelena Berberović: Str. 255-326: Marcel Šnajder - život i djelo / Jelena Berberović Napomene i bibliografske reference uz tekst Str. 327-361: Bibliografija radova Marcela Šnajdera / Mirko Azinović Registar. Marcel Šnajder (Dembica, Austro-Ugarska Monarhija 28. 1. 1900 – ?, 1941), jugoslavenski filozof i matematičar, jedan od prvih doktora filozofije u Bosni i Hercegovini za vrijeme Kraljevine Jugoslavije. Dr. Marcel Šnajder je rođen u jevrejskoj porodici 28. 1. 1900 godine u Debici (današnja Poljska) za vrijeme Austro-Ugarske Monarhije. Odatle su mu roditelji, u njegovom ranom djetinjstvu, s činovničkom službom prešli u bosansko-hercegovačku provinciju. Klasično gimnazijsko školovanje započeo je u Mostaru i, u godinama Prvog svjetskog rata, nastavio i završio u Travniku. Opseg njegovog talenta i intelektualnog interesa bio je već u ovim gimnazijiskim godinama toliko prostran da ga nije mogao ispuniti program školskog obrazovanja i dosta opsežno, ali pažljivo kontrolisane školske lektire. U godinama nakon rata upisao je univerzitetske studije u Zagrebu i Beču. Studirao je godinu dana u Zagrebu, a zatim u Beču filozofiju tj. čistu filozofiju, matemutiku i fiziku.[2] 1924 godine Marcel je završio studije matematike i filozofije na Zagrebačkom univerzitetu i iste godine predao doktorsku disertaciju pod naslovom `Pokušaj određenja istine`, a koju je sa istaknutim uspjehom odbranio 1925 godine. 1924 godine zaposlio se kao profesor matematike i filozofije na `I ženskoj gimnaziji` u Sarajevu, odakle je 1939 godine iz političkih razloga za kaznu bio premješten u Gornji Milanovac, gdje ga je i zatekao Drugi svjetski rat. Njegovo prisustvo odmah se osjetilo u krugu naprednih nastavnika sarajevskih srednjih škola gdje je, zajedno sa Ognjenom Pricom, Stjepanom Tomićem, Jovanom Kršićem i Kalmijem Baruhom unosio novi duh i nova shvatanja o ulozi škole i nastavnika u društvenim kretanjima. Od učenika je tražio mnogo i postizao mnogo, ne sredstvima pritiska, straha i nametnute discipline, nego svojim sistemom nastave iz kojeg je uvijek zračio i njegov pogled na svijet. Marcel nikad nije spadao među one, ne tako rijetke, intelektualce koji su svoja napredna ubjeđenja zadržavali za sebe i u sebi. On ih je smjelo iznosio u javnost u napisima i javnim predavanjima. Kao simpatizer komunizma bio je trn u oku vlastima Kraljevine Jugoslavije, naročito klerofašističkih krugova. Bio je poznat kao izvrstan predavač, velike opšte kulture, i dobar znalac književnosti i umjetnosti. Vladao je ruskim, poljskim, njemačkim i francuskim jezikom. Obim Marcelovog naučno-publicističkog djela obuhvata preko 40 radova, pretežno objavljenih u časopisu `Pregled`« u periodu od 1932 do 1940 godine, koji se, velikom većinom odnose na filozofske i sociološke teme. U oblast matematike spadaju njegove naučne rasprave, recenzije i udžbenici, te radovi koji su objavljeni u stručnim časopisima i posebnim knjigama, ili preostali u rukopisima. Najvažniji mu je rad prevod Kantova `Vječnog mira`, koji je snabdio predgovorom. Posljednjih dana jula 1941 godine ustaše su uhapsile Marcela zajedno za Perom Pešutom. Odveden je i ubijen iste godine negdje u ustaškim jamama u Lici.

INTIMNE PRIČE IZ PREDUZETNIČKOG ŽIVOTA! KAKO SE POKREĆE I GRADI BIZNIS NA PRIMERU KUPUJEMPRODAJEM! Ova knjiga sadrži lične priče o iskustvima iz preduzetničkog života: o emigraciji i nesigurnosti posla, o tome kako se probudio preduzetnik i kako se rodila želja za ulaganjem u Srbiju, kako je nastao i gradio se KupujemProdajem; o poslovnoj borbi, problemima (medvedima) koji su dovodili do uvida i uzrastanja preduzetnika u menadžera i poslovnog lidera. Za svakoga ko je žedan vrednih iskustava ove priče su izvori znanja, spoznaja i emocija: o osnivanju i uzdizanju sopstvene kompanije, radu u velikoj i maloj firmi, o pregovorima sa investitorima, upravljanju ljudima. A za one koje interesuje šta je u glavi njihovih šefova, menadžera, direktora, i kroz koje prepreke, neretko mentalne, prolaze ti ljudi – Medvedi su pravo otkriće. “Verovatno najbolje štivo koje jedan preduzetnik u Srbiji trenutno može da čita na svom jeziku. Ne zato što je to najbolja knjiga o biznisu ikada već zato što ne znam da je neko do sada na takav način složio svoja iskustva u pokretanju i vođenju posla u Srbiji ne stideći se da otvoreno piše o svojim greškama, slabostima, ličnim manama i stranputicama, kao i o uspesima, dobrim odlukama i ostvarenim planovima.” - Zoran Stanojević, voditelj, novinar, urednik internet portala RTS Osamdeset pet priča zen konciznosti vrednih nekoliko tradicionalnih priručnika. Kao kod Bukovskog, varljivo jednostavne, samo dobijaju na dubini ponovnim čitanjem. Ispisane stilom koji je pravo osveženje u domaćoj poslovnoj literaturi, zrače autentično moderno i „svetski“. - Lazar Džamić, pisac, marketing strateg, novinar “Kada imate priliku da u jednoj knjizi dobijete na tacni znanja, mukotrpno sticana preko 20 godina i koja su često dolazila od napravljenih grešaka, a zahvaljujući svim tim znanjima je izgrađeno nešto tako sjajno, veliko i tako uspešno, kao što je KupujemProdajem, onda je potpuna ludost ako to ne iskoristite.” - Đorđe Petrović, autor serijala Ja, Preduzetnik; CEO kompanije Companies Connected “Knjiga koja se čita sa lakoćom, ali ostavlja dubinske i trajne pozitivne posledice na svest o tome kako se razvija posao, pravi tim i biva iznova i iznova bolja verzija sebe. Intimna, zanimljiva i korisna, a koja se pritom odnosi na ovo podneblje i tržište, to je baš retko.” - Ivan Minić, internet preduzetnik, Glavni i odgovorni urednik portala Moja Firma i podkasta Pojačalo Kratak sadržaj Predgovor Lazara Džamića: Iz srca preduzetnika i glave menadžera Lektira za uzrastanje: Tuđa iskustva U POGLED BUDUĆNOSTI Okušavanje: Početak puta Sunce holandskog neba: Odlazak iz zemlje Vrata su se otvorila: Prva godina u Holandiji OD STARTA(PA) DO BIZNISA Preteča nove ere: Bitka za inovacije Trnje i zvezde: Prilagođavanje Biti poseban: Biznis Eureka na terasi: Ideja Misliti unapred: Biznis plan Nomen est omen: Brend Ben i ja: Investicija Miran san: Knjigovođa Bolje dve: Osnivanje kompanije Ništa bez Gugla: Finansije Tesna kuća: Problemi sa hostingom Algoritmi reda: Uređivanje sajta Da znamo gde smo: Ključni indikatori uspešnosti (KPI) Srce koje kuca: Proizvod Živeo softver: Prvi prihodi i prve automatizacije Ups! Eksplicitni sadržaji Da li si čovek? Nemili događaji sa SMS porukama Za svaki slučaj: Advokat Spremni do kraja: Zaštita intelektualne svojine Slučaj „tetka“: Korisnici Ali ne na Menhetnu: Kancelarije Žrtvovanje zarad budućnosti: Lean startup Avion koji nije hteo da sleti: Mobilna aplikacija Moda nikada ne staje: Menadžment tim i rast organizacije Na 1600 km: Šta radi CEO? Nervni sistem za organski rast: Radni procesi Katalizator uspeha (ili propasti): Marketing Kako da budemo (dobra) vest? Odnos s javnošću Kupiti se može samo ono što je na prodaju: Izlaz KALJENJE Svetski a naš: Adižes i menadžment stilovi Neslaganje sa uvažavanjem: Konflikti Rat skakanju u zaključke: Kritičko razmišljanje kao način upravljanja Motivacija iznad svega: Developeri Pitanje pristupa a ne talenta: Kreativnost O mostovima koji ne spajaju obale: Komunikacija Dobar je, a ne znaš zašto: Kompetencije Tumor u firmi: Klika Temelj nerazumevanja: Kulturne razlike Ko ne promisli, taj izmisli: Bulšiteri (i Lupetanje) Kodeks musketara: Kultura Biti spreman – to je sve: Kako ljudi traže posao i gde greše? Organski je zdravo: Kada zaposliti novog čoveka? Strpljen, spasen: Iskustvo – zašto je bitno? Oficiri i vojnici: Junior ili senior? Ko si i šta radiš: Funkcije i titule Težnja ka objektivnosti: Plata Da li je trojka dobra? Vrednovanje (Evaluacija) Gde si ti? Seniorski nivoi (HR model) Ne, nego znanje: Diplome Mokra krpa u lice ili prilika za rast: Negativna kritika Druženje bez povoda: Događaji van firme Gorivo za uspeh: Motivacija Festina lente: Konceptualisti i praktičari Zašto, o zašto? Otpuštanje Dobar osećaj: Intervjuisanje Matriks iz koga sam pobegao: Sopstvene slabosti i razvoj Biće ti bolje kada ti budeš bolji: Self-made man Molim te poslušaj: Poruke mlađem sebi ZRELOST Sutra je – danas: Agilni pristup Naš put: Kaizen Potreba za pit-stopom: Entropija (težnja ka haosu) Ka meti pucaj: Ciljevi i plansko delovanje Nada za svakog od nas: Filozofija Johana Krojfa Lekcija iz Londona: Jednostavnost Prvi alat za skaliranje: Delegiranje Majka grešaka: Brzopletost Laser prodire duboko: Fokus Bogatstvo: Inicijativa Za drugog kao za sebe: Domaćinski osećaj U svoje vreme: Širenje i diverzifikacija (novi rast) Pola brige: Poslovni rizici Budućnost svuda oko mene: Živeti u Holandiji, a raditi u Srbiji ZNAKOVI PORED PUTA Kako sam se lečio: Usamljenost Za direktore koji nisu iz struke: IT abeceda A da sam rođen u Americi? IT kompanija (u Srbiji) Rizik i žrtva: Preduzetnik Anatomija slučaja: (Propalo) Investiranje Kako sa njima: Investitori U dobru i zlu: Partnerstvo UMESTO ZAKLJUČKA Zašto je internet trgovina bitna za Srbiju? Kada trošiš naftu, imaš manje nafte, kada trošiš znanje, imaš više znanja Najveći medved: Krizni menadžment Zahvalnost Indeks O autoru BOJAN LEKOVIĆ je osnivač i CEO kompanije KupujemProdajem, koja je od 2008. do danas izrasla u najveću internet platformu u Srbiji i jednu od 100 najvećih na svetu u branši sajtova za oglašavanje. Bio je nezavisni konsultant za razvoj novog biznisa u Holandiji, radio kao menadžer za inovacije u Kraljevskom holandskom telekomu i bavio se naučnim istraživanjem, najpre u oblasti mikroračunarskih sistema na Univerzitetu u Nišu, gde je prethodno diplomirao elektroniku i telekomunikacije, a zatim na Tehnološkom univerzitetu u Delftu pored Haga, Holandija, u oblasti interneta. Dodatno, 2011. je završio strateški menadžment na Fakultetu za menadžment Univerziteta Erazmus u Roterdamu, koji je jedna od najprestižnijih škola menadžmenta u Evropi. Predsednik je holandsko-srpske poslovne asocijacije. Suprug je i otac dve ćerke. Sa porodicom živi u Holandiji od 2000. godine.

61503) OBRAZOVANJE GOVORNIKA , Marko Fabije Kvintilijan , Veselin Masleša Sarajevo 1985 , Glavno i jedino sačuvano Kvintilijanovo djelo Obrazovanje govornika bez sumnje je jedan od najznačajnijih književnih produkata svoga doba, kako zbog svojih realističkih i zdravih pedagoških i didaktičkih pogleda, tako i zbog praktične svrhe kojoj je bilo namijenjeno. U prvom planu ono je trebalo da posluži kao pomoćno sredstvo, odnosno kao udžbenik za izučavanje generacijama rimskih omladinaca u toku njihova spremanja za govorničko zvanje. Međutim, već u prvim poglavljima prve knjige čitaocu je jasno da je navedeni razlog za pisanje djela od sporedne važnosti, a da se iza ovoga kriju mnogo dublji uzroci koji su pisca naveli na pisanje ovoga djela. U ranije napisanom djelu O uzrocima propadanja govorništva on je raspravljao o negativmm crtama u nastavi retorike i na njih svraćao pažnju svojih savremenika. U ovoj svojoj većoj raspravi, kako je dobro primijetio V. H. Atkins, pisac je htio dopuniti svoje ranije djelo daljnjim nastojanjima konstruktivne prirode da bi svojim savremenicima dao o tome jasne poglede. Jedno je nedvojbeno, a to izbija gotovo iz svakog Kvintilijanovog retka, da on ima u prvom redu na umu savremeni književni jezik i književne prilike uopće. Sadržaj: PREDGOVOR: Marko F. Kvintilijan pozdravlja svoga Trifona KNJIGA I. Predgovor I. Osnovna nastava II. Poredenje preimućstava javne i privatne nastave III. Upoznavanje i postupak sa dječijim prirodnim sklonostima IV. Gramatika V. Odlike i pogreške stila VI. Govorna pravila VII. Ortografija VIII. O pjesničkoj lektiri IX. Dalja priprema za govorničko zvanje X. Koji su predmeti potrebni za obrazovanje govornika XI. Pozornica i palestra predspreme govornika XII. Da li je moguća višepredmetna nastava u dječačkom dobu KNJIGA II. I. Kada učenik treba da pređe u školu retora II. Moralni lik učitelja i njegove dužnosti III. Da li su u početnoj nastavi potrebni najbolji i najspremniji učitelji IV. Prve vježbe u školi retorike V. O čitanju govornika i istoričara u retorskoj školi VI. O načinu davanja zadataka VII. O učenju napamet VIII. Da li treba svakog pojedinca poučavati prema njegovim prirodnim sklonostima IX. Dužnosti učenika X. Teme govornih vježbi XI. Potreba teoretske nastave XII. Snaga govora bez teoretskog obrazovanja XIII. U kojoj se mjeri treba pridržavati umjetničkih pravila XIV. Naziv i podjela retorike XV. Definicija retorike XVI. Koristi retorike XVII. Da li je retorika umjetnost XVIII. Kojoj vrsti umjetnosti pripada retorika XIX. Prirodni talenat i teorijska nastava XX. Da li je retorika vrlina XXI. Predmet retorike KNJIGA VI. Predgovor I. Obraćanje emocijama II. O smijehu KNJIGA VIII. Predgovor I. Duh latinskog jezika II. Jasnoća stila III. Stilski ukrasi IV. Uveličavanje i umanjivanje V. Sentencije i njihov značaj u govorništvu VI. Tropi KNJIGA IX. I. Razlika između tropa i figura II. Figure misli III. Govorne figure IV. Kompozicija, ritam, metričke stope i njihova upotreba KNJIGA X. I. O zalihi riječi II. Podražavanje III. Vrste i metodi pismenih vježbi IV. Kako treba vršiti ispravke V. O čemu treba u prvom redu pisati VI. Mentalna priprema VII. Improvizacija KNJIGA XI. I. Prikladnost govora II. Pamćenje III. Izlaganje (održavanje) govora KNJIGA XII. Predgovor I. Samo čestit i valjan čovjek može biti govor- II. Metodi izgrađivanja govornikova karaktera III. Govorniku je potrebno poznavanje građanskog prava IV. Govornik treba da zna istoriju V. Govornikovo oruđe VI. Kada treba da se prvi put pojavi govornik pred sudom VII. Kakve parnice treba govornik da preduzima VIII. Govornik mora proučavati svaku parnicu IX. Na šta govornik mora paziti prilikom izlaganja X. Govorni stilovi XI. Kraj Literatura sa latinskog preveo, predgovor napisao i komentar napisao Petar Pejčinović ; mek povez, format 13 x 20 cm , latinica, 555 strana

Vito Marković Mrvice usamljenostiTvrdi povezMožda stari spor između poezije i filozofije ima svoj razlog u njihovoj iskonskoj bliskosti i srodnosti. Zato o odnosu poezije i filozofije postoje najrazličitija mišljenja: prema jednima, one su nespojive, prema drugima, one su jednostavno različite, prema trećima, one se slažu najbolje na svetu.Pri tom ne treba zaboraviti da ni Niče ni Kjerkegor, ni Igo ni Njegoš nisu pravi filozofi u strogom smislu reči. Njihovi iskazi pružaju slab otpor logičkoj analizi, a njihova argumentacija je suviše krhka da bi tu analizu mogla izdržati. Pa ipak, malo je dela koja, kao njihova, imaju tako snažan i toliko prodoran filozofski miris. Iako heterogene u svojoj suštini, poezija i filozofija se izmiruju u delima koja su našla svoju nenadmašivu mogućnost umetničkog kazivanja filozofskih ideja.Fragment je veoma pogodna forma izmirenja poezije i filozofije, koje ovde idu zajedno i jedna drugu snaže i podupiru. Čežnja za istinom, za zemljom rođenja ideja, navela je Heraklita i Ničea da koriste formu fragmenta u njihovom nastojanju da se približe skrivenim i suštinskim regijama ovoga sveta. Ista čežnja vodi našeg pesnika-filozofa Vitu Markovića, koji nam nudi svoju novu knjigu poetsko-filozofskih fragmenata pod naslovom "Mrvice usamljenosti".Uveren da zarad istine moramo postati indiferentni prema biću stvarnosti, autor se kreće na granici izricanja svega predmetnog i opredmećenog, da bi dao reč želji za istinom, za obuhvatnim obiljem života bez granica, za poniranjem u tajanstvo i dubinu vremena. Samo tako može doći do reči velika i neodoljiva strast za izvlačenjem kraja samog beskraja. Ovde su sve slike, sve metafore, svi simboli, izrasli iz metafizičkog vrela. Kako bi se inače priroda drugačije mogla prisiliti da otkrije svoje tajne ako ne uz njihovu pomoć! Zar u nama još ne deluje dvosmislena opasnost istine i saznanja?Jedino su još pesnici ozareni duhom Helade, čak i bez lektire. U tom duhu, heraklitovskom u pravom smislu reči, Vito Marković piše svoje poetsko-filozofske fragmente, da bi dospeo u medij istine i tako nas uveo u zemlju rađanja ideja. Takav način govora karakteriše mudrog i iskusnog čoveka, jer mudar i iskusan čovek zna da kaže i pogodi ono što je ispravno upravo tamo gde nema više jasnih pravila. Uveren u mogućnost takvog govora, autor piše u predgovoru koji nosi naslov "Put u bitno":"Ne mora se, dugo i daleko, ići da bi se govorilo bitno, nepobitno.I daleko je blizu za onoga ko snovima dolazi do cilja".To znači da on na poseban način raspolaže onom moći suđenja koja se pokazuje kao suština danas već zaboravljene mudrosti. Glas mudrosti nalaže da napustimo neprestano guranje glave u pogrešnom pravcu, kako bismo dali šansu ideji da spontano iskoči iz haosa ili slučaja. To je sadržano u samoj ideji filozofije, koja je od početka podrazumevala mogućnost spoznaje središta iz kojeg sve nastaje. Tako, na primer, u staroj Kini znanje je označavano karakterom koji ima dva dela: sliku "strele" i sliku "otvora/mete". Zajedno slikaju strelu koja pogađa središte mete. Tako se na simboličan način želi reći da pravo znanje, gotovo uvek, podrazumeva ciljanje u središte mete da bi se pogodilo ono središnje i suštastveno.Jedno vreme ovaj karakter je bio sinonim za filozofiju. Filozofija cilja u središte stvari, pa joj je potreban snažan izraz koji je sposoban da probije tamu u kojoj živimo i umiremo. Jezik fragmenta je takvo sredstvo za filozofiju, koje joj omogućuje da se spusti u dubine o kojima dan ništa ne zna. To potvrđuju i poetsko-filozofski fragmenti sabrani u ovoj knjizi, jer ništa ne promašuju, već sve pogađaju u samo središte, kao precizne strele misli.3/15

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Herodot je, svakako, jedan od velikana koji pripadaju celom kulturnom svetu, a njegovo je ime na listi najznačajnijih i najinteresantnijih svetskih pisaca. Iako ga od nas deli više od dve hilјade godina, on ipak živi kroz svoje delo u svakoj kulturnoj sredini. Zato je sasvim na mestu što ga je isto tako slavni Ciceron nazvao ocem istorije i što su ga, kao takvog, potvrdili i nauka i bezbrojna pokolenja tokom dvadeset i četiri veka. Delo ovog pasioniranog putnika, neumornog i radoznalog pripovedača, pobožnog pesnika, slikara lјudskih sudbina i strasnog propagatora slobode i demokratije Periklove Atine, još je uvek tražena i dragocena lektira u skoro svim civilizovanim zemlјama, iako on nije bio, u pravom smislu te reči, ni prvi ni pravi istoričar. Pa, i pored toga, o životu toga velikana, „oca svetske istoriografije“, ostalo nam je vrlo malo, i oskudnih, podataka. Po običaju antičkih velikana, on nije nalazio za potrebno da nam priča o sebi i o svome životu, kao da je znao da će mu slava i ime živeti dokle god čovek bude u mogućnosti, i dokle god bude osećao potrebu, da se bavi proučavanjem svoje prošlosti i, najzad, dokle god bude težio da vaspitava svoj podmladak u duhu lјubavi prema čoveku. Herodot je, svakako, jedan od velikana koji pripadaju celom kulturnom svetu, a njegovo je ime na listi najznačajnijih i najinteresantnijih svetskih pisaca. Iako ga od nas deli više od dve hilјade godina, on ipak živi kroz svoje delo u svakoj kulturnoj sredini. Zato je sasvim na mestu što ga je isto tako slavni Ciceron nazvao ocem istorije i što su ga, kao takvog, potvrdili i nauka i bezbrojna pokolenja tokom dvadeset i četiri veka. Delo ovog pasioniranog putnika, neumornog i radoznalog pripovedača, pobožnog pesnika, slikara lјudskih sudbina i strasnog propagatora slobode i demokratije Periklove Atine, još je uvek tražena i dragocena lektira u skoro svim civilizovanim zemlјama, iako on nije bio, u pravom smislu te reči, ni prvi ni pravi istoričar. Pa, i pored toga, o životu toga velikana, „oca svetske istoriografije“, ostalo nam je vrlo malo, i oskudnih, podataka. Po običaju antičkih velikana, on nije nalazio za potrebno da nam priča o sebi i o svome životu, kao da je znao da će mu slava i ime živeti dokle god čovek bude u mogućnosti, i dokle god bude osećao potrebu, da se bavi proučavanjem svoje prošlosti i, najzad, dokle god bude težio da vaspitava svoj podmladak u duhu lјubavi prema čoveku. Prema antičkim svedočanstvima, Herodot se rodio u Halikarnasu, grčkoj koloniji na maloazijskoj obali. Bio je u srodstvu s poznatim epskim pesnikom Panijazisom, s kojim je učestvovao u pobuni protiv halikarnaškog tiranina Ligdamida. Zbog toga je morao i Herodot otići s članovima svoje porodice u progonstvo na ostrvo Sam. Tu je verovatno boravio duže vreme, jer dobro poznaje ostrvo i njegovu istoriju. Nakon svrgavanja Ligdamida s vlasti, Herodot se vratio u domovinu, ali koliko je u njoj boravio, ne zna se pouzdano. Smatra se da je između povratka u Halikarnas i odlaska u Turij preduzeo svoja poznata velika putovanja te da je boravio u Atini, koja mu je postala drugom domovinom. U Atini je dobio najvažnije podatke za svoje delo o Grčko-persijskim ratovima. Svim je srcem pristao uz Periklovu politiku i stekao je u Atini mnogo uglednih prijatelja. Periklovo prijateljstvo bilo je najverovatnije i povod da se Herodot pridruži atinskim kolonistima koji su 444―443. st. e. na Periklovu inicijativu otišli u južnu Italiju da na mestu razorenoga Sibarisa podignu novi grad koji su nazvali Turij. Tu se Herodot, živeći u miru, posvetio pisanju svoje istorije, kojom je želeo proslaviti Atinu kao spasiteljicu Grčke i istaći zasluge koje je taj grad stekao u borbi za oslobođenje cele Grčke od persijske vlasti. O vremenu Herodotove smrti nema pouzdanih podataka, pa se to vreme približno određuje na osnovu podataka u njegovom delu, gde vidimo da je doživeo Peloponeski rat (441. st. e.), ali ne zna za sicilijski poraz (415―413. st. e.). Po tome se zaključuje da je umro između 430. i 424. god. st. e. Premda se kao mesta njegove smrti pominju Atina, Turij i Pela u Makedoniji, ipak je najverovatnije da je umro u Turiju. Najvažniji događaji u Herodotovom životu svakako su njegova velika putovanja, pa se i čitavo njegovo istorijsko delo uglavnom zasniva na onome što je na tim putovanjima video i saznao. Proputovao je čitavu Grčku i obišao je mesta gde su se vodile znamenite bitke s Persijancima. Najznačajnija su ipak tri njegova putovanja. Prvo je putovanje na sever, u Skitiju i Trakiju, kada je došao do Crnoga mora, gde je posetio mnoga grčka naselja. Prešao je i u skitsku zemlju i najduže se zadržao u miletskoj koloniji Olbiji. Drugo je bilo putovanje na jug, u Egipat, koji je na Herodota ostavio veoma snažan utisak. U Egiptu je dobijao podatke od sveštenika, posebno onih u Memfisu, Tebi, Heliopolisu i Saisu. Prošao je donji i srednji Egipat i stigao do ostrva Elefantine u gornjem Egiptu. Treće je putovanje na istok, u Aziju, gde je upoznao dve velike kulture: persijsku i vavilonsku. Herodot je, dakle, proputovao veći deo tada poznatog sveta. Od njegovih su putovanja veliku korist imale posebno geografija, etnografija i istorija. On je na svojim putovanjima ne samo mnogo toga naučio, nego je stekao sposobnost da upoređuje strane običaje i kulturu s grčkim običajima i kulturom, te da iz tih poređenja izvlači zaključke. Na putovanjima je skupio ogromnu građu kojom se poslužio pri pisanju pripovesti (λόγοι) o tzv. varvarskim zemljama. Te je pripovesti na svom putu po Grčkoj javno čitao u većim gradovima. Delo Glavni članak: Istorija (Herodot) Svoju istoriju zove Herodot ιστορίης απόδεξις, tj. pripovedanje (izlaganje) onoga što je ispitivanjem saznao. U antici su njegovo delo navodili pod imenom Ιστορίαι (Povesti ili Pripovesti), a mi ga danas nazivamo jednostavno ― Istorija. U aleksandrijsko doba delo je bilo podeljeno na devet knjiga, koje su nazvane imenima devet Muza. U prve četiri knjige svoje istorije pisac izlaže događaje koji su prethodili Grčko-persijskim ratovima. Nakon uvoda, u kojem govori o legendarnim uzrocima sukoba između Grka i varvara, opisuje istoriju Liđana, koju prekida ekskursima o istoriji Atine i Sparte. Zatim nastavlja istoriju Lidije i govori kako je Kir Stariji pobdedio Kreza i pokorio Lidiju. Tom prilikom pripoveda o Međanima i Persijancima, a na kraju o Kirovom osvajanju Vavilona. Kad god spomene neki narod, Herodot opisuje i znamenitosti njihove zemlje i narodne običaje. Podaci o Egiptu zauzimaju celu drugu knjigu. U trećoj knjizi pisac prikazuje Kambizov pohod na Egipat, pohod na Etiopljane i Amonjane, smrt Kambizovu, vlast lažnoga Smerdisa, Darijev dolazak na vlast i pad samoskog vladara Polikrata. Osim toga, govori o unutrašnjem uređenju persijske države i podeli na dvadeset satrapija, a na kraju knjige o pobuni Vavilonjana i ponovnom osvajanju Vavilona od strane Darija. U četvrtoj knjizi prikazuje se Darijevo ratovanje protiv Skita. Ovde Herodot govori i o zemljama i narodima na severnoj strani Crnog mora. Budući da su Persijanci u isto vreme pripremali i drugi pohod da zauzmu severnu Afriku, pisac opisuje i istoriju grada Kirene i severne Libije. U petoj knjizi prikazuje se persijsko osvajanje Trakije i Makedonije. Na to se nadovezuje istorija jonskog ustanka pod vođstvom Aristagore, koji je pomoć potražio od Atine i Sparte. Tu Herodot nastavlja istoriju Atine i Sparte, koju je prekinuo u prvoj knjizi. Sparta odbija Aristagorinu molbu za pomoć, ali Atina i Eretrija pomažu jonski ustanak, koji se ipak završio neuspehom. U šestoj knjizi prikazuje se Darijevo pripremanje osvetničkog rata protiv Grčke jer je pomagala jonski ustanak. Prvi se pohod pod vođstvom Darijevog zeta Mardonija izjalovi jer je persijska flota nastradala u oluji kod Atosa. U drugom pohodu, koji su predvodili Datis i Artafren, budu Persijanci poraženi kod Maratona. Usput Herodot izlaže i istoriju spartanskih kraljeva i Alkmeonida u Atini. U sedmoj knjizi pripoveda se o Darijevoj smrti i o dolasku na vlast Kserksa koji sprema veliku vojsku protiv Grčke. Nabrajaju se plemena i narodi od kojih je bila sastavljena ogromna Kserksova vojska. Zatim se prikazuje put Kserksove vojske kroz Aziju, prelaz preko Helesponta i dolazak do granice Tesalije i grozničavo pripremanje Grka na otpor. Ta se knjiga završava bitkom kod Termopila. U osmoj knjizi izlaže se bitka kod rta Artemisija, dolazak Persijanaca na Eubeju, u Fokidu, Delfe i u Atiku, zatim zauzimanje Atine, sakupljanje i savetovanje Grka kod ostrva Salamine, a na kraju se nalazi bitka kod Salamine i Kserksov povratak u Aziju. U devetoj knjizi opisuje se Mardonijevo ratovanje po Grčkoj. Poslednji događaji koje Herodot pominje jesu zauzimanje Sesta, vrlo jakog utvrđenja na Hersonesu, i ubistvo Artaikta, Kserksovog namesnika u hersoneskoj satrapiji. Herodot je, proputovavši istok i zapad, dobro uočio velike razlike između ta dva dela sveta, tj. između Azije i Evrope, a posebno između Grka i Persijanaca. Na jednoj strani video je skroman, jednostavan i trezven život, a na drugoj veliku raskoš i pohlepu za tuđim. Osim toga, zapazio je i oštru suprotnost društveno-političkih shvatanja, koja su takođe doprinosila sukobu istoka i zapada: na istoku je npr. postojao princip apsolutne vlasti i ropska pokornost vladaru, a na zapadu princip slobode i slobodan život u samostalnoj narodnoj državi. Tako je Herodot svoju Istoriju zasnovao na suprotnosti između istoka i zapada, koja je pak dovela do borbe, tj. do Grčko-persijskih ratova. Ova glavna tema služi Herodotu kao okvir u koji on na prikladnim mestima umeće pripovesti o različitim zemljama i narodima, dajući dragocene geografske i etnografske podatke. Osim toga, upleo je u svoju istoriju i mnogo grčkih i istočnjačkih narodnih priča, novela i anegdota kojima obiluju posebno prve četiri knjige. Ispod osnovne teme i sporednih pripovesti nazire se pak tendencija s kojom je Herodot svoje delo napisao: da, naime, proslavi Atinu kao spasiteljicu cele Grčke i istakne njene zasluge za oslobođenje svih Grka. Kad Herodot navodi izvore svoje istorije, on razlikuje ono što je sam video (όψις), ono što je čuo (ακοή), ono što je ispitivanjem od drugih saznao (ιστορίη), te ono što prema svom mišljenju smatra istinitim (γνώμη). Premda nigde ne iskrivljuje namerno istorijske činjenice, opet je naučna strana njegove istorije mala i u priličnoj meri arhaična. On veruje u snove i proročanstva, a pokretne snage istorijskih zbivanja u krajnoj liniji vidi u natprirodnim silama. Herodot smatra da svetom upravlja božanstvo koje se neprekidno meša u ljudske poslove. Svaka nesreća koja zadesi nekoga posledica je ili krivica tog čoveka ili njegovih predaka. Ali veoma je često uzrok nesreće i prevelika sreća jer bogovi zavidno paze i kažnjavaju svakoga ko bi hteo da preskoči prirodnu granicu snage i sreće. To je tzv. zavist bogova (φθόνος θεών), koju Herodot smatra pokretnom snagom istorijskih zbivanja. Tako je npr. i Kserksov poraz božja kazna, upravo kao i u Eshilovoj tragediji Persijanci. Takvo shvatanje istorije daje Herodotovom pripovedanju dozu naivnosti, a to je verovatno i razlog što u svoje delo unosi mnogo legendarnih i anegdotskih podataka. Herodotovo izlaganje ipak se odlikuje velikom savesnošću i istinoljubivošću. On se trudi da prodre do istine, ali je ne dostiže uvek u punoj meri jer je vrlo često bio upućen samo na usmene izjave nepouzdanih sagovornika. Stajale su mu na putu do istine i predrasude vremena u kojem je živeo, nedovoljna kritičnost prema pribavljenim podacima te veoma slabo vojničko i političko znanje i iskustvo. On doduše pokušava da se kritički postavi prema predaji, ali se njegova kritičnost zasniva na subjektivnom osećanju, a ne na strogo naučnim i objektivnim razlozima. To se vidi iz načela njegove kritike, koju je formulisao u VII, 152: »Ja moram da pripovedam ono što se propoveda, ali u to nikako ne moram da verujem, i ovo neka vredi za svaku moju pripovest«. I pored svih nedostataka, Herodot daleko premašuje svoje prethodnike ― jonske logografe, koji hronološkim redom prikazuju ili rodoslovlja (genealogije) mitskih junaka ili istoriju svojih rodnih gradova od mitskih vremena do svoga doba. Nasuprot njima, Herodot sakuplja ogroman istorijski materijal koji se odnosi na nedavnu prošlost i sređuje ga oko jedinstvene teme, oko borbe Azije i Evrope, stvarajući tako prvo opšteevropsko istorijsko delo. Poseban značaj Herodotovog dela sastoji se u tome što u njemu nalazimo mnogo podataka o istoriji Grka i mnogih drugih antičkih naroda. Osim toga, dragoceni su njegovi prilozi iz kulturne istorije. Time što je u svoju istoriju pored političkih i ratnih događaja uvrstio i podatke iz kulturne istorije, nadmašio je i svoga naslednika Tukidida, najvećeg grčkog istoričara. Istinitost mnogih Herodotovih podataka potvrdila su novovekovna istorijska istraživanja i arheološka iskopavanja u Maloj Aziji. Svoju istoriju Herodot je napisao u jonskom dijalektu, koji je tada bio jezik grčke proze. U jeziku se, dakle, poveo za svojim prethodnicima, jonskim logografima, ali njegov jezik nije čisto jonski jer u njemu nalazimo, pored mnogo starojonskih elemenata iz Homera, i drugih pesničkih izraza i aticizama. Prema tome, Herodot je stvorio veštački jonski jezik koji su nazivali »šarena jonština« (Ιάς ποικίλη). Herodotov stil odlikuje se jednostavnošću i jasnoćom, te se može uporediti sa stilom narodnih pripovedaka. Herodotovo pripovedanje odvija se mirno, bez žestine ili strasti. Plastičnost slikanja, živa karakterizacija i jasan stil čine Herodota velikim majstorom pripovedanja, što je naročito vidljivo u novelističkim delovima njegove istorije. Herodot je prvi stvorio delo na osnovu sopstvenih istraživanja i prvi je je shvatio i definisao istoriju kao ιστορίης απόδεξις, tj. pripovedanje, razlaganje istraživanja. Odbacio je mitološke tradicije svojih prethodnika i posvetio se pravoj istorijskoj tradiciji opisujući gotovo sebi savremene događaje. Zbog toga mu je do danas ostao naziv pater historiae (»otac istorije«), koji mu je dao još Ciceron.

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Herodot je, svakako, jedan od velikana koji pripadaju celom kulturnom svetu, a njegovo je ime na listi najznačajnijih i najinteresantnijih svetskih pisaca. Iako ga od nas deli više od dve hilјade godina, on ipak živi kroz svoje delo u svakoj kulturnoj sredini. Zato je sasvim na mestu što ga je isto tako slavni Ciceron nazvao ocem istorije i što su ga, kao takvog, potvrdili i nauka i bezbrojna pokolenja tokom dvadeset i četiri veka. Delo ovog pasioniranog putnika, neumornog i radoznalog pripovedača, pobožnog pesnika, slikara lјudskih sudbina i strasnog propagatora slobode i demokratije Periklove Atine, još je uvek tražena i dragocena lektira u skoro svim civilizovanim zemlјama, iako on nije bio, u pravom smislu te reči, ni prvi ni pravi istoričar. Pa, i pored toga, o životu toga velikana, „oca svetske istoriografije“, ostalo nam je vrlo malo, i oskudnih, podataka. Po običaju antičkih velikana, on nije nalazio za potrebno da nam priča o sebi i o svome životu, kao da je znao da će mu slava i ime živeti dokle god čovek bude u mogućnosti, i dokle god bude osećao potrebu, da se bavi proučavanjem svoje prošlosti i, najzad, dokle god bude težio da vaspitava svoj podmladak u duhu lјubavi prema čoveku. Herodot je, svakako, jedan od velikana koji pripadaju celom kulturnom svetu, a njegovo je ime na listi najznačajnijih i najinteresantnijih svetskih pisaca. Iako ga od nas deli više od dve hilјade godina, on ipak živi kroz svoje delo u svakoj kulturnoj sredini. Zato je sasvim na mestu što ga je isto tako slavni Ciceron nazvao ocem istorije i što su ga, kao takvog, potvrdili i nauka i bezbrojna pokolenja tokom dvadeset i četiri veka. Delo ovog pasioniranog putnika, neumornog i radoznalog pripovedača, pobožnog pesnika, slikara lјudskih sudbina i strasnog propagatora slobode i demokratije Periklove Atine, još je uvek tražena i dragocena lektira u skoro svim civilizovanim zemlјama, iako on nije bio, u pravom smislu te reči, ni prvi ni pravi istoričar. Pa, i pored toga, o životu toga velikana, „oca svetske istoriografije“, ostalo nam je vrlo malo, i oskudnih, podataka. Po običaju antičkih velikana, on nije nalazio za potrebno da nam priča o sebi i o svome životu, kao da je znao da će mu slava i ime živeti dokle god čovek bude u mogućnosti, i dokle god bude osećao potrebu, da se bavi proučavanjem svoje prošlosti i, najzad, dokle god bude težio da vaspitava svoj podmladak u duhu lјubavi prema čoveku. Prema antičkim svedočanstvima, Herodot se rodio u Halikarnasu, grčkoj koloniji na maloazijskoj obali. Bio je u srodstvu s poznatim epskim pesnikom Panijazisom, s kojim je učestvovao u pobuni protiv halikarnaškog tiranina Ligdamida. Zbog toga je morao i Herodot otići s članovima svoje porodice u progonstvo na ostrvo Sam. Tu je verovatno boravio duže vreme, jer dobro poznaje ostrvo i njegovu istoriju. Nakon svrgavanja Ligdamida s vlasti, Herodot se vratio u domovinu, ali koliko je u njoj boravio, ne zna se pouzdano. Smatra se da je između povratka u Halikarnas i odlaska u Turij preduzeo svoja poznata velika putovanja te da je boravio u Atini, koja mu je postala drugom domovinom. U Atini je dobio najvažnije podatke za svoje delo o Grčko-persijskim ratovima. Svim je srcem pristao uz Periklovu politiku i stekao je u Atini mnogo uglednih prijatelja. Periklovo prijateljstvo bilo je najverovatnije i povod da se Herodot pridruži atinskim kolonistima koji su 444―443. st. e. na Periklovu inicijativu otišli u južnu Italiju da na mestu razorenoga Sibarisa podignu novi grad koji su nazvali Turij. Tu se Herodot, živeći u miru, posvetio pisanju svoje istorije, kojom je želeo proslaviti Atinu kao spasiteljicu Grčke i istaći zasluge koje je taj grad stekao u borbi za oslobođenje cele Grčke od persijske vlasti. O vremenu Herodotove smrti nema pouzdanih podataka, pa se to vreme približno određuje na osnovu podataka u njegovom delu, gde vidimo da je doživeo Peloponeski rat (441. st. e.), ali ne zna za sicilijski poraz (415―413. st. e.). Po tome se zaključuje da je umro između 430. i 424. god. st. e. Premda se kao mesta njegove smrti pominju Atina, Turij i Pela u Makedoniji, ipak je najverovatnije da je umro u Turiju. Najvažniji događaji u Herodotovom životu svakako su njegova velika putovanja, pa se i čitavo njegovo istorijsko delo uglavnom zasniva na onome što je na tim putovanjima video i saznao. Proputovao je čitavu Grčku i obišao je mesta gde su se vodile znamenite bitke s Persijancima. Najznačajnija su ipak tri njegova putovanja. Prvo je putovanje na sever, u Skitiju i Trakiju, kada je došao do Crnoga mora, gde je posetio mnoga grčka naselja. Prešao je i u skitsku zemlju i najduže se zadržao u miletskoj koloniji Olbiji. Drugo je bilo putovanje na jug, u Egipat, koji je na Herodota ostavio veoma snažan utisak. U Egiptu je dobijao podatke od sveštenika, posebno onih u Memfisu, Tebi, Heliopolisu i Saisu. Prošao je donji i srednji Egipat i stigao do ostrva Elefantine u gornjem Egiptu. Treće je putovanje na istok, u Aziju, gde je upoznao dve velike kulture: persijsku i vavilonsku. Herodot je, dakle, proputovao veći deo tada poznatog sveta. Od njegovih su putovanja veliku korist imale posebno geografija, etnografija i istorija. On je na svojim putovanjima ne samo mnogo toga naučio, nego je stekao sposobnost da upoređuje strane običaje i kulturu s grčkim običajima i kulturom, te da iz tih poređenja izvlači zaključke. Na putovanjima je skupio ogromnu građu kojom se poslužio pri pisanju pripovesti (λόγοι) o tzv. varvarskim zemljama. Te je pripovesti na svom putu po Grčkoj javno čitao u većim gradovima. Delo Glavni članak: Istorija (Herodot) Svoju istoriju zove Herodot ιστορίης απόδεξις, tj. pripovedanje (izlaganje) onoga što je ispitivanjem saznao. U antici su njegovo delo navodili pod imenom Ιστορίαι (Povesti ili Pripovesti), a mi ga danas nazivamo jednostavno ― Istorija. U aleksandrijsko doba delo je bilo podeljeno na devet knjiga, koje su nazvane imenima devet Muza. U prve četiri knjige svoje istorije pisac izlaže događaje koji su prethodili Grčko-persijskim ratovima. Nakon uvoda, u kojem govori o legendarnim uzrocima sukoba između Grka i varvara, opisuje istoriju Liđana, koju prekida ekskursima o istoriji Atine i Sparte. Zatim nastavlja istoriju Lidije i govori kako je Kir Stariji pobdedio Kreza i pokorio Lidiju. Tom prilikom pripoveda o Međanima i Persijancima, a na kraju o Kirovom osvajanju Vavilona. Kad god spomene neki narod, Herodot opisuje i znamenitosti njihove zemlje i narodne običaje. Podaci o Egiptu zauzimaju celu drugu knjigu. U trećoj knjizi pisac prikazuje Kambizov pohod na Egipat, pohod na Etiopljane i Amonjane, smrt Kambizovu, vlast lažnoga Smerdisa, Darijev dolazak na vlast i pad samoskog vladara Polikrata. Osim toga, govori o unutrašnjem uređenju persijske države i podeli na dvadeset satrapija, a na kraju knjige o pobuni Vavilonjana i ponovnom osvajanju Vavilona od strane Darija. U četvrtoj knjizi prikazuje se Darijevo ratovanje protiv Skita. Ovde Herodot govori i o zemljama i narodima na severnoj strani Crnog mora. Budući da su Persijanci u isto vreme pripremali i drugi pohod da zauzmu severnu Afriku, pisac opisuje i istoriju grada Kirene i severne Libije. U petoj knjizi prikazuje se persijsko osvajanje Trakije i Makedonije. Na to se nadovezuje istorija jonskog ustanka pod vođstvom Aristagore, koji je pomoć potražio od Atine i Sparte. Tu Herodot nastavlja istoriju Atine i Sparte, koju je prekinuo u prvoj knjizi. Sparta odbija Aristagorinu molbu za pomoć, ali Atina i Eretrija pomažu jonski ustanak, koji se ipak završio neuspehom. U šestoj knjizi prikazuje se Darijevo pripremanje osvetničkog rata protiv Grčke jer je pomagala jonski ustanak. Prvi se pohod pod vođstvom Darijevog zeta Mardonija izjalovi jer je persijska flota nastradala u oluji kod Atosa. U drugom pohodu, koji su predvodili Datis i Artafren, budu Persijanci poraženi kod Maratona. Usput Herodot izlaže i istoriju spartanskih kraljeva i Alkmeonida u Atini. U sedmoj knjizi pripoveda se o Darijevoj smrti i o dolasku na vlast Kserksa koji sprema veliku vojsku protiv Grčke. Nabrajaju se plemena i narodi od kojih je bila sastavljena ogromna Kserksova vojska. Zatim se prikazuje put Kserksove vojske kroz Aziju, prelaz preko Helesponta i dolazak do granice Tesalije i grozničavo pripremanje Grka na otpor. Ta se knjiga završava bitkom kod Termopila. U osmoj knjizi izlaže se bitka kod rta Artemisija, dolazak Persijanaca na Eubeju, u Fokidu, Delfe i u Atiku, zatim zauzimanje Atine, sakupljanje i savetovanje Grka kod ostrva Salamine, a na kraju se nalazi bitka kod Salamine i Kserksov povratak u Aziju. U devetoj knjizi opisuje se Mardonijevo ratovanje po Grčkoj. Poslednji događaji koje Herodot pominje jesu zauzimanje Sesta, vrlo jakog utvrđenja na Hersonesu, i ubistvo Artaikta, Kserksovog namesnika u hersoneskoj satrapiji. Herodot je, proputovavši istok i zapad, dobro uočio velike razlike između ta dva dela sveta, tj. između Azije i Evrope, a posebno između Grka i Persijanaca. Na jednoj strani video je skroman, jednostavan i trezven život, a na drugoj veliku raskoš i pohlepu za tuđim. Osim toga, zapazio je i oštru suprotnost društveno-političkih shvatanja, koja su takođe doprinosila sukobu istoka i zapada: na istoku je npr. postojao princip apsolutne vlasti i ropska pokornost vladaru, a na zapadu princip slobode i slobodan život u samostalnoj narodnoj državi. Tako je Herodot svoju Istoriju zasnovao na suprotnosti između istoka i zapada, koja je pak dovela do borbe, tj. do Grčko-persijskih ratova. Ova glavna tema služi Herodotu kao okvir u koji on na prikladnim mestima umeće pripovesti o različitim zemljama i narodima, dajući dragocene geografske i etnografske podatke. Osim toga, upleo je u svoju istoriju i mnogo grčkih i istočnjačkih narodnih priča, novela i anegdota kojima obiluju posebno prve četiri knjige. Ispod osnovne teme i sporednih pripovesti nazire se pak tendencija s kojom je Herodot svoje delo napisao: da, naime, proslavi Atinu kao spasiteljicu cele Grčke i istakne njene zasluge za oslobođenje svih Grka. Kad Herodot navodi izvore svoje istorije, on razlikuje ono što je sam video (όψις), ono što je čuo (ακοή), ono što je ispitivanjem od drugih saznao (ιστορίη), te ono što prema svom mišljenju smatra istinitim (γνώμη). Premda nigde ne iskrivljuje namerno istorijske činjenice, opet je naučna strana njegove istorije mala i u priličnoj meri arhaična. On veruje u snove i proročanstva, a pokretne snage istorijskih zbivanja u krajnoj liniji vidi u natprirodnim silama. Herodot smatra da svetom upravlja božanstvo koje se neprekidno meša u ljudske poslove. Svaka nesreća koja zadesi nekoga posledica je ili krivica tog čoveka ili njegovih predaka. Ali veoma je često uzrok nesreće i prevelika sreća jer bogovi zavidno paze i kažnjavaju svakoga ko bi hteo da preskoči prirodnu granicu snage i sreće. To je tzv. zavist bogova (φθόνος θεών), koju Herodot smatra pokretnom snagom istorijskih zbivanja. Tako je npr. i Kserksov poraz božja kazna, upravo kao i u Eshilovoj tragediji Persijanci. Takvo shvatanje istorije daje Herodotovom pripovedanju dozu naivnosti, a to je verovatno i razlog što u svoje delo unosi mnogo legendarnih i anegdotskih podataka. Herodotovo izlaganje ipak se odlikuje velikom savesnošću i istinoljubivošću. On se trudi da prodre do istine, ali je ne dostiže uvek u punoj meri jer je vrlo često bio upućen samo na usmene izjave nepouzdanih sagovornika. Stajale su mu na putu do istine i predrasude vremena u kojem je živeo, nedovoljna kritičnost prema pribavljenim podacima te veoma slabo vojničko i političko znanje i iskustvo. On doduše pokušava da se kritički postavi prema predaji, ali se njegova kritičnost zasniva na subjektivnom osećanju, a ne na strogo naučnim i objektivnim razlozima. To se vidi iz načela njegove kritike, koju je formulisao u VII, 152: »Ja moram da pripovedam ono što se propoveda, ali u to nikako ne moram da verujem, i ovo neka vredi za svaku moju pripovest«. I pored svih nedostataka, Herodot daleko premašuje svoje prethodnike ― jonske logografe, koji hronološkim redom prikazuju ili rodoslovlja (genealogije) mitskih junaka ili istoriju svojih rodnih gradova od mitskih vremena do svoga doba. Nasuprot njima, Herodot sakuplja ogroman istorijski materijal koji se odnosi na nedavnu prošlost i sređuje ga oko jedinstvene teme, oko borbe Azije i Evrope, stvarajući tako prvo opšteevropsko istorijsko delo. Poseban značaj Herodotovog dela sastoji se u tome što u njemu nalazimo mnogo podataka o istoriji Grka i mnogih drugih antičkih naroda. Osim toga, dragoceni su njegovi prilozi iz kulturne istorije. Time što je u svoju istoriju pored političkih i ratnih događaja uvrstio i podatke iz kulturne istorije, nadmašio je i svoga naslednika Tukidida, najvećeg grčkog istoričara. Istinitost mnogih Herodotovih podataka potvrdila su novovekovna istorijska istraživanja i arheološka iskopavanja u Maloj Aziji. Svoju istoriju Herodot je napisao u jonskom dijalektu, koji je tada bio jezik grčke proze. U jeziku se, dakle, poveo za svojim prethodnicima, jonskim logografima, ali njegov jezik nije čisto jonski jer u njemu nalazimo, pored mnogo starojonskih elemenata iz Homera, i drugih pesničkih izraza i aticizama. Prema tome, Herodot je stvorio veštački jonski jezik koji su nazivali »šarena jonština« (Ιάς ποικίλη). Herodotov stil odlikuje se jednostavnošću i jasnoćom, te se može uporediti sa stilom narodnih pripovedaka. Herodotovo pripovedanje odvija se mirno, bez žestine ili strasti. Plastičnost slikanja, živa karakterizacija i jasan stil čine Herodota velikim majstorom pripovedanja, što je naročito vidljivo u novelističkim delovima njegove istorije. Herodot je prvi stvorio delo na osnovu sopstvenih istraživanja i prvi je je shvatio i definisao istoriju kao ιστορίης απόδεξις, tj. pripovedanje, razlaganje istraživanja. Odbacio je mitološke tradicije svojih prethodnika i posvetio se pravoj istorijskoj tradiciji opisujući gotovo sebi savremene događaje. Zbog toga mu je do danas ostao naziv pater historiae (»otac istorije«), koji mu je dao još Ciceron.

Autor: Miodrag Perišić Povez: broširan Br. strana: 560 Format: 13,5x20 `Jedinstven je Miodrag Perišić (1948-2003) u savremenoj srpskoj kritici i po tome što je, u težnji da pronikne i predstavi duh vremena, o golemom broju tema iz srodnih ili bliskih oblasti pisao podjednako kompetentno. Preko stotinu njegovih eseja, kritika i članaka, pisanih tokom završnih decenija XX veka, priređivači ove knjige su nastojali da grupišu u pet koliko-toliko koherentnih blokova. Sagledivo u esejima prvog bloka. “Angažman i kritička forma”, temeljno obeležje Perišićeve kritičke pozicije je prelamanje umetničkih i društveno-relevantnih stavova. Proishodi rečena pozicija iz filozofskog obrazovanja i, nešto uže, iz lektire na koju se šezdesetosmaški pokret oslanjao. Nije otud čudno njegovo zalaganje za jeretički karakter umetnosti koja bi trebalo da ukida “autoritet institucionalizovane misli” i da se, pored ostalog, potvrdi u funkciji “neprekidnog razaranja duha vremena”. Pri svemu, odgovornost umetnika se – po Perišićevom shvatanju – ostvaruje kad se u njegovim delima “istorija i sudbina” mogu čitati i videti kao umetnost. U tom se smislu razvija i njegovo tumačenje “novog angažmana”, kao pesničkog, odnosno jezičkog revolucionisanja svakog predmeta poezije. A radikalno obuhvatnijem odnosu pesnik – kolektivitet trebalo bi, tako Perišić drži, da slede promene u upotrebi termina moderno, proboj i sličnih uobičajeno rezervisanih za aktere preokreta s početka pedesetih. Funkciju kritike Perišić shvata saglasno navedenim (ma kako svedeno ovde predstavljenim) stavovima naglašavajući pri tom da su ovdašnji njeni učinci “mizerni”. Opterećena tradicionalnim instrumentarijem i nemoćna da se odupre književnosti “pučkorealističkih” obeležja, iliti hrani namenjenoj “novokomponovanom čitaocu”, kritika “favorizuje istorijski i društveno neutralnu književnost” fantastičnih i mitotvoračkih svojstava. Istini za volju, u “favorizovanju” najplodotvorniji, instrumentariji formalnih i strukturalnih metoda ovde svakako nisu bili tradicionalni, što ne znači da Perišić promašuje suštinu problema. Uočava ih veoma dobro i pokušava da im parira svojim, problemima primerenim, kritičkim postupkom. Dakako, na smerovima susretanja sa ostvarenim vidovima “novog angažmana”. U tom je kontekstu važno da, makar i zanemarujući množinu Perišićevih odličnih eseja u “pozvanju i poslanju” pesnika svrstanih u odeljak “Srpska poezija XX veka”, spomenemo njegovu podršku delima autora koji su debitovali početkom sedamdesetih. Recimo, poezija M. Petrovića je maltene oživotvorenje Perišićevog razumevanja novog angažmana. S druge strane, tadanju poeziju M. Maksimovića on vidi kao poetsko svedočanstvo o izgubljenoj energiji zajedničke im generacije pretvorenoj u “stanje socijalne statičnosti”. R. P. Nogo je, dočim, moderan pesnik – posredi je primer upotpunjavanja značenja kritičko-teorijskih termina – zato što ima “osvešćen ego, samosvesno ja”... Među esejima i člancima, teško uočljivim vezama objedinjenim u odeljak “Portreti”, izdvajaju se oni pisani povodom “slučaja” Simovićevih Istočnica i o konsekvencama “slučaja” Đogo: Perišićeve teme su, razume se, ideološki teror i nasilno čitanje imaginativnog iskaza u političkom “ključu”. Inače, najupečatljivije elaboriran primer odgovornosti pisca je portret Dobrice Ćosića. Kritičke hronike su, gotovo po definiciji, neujednačene pa ni Perišićeve nisu drugačije: autori o čijim delima ide govor različiti su u poetičkom pogledu i po formatu, njihove knjige po vrednosti, Perišićeve kritike isto tako. Ipak, u odeljku “Kritika poezije”, poetičke osobenosti naraštaja nagoveštene su u tekstovima povodom zbirki Milišića, Čudića, Zubanovića, Tadića, Milanovića i drugih. Baš kao što je u “Kritici kritike” teško prevideti osvrte uz knjige u kojima je marksizam tretiran kao “otvoren i živ sistem”. Sasvim je, međutim, očigledno da je pišući o osmotomnom delu Radomira Konstantinovića Biće i jezik Perišić aktivirao pravu meru znanja i demonstrirao visoku vrednost kritičkog prosuđivanja. Koncepcijska i vrednosna merila priređivača, sprovedena prilikom uobličavanja odeljaka Perišićeve knjige, realno mogu da budu predmet debatovanja. Ali, od prioritetnog je značaja objavljivanje ove impozantne panorame raznovrsnih i raznorodnih tekstova koje je, spram književnosti svog vremena višestruko angažovano, ispisivao kritičar teorijski utemeljenih načela. Svojim pretežnim delom priključena je probranoj baštini moderne srpske kritike.` - Bogdan A. Popović. NAPOMENA: Knjiga nije korišćena, samo je duže stajala u magacinu!

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Knjiga koja prezentuje revolucionarni metod mapiranja uma na veoma interesantan i zabavan način prilagođen deci (bez obzira koliko godina imaju - od 7 do 107) ! Ova knjiga ih na lak, zabavan i jednostavan način uvodi u svet izvanrednog pamćenja i kreativnog razmišljanja. Glavni moto knjige je: Manje učenja, a bolje ocene ! Suviše dobro da bi bilo istinito? Ne, suviše dobro i sasvim istinito ! Ova knjiga može vam uštedeti mnogo vremena. Na primer, tako što će vam u školi pomoći da na časovima mnogo efikasnije i kreativnije hvatate beleške. Kod kuće, uz pomoć metoda iz ove knjige, možete mnogo lakše, uz pravo uživanje, pripremiti lekcije za usmeno odgovaranje. U knjizi ćete naći i konkretne savete kako da pišete bolje domaće i bolje pismene zadatke, i kako da na kraju srednje škole napravite vrhunski maturski rad. Osim toga steći ćete alate za efektivnu analizu pesama, priča i romana koje obrađujete kroz lektiru. Na kraju krajeva, naučićete kako da pobedite tremu i da u svim školskim `situacijama` nastupate sigurno i spontano, i da primenom tehnika iz ove knjige znatno poboljšate ocene i uštedite mnogo vremena, koje možete iskoristiti onako kako želite. Toni Buzan (Busan, Busan) ) ”(Engleske mape uma). Autor i koautor više od 100 knjiga. Rođen 1942 u Londonu, Busan se sa porodicom preselio u Vancouver, Kanada, sa 11 godina. Majka je radila kao stenograf na sudu, otac je bio inženjer elektrotehnike [3]. Mlađi brat je Barri Buzan. Toni Buchan je 1964. godine dobio dvostruku diplomu sa odlikovanjima iz psihologije, engleskog jezika, matematike i opštih nauka sa Univerziteta British Columbia [izvor nije naveden 2432 dana]. Nakon fakulteta, Busan je radio kao radnik na farmi i na gradilištu. 1966. preselio se u London i započeo rad u časopisu Intelligence koji je objavio Mensa-70, zajednicu sa kojom je počeo sarađivati tokom studija na fakultetu. U isto vreme radio je kao slobodni učitelj u školama u siromašnim oblastima Istočnog Londona [4]. Busan ima širok spektar interesovanja: studira u plesnoj školi, piše muziku, piše priče o životinjama pod pseudonimom Movgli, piše poeziju, dok dizajner stvara svoju odeću i nameštaj za svoj dom [3]. Toni Buchan je kreirao sopstveni softver za podršku stvaranju „mapa uma“ pod nazivom iMindMap u decembru 2006. Većina njegovih nastavnih aktivnosti uglavnom je podeljena na: zajedničko razumevanje širokih mogućnosti i potencijala mozga i njegovih funkcija, memorijske veštine, veštine čitanja, kreativnosti i kako se moždane funkcije mogu poboljšati u starosti. Toni Busan popularan je kao autor knjiga o mozgu, duhovnoj inteligenciji, pamćenju, kreativnosti i brzini čitanja. Autor je i koautor 82 knjige, uključujući četiri sveske poezije. Njegova dela „Knjiga kartica intelekta: razgranato razmišljanje“, „Naučite sebe da razmišljate“, „Povežite svoje pamćenje“, „Koristite i telo i duh“, „Vodič za razvoj sposobnosti učenja za buduće generacije“ objavljena su više nego u 100 zemalja i preveden je na 28 jezika. Busan je osnivač i predsednik Fondacije za mozak i sportske olimpijade uma. Toni Buchan je uz pomoć znanja iz oblasti pamćenja uspeo da dobije brojne počasne diplome iz različitih oblasti nauke i umetnosti. Postavio je rekord u pamćenju velikih količina informacija, smislio teoriju inteligencijskih kartica (alat za razvoj pamćenja i razmišljanja), a postao je i autor mnogih najprodavanijih knjiga. Osnivač je prvenstva u sećanju, koje su sada veoma popularne u međunarodnom kulturnom i sportskom životu. Toni Buchan je osnivač Fonda za mozak, predsednik Fonda za mozak i tvorac koncepta mentalne pismenosti. Busan je redovan učesnik, domaćin i producent brojnih televizijskih, video i radio emisija: Misli svojom glavom (BBC TV), serije Otvoreni um (ITC), Očaravajuće slika “(cjelovečernji dokumentarni film o zagonetkama mozga). U novembru 1997. godine, u vazduhu pred pola milijarde publike, oborio je rekord javnog konkursa za pamćenje višecifrenih brojeva koji je u to vreme bio otvoren za sve. Većinu svog vremena posvećuje ljudima sa smanjenim sposobnostima učenja. Takođe je vlasnik najvišeg svetskog nivoa „koeficijenta kreativnog razmišljanja“. Njegov najnoviji izum bio je razvoj drugog u nizu tokom poslednjih 500 godina, poslednjeg „glavnog sistema“ memorije: samo-ekspandujuće opšte mnemonske matrice (CEM3).